De mensen die bij ons komen zitten in een vergevorderd stadium van dementie. Daarvoor woonde ze nog thuis en krijgen ze dagbesteding. Als dat niet meer werkt komen mensen bij ons te wonen. Veelal zijn mensen het besef van tijd en plaats kwijt. Als mensen naar buiten zouden lopen, weten ze meestal binnen 1 minuut niet meer waar ze zijn. Ook hebben veel mensen een hoog risico op valgevaar. Daarom willen we het overzicht hebben waar iedereen is en vallen zoveel mogelijk kunnen voorkomen.quote:Op woensdag 16 februari 2022 20:14 schreef Bosbeetle het volgende:
Hoi erg leuk dat je dit wilt doen. Het eerste wat ik me gelijk afvroeg is waarom zijn deze afdelingen gesloten en voel je je wel eens bang tijdens je werk? En zo ja hoe ga je daar mee om?
Gelukkig ben ik een persoon die de deur dicht kan trekken en er niet meer aan kan denken totdat ik weer op mijn werk ben. Ik maak het wel regelmatig mee dat mensen overlijden. Als je op deze afdeling komt is het toch het eindstation zeg maar. Ik denk dat het scheel dat je met de bewoners niet meer een echt rationeel gesprek kunt voeren waardoor de afstand iets groter blijft. Ook heb je zo goed mogelijk je best gedaan om mensen een goede tijd te geven, als iemand dan rustig overlijdt, heb je er ook wel weer vrede mee.quote:Op woensdag 16 februari 2022 20:16 schreef kwiwi het volgende:
Kun je je werk een beetje loslaten als je naar huis gaat? Kan me voorstellen dat er dingen gebeuren die je niet zomaar even makkelijk op je werk achterlaat.
Als je graag wilt baggeren verwijs ik je graag door naar ONZ. Mocht je een serieuze vraag hebben, geef ik je met alle liefde een serieus antwoord,quote:Op woensdag 16 februari 2022 20:37 schreef Het_Bokje het volgende:
Zou je een client helpen een dickpick te maken en te versturen?
(geintje, uiteraard geen antwoord verschuldigd)
Verschilt heel erg per persoon en in hoeverre de dementie gevorderd is. Alle mensen zitten wel in hun eigen beleving. Als je geen besef meer hebt van plaats en tijd maar je hebt een hele prettige beleving, dan is het moment hier en nu ook nog leuk denk ik. Het hier en nu probeer ik dan zo leuk mogelijk te maken door een praatje te maken (wat meestal totaal random is), lekker eten, een advocaatje met slagroom of een stukje wandelen. seksueel nooit echt iets meegemaakt, soms dat iemand van 84 vraagt kom je lekker bij me liggen. Agressie heb ik hier boven al iets besproken, meestal kun je het voorkomen/ zelf niet triggeren. Mocht het wel gebeuren, even weg gaan en twee minuten later weer terug komen en dan is het meestal opgelost.quote:Op woensdag 16 februari 2022 20:37 schreef Ceviche het volgende:
Heb je het idee dat er ouderen zijn die juist wegkwijnen na plaatsing op de afdeling, of juist dat men daar een fijne laatste tijd heeft? Of verschilt dat erg per persoon?
Gebeurt het weleens dat er bewoners (seksueel) grensoverschrijdend gedrag/agressie vertonen?
Lastig, aan de ene kant weet ik dat mijn collega's en ik er zoveel mogelijk aan doen om het voor iedereen zo goed mogelijk te maken. Thuis blijven wonen gaat ook niet altijd. Denk aan het gasfornuis aan laten staan, in nachtjapon midden in de nacht naar buiten lopen en niet meer weten waar je bent enz. Dan gaat het gewoon niet meer om thuis te wonen. Ook voor de mensen in de directe omgeving is het vaak erg zwaar. Als iemand bij ons komt wonen die in de 90 is, zijn de kinderen ook al in de 70. Aan de andere kant, als ik soms met een "helikopter view" aan het kijken ben, denk ik wel is bij mezelf als ik nog enigszins besef heb wat ik zou doen, spaar ik twee weken mijn medicijnen op en stap er zelf uit. Dus dat is wel weer heel dubbel hoe ik er over denk af en toe.quote:Op woensdag 16 februari 2022 20:42 schreef Isabeau het volgende:
Zou je zelf later op zo'n afdeling willen wonen mocht je dement worden? Of is zolang mogelijk thuis blijven wonen toch beter?
Is dat omdat de cliënten het dan zijn vergeten?quote:Agressie heb ik hier boven al iets besproken, meestal kun je het voorkomen/ zelf niet triggeren. Mocht het wel gebeuren, even weg gaan en twee minuten later weer terug komen en dan is het meestal opgelost.
