Bevallingsverhalen deel 1

In februari 2000 kwam ik erachter dat ik zwanger was. Vanaf het begin heb ik 19 oktober als dé datum in gedachten gehad. Dit alles ondanks een eigenwijze assistent-gynaecoloog, die er vanwege het schrikkeljaar nog maar een extra dag bij had opgeteld, terwijl die dag er juist af moest.

Wonderlijk die negentiende, want er was zelfs sprake van dat mijn zoontje - dat wist ik al - de zestiende zou worden gehaald, omdat ik met een hoge bloeddruk in het ziekenhuis belandde. Maar mijn bloeddruk herstelde zich, met de baby ging alles goed en ik werd naar huis gestuurd om de natuur zijn gang te laten gaan.

Nog even ter verduidelijking: mijn vriend Frank en ik wonen niet samen, maar op anderhalf uur rijden van elkaar. Dat krijg je met die internetrelaties tegenwoordig! Op woensdag 18 oktober om half twaalf 's avonds verloor ik de slijmprop. Heel herkenbaar. Ik bleef naar het toilet lopen en mijn moeder, bij wie ik logeerde, werd er behoorlijk onrustig van. Nou ja, we zijn toch maar gewoon naar bed gegaan, maar om een uur of één kreeg ik pijn in mijn buik en tegen drieën zat daar al een behoorlijke regelmaat in.

We hebben het ziekenhuis gebeld en we mochten komen. Ik werd aan het ctg-apparaat gelegd. Er waren regelmatig harde buiken te zien, maar mij werd verteld dat dit beslist nog geen weeën waren. Ja, weet jij veel als het je eerste kindje is. We konden beter naar huis gaan, want het kon nog wel een tijdje duren. Om vijf uur waren we weer thuis en we gingen maar weer naar bed.

Om half zeven begonnen de echte weeën. Ik voelde nu zelf wel degelijk het verschil! Al gauw moest ik gaan puffen, maar zo was het goed uit te houden. Tegen twaalf uur werden de weeën frequenter en regelmatiger en dus togen we weer naar het ziekenhuis. Deze keer mocht ik blijven. Ik had drie centimeter ontsluiting. Ik maakte het mezelf gemakkelijk, want het zou nog wel even duren.

Mijn moeder en ik - Frank had ik gebeld met de mededeling dat er wel wat stond te gebeuren en dat ik terug zou bellen als hij echt moest komen - kregen wat te eten, maar ik wilde alleen wat yoghurt. Om drie uur had ik zes centimeter ontsluiting en leek alles goed te gaan. De baby kreeg een elektrode op zijn hoofdje voor het ctg-apparaat. Hij deed het prima.

Vanaf dat tijdstip is het voor mezelf allemaal wat onduidelijker geworden. Ik kreeg rugweeën en die waren vreselijk pijnlijk. Ik kon ze wel wegpuffen, maar ik lag wel te kreunen van de pijn. Rond half zeven ben ik nog onder de douche gestopt - ik had er zelf niet zo'n zin in - om te kijken of de weeën dan wat regelmatiger zouden komen. Dat hielp echter niet en toen werd besloten een infuus met weeënopwekkers te geven.

Ik weet nog dat ik daar niet blij mee was, maar ze zouden me ook een pijnstiller en een spierverslapper geven. Daarmee zou het dan wat draaglijker worden. Nou, vergeet het maar. Ik bleef ontzettend veel pijn houden. Frank was inmiddels gearriveerd (naar het schijnt was het toen ongeveer 20:30 uur). Hij hield mijn hand vast, ik was niet in staat om iets te zeggen en ik zakte toen al steeds tussen de weeën door in slaap. Volgens Frank heb ik zelfs liggen snurken.

Ik kon niet meer reageren, alleen nog ja of nee knikken als ze vroegen of ik iets wilde drinken of een natte washand wilde. Toch heb ik heel veel van wat er werd gezegd en besproken, wel gehoord. Ook dat mijn moeder er op een gegeven moment niet meer tegen kon en door mijn vriendin, die om half zeven binnen was komen stappen en gewoon is gebleven tot het einde, even mee naar buiten werd genomen voor een ommetje.

Uiteindelijk hebben ze om 22:30 uur de gynaecoloog opgepiept. Hij ging toucheren en constateerde nog steeds die verfoeide zes centimeter. Hij gaf opdracht alles los te koppelen, want hij ging een keizersnede doen. Gelukkig, dacht ik toen. Achteraf heeft mijn moeder me verteld dat het infuus toen al op 12 stond (de hoogste stand), maar dat dit vermoedelijk niet heeft gewerkt.

Daar heb ik geluk mee gehad, want ik had er niet aan moeten denken die rotweeën ook nog eens snel achter elkaar te krijgen. Nu kwamen er steeds twee achter elkaar, een hevige en een minder hevige. En ik pufte maar, op de automatische piloot. Tijdens zo'n wee kwam ik even bij, maar daarna zakte ik weer weg. De voorbereidingen voor de keizersnede werden getroffen en ik weet nog dat ik dacht: Hij moet per se vandaag (de uitgerekende datum, 19 oktober dus) worden geboren!"

Buiten de operatiekamer hing een klok en ik zag dat het 23:00 uur was. Ik was gerustgesteld, want dat zou dus wel lukken. Waar je je al niet druk om kunt maken, maar dat was op dat moment heel erg belangrijk voor me. Toen eenmaal de ruggenprik was gezet, kwam ik weer bij mijn positieven. Eindelijk was ik van die rugpijn af. De keizersnede heb ik dan ook heel bewust beleefd. Ik heb Christans eerste huiltje gehoord en hem gezien zodra hij was geboren.

Toen namen ze hem mee naar Frank, die prompt bezweek voor alle vadergevoelens die dat kleine hummeltje in hem losmaakte. Even later stond hij ineens huilend aan het hoofdeinde van de operatietafel. Dat was zo'n mooi moment! Na het hechten werd ik naar de Intensive Care gebracht - 's nachts is de verkoeverkamer niet open - en na een tijdje kwamen mijn moeder en Frank met Christan en een verpleegster bij me. Toen kon ik mijn manneke eindelijk goed bekijken.

Na anderhalf uur mocht ik naar de kraamafdeling en daar was Christan ook al. Hij was zo mooi (nog steeds, hoor)! Hij was een stevig manneke van 4390 gram en 53 centimeter lang. Van slapen kwam niet veel terecht, omdat ze op de meest onmogelijke tijden bloed van mij of Christan moesten hebben. Zijn glucosepeil was niet zo goed, dat gebeurt vaker bij grote baby's.

Toen ineens wilden ze mij wat oppoetsen, controles doen, al dat soort gein waardoor je niet aan rusten toekomt. Ik heb naar het schijnt 700 milliliter bloed verloren tijdens de operatie en daarom kreeg ik nog een ijzerkuurtje. Omdat Christan nogal kreunde, waren ze bang voor een infectie, maar er bleek na een nachtje kinderafdeling niets mis te zijn met hem. En op dinsdag mochten we lekker samen naar huis.

Het was bepaald geen gemakkelijke bevalling. Toch kijk ik er niet met akelige gevoelens op terug. Ik heb ook niet het idee dat ik heb gefaald of zoiets, wat je soms wel eens hoort als een bevalling in een keizersnede eindigt. Het kon gewoon niet anders.

Twee dagen oud:

Enne, dit is mijn kanjer nu. Morgen is ie 2 jaar en 4 maanden

[Dit bericht is gewijzigd door Rewimo op 18-02-2003 20:16]

quote:

---

Op donderdag 16 mei 2002 14:15 schreef Knorretje het volgende:
jullie vragen, wij draaien. Het bevallingsverhaal. (ow voor hen die nog moeten bevallen, het is geen horrorverhaal geworden dus doorlezen kan zonder dat je zelf spookverhalen in je hoofd haalt).

Wij hadden een inleiding gepland staan en al vrij vroeg daaraan een datum gekoppeld. 19 april zou het zijn. Het is alleen ffies ietsjes later geworden (alicia had geen zin om een aprilkindje te worden).
17 april moesten we voor controle naar het ziekenhuis om te kijen of ik aan het verstrijken was. Dat was een hele spannende dag, nu zouden we definitief weten of 19 april door zou kunnen gaan. De afspraak was pas laat in de middag en het wachten viel mij best zwaar. Maar gelukkig komt aan al het wachten ooit een eind. Dus ook aan dit wachten. De echo was goed. Ze woog iets meer dan 2600gr. Aan haar zou het niet liggen, ze was op gewicht. Nu de controle nog van mijn baarmoedermond. We bleken op 1 cm te zitten. YES! dacht ik nog Maar onze gyn vond het te weinig om vrijdag al in te leiden. Hij gaf aan dat het dan veel te zwaar zou worden voor mij en dat ik beter maandag terug kon komen om opnieuw te kijken hoe we ervoor stonden. Tussen neus en lippen meldde hij nog ffies fijn dat hij zelf dan op vakantie is en als hij terugkwam waren we al bevallen. De moed zaktte me behoorlijk in de schoenen. Ik wou dolgraag bij hem bevallen en niet weer zo'n vreemde mutsenprutser erbij. Maar ja je kunt de natuur wel een handje helpen, maar dwingen gaat niet. Teleurgesteld naar huis dus...

s'Avonds krijg ik flink veel harde buiken en dat houdt aan tot de volgende dag, maar het zet allemaal niet door. Hoeveel we ook hoopten dat de kleine zich nog voor het weekend zou aandienen, het mocht niet baten. De harde buiken verdwenen weer als sneeuw voor de zon. Maandag (22 april) weer terug naar de gyn. Weer voelen, weer de boodschap 1 cm ontsluiting. We worden gestript. En mogen diezelfde week donderdags terug komen. Met tegenstrijdige gevoelens naar huis, hoopvol op donderdag, maar teleurgesteld over die lullige ene cm.

s'middags beginnen weer de harde buiken, ze houden nu langer aan en komen frequenter. Dit gaat zo door tot donderdag. Ik was er stellig van overtuigd dat ik nu meer zou hebben dan 1 cm. Dat kon niet anders na al die vervelende nachten en dagen. Maar nee hoor donderdag stonden we opnieuw met dezelfde boodschap buiten. 1 cm, kom maandag maar terug en weer gestript.

Je raad het al opnieuw een heleboel dagen ellende, harde buiken, niet slapen, veel pijn en van ellende niet weten hoe ik moet liggen. Ik ben gesloopt van vermoeidheid en kapot van ellende en pijn als we maandag de 29e weer terugkomen. De gyn ziet dat ook gelukkig en maakt min of meer een einde aan onze lijdensweg. Tenminste hij klonk hoopvol. Hij toucheerd me opnieuw en zegt opnieuw maar 1 cm ontsluiting te ontdekken, stript me en zegt dat het donderdag kan worden ingeleid. Heerlijk Eindelijk een datum waar we iets aan hebben. Hij zegt er wel bij dat ik donderdag dan wel meer dan 1 cm moet hebben, maar dat hoor ik niet meer. Ik was blij dat er een eind aan zou komen.

Donderdagochtend half 8 bepakt en bezakt staan we op de verlosafdeling, er wordt een filmpje gemaakt en de kleine maakt het goed. Er wordt dan maar weer eens gekeken naar de ontsluitingsvorderingen van mij. En het begint saai te worden, maar nog steeds maar 1 verdomd centimetertje. Hoe raak je gefrustreerd!?! We worden opnieuw gestript en naar huis gestuurd. s'middags tegen drieen begin ik opeens bloed te verliezen, in het begin best veel..maar uiteraard stopt het ook weer net zo plotsling als het begonnen was. We hadden een nieuwe afspraak staan voor 7 mei en ik zat te twijfelen of ik nog wel een keer door die molen wou terwijl de kleine nu ook ieder moment spontaan zou kunnen komen, de datum naderde toch al. Dat had ik waarschijnlijk een aantal dagen/weken eerder moeten bedenken want spontaan begonnen we weer met harde buiken en alle ellende van dien. Tegen 7 uur s'avonds begon er een leuke regelmaat in te zitten en om kwart over 1 snachts verlies ik mijn slijmprop. Dat laatste had ik nodig, een sprankje hoop dat er een eind in zicht is (ondanks dat je leest dat het dan nog dagen kan duren) De regelmaat werkt sterker en sterker van om het kwartier gingen we naar de 10 minuten en om half 6 s'ochtends zaten we op de 5 minuten en vond Danny het welletjes en hebben we het ziekenhuis gebeld. Daar aangekomen kwamen de weeen nog maar om het kwartier. We hebben tot 8 uur s'ochtends aan de monitor gelegen, maar er gebeurde gewoon helemaal niets meer. Heel af en toe stak er een wee op, maar zo klein en zo kort dat het niets uithaalde. Om half 9 toch maar weer voelen. Wauw we waren met deze elende we een half centimetertje verder gekomen. We hadden 1 cm en een beetje. Moest ik nu blij zijn of in huilen uitbarsten ??

We stonden dus min of meer weer op het punt om naar huis toe te gaan om daar maar weer verder af te wachten tot er weer een andere gyn binnen kwam en ook het fijne wou weten en voelen. Hij zag het wel zitten om in te leiden en twee minuten later had hij mijn vliezen gebroken en alle elektroden geplaatst. Tijd voor verlossing

Daar de weeen helemaal weg waren, het infuus erbij gehaald om weeen op te wekken, dat ging redelijk goed (toen hij op standje 1 stond) ik kon ze met gemak opvangen en er zaten rustpozen tussen. Maar ja van standje 1 moet je naar standje 2. En dat was toch wel ffies wat anders. Ik kreeg nog maar 1 wee, behoorlijk pijnlijk en hij hield maar aan. Tussenpozen waren er niet meer en na 20 minuten had ik alle goden bedankt, en lag ik te fluiten van de pijn (een mens doet echt vreemde dingen op dat soort momenten, ik heb totaal niet gevloekt, gescholden of gegild. Alleen maar zitten fluiten en bedanken). Ik kon niet meer en heb uiteindelijk om verdoving gevraagd.
Op het moment dat ik om een verdoving vroeg was het erg druk en hebben ze me zonder te onderzoeken naar boven gestuurd voor een ruggeprik. Daar kreeg ik eerst wat in mijn infuus om mijn paniekerige ik al een beetje te kalmeren alvorens een naald in mijn rug te douwen. De prik werd gezet en er werd mij beloofd dat ik niets meer zou voelen. Het wachten was nu op het moment waarop dat zou bereikt worden. Helaas kwam dat moment maar niet. Ik bleef de weeen voelen en voelde pijn. Ik was teleurgesteld en boos, maar dat kind moest er toch uit
Benenden aangekomen vonden ze het vreemd dat ik nog steeds mee zat te puffen met de weeen terwijl ik verdoofd zou moeten zijn. Toch maar even een onderzoekje doen. Wat bleek ? Had allang volledige ontsluiting en het hoofdje zat kopjes te geven en dat voelde ik. Ik moest het allemaal nog ffies ophouden en wachten (er moest nog even ergens anders een kind gehaald worden) Zo gezegd zo gedaan. Toen de gyn terug kwam washet nog maar een koud kunstje een paar keer persen en ze was er. De placenta had wat meer moeite om te komen maar met een beetje trek, duw en pers werk kwam hij los. Doordat ik geen genoeg kracht in mijn benen had hebben ze wel een knip moeten zetten en op het tijdstip dat die gehecht ging worden werkte de ruggeprik pas echt goed Ik heb van het hechten en de spuit daar niets gevoeld

Al met al had ik haar dus na het breken van de vliezen binnen 4 uur. Heel erg snel dus, iets wat van mij een volgende keer wel anders mag. Langzame bevallingen zijn niets hoor ik vaak, maar als ik het mocht overdoen zou ik het fijn vinden als ik geestelijk het bij kan houden en niet opeens een kind op mijn buik heb wat van mij is. Maar ach het verwerkingsproces is nog in volle gang en we komen er wel overheen.

Hoe het nu gaat, bijna 14 dagen later. Mijn hechting is weer losgescheurd en geneest dus erg moeizaam (gelukkig hoefde het niet opnieuw gehecht te worden). Met mijn bekken gaat het redelijk. Ik kan nog niet lopen of doen wat ik graag zou willen doen, maar we komen er wel. Of ik weer de oude word en die kleine meid kan gaan bemoederen weten we nog niet. Over een week of 4 moet ik naar de gyn en mag ik weer gaan beginnen met fysio. De dagen tel ik al af. Zwanger zijn en niets kunnen is een ramp, maar moeder zijn en niet je eigen kind kunnen oppakken, met regelmaat verschonen of er mee pronken is een hel. Het valt me dan ook erg zwaar en bemerk zelfs zo nu en dan gevoelens van spijt. Spijt dat ik een kleine op de wereld heb gezet waar ik tot nu toe niet echt voor heb kunnen zorgen en het maar de vraag is of ik er zoals ik dat graag wil voor kan gaan zorgen. Het gevoel een moeder te zijn voor haar is er nog niet helemaal. Mede door mijn situatie, maar ook door de snelle bevalling.

Het is een heel verhaal geworden, hier en daar wat warrig. Maar jullie begrijpen me vast wel
We houden hier hoop en blijven positief. Over een paar maanden zie je hier gewoon een foto van een trotse staande, lopende mama en dochter. Daar gaan we voor. Dat is ons doel!

---

Oké ik heb er 2, maar begin eerst met mijn laatste bevalling. Waar ik even een kort stukje over zal vertellen over het hoe en waarom in het VU.

Tijdens de zwangerschap bleek ik zwanger van een klein kereltje met een open ruggetje, ondanks de handicap was dit kereltje meer dan welkom, vandaar dat ik niet hier in het streekziekenhuis of thuis mocht bevallen maar moest dat in het VU. _{ik knip en plak dit van mijn eigen site}

Vrijdag 9 augustus

Vandaag gaan we weer naar het VU voor een echo, controle en een gesprek met de gynaecoloog die ons de rest van de zwangerschap zal begeleiden. De hele dag loop ik al met wat harde buiken rustige voorween denken we nog. De controles waren allemaal goed, niets om ons druk te maken denken we nog. We houden nml de moed er in, ondanks dat we weten dat ons kereltje een zware start zal krijgen als hij net geboren is. Zijn longetjes zijn nml niet helemaal goed ontwikkeld, dit komt door het aantal afwijkingen die hij zal hebben. Door de ene afwijking die er is, zijn er weer nieuwe afwijkingen gekomen, de ene zorgt gewoon weg weer voor een andere .

Nadat we in het Vu zijn geweest hadden we afgesproken om naar opa en oma te gaan waar we het laatste stukje voor jouw kamertje op gaan halen, de oude originele scheepslamp. Oma en ik zijn nog even wezen shoppen, maar omdat ik al best last krijg van de voorweeën voel ik me niet helemaal op mn gemak. Voorweeën dachten we nog steeds. Ach, na een paracetamolletje zou ik het wel weer redden en gingen we lekker eten om daarna naar huis te gaan. Eenmaal in de auto zetten de krampen wat door en zit ik niet geheel lekker. Rond een uurtje of 1 zijn we thuis en toen ik uit de auto stapte had ik nog geen idee of dit nou echt was of dat ik genept werd. Eenmaal thuis leek het toch wel door te zetten. De krampen kwamen om de 6, 7 minuten. Ach even onder de douche, ze zullen wel weer afzakken en dan kunnen we lekker slapen. Ja, ze zakte wat af onder de douche, de krampen kwamen nu ongeveer om de 30 minuten. Goed, ze zijn dus nep, tijd om naar bed te gaan. Mis dus, slapen was er echt niet bij, doordat de krampen zo vervelend waren kon ik mn draai niet vinden en heb ik geen oog dicht gedaan. De krampen kwamen nog wel, maar zeer onregelmatig, maar niet eens pijnlijk. Ach nieuwe dag nieuwe ronde dacht ik nog. Morgen zien we wel verder.

Zaterdag 10 augustus.

Na de halve nacht beneden rond gespookt te hebben besloot ik dat ik papa maar wakker moest maken om half acht om het ziekenhuis hier in de buurt te bellen, zo gezegd zo gedaan. Papa aait je nog een paar keer terwijl je veilig bij mij in mn buik bent. We bellen het Vu ook nog maar voor het geval ik toch daar moet bevallen van jou. Iedereen is dus op de hoogte. Ik heb smorgens rond een uur of half 7 opa en oma in Den Haag nog gebeld om te zeggen dat ze er rekening mee moesten houden dat je grote zus René vandaag naar ze toe zou komen. Oma moest eigenlijk werken.

Nadat papa het ziekenhuis had gebeld moesten we snel komen om te kijken of je nou echt ons wilde zien of dat je de kluit aan het besodemieteren was Tante Nancy hebben we snel dr bed uit gebeld om te vragen of die René op wilde vangen!! Zonder na te denken wilde ze dat, geweldig, weer een zorg minder. Snel wat spullen pakken, aankleden en in de auto op naar het ziekenhuis. Daar stond tante Nancy al te wachten, samen met je nichtje Menna. Hop, auto op zn plaats wij naar binnen met zn alle. Tante Nancy ging mee voor het geval dat we wel door naar het ziekenhuis in Amsterdam moesten, anders moesten we René weer ophalen bij hun thuis en dat zou een heen en weer geren worden.

Eenmaal op een verloskamer in het Gemini komt Dr S. kijken hoe het er mee staat. 3 cm ontsluiting!!! Oeps, je wil er dus echt uit!!! Na een kort overleg besluiten we dat we toch naar Amsterdam moeten om jou de beste start te kunnen geven die je maar kon krijgen. Met de ambulance ? Met de eigen auto? Misschien wel met de helikopter? Nee hoor, we gaan met de eigen auto, omdat het nog een flinke tijd zou duren voordat de ambulance er aan zou kunnen komen. Met papa en René gaan we de auto weer in. Met een flink vaart rijden we toch voorzichtig naar het VU.

We zijn bij het Vu, papa rijdt meteen door naar de EHBO omdat ze ons daar verwachten. Ondertussen hadden we ook opa en oma gebeld die voor René zouden zorgen die dag. Met rolstoel en al word ik naar de derde verdieping gebracht, naar de verloskamers. Eenmaal daar word ik meteen aan het CTG apparaat gelegd om te kijken of alles doorzet en of jij het goed doet. Ja hoor, alles gaat goed, hartje klopt lekker en je beweegt zelfs flink!! Opa en oma komen ook de kamer binnen hobbelen, René vindt het eigenlijk best gezellig zo, maar is wel van mening dat ze goed op dr moeder moet passen. Ik wilde nml onder de douche om zo de weeën goed op te kunnen vangen. Nou.. madammetje wilde mee, maar de douche was zo klein. Ze is voor me op een krukje gaan zitten met een handdoek in dr handjes, helemaal klaar voor als mama haar nodig had. Ze heeft dus ook echt, als een hele grote en zorgzame zus mij geholpen met het afdrogen van mijn lijf. Het deed allemaal zo zeer dat ik mijn benen niet meer af kon drogen, dus dat deed zij, samen met papa. Na de warme douche zijn we weer op de verloskamer beland, opa en oma zijn een ijsje gaan eten met René beneden in het restaurant. Ze zouden door naar huis gaan maar wilde toch nog even bij ons kijken. Ondertussen was de gynaecoloog ook onder weg om ff pols hoogte te nemen. Daar was ie, René gaat even met opa en oma op de gang zodat de gyn. mij even kan onderzoeken. Huh, 4 cm ontsluiting, verdomme, dat schiet ook niet op dacht ik nog, dat eerste stukje ging zo ontzettend snel!! Opa en Oma komen nog even met René kijken hoe het er voor staat om daarna samen met René naar huis te gaan. Op eens zetten de weeën als een razende door en zit ik in een mum van tijd op de 7 cm ontsluiting. Pfieuw, nog even en dan kunnen we je zien, dat was het enige wat door me heen ging. In nog geen 10 minuten tijd en 1 wee met pieken verder heb ik volledige ontsluiting en mag ik gaan persen. Na 2 persweeën ben je daar eindelijk. Voor mijn gevoel duurde het uren, maar volgens de gynaecoloog waren het maar 3 minuutjes!! Wat was je ontzettend mooi!! Een perfect en volmaakt mannetje. Je gaf heel even 2 kreetjes en ik zag meteen dat je je pootjes bewoog, en hoe!! Je gooide ze alle kanten op, GEWELDIG !! Dit hield in dat je later kon leren lopen. Ook moest ik je nog even onder je voetjes kietelen, jaaaaah je kon zelfs je teentjes bewegen, beter nieuws was er op dat moment echt niet!!

Al heel snel bleek dat je het zwaar had met het ademhalen en moest je snel mee met de kinderarts. Daar ging je, mijn mooie zoon waar ik o zo trots op was. Aangezien ik zelf geen schade had en de placenta waar jij 34 weken, volgens mij 39 weken had geleefd zo geboren was lag ik al snel met oma aan de telefoon om te vragen of ze konden komen met je grote zus. Ik vertelde nog even snel dat het persen zooo lang duurde, maar werd meteen terechtgewezen door de arts dat het maar 3 minuutjes waren.

Helaas is Mink 20 uur na zijn geboorte overleden.

_{-edit- typo}

[Dit bericht is gewijzigd door moussy op 19-02-2003 01:55]

Rond half drie in de nacht word ik wakker en moet ik plassen. Nadat ik ook maar 1 stap buiten de badkamer deed begint er vocht te lopen, Huh dacht ik nog, ik ben net naar de wc geweest. Meteen daarna drong tot mij door dat het wel eens vruchtwater kon zijn. Het eerste dat door me heen schoot was dat ons kind dan volgend jaar op vrijdag de 13de jarig zou zijn!! Na alles opgeruimd te hebben en mezelf verschoond ben ik weer naar bed gegaan. Vergeet het maar... na een half uur sprong ik overeind en voelde ik een wee. Dat wist ik zzeker omdat de oefenweeën veel minder "scherp" waren.]

Tot een uur of 6 heb ik in de woonkamer wat rondgekeuteld in mijn uppie en ben ik wat gaan rommelen tussen de weeën door. Ik kon toch niet bevallen terwijl de afwas nog op het aanrecht stond.

Om 6 uur heb ik toch Peter maar wakker gemaakt en verteld dat de weeën er eindelijk waren. Ik was 2 dagen over de houdbaarheidsdatum heen

De hele zwangerschap door heb ik geroepen dat ik mijn moeder er niet bij wilde hebben. Puntje bij paaltje wilde ik het toch wel, ook omdat Peter hulpeloos in een hoekje van de bank toe zat te kijken hoe ik in de woonkamer heen en weer drentelde om zo de weeën maar op de te kunnen vangen.

Vanaf het moment dat ik Peter wakker had gemaakt raakte ik in een weeënstorm die tot aan de bevalling duurde, een hel vond ik het. De hele buurt heb ik bij elkaar gevloekt en alle goden verzocht om weet ik veel wat.

Om 8 uur kwam mijn moeder en hebben we de verloskundige maar eens uit dr bed gebeld. Om half 9 was ze er en bleek ik nog maar 4 cm ontsluiting te hebben. Zij kon weer naar huis en ik kon onder de douche. Maar om 9 uur kwamen de persweeën en wist ik niet meer waar ik het zoeken moest. Dat kind moest er uit mopperde ik alleen maar. Hup de verloskundige kwam weer. Nog steeds geen volledige ontsluiting, dus moest ik het nog maar afwachten....
Op de wc met de deksel dicht heb ik de laatste uren doorgebracht, later heb ik me weten te verplaatsen (vraag niet hoe) naar het krukje dat onder de douche stond om zo die weeën maar op te vangen.

Om 10 uur was de verloskundige er weer, 8 cm ontsluiting, maar ik vloog ondertussen tegen de muren omhoog van de persweeën. Ze gaat niet meer naar huis maar blijft tot ons frutje geboren zou zijn.

Om 11 uur besluit ze, met bijna 10 cm ontsluiting dat ik er voor mag gaan!! Eindelijk dacht ik nog en vloog met een rotgang naar mn bed.
Op een gegeven moment werd er een hydrofiel luier bij mijn voeten geschoven en ik hoorde gerinkel van de scharen en weet ik veel wat allemaal nog meer.. Paniek!! Ze zou gaan knippen dacht ik nog. Ik weet nog dat ik meteen zei dat dat niet gebeurde, dat ik nu niet meer verder ging en dat de weeën weg waren (gelul natuurlijk als je in een weeën storm zit die al een paar uur duurde) Met dat ik dat uitgesproken had kwam er weer een wee. Ondertussen kwam ook de kraamverzorgster binnen.

Tijdens het persen wat echt nergens op leek gaf ik het op. Tot Peter brulde dat schoonzus M (waar ik een schurft hekel aan heb) er verdomme ook 2 op de wereld kon zetten, dus ik kon dat ook!! Dat had hij een half uur eerder moeten zeggen. Na 1 keer persen vloog de champagne kurk van de fles. René vloog letterlijk en figuurlijk over het bed en mijn moeder kon dr tegenhouden (die aan het voeteneinde stond) Daar was ze dan, onze dochter. Ik had er een kleine schade aan overgehouden, 2 inwendige schaafwondjes, maar dat boeide niet, het geluk was groter dan de pijn, dat was maar bijzaak.

René is nu bijna 4 en een geweldige meid!!

edit (ik was te snel): en leuk om René's verhaal ook te lezen Je hebt haar gelanceerd

28 augustus 2002 was de uitgerekende datum. De weken ervoor was het ontzettend warm geweest en ik was het nu ook echt wel zat. Maar meneertje (ja dat wisten we al) vond het nog knotsgezellig in mijn buik en liet zich nog niet zien

4 september rond half 12 ging ik voor controle naar de verloskundige. Alles was prima. Hij bewoog nog goed en het hartje klopte nog steeds in volle vaart. De verloskundige besloot om mij te strippen om zo te proberen de bevalling een beetje op te wekken. (voor degenen die niet weten wat dat is: de vliezen wordt losgemaakt van de baarmoederwan, dit kan het laatste zetje zijn voor de bevalling). Het was niet echt een prettig gevoel maar gelukkig was het zo gebeurd.

Ik voelde nog niks, op wat 'menstruatiebuikpijn' na en we gingen vrolijk boodschappen doen! In de supermarkt kwam ik natuurlijk weer veel bekenden tegen die allemaal zeiden 'goh..looppienounogsteeds?'

Thuisgekomen voelde ik eigenlijk nog niks en aan rond half 6 ging ik eten koken. Toen kreeg ik wel wat meer buikpijn maar ik was eigenlijk in de veronderstelling dat het gewoon even wat buikpijn was en het wel weer over zou gaan. Ik ging eten en ik had om de 5 minuten krampen. Omdat ze gelijk om de 5 minuten kwamen dacht ik dat het wel los zou lopen en ze vanzelf weer zouden verdwijnen. Ze horen toch eerst om de 15, dan om de 10 etc. te komen??

Om 19.00 uur zat ik op een plastic stoel onder de douche omdat de krampen echt heel erg hevig waren. Dit waren dus weeën! Overduidelijk! Ze waren zeer heftig en regelmatig en Pieter, mijn vriend, besloot de verloskundige te bellen. Ik wilde graag thuis bevallen en zoals het er nu uitzag ging dat allemaal wel lukken. Ze zou rond een uur of 9 wel even komen kijken. Ik zat daar midden in de weeen en dan zijn opmerkingen als 'ik kom straks wel even kijken' altijd wat minder... net of het ze helemaal niet uitmaakt dat jij daar ligt te creperen van de pijn!!

Ze(het was de laatste dag van de vakantie van mijn vk dus ik had de vervanger) kwam rond 20.45 uur. Ik was inmiddels onder de douche vandaan en de weeën werden steeds heftiger. Ik was op bed gaan liggen omdat dat voor mij het fijnst was om ze op te vangen. Ik werd getoucheerd en had al 8 centimeter ontsluiting! Dat klonk hoopvol. O, voor 12-en moet wel lukken zei ze. MOET IK NOG TWEE UUR... dacht ik.. Da's eigenlijk niks..maar op dat moment!! De vk brak mijn vliezen en toen werden de weeën nog heftiger. Ik moest nog wat ontlasting kwijt (lekker praatje) en daardoor kwamen de persweeën eigenlijk vanzelf.

De kraamhulp was inmiddels ook gearriveerd. Terwijl zij en de verloskundige(ze konden elkaar nl.) gezellig zaten te beppen over de kinderen enzo lagen Pieter en ik me een partij weeën op te vangen.
Na een half uur persen was het hoofdje te zien. Of ik een spiegel wilde: NEEEEE. Ik vraag het straks nog een keer. DAN ZEG IK OOK NEEEE. En toen stond het hoofdje. Ik moest een voor mijn gevoel eeuwig durende perswee wegpuffen en daarna meepersen. Die perswee was net te kort en ik werd overdwars het bed over geslingerd en de vk en de kraamhulp trokken de baby eruit...

En toen kreeg ik helemaal bibberend en rood aangelopen een rood blakend jongetje op mijn buik. Heel erg onwerkelijk... Daar was ie dan, onze prachtige zoon Jonas!

