Zwanger... en dan gaat het mis (2)

quote:

Op woensdag 14 april 2004 23:46 schreef speedfreakssj het volgende:edit: quote verwijderd

Ik geloof dat jij absoluut niet weet waar je het over hebt, en je sowieso niet ingelezen hebt in het vorige topic.
Snap hier werkelijk niets van, jij nog minder volgens mij.

[ Bericht 40% gewijzigd door shmoopy op 15-04-2004 00:22:00 ]

quote:

Op woensdag 14 april 2004 23:49 schreef speedfreakssj het volgende:
edit:quote verwijderd

Jeetje, kan het nog tactlozer?

[ Bericht 47% gewijzigd door shmoopy op 15-04-2004 00:22:47 ]

quote:

Op woensdag 14 april 2004 23:49 schreef speedfreakssj het volgende:

Onzin is een paar straten verderop

quote:

Op woensdag 14 april 2004 23:49 schreef speedfreakssj het volgende:
hoop kwetsende onzin

Hey, achterlijke idioot, verdwijn eens heel erg gauw terug onder je steen?

Het is maar goed dat ik hier gisterenavond laat niet meer heb gekeken geloof ik..

Ik ben helemaal gestopt met vloeien vannacht, helemaal niks meer te bekennen na 3 dagen. Is dat niet raar? Ik had nog nooit zo hevig gevloeid met zoveel zooi erbij. Normaal ben ik altijd 8 dagen ongi. Wel voel ik nog van alles in mijn buik. Nu ga ik weer denken, zou het niet zo kunnen zijn dat er nog wat zit, dead or alive? Dat kan niet he? Wat jullie?

Tsja, ik durf het bijna niet te zeggen, maar het zou, zou, zou een tweelingzwangerschap geweest kunnen zijn waarvan er nu eentje overleden en uitgedreven is, maar ja, die kans is wel aanwezig maar ook weer niet loei groot. Ik zou het gewoon even een paar dagen aankijken en als je je dan nog vreemd voelt even bij de HA langs gaan voor onderzoek.

Merisse, bel anders voor de zekerheid de VK, misschien kan ze jou geruststellen op deze manier.
Een vriendin van mij heeft vorige week hiervoor een echo gekregen.

Merisse, ga die vlos nou maar bellen want die kan je zekerheid verschaffen dmv een eventuele echo!!!
sterkte!!!!

Merisse, hoe gaat het nu?

Nog steeds hetzelfde; geen bloed meer maar wel nog wat buikpijn. Maar ik kijk het nog even aan, niks onrustbarends volgens mij. Dat van gisteren was toch denk ik meer dat de wens de vader van de gedachte is.... Moet toch de waarheid onder ogen zien en dat is dat ik dit jaar in ruim 3 maanden tijd 2x zwanger ben geweest en 2x een miskraam heb gehad. Het is niet anders. Maar lief dat je het vraagt.

even uit een ander topic gehaald....

quote:

Op dinsdag 14 september 2004 23:02 schreef moussy het volgende:
Ik heb helaas alleen het laatste stukje gezien en vond het geweldig dat deze mensen openlijk uitspraken dat zulke dingen je hele persoonlijkheid veranderen!! _{buitenstaanders snappen er geen hol van als je dat zegt}

quote:

Op dinsdag 14 september 2004 23:18 schreef Reese het volgende:

[..]

Volgens de site van de EO is dit de tweede aflevering van seizoen 2004/2005. Ik kan nog niet echt vinden of het nog een x herhaald wordt.

Ik vond het erg indrukwekkend, Moussy, in eerste instantie 'schrok' ik van het onderwerp, (ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel ) en daarom mijn eerdere reactie hier in het Speeltuinbankje. Ben toch blijven kijken en was erg onder de indruk van wat de ouders zeiden.

Ik kon me die bewuste opmerking juist erg goed voorstellen, alles verandert na zo'n gebeurtenis, dus ook je persoonlijkheid.

Ervaar jij dat als een taboe omdat je zegt dat je het zo geweldig vond dat er zo openlijk over gepraat werd?

Disclaimer: excuses voor mijn vragen over zaken waar ik geen bal mee te maken heb!

quote:

Op dinsdag 14 september 2004 23:26 schreef moussy het volgende:
Ik en een taboe, nah nee hoor, maar mensen snappen je niet. Dus vind het wel dapper dat deze mensen het zo op tv zeiden.

quote:

Op dinsdag 14 september 2004 23:27 schreef Reese het volgende:

[..]

Gelukkig heb jij weinig last van taboes, dat weet ik . Maar is het voor die zogenoemde buitenstaanders een taboe?

quote:

Op dinsdag 14 september 2004 23:32 schreef moussy het volgende:

[..]

Ja vaak wel. Als je al zegt dat je 3 kinderen hebt schieten ze al in de stress.

quote:

Op dinsdag 14 september 2004 23:38 schreef Reese het volgende:
Sorry dat ik weer doorvraag. Als je niet wil, zeg je vast wel dat ik moet nokken, toch?
[..]

