[Reisverslag] wereldreis - nu weer thuis

Lekkere kaas

Alle verslagen word aan gewerkt, helaas heb ik het ff heel druk met werk zoeken, geld, vrienden, familie en andere zaken regelen. Stay tuned !!

zo'n 25.000 euro :|

Nepal 4wk: 500
Thailand 7wk: 1500
Cambodja 2wk: 350
Vietnam 3wk:500
Laos 1wk:120
Australie 26wk:9500
VS 7wk: 4000
Canada 1wk : 800

vliegtickets niet ingebregen

Sorry dat de plaatjes niet meer werken, ik ga zometeen een update posten met hopelijk werkende plaatjes

Reisverslag Nieuw Zeeland part deux

Tot Franz Joseff zat alles prima met de accomodatie. Geen problemen ondanks de Zomervakantie in Nieuw Zeeland. Eenmaal aangekomen in Franz Joseff bleek het Motel echter een fout te hebben gemaakt en ons in 2 kleine kamertjes te willen stoppen. We bedankten vriendelijk en ik pakte m’n lonely planet erbij.

We vonden een bed & breakfeast voor de nacht bij de Fox gletsjer. We waren nog net op tijd om een helicoptervlucht te boeken om een rondje Fox gletjser, Mount Cook en Mount Tasman te doen. Een oude rammelbak van een helicopter zou ons veilig tussen de gaten in de wolken door omhoog vliegen naar 3 kilometer met een prima uitzicht over Nieuw Zeelands hoogste bergen. Als je drijgt neer te storten in een oude roestbak dan kun je maar beter wat mooie plaatjes proberen te schieten. Na een uurtje vliegen tankte de piloot z’n machine vol en zette ons af in Fox.


Mount Cook


Weer veilig op de grond

Onder het lezen van mijn e-mail ‘s avonds bij een hostel kreeg ik het nieuws te lezen dat een grote aardbeving met de daarop volgende vloedgolf een gigantische ramp had veroorzaakt in Azie. Een ramp die de volgende dagen alleen maar groter zou blijken te zijn.

Omdat we eigenlijk 3 dagen in Franz Joseff zouden zitten hadden we na de B&B een ander onderkomen nodig. Op de weg naar queenstown ligt meer Wanaka met het dorpje Wanaka. Een winderig maar mooi ritje door de Bergen met uitzicht op de meren later kwamen we aan in Wanaka. Checkten in in het resort en besloten de omgeving eens te verkennen. Door het slechte weer (de zomer was zowiezo erg slecht) bleef het beperkt to binnenzitten en zaufen.

Waar ik eigenlijk meer naar uitkeek was Queenstown. Een zeer toeristisch plaatsje met een onuitputtelijk aanbod aan extreme dingen. Jet boaten, Parachutespringen, Bungee jumpen, Raften, Paragliden en ga zo maar verder. In de winter kan er ook geskied worden. Wederom gooide het slechte weer roet in het eten. Een geplande Jetboattrip werd afgeblazen vanwege de zware regenval. Aangezien we maar 1 dagje Queenstown hadden zat er niets anders op dan het extreme gedeelte voor gezien te houden.


Parasailer in Queenstown

Oud op nieuw stond voor de deur en de plaats om het dit jaar te vieren was Te anau. Te anau ligt aan het gelijknamige gigantische meer. Het is een beetje een uitgestorven dorpje, maar trekt jaarlijks vele wandelaars en mensen die Milford en Doubtfull sound willen zien in fjordland.

Oudjaarsavond ! Nou is Te Anau niet echt het drukstbevolkte gebied op aarde, maar je verwacht toch wel wat vuurwerk niet ?. Of dat je na middernacht even gezellig de bar in gaat. Niets is minder waar. Geen enkele vuurpijl en de bars gingen om 12 uur dicht. Na een paar potten speighst beer besloten we het zelf ook maar voor gezien te houden en deze saaiste oudjaarsavond ever, maar snel te vergeten.

Nieuw Zeeland staat bekend als een land voor mooie wandelingen. Een mooie trek in de buurt is The kepler track. Een rondje van 62KM. Om te testen of ik nog steeds wat loopvermogen in de benen had besloot ik om naar de eerste hut en terug te lopen. 32 kilometer waarvan de helft bergop. Vanaf de dam bij het meer gingen de eerste 5 kilometer redelijk vlak. Daarna 2 uur klimmen door de bossen langs een imposant stukje limestone rotsen. Ik was blij dat ik eindelijke de bosrand zag en na nog een uurtje lopen de luxmore hut. Half uurtje pauze en weer terug. Op de terugweg werd ik gevolgd door een enorm vervelende duitser. Die ik maar niet los kon lopen. Zelfs toen ik begon te rennen, rende hij mee. Om elke hoek kon ik z’n rode zweterige hoofd zien komen. Gelukkig moest ie op z’n vriendin wachten want anders Na een totaal van 6 uur lopen (6 km/u niet slecht ) stond m’n pa te wachten om me op te halen bij de dam. Vriendelijk als hij is om ook even mijn hand tussen het elektrische raam fijn te knijpen. Thanks dad !!

Bijgekomen van de wandeling op nieuwjaarsdag kon ik de volgende dag wat relaxen op wat bootjes. Via Lake Manapouri kwamen we aan land naast een gigantische ondergrondse waterkracht centrale. De centrale voedt een metaalfabriek in het zuiden van het zuid eiland. Aanvankelijk was de bedoeling om het waterpeil in meer 30 meter te laten stijgen om meer energie te winnen. Gelukkig voor natuurliefhebbers is middels een petitie dit plan ongedaan gemaakt. Met de bus worden de laatste kilometers naar Doubtfull sound gedaan. Doubtfull sound heeft zijn naam te danken aan Captain Cook. Die vanwege de veradelijke winden in de ingang nogal zijn doubts had of ie er nog wel uit zou kunnen zeilen.

Met een grotere boot zouden we de hele sound doorkruisen. Fenomenaal uitzicht op torenhoge watervallen en rotswanden. Het water ziet er akelig donker uit. Kapitein Cook had overigens gelijk over die wind. En ik moest dat zelf aan den lijve ondervinden toen mijn geliefde All blacks petje door de wind van mijn schedel af werd geblazen. Een bezoekje van wat dolfijnen die grappige stunts uithaalden maakte een hoop goed. Zonder pet terug naar de haven. Op de terugweg namen we nog een kijkje in de waterkracht centrale. De bus (die voor de verandering rechts moest rijden) reed ons 40 meter ondergronds in een complex wat me erg veel aan Black Mesa Complex deed denken (Half life anyone ?). Ouders zagen af van het ondergrondse avontuur wegens claustrofobische neigingen.


Doubtfull sound

Via de presidential higway (van de plaatsjes Clinton naar Gore) gingen we de volgende dag naar de grootse studentenstad van Nieuw Zeeland : Dunedin (spreek uit als Dun ie din), We overnachtten niet in Dunedin zelf maar op het Otago peninsula. Otago is de woonplaats van een aantal opmerkelijke dieren. De royal Albatros is er een van. Door steeds vast te raken in te verdrinken door vissersnetten wordt de populatie van albatrossen ernstig bedreigt. Gelukkig worden er tegenwoordig maatregelen genomen op boten om het aantal verstrikte albatrossen te beperken. De albatros is een geweldige zweefvlieger. Door zijn vleugels waarmee hij 2000 verschillende aanpassingen kan maken (eat you heart out Boeing !) kan hij wekenlang ? blijven zweven zonder ook maar 1 vleugelslag te maken.

Een andere speciale vogelsoort is de geeloogpinguin. Toevallig terecht gekomen op een stuk landbouwgrond besloot de boer er een klein reservaatje te maken. Helaas was er in 2003 een grote sterfte door een griepsoort onder de pinguins. Dus staan deze zeldzame vogels ook aan het randje van de afgrond. Een enthousiaste gids uit Manchester wist ons alles over de vogels te vertellen.

Er is 1 ding in Dunedin wat je beslist niet moet missen en dat is Baldwin street. Baldwin street is namelijk de steilste straat in de wereld. Met een stijgingspercentage van 38% wil je hier absoluut geen postbode zijn. De uni is ook een kijkje waard. Ogenschijnlijk een heel oud gebouw. Helaas hebben de meeste gebouwen niet zoveel historie. Na een wandeling omhoog en omlaag ben je wel toe aan pilsje.


Baldwin street, 's werelds steilste straat

Dunedin is de studentenstad van Nieuw Zeeland (geloof dat 1/3 van de mensen die er wonen studeren). Voornamelijk bevolkt door Aziaten (koreanen en japanners) Er staat dan ook een grote universiteit die zeker het aanzien waard is.

Omdat vrouwen van winkelen houden was er een verplicht winkelmiddagje ingelast. Na de auto in een parkeergarage te hebben gedumpt deed ik iets doms. Ik sloot de sleutel op in de kofferbak. Een vriendelijke medewerker regelde een handig mannetje voor me die 15 minuten later en 50$ lichter de sleutel uit de kofferbak wist te krijgen. Wel 50 dollar armer overigens

Voor m’n familie zat de reis er bijna op. Een mooie afsluiting was Akaroa. Gelegen aan het water op het Banks schiereiland (Cook dacht dat het een eiland was). Een van de weinige dorpjes met een andere invloed dan de engelse. Akaroa werd namelijk gesticht door een stel fransen die voet aan wal probeerde te krijgen in Nieuw Zeeland. Er zijn nog huizen te vinden in franse bouwstijl en een aantal zaakjes die franse dingen verkopen. Een enkeling spreekt zelfs nog frans.

Een van de leuke dingen die je in Akaroa kan doen is zwemmen met dolfijnen. Nu wordt de opening naar de Oceaan bevolkt met zo’n 1500 schattige lieve hector dolfijntes.


Akaroa Light house

Het fenomeen Dolfijnzwemmen was echter zo populair dat we alleen kaartjes konden krijgen voor de 6 uur ’s ochtends trip. Eerst werden we in een wetsuit gehesen, daarna op de boot gezet waarna de schipper naar de opening naar de oceaan toe voer. Nu was het al niet al te warm op de boot, in het water was het ijs en ijskoud. Van een van de gidsen kreeg ik 2 stenen in m’n handen gedrukt die ik tegen elkaar aan moest slaan. Volgens hem zouden de beestjes het geluid van 3 kilometer oppikken.