Achteraf vond ik de bevalling er meevallen (op dat moment niet )
Ik had ook verwacht dat ik heel nuchter zou zijn maar op dat moment zat ik echt in een soort trance.. ongelofelijk wat een kracht je op dat moment hebt (en hoeveel je kunt zweten ) Pieter moest sommige dingen wel drie keer tegen me zeggen, heel raar. Hij was trouwens echt geweldig Hij heeft gemasseerd, water gehaald, lief gedaan alles wat ik nodig had, de schat..

En nu.. bijna 6 maanden verder zijn we dolgelukkig met onze kleine grote vriend!

Ik vind alle verhalen trouwens prachtig, echt ontroerend

Jonas was 3760 gram en 50 centimeter. Lekker stevig binkie dus!

quote:

---

Op dinsdag 18 februari 2003 21:54 schreef Sweej het volgende:
Ik vind het ook heel leuk om al die verhalen te lezen

Jonas was 3760 gram en 50 centimeter. Lekker stevig binkie dus!

---

René was 44 cm en 2450 gram en Mink 46 cm en 2150 gram..... wat een ongelovelijke beer vergeleken bij die 2 smurfies

Moussy ik word nog steeds helemaal stil...heel mooie foto van René en Mink

quote:

---

Op dinsdag 18 februari 2003 23:13 schreef Aaargh! het volgende:

[..]

Zo'n kind helemaal onder de derrie

---

(ben weer eens laat...heb eerst de verhalen gelezen)

Het is 2 september 2000, 00.15 uur. Papa en mama liggen te slapen maar niet voor lang meer. Ik heb besloten dat ik vandaag geboren ga worden. Mama krijgt nu weeën en wordt wakker. Ze denkt dat ze last van haar darmen heeft en besteedt er niet zo veel aandacht aan. Ze probeert weer verder te gaan slapen maar dat lukt niet zo goed meer.

Om 3.00 uur wordt papa wakker van mama die ligt te draaien en te kreunen.

Ze besluiten om Gitta, de verloskundige, te bellen en die staat dan ook een half uurtje later op de stoep.

Als ze mama van binnen voelt zegt Gitta dat mama nog maar 2 centimeter ontsluiting heeft en dat het nog wel even kan gaan duren. Ze gaat weer weg en zegt dat ze `s ochtends tegen 9.00 uur nog even langs komt.

Als Gitta een half uurtje weg is breken de vliezen bij mama. De weeën worden nu wel heel erg fel en pijnlijk. Mama gaat onder de douche staan omdat ze heeft gehoord dat dat helpt maar ze heeft pech, het brengt totaal geen verlichting. Mama heeft ondertussen een ware weenstorm gekregen en ze weet niet meer of ze moet gaan zitten, liggen of rond lopen van de pijn.

Als het 5.30 uur is, zegt mama tegen papa dat ze moet persen. Volgens papa kan dat niet zo snel en moet mama het maar ophouden. Mama wordt nu een beetje boos op papa en zegt dat hij echt Gitta moet bellen omdat ze anders misschien wel te laat zou zijn. Papa besluit om maar naar mama te luisteren en gaat bellen.

Om 5.45 uur staat Gitta voor de deur en met papa duwt ze mama de trap op naar het bed wat klaarstaat om in te bevallen. Gitta voelt bij mama of ze al volledige ontsluiting heeft en als dat zo is, mag ze gaan persen.

Na drie persweeën is een kwartier later om 6.00 uur precies het mooiste jongetje ooit geboren, Jasper, 52 cm en 3260 gram zwaar. Toen ik al een kwartier oud was kwam de kraamverzorgster aan en toen konden papa en mama gaan genieten.

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 18-02-2003 23:50]

Ik kreeg met 32 weken hevige bloedingen waardoor ik in het ziekenhuis terecht kwam. Weg thuisbevalling, hallo gynacologen.

Ik heb dus (met een aantal korte tussenpozen) tot mijn bevalling in het ziekenhuis gelegen. Ik had een voorliggende placenta waardoor "ze" niet wisten of Damon natuurlijk geboren kon worden.

Ik was 22 maart 2001 uitgegerekend maar lag al in Januari in het ziekenhuis. De meningen van gyns weken uiteen. De een zei: keizersnee: de ander zei: nee hoor...laat haar maar proberen.

De weken gingen voorbij en het was voor mij onhoudbaar. De bloedingen bleven maar Damon deed het goed dus geen ingreep.

In mijn 38ste week waren "ze" het ook zat. Dit was hoe dan ook niet goed (vooral voor moeder). Ik werd ingeleid.

Ik werd opgenomen in een verloskamer op 10 maart en ben er niet meer verdwenen na de geboorte van Damon op 11 maart.

10 maart om 9.00 uur werd ik ingeleid met een gel in mijn baarmoeder en een infuus met weeopwekkende vloeistof. In de eerste uren gebeurde er niet zo veel. Pijn maar geen weeen. Later op de dag meer gel, maar nog niks. Ik kreeg wel weer een hevige bloeding dus ik moest in de verloskamer blijven slapen, mijn man kon naar huis. Ze gaven me een slaaptablet maar een kwartier laten (rond middernacht) begon het. hevige pijn in mijn buik. Weeen. En niet zo'n beetje. Mijn man (die net 2 uur thuis was) weer gebeld. De hele nacht hevige weeen, zo erg (in mijn benen) dat ik niet meer wist waar ik het zoeken moest.

Tegen de ochtend heb ik een ruggenprik gehad tegen de (ondragelijke) pijn. Ik heb toen een uur of 4 geslapen. Voordeel was dat in de tussentijd mijn ontsluiting gewoon doorging. Na een paar uur was mijn verdoving afgelopen en ging het weer van voren af aan door.

Bla bla....om 14.00 kwam een operatieteam bij me kijken (3 man sterk in groene kleding) om te kijken of het toch niet beter was om een keizersnee toe te passen want Damon lag met zijn hoofd niet goed (wel naar beneden maar naar links ipv rechts (of was het andersom?)

Ondertussen gingen ze mijn weeenopwekkers middels mijn infuus verhogen wat een probleem gaf met de hartslag van Damon. Paniek dus...De weeenopwekkers weer naar beneden.....

Met het operatieteam naast mijn zijde is Damon geboren om 15.15 (11 maart)

Hij bleek zuurstof gebrek te hebben maar herstelde zich snel. Ik mocht hem bij mij hebben maar 23.00 's avonds kwamen ze hem bij mij weg halen. Zijn glucose was niet goed en hij moest aan een infuus, 10 verdiepingen hoger. 5 dagen later konden we,moe maar zeer gelukkig, naar huis......

8 augustus 1995 wist ik dat ik zwanger was, het duurde even voor er iets daagde bij me omdat ik daarvoor zo'n 7 jaar de prikpil had gehad en mijn menstruatie nog niet "normaal" was. Ik heb dat ook eerlijk tegen de huisarts verteld en die stuurde me meteen voor een echo door om te kijken hoe ver ik dan wel was, nou dat viel wel mee ik was een week of 6 zwanger de uitgerekende datum zou 5 maart worden

de zwangerschap verliep eigenlijk zeer voorspoedig, onderweg in oktober nog even getrouwd op z'n tijd naar de verloskundige, alles was in orde, alleen mijn buik was een tikkie klein

mijn broer liet zich ontvallen dat hij "dat best eens zou willen zien" en spontaan heb ik hem aangeboden dat hij er bij mocht zijn, mijn (ex) man vond dat ook geen probleem

2e kerstdag 1995 lag bartje erg dwars in mijn buik, zowel letterlijk als figuurlijk, ik had heel de dag een erg opgeblazen gevoel, kon niet eten, en bartje was ook echt te voelen door anderen, als je achter mij ging staan en je handen links en rechts op mijn buik legde kon je echt hoofd en voetjes voelen

in januari ging mijn broer een keer mee naar de verloskundige om het hartje te horen, paps moest werken dus dat kwam mooi uit, verloskundige luistert, voelt, klopt etc.... en kwam tot de conclusie dat bartje in een volledige stuit lag, ik moest naar het ziekenhuis voor een echo, en inderdaad bartje lag op zn kop, na de echo moest ik even naar de gyn, of ik een voorkeur had bij wie, jawel ! de gyn die mij op de wereld heeft gezet en ook mijn overleden zusje en broertje en mijn levende broer werkte er nog steeds , dus naar hem getogen, die heeft uitwendig geprobeerd om hem te draaien (AUW), maar dat mocht toch niet lukken.

Vanaf dat moment kon ik de thuisbevalling vaarwel zeggen, maar niet getreurd, ziekenhuis vond ik geen probleem, verder verliep nog steeds alles zoals het hoorde.

15 februrai 1996, om 13.15 afspraak bij de gyn. er zou een hartfilmpje van de baby gemaakt worden omdat ik rond de 38 weken zat maar er lag al iemand aan het apparaat dus ik moest daar even een half uurtje op wachten, dus zijn (ex)man en ik naar de poli-kinderafdeling gewandeld _{mijn broertrje en zusje zijn overleden aan CF en ik wilde mijn kindje ook zo snel mogelijk laten testen}
De kinderarts die alle 4 de kinderen van moeder onder behandeling heeft gehad werkte er ook nog en dus vroeg ik naar hem, en legde het verhaal voor, die man schrok zich wezenloos Stom van mij , omdat ik even vergat te vertellen dat mijn (ex)man GEEN drager is van de ziekte en dus de kans in mijn geval maar 99,995% zou zijn dat er een CF patient van kon komen.
Dr van heyst kwam tot rust maar moest mij teleurstellen omdat hij nog maar 2 dagen zou werken en dan van zijn pensioen ging genieten, maar hij zou er voor zorgen dat mijn kleintje bij een kinderarts gespecialiseerd op longaandoeningen tercht zou komen

wij terug naar de gyn. aan de machine gekoppeld en toen begon de lichte paniek, ons bartje zijn hartslag was niet regelmatig, dus ik moest blijven van de gyn, moest gaan liggen en rekening houden dta er morgenvroeg een keizersnee van zou kunnen komen EN ik zou vandaag nog wel een paar keer aan de machine moeten.
ik naar de verloskunde afdeling, bedje uitgezocht, mezelf geinstaleerd, familie gebeld etc...

half 6 werd ik weer opgehaald voor een nieuwe ronde aan de machine, en wederom een dalende hartslag elke keer, soms zelf naar de 50 !
de verloskundige wilde toch eens even gaan kijken want misschien konden ze het wel opwekken en zou die kleine er toch op de normale manier uit kunnen.

half 9 : na dat strippen (want daar kwam het op neer) kreeg ik erg veel harde buiken en ik werd dus weer aangelegd en het werd alleen maar erger bij Bartje, elke keer als Ik een harde buik had daalde zijn hartslag enorm, dus met spoed werd de gyn erbij gehaald om 8.50 stond hij aan mijn bed met de mededeling : de operatiekamer staat klaar, het spijt me, maar je krijgt een algehele narcose hij moet er NU uit.
het enige wat ik uit kon brengen was : ja das goed
ik heb nog wel vlug mijn broer gebeld was ergens wel komisch 1 verpleegster was me aan het scheren en een andere was een infuus aan het zetten : ja Broer ik ga NU naar de operatiekamer, nee haast maar niet je mag er helaas niet bij zijn
om 9.05 werd ik de verloskamer afgereden om naar de OK gebracht te worden en wie stond daar met een rood aangelopen hoofd van inspanning..... jeps mijn broer, die geeft me nog snel een kus en roept, ik wacht op jullie !

9.10 OK narcose word razendsnel toegediend (ex)man in een pak gehesen fotocamera aan verpleging gegeven, omdat mijn man dat ineens niet meer zag zitten om dat zelf te doen

en weg was ik............... en dan word je wakker gemaakt op de vercouver, geen besef van tijd of wat dan ook met de woorden : Proficiat u hebt een zoon
nou geloof me op dat moment hadden ze me ook kunnen vertellen dat er een olifant bij mn bed stond het drong NIET door , ik voelde dat mijn bed aan het rijden was en mijn (ex)man had mijn hand vast, en de 1e woorden die ik sprak (nou ja sprak....) Waar is Micha ?
die broeder zegt : in de couveuse, daar brengen we u nu naar toe het gaat goed met hem
in mijn gedachten heb ik gezegd : nee die bedoel ik niet, waar is mijn broer, volgens mijn (ex)man schoot ik in de lach
langzaam aan is de nevel in mijn hoofd opgetrokken maar de 1e keer dat ik mijn zoon gezien heb kan ikme dus niet herinerren en nee ik heb daar geen nare gevoelens bij (niet meer)
s'nachts rond 2 uur heeft de verpleging mij met bed en al naar de couv gebracht om naar Pascal te kijken, mijn bed kon de couv niet op dus stond ik voor het raam en heeft een verpleegster hem even uit de couv gehaald om hem te laten zien, het enige wat ik uit kon brengen was ja hij is rood (en daar was ik gelukkig mee!)

de volgende ochtend om 7.45 staat Dr van Heyst aan mn bed met de mededeling : je hebt een klein goed geproportioneerd kereltje en hij is GEZOND (dit met een traan in zijn ogen, wat na zijn ervaringen met mijn broertje en zusje niet verwonderlijk was) pascal woog 2180 gram en inderdaad GEZOND
al die paniek die ontstaan was om zijn hartslag was WEG
na dat hij gehaald was hebben ze hem meteen aan de hartmonitor gelegd en binnen een half uur nadat hij uit mijn buik was zijn hartslag rustig, de verklaring van de gyn was : jouw buik was te strak , en door o.a. harde buiken kneep ik hem fijn
5 dagen later waren we thuis precies 2 dagen voordat mijn moeder 50 werd, hij moest namelijk nog wel even op gewicht komen

en nu........ pascal behoort nog steeds niet tot de "grote" kinderen, maar is al wel "mijn" kerel van 7 jaar

_{later het verhaal van riesjad}

Jongste:
27-6 8.00 een wee en wat voor een ! AU AU AU
27-6 8.05 weer een wee
27-6 9.30 Morten weg gebracht naar oma door pappa, om 10.30 vk gebeld die er om 11.06 is. 2 cm ontsluiting niet veel maar ze geeft aan dat alles zacht is en dat ze beneden thee gaat drinken
27-6 11.36 4 cm, ineens kreeg de vk haaast, tas gehaald etc
27-6 12.10 8 cm en vlliezen worden gebroken, amper 5 minuten later is Jesper geboren, 4020 gram en 51 cm !!

stout !

Zaterdagavond 29-7-2000

1900 uur

Nog nix aan de hand... ik belde mijn beste vriendin om te vragen of ze misschien zin had om een filmpje te komen kijken... ik was zelf niet meer zo mobiel (was 3 aug uitgerekend...) dus die kwam opdraven.
Manlief (toen nog vriendlief ) zat te counterstriken en was behoorlijk aan het stieren want het lukte niet...

2000 uur

Mijn vriendin was al onderweg naar mij toe (woont ongeveer 3 kwartier rijden bij mij vandaan...) en ineens voel ik tijdens de afwas een kramp in mijn onderbuik en rug... **SCHRIK** een WEEEEE zeg ik tegen mijn man. Timen maar.
Hij opschrijven van hoe laat en hoe frequent de weeen kwamen.
Ondertussen arriveerde mijn vriendin ook en die had haar schoonzusje meegenomen want die stond ploteseling op de stoep bij haar.
Ik vertelde dat ik weeen had maar dat ze pas om de 20 minuten kwamen dus er was nog nix aan de hand.
Mijn vriendin heeft lekker mijn rug gemasseerd (schoonheidsspecialiste) omdat ik last had van rugweeen.
Ondertussen zaten we gewoon film te kijken.

2130 uur

Nu kwamen de weeen ineen om de tien minuten... nog geen reden om de verloskundige te bellen maar toch een gevoel van onrust in mijn lichaam. Toch maar even gebeld van hoe of wat. Verloskundige zei dat dit nog wel een hele tijd (dagen dus...) kon aanhouden want het was ten slotte mijn eerste.
Afgesproken dat we weer zouden bellen als de weeen een uur lang om de drie minuten zouden komen.

Zondag 30 juli 2000

0.00 uur

Geen weeen meer!!!!
Ik baalde als een stekker, zou ik me dan zo voor de gek hebben laten houden dat het toch oefenweeen waren.
Mijn vriendin en der schoonzusje gaan ondertussen naar huis want die zien dat ik doodmoe ben en wel naar bed wil.
Ze wensen me nog veel sterkte en gaan weg.
Ik ga naar bed maar mijn man blijft nog even computeren.
Lekker slapen hoor schat hoor ik nog vanuit de woonkamer...

0500 uur

Mijn man komt naar bed en maakt mij wakker omdat ie nog wat wil vrijen. Ik vind het niet erg dat ie me daarvoor wakker maakt dus zo gezegd zo gedaan.
Half uur/ 3 kwartier later... wilde mijn man lekker gaan slapen en ik ook weer.
Ja DAAAAAAAG...... vergeet het maar.

0530 uur

Alle weeen activiteit komt in alle hevigheid terug...meteen om de vijf minuten en binnen de tien minuten zit ik om de twee minuten weeen.
Ik wist op dit moment echt niet meer waar ik het zoeken moest. In bed... uit bed... lopen... onder de douche... maar weer naar de woonkamer.... over de bankleuning hangen was wel een fijne pose dus dat heb ik maar gedaan. Ondertussen wilde mijn man van mij weten offie de verloskundige moest bellen, nou doe dat maar was mijn hele vriendelijk antwoord.
De verloskundige kwam gelukkig meteen.

0630 uur

Verloskundige stapt binnen en van haar moet ik nu op bed gaan liggen. Ze vraagt aan me of ik al de bloedprop of vruchtwater ben verloren maar dat is geen van beide het geval zeg ik haar.
Zij voelt hoeveel ontsluiting ik al heb en ja hoor... 7 centimeter al!!!!
Ze breekt mijn vliezen handmatig en ziet dat de golf vruchtwater rood is die eruit komt.
Ze vertelde me dat ik naar het ziekenhuis moet want dat het niet normaal is dat er in het vruchtwater bloed zat.
Zeg maar tegen de thuisbealling dus... Maar goed als die kleine maar gezond en wel ter wereld komt vond ik alles best.

0645 uur

Mijn vader uit zijn bed gebeld dat ie moet komen omdat ik naar het ziekenhuis moet om te bevallen....
Die was binnen tien minuten bij me, mijn moeder was ook mee.
Ondertussen mij ondersteundend tijdens de weeen over de balustrade lopend vraagt ze aan me : goh wen doet het zeer?!?!?!?. Ik beet haar geloof ik nogal venijnig toe dat ik het erg fijn vond om weeen te hebben zo....
Wat een stomme vraag...

0710 uur

In het ziekenhuis gearriveerd werd ik meteen aan het ctg gelegd om te kijken hoe het met de weeen stond en met de hartslag van de kleine.
Weeen activiteit was vertrokkken met de noorderzon.... en de hartslag van onze frummel was pikobello in orde.

0730 uur

De weeen komen weer wat op gang en ik wordt toch maar weer afgekoppeld van het ctg apparaat omdat ik graag wil douchen... ook zou ik wel wat te eten lusten maar dat mocht niet want ik zou wel eens misselijk kunnen worden ... BALEN
Eenmaal onder de douche waren de rugweeen goed op te vangen maar de weeen kwamen ondertussen om de minuut en het werd wel al steeds zwaarder.
De verloskundige was weer vertrokken want die moest nog wat huisbezoeken doen en ze zou dan om een uur of half twaalf weer in het ziekenhuis zijn.
De zuster van het ziekenhuis heeft bij mij nog even gevoeld voor de ontsluiting, maar dat was nog maar 8 cm en ik moest dus nog even volhouden.

10 00uur

Ik weet van gekkeigheid niet meer waar ik het zoeken moet met weeen om de minuut en af en toe het vage gevoel van moeten poepen....
Hup maar weer even onder de douche.... terwijl ik daar sta krijg enorme aandrang om naar de wc te moeten en dat zeg ik ook tegen mijn man en de zuster die erbij staan... nee brult die zuster nog tegen me... hup onder de douche vandaan en ik ga nu de VK bellen!!!!
Ik heel eigenwijs neejjjjj ik moet poepen laat me nou!!!! maar ik moest het maar wegzuchten want volgens haar waren het persweeen.

1015 uur

De verloskundige stormt met een roodhoofd binnen, die had der eigen rotgehaast!!!
Ze voelde even naar mijn ontsluiting en kwam tot de ontdekking dat ik nog maar een klein randje hoefde. Zij zou dat wel even wegmasseren tijdens een perswee dat deed echt zeer!!! Ik heb het uitgeschreeuwd op dat moment.
Maar toen mocht ik ook volledig mee persen... op de baarkruk... hurkend op bed.... liggend op mijn zij op bed.... op mijn rug in bed...
Nix was makkelijk en nix deed minder zeer dus uiteindelijk voor het ctg apparaat ben ik op mijn rug gaan liggen in bed.

1115 uur

Ik heb ondertussen al een aantal keer gebruld dat ze het kind maar moeten laten zitten en dat ik het verdom ik doe niet meer mee!!!!
Ik kon niet meer voor mijn gevoel maar iedere keer als er weer zo'n kreng van een perswee aankwam perste ik wel mee maar niet genoeg... ik werkte ze alleen maar tegen.
Die kleine maakte het allemaal nix uit die zijn hartslag was 120 en bleef 120 voor, tijdens en na de weeen....
Die heeft zich nergens druk om gemaakt want mams redde het wel volgense hem. Daar was ik niet van overtuigd.
De verloskundige werd heel boos op me en zei tegen me dat als ik nu niet ging mee werken dat ze wegging en me aan lot zou overlaten. en ineens ging ik goed mee persen.

11.30 uur

Kom op nog 1 keer persen en die kleine isser!!! ik Knip je wel in zei de verloskundige.
Daar kwam de perswee KNIP AUW!!!!!!! ... "goed je adem vasthouden en persen wijffie!!! Pak nu het hoofdje vast en haal em maar uit je!!!! "
Dat dorst ik niet goed omdat ik bang was om het hoofdje los te trekken maar dat ging allemaal goed.

11.31 uur

Een gezonde hollandse huilende BABY !!!!!
Ja want ik wist nog niet wat het was.... ik moest zelf maar even kijken maar ik kon het niet zien. tot mijn man ineens riep " HET IS EEN DAMIEN!!!!!!"
Op dat moment kon ik alleen maar lachen lachen en nog eens lachen.
Een gezonde zoon van 3390 gram en +/- 49 cm lang.

Ik kreeg een prik voor de nageboorte maar die kwam bijna meteen al los, 1 wee een beetje trekken en dat ding wasser uit. En toen kreeg ik nog een verdoving voor de hechtingen.

Alles was verder in orde en ik mocht wat eten, douchen en om half drie naar huis!!!!

Sorry voor het lange verhaal.... der komt er dit jaar nog 1 aan.... zo rond 6 april.....

Nu ik die verhalen zo lees, heb ik dat eigenlijk wel een stuk minder... het klinkt wel erg zwaar allemaal, maar op de één of andere manier komt het bij jullie over alsof dat helemaal niet uitmaakt...

Erg mooi om te lezen.. ook erg geruststellend overigens

Maar ik heb wel een nieuwbie vraag. Op tv wordt er altijd ontzettend veel gekreund en geschreeuwd. Dat lijkt mij het engste aan het bevallen. Mijn moeder zei dat zij niet zo deed. 'Hoort' het wel om zo te schreeuwen? Of is dat voor de film?

Situatie: bij mijn tante's eerste kindje heeft ze een maand in het ziekenhuis gelegen vanwege ZEEEER zware ochtendmisselijkheid (tot aan uitdroging aan toe). Me oom houdt totaal niet van bloed en durft niet eens een ziekenhuis in, dus dan weet je het al Kindje is gezond en inmiddel 2,5 jaar.

Op 23 januari (een dag na mijn verjaardag) zou hun tweede kindje geboren worden. Om 3 uur 's morgens op 22 januari breken de vliezen bij me tante. Zij blij want dan zou het kindje niet op mijn verjaardag geboren worden (lief van ze om dat te denken, ghehe). Rond 9 uur wordt de verloskundige gebeld en blijkt ze 2 cm ontsluiting te hebben. Verloskundige vertrekt weer met de mededeling dat ze rond 4 uur weer terug is. Alles rustig aan, tot ze om 11 uur persweeën krijgt. De verloskundige wordt gebeld, het ziekenhuis en Rowan (eerste kindje) wordt opgehaald. En dan zijn ze plots alleen thuis en me tante brult; ik voel het hoofd. Me oom zet de voordeur open en stormt naar boven. Daar zegt me tante: "Ik ga persen".. En 5 minuten later staat me oom met zijn zoontje in z'n armen

En na 10 minuten kwam de verloskundige binnen rennen, maar ja toen was hij er al..

Alles is oké, hij heet Rens, deelt mijn verjaardag en heeft de grootste en mooiste blauwe ogen op de wereld

[edit]woord vergeten[/edit]

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 11:39 schreef YPPY het volgende:
Ik vind het enerzijds geruststellend, maar toch ook weer niet.

Maar ik heb wel een nieuwbie vraag. Op tv wordt er altijd ontzettend veel gekreund en geschreeuwd. Dat lijkt mij het engste aan het bevallen. Mijn moeder zei dat zij niet zo deed. 'Hoort' het wel om zo te schreeuwen? Of is dat voor de film?

---

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 12:17 schreef coolbabe het volgende:

[..]

Bevallingen in soapseries/films e.d , het is gebaseerd op de werkelijkheid maar ook zwaaaaaaar overdreven

---

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 11:42 schreef berney het volgende:
Ik geloof niet dat het verstandig is om mijn bevallingverhaal hier neer te zetten. . .

---

quote:

---

Op dinsdag 18 februari 2003 20:08 schreef Rewimo het volgende:
Twee dagen oud:
[afbeelding]

---

Woensdagmorgen 14 februari 2001 ben ik naar de verloskundige geweest. Ik was uitgerekend op 16 februari. Ik vroeg aan de verloskundige of het iets uitmaakte dat ikzelf 13 dagen na de uitgerekende datum was geboren en m'n man 14 dagen na de uitgerekende datum. Ik was de zwangerschap namelijk al aardig beu."Nou," zegt ze, "dat hoeft niet..." Op zo'n toontje van: "maar reken er maar op dat het nog wel even duurt".

's Avonds lekker pizza gegeten, waardoor ik wel wat last van m'n darmen had, maar daartussendoor voelde ik een ander soort pijn... dat begon steeds wat regelmatiger te komen, dus om 22.00 uur hebben we het kraambureau gebeld (die moesten we bellen zodra het wat begon te 'rommelen'). Daarna lekker naar bed gegaan, want zo'n eerste bevalling duurt vaak wel even en alle slaap die van tevoren kunt meepakken is dan mooi meegenomen.

's Nachts om 3.00 uur wordt ik wakker van pijnscheuten in m'n buik. Ik maak m'n man wakker om te vertellen dat het gaat beginnen. Omdat ik toch niet meer kan slapen, gaan we naar beneden. Ik moest de verloskundige bellen, als de weeën ongeveer om de 3 minuten komen. Nadat ik een half uur om de 5 min. weeën heb, vind ik dat de verloskundige maar gebeld moet worden. De weeën zijn erg heftig, maar ik kan het wel aardig opvangen. De verloskundige zegt dat het waarschijnlijk nog wel even duurt .
Ik ga op de w.c. zitten, zodat ik lekker kan ontspannen. Als ik het daar bijna niet meer uithoud, bellen we de verloskundige weer (ik weet niet meer hoelaat dat was). Ze probeert me een beetje moed in te spreken en raadt me aan om onder de douche te gaan zitten. Dat lijkt me wel een goed idee, dus ik ga op een krukje onder de douche zitten en houd de douche op de rug en buik. Zo is het weer een beetje draaglijk.
Aangezien de weeën steeds heftiger worden, begin ik een beetje de moed te verliezen... dit houd ik geen uren meer vol! Ik maak m'n man duidelijk dat hij de verloskundige weer moet bellen. Op dat moment voel ik een persdrang die ik niet kan onderdrukken: de vliezen breken! Op dat moment krijgt m'n man de verloskundige aan de lijn. Ik zeg hem dat de vliezen zijn gebroken, hij herhaalt dit voor de verloskundige "EN IK MOET PERSEN!!" kan ik nog uitbrengen. Het vruchtwater is mooi helder (dat wilde de verloskundige nog even weten). De verloskundige laat weten dat ze er direct aankomt. Dat is fijn om te horen!
Het is ondertussen ongeveer 7.00 uur. De verloskundige is snel ter plaatse en maakt het bed klaar voor de bevalling (zeg maar: de 'finishing touch'). Ik mag gaan liggen om te kijken hoever ik ben. Ik hoop vurig dat ik toch mag beginnen... Gelukkig heb ik inderdaad volledige ontsluiting en mag ik dus beginnen met persen. M'n man moet ondertussen de kraamverpleegster bellen en zolang ze er nog niet is, zal hij moeten assisteren.
Om 7.30 uur begin ik dus met persen. Wat een opluchting dat de weeën niet meer weggepuft hoeven te worden! Hoewel ik vond dat de persweeën makkelijker weg te puffen waren dan de andere weeën. Maar aan de andere kant wil je hele lichaam persen. Het persen gaat goed, maar het hoofdje wil er niet goed door: ik krijg een knip. Bij de volgende wee wordt een prik gezet voor de verdoving. Een wee later wordt ik ingeknipt. De volgende wee kan ik weer gaan persen. Weer een wee later wordt het hoofdje geboren, de rest van de wee moet ik wegpuffen, om het kind te draaien. Nog een wee later komt de rest. Het kind wordt op m'n buik gelegd en ik kan nog net zien dat het een jongetje is. "Daan!" zeg ik zacht, maar nog net hoorbaar voor m'n man. Het is 15 februari, 8.07 uur.
Mijn man mag de navelstreng doorknippen, daarna moet de placenta er nog uit. Dat gaat ook voorspoedig. De verloskundige laat zien hoe Daan ongeveer in de vruchtzak zat. Ze wil weten of we de placenta willen houden. Daar had ik nog nooit over nagedacht en zeg: "hang maar in de boom", omdat ik de dag daarvoor had gelezen dat iemand de placenta in de boom had gehangen . M'n man moest natuurlijk lachen, maar de verloskundige zat een beetje dom te kijken (ook begrijpelijk, natuurlijk). De placenta wordt dus gewoon weggegooid.
Dan kan het hechten beginnen. Ondanks dat ik ben ingeknipt ben ik ook nog een beetje (aan de zijkanten) uitgescheurd. Dat voelde ik wel gebeuren, maar doordat ik al verdoofd was voor de knip, deed dit niet zeer. Ik krijg in totaal zo'n 12 hechtingen: 6 bij de knip en 3 bij elke zijkant (de verdeling kan ook iets anders zijn geweest, ik weet het niet meer precies). Omdat de kraamverzorgster er nog steeds niet is, moet m'n man nog steeds assisteren. Hij moet dus e.e.a. aangeven. Als de verloskundige bijna klaar is met hechten komt de kraamverzorgster eraan. Zij kan het werk van m'n man overnemen (voorzover nog nodig).

Het was een zeer snelle bevalling voor een eerste kind (van 3.00 uur tot 8.07 uur, dus 5 uur, waarvan een half uur geperst). Het viel me (achteraf ) toch wel mee. Ik ben ook heel trots op m'n man die de verloskundige zo goed geassisteerd heeft!

Nog een foto, met de webcam gemaakt, vlak na de bevalling:

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 15:13 schreef YPPY het volgende:
Bedankt voor de antwoorden. Als ik ooit nog ga bevallen, hoef ik dus niet verplicht te gillen.

---

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 15:13 schreef YPPY het volgende:
Bedankt voor de antwoorden. Als ik ooit nog ga bevallen, hoef ik dus niet verplicht te gillen.

---

Maar ik ben ook niet iemand die snel gilt. Toen ik m'n enkelband ooit een keer (een klein beetje) gescheurd had, heb ik ook geen kik gegeven. Ik concentreerde me op dat moment op het opvangen van de pijn (vraag me niet hoe je zoiets doet). Dat deed ik dus ook met de weeën.

42 weken en 1 dag zwanger ,van mij mag hij/zij komen
Maar ja morgen is het zeker , met wat hulp van het ziekenhuis
De dag ging zoals al een paar dgn , harde buiken
Maar ben wat nuchter , zal toch wel "weer" niks worden,

15.00uur deze harde buiken zijn toch wel aan de erge harde kant.
even de vroed vrouw bellen wat ze ervan denkt .
Ze komt over een uurtje eens kijken of er iets begint
Eindelijk denken Pat en ik

17.00 daar komt Marion
Even kijken minimaal het begint langzaam
Opzich zijn we blij, het begint zonder hulp ,dus dit is beter

De weeen zijn rond 19 uur niet meer te harden , om de 3 min.
En maar puffen over de bank hangen , lopen , zitten ,liggen
Marion maar weer gebelt

20uur , Marion kijkt , net 3 cm , niks dus
Probeer maar te slapen, zal wel morgen worden
hoe kan ze dat zeggen
Mja, na een slopende nacht ,
Pat lag lekker te slapen en keek soms op

Tegen 3 uur had ik er genoeg van,ze kwamen al om de min. , Marion gebelt

maak je maar klaar we gaan naar het ziekenhuis.

nog even vlug douchen , Pat gaat alvast het ijs van de auto ramen afkrabben het vriest namelijk .
Kopje thee gedronken en zaten we in de auto .
Kwartiertje rijden dus zo daar.
Daar bieden ze netjes een rolstoeltje aan ,maar ik kan niet zitten.
Dus langzaam schuifelend en puffend langs de leuning aan de muur
naar de lift toe.