Ja, natuurlijk! twee van de zes woningen op mijn locatie hadden een corona uitbraak, die moesten in isolatie. Dan moeten we allemaal protocollen volgen. In plaats van met zijn tweeën naar een woning lopen ga je dan alleen. handen wassen, ontsmetten, mondkapje op, veiligheidsbril op, handschoenen aan, schort voor, spat masker op en dan dubbele handshoenen aan. Daarna alles in een aparte vuilniszak die wordt behandeld als besmet afval en alle protocollen weer andersom voordat je de afdelingen af gaat. Alles voorkomen om een kruisbesmetting naar de andere afdelingen te voorkomen. Ik heb nachten gehad dat ik een keer of 20 het protocol moest volgen. Het is veel extra werk en werkdruk. Wat ik vooral erg vond is als ik bezig was en een melding kreeg van bijv. een bewegingsmelder waar ik snel naar toe moest ik daar niet op tijd kon zijn door alle protocollen die ik moest volgen. Ook vond ik het best moeilijk om mensen uit te leggen dat ik ze tot twee keer toe moest "opsluiten" die totaal geen besef hadden van corona of wat dan ook. Als je dan een mevrouw van ruim in de 80 de halve nacht hoort roepen "mama help" waar je niet naar binnen mag om gerust te stellen, dat gaat soms door merg en been.quote:Op woensdag 16 februari 2022 21:03 schreef Doedezemaar het volgende:
Ik ben benieuwd naar je ervaringen in Coronatijden, wil je daar wat over vertellen?
Vaak wel. Een voorbeeld van kort gelden:quote:Op woensdag 16 februari 2022 21:11 schreef Ceviche het volgende:
[..]
Is dat omdat de cliënten het dan zijn vergeten?
Bedankt voor je antwoord!
Heftig hoor. Ik heb tot een paar jaar geleden ook wel regelmatig op een PGafdeling gewerkt, maar dan binnen de gehandicaptenzorg. Ik heb me de afgelopen periode regelmatig afgevraagd of ik het volgehouden zou hebben als ik nog in de gehandicaptenzorg had gewerkt. Zo veel extra belasting op ieder gebied. Respect dat je het volgehouden hebtquote:Op woensdag 16 februari 2022 21:35 schreef VraagWatJeWil het volgende:
[..]
Ja, natuurlijk! twee van de zes woningen op mijn locatie hadden een corona uitbraak, die moesten in isolatie. Dan moeten we allemaal protocollen volgen. In plaats van met zijn tweeën naar een woning lopen ga je dan alleen. handen wassen, ontsmetten, mondkapje op, veiligheidsbril op, handschoenen aan, schort voor, spat masker op en dan dubbele handshoenen aan. Daarna alles in een aparte vuilniszak die wordt behandeld als besmet afval en alle protocollen weer andersom voordat je de afdelingen af gaat. Alles voorkomen om een kruisbesmetting naar de andere afdelingen te voorkomen. Ik heb nachten gehad dat ik een keer of 20 het protocol moest volgen. Het is veel extra werk en werkdruk. Wat ik vooral erg vond is als ik bezig was en een melding kreeg van bijv. een bewegingsmelder waar ik snel naar toe moest ik daar niet op tijd kon zijn door alle protocollen die ik moest volgen. Ook vond ik het best moeilijk om mensen uit te leggen dat ik ze tot twee keer toe moest "opsluiten" die totaal geen besef hadden van corona of wat dan ook. Als je dan een mevrouw van ruim in de 80 de halve nacht hoort roepen "mama help" waar je niet naar binnen mag om gerust te stellen, dat gaat soms door merg en been.
Verder wilde ik ook een vergelijkbare vraag stellen ja en hoe je zelf tegenover euthanasie bij dementerenden staat.quote:Op woensdag 16 februari 2022 20:51 schreef DJMO het volgende:
Heb je het wel eens meegemaakt dat er mensen worden opgenomen die tijdens goede gezondheid een laatste wilsverklaring hebben ondertekend dat ze euthanasie willen als ze vergevorderd dement zijn, maar dat wordt tegengehouden door de familie omdat die ze zo graag nog in leven willen houden, ook al worden ze niet meer herkend door de persoon in kwestie ?
Misschien een beetje krom gesteld, maar ik hoop dat je m'n vraag begrijpt.
