Bevallingsverhalen deel 2

Vrijdagavond, eindelijk tijd om mijn bevallingsverhaal eens voor jullie uit te typen. Om zo exact mogelijk te vertellen wat er gebeurd is zal ik het verslag van de verloskundige erbij houden (tip: vraag daar een kopie van, ook leuk voor je kind(eren) later).

Dinsdagmorgen 22 juni 3:30u. Ik word wakker met krampen in mijn buik en bovenbenen. De dagen ervoor had ik al steeds last van een soort menstruatiegevoel, maar omdat ik wist dat dit niets zegt over het moment van de bevalling heb ik dat niet verteld. Het duurt niet lang voor ik door heb dat de krampen weeen zijn. Ze komen al snel regelmatig maar duren niet langer dan 15 seconden. Voorweeen dus. Rond 5 uur wordt mijn man ook wakker. Hij heeft ook slecht geslapen. We spreken af dat hij met de auto naar z’n werk gaat en dat ik bel als het wel lijkt door te zetten. Maar rond de middag zakt alles weer af en kan ik op de bank lekker bijslapen. We vertellen niemand erover om te voorkomen dat mensen heel zenuwachtig gaan bellen of de baby er al is en hoe het gaat e.d. Tegen 17u komen de weeen weer op. Rond 17:30u komt mijn man van zijn werk. We gaan later op de avond wat eten. Van afwassen komt het niet meer; tegen half negen beginnen de weeen wat meer door te zetten. Mijn man en ik gaan op bed liggen en proberen een prettige houding te vinden. Bij elke wee duwt hij tegen mijn buik om de pijn wat te verlichten. Naast hem ligt zijn laptop. Hij heeft daarop een stopwatch geinstalleerd om de weeen te timen, bij het begin en eind van een wee moet ik dat aangeven. Hij drukt dan op de spatiebalk en ik krijg mooie overzichten te zien van de weeen en hoe ze voorbij gaan.
Rond elf uur ga ik in bad zitten met de nieuwste Harry Potter. De weeen komen om de 5-10 minuten, nog vrij onregelmatig, en duren zo’n 30 seconden. Mijn man zoekt ondertussen op wanneer we de verloskundige moeten bellen: als de vliezen breken, bij bloedverlies of als de weeen al een uur om de 4-5 minuten komen en een minuut aanhouden.
Rond half twaalf beginnen de weeen echt om de 5 minuten te komen en krachtiger te worden. Maar ze duren nog altijd geen minuut, ongeveer 50 seconden. Om half 2 bellen we toch de verloskundige om te melden hoe het gaat. Ze sliep. We krijgen de instructie om weer te bellen als de vliezen breken, of als ik bloed verlies, of als de weeen sterker worden en om de 3 minuten komen. Om half 4 bellen we weer omdat ze om de 3 minuten komen, en om 4 uur komt de verloskundige langs. Omdat ze wil kijken hoe ver de ontsluiting vordert moet ik even uit bad. De stand van zaken op dat moment: 5 à 6 cm. Ze vindt dat de weeen goed hun werk doen, zeker omdat ze zo kort duren. Naar verwachting zal de baby toch zeker die woensdag wel geboren worden. Mooi. Ze gaat samen met mijn man na of we alles hebben voor de bevalling, zoekt nog een wat warmer pakje voor de baby (overslagtruitjes zijn toch wel handig) en legt dat klaar. We gaan allemaal uit van een thuisbevalling; het gaat gewoon goed. Ik heb ook geen problemen met de weeen. Het voelt niet prettig maar ze zijn goed op te vangen door 4 tellen in te ademen en 4 tellen uit te ademen. De verloskundige vertelt ons haar weer te bellen als de vliezen breken, bij bloedverlies of bij sterke persdrang. Er zijn gelukkig geen andere vrouwen aan het bevallen. Om half vijf vertrekt ze weer. Ik ga weer ’t bad in.
Vanaf zes uur begin ik met mijn man te overleggen of we haar echt niet eerder kunnen bellen. Het lijkt mij niet prettig als dat pas bij persdrang mag; met een beetje pech moet je dan een half uur persweeen ophouden tot ze er is en ik heb altijd begrepen dat dat een behoorlijk pijnlijke bedoening is. Bovendien had mijn moeder geen persweeen, en wie zegt dat ik ze dan wel krijg? Ik twijfel er behoorlijk aan.
De weeen komen steeds korter op elkaar en duren steeds langer. Tussen het begin zit nog wel 3 minuten, maar doordat ze nu 1,5-2 minuten aanhouden vind ik het minder prettig. Harry Potter lezen lukt allang niet meer, ik heb alle concentratie nodig om de weeen op te vangen.
Rond 7 uur krijg ik het gevoel naar het toilet te moeten. Helaas, dat mag ik niet, al weet ik zeker dat het geen persweeen zijn. We bellen dan toch de verloskundige. Ze heeft een vervelende mededeling: omdat er nog drie vrouwen aan het bevallen zijn moeten we naar het ziekenhuis komen. Dat valt behoorlijk tegen. De weeen komen nu om de 3 minuten en duren 2 minuten. In die minuut-durende pauzes tussendoor moet ik uit bad komen, aankleden, aanwijzingen geven wat er mee moet naar het ziekenhuis.. M’n man loopt rond om alles te verzamelen: fototoestel, kleertjes, spullen van mij.. Het duurt 20 minuten om mij klaar te krijgen en bij de auto te komen. Op weg naar de auto klamp ik me bij elke wee aan mijn man vast. Wat ben ik blij dat het nog zo vroeg is dat de winkels dicht zijn en we niet nagestaard worden (we wonen boven een winkelcentrum)! Tijdens het 10 minuten durende autoritje naar het ziekenhuis nemen de weeen netjes in activiteit af, zoals het hoort wanneer een bevallende vrouw gestresst raakt. Al zit ik mezelf inwendig wel wat kwaad te maken dat hij niet door rood rijdt.
Rond half acht zijn we in het ziekenhuis aangekomen in de bevalkamer. De kraamverzorgster van het ziekenhuis stelt zich voor en laat zien hoe alles werkt. M’n man moet even weg om de auto te parkeren en rent heen en weer. Ik zit op het bed weeen op te vangen en wiebel wat met mijn benen om dat goed te doen. Moet een raar gezicht zijn. Gelukkig komen de weeen wel weer op gang. Als ik wil kan ik ook douchen in de kamer, maar daar heb ik geen zin in. Ik heb al wel genoeg in bad gezeten die dag.
Om 8:20u komt de verloskundige een kijkje nemen: 9 cm ontsluiting. Als ik persdrang voel mag ik zachtjes meepersen. Ze prikt de vliezen door, ik voel het vruchtwater stromen en krijg dan een lading weeen zonder rustpauzes over me heen (gelukkig wel goed op te vangen, al waarschuwen ze me wel om vooral lang uit te ademen om zo hyperventilatie te voorkomen).
Volgens het verslag heb ik om 8:30 de eerste reflectoire perswee. Rond kwart voor negen begint het persen. Ik vind het even lastig om aan te voelen wanneer er echt een perswee aankomt, en om dan goed mee te werken. Ook kan ik maximaal 2 keer persen op een wee; normaal schijnt drie keer te zijn. Maar het hoofdje komt wel steeds verder naar beneden. Met een spiegel laten ze me zien hoe het gaat. De hartslag van de baby blijft prima.
Rond 10 uur haalt de verloskundige de schaar erbij. Ze spoort me aan extra goed mijn best te doen aangezien ze die anders zal moeten gebruiken. De persweeen zijn niet sterk en de pauzes tussendoor behoorlijk lang (in die pauzes geven mijn man en de kraamverzorgster me bekertjes water en natte washandjes), zodat ze misschien niet anders zal kunnen. Ik zie de schaar niet, mijn man wel en die vindt ’t geen leuk gezicht. Hij zit nog wel in de verpakking. Maar om 10 over 10 wordt Myrthe geboren. De navelstreng wordt direct van haar nek gewikkeld. Ze heeft op het laatste moment nog in het vruchtwater gepoept en dus wordt ze eerst uitgezogen. Omdat ik geen goede persweeen had en Myrthe er vooral op eigen kracht uit heb gekregen krijg ik direct een prik in mijn been om de placenta te halen. Ik hoor de aankondiging wel maar let meer op Myrthe: wat ziet ze er apart uit, is dit echt een kind van ons? En wat is ze ook lief, en mooi! Ze is alleen afgeveegd en ligt met de meconium-, bloed- en huidsmeervlekken bij mij op m’n buik.
Omdat de placenta niet komt moet ik van de verloskundige actief meepersen. Myrthe wordt weggepakt en gewogen en aangekleed. Ik doe m’n best maar de placenta komt niet. De verloskundige probeert aan de navelstreng mee te trekken maar ze vindt hem erg dun en hij scheurt, dus dat doet ze verder niet. Op mijn buik meeduwen helpt ook niet. Ik krijg een tweede prik en een katheter, maar nog altijd blijft de placenta zitten. De verloskundige wil met een gynaecoloog overleggen: het kan zijn dat ik word overgedragen. Ik vraag waarom ze niet proberen om Myrthe aan te leggen (zuigen van een baby wekt ook weeenactiviteit op bij de baarmoeder) maar daar is geen tijd meer voor. De verloskundige vertrekt op zoek naar een gynaecoloog. Samen met de kraamverzorgster leg ik Myrthe toch voor de eerste keer aan, ongeveer een uur naar haar geboorte. Ze pakt direct goed en de kraamverzorgster is enthousiast: wat een baby! Als de verloskundige terugkomt is die ook verbaasd over hoe goed Myrthe dat meteen al doet. Ik moet van het bed op een brancard worden geschoven, en Myrthe laat niet los.. Net een pitbull.
Met Myrthe aan de borst word ik over de gang richting gynaecoloog gereden. Daar proberen ze het eerst ook nog liever op natuurlijke wijze. Als dat niet zou lukken moet de placenta onder narcose worden verwijderd. Myrthe moet van de borst gehaald worden. De gynaecoloog trekt aan de navelstreng, er wordt weer op mijn buik geduwd en dan komt de placenta eruit! Een erg lelijk geval, maar gelukkig wel compleet. Het ruptuurtje dat ik heb opgelopen in plaats van een knip wordt dan door de verloskundige gehecht. Ondertussen belt mijn man de familie op om ze in te lichten, ongeveer twee uur na de geboorte.
Omdat ik ongeveer een liter bloed heb verloren moet ik nog een nacht in het ziekenhuis blijven. Myrthe ligt overdag in een wiegje naast me en ’s nachts op de babykamer. De opa’s en oma’s komen ’s avonds op bezoek en zijn ontzettend trots. De eerste foto’s van Myrthe worden op internet gezet voor de overige familieleden. Gelukkig mogen we de volgende dag weer naar huis, al is mijn hb erg laag (5.2) en moet ik wel staalpillen slikken en veel rusten. Maakt niet uit, ik ben toch liever thuis. 

Oja, ik heb niet gemist dat ik geen zwangerschapscursus heb gevolgd, want bij mijn bevalling was puffen niet nodig. :-D De verloskundige zei dat ze het niet nodig vond om me dat voor te doen omdat ik zelf heel geconcentreerd alles opving. Als het wel nodig is kunnen ze je ter plekke nog leren hoe je moet puffen.

De pijn van de bevalling is me erg meegevallen. Borstvoeding geven is (in mijn geval) pijnlijker.

Wat een prachtig verhaal Poemojn. Lijkt me een droombevalling eigenlijk ondanks dat je naar het ziekenhuis moest.

Ik zelf probeer me maar geen voorstelling van mijn eigen bevalling te maken. Het zal toch altijd anders uitpakken (denk ik).

Klopt wel.. Er is nog gewaarschuwd voor een bloedtransfusie, maar ik heb alleen een infuus met vocht gehad om m'n bloed weer wat op te krikken. En omdat ik zelfstandig naar het toilet en de douche kon mocht ik dus weer naar huis. Alleen mag ik een evt. volgende keer niet meer thuis bevallen omdat het risico op bloedverliesproblemen of achterblijvende placenta(resten) nu wel vergroot is.

Ook wel leuk was trouwens dat tijdens het hechten de GSM van de verloskundige steeds overging. Die werd dan door mij opgenomen en bij haar oor gehouden zodat ze de telefoon wel kon beantwoorden. Mijn man had er graag een foto van gemaakt.

Oja, Snoopy, de enige voorstelling die ik heb gehad was een droom waarin de baby er zomaar uitviel.. dus dat is toch nog anders gegaan. Succes alvast voor jouw bevallinng!

Goh Poemojn, dat is een van de weinige bevallings verhalen die ik heb gelezen die niet zo dramatisch zijn geweest. Geniet maar lekker van je kleine, en hopen maar dat die borstontstekingen goed af gaan lopen. Ik voor je.

Poemojn ik vind het leuk te lezen dat je ondanks de hele toestand de humor erin hebt gehouden.
Jammer dat je naar het ziekenhuis moest, maar verder klinkt het allemaal alsof je een redelijk goede bevalling hebt gehad. Wat knap dat je dat geflikt hebt zonder echte persweeën!
Alleen jammer dat je kraamtijd zo moeizaam ging/gaat.

Indrukwekkend verhaal ook Poemojn. Moest wel lachen om de weeen die jullie getimed hebben op de comp. Zo Poemojn
Balen dat jullie naar het ziekenhuis moesten terwijl daar geen goede reden voor was, maar misschien had het anders achteraf gemoeten ivm de nageboorte.

quote:

Op zondag 11 juli 2004 15:58 schreef Merisse het volgende:
Indrukwekkend verhaal ook Poemojn. Moest wel lachen om de weeen die jullie getimed hebben op de comp. Zo Poemojn
Balen dat jullie naar het ziekenhuis moesten terwijl daar geen goede reden voor was, maar misschien had het anders achteraf gemoeten ivm de nageboorte.

ik zou zeggen een geluk bij een ongelukje

Poemojn, wat een prachtig verhaal! Wat fijn dat het zo goed en eigenlijk rustig is gegaan! Dat is idd ook wel weer eens fijn om te lezen. Ik kan alleen maar hopen dat ikzelf, als ik nog een kindje mag krijgen, het ook zo gaat. Altijd weer indrukwekkend om te lezen dit!

Poemojn wat een mooi verhaal

Pluisje wat een kwelling!! Neem echt de tijd om het te verwerken hoor, tis echt niet nix, sterkte er mee

Pluisje, ik had jou verhaal gemist, sorry...

Ik heb het net gelezen en zit hier met tranen in mijn ogen, omdat het zo herkenbaar is! Ow meissie, wat een nachtmerrie. Gelukkig zakt dat gevoel na een paar weken al af, maar jeeetje wat een ervaring. Je hebt het heel knap gedaan! Wees maar heel trots op jezelf!! Petje af hoor!!

Poemojn, wat een mooi verhaal, ondanks dat je naar het ziekenhuis moest... Zo te lezen had je zelf de touwtjes in handen en dat lezen we hier soms wel anders Ik hoop dat de borstontstekingen snel ophouden zodat je flink kunt genieten van je mooie meisje

Het verhaal van Rottdog:

Op maandag 28 Juni hadden we weer een afspraak staan voor een ctg en een inwendig onderzoek. Ctg was oké en ik word bij de controle ook nog even gestripped. Nog even bloed prikken en een urine monster achterlaten en we gaan weer op weg naar huis. Tegen 4 uur die middag word ik door de gynaecoloog opgebeld met de mededeling dat ik vandaag nog opgenomen zou worden omdat er een teveel aan eiwitten in me urine zit. Mag nog thuis eten en me spulletjes pakken om me dan s’avonds te melden op de kraamafdeling. Van deze tijd maak ik nog extra gebruik om mijn haar nog even te verven en me te laten knippen. Tegen achten meld ik me en voor de rest gebeurt er deze avond niets.

'S nachts word ik wakker van wat rugpijn kan me draai in het ziekenhuisbed niet vinden denk nog bij mezelf zal wel aan het bed liggen. Begin me plots erg naar te voelen kan het niet vinden met mezelf wordt steeds beroerder en begin over te geven. Zo langzamerhand heb ik de halve zaal wakker van me heen en weer geloop en de gezonde geluiden vanaf de wc. De zuster wordt gebeld en er wordt gedacht dat ik of een buikgriep heb of iets verkeerds heb gegeten. Om de rest van de dames wat rust te gunnen word ik naar het ctg-kamertje gebracht met wat bakjes aangezien ik nog steeds over zit te geven, ook al is me maag al leeg. Het is nu tegen 6 uur s’ochtends, er wordt gelijk ook een ctg gemaakt en gelukkig met de baby is niets aan de hand. Wat kan een nacht dan lang duren zeg omdat ik niet kan slapen door het over geven zit ik de minuten van de klok af te kijken tot het 10 uur is en Gilbert eindelijk komt. Mijn moeder is ook mee en ben blij dat ik wat aanspraak heb en iemand om nieuwe bakjes aan te geven ben namelijk al erg moe.

Tegen half 11 word ik bekeken door een co-assistent en een beginnende, die rugpijn die ik dus had bleken voorweeën te zijn geweest. Heb nu 2 centimeter ontsluiting en er wordt overleg gepleegd met de gynaecoloog. Ik word naar de verloskamer gereden, ze gaan me wee opwekkers geven en mijn vruchtwater breken. Al deze tijd ben ik nog steeds met over geven bezig. De baby heeft in het vruchtwater gepoept en er wordt een elektrode op het hoofdje aangebracht om ook de baby goed in de gaten te houden. Gelukkig blijkt uit die ctg dat met het kindje nog steeds alles goed is. Tegen 1 uur komt de gynaecoloog zelf is kijken hoe het er voor staat heb 5 cm ontsluiting de wee opwekkers gaan omhoog, begin het al goed zat te worden mijn lichaam is moe en doet pijn van het spugen. Moet maar gaan douchen van de gynaecoloog even van het bed af misschien ontspan ik dan wat. Gilbert zet me onder de douche en ik vind het heerlijk heb het gevoel dat ik zelfs in slaap ben gesukkeld. Na 3 kwartier besluit ik onder de douche weg te gaan want de gyn zou tegen 4 uur langs komen. Het worden dus de co-assistentes, ik blijk nog steeds op 5 cm ontsluiting te zitten raak eigenlijk een beetje in paniek want dat kan toch niet en weer worden de wee opwekkers opgevoerd. Raak nu de kluts een beetje kwijt en er wordt besloten om me een ruggenprik te geven, nog steeds ben ik ook aan het over geven. Na de ruggenprik ben ik er weer een beetje heb nog steeds wel pijn en denk zelf dat zal er wel bij horen en weer gaan de wee opwekkers omhoog na een kleine tijd blijk ik ook dit niet aan te kunnen en krijg extra pijnstilling ook via de ruggenprik.

Zo sukkelen we nog een tijdje voort en ik kan het gewoon echt niet meer aan krijg hoe langer hoe meer pijn en wat blijkt die pijnstilling zit helemaal niet goed, het zit er zelfs helemaal niet in. De pijnstilling is gewoon de hele tijd me kussen in geslopen. De zuster wordt gebeld en de pijnstilling weer op mij aangesloten. Kom deze pijn dus niet meer te boven en krijg zelfs een wegval (waar ik zelf niets van af weet). Mijn moeder raakt in paniek (ja die is er ook nog) en haalt de zuster, deze belt de gyn. Weer krijg ik die co-assistentes en nog steeds heb ik maar 5 cm ontsluiting, het enige wat er door mij heen gaat is dit kan niet na zoveel pijn vraag zelf al om een keizersnee. Het wachten is nu op de gyn zelf, ondertussen wordt mijn temp opgenomen ik blijk 39 nog wat te hebben. Ik begin ook wat bloed op te geven en mijn bloeddruk stijgt. Vanaf nu gaat het plots in sneltrein vaart, ik krijg een keizersnee en wat ben ik opgelucht zeg. De wee opwekkers worden stop gezet en gelijk heb ik ook geen weeën meer. Het is nu iets na 11-en, ik word naar de OK gebracht en de ruggenprik wordt aangevuld, het duurt erg lang voordat ik verdoofd ben en wat blijkt de ruggenprik zit helemaal niet goed ben namelijk alleen rechts verdoofd. Na bijspuiten kunnen ze dan eindelijk aan de keizersnee beginnen en binnen een paar tellen wordt er een hele mooie dame boven het doek gehouden. Om 23.47 is Zoë geboren.

Ahhh Rottdog wat een ontzettend naar verhaal zeg. Kan me voorstellen dat je daar hele vervelende herinneringen aan hebt. Had dat overgeven en die koorts nou nog iets te maken met de bevalling of was dat "toeval"? Gelukkig hebben jullie een heel mooi meisje nu

Krijg er kippenvel van, Rottdog. Op dat overgeven na (wat naar dat je dat er allemaal bij had), lijkt het erg op mijn eigen verhaal.

Is de ks je achteraf meegevallen?

Ach Rottdog, wat een verhaal meissie! Jeetje! Hele dikke knuffel meid, en ik hoop dat je er snel bovenop bent!

_{Valt me op dat ze toch ruggenprikken geven tegenwoordig. (Ik wou dat ik er 1 gehad had...)}

quote:

Op dinsdag 13 juli 2004 09:19 schreef Belana het volgende:
_{Valt me op dat ze toch ruggenprikken geven tegenwoordig. (Ik wou dat ik er 1 gehad had...)}

Ligt aan het ziekenhuis, bij ons deden ze dat niet (helaas).

He bah Rottdog, dat is dus voor jouw niet zo'n hele toffe bevalling geweest zo te lezen. Dat overgeven is vervelend he. Lijkt me helemaal naar als je dit de hele dag door hebt gehad. De rest kost je al zoveel krachten. Meid, ik hoop dat je je nu weer beter voelt. En toch wel gaaf he als je zo'n klein meisje in je armen houdt. Is het dan toch allemaal waard

Jee wat een verhaal Rottdog. Wat eng dat je ook een wegval hebt gehad. Die keizersnede is letterlijk en figuurlijk een verlossing geweest.
Maar je hebt in ieder geval een prachtig meisje gekregen. Dat is alle pijn en ellende toch wel waard.

Rottdog wat jammer dat je zo'n moeizame bevalling had.
Geniet nu maar lekker van je dochter!

Rottdog wat een bevalling Kan me voorstellen dat je helemaal uitgeput raakt van al dat overgeven. En dan nog een verkeerd gezette ruggeprik

Neem heel veel tijd om hier veel over te praten, met iedereen die het maar wilt horen, dat lucht lekker op. Het is niet niets en je moet echt de tijd nemen om te verwerken, wat voor moois je er ook voor teruggekregen hebt.

rottdog wat stom zeg dat die ruggenprik blijkbaar zo onzorgvuldig geplaatst was! had je een hoop ellende kunnen schelen. maar ja, het is allemaal goed gekomen gelukkig. ben je inmiddels al wat bijgekomen?

Nou, Rottdog en Pluisje hebben ze ook voor hun kiezen gehad zeg.
Ik hoop dat jullie er weer een beetje bovenop zijn......

quote:

Op dinsdag 13 juli 2004 09:19 schreef Belana het volgende:
_{Valt me op dat ze toch ruggenprikken geven tegenwoordig. (Ik wou dat ik er 1 gehad had...)}

_{Ik heb er 3 jaar geleden ook 1 gehad}

Oww Rottdog wat een verhaal! Wat een narigheid!
Bij Lara was mijn ruggeprik ook niet goed gezet, de vloeistof liep zo mn t-shirt in

Sterkte met het verwerken, en rust lekker uit!

even een samenvatting van mijn bevalling _{ben niet zo goed in verhaaltjes schrijven}

05.00 uur
vliezen breken..... nu gaat het toch echt gebeuren

08.15
de weeën komen nu om de 20 minuten
Ze komen vrij vlot om de 4-5 minuten. We besluiten de vk te bellen en om 15.30
staat ze voor de deur. Zij vindt de weeën niet zo krachtig en het valt haar mee dat ik al 4 cm ontsluiting heb. 2 uur later, 17.30uur komt ze weer en ik heb ik 6 cm. Ligt prima op schema dus. Om 19.00 uur zouden we naar het ziekenhuis gaan en daar zou een andere vk (wisseling van de wacht) het van haar overnemen. Om 20.15 uur kwam de vk en toen had ik nog steeds 6 cm Ze adviseerde me om te gaan douchen ivm met de rugweeen en ook een plas te doen onder de douche _{ik kon niet op de wc zitten dat deed echt pijn}
Om 21.00 uur kwam ze weer even kijken.... Nog steeds 6 cm . Ik krijg een infuus om de weeën sterker te maken. Aangezien ik nu echt verging van de pijn (buikweeën, rugweeën en ook een enorme pijnlijk druk op mijn anus ) kreeg ik om ongeveer 21.45 uur zo een pijnstilling in mijn been.. Om een uur of 11 krijg ik persdrang.. Mocht niet mee persen, want in zo een korte tijd kon ik nooooooooooit op de volledige ontsluiting zitten. De gyn toucheerde me nog even en ik mocht dus toch mee persen want het bleek dus wél volledig te zijn...
Bij de eerste de beste perswee dat ik dus mee mocht persen daalde de hartslag van Amber naar onder de 80 . Ze ging de vacuumpomp halen en zei dat we dat 1 of 2 keer gingen proberen en dat het anders een keizersnede zou worden... heb ik 2 keer geperst met die vacuumpomp.. De gyn stond te trekken en de verpleegkundige stond zich schrap te zetten tegen het bed en tegen mijn buik te duwen.. Maar haar hartslag ging zo laag dat ze er mee stopten en besloten tot een keizersnede.
Ik kreeg weeenremmers, een catheter, en weet ik het allemaal. en werd klaargemaakt voor de OK.
De hartslag van Amber was inmiddels weer normaal, dus wat dat betreft was er geen gevaar meer.
Op de OK aangekomen kon ik me niet genoeg ontspannen voor een ruggeprik... kwam door de weeen en door de vermoeiende dag (was inmiddels iets van 23.30 uur). Dus werd er besloten tot narcose. Ik ging onder zeil en voelde dat al bezig waren (gelukkig niet voluit) Ik kon me niet meer bewegen, mijn ogen konden niet open, kon mijn handen niet bewegen.. Uiteindelijk lukte het me nog om mijn knie te bewegen en toen was ik helemaal weg....
om 01.15 uur kwam ik bij uit de narcose en was ik uiteraard even de weg kwijt.. Wat deed ik daar? Waarom was ik daar? enz enz. Tot iemand riep: Gefeliciteerd.. het is een meisje!!!
Werd terugereden naar de verloskamer waar Peter met Amber stond te wachten

Ik had uit Peters verhaal niet begrepen dat je onder narcose was geweest, LadyS. Je hebt een hele prestatie geleverd hoor! Met een prachtig resultaat Hoe is het nu met je?

Wat jammer dat je onder narcose moest! Heeft er nog iemand foto's gemaakt voor je? Sterkte bij het verwerken!

Wat zonde dat Amber haar hartslag zo daalde zeg! Tja, die had ook al een vermoeiende dag achter de rug! Je hebt het heel knap gedaan LadyS!!! Je hebt een prachtige meid op de wereld gezet!!!

Hoi LadyS , welkom terug.
Wat een bevalling heb je achter de rug zeg! Maar Amber is prachtig.

Ow wat jammer dat het narcose is geworden. Praat er inderdaad zoveel mogelijk over en vraag Peter naar de eerste ogenblikken van Amber want die heb jij gemist.
_{Ik heb nog weken hetzelfde verhaal gevraagd aan Jeroen over de eerste 2 uur na Iris' geboorte, ik kreeg er geen genoeg van.}

Jeetje wat een bevalling joh! Ik kan me helemaal voorstellen hoor dat je niet kon ontspannen voor die prik. Het was natuurlijk vermoeiend en schrikken allemaal. Sterk maar goed aan hoor!

Een droombevalling met een emotioneel vervolg
_{Het verhaal van de bevalling van Isa 13 juli 2004}

Maandagavond 12 juli, de verjaardag van vriendjeliefs moeder. ’s Morgens nog een mooi boeket bloemen naar haar graf gebracht. Om half twaalf naar de wc voor de zoveelste keer. Als ik terug in bed wil gaan liggen, hoor ik ‘knap’ en voel meteen een guts vocht lopen. Mijn eerste reactie is ‘Oeps, da’s niet zo best’ en sprint weer terug naar de badkamer. Vriendjelief achter me aan, al vocht verwijderend. Op de badkamer heb ik toevallig nog een maatbeker staan, waarin ik een beetje roze vocht opvang. Het ruikt weeïg, is dus beslist vruchtwater. Ik haal een verbandje uit het kraampakket, kijk vriendjelief aan en zeg ‘Over maximaal 2 dagen ben je papa. Maar aangezien ik pas 36 weken en 3 dagen ver ben, zal ik in het ziekenhuis moeten bevallen…’ Op dat moment hebben we nog geen ziekenhuistasje staan. Dus in de boeken gedoken om te kijken wat er allemaal in een ziekenhuistas moet zitten. Op het gemak en al verbandjes wisselen de tas ingepakt. Nog een tijdje onder de warme douche gestaan. Om twee uur toch maar in bed gaan liggen, om een beetje slaap te krijgen. Ik heb wel al wat krampjes, maar dat heb ik nog niet verteld. Zo rond kwart voor drie besluit ik dat het lijkt alsof er regelmaat in mijn krampjes zit. Dus ga ik maar eens op de wekker meekijken en inderdaad ze komen zo om de vijf minuten. Ze worden ook steeds sterker. Om kwart over vier vind ik dat we lang genoeg hebben gewacht en vraag vriendjelief om de verloskundige te bellen. Die staat binnen twintig minuten bij ons, ze constateert dat het inderdaad vruchtwater is wat ik verlies. En belt met het ziekenhuis dat we eraan komen. Daar gaan we dan, tas in de auto en richting het ziekenhuis. Daar aangekomen word ik aan de CTG gelegd. Na drie kwartier mag ik er van af en wordt er een echo gemaakt. Er is nog maar een klein beetje vruchtwater over, maar het hoofdje is goed ingedaald. Dan worden we alleen gelaten. De weeën worden langzaamaan sterker. Ik kan tussendoor nog goed ontspannen door op een kruk te hangen. Tijdens de weeën kan ik alleen maar heen en weer lopen. De yoga heeft absoluut zin gehad. Ik kan me nog goed helpen met de buikademhaling. Rond zeven uur worden we naar een andere kamer gebracht. De kamer waar we tot dan toe waren, was een soort controlekamer, met gynaecologenstoel, echo-apparaat, ctg-apparaat en een bed en verder niet veel ruimte. Deze kamer is een stuk ruimer met een bed en een fatsoenlijke stoel voor vriendjelief. De weeën worden steeds sterker en lijken rugweeën. Nu kan ik echt alleen nog maar lopen, ik zou graag tussen de weeën door zitten of liggen, maar zo gauw ik dat doe komt er meteen weer een nieuwe wee. Als ik blijf lopen, heb ik iets meer pauze tussen de weeën door. Om een uur of negen krijg ik een ontzetten drukkend gevoel, maar ik heb zelf zoiets van dat zal toch nog niet kunnen? Toch even aangegeven en de gynaecoloog besluit te gaan toucheren. Tot ieders verbazing (die van mij nog het meest denk ik) heb ik negen centimeter ontsluiting. Halsoverkop worden we naar de verloskamer gebracht. Daar wordt een elektrode aangebracht op het hoofdje. Ik moet nog even persweeën wegpuffen, dat is verdomd moeilijk! Om twintig voor tien mag ik dan eindelijk mee gaan persen. Op een bepaald moment wordt er een verdovingsspuit gezet om eventueel te gaan knippen. Voor vriendjelief het teken om me nog harder aan te moedigen. Ik zelf zie een knip ook niet zitten, dus ga ik er met dubbele kracht tegenaan. Na een half uurtje persen wordt Isa geboren. Ik heb drie kleine scheurtjes die gehecht worden.
Al met al heeft de bevalling vanaf het breken van de vliezen zo’n tien en een half uur geduurd. Ik mag dus niet klagen…

Direct na de bevalling krijgen we een vervelende mededeling. De gynaecoloog denkt dat er een kans bestaat dat Isa het syndroom van Down heeft. Ze vertoont een paar kenmerken (vorm van de oogjes en het uitsteken van het tongetje) die daarbij horen. Weg roze wolk… De kinderarts wordt erbij gehaald, deze heeft het gevoel dat het inderdaad zo zou kunnen zijn. Dus wordt er navelstrengbloed afgenomen en naar genetica gestuurd voor een kweek. De uitslag hiervan zal over een week binnen zijn. Isa vergeet vervolgens bij het aanleggen adem te halen en wordt helemaal blauw. Daarom gaat ze naar de kinderafdeling (medium care), waar ze aan een monitor komt te liggen die haar hartslag, ademhaling en zuurstofgehalte bijhoudt. Ondertussen moet ik ook in het ziekenhuis blijven. Het is allemaal heel dubbel, aan de ene kant heel blij met mijn kleine meid, maar aan de andere kant die angst dat het echt niet goed zit…
Gelukkig krijg ik wat afleiding als een lactatiekundige langskomt om me te helpen met kolven. En door de gemiste nacht tevoren, lukt het me gelukkig wel om te slapen.