De pijn is wel erg hevig , maar nog steeds niet genoeg ontsluiting.
Even een infuus aangelegt,persweeen waren erg hevig die
moesten tegen gehouden worden

Komt er zo'n blaag,boven me hangen "gaat het nog"
"Ga weg man , ik ben me aan het concentreren op de gaatjes in het plafond"
_{je moet wat doen he ter afleiding}

Ze prikken de vliezen , _{ja dan pas} maar niks verandert,
Er wordt een "staafje" op het hoofdje gemaakt ,
het kleine stukje wat ze net in de verte kunnen zien.
Ze kunnen ze de hartonen beter in de gaten houden van de baby

Op het app, konden we nu mijn weeen zien en de hartonen van onze baby
Schrik "zuster wat is dat ? "
Ze kijkt , maak je geen zorgen zegt ze en loop weg
Komt met een arts terug , die kijkt even en hup weer die streep
Ik word toch wel bang
De dokter kijkt me aan ,
"sorry, maar we moeten een keizersnede doen en geen keus
voor een rugge prik ,dit moet snel "
En hup vlieg er een broeder binnen, zet het infuus hoger
zodat alle weeen zouden stoppen,zodat het hartje maar bleef kloppen.

Om 8 uur vliegen we bijna over de gang ,
Niks van gemerkt , ik kon de pijn niet meer verdragen en was meer afwezig en aan t gillen geloof ik

Op de operatie tafel , niks anders dan prik prik prik
in handen ,armen en benen.
Een flinke schreeum kwam uit m'n keel, ik kon de weeen niet tegen houden, en moest toch zorgen dat mijn kleintje niks gebeurde
"we geven u wat extra zuurstof mevr" zei de vriendelijk meneer die naast me stond.
Kapje op de neus en ik weet niks meer ..............

8.24 Mitchel is geboren.
Pat gaat kijken met opa en oma die hij al gebeld had de schat
Alles is gelukkig goed gegaan, even bijkomen in de coveuse
En ik had mijn kleine witte de volgende dag in mijn armen

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 11:42 schreef berney het volgende:
Ik geloof niet dat het verstandig is om mijn bevallingverhaal hier neer te zetten. . .

---

Het moet tenslotte leuk zijn voor de zwangere fokkers!!

Ik zit nu nog in de WAO, al 10 jaar. Zal jullie de details besparen.

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 16:49 schreef Gia het volgende:

[..]

Nee de mijne ook maar niet.

Het moet tenslotte leuk zijn voor de zwangere fokkers!!

Ik zit nu nog in de WAO, al 10 jaar. Zal jullie de details besparen.

---

Zit je door je bevalling in de WAO? Dan was het wel heel erg.

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 15:13 schreef YPPY het volgende:
Bedankt voor de antwoorden. Als ik ooit nog ga bevallen, hoef ik dus niet verplicht te gillen.

---

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 16:49 schreef Gia het volgende:

[..]

Nee de mijne ook maar niet.

Het moet tenslotte leuk zijn voor de zwangere fokkers!!

Ik zit nu nog in de WAO, al 10 jaar. Zal jullie de details besparen.

---

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 16:49 schreef Gia het volgende:

Ik zit nu nog in de WAO, al 10 jaar.

---

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 18:48 schreef Qarinx het volgende:
Misschien stomme vraag, maar wat is dat dan tijdens het bevallen met die centimeters? Daar moet op gewacht worden of iets?

---

[Dit bericht is gewijzigd door Lois op 19-02-2003 19:43]

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 18:48 schreef Qarinx het volgende:
Misschien stomme vraag, maar wat is dat dan tijdens het bevallen met die centimeters? Daar moet op gewacht worden of iets?

---

Als de baarmoedermond is verstreken, begint de ontsluiting. De baarmoedermond opent zich. De verloskundige of arts houdt zorgvuldig bij hoeveel ontsluiting je hebt. Die wordt gemeten in centimeters. Bij 10 cm heb je volledige ontsluiting en begin je aan de tweede fase: de 'uitdrijving'.

van babyinfo.nl

Het is heel gek, als Hub op bezoek komt krijg ik harde buiken die verdacht veel op weeen lijken... Hub weg, weeen weg...
Ik ben log, 30 kilo aankomen, en het spuugzat!

Twee dagen later zet het dan toch door, ik voel het kindje nauwelijks meer en denk maar 1 ding "Hij moet eruit!!!"

CTG blijkt te vlak, en met iedere wee zie je de hartslag van het kindje zakken.
Het is een drukte van belang bij mijn bed, ik heb een heel jong meisje als verloskundige maar ik heb ontzettend veel steun aan haar. Ik word zelf wat verward en ziek van de zwangerschapsvergiftiging en 's ochtends vroeg besluit de dienstdoende arts dat we een keizersnede gaan doen. Hub komt met gierende banden richting ziekenhuis ( "Bel je man maar en zeg dat ie het douchen over moet slaan") en na nog wat heen en weer gepraat tussen mijn arts en de dienstdoende gaan we richting OK. Ik heb inmiddels weeen die niet leuk meer zijn en als ik vanwege een wee niet op de operatietafel kan overstappen grijpen ze me met vier man, en jassen ze de ruggeprik erin.

Die zit te hoog, en mijn bloeddruk knettert naar beneden en ik denk echt dat ik het hoekje om ga....

Dat blijf ik roepen totdat de gyn meldt dat we een jongetje hebben. En dan is het stil..... heel stil....... Na een voor mijn gevoel eindeloze tijd horen we een kreet, en mag Hub komen kijken.

Even later komt ie terug lopen met een bundel handdoeken, met daarin een gezichtje.

Dag Freek, hoi mannetje....

Nou op donderdag de 13e savonds begonnen dus de weeen gelijk om de 5 minuten, maar ze duurde maar een seconde of 15 a 30. Dit heeft de hele nacht en volgende ochtend geduurd. Met mijn apparaatje (geboortetens) en een warme douche was dit nog goed op te vangen. De hele vrijdag ging dit door alleen waren de weeen nu wel wat pijnlijker en om de 4 minuten, nog steeds duurde ze niet langer als 30 seconde. Mijn apparaatje begon me inmiddels al wat te irriteren en doordat het weer de hele nacht doorging en ik zaterdag dus inmiddels al 2 nachten niet geslapen had begon ik erg moe te worden en deed alles nog meer zeer. We waren intussen ook al 2 keer naar het ziekenhuis geweest, maar ik had nog maar 2 centimeter ontsluiting en dat gaf ook een frustrerend gevoel. Zaterdagochtend moesten we weer om 11 uur in het ziekenhuis zijn. Kwam daar helemaal uit geput aan. Na onderzoek had ik nog maar 3 centimeter ontsluiting en toen dacht ik alvan hoe moet dit verder.
Ik heb toen een dubbele dosis pethadine ( soort morfine tegen de pijn) en een dosis valium ( om te gaan slapen) gekregen. Ik moestop bed blijven en zou in slaap vallen mocht niet alleen naar de wc enz en zou wel tot rust komen. Nou niet dus. Mijn lichaam ging er dwars doorheen. Het hielp dus echt helemaal niks. Inmiddels kreeg ik wee op wee (al die tijd trouwens alleen maar rugweeen) Het enige waar ik het nog een beetje uithield was onder de douche. Mijn ontzettende lieve man steunde me enorm, maar zat er op een gegeven moment ook doorheen. Hij wist niet meer hoe hij mij kon helpen. Ik werd niet echt rustig meer en hij zag mij steeds maar pijn hebben. Hoe voelde zich best machteloos. Toen hebben we besloten dat hij zijn moeder ging bellen. Hier had hij veel steun aan en daardoor ik ook. Af en toekwam er eens een gyn ( die engerd zeg maar had het hele weekend dienst o o o wat bofte ik NOT) of een verpleegkudige kijken, maar echt vaak niet. Rond een uur of 9 a 10 ( we zijn de tijd een beetje kwijt geraakt ) had ik 6 centimeter ontsluiting en wilde ze de vliezen breken. Ik heb gesmeekt om een ruggeprik, maar ik kreeg hem niet. Er werden steeds andere reden gegeven. Echt heel rot want ik kon niet meer. Maar die gyn die mij hielp ( die engerd) was een assistent gyn en die moest weer verantwoording afleggen aan een gyn boven hem( die kwam er later bij en die was nog enger, jaja het kan nog erger) en die was het er niet mee eens. Die andere kwam er dus ook bij. Zei niet wie hij was, maar kwam er gewoon bij staan (gaf nog wel een hand) recht tegenover me zodat hij mooi uitzicht had haha. Toen hadden ze even overlegd en vonden ze dat er 1 iemand weg moest.Mijn schoonmoeder of mijn man dus. Als jullie dat doen dan kan ik dus echt niks meer he zei ik toen, o wat was ik kwaad. Mijn man zei toen ook een grote vent die mij nu weg krijgt. Nou ja toen lieten ze het maar. ( al die tijd had niemand zich met me bemoeit en nu moesten de mensen die ik vertrouwde weg, dacht het niet. Nou ruggeprik kreeg ik dus niet, maar ik zou wel weer 1 prikje pethadine krijgen dat zou me wel helpen. Gezegd dat dat die ochtend ook niks gedaan had, maar ze geloofde me gewoon niet, wat we ook zeiden. Ik kreeg dus die prik die dus niks helpte. Tussen een wee door lag ik even bij te hijgen en toen zei een verpleegkundige zie je nu is ze even weg. Ik gilde dat ik helemaal niet weg was en dat de pijnstilling niks deed,maar ze zei toen, ja bevallen doet nu een maal pijn. Pffff echt wat een inlevingsvermogen hadden ze daar
Na het breken van de vliezen (had weinig vruchtwater) kreeg ik gelijk persweeen. Heb dus van 6 tot 10 centimeter dus tot ongeveer 00:45 persweeen weg moeten puffen. Dit lukte me niet altijd. Toen mocht ik eindelijk persen. Hier zag ik best tegenop. Ik dacht waar haal ik de kracht vandaan na 3 gemiste nachten. Maar geloof me je lijf neemt het van je over en je lijfkan veel meer dan je denkt. Alleen lag het gezichtje naar voor. Dit hoorde ik die gyn ( de baas zeg maar ) zeggen. Ik vroeg tussen het persen door of dat er was en toen werd die boos. Hij schreeuwde weet je het antwoord en ik zei nee. Nou als je het antwoord niet weet moet je geen vragen stellen ( ik dacht nog als ik het antwoord wel wist had ik de vraag niet gesteld) Ik was gewoon ongerust om mijn kleine meid. Ze hebben tussen het persen door haar gezichtje dus nog gedraaid. Jullie willen niet weten hoe. Maar goed Het persen zelf vond ik het minst erg en het minst pijnlijk en na 3 kwartier was ze er dan eindelijk. Zekwam op mijn buik en ik riep o wat is ze mooi en dit herhaalde ik heeeeel vaak Ze kwam er helemaal mooi schoon uit, het witte vettige laagje was al helemaal in haar huidje getrokken. Schoonmamman heeft de navelstreng doorgeknipt en op me buik werd ze uitgezogen. Toen werd ze bij me wegghaald voor de testjes en kreeg de ass gyn van de grote baas gyn op zijn kop dat hij het te snel bij me weg gehaald had. Ik kreeg een prikje ( ik denk voor de placenta zodat die loslaat ik weet het niet, ze hebben wel meer gedaan zonder dat ze het zeiden) De placenta kwam ook na een minuut of 5 en was helemaal goed. De kleine schat is nogeen paar keer uitgezogen want ze had veel vruchtwater ( waar ze in gepoept had) binnen gekregen. Nou toen werd ik dus gehecht. Want ja een knip had ik jammer genoeg ook gehad. ( die knip zelf niet gevoeld, werd verdooft tijdens een wee dus verdoving voelde ik toen niet) Nu tijdens het hechten voelde ik die dus wel en het hechten ook wel. En toen kwam het toen hij halverwege was zat het niet goed en heeft hij het dus weer uitgehaald en begon weer overnieuw. Weer verdovingen enzo dus,pffffff, soms zit het mee en soms............
Maar goed na 3 kwartier was zijn knutseluurtje ook voorbij en was er die lieve schat en alleen maar die lieve schat waar ik nog aan dacht. En mijn lieve man die ook ineens vader was en mijn lieve schoonmamma die ineens oma was en onverwacht een bevalling meegemaakt heeft en de beschuit met muisjes en later mijn vader en moeder. Uiteindelijk nog gedoucht en de kleine borstvoeding gegeven ( wat nu het flesje geworden is) en toen om 5 uur gaan slapen en om 7 uur weer wakker gemaakt voor mijn ontbijt, grrrr.
Zo pfff dat was mijn verhaal. Ik vertel later nog over mijn kraamweek in het kraamhotel die was echt top.
Voor degene die nog moeten bevallen een tip. Leg goed je wensen van te voren neer bij je verloskundige of gyn, zodat deze op papier staan. Als een ander dan waarb$neemt weet diegen ook hoeen wat. Vraag ook goed naar pijnstilling en laat dit ook vastleggen dit om misverstanden te voorkomen. En voor de aanstaande moeders, elke bevalling is anders, sommige poepen hem zo uit hoor :)

30 augustus 1991 zijn Monty en ik getrouwd en we wilden graag meteen aan kinderen beginnen. We waren beide 27 jaar, dus een leuke leeftijd, vonden we.
Al met de kerst konden we de kersverse a.s. grootouders het goede nieuws mededelen. Allevier waren ze in de wolken.

Omdat mijn moeder een kindje heeft gehad met een open ruggetje werd ik doorverwezen naar het diagnostisch centrum. Daar werd me verteld dat er een kleine kans was dat ons kind dat ook zou hebben en dat ik in aanmerking kwam voor een vruchtwaterpunctie.
Omdat daar weer een kleine kans bij was op een miskraam, wilde ik dat liever niet. Daarbij zou ik toch geen abortus laten plegen, ook al zou er iets mis zijn met het kindje.
Wel wilde ik het voor de bevalling weten, als het zo zou zijn, dus ik kreeg een uitgebreide echo in de 20ste week.
Goddank, was alles goed en kon ik rustig van de zwangerschap genieten.

Omdat ik hoge bloeddruk had, moest ik zoutloos.
Dat was iets minder, maar ach, er zijn ergere dingen.

27 augustus was de uitgerekende datum en we kozen voor een thuisbevalling. Op de logeerkamer werd een bed op klossen gezet. Daarbij een tafel met alle benodigdheden. De kinderkamer was klaar.

Rond week 38 ging ik weer voor controle naar de verloskundige. Zij vond het kind wat aan de grote kant worden en stuurde me door naar het ziekenhuis om een gynaecoloog zijn mening te krijgen.
De gynaecoloog betaste mijn buik en schatte het kind een kilootje of 4. "Groot genoeg", zei hij, "daar gaan we morgen aan beginnen. Morgen of overmorgen bent u moeder."

Tja, naar de stad. Pyjama's kopen, toilettas enzo..

De volgende ochtend stond ik met de tas in de hand klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Monty maakte een foto. Voor de gein hield ik een briefje van 25 gulden omhoog.
"We gaan een kindje kopen."

Jammer, ik had het liever thuis gedaan, maar het was niet anders. De verloskundige stond achter de beslissing van de gynaecoloog en raadde me aan in het ziekenhuis te bevallen.

In het ziekenhuis aangekomen kreeg ik een slangetje in mijn baarmoedermond, waar een gelei of zo inzat. Dit moest de baarmoedermond week maken en mogelijk zouden hierdoor de weeën al op gang komen.
Helemaal niet dus. Ik voelde weinig.
De volgende dag zou ik met een infuus ingeleid worden.

Die nacht nauwelijks geslapen. Vond het eigenlijk maar niks allemaal en maakte me vreselijk ongerust over de volgende dag.

Om 9.30 uur was ik aan de beurt. Het infuus werd aangesloten en ik kreeg binnen de kortste keren flinke weeën. Niks rustig aan beginnen, hup, vol ertegenaan.
Om 3 uur 's middags kreeg ik persweeën, maar ik had pas 6 cm. ontsluiting. Wegpuffen dus.
3 UUR LANG!!! Wegpuffen.

Om 17.45 vond de gynaecoloog het wel welletjes en hij maakte met de hand de ontsluiting totaal. Ik mocht gaan persen.
Zoals je misschien wel zult vermoeden had ik niet veel puf meer over om te persen, maar ik zette alles op alles. Maar of ik het nou verkeerd deed, of gewoon geen puf meer had, toen het hoofdje stond kwam ik geen cm. meer verder.

Ik werd van onderen verdoofd en er werd geknipt.

De gynaecoloog besloot de tang erbij te pakken. Hij zei dat de assistent, die in principe de bevalling begeleidde, dat toch ook eens mee moest maken.
De assistent bracht de tang in en begon te trekken, terwijl ik mee moest persen en de gynaecoloog op mijn buik duwde.

Ik schreeuwde het uit, toen mijn zoon, uiteindelijk uit me getrokken werd. De pijn was onbeschijfelijk.
Dood vermoeid zakte ik achterover. Ik keek naar mijn kind en onthield zijn gezicht. Hele typische trekjes, heel herkenbaar kindje. Maar ik voelde geen blijdschap op dat moment.

Ik was ingescheurd en moest gehecht worden.
De gynaecoloog zei tegen de assistent: "Eigenlijk zou mevrouw nu naar de OK moeten om gehecht te worden, maar ik hecht haar nu maar hier, dan kan ze morgen naar huis. Ze heeft het al zwaar genoeg gehad".
Ik werd gehecht met de verdoving die er nog zat van de knip. Ik heb elke hechting gevoeld. Het deed gemeen zeer.

De volgende dag bleek mijn zoontje niet goed te willen drinken. De borst wilde nog niet lukken en ook het suikerwater dronk hij niet. De zusters zeiden dat hij niet mee naar huis mocht als hij niet dronk. Monty heeft het toen voor elkaar gekregen dat hij het flesje leegdronk.

We mochten dus naar huis. Ik kreeg hulp, maar moest het bed houden. Mocht dus niet zelf mijn kind badderen en zo. De hulp hield hier wel rekening mee. Ze verzorgde eerst mij, op het logeerbed op klossen en waste dan mijn zoontje op de tafel naast het bed, zodat ik alles kon zien.

Een week later zou de verloskundige de hechtingen eruit halen. Ze haalde alleen de hechtingen van de knip eruit.
De hechtingen van de ruptuur vond ze er niet goed uitzien en ze stuurde me terug naar het ziekenhuis.
Dezelfde gynaecoloog keek even, stak zijn vinger in mijn anus en trok het van achteren naar voren los. Terwijl hij zei: "Dat zit niet goed, gaan we morgen even opnieuw doen".

Ik kreeg een klasse kamer. Er kwam iemand van maatschappelijk werk van het ziekenhuis en er werd me verteld dat er een fout was gemaakt. Ik kon een klacht indienen, als ik dat wilde.
Blijkbaar had ik bij de bevalling al een totaal ruptuur (sluitspier door), terwijl de arts het had behandeld als een subtotaal ruptuur(sluitspier nog intact). Ik had nooit op de verloskamer gehecht mogen worden.
Ik diende geen klacht in. Waar mensen werken worden fouten gemaakt. Hopelijk komt het allemaal nog goed, dacht ik.

De volgende dag, 27 augustus, trouwde mijn oudste zus. Ik lag op de OK, toen wel, en werd opnieuw gehecht.
Die middag kwam het bruiloftgezelschap naar het ziekenhuis. Vanuit de OK werd ik naar het dagverblijf gereden, waar mijn zus met haar man en de rest van de huwelijksgasten waren. Ik zou eigenlijk getuige zijn geweest.

Een paar dagen later bleken de hechtingen niet te houden. Hoofd gynaecologie kwam erbij.
Die zei dat alles los zou worden gemaakt en dat ik tot ongeveer januari incontinent zou zijn voor de ontlasting, maar dat het dan goed gemaakt kon worden.
Mijn eigen gynaecoloog, die overigens geen excuses had gemaakt voor de gemaakte fout, zei dat hier geen sprake van was. Hij beweerde zelfs dat het hoofd gynaecologie dat ook niet gezegd had.
Nee, dat had ik uit mijn duim gezogen!

Anyway. Ik lag in het ziekenhuis, mijn kind was 's nachts thuis en overdag bij mij. Elke dag kwamen de verpleegsters de ontlasting met gaasjes en savlon tussen de hechtingen uitduwen om het zaakje zo schoon mogelijk te houden.

Op 30 augustus waren we een jaar getrouwd. Ik zei tegen een broeder dat ik graag met mijn man en zoontje naar de kapel wilde. Een jaar daarvoor had ik gebeden om een kindje en ik wilde Maria mijn zoon laten zien.
De broeder regelde een rolstoel en we gingen.
Toen we terugkwamen op mijn kamer had die broeder alles versierd. Een grote plaat met Gefeliciteerd 1 jaar getrouwd boven mijn bed. Ballonnen en slingers. Zooooo lief!!!!

Na een week of zo mocht ik naar huis. Er werd geregeld dat de wijk het verder schoon moest houden. Ik kreeg een recept voor een voorraad gaasjes en zakjes savlon mee. Ook moest ik zitbaden nemen in de badedas. Dus er werd een zitbad gehaald.
Er kwam een flinke ontsteking bij, waardoor ik niet kon zitten.
Kortom, een hoop ellende.

Ik kon niet voor mijn kind zorgen, dat moest de gezinshulp doen. Ik kon alleen maar melk geven. Voelde me vaak een
en niets meer.

24 januari 1993 werd ik weer opgenomen. Er volgde weer een operatie om de sluitspier te herstellen en het perineüm op te bouwen.
Ook nu ging het weer fout. De hechtingen lieten los. Er kwam ontlasting onderhuids naar voren.
Ik kreeg van dokters te horen dat ik niet moest zeuren, in Afrika kwam dit zo vaak voor. En die vrouwen zeuren toch ook niet!
Mijn eigen gynaecoloog beweerde dat hij het goed had gemaakt en als ik het niet vertrouwde moest ik maar een andere gynaecoloog nemen.

Ik ben voor hulp naar de huisarts gegaan. Die keek en schrok zich wezenloos. Zoiets had hij nog nooit gezien. Hij vroeg me wat ik wilde. Ik wilde naar Nijmegen. Naar het Radbout. Ik dacht dat die knappe koppen daar me misschien konden helpen.

In april ben ik naar een advocaat gestapt, die gespecialiseerd was in medische zaken. Daar kreeg ik te horen dat ik al de 5de was in 3 weken tijd die klachten had over die gynaecoloog. Ik wilde hem voor het medisch tuchtcollege brengen, maar de advocaat zei dat ik daar niets aan had. De arts krijgt een berisping en ik zou daar niets mee opschieten. Hij stelde voor schadevergoeding te eisen. De procedure werd begonnen.

Begin september werd ik opgenomen in het Radbout. Ze gebruikten een andere hechtmethode. De sluitspier zou niet tegen elkaar, maar over elkaar worden gehecht. Zo werd dat in Amerika ook gedaan.
Ik moest eerst 4 liter Isopec drinken. Dat smaakte naar verontreinigd zeewater. Heel vies. Maar de darmen moesten helemaal leeg. Er mocht alleen nog water uitkomen.

Voor de operatie kreeg ik een ruggeprik en ik moest op handen en voeten over een kussenrol gaan zitten. Dus met de billen omhoog. Heel vernederend. Maar ja. Als het helpt!!

Er was me vantevoren al gezegd dat ze me geen zekerheid konden geven. Er was al veel weefsel vernield.
En inderdaad. Helemaal goedgekomen is het niet.
Behalve een abces na de operatie waardoor het hele proces van zitbaden en schoonmaken weer opnieuw begon bleef ik klachten houden. Ik wilde echter niet nog eens een operatie.

De klachten die ik nu nog heb zijn licht verlies van ontlasting, winden niet op kunnen houden (zeer genant!), bij diarree regelmatig de wc niet halen. Vaak ontstekingen aan het lidtekenweefsel en aambeien.

Na en tijdens dit alles ben ik ook heel ernstig gedeprimeerd geraakt. Ik wilde heel graag een tweede kind. In Nijmegen hadden ze gezegd dat dat wel mocht, maar voorzichtig proberen en bevallen met een keizersnee.

Ik was meteen zwanger. 3 maanden voor de uitgerekende datum wist ik de geboortedag al. Ik was in Geldrop, een kleiner ziekenhuis, een hele fijne gynaecoloog. Hij begeleidde de zwangerschap en deed de bevalling. Alles heel gemoedelijk. Ik heb 8 dagen in het ziekenhuis gelegen, maar een heerlijke kraamtijd gehad.
Al na 3 dagen kon ik zelf mijn tweede zoontje in bad doen.
De eerste keer moest ik erg huilen, omdat ik dacht aan alles wat ik in het eerste jaar van mijn oudste kind heb moeten missen.

Nu nog heb ik het daar heel moeilijk mee. Mijn oudste is een hele lieve jongen, die vaak om een knuffel komt. Ik houd zielsveel van mijn kinderen maar dat eerste jaar mis ik nog steeds.

Mijn depressie werd na verloop van tijd erger. Ik kwam aan de prozac, wat goed hielp.
4 jaar geleden is er een hartkwaal geconstateerd, kapotte klep. Oorzaak onbekend. Kan door een operatie komen, door een kinderziekte, aangeboren. Is niet meer te achterhalen.
Het was beter als ik stopte met prozac. Heb ik ook gedaan.

Het gaat nu wel redelijk met mij, hoewel ik gauw moe ben en ook nog wel een beetje depressief.
Een operatie is risicovol, omdat ik vaak ontstekingen heb van onderen en dat mag niet voor een kunstklep. Ik heb ook al al mijn tanden moeten laten trekken, voor het geval ik ooit geopereerd moet worden. Ik had chronisch ontstoken tandvlees, door een overmatige tandsteen productie.

De bevalling en de hele nasleep heeft mij in de WAO doen belanden. Daar is die hartkwaal bijgekomen, dus dit zal wel niet veranderen.
Via de advocaat heb ik 34.000 gulden schadevergoeding en smartegeld gekregen. De gynaecoloog en het hele maatschap is destijds ontslagen.

Achteraf is gebleken dat de gynaecologen onderling overhoop lagen. Na de bevalling had ik eigenlijk naar de OK gemoeten, wat de gynaecoloog ook zei. Maar op de OK werkte op dat moment een collega waarmee hij overhoop lag en hij wilde mij niet aan die collega doorgeven.

Tijdens het typen van dit relaas liepen regelmatig de tranen over mijn gezicht. Ik ben hier nog niet overheen. Mijn zoon wordt 11 in augustus.

En inderdaad, dit is een uitzondering. Meestal gaat het goed. Alleen ben ik door deze ervaring fel tegen inleiden bij een eerste kind. Het wordt te gemakkelijk gedaan. Als er nou gevaar is of zo, kan ik het nog begrijpen. Maar gewoon omdat het kind groot genoeg is!!

En dat allemaal omdat een stelletje prutsers het niet met elkaar kunnen vinden. Ik kan me goed voorstellen dat je denkt: als het nou nodig geweest was..., maar alleen omdat het groot genoeg was. Pfff.

Heel dapper dat je het opgeschreven hebt. Ik hoop dat het je niet al te veel belast.

quote:

---

Op donderdag 20 februari 2003 15:27 schreef Rewimo het volgende:
Jeetje Gia, wat een verhaal, en wat hebben die kl***gyns een hoop verpest voor jou. Niet alleen de lichamelijke klachten maar ook het niet kunnen zorgen voor je kindje, en geestelijk is dat ook een enorme belasting De schadevergoeding kan je dat ook niet teruggeven... hooguit een stukje genoegdoening. Ik kan me best voorstellen dat je geaarzeld hebt om het hier neer te zetten, en dat het niet meevalt om het nog eens te doorleven, maar misschien lucht het ook een beetje op om het kwijt te kunnen...

---

Hieruit volgde als advies om weer aan 't werk te kunnen een stoma. Ja, bekijk het maar!
Ze adviseerden ook bekkenbodem fysio. Ook heel leuk.
Zo'n vent zit dan met een gehandschoende vinger tegen je poepertje aan te drukken en jij moet dan knijpen, zo hard als je kunt.
Behalve dat dit heel vernederend was, hielp het voor geen meter.

quote:

---

Op donderdag 20 februari 2003 15:36 schreef Brighteyes het volgende:
Heel dapper dat je het opgeschreven hebt. Ik hoop dat het je niet al te veel belast.

---

Mensen kijken me weleens raar aan, omdat ik in de WAO zit. Je ziet namelijk niets aan mij. Dan haal ik mijn schouders maar op. Ook in de lift kijken ze me vaak aan met zo'n blik van: Jij kunt toch wel met de trap, zo'n jonge vrouw.

Flatteus hè?