Na zo’n 5 minuten slaan met de stenen zat ik ineens midden tussen 20 dolfijnen die eens even polshoogte kwamen nemen wie nu die kerel was die al dat kabaal liep te maken. Speels als ze zijn zwemmen ze rondjes om je heen (op zo’n 30cm), helaas mag je ze niet aanraken vanwege de tere huid. Na 1 uur werden we het water uitgehaald en onder het genot van een bekertje warme chocolademelk kon iedereen z’n enthousiasme delen van de onmoeting met de dolfijnen.


Hector dolfijntje

Met nog een lichte verkoudheid in m’n lijf Christchurch reed ik de dag erop richting Christchurch. Zette m’n ouders en zusje af op het vliegveld. Deponeerde de huurauto bij Budget. En nam de bus naar het centrum van Christchurch. Ik had inmiddels alweer in een hostel ingeboekt in Christchurch, 4 nachten in Warner’s op Cathedral square. Ja Christchurch beviel me wel. Een klein stadje vol met kerkjes en wat ouder aandoende gebouwen. Ik de rest van de middag spendeerde met het spelen van schaak op een gigantisch schaakbord.

Bij het lezen van mij e-mail en het nalezen van het fok australie topic kwam ik erachter dat er iets ergs gebeurd was. Een Nederlandse backpacker was na een val van een dak in Sydney op slag dood. Omdat ik eigenlijk maar 1 hostel kende in Sydney met een dakterras was mijn vrees dat het ging om iemand die ik kende.

Wat uitzoekwerk en e-mails later kwam ik tot de verschrikkelijke ontdekking dat het inderdaad ging om Vincent Gevers uit Deventer. Een kamergenoot en goede bekende van me van mijn tijd in Sydney. In het hostel trokken we altijd op met een man of 20 en Vincent en ik waren de enige Nederlanders. Hij vond het geweldig om weer eens Nederlandse humor te horen en we hebben samen een geweldige tijd gehad. Nog steeds kan ik niet geloven dat hij zomaar weg is. Vincent is 19 jaar geworden…

Mijn stemming was niet al te best door dit nieuws en op dit soort momenten mis je je vrienden en familie. In de TV kamer van het hostel onmoette ik een groep die vroegen of ik zin had om mee op stap te gaan. Ik kon een borrel wel gebruiken. In een bar raakte ik in gesprek met de Ierse Claire, omdat ik toch m’n verhaal kwijt moest heb ik haar verteld over wat er gebeurd was en dat mijn stemming helaas niet al te best was. Van het een kwam het ander en uiteindelijk belanden we bij elkaar in het hostel. Claire moest de volgende morgen naar Rotorua en ik besloot om samen met haar in Auckland af te spreken vanwaar zij naar Fiji en ik terug naar Australië zou vliegen. Ik nam afscheid van Claire.

’s Middags stond er een afspraak met een grote onbekende op het programma. Een meeting met Lucille van het fok forum die toevallig ook in Nieuw Zeeland. Na wat e-mail gedoe vonden we elkaar uiteindelijk op Catherdral square voor het toeristen informatie kantoor. Een gezellig middagje bijkletsen over reizen, Nieuw Zeeland en van alles en nog wat. Lucille had net zelf Tasmanïe en Nieuw Zeeland achter de rug en stond op het punt om weer huiswaards te gaan. Een erg leuke meet !


Schaken in Christchurch

Next day vloog ik met Quantas van Christchurch naar Auckland. Terug naar het beging. In Auckland had ik een 2 persoonkamertje voor Claire en mij geboekt in het Princeton wat in Auckland ook wel de twin towers wordt genoemd. Een gigantisch modern hostel wat voornamelijk bevolkt wordt door studenten.

Samen met Claire maakte ik er een leuke 3 dagen van in Auckland. Nadat ze vertrokken was naar Fiji was voor mij de lol van Auckland er wel een beetje af. Chris was ook al terug naar Zwitserland. Ik probeerde mijn terugkeer naar Australïe te versnellen. Anders zou ik nog 1 week in m’n uppie in Auckland vastzitten. Beter dan 3 dagen eerder kon niet. Gelukkig trof ik in de laatste paar dagen een aantal interessante mensen ; Chris, een grafische artiest die jarenlang op de straat heeft geleefd en Dwayne, een part time filosoof uit Hawaii die probeert samen met z’n vrouw een nieuw bestaan op te bouwen in Nieuw Zeeland.

Via Chris kreeg ik een baan aangeboden om te werken aan de onwikkeling van een computergame met een heel goed salaris en Nieuw Zeeland’s burgerschap.
Helaas kon ik vanwege de reisplannen niet op dit bod ingaan. Vanwege de gebeurtenissen in de weken daarvoor had ik besloten gewoon volgens het normale reisschema naar huis te keren. Je kunt wel voor altijd wegblijven, maar je hebt ook verantwoordelijkheid ten opzichte van je vrienden en familie.

Op 21 Januari stap ik in het vliegtuig, een gevoel van spanning bekruipt me. Wat staat er nu allemaal weer te wachten

Terug naar Australïe Deel 1

Om 1 uur ‘s middags stond ik weer op Australische bodem. In mijn oorspronkelijk reisplan was het niet de bedoeling dat ik terug zou keren naar Australië. Omdat ik de Oostkust nog niet gezien had besloot ik er nog een week of 6 aan te plakken.

Nadat de shuttle bus me afgezet had in het stadcentrum van Brisbane (spreek uit brizbun en niet brisbeen) moest ik op zoek naar onderkomen zien te vinden en een plan maken.
Nadat ik ingeboekt had voor Palace backpackers trof ik per toeval op straat Kate (waar ik in Sydney een aantal weken mee opgetrokken heb) die kaartjes voor een juwelier aan het uitdelen was. Ze sliep zelf in een hostel wat The Yellow Submarine heette. Erg gezellig en goedkoop volgens haar. Voor mij genoeg reden om van hostel te wisselen en voor 1 week in de sub in te boeken.

In Palace kwam ik nog een bekende tegen, Collum die ik al eerder had gezien in Adelaide 3 maanden eerder. Een maffe ier die de hele dag stoned was. Hij besloot om samen met mij naar de Sub te gaan vanwege geldgebrek en gezelligheid .

De huiselijke sfeer in de Sub en het beperkt aantal mensen (40) maakt het een prima hostel.
Ik raakte erg snel bevriend met een hoop mensen. De meeste waren long termers (3+ maanden) Gratis poolen, Gratis Pizza en een zwembad maakten het alleen nog maar beter.

Een andere oude bekende die de volgende dag om kwam dagen was Benni, na gewerkt te hebben in Sydney had hij nu voldoende geld over om samen met z’n Nederlandse kameraad de reis naar Cairns af te maken om daarna via Fiji en Thailand wwer naar Duitsland terug te keren. Helaas was zijn tour al volgeboekt en zou ik enkele dagen later moeten vertrekken.
We spraken af elkaar in Cairns te treffen.

Nadat Benni vertrokken was voor zijn trip, besloot ik de pas ontslagen kaartjesuitdeler Kate mee op stap te nemen. Altijd interessant hè, een vrouw die neushoorns bevredigt
Aangeziien Kate een nogal fanatieke en goede poolspeelster is besloten we mee te doen aan het pool toernooi in het transcontinental hotel.

We werden vreemd aangekeken door de pros. Helaas voor hun moet je een backpacker niet onderschatten in zijn poolkwaliteiten. Poolen is namelijk de nr1 sport in backpackwereld.
Ik werd door een dikke taxichauffeur uitgeschakeld in ronde nr2. Kate had het al tot de derde ronde geschopt en speelde tegen de winnaar van het vorige toernooi. Z’n maten stonden hem langs te kant toe te roepen dat ie het maar eens even rustig aan moest doen met het meisje.
5 minuten later liep hij boos de kroeg uit met nog 6 ballen van hem op de tafel.

De oude garde raakte geïmponeerd door Kate’s kwaliteiten (en dat is niet alleen haar poolen) en boden een professionele keu aan. Na een lastige kwart en eenvoudige halve finale. Kwam Kate in de finale uit tegen Steward, een lokale poolshark. Met nog vijf ballen van Steward op de tafel ging Kate voor Eightball. Kate stoot…tikt zwart erin… tikt daarna 1 van Stewards ballen erin. Lost !

Maar wel samen een avondje gratis drinken en poolen !


Collum, 2 andere Ieren en ik hadden besloten een auto te huren en naar het beruchte plaatsje Nimbin te rijden en onderweg ook het o zo relaxte Byron bay mee te pikken. Reden voor de Ieren: inslaan van zo veel mogelijk cannabis.
Nimbin staat bekend als het hippie oord van Australië, Coffeeshops, een Marihuana museum, Hippie’s op straat en dealers all over theplace. Jaarlijks is er het Mardi grass festival met een soort weed olympics waar de onderdelen : spacecakehappen, waterpijp gooien, snel rollen en blind rollen op het programma staan. Na wat onderhandelen met wat lui op straat gingen we met de buit weer richting Brizie. In de 3 uur durende rit rookte de Ieren er zo’n 20 joints doorheen, ondanks de rookoverlast heb ik vangrail niet geraakt (en dat aan de linkerkant van de weg). Eenmaal terug doken we de kroeg in.


Brisbane highway

’s Morgens stond ik vroeg op met een kater waar je u tegen zegt. Ik hielp manager Charlie mee met het opknappen van het zwembad. Na een paar welverdiende biertjes trof ik een vreemde kamergenoot in ons onderkomen “the brig”. Dave een man van rond de 40 uit Melbourne had net ingecheckt omdat hij niets anders kon vinden. Hij vroeg me om wat pillen want hij wilde er nog een leuke avond van maken. Hij had namelijk de dag erop een rechtzaak en hij zou waarschijnlijk een tijdje moeten zitten Ik vertelde hem dat ik hem helaas niet kon helpen en dat er een bierautomaat op de gang stond. De hele nacht niets van hem vernomen.

Aan de tafel ’s ochtends koffie drinkend en nieuws kijkend. Zat ik stomverbaasd te kijken naar een uitzending die ging over een man die een vrouw had verkracht en haar ongeboren kind had gedood. Het ging dus om (onze) Dave, en dan te bedenken dat die gast boven me sliep in mijn stapelbed. Het hele hostel was er van geschrokken.

’s Avond nam ik afscheid van Kate die naar Nieuw Zeeland vertok om daar voor een jaar te werken. Werkelijk een van de mooiste, sociaalste, intelligentste en interessantste mensen die ik ben tegengekomen. We houden nog steeds veel contact.


