MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Een bericht over nieuwe nummers:
http://www.nme.com/news/110838.htm
Volgend jaar een nieuwe Radiohead cd
http://www.nme.com/news/110838.htm
Volgend jaar een nieuwe Radiohead cd
Are you nuts??
Is het je al gelukt om de bootleg hiervan te vinden?quote:Op vrijdag 10 december 2004 22:07 schreef ChOas het volgende:
Mooi verhaal van Michael Stipe (R.E.M.) over Radiohead fans:
[..]
Daar wil ik dus echt de bootleg van
I love music |Ajax forever
http://frontpage.fok.nl/c(...)-feest-of-farce.html
http://frontpage.fok.nl/c(...)-feest-of-farce.html
iemand in elk geval wel....en ik krijg het!!!
I love music |Ajax forever
http://frontpage.fok.nl/c(...)-feest-of-farce.html
http://frontpage.fok.nl/c(...)-feest-of-farce.html
Ik heb die bootleg, vond hem niet zo bijzonder. Die van Glastonbury (28-06-03) vind ik pas écht goed. Goede sfeer enzo. Helaas is er (zover ik weet) geen bootleg van 26-06-03 in Werchter. Daar ben ik geweest en was echt super!quote:Op donderdag 17 februari 2005 20:46 schreef peaceman het volgende:
iemand in elk geval wel....en ik krijg het!!!
Ik was daar ook!quote:Op zaterdag 19 februari 2005 11:36 schreef radiokoen het volgende:
[..]
Ik heb die bootleg, vond hem niet zo bijzonder. Die van Glastonbury (28-06-03) vind ik pas écht goed. Goede sfeer enzo. Helaas is er (zover ik weet) geen bootleg van 26-06-03 in Werchter. Daar ben ik geweest en was echt super!
Het was m'n beste Radiohead optreden dat ik gezien heb. Zou ook graag het concert hebben op video of cd.
Are you nuts??
Ja die avond was echt magisch. Ook nog voorafgegaan door Bjork, om niet snel te vergeten!quote:Op zaterdag 19 februari 2005 12:46 schreef whosvegas het volgende:
[..]
Ik was daar ook!
Het was m'n beste Radiohead optreden dat ik gezien heb. Zou ook graag het concert hebben op video of cd.
Een opname daarvan zou hier ook een welkom thuis vinden.
Ik was er ook. Mijn eerste en voorlopig laatste Radiohead concert. Maar het was geweldig. Hopen dat ze snel weer gaan touren.
'Paul McCartney krijgt een award van niemand minder dan Bono' - Beau van Erven Dorens.
http://www.last.fm/user/spacemangraig
http://www.last.fm/user/spacemangraig
Er zijn in elk geval wel delen van Werchter 2003 terug te vinden, maar of het als geheel bestaat is mij ook niet bekend...quote:Op zaterdag 19 februari 2005 11:36 schreef radiokoen het volgende:
[..]
Ik heb die bootleg, vond hem niet zo bijzonder. Die van Glastonbury (28-06-03) vind ik pas écht goed. Goede sfeer enzo. Helaas is er (zover ik weet) geen bootleg van 26-06-03 in Werchter. Daar ben ik geweest en was echt super!
Was idd super...
I love music |Ajax forever
http://frontpage.fok.nl/c(...)-feest-of-farce.html
http://frontpage.fok.nl/c(...)-feest-of-farce.html
Niet eens naar Gelredome geweest dan?quote:Op zaterdag 19 februari 2005 20:57 schreef spacemangraig het volgende:
Ik was er ook. Mijn eerste en voorlopig laatste Radiohead concert. Maar het was geweldig. Hopen dat ze snel weer gaan touren.
I love music |Ajax forever
http://frontpage.fok.nl/c(...)-feest-of-farce.html
http://frontpage.fok.nl/c(...)-feest-of-farce.html
Was echt een schitterende combinatie ja (mijn eerste keer dat ik ze zag)!quote:Op zaterdag 19 februari 2005 16:56 schreef labello het volgende:
[..]
Ja die avond was echt magisch. Ook nog voorafgegaan door Bjork, om niet snel te vergeten!
Een opname daarvan zou hier ook een welkom thuis vinden.