Net als bij de 1e begon mij ook pas iets te dagen bij de 2e toen ik geen koffie meer kon verdragen
ik heb bij geen van de 2 zwangerschappen last gehad van misselijkheid of wat dan ook(behalve geen koffie kunnen drinken dan), alleen op het laatst wat brandend maagzuur,maar dat was alles.
omdat Pascal met een acute keizersnede is gekomen moest ik van de Gyn terug bij hem komen bij een volgende zwangerschap, dat heb ik dus braaf gedaan
alleen hij was er niet meer (pensioen)
maar affijn alles liep voorspoedig je geeft af en toe eens wat bloed, luistert naar het hartje en gaat weer vrolijk naar huis
tot dat ik met ongeveer met 20 weken na weer bloed afgegeven te hebben een telefoontje kreeg of ik vandaag even tijd had *SCHRIK*
dus ik mijn (ex)man van zijn werk gebeld en naar de gyn
mijn "bartje" was een rhesusbaby vertelde de gyn en ze legde me alles uit, het KON fout gaan,maar er was geen zekerheid, strenge controle en ik moest er ernstig rekening mee gaan houden dat de kleine er voortijdig uit moest.
dat was even schrikken,maar ik moest elke week komen en kon altijd bellen dus was ik redelijk gerustgesteld
ik moest elke week bloed laten prikken,kreeg elke week een echo (dat vond ik helemaaaaal niet erg ) en het bleef eigenlijk best goed gaan
met 32 weken wilden de gyn een vruchtwaterpunctie doen, ze vertelde me dat in enkele gevallen een punctie zo laat in de zwangerschap de bevalling op zou kunnen wekken, ik moest niets, maar het zou hun een beter inzicht geven in de conditie van Bartje, dus dacht ik daar 5 seconden over na en heb het laten doen.
de uitslag was positief, bartje was in orde en ik heb alleen 1 dagje harde buiken gehad
met 34 weken weer een punctie hij had iets minder bilirubine nu,maar er was geen reden tot paniek, om de dag moest ik bloed laten prikken om mijn eigen antistoffen te controleren en als die stabiel bleven dan moest ik over 2 weken maar een dag prikken
zo gezegd zo gedaan maandag 15 september leek ons wel wat (lullig maar dat kwam gewoonweg mooi uit met het werk van mijn (ex)man)
dus om 8 uur braaf gemeld op de afdeling, ik kreeg een gel ingebracht om de baarmoedermond te laten rijpen en de verpleegster zou over een uurtje wel weer eens langs komen, ik mocht gaan en staan in het ziekenhuis wat ik wilde als ik maar vertelde waar ik was, dus lekker relaxed allemaal
tegen 11 uur was mijn baarmoedermond al "goed" maar weeen had ik nog niet, wat niet erg was, want ik mocht een dag "uitlopen"

om 1 uur was het van het 1 op het andere moment ineens RAAK
ik kreeg in 1 klap weeen om de 5 minuten en terwijl ik toch echt wel uitgerust was, wist ik naar anderhalf uur al niet meer wat voor of achter was, laat staan dat ik op mijn benen kon staan
ik had pas 2 centimeter en geen ontsluiting dus ze konden niet echt iets voor me doen, nu moet ik ook zeggen dat ik niet om pijnstilling gevraagd heb ofzo

om half 3 stond "tante bets" ineens naast mijn bed
_{verpleegster die mijn zusje, beide broer en oudste zoon verzorgd heeft op de verloskundige afdeling}
die heeft mij in een rolstoel gezet en naar de rookkamer gebracht ja ik weet het, maar ik was dolgelukkig met haar, even 3 trekjes genomen en terug
daarna weer een centimeter check
wauw
AL 3 centimeter
na nog een uur waarin ik niets meer op kon vangen heeft Tante Bets een ruggeprik geregeld voor me
was ergens wel lachen hoor : ze heeft me eigenhandig naar de OK gebracht en daar letterlijk een arts (geen idee wat voor 1) aan zijn jas getrokken met de mededeling : Doe eens even vlug een ruggeprik voor mij
het duurde even voor de prik goed zat, odat ik me niet meer kon ontspannen, maar na een minuut of 10 zat hij er in, en werd ik naar de verloskamer gebracht, toen ben ik heerlijk in slaap gevallen tot een uur of 9 savonds, toen begon ik de weeen weer erg te voelen een check leverde nog steeds 3 centimeter op dus mocht het infuus een tandje bij en ik weer lekker slapen
om half 12 kwam de verloskundige nog even kijken omdat haar dienst erop zat en ze naar huis wilde , resultaat : 4 centimeter
ze zegt nog : dan gaan we lekker allemaal slapen en gaan we er morgenvroeg tegen aan, infuus nog een 1 tandje omhoog naar de hoogste stand dan slaap jij zeker weten ook lekker en ben je morgen goed uitgerust.
DAT had Bartje gehoord
om half 1 heb ik mijn (ex)man wakker gemaakt, die lag op een bed naast me, omdat ik weer dusdanige weeen had dat ik ze niet meer op kon vangen (been en rug tegelijk) dus de verpleging erbij gehaald.
CHECK time : 9 centimeter !
alleen 1 probleempje, Bartje was nog niet volledig ingedaald
binnen 20 minuten was de verloskundige terug en had ik volledige ontsluiting weeen die zo snel op elkaar volgden dat ik maar amper adem kon halen tussendoor, maar geen persweeen
ik heb geloof ik heel het ziekenhuis vervloekt tussen half 1 en half 2
maar uiteindelijk tegen kwart voor 2 kwamen er persweeen (niet zo heftig als ik van bijna iedereen hoor "je lichaam neemt het over" maar wel een "poepdrang")
dus ik mocht gaan persen................ om Bartje te "zetten"
en wat kost dat een kracht zeg !
al met al heb ik iets meer dan een half uur liggen persen en heb ergens in die tijd geroepen : ik wil een keizersnee, NU
maar de verloskundige reageerde met : zeg, je bent nu zo ver, je maakt het ZELF af _{ach ze had gelijk}
2.22 JAAAAAA daar is tie, kom nog even, nog 1 keer !
en jawel daar was tie met een vreselijke toeter op zijn hoofd maar verder 10 tenen en 10 vingers
huilen deed ik niet, ik kon alleen maar staren naar hem, en ineens trof het me als een mokerslag, HIJ HAALT GEEN ADEM ! _{dat heb ik uitgegild} hij werd razendsnel weggehaald en naar de gereedstaande kinderarts gebracht op de couv die heeft hem 2 keer met de pomp zuurstof gegeven en hij was meteen bij , wel vroeg hij aan mijn (ex)man of hij met de vacuumpomp gehaald was omdat hij zo'n toeter op zijn hoofd had
nadat ik wist dat hij weer zelf ademhaalde ben ik in slaap gevallen
maar werd vrij ruw wakker gemaakt, mijn placenta was er nog niet uit en dat moest toch ook nog
maar mijn lijf wilde schijnbaar niets meer, na een half uur duwen, trekken en persen nog niets de verpleegkundige gaf me de keus : OF ze ging het met de hand proberen *slik* OF accuut de OK in
nog een keer erg slikken, probeer maar met "de hand" _{eng gevoel is dat geloof me!}
het lukte niet meteen dus is er een verpleegster op mijn buik gaan douwen *AUUUUUUU*, maar na 5 minuten prutsen was de placenta dan ook er uit. nu alleen de hectingen nog *slikje*
eindelijk werd mijn lijf met rust gelaten, ik kreeg een "kattewas" zoals ze dat noemen, een schone pyama aan en mocht naar Richard toe
die lag in de couv met 2 handschoenen, sonde in zijn neusje, lampje om zijn teen, pleister op de hiel, en alleen een luier onder 2 blauwe lampen
de volgende dag ging richard "als een speer" hij mocht 5 minuten onder de lamp uit, maar ze hielden hem nog wel op sondevoeding om alles maar in het werk te stellen dat zijn lijfje niet hoefde te werken tot dat de bilirubine in zijn bloed stabiel was en op een goede waarde
hij bleef goed gaan, er werd elke 4 uur bloed geprikt bij hem, en zijn bili bleef perfect, vrijdagochtend tegen 11 uur staat de kinderarts ineens naast mijn bed........ de bili was schrikbarend aan het zakken en ze wilde vandaag nog een bloedwissel gaan doen
euh een wat ? zij me alles uitgelegd en ik meteen toestemming gegeven
ze ging meteen de bloedbank bellen om alles te bestellen en richard zou vandaag nog geholpen worden.
en het werd 2 uur, en 4 uur en 5 uur , ik had geen nagels meer over en was niet bij de couv weg te slaan, het werd 6 uur................
en om half 7 savonds was ze er MET zakken bloedplasma (geloof ik, in ieder geval geen volledig bloed) ze legt ons uit wat ze precies gaan doen ,infuusjes etc) en ze nemen richard mee
en dan wachten..................
9.15 daar was ze weer, alles was perfect gegaan en hij had er dwars doorheen geslapen we mochten naar hem toe, maar niet schrikken de infuusjes zijn allemaal nog intact, omdat het een enkele keer voorkomt dat dit een keer herhaald moet worden
NIET schrikken zei ze nog, hij had letterlijk 1 voetje over dat NIET vol zat
2 infusen in zijn hoofd in elke arm een naaldje, kortom alles zat vol
MAAR die kerel had het zo goed "opgepikt" dat hij de volgende dag al onder 1 lamp uit mocht en op zondagavond net na mijn avondeten kwam ik op de couv en toen had Tante Bets hem net aangekleed !
geen lamp meer, voor de eerste keer zag ik hem in kleren
al die tijd had hij aleen een luier aan en na de wissel een catheterzak
het was of ik hem opnieuw de eerste keer vasthield
dinsdag waren we THUIS
hij heeft wel een strenge na controle gehad de 1e drie maanden, maar heeft nergens meer last van gehad

quote:

---

Op dinsdag 18 februari 2003 19:53 schreef Lois het volgende:
.
[b]23.26 uur
Wat ruikt ze lekker!!!

---

Omschrijf die geur eens, kan mij er totaal nix bij voorstellen...

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 11:22 schreef Angel22 het volgende:
Nou dan kom ik maar met de bevalling van Damien!!!

Zaterdagavond 29-7-2000

-knip-

---

Hij is alleen van jaargang 1982.

Maar als ik die naam zie, smelt ik altijd weer.

_{haar kennende doet ze dat niet}

quote:

---

Op vrijdag 21 februari 2003 02:14 schreef golfer het volgende:

[..]

Mijn zoon(tje) heeft dezelfde naam als de jouwe: Damiën.

Hij is alleen van jaargang 1982.

Maar als ik die naam zie, smelt ik altijd weer.

---

quote:

---

Op vrijdag 21 februari 2003 02:06 schreef Loedertje het volgende:

[..]

Willen de mamma's mij dat eens uitleggen
Zo'n frummeltje komt regelrecht uit de binnenkant van je lijf en dan zeggen mamma's "wat ruikt ze/hij lekker"

Omschrijf die geur eens, kan mij er totaal nix bij voorstellen...

---

Ben overigens erg blij dat destijds die gyn ontslagen is. Er liepen meer dan 6 aanklachten tegen hem. Voor zover ik weet werkt hij nu in Duitsland. Hij mag niet meer binnen 30 kilometer van het Elkerliek in Helmond werken.

Een vrouw in Helmond had door zijn schuld een baby verloren en was een strafzaak begonnen. Dood door schuld was bewezen, maar het Nederlandse recht kent geen strafmaat voor het doden van een ongeboren kind.
Daarna hebben zij een civiele procedure gestart en zijn afgekocht met 17.000 gulden.

Die gyn is ontslagen met een gouden handdruk van, men zegt, 1,2 miljoen.

Zuur.

quote:

---

Op vrijdag 21 februari 2003 02:06 schreef Loedertje het volgende:

[..]

Omschrijf die geur eens, kan mij er totaal nix bij voorstellen...

---

Maar de vrouw van mijn broer was bevallen en ik wilde gelijk aan het kleine wezentje snuffen natuurlijk. Even die geur terug halen...
Maar zij rook helemaal niet lekker. Ze rook naar oude, natte aarde. .

De placenta zelf schijnt daar ook naar te ruiken, heb ik me laten vertellen.

quote:

---

Op vrijdag 21 februari 2003 12:31 schreef Gia het volgende:
Allemaal trouwens bedankt voor de lieve reakties. Het is alweer 10,5 jaar geleden. Over anderhalf jaar gaat hij naar het MO, mijn babytje.

Ben overigens erg blij dat destijds die gyn ontslagen is. Er liepen meer dan 6 aanklachten tegen hem. Voor zover ik weet werkt hij nu in Duitsland. Hij mag niet meer binnen 30 kilometer van het Elkerliek in Helmond werken.

Een vrouw in Helmond had door zijn schuld een baby verloren en was een strafzaak begonnen. Dood door schuld was bewezen, maar het Nederlandse recht kent geen strafmaat voor het doden van een ongeboren kind.
Daarna hebben zij een civiele procedure gestart en zijn afgekocht met 17.000 gulden.

Die gyn is ontslagen met een gouden handdruk van, men zegt, 1,2 miljoen.

Zuur.

---

En Gia, ik vind het heel erg wat er allemaal is gebeurd met je

Maar goed, ga zo door allemaal, ik ben nog lang niet uitgelezen!

Toen ik 8 maanden zwanger was, kreeg ik weeen. Ik had 1 cm ontsluiting en moest toen naar het ziekenhuis, omdat het te vroeg was om thuis te bevallen. (Geweldig ook, vanaf het begin weeen om de minuut!!) Ik was extreem teleurgesteld, maar na een paar dagen was mijn buik rustig en mocht ik naar huis. (36 weken, dus ik moest nog 1 week mijn benen bij elkaar houden en dan mocht ik thuis bevallen ) Ik ben er nog steeds van overtuigd dat mijn bevalling toen is gestopt, omdat ik zo vreselijk NIET in het ziekenhuis wilde bevallen...

Toen ik thuiskwam uit het ziekenhuis ging het heel slecht. Mijn hele zwangerschap had ik al pijn. Aan mijn buik, mijn benen, lopen ging niet van harte. Maar nu kon ik gewoon niet meer lopen. Ik stierf van de pijn.
Ik kon alleen maar liggen, moest met alles geholpen worden...Vreselijk.

Op de uitgerekende datum moest ik naar de verloskundige. Ik zat daar een beetje snuffend mijn verhaal te doen. Ik was de pijn zo zat. Ik was die buik zat. Ik was alles zat.
Ze riep ook dat het gewoon echt niet meer kon en dat ze me ging strippen.
"Meid, tis vandaag vrijdag. Ik ga je nu strippen en dan komen vannacht wsl. de weeen op gang. Zo niet, dan kom ik morgen je vliezen prikken en ben je dus uiterlijk zondag moeder.Dit kind moet er gewoon echt uit bij je."

Dat voelde wel heel raar. "Zondag ben ik iig moeder"..

Ze stripte me ( ) en ik ging naar huis. Ik was om 10.00u thuis en mijn moeder was inmiddels gearriveerd na een telefoontje vanuit de auto.
Om 11.30u (!!) ging mijn buik rommelen. "Nah, kan niet, ze zei dat het vannacht pas zou beginnen", zei ik nog.
Maar om 11.45u waren mijn weeen al in volle gang. Yep, ook nu weer meteen om de 2 minuten of zelfs een minuut.
Ja, als ik weeen krijg, krijg ik ze meteen goed ook. Om 15.00u trok ik het eigenlijk al niet meer. Ik zat vloekend op de bank. .
"Bel...die...verloskundige!!"

Zij herinnerde me aan het puffen. En daar zat ik dan...als een oen te puffen. Maar het hielp geweldig! Het was het enige wat me er doorheen trok. Ik focuste me op de vader van mijn dochter. Hij mocht niet opstaan, bewegen of plassen, want dan raakte ik het ritme van het puffen kwijt.

Rond 17.00u moest ik plassen. Mijn moeder vroeg nog of ik toch niet moest "poepen". Nee, dat gevoel had ik niet..
Maar toen zat ik op de w.c. en ja hoor, ineens enorme persdrang.
"Ik moet NU wel persen", riep ik nog. Mijn moeder hing meteen aan de telefoon met de verloskundige en ik nestelde me weer op de bank. Puffen werkte op dit moment niet echt meer. Want ohhhh, wat is persdrang tegenhouden moeilijk. .
De verloskundige was er met 10 minuten. Ik moest van haar naar het bed wandelen waar ik op ging bevallen. Die stond in de babykamer.
Toen ze ging checken hoeveel ontsluiting ik had, was ik bang. Bang om te horen te krijgen dat ik pas 4 cm had ofzo. Ik was immers pas zo kort bezig..
Maar nee, ik zat al op de 8 cm! Ze prikte mijn vliezen door en toen bleek de baby in het vruchtwater te hebben gepoept. Even paniek. Moest ik nu toch naar het ziekenhuis? Maar dat durfde de verloskundige niet aan. Ik ging zo hard, zei ze, en ze was bang dat ik dan op haar achterbank zou bevallen. .

En idd. ging ik hard, want 10 minuten later had ik al volledige ontsluiting! (In 10 minuten tijd 2 cm. erbij is wel erg snel)
Om 17.45u begonnen met persen en om 18.25u floepte er een prachtig mooi meisje uit. Mijn Isabel. .
Heel rustig, ze huilde niet, maar keek nieuwsgierig rond. Ze tilde al meteen haar hoofd op toen ze op mijn buik lag. De navelstreng was nog niet eens doorgeknipt. .

De verloskundige en kraamverzorgster waren super. Ze vonden het zo leuk dat ik nog niet wist wat het geslacht zou zijn en ze vonden me een ideale "klant."
Ik was de hele bevalling door uitermate beleefd, zei overal "Ja, graag" of "Nee, dank je" op.. .
Ik heb 1 keer "Kut zeg, dat doet zeer!" gezegd. Waarna ik meteen "Oh jeetje, sorry!!" riep.
De verloskundige moest heel hard lachen. "Als er nu eentje heel hard "KUT" mag roepen, ben jij het wel", zei ze.

Na de bevalling werd mijn placenta onderzocht en die bleek wel helemaal op te zijn. Was wel te merken ook, want Isabel was erg hongerig de eerste dagen.
Oh, en ik had 2 inwendige hechtinkjes nodig. Niet echt leuk om daarna gehecht te worden, maar goed, ik had een mooi mensje om vast te houden.

Supersnelle bevalling dus, zeker voor een eerste, en lekker thuis! .

Isabel Fleur is op 22 oktober 1999 ter wereld gekomen. Ze was 2680 gram en ongeveer 48 cm.

Over ruim een maand moet mijn kleine geboren worden, ik ga naar de verloskundige, alles is helemaal ok.

Daarna ga ik naar mijn oppas kinderen en pas de rest van de dag op.
S'avonds komen mijn ouders op bezoek, ik zeg nog tegen mijn moeder, het zou me niet verbazen als binnen 14 dagen er een baby is, hij wil niet meer op zich laten wachten, dat gevoel heb ik gewoon.
Ach mens klets niet zo zegt mijn moeder nog...

S'avonds laat zet mijn man het bed hoger, want tja dat ding moet toch eens hoger!!!

Om 4 uur s'nachts ga ik naar de wc en breken mijn vliezen.

Ik maak mijn man wakker en we bellen de verloskundige...

Thuisbevalling zit er niet in, het is te vroeg

Dus wij gaan naar het ziekenhuis, daar aangekomen ga ik aan de monitor, erg leuk vind mijn man, nu kan hij zien op het scherm wanneer het pijn gaat doen

Er word gevoeld hoe ver ik ben en er is nog niets aan de hand behalve dat mijn vliezen idd gebroken zijn.

We worden naar huis gestuurd, kom morgen-ochtend maar terug, waarschijnlijk moet je ingeleid worden.

Het is inmiddels 10 uur s'ochtens en we zijn thuis, bijna gelijk beginnen de weeen serieuser te worden, zelfs mijn man maakt er geen grapjes meer om.

We bellen het ziekenhuis en ze zeggen kom maar terug voor de zekerheid, maar waarschijnlijk is er niets aan de hand.

In het ziekenhuis lig ik weer aan de monitor, hij schiet flink uit dat kreng!!!

De verloskundige is weggeroepen dus ik moet het met 1 van de gynacologen doen...

De gynacoloog komt binnen en voelt hoe ver ik ben, 8 cm, tjeeeee iedereen verbaast...

Ze gaat nog even een bakje koffie drinken, de rest moet vanzelf komen.

5 minuten laten zeg ik tegen de verpleegkundige dat ik de gynacoloog wil zien, ik wil persen.
Rustig aan mevrouwtje zegt de verpleegkundige, maar haalt toch maar snel de gynacoloog.

We zijn allebei zover, hij kan komen...

Tijdens de bevalling gaat zijn hartslag iets omlaag, niets om van te schrikken zegt de gynacoloog, maar voor de zkerheid knipt ze me in(ze zijn erg voorzichtig met te vroeg geboren baby's).

Het is 10 over 12 op 30 september als wesley geboren word, blakend van gezondheid.
De bevalling zelf duurde nog niet eens een kwartier.

Terwijl ik dichtgenaaid word mag ik wesley aanschouwen, hij is nog mooier dan ik me kon voorstellen.

Mijn man belt de ouders, als hij mijn moeder aan de telefoon heeft denkt mijn moeder eerst dat hij een grapje maakt, maar zodra hij zegt dat het een jochie is weet ze dat het serieus is.

De hele bevalling was erg makkelijk, wesley moet in het ziekenhuis blijven, s'avonds lig op op kamers met een vrouw die tegen me zegt, op dit moment zal je wel denken dat mensen een 2de willen gek zijn, waarop ik zeg, ach het viel wel mee...

Dat had ik niet moeten zeggen blijkbaar, god strafd meteen.
Waar er verdoofd is voor het hechten komt een flinke bloeduitstorting in de vorm van een halve maan, ze heeft net iets misgeprikt, goden ik kon niet zitten, niet liggen niets, wat deed dat pijn!!

Al een paar weken wat 'gerommel', maar dat schijnt normaal te zijn als het een tweede of derde kindje is
Rond 21.30 beginnen de eerste echt weeen, pijnlijke kop en vastgegrepen voorwerpen _{inclusief zielige echtgenoot}moeten het ontgelden.

Rond 22.30 van 'ellende' maar in de douche gaan zitten, de weeen komen nu elke 10 minuten ongeveer en houden 30 seconden aan.

Even 23:00 Shit ... dit gaat er echt op lijken, de ween zijn er nu elke 5 minuten maar houden niet langer vol dan een 30 seconden - 45 seconden.

23:30 Manlief gaat van pure ellende de verloskundige bellen, elke 2-3 minuten een wee van iets langer dan een minuut. ja hoor, de Vk komt er aan !
23.45 Vk belt aan, laadt haar spullen uit en gaat eens kijken : 6 cm ontsluiting (!) en dat sinds 22.00
Met een klein haakje breekt ze de vliezen en dan begint het feest pas echt. Binnen een kwartier 'staan' we op 8 cm en komt er een klein persweetje bij. Mw Dice mag even proberen om eens mee te geven.
Om 0.15 staat er nog een klein randje en is het bijna gebeurt.
Een paar minuten voor half mag Mw Dice meepersen met de 1e echte perswee, morgen brengen ! Het kind komt er al bijna helemaal uit.
Met een tweede perswee en een zetje van Mw Dice komt Demi Aidan ter wereld. Een prachtig klein meisje wat zich accuut laat gelden door een keel op te zetten

Echt veel meer was er niet te vertellen, ik kan jullie ook gaan vervelen met de ervaringen van deze trotse pappa maar dat komt neer op fijngeknepen lichaamsdelen en een bijna hyperventilatie van het meepuffen. Meer hield deze bevalling niet in, was een snelle actie waarbij alles gelukkig goed liep

quote:

---

Op zondag 23 februari 2003 11:37 schreef dice het volgende:

Echt veel meer was er niet te vertellen, ik kan jullie ook gaan vervelen met de ervaringen van deze trotse pappa maar dat komt neer op fijngeknepen lichaamsdelen en een bijna hyperventilatie van het meepuffen.

---

Hub stond met opgestroopte mouwen klaar om nu eindelijk eens de op yoga geleerde rugmassage "in het echt" te kunnen toepassen.

Waarop ik alleen nog maar uit kon brengen; BLIJF..... VAN.....ME....AF!
En meepuffen raakte ik van in de war, en als ie iets zei was de reactie HOU...JE....MOND....

Pas in de OK kon ie weer wat voor me betekenen.

De avond van 5 april, ben nog naar mijn nieuwbakken nichtje gaan kijken, begint het dan echt goed.
Voor mijn gevoel dan, want na 2 (!) dagen is het nog maar 3 kleine centimetertjes.
Tjonge jonge wat een geduld moet een mens hebben om het grootste wondertje te mogen aanschouwen in je leven zeg

De ochtend van 7 april ben ik het zat, we bellen de VK en zeg dat 2 dagen en nachten weeën me te veel beginnen te worden, ik ben inmiddels helemaal kapot.
Tja...ruim 2 weken overtijd en kleine weetjes...schiet niet op, hup naar het ziekenhuis zegt ze
Verdomme, daar gaat mijn zittende thuisbevalling.

Eenmaal in het ZH, gaat het zooooo tergend langzaam met flinke weeën dat er een infuus aangelegd wordt.
Sodemieters, na 5 minuten krijg ik een enorme weeënstorm.
In een kwartier tijd ga ik van 4 cm naar een volledige ontsluiting, hoe ik dat in godsnaam heb volgehouden weet ik nog niet, ik heb het denk ik verdrongen

Eindelijk dan, volledige ontsluiting:
Persen met die hap!
En dan na 4 persweeën (..) hebben we een zoon.

Quint, ruim 8 pond, helemaal gezond, ik kan niet beschrijven hoe dat voelt, voor het eerst je eigen kindje op je buik. Zo'n klein vettig mannetje met een heel vreemd geurtje.

Ik bespaar hier iedereen de details van de na-weeën en het gedoe rond de placenta wat nog ruim twee uur heeft moeten duren.
Jammer van de ZH bevalling, jammer van het liggend bevallen, jammer van de onpersoonlijkheid waar alles een beetje in ondergedompeld was toen, maar owwww wat een enorme oer-ervaring om een kind te krijgen.

_{Hij is nu bijna 19, en nog moeilijk te geloven hoor, dat hij dat kleine frummeltje was op je buik}

quote:

---

Op zondag 23 februari 2003 15:09 schreef Leah het volgende:

[..]

Dat doet me denken....

Hub stond met opgestroopte mouwen klaar om nu eindelijk eens de op yoga geleerde rugmassage "in het echt" te kunnen toepassen.

Waarop ik alleen nog maar uit kon brengen; BLIJF..... VAN.....ME....AF!
En meepuffen raakte ik van in de war, en als ie iets zei was de reactie HOU...JE....MOND....

Pas in de OK kon ie weer wat voor me betekenen.

---

quote:

---

Op dinsdag 25 februari 2003 15:55 schreef Bluezz het volgende:
Daar gaan we dan, 1e van een reeks van 3.
Bij de eerste stevige wee, dacht ik nog, als dit het is, valt het mee

---

Tis wel ongeveer de beste vergelijking die je kan maken maar voor iedereen voelen weeen anders.
Ze zijn ook bij de een intenser dan bij de ander. Zelfs per bevalling schijnt het te schelen.
Of dat laatste bij mij opgaat weet ik nog niet want ik moet nog 6 weken...

quote:

---

Op dinsdag 25 februari 2003 17:31 schreef Juweel het volgende:

[..]

Is het waar dat de pijn van weeën vergeleken kan worden met (zware) ongesteldheidskrampen?

---

quote:

---

Op dinsdag 25 februari 2003 17:31 schreef Juweel het volgende:

[..]

Is het waar dat de pijn van weeën vergeleken kan worden met (zware) ongesteldheidskrampen?

---

quote:

---

Op dinsdag 25 februari 2003 18:38 schreef Evil-Cherry het volgende:

[..]

Ik hoop het niet, want ik ga over nek van die pijn..

---

Op de uitgerekende datum beviel ik echt en ook toen heb ik overgegeven toen ik persdrang had. .

_{omdat iemand het over "over mijn nek gaan" had.}

quote:

---

Op dinsdag 25 februari 2003 21:01 schreef MUUS het volgende:
Ik heb maar 1 kind, maar rond de 8 maanden "dreigde" ik al te gaan bevallen. Op een gegeven moment werden de weeen zo heftig dat ik over mijn nek ging.

Op de uitgerekende datum beviel ik echt en ook toen heb ik overgegeven toen ik persdrang had. .

_{omdat iemand het over "over mijn nek gaan" had.}

---

Blij dat ik voorlopig nog niet over kindjes hoef na te denken

quote:

---

Op dinsdag 25 februari 2003 21:01 schreef MUUS het volgende:
Op de uitgerekende datum beviel ik echt en ook toen heb ik overgegeven toen ik persdrang had. .

_{omdat iemand het over "over mijn nek gaan" had.}

---

quote:

---

Op dinsdag 25 februari 2003 20:55 schreef Leah het volgende:

[..]

Ik ook, en ik dacht dat weeen veeeeel erger waren. Deed idd flink zeer, maar niet te vergelijken met menstruatiepijn, ik vond het een heel ander soort pijn.

---

quote:

---

Op woensdag 26 februari 2003 09:34 schreef dice het volgende:

[..]

Euh ... ook meegemaakt maar verder uit het verslag gehouden

---

Net als poepen tijdens het persen, dat is ook normaal trouwens.

quote:

---

Op woensdag 26 februari 2003 14:07 schreef Nausicaa het volgende:

[..]

Overgeven is heel normaal hoor. Komt door alle druk die je zet, dat heeft ook boven in je lichaam effect. Mijn 'zwangerschapscursusjuf' zei juist dat het erbij hoorde, en dat de bevalling gewoon goed verliep als je moest spugen.
Ik heb ook gespuugd.

Net als poepen tijdens het persen, dat is ook normaal trouwens.

---

quote:

---

Op woensdag 26 februari 2003 17:30 schreef Catootje het volgende:

[..]

Catootje, ze zijn wel wat gewend, herhaal: ze zijn wel wat gewend!!!!

---

quote:

---

Op woensdag 26 februari 2003 17:30 schreef Catootje het volgende:

[..]

jaaaaaaaaa, dat is natuurlijk wel logisch..probeer maar es kracht te zetten op het ene gaatje en dan niet op dat andere....hmmm. Catootje, ze zijn wel wat gewend, herhaal: ze zijn wel wat gewend!!!!

---

quote:

---

Op woensdag 26 februari 2003 14:07 schreef Nausicaa het volgende:
Net als poepen tijdens het persen, dat is ook normaal trouwens.

---

quote:

---

Op woensdag 26 februari 2003 17:30 schreef Catootje het volgende:
jaaaaaaaaa, dat is natuurlijk wel logisch..probeer maar es kracht te zetten op het ene gaatje en dan niet op dat andere....hmmm. Catootje, ze zijn wel wat gewend, herhaal: ze zijn wel wat gewend!!!!

---

En je ligt met je hoofd aan de goede kant...

Na al een aantal weken steeds vaker naar het ziekenhuis te moeten voor controles ga ik op 3 maart weer heen voor een CTG. Ook moest ik daarna weer langs de gynaecoloog. Die wil weer even voelen, en omdat Flappie nog steeds niet is ingedaald en dus erg hoog met zijn hoofdje zit is dat elke keer weer erg pijnlijk als er zo diep gegrut moet worden. Volgens hem is de baarmoedermond nog steeds niet rijp. Ook kijkt hij nog even met de echo naar het hoofdje van Flappie en komt dan tot de conclusie dat Flappie een behoorlijk groot hoofd heeft en dat het dus hoogstwaarschijnlijk een keizersnee wordt. Ga maar naar huis je tas halen en kom om 2 uur terug, dan gaan we morgen of overmorgen een keizersnee doen.
Ik hou het nog net droog totdat we buiten het ziekenhuis zijn maar dan stort ik even in, een keizersnee godverdee! Daar had ik nog helemaal niet bij stilgestaan dat dat ook nog kon. En dan dus langer in het ziekenhuis blijven, dit is wel heel wat anders dan de thuisbevalling die ik altijd in mijn gedachten had. Mijn tas had ik al achterin de auto staan maar het woordje keizersnee was nog nooit gevallen dus ik had maar voor 1 nachtje spullen voor mijzelf en Flappie ingepakt en dus niet voor 5 wat gebruikelijk is voor een keizersnee.
Eerst nog even langs Lois, daar even uithuilen en langs mijn ouders om het nieuws te vertellen. Dan snel wat extra kleren en spullen in de tas en gaan we lunchen bij de MacDonalds, nog even lekker eten voordat ik overgeleverd ben aan het ziekenhuisvoer.
s Middags word ik heel goed opgevangen door een verpleegkundige en later die middag komt de arts-assistent langs om nog even te praten.
De volgende ochtend staat een andere gyn aan mijn bed samen met de arts-assistent. De arts-assistent schrok dat ik al aan het ontbijt bezig was want konden ze nu wel vandaag de keizersnee gaan doen. De gyn bleek het helemaal niet eens te zijn met een keizersnee, eerst meer onderzoek en bespreken in het overleg van die middag. Daar schrok ik toch wel van, ik had me nu helemaal ingesteld op een keizersnee.
De arts-assistent komt later nog terug om te zeggen dat ik me geen zorgen moet maken, hij beslist het niet in zijn eentje, het hele team beslist. En ze komt zo snel mogelijk vertellen wat er uit het overleg komt.
Even later wordt gevraagd of ik naar de poli kan voor een echo. Toch nog een keer kijken hoe groot Flappie is. De echoscopiste kon het niet helemaal meten en heeft de verloskundige erbij geroepen. Ook die krijgt het hoofdje niet helemaal goed in beeld maar hun beste schatting is 4300 gram. Jeutje wat een beer!
s Middags komt de arts-assistent vertellen dat ze toch besluiten om in te leiden. Ze geven het zeker een kans dat het via de natuurlijke weg eruit kan want anders zouden ze er niet aan beginnen. Ik vertel dat ik me wel zorgen maak dat het lijdensweg wordt met uiteindelijk toch nog een keizersnee. Ze zouden zorgen dat geen gebed zonder eind zou worden. Als het enigszins zou stagneren zullen ze meteen ingrijpen. De bedoeling is gel inbrengen om de baarmoedermond te rijpen. Lukt dit niet wordt het een keizersnee. Lukt dit wel wordt het een infuus en vliezen breken. Schiet het niet op met ontsluiting wordt het een keizersnee. En mocht het met persen niet lukken wordt het ook een keizersnee. Peet moet om 8 uur aanwezig zijn want dan gaat het beginnen.
Die nacht heb ik gelukkig nog wel wat kunnen slapen en de volgende ochtend komt er weer een andere gyn aan mijn bed. Hij verteld dat ze 2 x gel in willen brengen (even de boom schudden) en als dat niets doet het weer een dag later wordt voor eventueel een infuus of keizersnee. Schiet lekker op zo
Om 9 uur krijg ik de eerste keer gel ingebracht. De verloskundige is een stuk minder hardhandig dan de gynaecologen. Heb er bijna niets van gevoeld.
Ik merk niet echt wat van de gel. Om 12 uur komt het eten en ik vraag of ik wat mag hebben. Ze hebben liever dat ik wat lichts eet want als het wel doorzet of een keizersnee wordt kan ik wel misselijk worden. Potverdorie hebben ze eindelijk wat lekkers op het menu staan (spaghetti) mag ik het weer niet hebben. Peet eet mijn bord op maar gelukkig heeft de voedingsassistente ook nog een klein bordje spaghetti. Of ik dat misschien wil hebben? Ja natuurlijk! Ik scheur van de honger en als ik ga kotsen zie ik dan wel weer.
Om 1 uur krijg ik de 2e keer gel. Hiervan merk ik wel wat. Maar dat hoefde niets te betekenen had ik al gehoord dus ik negeer het maar gewoon.
Om kwart voor 3 denk ik dat ik wat urine verlies. Ik wil opstaan om snel naar het toilet te gaan als de sluizen opgaan, mijn vruchtwater! Wat een plens!
De verloskundige komt kijken en stelt 1 cm ontsluiting vast. Ik mag op mijn eigen kamer blijven als ik dat wil en moet gewoon zelf aangeven als ik richting de weeenkamer wil. Ik wil nog wel even op zaal blijven, het is bijna bezoekuur en ik kan wel wat afleiding gebruiken.
Mijn vader en Lois komen op visite maar ondertussen heb ik wel behoorlijke weeen. Het wegpuffen gaat gelukkig nog erg makkelijk.
Na een uurtje hou ik het echt niet meer, toch maar richting weeenkamer. Daar krijgen ze voor de CTG het hartje van Flappie moeilijk te pakken dus willen ze een elektrode op het hoofd van Flappie gaan doen. Daar ben ik het eigenlijk niet zo mee eens want ik wil eigenlijk nog douchen of in bad. Maar dat mag ook met die elektrode dus ik moet wachten totdat die geplaatst is en ze Flappie een tijdje in de gaten hebben gehouden.
Om 5 uur wordt de elektrode geplaatst. Ik heb dan 2 cm ontsluiting. Het wegpuffen wordt steeds moeilijker en af en toe raak ik licht in mijn hoofd. Een verpleegkundige komt me uitleggen hoe ik moet puffen en dan gaat het weer. De weeen komen nu om de minuut. Peet mag mijn hand nu echt niet meer loslaten, het geeft zon goed gevoel dat hij in de buurt is.
Rond half 7 ga ik in bad maar omdat de weeen onderin mijn buik kan ik heel slecht zitten. Dan komt er echt druk op mijn onderbuik te zitten en worden de weeen veel heftiger. Op handen en knieen in bad gaat wel heel goed. Het ontspant echt heel lekker.
Lois komt langs, ik had gevraagd of zij nog wat nachtponnetjes wilde halen, ik had namelijk alleen ponnetjes met lange mouwen maar dat is veel te warm in zon ziekenhuis. Jij zei dat de eerste 5 cm geen pijn zouden doen! Volgens mij moet ze best geschrokken zijn. Ik was zo bang dat ik nog steeds maar 2 cm ontsluiting zou hebben met deze pijn en dat het dus nog veel heftiger moest worden. En als het volgens het boekje gaat moet het dus nog minstens 8 uur duren.
In bad worden de weeen nog heftiger dus ik besluit er toch maar uit te gaan. Het duurt wel heel lang voordat ik afgedroogd ben, elke keer als ik beweeg krijg ik weer een wee. Ik puf alsof mijn leven ervan afhangt.
Eindelijk lig ik weer op bed. Rond kwart voor 8 merk ik dat ik wat persdrang heb en vertel dat tegen een verpleegkundige die net even komt kijken. Het was nog niet echt noemenswaardig maar omdat de gyn van huis gehaald moest worden heb ik het bij het eerste beetje persdrang maar wat overdreven. Gelukkig is er op dat moment toevallig een verloskundige in huis en de verpleging vraagt of zij even willen kijken (volgens mij durfde de verpleging de gyn niet te bellen). De verloskundige voelt en zegt dat ik volledige ontsluiting heb! Wat een opluchting! Al die pijn had toch effect gehad.
De gyn wordt gebeld en ik word richting verloskamer gereden. Daar moet ik overstappen op het verlosbed en moet ik op mijn rug gaan liggen. Prompt blijven de weeen helemaal weg voor mijn gevoel maar ze komen nu netjes om de 5 minuten. Nog even wegpuffen totdat de gyn er is. Hij komt rond kwart over 8 en gaat even voelen. Hij voelde ook volledige ontsluiting maar vind het hoofdje toch een stuk hoger staan dan dat de verloskundige had gezegd. We gaan het een half uurtje proberen en als er niets opgeschoten is gaan we naar de OK. Ik schrik daar best van, ik dacht dat het zo goed ging. Dus ik vraag heel pinnig wat hij denkt wat de kansen zijn. Nou dat kon hij nu nog niet zeggen, ga het eerst maar een half uurtje proberen samen met de verpleegkundigen, hij moest even weg. Ik vraag nog of het niet mogelijk is om de vacuumpomp te gebruiken ofzo. Helaas, daar staat het hoofdje ook te hoog voor.
Ik krijg instructies van de verpleging en ga proberen te persen. Maar omdat het hoofdje nog geen druk uitoefent is het heel moeilijk te voelen waar ik naartoe moet persen. En eigenlijk heb ik de moed al helemaal opgegeven maar probeer toch mijn best te doen. Het is wel erg lekker om nu mee te kunnen persen in plaats van wegpuffen.
Na een half uur (kwart voor 9 dus) komt de gyn terug en voelt dat er niets gebeurd is. Naar boven dus. Dit had ik wel verwacht. Mooi, dan wil ik nu naar boven en alsjeblieft heeeeeeel snel een ruggeprik. Helaas gaat dat allemaal niet zo snel. Er is gelukkig wel een anesthesist in huis ivm een eerdere operatie maar we kunnen nog niet naar boven (ik weet even niet meer waarom). Peet en de verpleging gaan zich omkleden. Ook komt er een stagiaire van de couveuse-afdeling, of ik bezwaar heb of ze ook meegaat. Neehoor, als het maar opschiet vind ik niets erg. Ik ben wel erg blij dat dezelfde verpleegkundigen meegaan. Ik word weer op mijn eigen bed gehezen en moet een operatiehemd aan. Gaan we nou al naar boven? Nee nog steeds niet. En ondertussen heb ik hele heftige persweeen die ik absoluut niet kan wegpuffen. De verpleging zegt dat ik best wel een beetje mee mag persen, mooi want dat kan ik echt niet meer tegenhouden. Gelukkig heeft Flappie het nog steeds heel goed, zijn hartslag blijft mooi constant.
Eindelijk gaan we dan naar boven. Het is heel beroerd om in een bewegende lift persweeen te hebben. Peet moet helaas samen met de verpleging achterblijven als ik de operatiekamer ingereden wordt. Daar moet ik overstappen op de tafel. Krijg ik dan nu eindelijk die ruggeprik? Nee eerst moet er een infuus lopen en waarom heeft de gyn dat nog niet ingebracht? Nou omdat ik heel moeilijk prikbaar ben. De anesthesist begint te kloppen en te voelen voor het infuus. Na een paar keer misprikken moet ik met een hand in een bakje warm water gaan zitten. Kan ik niet echt eerst de ruggeprik krijgen? Nee je moet echt eerst een infuus hebben. Ja maar als dat nou niet lukt? Dat lukt altijd! JajaOndertussen worden mijn benen ook bekeken maar daar kan helemaal geen infuus ingebracht worden, die staan nog stijf van al het vocht. Omdat Peet er niet meer is om me te helpen met puffen raak ik af en toe in paniek van de persweeen die nog steeds doorgaan. Gelukkig komt iemand mij even helpen om te stoppen met hyperventileren.
De anesthesie-assistent is een enorme schat, probeert me gerust te stellen en legt me van alles uit. Bij de 7e keer prikken is het eindelijk raak. Joepie, kom maar op met die ruggeprik. Ik moet rechtop gaan zitten en mijn rug zo bol mogelijk maken. En natuurlijk krijg ik op dat moment de meest verschrikkelijke wee, juist omdat ik zit (dat was in bad ook zo). En dan, na wat gepiel bij mijn rug, zit om 10 uur eindelijk de ruggeprik erin. Hehe wat een opluchting. Ik voel langzaam mijn benen in slaap vallen en de pijn wegebben. Ik begin helemaal te trillen en kan daar niet meer mee stoppen.
Alle voorbereidingen zijn nu in volle gang, er wordt een doek voor mijn hoofd opgehangen. Peet komt gelukkig ook weer binnen. Zijn we het nog steeds eens met de naam Bram vraag ik aan Peet (maandags bij de MacDonalds hadden we nog een andere naam in ons hoofd, dat zou het worden. s Middags voordat de vliezen braken waren we toch weer geswitched naar Bram).
Opeens ruik ik verbrand vlees. Dat komt volgens Peet omdat ze dingetjes aan het dichtbranden zijn (hij heeft een complete uitleg gehad terwijl ze bij mij aan het misprikken waren). Na een paar minuutjes zegt de anesthesie-assistent tegen Peet dat hij over het doek mee mag kijken want ze gaan nu het kindje eruit halen. Ik voel een hoop gewroet en hoor opeens een kindje huilen en de gyn zegt niet zo snel, je bent er nog niet helemaal uit. Bram huilde al dat alleen zijn koppie eruit stak (het is dan 4 over half 11).
Een zoon hoor ik zeggen. Bram wordt even boven het doek gehouden en dan snel weggebracht. Peet gaat met hem mee. De anesthesie-assistent vraagt hoe we hem gaan noemen. Bram zeg ik voor het eerst hardop tegen iemand.
Na een periode wat in mijn idee uren duurde komt Peet eraan met Bram. Eindelijk kan ik hem dan goed bekijken. Wat een mooi ventje! Helaas word ik op dat moment hartstikke misselijk en licht in mijn hoofd. Peet moet weer weg en ze gaan onder druk vocht bij mij toedienen. Daar knap ik inderdaad wel een beetje van op.
Na wat gemeut van de gyn op het operatiepersoneel en na het tellen van alle instrumenten en gaasjes zijn ze eindelijk klaar. Ik word naar de uitslaapkamer gereden. Daar hebben ze een heel ingenieus systeem om mij weer op mijn eigen bed te hijsen, ik word op een plank gerold en zo overgerold op mijn bed. Het is gebeurd voordat ik er erg in heb.
De anesthesie-assistent overlegt met iemand over de hoeveelheid bloed die ik verloren heb (ze hadden een beetje ruzie erover met de gyn, die zei 1 liter, het ok-personeel dacht 2,5 liter. Uiteindelijk is in het verslag 2 liter gezet). De anesthesie-assistent wil graag dat er bloed geprikt wordt om te kijken hoe laag mijn Hb is om te bepalen of ik een bloedtransfusie nodig heb. Hij zou dat dan eventueel op de uitslaapkamer willen toedienen dus pas als dat bekend is kan ik verplaatst worden.
Ondertussen komt Peet er weer aan met Bram. Nu kan ik echt even goed naar hem kijken. Wat is hij wakker! En Peet verteldt dat alles goed met hem is, hij is al in bad geweest en eindelijk hoor ik dan zijn gewicht: 4650 gram! Nog groter dan dat we dachten.
Nadat eindelijk de bloeduitslag er is (gelukkig hoefde ik geen bloedtransfusie) gaan we weer terug naar de afdeling. Ik word op een 2 persoonskamer gelegd die waarvan het andere bed leeg is. De verpleging komt Bram aanleggen, eindelijk, het is dan ondertussen al bijna 1 uur. Wat een vreemd gevoel zeg dat eerste zuigen.
En dan kunnen we de familie bellen. We hadden gevraagd of ze misschien even langs mochten komen om te kijken, dat mag als ze maar heel stil zijn op de gang. Peet heeft Bram vast als ze binnenkomen, wat een mooi moment!
Als de famillie weer weg is mag Peet nog heel even blijven maar dan moet hij toch ook echt naar huis. Het is ondertussen 2 uur. Ik krijg nog een spuitje morfine. Bram mag bij mij op de kamer blijven, ik laat lekker het licht branden zodat ik hem goed kan zien als ik langzaam in slaap val.

Wel heel mooi beschreven... tis heel goed voor te stellen hoe moeilijk je het af en toe gehad moet hebben.

En gelukkig was al die ellende voor een goed doel!!!!

Angel vreselijk he als je in je laatste weken zit om bevallingen van anderen te horen, ik vond dat ook helemaal niets. Ik wou dat ik iets kon zeggen om je op te beuren.

quote:

---

Op zondag 23 maart 2003 21:44 schreef Karin het volgende:
Rewimo gelukkig heb ik niet een etmaal hoeven lijden. Moet er ook niet aan denken, dit was al genoeg. Volgens mij moet je dan helemaal uitgeput zijn.

---

Edit: ehm, die staat dus op pagina 3 van dit topic

31-03-2003

Om een uur of twee 's middags kreeg ik weeen. Die weer net zo rap ophielden als dat ze begonnen waren.
Ik had wel mijn man al van zijn werk gebeld dus die was lekker thuis.
We besloten om even een flinke wandeling te gaan maken in de hoop de weeen weer op te wekken en dat lukte. Ik had om half 6 's avonds weer weeen maar die waren niet veel sterker dan een harde buik.

Om zeven uur toch maar naar het ziekenhuis gebeld want ik moest daar bevallen omdat de kleine in een stuitligging lag.
Die zeiden van kom maar langs en dan kijken we wel hoe het gaat.
We kunnen je altijd weer naar huis sturen. Dus zo gezegd zo gedaan, mijn ouders gebeld want die moesten op Damien mijn zoontje letten en ons naar het ziekenhuis brengen.

Om een uur of 8 waren we in het ziekenhuis en werd ik aan het ctg gelegd en ik werd getoucheerd om te kijken hoeveel centimeter ontsluiting ik had. Dat bleek dus al 4 cm te zijn. Dus niet meer naar huis zonder kindje betekende dat.

De weeen waren inmiddels afgenomen tot af en toe een krampje en een flauw hard buikje en meer niet. Er werd besloten om mij maar " in te leiden" dus een infuusje aan leggen.
Gynaecoloog werd gebeld omdat die moest besluiten of ook mijn vliezen gebroken moesten worden omdat ukkie niet in wilde dalen. Die kroop nl met iedere harde buik naar mijn ribbenboog toe.
Mutsenprutser kwam en brak dus toch mijn vliezen. Nou mijn god, dat heb ik geweten.

Het was de bedoeling dat ik nu ongeveer vier flinke weeen iedere 10 minuten moest krijgen maar ik kreeg er wel 6 !!!
Dit heeft zo'n twee uur geduurd en toen had ik volledige ontsluiting.
Ik mocht gelukkig gaan mee presen met de weeen nadat ik ze eerst een kwartier had moeten wegzuchten.
Na nog een kwartier meepersen, een knip en een flinke duw op mijn buik is op 01 april 2003 om 00.12 uur mijn tweede kerngezonde zoon geboren!!!

Zijn naam is Duncan, hij is +/- 52 cm lang en 3520 gram.

Hij heeft wel wat zuurstof gekregen bij de geboorte maar dat schijnt vrij normaal te zijn met een stuitbevalling dus ik hoefde me nergens zorgen over te maken.

Een jaar na mijn 2e bevalling van Jamie,( zie Zwanger... en dan gaat het mis... )
kreeg ik erg het verlangen naar nóg een kindje.
Ook voor Quint, de oudste, maar mijn verlangen was zo sterk dat ik mijn (nu ex-)man gewoon heb overgehaald nóg een kindje te krijgen

Ik was snel zwanger, net als bij de vorige twee, en ik zou ongeveer half maart 1987 bevallen.

Prima zwangerschap verder, maar aan het eind, een maandje voor de uitgerekende datum kreeg ik wat oefenweeën.
Door de eerder ervaringen werd ik enorm gespannen en bang, dat ik op eigen verzoek de laatste 2 weken in het ziekenhuis heb doorgebracht.

Daar bleek de baby vrij klein te zijn, de placenta ook en niet veel vruchtwater.
Door de zenuwen had ik dan ook vrij veel gerookt

We besloten de bevalling dan ook op te wekken, volgens berekening 2 weken te vroeg, d.m.v. een infuus.
Dat had ik zowel bij de bevalling van Quint als bij die van Jamie gehad, dus vooruit dan maar, ik wist wat me te wachten stond.

Alleen, dit keer hadden ze me ook aan een apparaat gelegd wat de conditie van de baby met oog op de weeën moet controleren.
Er ging een kabeltje van het koppie van de baby naar het apparaat.

Na ongeveer 2 uur aan dat apparaat, begon het flink door te zetten voelde ik, en we drukten maar eens op de bel voor een verpleegkundige.

Nee, mevrouw, niks aan de hand, nauwelijks weeën-aktiviteit volgens het scherm.
Na een half uur, ik kón niet meer van de weeënstorm, moest ik persen. Snel gebeld, nee, nee, dat kan niet, u heeft nauwelijks weeën.

Toen greep mijn ex in, en riep dat ze die hele handel maar eens moesten afsluiten en me gewoon moesten geloven, het was verdomme mijn 3e bevalling.

Beetje geschrokken van zijn uitval, haalde de verpl. kundige er een collega bij, en nog 1 en de gynaecoloog.
Bleek dat alles niet goed vast zat, opnieuw alles goed verbonden, ja hoor, de weeën piekten het scherm uit, en ik had volledige ontsluiting.

4 persweeën, en daar was ie dan.
Een klein, iets te vroeg geboren, niet huilend jongetje, Frank.
Het is dan 27 februari 1987.
Waar ik toen allemaal niet aan dacht toen ik dus wéér een kindje kreeg dat niet huilde

Apgarscore niet best, het was een 8 maands kind volgens zijn waardes
Volgens onze berekeningen was ik maar 2 weekjes te vroeg.

Frankje moest meteen van de kinderarts in de couveuse aan het zuurstof, vit.K voor zijn bloed.
Daar heeft ie 10 dagen gelegen, en gelukkig ging het elke dag een stukje beter.

Op 14 maart mocht ie mee naar huis

Ik ben abrupt gestopt met roken overigens, en het ook nooit meer gedaan

Mijn verhaal, de bevalling en geboorte van Chiara:

Het was een heel avontuur, de bevalling. Ik had van te voren geen scenario's in mijn hoofd gehaald van wat ik kon verwachten van de bevalling, ik had meer zoiets van laat maar komen, we komen er wel doorheen. "Go with the flow en let yourself go!" Gelukkig maar, want ik had niet kunnen bedenken dat het zo zou lopen. Het was een zware bevalling, het duurde al met al totaal 35 uur, ik had behoorlijke rugweeën met veel pijn, maar ik liet het allemaal maar op me af komen.

Vrijdag 25 april 12:00 uur heb ik een afspraak bij de gynaecoloog, ik blijk dan al 2 cm ontsluiting te hebben, maar er waren nog geen weeën. De gynaecoloog verwachtte dat de bevalling wel in het weekend zou plaatsvinden, en anders moest ik me maandagochtend 8:00 uur melden en zou ik een inleiding krijgen. Met een gigantische slappe lach van de zenuwen loop ik het ziekenhuis uit, het wordt nu echt serieus!

Vrijdagavond 18:00 uur begin ik een beetje krampjes te krijgen, ze komen en gaan weer. Als ze blijven komen ben ik in de veronderstelling dat de weeën zijn begonnen. Luchtig puf ik ze weg en bel met familie om te vertellen dat het eindelijk begonnen is... Ik ben blij dat het allemaal geen pijn doet. 's Avonds gaan we naar bed en ik slaap nog een paar uurtjes.

Zaterdag gaan dezelfde weeën de hele dag door, 's middags komen ze wat vaker en dan besluiten we maar het ziekenhuis te bellen. Ik mag komen! Remco heeft alles in de auto geladen en deze voor de entree geparkeerd, instappen en wegwezen, rustig rijden we naar Utrecht. Als we aankomen in het ziekenhuis mag ik plaats nemen in kamer 1, ik word aangesloten op allerlei apparatuur: de hartslag van Parel wordt gemeten de intensiteit van mijn weeën worden gemeten en er wordt een echo gemaakt. Ook een manueel klusje wordt gedaan en na 2 uur krijg ik te horen dat we weer naar huis mogen. Ik heb in al die tijd geen centimeter meer ontsluiting erbij gekregen, wat een teleurstelling! Het blijkt dat ik al die tijd voorweeën heb gehad...

We komen weer thuis en dan, even later, eindelijk na 25 uren met die rommelende voorweeën, beginnen de ontsluitingsweeën, die snel op elkaar volgen. Ik begrijp nu wat ze bedoelen, dat echte weeën wat pijnlijker zijn en dat je dan nauwelijks in staat bent om gesprekken aan te gaan. Voor de tweede keer die avond gaan we naar het ziekenhuis, nu was het duidelijk, het echte bevallen was begonnen. Ik had 4 centimeter ontsluiting, ik word weer aangesloten op de genoemde apparatuur en mag dit keer blijven. De arts besluit om de vliezen door te prikken en daar kwam een vloedgolf met groen vruchtwater uit, de baby heeft in het vruchtwater gepoept, dit was het begin van de ravage op het bed... Ik verloor bij de weeën af en toe wat urine en daarom werd op een gegeven moment mijn blaas leeggehaald met een slangetje. Bij het verwijderen van deze slang dacht de arts dat ze hem wel goed dicht had geknepen, dit was dus niet het geval en een krachtige straal urine spoot door de verloskamer, de assistent van de arts was duidelijk de klos en was zeiknat van mijn urine, dat was wel even lachen... Hoe vaag het ook is, lachen terwijl je onwijze pijn hebt...

We gaan gewoon weer verder, met een natte handdoek op mijn hoofd sloot ik mijn wereldje af, Remco zat naast me en zorgde er voor dat ik zo rustige mogelijk bleef ademhalen. Ik kreeg een warme kruik in mijn rug die de pijn iets verzachtte... Als ik op mijn zij moet liggen masseert Remco met gebalde vuisten mijn rug tijdens de weeën, het was heerlijk tegen de pijn. Uur na uur tikte voorbij, de weeën werden heftiger en de één volgde de ander op. Ik kreeg persdrang terwijl ik nog geen volledige ontsluiting had, toen moest ik nog even wachten en eindelijk kreeg ik het goede nieuws te horen, je mag meepersen! Op TV lijkt het dat de baby er dan snel is, zeker binnen 5 minuten. Gevoelsmatig heeft het persen bij mij zo'n 20 minuten geduurd, maar ik heb er anderhalf uur over gedaan en toen lag ze op mijn buik, een meisje...

We noemen haar Chiara.

Het is dan zondag 27 april 2003, 4:27 uur.

Niet alle vrouwen zijn het er mee eens, maar voor mij ging het cliché zeker op, als ze dan eindelijk op je buik ligt, ben je pijn die je hebt gehad vergeten. Ik weet wel dat ik pijn heb gehad en dat het niet prettig is geweest, maar de intensiteit van de pijn kan ik me niet meer voorstellen.

Zonder problemen wordt de placenta geboren, Chiara wordt gecontroleerd en schoongemaakt en ondertussen word ik gehecht.

Wat een bevalling! ik krijg de complimenten van de mensen die bij de bevalling waren, ze vinden dat ik me er dapper doorheen heb geslagen en papa is supertrots!!!

quote:

---

Op maandag 21 juli 2003 17:07 schreef melonovy het volgende:

Niet alle vrouwen zijn het er mee eens, maar voor mij ging het cliché zeker op, als ze dan eindelijk op je buik ligt, ben je pijn die je hebt gehad vergeten. Ik weet wel dat ik pijn heb gehad en dat het niet prettig is geweest, maar de intensiteit van de pijn kan ik me niet meer voorstellen.

---

quote:

---

Wat een bevalling! ik krijg de complimenten van de mensen die bij de bevalling waren, ze vinden dat ik me er dapper doorheen heb geslagen en papa is supertrots!!!

---

quote:

---

Op maandag 21 juli 2003 17:27 schreef Bluezz het volgende:

Dat is zo'n goed gevoel, als mensen trots op je zijn.
Het is zo'n enorme oer-klus die je levert.
Dat kan niemand zich voorstellen.

---

Remco heeft het nog vaak herhaald wat een respect hij voor me heeft, het was hem nooit gelukt...

Wat me opvalt, is dat er zo vaak wordt ingegrepen; 'inleiden' is een standaard geworden. Waardoor komt dat en is dat wel nodig? Ik las hier ook al enkele keren dat juist door het inleiden van alles fout begon te gaan.

* Bright kan niet wachten tot z'n eigen lieve vrouwtje zover is {bibber, angst }

_{Hoe slaan de vaders zich erdoorheen? -> Iemand een nieuw topic openen misschien?}

Donderdag morgen 3 Maart om half 9 melden we ons bij dokter B. Ze neemt mijn bloeddruk op, en hij is weer hoger. Ook heb ik eiwit in de urine, niet veel, maar toch... het zit er wel. Ook heb ik bloedarmoede, en dat is ook niet dat je zegt gaat lekker. Ze besluit me op te nemen. Ik ga eerst naar huis, en ik moet me melden om 14:00 uur op de E4.

Ik krijg een polsbandje om met mijn gegevens, een 1 persoonskamer en het wachten kan beginnen.

Ik krijg uitslag op mijn benen, na 5 dagen dat ik ben opgenomen ofzo, rode bultjes die afgrijselijk jeuken. Ondertussen is ook mijn buik gaan jeuken, maar die staat zo op spanning, dat je niet eens lekker kan krabben, het doet pijn. s Nachts is de jeuk zo erg, dat ik me kapot krab met mijn haarborstel. Halverwege de tweede week komt er eindelijk een dermatoloog, die me een zalfje voorschrijft. Hij denkt dat het galbultjes zijn, wat kan voorkomen aan het eind van de zwangerschap. Het blijkt PUPPP te zijn, een zwangerschapskwaal.

Ik wil naar huis. Helemaal als ik hoor dat de hele familie met stofdoek en emmer door mijn huis banjert, en de babykamer aan het schoonmaken zijn, en de babywasjes die gestreken worden, dat is mijn werk, ik hoor dat te doen!! De bedjes zijn opgemaakt, en ik lig hier maar te liggen, en kan het niet eens zien...

Verder word elke dag naar mijn bloed gekeken, en mijn bloedplaatjes gaan steeds meer achteruit. De dienstdoende gynaecoloog, dokter S, komt me dat vertellen op vrijdag 12 maart, en zegt erbij dat ze me zaterdag 13 maart willen gaan inleiden. Daar kan een bevalling van komen, maar hoeft niet.

Om 7 uur s morgens word ik opgehaald met bed en al, en we gaan naar de verloskamer. Ik moet eerst aan de C.T.G. en van het laboratorium komen ze me ook opzoeken, en daarna kan het feest beginnen. Ik krijg gel, prepidil, en het werkt vrij snel. Na een tijd is het uitgewerkt, en gaan de weeën ook weg. Wat een rust. Na een tijdje komt die vrouw weer, en die voelt of de gel al wat heeft gedaan. Nix dus, en ik moet nog een keer. Heel fijn, het zelfde ritueel. Om 18:00 ben ik klaar, en mag ik naar boven. Een dag pijn, en nix opgeschoten.

Zondag moet ik weer, en ik word om 9 uur opgehaald. Om 20:00 denken ze klaar met me te zijn, en ik mag weer naar boven, totaal uitgeput. Ik slaap als een roos, dat moet ook wel, omdat ik de volgende dag weer moet...

Maandag morgen, zou ik om 8 uur weer moeten, maar het is zo druk, dat ze me om half 11 halen. Weer krijg ik prepidil nadat ik weer eerst de C.T.G. heb gehad en zo gaan we weer verder. Ik vraag nog eerst of ik niet een infuus mag, maar dokter O legt mij uit dat het hetzelfde effect geeft als een auto uit een garage willen rijden, waarvan de deur nog dicht zit. Als ik de eerste wee weer voel, en ik heb eigenlijk vanaf de tweede keer gel rugweeën, knapt er iets in mij, en kan ik alleen maar huilen. Ik huil zolang als dat ik weeën heb, en ik ben helemaal gesloopt. Ik weet dat de gel niet echt veel doet, geeft alleen vreselijke pijn, en dat is echt erg. Als een arts-assistent weer met gel wil beginnen, de tweede sessie van die dag, zeg ik dat ik er te moe voor ben, en het niet meer wil. Het moet gewoon gebeuren, en ik ben zo moe, en ik wil niet meer, het enige wat ik wil is naar huis, en wel nu. Ze overleggen even, en de arts-assistent komt me vertellen dat ik niet meer hoef, ik mag naar boven en morgen heb ik een rust dag. Tof van m...

Als dokter S langs komt, samen met nog iemand, zeggen ze dat ze A hebben gezegd en dat ze nu ook B zeggen, Mevrouw, we gaan er voor, en we laten u echt bevallen. Morgen gaat het dus gebeuren... wat er ook gebeurt, en hoeveel pijn het ook doet... het is de laatste keer!! Aan het eind van de rit heb ik de kids, en het is niet voor nix geweest zoals die andere dagen.

Om 7:00 present. Okee...... tis een ellende.... maar dan hoeft het ook niet meer!! En weer begint het geklooi met de C.T.G. , pijn in mijn rug... uurtje plat.... en de hele zooi... bloedprikken op de verloskamer... en de prepidil is uitgewerkt. Ik smeek bijna om een keizersnee, want weer is er geen bevalling.

Dan komt er een arts-assistent en die komt me vertellen dat ik naar mijn kamer mag, ik mag lekker rusten, want mijn bloed is weer redelijk goed, en de bloedplaatjes zakken niet, en dan kan ik alleen maar janken, janken en nog eens janken. Ik ben zo verschrikkelijk teleurgesteld, dat ik boos ben op de assistent. Als ik weer boven kom, vraagt iedereen: Ben je nou nog niet bevallen?? Nee, en ik wil ook niet meer, laat me maar met rust. De hele middag moet ik er om huilen, helemaal als ik er weer aan denk dat ik nu moet wachten tot het vanzelf begint. Dat kan nog wel 2 weken duren!! De volgende avond, donderdag' s rond een uur of 10 vraag ik of de uitslag van mijn urine er al is, en inderdaad, die is er! De verpleegkundige gaat toch maar even naar beneden bellen, naar de dienstdoende arts, en die schrikt er ook van. Ik ben opgenomen met 1,5 eiwit in mijn urine, veel te veel, en nu was het 6! Tenminste, dit wordt mij allemaal verteld door haar.

De volgende dag, bij de ronde, komt er een dokter mij vertellen dat ik morgenvroeg aan de beurt ben, want ze laten me nu echt bevallen. Nou.... wie weet is het nu echt voor het laatst! Ik kijk nog maar eens onder de douche goed naar mijn buik, met een omvang van 1 meter 31 en een half. ( Om precies te zijn.)

Ik word om 7 uur op de verloskamer gereden, en weer mag ik van mijn bed afstappen, en weer komt dokter O me begroeten. Die heb ik vaker zo vroeg gezien deze week, maar dan nu voor het laatst? Dokter O breekt de vliezen. Ik kan nix zien, mijn buik zit er voor, en het enige wat ik zie zijn z' n drijfnatte handschoenen. Na dat die weer droog zijn, krijg ik ook een sensor ingebracht die op de eerste baby het hoofdje wordt geplakt. Ik hoef dus nu maar voor 1 baby aan de C.T.G en voor mijn weeën. Ik krijg een infuus, een hele mooie waar je nog meer aansluitingen aan kan maken. Het infuus gaat achter een pomp die weeën opwekkers bevat, een dikke spuit, die dus aan mijn infuus zit. Ik krijg 0,5 ml per uur (??) die spuit loopt dus erg traag.

Ik kan nog lopen, en zelf naar de w.c. wat ik dus ook doe, met pomp onder de arm en al. Ik zeg dat de weeën opwekkers nix doen, ik voel tenminste nog nix... De pleeg zet de pomp iets hoger, en om 10 voor half 11 de eerste wee. Maar dan komen ze achter elkaar en ik kan ze ab-so-luut niet opvangen, er zit te weinig tijd tussen. Ze zetten de pomp weer zachter, en dat helpt wel een beetje. Ik heb alleen maar rugweeën. Dat is verschrikkelijk. Ook mijn bovenbenen voel ik behoorlijk, tot mijn knieën doet het zeer. Na een tijdje, het is inmiddels half 4 en ik heb 7 centimeter. Ik ben dolblij, want misschien nog een uurtje of 4 dan zijn ze er! De pijn wordt zo afgrijselijk, dat ik roep dat ik niet meer kan, en dat ik een pijnstiller wil. Ik kreun alleen maar verder, en ik moet me ontspannen. Ik kan niet meer ontspannen, en op het laatst praat ze zelfs boos tegen me, dat als ik niet naar haar luister, het niet op schiet. Ik zeg alleen maar aahaaahaaa.. Wim en José puffen een eind weg, en ik lig als een plank op bed. Ik adem alleen maar snel door mijn mond, en dat mag niet. Ze denken dat ik uit bed rol, ik hel een heel eind over richting vloer, dus moeten ze me tegen houden. Ik lig helemaal verstijfd in bed. Dat gaat een hele lange tijd door. Inmiddels is het 7 uur, en heb ik nog steeds 7 centimeter.Dan komt de assistent zeggen dat dit ook nix is, en dat hij een ruggeprik voor me wil. Volgens mij weet hij ook niet wat ie met me aan moet, het schiet niet op, en hij loopt ook maar een beetje onzeker heen en weer. Het duurt maar heel even, maar ik vraag heel kribbig waar in vredesnaam die man blijft, en hij zegt: Ik sta achter u mevrouw ! Schiet toch op roep ik, en wanneer werkt dat eindelijk!!! Arme man, hij moest van de Haaksbergerstraat komen, heel snel op de fiets door de brug. Met zn assistent achterop

Ergens tussen mijn onderste wervels komt een slangetje of buisje en dat is heel dun. Dat loopt via mijn rug naar een pomp, de tweede inmiddels die op het C.T.G. apparaat staat, en die regeld de verdoving. De pomp wordt aangezet, en opeens merk je dat je geen pijn meer hebt. Een vreemde gewaarwording.
Ze laten me lekker liggen en ik dut een beetje weg. Om half tien kijkt dokter O hoeveel ontsluiting ik heb, en ik heb 9 centimeter. Dat is lekker opgeschoten dus! Hij vind alleen dat het nog niet ver genoeg is opgeschoten, hij had verwacht dat het al 10 centimeter was. Ik moet om 10 uur 10 centimeter hebben, anders krijg ik als nog een keizersnede. Ja daag, dat had hij dan mooi om 7 uur vanmorgen moeten doen! Mij krijgen ze met geen stok van dit bed af, tenzij ik bevallen ben! De kinderen kunnen het benauwd krijgen, omdat het al zo lang duurt, dus nu moet het echt wel opschieten. Maar goed, we wachten nog een half uurtje, en om 10 uur is het inderdaad 10 centimeter. De verdoving wordt uitgezet, en de weeën worden weer volop aangezet. Om kwart over 10 loopt de kamer vol met allerlei witte jassen. Nadat ze de ditjes en datjes hebben uitgewisseld, moet ik persen.
Als na een hele tijd voor mijn gevoel dokter O eindelijk zegt dat er haartjes te zien zijn, -donkere! valt me dat wel tegen, ik dacht dat het onderhand al geboren zou zijn!! Niet dus helaas, maar ach, voor een eerste kind mag je een uur persen. Een uur?!?! Ik dacht dat het er zo langzamerhand vanzelf wel uit zou vallen, maar ik moet nog wel heel erg actief meehelpen. Vooruit dan maar, de tijd dringt ook, voor het zelfde geld zijn ze op verschillende dagen jarig! Na een half uur persen, is ie er Dokter O houd het omhoog. Het is dan 22:47uur. Ik zie dat het een MEISJE is en ik kan alleen maar roepen Het is een meisje, het is een meisje! Wim mag de navelstreng doorknippen, en ik krijg het meisje op me gelegd. Dan vraagt José hoe het meisje heet.De kinderartsen nemen het meisje wat wij Britt hebben genoemd mee, en doen (denk ik) de Apgar test bij haar. Even later krijg ik haar terug, in een warme groene doek, en dan wil ik haar vast pakken. Ondertussen zijn de vliezen van de tweede gebroken en een sensor op het hoofdje van de baby geplakt. En nu nog een keer! En ook daarvan weten we niet wat het is. Er is in de tijd dat ik een ruggeprik had wel een echo gemaakt, om te kijken hoe ze lagen, maar nu wilde ik niet weten wat het was. Acht maand in spanning zitten, en dan vlak voor de geboorte zien wat het is?? Volgens mij had de halve verloskamer al wel gezien wat het was, maar ach, ik zie het zo wel.

Ik luister ondertussen met een half oor naar de hartklop van nummer twee, en dan hoor ik dat die heel traag wordt! Ik raak in paniek en Martine probeert me weer kalm te krijgen samen met Wim, en dan als ik rustiger ben, komt dokter O er met een oranje kapje aan. Het is het vacuum, en ik zie dat hij dat kapje heel klein maakt, in elkaar frommeld, en dan knijp ik mijn ogen dicht, en begin met te persen. Zo relaxt als het met de eerste ging, zo paniekerig ging het met de tweede. Dan wordt na ik weet niet hoeveel tijd het tweede babytje geboren en zodra het omhoog wordt gehouden, is het kapje ook weg. Het is dan 22:15 uur. Dokter O houdt ook dit kindje omhoog, en weer is het een meisje! De tranen zijn er weer, en weer zet de co-assistent de blauwe klem erop en mag Wim de navelstreng weer doorknippen. Ik krijg weer een meisje op mijn nu lege buik, en José vraagt weer hoe nu dit meisje heet. Deze noemen we Romée zegt Wim. Het meisje wordt weer meegenomen, en weer allerlei test worden er gedaan. Pffff de klus is geklaard allen nu nog de placenta, en dan... genieten maar! Ik lig toch wel redelijk ontspannen te wachten wanneer de placenta komt, met Romée in de armen, maar het schiet niet echt op. Ondertussen trekken dokter O en de co-assistent allebei aan een navelstreng, omdat de placenta nog steeds niet wil. Het is wel een flinke, 1200 gram blijkt later. Dat duurde dus 28 minuten, dan is het dus NU echt klaar!
Allebei geboren op zaterdag 20 Maart 1999.

Op Dinsdag 24 Maart mag ik eindelijk na 3 weken naar huis

quote:

---

Op woensdag 23 juli 2003 16:59 schreef CarOnline het volgende:
de bijzondere bevalling van een tweeling.

---

quote:

---

Het blijkt PUPPP te zijn, een zwangerschapskwaal

---

quote:

---

Op woensdag 23 juli 2003 15:25 schreef Bright het volgende:
* Bright kan niet wachten tot z'n eigen lieve vrouwtje zover is {bibber, angst }

_{Hoe slaan de vaders zich erdoorheen? -> Iemand een nieuw topic openen misschien?}

---

quote:

---

Op woensdag 23 juli 2003 20:13 schreef melonovy het volgende:

[..]

Jeetje wat een bevalling, wat een toestand heb je moeten doorstaan. Ik zou ook helemaal gek worden als het keer op keer niet doorzet. Toch vind ik het wel erg knap dat je vaginaal bevallen bent van een tweeling. Ik ken een paar mensen die ook tweelingen hebben, allen hebben zij de kindjes per keizersnede gekregen.
[..]

* melonovy heeft ook PUPPP gehad , wat is dat vreslijk vervelend hè? Ik heb toen ondervonden dat jeuk erger is dan pijn!

---

Om 13:15 bedenk ik me dat ik nog een paar boodschapjes wil gaan halen. Eerst even die troep van de tafel af en dan gaan we dacht ik. Terwijl ik opsta voel ik iets lopen. Gatver, afscheiding Bijna iedere zwangere schijnt er last van te hebben, dus nu was het mijn beurt. Das wel veel dacht ik nog. Nahjah even broek-checken en boodschappen doen. Op de wc zag ik dat het toch best veel was voor gewone afscheiding. Ik twijfel en plaats op hier een vraag, dat als je vliezen breken of je vruchtwater ook in kleine beetjes kon verliezen. Van René stond ik te kletteren als een koe, dus dat van kleine beetjes wist ik niet. Heel snel krijg ik al antwoord dat dat dus kon. Terwijl ik mijn reactie daar op aan het tikken ben lijkt het wel alsof Zo en wc doortrekt. Er komt een plons van water naar buiten en ik drijf bijna van de stoel af. Tja.. vliezen gebroken. Ach dan komen de weeën straks ook nog wel.

Om even half twee bel ik Peter maar op zijn werk op. Het was toch vrijdag en met gebroken vliezen blijf je niet al te lang lopen. Dus we zouden Zo heel snel zien. Ik vertel Peet nog dat hij wel rustig aan kan doen, omdat ik verder nergens last van. Ja, wat harde buiken, maar dat waren écht nog geen weeën. Peet kwam naar huis.

René staat naar me te kijken en lacht me uit. Ze denkt dat ik in mijn broek heb gepiest. Ik vertel haar dat het door de baby kwam, dat die er uit wil. Ze snapt er geen zak van en verzint nu maar dat de baby aan het spugen is. Ondertussen sta ik te soppen in mijn slippers en bleef ik droge broeken aantrekken. Een kraamverbandje was te klein, een kraammatras kon ook het vruchtwater niet tegenhouden. Er leek geen eind aan te komen, ik kon het beste een tupperwarebak tussen mijn benen klemmen!! Nou ben ik nog net niet zó idioot om dat te doen, dus ben ik maar in mijn natte zootje blijven staan om mijn slippers nog maar even door te spoelen.

Samen met René ga ik naar boven om wat spullen in te pakken. Eerst bellen we oma om te vragen of ze tijd hadden om op René te passen. Tuurlijk hadden ze tijd, wat was dat nou voor een stomme vraag. Nou ja, typisch een ik-vraag. Dat ik boven was heb ik mijn natte kleren maar uitgedaan en weer een kraammatras in mijn onderbroek geplakt. Wéér lacht René me uit. Wat moest ík nou met luiers. Pfft, hoe peuter je dat aan het verstand van een kleuter van vier gewoon niet

Terwijl ik voor René en mij een tasje in sta te pakken komt de hyperige vader thuis. Hij rent als een kip zonder kop door het huis heen en doet de meest onzinnige dingen. Hij belt de gyn op om te kvertellen dat mijn vliezen gebroken waren. Ik mag voorlopig thuis blijven omdat er nog maar een paar weetjes waren geweest. De weeën waren er wel, maar niet pijnlijk. Een paar minuten daarna gaat de telefoon weer. Ik moet toch naar het ziekenhuis komen, omdat ik als eigenwijs te boek sta. Ze verdenken me er van dat ik écht tot het laatste moment thuis blijf en dan stiekum thuis ga bevallen of zo.

Tussen dit alles door blijf ik erg rustig en meut nog wat mee hier op fok. Peter en René lopen nog steeds om mij heen te hyperen. Ondertussen eet ik eerst nog maar een broodje, omdat ik dat ziekenhuis voer niet te vreten vind.

Omdat ik het weekend op verlate kraamvisite zou gaan bij mijn aanstaande schoondochter, knal ik er hier en daar nog snel een mailtje uit en bel mijn moeder of ze in de buurt van de telefoon wil blijven.

Om drie uur vertrekken we langzaam aan richting het ziekenhuis. Dat ging echt langzaam omdat Peter errug druk was met een luchtverfrisser voor de auto (waar je je al niet druk om maakt) Eerst leveren we René af bij mijn schoonouders. Ik rook nog snel een sigaretje bij ze en we gaan weer verder richting ziekenhuis.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen worden we doorgestuurd naar de verloskamers. Daar wordt ik aan snoertjes en banden van het CTG apparaat gelegd. Bij ieder krampje daalt de hartslag van Zo dus met tien minuten stond de gyn ook naast mijn bed. Ze kwam even voelen hoeveel ontsluiting ik had en Zo kreeg een schroefje in zn kop gedraaid om zo de hartslag te meten, op deze manier zagen we ook meteen dat zijn hartslag helemaal niet daalde. Ik had een centimeter of 3 ontsluiting, maar nog steeds geen echte weeën.

De krampjes stelden niks voor, dus volgens de verpleegkundige schoot de ontsluiting ook niet op. Prima, dan maar even tv kijken. Nou, daar was dus geen bal op, dan maar een tukkie. Zolang ik toch nog steeds geen weeën had nam ik het er maar even van.

Door een verpleegkundige, die al schreeuwend de kamer in kwam lopen kon ik maar tukkies doen van 5 minuten. Iedere keer had ze wel wat te meuten. Dan vroeg ze of ik thee wilde, dan kwam ze de ontbrekende suiker brengen en zo ging ze lekker door met de meest truttige dingen. Wat moet je dan, je spit de lectuurbak door en gaat de roddelbladen liggen lezen. Maxima was nog steeds zwanger en Carlo Boszhard was weer toe aan een nieuwe vriend.

Om half zes komt er een andere gyn om de deur gluren en hij besluit dat ik aan het infuus moet om de weeën op te wekken, hij wilde niet dat ik zondag nog zo lag. Naar de ontsluiting werd niet gekeken omdat ik nog steeds geen pijn had. Geen pijn betekende volgens hun, amper ontsluiting. Ik moest van de gyn toch wel even rustig aan doen, omdat hij nog even thuis wilde eten en hij zou pas rond acht uur weer in het ziekenhuis zijn.

Mien Schreeuw kwam weer om de weinig minuten binnen en zo kon ik nog de Vriendin niet uit lezen Dat schoot ook niet op. Omdat ik nog steeds geen pijn had, maar er wel activiteiten waren volgens het CTG ding werd mijn infuus wat opgeschroefd. Om het half uur kwam ze al tetterend binnen om te kijken of die weeën er nou al waren en na twee uur en vier keer een verhoging van het infuus waren die er eindelijk. Ik kroop van het plafond naar de kelder en weer terug van de pijn. Kolere wat doen ingeleide weeën zeer zeg. Mien Schreeuw probeerde mij nog te vertellen hoe ik moest puffen. Ik mekker nog dat dit de derde al is en dat ze met zeer oud nieuws komt. Omdat ik het gevoel heb dat ik onderste boven achterste voren aan mijn buik door een achtbaan geslingerd te worden gaat ze aan me zitten. Voorzichtig verteld Peet dat dat is dat ze NIET moet doen, omdat ik daar absoluut niet van hou. Ze gaat gewoon door. Ik tetter tegen Mien Schreeuw dat ze beter dr handen thuis kan houden. Eindelijk stopt ze met dat gefriemel. Peter belt snel mijn ouders op om te vertellen dat het nu toch serieus was geworden. Omdat ze in Den Haag wonen vroegen ze of ze moesten komen. Peter vraagt aan mij of ik vond dat ze moesten komen. Ja jezus zei ik, hoe moet ik dat nou weten. Dat mopperige was voor mijn moeder een teken dat ze in de auto moesten stappen.

Ah, daar kwam een bekend hoofd om de deur, de gyn was er ook weer. Het was trouwens klokslag acht uur. Ik vraag nog of hij lekker had gegeten en of hij zijn kinderen veilig in bed had gestopt. Ja, dat had ie en de kinderen sliepen al. Hij controleert de ontsluiting even en merkt dat ik op de 7 á 8 centimeter zit. Zie je wel, ik had gelijk. Eerder had ik tegen hem gezegd dat als ik pijn kreeg ik ging bevallen. Ergens vanuit een andere kamer horen we een brul en Mien Schreeuw vliegt er heen. Daar moest ook wat geboren worden dus de gyn gaat met haar mee. Nog geen tien minuten later hoor ik een huilende baby en mopper ik tegen Peter dat ik dat ook wil!! Ik had het nog niet gezegd of de persweeën kwamen. Peet ramt op het belletje om Mien Schreeuw weer terug te halen. Daar kwam Mien Schreeuw met haar volgelingen, een leerling verpleegkundige en de gyn. Ondanks dat ik nog geen volledige ontsluiting heb mag ik zachtjes persen, zodat de ontsluitingsweeën niet zo zeer zouden doen. Ik brul nog wat dat dát kind er uit moet en dat ik dit ik blij was dat ik dit nooit meer hoefde te doen. De leerling verpleegkundige ging ondertussen bij de pasgeboren baby van mijn buurvrouw aan de gang.

De gyn voelt ondertussen hoe ver de ontsluiting is en ik vraag of ik alvast mag beginnen met het echte werk. Ik was het zo vreselijk zat en wilde nu eindelijk mijn kind wel eens zien. Nou, dat was goed. Hij kijkt nog even op zijn klokkie en ik begin. Binnen een vloek en een zucht vloog ons kind er uit. De gyn probeerde hem nog even tegen te houden om de navelstreng van zijn nek te halen maar zelfs dat ging niet meer en zo kon de gyn ons kind opvangen. Ook deze baby was net een kurk die van de champagnefles afknalde, net als René. Ons mannetje komt al gillend ter wereld en word boven op mij gelegd. Heel voorzichting knipt Peter de navelstreng door en moet het mannetje het zelf doen én hij deed het!!

Terwijl de gyn vraagt hoe hij ging heten en ik zei dat hij Cas heet vloog de placenta er uit. Die kwam er met zon vaart uit dat hij tussen het kastje wat aan mijn voeteneinde stond en het bed hing. Ik vraag nog heel truttig aan de gyn of ik hem geraakt had, of dat het een misser was. Helaas, hij kon hem ontwijken door naar achter te springen. De gyn verbaasde zich over de snelheid van mijn bevalling en de lanceringen van kind en placenta. Hij vertelde dat het persen nog geen minuut had geduurd, maar dat het voor de papieren leuker stond dat hij toch wel een minuut opschreef. Ik vond het al lang best, ik had mijn o zo gewenste kind. Al met al heeft de bevalling dus 1 uur en 1 minuut geduurd.

Snel bellen we mijn schoonouders dat ze met René moesten komen. Ook mijn ouders werden gebeld. Het bleek dat ze in de auto zaten, maar nog een stukje voor de boeg hadden.

René stond al snel naast mijn bed om haar broertje te bewonderen. Het enige waar ze zich druk om maakte was of hij wel een piemel had. Een piemel, net als papa, opa en Mink. We vertelden dat hij toch écht een piemel had. Dat wilde ze wel even controleren. Ik vertelde dat ze beter eerst even teentjes en vingertjes kon gaan tellen. Dat piemeltje zat er straks ook nog wel. Cas was net aangekleed en ik vond het erg lullig om hem nu weer uit te moeten kleden omdat Zus zo nodig piemels moest kijken.

Terwijl Cas uit een bekertje zijn eerste voeding moest lebberen kwamen mijn ouders binnen. Na wat trots gemeut ga ik eens lekker douchen. René wilde per sé met me mee en dat vond ik prima. Ik vertel haar nog even dat ik wat bloed kon verliezen, maar dat vond ze ook allemaal geen ramp. En inderdaad, daar maakte ze geen probleem van.

Na het douchen was het slagveld weer opgeruimd. De verloskamer zag er uit alsof er een kip was geslacht. Overal zaten spetters bloed en vruchtwater van de lanceringen. Cas lag heerlijk op zijn duim te slobberen in zijn bakje. Samen worden we richting zaal gebracht om daar de nacht door te brengen. Dit moest omdat Cas toch wel erg licht was. Ondanks dat hij maar 3 weken te vroeg was, woog hij maar 2760 gram en was hij ook qua lengte best klein (de volgende dag gemeten, 41 centimeter) René, Peter, Opa en oma gaan richting en huis en ik kon gaan kijken en genieten van onze jongste zoon, Cas

_{dat we thuis kwamen uit het ziekenhuis hebben we René laten zien dat Cas ook écht een piemeltje had, ze was helemaal gerustgesteld}

Fot's van Cas zijn voorlopig hier te bewonderen; http://www.picturestrip.net/Vera/

[Dit bericht is gewijzigd door moussy op 06-09-2003 23:45]

_{ik zal binnenkort ook eens een poging doen om mijn bevallingsverhaal op te schrijven}

quote:

---

Op zondag 7 september 2003 13:43 schreef easy-going het volgende:
Moussy, de manier waarop je het omschrijft, schitterend!

---

Kan niet wachten tot het volgende verhaal !

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 11:39 schreef YPPY het volgende:
Ik vind het enerzijds geruststellend, maar toch ook weer niet.

Maar ik heb wel een nieuwbie vraag. Op tv wordt er altijd ontzettend veel gekreund en geschreeuwd. Dat lijkt mij het engste aan het bevallen. Mijn moeder zei dat zij niet zo deed. 'Hoort' het wel om zo te schreeuwen? Of is dat voor de film?

---

maandag 25 augustus om 23.00u begonnen de weeën. ik wilde eerst nog gewoon naar bed gaan maar ze kwamen meteen om de 2,5 minuut! om middernacht zijn we daarom maar vast naar 't ziekenhuis gegaan. ik zou in het WKZ bevallen, op de TOVU afdeling (Tijdelijke Opvang Verloskunde Utrecht); deze afdeling wordt geheel geleid door verloskundigen, geen medische toeters & bellen. daar aangekomen bleek dat ik al ruim 2 cm ontsluiting had, 'niet schlecht'! een uur of 5 later was deze gevorderd tot 7 cm. precies volgens 't boekje, fijn! dat gaf goede hoop, en ik voelde me nog redelijk goed & optimistisch, kon de pijn positief bekijken (het had immers effect). vooral veel op dingen hangen & lekker lang onder de douche staan/zitten hielpen mij goed door de tijd & de pijn heen. weer een paar uur later (ca. 8uur 's ochtends) was de stand wat teleurstellender: er was slechts 1 cm bijgekomen. inmiddels vond er een wisseling van de 'wacht' plaats: in plaats van de lieve positieve verloskundige die ons die nacht goed had bijgestaan kwam er een ouwe tang die vooral chagrijnig, streng, zunig & onaardig op me overkwam. ik begon behoorlijk uitgeput te raken en voelde dat de weeën minder effect hadden. mijn goede moed raakte ook nogal op. om 10 uur bleek er nog geen centimeter bijgekomen te zijn, en besloot men m'n vliezen te breken.
toen bleek dat Skippy in 't vruchtwater gepoept had, en moest ik dus alsnog naar de medische afdeling, 1 verdieping lager. daar was 't een heel ander verhaal: meteen aan allerlei meetapparatuur aangesloten en aan een infuus met weeënopwekkend middel. daardoor lag ik min of meer vast op bed (hetgeen me zeer pijnlijke beenweeën opleverde en een heel machteloos gevoel). gelukkig werkte het weeënopwekkende middel wel, en kreeg ik al na een uur of anderhalf persdrang en mocht ik daar gelukkig ook aan toegeven (wat lijkt me dat vreeeeselijk als je persweeën moet onderdrukken, echt geen doen!).
op de monitor werd toen duidelijk dat Skippy/Piet het erg benauwd kreeg bij iedere perswee (de hartslag ging steeds erg naar beneden). dit kind moest snel geboren worden! zelf had ik 't allemaal niet zo in de gaten maar G heeft dit wel als erg spannend ervaren. er is daarom een flinke knip gezet en na ca. 20 minuten persen was het hoofdje er. de navelstreng bleek om de nek te zitten dus die werd er afgehaald en 1 minuut later (12.35u) lag Piet op mijn buik. wat een heerlijk gevoel, zo'n warm, stevig, glibberig lijfje! hij huilde meteen, maar wel wat zacht en men vond hem nog een tikkeltje te blauw blijven, dus is hij nog heel even meegenomen voor wat extra zuurstof, waarop hij heel snel goed roze werd en het flink op een krijsen zette. de reflexen waren verder goed, en hij werd weer lekker bij mij gelegd. ik moest eerst nog gehecht worden voor ik 'm aan mocht leggen, maar toen dat eindelijk mocht ging het ook meteen goed. m'n ouders & schoonmoeder waren inmiddels gearriveerd en kwamen ongeveer tegelijkertijd binnen. ze waren allemaal meteen verkocht en heel ontroerd door dat kleine kereltje dat al meteen heel helder uit z'n (zeer donkere!) ogen keek. prachtig! die nacht moesten we nog ter observatie in 't ziekenhuis blijven. zo kon G-Daddy thuis even goed bijslapen en ik heb wonderbovenwonder ook erg goed geslapen die avond/nacht. ik werd om een uur of 3 zelfs wakker gemaakt door een verpleegster, omdat Piet huilde (dat had ik dus niet gehoord! ai, ontaarde moeder) ik heb 'm toen weer aangelegd en de rest van de nacht is hij bij mij in bed gebleven, en hebben we veel naar elkaar zitten kijken. ik lag gelukkig alleen op een kamer dus we hadden alle rust voor elkaar. heerlijk! de volgende ochtend bleken we allebei in prima conditie dus mochten we naar huis.

tot nu toe gaat alles prima met Piet. hij heeft wel een ontstoken oogje, en heeft zo z'n onrustige uurtjes, maar over 't algemeen heb ik geen klagen hoor! de borstvoeding gaat goed, daar ben ik ook heel blij mee. van de hechtingen heb ik nauwelijks last gehad, de wond is al goed genezen.

moet nu wel nodig m'n middagdutje gaan doen, dus ik hou 't hier even bij.

Dinsdag 29 juli 2003 moest ik smiddags naar de verloskundige voor controle en omdat ik al anderhalve week overtijd was, zou ze me gelijk proberen te strippen. Dus ik alles aan de kant gemaakt in huis voordat we naar de vk gingen,want 'het zou wel eens direct kunnen beginnen'. Maar goed,ik dus naar de vk, eerst standaardcontroles,bleek dat mijn bloeddruk hoger was,en daarom wilde ze toch maar dat ik de volgende dag al naar de gyn zou gaan, ipv die aanstaande vrijdag. Ik dus balen,want dat zou betekenen dat ikniet in het geboortehoes, maar in het ziekenhuis moest bevallen. Maar goed,ze besloot me nog te strippen en ik had al 2 cm ontsluiting,dus dat wilde prima. Alleen na die tijd zei ze dat ze niet dacht dat het veel geholpen had, ook omdat er maar weinig bloed vrij was gekomen.
Ik dus balen en de hele dag iedere keer kijken of ik al meer bloed was verloren. Helaas niet dus....We zijn die middag bij mijn ouders blijven eten,was heel gezellig,maar wat er ook kwam,geen weeen of/en bloed.

Wij dus savonds teleurgesteld naar huis, onderweg nog een wipstoeltje opgehaald en toen echt naar huis. Maar savonds was het toch zo ver. Rond hlf 12,kwart voor 12 verloor ik de slijmprop....Yes! er is dus toch wat gaande. Dus ik aan Jos laten zien (klinkt vies ja)en daarna nog maar heel even achter de pc geklommen om mijn mail na te kijken. En om 12 uur begon de eerste wee. Het voelde echt alsof ik kramp had omdat ik naar de wc moest,maar het trok ook zo weer weg, en 6 minuten later kwam er weer eentje. "jos,ik geloof dat ik weeen heb".
En ja hoor. We besloten toch naar bed te gaan,want voor hetzelfde geld konden we toch nog wat rusten. Maar nee hoor. Ik heb een stuk of 5 a 6 weeen in bed gehad en ik voelde ze sterker worden. Dus wij met ons tween naar beneden,dan maar op de bank slapen. Maar rond half 2, 2 uur werden ze toch wel erg sterk en besloot ik onder de douche te gaan. Jos had een tuinstoel opgehaald en daar heb ik de hele tijd op gezeten. Dat verzachtte. Tot 8 uur heb ik af en aan onder de douche gezeten en toen mochten we eindelijk naar het geboortehoes.
We kwamen daar aan en de vk zag mijn weeen aan: "ik denk niet dat je veel ontsluiting hebt,want je hebt zulke korte weeen". Dus ik weer balen,straks moest ik weer naar huis....
Maar ze toucheerde me en ja hoor, toch 6 cm ontsluiting. Toen gingen we naar de andere kamer,waar ze mijn vliezen zou breken, om te kijken of het water wel helder was,anders had ik alsnog naar het ziekenhuis gemoeten. En terwijl ze ze doorbreekt, heb ik al gelijk 7 cm ontsluiting. De weeen werden toen ineens wel erg heftig.....maar dat schoot lekker op....
Om kwart voor 12 mocht ik gaan persen en om3 over 12 was Youri er. Een gezonde jongen van 4380gram en 54cm....

Super toch!!

Ik zal beginnen op 6 mei (uitgerekende datum was 30 mei)
´s Morgens bezoek gehad van een mevrouw die kwam kijken of alles in orde was in huis voor de bevalling en de kraamzorg. Alles was dus pico bello in orde en ´s middags om 3 uur naar de verloskundige.
Oeps bloeddruk aan de hoge kant (die was de laatste controles al iets aan het stijgen) onderdruk van 95 a 100 (2x gemeten). Ga voor de zekerheid maar even naar het ziekenhuis . Daar kon ik dus om kwart voor 4 terecht (het was inmiddels kwart over 3 en het ziekenhuis 20 minuten rijden) Snel mijn man op het werk gebeld, die is als een speer naar huis gefietst en om 4 uur waren we in het ziekenhuis (goed voor de bloeddruk dat gehaast )
In het ziekenhuis bloed geprikt en bloeddruk gemeten. Onderdruk was ook daar 95 en 100, even aan de ctg gelegen tot de bloeduitslag er was, dit was allebei goed dus ik mocht om kwart over 5 weer naar huis maar moest donderdag weer terugkomen.

Donderdag weer naar het ziekenhuis, bloeddruk 100/105(onderdruk that is). Ik moest naar boven naar de verlosafdeling om daar aan een bloeddrukapparaat te gaan liggen en dan zouden ze hem een half uur lang om de 5 minuten registreren. Als het boven de 100 was moest ik blijven. De eerste meting gaf 107 aan, maar als snel zakte het 99,93,90,87 _{kan je zien hoe het wisselt}. Ik mocht dus weer naar huis en moest nu maandag weer terugkomen. _{oja ik had ook nog ruim een uur aan het ctg gelegen omdat de kleine nogal rustig was} .

Goed ´s maandags weer naar het ziekenhuis, bloeddruk beneden in de poli weer 100 en 105. Weer naar boven dus en weer aan het bloeddrukapparaat. Dit keer lag ik hieraan in de verloskamer (had ik die ook eens gezien, in mijn naïviteit ging ik nog steeds uit van een thuisbevalling). Bloeddruk begon nu bij 102 en liep nu niet naar beneden, maar liep op 104,105,107,109 ,ik zag de bui al hangen.
Jahoor, mevrouw we gaan u opnemen. Ik zei nog dat ik de uitslag beneden in de poli moest melden, maar werd linea recta een bed in gedirigeerd. Met de mededeling dat ik er alleen nog uit mocht om te douchen en voor toiletbezoek.Op dat moment was ik dus 37 weken en 3 dagen zwanger.
Nou daar lig je dan, weg thuisbevalling!
Nou de dagen gingen daar voorbij met bloeddrukmetingen (3x per dag, bloeddruk schommelend tussen 90 en 110) ctg metingen, om de dag en mijn 5 jarige trouwdag lag ik daar dus ook.
Mijn normaal nogal opgewekte status veranderde in het ziekenhuis rap naar een redelijk labiele (vond ik zelf dan). Veel huilbuien om niets enzo.
Ook het idee daar nog evt. een week of drie te moeten liggen was niet zo prettig. Ik hoopte dan ook maar dat ze het gingen inleiden. Vrijdag 16 mei was ik 38 weken zwanger en dat is een maatstaf om dat te gaan doen. Op maandag 19 mei kreeg ik nog een echo en op dinsdag werd in het gynaecologenoverleg besloten dat ik woensdag ingeleid zou worden.

Woensdag brachten ze dus een gel en een ballonnetje in, en ik stierf onmiddelijk van de pijn. Weeenstorm . Alleen gebeurde er qua ontsluiting verder niets. ´s Middags zakte de pijn weg en ´s avonds was die helemaal verdwenen. Ik begon er al tegenop te zien dat de volgende dag weer gel ingebracht zou moeten worden enzo.

Donderdag 22 mei werd ik al om half 7 gewekt (het was gek genoeg de enige nacht dat ik goed geslapen had in het ziekenhuis). De gynaecoloog zou er al om 7 uur zijn, of ik nog wilde douchen, konden ze daarna lekker snel beginnen. Goed om 7 uur in de verloskamer, had ik nog maar net een centimetertje ontsluiting maar hij wilde toch proberen om mijn vruchtwater te breken. Dat lukte en meteen weer een heftige weeenstorm. Om acht uur kwam mijn man lijkbleek de verloskamer in, hij was zich rotgeschrokken, hij was namelijk mijn kamer ingelopen en zag daar een leeg bed, raam open en omgevallen bloemenvazen (door de wind) en dacht dat ik wel heel raar gedaan had _{ik was wel labiel zoals ik al zei, maar niet zo labiel} .
Nou goed de weeen raasden dus maar door, en wat mijn herinneringen aan de volgende uren zijn, is dus veel pijn, een gynaecoloog die een verdoving in mijn been gaf, die maar 5 minuten werkte, een vraag van mij aan de assistent-gyn. hoelang het nog kon duren en zijn antwoord dat het wel avond kon worden. In mijn ooghoek registreede ik op een bepaald moment dat er een wiegje (zo´n glazen bakje) opgewarmd werd met kruiken en dat er achtering bij de weegschaal enzo dingen verwarmd werden.Dat kon nooit lang meer duren dacht ik._{later had ik het hier met mijn man over, maar volgens hem stond dat al een hele tijd klaar} Over ontsluiting heb ik trouwens helemaal niets gehoord. Opeens was daar de opmerking van een zuster dat ik mocht gaan persen (nu al dacht ik, ik dacht dat je altijd nog eerst persweeen moest wegpuffen enzo) Nou goed persen dus! 25 minuten en een knipje later werd Sven om 13.45 uur geboren Hij was 51 cm en 3710 gram en de apgarscore was 9 en 10. Alles prima dus.
Ik moest nog ee nachtje blijven voor mijn bloeddruk die meteen weer was gezakt naar 75 en heb de hele nacht naar Sven liggen kijken. Vrijdags mochten we naar huis.
_{en oja, ik had het nooit van mezelf gedacht en vond het altijd overdreven, maar gegild en gescholden dat ik heb tijdens die weeenstorm}

Het is een heel verhaal geworden zie ik! _{maar nu heb ik het meteen voor mezelf zwart op wit}

Wat kan elke bevalling toch heel anders zijn!

Maar je hebt er wel een juweeltje voor gekregen zeg.
Geniet maar lekker met zijn viertjes van elkaar.

Ik realiseer me nu dat ik ook bloed verloor met het breken van de vliezen, maar daar heb ik niemand over gehoord
Dat is toch wel gek.... of niet?

Hoe gaat het nu eigenlijk met je, lichamelijk en geestelijk?

Aan de andere kant besef je natuurlijk ook dat het niet anders kon, het is alleen heel erg jammer dat de verdoving niet goed werkte en dat je daarom onder narcose moest. Als de ruggeprik goed had gewerkt had je waarschijnlijk een veel positievere mening gehad over de ks. En nu was het een nachtmerrie...