Kate en Olivia

Aangezien relaties heel vluchtig zijn als je reist, was oog al een aantal dagen gevallen op een schattig schots meisje die kinderoppas werkte. Claire was ik inmiddels wel weer vergeten en ik besloot er werk van te maken. Ik vroeg haar en wat anderen om mee op stap te gaan op mijn laatste avond in Brisbane. Het enige wat ik me kan herinneren van deze tumuleuze geestavond was een tekst die voorop een busje was geschreven met een watervaste stif in keline letters

“If you can read this we are probably gonna hit ya !!”

’s Ochtends werden Gen en ik wakkergemaakt door Charlie die vroeg of ik m’n bus niet ging missen. Santos een indïer had nog geklaagd over het kabaal dat we gemaakt hadden. Als de weerga pakte ik m’n spullen, gaf m’n telefoon nummer aan Gen (het schotse meisje) en maakte dat ik wegkwam.

Net op tijd zat ik in de Greyhound. Eindelijk wat slapen in een 9 uur durende rit naar Hervey bay.

Hervey bay zou de eerste stop zijn van mij east-coast tour die geboekt had bij wicked travel in Byron bay. Helaas was er pas plaats voor Fraser Island trip na 2 dagen.
Ik maakte kennis met de gigantische maori reus Mark. Die vooral geïnteresseerd was in de Nederlandse wetgeving omtrendt prostitutie en drugs. Hij tourde me 2 dagen door heel Hervey bay en in de resttijd verdiepte ik me in de Da Vinci Code (wat een geweldig boek !)

Op de avond voor de tour maakte ik kennis met mijn 7 reisgenoten. Bryan, Paul, Lizzy, Alon, Ohad, Debra, Amy en Grant. Het was de bedoeling dat we met een Toyota landcruiser 3 dagen lang over het grootste zandeiland ter wereld heenrijden : Frase risland. Op dit eiland van 30 bij 140km ligt meer zand dan in de sahara.


Onze toffe Toyota

Next morning na een instructie waarbij werden gewaarschuwd voor zout water, dingos en tigersharks. Ging de groep richting supermarkt waar proviant voor de komende drie dagen werd ingeslagen Na een overtocht met het veerpont was Alon de Israëli de eerste chauffeur. De eerste stop was basin lake waar we even zwommen. Na een ander meer met een 20 meter hoge zandduin sloegen we kamp op voor de nacht


Chillen bij zandduin lake

In het totaal waren we met drie groepen in het totaal 25 man verzameld rond wat vuurtjes in de duinen achter het strand. De sterrenhemel was prachtig met op de achtergrond het geluid van Jack Johnsen en het geristel van dingos (wilde honde) die rond het kamp aan het snuffelen zijn. Onder het genot van een koude Tooheys New.


Dingotje op bezoek

Na het omruimen van de tenten gingen we naar de afwasplaats. Namen ook nog even snel een douche en zetten koers richting een oud wrak wat in de 60-er jaren is vergaan en langzaam in het strand wegroest. Over 75-mile beach rijd ik richting de Champagne poelen die vlakbij een broedgrond voor Tijgerhaaien liggen. Sommige debielen wagen het zelfs een stuk de zee in te gaan. Aan de kant wacht een horde japanners geduldig met hun camera totdat er eentje gegrepen wordt door hongerige haai.

]
Roestend wrak


Rijden over 75 mile beach

In de Campagne poelen heb je geen last van haaien want die liggen een meter of 10 van het water. Na een paar uurtjes chillen werd er nog even extra alcohol ingeslagen en gingen we naar onze 2de overnachtingsplaats. Ook deze keer in de duinen, ook deze keer dingos, alleen deze werden iets brutalers. Om 1 uur ’s nachts lag 90% buiten te slapen. Enkel Dave, Luke, Nicolas en ik waren nog en zagen hoe een groep dingos tussen de slapende mensen naar voedsel aan het zoeken waren. Eentje begon Luke zelfs aan z’n voeten te likken. Luke had het niet meer en wilde het bijna op een lopen zetten. En dat is iets wat je bij dingos niet moet doen. Gelukkig bleef liep de dingo snel weg.

Het meest irritante op Fraser Island is niet het zand maar de zandvliegen. Deze grote groene griezels die rond 7 uur happy hour schijnen te hebben. Steken zo hard in je huid dat het gaat bloeden. En dat voel je. Stand (kami 32 – zandvliegen 20). Insektenspray helpt overigens niet.

Op dag 3 stond lake Mckenzie op het programma. Nog nooit heb ik een meer gezien met zulk wit zand en zulk blauw water. Vanwege de hitte besloten we de rest van de dag bij Lake McKenzie te blijven. Rond vijven keerden we met het veerpont terug naar Hervey bay.


Lake McKenzie

Nam afscheid van de mensen die dezelfde dag nog vertrokken. Wisselde nog wat e-mail adressen uit. En pakte zelf m’n spullen voor de volgende rit naar Airly beach waar een andere tour op het programma stond.

’s Avonds in de bar van het hostel kwam ik de twee engelse zusjes Deb en Sarah tegen, waarmee ik aardig wat lol heb gehad. Ze gingen ook richting Cairns en we besloten contact te houden. Ondanks dat ik m’n telefoonnummer achter had gelaten en dat ze me volgens mij wel leuk vond. Liet Schotse Gen niets van zich horen.

Another one ride on the bus to Airly beach


Zou Gen nog iets van zich laten horen ?. Wat gebeurde er met de 2 engelse zusjes. Kami gaat duiken tussen de haaien. Stay tuned voor een spannend laatste reisverslag Australïe.

quote:

Op dinsdag 24 mei 2005 10:46 schreef The_T het volgende:

[..]

In volgorde van goedkoop -> duur
Laos 1wk:120 = 120 pw
Nepal 4wk: 500 = 125 pw
Vietnam 3wk:500 = 166 pw
Cambodja 2wk: 350 = 175 pw
Thailand 7wk: 1500 = 215 pw
Australie 26wk:9500 = 365pw
VS 7wk: 4000 = 571pw
Canada 1wk : 800 = 800pw

Leuke verslagen weer

Super ! Ik denk dat ik per ongeluk vliegticketkosten heb meegerekend met Canada. Dat moet 600 per week zijn (ticket was 400 over 2 weken).

Al met al : US/Canada/Australie het duurste

Ik lig op schema

Terug in Australië deel 2

Een shuttle busje van Reefos resort pikt me op bij de bushalte om me naar het hostel te vervoeren. Wat een enorm chilled out place. Hutten met rieten daken die onder de palmboom in een cirkel rond een vuurplaats staan. Een gigantisch zwembad en een gezellig bar/restaurant waar elke avond een live band speelt. Er is alleen 1 probleem : Bedbugs !
Het griezelwoord in backpackerland. De kleine etterbakjes laten een spoor van vernieling achter en gaan tot overmaat van ramp lekker meeliften in jou kleren


Bedbug cleanup time

4 nachten zou ik hier blijven totdat mijn schip tour met de SV Whitehaven richting de Whitsundays zou zeilen. Airly beach waar de tour van vertrekt is nogal een toeristisch plaatsje
Waar resort van goedkoop naar extreem duur overal te vinden zijn. Ook ’s avonds is er genoeg te doen. Vooral Magnums en Mama Africa staan bekend om de goede stemming.

Rond de tijd van het jaar was het een beetje rustig en ik deelde mijn 8 persoons hut samen met 1 meisje Jennifer. Het klikte meteen en in de avond gingen we een gezellig pintje pakken en wat pool spelen. Daarna luisterden we nog wat muziek, rookten er nog 1-tje en praten de nacht weg.

Tijd om aan de beachbody te werken. De volgende dag was ik eigenlijk alleen in het zwembad te vinden. Uit verveling vond ik samen met wat engelsen het nieuwe spel Waterbasketbal uit. Een stel fransen en ozzies hadden ook wel interesse. Dus de 2 teams waren gevormd. 2 palen met schuimrubberen ringen. 5 tegen 5, geen lichamelijk contact.
Eindscore 13 (Eng/NL) - 5 (Fra – Aus).

Na al die fysieke inspanning verraste Jennifer haar met haar kookkunsten en had een prima bordje noodles voor me klaargestoomd. Later in de bar troffen we m’n oude 2 fraser island israeli’s Ohad en Alon die 2 sloveense meisje in de auto hadden gelokt. Ze waren van plan ze weer te dumpen omdat ze niet kinky genoeg waren.

‘s Avonds in de hut begonnen dingen wat serieuzer te worden met Jennifer. Eerst was ze een beetje stijfjes, maar nu vroeg ze me wat love in mijn taal was. Twijfel in m’n hoofd die al spoedig weg zou vagen omdat de 2 duitse buurmeisje gillend naar binnen kwamen rennen dat hun hut vol met bedbugs zat en dat ze bij ons kwamen slapen. Volgende dag ging Jennifer op haar zeiltrip, we zouden elkaar niet meer treffen, maar we besloten contact op te nemen als ik in de US was.

Later die dag stonden in het zwembad de engelse zusje Sarah en Debbie voor m’n neus. Het moet niet gekker worden. Ze waren in ieder geval blij me weer te zien. Toen we ’s avonds na het eten lekker zaten te bieren werd Deb half aangerand door de fransman Sammy. Djoe neuw ai rrielie wand toe fukjoe. En dat 10x achter elkaar. Gelukkig droop ie af na 10x No en we konden er om lachen. Net als ik zouden Sarah en Debs op een zeiltripje gaan de volgende dag. Wederom sprak ik af ze in de volgende plaats (Cairns te ontmoeten).

Om 10 uur ’s ochtends stond ik bij de Marina te wachten tot we het schip op konden. Samen met Sheraz een israeli’s meisje sloeg ik genoeg Tooheys new voor de 2 nachten op de boot.
Met totaal 24 man aan boord waarvan 3 crew zette de SV Whitehaven met een snelheid van zo’n 15 knopen koers richting Withsundays. Na een uurtje dobberen begonnen de eerste mensen al groen aan te lopen van zeeziekte. Concentreren op een vast punt. Niks aan het handje. Ik slaap zelfs op een zware zee. Een stop bij de eerste snorkelplaats deed een hoop mensen goed. Door het troebele water was er niet veel te zien. Behalve de irritant zeeluis die zich eventjes om m’n pols heenwikkelde. Een steek van een kwal kan overigens einde oefening beteken. Je wordt er doodziek van. De schade bleef beperkt tot wat rode vlekken.

’s Avond fixte de kok Joey een goed bordje pasta en konden we op het dek genietend van de heldere sterrenhemel al drijvend op de oceaan, geweldige verhalen aanhoren van onze kapitein en de sterrenstelsels. Een ultiem relaxte nacht.