Waardoor zou dat komen denk je? Wil 'men' gewoon niet horen dat er iets heel wezenlijks is veranderd?

Dus op het moment dat het gebeurt, is er nog even interesse en plaats voor verdriet, en daarna is alles weer normaal, is er niets gebeurd, niets veranderd, etc?
[..]

"Help, begint ze er nou weer over, wat moet ik nou zeggen??"

Ik vind het zo pijnlijk om te lezen. Het verdriet is al zo groot, en als de grote boze buitenwereld het dan ook nog eens niet 'snapt', dan... nouja, duh

quote:

Op dinsdag 14 september 2004 23:46 schreef moussy het volgende:

[..]

ja hoor
[..]

"men" vindt verdriet en dood maar eng. Via lettertjes op internet gaat het allemaal wel, maar als ze je in je smoel moeten kijken behandelen ze alsof je lepra hebt.

Voorbeeld.... Mink was twee weken voor mijn verjaardag gecremeerd... Of ik zat met Peet buiten om te roken en de horde visite zat binnen, en als ik binnen was, was het volkje buiten.

Nou komt er ook bij dat "men" opeens niet meer met je kan praten, omdat ze niet weten waar ze het over moeten hebben.
[..]

Het is ook heel moeilijk om mee te maken. Je bent zelf opstandig omdat je zo behandeld wordt en daardoor raak je álles en iedereen kwijt.

quote:

Op dinsdag 14 september 2004 23:48 schreef Spindizzy het volgende:

[..]

Mensen houden niet van verdriet... Je mag wel verdriet hebben maar hou dat lekker even voor jezelf, we zijn nu lekker koffie aan het drinken met elkaar en dat is toch hartstikke fijn? Toch? Geen moment voor tranen hoor...

Meeste mensen weten domweg niet wat ze met verdriet aanmoeten.

quote:

Op dinsdag 14 september 2004 23:51 schreef phileine het volgende:
Het is wel een bekend verschijnsel. Ik heb ook gezien dat mensen niet alleen een geliefde kwijtraakten, maar ook nog de mensen om hun heen omdat die niet wisten hoe ze ermee om moesten gaan en iemand dan maar "even wat rust" gunden. Mensen zijn geloof ik bang omdat ze niet weten wat ze moeten doen of zeggen. Als iemand verdriet heeft, wil je dat oplossen, en in zo'n geval kan dat niet. En zeker als je er na een paar maanden nog over doorzeurt zijn mensen het ook wel een beetje zat. Het leven gaat toch gewoon door? Terwijl het minimaal twee jaar kost bij de meeste rouwprocessen voordat je weer een beetje normaal in de wereld kunt staan. En bij zoiets als het verlies van een kind nog véél en véél langer.

quote:

Op dinsdag 14 september 2004 23:52 schreef moussy het volgende:
Ik heb een hele tijd gedacht dat het áltijd aan mijlag, de conflicten, tot ik van iemand it gedicht kreeg, waar ik iedereen mee om zn oren sloeg...

Verdriet verandert jezelf.
Verdriet doet je
anders horen,
anders zien,
anders waarnemen,
anders voelen.
Verdriet maakt je gevoeliger.

Verdriet verandert je contacten,
je levenszin,
je levensverwachting.
Verdriet verandert je interesses.
Verdriet verandert de mensen om je heen.

Verdriet maakt je vergeetachtig soms,
maar nooit vergeet je wie eens
jou leven anders maakte,
hoop, zin en levenslust gaf,
een nieuwe kleur.

Verdriet verandert ook zelf.
Zwaar als het kan zijn, loodzwaar
bijna niet te verdragen
kan het anders worden,
lichter soms,
maar nooit vergeet je wie eens
jou leven anders maakte.

Verdriet kun je niet alleen verdragen.
Verdriet kan anders worden,
als er mensen meedragen...

quote:

Op dinsdag 14 september 2004 23:56 schreef Spindizzy het volgende:

[..]



En hielp het? Ze hiermee om de oren slaan?

quote:

Op dinsdag 14 september 2004 23:58 schreef texelonia het volgende:
Denk ook niet dat je het echt kunt snappen als je zelf nooit zoiets hebt meegemaakt. En misschien kun je je een beetje inleven en er een voorstelling van maken, maar dat is natuurlijk ook maar een fractie van als je het echt meemaakt.

quote:

Op woensdag 15 september 2004 00:00 schreef phileine het volgende:
Ja maar je kunt wel jezelf die schop geven om te zeggen "he hallo ik weet niet wat ik moet doen of zeggen, maar als je me nodig hebt ben ik er". En zelfs dàt kunnen veel mensen helaas niet opbrengen.

quote:

Op woensdag 15 september 2004 00:03 schreef Reese het volgende:

[..]

Doet me serieus pijn om dit te lezen, maar het feit dat je 'ik en Peet' schrijft, betekent volgens mij wel dat jullie wel alleen zijn gelaten, maar elkaar nog nooit alleen hebt gelaten.
[..]