Wat een goede vraag! Als men bij ons komt wonen, is het zover gevorderd dat het opnieuw beoordeelt word bij de intake. Ik heb hier ook niet een eenduidig antwoord op. Wat is vergevorderd? als iemand niet meer weet waar die is? Als diegene zijn kinderen niet meer herkent? Als diegene nog wel de kinderen herkent als bekende maar niet meer weet dat het een kind is? En wat als mijn waarneming recht tegenover de beleving van de familie staat? Mijn objectiviteit tegenover de emotie van een familielid... Gelukkig komt dit niet heel veel voor maar door gesprekken aan te gaan en alles heel duidelijk uit te leggen kom je vaak wel tot een compromis. Dat komt erop neer dat we de de bewoner zo goed mogelijk verzorgen en als het richting het einde gaat we ervoor zorgen dat het zo goed mogelijk/ zo min mogelijk lijden gaat. Extremer heb ik gelukkig niet meegemaakt maar dan is uiteindelijk de verantwoordelijk arts degen die toch bepaald in deze. Of hij gaat erin mee of zegt ik lat iemand niet onnodig lijden door het een week of twee te rekken... Maar gelukkig is het in 99% van de gevallen te bespreken met de familie. We hebben immers allemaal het zelfde doel en dat is om iemand niet onnodig te laten lijden.quote:Op woensdag 16 februari 2022 20:51 schreef DJMO het volgende:
Heb je het wel eens meegemaakt dat er mensen worden opgenomen die tijdens goede gezondheid een laatste wilsverklaring hebben ondertekend dat ze euthanasie willen als ze vergevorderd dement zijn, maar dat wordt tegengehouden door de familie omdat die ze zo graag nog in leven willen houden, ook al worden ze niet meer herkend door de persoon in kwestie ?
Misschien een beetje krom gesteld, maar ik hoop dat je m'n vraag begrijpt.
Hoe moet ik die stadia plaatsen, zijn dat de laatst twee zoals hier beschreven?quote:Op woensdag 16 februari 2022 20:13 schreef VraagWatJeWil het volgende:
Hallo iedereen,
Ik werk op een gesloten afdeling met mensen met dementie. De locatie waar ik werk heeft 6 afdelingen met elk 6 bewoners die in stadium 3 en 4 zitten van de 4 die er zijn. Ik werk als woonbegeleider vooral in de nachtdienst maar werk ook zo nu en dan ochtend, dag en avonddiensten.
Nou ja, zelf heb ik altijd geroepen, en nog steeds, dat als ik ooit een beroerte of infarct zou krijgen, ik absoluut niet gereanimeerd wil worden. Als mijn lichaam daar niet zelfstandig uit kan komen, dan maar niet. Dan is het mijn tijd om plaats te maken voor een nieuw leven. Ook als in ongeneeslijk ziek zou worden (kanker, hersentumor) dan wil ik er nog zoveel mogelijk uit halen zonder behandeling en er vervolgens zelf uitstappen. Aan dementie bij mezelf heb ik nog niet over nagedacht, voornamelijk omdat ik een fotografisch geheugen heb en me niet kan voorstellen dat ik ook maar iets zou vergeten, maar ook in het geval dat ik mijn partner en kinderen niet meer zou herkennen dan zou ik niet meer willen leven. Dan mag m'n partner er wat mij betreft de stekker uittrekken.quote:Op woensdag 16 februari 2022 22:19 schreef VraagWatJeWil het volgende:
[..]
Wat een goede vraag! Als men bij ons komt wonen, is het zover gevorderd dat het opnieuw beoordeelt word bij de intake. Ik heb hier ook niet een eenduidig antwoord op. Wat is vergevorderd? als iemand niet meer weet waar die is? Als diegene zijn kinderen niet meer herkent? Als diegene nog wel de kinderen herkent als bekende maar niet meer weet dat het een kind is? En wat als mijn waarneming recht tegenover de beleving van de familie staat? Mijn objectiviteit tegenover de emotie van een familielid... Gelukkig komt dit niet heel veel voor maar door gesprekken aan te gaan en alles heel duidelijk uit te leggen kom je vaak wel tot een compromis. Dat komt erop neer dat we de de bewoner zo goed mogelijk verzorgen en als het richting het einde gaat we ervoor zorgen dat het zo goed mogelijk/ zo min mogelijk lijden gaat. Extremer heb ik gelukkig niet meegemaakt maar dan is uiteindelijk de verantwoordelijk arts degen die toch bepaald in deze. Of hij gaat erin mee of zegt ik lat iemand niet onnodig lijden door het een week of twee te rekken... Maar gelukkig is het in 99% van de gevallen te bespreken met de familie. We hebben immers allemaal het zelfde doel en dat is om iemand niet onnodig te laten lijden.
Als je echt oprecht boos bent, heb je denk ik het verkeerde beroep gekozen. Ik word regelmatig voor rotte vis uitgemaakt door bewoners die ruim in de 80 zijn. Die zijn boos op het moment, hun beleving of door iets anders. Eigenlijk is het bijna nooit naar mij als persoon gericht. Dus boos ben ik nooit. Het scheelt wel dat ik een heel rustig en relativerend persoon ben. Sommige collega's zijn iets sneller geïrriteerd. Maar gelukkig is wel iedereen professioneel genoeg om het op een normale manier op te lossen.quote:Op woensdag 16 februari 2022 21:20 schreef Bosbeetle het volgende:
Ben je wel eens oprecht boos of geirriteerd op de bewoners of kun je altijd loskoppelen en het zien als een gedrag van een zieke?
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |