VBL Voetbal
Van strafschop tot schwalbe. Hier vind je Voetbal en alles wat daarmee te maken heeft. VBL - United in Voetbal.
Er zijn middenvoors en pure spitsen. Pelé, Cruijff, Messi, de Ronaldo's en Maradona startten een wedstrijd als midvoor, zwierven nadien vaak over het hele veld. Maakten solo's vanaf de eigen helft. Of werden strateeg op het strijdtoneel. De pure spits zag het strafschopgebied van zijn eigen team van afstand of later via TV-beelden. Kwam alleen op eigen helft om niet buitenspel te staan. Die vertoefde bij de vijand, als een tijger loerend op die ene kans, om z'n prooi te verschalken. Het liefst met 0-4.
Wie de grootste pure spits is, of was, zal vaak per land afhangen. Ik als Nederlander durf te beweren, one gewähr, dat het Gerd Müller de Duitser is. De nare herinnering aan zijn doelpunt in de WK-74 finale tegen het Nederlands Elftal doet geen afbreuk aan mijn objectieve mening. De bittere nasmaak voor zoete koek nemend. Zijn statistieken spreken voor zich, zoals zijn voeten uit z'n sloffen schoten. Bayern en die manschaft op z'n ouwe schoen kampioen makend.
Müller was met zijn 176 centimeter niet letterlijk groot. Zijn statistieken wel.....453 doelpunten voor Bayern in 398 wedstrijden. Bijvoorbeeld 38 doelpunten in het seizoen 69/70 en 40 in 71/72. Voor de toen nog West-Duitsers scoorde hij 68 keer in 62 interlands.
Müller scoorde bij zijn eerste club Nördlingen in het seizoen 63/64 al 46 doelpunten in 31 wedstrijden. Aanleiding voor Bayern München, een topclub in wording, hem een contract aan te bieden. Bayern werd de huidige Europese grootmacht mede door de jonge Gerd Müller en de tevens jonge middenvelder Franz Beckenbauer.
Müller won met Bayern 3 keer op rij de Europacup-1. Werd in 1972 Europees kampioen met Die Manschaft. Werd Europees voetballer van het jaar in 1970. Werd 7 keer topscorer in de Bundesliga, 4 keer topscorer in de EC-1. Twee keer Europees topscorer. Topscorer WK-70 en EK-72. Wereldkampioen met West-Duitsland met een typisch doelpunt van 'Der Bomber' in de finale tegen Oranje. Cijfers om bij te watertanden. De fijnproevers op hun wenken bediend. De waterlanders voor de opponent.
Ondanks alle successen zocht-ie het zoals andere grootheden als Garrincha, Best, Socrates en Gascoigne in de drank. De redding kwam van zijn voormalige club. Müller, inmiddels aan de grond en in Amerika wonend, na er kort gevoetbald te hebben, werd terug naar West-Duitsland gehaald. Bayern München hielp hem van de drank af te komen en gaven hem diverse functies binnen de technische staf.
Na 22 jaar werd er bij hem echter de ziekte van Alzheimer geconstateerd. Gerd Müller overleed 12 jaar later in een rusthuis op 15 augustus 2021. Een groot speler van één meter 76, wereldkampioen in 1974, werd 75 jaar. Zelfs 'Der Bomber' op het gras was er ingetuind.
tong80/Herman (Geen Tsjuiphof)
Wie de grootste pure spits is, of was, zal vaak per land afhangen. Ik als Nederlander durf te beweren, one gewähr, dat het Gerd Müller de Duitser is. De nare herinnering aan zijn doelpunt in de WK-74 finale tegen het Nederlands Elftal doet geen afbreuk aan mijn objectieve mening. De bittere nasmaak voor zoete koek nemend. Zijn statistieken spreken voor zich, zoals zijn voeten uit z'n sloffen schoten. Bayern en die manschaft op z'n ouwe schoen kampioen makend.
Müller was met zijn 176 centimeter niet letterlijk groot. Zijn statistieken wel.....453 doelpunten voor Bayern in 398 wedstrijden. Bijvoorbeeld 38 doelpunten in het seizoen 69/70 en 40 in 71/72. Voor de toen nog West-Duitsers scoorde hij 68 keer in 62 interlands.
Müller scoorde bij zijn eerste club Nördlingen in het seizoen 63/64 al 46 doelpunten in 31 wedstrijden. Aanleiding voor Bayern München, een topclub in wording, hem een contract aan te bieden. Bayern werd de huidige Europese grootmacht mede door de jonge Gerd Müller en de tevens jonge middenvelder Franz Beckenbauer.
Müller won met Bayern 3 keer op rij de Europacup-1. Werd in 1972 Europees kampioen met Die Manschaft. Werd Europees voetballer van het jaar in 1970. Werd 7 keer topscorer in de Bundesliga, 4 keer topscorer in de EC-1. Twee keer Europees topscorer. Topscorer WK-70 en EK-72. Wereldkampioen met West-Duitsland met een typisch doelpunt van 'Der Bomber' in de finale tegen Oranje. Cijfers om bij te watertanden. De fijnproevers op hun wenken bediend. De waterlanders voor de opponent.
Ondanks alle successen zocht-ie het zoals andere grootheden als Garrincha, Best, Socrates en Gascoigne in de drank. De redding kwam van zijn voormalige club. Müller, inmiddels aan de grond en in Amerika wonend, na er kort gevoetbald te hebben, werd terug naar West-Duitsland gehaald. Bayern München hielp hem van de drank af te komen en gaven hem diverse functies binnen de technische staf.
Na 22 jaar werd er bij hem echter de ziekte van Alzheimer geconstateerd. Gerd Müller overleed 12 jaar later in een rusthuis op 15 augustus 2021. Een groot speler van één meter 76, wereldkampioen in 1974, werd 75 jaar. Zelfs 'Der Bomber' op het gras was er ingetuind.
tong80/Herman (Geen Tsjuiphof)
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Bestaat straatvoetballen nog? Dat er straatschoffies leerden schoffelen zonder tuin. Achter de Christelijke school en bij de Philips. Wie het eerst was kon meedoen. Iets te laat, dan op je beurt wachten. De jassen als paal. Binnenkant paal bestond niet. Hij moest er echt helemaal in. Geen twijfel mogelijk. Zelfs niet in de kindertuin. 'Zijn we er toch ingetuind?' Riep Herman Kuiphof tijdens het WK-74. De kiezelstenen hadden geen keus.
De Kindertuin was onze Kuip. Langs de Waal onze Meer. Makkie, Bennie, Henkie, Renéetje, Basje, Woutje en andere tjetjes. De kapotte knieën lavend aan het geschaafde lichaamsdeel. Vliegende kiep en drie corners penaltie. Poten, zonder dat het vrouwenvoetbal een poot aan de grond kreeg. Een pleister op de wonde. Mietjes tegenwoordig.
De eenzame ster. Jantje Willekes, die tegen de muur in de Vogelenzang, Ruud Krol, Sjaak Swart en Cruijffie in één was. Om de hoek, Boer Knobout, die gespeeld verontwaardigd, de bal teruggooide naar het pleintje van het Kwetternest. De keinder weer hun bal gunnend.
Ik zie het niet meer. Ik heb nog tot m'n 19e gestraatvoetbald. Achter de Christelijke Mavo. Met Lex, Johan, Kees, René, Wim, Henry en René. Toen moest ik dienst in. Daarna schoot ik in een hoek van 90 graden. De Russen vielen Nederland niet binnen. Maar het scheelde niet veel. San Marco, misschien wel de laatste echte straatvoetballer, redde de eer.
Dit was een ode aan Theo van Gemert.
Herman.
De Kindertuin was onze Kuip. Langs de Waal onze Meer. Makkie, Bennie, Henkie, Renéetje, Basje, Woutje en andere tjetjes. De kapotte knieën lavend aan het geschaafde lichaamsdeel. Vliegende kiep en drie corners penaltie. Poten, zonder dat het vrouwenvoetbal een poot aan de grond kreeg. Een pleister op de wonde. Mietjes tegenwoordig.
De eenzame ster. Jantje Willekes, die tegen de muur in de Vogelenzang, Ruud Krol, Sjaak Swart en Cruijffie in één was. Om de hoek, Boer Knobout, die gespeeld verontwaardigd, de bal teruggooide naar het pleintje van het Kwetternest. De keinder weer hun bal gunnend.
Ik zie het niet meer. Ik heb nog tot m'n 19e gestraatvoetbald. Achter de Christelijke Mavo. Met Lex, Johan, Kees, René, Wim, Henry en René. Toen moest ik dienst in. Daarna schoot ik in een hoek van 90 graden. De Russen vielen Nederland niet binnen. Maar het scheelde niet veel. San Marco, misschien wel de laatste echte straatvoetballer, redde de eer.
Dit was een ode aan Theo van Gemert.