Ik kan me wel voorstellen dat je bang bent om iets verkeerds te zeggen. Maar kan dat eigenlijk, iets verkeerds zeggen? Of was je alleen maar blij, omdat ze dan tenminste een poging deden, ofzo?
[..]

Ik kan wel zeggen dat ik het me kan voorstellen, maar dat kan ik nooit. Ik weet alleen dat ik je een topmoeder vind van drie prachtige kinderen. Ik vind jou echt zo'n leeuwinnemama, altijd vechten voor d'r kroost

_{en eentje die prachtige zootjes maakt voor d'r jongste zoon waarvan de lurkers (onder een andere nick) hier dan weer moeten googlen wat zootjes zijn}

quote:

Op woensdag 15 september 2004 00:03 schreef texelonia het volgende:
Ja dat je niet precies weet hoe het is betekent inderdaad niet dat je er niet voor iemand kunt zijn. En die mensen in de omgeving vinden het dan moeilijk om er mee om te gaan, maar degenen die het daadwerkelijk overkomen hebben het natuurlijk nog veel en veel moeilijker..

quote:

Op woensdag 15 september 2004 00:09 schreef moussy het volgende:
In sommige gevallen werkte het gedicht, maar bij de mensen die je écht eng vonden dus niet. Er is een dag na de crematie tegen me gezegd en nu stoppen met janken, vergeet het, leg het achter je neer. en ik wil dat je nu naar huis gaat,w ant ik wil een gezellig samen zijn met.... en daar wil ik geen jankende wijven bij... Daar kan je het dan mee doen....

quote:

Op woensdag 15 september 2004 00:10 schreef Pandorah het volgende:
Ik heb me inderdaad laatst enorm verbaasd wat een sportmaatje mij laatst vertelde. Haar zoontje was na 8 maanden van ernstige ziekte overleden en er liepen mensen gewoon OM, om haar en haar dochter niet tegen te komen. Zo moeilijk is het toch niet om sterkte te zeggen lijkt mij?

quote:

Op woensdag 15 september 2004 00:11 schreef Reese het volgende:
Het zal Mous terecht aan d'r reet roesten, maar het is denk ik ook best moeilijk om er bijvoorbeeld na een tijdje weer naar te vragen. Ik heb zelf geloof ik al 2x gevraagd of ik niet te veel doorvroeg of me ongevraagd met jouw zaken bemoeide.

Komt het wel gelegen? Wil ze misschien er nu juist even niet aan denken en over praten, etc. etc.? Maar waarschijnlijk is het het beste om ook dat uit te spreken...

D'r is toch hopelijk ook wel een keerzijde, Moussy? Mensen van je het nooit had verwacht, met wie je veel hechter bent geworden?

quote:

Op woensdag 15 september 2004 00:15 schreef Spindizzy het volgende:

[..]



Dat je nooit iemand een blauw oog hebt gemept...

quote:

Op woensdag 15 september 2004 00:20 schreef moussy het volgende:

[..]

Nog nooit hebben wij elkaar alleen gelaten in wat voor situatie ook!!

_{dit gaat ie me niet in dank afnemen} Van de week kwam het bericht van Fluf, Peet was thuis, dus ik vertelde hem dat, ondertussen zat ik te reutelen met een fokster via MSN. Ik heb toch even dat gesprek onderbroken, omdat Peet het enorm slecht had op dat moment. Als was ik met de koningin aan het msn-en, alles, álles laat ik vallen voor hem en mijn kinderen, omdat ik als enige weet wat er in hem omgaat en zo gaat dat ook als ik het slecht heb. De fokstr had er overigens enorm veel begrip voor
[..]

Het énige dat verkeerd viel bij ons was als iemand tegen ons zei dat het misschien maar beter zo was. Voor wie? Voor Mink, ja, misschien wel, maar ik kan geen toekomst voorspellen... Voor ons, ouders die hun kind kwijt zijn, nee!! Alleen wij vinden dat wij mochten zeggen dat het beter zo is, want wij hebben gezien hoe het mannetje lag te knokken en wij hebbe van de artsen gehoord dat hij niet meerkon en op was. Niemand was daar bij, dus niemand mag tegen mij zeggen dat het beter zo is.

Ik was al blij als iemand tegen mij sprak over de snotneus van René. Joehoe, iemand sprak tegen mij. Al zouden ze tegen me zeggen dat het een heks is, ik vond het allemaal wel prima. We gingen boodschappen doen om maar even anderen gezichten te zien dan die van elkaar, of je eigen kop in de spiegel...
[..]



_{ik heb gedreigd René dr karateleraar neer te rossen omdat hij haar een schop onder dr kont gaf omdat ze niet doorliep... Ik weet ook wel dat ik een zwarte band niet aan kan, maar puntje bij paaltje had ik zn eigen grote teen in een plekje gepropt waar het zonlicht nooit zal schijnen}
[..]

quote:

Op woensdag 15 september 2004 00:21 schreef moussy het volgende:

[..]

Mijn zwager sprong er tussen....

quote:

Op woensdag 15 september 2004 00:32 schreef moussy het volgende:

[..]