Ik vond zelf het concert in Brussel het mooiste, de week voor Gelredome. Maar dat kan ook komen doordat ik toen op de derde rij stond en bij het Gelredome meer in de file vooraf had gestaan
De sfeer die in Brussel hing was gewoon geweldige. Super akoestiek en een geweldige performance.
Als ze weer gaan touren ben ik niet van plan om het bij twee of drie keer te laten
Daar was ik ook bij, ik woon er vlak bij in de buurt.quote:Op zondag 20 februari 2005 09:22 schreef peaceman het volgende:
[..]
Niet eens naar Gelredome geweest dan?
Werchter vond ik toch een stuk mooier. Alleen in het Gelredome hebben ze een paar van m'n favorieten gespeeld die ze niet in Werchter speelden. In het Gelredome vond ik het publiek wat suf, op nummers als My iron lung, hoor je helemaal uit je dak te gaan En verder die irritante lui met hun mobieltje, die zonodig de voetbal wedstrijd in de gaten moesten houden. Al de werd de radio uitzending op een geniale manier door Climbing up de walls gemixt.
Are you nuts??
heerlijk om dit te lezen, ik was er zelf ook bij en deel die ervaringen idd voor mij was Gelredome beter, maar dat komt vooral omdat ik uitgerekend tijdens Radiohead op Werchter haast van m'n stokje ging, was niet helemaal lekker
voor mij was Gelredome beter, maar dat komt vooral omdat ik uitgerekend tijdens Radiohead op Werchter haast van m'n stokje ging, was niet helemaal lekker
Seriously!?
Ik heb ze voor het eerst (schaam schaam schaam) gezien op Pinkpop 2001 en ik vond het een briljant optreden.... Daarna op Werchter en Gelredome, beide in 2003. Beide optredens waren ook supergoed, maar de 1e keer Radiohead blijft speciaal! Net als de eerste keer REM (in Tivoli!!!!).
I love music |Ajax forever
http://frontpage.fok.nl/c(...)-feest-of-farce.html
http://frontpage.fok.nl/c(...)-feest-of-farce.html
Ik heb een vraagje voor de mensen die Kid A op zowel cd als lp hebben...Ik bezit hem op vinyl; en nu is het me recentelijk pas (na jaren luisteren! ) opgevallen dat de groef eindigt na Exit music for a film. Echterrr! daarna komt er nog pakweg een minuut aan ambient achtige afsluiting die je slechts bereikt door de arm op te pakken en over het eindpunt van die andere groef te zetten..
nu vraag ik me dus af..zit dat stuk ook op de cd versie..zo ja, is het een bonusgedeelte..zoiets dat pas na een tijdje stilte komt..of zit het er helemaal niet op!?
Ik ben benieuwd!
* zet Kid A op...
) opgevallen dat de groef eindigt na Exit music for a film. Echterrr! daarna komt er nog pakweg een minuut aan ambient achtige afsluiting die je slechts bereikt door de arm op te pakken en over het eindpunt van die andere groef te zetten..nu vraag ik me dus af..zit dat stuk ook op de cd versie..zo ja, is het een bonusgedeelte..zoiets dat pas na een tijdje stilte komt..of zit het er helemaal niet op!?
Ik ben benieuwd!
* zet Kid A op...
underground forever baby
Als je Motion Picture Soundtrack bedoelt (denk ik aangezien het over Kid A gaat) dan moet ik instemmend antwoorden. MPS duurt 3 minuten ofzo en rond 4:15 tot 5:15 ofzo zit er een ambient ietsje op de CD.quote:Op donderdag 3 maart 2005 00:40 schreef Laton het volgende:
Ik heb een vraagje voor de mensen die Kid A op zowel cd als lp hebben...Ik bezit hem op vinyl; en nu is het me recentelijk pas (na jaren luisteren! ) opgevallen dat de groef eindigt na Exit music for a film. Echterrr! daarna komt er nog pakweg een minuut aan ambient achtige afsluiting die je slechts bereikt door de arm op te pakken en over het eindpunt van die andere groef te zetten..
nu vraag ik me dus af..zit dat stuk ook op de cd versie..zo ja, is het een bonusgedeelte..zoiets dat pas na een tijdje stilte komt..of zit het er helemaal niet op!?
Ik ben benieuwd!
* zet Kid A op...