Herman.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Wereldcup finale 1969. Estudiantes-AC Milan. In de heenwedstrijd waren de Italianen superieur. Wonnen met 3-0. Het was een agressieve wedstrijd. Dan wel van Argentijnse kant. Geschopt en gescholden werd er. Vooral tegen de Fransman Nestor Combin, In Argentinië geboren. Die werd landverrader genoemd. Het was pas het begin. In de terugwedstrijd werd topscorer Pierino Prati na 3 minuten al bewusteloos geslagen. De Argentijnen beseften dat ze kansloos waren. Toen de sterspeler Gianni Rivera geblesseerd op de grond lag, trapte de doelman van Estudiantes Poletti hem nog even tegen het hoofd. Toen Rivera scoorde wilde Combin zijn ploeggenoot feliciteren maar zover kwam het niet. Aguirre Suárez stampte hem zo hard dat hij tien minuten bewusteloos op de grond lag.
Estudiantes won met 2-1 maar de beker ging naar Milan, echter waren de spelers zo geďntimideerd dat ze de beker niet eens durfden ophalen. De hele situatie werd nog gekker toen de Argentijnse politie Combin in de boeien meenamen terwijl artsen hem aan het oplappen waren. Het bleek dat een rechter in Rosario een aanhoudingsbevel uitgevaardigd had omdat Combin aan zijn militaire dienstplicht verzuimd had, later bleek dat hij zijn dienstplicht wel voldaan had, in Frankrijk. AC Milan zocht steun bij de politieke instanties en de Argentijnse president Juan Carlos Onganía greep in en zorgde voor de vrijlating van Combin. hij liet ook het team van Estudiantes arresteren.
Poletti, Aguirre Suárez en Manera vlogen een maand de gevangenis in en Poletti werd levenslang geschorst (al werd dit later herroepen). Aguirre Suárez en Manera werden voor respectievelijk dertig en twintig wedstrijden geschorst en mochten nooit meer internationale wedstrijden spelen. Het jaar er op speelde Feijenoord de Wereldcupfinale. Ook tegen Estudiantes. Weer werden het schopppartijen van Argentijnse kant. Met als voorbeeld het incident na de goal van Joop van Daele.
Hij speelde met een brilletje dat na het gescoorde doelpunt van zijn hoofd werd geplukt, en kapot gestampt door zijn tegenstander. Feijenoord werd toch wereldkampioen. Het brilletje van van Daele werd een begrip en heeft een prominente plaats in het Feijenoordmuseum. Ajax werd maar 1 keer wereldkampioen begin jaren 70 terwijl ze 3 keer de EC-1 wonnen. De Amsterdammers weigerden, op 1972 na door het geweldadige voetbal, tegen de Zuid-Amerikaanse kampioenen te spelen. Wel werden ze in 1972 tegen Independiente wereldkampioen. twee Wedstrijden die relatief correct verliepen. Maar Ajax werd door het Zuid-Amerikaanse voetbalgeweld nooit record-wereldkampioen.
tong80
Estudiantes won met 2-1 maar de beker ging naar Milan, echter waren de spelers zo geďntimideerd dat ze de beker niet eens durfden ophalen. De hele situatie werd nog gekker toen de Argentijnse politie Combin in de boeien meenamen terwijl artsen hem aan het oplappen waren. Het bleek dat een rechter in Rosario een aanhoudingsbevel uitgevaardigd had omdat Combin aan zijn militaire dienstplicht verzuimd had, later bleek dat hij zijn dienstplicht wel voldaan had, in Frankrijk. AC Milan zocht steun bij de politieke instanties en de Argentijnse president Juan Carlos Onganía greep in en zorgde voor de vrijlating van Combin. hij liet ook het team van Estudiantes arresteren.
Poletti, Aguirre Suárez en Manera vlogen een maand de gevangenis in en Poletti werd levenslang geschorst (al werd dit later herroepen). Aguirre Suárez en Manera werden voor respectievelijk dertig en twintig wedstrijden geschorst en mochten nooit meer internationale wedstrijden spelen. Het jaar er op speelde Feijenoord de Wereldcupfinale. Ook tegen Estudiantes. Weer werden het schopppartijen van Argentijnse kant. Met als voorbeeld het incident na de goal van Joop van Daele.
Hij speelde met een brilletje dat na het gescoorde doelpunt van zijn hoofd werd geplukt, en kapot gestampt door zijn tegenstander. Feijenoord werd toch wereldkampioen. Het brilletje van van Daele werd een begrip en heeft een prominente plaats in het Feijenoordmuseum. Ajax werd maar 1 keer wereldkampioen begin jaren 70 terwijl ze 3 keer de EC-1 wonnen. De Amsterdammers weigerden, op 1972 na door het geweldadige voetbal, tegen de Zuid-Amerikaanse kampioenen te spelen. Wel werden ze in 1972 tegen Independiente wereldkampioen. twee Wedstrijden die relatief correct verliepen. Maar Ajax werd door het Zuid-Amerikaanse voetbalgeweld nooit record-wereldkampioen.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! ©golfer
Poef.....gone! ©golfer
quote:Op zondag 9 juli 2023 12:05 schreef golfer het volgende:
tong80 in VBL / Bizar: Voetballer prikt tegenstanders met naald
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Welke Nederlandse spelers kunnen zeggen dat ze in buitenlandse dienst de wereldbeker hebben gewonnen? Je denkt dan aan Ruud Gullit, Frank Rijkaard of de grote Marco van Basten. Weinigen zullen denken aan Harry Decheiver (Bijnaam mooie Harry).
Met Borussia Dortmund won hij in 1997 de wereldbeker voor clubteams. Naast Decheiver zijn er tien andere Nederlanders die deze prijs in buitenlandse dienst wonnen: Frank Rijkaard, Marco van Basten, Ruud Gullit, Jaap Stam, Raimond van der Gouw, Clarence Seedorf, Edwin van der Sar, Ibrahim Afellay, Arjen Robben en Wesley Sneijder. Grote namen. Maar geen garantie voor later succes. Vijf mislukte (bonds)coaches en de saaiste voetbal-analist ooit. De open deur intrappende Afellay. Dus niet degene met Rondo-bierbuik. Die is als onderdeur, aandoenlijk partijdig.
Decheiver maakte op zijn 16e z'n debuut voor Go Ahead Eagles. Hij werd gezien als één van de grootste talenten van zijn generatie. Toch duurde het nog meer dan 10 jaar voor-ie bij Dortmund terecht kwam. Dit gebeurde o.a via Heerenveen, RKC, FC Utrecht en FC Freiburg.
De Duitsers wonnen in 1997 verrassend de CL-finale van Juventus. Decheiver kwam na dit succes naar Borussia Dortmund. Vervolgens won Dortmund datzelfde jaar met Decheiver de wereldcup tegen het Braziliaanse Cruzeiro. Helaas zou het één van de laatste keren zijn dat hij kon juichen. Na nog geen handvol wedstrijden voor de geel-zwarten ging zijn loopbaan op zwart. Op 28-jarige leeftijd moest hij al stoppen met betaald voetbal.
De sierlijke, technische spits moest door talloze blessures veel te jong de strijd staken. Een mooie voetballer, waarvan we nooit zullen weten wat ie allemaal nog in zijn mars had. De aftocht geblazen met een wereldcup. Het kan minder. Het had ook meer kunnen zijn. Silvester Stallone speelde ooit een basketballende doelman in Escape to Victorie, Harry Decheiver had een hoofdrol in z'n eigen aftiteling. Daar was geen ontsnappen aan. Zelfs niet voor de mooiste jongen van de klas.
tong80
Met Borussia Dortmund won hij in 1997 de wereldbeker voor clubteams. Naast Decheiver zijn er tien andere Nederlanders die deze prijs in buitenlandse dienst wonnen: Frank Rijkaard, Marco van Basten, Ruud Gullit, Jaap Stam, Raimond van der Gouw, Clarence Seedorf, Edwin van der Sar, Ibrahim Afellay, Arjen Robben en Wesley Sneijder. Grote namen. Maar geen garantie voor later succes. Vijf mislukte (bonds)coaches en de saaiste voetbal-analist ooit. De open deur intrappende Afellay. Dus niet degene met Rondo-bierbuik. Die is als onderdeur, aandoenlijk partijdig.
Decheiver maakte op zijn 16e z'n debuut voor Go Ahead Eagles. Hij werd gezien als één van de grootste talenten van zijn generatie. Toch duurde het nog meer dan 10 jaar voor-ie bij Dortmund terecht kwam. Dit gebeurde o.a via Heerenveen, RKC, FC Utrecht en FC Freiburg.
De Duitsers wonnen in 1997 verrassend de CL-finale van Juventus. Decheiver kwam na dit succes naar Borussia Dortmund. Vervolgens won Dortmund datzelfde jaar met Decheiver de wereldcup tegen het Braziliaanse Cruzeiro. Helaas zou het één van de laatste keren zijn dat hij kon juichen. Na nog geen handvol wedstrijden voor de geel-zwarten ging zijn loopbaan op zwart. Op 28-jarige leeftijd moest hij al stoppen met betaald voetbal.