Het komt voor mij bijna altijd gelegen, want ik hoop dat ik andere mensen die dit mee moeten maken hier mee kan helpen, alsof ik misschien de ogen een beetje open kan krijgen van mensen die verdriet en dood eng vinden. Maar als ik even jankerig ben en het komt me niet uit zeg ik ook dat het even kut met me gaat.. en dan zie je ze weer een maand niet.

Tijdens dé zwangerschap zijn we een (kinderloos) stel tegen gekomen die ons in onze waarde lieten. Ondanks de korte vriendschap waren hun de enige die tijdens de week dat Mink thuis was wísten waar wij behoeften aan hadden en waar ons hoofd niet naar stond. Zo stonden ze op een gegeven moment met de halve menulijst van de chinees in bakjes voor onze deur. Dat hadden we écht nodig... ik kookte niet omdat ik daar geen puf en zin in had, dus dat was onze eerste warme prak sinds dágen. We hebben ook wel dágen chinees gegeten
Na de crematie ging iedereen naar huis, hun moesten weer naar hun eigen winkel, want die moest toch ook nog even draaien... Tien minuten later stonden ze weer bij ons op de stoep. Ze wilden absoluut niet dat we alleen waren. En dat hadden ze goed aangevoeld, want dat wilden we ook niet.

Na een tijdje van geen contact (wat hier los van staat) hebben we sinds oud en niet weer contact en is de vriendschap nog hechter dan wat het was. We kunnen samen janken en lachen en soms gewoon alleen maar ff bij elkaar zijn en stommertje spelen.

Via fok heb ik 2 meiden leren kennen waar ik enorm veel van hou, ook tegen hun kan ik gvd zeggen als ik het ergens niet mee eens ben, of andersom, voor hun en die vrienden ga ik absoluut door het vuur en ik zou ze nóóit kwijt willen raken, dat zijn de mensen die mij echt begrijpen.

quote:

Op woensdag 15 september 2004 00:39 schreef krakkemieke het volgende:
Jeetje wat erg Moussy......
Het is heel wat anders, mijn zus is anderhalf jaar geleden verongelukt. Maar ik heb echt nooit zulke nare reacties gehad. Mijn ouders trouwens ook niet. Iedereen snapt wel dat er geen knopje is waar je dat verdriet mee kan uitzetten, ook niet na langere tijd. En het is eerder zo dat mensen vragen van: hoe is het nou, ik wou nog wat vragen, of vertellen...
Wat jij zegt over mensen willen vertellen hoe je omgaat met verdriet heb ik soms wel. Maar gelukkig nooit op die manier.
Heel veel sterkte!

quote:

Op woensdag 15 september 2004 00:42 schreef Spindizzy het volgende:
Hartstikke fijn dat je mensen om je heen hebt die je goed aanvoelen en weten wanneer je ze nodig hebt. Ik denk niet dat ik dat zo goed zou kunnen inschatten.

quote:

Op woensdag 15 september 2004 00:45 schreef pepper_961 het volgende:
Ik heb zelf een zoontje verloren, twee maanden voor hij twee jaar zou worden.
Ook ik heb, wel op z`n zachtst gezegd, vreemde opmerkingen naar m`n hoofd geslingerd gekregen. Of inderdaad ook een buurvrouwtje van m`n zus, die in het winkelcentrum ineens snel een andere richtig opdook zodra ze me zag. Echt boos ben ik er eigenlijk nooit om geworden. Voor ik m`n kind verloor wist ik ook nooit wat te zegen tegen mensen die een ouder, broer, zus of kindje waren verloren. Dus ik kon/kan me gewoon heel goed voorstellen dat anderen dat soms ook niet weten. Ik kan ze moeilijk verwijten dat ze niet weten wat zo`n groot verlies betekend. En dat ze ook niet weten hoe ze zouden kunnen reageren, als ik het zelf, tot mijn eigen verlies, niet wist. Sterker nog, ik ben heel blij als ze het niet weten, want dat betekend dat het hen goddank tot dan toe bespaard is gebleven. Nou is er wel een verschil tussen wie zo`n aparte opmerking plaatst. Is het bijvoorbeeld iemand die zelf kinderen en/of kleinkinderen heeft, dan valt een opmerking als;" meid je bent nog jong", minder goed dan als een jong iemand, die zelf geen kinderen heeft, je probeert te troosten met;"Joh, je kan altijd een nieuwe Max maken". Gek genoeg vond ik dat dan juist weer een soort van schattig, want hij probeerde het echt.
Voor mij is het inmiddels alweer 7 jaar geleden toen ik m`n zoontje verloor.
Het voelt nu als een hele mooie droom die ik ooit eens had. Hem missen slijt nooit en mijn eerste en laatste gedachtten zijn voor hem. Maar het verdriet is leefbaar geworden, hoe gek het ook klinkt wen je aan de situatie en aan je gemis.....

quote:

Op woensdag 15 september 2004 00:49 schreef Reese het volgende:

[..]


[..]

Dat is prachtig, Mous, daar hoef je je dus nooit voor te schamen, maar beretrots op zijn. Op je gezinnetje, op jullie band en je gedrag!
[..]