Alle zeilen bij

Om 7 uur hesen we anker en ging de vloot naar Whitehaven beach. 10 minuutjes klimmen naar een heuveltop hadden we een fenomenaal uitzicht over whitehaven beach. Eindeloze stille stranden met spierwit zand en blauw water. Het wiste zand op de aarbol ligt daar, Het zand is zo wit vanwege het hoge silicum gehalte. Helaas was het weer niet al te best en werd het snorkelen voor de middag afgelast. Met een windsnelheid van tegen de 35 knopen raasden we over de golven. Nog meer mensen werden zeeziek.


Whitehaven beach

De wind ging liggen en we zochten ene rustig inham om te overnachten. Toen we de lichten opstaken naast de boot, bleken we omringt door dolfijnen. De groep gaf ons een leuke springshow. Deze beesten zijn zo geweldig intelligent. De schipper hielt zich bezig met het touwspel, lastig uit te leggen maar 2 mensen zitten aan elkaar vast en hebben allebei een touw om hun polsen. Ze moeten vrij zien te komen. Ik besteedde mijn tijd aan het kroeggeleerde handlezen bij wat bootgenoten.

Met de wind in de zeilen ging de Whitehaven na de ochtendsnorkelsessie terug naar Airly Beach. ’s Avonds ging de hele kliek op stap in magnum’s. Probleempje was dat ik nog een beetje landziek was. De hele wereld tolde om me heen. Na de miss wet t-shirt verkiezing in Magnums besloot ik het voor gezien te houden. De bus ging vroeg naar Cairns.


Terug in de Marina

Via Townsville (what’s in a name) wat ik helaas moest overslaan kwamen we in het tropisch warme Cairns. De overvloed aan hostels maakte de keuze lastig. Uiteindelijk ging naar Cairns beach house vanwege m’n kortingskaart (nen echte ollander). Gelukkig hadden de kamers Airco want buiten was het gewoon niet uit te houden.

Cairns staat eigenlijk maar bekend om 1 ding en dat is duiken. Duiken op het Great Barrier Reef wel te verstaan. Bij Cairns Diving Centre (waar ook een aantal Nederlanders werken) boekte ik een 2 daagse trip met 6 duiken waarvan 1 nachtduik. Benni die een dag later vanuit Townsville zou komen had ook geboekt. Kijken of dat duikbrevet uit Vietnam nog ergens goed voor was.

Na een emotioneel weerzien van deutsche bruder gingen we richting Woolshed (de meest beruchte bar in Cairns), Sarah en Deb zouden er ook zijn. Nu heb ik raar personeel meegemaakt in hostels. Maar Cairns Beach house slaat werkelijk alles. Personeel zuipt tijdens werken, Personeel gaat ff boodschapjes doen tijdens werkuren waardoor receptie 30 minuten dicht (handig als je moet uitchecken), enorme grote onvriendelijke smoelen en een shuttle bus rijdende idioot die denk de zijdeur dicht te kunnen maken door heel snel achteruit en dan vooruit te rijden. Waardoor onze duitser met zijn hand tussen de deur zat.
Schopte die gast uit de bus en eiste een andere chauffeur. Niki Lauda werd direct ontslagen…



Om wat af te koelen gingen de pilsjes in de Woolshed er vlot in. Nadat Ben wegens pijn en Debs wegens vroeg vertek met het vliegtuig naar huis waren. Bleven Sarah en ik alleen over. Ik merkte aan haar lichaamstaal dat ze wel open stond voor een verzetje. Ik besloot het maar eens rustig aan te doen. Na een laatste peuk stapten we samen in de Taxi waar we…
Ook dit vogeltje vloog de volgende dag terug naar huis.

Tijd om de onderwaterwereld te verkennen !
Op de boot die ons naar het Great Barrier Reef zou brengen troffen we tot onze grote verbazing Celine, die ik voor het laatst 4 maanden daarvoor nog had gezien in Darwin. Ze deed de Padi Open Water Course samen met een ander Duits meisje.


Onze duikboot 8)

Na een uitwisseling van mensen konden we gelijk aan onze eerst duik beginnen. Met buddy Benni dook ik samen naar het eerste rif. Ik was te licht en had moeite om naar beneden te zwemmen. Daardoor verbruikte ik zoveel lucht dat mijn 8 liter er binnen 20min doorheen was. Ik excuseerde mij bij m’n buddy en de 2de duik was veel beter. Met een 12 liter tank (zo’n 120 ademhaligen meer) en 2 kilo extra weights zonk ik als een baksteen en kon ik de 2de duik 48min onder water blijven. We kregen bezoek van wat hey dude schildpadden een hoop parrot, clown, triggerfish en baracuda’s van 175cm (damn wat zijn die eng).


Grab shell dude !

Bij de nachtduik kregen we allemaal een zaklamp in onze handen gedrukt. Deze duik moet begeleid en kan daardoor als advanced duik tellen. In het donker ziet er heel anders uit. Rode en gele ogen van gigantische kreeften en krabben, slapende schildpadden en plankton wat in lichtdeeltjes uit elkaar valt als je erdoorheen zwemt daardoor laat ieder duiker ’s nachts een lichtspoor na. Geweldig om te zien.


Logboek invullen en niet vliegen binnen 24 uur

Benni meldde zich af voor de ochtenduik om 6uur vanwege vermoeidheid. Ik kreeg 2 amerikaanse buddys toegewezen. Greg en Sean gaven het OK signaal en we gingen onder. Als een gek zwom Sean naar de bodem en begon in het zand te graven. In 10 sec haalde hij een weightbelt uit het zand waarop ik gebaarde dat hij het ding terug moest leggen anders was het einde duik. Hij wild em eventjes terug naar de boot brengen.


Lotsa fish

Beter was de 2de duik van de dag bij de rand van het rif. De opgeknapte Benni en ik doken samen met de geslaagde Celine naar beneden. Binnen enkele minuten waren we omringt door duizenden vissen. Scholen om je heen die als golven bewegen. Totdat de meeste de vinnen namen. Reden was een school Whitetip reefsharks (witpunt rifhaaien) niet gevaarlijk, maar wel indrukwekkend om te zien. Toch een keer naar de haaien geweest.

Op mijn laatste duik met dezelfde buddies had ik enorm veel geluk. Ik wist een Manta Ray van 2,5 meter vast te leggen op een Fuji instant onderwatercamera zonder flits. Zeer zeldzaam om te zien en al bijna onmogelijk om goed op de foto te krijgen volgens de fotowinkel in Cairns.


Opel Manta

Tijd om vaarwel te zeggen tegen een oude reisgenoot. Dag na terugkomst in Cairns zou Benni naar Fiji vliegen. En ik zou de andere kant opgaan en terugvliegen naar Brisbane. Hoe zou het zijn met Gem. Die niets van zich liet horen. Ik wist dat ze er nog zat...

Om 11 uur checkte ik weer in in De Sub. Veel bekenden en veel onbekenden. In 3 weken veranderd er toch weer een hoop. Behalve Gem, die was er nog steeds. Enige wat ze zei was hello. Volgens Olive en Olivia had ze niet verwacht dat ik terug kwam en er waren wat dingen gebeurd. ’s Avond pikte ik een gesprek op tussen een Kiwi en een Engelsman die het hadden over een meid die ze allebei “geshagged” hadden in het hostel. Het ging dus over Gem. Lekker zeg.. not


Nu was ik niet verlieft maar vond het toch vrij raar wat er allemaal was gebeurd. Ik had geen zin in ellende dus veranderde ik mijn vliegticket om eerder te vertrekken en niet 5 dagen in Auckland te stoppen.

Met 4 nieuwe arrivals kon ik het erg goed vinden : Erick en Simon, waar ik samen mee naar de Sexpo ging die minder opwindend was dan wat er in een gemiddeld hostel gebeurd, Glenn en Simone (die volgens iedereen een boobjob had gehad maar met mijn hand bewees dat het niet zo was muhahaa ).


Bessy op de Sexpo


Je loopt voor lul man

Met de hele kliek gingen we in het Casino de klassieker Engeland – Ierland kijken (rugby). Uit verveling deed ik een gokje op de roulettetafel. En stak een paar uur later 800$ in m’n broekzak. Toch weer mooi zakgeld voor de US. Inmiddels vertelde Olive en Olivia me dat “Gem loves you” met mijn reply “and every other male in the hostel”. Nee was niet zo want haar keuze was op mij gevallen. Tssk net alsof zij nog een keuze had. Toch maar eens even babbelen.

De volgende morgen werden we weer wakker van het gestofzuig van Charlie . Gem vond het jammer dat ik de dag erna weer wegging. En dat ik maar moest komen opzoeken in Schotland. Ze had het idee dat ik niet serieus was, ze had gelijk. Ik nam afscheid van iedereen in het hostel en van Australië, toch een land waar ik nog veel goede en nare herinneringen aan zal hebben. Een land van immense grootte, woeste natuur en een interessante aboriginal cultuur en relaxte ozzies. Een land waar ik wel zou kunnen leven.


standaard avondje in de Sub

Na 8 maanden zou ik Oceanie verlaten om mijn weg voort te zetten in de VS. Een omstreden land vanwege haar politiek, mensen en cultuur. Maar o zo interessant. Hoe zou ik het doen in Noord Amerika. Ik heb het in m’n eentje kunnen rooien in Azië en Australië. De VS shouldn’t be a problem

Heb nooit meer iets van Gem vernomen.

quote:

Op woensdag 25 mei 2005 12:24 schreef Litman het volgende:
[afbeelding]

Hee, de Kangaroo Explorer! Ik heb ook gedoken met CDC. Werkten Geoff (duikinstructeur) en Damien (cameraman, videoeditor) er nog?

Heb je Bertha, de Napoleonvis ook gezien?

yeps met CDC, Geoff was niet mijn begeleider, Damien deed inderdaad de DVD montage op de boot (wel duur overigens zo'n DVD ). Tof bootje met Airco in de hutten eten was ook prima !

Weer een update !

Reisverslag Verenigde Staten Deel 1

Door het raampje van de Boeing 747 kon ik de skyline van Down Town Los Angeles ontwaren. Meteen bekroop met dat A-team gevoel (tatataaa ). Ik verwachtte lange wachttijden bij de douane, maar dat bleek alles mee te vallen. Na een scan van 2 vingers en een fototje stond ik 20 minuten na de landing in de Verenigde staten van Amerika. Voor 14 dollar liet ik me met een super shuttle afzetten bij mijn eerste overnachtingsplaats. Het Venice Beach Cotel op Venice Beach.