De sierlijke, technische spits moest door talloze blessures veel te jong de strijd staken. Een mooie voetballer, waarvan we nooit zullen weten wat ie allemaal nog in zijn mars had. De aftocht geblazen met een wereldcup. Het kan minder. Het had ook meer kunnen zijn. Silvester Stallone speelde ooit een basketballende doelman in Escape to Victorie, Harry Decheiver had een hoofdrol in z'n eigen aftiteling. Daar was geen ontsnappen aan. Zelfs niet voor de mooiste jongen van de klas.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Atletico Madrid voorzitter Jesus Gil a Gil vroeg zich in de jaren 90 af of er bij Ajax een bonenmachine was waar donkere voetballers uit werden geperst. Zijn club speelde in het Champions-League seizoen 95/96 tegen Seedorf, Kanu, Finidi, Bogarde, Musampa, Davids, Reiziger en Wooter. Het was echter niks vergeleken met de discriminatie uit de begintijd van het voetbal.
De naam Arthur Friedenreich zal weinigen iets zeggen. Toch is het één van de beste of succesvolste voetballers ooit. Tevens wegbereider in de strijd tegen racisme in de sport.
Arthur Friedenreich was de eerste zwarte stervoetballer. Zijn vader Oscar, was een zoon van een Duitse emigrant en werd geboren in Blumenau. Zijn moeder Matilde was een zwarte slavin. Op tienjarige leeftijd ging Arthur naar het Mackenzie College in Săo Paulo, waar hij het voetbal leerde kennen. In de begindagen was het voetbal ook in Brazilië een sport die enkel voor de bovenlaag van de samenleving was weggelegd. Door zijn Duitse afkomst kon ook de jonge Arthur deze, toen nog, "edele" sport beoefenen.
Friedenreich was op 21 juli 1914 in Rio de Janeiro één van de spelers die de eerste interland speelden voor het nationale elftal. Tegenstander was geen ander nationaal elftal maar de Engelse club Exeter City. FC. Brazilië won met 2-0. Friedenreich verloor in de ruwe wedstrijd twee tanden door het geweld van de onsportieve tegenstander. Kein bisschen frieden zou Nicole later zingen, en een andere Nicole verklaren in het vakantiereich van Peter Gillis.
In 1925 ging hij met zijn team CA Paulistano op tournee door Europa en werd door een Franse krant bestempeld als de koning der koningen van het voetbal. Zoals Pelé later El Rey zou worden genoemd. De Brazilianen noemden hem Pé de Ouro (goudvoet) en de Uruguayen gaven hem na de finale van het Zuid-Amerikaanse kampioenschap 1919 de bijnaam El Tigre (de tijger).
Hij werd international dankzij zijn vaders afkomst. Zwarte (donker getinten. *Zucht* ) Brazilianen werden pas in 1918 toegelaten bij het nationale elftal. Friedenreich was 4 jaar eerder de uitzonderlijke uitzondering. Volgens de FIFA-statistieken scoorde hij 1329 keer (49 meer dan Pelé). Hierdoor geldt hij als de meest scorende speler in de geschiedenis en was ook de eerste speler die meer dan 1.000 keer scoorde. Hij werd tevens negen keer topschutter in de competitie van Săo Paulo. Friedenreich, de nummer 1 in de TOP-20 beste, onbekende voetballers.
tong80
De naam Arthur Friedenreich zal weinigen iets zeggen. Toch is het één van de beste of succesvolste voetballers ooit. Tevens wegbereider in de strijd tegen racisme in de sport.
Arthur Friedenreich was de eerste zwarte stervoetballer. Zijn vader Oscar, was een zoon van een Duitse emigrant en werd geboren in Blumenau. Zijn moeder Matilde was een zwarte slavin. Op tienjarige leeftijd ging Arthur naar het Mackenzie College in Săo Paulo, waar hij het voetbal leerde kennen. In de begindagen was het voetbal ook in Brazilië een sport die enkel voor de bovenlaag van de samenleving was weggelegd. Door zijn Duitse afkomst kon ook de jonge Arthur deze, toen nog, "edele" sport beoefenen.
Friedenreich was op 21 juli 1914 in Rio de Janeiro één van de spelers die de eerste interland speelden voor het nationale elftal. Tegenstander was geen ander nationaal elftal maar de Engelse club Exeter City. FC. Brazilië won met 2-0. Friedenreich verloor in de ruwe wedstrijd twee tanden door het geweld van de onsportieve tegenstander. Kein bisschen frieden zou Nicole later zingen, en een andere Nicole verklaren in het vakantiereich van Peter Gillis.
In 1925 ging hij met zijn team CA Paulistano op tournee door Europa en werd door een Franse krant bestempeld als de koning der koningen van het voetbal. Zoals Pelé later El Rey zou worden genoemd. De Brazilianen noemden hem Pé de Ouro (goudvoet) en de Uruguayen gaven hem na de finale van het Zuid-Amerikaanse kampioenschap 1919 de bijnaam El Tigre (de tijger).
Hij werd international dankzij zijn vaders afkomst. Zwarte (donker getinten. *Zucht* ) Brazilianen werden pas in 1918 toegelaten bij het nationale elftal. Friedenreich was 4 jaar eerder de uitzonderlijke uitzondering. Volgens de FIFA-statistieken scoorde hij 1329 keer (49 meer dan Pelé). Hierdoor geldt hij als de meest scorende speler in de geschiedenis en was ook de eerste speler die meer dan 1.000 keer scoorde. Hij werd tevens negen keer topschutter in de competitie van Săo Paulo. Friedenreich, de nummer 1 in de TOP-20 beste, onbekende voetballers.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Weinig voetbalcarrieres zijn zo'n sprookje geweest als die van Jerrel Hasselbaink. Hij had zijn droom eigenlijk al opgegeven. Als mislukte prof van Telstar en AZ-67 ging ie weer bij de amateurs van Neerlandia spelen.
In 1990 debuteerde de snelle aanvaller het seizoen 1990/1991 in de eerste divisie bij Telstar. Hij vertrok daarna naar AZ-67, destijds nog in de Eerste Divisie vertoevend. Hij brak echter nooit door. Scoorde maar 5 keer in zo'n 50 wedstrijden. Weer een prille belofte in de kiem gesmoord.
Echter in het seizoen 1995/96 vertrok hij toch nog naar het Portugese Campomaiorense. Niemand weet nog hoe de Portugezen bij hem terecht kwamen. Hier kreeg Hasselbaink de bijnaam Jimmy Floyd, onder deze naam staat hij sindsdien bekend. Bij deze club scoorde hij 12 maal in 31 optredens, Campomaiorense degradeerde echter uit de hoogste divisie. Hasselbaink werd overgenomen door Boavista FC. Een mooie sub-topper. In de SuperLiga scoorde hij 20 doelpunten in 29 duels, en veroverde Boavista ten koste van Benfica de Taça de Portugal. Zijn doelpuntenproductie in Portugal viel op, in juni 1997 haalde Leeds United hem voor een transfersom van 2 miljoen pond naar de Premier League.
In zijn tweede seizoen werd hij met 18 doelpunten topscorer van Engeland, hij deelde deze titel met Michael Owen en Dwight Yorke. Wereldtoppers. Michael Owen zelfs Europees voetballer van het jaar. Hij vertrok in 1999 naar Atlético Madrid, na een onenigheid met Leeds United over contractverlenging. Met deze overstap was 40 miljoen gulden (omgerekend achttien miljoen euro) gemoeid, waarmee Hasselbaink destijds de duurste Nederlandse voetballer aller tijden was. Hasselbaink was niet eens basisspeler van Oranje. Cruijff, Gullit en van Basten kosten voor Barcelona en Milan minder.
In zijn debuutseizoen in de Primera Division scoorde Hasselbaink 29 doelpunten, waarmee hij vice-topscorer van Spanje werd. Chelsea, destijds een in opkomst zijnde topclub, haalde Hasselbaink voor 24 miljoen euro terug naar Engeland, destijds een recordtransfer voor de Londense club. In zijn eerste seizoen werd hij voor de tweede maal topscorer van de Premier League met 23 goals. Dit aantal wist Hasselbaink in zijn tweede seizoen bij Chelsea te evenaren. Ongekende aantallen voor een speler die niet met hoofdletters in de geschiedenisboeken staat. Wel z'n handtekeningen krullend onder zijn palmares.
Pas vlak voor het WK-98 maakte Hasselbaink zijn debuut in Oranje. Op dat WK zou hij in twee groepswedstrijden spelen. Hasselbaink speelde in totaal 23 interlands, waarin hij negen doelpunten produceerde. Elf keer begon hij in de basis. Geen slecht gemiddelde voor een supersub.