Dat dacht ik ook wel, maar toch maar ff checken....
[..]

Heel waardevol!! Net als de vriendinnen van Fok! waar je over schreef.
[..]

Niet eng, wel heel indrukwekkend en onbekend. Je hebt mijn ogen in ieder geval weer wat verder geopend!

Heel erg bedankt voor je openhartigheid, Moussy!

quote:

Op woensdag 15 september 2004 00:51 schreef Reese het volgende:

[..]

En als ik jou een beetje kan inschatten, is dat volgens mij echt niet waar!!

quote:

Op woensdag 15 september 2004 01:00 schreef Spindizzy het volgende:

[..]

Ik moet eerlijk bekennen dat ik zoiets ook wel 's heb uitgehaald. Onze buurvrouw was overleden en ik ben een blokje omgegaan toen ik haar zoon in de stad aan zag komen lopen Maar toen was ik wel nog een klein Spinnetje (ik was 10 ofzo). Heb me daar later altijd zo beroerd over gevoeld dat ik me heb voorgenomen dat nooit meer te doen.
[..]

quote:

Op woensdag 15 september 2004 01:00 schreef moussy het volgende:

[..]

Ik verwijt ook niemand dat ze me niet begrepen, ik verwijt mensen wel dat ze me behandeld hebben alsof een een klein kind was, of iemand met een ernstig besmettelijke ziekte. Ik heb ook wel geroepen op die verjaardag dat het écht niet besmettelijk was. En dan kijken ze je aan alsof ze het in Keulen horen donderen.

Op jonge leeftijd (ik was 15, dus vind dat wel jong) kreeg ik al te maken met dood en ellende. Mijn beste vriendje, mn maatje, mn allesie was overleden. Ik heb een opvoeding gehad dat álles bespreekbaar was. Midden in de nacht kon ik mijn moeder wakker maken als ik weer eens niet kon slapen, dan gingen we samen "gedachten verzetten" door over koetjes en kalfjes te praten. en ík denk dat ik daarom koetjes en kalfjes gesprekken gemist heb. Ik hoefde niet zo nodig alleen over Mink en zijn drama te praten, doordat René er was wist ik ook donders goed dat er nog andere dingen waren dan alleen hij en de nasleep er van, maar zelfs dat doen mensen niet. Ze lopen liever van je weg, of draaien zich om dan een praatje pot. Maar ondertussen verdaaien ze wel hun nekken, om naar je te kijken, alsof je een kermisatractie bent.

quote:

Op woensdag 15 september 2004 01:40 schreef pepper_961 het volgende:

[..]

Ow hemeltje, moussy! Mijn post was helemaal geen kritiek op wat jij zei of dacht of voelde!
Maar ik las toevalliig dat het over het verlies van kindjes ging en omdat ik hier in "ouders" stiekem toch wel een beetje zo`n topic mis, wilde ik even in het kort mijn verhaal vertellen en hoe ik dacht en voelde in die periode. Ik zei ook dat ik nooit echt (lang) boos ben geweest om die onwetende reacties van mensen. Maar dat wil niet zeggen dat het mij soms niet pijn deed hoor. Zoals die vrouw die, inderdaad of je een enge ziekte hebt, snel een andere kant opliep. Boos was ik niet, ik nam het haar niet kwalijk, maar pijn doet het natuurlijk wel. Die priemende blikken heb ik inderdaad ook gehad, op een gegeven moment kreeg ik er bijna een soort achtervolgings waanzin van. Bij het ongeluk van ons zoontje hebben we wat ramptoeristen gehad namelijk. Dus het idee dat mensen jou wel van gezicht kennen, maar jij hen niet, maakt dat je van elke blik paranoide als de pest wordt.
Ik ben gisteren op jullie site geweest over Mink, en ik wilde zeggen, dat de manier waarop jullie die site hebben vorm gegeven heel veel liefde voor en verdriet om Mink uitstraalt. Echt heel warm en liefdevol, ik moest -tjes wegpinken.

quote:

Op woensdag 15 september 2004 01:58 schreef pepper_961 het volgende:

[..]

Joh, wat weet je nou als je nog maar tien bent! Als volwassenen het al zo moeilijk vinden om je erover te benaderen, dan is dat voor zo`n jong ding helemaal moeilijk. Maar zoals je zelf al aan gaf, nam je zelf al het besluit om dat een volgende keer anders te doen omdat je je er beroerd onder voelde. Dus het was tevens een leer moment en dat is dan wel weer helemaal top natuurlijk!

quote:

Op woensdag 15 september 2004 07:30 schreef daniman het volgende:

[..]

jeetje Moussy, dat is wel heel erg, hoe haalden die mensen het in je hoofd om dat tegen je te zeggen, EEN DAG na de crematie? Er moet altijd ruimte zijn voor verdriet, dat is net als boosheid en blijheid een emotie!