Venice Beach is een deel van LA dat bedoeld was als Amerikaanse tegenhanger van Venetie. Met kleine kanaaltjes waarover je kunt varen. Helaas is er nog maar een klein deel over van de oorspronkelijke kanalen. Waar Venice meer om bekend staat is het excentrieke publiek op de beachwalk, de beroemde artiesten en Baywatch (wat daar gefilmd wordt). Ik zat nog geen steenworp afstand van het strand.


Baywatch but no babes

Het hostel zat vol met buitenlanders (voornamelijk uit Europa) die hun geluk wilden beproeven in de filmwereld. De ene wilde acteur worden, de ander had al een compleet script klaarliggen voor een nieuwe serie van 3 seizoenen. Alles draait om connecties. Ik was er puur voor de fun.

Het hostel had ook een eigen barretje waar je voor 2 dollar een heerlijk Tecate biertje kon pakken. Na een paar biertjes besloten Ik en 2 anderen (Paul uit Australië en Pete uit Engeland) om de buurt eens te gaan verkennen. Na een sushibar waar je verplicht moest eten kwamen we uit bij een tentje wat the circle bar heette wat volgens de lokalen een goede bar moest zijn.
De bouncers discuseerden net over een nieuwe .50 revolver terwijl de hummers langsraasden en er 2 zwervers ruzie maakten over een stuk plastic. Welcome in the US.

In de bar was werkelijk geen mens te bekennen. Volgens de barman was het nog vroeg en als we zouden wachten tot een uur of 12 het vol zou zitten. “we we’re gonna have a good time” volgens de drankverstrekker. 4 Corona’s en een zooi Tequila later zat de Circle inderdaad helemaal afgeladen met voornamelijk vrouwen. En als Amerikaanse ergens dol op zijn dan zijn het wel europese mannen. Paul droop wegens drankmisbruik af en Pete en ik belanden via een feestje bij een of andere artiest samen met 3 aardige dames in een Appartement in Pasadena ten noorden van LA.

Om 8 uur ’s ochtends werd ik met een kater wakker van het oorverdovende kabaal van een drilboor die net de stoep aan stukjes aan het drillen was. Ik sliep nog verder en rond de middag was iedereen zo’n beetje op. De 3 dames (Jennifer, Allison en Carmen) brachten ons terug naar het hostel waar we samen de kater nog even probeerden te verzuipen met een bloody mary (wat is dat goor zeg). ’s Avonds gingen we samen naar de film (constantine erg slecht) en dronken nog wat samen.

De volgende dag ging Pete naar Mexico, Carmen was haar auto ophalen in Ohio, En ik had met Allison afgesproken dat ze me op zou halen en naar een ander hostel in Hollywood zou brengen.

Allison gaf me gelijk een rondleiding door hollywood. Hollywood sign, walk of fame, chinese theater en nog wat andere zaken die wel leuk waren om te zien. Een originele Amerikaanse hamburger en milkshake stonden op het menu. Dingen klikten aardig goed tussen Alli en mij en ik stelde voor om samen naar Las Vegas te gaan. Ze vond het een leuk idee omdat ze al een tijdje niet meer in Vegas was geweest. Voor mij 1 van de dingen die ik toch wel gedaan moest hebben. Ik boekte 2 overnachtingen in een kamer in het Rio. Omdat Ali 2 sollicitatiegesprekken moest ze weer weg en ik ging met een man of 30 uit mijn nieuwe hostel op een pubcrawl. De mechanische stier in de Saddle ranch op sunset strip zorgde voor behoorlijk wat klachten bij de mannen. Hollywood is een gekkenhuis qua mensen en bars, maar met een paar glazen achter de kiezen ga je er helemaal in op.


Gandalf heeft het er maar druk mee op de Walk of Fame

Veel interessanter eigenlijk Downtown LA, waar ik de volgende morgen was . 85% van de mensen spreekt hier spaans. Op straat sprak ik met een aantal mensen, waaronder een donkere jongen die net uit de bajes kwam. “Hey big homey could you spare sixty cents ?, It’s not like I’m asking for 60 dollars or something but hey I just got outta prison” “What where you in for ?” “Aaa I was just walking around Hollywood and then the cops busted my ass, nothing big”. Geweldig die straattaal. Door mijn donkere uiterlijk werd ik regelmatig in het spaans aangesproken. Ik bleef maar uit de buurt van South central, compton en Watt’s, buurten die bekend staan als onveilig voor blanken. :/

’s Avonds pikte Alli me op bij het hostel, we gingen uit eten in een gezellig Mexicaans restaurant met live muziek samen met Jennifer en haar vriend Nate om daarna nog even af te drinken in de Rainbow bar op sunset strip. Tot mijn verbazing zaten daar ook de jongens van Cypress hill naast me een dikke joint te roken. Ik ging mee terug naar het appartement.

Na 2 dagen rondhangen in Pasadena reden Ali en ik samen door de Mohave woestijn naar Las Vegas. Het wereldberoemde gokparadijs in het midden van de woestijn. De rit duurde een uurtje of 4. Hotel Rio is niet een van de grootste, maar toch wel een gigantisch hotel. Elk hotel is eigenlijk als een kleine stad. 15000-20000 mensen, winkels , slotmachines, roulettetafels, restaurants en bars. Je hoeft je hotel dus nooit te verlaten, alles is er te krijgen. En als je je hotel verlaat, zelfs bij de groenteboer kun je gokken Door de weeks is Vegas erg rustig en zijn de prijzen voor een hotelkamer ook een stuk lager (60 dollar per nacht voor het Rio).

Natuurlijk moest er een beetje gegokt worden en met wat geluk en mazzel wist ik bij de roulette zo’n 250 euro te winnen, waarmee ik 2 kaartjes kocht voor een show van de Scintas (comedy/zang achtig iets met een siciliaanse familie). Alli was minder fortuinelijk.


A quiet day in Vegas

De grotere hotels op de strip in Vegas hebben themas. Zo heb je Excalibur (Koning Arthur thema) New York, New York (Kleine versie van New York) en het Luxor (zwarte pyramide met de helderste lichtstraal ter wereld). New York, New York heeft zelfs een achtbaan die ik natuurlijk even uit moest proberen. De show van Scintas was erg vermakelijk, maar ook erg chauvinistisch. Want Vegas is en blijft natuurlijk wel amerikaans en al die cowboyhoeden willen er niets slechts over horen.


Alli en de achtbaan

Omdat Alli een nieuwe baan had gekregen moesten we al vroeg weer terug naar Pasadena en een trip naar de Hoover dam en Grand Canyon overslaan. Die moet ik een ander keertje doen omdat ze zeer zeker de moeite waard zijn. Helaas is het met mijn manier van reizen zo dat ik wat dingen oversla. Ik bleef nog een nachtje bij Alli slapen en kocht de volgende dag een ticket voor de Greyhound naar San Francisco. Alli gaf me nog wat tips over SF (haar favoriete stad) en nog wat adressen waar ik eventueel zou kunnen blijven slapen.

Na een maniacale busrit van 8 uur (dat mens kon echt niet rijden) was ik in San Francisco, omdat de hostels die ik op het oog had vol zaten zat er niets anders op dan in de slechtste buurt van SF te overnachten: The tenderloin. De wijk kreeg zijn bijnaam vanwege de vele kinderprostitutie in vroegere jaren (mals vlees). Nu is de buurt niet vol met prostitutie, maar wel met complete gekken die in de jaren 80-ig door Reagan op straat zijn gezet nadat hij een mental institution had gesloten vanwege geldgebrek. Op de hoek van de straat staat een man verkleed als kerstman in een rolstoel liedjes te zingen tegen een stoplicht. Een oude chinees waarschuwt me dat het gevaarlijk is om links te lopen van de weg overal crack rokende junks en bedelaars. Terwijl de dikke limo’s en sportauto’s over de weg heen razen. Geen makkelijke buurt maar toch wel interessant.

Het Hostel (HI) was saai te noemen, voornamelijke ouderen en studenten die vroeg op bed lagen. Samen met de enige andere buitenlander Francois (FR) ging ik op zoek naar wat vertier en contact met de locals. We kwamen terecht in een groot Iers feest ter voorbereiding van St paddy’s day. Ontmoette een meisje KC wat freelance werkte als fotomodel. Ze vond het leuk om mij een tour te geven door SF en al helemaal leuk omdat ze zelf ook deels Nederlandse was (ze sprak geen woord nederlands). Ze had echter een druk schema dus ze zou me nog bellen later die week. :>

San Francisco staat bekend om een groot aantal landmarks : Golden Gate Bridge, Alcatraz, Fisherman’s warf, Chinatown (grootste chinese gemeenschap buiten China) en de befaamde kabelcars.
Ik besteedde een complete dag aan het lopen naar en over de Golden Gate Bridge en weer terug via Chinatown naar het hostel. SF is een stad om verlieft op te worden. De heuvels met straten en kleine mooie wijkjes. Vanwege de populariteit is SF ook duur. Een standaard 2 kamer appartement kost je zo 1500$ in de maand. :|


Kami bij de Golden Gate Bridge

Na 3 dagen SF kon ik eindelijk overstappen naar een nieuw hostel dat een stuk beter was dan de HI. Samen met de aparte fransman (die als hobby ’s nachts doelloos rondlopen had). Dit hostel zaten wat jeugdigere mensen en er werd ook meer georganiseerd voor de gasten.

Een middagritje met de Cablecars (3 dollar voor een ticket) bracht me naar het pittoreske fisherman’s warf vanwaaruit de ferry’s naar Alcatraz vertrekken. Tickets waren al uitverkocht voor de komende 3 dagen dus ik zou Alcatraz even moeten skippen, In de wachtrij voor de Cablecar terug naar huis werden we vermaakt door een grappige muziekkant die onder invloed van een aantal borrels de “cable car song” speelde. Een dikke bebaarde vriend van de artiest stond half naakt te Joga-en in het grasveld naast de wachtrij wat op veel ophef kon rekenen van de ouders van enkele kids. Cablecars werken met ondergrondse kabels waar de karretjes op vasthaken. Ooit uitgevonden om de hellingen van San Fran te bedwingen.


Wachten op de Cable car


Little trouble in little China

Later die week belde KC me op of ik tijd had om mee uit eten te gaan. Zo’n aanbod sla ik natuurlijk niet af en op een zwoele donderdagavond kwam KC me ophalen bij het Hostel waar mijn roommates vol verwachting stonden te wachten hoe ze er nou uit zag. Ondanks dat ik het wel zag zitten, veranderde de avond in een complete teleurstelling.