Tegenwoordig zou Oranje een moord doen voor zo'n spits. Hasselbaink moest echter concurreren met Dennis Bergkamp, Roy Mackaay en Patrick Kluivert. Desalniettemin een schitterende loopbaan bij topclubs in top-voetballanden. Hasselbaink heeft met Willy Dullens en Wim Hofkens gemeen dat ze nooit in de Eredivisie hebben gespeeld als Nederlandse internationals. En als Amsterdamse international, net zoals Robbie Rensenbrink, Rinus Israël, Ruud Gullit en Jan Jongbloed, nooit voor Ajax uitgekomen. Hasselbaink. Van bainkzitter, tot uitblinker. Een voetbalsprookje, met geen pen te beschrijven. Daarom een 10 met een griffel.
tong80
[ Bericht 24% gewijzigd door tong80 op 02-08-2023 10:17:41 ]
In 1990 debuteerde de snelle aanvaller het seizoen 1990/1991 in de eerste divisie bij Telstar. Hij vertrok daarna naar AZ-67, destijds nog in de Eerste Divisie vertoevend. Hij brak echter nooit door. Scoorde maar 5 keer in zo'n 50 wedstrijden. Weer een prille belofte in de kiem gesmoord.
Echter in het seizoen 1995/96 vertrok hij toch nog naar het Portugese Campomaiorense. Niemand weet nog hoe de Portugezen bij hem terecht kwamen. Hier kreeg Hasselbaink de bijnaam Jimmy Floyd, onder deze naam staat hij sindsdien bekend. Bij deze club scoorde hij 12 maal in 31 optredens, Campomaiorense degradeerde echter uit de hoogste divisie. Hasselbaink werd overgenomen door Boavista FC. Een mooie sub-topper. In de SuperLiga scoorde hij 20 doelpunten in 29 duels, en veroverde Boavista ten koste van Benfica de Taça de Portugal. Zijn doelpuntenproductie in Portugal viel op, in juni 1997 haalde Leeds United hem voor een transfersom van 2 miljoen pond naar de Premier League.
In zijn tweede seizoen werd hij met 18 doelpunten topscorer van Engeland, hij deelde deze titel met Michael Owen en Dwight Yorke. Wereldtoppers. Michael Owen zelfs Europees voetballer van het jaar. Hij vertrok in 1999 naar Atlético Madrid, na een onenigheid met Leeds United over contractverlenging. Met deze overstap was 40 miljoen gulden (omgerekend achttien miljoen euro) gemoeid, waarmee Hasselbaink destijds de duurste Nederlandse voetballer aller tijden was. Hasselbaink was niet eens basisspeler van Oranje. Cruijff, Gullit en van Basten kosten voor Barcelona en Milan minder.
In zijn debuutseizoen in de Primera Division scoorde Hasselbaink 29 doelpunten, waarmee hij vice-topscorer van Spanje werd. Chelsea, destijds een in opkomst zijnde topclub, haalde Hasselbaink voor 24 miljoen euro terug naar Engeland, destijds een recordtransfer voor de Londense club. In zijn eerste seizoen werd hij voor de tweede maal topscorer van de Premier League met 23 goals. Dit aantal wist Hasselbaink in zijn tweede seizoen bij Chelsea te evenaren. Ongekende aantallen voor een speler die niet met hoofdletters in de geschiedenisboeken staat. Wel z'n handtekeningen krullend onder zijn palmares.
Pas vlak voor het WK-98 maakte Hasselbaink zijn debuut in Oranje. Op dat WK zou hij in twee groepswedstrijden spelen. Hasselbaink speelde in totaal 23 interlands, waarin hij negen doelpunten produceerde. Elf keer begon hij in de basis. Geen slecht gemiddelde voor een supersub.
Tegenwoordig zou Oranje een moord doen voor zo'n spits. Hasselbaink moest echter concurreren met Dennis Bergkamp, Roy Mackaay en Patrick Kluivert. Desalniettemin een schitterende loopbaan bij topclubs in top-voetballanden. Hasselbaink heeft met Willy Dullens en Wim Hofkens gemeen dat ze nooit in de Eredivisie hebben gespeeld als Nederlandse internationals. En als Amsterdamse international, net zoals Robbie Rensenbrink, Rinus Israël, Ruud Gullit en Jan Jongbloed, nooit voor Ajax uitgekomen. Hasselbaink. Van bainkzitter, tot uitblinker. Een voetbalsprookje, met geen pen te beschrijven. Daarom een 10 met een griffel.
tong80
[ Bericht 24% gewijzigd door tong80 op 02-08-2023 10:17:41 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik kan mij nog herinneren dat hij de voorkeur kreeg boven Roy Makaay in de selectie van Guus in 1998.quote:Op dinsdag 1 augustus 2023 21:23 schreef tong80 het volgende:
Weinig voetbalcarrieres zijn zo'n sprookje geweest als die van Jerrel Hasselbaink. Hij had zijn droom eigenlijk al opgegeven. Als mislukte prof van Telstar en AZ-67 ging ie weer bij de amateurs van Neerlandia spelen.
In 1990 debuteerde de snelle aanvaller het seizoen 1990/1991 in de eerste divisie bij Telstar. Hij vertrok daarna naar AZ-67, destijds nog in de Eerste Divisie vertoevend. Hij brak echter nooit door. Scoorde maar 5 keer in zo'n 50 wedstrijden. Weer een prille belofte in de kiem gesmoord.
[ [url=https://external-ams2-1.xx.fbcdn.net/emg1/v/t13/11742055269006410772?url=https%3A%2F%2Fth.bing.com%2Fth%2Fid%2FR.8a1a8e84fce64269833afc3e1b659cbb%3Frik%3DjlYjx30MLJ1bPw%26riu%3Dhttp%253a%252f%252fwww.zerozero.pt%252fimg%252fgeral%252f421231_med_.jpg.jpg%26ehk%3D5cB4Th%252br1Qx1jnYPd%252fXV8yBx0vbS62A2lzNqUR6K8uc%253d%26risl%3D%26pid%3DImgRaw%26r%3D0&fb_obo=1&utld=bing.com&stp=dst-emg0_q75_s584x392&ccb=13-1&oh=06_AbHxBrDvg5NVCS3CGA81Hn8T3m-18TsUx93_PlWGTRuX5w&oe=64CBB189&_nc_sid=619d8b]afbeelding[/url] ]
Echter in het seizoen 1995/96 vertrok hij toch nog naar het Portugese Campomaiorense. Niemand weet nog hoe de Portugezen bij hem terecht kwamen. Hier kreeg Hasselbaink de bijnaam Jimmy Floyd, onder deze naam staat hij sindsdien bekend. Bij deze club scoorde hij 12 maal in 31 optredens, Campomaiorense degradeerde echter uit de hoogste divisie. Hasselbaink werd overgenomen door Boavista FC. Een mooie sub-topper. In de SuperLiga scoorde hij 20 doelpunten in 29 duels, en veroverde Boavista ten koste van Benfica de Taça de Portugal. Zijn doelpuntenproductie in Portugal viel op, in juni 1997 haalde Leeds United hem voor een transfersom van 2 miljoen pond naar de Premier League.
In zijn tweede seizoen werd hij met 18 doelpunten topscorer van Engeland, hij deelde deze titel met Michael Owen en Dwight Yorke. Wereldtoppers. Michael Owen zelfs Europees voetballer van het jaar. Hij vertrok in 1999 naar Atlético Madrid, na een onenigheid met Leeds United over contractverlenging. Met deze overstap was 40 miljoen gulden (omgerekend achttien miljoen euro) gemoeid, waarmee Hasselbaink destijds de duurste Nederlandse voetballer aller tijden was. Hasselbaink was niet eens basisspeler van Oranje. Cruijff, Gullit en van Basten kosten voor Barcelona en Milan minder.
In zijn debuutseizoen in de Primera Division scoorde Hasselbaink 29 doelpunten, waarmee hij vice-topscorer van Spanje werd. Chelsea, destijds een in opkomst zijnde topclub, haalde Hasselbaink voor 24 miljoen euro terug naar Engeland, destijds een recordtransfer voor de Londense club. In zijn eerste seizoen werd hij voor de tweede maal topscorer van de Premier League met 23 goals. Dit aantal wist Hasselbaink in zijn tweede seizoen bij Chelsea te evenaren. Ongekende aantallen voor een speler die niet met hoofdletters in de geschiedenisboeken staat. Wel z'n handtekeningen krullend onder zijn palmares.
Pas vlak voor het WK-98 maakte Hasselbaink zijn debuut in Oranje. Op dat WK zou hij in twee groepswedstrijden spelen. Hasselbaink speelde in totaal 23 interlands, waarin hij negen doelpunten produceerde. Elf keer begon hij in de basis. Geen slecht gemiddelde voor een supersub.
Tegenwoordig zou Oranje een moord doen voor zo'n spits. Hasselbaink moest echter concurreren met Dennis Bergkamp, Roy Mackaay en Patrick Kluivert. Desalniettemin een schitterende loopbaan bij topclubs in top-voetballanden. Hasselbaink heeft met Willy Dullens en Wim Hofkens gemeen dat ze nooit in de Eredivisie hebben gespeeld als Nederlandse internationals. En als Amsterdamse international, net zoals Robbie Rensenbrink, Rinus Israël, Ruud Gullit en Jan Jongbloed, nooit voor Ajax uitgekomen. Hasselbaink. Van bainkzitter, tot uitblinker. Een voetbalsprookje, met geen pen te beschrijven. Daarom een 10 met een griffel.
tong80
Eén van de beste WK's. Net als het WK2014. Maar alleen omdat het Louis is.