Wat een supermooi gedicht is dat trouwens, wat je gepost hebt!

quote:

Op woensdag 15 september 2004 12:06 schreef Justy_ het volgende:
Moussy: K lees net even je posts hierzo en ik moet je toch even wat zeggen, zeker na dat gedicht van je!
De tranen rollen over mn wangen na het lezen ervan, het is zo waar en zo de spijker op zijn kop slaand.( hmmz dat klinkt wat raar..k weet niet hoe ik t anders moet verwoorden )
maar het is helaas inderdaad zo, dat er veel mensen zijn, die vinden dat je op een gegeven moment het maar naast je neer moet leggen...
Dan is het voor HUN genoeg geweest, en moet het voor jou ook maar genoeg zijn zeg maar.
Het klinkt zo makkelijk maar ze zeggen er niet bij hoe je dat moet doen.
en Wie bepaalt hoelang je mag rouwen en verdriet mag hebben?
K vind het zo in en in vervelend als mensen dat ook tegen mij zeggen, je voelt je zo alleen en je raakt niet alleen wat dierbaars kwijt, maar ook veel mensen en daarmee ook steun uit je omgeving.
In mijn omgeving zijn veel gelovig, ik zelf ergens ook nog steeds maar ook dat vertrouwen ben ik zo kwijtgeraakt, mede door reacties die zo keihard zijn, dat je het liefste de longen uit je lijf wilt schreeuwen en ze door elkaar wilt rammelen

Ik heb respect voor jou, moussy... echt!
valt me echt op dat door dat met pluphy je een aantal van een andere kant gaat zien, en ook "leert kennen".

Verdriet vormt je, maar het is zon strijd naar mensen toe, om je verdriet toe te kunnen laten.
velen begrijpen t niet, en kunnen dat ook niet.
ergens ben ik daar erg blij om, want sommige dingen wens je niemand toe, maar soms, in een eenzame bui denk ik wel eens bij mezelf: " Krijg t zelf een keer, dan weet je hoe t voelt..."
( k weet dat t niet terecht is, maar dat gaat soms wel door me heen...)

liefs,
saar

quote:

Op woensdag 15 september 2004 13:25 schreef pepper_961 het volgende:

[..]



Heel herkenbaar inderdaad. Heel stiekem heb ik dat soms ook wel gedacht.
Waarom is er eigenlijk geen topic voor ouders van een overleden kind?
Is dat omdat er geen echte behoefte aan is,of is het misschien ook omdat zo`n topic eigenlijk ook heel kwetsbaar is vanwege het onderwerp?

quote:

Op woensdag 15 september 2004 13:30 schreef Karin het volgende:

[..]

Er is wel een topic over: Zwanger... en dan gaat het mis... en Zwanger.. en dan gaat het mis 2
De topictitel is misschien niet helemaal correct,want het gaat niet alleen over zwangerschappen die misgaan.

en daar zijn we nu

Bewondering voor de openhartigheid! Het blijft moeilijk en beladen, maar hopelijk helpt het jullie goed om er over te praten! Sterkte!

Ik heb net inderdaad beide topic`s helemaal doorgelezen. Heel indrukwekkend om alles zo terug te lezen. Ook verhalen van mensen die ik al eerder in "ouders" heb gezien, maar van wie ik niet wist dat ook zij een groot verlies hadden geleden. Al begon al wel een beetje de hoop op een nog lopend topic te verliezen, omdat ik aan de data zag dat het meeste van vorig jaar was. Ik dacht, ah nee! Blijkbaar is het onderwerp toch te zwaar, te moeilijk en te kwetsbaar. Ook al is het voor mij misschien "al" 7 jaar geleden dat ik mn eigenwijze peutertje verloor, merk ik toch dat het verdriet van hem verliezen soms weer keihard omhoog komt. Zeker als er zoiets gebeurt als nu met Pluphy en Jeroen en de kleine Danyel. Je zit dan tussen hoop en vrees in. O, please denk ik dan. Laat ze alsjeblieft hun pukkie mogen houden, laat ze niet door die hel gaan waar ik/wij doorheen moesten.
P.s: Die sign slaat dus ook op mijn overleden zoontje, ik vond hem zo heel mooi..... Eigenlijk geldt m`n sign een beetje voor alle hummeltjes die zo vroeg al weer "weg" moesten.

pepper_961, ik denk dat tijd niks zegt.
Al was mijn zus een stuk ouder 19, en is het nu al ruim elf jaar geleden.
de sterfdag en d'r verjaardag blijven een emotionele dag, wat goed terug te zien is bij mijn ouders.
Ik wil jullie allemaal heel veel sterkte wensen dikke knuffel en een kus.

Moussy, wat er tegen jou werd gezegd zoiets werd er ook tegen mijn moeder gezegd door haar eigen zussen.
Want ze moest niet zeuren ze had nog een dochter en zoon.

quote:

Op woensdag 15 september 2004 15:03 schreef pepper_961 het volgende:
........