KC en ik gingen niet naar een restaurant, maar naar een of andere modellenparty in de SoMa (South of Market) niet erg als ze iets te eten zouden hebben, maar modellen eten niets en ik verrekte van de honger. Behalve wat selderie voor de bloody mary’s was er niks te eten.
Behalve dat voelde ik me ook behoorlijk gebruikt, KC stelde me voor aan mensen als haar kennis uit Nederland, maar ik voelde me meer gebruikt als object. Niemand was werkelijk geïnteresseerd in me. Behalve…

Haar bazin, Een 40 jaar oude vrouw die deze hele avond rond me heen hing. Vroeg me vriendelijke of alle Nederlandse mannen zo goed waren in bed en of ik haar nieuwe boobjob wilde zien. Flashte me haar nieuw aangemeten setje tieten en werd toen wel heel opdringerig. Besloot het feest te verlaten terwijl het merendeel van de aanwezige gasten zich aan de coke tegoed deed. Een avondje om nooit ter vergeten, verder maar geen contact meer opgenomen met KC.

Om wat af te koelen de volgende morgen wat rondgelopen door SF en wat parkjes en museums aangedaan.


duivenplaag


Historic Museum

Het hostel zat behoorlijk vol en vanwege de reserveringen moest ik kamers verplaatsen. M’n nieuwe kamergenoten waren een stel studenten uit Fargo die gedurende hun spring break naar SF waren gekomen om te sporten met dakloze kinderen op scholen. Een nobel streven. De praatgrage Matt wilde graag op hun enige vrije dag naar de USS Hornet (een vliegdekschip dat nu dienst doet in museum). De rest van de groep ging naar Alcatraz en niemand wilde met hem mee. Ik wilde altijd al zo’n zeemonster zien dus vergezelde ik hem later die week op een trip naar Oakland om de Hornet te bekijken.

Een metroritje en 2 bussen verder stonden we aan wal voor het machtige vliegdekschip. De 8ste Hornet in haar bestaan. De 7de werd gezonken in de 2de wereldoorlog en was het schip vanwaar de Amerikanen na Pearl Harbour een tegenoffensief lanceerden tegen Japan (Zie film Pearl Harbour). Deze Hornet kwam in 1947 in dienst en was onder andere verantwoordelijk voor het oppikken van Neill Armstrong en crew na hun geslaagde maanmissie. Aan boord zijn naast de returncapsule ook nog wat vliegtuigen (waaronder een F-14 Tomcat) te aanschouwen. Vrijwilligers die voorheen op het schip werkten geven interessante rondleidingen.


USS Hornet


Talk to me Goose

Een andere nieuwe kamergenoot was de halve Egyptenaar / halve Australiër : Oliver. Oliver was van plan om ook richting Seattle te gaan en we kochten samen 2 kaartjes voor de Amtrak trein 3 dagen later. Oliver was zelf ook al een tijdje op reis, maar had de US, Caraïben en Mexico gedaan. Werkte nu als Elektricien in Londen.

We zetten het samen op een zuipen in de Hostelbar op St Patricksday. Daarna was er nog een feestje van een van de duitse meisje die na 3 maanden weer naar huis zou gaan. Raakte in gesprek met de 19 jarige Maggie uit het groepje Fargo die zelf half iers was en er in haar Saint Paddy’s outfit er wel erg appetijtelijk uitzag. Het fiasco met KC was zo weer vergeten.

De volgende morgen spreekt manager Jim me aan of ik wel wist dat er Beveiligingscamera’s in de TV kamer hangen. Niet dus…

Oliver en Ik checkten uit en namen de taxi naar het Amtrak station. De zeer vriendelijke kaartjesverkoper wist ons te melden dat de trein 4 uur vertraging had. Bij de lange wacht troffen we een maffe potdealer die volledig in Hennepkleren rondliep. Elk half jaar ging ie naar Amsterdam en getuige de tientallen pasjes voor coffeeshops was hij inderdaad een frequent bezoeker.

Na niet 4 maar 6 uur wachten konden we dan eindelijk de trein in om 2 uur ’s nachts. Vielen prompt in slaap. De route van SF naar Seattle is een zeer mooie treinreis door de Cascade mountains en wat oude plaatsjes die tussen de besneeuwde toppen in de bergen liggen. De trein moet om de zoveel tijd stoppen om voorrang te verlenen aan een goederentrein. Amtrak huurt namelijk spoortijf van de vervoersbedrijven en die geven voorrang aan hun eigen spullen. Vandaar ook soms de lange vertragingen.

Om 8 uur ’s avonds zijn we in het koude, regenachtige Seattle. We hadden al vooruitgeboekt in het beroemde Green Tortoise Hostel. Met z’n 2-en een private room genomen met 2 x 2 persoonsbed omdat het maar 2 dollar meer was en je geen last hebt van camera’s in de tv kamer

Tegenover ons hostel zat een tentje dat Turf heette waar je voor 3 dollar een flink bordje eten kon halen. Voornamelijk bevolkt door daklozen, maar voor backpackerts natuurlijk een buitenkansje.


Turf !

Seattle is Microsoft, Boeing de Starbucks koffie en natuurlijk Grunge muziek (Nirvana, Pearl Jam, Stone Temple pilots). Anders dan de andere plaatsen in de US waar ik geweest ben, maar er hangt een relaxte sfeer en de mensen zijn aardig. Oliver en ik kochten een City Pass waarmee we de Space needle, science Museum, Aquarium, Aircraft museum, Zoo, Imax konden bezoeken en een boottocht konden maken. Eerste op het verlanglijstje stond een park met watertoren (Een fanatieke klimmer was de 30 meter hoge watertoren aan het beklimmen zonder beveiliging) met daarnaast een begraafplaats waar Bruce en Brandon Lee begraven liggen. Het graf was lastig te vinden, maar als je de meute volgt dan kom je wel.


Rip Bruce en Brandon

‘s avonds de gemeenschapsruimte was het altijd erg gezellig en druk, Gratis vat bier met een filmpje en muziek op de achtergrond. Even lekker chillen. Een paar Canadezen vroegen of ik zin had om mee te gaan naar het dak en daar wat rond te hangen. De enige manier om op het dak te komen was via de brandladder. Ik ging uit de branduitgang en de deur sloeg achter me dicht. Klom het dak op om niemand te vinden. Na 20 minuten wachten begon het met 10 graden en een t-shirtje wel aardig koud te worden. Ik kon met geen mogelijkheid van het dak afkomen. Behalve als ik de brandtrap naar beneden zou laten en daarmee het alarm af zou laten gaan. Geen GSM op zak. Met een paal die ik gevonden had wist ik bij het leegstaande pakhuis een raam te forceren en naar binnen te kruipen. Alle deuren en ramen waren dicht. Kroop weer terug door het raam en zo ver mogelijk naar beneden langs de brandtrap. Inmiddels begon ik onderkoelingsverschijnselen te vertonen… :/

Blijf lezen !

Het heeft even geduurt maar hier weer een update

Reisverslag VS deel 2 en Canada

De tijd begon te dringen en ik zag eigenlijk nog als enige mogelijkheid om het eindstuk van de brandtrap te gebruiken met als gevolg dat daarna het brandalarm af zou gaan en ik op een fikse boete kon rekenen. Geheel naar onder geklommen zag ik een man in de shaduw van een steegje staan.
Ik riep naar hem en langzaam kwam hij op me afgewandeld. Een dakloze die in het steegje leefde. Ik vroeg hem of hij om kon lopen en het hostel kon waarschuwen dat er iemand vast zat op de brandtrap. Na enige onderhandeling ging hij akkoord mij te helpen voor een pakje sigaretten. 5 minuten later open de deur en was ik bevrijd. De receptioniste moest hard lachen omdat er ook regelmatig Jappaners en Koreanen vast kwamen te zitten op de brandtrap.
Ik gaf de zwerver zijn beloning en bedankte hem vriendelijk. Een paar uurtjes later was ik weer enigszins opgewarmd. De mensen die ook op het dak zouden gaan hadden besloten in de gemeenschapsruimte te blijven.


De brandweer rukt uit


De Space Needle

Ondanks het slechte weer aan de West Coast gingen Olie en ik naar het Seattle Aircraft Museum. Naast een grote landingsbaan van de Boeing fabriek bevind zich het oude hoofdkantoortje wat geheel in originele staat hersteld is. In het museum kun je onder andere een SR71 blackbird, De Concorde, De eerste Air Force One en de eerste Boeing 747 bekijken.
Ook zijn er diverse tentoonstellingen over de 1ste en 2de wereldoorlog, een nasa ruimte en een aantal simulatoren. Niet al te goedkoop maar o zo leuk maakt we een ride in de F-18 simulator die 360 graden kon draaien. Olie dacht grappig te zijn en wat stunts uit te halen met als gevolg dat we door de hele cockpit heen stuiterden. Als een kreupele kwam ik weer terug in het hostel.


Kami in space


SR-71 Blackbird 's werelds snelste vliegtuig


De eerste Jumbo

Ik had besloten om toch naar Canada toe te gaan, Ik had maar 2 weken de tijd dus echt veel keus had ik niet. De reis zou verder gaan naar Vancouver (BC). Olie zou via New York terug naar Londen vliegen om weer te gaan werken. Op onze laatste avond in Seattle gingen we nog even flink de bloemetjes buiten zetten. In een bar ontmoeten we nog wat Australische meisjes die toevallig een weekend tripje aan het doen waren naar Seattle en zelf 1 jaar in Vancouver zaten. Toch weer een uitnodiging voor een House warming op zak. )


Schoonmaken in het Seattle Aquarium

Ik had liever met de trein gewild voor wat beter uitzicht, maar helaas kon ik alleen nog een busticket bemachtigen naar Vancouver. Bij de grens weinig problemen en na 4 uur bussen was ik aangekomen in het laatste land van mijn trip, Canada.
De stad was nog natter en kouder dan Seattle als was. Vancouver is groot met zo’n 2,8 miljoen inwoners. In Canada is bevolking erg geconcentreerd aan de grens met de VS. Daar woont zo’n 80% van de mensen. Vanwege de hoge mate van cannabis gebruik wordt Vancouver ook wel Vansterdam genoemd. De stad ligt verspreidt over een aantal eilanden. Die per boot, brug, vliegtuig of helicopter te bereiken zijn.