In 1998 waren we de beste.quote:
[..]
Ik kan mij nog herinneren dat hij de voorkeur kreeg boven Roy Makaay in de selectie van Guus in 1998.
Eén van de beste WK's. Net als het WK2014. Maar alleen omdat het Louis is.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
We hadden gewoon kampioen moeten worden. Als die scheidsrechter gewoon goed zijn werk had gedaan waarvoor hij was geselecteerd voor dat toernooi dan had Guus al zijn energie op France kunnen leggen.quote:
We hadden in 2010 gewoon kampioen moeten worden. Arjen had zijn spanning en adrenaline onder controle moeten houden om de bal op de juiste wijze langs Casilias te schieten.
We hadden in 2014 gewoon kampioen moeten worden. Louis had die Jasper gewoon weer moeten wisselen.
We hadden in 2022 gewoon kampioen moeten worden. Frans 'Hekking' Hoek had zijn werk beter moeten doen met zijn analyses.
Wijze woorden Stokmansquote:
[..]
We hadden gewoon kampioen moeten worden. Als die scheidsrechter gewoon goed zijn werk had gedaan waarvoor hij was geselecteerd voor dat toernooi dan had Guus al zijn energie op France kunnen leggen.
We hadden in 2010 gewoon kampioen moeten worden. Arjen had zijn spanning en adrenaline onder controle moeten houden om de bal op de juiste wijze langs Casilias te schieten.
We hadden in 2014 gewoon kampioen moeten worden. Louis had die Jasper gewoon weer moeten wisselen.
We hadden in 2022 gewoon kampioen moeten worden. Frans 'Hekking' Hoek had zijn werk beter moeten doen met zijn analyses.
Willy van der Kuijlen. Bij iedere PSV-er gaat het voetbalhart sneller kloppen. Ook bij veel supporters van andere clubs. Een weergaloze voetballer. René van der Gijp had het er laatst nog over als ex-PSVer. Hij deed als spitsentrainer schietoefeningen voor. Schoot de ballen met links en met rechts stijf in de kruising.
Zuiverder dan de schaduw van Lucky Luke. Smoking as Lucky strikes without a back. 'Mister PSV'. Een andere bijnaam van hem is ‘Skiete Willy’, vanwege zijn harde schoten met links én rechts. Tussen 1964 en 1981 speelde van der Kuijlen 528 wedstrijden voor PSV. Daarin scoorde ie 311 doelpunten. En is daardoor topscorer aller tijden van de Eredivisie. Dat zal ie waarschijnlijk tot in lengte der dagen blijven.
Een speler van zijn kaliber speelt tegenwoordig niet heel zijn carričre in Nederland. Dan verkas je op je 19e naar Bayern München, of ander groot kapitaal. Hij maakte in zijn totale carričre 29 doelpunten in Europees verband: tien in de Europacup 1, elf in de Europa Cup II en acht in de UEFA Cup. Hij werd een paar keer landskampioen. Had zijn hoogtepunt in het seizoen 1977/78.
PSV won de UEFA-cup door het Franse Bastia te verslaan. Met andere Eindhovense legendes, René-en Willie van der Kerkhof als clubiconen. En Ernie Brands, Jan Poortvliet en Piet Wildschut als jonge ploeggenoten, die later op het WK-78 in Argentinië met Oranje de finale haalden. Zijn beste wedstrijden speelde ie echter tegen Barcelona in de halve finale. Barcelona, de club van Johan Cruijff. De voetballer die een andere parel wereldroem in de weg stond. Door onenigheid tussen PSV-en Ajaxspelers, onder leiding van Cruijff, ontbraken van der Kuijlen en doelman Jan van Beveren jarenlang in de Oranje selectie.
Menigeen denkt dat we met het PSV-duo twee keer wereldkampioen hadden kunnen worden. In 74 en 78 echter de finales tegen de thuislanden verloren. In 2004 werden er aan de oostkant van het Philips Stadion standbeelden onthuld van Van der Kuijlen en Coen Dillen, een ander clubicoon van PSV. De bronzen versie Van der Kuijlen, tweebenig, maar van nature rechts, staat schietend met links afgebeeld. Ik ben jong of oud genoeg om hem te kunnen herinneren. Eén van de beste voetballers ooit in Nederland. Ik ben fan van Cruijff, dit is één van de weinige dingen die hij verkeerd heeft aangepakt. Geen wereldroem voor skiete Willy in het verschiet. Z'n doel één keer voorbij geschoten.
Zuiverder dan de schaduw van Lucky Luke. Smoking as Lucky strikes without a back. 'Mister PSV'. Een andere bijnaam van hem is ‘Skiete Willy’, vanwege zijn harde schoten met links én rechts. Tussen 1964 en 1981 speelde van der Kuijlen 528 wedstrijden voor PSV. Daarin scoorde ie 311 doelpunten. En is daardoor topscorer aller tijden van de Eredivisie. Dat zal ie waarschijnlijk tot in lengte der dagen blijven.
Een speler van zijn kaliber speelt tegenwoordig niet heel zijn carričre in Nederland. Dan verkas je op je 19e naar Bayern München, of ander groot kapitaal. Hij maakte in zijn totale carričre 29 doelpunten in Europees verband: tien in de Europacup 1, elf in de Europa Cup II en acht in de UEFA Cup. Hij werd een paar keer landskampioen. Had zijn hoogtepunt in het seizoen 1977/78.
PSV won de UEFA-cup door het Franse Bastia te verslaan. Met andere Eindhovense legendes, René-en Willie van der Kerkhof als clubiconen. En Ernie Brands, Jan Poortvliet en Piet Wildschut als jonge ploeggenoten, die later op het WK-78 in Argentinië met Oranje de finale haalden. Zijn beste wedstrijden speelde ie echter tegen Barcelona in de halve finale. Barcelona, de club van Johan Cruijff. De voetballer die een andere parel wereldroem in de weg stond. Door onenigheid tussen PSV-en Ajaxspelers, onder leiding van Cruijff, ontbraken van der Kuijlen en doelman Jan van Beveren jarenlang in de Oranje selectie.
Menigeen denkt dat we met het PSV-duo twee keer wereldkampioen hadden kunnen worden. In 74 en 78 echter de finales tegen de thuislanden verloren. In 2004 werden er aan de oostkant van het Philips Stadion standbeelden onthuld van Van der Kuijlen en Coen Dillen, een ander clubicoon van PSV. De bronzen versie Van der Kuijlen, tweebenig, maar van nature rechts, staat schietend met links afgebeeld. Ik ben jong of oud genoeg om hem te kunnen herinneren. Eén van de beste voetballers ooit in Nederland. Ik ben fan van Cruijff, dit is één van de weinige dingen die hij verkeerd heeft aangepakt. Geen wereldroem voor skiete Willy in het verschiet. Z'n doel één keer voorbij geschoten.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Na het winnen van het EK-88 "faalde" Oranje op het WK-90. Hoef ik niet over uit te wijden, alles immers tot in den treuren herkauwd. Ik had meer verdriet over het niet winnen van het EK-92 in Zweden. Nederland werd door de Duitsers uitgeschakeld op dat WK-90. Op het EK-92 kans op revanche. Het bleef bij één legendarische overwinning.
In misschien de beste wedstrijd die oranje ooit speelde op een groot toernooi. Deze spelers stonden aan de aftrap van één van de beste wedstrijden die het Nederlands-Elftal ooit speelde. Een voorhoede met Gullit, van Basten. Daarachter het grote talent Dennis Bergkamp. Wouters en Winter samen met Rob Witschge op het middenveld. Achterin Rijkaard, van Tiggelen Koeman en de Boer. De Duitsers boften dat het maar bij 3-1 bleef. Nederland ging de Duitsers niet uitdagen zoals op het WK-74, maar opzoek naar een grote overwinning. Dan ben je niet alleen superieur. Maak je ook duidelijk wie er Europees kampioen gaat worden. Althans, dat dachten we/ik. We moesten alleen nog even van Denemarken winnen in de halve finale. Ik had het feestmaal al besteld. Gehaktballen en kratten bier. Het werd echter een galgenmaal. In plaats van het bier werden we zelf kalt gesteld.
Waar we op het EK-88 superieur waren tegen de Ieren en met geluk vlak voor tijd scoorden, zat het nu tegen. Een omhaal van Marco van Basten op de lat bijvoorbeeld. Rijkaard scoorde de verdiende 1-1. Vergeet nooit meer de woorden van m'n beste vriend Klaas, toen ik hem juichend in de armen vloog. 'Herm, wat stinkt je weer ut oew muil.' Het juichen en lachen verging me later na de wedstrijd.