Woensdag wordt ik ontslagen uit het ziekenhuis, Isa moet nog blijven. Die eerste nacht wee thuis slapen we allebei erg slecht. Naast elkaar liggen we te piekeren…
Donderdagochtend zijn we met z’n tweetjes naar de gemeente geweest om Isa aan te geven en vervolgens naar het kantongerecht om het ouderlijk gezag te regelen. Daarna naar huis, want om één uur komt de kraamzorg. Een ontzettend lieve meid die de tijd neemt om naar ons te luisteren, maar ook voor afleiding zorgt door de enorme hoop was aan te pakken op de zolder. Terwijl we nog zo gezegd hadden dat dat echt niet nodig was. De rest van de week zijn we elke ochtend om elf uur en elke middag om vijf uur bij Isa om haar te verzorgen. Daarnaast kolf ik vier keer per dag om de borstvoeding op gang te brengen. Dat gaat gelukkig goed, zo goed zelfs dat Davy ’s avonds rond elf uur nog eens naar het ziekenhuis rijdt om de opbrengst van die avond langs te brengen. Zondags wordt besloten dat Isa niet langer aan de monitor hoeft te liggen. Dat is een hele opluchting, waardoor we in elk geval iets beter slapen.

Op maandagmorgen zijn we ook weer om elf uur in het ziekenhuis. De kinderarts is ook op de afdeling en is net Isa aan het nakijken. Ze vraagt of ze ons meteen even kan strikken voor een oudergesprek. Aan haar stralende gezicht zie ik dat we niet bang hoeven te zijn. Ze vertelt ons direct dat de bloedtest heeft uitgewezen dat onze kleine meid geen Downsyndroom heeft. En omdat ze van de monitor af is er ook geen reden is om haar nog langer op de afdeling te houden! De maxicosi stond nog in de auto en ik had toevallig de dag ervoor kleertjes in de auto gelegd. Gewoon voor het geval dat. Dus hebben we haar meteen meegenomen…

Dit is de eerste week uit het leven van Isa, voor ons een week van vreugde en verdriet, hoop en ongeloof, trots en angst. Gelukkig is het allemaal prettig afgelopen en kunnen we ons nu gaan voorbereiden op de eerste nacht slecht slapen met een leuke reden…

Sjeen, 6 dagen mama van Isa

Jeetje Sjeen, wat hebben die lui in het ziekenhuis het spannend voor jullie gemaakt zeg
Aan de ene kant natuurlijk wel begrijpelijk dat je wordt voorbereid op zo'n boodschap,
maar wat een spanning zal dat gegeven hebben
Ik ben blij dat Isa gezond is en lekker met jullie mee naar huis mocht. Geniet lekker van haar

Mijn hemel Sjeen wat een mengelingen van emoties moeten dat allemaal geweest zijn zeg en nog. Geef het de tijd hoor. Jullie hebben overgens een prachtmeid

Jemig wat een spanning moet dat voor jullie geweest zijn!!! Eerst te vroeg, dan de mogelijkheid op het syndroom van Down en dan nog eens dat blauw worden, maar gelukkig dat alles goed afgelopen is en dat jullie kleine meid al lekker thuis is!!!

LadyS wat jammer dat het uiteindelijk een ks is geworden. Zeker nadat het echt geprobeerd is met de vacuum. En dan ook nog onder narcose.
Maar het was natuurlijk het beste voor de kleine meid en daar doe je het uiteindelijk voor.

En Sjeen, jeetje wat moet dat inderdaad een emotionele week geweest zijn met een fantastische afloop! Mijn god wat een mededeling zo snel na de bevalling. Ben erg blij dat het allemaal zo goed gaat nu!

_{en waarom hou ik het nog steeds niet droog bij al die verhalen}

LadyS, wat spooky dat we het de dag ervoor nog over een keizersnede hadden! Kan me voorstellen dat het heel vermoeiend voor je is geweest. Hoop dat je gauw uitgeruster bent en dat je van alles kan genieten maar dat lukt je gezien de foto's prima!!!!

Sjeen, jeetje wat lijkt me dat vreselijk zeg. Al zo vroeg bevallen en als dat dan allemaal goed is gegaan zo'n bericht....die onzekerheid. Ik hoop dat je gauw rust kan vinden in de afgelopen week en dat alles vanaf nu alleen nog maar beter zal gaan!!!!!

Wat een verschil in bevalling van jullie beiden, LadyS en Sjeen. Gelukkig is het allemaal ontzettend goed afgelopen met 2 prachtmeiden.
Sjeen, wat moeten jullie in enorme spanning hebben gezeten. Ben zo blij voor je dat het nu achter de rug is en je helemaal kunt gaan genieten

Sjeen! Watt een emotties allemaal!!! Een wereldbevalling idd waar ik voor teken, maar de angst erna...pffff....moeilijk hoor. Ik ben blij dat alles goed is!!!

jongens, wat een verhalen allemaal. LadyS, wat balen dat het eerst zo lekker ging uiteindelijk toch een keizersnede werkt. En die spanning van Sjeen lijkt me niet te harden. Gelukkig dat het allemaal uiteindelijk vals alarm bleek te zijn.

Iedereen die nu nog moet bevallen, moet mijn even mijn verhaal lezen halverwege het eerste deeltje. Zo makkelijk kan het ook gaan

sjonge, ik heb met 't hart in m'n keel jullie verhalen zitten lezen LadyS & Sjeen. LadyS hebben ze nog ontdekt hoe het kwam dat Ambers hartslag zo naar beneden ging tijdens 't persen? bij Piet gebeurde dit ook, zij het in wat mindere mate, maar hij moest er toen ook snel uit. ontzettend jammer dat bij jou alsnog overgegaan moest worden tot een keizersnede, maar aan de andere kant is 't toch maar fijn dat die mogelijkheid er is als 't nodig is he. en Sjeen, wat hebben jullie in spanning gezeten de afgelopen week.... en wat een opluchting dit goede nieuws van vandaag!

Sjeen, wat een spanning zeg, en wat heerlijk dat uiteindelijk alles goed bleek met Isa. Ga maar lekker genieten nu hoor!

Oh wat een verhalen, en wat naar toch weer dat ook jullie bevallingen niet helemaal zijn gelopen als gehoopt (en gegunt!). Neem de tijd om bij te komen allebei

Oooowww LadyS wat lijkt me dat ellendig als je al zover bent dat het dan toch nog een keizersnee wordt en dan ook nog onder narcose... Maar goed het was kennelijk echt beter voor Amber en tuurlijk was dat het belangrijkste. Maar fijn dat alles nu zo goed gaat met jullie

Sjeen! wat een verhaal, een onverwachte bevalling, een voorspoedig verloop en dan zo'n grote schrik en dan een week wachten Het is net de ware woensdagavondfilm van RTL4 zoveel spanning, geluk, angst, verdriet maar jeetje wat ben ik blij voor jullie dat er een happy end aan zit! :')
Wat zullen jullie een moeilijke week gehad hebben...

[ Bericht 10% gewijzigd door Merisse op 20-07-2004 00:22:54 ]

Op de vroege ochtend met tranen in de ogen jullie verhalen gelezen, LadyS en Sjeen! Hoe ellendig, angstig, onzeker en pijnpijk ook, ik vind het toch een soort van "prachtig"... Ik ben onwijs blij dat alles goed met jullie allevier is, dames!!!

Sjeen, wat een emoties zullen er door jullie heengegaan zijn de afgelopen week. Eerst de spanning dat de bevalling eerder dan verwacht was begonnen. Daarna de onzekerheid en angst of alles wel goed is met Isa en wat een ongelovelijke blijdschap toen Isa onverwachts mee naar huis mocht.
Ik ben blij dat alles goed is met Isa en dat ze nu lekker in haar eigen bedje ligt. Nu kan het grote genieten echt beginnen.

Poemojn, Rottdog, LadyS en Sjeen wat een ontroerende verhalen allemaal. Het ging niet zoals jullie hadden gehoopt, maar het eindresultaat maakt een hoop goed nietwaar? En gelukkig gaat alles goed met jullie en de kindjes

Wat een verhalen meiden!!! Des te meer respect dwingen jullie bij mij af.
Bij mij was alles geplanned en waren er verder geen complicaties tijdens of na de bevalling bij mij of Léon.

LadyS, dat van die narcose had ik dus ook even gemist. Wat moet dat een rare gewaarwording zijn geweest toen je wakker werd en er ineens een mensje naast je lag.

Sjeen, schrikken zeg. Jullie moeten echt gigantisch in spanning hebben gezeten.

Ik heb mijn verhaal al eens in het Keizersnee-topic gedaan. Maar als er belangstelling is doe ik het als ik tijd heb hier nog wel een keertje.

Mag ik hier wat neerzetten over de oh zo leuke nasleep van mijn bevalling, of moet dat in een ander topic?

Waar jij denkt dat het past Luchtbel, misschien wel in En hoe gaat het met de (nieuwe) moeders? deeltje 2 anders plaats je het lekker hier.

quote:

Op dinsdag 3 augustus 2004 21:55 schreef Karin het volgende:
Waar jij denkt dat het past Luchtbel, misschien wel in En hoe gaat het met de (nieuwe) moeders? deeltje 2 anders plaats je het lekker hier.

Ja kwee ook nie

Maar ik ben dus over de zeik, ontzettend over de zeik alles gaat goed hier, Jolie is hartstikke lief en gezellig. Heerlijk kind. Maar zodra ik het woord bevalling hoor, moet ik huilen. Daar is dan nog wel mee te leven. Maar ik kan er absoluut niet meer van slapen, doe geen oog dicht, terwijl Jolietje zo lekker slaapt. Als ik wel slaap droom ik ervan en dan niet in de leuke zin van het woord. Het overschaduwd alles Ik ben nog nooit zo bang en van de kaart geweest. Ik vind het zo erg dat ik me niet meer kan herinneren dat ze op me werd gelegd, ik weet alleen maar de pijn en dat ik suf was.

Vanmorgen kwam het evaluatieformulier van het ziekenhuis binnen en ik weet niet wat ik moet invullen. 1 iemand heeft een beslissing genomen die niet helemaal goed was, waardoor de ellende een stuk groter is geweest dan noodzakelijk was. Maar er waren ook mensen bij die ik wel lief vond. Ben de hele tijd al van slag door die stomme envelop, ook twijvel ik enorm of ik een geboortekaartje met bedankje naar ze toe zou sturen. Sommige mensen hebben me echt geholpen, maar ik wou dat het niet op die manier nodig was geweest. Ik word er zo verdrietig van, ben zo bang dat ik Jolie hierdoor tekort doe Hier heeft niemand wat aan maar ik moest het ff kwijt.

Zou het helpen een gesprek aan te vragen met mensen van het ziekenhuis die die fout hebben gemaakt?
En weet je huisarts hiervan? Je kunt nl een probleem krijgen met de verwerking die post-traumatische stressstoornis wordt genoemd. Dat komt vaker voor na een traumatische bevalling. Misschien kan praten met een psych dan helpen?
Misschien kun je hier wat mee?
Heel veel sterkte..

- Folder NVVP: Als verwerken niet lukt.

[ Bericht 8% gewijzigd door poemojn op 03-08-2004 23:45:06 ]

Ik denk ook dat je er misschien wat aan hebt om met de mensen in het ziekenhuis te praten. En dan niet alleen met degene die de fout heeft gemaakt, maar ook met de anderen. Zij kunnen je in elk geval helpen met het invullen van de stukjes weggevallen film. En hoe zit het met de vriendin die erbij was? Zou het helpen om haar erbij te betrekken?
Sterkte in ieder geval

Luchtbel, ik herken best dingen in je verhaal.
Ik heb bij mijn eersten ook een absoluut niet leuke bevalling gehad, ook van de rit, ellende, drama.
Ik kon ook het woord bevalling niet horen, en al helemaal niet de foto's zien. Toen ik ze na een paar dagen onder ogen kreeg heb ik ze weggelegd, ik kon er niet naar kijken. Kon er ook niet over praten en was zo ontzettend BOOS. Zo boos dat het àlles overheerste. Ik kon niet van mijn meidjes genieten, had alle dagen huilbuien en dat ging van kwaad tot erger. Ik had een grote prop in mijn keel en die ging niet weg. Hoe harder ik slikte, hoe benauwder ik werd. Tot ik na 4 maand weer bij mijn gyn zat vanwege baarmoederontsteking vroeg ik of het normaal was dat je alle dagen nog moest huilen. En zo ontzettend depri werd. Nee, niet normaal. Na 4 maand ben ik acuut doorgestuurd naar een klinisch psycholoog en daar bleek dat ik nog zo ontzettend boos was op de arts assistent en de dienstdoende gynaecoloog dat dat dus alles overschaduwde. Ergens was ik harstikke trots en blij maar dat gevoel sneeuwde onder en was ik boos op mijn babietjes. Beetje ingewikkeld maar zo zat het ongeveer. Ik moest daar wat mee doen, en ik heb een brief geschreven. Een grote dikke klacht naar de mensen die de fouten hebben gemaakt. Niet naar de verpleging, die waren allemaal hartstikke bezorgd en begaan met me, maar naar die andere eikels die me zolang hebben aan laten modderen. Ik heb een gesprek (telefonisch) gehad met de gynaecoloog en met mijn eigen gyn en dat was dus na een jaar. Toen voelde ik me pas weer goed. Maar het heeft een jaar gekost. Mijn boodschap is eigenlijk: Blijf er niet mee zitten, zoek hulp want het kan ook zo zijn dat je er een hele tijd mee rond blijft lopen en dat is zo ontzettend jammer van je tijd. Vraag desnoods of je een maatschappelijk werkster mag spreken, maar doe er iets mee.

Heel veel sterkte er mee.

^{uhm tis niet opgeschreven om mijn verhaal kwijt te kunnen hoor maar meer om te laten zien dat het mogelijk is dàt je er wat mee kan}

Jah een gesprek ga ik nog wel aan, maar ik twijfel zo over hoe en wanneer. Ik wil er niet zo veel mee bezig zijn, ik moet er 100% zijn voor Jolie. Dat is het belangrijkste.
Bedankt voor de link, ga morgen lezen.

Luchtbel, er komt toch een wijkverpleegkundige bij je? Misschien kun je het haar eens voorleggen. Wie weet heeft ze tips voor je of weet ze wat je het beste kunt doen t.a.v. het ziekenhuis.

Luchtbel, ik heb het hier geloof ik al een beetje laten doorschemeren de eerst tijd na Tobias zijn geboorte, maar ik herken je verhaal. Ook bij mij ging de bevalling niet zoals het hoorde, een abnormale bevalling zoals mijn VK zei. Ik heb ook aan zo'n infuus gelegen, en ook bij mij werd de dosering 's morgens met het uur zo'n beetje verdubbeld, met de gedachtengang dat de geboorte niet lang op zich zou laten wachten. Toen dat wel het geval bleek te zijn, had ik al uren weeen om de minuut, terwijl ik pas 5 cm ontsluiting heb. Dat was niet in verhouding met elkaar, en vandaar dat ik toen met spoed die ruggenprik heb gehad.

Maar goed, ik heb met name de eerste twee weken na de bevalling problemen gehad hiermee. Ik miste hele stukken in mijn geheugen, barste in huilen uit als ik iets op tv zag dat met bevallen of een ziekenhuis te maken had (al was het een comedy, ik trok het niet), en als ik toevallig een keer last van mijn darmen had ofzo, dan verkrampte ik helemaal en was mijn eerste gedachte "oh nee, daar komt het weer", net zoals ik ook tijdens de weeen had.
Op aanraden van de kraamzorg heb ik toen het hele verhaal tot in detail op papier gezet. Daarbij kwamen al heel wat stukken herinnering terug, en later heeft Rick dat nog aangevuld. Ook heb ik uren met mijn kraamhulp, die bij de bevalling gebleven was, en de VK gepraat. Praten, praten, praten, tot in de treuren toe, om het allemaal maar op een rijtje te krijgen.

Ik weet niet of er bij mij fouten zijn gemaakt, ik heb de VK en de kraamhulp wel horen mopperen op de verpleging die mijn infuus zo snel ophoogde, en ik was zelf niet zo blij dat ik van de VK mocht gaan persen, terwijl ik nog "een randje had staan", waardoor ik na 2 keer weer moest stoppen en andrehalf uur persweeen weg moest zuchten voor ik weer verder mocht. Ik ga er maar vanuit dat zij hebben gedaan waarvan zij dachten dat het beste was, maar dat mijn lichaam niet op de manier reageerde zoals zij gedacht hadden.

Door dit hele verhaal houdt het consultatiebureau mij extra in de gaten, de kraamhulp heeft toen haar werk er op zat aangegeven dat een vervroegd bezoek van hun kant wel wenselijk was, en dat is er ook gekomen, en daarin hebben we veel over de bevalling gepraat. Ook gister met de CBarts kwam het gesprek weer op de bevalling, maar ik merk dat ik er zo langzamerhand wel klaar mee ben en er niet meer zo nodig over hoef te praten.
Ik hoop dat dat voor jou ook snel het geval zal zijn, met de juiste begeleiding. Natuurlijk wil je er voor Jolie zijn, maar dat ben je echt niet minder als je ondertussen ook jezelf de kans geeft om het een en ander op een rijtje te zetten. Echt doen hoor, anders krijg je het over een tijdje straks dubbel en dwars terug

Bedankt voor de reacties en de verhalen.

Ik ben absoluut niet kwaad op Jolie, ik ben echt ontzettend gelukkig met haar. Tis echt alleen als ze slaapt of als iemand er over begint dat ik echt heel erg triest word. Jolie slaapt de hele nacht en nog doe ik zelf geen oog dicht.

De wijkverpleegkundige die hier om de dag komt praat er wel over met me en ze wil zelfs meehelpen een gesprek aan te gaan. Alleen lijkt het net alsof ze denkt dat het een soort boosheid is waar ik vanaf wil en dat is het niet, het is alleen een hele erge frustratie en angst. Het klinkt misschien overdreven maar ik dacht echt gewoon dat ik dood zou gaan of dat m'n kind dood zou gaan. Wat er later gezegd is, dat Jolie er van alles aan over had kunnen houden frustreert me heel erg. Ze is alles voor me, ik kan niks van d'r kwijtraken.

Inmiddels heb ik wel besloten dat ik een gesprek aanga met de mensen die erbij zijn geweest, alleen aangezien de bevalling erg lang duurde, zijn dat er een heleboel. Toch denk ik dat het beter is dan een klachtindienen ofzo, ik voel geen kwaadheid alleen maar verdriet. Ik hoop alleen dat ik er niet verdrietiger van wordt omdat ik er dan steeds aan moet denken

Luchtbel ik hoop dat het gesprek je beter zal doen voelen

Lieve Luchtbel, ik hoop dat je je snel beter gaat voelen omtrent dit. Heel goed dat je actie onderneemt. Ik maak het op dit moment mee in mijn eigen familie hoe een abnormale bevalling erin kan hakken en dat is inderdaad geen pretje. Dikke

Goeie stap Luchtbel.
Schrijf het anders allemaal op wat je wil vertellen!
En laat je niet intimideren door die witte jassen he!

Fijn trouwens dat je je frustratie niet op Jolie projekteert, daar ben ik erg de mist mee ingegaan.
Sterkte nogmaals.

quote:

Op woensdag 4 augustus 2004 17:04 schreef Luchtbel het volgende:
Ik ben absoluut niet kwaad op Jolie, ik ben echt ontzettend gelukkig met haar. Tis echt alleen als ze slaapt of als iemand er over begint dat ik echt heel erg triest word. Jolie slaapt de hele nacht en nog doe ik zelf geen oog dicht.

quote:

Het klinkt misschien overdreven maar ik dacht echt gewoon dat ik dood zou gaan of dat m'n kind dood zou gaan.

Is helemaal niet overdreven of wat dan ook, laat je nooit iets anders wijsmaken!

quote:

Wat er later gezegd is, dat Jolie er van alles aan over had kunnen houden frustreert me heel erg. Ze is alles voor me, ik kan niks van d'r kwijtraken.

Ik kan hier weinig op zeggen, alleen dat ik je een schouder kan aanbieden als je het nodig hebt . . .

Ook nu kan ik weer niet slapen, ze slaapt op 2 meter afstand van me maar s nachts gaat het gewoon ruk, ik blijf steeds luisteren of er niks met d'r is. Bij ieder hikje schrik ik me rot, laat staan als ze te lang geen geluid maakt. Ik moet hier echt mee ophouden, ik word ram gek van de nacht zo.

Ga morgen nogmaals overleggen. Ik denk dat het hierdoor misschien ook is dat de bv niet zo goed lukt. Misschien merkt ze wel hoe verdrietig ik soms ben en dat ik die eerste aanraking gemist heb.
Ik vind het zo erg. Misschien moet ik maar stoppen met het afkolven want het zuigt me helemaal leeg, maar aan de andere kant vind ik dat ik dan weer te snel opgeef, het gaat om haar en voor haar is het beter. En ik wil die bevalling niet alles laten overheersen......... :'( dat wil ik echt niet laten gebeuren.

Even voor de visualisatie, ik ben erg trots op Jolie en ik weet dat ze er niks aan kan doen.


[ Bericht 5% gewijzigd door Luchtbel op 05-08-2004 01:18:22 ]

Luchtbelleke, wat een mooie mama met een mooi kindje zie ik op die foto! Ik hoop dat je je snel lekkerder gaat voelen met alles wat er is gebeurd meis...

Luchtbelletje, er moet geloof ik echt iets gaan gebeuren nu. Hoe vervelend je het ook vind om erover te praten. Had je nou al gesproken met die wijkverpleegkundige? Neem anders contact op met je huisarts. Zo kan je niet blijven doorgaan denk ik want je komt in zo'n cirkeltje terecht van niet kunnen slapen, je druk maken, er gestrest van raken en daardoor weer niet kunnen slapen. En in jouw geval is het extra pittig want je staat er alleen voor. Ik hoop echt dat het snel beter met je gaat. Dikke

Ja ik weet het Snoop, maar alles gaat zo goed evrder, ben bang dat ik alleen maar triester word

quote:

Op donderdag 5 augustus 2004 09:15 schreef Luchtbel het volgende:
Ja ik weet het Snoop, maar alles gaat zo goed evrder, ben bang dat ik alleen maar triester word

Ja, ik weet het, ik heb makkelijk kletsen hier . Maar als het slapen echt zo beroerd blijft gaan (en dan niet omdat Jolie wakker wordt maar omdat je steeds nare beelden/ideeën voor je ziet) moet je toch even een babbeltje met de huisarts maken. Misschien kan ie wat voor je doen en als dat iets is dat jij niet pretig vindt doe je het niet.

ik denk dat zo'n gesprek (of een paar gesprekken) het alleen maar beter kan maken, luchtbel. juist omdat het verder goed gaat is het zo superduidelijk waar de schoen wringt. en 't lijkt mij ook ontzettend logisch dat dit er ontzettend ingehakt heeft en nog doet. zoals snoopy ook zegt, niet slapen is heel slecht voor zowel jou als Jolie, dus er moet snel iets gebeuren nu. ga bellen meid! heel veel succes ermee!

Maar ik ben zo ontzettend bang dat ik er dan steeds weer aan moet denken en dat ik alleen maar gestresster word. Ik wil gewoon dat het anders is maar dat kan natuurlijk niet. Dus ik moet maar doorzetten. Als morgen de wijkverpleegster er is voor Jolie ga ik vragen of we een aspraak erover kunnen maken.

Heel verstandig want als je er niks mee doet gaat het zeker niet uit je koppie

Ik heb pas bij een of ander tv-programma de tip gehoord jezelf te behandelen alsof je je kind bent.. Dus stel dat Jolie steeds niet kon slapen doordat ze aan een nare gebeurtenis moest denken, zou je dan hulp voor haar zoeken?
Sterkte Luchtbel

Wow, da's een scherpe, maar wel een hele goeie, Poemojn !
Luchtbel, ik denk dat je, door de confrontatie (gesprek) aan te gaan, het oplos-proces beter concentreert, nu heb je continue flarden, steeds terugkomend.
Kill that bug !

Luchtbel, ik hoop dat je vandaag samen met de wijkverpleegster een plan kan maken van hoe je het gaat aanpakken en met wie je allemaal wil spreken.
Het zal idd mss in eerste instantie nog wel eventjes iets erger worden, omdat alles weer naar boven gehaald word, maar ik denk dat het uiteindelijk makkelijker word om het af te ronden enzo.
Het is wrsch wel goed te horen dat ondanks dat er van alles had kunnen gebeuren er niets daadwerkelijk gebeurd is met Jolie en dat ze in goede handen was (en nu zeker is bij jou ) enzo.

Luchtbel ik herken veel in je verhaal. Niet dat ik zo`n rotbevalling heb meegemaakt als jij maar ik ben ook zo`n piekeraar. Toen Jasper eens in een vijver was gevallen heb ik nachtenlang wakker gelegen met het beeld van een verdrinkende Jasper voor ogen, ook al waren we op tijd om hem te redden. Ik heb nachtenlang liggen denken aan wat had kunnen gebeuren. Pas toen ik dit denken omzette in wat wás gebeurd (na een tip van Lois dacht ik), kon ik het een plaatsje geven. We waren op tijd geweest om hem te redden, hij heeft er niks aan over gehouden en weet er nu eigenlijk ook niets meer van.
Misschien heb je iets aan mijn verhaal en misschien ook niet, ik weet het niet. In elk geval sterkte

Jah ik probeer ook te denken, er is niks gebeurd, ze wordt voorlopig nog even gecontroleerd, ik kan hulp krijgen, het gaat goed komen. En overdag voel ik me ook helemaal niet rot, doe zo veel mogelijk leuke dingen en vind het heerijk met Jolie. Maar s nachts heb ik echt heel erg moeilijk.
Maar morgenochtend gaan we overleggen en dan zie ik wel weer, ik heb besloten dat ik er wel wat aan doe, maar dat ik daarna iedere keer iets leuks doe met haar. Vanmorgen was dat in bad doen nadat ik er hier over had geschreven. Morgen ga ik overleggen met de verpleegkundige, daarna gaan we op visite. Zodat ik zeker weet dat ik niet verdrietig ga zitten nukken, heb ik besloten het zo aan te pakken.

Thanks allemaal jullie zijn liev

Wat goed Luchtbel, dat je zo'n plan hebt opgesteld! Lijkt me ook goed uit te voeren! Sterkte hoor meissie

Ik heb maandag een afspraak bij de huisarts en donderdag een afspraak om een afspraak te maken met de mensen die bij de bevalling zijn geweest

Goed zeg, Luchtbel!! Succes!

Mooi Luchtbel! En succes hoor

Toppie !!

Goed hoor Luchtbel, dat is al een hele stap

quote:

Op vrijdag 6 augustus 2004 11:57 schreef Luchtbel het volgende:

Jemig luchtbel.

Ik zit met tranen in mijn ogen je verhaal te lezen. Wat moet jij door een rottijd heengaan nu meid.
Ik hoop van harte dat je straks alsnog van je roze wolk kunt gaan genieten en dat je het gebeurde een plekje kan geven. Heel erg veel sterkte.

Succes vandaag Luchtbel!

Succes idd vandaag Luchtbelletje, ik hoop dat je wat verder gaat komen vandaag!

Thanks, vanmiddag staat de afspraak, ben best zenuwachtig, maar zal best goed komen!

Zet hem op, Luchtbel

Nou die huisarts daar heb ik echt wat aan gehad niet dus
Gewoon eten en drinken en zolang je je frustraties niet op je kind afreageert valt het allemaal wel mee.

Oh oke donderdag gesprek in het ziekenhuis, ben benieuwd hoe dat gaat....

quote:

Op maandag 9 augustus 2004 13:57 schreef Luchtbel het volgende:
Nou die huisarts daar heb ik echt wat aan gehad niet dus
Gewoon eten en drinken en zolang je je frustraties niet op je kind afreageert valt het allemaal wel mee.

Oh oke donderdag gesprek in het ziekenhuis, ben benieuwd hoe dat gaat....

Oh, dat schiet ook niet echt op dus...
Balen zeg!

quote:

Op maandag 9 augustus 2004 13:57 schreef Luchtbel het volgende:
Nou die huisarts daar heb ik echt wat aan gehad niet dus
Gewoon eten en drinken en zolang je je frustraties niet op je kind afreageert valt het allemaal wel mee.

Oh oke donderdag gesprek in het ziekenhuis, ben benieuwd hoe dat gaat....

Kolere zeg, schiet niet op dus. Zullen ze zeker donderdag zeggen dat ze de mening van de huisarts overnemen . . .

luchtbel wat ellendig dat je huisarts je zo weinig serieus leek te nemen. hopelijk heb je meer aan het gesprek donderdag (of de gesprekken die daaruit voortkomen).

Nou ben de eerste confrontatie aangegaan, heb ook even met een verpleegster gesproken die er bij was op die dag en die wel heel lief was toen en die gaf zelf aan dat ze er nog heel vaak aan heeft gedacht....of alles wel goed gegaan was....

Voor de rest heb ik voor over twee weken een afspraak kunnen maken met de verloskundige die de leiding had op het moment dat alles misging. We zullen wel zien, duurt wel lang zo.

Dat duurt idd lang zeg Luchtbel. Kijk je er tegen op?

Ja ik zie er enorm tegenop, ik ben heel erg gefrustreerd en ik wil het niet maar ik ben echt heel erg verdrietig. Ik ben moe en ik kan niet eten, ik baal er van. Ik ebn ook zo bang dat er iets met Jolietje is en ik weet zeker dat het erger is omdat ik verdrietig ben dan dat het anders zou zijn. En dan duurt het ook nog zo lang Zo ik moest ff klagen.

Klaag maar hoor Luchtbel. Het is niet niks wat je meegemaakt hebt. Wie weet helpt het wel met de verwerking als je hier je hart even uitstort. Sterkte in ieder geval.

Als je het mij vraagt duurt dit veel te lang. Ik vindt het wel goed van je dat je de stap heb gezet. Maar 2 weken wachten daar schiet jij helemaal niks mee op en Jolie al helemaal niet, want natuurlijk voelen die baby's dat haarfijn aan als hun mama verdrietig is.

Luchtbel succes Ik hoop dat die 2 weken voor je zullen omvliegen.

Hoop ik ook. Je moet veel te veel wachten.

Wat een heftige verhalen ook weer zeg!! Het is voor een ander zoooo slecht in te schatten hoe ene ander voelt of pijn beleeft...ongelooflijk! Heel veel sterkte luchtbel, wat een moeilijk gedoe net waar je zin in hebt na een bevalling. Hoe zit het nu voor je in elkaar, ben je altijd alleen thuis of heb je wel iemand die voor je zorgt? Familie of vrienden?

Het duurt inderdaad lang zo, zeker nu ik niet weet of Jolietje wel in orde is. Maar goed, het moet maar zo lang duren.

Catootje, ik heb nog iedere dag visite dus ben niet alleen. Sowieso niet meer, ben nu met Jolie. Maar heb iedere dag ook nog wel vriendinnen in huis en mensen die dingen meebrengen enzo, dus dat zit allemaal wel helemaal goed!

woensdag 4 augustus

De baby is al 1 week en 1 dag te laat. Ik word om half 8 wakker want vriendje moet naar zijn werk en stapt onder de douche. Ik draai me nog maar eens om en voel een plens water mijn onderbroek inlopen. Ik stap snel uit bed en loop naar het toilet. Het is helder water maar veel meer loopt er niet uit. Ik besluit weer te gaan liggen en af te wachten om later de verloskundige te bellen. Vriendje gaat naar zijn werk want verder voel ik niks bijzonders.
Ik bel de verloskundige en die stelt voor om te kijken of er nog meer water uit komt lopen en haar om 12 uur 's middags weer te bellen om te overleggen hoe het er voor staat. Helaas gebeurt er niks meer. Ik bel haar rond 12 uur weer en zij zegt dat ze niet denkt dat het dan vruchtwater was omdat ik dan al meer zou moeten verliezen.

donderdag 5 augustus
's nachts ben ik toch weer vocht verloren. Ik besluit dit later overdag te overleggen met de verloskundige waar ik een afspraak heb en die me waarschijnlijk gaat strippen. Vriendje gaat mee. Als ik daar zit vertel ik haar het vruchtwaterverhaal. Zij zegt dat als het vruchtwater is ze niet gaat strippen vanwege infectiegevaar. Maar ze kan wel testen of het idd vruchtwater is. Ik moet op de onderzoekstafel gaan liggen en op de achterkant van mijn hand blazen. Eerst gebeurt er niks maar de 2e keer voel ik er idd een plensje water uit komen. De VK gebruikt een wattenstaafje om te testen of het vruchtwater is. Het watje verkleurd dus ja het is vruchtwater! Als ik van de tafel afstap controleert ze voor de zekerheid ook nog de kleur en twijfelt of de baby niet in het vruchtwater heeft gepoept. En omdat ik nu dus waarschijnlijk al meer dan 24 uur met gebroken vliezen loop verwijst ze me naar het ziekenhuisen de verloskundige komt er vanaf nu dus niet meer aan te pas.
Ik moet thuis mijn tas en de maxi-cosi halen en meteen naar het ziekenhuis. We gaan met de taxi.