Dank! Lekker snel antwoord ook Ik bedoelde inderdaad Motion Picture Soundtrack. Titels ben ik altijd waardeloos inquote:Op donderdag 3 maart 2005 00:45 schreef Zzyzx het volgende:
[..]
Als je Motion Picture Soundtrack bedoelt (denk ik aangezien het over Kid A gaat) dan moet ik instemmend antwoorden. MPS duurt 3 minuten ofzo en rond 4:15 tot 5:15 ofzo zit er een ambient ietsje op de CD.
Ik bedoelde inderdaad Motion Picture Soundtrack. Titels ben ik altijd waardeloos in 
underground forever baby
Voor een Radiohead-fan altijdquote:Op donderdag 3 maart 2005 00:53 schreef Laton het volgende:
[..]
Dank! Lekker snel antwoord ook Ik bedoelde inderdaad Motion Picture Soundtrack. Titels ben ik altijd waardeloos in
Nog maar een berg intelectueel geneuzel dan..:
By Andrew Jacobs
Hoya Staff Writer
"Art is dangerous. It is one of the attractions: When it ceases to be dangerous you don’t want it.” — Anthony Burgess
Over a year ago, Radiohead released the startlingly brilliant Kid A. I never got the chance to review Kid A. But the greatest honor I can give a work of art is to discuss it. If an album can be pulled apart and argued, then there is something deep within it. Whether you like Kid A or not, it forces you to think. You know why you love it, or you were adamant on why you hated it. Either way, Kid A pushes and pulls you all over its landscape, imbedding itself in your mind.
Radiohead’s previous album, OK Computer, was nearly perfect. Everything fit: There was not one note too many, each subtle nuance was there for a purpose that is continually revealed with every listen. But OK Computer was also confining. It cornered its creators and doomed them if they tried to make it again. There is no way to follow up such an album by using the same methods. Repetition in art becomes mundane. If Picasso painted the same picture throughout his entire career, he would not be remembered as brilliant. But like Picasso, Radiohead evolved.
“Where all is but dream, reasoning and arguments are of no use, truth and knowledge nothing.” — John Locke
OK Computer was reality-based. It took a life and went through its daily torments and joys. And at the very end, with the chime of a bell, the person is redeemed. As was said in It’s a Wonderful Life, every time a bell rings, an angel gets his wings. But OK Computer’s beauty and undiminished power became a curse for the band instead of a blessing.
Kid A is a dream: Detached, disjointed, menacing and personal, it digs deep into the mind. It is full of images that we only see when we sleep, the strange languages and distorted fragments of voices that we hear in the dark. It destroyed OK Computer’s conventions. Radiohead tore to pieces all that it was so as to reconstruct itself.
“Taking a new step, uttering a new word, is what people fear most.” — Fyodor Dostoyevski
With Kid A, Radiohead dared to take a rarely traveled road in music. It took language and sounds of conventional music and turned them inside out, flipped them around and cut them to pieces. Radiohead re-invented pre-existing sounds. It then created its dreamscape and wintry world. The lulling music box, the pounding of your nightmares, the beautiful images of water and landscapes and then the final goodbye are all twisted into this picture of a mind collapsing in on itself.
“This is nat language in any sinse of the world.” — James Joyce
The album opens with “Everything in its Right Place.” Its ringing chimes of a keyboard played over a skewed and dismantled voice only annunciate its surreal lyrics. It uses its words to express emotions, to purge former demons while avoiding giving the listener too much information. Its words hide their true meaning in metaphors and imagery.
The title track sounds like a warped music box. A beautiful and subtle chiming tune slowly walks over top the electronic beats. Then, Thom Yorke’s distorted voice comes in. His words are barely recognizable as they dispense a rant of strange images. This beautiful song ends with a frightening image with cues the next song wonderfully. “Rats and children follow me out of town/ Come on kids ...”
To immediately follow that menacing image, “National Anthem” rages into the album’s body. Its pounding bass line carries the song along as the other sounds keep appearing and disappearing like ghosts. Then the phantasmagorical horn section blasts in with a chaotic onslaught of sounds. All of this beats the listener into submission asking for more.
But all of this disappears with “How to Disappear Completely and Never Be Found.” The disc’s most beautiful number, it floats the listener down a river at night. The stars reflect off the water while the strings shimmer in the background. In Yorke’s own words: “I dreamt I was floating down the Liffey and there was nothing I could do. I was flying around Dublin. And I really was in the Dream. The whole song is my experience of really floating.”