Er moesten strafschoppen worden genomen. Uitgerekend San Marco, op het toppunt van zijn kunnen, miste als enige. Terwijl hij er in z'n loopbaan maar 3 van de 54 zou missen. Ik vervloekte doelman Schmeichel. Verweet van Breukelen niks. Je kunt raden welk land wél de finale haalde naast de Denen. M'n bier terecht koud gezet. Denemarken Europees-kampoen. Respect voor Die Manchaft. Daarna toch een pilsje genomen op Europees-Kampioen Denemarken. Een ander groot voetballand........Uit het verleden.
tong80
In misschien de beste wedstrijd die oranje ooit speelde op een groot toernooi. Deze spelers stonden aan de aftrap van één van de beste wedstrijden die het Nederlands-Elftal ooit speelde. Een voorhoede met Gullit, van Basten. Daarachter het grote talent Dennis Bergkamp. Wouters en Winter samen met Rob Witschge op het middenveld. Achterin Rijkaard, van Tiggelen Koeman en de Boer. De Duitsers boften dat het maar bij 3-1 bleef. Nederland ging de Duitsers niet uitdagen zoals op het WK-74, maar opzoek naar een grote overwinning. Dan ben je niet alleen superieur. Maak je ook duidelijk wie er Europees kampioen gaat worden. Althans, dat dachten we/ik. We moesten alleen nog even van Denemarken winnen in de halve finale. Ik had het feestmaal al besteld. Gehaktballen en kratten bier. Het werd echter een galgenmaal. In plaats van het bier werden we zelf kalt gesteld.
Waar we op het EK-88 superieur waren tegen de Ieren en met geluk vlak voor tijd scoorden, zat het nu tegen. Een omhaal van Marco van Basten op de lat bijvoorbeeld. Rijkaard scoorde de verdiende 1-1. Vergeet nooit meer de woorden van m'n beste vriend Klaas, toen ik hem juichend in de armen vloog. 'Herm, wat stinkt je weer ut oew muil.' Het juichen en lachen verging me later na de wedstrijd.
Er moesten strafschoppen worden genomen. Uitgerekend San Marco, op het toppunt van zijn kunnen, miste als enige. Terwijl hij er in z'n loopbaan maar 3 van de 54 zou missen. Ik vervloekte doelman Schmeichel. Verweet van Breukelen niks. Je kunt raden welk land wél de finale haalde naast de Denen. M'n bier terecht koud gezet. Denemarken Europees-kampoen. Respect voor Die Manchaft. Daarna toch een pilsje genomen op Europees-Kampioen Denemarken. Een ander groot voetballand........Uit het verleden.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Barcelona supporters verlieten 8 maart 2017 massaal het stadion Camp Nou. PSG maakte de 3-1 in de zestiende-finale CL. Barca moest nog 3 keer scoren in de laatste 8 minuten. Wat er in die 8 minuten gebeurde is niet meer uit te leggen. Wie er bij was kan er later wel over vertellen. 20.000 van de 90.000 niet meer. De 6-1 werd legendarisch. PSG had Barcelona thuis met 4-0 verslagen. Toch ging Barca door naar de kwartfinale. 6-5 aggregate. Vele tv-kijkers waren getuige.
Waar niet iedereen naar heeft gekeken is een wedstrijd in de eerste ronde van de EC-3/UEFA-Cup.
Seizoen 1989/1990. Het mirakel van Vitosha zou het later gaan heten. Antwerp FC. de huidige Belgische landskampioen en oudste club van het land, had uit gelijk gespeeld tegen de Bulgaren van Vitosha Sofia. Thuis moest er dus gewonnen worden. De Antwerpenaren werden weggespeeld en na 88 minuten stond het 1-3. Het had wel 1-4, of 1-5 kunnen staan. Bulgaarse internationals misten kans na kans.
Velen verlieten het stadion. De verslaggever, Frank Raes, was al met zijn eindwoorden bezig. De negentigste minuut was aangebroken. Het werd nog 2-3. 'Is voor de statistieken' sprak Frank Raes. Toen Nico Claesen, de Belgische international, in de 92ste minuut de 3-3 maakte begon het al te zinderen. Er was destijds tijdelijk door de UEFA geen scorebord met tijdsaanwijzing. Niemand had een idee hoe lang nog.
Bij de allerlaatste aanval gebeurde het onwaarschijnlijke. Net als bij Barcelona-PSG. In de laatste seconde. 96ste minuut, viel de 4-3. De verslaggever werd gek, de toeschouwers stormden het veld op en een 28-jarige televisie-kijker uit Nederland zat met open mond te genieten van de euforie. Memorabel, hetgeen het Europese voetbal mooi maakt. Als het grote geld niet regeert. De romantiek de herinnering kleurt.
tong80
Waar niet iedereen naar heeft gekeken is een wedstrijd in de eerste ronde van de EC-3/UEFA-Cup.
Seizoen 1989/1990. Het mirakel van Vitosha zou het later gaan heten. Antwerp FC. de huidige Belgische landskampioen en oudste club van het land, had uit gelijk gespeeld tegen de Bulgaren van Vitosha Sofia. Thuis moest er dus gewonnen worden. De Antwerpenaren werden weggespeeld en na 88 minuten stond het 1-3. Het had wel 1-4, of 1-5 kunnen staan. Bulgaarse internationals misten kans na kans.
Velen verlieten het stadion. De verslaggever, Frank Raes, was al met zijn eindwoorden bezig. De negentigste minuut was aangebroken. Het werd nog 2-3. 'Is voor de statistieken' sprak Frank Raes. Toen Nico Claesen, de Belgische international, in de 92ste minuut de 3-3 maakte begon het al te zinderen. Er was destijds tijdelijk door de UEFA geen scorebord met tijdsaanwijzing. Niemand had een idee hoe lang nog.
Bij de allerlaatste aanval gebeurde het onwaarschijnlijke. Net als bij Barcelona-PSG. In de laatste seconde. 96ste minuut, viel de 4-3. De verslaggever werd gek, de toeschouwers stormden het veld op en een 28-jarige televisie-kijker uit Nederland zat met open mond te genieten van de euforie. Memorabel, hetgeen het Europese voetbal mooi maakt. Als het grote geld niet regeert. De romantiek de herinnering kleurt.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Nottingham Forrest won in 1979 en 1980 de EC-1. Het werd daarmee de enige club die vaker de EC-1 won dan landskampioen werd.
Natuurlijk hadden ze geweldige spelers. Peter Shilton, Viv Anderson, Stan Bowles of Trevor Francis bijvoorbeeld. Maar het succes was eigenlijk te danken aan de legendarische coach Brian Clough. Er wordt naar mijn mening iets te vaak over legendes gesproken in het voetbal. Clough verdient dat predikaat echter voor de volle 100 procent.
Als speler stond hij bekend als iemand die makkelijk scoorde. In 274 competitiewedstrijden wist hij 251 maal het net te vinden, voor Middlesbrough en Sunderland. Daarnaast speelde hij 2 interlands. Brian Clough leidde, als coach, Derby County eind jaren zestig begin jaren zeventig uit de bodem van de tweede divisie naar het landskampioenschap. Het jaar er op werden ze door het destijds onverslaanbare Ajax uitgeschakeld in de EC-1.
De finales in 79 en 80 werden gewonnen van Malmö FF en Hamburgers SV. In 1980 schakelden ze Ajax uit in de halve finale. De wraak van de eerdere nederlagen met Derby County smaakte zoet. Clough verwierf in Nederland verder bekendheid als de bedenker van de term Mickey Mouse competitie, de weinig vleiende bijnaam voor de Nederlandse Eredivisie.
Clough is buiten zijn voetbalprestaties beroemd en berucht door zijn legendarische teksten en alcoholisme.
Enkele van zijn uitspraken:
"Rome wasn't built in a day. But I wasn't on that particular job."
"Beckham? His wife can’t sing and his barber can’t cut hair."
To the Forest physio after Stuart Pearce suffered concussion: "Tell him he’s Pele and that he’s playing up front for the last 10 minutes."
On Roy Keane: "I only ever hit Roy once. He got up so I couldn't have hit him very hard."
On Sven Erikson getting the England job: "At last we’ve appointed a manager who speaks English better than the players."
"When I go, God’s going to have to give up his favourite chair."
"I'm sure the England selectors thought if they took me on and gave me the job, I'd want to run the show. They were shrewd, because that's exactly what I would have done."
After his liver transplant: "To put everybody’s mind at rest, I’d like to stress that they didn’t give me George Best’s old liver."
On his relationship with players: ”We talk about it for twenty minutes and then we decide I was right.”
"I wouldn't say I was the best manager in the business. But I was in the top one."
tong80
Natuurlijk hadden ze geweldige spelers. Peter Shilton, Viv Anderson, Stan Bowles of Trevor Francis bijvoorbeeld. Maar het succes was eigenlijk te danken aan de legendarische coach Brian Clough. Er wordt naar mijn mening iets te vaak over legendes gesproken in het voetbal. Clough verdient dat predikaat echter voor de volle 100 procent.