Fijn dat het helpt om er met ons over te 'praten' hier. En gelukkig heeft Jeroen alles mee mogen maken (wat geweldig dat hij naast je mocht blijven zitten!) en kan hij je vertellen over wat er gebeurd is. Ik heb met Frank ook nog vaak nagepraat over Christans geboorte, omdat er dingen zijn gebeurd die helemaal buiten mij om gingen. Ik was zo vreselijk moe tijdens de bevalling dat ik gewoon in slaap viel, toen heb ik ook wel het een en ander gemist, en ik wilde ook graag weten wat er allemaal gebeurd is terwijl ik gehecht werd en naar de IC werd gebracht.

Oja, en wat die huid betreft, dat blijft nog een tijdlang zo Komt omdat ze zenuwen doorsnijden. Ik had helemaal mazzel: eerst een galblaasoperatie en daarna de ks. Mijn halve buikhuid is doof

En wat je vertelt over aan een baby 'geopereerd' zijn herken ik helemaal.
Ik heb na de eerste (keizersnede) nog 'gewoon' een bevalling gehad, en dat heeft voor mij heel veel goedgemaakt.
Als je je kinderen-krijgen-tijd zo andersom moet afsluiten kan ik me voorstellen dat je niet zo snel herstelt.

Deze keer gaat alles goed, zoals het hoort.
Op de talloze echo's groeit de baby gewoon, het is net echt.

Ik roep al een paar weken: Zodra het huis af is komt ie wel, en idd, gisteren de laatste kast ingeruimd en ik sta om een uur of 8 op met weeën.Nou ja, píjntjes.
Manlief vraagt hoopvol of ie z'n werk af kan bellen.
Yup, dit zijn weeën.
Zal ik de oudste nog even naar de creche brengen, vraag ik nog.
Het lijkt hem beter dat ik nu niet meer op de fiets stap dus hij doet het wel even met de auto.
Het zeurt zo'n beetje de hele dag door, en rond 8 uur 's avonds bel ik toch maar even het ziekenhuis en meld hoeveel tijd ertussen zit.
Of ik toch maar snel wil komen.
Mja, maar eerst nog even wat eten en douchen, hoor.
Half 10 komen we aan, 3 centimeter ontsluiting, en ik maak direct een goeie beurt als ik de mannelijke assistent vraag even de kamer uit te gaan als ik getoucheerd moet worden.
Hij staat er toch maar een beetje bij en ik ben niet zo gewend aan publiek als iemand in mijn brievenbus gaat zitten graaien.
Wordt niet erg gewaardeerd, en ik vroeg het toch lief.
Even de patatjes van eerder op de avond eruit gekotst, en er worden slangetjes en dingetjes naar binnen gebracht om de baby in de gaten te houden.
De tijd verstrijkt onmerkbaar, het is al nacht als ik vraag waarom het nog niet echt pijn doet.
Weer toucheren, 5/6 centimeter, ik val tussen de weeën door in slaap, manlief ook, maar dat mag dan weer niet van mij.

Een half uurtje later:
De verpleegkundige vertelt over de mogelijkheden van een prik in m'n been als ik echt pijn ga krijgen, de arts is net de gang op en idd gaat het nu opeens wel zeer doen.
De verpleegkundige staat op het punt me een prik te geven als ik een raar geluidje maak en ze mijn gezicht ziet.
Huh? Da's een perswee, hoe kan dat nou zo snel?
Arts erbij, en die 4/5 centimeter ontsluiting in een half uur verklaart de pijn, ik mag gaan persen.
Eindelijk, een echte bevalling, ik ga het zelf doen dit keer!

Ondertussen wordt er bloed uit het hoofdje van de baby afgenomen en naar het lab gebracht, razendsnel want ik heb nog maar 2x geperst en de uitslag is er al, beetje weinig zuurstof, even in de gaten houden.
Vanwege de eerste LKM ben ik expert geworden in het lezen van allerlei apparatuur en als ik even later de arts met een blik op machines naast me zie kijken en dan naar de verpleegkundige kijk ik ook.
Okee, dit kind moet er nú uit.
Met een ongekende kracht pers ik voor de laatste keer.
"Zuchten!" roept de arts nog.
Ja, doei, kind eruit, gaat niet goed, denk ik in mezelf, en hoppa!
De arts kan 'm ternauwernood opvangen zo snel wordt ie gelanceerd, hij glibbert een beetje tussen haar handen door en maakt een noodstop tegen haar buik.
Daar is ie, onze zoon.

Gefeliciteerd, het is een jongen, zegt de verpleegkundige.
"Huh? Een jongen?" roepen mijn man en ik tegelijk.
Daar hadden we niet zo aan gedacht eigenlijk, 3 dagen daarvoor hadden we eindelijk een jongensnaam kunnen vinden.
Hij wordt in mijn armen gelegd, en de arts schiet in de lach als ik tegen hem zeg:"Dag ventje, daar ben je dan, en wat ben je lelijk."
Was lief bedoeld, hoor, het was sprekend Ischa Meijer.
Vader staat naast me te huilen van blijdschap, en ik leg ons nieuwe mannetje meteen aan, terwijl de arts me voorziet van de hechtingen.
De borstvoeding liep helemaal mis met de eerste LKM, en ik wilde het dit keer allemaal doen zoals het moest.
Volkomen natuurlijk en zonder hulp lukte het, en toen was alles goed.

Er viel op dat moment ontzettend veel van me af, alle angsten omtrent de eerste, alles wat erna kwam, teveel om in woorden uit te drukken.
En dan komt er een verpleegkundige binnen die zegt dat we naar huis mogen als ik goed heb geplast.
Naar huis?
Wat raar, ik mag 'm zomaar meenenemen?
Dat ben ik helemaal niet gewend!
Ik zeg nog tegen m'n man dat ik het verplegend personeel heel anders vind dan in de bevallingsprogramma's, daar staan ze je vanaf de zijlijn zo ongeveer toe te juichen bij elke wee of kreun, maar de verpleegkundige die het hoort zegt (heel vriendelijk overigens) dat sommige vrouwen het nu eenmaal liever allemaal zelf doen .
Manlief zwijgt wijselijk.

In een rolstoel wordt ik naar buiten gereden, met het bundeltje in mijn armen.
Naar huis, het is gelukt, ik kan het zelf!

Vier jaar geleden inmiddels, en nog steeds ben ik dankbaar dat het zo'n makkelijke bevalling was, met een geweldige kraamtijd en een geweldig resultaat.

Het is een bijzondder kind, en dat is het.

_{Eigenlijk moet ik bij elk bevallingsverhaal wel een traantje wegpinken}

quote:

---

"ik leg ons nieuwe mannetje meteen aan, terwijl de arts me voorziet van de hechtingen "

---

_{ik hou die zakdoekjes wel tegoed}

Ik zal mijn verhaal ook eens posten, er komen zoveel bevallingen aan, die kunnen wel wat positieve verhalen gebruiken:

Vrijdag 13 juni krijg ik opeens vreselijk de zenuwen. Ik ben pas de 25e uitgerekend, maar wil opeens alles in orde hebben. En begin voor het eerst bang te worden voor wat me te wachten staan, die bevalling hangt als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Aan de ene kant wil ik het zo snel mogelijk achter de rug hebben, aan de andere kant voel ik me er nog helemaal niet klaar voor. Vanwege zwangerschapsvergiftiging mag ik zelf niets meer doen, dus ik zet Max flink aan het werk. Die nacht kan ik niet slapen van de maagpijn, alle vanillevla en maagtabletten ten spijt zit ik huilend van de pijn rechtop in bed. Als ik de volgende ochtend het ziekenhuis bel, willen ze toch graag dat ik even langs kom. Dus weer aan de ctg en bloed- en urineonderzoeken. Inmiddels is de maagpijn wat gezakt en kan ik liggen, dus ik val direct in slaap. Als ik na anderhalf wakker word gemaakt, is er op de ctg een heel regelmatige weeën-activiteit te zien. nu gaat het beginnen weet ik zeker, maar de arts probeert me wat te temperen. dit kan zo nog weken doorgaan. Op de ctg ziet alles er goed uit, maar later zal blijken dat de baby die nacht het toch zwaar heeft gehad en in het vruchtwater heeft gepoept. Gelukkig weet ik daar op dat moment niets van.

Ik mag naar huis en weet daar nog wat te slapen. Niet wetend dat ik om zeven uur s avonds weer in precies dezelfde verloskamer aan het ctg-apparaat lig. Gedurende de dag krijg ik regelmatig zéér regelmatig- menstruatie-achtige krampen. Ik bel mijn zus en moeder of dit het dan is, want het is goed te dragen en ik stel me bij weeën toch iets heel verschrikkelijks voor. wacht maar zeggen beiden, dat komt nog wel. Mijn stiefzoon van 14 verkeert in een enorme staat van opwinding. Met een wekker en blocnote achtervolgt hij me door het huis en noteert de tijden van de krampen en rekent daarna gelijk de gemiddelden uit. Tussendoor belt hij zijn kersverse vriendinnetje om haar live op de hoogte te houden van elk krampje. (later blijkt dat de hele commune waar zij woont hartstochtelijk met me heeft meegeleefd). Ze zijn wel verdacht regelmatig en komen snel na elkaar. Max is intussen de boekenkast in de slaapkamer aan het opruimen (want wat moet de kraamhulp anders wel niet denken van die troep). Geen geringe klus met onze enorme verzameling boeken. Als ik naar boven loop om voorzichtig te melden dat er misschien iets aan het gebeuren is, krijg ik direct een stapel pratchetts in mijn handen geduwd om te sorteren. Na mijn melding valt hij even stil. kan nog niet. besluit hij uiteindelijk. ik ben hier nog niet klaar.
Ik bel het ziekenhuis met de belachelijke vraag of zíj misschien weten of ik aan het bevallen ben. Toch maar langskomen. Op de ctg zijn inderdaad weeën te zien en ik heb een centimeter onstluiting, maar de gynaecoloog heeft nog niet het idee dat ik binnen 24 uur zal gaan bevallen. Ik ben nog veel te ontspannen en lacherig. Ik mag blijven, maar ook gewoon naar huis. Naar huis natuurlijk. Max pepert me in dat ik moet wachten totdat de formule 1 de volgende dag is gereden. Ik schiet opeens in de stress over een jongensnaam, stel dat de echo-meneer het mis had en het tòch een jongetje is. Snel gaan we alle namen van formule1-coureurs na en settelen dan maar op Pablo.
Bij Trading Places werk ik een bak magnetron-spagetti naar binnen. Na mijn favoriete first Mozes, now this scene spuug ik alles weer uit en zijn de krampen zo hevig geworden dat ik alleen nog maar door het huis wil banjeren. Op de w.c. verlies ik een heleboel slijm en vocht. Max belt met het ziekenhuis en die willen me weer zien. Mijn stiefzoon vertrekt emotioneel en ambivalent naar zijn oma. We hebben samen besloten dat hij niet bij de bevalling is, maar hij wil me graag steunen. Snel rent hij nog naar zijn kamer en grijpt het eerste de beste item dat hij kan vinden (een zegel-stempel) en stopt dat in mijn tas. als mascotte fluistert hij. Met tranen in mijn ogen zwaai ik hem na.
In de taxi worden de weeën steeds heftiger. Ik vloek er zachtjes bij, maar het voelt op één of andere manier ook wel lekker. Nu begint het eindelijk. De gang in het ziekenhuis naar de lift lijkt meer dan ooit eindeloos lang. Onderweg wensen diverse tegenliggers me succes. Ik zie er dit keer blijkbaar wèl uit als iemand die aan het bevallen is.

We worden in de laatste beschikbare verloskamer geïnstalleerd. Het is volle maan, dus superdruk. Ik dacht altijd dat dat een fabeltje was, maar het is dus echt waar. Ik kan de weeën nog goed opvangen. Ik hum toonladders en ijsbeer heen en weer, en dat werkt prima. Max vindt het prachtig om te zien hoe ik steeds meer een diertje begin te lijken, in mijn geluiden en houdingen. Zelfs als ik aan de ctg word gehangen, blijf ik liever staan. Liggend vind ik de weeën niet op te vangen, staand, huppelend en springend gaat het goed. Ik heb een relatie met de klok ontwikkeld. Als een wee begint, zwelt het 20 seconden aan in sterkte, de ergste pijn houdt 40 seconden aan en zakt dan weer weg. Steeds als ik denk nu trek ik het niet meer tel ik tot 40 en dan wordt de pijn weer minder. Het is te doen.

Na twee uur begint het zwaarder te worden. Ik kan niet meer tot 40 tellen, bij 30 begint er al een nieuwe wee. Het gebrek aan adempauzes maakt me paniekerig. Heel af en toe heb ik nog even een minuutje rust, de wee daarna kan ik dan ook nog wel opvangen. Maar de meeste weeën komen over elkaar heen zonder dat ik mezelf kan herpakken. Ik ben bang dat ik het niet meer lang kan volhouden. Ik wist niet dat een mens zo veel pijn kon hebben. Ik ben uitgegaan van minimaal 10 uur ontsluitingsweeën, en het idee dat deze hevige pijn nog zeker 8 uur doorgaat is me veel te veel. Je doet het hardstikke goed blijven ze om me heen zeggen. Ik weet niet wat ik ànders zou kunnen doen dan ik nu doe, maar ik wil mijn wanhoop graag overbrengen. Een warme douche helpt me een half uurtje verder, maar tegen die tijd dreig ik flauw te vallen van de pijn en hebben ze me toch liever in bed. Ik besluit een ruggeprik te vragen. Ik kan niet meer nadenken, ik ben alleen maar volledig in paniek van de verschrikkelijke afschuwelijke pijn. Later zal de gynaecoloog me vertellen dat ik me zó rustig en beheerst gedroeg, dat ze niet doorhadden dat ik verschrikkelijk in paniek was. Ze weigert me dus de ruggeprik. Ze heeft het idee dat ik binnen een uur volledige ontsluiting zal hebben, maar durft me dat niet te zeggen uit angst dat ze het mis heeft. Toucheren wil ze niet, uit angst voor infectie. Uiteindelijk belooft ze me dat ze gaat overleggen met het hoofd van de afdeling, maar dat ze me eerst nog een half uur aan de ctg wil hebben. Dat hou ik niet vol zeg ik. je MOET zegt ze ijskoud. De vliezen worden gebroken en de baby krijgt een electrode op het hoofd. 5 centimeter onstluiting. Ik vraag Max om de mascotte van mijn stiefzoon te geven en klem die in mijn rechterhand, met mijn linkerhand grijp ik Max en hij praat me letterlijk door het komende uur heen. ik ga over tien minuten de gynaecoloog roepen belooft hij. als het kindje er eenmaal is, ben je dit allemaal direct vergeten zegt hij ook nog, maar ik wéét dat dat niet waar is. Dit vergeet ik nooit meer. Als we nog meer kinderen willen, adopteren we maar, maar dit nóóit meer.
Net als ik denk nu ga ik gillen, schreeuwen, hysterisch worden, wat dan ook als ik maar die verdoving krijg, krijg ik persdrang. Ik heb me voorheen altijd afgevraagd wat ik me moet voorstellen bij persdrang, maar het is overduidelijk. Of je verschrikkelijk moet poepen. Ik moet persen weet ik er net uit te brengen. Het is heerlijk, want de pijn van de weeën is verdwenen, maar het is ook doodeng omdat mijn lichaam het volledig overneemt zonder dat ik er iets over te zeggen heb. Ik probeer te puffen, maar het levert weinig op. De gynaecoloog komt binnen (ze heeft het vreselijk druk met alle barende vrouwen op de afdeling) en vertelt dat ze toestemming heeft om me een verdovende injectie in mijn been te geven. Een ruggeprik zit er voorlopig nog niet in. Ik luister niet naar haar verhaal, en schreeuw dat ik de persweeën niet kan tegenhouden. De co-assistent die ze bij zich heeft lacht ongelovig, maar de gynaecoloog toucheert snel en constateert inderdaad V.O. (volledige ontsluiting, weet ik nog in mijn stomme roes te ontcijferen), dus ik mag meepersen. Gelukkig maar, want wegpuffen kan ik het niet, ik lig echt te brullen als een tijger. Ik probeer te denken aan de lessen van Carita Salomé: adem in, middenrif vast, en gas geven op die motor. Ik vind het persen fantastisch. Ik kan eindelijk actief meewerken, en die ontsluitingsweeën zijn verdwenen. Pijn doet het niet. Ik ben wel bezorgd of het iets oplevert. Gebeurt er wat? vraag ik een paar keer, maar niemand geeft antwoord. Totdat Max uiteindelijk geirriteerd zegt jahaa, ik zie al het hoofdje dus hou nu maar je mond. Gerustgesteld pers ik verder en voordat ik het weet (dertien minuten), ligt er een glibberig wezentje op mijn buik. Veel zwart haar, ogen die alle kanten opdraaien. ach arm kindje, wat moet je toch doormaken denk ik. Alle bescherm-instincten slaan direct aan. Dag meisje zeg ik zacht, en dan direct is het wel een meisje?. De verpleegster legt mijn hand tussen haar beentjes. Het is overduidelijk een meisje. Zodra de pijn weg is, heb ik mijn zelfbeheersing weer terug. Heel kalm en beheerst bied ik mijn excuses aan voor mijn paniekerige gegil, Max en de gynaecoloog vinden dat hilarisch. De gynaecoloog legt nu wel uit dat ze niet wilden verdoven omdat het zo ontzettend snel ging, verder vindt ze dat ik het heel goed deed, maar ik blijf me nog lang schamen voor mijn paniek. Het is inmiddels zondag geworden. Vaderdag. Max zegt dat hij zich geen mooier kadootje had kunnen bedenken. En ik bedenk dat hij nu nog gewoon formule1 kan kijken.

Wat er verder gebeurt ontgaat me. Ik blijk uitgescheurd, dus word gehecht en schoongemaakt, maar ik heb alleen maar oog voor mijn meisje. Ze sabbelt direct aan mijn tepels en is zo verschrikkelijk mooi! Als Max samen met de co-assistent het kindje aankleden (de gynaecoloog moet alweer weg naar de volgende bevalling) en weegt, spring ik onder de douche. Dat levert me een standje op van de verpleegster. Terecht trouwens, want als ik daarna opspring om in de rolstoel te gaan zitten, zie ik alleen nog maar sterretjes. Max rijdt me naar de verpleegafdeling (ik moet 24 uur blijven vanwege de zwangerschapsvergiftiging) en naast me wordt Isa in een plastic bakje ook naar de afdeling gereden. Onderweg kijken we elkaar alleen maar aan, mijn dochter en ik. En hoewel ik drie uur daarvoor nog iets anders had voorspeld, ben ik inderdaad de pijn nú al vergeten. Er is in mijn gedachten en gevoel alleen nog maar plek voor dat wezentje daar naast mij....

En het valt me inderdaad op dat veel vrouwen zeggen dat ze de bevalling alweer vergeten zijn of de pijn in ieder geval. Dat is nou juist waar de nieuwen die nog moeten tegenop zien, en bij iedereen hoor je dat het allemaal ver achter je ligt als je eenmaal dat kindje op je buik hebt liggen. Tja ik kan me er ook wel wat bij voorstellen, maar wacht het maar gespannen af allemaal. Nog 7 weken voor mij. Ieks

Oh ja en shmoopy, ik had jouw verhaal ook gelezen. Net zoals phileine mooi verhaal.

Misschien is dat wel typerend voor bevallende vrouwen, dat ze je ware stemming niet herkennen. Bij mij zeiden ze alsmaar dat ik me zo goed ontspande, terwijl ik helemaal uitgeput was en gewoon in slaap zakte tussen de weeën door

quote:

---

Op donderdag 23 oktober 2003 13:20 schreef Rewimo het volgende:

Misschien is dat wel typerend voor bevallende vrouwen, dat ze je ware stemming niet herkennen.

---

Een verpleegkundige heeft dat dan dus helemaal niet in de gaten, omdat ze je niet (echt) kennen.

Rond Merijns eerste verjaardag ben ik zwanger geraakt van Timo. Op 23 oktober 2000 hebben we een test gedaan, een dag voor ik ongsteld zou moeten worden. Ik was al een paar dagen vreselijk misselijk dus eigenlijk wisten we het wel. De test (met middag urine!!) gaf een vaag streepje. Twee dagen later weer een test gedaan en ook die was meer dan positief ! Merijn zou een broertje of zusje krijgen. Omdat ik niet wist hoe of wat precies kwa menstuatie cyclus mocht ik van de verloskundige voor een termijn echo op 7 december 2000, ik zou dan een week of 9-10 zijn. Met 6 en 7 weken kreeg ik een lichte bloeding, de schrik slaat je dan om je hart maar omdat er geen krampen waren zou alles goed moeten zijn. Voor de echo was ik vreselijk nerveus maar dat bleek nergens voor nodig.we zagen al snel een spartelende baby van 43 mm en een kloppend hartje, de uitgerekende datum werd gezet op 2 juli 2001. Hoewel sommige berekeningen uitkwamen op 20-23 juni, vond de gynaecologe dit niet nodig om aan te passen. 3 januari 2001 mocht ik voor het eerst naar de verloskundige, alles was prima en het hartje prima te horen. De zwangerschap verliep prima, met 27 weken een echo gehad en daarop was duidelijk te zien dat Merijn een broertje zou gaan krijgen. Op 22 juni heb ik een hele dag voorweeen gehad, niet echt fijn maar ja, wat doe je er aan ? Op 27 juni begon het echt.Rond 3.30 wordt ik wakker van de warmte, Het was vreselijk benauwd in onze slaapkamer. Tom dook er op dat moment net in, hij kon niet slapen van de warmte. Ik ben naar beneden gegaan, heb nog wat ijs (Mars icecream) gegeten en toen achter de computer gekropen om mail te beantwoorden..Je moet wat doen. Tot op dat moment af en toe een harde buik, zonder regelmaat en niet echt heftig. Die had ik al tijden dus niet echt om bij na te denken. Ik had er ook geen last van en heb er geen aandacht aan geschonken.Later ben ik op de bank gaan liggen waar ik rond 7 uur wakker werd van een wel erg pijnlijke harde buik die ik echt weg moest puffen. Het duurde echter nog tot 8.00 tot de volgende kwam..maar toen barstte het ook los ! Ik herkende ze meteen..dit waren duidelijk weeën en ze kwamen direct om de 6-7 minuten.Snel Tom wakker gemaakt, de arme ziel had net 4 uurtjes geslapen, want Merijn werd wakker en die kon in nu niet echt gebruiken tijdens een wee.....hij gaf me wel erg lief kusjes en wilde graag bij me zijn maar dat kon ik niet hebben. Gelukkig brachten de teletubbies uitkomst !! Om 9.00 Rian en opa en oma gebeld, Rian was er om 9.30 en Tom heeft Merijn weggebracht naar opa en oma. Ondertussen zijn Rian en ik naar oven gegaan waar ik lekker onder de douche ben gaan zitten. Tijdens een wee schoot ik overeind en moet Rian mijn rug masseren....maar het was heerlijk onder de douche. Net voor Tom terug was om 10.30 ben ik er onderuit gekomen en over de commode gaan hangen. Om 10.30 heeft Tom de verloskundige gebeld, dezelfde als vrijdag ( er zitten er 4 in onze praktijd dus het is afwachten wie je krijgt) en ze kwam om 11.30 Inmiddels kwamen de weeën om de 3-4 minuten...ze werden flink heftig ,maar ik kon nog steeds wegzuchten met de buikademhaling ( mits ze me effe hielpen met neus in,.... mond uit...) Ze toucheerde me en 2-3 cm ontsluiting. Ze zou een half uurtje blijven om te kijken hoe het zou verlopen en om 11.46 heeft ze weer gevoeld en nu was het al 4 cm. Inmiddels moest ik echt puffen en werd er door Tom en de verloskundige een weddenschap afgesloten over wanneer de baby geboren zou worden...De verloskundige won.......( een fles wijn......) Ik lag inmiddels op bed waar ik ook niet meer van af ben geweest...geen tijd voor want ineens ging het razend snel. Om 12.00 had ik 6 cm ontsluiting en om 12.10 volledige ontsluiting....die 10 minuten waren erg heftig en pijnlijk maar ik ben nu al weer vergeten hoe het voelde. Ze heeft mijn vliezen doorgeprikt ( vermeldde terloops even dat er geen tijd meer zou zijn om naar het ziekenhuis te gaan mocht het groen zijn, omdat het zo snel ging) en gelukkig was het vruchtwater helder. Ik kreeg meteen heftig persdrang en mocht heerlijk meedoen........na een lange persweeën werd TIMO MORTEN geboren....razend snel ! Schreeuwend en plassend kwam hij ter wereld.Ik heb zelf gezien hoe ik hem eruit heb geperst...via de spiegel en zo kom ik precies zien wat ik deed en wanneer ik niets moest doen. Ik kan het iedereen aanraden..het is een hele mooie ervaring om je eigen kindje zo ter wereld te zien komen...
Al met al was om 12.30 de bevalling achter de rug. Om 12.20 werd na een mini wee-tje een joekel van een placenta geboren, naar schatting 700-800 gram en hij zag er volgende de verloskundige meer dan mooi uit ! Om 12.25 was ik voorzien van een hechting die er in zit voor de nettigheid.Timo scoorde een 9 en een 10 bij de apgar score en op de weegschaal woog ie 4020 gram!!!Lengte snel gemeten en ongeveer 51 cm... De verloskundige gaf later wel aan dan ze al tijden het idee had dat ik verder zwanger was dan de termijn echo liet zien en dat ze erg blij was dat ik nu 'te vroeg' bevallen ben. Achteraf gezien dus een paar dagen over tijd maar gelukkig niks van gemerkt !

en dan Merijns verhaal

Zwangerschap en geboorte van Merijn

Begin februari 1999 ontdekten we dat we een zoon of dochter zouden krijgen. De test was meer dan positief en ik meer dan misselijk. Op onze trouwdag, 3 maart hebben we het grote nieuws verteld en iedereen vond het erg leuk ! Begin april, de eerste om precies te zijn, ik was toen 11 weken en 4 dagen zwanger mocht ik voor het eerst naar de verloskundige. Na de gebruikelijke vragenlijst ( wat willen ze nu eigenlijk niet weten ???) was het grote ogenblik daar : de eerste tonen van het hartje van de baby waren te horen.wat een prachtig moment. Ik was gelukkig rap erna van de misselijkheid af en mijn buik groeide als kool. Nu ben ik van mezelf al niet mager maar evengoed zag je rap dat ik zwanger was. De zwangerschap verliep prima, met 19 weken een pretecho gehad en daarop konden we de baby bewonderen al wilden we niet weten wat het zou worden. Met 29 weken moest ik helaas stoppen met werken, ik kreeg harde buiken. Iets te veel en iets te lang, dus rust op de plaats. Niet gek als je denk dat we met 26 weken verhuisd zijn. De baby kamer was inmiddels klaar, de wieg waarin ook Pappa heeft gelegen stond al klaar. De laatste loodjes waren zwaar, vooral omdat mijn buik me vreselijk in de weg zat. Op 11 oktober, mijn verjaardag zijn we nog op de foto geweest met schoonzussen en zwagers omdat de as oma 50 zou gaan worden en we haar dit cadeau wilden doen. Ik moest toen zo nu en dan een harde buik wegzuchten maar dat was alles. Op de 12e ben ik s middags nog bij de verloskundige geweest, ze gaf aan dat ze nog wel een afspraak voor de volgende week maakte maar dat ze eigenlijk verwachtte dat ik voor die tijd wel zou bevallen. Ook meldde ze dat er vanaf 00.00 uur een invalverloskundige zou zijn. De hele avond had ik al harde buiken, zonder echt pijn trouwens en zonder regelmaat en ik heb lekker zitten tv kijken ,wat gerommeld zonder dat ik er last van had en het idee had dat er iets te gebeuren stond, ik had dit al een paar avonden, toen ze ineens vanaf 00.00 uur om de 5 minuten kwamen.Ik had even tervoor nog gezegd van : nu mag je komen baby, nu is het ver genoeg na mamma's verjaardag.
Na 2 uur braaf de verloskundige gebeld die kwam en helaas geen ontsluiting niet, advies ga maar slapen ( dat makkelijk gezegd trouwens) tegen de ochtend kwam de weeën om de 3-4 minuten en rond 9 uur kwam de verloskundige weer : 4 cm ontsluiting. Ze zou rond de middag terug zijn. Rond half 12 kreeg ik ineens persdrangde verloskundige gebeld en die constateerde dat ik 6 cm had en uitpuilende vliezen. Die brak ze en ik mocht toen het kraambureau bellen. Ik werkte daar zelf dus ik heb zelf gebeld :Dag met Susan , ik ben bezig , kun je iemand sturen.. dat was het hele gesprek. Om 13.00 was Lida er en kwam voor mij een rot uur. Ik had persdrang maar nog maar 8 cm, dus puffen.pieuw dat is echt moeilijk !!!! Om 14.05 werd het laatste randje weggemasseerd (AUUUU) en mocht ik persen. Na ik denk 3 persweeën stond het hoofdje en werd Merijn Jesper geboren. Hij had de navelstreng om zijn nekkie en zag wat blauw maar deed het verder prima ! Hij was 3600 gram zwaar en 52 cm lang. Doordat hij de laatste draai niet geheel maakte (en er dus overdwars uit kwam, met zijn schouders zeg maar recht op mijn heupen ) ben ik flink uitgescheurd en kreeg ik een naar toetje: hechten.
Daarna kreeg ik dat heerlijke mannetje weer bij me en konden pappa en mamma genieten van hun kerel !

Ik vind het trouwens allemaal zo bijzonder om te lezen. Zoveel mooier dan een bevallingsprogramma op tv, daar mis je toch bepaalde emoties.

Donderdag 23 oktober
Arjan (K3) is de hele week al ziek, maar deze donderdag eindelijk weer beter. Omdat hij vrijdags altijd vrij is, heeft hij eigenlijk geen zin om alleen deze donderdag naar Leeuwarden (vanuit Arnhem) te gaan...
Hij besluit dus maar de bevalling in te leiden (hoewel dat niet de opzet was).
Even later bedenk ik me dat het aantal bestelde geboortekaartjes toch wel wat krap is, ik ben bang dat we zelf geen kaartje kunnen houden. Dus ik bel de drukker, om te vragen of we nog extra kunnen bestellen. Dit is wel mogelijk, maar daar zijn extra kosten aan verbonden en de levertijd op het betreffende kaartje is ongeveer een week. De mevrouw vertelt dat ze altijd 5 extra kaartjes bestellen om te testen en met een beetje mazzel kunnen we dus nog wel 3 of 4 kaartjes extra krijgen. Ik besluit daarom om maar geen extra kaartjes te bestellen.
Ondertussen heb ik een beetje last van harde buiken.
Ik ga lekker even douchen en het valt me op dat de krampen wel wat regelmatiger worden. Het is niet echt pijnlijk, dus ik let er niet zo op. Ik neem nog lekker even een bad en het valt me op dat de 'pijn' (echt pijnlijk is het niet) toch wel erg regelmatig wordt. Ik kijk maar eens hoevaak en hoelang de 'pijn' aanhoudt: om de 4 à 5 minuten, bijna een minuut lang... Zouden dat dan toch weeën zijn?
Het is ongeveer 10 uur en ik wacht nog even af.
Na ongeveer een half uurtje zeg ik tegen Arjan, dat hij toch maar de verloskundige moet bellen, ondanks dat ik niet weet of ik nu wel of geen weeën heb. De verloskundige komt even later langs (ik heb me ondertussen weer aangekleed). Ik vertel haar dat ik misschien weeën heb, maar dat het niet echt pijnlijk is. Ik hoop dat de verloskundige kan vertellen of het nu wel of niet begonnen is (ik heb zelf steeds het idee dat de weeën wel weer weg zullen gaan). Ik blijk 6 cm. ontsluiting te hebben!
De verloskundige zegt dat ze blijft, zegt tegen Arjan dat hij het kraambureau mag bellen en begint het bed klaar te maken. Ik help ook maar een beetje mee, ik moet toch wàt doen...
Even later komt de kraamverpleegster. Alles ligt klaar voor de bevalling, maar ik heb nog steeds niet echt het idee dat het gaat beginnen.
Volgens de verloskundige kunnen we deze ochtend nog een kindje in de armen houden... Het is dan half 12.
We drinken nog even gezellig een kopje thee en na de thee zal de verloskundige de vliezen gaan breken. Na de thee (het is inmiddels middag) blijk ik 7 cm. ontsluiting te hebben (de weeën zijn nog steeds niet pijnlijk, ik kan gewoon doorpraten en er is niet aan mij te zien dat ik weeën heb).
De vliezen worden gebroken, het vruchtwater is mooi helder.
Meteen worden de weeën pijnlijker. Ik ga weer onder de douche staan om de weeën op te vangen. Als ik moet persen, moet ik het even melden. Na een poosje (een half uurtje ofzo?) krijg ik persdrang. Ik heb 9 cm. ontsluiting en mag de laatste cm. 'wegpersen'. De persweeën zijn kort, maar komen snel achter elkaar. De baby komt goed naar beneden, maar het laatste stukje gaat moeizaam. De verloskundige vertelt dat de baby met de neus de verkeerde kant op ligt, waardoor de bevalling iets lastiger wordt. (hier een beschrijving van een normale bevalling) Ik zal extra hard moeten persen. Ik zeg dat ik een schrijnend gevoel krijg beneden en de verloskundige laat een warm washandje halen. Dat verlicht de pijn een beetje. Ik heb het idee dat het nu niet echt meer opschiet. De verloskundige blijft me maar aanmoedigen: "persen met al je kracht". Ik antwoord: "dat doe ik toch!". Ze besluit een knip te zetten, omdat de baby vanwege de ligging wat meer ruimte nodig heeft. Ik krijg een prik (verdoving) en een knip. Ondertussen moet ik de weeën wegpuffen. Ik heb het idee dat ik weer een beetje op adem kan komen.
Dan mag ik weer persen en even later mag ik een baby vasthouden! Het is een meisje: Judith Johanna.

Ik blijk, ondanks de knip, ook nog behoorlijk uitgescheurd te zijn. Gelukkig is het (net) geen totaalruptuur, maar de verloskundige wil me liever in het ziekenhuis hechten, omdat daar beter licht is. Het ziekenhuis wordt gebeld.
Ik lig ondertussen met Judith op mijn buik en ik vraag of ze aan de borst kan. Dat kan en Judith begint meteen te drinken!
Ik blijf maar bloed verliezen (ondanks een prik tegen het vloeien die de verloskundige mij gegeven had) en de verloskundige wil juist hiervoor het ziekenhuis bellen, als ze ziet dat er een ambulance aankomt. De ambulance-broeders komen boven en ik probeer rechtop te gaan zitten. Het wordt helemaal zwart voor mijn ogen, dus ik moet weer gaan liggen. Ik word aangesoten op een infuus en mag weer voorzichtig overeind komen. Dat gaat. We proberen naar beneden te gaan, maar ik word weer duizelig. De broeders pakken mij op en tillen mij de trap af en leggen mij op de brancard die beneden in de hal al klaarstaat. Ik ga met de ambulance naar het ziekenhuis, de verloskundige en Arjan en Judith gaan met de eigen auto. In het ziekenhuis aangekomen word ik gelijk naar de verloskamer gebracht om gehecht te worden. Dat gebeurt vrijwel direct (door iemand van het ziekenhuis). Ondertussen word ik helemaal lekgeprikt (nog een verdovingsprik voor het hechten, bloed voor het bepalen van de bloedgroep voor het toedienen van bloed, bloed voor het bepalen van m'n Hb-gehalte). Ik vind alles best. Arjan en Judith arriveren ondertussen en nadat ik gehecht ben, krijgen we beschuit met muisjes .

Ik moet een nachtje in het ziekenhuis blijven, waar ik 4 zakjes bloed toegediend krijg en de volgende ochtend mag ik weer naar huis.

quote:

---

Op vrijdag 7 november 2003 22:11 schreef livelink het volgende:
Mooi verhaal, Grijs. Jammer dat je uiteindelijk toch nog naar het ziekenhuis moest gaan. Het klinkt toch nog als paniek aan het eind. Heb je dat zelf ook zo ervaren, of viel dat nog wel mee?

---

Trouwens, Judith is om 14.02 uur geboren (dat had ik volgens mij niet in het verhaal gezet).

[Dit bericht is gewijzigd door Grijs op 13-11-2003 13:58]

24 juni 2003

Ik heb vanaf 9 uur `s morgens last van voorweeen. Ze doen nog geen pijn en zijn nog erg onregelmatig dus ik maak me nog niet echt ongerust. Rond elf uur twijfel ik of ik Johan op de hoogte zal brengen maar besluit dat het nog rustig genoeg is in de buik. Tussen de middag komt hij even thuis en ik vertel hem dat ik onregelmatig weeen heb. Hij belooft op tijd thuis te komen. Om half 5 bel ik hem op en vraag hem te komen omdat het nu toch wel erg heftig aan het worden is. We besluiten samen het eten te koken en te zien wat er gebeurt. Om 6 uur gaan we aan tafel en de weeen komen al snel iedere 3 a 4 minuten en worden steeds heftiger. Ik bel de vk om haar op de hoogte te brengen dat ik bezig ben en ga onder de douche staan en laat ondertussen het bad vollopen. Het wordt nu echt serieus en Johan belt opnieuw de vk om haar te melden dat het nu spoed is. Ik ga in bad zitten en kan met moeite de weeen opvangen. Jasper denkt dat we samen in bad gaan en begint zich uit te kleden. Johan zet hem maar in het babybadje op de grond naast me. Om kwart over 7 komt de vk binnengerend, ziet me in bad en zet met grote snelheid haar spullen klaar. Ik hijs me uit bad terwijl Johan Jasper afdroogt en een luier aantrekt. De vk toucheert me en ik heb 7 cm ontsluiting. Ze besluit meteen mijn vliezen te breken omdat dat nog niet gebeurd is en de weeen komen nog heftiger en sneller op elkaar tot ik alleen nog maar een grote, lange wee heb. Ik vraag haar om de baarkruk te halen, daarin stemt ze toe maar plots heb ik persdrang. Het is dan 19.34 uur. Johan rent naar de gang om een spiegel te pakken want ik wil dit keer graag zien hoe m`n kindje geboren wordt. Ik voel hoe het hoofdje naar beneden glijdt richting uitgang. Ik zie in de spiegel idd het kruintje. Bij de volgende perswee pers/zucht ik mee en in één keer worden het hoofdje en lijfje geboren. Het is 19.38 uur. Een kindje wordt op mijn buik gelegd en ik verbaas me over de hoeveelheid haar op het bolletje. De vk vraagt of ik zelf wil kijken of we een zoon of een dochter hebben en ondanks dat ik weet dat het een jongen is wil ik toch even de bevestiging. Het is echt een jongen: Tom, 3310 gram en 52 cm.

en ik denk elke dag nog even terug aan deze dag. Voor mijn gevoel is Thomas ook op donderdag geboren omdat op dat moment de tijd even is stil blijven staan voor mij.

Alle enkele dagen heb ik last van voorweeen. Elk moment denk je dan dat het kan beginnen maar aan de andere kant weet je ook dat het dan nog even goed een tijdje kan duren.
Tot ik 10 dagen voor de uitgerekende datum op een ochtend steeds wat vocht verlies. In eerste instantie denk ik dat het afscheiding is. Dat was de laatste week al steeds wat meer geworden. Maar gedurende de ochtend wordt het vocht toch steeds meer (echt, het grote maandverband in je kraampakket komt dan wel van pas!) en begint het tot me door te dringen dat het ook wel eens vruchtwater zou kunnen zijn. Rond 12 uur bellen we voor de zekerheid maar even naar de verloskundige en die vraagt ons rond half 2 even langs te komen om te checken. Het is inderdaad vruchtwater, dat kan dus ook in hele kleine beetjes naar buiten komen. De verloskundige vertelt ons dat de baby nu binnen 48 uur moet komen i.v.m. infectiegevaar. Kalm (ik voel tenslotte verder nog helemaal niets) maar ook wat opgetogen en een beetje zenuwachtig vertrekken we weer naar huis in afwachting van wat er komen gaat............
Heel gek om thuis te gaan zitten wachten en te weten dat je binnen twee dagen papa en mama zult zijn!

Maar zolang hoeven we niet te wachten. Rond 3 uur krijg ik kleine krampjes die binnen een half uur al om de vijf minuten komen. Het zijn echter nog niet grote weeen maar omdat ze wel al vrij snel om de paar minuten komen bellen we toch weer even naar de verloskundige. We kunnen even langs komen in het ziekenhuis zodat ze kan kijken.
Ik besluit nog even op mijn gemakje te douchen en rond 7 uur komen we in het ziekenhuis aan. Voor de zekerheid alvast de tas in de auto maar eigenlijk verwachten we binnen een half uurtje weer terug thuis te zijn. Uiteindelijk kom ik pas weer enkele dagen later thuis....... Ik blijk al 4 cm ontsluiting te hebben en we mogen alvast blijven aangezien de weeen ook krachtiger worden.

Heel optimistisch en positief beginnen we aan deze klus. De weeen worden als snel redelijk heftig en volgen elkaar snel op. Maar al wiegend op een stoel kan ik ze vrij lang opvangen. Ook heb ik nog een tijdje onder de douche gezeten. Heel fijn het warme water over je buik. Op een gegeven moment kom ik een tijdje in een bepaalde roes terecht waardoor je helemaal in jezelf terug keert. Rond 10 uur heb ik al 7 cm. Wauw, dacht ik nog, rond middernacht is het vast wel gedaan. De laatste cm's duren echter vreselijk lang. Ondertussen krijg ik buik en rug weeen tegelijk en is er bijna geen rustmoment tussen de weeen door. De verpleegkundige masseert constant mijn rug en Zooi zit constant naast me zodat ik zijn armen fijn kan knijpen en hij steeds met een nat washandje heen en weer kan lopen. De allerlaatste cm vordert niet. Lange tijd heb ik persweeen zonder te mogen persen. Vreselijk om zo'n sterke oerdrang te moeten tegenhouden! Je wil en kan op zo'n moment eigenlijk niets anders doen dan persen. Ze hebben me soms echt even flink moeten toespreken omdat ik me er aan over gaf. Heel pijnlijk deze weeen. Ik had altijd gehoord dat als je op een gegeven moment denk: ik kan echt niet meer, je er vaak bijna bent. Hier heb me even aan vast gehouden, maar het klopt dus echt niet!
Rond ongeveer 2 uur mag ik eindelijk gaan persen! Wat een opluchting! Hoe uitgeput je ook bent, je krijgt direct weer energie om er tegenaan te gaan. Na een uur persen moet de verloskundige tot de conclusie komen dat er echt geen beweging inzit. De gynecoloog wordt opgepiept en die arriveert zo'n 20 minuten later. Al die tijd blijf ik maar persen. De hartslag van de baby wordt vanaf dan om de minuut in de gaten gehouden. Dit geeft mij een heel onrustig gevoel.

De gynecoloog besluit om de vacuum te gaan gebuiken. Ik dacht weer, nu is het snel gedaan. Dit kan ook vaak zo gaan, behalve bij ons......
De vacuum raakt meerdere malen los, en uiteindelijk moet hij 5 tot 6 keer trekken voordat Thomas mee naar buiten komt. De pijn die dit geeft is niet te omschreven. Het voelt alsof je keer op keer helemaal kapot gemaakt wordt vanbinnen. De persweeen en de krachtigste weeen waren vergeleken hier bij een makkie. Ik voel constant een ongelofelijke pijn. De persweeen verdwijnen terwijl ik wel moet meepersen. Ik weet alleen niet meer wanneer. Ik snap ook niet waarom het allemaal zo lang duurt en waarom het zo pijn doet. Ik heb me nog nooit zo wanhopig gevoeld. Ik zou de gynecoloog wel willen wegschoppen en ik roep tegen hem dat hij moet stoppen!!!! Mevrouw, zegt hij, als ik nu stop komt er geen baby. Dat kon mij helemaal niets meer schelen, ik wilde dat die helse pijn stopte! Dat vind ik achteraf gezien nog het ergste, ik was helemaal niet meer bezig om een kind te krijgen, ik was alleen nog maar aan het overleven. Er wordt nog een flinke knip gezet en na een lange tijd roept iedereen dat ik door moet persen en rond 4.15 uur wordt Thomas op mijn buik gelegd. Ik ben helemaal ontdaan en eigenlijk in shock van wat er is gebeurd. Zooi is echter direct helemaal papa en ontfermt zich over onze jongen. Achteraf gezien is er nog veel langs me heen gegaan en heb ik sommige dingen niet gehoord of gezien (gelukkig maar, zegt Zooi weleens). Nu de placenta nog, die wil er niet uitkomen en met z'n tweeen duwen ze hard op mijn buik. Uiteindelijk schijnt ook deze er uit te zijn gekomen, ik heb het niet meer gevoeld. De gynecoloog begint te hechten en langzaam dringt het allemaal tot mij door. Wonderlijk dat je dan toch ineens weer kalm kunt worden. Samen glunderen we helemaal en blijven we Thomas bewonderen en bevoelen. Emotioneel bellen we de ouders wakker en vertellen hun het mooi nieuws. Wonderlijk wat een ongelofelijk gevoel je direct hebt voor je kindje! Hij voelt direct vertrouwd en ik zou hem al uit duizenden herkennen!

De kinderarts wordt nog wel uit zijn bed gebeld om Thomas te onderzoeken. Hij is wat slapjes en hij heeft een grote open wond op zijn hoofdje door het vele trekken door de vacuum. Uiteindelijk stelt de arts ons gerust en de komende dagen behandeld hij de wond in het ziekenhuis. Het ziet er heel akelig uit maar Thomas heeft er niet echt last van. Ook gaat hij een dag nadien helemaal geel zien. Maar na een meting blijkt hij gelukkig niet onder de lampen te moeten.

Mama krijgt een infuus omdat de baarmoeder niet direct wil samentrekken. Hierdoor en door de knip heb ik teveel bloed verloren. Mijn bloeddruk daalt een tijdje na de bevalling hevig en ik krijg nog een infuus en de volgende ochtend een bloedtransfusie. Wat valt dat tegen....... De eerste drie dagen kan ik niet naast mijn bed staan zonder helemaal flauw te worden en pas op maandagochtend kan ik weer zelfstandig douchen en mogen we met z'n drieen naar huis. Ook daar heb ik lange tijd nodig om weer op krachten te komen. Dit vond ik vreselijk moeilijk. Ik wilde al zoveel zelf doen. Maar gelukkig zorgde Zooi geweldig goed voor mij en voor Thomas en hadden we een fantastiche kraamhulp.

Sommige zeggen dat je een bevalling snel vergeten bent als je je kleine eenmaal in je armen hebt. Dit vind ik echt niet! Ik moet er elke dag nog aan terugdenken en regelmatig wordt het hele filmpje in mijn hoofd afgedraaid. Ik stel Zooi nog regelmatig vragen, hoe ging dit ook al weer? wat gebeurde er toen?, enz....Als Thomas na het persen was gekomen dan had ik een prima bevalling gehad maar die vacuum vond ik echt een nachtmerrie. De gynecoloog kwam zich de volgende dag verantwoorden waarom hij zo lang had doorgezet met de vacuum. Normaal gezien wordt er na 2 pogingen gestopt. Maar omdat Thomas al te lang in het geboortekanaal zat en het midden in de nacht was, was er geen tijd meer om een operatie team voor een keizersnee bij elkaar te roepen.

Dit is wel een heel medisch verhaal geworden. Ik hoop snel eens een mooi verhaal over Thomas te kunnen schrijven. Wat dat het het allemaal waard is, is zeker waar! Wat een wonder is het toch!

Edit - Coolbabe en Anoukie, ook jullie verhalen zijn mooi om te lezen. Gelukkig zijn dat de wat prettigere bevallingen (voor zover mogelijk, natuurlijk)

Het klopt wel dat ik blij ben dat Thomas uiteindelijk via de normale weg is gekomen al heb ik daar weinig bewust van meegemaakt.
Aan een keizersnee had ik ook niet meer moeten denken. De gynecoloog stelde wel dat de verloskundige eerder had moeten kunnen inschatten dat het zonder hulp niet zou lukken. Maar ach, alles heeft zijn voor en nadelen. En ik blijf er bij dat een kind verwachten en bevallen iets heel wonderlijks en bijzonders blijft! En gelukkig gaan veel bevallingen ook een stuk makkelijker!

Ik moest naar de wc en had pijn in de buurt van mijn heupen wat vrij normaal was als ik wakker werd na een nacht slapen. Dit keer verdween het toen ik in bed ging liggen. En toen had ik al gelijk het idee dat het ging gebeuren dus ik ging het bijhouden op de klok. En ja hoor elke 7 a 10 minuten had ik dus weeen. Dit heb ik voor ongeveer 45 minuten aangekeken voordat ik Paul wakker maakte. Die sprong gelijk op en ging zich aankleden. De weeen kwamen steeds sneller en werden steeds heftiger. Zo heftig dat ik het eigenlijk niet uit kon houden, dus wij het ziekenhuis gebeld en afgesproken dat als het nog heftiger zou worden en sneller achter elkaar kwam dat we zouden bellen dat we eraan kwamen. Dat zijn we dus glad vergeten, want we hadden Paul zijn ouders gebeld om 06.15 uur dat zij op Lewis onze hond moesten passen en zijn doorgereest naar het ziekenhuis. Letterlijk racen (wat niet echt bevordelijk was voor mij aangezien wij veel verkeers drempels hebben in de buurt) en bij elke beweging die ik maakte kreeg ik een wee. Toen we aankwamen volgde het zich nog sneller op, zo ongeveer elke 4 minuten. Ik had inmiddels thuis al een aantal keer overgegeven en dat ging zo door in het ziekenhuis. Ik werd naar een verloskamer geloodst en moest toen aan de monitor om de hartslag van de baby te meten. De verloskundige vertelde onderwijl van wat er ging gebeuren en deed een onderzoek voor hoever ik al ontsluiting had. Dat was nogal pijnlijk vondt ik zelf. Hartslag van de baby was normaal en ik had maar 1 centimeter ontsluiting, balen maar helaas. Omdat het allemaal zo heftig op elkaar volgde wilden ze me in het ziekenhuis houden. En ik heb toen ook gelijk gezegd dat ik later een injectie tegen de pijn wilde, want ik hield het echt niet vol aangezien ik wist dat het heel lang kon duren. (ik moest voor deze injectie ook snel beslissen aangezien ze het niet mogen geven bij 5 cm ontsluiting of meer, de baby word dan te suf geboren en voor mij zou het gevaarlijk zijn omdat ik mijn volle krachten nodig had later om te kunnen persen). Van de verloskamer werd ik dus naar een zaal gereden en moest daar de rest van mijn tijd doorbrengen totdat ik voldoende ontsluiting had voor de bevalling. Het was inmiddels ongeveer 08.30 uur, zoals de verloskundige eerder had gevraagd, vroeg ik of ik later een dia morphine injectie mocht tegen de pijn en om tot rust te komen. Maar eerst zou ik een bad nemen om op die manier de pijn te drukken. Als je namelijk een dia morphine injectie krijgt kun je geen tweede krijgen als de eerste is uitgewerkt, het is een te zware kalmering. Je kan wel een pethedine injectie krijgen (die zijn minder zwaar). Al met al hebben we het uitgehouden tot ongeveer 10.30 uur en toen heb ik om de injectie gevraagd, die werd toegebracht in mijn dijbeen. Ik werd er behoorlijk sausig van en kwam eindelijk tot rust. Paul ging ook even dutten, om nog wat slaap te krijgen voor het grote gebeuren. De pijn voelde ik wel tijdens die periode dat ik zo sausig was en naar mijn mening best wel veel maar het hielp wel om te kalmeren. Na 1.5 uur werkte de dia morphine al niet meer zo best. En toen kwam het weer terug de weeen, maar heel subtiel nog tot ongeveer 4 uur na de injectie, toen kreeg ik ineens een storm aan weeen. Mijn schoonmoeder en haar zus (die is helaas 4 weken later overleden aan een acute hersenbloeding) waren even op bezoek om wat lekkers mee te nemen voor ons en te kijken hoe het ging. Ineens voelde ik een ballon knappen van binnen vlak voor 3 uur en dat waren dus mijn vliezen. Nog geen 10 minuten later kreeg ik een storm aan weeen en er werd gelijk inwendig gecheckt. Schoonmoeder en zus gingen al weg omdat het bezoekuur net was afgelopen. Ja en toen ze checkten had ik al 9 centimeter ontsluiting dus racen naar de verloskamer, want ik mocht al gaan persen als ik het voelde aankomen. De verloskundige die me zou helpen met de bevalling kwam meteen (die had het verschrikkelijk druk, dit kwam omdat er van de 3 ziekenhuizen in de omgeving er alleen dit ziekenhuis was met een maternity afdeling, de rest van de ziekenhuizen gingen sluiten of waren al gesloten) Ik kreeg persweeen om ongeveer 15.30 uur en vroeg ook gelijk om de gas & air (het lijkt op lachgas, het helpt je om door de persweeen heen te komen, verminderd de pijn ietwat. Dit kreeg ik na een laatste onderzoek om zeker te weten dat alles in orde was en mijn bloeddruk goed was. Ongeveer om 17.00 uur hebben ze er een vrouwelijke dokter bij gehaald omdat de baby nog niet te zien was. Ze wilden me een weeen opwekker geven via het infuus om me te helpen met de bevalling want ik kon het duidelijk niet zelf. Ze hebben me tot 3 keer toe geprikt want ze konden mijn ader niet vinden. Na de eerste keer ontdekten we dat de naald krom was (heb ik waarschijnlijk zelf gedaan tijdens een perswee) omdat het apparaat waar het infuus aan hing bleef piepen (het gaf aan dat er ergens lucht inzat). Tweede keer werd er verkeerd geprikt waardoor ik dus een enorme bult kreeg op mijn linker hand. De derde keer werd het gedaan door een aneastatist. En dat lukte gelukkig gelijk. Ik had het ondertussen helemaal gehad (en Paul ook, die zag dat ik aan het eind van mijn latijn was en bij hem zakte de moed ook in de schoenen op die manier) en dat apparaat dat constant piepte daar werd ik ook helemaal gek van. Ze hebben me ook een zuurstof masker om gedaan als extra hulp. Ondertussen probeerde Paul mij in een ritme te krijgen om goed adem te halen en te persen van onderen in plaats van boven, wat verdraaide moeilijk was. De weeen dienden zich heel snel achter elkaar aan. Uiteindelijk hebben ze de ventouce (zuignap) gebruikt om 18.45 uur omdat er nog altijd niets te zien was van het hoofdje. Die liet los na een aantal minuten en toen hebben ze de verlostang moeten gebruiken waarna Joshua er ook heel snel was. Ze hebben me nog flink ingeknipt om Joshua meer ruimte te geven. En een paar minuten later om 19.15 uur was Joshua geboren en ik kreeg hem op mijn buik om te bewonderen. Wat een onwerkelijk gevoel er dan door je heen gaat is echt niet met een pen te beschrijven, ja je voelt het beneden wel, want het lijkt net alsof al je ingewanden eruit hangen. Hij woog 3750 gram en was 51 cm lang. Ik kreeg gelijk een injectie om te helpen met de geboorte van de placenta, wat voor mijn gevoel ook best lang duurde en dat heb ik ook zeker wel gevoeld. Ze drukten ook behoorlijk hard op mijn buik om een extra handje te helpen. Ik had ook behoorlijk wat bloed verloren maar leed er absoluut niet onder. Dus dat viel mee. Ze hebben me toen gehecht van onderen en we waren toen even alleen met de baby. Ik zat maar te praten tegen dat mooie ventje. Ik was blij, maar wist ook tegelijkertijd niet wat te voelen, heb ook niet gehuild zoals je zovelen koppels ziet huilen na de geboorte van hun kind. Ik was meer verdoofd door de hele gebeurtenis en misschien ook wel door de verdovende injectie die ik had gehad van onderen, want alles ging als een waas voorbij. Ik heb toen na die tijd nog een muffin met slagroom erop gegeten en een flesje sinas en 7 up gedronken. Eindelijk kon ik weer prik drinken. Heerlijk na al die maanden van behoorlijk veel maagzuur problemen.
Joshua wilde de eerste 2 dagen niet aan de borst en gaf veel vruchtwater op. Hij was ook behoorlijk moe van de bevalling. Maar dit is allemaal uiteindelijk 2 dagen later goed gekomen.

De reden voor de pomp en verlostang is dezelfde als die Lies noemde. Bij mij zit er een kronkel in mijn schaambeen. Blijkbaar ligt het in de familie want mijn moeder zowel als mijn tante en oma hebben allemaal dezelfde problemen gehad wat ik dus niet wist van te voren. Ik weet niet of het handig was geweest, misschien wel.

-zo nog even geedit om het verhaal wat aan te passen-

[Dit bericht is gewijzigd door Lewis.de.boxer op 12-02-2004 12:19]

Op 31 oktober vrijdagmiddag rond 16.00 begonnen de weeen niet heftig maar wist meteen wat het was.
s'nachts waren ze heel regelmatig om de 6 minuten en best heftig maar nog weg te puffen.
Kon helaas niet slapen door de spanning. Zaterdagmiddag waren ze al erg heftig en om 15.00 kwam de vk kijken (was precies de gene die ik het minst aardig vond.) Ze was erg bot en vertelde niet wat ze ging doen en schrok erg toen ze ging voelen hoeveel cm ik had. Was pas 1 cm had niet anders verwacht omdat het altijd langzaam gaat. Toen heeft ze mijn vliezen gebroken maar dat schoot ook niet echt op. Na wat te hebben gedommeld en gedoucht waren de weeen steeds heftiger. Rond 22.00 zou de vk terug komen had toen 3 cm grr dat ging niet echt vlug ze. Toen kwamen de weeen zo heel snel dat ik geen pauzes meer tussen de weeen had me moeder is naar ons toegekomen want die zou bij de bevalling zijn en het filmen. En was blij dat ze er was. Rond 0.30 hebben we de vk gebeld omdat ze steeds sneller kwamen maar zat nog steeds rond de 3 cm. Kon toen kiezen of thuis bevallen wat ik wilde of naar het ziekenhuis en een cocktail tegen de ergste pijn. Wilde dol graag naar het ziekenhuis. Ben de eerste de beste trui en pyamabroek ingeschoten leek wel een zwerver had sloffen aan van me mannetje tig maten te groot.
Hup in de auto en naar het ziekenhuis. Van de rit weet ik niets meer was helemaal versuft. IN het ziekenhuis in een rolstoel gekwakt door man en mam lief en hup naar de vk afdeling. Daar waren ze heel lief. Werd eerst nog een keer onderzocht en de baby moest een half uur aan de monitor voordat ik die cocktail kreeg. Dat duurde lang. Ondertussen nog geen ontsluiting er bij. Had een manlijke gyn het was een schatje heel lief alles uitleggen en vertellen wat hij ging doen en niet onbelangrijk bij het onderzoek gebruikte hij glijmiddel.
In dat half uurtje werd me uitgelegt dat het geen wondermiddel is dat ik gewoon nog steeds heftige weeen zou hebben en dat het alleen de toppen van de weeen af zou halen. Het kon me niet schelen had zo iets geef die prik en laat me met rust.
Na het laatste onderzoek ivm onstuiting bij meer dan 5 cm mag je de prik niet meer omdat dan de baby suf geboren word.
Was nog steeds 3 cm.
Ondertussen was het een uur of 2 geloof ik. Eindelijk die prik voelde me helemaal suf worden en ben als een blok in slaap gevallen (zie kindjes mooiste ouders).
Werd 2 uur later wakker van stemmen die aan het smoezen waren dat ik niet meer cm ontsluiting zou hebben en of ik dan erg teleurgesteld zou zijn. Want terwijl ik sliep had ik bijna geen weeen meer. Moest erg plassen en storte daar op de wc weer in slaap (was echt wonder spul)
Weer terug in bed had ik het gevoel dat ik moest poepen en riep dat ook. Toen ik zei dat ik toch echt dacht dat de baby er aan kwam was er ff paniek. Want mocht niet meepersen want kon geen ontsluiting hebben. De vk werd gebeld maar die was met een andere bevalling bezig. dus die kon niet komen. Lag ik daar met pers drang en niemand die me kon helpen. Toen kwam de verpleegster vragen of ik het goed vond dat de vk van het ziekenhuis kwam kijken. En geloof me op dat moment maakte het me niet uit wie er kwam ook al was het de buurman maar het kind moest er uit. Dit was een hele lieve vk en die ging meteen kijken had 9.5 cm SLAPEND. Iedereen was verbaasd mocht meteen zachtjes meepersen.
Daarna ging alles zo snel mocht persen. Ventje stond naast me me moeder filmde en ik werd perfect begeleid binnen 40 min was ze geboren. Om 5.36 een meisje Mara Jade 3475 gr. en 49 cm.
Eerst haar hoofdje en voordat ik mee kon persen duwde ze haar arm naar buiten ( om te zwaaien) en ja hoor mama scheurde erg mooi in of uit is maar hoe je het bekijkt.
En dan dat moment dat er zo een naakt meisje op je buik ligt. Ze huilde niet had haar ogen wagen wijd open en keek me meteen aan terwijl papa de navelstreng door knipte keek ze hem ook aan. Wat ik zelf heel mooi vond was dat ze helemaal gaaf was geen vouwen of bloed geen huidsmeer niets echt helemaal gaaf.
Ze mocht een tijd bij me liggen en dronk meteen uit de borst.
Ook bij wilde de placenta niet los laten en kreeg daar eerst 2 prikken voor en daarna werd er op me geduwd aan de navelstreng getrokken en ik persen toen schoot hij uit eindelijk los met een hoop bloed. Daarna begon voor de vk het betere knip en naai werk en ze heeft het keurig afgeleverd.
Mara heeft de hele tijd bij ons gelegen. Mocht als ik kon douchen en plassen naar huis was erg wankel en heb een tijd last gehad van het bloedverlies. Maar ben de gelukkigste vrouw op de wereld.
En dan kom je thuis met een pakketje in je bakkie. We zijn met zijn drieen naar bed gegaan. Maar kon niet anders dan naar haar kijken.
Heerlijk onbeschijflijk.
Dat was de beste dag van mijn kraamweek de rest was erg naar maar dat is een ander verhaal.

Ik weet niet of ik er fotos bij mag zetten zo niet dan haal ik ze er weer af. hoor het wel.

* LadyS bestelt 1x Mara voor half juli

quote:

---

Op woensdag 11 februari 2004 22:38 schreef LadyS het volgende:
* LadyS bestelt 1x Mara voor half juli

---

Lewis en klein.spookje, wat een verhalen, zeg ... gelukkig mag het resultaat er zijn

quote:

---

Op woensdag 11 februari 2004 22:59 schreef miss_dynastie het volgende:

[..]

Als ik jou was zou ik dan wel een iets snellere bevalling bestellen

---

* LadyS vertrekt weer uit dit toic om ergens in juli weer terug te komen

Wanner moeten jullie dames?
en is het de eerste?

quote:

Op zondag 7 maart 2004 21:58 schreef jessie het volgende:
Toch wonderlijk he hoe het meestal toch allemaal weer goed afloopt.
Daar verbaas ik me nog regelmatig over!!!!

quote:

Op maandag 8 maart 2004 14:58 schreef Lewis.de.boxer het volgende:
Wat een verhaal Catootje. Gelukkig heb je toch maar een mooi Danielletje gebakken

quote:

Op maandag 8 maart 2004 14:42 schreef Catootje het volgende:
het kwam door het verhaal van Bluezz en later Lois..er was niks aan de hand. Maar ik baalde wel van het feit dat men niet geloofde dat ik echt wee-en had, ik voelde me zo'n hysterica! Als ik door het bloedverlies niet terug was gegaan was ik echter nooit op tijd in het ziekenhuis geweest, want de echte bevalling duurde nog geen twee uur! de komst van Danielle was erg grappig, nog hoor ik de arts roepen: "En pers! neeee, puf, puf!!..oww, te laat.." *aanblik van nat babietje in haar armen*

quote:

prolaps
Gehele of gedeeltelijke uitzakking van een inwendig orgaan door een natuurlijke lichaamsopening, bijvoorbeeld van het rectum (laatste deel van de dikke darm) door de anus (rectumprolaps) of de baarmoeder door de schede (baarmoederprolaps of 'verzakking').

quote:

Op dinsdag 9 maart 2004 10:02 schreef Belana het volgende:
En Rewimo, klopt, het ging eerst allemaal best wel hoor! Later werd het een nachtmerrie...

quote:

Op dinsdag 9 maart 2004 10:01 schreef miss_dynastie het volgende:
Wat een verhaal Belana
En natuurlijk is Liam het allemaal waard geweest, maar ik vind het echt bezopen hoe lang ze je met 8 centimeter hebben laten lopen

quote:

Op woensdag 10 maart 2004 09:34 schreef Tan het volgende:
Wat een mooie verhalen, hoe erg sommigen ook klinken.

Belana ik vindt dat je het fantastisch hebt gedaan hoor! Heel erg knap. En de anderen ook natuurlijk

quote:

Op zondag 4 april 2004 17:23 schreef Lewis.de.boxer het volgende:
Goh wat een verhaal Jambo. En wat verschillend van iedereen zeg. Bij jouw klinkt het net alsof het een pies of keek is Dat zeg ik omdat ik mijn verhaal toch wel wat dramatisch vindt klinken eigenlijk. Ik had zoveel pijn dat ik het gewoon niet meer aankon en dus pijnverlichting kreeg.

Hoe doen sommige vrouwen dat toch zeg zonder pijnverlichting. Of ben ik dan zo'n aansteller
Ach ik denk het ook niet eigenlijk. Joshua kon er zelf niet uitkomen en ik heb gewoon 3.5 uur liggen persen. Dat was zeker geen pretje.