Hé lieverd ff een dikke knuffel van mij

Ik heb jullie verhalen met tranen in mijn ogen gelezen
Deels om het verdriet dat jullie hebben door het missen van jullie kindjes of andere dierbaren, deels door de onnadenkende opmerkingen van naasten en ook omdat ik jullie zo moedig vind.
Dikke knuffel van mij want wat moet dit toch ook voor jullie een extra moeilijke tijd zijn

pepper_961, ik denk niet dat het topic te zwaar, te moeilijk en te kwetsbaar is! Er lopen in dit subforum meer moeilijke en kwetsbare topics. Ik denk eerder dat het dit onderwerp bij tijd en wijle voor iemand ineens erg kan opspelen, getriggerd door dingen die je meemaakt, hoort, leest....daarom was het misschien wel al enige tijd geleden dat er gepost was, maar is het nog steeds open! Als er behoefte is, kan die persoon dte topic omhooghalen en het verhaal kwijt.

ik vind je sig trouwens geweldig mooi en veelzeggend

quote:

pepper_961, ik denk dat tijd niks zegt.
Al was mijn zus een stuk ouder 19, en is het nu al ruim elf jaar geleden.
de sterfdag en d'r verjaardag blijven een emotionele dag, wat goed terug te zien is bij mijn ouders.
Ik wil jullie allemaal heel veel sterkte wensen dikke knuffel en een kus.

Moussy, wat er tegen jou werd gezegd zoiets werd er ook tegen mijn moeder gezegd door haar eigen zussen.
Want ze moest niet zeuren ze had nog een dochter en zoon.

Max geboorte en sterfdagen blijven ook bij ons herdacht worden en soms valt zo`n herdenkdag mee en andere keren valt zo`n dag dan weer heel erg zwaar. Eigenlijk is er nooit een pijl op te trekken hoe zo`n dag voorbij zal gaan. We wachten nu gewoon vaak gelaten zo`n dag af en zien wel hoe die dag verlopen zal. Je kunt wel je hakken in het zand zetten of je van tevoren druk maken, maar zo`n dag komt elke keer onherroepelijk weer terug. :'(

Erg wreed die uitspraken van je tantes tegen je ouders, van mensen die van je zouden moeten houden, verwacht je denk ik toch iets liefs en niet zulke kille harteloze woorden! Volgens mij zouden ze zelf ook wel moeten kunnen weten, dat kinderen elkaar niet kunnen vervangen. elk kind is weer anders en uniek!! Domme mensen als ze dat niet eens snappen.

quote:

Hé lieverd ff een dikke knuffel van mij

Thanks lieverd!

quote:

pepper_961, ik denk niet dat het topic te zwaar, te moeilijk en te kwetsbaar is! Er lopen in dit subforum meer moeilijke en kwetsbare topics. Ik denk eerder dat het dit onderwerp bij tijd en wijle voor iemand ineens erg kan opspelen, getriggerd door dingen die je meemaakt, hoort, leest....daarom was het misschien wel al enige tijd geleden dat er gepost was, maar is het nog steeds open! Als er behoefte is, kan die persoon dte topic omhooghalen en het verhaal kwijt

Dat is ook zo, in "tweede streepje" en ook in "Z&G" Gebeuren helaas ook heel verdrietige en soms ook moeilijke dingen. En soms gebeurt het helaas ook in die topic`s, dat er een of andere gek de boel komt verstoren met grove kwetsende opmerkingen. Pissed kan ik worden van die onvolwassen huftertjes die niet beseffen wat ze een ander kunnen aandoen.

quote:

ik vind je sig trouwens geweldig mooi en veelzeggend :')

Mooi he?! :') Die tekst is van een nummer van de 'Red Hot Chili Peppers' die ik heel erg mooi vind.
Het nummer heet Venice Queen, een van m`n absolute favo`s.


Dank je Snoopy!!

[ Bericht 5% gewijzigd door pepper_961 op 15-09-2004 19:31:51 (Snoop vergeten!) ]

quote:

Op woensdag 15 september 2004 13:46 schreef moussy het volgende:
... Joh, je kan altijd een nieuwe Max maken".

Mijn situatie is dan wel anders, maar aan zulk soort uitspraken heb ik zo'n hekel aan. "Je vind wel weer een nieuwe/andere Celeste" . . .

Ik heb meestentijd de neiging om zo'n iemand, maakt niet uit wie aan te vliegen . . .

Och ik gein er wel eens mee, dat wij gewoon ff een nieuw jongetje gemaakt hebben.

quote:

Op woensdag 15 september 2004 19:48 schreef moussy het volgende:
Och ik gein er wel eens mee, dat wij gewoon ff een nieuw jongetje gemaakt hebben.

Het lijkt me wel _{maar wat weet ik ervan, ik heb niet meegemaakt wat jullie hebben meegemaakt} dat mensen die hun kindje verloren hebben het alleenrecht hebben op die geintjes. Je buurvrouw bij wijze van spreken hoeft daar denk ik niet mee aan te komen. Of wel?

Ik heb nogmaals het oude topic en nu dus ook dit topic even doorgelezen en ik moet zeggen dat ik vreselijk veel woede en ook bewondering voel nu. _{vreemdsoort gewaarwoording btw...}
Woede om destomme achterlijke opmerkingen die je van andere mensen naar je hoofd krijgt... echt niet te geloven gewoon... Bewondering voor het feit hoe jullie die dit meemaken ( mee gemaakt hebben vind ik niet want het zal je leven lang bij je blijven...) je er door heen slaan... bewondering voor het feit hoe jullie dit zo in de openbaarheid vertellen... en een stukje blijdschap voor mezelf ( vreselijk egoistisch..) dat ik dit niet heb mee hoeven maken, en hopelijk ook nooit ga doen.

Ik zit nu vreselijk te twijfelen of ik wel op send ga klikken want nu ik het nalees klinkt het als een load of crap...

Als het niet gepast is, haal het dan maar weg of wijs me erop... ik bedoel het in alle goede van mijn hart....

Pepper, wat erg dat jij een kindje verloren bent op zo'n jonge leeftijd! Vreselijk. Ik vind dat je hele wijze dingen zegt. Mild bent. Veel sterkte voor jou en Moussy in deze verdrietige tijd die zoveel herinneringen oproept.

Het grote verdriet dat mijn leven in tweeen gedeeld heeft is het verlies van mijn vriend aan kanker. We waren toen alletwee 23 jaar oud en al 6 jaar samen. Ik heb veel "vrienden" verloren in die tijd. Eigenlijk allemaal. Voornamelijk omdat vriendinnen mij ineens zagen als gevaarlijke vrouw die hun man wel eens af zou kunnen pakken. Anderen konden niet met mijn verdriet omgaan. Of ik was niet gezellig genoeg meer. Of we zijn uit elkaar gegroeid, ik weet het niet. Het kwam in ieder geval niet door één opmerking want mensen kunnen in hun eigen onbeholpenheid en verdriet vaak stomme opmerkingen maken. En dat geeft in mijn ogen helemaal niks. Ik vind het zelf ook nog steeds best moeilijk om iemand af te stappen die een verlies geleden heeft. Je weet niet wat je moet zeggen, bent bang om iets verkeerds te zeggen. Maar wat volgens mij het belangrijkste is, is dat je open staat en luistert naar wat degene die verdriet heeft kwijt wil en niet oordeelt!

Natuurlijk is de situatie heel anders maar ik heb vaak gedacht "ik kan een nieuwe vriend vinden en een nieuwe toekomst opbouwen maar de ouders van mijn overleden vriend zijn voorgoed hun kind kwijt". En dat is ook zo, ik was mijn toekomst kwijt, zij het verleden.

Maar zij hebben gelukkig nog een zoon. Dat maakt het verdriet om hun overleden zoon niet minder maar ze hebben wel nog een kind over. Ik denk dat mensen dat ook bedoelen als ze zeggen dan krijgen jullie toch nog een kind. Het voelt dan als een ontkenning van je verdriet, alsof je het ene kind in kan ruilen voor het andere, en dat kan uiteraard niet. Maar het is denk ik wel goed bedoeld. Ik vind het moeilijk om onder woorden te brengen wat ik bedoel.
Hoe kijken jullie daar tegenaan Pepper en Moussy? Is het fijn dat je nog een kind of kinderen hebt of kan krijgen of ga ik nu ook mijn boekje te buiten?

Ik vergelijk het maar met wat ik dacht nl. dat ik gelukkig nog jong genoeg was om een andere partner te vinden. Ik dacht dat wel maar een ander zou het niet tegen me hebben mogen zeggen.

Als ik René niet had gehad voor het overlijden had ik dit niet meer getikt.....

quote:

Op woensdag 15 september 2004 20:32 schreef Spuuglokje het volgende:

[..]

Het lijkt me wel _{maar wat weet ik ervan, ik heb niet meegemaakt wat jullie hebben meegemaakt} dat mensen die hun kindje verloren hebben het alleenrecht hebben op die geintjes. Je buurvrouw bij wijze van spreken hoeft daar denk ik niet mee aan te komen. Of wel?

Nou ik het is een beetje een soort zelfspot, vaak voortkomend uit een opstandige bui.
Voorbeeld: Stel, je hebt hele grote flaporen, niet te verbergen zo groot zijn ze.
En je moet op de fiets naar huis en je baalt dat je ver moet fietsen. Jij bent dus in het bezit van die grote flaporen en dus zeg je (zelfspot) "ach, ik zet die zeilers wel uit dan zeil ik wel naar huis"
Oke, zelfde situatie alleen nu zit je niet goed in je vel, menstruatie weet ik veel, onzekere bui dus.
Je moet op de fiets naar huis, ver fietsen blablabla. En dan zegt iemand anders, ach joh je zet gewoon je zeilers uit dan zeil je heel snel naar huis. Dan kan dus zo`n zelfde grapje, door een ander gemaak,t op DAT moment net even verkeerd vallen.
Beetje omslachtige poging van uitleggen, ik weet het, maar ik denk dat dat het wel ongeveer dekt.
Net zoiets ook als dat een ander je broer of zus geen klootzak of trut mag noemen, maar jij zelf wel. Snappie?