Als speler stond hij bekend als iemand die makkelijk scoorde. In 274 competitiewedstrijden wist hij 251 maal het net te vinden, voor Middlesbrough en Sunderland. Daarnaast speelde hij 2 interlands. Brian Clough leidde, als coach, Derby County eind jaren zestig begin jaren zeventig uit de bodem van de tweede divisie naar het landskampioenschap. Het jaar er op werden ze door het destijds onverslaanbare Ajax uitgeschakeld in de EC-1.
De finales in 79 en 80 werden gewonnen van Malmö FF en Hamburgers SV. In 1980 schakelden ze Ajax uit in de halve finale. De wraak van de eerdere nederlagen met Derby County smaakte zoet. Clough verwierf in Nederland verder bekendheid als de bedenker van de term Mickey Mouse competitie, de weinig vleiende bijnaam voor de Nederlandse Eredivisie.
Clough is buiten zijn voetbalprestaties beroemd en berucht door zijn legendarische teksten en alcoholisme.
Enkele van zijn uitspraken:
"Rome wasn't built in a day. But I wasn't on that particular job."
"Beckham? His wife can’t sing and his barber can’t cut hair."
To the Forest physio after Stuart Pearce suffered concussion: "Tell him he’s Pele and that he’s playing up front for the last 10 minutes."
On Roy Keane: "I only ever hit Roy once. He got up so I couldn't have hit him very hard."
On Sven Erikson getting the England job: "At last we’ve appointed a manager who speaks English better than the players."
"When I go, God’s going to have to give up his favourite chair."
"I'm sure the England selectors thought if they took me on and gave me the job, I'd want to run the show. They were shrewd, because that's exactly what I would have done."
After his liver transplant: "To put everybody’s mind at rest, I’d like to stress that they didn’t give me George Best’s old liver."
On his relationship with players: ”We talk about it for twenty minutes and then we decide I was right.”
"I wouldn't say I was the best manager in the business. But I was in the top one."
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Je kunt naar mindere voetballers worden vernoemd dan naar Denis Law. Dennis Bergkamp had zijn voornaam te danken aan deze Schotse Manchester United legende. Een voetballer uit een sprookjesboek. Europees voetballer van het jaar in 1964, winnaar EC-1 (Met George Best en Bobby Charlton), all time topscorer van het Schotse nationale elftal, meermaals landskampioen en FA-cup winnaar. Echter met een bittere nasmaak.
Dennis Law was het zevende kind in een arm vissersgezin. Zijn eerste voetbalschoenen kreeg hij op zijn 14e van de buurman. Het was al snel duidelijk dat ie bovengemiddeld begaafd was. Hij mocht als schriel, brildragend spelertje een proefwedstrijd spelen voor Huddersfield Town in Engeland. Hij werd ondanks de twijfels aangenomen. Eerst nog spelend met een ziekenfondsbrilletje, na een oogoperatie verzekerd van een mooie blik in de toekomst. Alhoewel niet alles uit blik van Hak is, hakte hij later met de juiste bijl.
In 1954 maakte hij, als 16jarige, zijn debuut. Matt Busby, trainer van Manchester United wilde hem kopen. Huddersfield Town weigerde het bod van 10.000 pond. Nota bene de latere Liverpool-coach Bill Shankly hield de transfer tegen.
Manchester City werd twee jaar later zijn eerste club op het hoogste niveau. Inmiddels was de scorende dribbelaar al international. Nog steeds is ie topscorer van de Barmy Army. Via een omweg werd ie alsnog speler van Manchester United. Hij zou er 11 seizoenen spelen met 170 doelpunten. met als kroon de verkiezing tot Europees voetballer van het jaar. En de Europacup-1 winst in 1968. Hij speelde op maar één groot toernooi. Op het WK-74 tegen Zaďre. Natuurlijk scoorde hij.
Hij nam na 11 jaar afscheid van United om bij City zijn imposante carriere af te sluiten. Zijn laatste competitiewedstrijd in de laatste wedstrijd van het seizoen 1973/1974 eindigde episch dramatisch. Door een magistrale hakbal tijdens Manchester City-Manchester United degradeerde het "grote" Manchester United. Hij weigerde te juichen, hij vroeg zelfs om gewisseld te worden. Gebroken, met vochtige ogen, zat ie in de dug-out. Geen vreugdetranen dit keer. Wel een legende geboren. Met onze Dennis later in diens voetsporen. Die ook menig tegenstander op de hak zou gaan nemen.
tong80
Dennis Law was het zevende kind in een arm vissersgezin. Zijn eerste voetbalschoenen kreeg hij op zijn 14e van de buurman. Het was al snel duidelijk dat ie bovengemiddeld begaafd was. Hij mocht als schriel, brildragend spelertje een proefwedstrijd spelen voor Huddersfield Town in Engeland. Hij werd ondanks de twijfels aangenomen. Eerst nog spelend met een ziekenfondsbrilletje, na een oogoperatie verzekerd van een mooie blik in de toekomst. Alhoewel niet alles uit blik van Hak is, hakte hij later met de juiste bijl.
In 1954 maakte hij, als 16jarige, zijn debuut. Matt Busby, trainer van Manchester United wilde hem kopen. Huddersfield Town weigerde het bod van 10.000 pond. Nota bene de latere Liverpool-coach Bill Shankly hield de transfer tegen.
Manchester City werd twee jaar later zijn eerste club op het hoogste niveau. Inmiddels was de scorende dribbelaar al international. Nog steeds is ie topscorer van de Barmy Army. Via een omweg werd ie alsnog speler van Manchester United. Hij zou er 11 seizoenen spelen met 170 doelpunten. met als kroon de verkiezing tot Europees voetballer van het jaar. En de Europacup-1 winst in 1968. Hij speelde op maar één groot toernooi. Op het WK-74 tegen Zaďre. Natuurlijk scoorde hij.
Hij nam na 11 jaar afscheid van United om bij City zijn imposante carriere af te sluiten. Zijn laatste competitiewedstrijd in de laatste wedstrijd van het seizoen 1973/1974 eindigde episch dramatisch. Door een magistrale hakbal tijdens Manchester City-Manchester United degradeerde het "grote" Manchester United. Hij weigerde te juichen, hij vroeg zelfs om gewisseld te worden. Gebroken, met vochtige ogen, zat ie in de dug-out. Geen vreugdetranen dit keer. Wel een legende geboren. Met onze Dennis later in diens voetsporen. Die ook menig tegenstander op de hak zou gaan nemen.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden. Robin van Persie zweefde door de lucht en maakte één van de mooiste doelpunten ooit in Oranje. Nederland bakte er niks van tegen Spanje in de eerste helft op het WK-2014. Het kookpunt werd echter uitgesteld. Er kwam de tover-kopbal over de beste keeper ter wereld. De Spaanse doelman Casillas viste achter het net. Z'n teennagel gaf dit keer geen zoelaas. Het helaas van vier jaar eerder werd even gekortwiekt. Een blinde pass, staakte het Spaanse geraas.
Een waanzinnige wending in een wedstrijd die bijna verloren leek. Spanje miste kans op kans om de 2-0 te maken. Oranje werd weggespeeld. Echter Nederland had nog klasse aanvallende spelers, die door de succescoach Louis van Gaal als speerpunt werden gebruikt. I.p.v in de schulp te kruipen werden de spelers naar voren gedirigeerd.
De dirigent aan de zijlijn haalde het maximale uit zijn elftal. Met wereldklasse voorin had het geen nut te blijven verdedigen. Na de rust ontbrandde het Duel van de Waanzin. De Spanjaarden, gewend aan superioriteit, kwamen de Hollandsche-school tegen. De vader van Robin was niet voor niets kunstschilder.
De mannen van Louis van Gaal maakten 1-2, 1-3, 1-4. Na een sprint over 40 meter met de bal aan de voet maakte de beste speler, Arjen Robben, er zelfs 1-5 van. Een apotheose zelden gezien. In euforie waren we dronken van geluk. In de café's ging de tap extra open. We wisten toen nog niet dat we er nog jaren op moesten teren. We waren blind van geluk. Het drankgelag werd een hoongelach. Van Persie werd een tweede Clarence. Over tien jaar krijgt ie een afscheidswedstrijd, tegen Quick Boys. Als van Hooijdonck het goed vindt. Die kan je altijd nog proberen te nekken, als NACer.
tong80
Een waanzinnige wending in een wedstrijd die bijna verloren leek. Spanje miste kans op kans om de 2-0 te maken. Oranje werd weggespeeld. Echter Nederland had nog klasse aanvallende spelers, die door de succescoach Louis van Gaal als speerpunt werden gebruikt. I.p.v in de schulp te kruipen werden de spelers naar voren gedirigeerd.
De dirigent aan de zijlijn haalde het maximale uit zijn elftal. Met wereldklasse voorin had het geen nut te blijven verdedigen. Na de rust ontbrandde het Duel van de Waanzin. De Spanjaarden, gewend aan superioriteit, kwamen de Hollandsche-school tegen. De vader van Robin was niet voor niets kunstschilder.