Wat opvalt is wederom de grote hoeveelheid daklozen, je zou toch denken dat het in Canada allemaal iets beter geregeld is dan in de Verenigde staten. En deze zwervers zijn ook nog eens een keer veel opdringeriger en agressiever dan in de VS. In een pizzatent moest ik een zwerver tot staan brengen omdat hij een zooi mentosrollen in z’n zakken had gestopt. De eigenaar bedankt me nog niet eens en leek er geen fuck om te geven ?. :/

Het rondslepen met de rugzak had me geen goed gedaan na het simulator stunten. M’n hele nek en schouderbladen zaten compleet vast. Gelukkig werkte 1 van de Australische meisjes Elisha bij een Massage therapeut waar ik tegen gereduceerd tarief een massage kreeg.
De franse therapeut wist me te vertellen dat na 1 jaar rondslepen met rugzakken m’n lichaam het een beetje had gehad, spieren waren goed ontwikkeld, maar er zaten vanwege de verkrampte houding veel gifstoffen in het weefsel. Een aantal pijnlijke massages zorgden ervoor dat gifstoffen weer vrij konden komen uit het weefsel. Ik voelde me net alsof ik met een honkbalknuppel bewerkt werd.

Als dank voor de hulp nam ik Elisha mee op stap. Bij de clubs in Vancouver is het lang wachten in de rijen buiten, terwijl er binnen gewoon bijna niemand is. 1 uur wachten is geen uitzondering, vreemde gang van zaken, maar a la na een uurtje kun je lekker dansen met een stel leuke mensen, want de Canadezen zelf zijn over het algemeen erg aardig en geïnteresseerd.


Waterlanders

Het druilerige weer zorgde ervoor dat m’n humeur niet al te best was. Er was gewoon niets wat ik kon doen dan een beetje boekjes lezen en wat ouwehoeren en wachten op betere tijden.
Inmiddels had ik maar een vliegticket gekocht naar Toronto voor veels te veel geld. Het was de bedoeling dat ik met een huurauto de 5000 kilometer zou overbruggen met een mooi ritje door de rockies, maar er was te weinig tijd en ik wilde genoeg tijd overhouden voor the big apple.

Gelukkig waren de goden me goed gezind en had ik 1 dagje stralend weer. Een wandeling langs de haven, het watervliegveld en Stanley park zijn zeer de moeite waard. Stanley park is gigantisch groot en het kost je een dag om er doorheen te wandelen. Er zijn een hoop interessante dingen om te zien, zoals de Totempalen, Brits kanon en de vuurtoren.


Vancouver gezien vanuit Stanley park


Toffe totem

Inmiddels was het hostel volgepropt met een Duits kinderkoor die op studiereis waren. De zwaar gelovige zangvogels lusten ook wel een pintje en na een paar biertjes maakten we een mooi concert met ondergetekende op de Bongo’s en een Japanner op de Steel guitar. Best relaxed.

M’n eerste week Canada zat erop, in eerste instantie viel het een beetje tegen, maar het is gewoon wat je er zelf van maakt. En soms kost het gewoon wat tijd om in de stemming te komen. Toronto is de grootste stad in Canada, meer tegen het Franstalige gedeelte aan, maar de meeste mensen spreken alleen engels. Reden dat ik voor Toronto koos is dat ik Niagara falls wilde zien, dat op zo’n 3 uur rijden van Toronto ligt. Toronto is momenteel erg in trek bij de filmindustrie (evenals Vancouver). Een hoop nieuwe A films worden hier gedeeltelijk geschoten. Opvallend in de hostels is de hoeveelheid Australiërs en Fransen wat op zich wel begrijpelijk is vanwege de Commenwealth bindingen en het franse deel van Canada.

In het prima hostel (Canadiana Backpackers) waar ik gereserveerd had, werd van alles georganiseerd. Ik boekte een tour naar Niagara falls met een dame die JoJo heet. Later die week zou er ook een Tafeltennis toernooi zijn, een aantal kroegentochten, en een avondje basketballen met daklozen.


Door de muur bij de Toronto TV

’S Avonds liep ik in m’n eentje een club binnen waar werkelijk niemand binnen was, volgens de portiers zou het om 23:30 helemaal volstaan (waar had ik dit eerder gehoord). De raakte in gesprek met de enige 2 dames die in de hele tent rondliepen. Na wat tequila’s begon de stemming er beter op te worden. De dames bleken 2 strippers te zijn en vroegen of ik nog zin had in een afterparty, ik was een beetje uitgeblust dus besloot te bedanken voor de uitnodiging. Ennuh strippers zijn niet echt mijn ding sinds dat akkefietje in Melbourne.


In de achtergrond het hoogste gebouw ter wereld, de CN Tower

Een Ford busje met een dikke V8 motor blaasde over de snelweg richting Niagara falls. Ik verbaas me nog steeds over de waanzin van het rijden met deze gigantische motoren terwijl een Diesel met roetfilter veel goedkoper, en milieuvriendelijker is om te rijden. Maar Canada geld net als in de VS “Size matters”, blokinhoud en PK’s is alles wat telt. In Canada rekenen ze vreemd genoeg wel in Kilometers voor wegenafstanden, maar wel in feet en inches voor lengtes van personen. Een half/half tussen het Amerikaanse en Metrische systeem.

Niagara Falls ligt op de grens met de VS, het Canadese gedeelte is veel meer het aanzien waard dan de Amerikaanse waterval. Langs de watervallen zie je (helaas) een zooi Hotels, Casino’s en soort van pretpark achtige arcade’s staan. Dit neemt een heel hoop van de sfeer rondom deze druk bezochte attractie weg. De watervallen zelf zijn wonderschoon, de entourage eromheen niet. De watervallen worden voor stroomopwekking gebruikt, ze reguleren ook de waterdoorstroming en ik geloof dat de watervallen maar iets van 30% van het water hebben van wat ze normaal hebben.

Het is mogelijk om onderaan de watervallen door een tunnel heen te lopen. Of een boottripje te maken met The maid of the mist, die de mist van de watervallen invaart (zie ook: Bruce Almighty). Vanwege mijn beperkte budget bleef het bij een wandeling door het park en het dorpje zelf.


Mistige watervallen


Kami @ American Falls

Het plaatsje Niagara on the Lake (Ooit een hoofdstad van Canada) is veel interessanter om te zien. Een rustig dorpje met prachtige huisjes aan het het meer. Niet veel touristen en geen Circus eromheen. Na de lunch bezochten we nog een Wijnhuis waar ze befaamde icewine maakten. Wijn gemaakt van bevroren druiven die extreem duur is (lees vanaf 65$ per flesje). Lekker dessert wijntje volgens de kenners. Klein flesje meegenomen voor m’n pa.


Niagara on the Lake

Het tafeltennistoernooi verliep niet al te best, na een verassende overwinning in de eerste ronde op topfavoriet Francois werd ik er in de tweede ronde uitgekegeld door een Japans meisje. Het toernooi werd gewonnen door een snelle Indiër met als hoofdprijs een mooi T-shirt.

Mij sportieve kwaliteiten moesten maar eens bewezen worden met een potje basketball. In een gemeentesporthal is er 2 keer in de week een avond voor daklozen om te sporten.
We waren met een man of 6 en maakt 1 team tegen de daklozen. Genadeloos werden we ingemaakt en binnen 20 minuten stond het 60-12 of zoiets. Onderschat ze niet

2 weken Canada zaten erop. Een land wat op het eerste oog veel op de VS lijkt, maar toch totaal anders is. Ik zal het nog een keertje moeten bezoeken om er een wat betere indruk van te krijgen. Canada is gewoon te groot voor 2 weken reistijd.

Een beetje grieperig vanwege het koude weer stapte ik in de laatste trein naar het eindpunt van mijn reis, New York City.

Binnenkort het laatste deel van de reis...

Terug naar de VS , het einde van een lange reis

Op de trein aan de grens wordt streng gecontroleerd. Diverse mensen worden ondervraagd door de douaniers van de US customs. Gelukkig blijft een vragenvuur mij bespaard. 8)

Om 10 uur op een Woensdagavond rolt de Amtrak trein de big Apple binnen. Het hostel wat ik vooruit geboekt heb ligt op steenworp afstand van Madison Square garden op 30th street in het Chelsea district. Accommodatie in NYC is duur. Dit hostel is tot dusverre het duurste onderkomen wat ik heb gehad (37$ per nacht incl. breakfast). Helaas zat het hostel in het weekend vol dus had 3 dagen de tijd om ander onderkomen te zoeken. De eigenaar bleek nog 2 andere hostels te bezitten in Westkant en Oostkant van Central Park en de reserveringen waren snel geregeld.

New York, Manhattan, The Big Apple. Het centrum van de wereld. Miljoenen mensen op een eiland waarvan het grootste deel illegaal. Torenhoge gebouwen die naast elkaar het beeld van NYC bepalen. New York was ooit Nieuw Amsterdam, maar is doorverkocht aan de Engelsen, die het vernoemden naar York in Engeland. De stad is altijd een grote doorvoerhaven geweest voor migranten naar de Verenigde Staten. Er zijn talloze interessante dingen om te bekijken/bezoeken/ervaren. Statue of Liberty, Ellis Island, Staten Island, Ground Zero, Empire State Building, Times Square, USS Interprid, Wallstreet, Central Parc, Brooklyn Bridge, Yankee Stadium, Madison Square Garden, Washington Park en ga zo maar verder. Ik hoefde me in ieder geval niet te vervelen.


Times Square

Na een welverdiende nachtrust liep ik ’s ochtends naar Times Square. Een te gekke plaats waar hordes fans staan te wachten op voor mij tamelijke onbekende sterren. Een kijkje op Broadway en toen verder naar Central Park. De stad is redelijk eenvoudig te navigeren. Er zijn lange genummerde avenues doorkruist door straten die ook opvolgend genummerd zijn. Zo is het moeilijk om te verdwalen. In New York wordt er veel gelopen. De afstand is op zich niet zo het probleem, maar het continue wachten voor elk stoplicht wel. Denk je er toch aan om over te steken bij rood, dan loop je een grote kans om plat gereden te worden.


Baseballen in Central Park

Voor April was het redelijk warm en mooi weer. In Central park staan een aantal clubjes lekker te baseballen. Na het bekijken van een aantal potjes wandelde ik aan het eind van de middag weer terug naar het hostel. In de keuken tref ik Luke, een Engelsman die net is aangekomen uit Miami. Hij had voor de volgende dag dezelfde dingen als ik op het programma staan. En we besloten er dan ook samen op uit te trekken.

Kocht een Metrokaart voor 6 dollar (12 ritten), de Metro in New York is erg makkelijk en goed geregeld. Wel altijd oppassen voor dieven, maar dat geldt overal wel voor het openbaar vervoer. We stapten uit bij Ground Zero, waar nog steeds een groot gat in de grond zit. Op het hek er omheen hangen grote borden met uitleg wat er precies gebeurd is en enkele foto’s. Na het nodige ramptoerisme lopen we richting battery park waar we de ferry proberen te pakken naar The Statue of Liberty en Ellis Island waar het immigratie museum te vinden is. Een wachtij van 1KM ontmoedigd ons een beetje, maar als we van een dame die niet wilde wachten de kaartjes over kunnen nemen voor de helft van het geld (6 ipv 12 bucks) besluiten we toch maar te gaan. Het wachten blijkt mee te vallen.


Entertainment onder het wachten, de slangeman

De controler is enorm streng. Voordat je op de ferry kan word je eerst volledig doorzocht. Ook bij de Statue of Liberty zelf word je door een soort explosieven snuffelaar gestopt. Ik begreep eerlijk gezegd al die beveiliging niet. Als ik echt kwade bedoelingen had dan zou ik dat beeld wel van aftand opblazen of zoiets. Maar ja de amerikanen zijn nu eenmaal erg voorzichtig sinds 9/11. “Say something if you see something” staat overal op aanplakbiljetten en stickers. Op de ferry raak ik in gesprek met een ouder stel, waarvan de man erg ziek blijkt te zijn. Ik geef hem mijn laatste painkillers en krijg als dank een kaartje voor toegang tot het Empire State Building. Even later krijg ik ook de tourbuskaartjes van het stel, omdat de man liever direct naar huis toe gaat. Erg jammer voor het stel, maar erg erg fortuinelijk voor mij. Na 1 jaar geld uitgeven raakte het budget een beetje op en had ik dat soort dingen eigenlijk niet kunnen doen.

Het vrijheidsbeeld was een gift van de Fransen ter ere van de vriendschap tussen de beide landen sinds de Amerikaanse revolutie. In 1886 was het beeld af, het voetstuk gemaakt door de Amerikanen en het beeld zelf door de Fransen volgens een design van Alexandre Gustave Eiffel (ja van de bekende toren). De toorts is al geruime tijd gesloten voor publieke toegang. In 1986 wel compleet gerenoveerd, maar je zou uren moeten wachten om ook maar eens kans te maken om via het smalle trapje in de toorts te geraken. En dan zie je nog niets. :/


Lady Liberty


De oude toorts

Na een tour door het onderste gedeelte van het beeld waar ook een museum gevestigd is pakken we de Ferry naar Ellis island. Op Ellis is nu het Immigration museum gevestigd. Voorheen was het de poort voor velen naar het beloofde land. Mensen werden hier gescreened en getest alvorens ze toestemming kregen om in de VS te wonen. Leuk is de taalboom die aangeeft dat veel woorden in de Amerikaanse taal afkomstig zijn uit het Nederlands. Zo is boss afgeleid van baas en Santa Claus van Sinterklaas.

Met dank aan het vriendelijke stel pakte we de bus tour door het centrum en stopten bij het Empire State Building, om daar te genieten van een mooie zonsondergang over New York. De wachtrijen zijn weer lang, maar wij kunnen gelijk doorlopen omdat we ons ticket al hebben. Via 2 liften bereiken we het observatiedek waar het verrassend windstil is, maar wel koud. Gebouwd in 1930-31 is het nog steeds een van de hoogste gebouwen in de wereld. Een ander interessant gebouw wat zichtbaar is vanaf het dek is het Chrysler gebouw.


Chrysler building in het midden


Kami @ observatiedek

Luke en ik dronken samen nog wat en gingen terug naar het hostel. Ook hij moest de volgende dag vertrekken naar een ander hostel. Helaas was mijn hostel ook al helemaal vol, dus moest hij elders onderkomen zoeken. ’s Nachts werd ik wakker van een helse pijn in m’n kaak, na het drinken van koud water ging de pijn enigszins weg, maar het voorspelde niet veel goeds.

2 overstappen met de Metro en ik was op 97th street east, The Wanderers Inn waar ik de laatste week in New York zou doorbrengen. Vlakbij Central Park en de Museum Mile (de avenue oostelijk van Central Park die vol staat met museums). De Kaakpijn valt mee maar is nog steeds aanwezig. Ik denk eraan om naar een tandarts te gaan, maar door gebrek aan geld zal ik het toch nog 1 weekje zien te redden met die pijn. Ik val in slaap in de 12 mans slaapzaal en word pas laat wakker. De pijn is toegenomen en ik kan de hele nacht niet slapen, dus ik trek er al vroeg op uit in zombiemodus naar Central Park. Het Park is zo groot dat het je gewoon een aantal dagen kost om alles volledig te zien. ’s Middags experimenteer ik met wat verschillende pijnstillers, maar niets leek te helpen.


Jacky Onasis reservoir in Central Park

2 kamergenoten, Ryan (Canadees) en Carl (Duits) nodigen me uit om mee op stap te gaan in East village. Het is immers zaterdagavond. Ik had in geen 30 uur geen slaap meer gehad, maar dacht dat de alcohol wel enigszins de pijn kon wegnemen. New Yorkers zijn er sociaal en open en bij de eerste de beste bar worden we vriendelijk geïntroduceerd in een groepje New Yorkers die elk weekend te vinden zijn in East Village. Zoals ik al eerder gemerkt had zijn Amerikaanse vrouwen erg geïnteresseerd in Europeanen. Ryan deed zich voor het gemak ook maar voor als iemand die uit Nederland kwam (maar geen woord Nederlands sprak). Ryan was binnen een uurtje verdwenen met een meisje uit Brooklyn en Carl ging terug naar huis. Ik stond nog wat te kletsen met een leuke meid die ook in Brooklyn woonde. Ze nodigde me uit om mee naar haar appartement te gaan. Op dat moment begon de alcohol uit te werken en de pijn veel erger te worden. Het enige wat ik kon doen was koud water drinken om de onstoken zenuw te koelen. Ik sloeg het aanbod af en reed om 5 uur terug met de metro naar 97th street. In de bronx trein zat het vol met bendeleden. Het kon me allemaal weinig interesseren. Ik wilde alleen van de pijn af.

Half dronken, bladerde ik door de yellowpages op zoek naar een Tandarts, maar waar kon ik terecht op Zondag ?. Slapen was onmogelijk, na 1 minuut geen water drinken was de pijn zo hels. Gelukkig vond ik een Tandarts, maar die had alleen ’s middags tijd. Ik legde hem de situatie uit dat ik inmiddels 40 uur wakker was en ik een pijnstiller nodig had die werkte. Het zou me sowieso 700 dollar kosten om de praktijk op Zondag te openen. Waar kon ik dat geld vandaan halen ?. Na wat telefoontjes naar familie en vrienden kon ik gelukkig aan het geld komen. De tandarts schreef me 1 pijnstiller voor, maar die kon ik pas om 11 uur ophalen. Nog 3 uur wachten dus, en water drinken. De pijnstiller werkte niet, ik voelde me voor de rest wel prettig van de Codeïne, maar de pijn ging niet weg. Na 46 uur zonder slaap zat ik dan eindelijk in de stoel van Dr. Levy.

Het betrof een wortelkanaal ontsteking in rechterbovenkaak, achterstallig werk van mijn tandarts. Binnen 15 minuten was ik van de pijn verlost en 700 dollar lichter. Ik kreeg nog een antibioticakuur en 10 codeïnepillen voorgeschreven tegen de infectie in m’n kaak.
Zoiets moet je maar net gebeuren in je laatste week zeg.
Nog steeds kon ik niet slapen, pas om middernacht na 52 uur op te zijn geweest kon ik eindelijk m’n ogen sluiten, in ieder geval een persoonlijk record.

Om we wat op te vrolijken namen m’n kamergenoten me mee op stap naar een bar om de hoek van ons hostel, een irish pub. Vanwege de medicatie bleef het drinken beperkt tot water.
Ontmoette de vriendelijke long islander Keri, die werkte voor een make-up bedrijf in New York en in een appartement woonde vlak om de hoek. Volgens haar hingen bekende sterren zoals Sly Stallone en Christian Slater ook vaak rond in de Irish pub. Net toen het wel gezellig begon te worden tussen ons, liep haar broer de bar binnen. Z’n verloofde had hem net uit huis getrapt en hij was zwaar over de flos. Na urenlang geklaag aan te horen van haar broer wisselde ik telefoonnummers met Keri uit en ging terug naar huus. Ze stuurde me later nog een berichtje of ik zin had om de laatste dagen in New York bij haar te logeren. Een aanbod wat een arme backpacker natuurlijk niet afslaat.

De laatste paar dagen kon ik gelukkig nog wat dingetjes meepikken, zoals wat leuke parkjes bars en een filmpje. Washington park is een aanrader. Daar zitten voornamelijk studenten wat te lezen en kletsen, maar er is ook een schaakhoek waar je vaak wordt uitgedaagd om tegen de localen te schaken.



Schaken in Washington park

Toen ik de dag voor mijn vertrek mijn spullen op kwam halen in het hostel werd ik als held ontvangen door mijn roomies. Blijkbaar was ik tot levende legende geworden na het 52 uur verhaal en het versieren van een meisje zonder invloed van alcohol (het 's avonds niet onder invloed zijn is heel apart in hostels). Erg leuk om je tas in te pakken als 11 man je aan staan te gapen en wachten tot je iets zinnigs zegt Nam afscheid van de mensen zoals altijd en wisselde nog wat contactgegevens uit. Dutchie is going home :/

Om de laatste dag op mijn wereldreis af te sluiten ging ik samen met Keri uit eten in het gezellige Radio mexico (fashion district). Keri vertelde me dat ik “trouble” was. In de VS is een chronisch tekort aan fatsoenlijke mannen en zeker in New York. Als je gewoon normaal doet en vrouwen netjes en aardig behandeld… Als afscheidscadeau kreeg ik van Keri een dreamcatcher. Dreamcatcher zijn een soort droomweb die boze dromen uit je nachtust filteren. Je kunt een dreamcatcher niet voor jezelf kopen. Je moet hem van iemand krijgen. Zelf had ik nog wat cadeau’s ingeslagen van mijn laatste geld voor familie en vrienden.

Na een big hug van Keri, pakte ik de metro naar JFK. Nog enkele uren wachten op het vliegveld totdat Lufthansa me terug zou brengen naar waar het allemaal begon 1 jaar geleden, Schiphol international airport, Amsterdam, Nederland.

De foto's staan op imageshack en zijn daar misschien verdwenen. Ik kan je eventueel de foto's doormailen als je dat leuk vindt.

kamikazw598 at hotmail.com