Rond half 3 zijn we daar en ik word op een verloskamer aan een CTG-apparaat gelegd. De hartonen van de baby zijn in orde en er komt na een uur een gyneacoloog kijken naar de kleur van het vruchtwater. Hij vind het de moeite niet waard en stuurt ons weer naar huis in de hoop dat de bevalling spontaan zal beginnen. Wel moeten we de volgende ochtend weer komen en zal er beslist worden wanneer men zal gaan beginnen met inleiden. Dit kan vrijdag of anders zaterdag zijn omdat ik niet langer dan 72 uur met gebroken vliezen mag rondlopen.
We komen met al onze spullen en een lege maxi-cosi weer bij de taxistandplaats waar de taxichauffeur denkt lollig te zijn en vraagt of we onze baby zijn vergeten....

Vrijdag 6 augustus

Nog steeds geen teken van een naderende bevalling....
Ik bel om half 8 het ziekenhuis om te vragen hoe laat ik mag komen. Ze zeggen dat ik zsm mag komen. We eten nog even en dan neem ik de tram naar het ziekenhuis en vriendje de fiets. De maxi-cosi laten we thuis, die is zo door vriendje opgehaald als het nodig is. Bij de ingang van het ziekenhuis sta ik op vriendje te wachten. Een mevrouw komt aanlopen, kijkt naar mijn buik en zegt: ik zal maar met een hele dikke vette boog om je heen lopen! Ik lach en zeg dat dat niet lang meer nodig is waarop zij zegt: nee, dat kan ik wel zien!

Bij de verloskamers aangekomen worden we opgewacht door J. Hij is hoofd van de afdeling maar ivm met vakantie valt hij vandaag in als verpleegkundige. Hij installeert me op de verloskamer . Daar word ik weer aan het CTG gelegd. Op zich is de hartslag van de baby goed maar 1x zien we het wat zakken. Er komt een andere verpleegkundige binnen die zegt: nou vandaag ga jij niet meer naar huis. Vriendje en ik kijken elkaar aan....

J. legt later uit dat de artsen moeten beslissen of ze vandaag wel of niet gaan inleiden. Rond 9 uur/half 10 krijgen we te horen dat ze dit idd gaan doen. Er komt een vk in opleiding die gaat kijken of het eerst nodig is om gel aan te brengen of dat er gelijk met een infuus begonnen kan worden. Ik blijk 2 cm ontsluiting te hebben (niks van gemerkt) en dus kunnen ze gelijk met een infuus beginnen. Er wordt ook nog een plakkertje op het hoofdje van de baby aangebracht zodat ze nog exacter de hartstlag kunnen volgen.

Uiteindelijk duurt het nog tot 11.15 uur voor ze het infuus aanbrengen ivm drukte op de afdeling. Ik zit nu dus met mijn linkerhand aan het infuus en naar mijn rechterkant loopt een draadje naar het CTG apparaat. Elke keer als ik naar de wc moet, moet ik J. oppiepen. Hij koppelt de draadjes los en begeleid me met infuus in de ene en draadjes in de andere hand naar de wc. Telkens als ik terug kom zitten de draadjes van het CTG apparaat in de knoop.
_{Net kerstboomverlichting: je bergt het netjes op maar de volgende kerst zit alles toch in de knoop}
Elk half uur word mijn infuus hoger gezet maar ik voel eigenlijk niet veel. J. is heel blij dat hij op zijn invaldag al een babietje heeft mogen opvangen. Ik vraag hem tot hoe laat hij die dag werkt. Hij zegt: tot 16.00 uur. Dus ik zeg: dan zal je mijn babietje niet meer zien.

Rond half 2 heb ik het idee dat ik moet poepen en bel J. weer. Als ik op de wc zit heb ik geloof ik darmkrampen maar heb ook het idee dat er nu andere krampen beginnen!
Ik ga terug naar bed en J. installeert me daar met opgeschudde kussen etc. en zegt: ga maar lekker liggen...

Hij is de kamer nog niet uit of ik krijg me toch een weeën. Ik wil gelijk mijn bed uitspringen, liggen gaat echt niet, maar zit verstrikt in alle draadjes. De ene wee is nog niet weg of daar komt de volgende weer. Ik wiebel en jodel enz. Ik zeg na 10 minuten tegen vriendje: dit ga ik geen 12 uur volhouden en voel me echt een watje omdat ik nu al begin te piepen. Ik heb ook het gevoel dat het zweet in liters van me afloopt.

Vriendje stelt voor om J. weer te laten komen maar ik vind dat ik daarmee moet wachten. Het is tenslotte net begonnen!. Rond 10 voor 2 besluit ik toch te bellen. J. komt binnen en ik vraag of het normaal is dat de weeën gelijk zo snel achter elkaar komen. Hij beweert van wel maar zegt dat er zo iemand komt om te kijken of het al enig effect heeft gehad.

Even na tweeën komt de vk en toucheert. Ik blijk al 8 cm ontsluiting te hebben. Ineens begint mijn lichaam vanuit zichzelf te persen. Van de vk mag dit nog niet want ik heb nog een klein randje staan maar ik kan het echt niet tegenhouden! Ze gaat weg. Jacq en de stagiaire zijn er nog en zien mij met die persdrang. Zij vinden het onzin dat ik niet mag persen. De stagiaire voelt nog eens en zegt om half 3 dat ik mag meepersen.

Ondertussen komt er een andere vk binnen die het over heeft genomen van de vorige. Mij maakt het allemaal niet uit. Ik heb eindelijk weer tijd om tussen de (pers)weeën op adem te komen want bij de onsluitingsweeën raakte ik de draad van ademhalen en puffen volledig kwijt. Gek hè, als je binnen een uur volledige onsluiting hebt!

Het persen gaat rustig en geconcentreerd. Tijdens de weeën blijkt de hartslag van de baby omlaag te gaan. Ik heb dit zelf totaal niet door maar ze besluiten wat bloed uit het hoofdje te halen en dit te laten onderzoeken om te kijken hoe de conditie van de baby is. Als dit niet goed is willen ze de vacuüm gebruiken. Ik blijf gewoon doorpersen en het gaat ontzettend goed. Ik wordt door 3 man aangemoedigd: kom op, het gaat hartstikke goed. Je bent een natuurtalent.

Op een gegeven moment vraagt de vk of ik met mijn hand het hoofdje wil voelen. Ik zeg: nee, ik voel het zo wel! Ik mag ook in handen knijpen maar dat wil ik niet. Ik knijp in de zijkanten van het matras. Ik zweet nog steeds gigantisch en krijg natte washandjes op mijn hoofd. Mijn infuus is tijdens het persen gesneuveld maar dat maakt allemaal niet meer uit. Net als de uitslag van het bloed terug is de baby eruit.

De baby wordt gelijk op mijn buik gelegd en iemand zegt dat het 15.08 uur is. Ze zuigen neusje en mondje uit. Ik kijk naar mijn baby en hij kijkt naar mij. Ik kan allen zeggen: oh wat is hij mooi en wat is hij lief. In vriendjes ogen zie ik tranen. De vk vraagt of ik wil weten wat het is. Ze houden hem omhoog. Vriendje kan niks meer uitbrengen en ik zeg: oooooooh een jongetje.
Hij wordt in een doek gewikkeld en bij me gelegd. Hij pruttelt een beetje en blaast belletjes. Blijkbaar heeft hij het toch een beetje moeilijk gehad op het laatst en hij heeft idd in het vruchtwater gepoept.
Morris wordt in bad gedaan en gewogen. Hij weegt 4070 gram. Een flink kereltje.

We worden alleen gelaten met beschuit en muisjes en kunnen even met z'n drietjes zijn.
Daarna bellen we oma's en opa die naar het ziekenhuis komen. Na een tijdje voel ik me vies en wil douchen. De verpleegkundige die ik donderdag had ontmoet nam de dienst van J. (toch nog ons kindje geboren zien worden tijdens zijn dienst!) over en hielp me naar de douche. Daar voelde ik me wel heeeeeel erg slap en trillerig maar ik kon op een kruk zitten en dat douchen was wel heel erg lekker. Daarna weer in een schoon bed. En toen kwamen oma's en opa hun kleinzoon bewonderen.
Rond 8 uur mochten we met het hele gezin naar huis!

En oh wat begrijp ik die prachtige uitspraak van Luchtbel nu goed:
Ik heb wel eerder gehuild om kleine dingen, maar nooit zo oprecht als om hem :')

_{Vanaf de eerste wee heeft het dus maar 1 uur en 38 minuten geduurd en toen was Morris er al!}

[ Bericht 0% gewijzigd door snoopy op 28-08-2004 22:34:45 ]

Mooi verhaal snoop!!!
Je gevoelens duidelijk omschreven. Maar ondanks een tempo bevalling toch ff heftig dus.
En die uitspraak is idd erg mooi.

quote:

Op zaterdag 28 augustus 2004 22:30 schreef Anitra het volgende:
Mooi verhaal snoop!!!
Je gevoelens duidelijk omschreven. Maar ondanks een tempo bevalling toch ff heftig dus.
En die uitspraak is idd erg mooi.

Misschien wel heftig maar achteraf viel het me heel erg mee en zou ik het zo weer doen
En ik ben heel blij dat ik alles eigenlijk zo bewust heb meegemaakt. Mijn beste vriendin is een heel deel kwijt van haar bevalling en heeft het daar heel erg moeilijk mee.

Oh Snoop nu moet ik huilen.

Oh LB, ik heb je toch niet aan het huilen gemaakt met dat van mijn beste vriendin hè?
Ik moest ook al steeds aan jou denken...

Ooh Snoop, wat prachtig omschreven.

Ja nee ook, gewoon om helemaal
stom he

Neeeeee LB, helemaal niet stom. ik moet nu zelf ook weer huilen. Zo mooi zo'n kindje en alles

Het is echt te erg, ik hoede niet eens te huilen toen Jolie geboren werd maar ik moet gewoon keihard huilen nu _{en een beetje liachen, zit mezelf uit te lachen}

Luchtbel, geef een kussie aan je meissie en niet teveeeeeeeeeel huilen hoor

Wat een prachtige bevalling snoop

quote:

Op zaterdag 28 augustus 2004 22:56 schreef snoopy het volgende:
Luchtbel, geef een kussie aan je meissie en niet teveeeeeeeeeel huilen hoor

Snoop, ik ging toch nog nog een keertje lezen, ik vind het zo frappant dat je dacht dit ga ik geen 12 uur meer volhouden.....en dat gedoe met die draden, had ik ook weet ik nog. En dat stomme plakkertje op Jolies hoofd viel er steeds af als ik ging plassen. Steeds weer opnieuw erin, vond ik zo vermoeiend. Had je dat ook?

Wat een snelle bevalling!
Heel mooi verhaal om te lezen, Snoopy! Gefeliciteerd met je zoon! _{Volgens mij had ik dat nog niet gezegd...}

Snoopy, wat een mooie bevalling!

Ik ben altijd blij met dit soort verhalen. Zo kan het dus ook, denk ik dan maar, het is gewoon een kwestie van pech/geluk hebben.
_{ik mis hier en daar ook nog hele stukken van mijn eigen bevalling, mijn herinnering bestaat echt uit flarden. Het machteloze gevoel dat ik had kan ik me nog wel herinneren, maar de feiten moet ik steeds navragen bij Rick, heel bizar}

Wat een mooi verhaal Snoopy ! Eerst die lange aanloop vanaf de eerste keer dat je vruchtwater verloor, en dan toch nog een snelle finish ! En wat leuk, een "natuurtalent"

quote:

Op zaterdag 28 augustus 2004 23:28 schreef pluisje het volgende:

_{ik mis hier en daar ook nog hele stukken van mijn eigen bevalling, mijn herinnering bestaat echt uit flarden. Het machteloze gevoel dat ik had kan ik me nog wel herinneren, maar de feiten moet ik steeds navragen bij Rick, heel bizar}

Dat heeft een vrouwtje bij mij op de zwangerschapsgym dus ook. Die kan zich de bevalling van de eerste amper herinneren. Lijkt me heel vervelend omdat hett och zo'n belangrijk moment in je leven is.

Dat is ook vervelend M@x, als je alleen de nare dingen nog weet en geen idee meer hebt hoe het was toen je d'r voor het eerst op je buik kreeg en gewoon de simpele feiten

quote:

Op zaterdag 28 augustus 2004 23:24 schreef Luchtbel het volgende:
Snoop, ik ging toch nog nog een keertje lezen, ik vind het zo frappant dat je dacht dit ga ik geen 12 uur meer volhouden.....en dat gedoe met die draden, had ik ook weet ik nog. En dat stomme plakkertje op Jolies hoofd viel er steeds af als ik ging plassen. Steeds weer opnieuw erin, vond ik zo vermoeiend. Had je dat ook?

Nee, het plakkertje viel er gelukkig niet af. Ze wilden geloof ik alleen ook nog een ander plakkertje erop doen maar dat lukte dus niet. En ik kan me voorstellen dat het heel vermoeiend was want echt heel erg lekker voelde het nou ook weer niet dat gepriegel

quote:

Op zaterdag 28 augustus 2004 23:28 schreef pluisje het volgende:
Ik ben altijd blij met dit soort verhalen. Zo kan het dus ook, denk ik dan maar, het is gewoon een kwestie van pech/geluk hebben.

Zeker weten dat het een kwestie van geluk is. Dit soort dingen kan je echt niet afdwingen van te voren want je weet nooit hoe snel, langzaam, moeilijk, makkelijk jouw bevalling verloopt. Ik heb echt supermazzel gehad maar ik denk dat het prettig is voor mensen die nog moeten bevallen te weten dat dat echt ook voorkomt

Een tweede weeenmeter, dus niet via die band, die wilde bij mij eerst ook niet erin! Maar toen het mis ging hebben ze die ook nog erbij gedaan, volgens m'n vriendin duurde het 20 minuten voordat ie er echt in zat na een poging of 10

Wat een stelletje lomperikken had je toch om je heen Luchtbel! Ik heb wat dat betreft ook echt mazzel gehad met de mensen. Die hadden zoiets van: nou dat plakkertje wil niet echt, laat dan maar zitten hoor.

Eerst hebben ze het niet gedaan hoor, misschien als het zo vlot liep als bij jou dat ze het ook zouden laten zitten!

Ik ben ook hele stukken kwijt van deze bevalling (lees keizersnee) Zoals ik dacht dat het gegaan was is het dus niet. Ik hoop toch wel dat ik de stukjes terug krijg.......

Da's idd moeilijk als je stukken kwijt bent. Mijn vriendin weet bijvoorbeeld ook niet meer dat de baby op haar buik gelegd werd en dat haar man de navelstreng heeft doorgeknipt. En dat vind ze zo erg! Iedereen zegt dan: maar je hebt toch een mooi kindje... Maar daar gaat het niet om, dat weet zij ook wel. Maar het is toch iets belangrijks waar je 9 maanden naar toe leeft en als je het dan niet meer weet

Mijn moeder was bij de bevalling en heeft alles gefilmd. Van tevoren wilde ik het absoluut niet, maar zij had zoiets van ach, als je het niks vind haal je het er maar weer af. Wat ben ik blij dat ze lekker eigenwijs toch alles gefilmd heeft, want hoewel ik dacht alles te herinneren, zag en hoorde ik ook dingen die ik niet heb meegekregen. En ze heeft alles netjes vanaf het hoofdeinde gefilmd, dus heel beschaafd. _{Niet dat ik van plan ben om het aan anderen te laten zien hoor!}
Wellicht een tip voor de dames die nog moeten bevallen.

Ik ben ook stukken kwijt. Vooral van pure vermoeidheid. Ik heb met Frank al een aantal keren de bevalling doorgesproken om dingen na te vragen. Dat scheelt wel, maar het blijft naar.

Ja, ik vraag soms ook de gekste dingen. Ik kwam er na een kleine week pas achter dat ik lachgas had gehad, terwijl ik daar toch echt 3 uur aan heb liggen lurken. Dat is misselijk was, wist ik daarentegen nog wel...en dat kwam dus door het lachgas
Ach, misschien is het maar beter dat ik niet alles meer weet...

In mijn herinnering heeft Frank uren mijn hand vastgehouden. Maar ik weet inmiddels dat hij mijn hand helemaal niet vast mocht houden van mij

Ik dacht dat ik tijdens die anderhalf uur persweeen wegzuchten heel het ziekenhuis bij elkaar had geschreeuwd, maar ik hoorde later dat ik heel stilletjes was. En dat Rick de navelstreng heeft doorgeknipt...tja, er is een foto van, dus weet ik het...

Ik weet nog wel dat ik vlak nadat Tobias geboren was Rick gebood heel snel het fototoestel te pakken, dat dan weer wel

Dinsdagavond ga ik naar school; het jaar is weer begonnen en ik ben nog steeds swanger! Ik kan het nauwelijks geloven dat ik er weer met dikke buik zit en het stemt me alleen maar verdrietig. Als ik thuiskom, ben ik in de war. De volgende dag ben ik al 42 weken swanger!

Juist die nacht word ik om 02.00 uur wakker van krampjes die ook voelbaar zijn in m'n rug. Denk er meteen het mijne van: dit zijn weeën, of althans, dit is wel het echtere werk. De krampen komen en gaan en ik lig helemaal excited wakker in bed! Het begint!
Alles is prima te houden, vraag vriendje wel om een kruik, want dat is prettig voor m'n rug. Ik probeer te klokken, ze komen ongeveer om de 10 minuten. Ik ben helemaal benieuwd hoe het verder gaat!
En dan... Het stopt! Ik val in slaap van 6 tot 7 en word helemaal gedesillusioneerd wakker... Nou was er echt iets en nu is het weer weg! We moeten gelukkig die dag wel voor controles naar het ziekenhuis om 10.00 u. en ik besluit daar in elk geval te vertellen hoe de nacht was. Ben benieuwd of ze me geloven.

In het ziekenhuis komen de krampen terug, zo ongeveer om de 7 minuten. Ik ben blij! Pijn is fijn! Ik vertel de gyn hoe het staat en hij wil even voelen of er al ontsluiting is. De vorige keer was er nog niet eens iets rijp, dus ik stel me maar in op nul komma nul! En toch! Anderhalve centimeter! “Het is begonnen”, zegt de gyn. We spreken af dat ik vrijdag zal worden ingeleid als dit niet doorzet, maar de gyn heeft er wel vertrouwen in en denkt me nog wel terug te zien die dag. Jippie!

We gaan even naar de appie (met die weeën dus! ) en thuis zit ik opgewonden te klokken hoe snel de krampen komen. Om de vijf minuten! Als dat bijna twee uur zo is geweest, bellen we het ziekenhuis om te vragen wat we nu moeten doen. Ze willen dat we komen, dus stappen we met maxicosi, tas en krampen in de auto. Al rijdende worden de weeën pijnlijker en ik vind zitten in de auto niet leuk meer! Ben blij als we op de afdeling zijn en een verloskamer hebben. CTG, inwendig onderzoek en helaas nog steeds maar 2 centimeter, niet veel winst!
Het is dan ongeveer 15.00 u. ’s middags en ik had op meer progressie gehoopt.
Ik vang de weeën op, leunend op een tafel, met vriendje die in mijn rug duwt. Ze worden venijnig vind ik. We mogen naar buiten, gaan lopen. Dat doen we, wie weet vordert het daardoor? We lopen steeds een stukje, maar ik houd angstvallig in de gaten of er wel een bankje of iets dergelijks in de buurt blijft voor als er weer een wee komt. Zonder zo’n steuntje kan ik ze onmogelijk opvangen! Ik huil van de pijn en dwing mezelf dat niet te doen. Het is behoorlijk heftig…

De tijd verstrijkt en tegen zessen komt er weer iemand voelen. Een jonge Vlaamse dame, de arts-assistent vraagt hoe vaak de weeën komen. Ik antwoord om de 4-5 minuten. Ze toucheert en constateert 2 tot 3 centimeter. Ik vloek. Haar conclusie:
“Tja, je hebt nog niet echt weeën, je bent nog niet echt op gang. Ze komen nu zo ongeveer om de 10 minuten?”
“Nee”, zeg ik, “om de 4 of 5 minuten!!!”
“Sja”, gaat ze verder, “sja, voor ons ben je nog niet echt “in partu”, het is nog niet echt begonnen”.
Aaaaargh!!!!! Wat heb ik aan zo’n uitspraak? Ik verzeker haar dat de gyn van vanochtend daarover anders denkt.
“Tja, het moet nog doorzetten en pijnlijk worden”. Ik kijk haar aan. Pijnlijk worden ? “Sja, het wordt pijnlijker.”
En weg is ze. Ik haat haar.

We “mogen” weer naar huis. Het voelt als moeten. Ik zie dat niet zitten, wat moet ik thuis met deze regelmatige weeën? En hoe moet dat in de auto? Dat trek ik niet! We blijven waar we zijn en de avond valt. Ik merk dat elk uur de pijn erger wordt en wiebel de hele kamer door. Zitten gaat niet meer, voor elke wee gebruik ik de tafel en vriendje móet me op tijd in m’n rug duwen. Hard.
Rond 21.00 u. drukken we op de bel: ik verga van de pijn en moet iets hebben. Er wordt gezegd dat de arts-assistent over een kleine twintig minuten terug zal zijn en dat er dan iets kan. Oké… Ruim een uur later is er nog niemand geweest en trekken we opnieuw aan de bel. Vrij snel komt het hele ploegje daarna binnen, checkt hoe het ervoor staat (geen idee meer of ze toen toucheerden?) en belooft me een spuitje morfine. Gelukkig. Met de spuit en een drankje moet ik me rustiger voelen en misschien dommel ik zelfs in slaap, wordt er gezegd.
De uren die volgen zijn een grote roes: ik doezel, word wakker van een wee, grijp naar de hand van vriendje (die een bed naast me heeft gekregen en ook steeds even wegdoezelt), puf , neurie en zucht en val klaarblijkelijk weer even weg. De weeën komen nog altijd om de 4 minuten. Tussendoor ijl ik en merk ik geschrokken op dat ik dat doe.
Rond middernacht: 5 centimeter ontsluiting én de vliezen breken! Voor het eerst word ik serieus genomen door de arts-assistent… Ik moet kotsen en roep dat net op tijd.
Paar uur later (geen benul van tijd!): 7 centimeter ontsluiting! Krijg weer een spuit, want de pijnstilling is uitgewerkt. Dezelfde roes, dezelfde hel, pijn en ijlen.
Tegen de ochtend blijk ik 9 centimeter te hebben en zijn de weeën afschuwelijk. Ik heb persweeën, ik kreun en het lukt me wonder boven wonder ze weg te puffen. Een enkele wee pers ik toch mee en omdat ik weet dat dat niet mag roep ik steeds heel beschaamd “PERS!” als ik het toch heb gedaan ( ).
Ik heb geen idee meer van een kindje in m’n buik, geen idee meer of ik in- of uitadem, geen idee meer waarom ik er lig, wat ik aan heb en wie wie is.
Ik leef van wee naar wee en alles is een grote helse wee.

Half negen: er komt een gyn binnen! De gyn die geprobeerd heeft apie te draaien! De gyn met wie we de keuze voor stuitbevalling of ks hebben besproken! Ik ken haar! Ik ben blij haar te zien.
Ze toucheert opnieuw en noemt het eerder 8 dan 9 centimeter. Ze besluit dat ik een weeënopwekker krijg (in het infuus dat ik al eerder had gekregen) om zo binnen een uur de laatste centimeters te bewerkstelligen. Als dat niet lukt, moeten ze “overgaan tot een andere oplossing”. Ik begrijp dat dat een keizersnee betekent en het maakt me niets meer uit.
Er verandert niets in de weeën, ze blijven even snel komen, niet sneller. Ik ben alleen maar bezig met ze opvangen; word aangemoedigd door vriendje en verschillende verpleegkundigen die zeggen dat ik het heel goed doe. Ik weet van voor niet meer dat ik van achteren leef.

Na drie kwartier toucheert de gyn oppnieuw, geen verandering, dus een keizersnee. Ze zegt nog ter geruststelling “Dat betekent niet dat je bij een volgend kindje weer een keizersnee moet, hoor”. Ik antwoord zeer stellig en totaal serieus “Oh, maar er kómt geen volgend kindje”…
Het wachten is nu op een plekje op de OK. En dát is wel om gek van te worden. De weeën zijn er uiteraard nog steeds en zijn nu zonlozer dan ooit! Ik moet de meest vreselijke persweeën wegpuffen, voor niks! Al levert het me ontsluiting op, dat is zinloos!
Terwijl we richting OK gaan, vraag ik aan iedereen hoe lang het nog zal duren. Iemand zegt “Twee, drie minuten” en ik antwoord: “Oké, dat is net voor de volgende wee…” Helaas moet ik toch nog 3 weeën doorstaan voordat ik de ruggeprik krijg.

Maar dan! Ik ben meteen totaal nuchter, maak grappen, klets met iedereen en laat alles me welgevallen. We krijgen zo ons kindje!!!! Vriendje is er totaal anders aan toe, met tranen in zijn ogen staat hij naats mijn hoofdeinde, houdt mijn haren en hoofd zachtjes vast. Ik zie het, ben ontroerd, maar blijf eerder vrolijk dan emotioneel. Voel geen angst, geen zenuwen, vind het geen gek idee dat er in me gesneden wordt. Ik lig erbij alsof de kapper mijn haar wast, alsof er niets groots gebeurt.
Er wordt wat aan me getrokken, voel ik. De anesthesist vertelt me steeds wat er gebeurt en zegt al snel “Nu kun je zien wat het is, ik zie de billetjes”. Ik roep snel dat vriendje het moet zeggen en vriendje kijkt voor het eerst even over het scherm om het te kunnen zien… De anesthesist vraagt “Zie je wat het is?” Ik hoor vriendje zeggen “een meisje” en kan hem eigenlijk niet geloven! Een meisje! Toch een meisje!!! Ik heb een meisje!!! “Echt een meisje? Echt?”

Tranen bij vriendje, een heel grote lach bij mij. Ik zie haar voor het allereerst en denk “Wat een gek gezichtje!” Ik zie haar een seconde daarna echt en zie het allermooiste gezichtje dat ik ooit zag. Ze lijkt onwijs op mijn vriendje en dat is het eerste dat ik zeg. Wat geweldig!

Vlak daarna het eerste huiltje… Vriendje samen met het kleine meisje en de kinderarts bij het aankleedkussen. Ik bekijk het vanaf een afstand, met steeds die grote lach. De anesthesist vraagt hoe ze heet en ik spreek haar naam voor het eerst echt voor haar uit. Maria. Ons dochtertje. Ik hoor mezelf over de OK roepen “Liefje, heb je al gezegd hoe ze heet?”

Dan mag ik haar van dichtbij zien; ik vraag of ik mijn arm onder het zeil vandaan mag halen en raak ons meisje aan. Vriendje huilt en huilt. Ik straal. We houden elkaar even heel goed vast.
Wat een mooi leven, wat een meisje voor ons…

Ondanks de teleurstelling van toch een ks is het een super mooi verhaal Sugar!!!!


Ik zie nu dat ik mijn verhaal nog niet eens verteld heb

Sugie Wat heb je dit mooi opgeschreven....heel mooi! Geweldig gedaan meis!

zoveel herkenning .....
wat mooi opgeschreven zeg

Gaaf hè?

Oh nee Sugar wat doe je

Sugar wat een verhaal Heel erg mooi, net als je mooie meisje

sugar zelfs ik krijg tranen in mijn ogen van je mooie verhaal. en het mooiste is dat je nog zon mooi meiske hebt ook

Sjoegie, wat weet je de spanning op te voeren in je verhaal, zo heb jij het dus doorstaan. Prachtig verteld!
* dutchie moet ook nog eens haar verhaal doen, maar dat is lang niet zo spannend als dit.

Oké, here it goes:

Het kaboutertje ligt al een tijdje in een stuit. Met 36 weken nog steeds.
De placenta ligt aan de voorkant en de gyn durft daardoor niet te draaien. De kans dat er dan wat misgaat is gewoon wat groter en dan moet hij het kaboutertje gaan halen. En hoe langer het kaboutertje in mijn buik blijft zitten des te beter is het.
Hoe zeer ik ook verlang naar mijn kleine hummeltje, 36 weken vinden we echt nog te vroeg.
Maar wat nu?
Het mannetje en ik hebben onze beslissing al lang genomen; het wordt een keizersnee.
Nogmaals worden de voor- en nadelen besproken, maar het blijft kiezen uit twee kwaden. Waarbij de ks het minst kwaad lijkt.
Wanneer willen wij de keizersnee?
Lees, wat wordt de geboortedag van het kaboutertje?
Zo vreemd om nu al zijn/haar verjaardag te weten.
Niet dan, want dan is die en die jarig. En ook niet dan want dan is die ander jarig. En al helemaal niet op mijn zwagers verjaardag. Oftewel, het was al een druk weekje.
Dan wordt toch besloten om op de verjaardag van die ene te doen, 08 06 04.
Ik schrijf het op in mijn agenda.
Daar, daar staat het; de geboortedag van het kaboutertje, mits die zich netjes aan deze gemaakte afspraak houdt.

De periode tussen deze dag en 08 06 04 is spannend. Ineens vliegt mijn onderdruk omhoog. Controle om de dag. Toen leek alles weer goed en hoefde ik me pas weer de dag voor de operatie te melden.

02 06 04
Mijn moeder heeft bij mij gegeten. Zij heeft gekookt, want ik moet het rustig aan doen. Ik wil niets meer riskeren voor 08 06 04. Het mannetje is voor zijn studie naar Groningen en zal tegen 22.00 thuis zijn. Mijn moeder gaat tegen 20.00 naar huis en ik stiefel maar eens naar de wc.
Toevallig werp ik een blik in mijn broek en ik zie tot mijn schrik dat deze wat rozig is (was een witte ).
Jeutje, wat moet ik nu?
Moet ik bellen? Zal ik wachten tot het mannetje er is? Moet ik hèm bellen?
Nee, dat levert alleen maar snelheidsbekeuringen op en een gestressde vent. En ws is het niets.
Toch voel ik spanning. Stel je voor...
Het mannetje komt thuis. Ik vertel hem wat er gebeurd is, terwijl we ons klaarmaken om naar bed te gaan. Hij zegt: "Ik zou voor de zekerheid gewoon even bellen. 'Liever 1x teveel, dan 1x te weinig bellen' zeiden ze toch?"
Nou vooruit dan maar. In mijn onderbroek bel ik het ziekenhuis. Kom toch maar even langs.
Het is druk die avond, volle maan.
Na aan het CTG en het bloeddrukapparaat gehangen te hebben, is mijn bloed afgenomen en heb ik in een potje gepiest.
Tegen 01.15 komt de gyn. Even kijken.
De baarmoedermond is aan het verweken en dat verklaart het rose kleurtje. Verder heb ik giga harde buiken, maar het is een loos alarm. All is well en wij mogen naar huis.
Wat ik van die avond nooit vergeet is de rit naar het ziekenhuis. Stel je voor!!
Ondertussen speelt Bryan Adams op de achtergrond: "I'm ready, to love you. I'm ready, to hold you. I'm ready as I'm gonna be..."
We waren er echt klaar voor, maar we wachten toch nog maar even.

05 06 04
Een paar van onze vrienden komen met hun schattige dochtertje. Het toekomstige speelmaatje van het kaboutertje. Die dag móest ik er gewoon even uit. Had het gevoel al een paar dagen opgesloten te zitten, want ik moest het nog steeds rustig aan doen. Maar ik voelde me goed, dus mee boodschappen doen. Er was van alles te doen in het centrum, erg gezellig en druk.
Tegen 16.00 komen de vrienden. Ze eten mee. In het kader van 'het rustig aan doen' wordt er chinees gehaald. Terwijl de mannen weg zijn, voel ik gewoon iets veranderen in me.
Mijn vriendin praat tegen me, maar het gaat langs me heen. Wat heb ik nou weer?
Als het mannetje terugkomt kijk ik hem aan en ik zie allemaal vlekjes.
Het mannetje ziet mijn blik en weet het al voor ik het uitspreek.
En we hangen weer aan de telefoon met het ziekenhuis.
Komt u maarrrrr!!!
Of we nog wel even mogen eten. Ja dat mag.
En daar liggen we weer op de verlos. Dit keer zijn we niet nerveus, zal allemaal wel weer meevallen. En ik mag gewoon weer naar huis, dat zul je zien.
Dat stralen we ook uit, het is gewoon gezellig op onze kamer. Het personeel loopt in en uit om een praatje te maken. Ondertussen lig ik aan de CTG en het bloeddrukapparaat.
We kijken elkaar bemoedigend aan. Ziet er allemaal goed uit. Straks lekker naar huis. Morgen trouwdag vieren bij "de Witte Gans".
Dan komt 1 van de verpleegsters (de favoriet van het mannetje ) terug met een verontschuldigende blik in haar ogen. 2 +jes in mijn urinetest.
Ow..
Dan komt de gyn terug. Lever -en nierfuncties van mij zijn wat achteruit gegaan, ik moet blijven.
Teleurstelling alom, maar ik besef het nog niet zo goed. Of eigenlijk, het dringt niet door.
Men praat tegen mij, dat het allemaal wel goed komt enzo. En dat ze ons even de tijd geven om het te verwerken. Doordat zij ze naar me kijken en het mannetje ook snap ik het ineens.
Ineens heb ik geen babbels meer. Voel me schuldig dat ik mee ben gegaan boodschappen doen, dat ik nog vrienden uitgenodigd had. Sloeg nergens op.
Het mannetje gaat naar de auto om mijn spullen te pakken. Dan ben ik alleen en zakt het goed in.
Tranen zoeken een weg naar buiten.
Als het mannetje terugkomt begin ik te huilen, zo had ik het me niet voorgesteld.
(verdorie, voel nu weer wat tranen branden terwijl ik dit typ)
Het mannetje belt zijn ouders. Of ik mijn moeder zelf wil bellen of dat hij dat zal doen. Doe jij maar, ik kan me niet meer goedhouden. Terwijl hij mijn moeder belt huil ik weer.
Het mannetje blijft zolang als het kan bij me. Net zolang tot ik moe ben, pas dan gaat hij naar huis. Het gaat alweer wat beter met me.
Als ik alleen lig ben ik best bang. Maar ik verman mezelf, het komt allemaal wel goed.
De volgende dag heb ik er weer het volste vertrouwen in.

In de dagen erop ben ik weer de vrolijkheid zelve en eigen me een plekje toe op de afdeling. Ik merk aan het verpleegteam dat ze het wel gezellig vinden dat ik er ben.
Het bezoek loopt in en uit en ik dus ook.
Ik krijg sms-jes van o.a. Bolletje, Loïs en Karin

08 06 04
O... my... god....
Dit is de dag!
Zenuwen!!!!!!!!
Een collegaatje belt op: "Je ligt toch niet toevallig te bevallen hè?"
Nee hoor (nog niet)
Dan is het wachten, wachten en nog eens wachten.
Er is een spoedgeval, dus wij moeten wachten.
Pfffff....
Dan staat Anja ( "onze" verpleegster) in de deuropening met die blik. Yep, het is zover.
Ik heb het warm en koud tegelijk. Het zweet staat me in de handen. Het mannetje rijdt me samen met Anja weg. Ik voel zijn kracht achter me.
Van zijn zenuwen is niets te merken, hij kijkt me stralend aan. Maar ik weet dat hij barst van de spanning.
(pfff, ik zit alweer met tranen in mijn ogen. Wat is dit emotioneel zeg! :') )
Naar de voorbereidingskamer. Ik zie natuurlijk een bekende.
Als het mannetje weg is kletsen we. Hij moet zijn amandelen eruit laten halen. Hij wenst me veel succes n ik hem. Als het mannetje terug is met Anja in hun operatie-kleding wordt er nog een foto gemaakt. We stralen.
Dan komen ze me halen. Het mannetje en ik zoenen elkaar en er gaat zoveel door me heen.
Ruggeprik. Viel mee.
En dan kom ik in de o.k. Wat een slachthuis en kippenhok tegelijk. Overal tegeltes (slachthuis) en een drukte van jewelste (kippenhok).
De gyn, arts-assistente en o.k. verpleegster geven me een hand.
Klepperdieklep blablabla.
Het mannetje komt naast me zitten en de zenuwen hebben de teugels in de handen genomen. Hij denkt dat ik helemaal gestressed ben en praat op me in. Maar ik heb nergens last van!
Ben de rust zelve!
Kijk vol interesse naar alle apparaten om me heen en naar de zakjes vloeistof aan het infuus.
Ik klap nog net niet in mijn handen om te roepen: "Goed, zullen we maar eens beginnen?"
Ik heb er gewoon zin in!
Het mannetje kijkt me vol verbazing aan. Oké...
Het personeel babbelt vrolijk mee en vertellen wat er gebeurt. Ik voel van alles bewegen aan me, maar geen pijn. Ik hoor de gyn aanwijzingen geven aan de arts-assistente. Fascinerend.
(ik, die dus niets moet hebben van bloed, pijn en 'vinger aan de pols'taferelen)
Maar toch duurt het best lang.
Is normaal zegt de anesthesiste. Achteraf bleek dat een leugentje om het bestwil.
De kinderarts - een vriendin van mijn schoonzusje - wacht gespannen af en kijkt toe.
En dan...
Ik voel aan de bewegingen dat hèt gebeurt. Ineens flitst een camera. Nog eens en nog eens.
Het mannetje en ik vallen even stil.
"Als je in de lamp boven je kijkt, kun je het zien!" roept de anesthesist enthousiast.
Euh.. nee dank u.
Het mannetje wordt opgepept om toch even over het scherm te kijken. Hij doet een twijfelachtige poging, maar gaat toch gauw weer zitten. Nee, voorlopig nog geen Vinger aan de Pols voor ons.
Het is 11.47.
En daar klingt een huiltje.
Ik schiet vol, daar is mijn kaboutertje. :')
"Gefeliciteerd, het is een jongentje!"
Het mannetje roept met een stem vol emotie: "Een jongentje Dutch! Een jongentje!" :')
Ze houden hem boven het scherm en hij zet een keel op.
Ik heb van alles gezegd, maar ik kan me er niets meer van herinneren. Ik liep over van blijdschap en huilde terwijl ik lachte.
En toen waren ze weg, mijn twee mannetjes.
Ik blijf achter. Hoe heet hij?
Bibberend zeg ik zijn naam voor het eerst hardop: "Léon Peter Manuel."
Wow...
Een van de verplegers komt terug vanuit de 'controle'-kamer. Het mannetje kan de naam van zijn zoon niet uitspreken vanwege zijn overlopende emoties, maar hij wil het nu toch wel graag weten. Ik vertel het hem. Hij loopt terug naar de kamer en ik hoor hem tegen de anderen zeggen: "Nou, ik weet het wel hoor!"
Dan komen ze weer terug. Léon wordt naast mijn hoofd neergelegd. Hij huilt heel eventjes en opent dan zijn ogen. Hij kijkt me aan en ik spreek hem toe. Een kus, hij is er stil van. Ik ben ter plekke stapelverliefd op een andere man dan mijn eigen man.
Wat is ie mooi... :')
Maar dan gaan ze weer weg, mijn mannen.
Waarom het nou zo lang duurde; de navelstreng zat nog om zijn nek. Vandaar.
Ik word ongeduldig. Schiet eens op met het 'dichtnaaien'! Ik moet naar mijn mannen!
Maar het moet natuurlijk wel netjes afgewerkt worden daar beneden.
Eindelijk halen ze het scherm weg. Wat een puinhoop hebben ze er van gemaakt zeg! Overal troep op de grond. Sjongejonge, wat een chaoten.
In de verkoever kom ik weer even naast de bekende te liggen. Met een hese stem informeert hij naar de kleine.
Een jongentje! roep ik stralend.
Felicitaties alom.
De verpleegster wil mijn benen even verplaatsen. Ik zie hoe ze mijn been buigt en kijk verbaasd. Is dat de mijne?
Ik lig met uitzicht op de gang. Ik luister aandachtig of ik al wat hoor. Waar blijven ze nou?
De verpleegster vertelt me wat over de pijnstillers die ik van haar krijg en hoe vaak ik die mag nemen. Jaja, dank je wel, ik zal erop letten jadajadajada.
Mijn blik is gefixeerd op de opening.
"Ik bel wel even naar boven dat ze mogen komen." zegt de vp.
Had je dat nog niet gedaan dan? denk ik, schiet dan verdorie us op!
En dan hoor ik ze. Anja naast het mannetje met het kaboutertje. Maar Anja verdwijnt uit mijn beeld en ik zie hoe het mannetje stralend op me afloopt met Léon in zijn armen.
Laat zien! Laat zien! Mag ik hem alsjeblieft nu vasthouden????
Léon huilt een beetje. Dan wordt hij aangelegd en pakt in één keer.
Hij is zo verschrikkelijk mooi en lief. :')

Ik heb de foto's gezien van toen, ik heb mezelf en het mannetje nog nooit zo zien stralen. Wij zagen er intens gelukkig en verliefd uit op onze trouwdag. Maar nog nooit zo stralend.
Ondanks mijn plofkop.
Nou ja, de rest van het verhaal kennen jullie.
Léon ontwikkelt zich als een vrolijk aimabel mannetje.
Nog vaak denk ik als ik hem aankijk:
I'm ready...

Wow ook al zo'n mooi verhaal. En bij jou zoveel bekende punten!!!
Ja, ja ik ga de mijne van het weekend echt neer tikken, alhoewel ik heb nog ff de tijd als ik het verschil in datum zie met Dutchie

Ook zal zo'n mooi verhaal..geweldig Dutch!!

Sugar en Dutchie, wat een verhalen! Ik zit hier met tranen in m'n ogen...ik herken nu zoveel van de emoties, het is heel anders om nu (nadat ik zelf bevallen ben en weet wat het is) zulke verhalen te lezen.

Meiden wat een verhalen! Kippevel hier!
Suugje, wat een hel is het geweest voor je zo te horen!

Prachtig Dutchie. wat een herkenning ook hier van het moment dat je je kindje voor het eerst ziet en daarna die verliefdheid

Och Sugar en Dutchie, wat een prachtige verhalen!!! Ik zit hier gewoon te grienen! Het is echt het mooiste wat er is he...

Sugar en Dutchie, wat hebben jullie je verhaal prachtig beschreven. Ik heb het met een lach en een traan (van ontroering) gelezen.

Ze kunnen me opvegen wat een verhalen Sugar en Dutchie, alletwee zo emotioneel en mooi..

2 heel verschillende verhalen maar wel allebei enorm ontroerend. Mooi geschreven dames

quote:

Op vrijdag 17 september 2004 23:26 schreef Anitra het volgende:
Wow ook al zo'n mooi verhaal. En bij jou zoveel bekende punten!!!
Ja, ja ik ga de mijne van het weekend echt neer tikken, alhoewel ik heb nog ff de tijd als ik het verschil in datum zie met Dutchie

Ik weet gewoon van mezelf dat ik nooit iets in het kort kan vertellen, dus ik moest er gewoon een keer voor gaan zitten.

hahaha dat heb ik ook.

mag ik bij deze nog wat uitstel aan vragen?

Jij wel.

Sugar en Dutchie wat kunnen jullie het mooi verwoorden

_{zou het haast zo weer doen}

Wat een emotionele verhalen
De relatieve rust bij de keizersnee van Dutchie, de grote stress en spanning bij de keizersnee van Sugar..
in elk geval staat een ding vast: het resultaat mag er wezen

Toch maar even kijken of ik het uit mijn vingers krijg.

7 mei:
Ik voel steken die opkomen en weer afgaan. Ik schrik best wel want ben pas 24 weken zwanger. Ik bel de huisarts, maar die is op vakantie, dus ik bel mijn moeder die toch zegt dat ik de vervanger moet bellen. Met lood in mijn schoenen bel ik, ik leg mijn verhaal uit en er werd gezegd dat ik in een potje moet plassen en die langs moet brengen. Probleem a: ik heb geen potje, prob;leem b: ik kan zelf geen stap verzetten, dus maar weer mijn moeder gebeld. Die heeft nog wel een potje en die komt ze brengen. Potje in geleverd, maar er was niks te zien en de huisarts denkt toch aan weeenactiviteit, dus ik moet het ziekenhuis bellen. Van hun moet ik gelijk langs komen. Daar moet ik weer in een potje plassen (zien jullie nu ook het in-een-potje-piessen-verhaal van luchtbel weer voor je? ) Als ik weer in de rolstoel probeer te komen knal ik in mekaar van de pijn, mijn moeder wil de arts gelijk roepen en ik hou haar tegen, wil niet alleen zijn, want nu heb ik toch wel de angst in ijn lijf zitten. De assistente ziet dat het nit goed gaat en ik word op een bed gelegd en al snel komt de arts. Na een boel vragen word er een echo gemaakt en blijkt dat mijn nier afgesloten word door (wat ze dan denken dat het is) placenta en kind. Ik moet opgenomen worden, pfff wat een tegenvaller. Maar door de medicijnen komt alles weer op gang en de volgende dag mag ik met het avond bezoek weer mee naar huis.

34e week:

Het is al een paar dagen flink warm en ik heb het die dag erg benauwd, het ademen gaat steeds moeilijker. Ik moet van de gyn gelijk komen en word aan de CTG gelegd. Frummel slaapt en buik is ook rustig, maar ik heb het nog steeds benauwd. De arts wil frummel ook in beweging op de CTG hebben dus ik moet 20 minuten langer liggen en er word flink op mijn buik geduwd om die kleine wakker te krijgen. De gyn zegt nog, oh die is al mooi ingedaald. Ik snapte er geen bal van want voor mijn gevoel zitten de voeten van de kleine in mijn bekken en veroorzaken die de extreme pijn. Dus als de gyn weg is kijk ik Rick vragend aan, het zal wel, zij is de dokter en zij heeft er voor geleerd, maar toch blijft mijn gevoel het zelfe als de laatste 2 maanden. Toen ik van de CTG af was mocht ik naar de echo kamer, want de gyn wou zeker weten dat alles goed was met frummel (en ik had het nog steeds benauwd ) Als de gyn het echo-apparaat op mijn buik zet met het idee dat ze dan de bips ziet, schrikt ze. Ik kijk bezorgd naar Rick en naar de gyn, waarop de gyn zegt: Hij zit met zijn koppie bovenin. Ja hallo dat probeer ik al weken duidelijk te maken. Gelijk word er een aantekening van gemaakt zodat er de volgende keer bij de gyn over gepraat word.

35ste week:
Afspraak bij mijn eigen gyn, ze leest mijn dossier en snapt er niks van en gelooft er niks van. Dus hup weer naar de echo, nadat ze gevoel had hoe hij lag. Weer gekeken en ja hoor hij lag nog steeds met zijn benen naar beneden, bips naar links en hoofdje naar rechts. Toen kwam de vraag of we hem wouden laten draaien. Nee dat wil ik niet, want mijn gevoel zegt dat ik dat niet moet doen en ik word erg emotioneel ( leuk die hormonen )
De gyn stemt daar mee in en besluit dan dat het een ks gaat worden. Dus afspraak maken voor de geboortedag van je kind. Dat is heel raar.

Ik vind het raar, ik weet wanneer mijn kindje geboren gaat worden, ik weet wanneer er een end aan die pijn komt. Maar juist omdat ik het weet duren de dagen langer en lijkt de pijn erger. Een aantal keer op een en dag zit ik tranen met tuiten te huilen, ik wou dat het 12 augustus was.

11 augustus:
Om half 3 moeten we in het ziekenhuis zijn voor een intake gesprek. Ik ben heel erg zenuwachtig en hoop dat alles okee is zodat ik de laatste avond nog naar huis mag. Alles word uitgelegd en ik word gechecked. Dan horen we dat we morgen 2e zijn op de o.k. dus ongeveer rond 9 uur al ik daar liggen. We gaan naar huis en proberen nog te genieten van ons laatste avondje saampjes, maar de pijn is te erg, ik kan niet ontspannen en lig de wijzers vooruit te kijken. En als ik dan eindelijk in slaap val gaat de wekker al en is het:
12 augustus:
Het is 6 uur en de wekker gaat, ik kan moeilijk wakker worden want ik ben net in slaap. Ineens doe ik mijn ogen open en besef dat vandaag de dag is dat mijn kind geboren word. Ik ga onder de douche en kleed me aan. Zenuwachtig drentel ik in huis tot het tijd is om te gaan. Om 7.45 uur melden wij ons op de afdeling en krijgen wij een verloskamer toegewezen. Sonja is onze verpleegster voor vandaag en gaat ook mee de o.k. in. Ik kom nog bekende verpleegsters tegen van toen ik in mei in het ziekenhuis lag. Zuster monique zei in mei nog dat ze hoopte dat ze me nog zou zien als ik moest bevallen en idd ze was er! Om 8 uur komt mijn moeder met Djen binnen, ik moet haar haren in een staart doen want ze wil er mooi uitzien als haar broertje haar voor het eerst ziet We horen dat we nog even moeten wachten omdat er een spoedje tussen is gekomen, maar om kwart voor 11 mogen we naar beneden. Ik ben vrolijk en vooral na de vechtpartij tussen Rick en het o.k pak. Ik mag eerst naar binnen en ineens zijn de zenuwen daar. Als ik klaar zit voor de ruggeprik komen de tranen van angst voor de prik. Ik blijf netjes zitten en laat de tranen stromen, met mijn vinger wrijf ik hard over mijn buik ter afleiding. De 1e prik is niet goed en hij word over gedaan. De 2e zit goed en de vloeistof stroomt naar binnen en ik voel mijn benen warm worden. En langzaam gaat mijn pijn weg, weer tranen, maar nu van opluchting, even geen pijn, wat een zaligheid. Dan komt Rick samen met Sonja binnen. Ik heb het gevoel dat ik het alleen maar heb over dat ik geen pijn heb, maar dat blijkt dus niet waar. We zijn wel aan het kletsen terwijl ik het gevoel heb dat er een olifant over mijn buik danst. De pijn voel ik niet maar de druk wel. Al snel heb ik door dat ze mijn vliezen gebroken hebben en ik ben in afwachting en stiekem kijk ik mee in de lamp. Ervolgt een hoop geduw en trek werk en dan is Djulian daar. Ik hoor niks, hij huilt niet en de schrik zit in mijn lijf, gelijk word hij naar de tafel gebracht en word hij uit gezogen. Dan een klein kreetje en ik voel de tranen op komen en als hij dan ineens flink huilt gaan ze stromen. Ik probeer te zien wat ze doen, maar de tafel staat te ver weg en er staan teveel mensen omheen. Ik kijk Rick aan en we wachten. Dan staat Rick naast me met onze zoon. Wat een mooi kereltje, maar zo klein en zo iel. Nog helemaal onder het vet. Rick gaat dan met Djulian mee en ik blijf in de o.k achter. Als ze klaar zijn en me naar de uitslaapkamer brengen wil ik door naar boven, maar ze willen eerst mijn tenen zien bewegen en ik krijg een wamre deken over me heen terwijl ik het al warm heb, dus die mag er snel af. Ik zeg tegen de zuster dat ik mijn tenen al kan bewegen (had het nog niet eens geprobeerd, maar ik wou naar boven), ik moet dat laten zien en gelukkig bewegen mijn tenen. 5 minuten later ga ik richting lift. Als ik uit de lift kom en richting afdeling ga komt mijn vader uit een andere lift. Alweer schiet ik vol en vraag aan mijn vader mooi is hij he? Terwijl hij dus net binnen komt Samen gaan we naar de verloskamer waar de rest van de oma's en opa wachten op mij. Djen staat te glimmen van geluk en ik krijg een dikke kus van haar en dan zie ik mijn zoon, aangekleed en wel. Dan hoor ik ook hoe zwaar hij is (licht in zijn geval ) en hoe lang. Na zelf mijn zoon vol trots vast gehouden te hebben mag ik hem voorstellen aan zijn opa's en oma's die ook gelijk verliefd zijn.

Ik ben blij dat het gegaan is zoals ik wou, maar het blijft raar een geplande ks. ik heb nog steeds het gevoel dat ik iets mis. Wat kan ik niet omschrijven, maar er mist iets. Toch geniet ik met volle teugen van ons ventje die na een moeilijke start toch een flinke eter is geworden. Of hij last heeft van de medicijnen die ik gebruikt heb tijdens de zwangerschap is nu nog niet te zeggen, maar zoals hij nu vooruit gaat heb ik er alle vertrouwen in dat het goed komt!!!!!

Die olifant Anitra!
Maar wat een prachtverhaal meis.

Het is wel lang geworden, maar ik heb dit ook zo achtergelaten bij het ziekenhuis vanmorgen, behalve het onderste stuk.

Donderdag 22 juli 2004
Ik verlies steeds kleine beetjes vruchtwater, ik ben nu 41 weken en 5 dagen zwanger. VK zegt dat het dan wel gauw zal gaan beginnen, anders moet ik wachten op wat er gezegd wordt bij de controle op vrijdag.

Vrijdag 23 juli 2004
Af een toe verlies ik vruchtwater. S middags heb ik een afspraak in het ziekenhuis, na inwendig onderzoek wordt me vertelt dat er nog niks aan de hand is. Ik zal de komende dagen iedere da moeten komen om een ctg scan te maken. Het vruchtwater dat ik verlies, is als het zo weinig tegelijk is geen reden voor inleiding. Dat zou eventueel op de 28ste of de 29ste plaats kunnen vinden. S avonds verlies ik bloed, maar dat kan ook van het onderzoek komen.

Zaterdag 24 juli 2004
S nachts verlies ik bloed en slijm en vruchtwater, alles rommelt. Afwachten wat er gebeurd wordt me gezegd. Er zou sowieso geen plek zijn om me nu op te nemen. Ik word er een beetje nerveus van, hoe kan er nou geen plek zijn? Vrouwen bevallen toch niet op commando?
Om 10:00 uur meld ik me voor een ctg scan, ik krijg dan net lichte weeën, ze komen vanuit m’n rug. Ik verlies ook steeds meer vruchtwater. Het is een andere kleur geworden. Ik vraag of de baby gepoept heeft. Er wordt gekeken, maar er wordt gezegd dat het door het vermengen met bloed gekomen is. Het voelt niet goed.
Er wordt besloten dat ik toch mag blijven, er wordt gel ingebracht. Ik heb alleen nog geen kamer en aangezien iemand anders een ctg scan moet krijgen, wordt het in een afgesloten hoekje op de gang ingebracht (hoe heb ik daar mee akkoord kunnen gaan?) De weeën worden iets sterker. Maar nog niets doet er op wijzen dat er echt wat gaat gebeuren.
Daarna wacht ik daar van 12:00 uur tot ongeveer 14:00 uur. Ik krijg een kamer, er ligt verder niemand. CTG scan wordt aangelegd en mij wordt het advies gegeven te rusten. Ik moet continu naar de wc, er komt visite en de ctg scans blijven gemaakt worden, er zou al weeënactiviteit zijn die vrij actief is maar ik voel helemaal niks. Ik maak me zorgen over het groene vruchtwater maar dat schijnt niet nodig te zijn. Ik zou het wel niet weten, maar wordt behoorlijk aan m’n lot overgelaten zo, ik heb geen idee wat er nu gaat gebeuren. Uiteindelijk ga ik rond een uur of 7 buiten een sigaretje roken. Ik weet het allemaal even niet meer, ik bel een vriendin wiens moeder ook in het ziekenhuis werkt en die zegt dat ik duidelijker moet zijn. Ze hebben vast niet door hoe ik me voel….

’s Avonds komen twee vriendinnen, 1 van hen zal ook bij de bevalling zijn, we spelen Monopoly, ik heb rug weeën ongeveer om de 6 minuten. Er is geen ontsluiting en er wordt nog een keer gel ingebracht. De weeën komen steeds sneller vanuit m’n rug, het voelt vanaf m’n schouders tot aan m’n knieën. Hoort erbij vind ik zelf. Om 21:00 uur wordt er gezegd dat de verloskundige nog maar even moet komen kijken. Ik wacht en ik wacht. Ik kan alleen maar lopen, niet liggen of zitten. Rond 23:00 uur moet mijn vriendin weg. Normaal zou een partner er wel bij mogen blijven, maar in dit geval geen gewone vriendin! Terwijl er niemand verder op de kamer ligt. Ik voel me heel erg alleen maar heb geen zin om er wat van te zeggen. Rond 01:00 uur komt 1 van de verpleegsters vertellen dat de verloskundige niet kan komen kijken, ze is te druk. De weeën komen om de 4 minuten en ik blijf maar door lopen, ik weet niet wat ik anders moet doen.

Zondag 25 juli 2004
Om 07:00 uur wordt de ctg weer aangesloten, de weeënactiviteit is heel hoog, ze snappen niet waarom ik het niet zo erg voel. Het vruchtwater is nog steeds groen en bruin van kleur. Ik word er nerveus van. Om 10:00 uur controle door de verloskundige. Baarmoedermond is rijp, besloten wordt om te gaan inleiden. De weeën komen al heel gauw en snel, ruggenweeën in combinatie met gewone buikweeën komen om de 2,5 minuut, maar de ontsluiting wil niet vlotten. Mijn beste vriendin is inmiddels weer in het ziekenhuis. Ze pept me een beetje op, ik ben onzeker. We worden steeds heel lang alleen gelaten. De weeën komen om de minuut, het is half 1 en het begint nu pijnlijk te worden. Er moet na die 2,5 uur toch wel even iemand komen kijken? En dat gebeurd dan ook. Wel heftige weeën maar geen ontsluiting. Ik ga maar douchen. Het duurt tot 14:30 uur dat het zo allemaal wel gaat, maar dan val ik flauw. Ik voel alles wegzakken, hoe moet dit nou? De verloskundige komt kijken, besloten wordt om een buisje in te brengen om de hartactiviteit van de baby te meten en de weeënactiviteit van binnenuit. Ik schrik wel even van het donkerrode bloed dat ik verlies, is dat normaal? En dat vruchtwater, dat moet er volgens mij echt anders uit zien. ‘Ach dat is bij iedereen anders’ en daarmee is de zaak klaar. Nu pas beginnen de echte problemen, ik heb weinig vertrouwen in de mensen hier. Niks wordt uitgelegd en vragen worden zo af gedaan, maar ja ze zouden het wel weten.

Dan moet het buisje ingebracht worden. Poging 1 mislukt, poging 2, 3, 4 en 5 ook. Ik kan we huilen. 5 keer duwt ze d’r halve hand naar binnen maar het lukt d’r niet iets op het hoofdje van de baby te plakken? Pas bij poging 10 lukt het….daarna heeft ze met poging 5 de weeënactiviteitmeterding erin. Hoe kan het dat zoiets pas in 15 keer lukt? Komt het doordat de baby niet goed ligt? Is er iets? ‘Nee er is niets, soms heb je dat!’
Ik mag nog 1 keer gaan plassen ‘loop eens iets door.’ Deze opmerking gaat me echt te ver van degene die net 15 keer d’r hand in me heeft gestoken, maar ik kan niets zeggen. Ik val weer flauw. Ik weet niet of het de pijn is of de situatie. Ik krijg wat morfine. Maar het helpt niks, de weeën blijven hetzelfde. Ik val steeds weg, ik voel me echt gewoon high maar de pijn is hetzelfde gebleven. De weeën gaan aan 1 stuk door, ik heb nu ook buikweeën. Het is 16:30, ik heb 4 cm ontsluiting, ik ben opgelucht dat is tenminste wat. Maar mijn optimisme wordt weggewuifd, zet eens door joh, je doet je best niet….dit kan nog wel een tijd duren hoor!

En dat gebeurd dan ook, tot aan 20:00 heb ik aan 1 stuk door weeën, ik blijf overgeven, al heb ik niks gegeten of gedronken. Het is alleen maar gal.Ik lig ontzettend te trillen, m’n mond trilt, ik voel me ziek. M’n handen trillen. Er komt een nieuwe verloskundige die hardop vraagt aan de verpleegster; waarom er niet eerder ingegrepen is! Ze bekijkt het vruchtwater; meconium houdend zegt zij. Hoe lang is het al die kleur? Zeker 2 dagen. Ze schudt haar hoofd. Ik val weer flauw. Ze besluit dat er iets ondernomen moet worden. Dit kan niet zo door gaan. Ze vertelt me eerlijk dat de hartslag van de baby heel erg raar schommelt. Het schiet van 180, naar 60 en weer terug. Er klopt niks van. Ze wil dat er iets gaat gebeuren; een ruggenprik kan niet meer na 19:00 uur dus dat is geen mogelijkheid. Een keizersnede wordt besproken maar we zijn het er over eens dat ik het nog zo wil proberen, met haar begeleiding. Ze geeft nog een keer morfine. M’n vertrouwen komt een beetje terug.
De weeën blijven zo snel komen en zijn erg heftig, ik zou wel willen gillen, maar dat gaat gewoon niet. Ik begin door de morfine allerlei onzin uit te slaan en mijn vriendinnetje raakt een beetje in paniek. Ik denk dat ik doodga, hoe moet dit nou? Ik voel het nu voor het eerst sterker uit mijn buik dan uit m’n rug. Een verpleegster zegt dat ze de verloskundige er bij gaat halen. Het is dan 21:00 uur. Er komt niemand. Dit kan niet waar zijn….
Om 22:30 krijg ik persdrang, maar er is niemand, ik weet niet wat ik moet doen, ik moet huilen en overgeven. Een verpleegster zegt dat er echt iemand onder weg is. Om 23:00 uur loopt mijn vriendinnetje zelf de gang maar op, de verloskundige zit een formulier in te vullen, haar is niet vertelt dat ik hulp nodig had! Ze komt meteen en gaat voelen. Volledige ontsluiting. Ik voel me heel erg draaierig en heb ook koorts gekregen. Er komt nog een verloskundige bij, de baby zou geboren mogen worden…. Er wordt een kleine pauze ingelast, maar ik kan mezelf niet meer terug vinden. Ik durf niet meer te geloven dat het echt gaat gebeuren. Om 23:15 begin ik mee te persen en het hoofdje komt eigenlijk al direct. Om 23:30 met de tweede echte perswee wordt ze al geboren. Een baby, een meisje, mijn baby.
De baby gilt heel hard, ze heeft een wond op d’r voorhoofd, van het inbrengen van het buisje. Ze wordt bij me neergelegd en aangelegd. Ze drinkt meteen. Ik voel me binnen 1 minuut helemaal opknappen maar ik moet toch gehecht worden, 1 hechting, die door de tweede verloskundige uitgevoerd zal worden. Ze maakt een grapje; Niet in je baby knijpen als ik je ga verdoven hoor!
Ik schrik me hierdoor werkelijk waar rot, er ligt een klein mensje bovenop me en zij gaat iets doen wat me pijn gaat doen, maar ik durf niks meer te zeggen. Ik laat Daphne de baby vasthouden, die ligt te drinken en pak zelf het bed maar vast, ze prikt…het doet wel pijn maar niet erg. Dan komt verloskundige 1 erbij staan en wijst verloskundige 2 erop dat het geen goede plek was om te verdoven….het moet over :’( maar het mislukt en ze prikt ergens waar ze niet had moeten prikken, het doet vreselijk veel zeer. Verloskundige 1 neemt het over, ik voel enkel een prikje, verder niks….ook niet van het hechten. Maar ik ben onwijs bang, wat voor een kwakzalver staat er in godsnaam naast m’n bed. De baby wordt van me afgehaald en ik ga douchen. Daphne gaat naar huis. Naar mijn ouders bellen kan niet, de telefoon op mijn kamer is stuk en ik mag geen gebruik maken van de telefoon bij de receptie. Ik word op een kamer gereden en de baby wordt aangelegd, ze drinkt goed. We slapen samen even maar de baby begint te huilen, ze wordt bij me weggehaald. Een huilende baby hoort niet bij een pas bevallen vrouw, iets wat ik onbegrijpelijk en vreselijk vind. Maar de baby wordt bij me weggehaald en met m’n mobieltje bel ik stiekem een vriendin, kom ons alsjeblieft morgen op het allervroegste moment ophalen…..

Pas de volgende morgen zie ik hou mijn meisje er uit ziet, ze is lang en lief, overal zit troep op d’r, ik pak d’r handje vast, ze doet d’r oogjes open, mooie blauwe ogen kijken me recht aan, mijn Jolietje :’)

Voor ik wegga spreekt verloskundige 1 me nog aan, wat er is gebeurd hoort niet zo, kom hier op terug! Ik wil alleen maar weg.

Jolie lijkt in het begin last te hebben van de bevalling, het wondje op d’r hoofd, ze drinkt slecht, huilt hard maar dat lijkt allemaal langzaam voorbij te gaan. Totdat ze op een gegeven moment blauwig aanloopt. Meerdere malen. Nasleep van de bevalling, het komt goed, wordt er in dit ziekenhuis gezegd. Een ander ziekenhuis ziet deze klachten veel serieuzer en wil haar direct onderzoeken. Na week 8 lijken die gekke buien ook over te zijn, ik hou mijn hart vast. Jolie is een lief en gezond meisje.

Direct na de bevalling besluit ik een klacht in te dienen, het zit me erg hoog. In de weken daarna verander ik van gedachte, de pijn en de angst is er nog steeds. Ik kan niet slapen, niet eten, heb nog steeds buikgriep, soms trillen m’n handen ineens weer. Maar ik wil er niks meer aan doen. Ik word in het ziekenhuis niet serieus genomen, ze hadden wel gelijk dat het goed is gekomen met Jolie. Maar hoe kan het dat alles er zo moeilijk gaat? Hoe kan het dat ze daar zonder goed naar een kind te kijken durven te zeggen; komt door de bevalling, terwijl een ander ziekenhuis haar direct wil zien? Ik probeer er niet aan te denken, maar dat lukt niet, ik ben er verdrietig over. Zo werkt het niet.

Begin deze week kreeg ik een verzoek thuis gestuurd, of ik alsnog een enquête wilde invullen over de hulp op hun afdeling. Dat heeft onwijs veel losgemaakt. Verdriet maar ook woede.
Ik schrijf een kwade brief maar besluit dat het geen zin heeft die te posten. Ik bel op om een afspraak te maken met de verloskundige die mij wel goed geholpen heeft.
Vanmorgen heb ik met haar gesproken en ik dien geen klacht in, maar we hebben over 2 weken alsnog een gesprek met de verpleging en de 2 andere verloskundigen die er bij zijn geweest. Ik hoef geen excuses, ik hoef geen verklaringen. Ze mogen van mij alleen wel weten wat ze doen. Ik vertrouwde op hen en ik weet, het was sowieso een moeilijke bevalling geweest, maar ik heb totaal geen steun gehad en dat heeft het een stuk erger gemaakt.
Ik kan het niet helpen dat zij hun werk niet leuk vinden of weet ik veel wat de reden is dat ze iemand tijdens een bevalling zo de grond in boren en aan hun lot overlaten.
Ik weet dat dit niet is zoals het hoort, iemand die op hun eigen afdeling werkt, zegt eerlijk dat het niet goed gegaan is en dat het normaal is dat dit pijn doet. En dat mogen ze dus best weten.

26 oktober is het gesprek; ik ben benieuwd.

pfffoeh luchtbel, wat is er inderdaad toch slordig met jou omgesprongen daar, ongelooflijk. ik vind het super dat je het alsnog op papier hebt gezet en er een gesprek over zult hebben, hopelijk leren ze er wat van. en het is voor jou uiteindelijk vast toch ook opluchtend om 't nog een keer te kunnen uiten allemaal. veel succes de 26e. en fijn dat het met jolie inmiddels zoveel beter gaat!

Ow Luchtbel....ik zit hier met tranen in mijn ogen meid....ik wist je verhaal wel ongeveer, maar je bent echt schofterig behandeld zeg! Niet te geloven! Goed dat je een gesprek aangaat! Heel veel sterkte!

Wat een stelletje boerenhufters zeg! Sorry dat ik dat zo zeg maar werkelijk....
Luchtbel wat goed dat je het nu eindelijk eens opgeschreven hebt. Maar ik weet werkelijk niet wat ik lees. Dat ze je zo aan je lot over hebben gelaten. En helemaal terwijl je daar alleen was.
Alleen dat zinnetje al: je doet je best niet Wat kon jij in hemelsnaam veranderen aan de situatie? Ontsluiting kan je niet afdwingen. Zij deden hun best niet en daar zouden zich diep voor moeten schamen. Ik begrijp nu hoe bang je geweest moet zijn dat het fout zou gaan met Jolietje.
Ik hoop dat je je door dit op te schrijven en de gesprekken ooit beter gaat voelen hierover. En ik vind dat ze wel excuses zouden moeten aanbieden. Ook al heb jij er nu niet veel aan. Maar ze mogen wel beamen dat het absoluut niet aan jou heeft gelegen!
Luchtbel, het zal nog wel een poosje duren voor je dit verwerkt hebt maar stukje bij beetje gaat dit lukken meid!
Dikke kus voor je meissie en ook een voor jezelf

Luchtbel...ik moet ook ff slikken...dikke

Kolere zeg, wordt weer helemaal ongerust . . .

Allemachtig, Luchtbel

Gelukkig gaat het nu goed met Jolie (en met jou ook)?

Meid wat heb jij hard moeten knokken. Wat een ongelovelijke truttekoppen daar zeg. Ik word kwaad als ik het lees, beroerd gewoon zoals ze deden.
Maar wat ontzettend goed van je dat je het opgeschreven heb en dat je met die verloskundige gesproken heb. Petje af voor jou
en knuf

pffff.... Luchtbel...

wat een stelletje klojo's daar zeg..

quote:

Op donderdag 14 oktober 2004 12:29 schreef lily het volgende:
Gelukkig gaat het nu goed met Jolie (en met jou ook)?

Jep, ik heb nog wel wat klachten en soms vraag ik me af of ze nou lichamelijk zijn of psychisch maar ik hoop dat daar nu ook een einde aan komt!

Thanks meisjes en TC

Luchtbel, ik moet hier zo om huilen
Wat ben jij ongelooflijk onrechtvaardig behandeld

Niet om huilen joh uiteindelijk komt alles wel weer goed! Zoals altijd!

Verdomme LB-tje meid wat een ellende ik zit hier gewoon te dat kan toch niet in een land als Nederland jammer genoeg wel. Erg goed van je dat je het is hebt neergetypt en zou ook zeer zeker het verhaal geprint meenemen mocht je er dan niet uitkomen druk je ze dit maar is even onder de neus. Als dit dan niets te weeg brengt zou ik ze donders hard vinden. Ze hebben zoveel verpest, je vertrouwen in een ziekenhuis, jou aan het twijvelen brengen en misschien wel het feit dat je op deze manier nooit weer aan kinderen wilt beginnen. Meid jij bent een perefecte mama en nooit weer twijvelen aan je eigen gevoel, je zult nu beter weten dit pik jij nooit weer.

Jolie meissie je hebt een hele goede keus gemaakt om bij LB-tje te gaan wonen

Ik weet werkelijk niet wat ik lees, Luchtbel Wat hebben ze jou schandalig behandeld zeg! Gelukkig is het met Jolie allemaal goed afgelopen, maar als ik het zo lees had dat ook anders kunnen zijn... Gewoon belachelijk dat niemand aandacht heeft besteed aan dat vuile vruchtwater Ik kan me heel goed voorstellen dat je vreselijk ongerust was over Jolie nu ik dit allemaal heb gelezen. Hopelijk lucht het een beetje op om je verhaal hier te vertellen. En ik vind het hartstikke goed dat je een gesprek aangaat met die horken. Misschien heb je er zelf niet al te veel aan, maar wie weet doen ze het dan bij een ander beter.

voor jou en Jolietje!

zo luchtbel wat een verhaal zeg zit echt met een brok in mijn keel
wat een kl**tz*kken zeg
vind het echt heel goed van je dat je een gesprek hebt
zal aan de denken..

Jemig Luchtbel wat een verhaal meid, het is echt niet in de haak hoe er met je omgegaan is Goed dat je het nu opgeschreven hebt, dit is gewoon een trauma dat je moet verwerken, hopelijk heeft het opschrijven ervan je al iets geholpen. En zoals je vk al zij, maak hier werk van, laat dit een wijze les zijn voor dat kloteziekenhuis waar je bevallen bent, dit doe je niet alleen voor jezelf maar ook voor anderen die na jou komen!!! Maar ik lees dat je nog een gesprek gaat hebben daar echt goed van je, bijt van je af(maar dat gaat wel lukken toch? Luchtbelleke kennende )

Luchtbel wat een gruwelijk verhaal. Ik begrijp echt niet hoe dit heeft kunnen gebeuren. Ronduit schandalig.

Als ik jou was zou ik bij dat gesprek wel iemand meenemen. Bijvoorbeeld die vriendin die er toen bij was, of desnoods iemand anders (desnoods ga IK wel mee, ik scheld met liefde die mensen de huid vol ). Die ander hoeft helemaal niets te zeggen, maar dan voel je je misschien wat steviger, en zo'n ander kan dan ook mee helpen onthouden wat er allemaal is gezegd. Ik vind dat vaak wel prettig.

Luchbel.
heel veel sterkte de 26e.
Mijn 1e bevalling ging ongeveer gelijk.
Ik ben toen ook een gesprek aangegaan.
Ik ben het aangegaan met de gynassistent die zich schofterig gedragen had.
Ik heb van te voren alles op papier gezet.
Dit heb ik hem een week voor mijn gesprek gestuurd zodat hij de tijd had om het te kunnen lezen.
Voor het gesprek zelf had ik dat verslag dan ook als leidraad.
Het heeft mij toen heel erg opgelucht.
Ik hoop dat het voor jou ook iets doet!

Dikke knuf hoor

Luchtbel wat een onvoorstelbaar eng verhaal. Jouw verhaal, zo heel veel erger dan ik me had voorgesteld. Wat hebben ze je in de steek gelaten op momenten dat je het zo nodig hebt dat iemand de controle neemt.
Ik zie zoveel dingen waar ik me ontzettend over kan opwinden, en als je al die dingen bij elkaar optelt kan ik me voorstellen dat je woedend, verdrietig, machteloos etc. etc. bent als je hierop terug kijkt.

Luchtbelleke wat hebben ze je in de steek gelaten daar... al lezende besloop me zo'n machteloosheid en verdriet

Jullie zijn lief Jullie reacties doen mij zeker goed

Luchtbel meid, wat een ongelooflijk verhaal Het lijkt meer een rampenfilm, wat erg dat je dit mee moest maken. En je weet het, als je iemand wil slaan, kom ik je helpen

Luchtbel wat een vreselijk verhaal Zo in de steek gelaten worden en niet serieus genomen worden
Ik hoop dat ze je in het gesprek wel serieus nemen en dat ze er wat mee gaan doen.

mijn god luchtbel wat moet jij je eenzaam en machteloos gevoeld hebben dikke
ik hoop van harte dat ze tijdens het gesprek er wat van opsteken!!!

sterkte en knuffel

Lieve Luchtbel, wat een verhaal.... *ril* Ik hoop dat je iets aan de gesprekken hebt

LUCHTBEL....wauw,ik word al boos als ik het lees,dus ik kan me voorstellen dat jij onderhand ploft
En wat Phileine zegt,neem asjeblieft iemand mee op het gesprek ,al is het maar ter ondersteuning.En anders schakel je de knokploeg van fok maar in,ik sluit me hierbij aan
Wat ik ook jammer vindt,is dat je vr iendin weg is gegaan,ik had gezegd : ik blijf,bel de politie maar,mij krijg je niet weg Toch belachelijk,een partner mag toch ook blijven.
En dan die kleur v/h vruchtwater,tjee,fout op fout daar
Goed dat je een gesprek krijgt,neem dit verhaal maar mee(of had je t nu al gegeven?)en geef ze maar flink op dr flikker,want dit is geen stijl.
En ik zou wel excuses eisen en anders dreig je gewoon,om een plaatselijk dagblad te bellen en es fijne reclame voor t zh te gaan maken
Succes met het gesprek en voor nu een dikke
Groetjes,Minoes

O wat erg LB.
Ik lees het nu pas. Ookal wist ik wel dat je een helse bevalling hebt gehad, dit gaat werkelijk mijn voorstelling te boven.
Wat een klojo's zeg! Ik kan me hier zo kwaad over maken.
Meisje wat zul jij je eenzaam hebben gevoeld.
Heel dapper dat je alles nu op papier hebt gezet en ook de stap hebt gezet om het te verwerken en niet weg te stoppen.

quote:

Op zondag 17 oktober 2004 10:38 schreef minoes_ het volgende:

En ik zou wel excuses eisen en anders dreig je gewoon,om een plaatselijk dagblad te bellen en es fijne reclame voor t zh te gaan maken

Het draait niet om excuses, het draait om respect, want daar ligt volgens mij het probleem. Ik heb geen zin om te gaan dreigen met dingen en excuses doen me ook niks. Ik wil alleen dat ze het weten. Een slechte naam hebben ze overigens toch al.

En Dutchie je hebt wel gelijk hoor over dat verwerken. Ik kan hierdoor niet het leven leiden wat ik wil leiden en dat zit me dwars, ook voor Jolietje. En wat als ik ooit _{mits ik ooit nog een man en een nieuw inkomen heb gevonden} toch nog een kind wil? Want zoals het nu gaat slijt het echt niet volgens mij. Zoals de meeste mensen schijnen te denken, maar de impact is echt heel groot.

Bedankt voor alle lieve reacties.

Mocht er ooit nog een kindje komen Luchtbel, dan ga je op zoek naar een verloskundige waar je je hele verhaal vertelt. Jullie moeten een band krijgen waaruit vertrouwen spreekt. Dat je weet dat er iemand bij je zal zijn die jou nooit nooit nooit in de steek zal laten tijdens de bevalling en je steunt.

Ja maar Snoop _{naast het feit dat ik niet eens weet of ik ooit nog wel met iemand naar bed durf, om het ff plat te zeggen} niemand kan van te voren weten of die persoon dan ook bij de bevalling zal zijn. Ik had nu ook een lieve verloskundige en die was dat weekend vrij...dus dat lijkt me niet zo voor de hand liggend, helaas.

OW lieve luchtbellie, wat een verhaal zeg. Ze krijgen mij dus echt niet met 10 paarden dat ziekenhuis in !! Heel goed van je dat je toch een gesprek aangaat, want hier moet je doorheen, anders blijft het een levenslang trauma. En ook voor de mensen die na jou komen (ikke niet daaro in het ziekenhuis moet het toch goed duidelijk worden dat dít dus echt niet kan zo. Wat hebben ze jou vreselijk in de steek gelaten.. Had ik het maar geweten toen, dan was ik naar je toe gekomen en een goeie die me dan nog weg had gekregen.. Heel moedig van je dat je het nu toch op papier hebt durven zetten allemaal, dat moet heeeeeeel moeilijk zijn geweest denk ik zo. Ik weet dat je niet op excuses uit bent maar ik vind toch wel dat ze hun respect alleen goed kunnen tonen door te erkennen dat ze fout bezig zijn geweest.

Zeg, als ik dit in je vakantie plaats is het niet de bedoeling dat je alles gaat teruglezen!!! Maar ik zou ze even waarschuwen volgende week, dat mocht je er onverhoopt toch terecht komen ze er maar voor moeten zorgen dat je krijgt wat je verdiend!!! _{er ligt hier een zakje voor je en als je er in kijkt zie je roze roze roze, drie keer raden wat er in zit}

Hahaha luchtbellie, ik had in de vakantie al gezien dat je dit geplaatst had maar had toen geen tijd om het rustig te lezen.. Zoals ik al eerder gezegd heb ik ben liever goed geïnformeerd, dan weet ik waar ik voor op moet passen

Owowowowow al weer kleertjes, wat lief !!!! Ik mail je wel even privé, we moeten ook nog wat afspreken over het borduren van de tas van Jolie.

quote:

Op zondag 17 oktober 2004 11:18 schreef Luchtbel het volgende:
Ja maar Snoop _{naast het feit dat ik niet eens weet of ik ooit nog wel met iemand naar bed durf, om het ff plat te zeggen} niemand kan van te voren weten of die persoon dan ook bij de bevalling zal zijn. Ik had nu ook een lieve verloskundige en die was dat weekend vrij...dus dat lijkt me niet zo voor de hand liggend, helaas.

Ach Luchtbel, ik raaskal ook maar wat. Vind het gewoon zo erg voor je dat ik van alles verzin om je hoop ofzo te geven.... De tijd zal het leren en ik hoop dat het gesprek in ieder geval een postieve wending zal geven aan de verwerking van alle ellende

Hey Luchtbel, wat een verhaal zeg. Toch denk ik echt dat een gesprek met deze of gene moet aangaan. Los van een aanklacht moet je volgens mij ook gewoon je verhaal nog een keer of honderduizend vertellen om er echt overheen te komen. Misschien kun je eh.. weet ik veel! Maar praat er over!! (nog veel meer uitroeptekens nodig om aan te geven hoe belangrijk dat volgens mij is)

Jeetje Luchtbel, ik ben helemaal ondersteboven van jouw verhaal. Heel veel sterkte morgen...
_{Bij mij op zwangerschapsgym zat ook een meid met een zoontje van 7. Traumatische bevalling gehad, wilde nooit meer bevallen Nu had ze een nieuwe relatie en raakte zwanger. Ze heeft bij de verloskundige haar verhaal gedaan en een bevalling met ruggeprik geëist. Zij en haar man hebben er voor moeten knokken, maar het is ze gelukt om dat voor elkaar te krijgen. Dat betekende dus ook dat ze ruim op tijd ingeleid werd omdat het om een geplande ruggeprik ging, zo wist ze dus ook al vantevoren wie er bij aanwezig zou zijn. Wie weet is dat, als het ooit weer aan de orde komt, voor jou ook een optie. Als je maar zorgt dat je het dan met een leuke, sterke vent samen doet zodat hij je kan beschermen.}

Mijn verhaal volgt zsm, ik was begonnen met typen maar toen werd het resultaat net wakker

Mijn bevallingsverhaal staat eigenlijk al in mijn eigen topic, maar dat is meer geschreven vanuit het pappa-perspectief. Dus hier het verhaal van mijn kant...

Zaterdag 18 september, vanaf s`morgens vroeg rommelt mijn buik weer flink, maar weer niet met regelmaat, al voelen ze toch wel pittig aan( maar goed dat was eigenlijk al de hele week het geval...) Dan maar even met zijn allen boodschappen doen, bij de winkel allemaal "verboden-voor zwangeren" hapjes en drankjes gehaald, want binnen nu en drie dagen zou ik immers zwanger-af zijn s'Middags nog even gewandeld, maar echt doorzetten deed het niet s 'avonds zat ik dus ook flink te mopperen en te schelden tegen Five dat ik echt NOOOOIT zou bevallen, dat kind zou voor altijd in mijn buik blijven Op dat moment had Five het dus helemaal met me gehad en stuurde mij naar bed met de toelichting:"Zo nu ga je maar eens positief doen en lekker ontspannen dan komt die baby misschien nog eens!!!" Dat heb ik dus maar braaf gedaan... en het leek er idd op dat er wat meer weeen kwamen.
Om 1 uur kwam Five ook naar bed, ik heb toen gewacht met uit bed gaan tot Five sliep kon ik lekker in mijn eentje rommelen( was veel te bang dat door wat voor verstoring dan ook de "weeen"zouden afnemen) Om twee uur dus lekker een poos onder de douche gaan staan, toen begon het echte werk. Om een uur of drie ben ik tussen de weeen door mijn kraampakket uit gaan pakken en alles klaar gaan leggen. Ik weet nog wat ik dacht:"Zal je zien dat de weeen straks gaan afnemen, heb ik alles voor Jan Lul klaargelegd" Helaas voor Five moest ik ook in onze kamer zijn en heb hem dus om een uur of drie wakker gepuft Five vroeg of het begonnen was, waarop ik antwoordde:"Ik hoop het, ik denk het eigenlijk wel". Goed om een lang verhaal kort te maken de weeen kwamen steeds sneller op elkaar. We hadden er eigenlijk ook geen rekening mee gehouden om te timen hoe lang elke wee aanhield( wat soms dik 1,5 minuut was ) dus het ging eigenlijk wat sneller dan we dachten.
Rond vier uur stelde Five voor om de vk maar eens te gaan bellen, vond ik eigenlijk wel wat vroeg, ik was immers pas net begonnen?! Goed toch maar gebeld en mijn vriendin(en kraamhulp) ook maar gelijk gebeld( moest van de vk, blijkbaar had ze mijn gepuf toch goed beoordeeld ) Een kwartiertje later kwamen vk en kraamhulp bijna tegelijkertijd aan. Nog zonder te toucheren vroeg ze mijn vriendin alles klaar te gaan leggen, want volgens haar zou de baby er na het breken van de vliezen zo geboren worden. Ik dacht toen echt:"Jij bent gek!!!" en zei ook gelijk dat ik juist het idee had dat ik te vroeg gebeld had.
Nou niet dus bij toucheren bleek dat ik 8 cm had, er werd gelijk een poging ondernomen de vliezen te breken, wat niet lukte( achteraf bleek dat het wel was gelukt maar dat er geen druppel vruchtwater meer over was) Even over vijven voelde ik het drukken, bijna tegelijkertijd voel ik het hoofdje bijna naar beneden schieten voor mijn gevoel, de vk hoefde ook niet meer te toucheren want ze zag het hoofdje al komen om 5.13 uur pers ik voor het eerst actief mee, ja hoor weer dat overmijdelijke help-ik-scheur-uit-gevoel ik kan ook dit keer de gil niet onderdrukken. Dan is de pijn plotseling weg, verbaast kijk ik naar beneden, zie gelijk dat we weer een knulletje hebben, hij plast, hij huilt alles zit er weer op en aan. Ik strek mijn armen uit ik wil mijn ventje beethouden, als hij is uitgezogen krijg ik hem(eindelijk!!!) om mijn borst, wat voelt hij warm en nat, ik huil van geluk( en sla volgens Five allemaal wartaal uit, moet ik weer maanden horen trouwens ) Five knipt de navelstreng door, vanaf 19-09-04 5.14 uur gaan wij met zijn vijven door het leven

Prachtige bevalling Loena Blijkbaar is het bij elk kindje weer even bijzonder

quote:

Op maandag 25 oktober 2004 17:37 schreef snoopy het volgende:
Prachtige bevalling Loena Blijkbaar is het bij elk kindje weer even bijzonder

Idd een heel fijne bevalling, speciaal opgeschreven voor de meiden die nog moeten
En ieder kindje is idd even bijzonder, tis geinig ook om te zien dat je als moeder zoveel liefde hebt, ik hou van elk van mijn drie knulletjes( compleet met eigenaardigheidjes en drakenstreken) even veel!!!

[ Bericht 15% gewijzigd door Loena-tik- op 25-10-2004 21:05:12 ]

quote:

Op maandag 25 oktober 2004 17:08 schreef Loena-tik- het volgende:
wat voelt hij warm en nat, ik huil van geluk

Mooi, wauw

quote:

Op maandag 25 oktober 2004 20:58 schreef Loena-tik- het volgende:

[..]

Idd een heel fijne bevalling, speciaal opgeschreven voor de meiden die nog moeten

Ja die mocht wel even ja, mooi hoor

Heel mooi Loena Fijn dat alles zo goed ging.

Heel mooi Loena

Jeetje Loena, wat mooi! Mocht er een 2e komen, dan teken ik hiervoor!! Prachtig verhaal!!

Wat een mooie bevalling, Loena, heerlijk zeg

En nog eentje voor de dames die nog moeten

16 september
DE datum gaat voorbij zonder ook maar iets wat lijkt op... Jeetje wat baal ik hier ineens van. Het doet me meer dan ik vantevoren had gedacht.

17 september
Nog steeds niks aan de hand, maar ik ben al een stuk rustiger. Ik zie wel hoe het loopt. Goede vrienden van ons zijn net terug van vakantie en hebben jonge konijntjes, dus besluiten we om daar 's avonds op bezoek te gaan. Het is erg gezellig en tegen half 12 gaan we weer naar huis.

18 september
Het is een uurtje of 1 voor we in bed liggen en ik ben doodmoe. Net op het moment dat ik in slaap begin te vallen voel ik een soort schok door mijn buik. Ik denk meteen 'dat zouden mijn vliezen wel eens kunnen zijn' en ben weer klaarwakker. Ik voel even, maar het bed is niet nat. Het zal dus wel wat anders zijn... Maar nu ik toch wakker ben, ga ik toch maar even plassen Ik stap uit bed en voel wat langs mijn benen stromen, dus toch!!!
Het is ongeveer half 2 ’s nachts en ik maak meteen m’n man weer wakker. Dan bedenk ik me dat ik wat vruchtwater op moet vangen maar waarin? Gelukkig komt hubbie met het briljante plan om het in de tummytub op te vangen Het vruchtwater is helder, dus we besluiten om even de directe familie in te lichten (op uitdrukkelijk verzoek van o.a. tante Anosmie) en dan nog proberen te gaan slapen. Maar tijdens het bellen begint het al een beetje te rommelen. En meteen om de 2 minuten!
Na 10 minuten stap ik weer uit bed, ik kan toch niet meer slapen. Ik kleed me aan en ga naar beneden. Ik meld me nog even op Fok! geloof ik en doe snel de afwas

De weeën blijven om de 2 minuten komen en worden steeds heftiger. Eerst kan ik ze nog opvangen door te zuchten en over de bank te hangen, maar al snel kan ik alleen nog maar lopen. Na een uur weeën besluit m’n man de verloskundige te bellen, ik vind het zelf nog een beetje vroeg…
De verloskundige wil mij ook even spreken, maar al snel moet ik de telefoon weer aan m’n man geven omdat ik weer moet ijsberen om de volgende wee op te vangen. Ze zegt dat ze er zo aan komt.

Inmiddels krijg ik het idee dat ik naar de toilet moet. Maar na een wee kan ik amper gaan zitten want dan komt de volgende wee er al weer aan. Ik raak een beetje in paniek, want ik denk dat ik dit geen uren meer vol ga houden. En ook flitst er door mijn hoofd: dit lijkt wel persdrang, maar dat kan nu nog niet! Op een gegeven moment moet ik ook gewoon echt een beetje persen tijdens de weeën, gelukkig arriveert de vk vrij snel nadat ik dat gevoel heb. We gaan naar de slaapkamer zodat ze kan zien hoe ver ik ben. Ze meldt doodleuk dat ik zeker voor een record ga, want ik heb al volledige ontsluiting Ik ben er echt helemaal ondersteboven van, dat kan toch nog helemaal niet?

Ik moet de persweeën even een beetje proberen op te vangen zodat de vk d’r spullen uit de auto kan halen en hubbie een kraamverzorgster kan bellen etc.
Dan mag ik meepersen Ik vind deze fase een eitje vergeleken met de laatste fase van de ontsluitingsweeën want ik heb ineens wat meer tijd tussen de weeën in om op adem te komen. Ook vraag ik me steeds af wanneer het nou eigenlijk echt pijn gaat doen en ben stomverbaasd als ze me laten zien dat je de haartjes al kunt zien. Op een gegeven moment beslis ik ook maar echt voor een record ga als het toch zo snel gaat en pers uit alle macht! Dan staat het hoofdje (vind ik niet echt pijnlijk aanvoelen, meer een beetje ongemakkelijk ). Ik moet nog 1 keer persen en zuchten en dan wordt er om 4.44u een heerlijk warm glibberig kindje op m’n buik gelegd.
Hij is er al

In totaal ben ik maar ongeveer 3 uur en een kwartier bezig geweest, waarvan een half uurtje persen. Als ik er aan terug denk ben ik nog verbaasd. Mijn broertje en moeder komen vrij heel vroeg ’s ochtends al langs om hun kleinkind/neefje te bewonderen. Later hoor ik dat m’n broertje aan m’n moeder heeft gevraagd of je soms iets krijgt na een bevalling om rustig te worden want hij vond me behoorlijk stoned overkomen
Maar dat was gewoon puur het ongeloof en de verbazing van mijn kant dat een bevalling ook zo kan…
Eigenlijk geloof ik nog steeds niet dat ik echt bevallen ben Gelukkig heb ik boven het bewijs liggen

quote:

Op maandag 25 oktober 2004 21:40 schreef piglet het volgende:

Dan mag ik meepersen Ik vind deze fase een eitje vergeleken met de laatste fase van de ontsluitingsweeën want ik heb ineens wat meer tijd tussen de weeën in om op adem te komen. Ook vraag ik me steeds af wanneer het nou eigenlijk echt pijn gaat doen en ben stomverbaasd als ze me laten zien dat je de haartjes al kunt zien. Op een gegeven moment beslis ik ook maar echt voor een record ga als het toch zo snel gaat en pers uit alle macht! Dan staat het hoofdje (vind ik niet echt pijnlijk aanvoelen, meer een beetje ongemakkelijk ).

Zo herkenbaar! Ik had precies hetzelfde. Viel heel erg mee allemaal.
Fijn dat het zo soepel ging piglet

Wow, een beetje ongemakkelijk zei de dame die beweerde dat ze een lage pijngrens had!!! Dat mag jij dus lekker nooit meer zeggen!!!

_{Meiden, twee goede voorbeelden en goed voorbeeld...}

Dames Loena en Piglet wat heerlijk en vol ongeloof zeg mocht ook wel na al die "mooie" bevallingen

Voor de dames die nog moeten JJJJJJJJJAAAAHHHHHH er is hoop

quote:

Op maandag 25 oktober 2004 22:12 schreef Loena-tik- het volgende:
Wow, een beetje ongemakkelijk zei de dame die beweerde dat ze een lage pijngrens had!!! Dat mag jij dus lekker nooit meer zeggen!!!

Ja maar, ja maar ik heb echt wel een lage pijngrens hoor! Je moet me eens horen als ik een prikje moet of m'n teen stoot etc.
Misschien was mijn lichaam om dat moment ineens wel erg goed in het aanmaken van natuurlijke pijnstillers (dat zou die stonede uitstraling naderhand wel verklaren )

Piglet ik wil het net zo doen zoals jouw bevalling Ga toch maar vanmiddag even alle bevallingsverhalen af.....

Wat een heerlijke bevalling om te lezen piglet Alles in recordtempo

quote:

Op dinsdag 26 oktober 2004 09:29 schreef piglet het volgende:

[..]

Ja maar, ja maar ik heb echt wel een lage pijngrens hoor! Je moet me eens horen als ik een prikje moet of m'n teen stoot etc.
Misschien was mijn lichaam om dat moment ineens wel erg goed in het aanmaken van natuurlijke pijnstillers (dat zou die stonede uitstraling naderhand wel verklaren )

En de ene bevalling is gewoon pijnlijker dan de andere (bij mijn tweede bevaling heb ik ook nauwelijks pijn gehad).

Loena en Piglet, ik krijg zulke gemengde gevoelens door jullie verhalen

Ik ben echt blij dat jullie een fijne, zorgeloze bevalling hebben gehad. Maar ik ben ook boos en jaloers. Want mijn bevalling (die ik nog eens op papier moet zien te krijgen maar dat kan ik nog niet aan) was alles behalve fijn en zorgeloos.

Ik lees jullie momenten van geluk bij het zien van je kindje en ik herinner me dat ze een slappe pop op mijn buik legden, zonder hartslag en niet ademend.

Mijn kindje werd niet lekker tegen me aan gelegd, maar werd weggehaald voor reanimatie. Mijn kindje huilde niet en plaste niet, want hij was op dat moment levenloos

Geen man die me trots aankeek, maar een man die huilde en half stierf van verdriet.

Ik moest dit even kwijt, sorry, ik wil niet jullie fijne herinneringen teniet doen, maar ik werd even erg opstandig. Het verwerkingsproces moet nog in gang gezet worden, ik stel het steeds uit

Phluph
Het lijkt me zo vreselijk moeilijk allemaal, weet ff niet wat ik moet zeggen
Dikke voor jou en Jeroen!!!!

O lieve Pluhphy,

De boosheid komt nu. En het verwerkingsproces komt op gang. Vaak komt het er uit in de mate die je zelf aankan. En dat zal dus in kleine beetjes zijn. Vreselijk pijnlijk, maar o zo nodig om alles te verwerken.
Dikke knuf

Loena en Piglet wat een "droom" bevallingen

Lieve Fluf!!!! Gewoon ff een hele dikke voor jou!!!

Lieve phluph, weet je dat ik getwijfeld heb of ik mijn verhaal hier moest posten? Ik vind het zo vreselijk afsteken bij de horror-bevallingen die we hier de laatste maanden hebben gehad (jij, Luchtbel, pluisje ). Uiteindelijk heb ik besloten het wel te doen: voor alle dames die nog moeten (zo hebben ze niet alleen maar nare voorbeelden) en ook voor mezelf (ook een supersnelle & makkelijke bevalling moet je verwerken en dit helpt me daarbij).

Natuurlijk ben jij boos, jaloers en opstandig! Waarom wij wel zo'n bevalling en jij niet? Waarom had jij niet na zoveel te moeten doorstaan een heerlijk gillend en plassend kind op je buik liggen en een blije papa naast je?
Ik kan je niet vertellen hoe oneerlijk ik het ook vind en hoeveel ik gehuild heb om jouw en Danyel's situatie
En ik kan al helemaal niet verklaren waarom het loopt zoals het loopt in dit leven. Maar het is goed dat je je er nu boos over maakt, volgens mij is dat een onderdeel van het rouwproces.
Dus maak je maar boos, stomp een kussen in elkaar of schrijf een klachtbrief naar wie er de leiding heeft over ons leven. Het moet er allemaal uit meid.
En hopelijk zul je dit stapje voor stapje kunnen verwerken.
Dikke knuffel en

Oh Plups, ik vind het ontzettend goed dat je je gevoelens zo eerlijk uit, het zou eerder ongezond zijn als je die gevoelens niet had. Het is ook gewoon heel oneerlijk wat jullie is overkomen en dan word je ook nog eens geconfronteerd met mooie momenten van anderen die jij potverdorie ook had moeten beleven Meid ik moest ook aan je denken bij het schrijven van mijn verhaal (zelfs de eerste momenten na de bevalling heb ik sterk aan je gedacht) dat jij dit soort momenten hebt moeten missen en hoe bijzonder het is als je kindje het gelijk goed doet na de bevalling...

phluphy dikke knuf for you weet niet zo goed wat ik erop moet zeggen eik, tis wel goed dat je je gevoelens uit, hoort allemaal bij verwerkingsproces lijkt mij.

_{ik moet heel eerlijk toegeven dat ik ondertussen steeds banger word voor de bevalling (ik zeg er niks van en stop het maar weg hele tijd) maar kzal er toch aan moeten geloven, er zijn verhalen die harstikke mooi zijn gegaan, maar daar tegenover zijn er ook verhalen die minder mooi zijn gegaan, misschien ist beter for me om dit topic maar niet meer te lezen of zo?}

Phluph Ik snap denk ik wel een beetje wat je bedoeld hoor, doe rustig aan '

Martineke,

Ik durfde eerst ook niet te lezen hoor, tijd lang ook niet gedaan, maar ja Pluisje ging vlak voor mij en ik heb dat toch maar gelezen. Verstandige keuze? Mwah, tis ff schrikken dat wel, maar je weet altijd dat zulke bevallingen ook voorkomen. Lees daarna gewoon ook de mooie verhalen zoals die van Piglet en Loena en die van Luckepuck als afsluiter. Dat zijn de verhalen!

ik heb ook nooit het verhaal van mijn bevalling geplaatst, ook omdat ik er zulke dubbele gevoelens bij heb. alleen is het bij mij niet alleen de bevalling zelf maar ook de 9 maanden eraan vooraf en de ellende erna.

Phluphy, jij schreef eerder toch dat de mensen die jouw bevalling begeleid hebben een keer een gesprek met jullie aan wilden gaan? Zijn jullie daar nog op ingegaan?

Ik heb pas een paar verhalen gelezen maar blijkbaar komen er meer dramatisch verhalen voorbij dan vrolijke. Ik mag me gelukkig prijzen tot de laatste greop te behoren. Ik heb echt geen nare gevoelens of dromen aan mijn bevalling overgehouden.

Ik was pas 36.4 weken zwanger toen ik snachts even ging plassen, en eenmaal terug in bed bleef het maar lopen. Vreemd vond ik het maar, toen ik even rechtsop ging zitten kreeg ik zon vermoeden dat het iets anders was dan een plasje. Ik trok mijn badjas aan en ging naar bedenen. Ik zei tegen mijn vriend dat ik dacht dat mijn vliezen waren gebroken, hij schrok zich een ongeluk. Hij had de hele avond zitten borrelen (was inmiddesl 2 uur snachts).

Mijn gevoel werd spontaan bevestigs, ineens een hele stroom liep langs mijn benen omlaag. We hebben het ziekenhuis gebeld om te vragen wat te doen. (ik moest vanwege hoge bloeddruk in ziekenhuis beallen) we moesten maar meteen komen. Dus ik heb zelf nog al mijn spullen bij elkaar gezocht en toen zijn we maar vertrokken. IK had nog geen weeen dus werd gewoon opgenomen en moest maar gaan slapen. Maar dat lukte natuurlijk niet van alle spanningen. Ik kreeg ook vrijwel meteen wat lichte voorweeen (het was toen 4 uur) tot 6 uur bleef het zo. Toen werd het wel wat gevoeliger. Ik had ze om de 5 miunten, maar ze duurde maar 30 seconden. ik heb rond 7 uur de verpleeging maar gebeld, ze zeiden dat dat echt nog geen weeen waren dan zou ik er echt niet zo relaxt bijzitten volgens hun. ook bleek dat niet uit de CTG waar ik zeker een half uur aan heb gelegen.

Op mijn aandringen hebben ze me om 9 uur toch maar naar de verloskamer gereden en toen bleek ik 5 centimeter ontsluiting te hebben. Vanaf toen zetten de weeen enorm heftig door, ik had geen pauzes maar continue weeen. toen ik om 10 uur zei dat ik het echt niet meer hield bleek ik volledige ontsluiting te hebben en mocht ik gaan persen. Om 10.23 werd mijn dochter geboren.

Ze zeiden me wel meteen dat ik bij een eventuele volgende bevalling meteen moest zeggen dat ik van mijn eerste zo snel ben bevallen, want dan gaat het meestal nog sneller bij een tweede.

Ik was ook helemaal niet ingescheurd of genipt. Dus ik kon nadat de placenta eruit was lekker douchen. Mijn dochter moest even naar de couveuse afdeling omdat ze toch een randprematuur was. Ze mocht later op de middag alweer bij bij op de kamer komen liggen. Helaas moetsen we nog 4 dagen blijven omdat mijn bloeddru maar niet wilde zakken.

Kijk Trula zo kan het dus ook gaan.
Waarom het lijkt dat er meer helse bevallingen zijn dan gewone? De mens is geneigd het ergste te onthouden, dat lijkt dan altijd meer.

Phluphy, uitstellen kan je niet. Het overkomt je. En dat is nu denk ik.
Geneer niet, maar spreek gewoon je gevoelens uit.
Dikke

Fluf...
Ik wil iets voor je doen. Als er iets is wat ik kan doen (wat dan ook, desnoods een simpele appeltaart voor je bakken...), mail je me dan? Ik meen het heel erg.

quote:

Op woensdag 27 oktober 2004 11:25 schreef phluphy het volgende:
Het verwerkingsproces moet nog in gang gezet worden, ik stel het steeds uit

Phluph, lieve schat . Dit is waarschijnlijk je eerste voorzichtige stap van het proces!
Het is ook allemaal vreselijk en niet eerlijk
Heb je iemand (professionele hulp?) waarmee je hierover kan praten?
Ik zit hier echt weer met kippenvel en

Phluphy ik snap heel goed dat je boos/jaloers bent, het is ook niet eerlijk ook jij had een mooie bevalling gewild en die is je helaas ontnomen.
Ik kan jou pijn niet afnemen/dragen maar ik wil je wel steunen ,steunen om het allemaal een plekje te kunnen geven.
Het verwerken van jullie bevalling zal niet gemakkelijk gaan zoiets heeft nu eenmaal tijd nodig en pas als jij/jullie daar aan toe zijn krijgt het beetje bij beetje zijn eigen plekje.
Probeer nu eerst maar eens zoveel mogelijk te genieten met zijn 3tjes dat jullie eindelijk samen zijn, samen het gezinnetje zijn, de rest komt beetje bij beetje vanzelf.

Sterkte en dikke knuffel

Ik had mijn verhaal al kort ergens anders in een topic geplaatst maar ook doordat ik me een heleboel van die dag niet of nauwelijks meer kan herinneren heb ik het verslag opgevraagd bij de verloskundige en zodoende kan ik hier nu een wat uitgebreider verslag plaatsen.

Het is dinsdag 10 augustus en het zal die dag mijn laatste controle zijn bij de verloskundige. We hebben het met haar erover dat het al vijf dagen na de uitgerekende datum is en dat ik het wel erg zat ben. Ook kan het wel eens heel goed mogelijk zijn dat de toekomstige papa ivm zijn werk half of eind augustus voor drie tot vier weken naar het buitenland moet en ik wil toch wel dat hij erbij is als het eindelijk zover is. Als ik de dinsdag erop (17-08) nog geen weeen heb dan moet ik bellen met de praktijk en dan mag ik langs komen of ze komen bij mij thuis langs voor een inwendig onderzoek om te kijken of er al wat gebeurd van binnen. Zo nee dan gaan ze me misschien strippen en zo ja dan worden misschien mijn vliezen gebroken. Is het de donderdag (19-08) en is er nog niks gebeurd wordt ik overgedragen aan een gyneacoloog en wordt ik medisch. We hebben het over het eten van ananas en het drinken van tonic. De verloskunidige raadt ons aan om als we nog zin hebben de weeen proberen op te wekken dmv een vrijpartij. Ik had het flink gehad en had inmiddels de ananas, de tonic, een glas wijn en positief blijven denken al geprobeerd en zag het al helemaal gebeuren dat mijn man dus straks in het buitenland zou zitten. 's avonds voor het slapen gaan hebben we het advies van de verloskundige opgevolgd en ik was nog niet op gestaan van het bed toen ik een lichte kramp voelde. Ik besloot nog even te gaan douchen want dat zou wel eens een extra duwtje kunnen zijn in de goede richting. En zo viel ik dus om half een na een lekkere warme douche in slaap. Het was tussen half vijf en vijf uur die nacht dat ik wakker werd van de kramp en toen ik naar het toilet ging verloor ik een deel van mijn slijmprop wat gepaard ging met wat bloedverlies. Het zien van bloed maakt dat ik in paniek raak en ik maak mijn man wakker. Nadat ik gerustgesteld ben blijven de weeen, daar was ik inmiddels al achter, steeds maar weer komen. En er zit al gauw 4 a 5 minuten tussen die weeen maar het is nog vroeg en ik wil niet de verloskundige wakker bellen en puf dus nog maar wat weeen weg. De weeen begonnen met een pijnscheut links onder in mijn rug en naarmate de weeen sterker werden werd de pijn in mijn onderrug ook steeds heviger. Nu deed mijn hele onderrug pijn. Mijn man moet van mij met zijn vuisten in mijn rug duwen om tegendruk te geven. Om 07.20 ben ik het zat en vind het een mooie tijd voor de verloskundige om haar bed uit te komen. Om 08.05 uur woensdagochtend 11 augustus arriveert ze dan eindelijk. Ik wordt inwendig onderzocht en verwachtte eigenlijk geen tot hoogstens 1 cm ontsluiting om dat ik nog maar zo kort bezig was maar ik had al 3 tot 4 cm ontsluiting. Om 08.25 wordt ik door de verloskundige gemaand om nog even te gaan douchen dan zouden de weeen wat sneller gaan komen. Om 09.00 uur belt de verloskundige het ziekenhuis om te kijken of er plaats is. Ik had altijd op een thuisbevalling gehoopt maar doordat we bij mijn ouders inwonen en hun liever niet hebben dat ik thuis beval moeten we uitwijken naar het ziekenhuis. Op het moment dat we gaan vind ik dat al lang niet zo erg meer. Ik had alles al klaar gezet om naar het ziekenhuis te gaan en met alle video en foto apperatuur, mijn eigen spullen, de maxi cosi en een tas voor de baby lijkt het wel een volksverhuizing. Rond 10.00 uur strompel ik de auto op de parkeerplaats van het ziekenhuis uit. We lopen met alle spullen naar de inschrijfbalie want ik moet nog een ponsplaatje laten maken. Mijn man doet dat voor me en ik zit tussen de andere wachtenden mijn weeen weg te puffen. Aangezien de inschrijfbalie niet vlakbij de verloskamers zit moeten we eerst een lange gang door, dan met de lift naar drie hoog, dan weer een gang door en dan met de lift naar (geloof ik) 6e verdieping van het hoofdgebouw. Tussen de andere mensen in de lift voel ik me erg bekeken en draai me af om mijn weeen op te vangen. Eindelijk zijn we dan op de verloskamer en ik ga vrijwel direct in bad. Het bad helpt mij mijn weeen op te vangen en de druk in mijn rug voel ik een stuk minder. Mijn darmen zijn ondertussen ook een eigen leven gaan leiden en ik moet steeds uit bad en dan weer op het toilet. Zodra ik een been uit bad zet verga ik van de pijn. Klaar op het toilet, weer in bad. Om 11.30 komt mijn eigen verloskundige aan in het ziekenhuis en blijk ik al 5 cm ontsluiting te hebben. Hierna ga ik weer in bad en als de verloskundige om 14.00 uur terugkomt heb ik al 7 cm. Dat vlot lekker zo. Ze besluit om mijn vliezen te gaan breken. Om 14.40 heb ik al overgegeven en komen de weeen steeds sneller, twee achter elkaar en dan even een uitblaas moment. Om 15.00 uur heb ik het gevoel dat ik naar het toilet moet om te poepen maar ik weet dat ik niet hoef. Om 15.38 weet ik het zeker ik wil persen want ik kan het echt niet weg zuchten. De verloskundige laat me zachtjes mee drukken maar moet het vooral proberen weg te zuchten. Om 15.45 uur zit ik er doorheen ik kan gewoon niet meer zuchten ik wil schreeuwen, persen maar niet zuchten. Na inwendig onderzoek blijkt dat ik toch nog maar 9 cm ontsluiting heb en dus moet zuchten. Ze vragen me constant of ik misschien in de spiegel wil kijken maar ik heb geen behoefte om te zien wat zich daar beneden allemaal afspeelt. Inmiddels zweef ik ergens tussen hemel en aarde want ik hoor ze wel maar reageer niet meer. Ik lijk wel in trance en zolang ik niet mag persen hoef ik ook niet bij mijn volle bewustzijn te komen. De verloskundige besluit mij om 16.25 uur een handje te helpen en inwendig duwt ze tjdens een wee het laatste randje weg.. Om 16.54 uur heb ik volledige ontsluiting en mag ik persen. Ik pers en pers maar nog steeds geen baby. Om 17.30 uur wordt ik op de baarkruk gezet en moet ik het zo proberen. Weer komen ze met een spiegel aanzetten. Nee, nee en nog eens nee. Ik wil niet kijken hoe uitgerekt het wordt tijdens een perswee. De druk wordt steeds pijnlijker onderin en ik heb het gevoel dat ik een skippybal probeer er uit te persen ipv een kind. Om 17.50 uur wordt ik op bed geholpen en tijdens een wee krijg ik een verdoving toegediend. Om 18.05 ben ik uitgeput en aangezien de harttonen steeds lager worden van ons kindje krijg ik een knip. En terwijl ik pers staat er een verpleegster op mijn buik te duwen. En dan is ze er, om 18.08 uur wordt onze dochter Morgaine Chevanity geboren. Maar direct na het doorknippen van de navelstreng wordt ze weg gehaald. Ze huilt niet en ziet erg blauw. Ikk begin te huilen en wil niets liever dan mijn baby horen huilen. Ze wordt uitgezogen, krijgt zuurstof toegediend en wordt geprikkeld dmv wrijven. En ja hoor mijn meisje krijst! Om 18.23 wordt de placenta geboren en daar blijkt dat er een deel van de vliezen ontbreekt. Wanneer ik om 18.40 mijn dochter voor het eerst vast mag houden staat er een verpleegster op mijn buik te duwen om te kijken of er nog wat uit mijn buik wilt komen. Het doet vreselijk veel pijn maar ik voel de pijn niet, ik voel ontzettend veel liefde voor mijn kleine meid. Om 21.15 uur wordt ik eindelijk gehecht, drie uur na de geboorte. Weer vragen ze me of ik wil kijken hoe het er uit ziet van beneden en ik geef weer te kennen dat ik daar geen behoefte aan heb. Inmiddels is er een kinderarts opgeroepen omdat Morgaine een onregelmatige hartslag houdt en een versnelde ademhaling heeft. Ook heeft ze tijdens de bevalling wat vruchtwater ingeslikt en doordat ze koorts heeft zijn ze bang voor een ontsteking. Twee zusters van een andere afdeling proberen bloed af te nemen uit mijn dochter haar hand maar dat lukt niet en vervolgens wordt ze in haar voetje geprikt. Ik lig nog steeds in de beugels en kan niet naar haar toe. Na het hechten wil ik wel kijken hoe het er uit ziet en ondanks dat het mooi gehecht is staar ik vol afgrijzen naar dat lichaamsdeel. Het lijkt wel of ze verschillende stukjes biefstuk met naald en draad hebben proberen te naaien. Alles zit onder het bloed en is opgezet. Ik moet eerst eten van de verpleegsters aangezien ik dat al de hele dag nog niet had gedaan alvorens ik mag douchen. De kinderarts komt kijken en na het zien van Morgaine en de bloeduitslagen wordt besloten dat we toch naar huis mogen. En dan waggel ik naar de douche terwijl een trotse papa met zijn dochter in zijn armen op de stoel in slaap valt. Een verpleegster helpt me en ik krijg een compliment dat ik al zo gauw weer op kracht ben en al rond loop. Om twaalf uur zijn we thuis en kruip ik in bed. Ik ben gesloopt en heb pijn maar heb iets bijzonders in een ledikant liggen, onze dochter.

Wat een heftig verhaal Little-Angel en wat eng dat ze blauw zag en niet huilde. Vreselijk moet dat zijn.
Lijkt me ook niet zo'n goed idee om vlak na je bevalling in een spiegel te kijken maar goed....
Gelukkig heb je een pracht van een meid!

Mijn bevallingsverhaal van de geboorte van Jonne.
(verkorte versie: Jonne is op 25 maart in het ziekenhuis geboren )

Verslag uit m'n dagboek. (in een week of twee na de bevalling bij elkaar geschreven)

Vrijdagochtend 26 maart om 5.30
Gisteravond om half acht is dan ons grootse wonder geschied: Jonne is geboren. Onze prachtige zoon weegt 4485 gram en doet het zo te zien goed.
Op dit moment ligt hij in zijn wiegje te slapen. Ook heeft hij al een hele tijd op mijn buik gelegen. Ik kan moeilijk slapen. Zo'n ziekenhuis, het slagveld daar beneden..., de geboorte van Jonne

We zaten al meer dan twee weken op je te wachten aangezien ik gisteren al 15 dagen over tijd was. Elke dag naar het ziekenhuis, ctg’s, weeënmeters en heel veel slecht communicerende co-assistenten. Uiteindelijk ben ik woensdag zo kwaad geworden op z'n meisje dat ze (na toucheren en mijn baarmoeder al verweekt was!!) besloot om toch maar te overleggen met de gynaecoloog om in te leiden.

Dus daar gingen we woensdag naar huis. Opgewonden en tegelijkertijd een beetje vol schrik: morgen dus inleiden. Morgen zou onze kleine er komen...

Mijn vliezen braken donderdagmorgen om 3.45. Dus ik het bed uit en wat door het huis rommelen. (Ik heb zelfs nog een "leuk cd-tje" voor in het ziekenhuis gebrand. ) daarna Roelof wakker gemaakt en onder de douche gegaan. De weeën kwamen meteen al heel snel. Tegen zessen had ik zo om de twee/drie minuten weeën en hebben we de verloskundige gebeld. Die was er rond half zeven. Hij toucheerde en toen bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben.
maar ik moest toch naar het ziekenhuis vanwege die 15 dagen over tijd.
Dus dat in de auto richting ziekenhuis (km of 22 van ons vandaag) Om kwart over zeven waren we in het ziekenhuis waar Roelof me snel afzette bij de ingang om nog even de auto te parkeren.
Daar stond ik dan: tegen een paal weer een wee weg te puffen. Een man die bij de ingang een peukje stond te roken heeft me heel lief richting rolstoelen geholpen (ging op zoek naar een euromunt. Oh, zo schattig!!) Daarna heeft hij ons ook nog helpen sjouwen met onze spullen richting de kraamafdeling. Hij wist precies hoe het voelde omdat hij maandags vader was geworden van een zoon (die lag nog met hoofdpijn van een vacuüm in het ziekenhuis.)

Daarna reden ze me zo de verloskamer binnen. Beetje geïnstalleerd en toen aan een inwendige ctg en weeënmeter gelegd. (M'n vliezen waren gebroken, dus dat kon mooi op 't koppie van de baby).

De weeën zetten niet helemaal voldoende in kracht door. Daarom werd ik rond half elf aan het infuus gelegd om de weeën te stimuleren. Alleen ging dat vervolgens zo hurry up dat er bijna geen ruimte was om bij te komen. Het ging gewoonweg veel te snel met te weinig pauze. Plus dat de rugweeën in combinatie met bekkeninstabiliteit toch niet echt een succes waren. Kon niet liggen, niet staan, beetje zitten... Daarom uiteindelijk toch maar om pijnstilling gevraagd. Ik zou er wat suf van worden en de kleine ook iets. Maar omdat het nog lang genoeg zou duren voor volledige ontsluiting vonden ze (en wij) het wel veilig genoeg.

Roelof is een keer of twee even gaan wandelen. Hij werd wat naar van de weeïge lucht in het ziekenhuis en de warme verloskamer. Hij kreeg keurig eten: ontbijt, 's middags en warme maaltijd en na de bevalling hebben we samen brood gegeten.

Laat in de middag werd alles veel heftiger. Rond een uur of vijf ben ik onder de douche gezet. Met de rolstoel er naar toe (nadat ze me "hadden afgekoppeld") Roelof aan de ene kant van het gordijn en ik aan de natte kant. Elke keer zei hij het riedeltje: "deze-wee-komt-nooit-meer-terug". (vond ik de meest positieve pufferd). Dan kon ik daar op meepuffen. De weeën werden steeds heftiger.

Uiteindelijk heb ik nog drie kwartier persweeën moeten tegenhouden omdat ik nog geen volledige ontsluiting had. Heel, heel zwaar. Alleen maar vol te houden omdat Roelof naast me zat en maar herhaalde: "deze-wee-komt-nooit-terug" en ondertussen de maat op mijn hand tikte. (die ik trouwens strak om een stoelleuning had gesloten)

Iets voor zes mocht ik beginnen met persen. Er werden beugels aan het bed vastgemaakt omdat ik gewoonweg mijn benen vanwege de bekkeninstabiliteit niet goed zelf kon optillen. Het was een opluchting en heel zwaar tegelijkertijd om iets te kunnen doen. In eerste instantie had ik dan ook niet echt het idee dat er wat gebeurde. Behalve dan een vaag gevoel van opluchting dat je de persweeën niet meer op hoeft te houden.

Maar het duurde maar en het duurde maar. Na een uur ze de arts-assistent (wel een leuke) dat ze de gynaecoloog had opgeroepen omdat het te weinig effect had. Het persen schoot niet genoeg op.
Ik geloof dat de gynaecoloog twee keer is komen kijken. Ze heeft zich, geloof ik, zelfs nog netjes voorgesteld. Maar ik geloof dat ik een beetje druk was.
Achteraf kreeg ik mee dat de vacuümpomp al uitgepakt en klaarlag. Maar ik denk dat ik bij dat bericht dacht: "Dat wil ik niet". Of ik daar weer extra kracht van kreeg? Anders weet ik het ook niet te verklaren dat het toch nog goed doorzette. Onze kleine kwam steeds verder en verder.

Toen hebben ze me ook nog verdoofd voor de knip, omdat onze kleine toch wel groot leek te zijn. Maar gelukkig hebben ze zelfs geen knip hoeven zetten. Het laatste stukje ging zo mooi beheerst zeiden ze achteraf tegen me. Toen werd heel voorzichtig het hoofdje geboren. Tenminste, tot het neusje omat een schoudertje klem zat achter mijn schaambeen. Heel voorzichtig heeft de co-assistente toen iets geduwd zodat onze kleine toch nog verder kon.

Zodra onze uk geboren was en op m'n buik werd gelegd, dacht ik: wat zwaar! Zo'n verschil met het van binnen en van buiten dragen. Toen zeiden ze "het is een jongen". Daar was ik helemaal verrast door. Ik was nog zo aan het verwerken dat het een kind was: dat Jonne er was.
Geboren om 19.30 precies en 4485 gr. En dat je dan opeens zijn naam mag zeggen tegen iedereen...

Toen ik gehecht werd (5 inwendige hechtingen), werd Jonne gewogen, nagekeken en in bad gedaan. Hij kreeg de kleertjes aan die we al hadden uitgezocht: een wit pakje met rode sokjes gebreid door oma.
Daarna kreeg Roelof Jonne in de armen: ons mannetje. Eindelijk met z'n drietjes.
Nadat de placenta er was en het hechtavontuur hebben ze ons eerst maar eens een half uurtje met rust gelaten. We hebben wat gegeten (Roelof vooral) en ons mannetje bekeken. Daarna alle grootouders en zus gebeld. Maar pas nadat we zelf kennis hadden gemaakt. Dat had een van de zusters ons geadviseerd. Zo van: bellen komt zo meteen wel. Misschien kunnen jullie eerst zelf een beetje bijkomen.

Het was een best zware bevalling. Maar ik kijk met een goed gevoel terug. Het team in het ziekenhuis was bijzonder prettig (vier vrouwen) en Roelof was mijn steun en toeverlaat. Hem had ik nodig.

Tot zover mijn uitgebreide verhaal.

Kozakken, wat een mooie beschrijving van je bevalling. Fijn dat je er met een goed gevoel op terug kunt kijken. Qua ziekenhuiservaring geeft dit ook weer een beetje mooi tegenwicht tegen de verhalen van Luchtbel en Pluisje.

En dat nieuwe beleid van mensen maar door laten lopen, zelfs als het al twee weken na de uitgerekende datum is, dat zou toch eigenlijk weer teruggedraaid moeten worden, vind ik. Het is gewoon duidelijk uit alle verhalen hier (en uit eigen ervaring) dat de meeste moeders dat niet volhouden met alle gevolgen van dien.

Dank livelink. Het voelt ook goed om zo terug te kunnen kijken. Soms ook wel met ontzag als ik nadenk over het hele gebeuren. Vantevoren niet gedacht dat ik zoveel kracht in me had.

Sommig beleid is momenteel al gericht op tot 43 weken laten doorlopen. Ik ben daar absoluut geen voorstander van. Kan best zijn dat een natuurlijk ingezette bevalling het beste is, maar ze vergeten alle emotionele druk en alle toestanden rondom de gezondheid van het kindje.
De placenta van Jonne bijvoorbeeld was echt helemaal "op". Zwaar verkalkt enzo. Ik denk echt dat het niet veel langer had moeten duren.
Daar kijk ik met minder genoegen op terug. Het gesol in het ziekenhuis voor de bevalling.

Vanochtend hebben we in het ziekenhuis het gesprek gehad over de bevalling. Wat we daar te horen kregen hadden we niet verwacht. Het verhaal van de bevalling heb ik hier in dit topic nog niet eerder gedaan, omdat ik het verwerkingsproces wilde uitstellen tot ná dit gesprek. Het verhaal is nu compleet, dus kan ik het van me af gaan schrijven:

Ik was 42 wk en 4 dg zwanger, toen op 10 september 's ochtends om 8.00 uur de vliezen braken. Het vruchtwater was erg groen, dus Danyel had in het vruchtwater gepoept. Om ca. 09.00 uur waren we in het ziekenhuis en om 11.00 uur ben ik aan een infuus gelegd om e.e.a. te stimuleren. Om ca. 14.00 uur bleek dat toucheren te pijnlijk was, ook de weeën waren bijzonder pijnlijk dus kreeg ik een ruggenprik. De ontsluiting ging heel geleidelijk, om 21.00 uur was dit 8 cm, om 23.00 uur was dit 9 cm. Toen hebben ze besloten de pomp (ruggenprikverdoving) uit te zetten en de persweeën te laten beginnen.

Ik heb gesmeekt en gebeden om de pomp niet uit te zetten omdat ik voelde dat ik het niet zou redden, maar volgens de ass.arts en de verpleegkundige zeiden alle barende vrouwen dit en moest ik me geen zorgen maken, de oerkrachten zouden me niet in de steek laten. Die oerkrachten heb ik niet gekregen, men vertelde me hoe ik moest persen, en bij elke perswee moest ik stap-voor-stap voor mezelf herhalen wat ik moest doen. Ik had niet het gevoel dat het veel nut had.

Inmiddels zagen we dat de hartslag van Danyel achteruit ging. De ass. arts beoordeelde dit als niet zorgwekkend, dat hoorde er min of meer bij tijdens het persen.* De uitdrijving duurde al 1,5 uur, toen Danyel's hartslag heel laag werd. Dit was om 01.00 uur, en de gynaecoloog werd gebeld. Deze moest van huis komen en was er om ca. 01.20 uur. Hij heeft besloten tot verlossing middels de vacuumpomp, wat in eerste instantie niet lukte. Pas bij de tweede keer lukte het hem om Danyel geboren te laten worden.

Bij het ter wereld komen om 01.38 uur was Danyel een slappe, levenloze pop. Geen hartslag, geen ademhaling, dus de gyn ging reanimeren. Na ca. 8 minuten was er een hartslag en kwam de kinderarts om Danyel over te nemen. Even laten viel de ademhaling weer weg en kreeg Danyel erge stuipen. Hij werd aan de beademing gelegd en kreeg zware anti-epileptica toegediend.

Jeroen en ik bevonden ons toen nog op de verloskamer, omdat ik nog gehecht moest worden i.v.m. de knip. Jeroen, die de reanimatie van zo dichtbij had meegemaakt, was natuurlijk totaal van slag. Ik verkeerde nog in een soort roes en besefte maar half wat er gebeurde. Het enige dat ik vroeg was of het een jongetje of meisje was.

Hoe het daarna verder is gegaan hebben jullie kunnen lezen in Danyel's topic.

* Dit blijkt dus achteraf een zware inschattingsfout te zijn geweest. Gezien de omstandigheden (duur zwangerschap, vruchtwaterconditie) had er extra critisch naar Danyel's conditie moeten worden gekeken. Naderhand heeft men met een team de bevalling en de hartfilmpjes geëvalueerd, en geconcludeerd dat Danyel het al om middernacht erg moeilijk had. De pieken in de filmpjes duidden niet op herstel, maar op wanhopige pogingen van Danyel om het allemaal bij te sloffen. Het kereltje heeft dus enorm gevochten tijdens de uitdrijving, alleen heeft hij het niet lang genoeg vol kunnen houden.

Indien men om middernacht meteen de gyn had gebeld was Danyel waarschijnlijk zonder echte problemen geboren. Het is wrang dat een kleine, menselijke, fout zulke enorme gevolgen kan hebben. De persoon die de fout heeft gemaakt heeft het er erg moeilijk mee, heeft een groot schuldgevoel en krijgt therapie.

Wat wij met deze informatie gaan doen weten we nog niet. We gaan het allemaal laten bezinken. Er zijn mogelijkheden om een klacht in te dienen en het voor de tuchtcommissie te laten komen. Dit kan een procedure van jaren worden, die ons geheid veel energie gaat kosten. Energie die we beter in Danyel kunnen investeren?

We kunnen ook overwegen om met het ziekenhuis tot een schikking te komen. Niet dat wij onszelf willen verrijken, maar om in de toekomst meer mogelijkheden (middelen) te hebben het leven voor Danyel zo optimaal mogelijk te laten worden. Zeker gezien alle bezuinigingen in de zorg, en het feit dat ik minder zal kunnen werken dan verwacht, zal het allemaal al moeilijk genoeg worden.

Het gesprek van vanochtend heeft ons erg aangegrepen. We hebben geen wraakgevoelens o.i.d. naar de betrokkene toe, we hebben zelfs aangeboden met haar een gesprek aan te gaan als zij hier behoefte aan zou hebben.
De arts die het gesprek deed (die ook de verlossing en reanimatie heeft gedaan) is een fijne, eerlijke vent. We hebben geen moment het gevoel gehad dat we onheus bejegend werden.

Ik ben blij dat het nu achter de rug is (de herbeleving). Vanaf nu alleen nog maar vooruit kijken!
De situatie is zoals hij is, en wanneer ik aan Danyel denk en aan het onrecht wat hem is aangedaan, wil ik er gewoon voor hem zijn. Dat heeft hij meer dan ieder ander verdiend.

Phluphy jeetje zeg, wat een intens verhaal. En dat het allemaal anders had kunnen zijn... Heel erg veel sterkte met het verdere verwerken hievan

Oh Fluf, ik zit de hele dag hier al aan te denken. 40 keer mail gecheckt in de hoop dat je iets gestuurd zou hebben zodat ik zeker widt dat je niet ingestort was....

Popje, ik weet gewoon niks meer te zeggen. Doe wat je dekt dat goed is en dat je dit meeneemt om belangrijke dingen voor Danyel te regelen in de toekomst lijkt me dat alleen maar goed. Sterkte

Phluphy met tranen in mijn ogen lees ik jou verhaal, het onrecht, de pijn en de wanhoop van dat moment . Het had allemaal zo anders kunnen zijn _{zoals beefcake al zegt} Ik vind het moeilijk om dingen te zeggen, bang dat ik het verkeerde zeg. Maar ik wil je heel veel sterkte wensen met het verwerken hier van.

Pluphy, wat een verhaal zeg.. Het is zo oneerlijk en onwerkelijk dat het allemaal anders had kunnen zijn als die ass. arts het niet verkeerd had ingeschat. Natuurlijk is fouten maken menselijk maar ik vind het toch wel erg vaak gebeuren hoor, zeker ook met ass. artsen (kijk maar naar Luchtbel's verhaal). Wat kan het leven toch harde tikken uitdelen... Ik hoop dat jullie tot een schikking kunnen komen, want voor de zorg voor Danyel zal heel veel geld nodig zijn. Het maakt het niet goed, maar kan het wel makkelijker maken als je je dáár in ieder geval geen zorgen over hoeft te maken en alle therapiën kunt betalen die er nodig kunnen zijn, of extra huishoudelijke hulp, of wat dan ook. Ik wil je wel adviseren om je hierin bij te laten staan door een letselschade advocaat als belangenbehartiger, die weten welke bedragen reeël zijn, en kunnen heel veel werk voor je uit handen nemen. In principe moet het ziekenhuis ook de kosten voor die advocaat vergoeden trouwens. Ook al gaat het nu allemaal in een goede sfeer, en worden jullie niet onheus bejegend, je weet zelf gewoon niets van dit soort situaties af en van de kosten die op jullie afkomen. En het zou zuur zijn als de schade straks veel hoger uit blijkt te vallen en Danyel meer zorg nodig heeft dan jullie nu denken, en dat dan alles al afgekocht is door het ziekenhuis voor een te laag bedrag. Maar goed, eerst maar de emotionele verwerking van dit verhaal op een rijtje zien te krijgen, en dan de financiële. Heel veel liefs en sterkte, en heel erg bedankt dat je de moeite hebt genomen ons weer op de hoogte te houden..

Phluphy, wat een verhaal. Wel goed dat jullie nu een gesprek erover hebben gehad.
Die tip van Ladybos om ook met een advocaat te spreken lijkt me erg goed; die weet waarschijnlijk ook wel of de arts-assistent of de gyn zelf verantwoordelijk is voor de gemaakte fout (tenslotte is een arts-assistent nog in opleiding en ik denk dat hij daarom onder verantwoordelijkheid van de gyn valt). Het kan bijv ook al een beleidsfout van het ziekenhuis zelf zijn dat er geen gyn aanwezig is maar dat die van huis gebeld moest worden (al gebeurt dat heel veel, dat ze alles door studenten/stagiaires _{want dat is een arts-assistent} laten opknappen).
Heel veel sterkte en bedankt voor de moeite om ons dit te vertellen.

/edit
Volgens de info die ik zo op internet vind valt een arts-assistent onder verantwoordelijkheid van een gynaecoloog. Zo eerlijk en fijn vind ik het niet als dat jullie niet verteld is.
Misschien zijn er ook mogelijkheden om het niet via de medische tuchtraad te regelen evt maar er een echte rechtszaak van te maken, waarbij je dus ook schadevergoeding kunt eisen (ipv een schikking). Dan is het ook geen "onder ons" gebeuren vd medische wereld.
Waarschijnlijk is het ziekenhuis ook wel verzekerd voor dit soort dingen, dus laat niet uit medelijden met de arts-assistent die het heel moeilijk heeft de zaak zitten...
_{Ik word er gewoon zo kwaad van, ik krijg gewoon de indruk dat jullie dat soort dingen wel verteld wordt om medelijden te wekken en een schikking te regelen zodat het ziekenhuis er makkelijk vanaf komt.}

/edit
Dit is wel belangrijk bijv, een afspraak van de NVOG: Instructie voor arts-assistenten Obstetrie en Gynaecologie in niet-opleidingspraktijken. Ik denk dat hier wel info uit te halen is over verantwoordelijkheid, maar ik lees iig dat een arts-assistent altijd onder supervisie van een gyn valt.

/edit2
Mijn man zegt net dat een tijdje geleden bijv nog in het nieuws was dat arts-assistenten soms werkdagen draaien van 24 uur.

[ Bericht 13% gewijzigd door poemojn op 26-11-2004 18:54:55 ]

Lieve Phluphy, wat verschrikkelijk moeilijk is dit toch. Ik heb er geen woorden voor. 1000 dingen dwarrelen door mijn hoofd maar ik kan ze maar niet in de juiste volgorde zetten...
Ik denk dat een of andere schikking wel op z'n plaats is. Wat betreft hulp en speciale voorzieningen mag het hem straks aan niets ontbreken. Daar kunnen ze op z'n minst voor zorgen.
Lieverd, dikke kus voor jou

Phluphy wat een bevalling!!
Waarom hebben ze je overgens langer als 42 weken laten lopen? Mijn beide zwangerschappen zijn 41 weken en 6 dagen en 1 van precies 42 weken geweest. Hier mocht het geen dag langer duren, anders zou ik ingeleid worden. Erg he dat de regelgeving daar niet overal het zelfde in is.

Heel veel stertkte bij het maken van de keuzes die je gaat maken

jessie, het is steeds meer gewoonte om niet zo strak aan die 42 weken vast te houden (zolang het goed gaat met moeder & kind), vanuit het idee dat het over het algemeen beter blijkt te zijn als de bevalling uit zichzelf begint. maar het is wel erg zuur dat we hier nu al een paar verhalen kennen van mensen waarbij het toch echt duidelijk beter was geweest als er eerder was begonnen met inleiden.

phluphy, wat een ontzettend heftige bevalling , en wat vreselijk moeilijk dat Danyels slechte start en alle gevolgen daarvan dus puur door een menselijke inschattingsfout veroorzaakt zijn. heel goed dat jullie zo'n gesprek gehad hebben en uit je verhaal maak ik op dat ze jullie gelukkig wel heel open tegemoet zijn getreden (al vind ik poemojns redenering ook wel aannemelijk dus pas goed op dat jullie wel je eigen keuze maken in het al dan niet aanklagen van het ziekenhuis). sterkte.

Oh... ik zie dat ik een verkeerde indruk heb gewekt ten aanzien van de verantwoordelijkheid. Laat ik dat gelijk even uit de wereld helpen: de gyn heeft duidelijk aangegeven dat de eindverantwoordelijkheid bij hém ligt/lag. In mijn ogen betekent dit niet dat hém de inschattingsfout aangerekend kan worden. Hij gaf wel aan dat de betreffende assistent arts, die een ervaring heeft van 1 jaar, in zijn ogen voldoende capabel was. Misschien was dát zijn inschattingsfout?

Poemojn, ik geloof best dat ass. artsen regelmatig uitgebuit worden, maar in dit geval was dat niet het geval. Gedurende de bevalling heb ik met 3 ass. artsen te maken gehad, bij elke wisseling van de dienst een nieuwe.

Ik neem jullie tips en waarschuwingen m.b.t. een evt. gerechtelijke afwikkeling ter harte. Met name met betrekking tot het risico dat het ziekenhuis zich, door middel van een schikking, er op een voordelige manier van af zou willen maken. Echter, ik laat het onderwerp nog even rusten. Voorlopig wil ik me even richten op het welzijn van diegene die hier het meeste de dupe van is geworden.

Een heel dikke kus voor jullie! Doe wat goed voelt. En geef Danyel een pakkerdje!

Het idee dat Danyel gezond had kunnen zijn als die inschattingsfout niet was gemaakt moet wel heel moeilijk te verteren zijn voor jullie En ook voor die assistent-arts, die krijgt niet voor niets therapie... Dat lijkt me echt heel moeilijk te verwerken. Ik wens jullie heel veel sterkte. Ik ben blij dat jullie het gevoel hebben dat je eerlijk en open wordt geïnformeerd door het ziekenhuis en dat zij hun verantwoording nemen. Zorg voor goede rechtshulp als je een schadevergoeding gaat eisen, zoals anderen ook al aangaven. Denk eraan dat het om hulp gedurende een lange periode zou kunnen gaan (hard maar helaas waar).

Dikke knuffel voor jullie alledrie!

Lieve Fluf (en Jeroen) wat een verhaal. Ik denk heel veel aan jullie en ik hoop dat het vooruit kijken beter en beter zal lukken. Hele dikke voorr jullie drietjes

Fluf ......................... wat fijn dat er naar jullie gevoel oprecht met jullie gesproken is. Ik zou een eventuele procedure toch even laten wachten, jullie hebben al zoveel aan je hoofd op het moment, laat het eerst even bezinken... dikke

Gelukkig Phluphy, het zou echt erg zijn als jullie nu ook nog tegengewerkt zouden worden door het ziekenhuis. Fijn dat dat niet het geval lijkt te zijn.

Op zich vind ik het ook wel hoopvol stemmen dat er nog medici zijn die WEL uit durven te komen voor de fouten die ze maken (niet zoals die eikels bij Luchtbel). Te weten dat hij -als, als, als- er gewoon goed doorheen had kunnen komen lijkt me zo volkomen rot dat ik er geen woorden voor heb, ook voor die arts-assistente trouwens. Je zal zo'n fout maken, je zal de beschadiging van een babietje op je geweten hebben. En het zal jouw kind zijn wat op zo'n haast vluchtige manier voor het leven getekend is. *ril*.

Mijn hemel Phluphy... ik zit hier echt met het gevoel dat ik het even niet meer weet. Niet meer weet of ik woede voel, of verdriet, of juist dat machteloze gevoel.
Je schrijft het allemaal zo nuchter op, maar de ondertoon bibbert.

Wijffie jullie moeten helemaal zelf weten hoe jullie hier verder mee om willen gaan, ik hoop alleen dat je weet dat wat jullie ook beslissen, iedereen er volledig van overtuigd is dat jullie het beste voor Danyel doen. Ik had er persoonlijk nooit over gedacht om jullie aan te zien als verrijkers.

Heel veel succes met het nemen van deze belangrijke beslissingen en pas goed op jezelf.
Nogmaals dikke

Phluphy ten eerste wat knap van je dat je je bevalling zo goed hebt kunnen verwoorden, lijkt me een hele stap voor je!!! Kan me er iets bij voorstellen(tenminste dat probeer ik dan) dat je het idee niet los kan laten van hadden ze maar eerder ingegrepen dan had...Verder wil ik me helemaal aansluiten bij de post van Ladybos, zij verwoordt precies wat er in mij opkwam toen ik je stukje las.

Fluf, ik heb er geen woorden voor... Wat een schril contrast met mijn eigen bevalling
Ik zit weer met tranen in mijn ogen

quote:

Op vrijdag 26 november 2004 18:24 schreef poemojn het volgende:
Phluphy, wat een verhaal. Wel goed dat jullie nu een gesprek erover hebben gehad.
Die tip van Ladybos om ook met een advocaat te spreken lijkt me erg goed; die weet waarschijnlijk ook wel of de arts-assistent of de gyn zelf verantwoordelijk is voor de gemaakte fout (tenslotte is een arts-assistent nog in opleiding en ik denk dat hij daarom onder verantwoordelijkheid van de gyn valt).

Wil ff "commentaar" leveren hoor (vergeef me, in dit geval is het wel van belang vind ik, voor het totaalplaatje) Je moet een arts-assistent niet zien als een stagiare, dit zijn namelijk de co-assistenten(deze mogen in het ziekenhuis praktisch niets, behalve er mooi bijstaan en vooral overal afblijven), ook hoeft het niet zo te zijn dat ze in opleiding zijn. Je moet het echt zien als een vak apart. Ze zijn wel al arts maar hebben nog geen specialisatie gedaan. Vaak zie je wel dat ze wel aan het specialiseren(dus in opleiding zijn), maar dat hoeft dus niet.

quote:

Het kan bijv ook al een beleidsfout van het ziekenhuis zelf zijn dat er geen gyn aanwezig is maar dat die van huis gebeld moest worden (al gebeurt dat heel veel, dat ze alles door studenten/stagiaires _{want dat is een arts-assistent} laten opknappen).

Dit is eigenlijk standaard zo in voor zo ver ik weet alle ziekenhuizen, in de nachtelijke uren worden de verloskamers waargenomen door de arts-assistent. Dit is zelfs nog luxe want in veel streekziekenhuizen is er dan zelfs geen arts-assisten aanwezig maar alleen o.g-verpleegkundigen( gespecialiseerd verpleegkundige voor de verloskamers)

quote:

/edit
Volgens de info die ik zo op internet vind valt een arts-assistent onder verantwoordelijkheid van een gynaecoloog. Zo eerlijk en fijn vind ik het niet als dat jullie niet verteld is.
Misschien zijn er ook mogelijkheden om het niet via de medische tuchtraad te regelen evt maar er een echte rechtszaak van te maken, waarbij je dus ook schadevergoeding kunt eisen (ipv een schikking). Dan is het ook geen "onder ons" gebeuren vd medische wereld.
Waarschijnlijk is het ziekenhuis ook wel verzekerd voor dit soort dingen, dus laat niet uit medelijden met de arts-assistent die het heel moeilijk heeft de zaak zitten...
_{Ik word er gewoon zo kwaad van, ik krijg gewoon de indruk dat jullie dat soort dingen wel verteld wordt om medelijden te wekken en een schikking te regelen zodat het ziekenhuis er makkelijk vanaf komt.}

/edit

Poemojn, ik denk dat ik je wel een beetje begrijp de boosheid om hoe dit heeft kunnen gebeuren, wat als enz, dat heb ik ook en iedereen op fok met ons denk ik, maar ik schrik ook een beetje van de negativiteit hiervan. Vooropgestelt dat het ontzettend verrotte klote is wat Phlups, Jeroen en Danyel is gebeurd, maar de verantwoordelijke arts heeft ook een probleem. Aangezien ze in alles open en eerlijk zijn geweest tegen Phlups denk ik werkelijk niet dat die opmerking als tranentrekker bedoeld is. Ik ben het overigens wel met je eens dat je er eventueel wel een zaak van zou kunnen maken, er is nu eenmaal een fout gemaakt met dramatische gevolgen op emotioneel vlak, maar zeer zeker ook gevolgen op financieel gebied en het zou niet eerlijk zijn als jullie daarvoor zouden moeten opdraaien.

quote:

/edit2
Mijn man zegt net dat een tijdje geleden bijv nog in het nieuws was dat arts-assistenten soms werkdagen draaien van 24 uur.

Is idd niet goed te praten dat dat soms gebeurd, zo kan iemand natuurlijk nooit alert genoeg zijn

Goed, wil het toch maar even uitspreken dan, ik hoop dat ik niemand(vooral Phlups natuurlijk) voor het hoofd stoot door deze kritische noot van mijn kant. Moest het toch voor mijn gevoel doen, misschien omdat ik aan de andere kant van de lijn heb gestaan. Of nee, eigenlijk er tussenin, tussen de patient die het slachtoffer is geworden( en haar kindje met haar) en de verantwoordelijke arts. De situatie waarin de patient zit en de situatie van de arts zijn natuurlijk in geen enkel opzicht te vergelijken, maar bij elke fout die er gemaakt werd heb ik moeten huilen om beide partijen.

_{Sow... en nu ga ik een sigaretje roken *naar gevoel in de buik heeft*}

[ Bericht 3% gewijzigd door Loena-tik- op 26-11-2004 23:45:07 ]

Potverdikkie zeg Pluphy ik heb het warm en koud tegelijk en heb er gewoon geen woorden voor kan er niet bij en zit ook echt hoofd schuddend achter de comp.

Phluphy en Jeroen ik wens jullie heel veel sterkte toe. Danyel vent wat ben jij een krachtig mannetje wat een strijd moet jij jammer genoeg leveren om te mogen blijven. Ventje je kan het en dat heb je al bewezen ook kom op kerel je kan het

Bedankt voor je reactie.
Het kan idd vrij negatief overkomen, dat komt ook door de negatieve verhalen die ik gehoord heb, en de ervaringen die ik zelf had toen Myrthe een weekendje ter observatie was opgenomen en ze tegen de afspraak in flesvoeding kreeg _{gewone Nutrilon, zonder checken of dat mocht, terwijl in mijn fam bijv koemelkallergie voorkomt}. Ik heb zelf niet de ervaring dat er in een ziekenhuis echt geluisterd wordt naar of rekening gehouden wordt met de wensen vd ouders, dat speelt ook wel mee. Plus de keren dat ik meer van eea af bleek te weten dan de behandelend arts, dat wekt ook weinig vertrouwen (bij mij).

Phluphy meid, het is verschrikkelijk moeilijk allemaal. Danyel is hier de dupe van geworden. En ik vindt het super van je dat je je nu even op hem gaat richten. Laat het allemaal maar even bezinken en beslis dan wat het verstandigste is om te doen.

Dan doe je het ook niet uit kwaadheid maar uit redelijkheid.
van Lewis.

En Loena, het is meer dan redelijk dat je zo reageert. Bij mij kwam ook boosheid op toen ik Poemojn's commentaar las, want ja het is oneerlijk en ja zo worden er vaak dingen verdoeseld, maar uiteindelijk heb je wel gelijk zoals jij het schrijft. Dat is toch ook helemaal geen negatieve kritiek.

Ik denk dat het ziekenhuis best netjes is geweest in deze, en ik heb niet het gevoel dat ze de verantwoordelijkheid van zich af willen schuiven. Maar even zo goed ben je zelf gewoon een leek op het gebied van schadevergoedingen en dat maakt dat je in de 'underdog' positie zit, dus een belangenbehartiger die je helpt kan dan nooit kwaad denk ik. En het gaat al helemáál niet om jezelf verrijken want rijker zul je er echt niet van worden, je krijgt misschien een deel van je extra onkosten of inkomstenverlies vergoedt maar 100% vergoeding krijg je toch niet. Dus dat gevoel kun je gauw wegsturen Pluphy, en als iemand al die indruk mocht hebben dan zegt dat meer over die persoon dan over jullie.

Het lijkt me heel erg verstandig om nu eerst even rust in de tent te krijgen en Danyel te leren kennen, te zien wat hij kan en hoe hij zich ontwikkeld. De financiële kant komt dan later wel, daar moet je nu je energie niet aan besteden. Mijn tip om een advocaat te nemen was dan ook meer bedoeld voor de langere termijn, en om je te waarschuwen het nu niet even gauw te schikken (omdat je eraf wilt zijn en de energie niet aan wilt besteden nu) om er later achter te komen dat de schade hoger uitvalt.

Ik vind het overigens voor die arts-assisente ook heel erg hoor, want wat Loena ook al zegt, ze krijgt niet voor niets therapie dus het lijkt me nou niet bepaald een persoon die er zelf niet mee zit (anders hoef je ook geen therapie..). Het lijkt me verschrikkelijk om te weten dat je dit op je geweten hebt, en zeker als je nog in opleiding bent, wie weet geeft dit haar carriëre wel een hele andere wending en zijn de gevolgen voor haar ook heel groot. Maar hoe zielig dit ook is het neemt niet weg dat het ziekenhuis verantwoordelijk is voor de schade (en daar zijn ze ook gewoon voor verzekerd).

quote:

Op vrijdag 26 november 2004 23:41 schreef poemojn het volgende:
Bedankt voor je reactie.
Het kan idd vrij negatief overkomen, dat komt ook door de negatieve verhalen die ik gehoord heb, en de ervaringen die ik zelf had toen Myrthe een weekendje ter observatie was opgenomen en ze tegen de afspraak in flesvoeding kreeg _{gewone Nutrilon, zonder checken of dat mocht, terwijl in mijn fam bijv koemelkallergie voorkomt}. Ik heb zelf niet de ervaring dat er in een ziekenhuis echt geluisterd wordt naar of rekening gehouden wordt met de wensen vd ouders, dat speelt ook wel mee. Plus de keren dat ik meer van eea af bleek te weten dan de behandelend arts, dat wekt ook weinig vertrouwen (bij mij).

Tuurlijk meid dat snap ik ook hoor, absoluut, dat doet toch iedereen, je verpersoonlijkt het altijd, je gaat uit van eigen ervaring en dingen die je van anderen hoort. Doe ik in dit geval ook, ik heb ook wel eens een fout gemaakt in mijn werk(of mijn twijfels gehad of ik bepaalde zaken wel goed aangepakt had) daardoor zie ik in dit geval ook enigszins de kant van de verantwoordelijke arts.
Even heel bot gezegd als je als tiepmiep een schrijffout maakt wordt je baas misschien een keer boos op je, maar als je als verpleegkundige een schrijffout maakt bij het schrijven van het receptenblad dan kan dat grote gevolgen hebben voor de patient!!! Maar goed ik wil nogmaals benadrukken ik kan mij voorstellen dat Phlups of Mous pissig op mij worden dat ik überhaubt de andere kant van het verhaal wil zien. Misschien zou ik dat zelf ook hebben, het gaat hier wel om je kind en die is door de fout van een ander zo veel onrecht aangedaan

Jeetje.... wat een heldendaad om dat hier op te schrijven zeg. Woorden schieten tekort om te reageren om dit verdrietige verhaal... bewondering wederom voor de ontzettende positieve kijk van Phluphy en haar man! Danyel had geen betere ouders kunnen krijgen...
Veel sterkte met het verwerken hiervan en een dikke van Belana en Kbot

Phluph, alles is wel gezegd al hierboven...
Heel, heel veel sterkte met verwerken, maar vooral ook met vooruitkijken!

Fluf een heel dikke ik heb er geen woorden voor en zit met tranen jou verhaal te lezen, ik vind het knap dat je het zo kan verwoorden heel veel sterkte met het verwerken ervan
Danyel je kunt het je hebt het al bewezen

fluf Wat fijn dat je het hier aan ons kwijt wilde. Moed.. Dat is het echt.
En verwerking... Net zoals ik zelf een hele normale bevalling ook heb moeten verwerken.
Fijn dat het gesprek er eindelijk geweest is. Niet de uitslag die prettig is om te horen, maar wel een realiteit.
En nu verder....
Verder met verwerken en met dat mooie lieve (huilende ) mannetje van jullie.
nogmaals dikke voor jou en ook voor Jeroen. Moeten jullie toch samen verwerken.

Fluf, mijn hart bloedt voor jullie ...zo oneerlijk ...

Phluphy, Jeroen en Danyel, wat ontzettend moeilijk en oneerlijk. Het is een wijs woord wat je zegt, het gaat om het nu en de toekomst en niet meer om het verleden, dat is waar jullie je vooral op moeten richten. Maar ik zou je willen aanraden niet te snel te beslissen om geen (hoge) schadevergoeding te eisen. Wellicht krijg je daar later veel spijt van. Geld maakt niets goed, maar het is wel heel fijn als je je daar in ieder geval geen zorgen over hoeft te maken. Het maakt wel veel meer mogelijk, en misschien heeft Danyel dat in de toekomst hard nodig.
Veel liefs en sterkte

Jeetje zeg, Fluf wat een verhaal... ik ben er stil van... Ik vind het heel vedrietig en erg oneerlijk.
Veel sterkte!

Phluphy wat een verhaal. Wat erg dat het gewoon een menselijke fout was
Wel heel goed van het ziekenhuis hoe open ze hierin zijn, ik heb helaas wel eens anders gehoord. Heel netjes van ze!

Heel veel sterkte met de verwerking, dit is niet niks.

Fluf, alles is al zo'n beetje gezegd, maar ook ik wens je sterkte met alles

Mijn verhaal

Donderdag 16 december
Rond 9 uur 's avonds ga ik naar het toilet en merk dat mn ondergoed wel erg nat is. Vraag me af of het vruchtwater is of afscheiding of urine. Doe de blaastest en lek dan inderdaad nog meer vocht. Er zijn 2 vrienden van Micha op bezoek en wil niet meteen paniek zaaien dus zeg nog niks. Ik blijf lekken en vind het nog steeds onduidelijk maar denk toch wel dat het vruchtwater is. Als ik Micha in de gang tegenkom breng ik hem even op de hoogte. Hij wordt meteen nerveus Hij is zo slim om de auto uit te lenen aan een vriend, wel met het risico dat ie vannacht wakker gebeld gaat worden, maar toch. Tegen 12 uur gaan we naar bed om nog wat slaap mee te pakken, maar ik lig eerst nog wat tv te kijken. Even na 1 uur als ik net bijna slaap breken de vliezen pas goed, voel dat ik een hele plens vocht verlies. Ik ren naar de wc, verwissel maandverband en terug in bed om alsnog proberen wat slaap mee te pakken. Dit herhaalt zich elk half uur, steeds als ik bijna slaap verlies ik een plens vocht. Heb ook beetje buikkrampen inmiddels. Van slapen komt er toch niks meer dus ga ik maar uit bed. Om half 4 begint er enige regelmaat in de buikkrampen te komen. Om half 6 komen ze om de 4 minuten en maak ik Micha wakker en bel ik het ziekenhuis. Hij gaat nog even douchen, die vriend wakker bellen voor de auto, en dan gaan we naar het ziekenhuis.

Vrijdag 17 december
In het ziekenhuis hadden ze al een kamer voor ons klaar gemaakt. De weeën zijn nog niet zo krachtig, dus het is nog even afwachten. Ondertussen de wisseling van de wacht. Ikzelf vind de weeën al wat heftiger worden, maar goed wat weet ik er nou van? Omdat de vliezen gebroken zijn willen ze ivm infectiegevaar zo laat mogelijk toucheren. Om half 12 vond de verloskundige de weeën krachtiger worden. Om 2 uur eindelijk getoucheerd: 5 cm ontsluiting. Blij dat er iets is, maar tegelijkertijd teleurgesteld: moet ik dit nog uren volhouden? Ik denk niet dat ik dat kan, maar ik kan geen ruggenprik krijgen omdat die afdeling vol is. Dan zou ik naar een ander ziekenhuis moeten en dat zie ik niet zitten. Op voorstel van de verloskundige ga ik onder de douche. Ik voel de weeën in rug, buik en benen, en vooral in m'n benen vind ik het erg vervelend, weet me daar geen raad mee. Onder de douche heb ik daar minder last van. Hou het er anderhalf uur uit.
Om 4 uur heb ik 7 cm ontsluiting en ik vraag me of hoe ik het nog vol moet gaan houden. Voel me zwak omdat ik steeds zeg dat ik het niet kan... Maar iedereen zegt de hele tijd dat ik het zo goed doe, zo goed de weeën opvang, en zo rustig. Dat vind ik wel fijn om te horen, omdat ik dus helemaal niet het gevoel dat ik het goed doe. Zie steeds erg op tegen het naar de wc gaan, bang dat er een wee komt, omdat ik die staand/lopend erg slecht kan opvangen. Ben ook erg moe, tussen de weeën zak ik soms een beetje weg, waardoor een volgende wee extra hard aankomt omdat ik er dan minder op voorbereid ben. Heb paar keer overgegeven, en probeer een droog broodje te eten om maar iets in mn maag te hebben en de volgende keer geen gal te hoeven spugen.
Rond 7 uur op voorstel van de nieuwe verloskundige (weer wissel geweest) nog een keer douchen. Ik wil eigenlijk niet, vooral vanwege het aan- en uitkleden en het afdrogen, maar kan ook niet meer op bed blijven liggen. De douche helpt nu niet zo goed als de vorige keer en ben er sneller weer onder vandaan. Op een gegeven moment neemt m'n lichaam het over. Het voelt als overgeven: m'n lichaam doet er alles aan om iets naar buiten te werken, en ik kan er niks mee of tegen doen, alleen afwachten tot het voorbij is. Dat vind ik echt vreselijk, ik kan het niet opvangen, maar kan ook niet meehelpen, alleen maar schreeuwen.
Om 8 uur heb ik volledige ontsluiting en mag ik gaan meepersen. Dat voelt al beter, nu ik zelf mee kan helpen. Het gaat alleen niet zo snel, en de verloskundige stelt voor om de baarkruk te gebruiken. Micha zit achter me en ik leun op hem, dat vind ik wel prettig. Om 9 uur zijn de haartjes geboren, maar daalt de hartslag van de baby steeds. Herstelt zich wel weer, maar ze willen toch wat bloed afnemen om te kijken hoe graag de baby eruit wil. Voor ik het weet lig ik weer op bed en word ik een verdieping naar beneden gebracht naar de gyneacoloog die me gaat inknippen zodat de baby er sneller uit kan. Ze zeggen dat ik verdoofd en ingeknipt wordt tijdens een wee, maar ze vragen steeds 'heb je een wee?' en doen dan al vanalles, terwijl ik dan nog helemaal geen wee heb. Ze hebben erg haast blijkbaar. Dan komt er eindelijk een wee, ik pers zo hard als ik kan en er duwt nog iemand mee op m'n buik. Om 21:17 uur is Noah geboren en leggen ze hem op m'n buik. Micha heeft traantjes in z'n ogen maar ik ben nog beetje suffig en vind het maar raar. Wat doet die baby daar??? Hij ligt met z'n rug naar me toe dus ik kan hem niet eens goed zien. Ik moet nog moeite doen om Micha de navelstreng te zien doorknippen. Noah wordt in een doek gewikkeld en ik denk nog dat ze hem omdraaien zodat ik hem beter kan zien, maar voor ik het weet is ie weg. Hij huilt niet, heeft moeite met ademhaling, moet zuurstof hebben. Micha gaat erachteraan, en ik moet nog gehecht worden. Het hechten was af en toe pijnlijk, krijg wat extra verdoving, maar het ergste is voorbij. Micha komt terug en laat me wat fotootjes zien (lang leve de digitale camera!) en gaat daarna weer naar Noah, en mensen bellen. Na het hechten lig ik een tijdje alleen. Iemand komt me vertellen dat m'n moeder heeft gebeld, en dan krijg ik een telefoon en kan ik bellen. Om half 11 wordt Noah met couvuese en al even mijn kamer in gereden en kan ik hem eindelijk zien. Maar ik zag nog niet veel van hem, door alle slangetjes en zuurstofmaskertje enzow. De kinderarts vertelt snel een paar dingen, en dan gaat Noah naar de Medium Care afdeling. Iemand komt Micha en mij koffie en thee beschuit met muisjes brengen. Micha gaat nog even bij Noah kijken, en daarna gaat ie naar huis. Het ziekenhuis heeft een foto gemaakt, en die mag ik 's nachts bij me houden. Hij heeft nu geen zuurstofmaskertje voor z'n gezicht, dus kan ik hem dan pas voor het eerst goed bekijken. En hij lijkt sprekend op Micha
Als ik gedouched ben mag ik zelf naar Noah. Maar als ik naar de wc ga word ik ontzettend duizelig, en kreeg een gevoel alsof ik een keiharde trap tegen m'n borstkas had gehad waardoor ik moeite had met ademen, dus dat douchen zie ik niet zo zitten. Ik balen want ik wil m'n zoon zien! Een verpleegster heeft me toen gewassen op bed, en daarna, om kwart over 1 's nachts, ben ik eindelijk naar Noah gebracht. De verpleegster daar was heel aardig en legde uit waar alle slangetjes voor waren en wat alle dingen op de monitor betekenden. Ik ben niet al te lang gebleven, want na meer dan 36 uur wakker te zijn viel ik om van de slaap.
Ik heb 's nachts redelijk goed geslapen, ben één keer wakker geworden door naweeën en heb toen nog een paar uur kunnen slapen dankzij een paracetamol. Na het ontbijt en de eerste keer kolven, ben ik meteen naar Noah gegaan. Ik mocht hem voor het eerst vasthouden Toen ik hem in de couveuse zag liggen vond ik het nog een heel onwerkelijk idee, dat dat nou echt mijn zoon was. Maar toen ik hem voor het eerst vasthield, voelde het meteen goed. Het 'klopte' gewoon
Pas eind van die middag is Noah voor het eerst aan de borst gelegd, en dat is dus nooit echt een succes geworden. Ik las pas later dat baby's die borstvoeding krijgen eigenlijk binnen een uur aangelegd moeten worden.

Ik had geen idee wat ik ervan moest verwachten, maar de bevalling is me toch wel een beetje tegen gevallen. Heb me nog dagenlang verwonderd hoe vrouwen dit al eeuwenlang voor elkaar hebben gekregen. En hoe ik het uiteindelijk voor elkaar heb gekregen! Maar jah, het was niet alsof ik een keuze had, het moest er tenslotte toch uit
Ik vond het wel heel naar dat het vrij lang geduurd heeft voordat ik Noah goed kon zien, en vasthouden. Maar jah, het ging om zijn gezondheid, dat is natuurlijk het belangrijkste.
Ben wel heel blij met Micha, hij was heel lief. Deed alles wat ik hem vroeg, en hij bood zelfs zn hand aan om in te knijpen, maar dat heb ik hem maar niet aan gedaan

[ Bericht 1% gewijzigd door texelonia op 11-01-2005 16:19:32 ]

Weer een bijzonder verhaal.
tanx voor het opschrijven tex!
Gelukkig dat het nu zo goed met Noah gaat. Maar het lijkt me daadwerkelijk niet zo fijn dat hij zo snel weg werd gehaald.
Heeft 'ie nu gewoon een iets te grote tik van de bevalling gekregen dat hij het wat benauwd had?

Heel mooi beschreven, Texelonia

Mijn bevallingsverhaal

Op maandagochtend 29 november word ik wakker en merk ik dat ik vocht verloren heb. Het is niet veel, dus ik weet niet zeker of het vruchtwater is. Op het forum meld ik het voor het eerst en ben ik wel gelijk nerveus. Aan het eind van de ochtend zit er ook wat bloed bij en bel ik de verloskundige. Die komt langs maar weet het ook niet zeker. Na een paar uur komt ze weer en twijfelt ze toch. Ik blijf maar vocht verliezen maar het is niet veel. Aan het eind van de dag komt er weer een andere verloskundige die me naar het ziekenhuis stuurt. Daar kunnen ze snel checken of het vruchtwater is of niet.

Nou dat snelle, daar had ze zich in vergist. We gingen om 19.00 uur naar het ziekenhuis, zonder gegeten te hebben. Daar zouden we daarna wel de tijd voor hebben.
Eerst kreeg ik een CTG en werd op een bed gelegd. Daarna was er twee uur lang geen arts die onderzoek met me kon doen. Het was erg druk en ik begreep ook wel dat de bevallingen voorrang kregen. Maar ik had toch zo'n honger.
Om 21.30 uur word ik onderzocht en gezegd dat ik zo snel mogelijk een uitslag krijg. Om 22.45 heb ik nog niks gehoord en komt er een gevoel over me heen wat ik nog nooit heb gehad. Ik ga naar de balie en meld woedend en huilend dat ik er vandoor ga. De arts komt er snel bij en zegt dan dat ze er toch maar vanuit gaan dat het vruchtwater is en dat ik dus de volgende ochtend om 6 uur medisch wordt verklaard omdat ik dan meer dan 24 uur met gebroken vliezen loop.

We gaan naar huis en ik ben zo boos. In het ziekenhuis doen ze zo twijfelachtig. Bel thuis de verloskundige ook even die al tien keer op het antwoordapparaat staat. Daarna bel ik een vriendin en tijdens dat gesprek voel ik zo'n heftige kramp. Ik hang eigenlijk direct op en later zei zij dat ze echt mijn stem hoorde veranderen. De eerste wee!

Daarna gaat het eigenljk best snel. De weeën zijn krachtig en komen om de twee minuten. Om 0.15 belt mijn vriend de verloskundige en die constateert om 0.30 dat ik 1 centimeter ontsluiting heb. Het is begonnen.
Op haar advies sta ik onder de douche en dat gaat wel redelijk. Wel moet ik opeens vreselijk overgeven, maar dat maakt allemaal niks meer uit. De verloskundige gaat weg en zegt om zes uur in de ochtend weer langs te komen.

Na de douche loop ik door de kamer en vang ik staand tegen de bank de weeën op. De weeën worden krachtiger en komen om de minuut. Heb niet echt tijd om bij te komen. Mijn vriend probeert nog wat te slapen, maar ik heb hem echt nodig. Nu zijn de weeën zo heftig dat ik aan hem hang om het aan te kunnen. Ik roep ook steeds dat ik het niet meer wil, maar ik kan er weinig aan doen. Dan verlies ik ook bloed en roep ik dat mijn vriend de verloskundige moet bellen.
Het is vier uur en ik trek het gewoon niet meer. Ze komt gelukkig snel en constateert dan volledige ontsluiting. Ze zegt nog dat ik bij een volgende echt nog sneller moeten bellen. 'Een volgende?' denk ik, 'astjeblieft niet'.
Ik word wel rustiger van het idee dat ik nu mag gaan persen en het vast zo voorbij is. De kraamverzorgster word gebeld en de verloskundige haalt haar spullen uit de auto.

De persweeën zijn ook heel krachtig, maar ik ben blij dat ik mee mag doen. Ik geef me ook volledig en pers zo hard als ik kan. Maar er gebeurt niks. Dan op de baarkruk, weer op bed, maar nog steeds komt er geen beweging in.
Na anderhalf uur ben ik werkelijk uitgeput. De verloskundige stelt voor om naar het ziekenhuis te gaan, omdat ze daar met een vacuumpomp het kindje zo kunnen halen. Ik wil liever niet naar, maar er zit niks anders op. Het ziekenhuis zit aan de overkant dus we gaan met eigen auto. En dat is echt raar. Je kleedt je aan, je stapt in de auto en vangt ondertussen nog weeën op.

In het ziekenhuis aangekomen is het ook een rare situatie. Je moet je gewoon melden bij een balie en ze gaan het even uitzoeken. Hallo, ik ben aan het bevallen!
Ik word naar een verloskamer gebracht en daar begint de ellende. Ik krijg een verdoving en de vacuum wordt ingebracht. Wat doet dat pijn! Ondertussen heb ik ook nog gewoon weeën. Bij de volgende wee mag ik persen en dat schiet de vacuum los.
Volgens mijn vriend een heel eng gezicht, ik merk op dat moment echt niks meer. Ik ben zo ontzettend moe.
Het wordt nog een keer geprobeerd, maar ook dan schiet de vacuum los.
Ik krijg een keizersnee...

Oh, wat ben ik opgelucht. Ik hoef bijna niet meer, het is bijna voorbij. Maar ook dan moeten er dan nog allemaal dingen gebeuren: een katheter wordt ingebracht, ik krijg een infuus en moet naar de operatiekamer worden gebracht. Dit gaat allemaal in zo'n roes.
Mijn vriend moet mee met de verpleegster want hij moet een pak aan om bij de operatie te zijn. Ondertussen gaan de weeën maar door. Ik grijp zelfs de arts beet om ze nog op te vangen.

Als ik op de operatietafel lig, wordt er nog gevraagd of ik een ruggenprik wil of volledige narcose. Ik wil dat eerste, ik wil graag bij zijn als ons kindje geboren wordt.
Maar dan gaat het opeens snel: ik moet volledige narcose, maar weet niet goed waarom. MIjn keel wordt dichtgeknepen en ik ben weg.

Na anderhalf uur word ik wakker en kijk op een klok voor mij. Het is 8.30 uur en opeens weet ik weer waar ik lig. Ik vraag direct wat het geworden is. Een dochter hoor ik. 'Een meisje, een meisje' dat is wat ik zeg als mijn vriend me komt halen van de uitslaapkamer. Maar hier weet ik verder niet zoveel van, ik ben in een roes.
Dat ben ik ook als mijn dochter Stella binnenkomt. Ik vind het gelijk een schatje, maar is zij van mij?
De hele dag en nacht verwonder ik me daar over.
Pas de volgende dag als ze naakt tegen me aan ligt, weet ik het zeker: dit is mijn kindje!

Al met al dus zeker een heftige ervaring, maar vanwege de duur (zo'n 8 uur) vind ik het toch wel meevallen.
Ook vond ik het in het begin erg jammer dat ik een keizersnee onder vollledige narcose heb gehad, maar moet zeggen dat ik nu wel blij dat zowel Stella als ik er goed vanaf zijn gekomen.

Volgende week heb ik de nacontrole en hoop dan te horen waarom het een volledige narcose moest worden. Ik zal dat ook nog wel melden.

Mooie verhalen zeg.
Het ontroerd me nu nog meer dan voor de bevalling. Het is zo een heftige ervaring......
Ik vind het zo knap dat tijdens persweeën jullie je nog in kunnen houden om bijv. een verdieping lager te gaan of dat er een keizersnee gepland wordt.... Ik kon namelijk die persweeën echt niet inhouden. Of dat er echt een uitdrijving plaatsvond. Zoals Tex dat omschreef "alsof je lichaam het overneemt". Heel bijzonder.

Tex en AnnieB, wat een ontroerende verhalen. Het blijft mooi om te lezen.

Wow aangrijpend weer hoor,Texelonia en Annie

Wat jammer Annie dat je supersnel volledige ontsluiting had en het toch een keizersnee is geworden en dan nog wel onder narcose.

Oh ja, ik heb ook een bevallingsverhaal...had me dat nog niet eens echt gerealiseerd, ben veel te veel met Noa bezig geweest!
Vanaf 37 weken heb ik heel veel voorweeën gehad - ik dacht telkens dat de bevalling was begonnen en ben zelfs een hele middag in het ziekenhuis geweest omdat ik best krachtige weeën had. Ze deden echter niets.
Mijn bevalling begon écht op zondag 5 december, toen ik 38,6 weken zwanger was. We waren best laat naar bed gegaan en ik lag eindelijk lekker op bed, toen ik een uur later opeens naar de wc moest. Ik had een raar gevoel en het idee dat ik in m'n broek had geplast. Maar toen ik opstond begon het ineens te stromen en wist ik dat het iets anders moest zijn: namelijk gebroken vliezen! Ik was eigenlijk ineens heel blij omdat ik me bedacht dat de baby nu binnen 24 zou moeten komen, omdat je niet langer dan zo lang gebroken vliezen mag hebben (had ik ergens gelezen).
Ik maakte m'n man wakker en die was helemaal blij om het te horen. Mij was hij op dat moment even TE blij want de weeën waren al begonnen en het deed eigenlijk al gelijk erg zeer. Ze kwamen al erg vaak en we belden de verloskundige op om het te zeggen.
Zij zei dat we maar weer moesten bellen als ze echt regelmatig waren (om de vijf minuten) en een minuut of langer duurden. Ze kwamen echter de hele nacht wél om de twee-drie minuten maar duurden niet langer dan een halve minuut. De hele nacht heb ik zo doorstaan tot ik het zat werd en om 6 uur ongeveer (denk ik) de verloskundige belde. Die kwam eraan (ze klonk ongelooflijk slaperig aan de telefoon!) en na het toucheren (wat heel erg pijn deed, voornamelijk omdat ik erg gespannen was misschien) zei ze dat ik maar 1 centimeter (of eigenlijk nauwelijks) ontsluiting had.
Toen had ik het niet meer en barstte ik in tranen uit. De verloskundige zei dat ik maar lekker onder de douche moest gaan staan en dat ze het toch nog wilde afwachten. Ze gaf me nog wat instructies om de weeën beter op te vangen (het deed de hele nacht al erg veel pijn en het puffen had ik niet geleerd) en met veel moeite lukte dat wel. Omdat ik zo gespannen was was ik constant aan het rillen, wat niet verholpen werd met een extra blaaskacheltje (we hebben geen cv) helaas. Ik moest me echt ontspannen zei ze. Uiteindelijk werd dat rillen minder, inderdaad nadat ik me ontspande.

Ik kreeg weer een beetje moed voor de dag en zei dat ik weer zou bellen als:
- de weeën langer duurden
- de pijn niet meer te houden zou zijn

Zondagochtend rond 12 uur belde ik haar weer, na heel veel zeer pijnlijke rugweeën te hebben verwerkt, met de mededeling dat ze nou maar eens moest komen, want ik verwachtte wel wat ontsluiting te hebben. Ze kwam er redelijk snel aan en na het toucheren zei ze dat ik nog maar 1 cm had, wat betekende dat ik dus werkelijk NIETS was opgeschoten. Als soort van troost zei ze nog dat het wel helemaal 'verweekt' dus zacht was...maar daar had ik voor mijn gevoel niets aan.
Toen kwam ze met het idee om naar het ziekenhuis te gaan, waar ik dan pijnmedicatie kon krijgen (pethadine o.i.d.), dan zou ik het beter vol kunnen houden. Ik weigerde dat echter pertinent, want ik wilde thuis bevallen! Ik moest en ik zou.... Mijn man en zij lieten het maar mijn keuze zijn ook al had ik wel door dat ze liever wilden dat ik naar het ziekenhuis zou gaan. Ik was tenslotte al bijna 12 uur bezig.
Ik wilde echter thuisblijven en heb nog 4 uur lang dezelfde rugweeën gehad tot ik het eindelijk genoeg vond en besloot naar het ziekenhuis te gaan (met een enorm rotgevoel, ik wilde écht thuis bevallen).
In het ziekenhuis kreeg ik gelijk een bed in een verloskamer én kreeg ik eten (wat mijn man voor het grootste gedeelte heeft opgegeten omdat ik geen trek had). Na hartfilmpjes etc. (en een hele lange tijd wachten omdat er niemand tijd had blijkbaar) moest ik gaan slapen in een 'gewoon' bed, en kreeg ik een prik voor het slapen. Die maakte mij ook high (wat iemand anders ook al zei) maar de weeën werden niet minder pijnlijk vond ik. Al met al heb ik tussen de weeën door telkens een heel klein beetje geslapen en werd dan weer half wakker van de weeën. Een gesprek voeren was in ieder geval niet meer mogelijk! Na een paar uur werd ik naar een andere verloskamer gebracht waar ik verder moest slapen. Mijn man werd eigenlijk naar huis gestuurd maar hij zei: óf ik blijf hier op een stoel slapen óf in een bushokje hier voor het ziekenhuis, maar ik ga niet naar huis ... lief he! Toen kreeg hij ook maar een bed en mocht hij in de verloskamer erbij slapen.
Daar kreeg ik nog een prik en heb ik 'geslapen' tussen de weeën door tot zes uur 's ochtends denk ik. Een verpleegkundige ging de gynaecologe halen toen ik zei dat ik het écht niet meer aankon, zó moe was ik. De gynaecoloog zei dat ik kon overwegen om een ruggeprik te nemen (krijgen), en dat ik zowiezo een weeën-stimulerend infuus moest krijgen omdat het te lang had geduurd, de baby moest echt geboren gaan worden. Ik zwichtte maar voor de ruggeprik omdat ik het echt niet zag zitten om een weeënstorm op eigen kracht op te vangen.
Ze deden toen een electrode op het hoofdje én ik kreeg een katheter om te plassen...daarna deden ze het infuus erin en werd ik (terwijl ik ondertussen steeds meer en krachtigere weeën kreeg) naar de kamer gereden waar ik de ruggenprik zou krijgen. Dat vond ik een heel gedoe én het was behoorlijk pijnlijk. De verdoving was niet helemaal goed (schuin over de buik) maar de pijn was een stuk minder.
Een kleine drie uur later kreeg ik ineens weer pijn, steeds heftiger, en dat bleken de persweeën te zijn! Ze besloten om de ruggeprik 'uit te zetten', wat ik niet leuk vond...en toen was het wachten op de persweeën. Die kwamen maar heeeeel weinig en ze waren erg zwak, dus ik moest met alle macht meepersen. Uiteindelijk duurde het 17 minuten voordat eindelijk het hoofdje stond, wat ik zo pijnlijk vond dat ik zei dat ik ging stoppen en het niet meer lukte! Iedereen rond het bed (er waren een gynaecoloog, een arts-assistent, een verpleegkundige, een stagiaire én natuurlijk mijn man aanwezig) was mij aan het aanmoedigen en zei dat ik het goed deed en dat ik moest volhouden. Dus deed ik dat maar...en uiteindelijk na een laatste krachtsinspanning was het hoofdje eruit! En met een paar laatste heerlijke pufjes werd Noa geboren! Ze werd nat en glibberig op mijn borst gelegd en dat voelde heerlijk. Wat vond ik haar mooi, ondanks het vele smeer en het bloed! Ik bleef maar herhalen: ik heb een kindje! Ze is echt mijn kindje! Ik kon het eigenlijk nog niet geloven.

We moesten helaas nog 24 uur in het ziekenhuis blijven vanwege infectiegevaar voor Noa. Gelukkig was alles goed en mochten we daarna weer naar huis. Ik was erg blij om thuis te zijn, want de verpleging in het ziekenhuis was niet al te aardig!
Maar al met al heb ik niet eens zo'n erg slechte herinnering aan de bevalling...Noa was tenslotte helemaal gezond én mijn man was erbij gelukkig, en hij was erg lief en heeft me echt geholpen. \

Nou, dat was het dan, een heel lang verhaal, hopelijk niet té lang!




[ Bericht 3% gewijzigd door Suzanna op 20-01-2005 18:16:34 (plaatjes :)) ]

Dankjewel voor het delen van jullie verhalen tex, annie en suzanna

mooie verhalen hoor,

Ik kwam tot de conclusie dat ik de mijne ook nog niet neergezet heb

Hier begonnen de weeen op 5 september in de avond, we hadden gebbq en we zitten nog wat na te kletsen, en dan ga ik naar binnen om wat op te ruimen en ineens een steek rechts in mijn buik, ik roep nog lacherig naar Marco volgens mij gaan we beginnen, hij antwoorde zodra het een echte wee is merk je het vanzelf.
Die avond word ik zoals gewoonlijk tegen een uurtje of 3 wakker om even te plassen, ik ga naar beneden ik plas en krijg me ineens een kramp, ach d8 ik de kleine trapt me even om me te pesten
Dus ik kruip terug tegen Marco aan in bed en slaap een half uurtje en word wakker van weer een kramp, en ik was gelijk ook wakker, dus ik ga wat liggen lezen, terwijl de krampjes steeds meer en vaker beginnen te komen,
Ik roep Marco met Volgens mij is het nu echt begonnen, help jij me even met bijhouden, doordat Marco nog slaapdronken is krijg ik het antwoord ja doen we morgen....
Ach dan doe ik het zelf wel, dus ik met pen en papier in de aanslag, telefoon met stopwatch functie bij de hand en gaan met de banaan, en jawel ze komen om de 8 min daarna om de 6 en later om de 5 min en dat gaat door die om de 5 min een 1,5 uur lang, dus tijd om de verloskundige te gaan bellen.
Ondertussen is Marco wat meer wakker en begrijpt dat het idd begonnen is.
De verloskundige gebeld en die zegt kom maar langs dan kijken we even, dus wij in de auto op weg naar het ziekenhuis, daar aangekomen getocheerd en jawel ik had al 3 cm ontsluiting best wel al veel voor een eerste bevalling...., maar in het ziekenhuis na een goed half uur en geen enkele wee mee te bekennen mogen we lekker terug naar huis, waar ik lekker in een warm bad kruip met een boekje erbij, ondertussen is Marco online op irc gedoken en meld dat het begonnen is, hij maakt gelijk ook nog even een scriptje zodat iedereen op de chat mee kan genieten
Nadat het water afgekoeld is ga ik eruit en probeer nog wat op te ruimen, ondanks dat de weeen blijven komen, dus om 12 uur weer gebeld, er weer naar toe, maar geen veranderingen en weer geen weeen meer in het ziekenhuis, dus we mogen weer terug naar huis.
Thuis heb ik ondertussen een tas met spulletjes in gepakt, beetje op de chat rondgehangen en wat doelloos door het huis gebanjerd
paar uur later weer naar het ziekenhuis, en jawel de laatste wee krijg ik nog net mee in het gangpad en dat is dan ook wederom de laatste in het ziekenhuis, ook nu mag ik nog een keertje naar huis.
Dat houden we vol tot 6 uur, ondertussen met Phylene (spel je naam nu wel helemaal fout sorry) afgesproken dat we haar op de hoogte houden van de bevalling.
En nu kreeg in een wee in het ziekenhuis die ze mee konden voelen, die was krachtig genoeg en na wat voelen had ik al wel 5 cm ontsluiting en mochten we blijven, ze hebben me toen gestript en mocht ik in de verloskamer vertoeven, na kennis gemaakt te hebben met de verpleeging,kraamverzorgster, werd er bloed geprikt en werden Marco en ik even alleen gelaten.
We hebben wat tv gekeken met de kraamverzorgster wat lopen kletsen en zo nu en dan kwamen ze ff checken... en dat ging door tot een uurtje of 23.00 uur, volgens de verpleging hadden we te maken met een dieseltje
De verloskundige was het zat en zei, ik ga je vliezen breken en wat versnellen de boel, dus vliezen werden gebroken, en daar kwamen ze erachter dat Thijs in het vruchtwater had gepoept, dus ik mocht niet meer rondhuppelen, werd aan de cg gekoppeld en Thijs kreeg iets op het hoofd en alles werd bijgehouden.
Doordat ik ineens onder verpleging viel, ging de kraamverzorgster naar huis en werden we nog vaker gecontroleerd.
De weeen werden sterker en sterker, maar voor mij nog niet echt sterk genoeg want ik kreeg ze goed de baas,
Totdat de weeen naar mijn rug kropen en het bed nu niet al te confortabel lag werd ik even op de zij gelegd en dat was wat minder maar ik was een taaie en wilde me niet laten kennen dus hield het nog een weetje of wat uit.
Weer gevoeld en ik was er bijna 8 cm, moest op de zij blijven liggen zodat het laatste riggeltje ook weg was, die weeen waren iets minder doordat ik ook giga veel persdrang kreeg.
Bijna wilde ik roepen ik red het niet maar toen werd het verlossende woord uitgesproken, volledige ontsluiting
Ik mocht weer terug op de rug gaan liggen en mocht lekker mee persen en na 12 minuten persen werd daar geboren Thijs !!!

Ik vond het 100% meevallen, niet alleen doordat ik me geen moment druk gemaakt heb om de bevalling, heb ik het lekker over mij heen laten komen en daar ben ik blij om geweest

Doordat het al laat was en vanwege het poepen in het vruchtwater moesten we een nachtje blijven, de volgende middag om half 3 waren we weer thuis

[ Bericht 34% gewijzigd door Bar_en_Mar op 21-01-2005 00:24:06 ]

Het blijft een wonder of ze nu zelf komen of geholpen moeten worden. Ik blijf het een heel mooi iets vinden.

De bevalling

Het begon allemaal zo mooi. We waren er helemaal klaar voor. Guido had de jacuzzi op het dakterras naar de slaapkamerdeur geschoven en er een bungalowtent overheen gezet tegen de regen, sneeuw en wind. Met kerstverlichting erin was het een romantisch geheel. De laatste dagen voor de geboorte zaten we te mijmeren in bad hoe lang het nog zou duren. Theoretisch gezien kon het nog wel bijna 3 weken duren, maar guido dacht dat het wel snel zou gaan beginnen. We waren er immers klaar voor en hij had gelezen dat vrouwen pas bevallen als als alles klaar is. Op zondagmiddag hadden we een nieuwjaarsborrel van de buren en we grapten over de bevalling in de tent, ze zouden wel horen wanneer het begonnen was aan het geschreeuw. Toen we thuiskwamen had guido het idee dat er iemand in huis was. Hij wist zeker dat Kruimeltje snel zou komen. Toen we de trap opliepen zei ik voor de grap, ‘ voor het laatst naar bed met ons tweetjes’. Die nacht konden we niet slapen. Het stormde behoorlijk en we waren bezorgd of de tent wel zou blijven staan. Om 7 uur zat ik beneden al achter de computer, voor mijn doen echt heeeeeel erg vroeg. Om half 10 toch maar besloten weer te gaan slapen, want ik was nog erg moe en stel je voor dat guido gelijk had en Kruimeltje snel zou komen, dan moest ik toch een beetje uitgerust zijn. Guido ging vogels kijken in de Oostvaardersplassen.

Om half 12 werd ik wakker van een natte vloedgolf, mijn vliezen waren gebroken ! Gelijk heb ik Guido gebeld en die is gauw naar huis gekomen. We waren door het dolle heen, eindelijk ging het dan gebeuren. Maar er gebeurde die dag nog niet veel helaas. Het rommelde wel behoorlijk in mijn buik maar van echte weeen was nog geen sprake. Om 6 uur kwam de verloskundige langs en die meldde chagerijnig dat het volgens haar urine was geweest en geen vruchtwater, alhoewel ze het niet zeker wist. Ik wist het wel zeker want urine is niet helder en ruikt heeeel anders maar we waren toch een beetje teneergeslagen toen ze weer weg was. Was het nou wel of niet begonnen ? Om dat te weten ging ik de weeen bijhouden, en al snel bleek dat ze om de 4 a 5 minuten kwamen. Ze waren alleen nog niet heftig of pijnlijk. De verloskundige had gezegd dat ik voor half 12 de volgende ochtend moest bevallen ivm de gebroken vliezen, anders moest ik naar het ziekenhuis. Dus ik wilde wel heel graag dat het nu door zou gaan zetten. Vanaf middernacht kwam Guido erbij en toen begonnen de weeen pas echt door te zetten. We moesten de tweede verloskundige bellen want er had nu een ander dienst, en die moest weten of ze rekening moest houden met een bevalling vannacht of niet. Het was immers volle maan en dan schijnt het nog wel eens druk te zijn met bevallingen. Om half 1 was de verloskundige er en bij het toucheren bleek dat ik 2 cm ontsluiting had. We moesten maar bellen als ik het niet meer volhield, maar bij voorkeur niet vannacht.. We zijn lekker in de jacuzzi gegaan en hebben zo een aantal uurtjes doorgebracht. De weeen werden meteen een stuk heftiger toen ik het water inging, en als ik er even uitging om naar de wc te gaan zwakten ze weer behoorlijk af. Om 5 uur vond ik ze toch wel erg heftig worden en hebben we de verloskundige gebeld. Toen ze kwam had ik 6 cm ontsluiting, dus dat was vlot gegaan.

Tot 7 uur heb ik toen binnen in de badkamer in bad gelegen om de weeen op te vangen. Ik had fikse rugweeen dus het was bepaald geen pretje. Ook kwamen de weeen op het laatst continu achter elkaar, dus tijd om bij te komen had ik niet. Toen ik om een uur of 7 persdrang kreeg was ik dan ook al erg moe. Maar het einde was in zicht, dus ik kwam uit het bad en ging op de baarkruk zitten. Door het opstaan zakte Kruimeltje een klein stukje dieper en de persweeen sloegen in alle hevigheid toe. Helaas bleek bij het toucheren dat ik nog steeds maar 6 cm ontsluiting had ! Van de verloskundige moest ik de persweeen wegzuchten maar er was geen houden aan. Maar persen kon ook niet want Kruimeltje kon er nog niet door ! Toen besloten we om dan toch maar naar het ziekenhuis te gaan. Wellicht konden ze met pijnstilling ervoor zorgen dat ik het wat langer vol kon houden. Omdat we naar het ziekenhuis in Lelystad gingen en niet in Almere ging de verloskundige niet mee. Daar gingen we dus op pad, het was spiegelglad buiten, en ik zat met persweeen achterin de auto terwijl Guido probeerde om zo voorzichtig mogelijk te rijden. Ieder hobbeltje en bobbeltje was een kwelling voor me. Gelukkig namen de persweeen zodanig af dat ze weer weg te puffen waren. En zo reden we in de vroege ochtend naar het ziekenhuis, waar we al opgewacht werden door de verpleegsters. In de verloskamer bleek dat ik inmiddels 9 cm ontsluiting had, het autoritje had dus goed zijn werk gedaan ! Na een kwartier had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Inmiddels hadden ze een electrode op het hoofdje van de baby aangesloten om de hartslag in de gaten te houden en lag ik aan het infuus met weeenopwekkers, want het autoritje had zijn werk iets te goed gedaan en de weeen zwakten af. Zelfs met de maximale dosis weeenopwekkers bleven de persweeen nog vrij zwak, dus ik moest hard mijn best doen om mee te persen. Na 30 minuten persen viel iedere keer Kruimeltjes hartslag helemaal weg tijdens de persweeen. De assistent gyneacologe haalde de gyneacoloog erbij en die besloot dat ze er zo snel mogelijk uitmoest. Voor een spoedkeizersnede was zelfs geen tijd meer. Ik kreeg een knip en de vacuumpomp werd op het hoofdje gezet, en tijdens de volgende wee werd ze er met grof geweld uitgetrokken. De gyneacoloog duwde op mijn buik en de assistente en de verpleegster trokken aan de pomp. Normaal gesproken duurt het aanbrengen van de pomp ongeveer een kwartier en zijn er 5 weeen nodig om geboren te worden. Bij ons gebeurde dit alles binnen 2 minuten en in 1 wee. Ze lag nog erg diep, want ze konden niet eens voelen welke kant het hoofdje op keek. Het bleek dat de schoudertjes vast waren komen te zitten. Om 9.58 werd Myrthe geboren, het was niet bepaald de zachte overgang die we voor haar in gedachten hadden in het warme water van het bad. Maar gelukkig begon ze meteen te ademen en was alles goed met haar. Wat een opluchting !

Toen begon echter het tweede deel.. de placenta wilde niet komen. Ondanks wederom de hoogste dosis medicijnen zat de placenta muurvast. Ondertussen lag ik wel erg te bloeden en ik verloor 4 stolsels ter grootte van een tennisbal. En ik iedere keer maar denken dat het de placenta was en helemaal opgelucht zijn. Na een hele hoop erg pijnlijk geduw en gemasseer op mijn buik en getrek aan de navelstreng was het duidelijk dat er geen beweging in te krijgen was. Ik had inmiddels al ruim 1300 cl bloed verloren. Om 11 uur moest ik naar de operatiekamer waar de placenta met de hand verwijderd zou worden onder narcose. Gelukkig kon ik er snel terecht, ik kreeg voorrang omdat ik zo erg bloedde. Voordeel van de narcose was dat ze de knip ook meteen onder narcose konden hechten. Om tien voor half 12 ging ik onder narcose en om twee uur was ik weer terug op de verkoeverkamer. Normaal duurt zo’n operatie een dik half uur maar de placenta zat zodanig vast dat ze erg lang bezig zijn geweest en flink hebben moeten sjorren om hem los te krijgen. Hierdoor had ik weer heel erg veel bloed verloren, en toen ik bijkwam lag ik dan ook helemaal te stuiteren van het rillen in bed. Niet van de kou maar van het bloedverlies, mijn Hb was nog maar 3.0. Het duurde erg lang voordat het bloed voor de bloedtransfusie er was en al die tijd lag ik vreselijk te stuiteren, wat heel erg pijnlijk was aan mijn nek en aan mijn wond. Tegen de pijn kreeg ik 2x valium, wat gelukkig wel goed hielp. Het stuiteren bleef maar het deed geen pijn meer. Eindelijk kwamen de zakken bloed en toen die eenmaal binnen waren knapte ik snel op en mocht ik naar de zaal, eindelijk naar mijn man en meisje toe. Helaas was Guido net weggestuurd door de verpleegsters, die werden gek van zijn ge-ijsbeer, en ze dachten dat het nog wel even zou duren voordat ik terug zou zijn. Dus toen heb ik vol smart op Guido gewacht maar gelukkig kon ik wel meteen mijn meisje bewonderen. Na een half uur kwam Guido terug en toen hebben we gauw opa en oma gebeld die meteen langs kwamen. ‘s avonds kwam ook de andere oma samen met Julie, en Pascal en Marieke.

‘s Nachts kreeg ik hoge koorts, en moest er bloed, urine en lochia afgenomen worden om te onderzoeken of ik een infectie had opgelopen. Via het infuus kreeg ik antibiotica toegediend. Van slapen kwam die nacht dus wederom niets. Ik was nu al drie nachten wakker en helemaal kapot. Door het bloedverlies was ik ook vreselijk slap. De volgende ochtend nam de koorts gelukkig af. Ook de katheter mocht eruit, wat wel betekende dat ik nu zelf mijn bed uit moest als ik naar de wc moest… Met hulp van de verpleegster ging dat gelukkig wel goed. ‘s avonds zou ik een kamer apart krijgen omdat ik echt nodig moest slapen. Maar helaas kwam er een spoedgeval tussen en zou ik toch op zaal moeten blijven. Dit zag ik echt niet zitten want het was weer ‘volle bak’. Dus hebben we mijn ouders gebeld en zijn we toch maar naar huis gegaan, want het was toch wel het belangrijkste dat ik kon gaan slapen. Helaas dacht Myrthe daar anders over en zijn we alsnog de hele nacht met haar in de weer geweest. Dus alweer een slapeloze nacht.

Inmiddels zijn we dik twee weken verder en ik ben nog steeds niet goed hersteld. Het bloedverlies heeft er aardig ingehakt, mijn Hb was nu 6.1 dus het is zich wel goed aan het herstellen maar nog steeds te laag. Hierdoor wordt ik regelmatig duizelig en val (bijna) flauw. Ook ben ik nog heel erg moe wat natuurlijk ook niet anders kan met zo weinig slaap, maar dit is iets waar iedere jonge ouder mee te maken heeft Helaas kreeg ik er gisteren ook nog een buikvirus bij waardoor ik 40 graden koorts kreeg en flink moest overgeven en aan de diarree ging. Zaten we net op te wachten :evil: De komende tijd zal dus nog wel in het teken staan van rusten en aansterken..

Jee wat een verhaal zeg Ladybos Gelukkig is met Myrthe alles goed maar dat is natuurlijk absoluut niet zoals je je alles had voorgesteld. En doordat je weerstand laag is door dat bloedverlies heb je ook nog sneller een virus te pakken. Belangrijkste is nu om zo rustig aan te doen als mogelijk is. Ladybos, heel veel sterkte en ik hoop dat je er snel bovenop komt en voor 100% kunt gaan genieten

Ladybos, wat een bevalling zeg
Gelukkig dat Myrthe direct begon te ademen, kan me voorstellen dat dat een hele opluchting was op dat moment!!!!!

Ladybosje, tjonge wat een verhaal zeg
Ik hoop dat je snel een beetje hersteld van je buikgriep en dat je hb weer op een normaal niveau komt (dat bijna flauwvallen lijkt me doodeng als je een babietje moet verzorgen). Vermoeidheid is inderdaad gewoon als je net moeder bent geworden, maar door je lage hb zul je er ws nog wat meer last van hebben dan de gemiddelde jonge ouder... Dus probeer zo rustig mogelijk aan te doen.

O, ja zou ik toch bijna het belangrijkste vergeten: ik ben echt heel blij dat het Myrthe allemaal goed gaat

Piglet, het is inderdaad erg onhandig dat flauw worden, want ik durf dus niet te staan/lopen/traplopen met Myrthe in mijn armen. Dus daar moet Guido steeds voor op komen draven. Gelukkig is ons bed inmiddels omgetoverd tot commode, voedinsstation en slaapplek in-een

Ladybos wat een bevalling Wat moet dat een machteloos gevoel zijn geweest dat ze met zijn allen aan je liepen te sjorren om haar maar geboren te laten worden. En persweeen op moeten houden in een auto lijkt me echt vreselijk! Ik vond het al erg in mijn bed onderweg naar de operatiekamer, over de drempeltjes van de lift.

Inderdaad doe het heel rustig aan de komende tijd! Het belangrijkste is nu dat jij weer aansterkt, alle rest komt wel een keertje.

Jemig wat een verhaal, Ladybos

Gelukkig is alles goed met Myrthe, dat zal een hele opluchting zijn geweest. Vervelend van die vermoeidheid en het bijna-flauwvallen, en dan ook ziek worden erbij Hopelijk knap je nu eindelijk snel op, zodat je nog meer van je prachtige meisje kan genieten!

Ladybos jemig wat heb je mee gemaakt? Dit is echt behoorlijk veel. Ik ben super blij dat jij en je dochter nu thuis zijn en dat je nu langzaam op krachten kan komen. En op de commode/voedingsstation en slaapplek kan je hopelijk een helebole genieten!!!

Ladybos sterkte met aansterken en het verwerken van de bevalling en ben blij dat alles goed met jullie gaat

Jeetje Ladybos, al wist ik het al, zoals je het nu schrijft lijkt het zo veel enger. Vreselijk dat gedoe. Voor jou en Myrthe maar ook voor Guido. Ben wel 'blij' dat je het ziekenhuis fijn vond. Neem alle tijd en rust he!

Ladybos ik schrik van je verhaal en vind het jammer voor je dat je zo'n akelig einde had aan een in het begin zo voorspoedig lopende bevalling. Gelukkig was wel alles goed met Myrthe. Hopelijk ben jij snel weer aangesterkt

Suzanna en Bar, bedankt voor het delen van jullie verhaal

Wow, wat een mooie, heftige, soms bemoedigende en soms vreselijke en verdrietige verhalen dames!!! bedankt!

Ladybos, wat een indrukwekkend verhaal! Zitten hele herkenbare dingen in. Iedere keer lopen weer de koude rillingen over je rug bij dit soort verhalen
Het cliche gaat echter bij mij wel op: hoe erg het ook was, uiteindelijk kijk ik er met een geweldig gevoel naar terug, want het is toch het moment geweest dat mijn zoon werd geboren en daar ben ik zo megatrots op!!
Dus Ladybos, je hebt het geweldig gedaan!!