The instrumental and purely ambient “Treefingers” follows the serene “How to Disappear.” It is just a nice interlude separating the first part of the album from the second half. “Optimistic,” like “National Anthem” storms out of nowhere. It is the only time on Kid A where Radiohead three-guitar assault is used. The lyrics contain some of the album’s darkest imagery, talking of death, failure and decay. The rumbling of the guitars accentuates the song’s dark and morbid nature.
“Optimistic” is the start of the brilliant second half of the album which fits together beautifully. “Idioteque” is the centerpiece of the second half. Pure electronic music, it beats and immediately settles into a groove. Yorke’s bizarre words dance with the music.
“Beauty is unbearable, drives us to despair, offering us for a minute the glimpse of an eternity that we should like to stretch out over the whole of time.” — Albert Camus
“Motion Picture Soundtrack,” the final track, could be described as a love song. On the surface, it is, yet one lonely and scared. It is open with its fear of the outside world; the flowing harps create a majestic quality that keeps the listener in its wintry dream world. And the album ends with the words: “I will see you in the next life.”
“An artist’s only concern is to shoot for some kind of perfection, and on his own terms, not anyone else’s.” — J.D. Salinger
Radiohead made an uncompromising album with Kid A. It maybe a little pretentious, but so was the Beatles’ Sgt. Pepper. The group created an artistic achievement on their own terms. It made the album it needed to make. Kid A is brilliant. It is one of the few albums capable of unrelentingly grasping its listener for an entire hour. When it is over, you don’t have a tune to hum or a lyric to remember. All you have is your feeling. And in the end, that is all that matters.
bron : http://www.thehoya.com/guide/111601/guide24.cfm
Ongelooflijk hoe dit album me raakt nog elke keer... Kippevel altijd bij Everything in its Right Place.. en vochtige ogen bij How to Disappear Completely..dan weer Optimistic!...euh..welnu, is wel duidelijk he
laat ik er nu mijn mond maar weer even over houden.
By Andrew Jacobs
Hoya Staff Writer
"Art is dangerous. It is one of the attractions: When it ceases to be dangerous you don’t want it.” — Anthony Burgess
Over a year ago, Radiohead released the startlingly brilliant Kid A. I never got the chance to review Kid A. But the greatest honor I can give a work of art is to discuss it. If an album can be pulled apart and argued, then there is something deep within it. Whether you like Kid A or not, it forces you to think. You know why you love it, or you were adamant on why you hated it. Either way, Kid A pushes and pulls you all over its landscape, imbedding itself in your mind.
Radiohead’s previous album, OK Computer, was nearly perfect. Everything fit: There was not one note too many, each subtle nuance was there for a purpose that is continually revealed with every listen. But OK Computer was also confining. It cornered its creators and doomed them if they tried to make it again. There is no way to follow up such an album by using the same methods. Repetition in art becomes mundane. If Picasso painted the same picture throughout his entire career, he would not be remembered as brilliant. But like Picasso, Radiohead evolved.
“Where all is but dream, reasoning and arguments are of no use, truth and knowledge nothing.” — John Locke
OK Computer was reality-based. It took a life and went through its daily torments and joys. And at the very end, with the chime of a bell, the person is redeemed. As was said in It’s a Wonderful Life, every time a bell rings, an angel gets his wings. But OK Computer’s beauty and undiminished power became a curse for the band instead of a blessing.
Kid A is a dream: Detached, disjointed, menacing and personal, it digs deep into the mind. It is full of images that we only see when we sleep, the strange languages and distorted fragments of voices that we hear in the dark. It destroyed OK Computer’s conventions. Radiohead tore to pieces all that it was so as to reconstruct itself.
“Taking a new step, uttering a new word, is what people fear most.” — Fyodor Dostoyevski
With Kid A, Radiohead dared to take a rarely traveled road in music. It took language and sounds of conventional music and turned them inside out, flipped them around and cut them to pieces. Radiohead re-invented pre-existing sounds. It then created its dreamscape and wintry world. The lulling music box, the pounding of your nightmares, the beautiful images of water and landscapes and then the final goodbye are all twisted into this picture of a mind collapsing in on itself.
“This is nat language in any sinse of the world.” — James Joyce
The album opens with “Everything in its Right Place.” Its ringing chimes of a keyboard played over a skewed and dismantled voice only annunciate its surreal lyrics. It uses its words to express emotions, to purge former demons while avoiding giving the listener too much information. Its words hide their true meaning in metaphors and imagery.
The title track sounds like a warped music box. A beautiful and subtle chiming tune slowly walks over top the electronic beats. Then, Thom Yorke’s distorted voice comes in. His words are barely recognizable as they dispense a rant of strange images. This beautiful song ends with a frightening image with cues the next song wonderfully. “Rats and children follow me out of town/ Come on kids ...”
To immediately follow that menacing image, “National Anthem” rages into the album’s body. Its pounding bass line carries the song along as the other sounds keep appearing and disappearing like ghosts. Then the phantasmagorical horn section blasts in with a chaotic onslaught of sounds. All of this beats the listener into submission asking for more.
But all of this disappears with “How to Disappear Completely and Never Be Found.” The disc’s most beautiful number, it floats the listener down a river at night. The stars reflect off the water while the strings shimmer in the background. In Yorke’s own words: “I dreamt I was floating down the Liffey and there was nothing I could do. I was flying around Dublin. And I really was in the Dream. The whole song is my experience of really floating.”
The instrumental and purely ambient “Treefingers” follows the serene “How to Disappear.” It is just a nice interlude separating the first part of the album from the second half. “Optimistic,” like “National Anthem” storms out of nowhere. It is the only time on Kid A where Radiohead three-guitar assault is used. The lyrics contain some of the album’s darkest imagery, talking of death, failure and decay. The rumbling of the guitars accentuates the song’s dark and morbid nature.
“Optimistic” is the start of the brilliant second half of the album which fits together beautifully. “Idioteque” is the centerpiece of the second half. Pure electronic music, it beats and immediately settles into a groove. Yorke’s bizarre words dance with the music.
“Beauty is unbearable, drives us to despair, offering us for a minute the glimpse of an eternity that we should like to stretch out over the whole of time.” — Albert Camus
“Motion Picture Soundtrack,” the final track, could be described as a love song. On the surface, it is, yet one lonely and scared. It is open with its fear of the outside world; the flowing harps create a majestic quality that keeps the listener in its wintry dream world. And the album ends with the words: “I will see you in the next life.”
“An artist’s only concern is to shoot for some kind of perfection, and on his own terms, not anyone else’s.” — J.D. Salinger
Radiohead made an uncompromising album with Kid A. It maybe a little pretentious, but so was the Beatles’ Sgt. Pepper. The group created an artistic achievement on their own terms. It made the album it needed to make. Kid A is brilliant. It is one of the few albums capable of unrelentingly grasping its listener for an entire hour. When it is over, you don’t have a tune to hum or a lyric to remember. All you have is your feeling. And in the end, that is all that matters.
bron : http://www.thehoya.com/guide/111601/guide24.cfm
Ongelooflijk hoe dit album me raakt nog elke keer... Kippevel altijd bij Everything in its Right Place.. en vochtige ogen bij How to Disappear Completely..dan weer Optimistic!...euh..welnu, is wel duidelijk he
laat ik er nu mijn mond maar weer even over houden.
underground forever baby
Geweldig nieuws!
quote:Thom: Radiohead back to work
Thom was on the official site's message board last night, saying they're back to work.
: Have a cookie.
THAT
would be a bad idea
hey weve started work.(speaking of cookies)
no really.
Bron: www.ateaseweb.com
YAY! ben benieuwd!!!
..vandaag HTTT weer herontdekt namelijk...heeerlijk om een paar maanden niet naar een album te luisteren en dan alles weer "opnieuw" ontdekken!
..vandaag HTTT weer herontdekt namelijk...heeerlijk om een paar maanden niet naar een album te luisteren en dan alles weer "opnieuw" ontdekken!
(:
Ik doe lekker meequote:Op woensdag 9 maart 2005 20:41 schreef nein het volgende:
YAY! ben benieuwd!!!
..vandaag HTTT weer herontdekt namelijk...heeerlijk om een paar maanden niet naar een album te luisteren en dan alles weer "opnieuw" ontdekken!
Go to sleep....
Over my dead body.......!
underground forever baby