De mannen van Louis van Gaal maakten 1-2, 1-3, 1-4. Na een sprint over 40 meter met de bal aan de voet maakte de beste speler, Arjen Robben, er zelfs 1-5 van. Een apotheose zelden gezien. In euforie waren we dronken van geluk. In de café's ging de tap extra open. We wisten toen nog niet dat we er nog jaren op moesten teren. We waren blind van geluk. Het drankgelag werd een hoongelach. Van Persie werd een tweede Clarence. Over tien jaar krijgt ie een afscheidswedstrijd, tegen Quick Boys. Als van Hooijdonck het goed vindt. Die kan je altijd nog proberen te nekken, als NACer.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik had die wedstrijd niet gezien want ik kreeg op dat moment een delegatie op bezoek.quote:
Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden. Robin van Persie zweefde door de lucht en maakte één van de mooiste doelpunten ooit in Oranje. Nederland bakte er niks van tegen Spanje in de eerste helft op het WK-2014. Het kookpunt werd echter uitgesteld. Er kwam de tover-kopbal over de beste keeper ter wereld. De Spaanse doelman Casillas viste achter het net. Z'n teennagel gaf dit keer geen zoelaas. Het helaas van vier jaar eerder werd even gekortwiekt. Een blinde pass, staakte het Spaanse geraas.
[ afbeelding ]
Een waanzinnige wending in een wedstrijd die bijna verloren leek. Spanje miste kans op kans om de 2-0 te maken. Oranje werd weggespeeld. Echter Nederland had nog klasse aanvallende spelers, die door de succescoach Louis van Gaal als speerpunt werden gebruikt. I.p.v in de schulp te kruipen werden de spelers naar voren gedirigeerd.
De dirigent aan de zijlijn haalde het maximale uit zijn elftal. Met wereldklasse voorin had het geen nut te blijven verdedigen. Na de rust ontbrandde het Duel van de Waanzin. De Spanjaarden, gewend aan superioriteit, kwamen de Hollandsche-school tegen. De vader van Robin was niet voor niets kunstschilder.
De mannen van Louis van Gaal maakten 1-2, 1-3, 1-4. Na een sprint over 40 meter met de bal aan de voet maakte de beste speler, Arjen Robben, er zelfs 1-5 van. Een apotheose zelden gezien. In euforie waren we dronken van geluk. In de café's ging de tap extra open. We wisten toen nog niet dat we er nog jaren op moesten teren. We waren blind van geluk. Het drankgelag werd een hoongelach. Van Persie werd een tweede Clarence. Over tien jaar krijgt ie een afscheidswedstrijd, tegen Quick Boys. Als van Hooijdonck het goed vindt. Die kan je altijd nog proberen te nekken, als NACer.
tong80
Ik had de samenvatting teruggezien en zag een juichende LvG die als een enthousiaste vader langs de kant stond en zijn ploeg feliciteerde.
Publiekslievelingen zijn doorgaans de betere voetballers. Anders wel de harde werkers op het middenveld of de granieten verdedigers, de sloten op de deur. Daarom is de ongekende populariteit van René van Rijswijk bij zijn clubs zo opmerkelijk.
De Rotterdammer begon in het betaalde voetbal bij RKC in Waalwijk, daarna Cambuur in Leeuwarden en het Nijmeegse NEC, om weer bij Cambuur te eindigen. Zijn slungelige lichaamsbouw maakte van de rechtsbuiten een a-typische profvoetballer. Wat hem nog meer een vreemde eend in de voetbalbijt maakte was zijn haardracht. Valderama en Gullit hadden als spelers een opmerkelijk kapsel. Dat waren wereldtoppers die zich dat konden en mochten veroorloven.
De klittende paardenstaart tot op zijn billen maakte van van Rijswijk een buitenbeentje. Zijn interesse in alternatieve gitaarmuziek en psychologie was ook niet standaard te noemen. Je zou verwachten dat als je je zo etaleert, het compenseert met prestaties op het veld. Hij had als bijnaam echter: "De spits die nooit scoort." De latere student psychologie scoorde voor zijn drie clubs in 314 wedstrijden 31 doelpunten. Dat zijn zo'n 50 doelpunten minder dan dat zijn beste vriend en ploeggenoot bij NEC, Patrick Pothuizen, aan gele kaarten ontving (Nederlands record)
De talentloze, blind rennende, hardwerkende en vrijwel nooit scorende rechtsbuiten had niks met het voetbalwereldje, vond zijn collega's maar eenheidsworsten. Toch werd-ie op handen gedragen door de supporters. Van Rijswijk scoorde in stadion De Goffert in 123 wedstrijden 3 keer voor NEC. Hij wist in drie seizoenen 3 keer de nul te houden.
Nadat hij 60 wedstrijden achtereen het net niet wist te vinden, kreeg hij een niet te missen kans, raakte de bal verkeerd met zijn scheenbeen, waarna de bal tergend langzaam over de doellijn hobbelde. Hij liep nog net geen ererondje. Maakte zijn cultstatus wel waar. Het hartstochtelijk juichen van de supporters was oprecht. Zo maak je ze niet veel meer mee.
tong80
De Rotterdammer begon in het betaalde voetbal bij RKC in Waalwijk, daarna Cambuur in Leeuwarden en het Nijmeegse NEC, om weer bij Cambuur te eindigen. Zijn slungelige lichaamsbouw maakte van de rechtsbuiten een a-typische profvoetballer. Wat hem nog meer een vreemde eend in de voetbalbijt maakte was zijn haardracht. Valderama en Gullit hadden als spelers een opmerkelijk kapsel. Dat waren wereldtoppers die zich dat konden en mochten veroorloven.
De klittende paardenstaart tot op zijn billen maakte van van Rijswijk een buitenbeentje. Zijn interesse in alternatieve gitaarmuziek en psychologie was ook niet standaard te noemen. Je zou verwachten dat als je je zo etaleert, het compenseert met prestaties op het veld. Hij had als bijnaam echter: "De spits die nooit scoort." De latere student psychologie scoorde voor zijn drie clubs in 314 wedstrijden 31 doelpunten. Dat zijn zo'n 50 doelpunten minder dan dat zijn beste vriend en ploeggenoot bij NEC, Patrick Pothuizen, aan gele kaarten ontving (Nederlands record)
De talentloze, blind rennende, hardwerkende en vrijwel nooit scorende rechtsbuiten had niks met het voetbalwereldje, vond zijn collega's maar eenheidsworsten. Toch werd-ie op handen gedragen door de supporters. Van Rijswijk scoorde in stadion De Goffert in 123 wedstrijden 3 keer voor NEC. Hij wist in drie seizoenen 3 keer de nul te houden.
Nadat hij 60 wedstrijden achtereen het net niet wist te vinden, kreeg hij een niet te missen kans, raakte de bal verkeerd met zijn scheenbeen, waarna de bal tergend langzaam over de doellijn hobbelde. Hij liep nog net geen ererondje. Maakte zijn cultstatus wel waar. Het hartstochtelijk juichen van de supporters was oprecht. Zo maak je ze niet veel meer mee.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik weet eigenlijk niet of het een record is in het Nederlandse betaalde voetbal. Moet haast wel. 35 jaar geleden begon het Waalwijkse RKC in het seizoen 1987/1988 met 22 opeenvolgende overwinningen in de eerste Divisie. Met overmacht werden ze kampioen. Een rossige bouwvakker, snel en doelgericht, schoot en kopte er 34 in. Ad van der Wiel werd een levende legende in Waalwijk.
Net als Folkert Velten van Heracles bleef ie zijn club trouw. De één als zondagskind, de ander als zaterdags bijvoegelijk naamwoord, qua krantenkoppen en inkoppertjes in de maandageditie. Waarschijnlijk zou ie bij een andere club niet zo hebben kunnen schitteren. Buiten de atlas zette hij Waalwijk op de kaart. Bij RKC had ie een technische voetbalstrateeg en een taktische techneut en waterdrager achter zich. Die Bosschenaar zou wel de top bereiken. Zoals ie na z'n actieve spelersloopbaan succesvol bleef in het betaalde voetbal. De eerste onderschepte passes, stuurde medespelers, dichtte gaatjes en stond tussen 1991 en 1996 onder contract bij Feijenoord. Werd zelfs landskampioen.
Zijn kompaan op het middenveld was ook creatief en bouwde met zijn inzicht en passing de aanvallen op. Ook hij verdiende een transfer naar Feijenoord. Waar hij vanaf 1988 twee jaar onder contract stond. Tegenwoordig gebruikt Marcel Brands zijn inzicht als succesvol Technisch-Directeur. De bikkelende middenvelder van destijds, Peter Bosz, propageert tegenwoordig als trainer van PSV het aanvallende, technische en mooie voetbal. Zoals Wim Jansen vroeger een gaatjes dichter was als speler van Feijenoord en later een Cruijff adept, is Peter Bosz de gaatjes dichter in de begroting. Jeugd krijgt de kans en de kassa rinkelt. Ad van der Wiel viel later niet in een zwart gat. Die vulde en vult zijn dagen met vissen. Net zoals de clubs vroeger tevergeefs naar hem hengelden.
Net als Folkert Velten van Heracles bleef ie zijn club trouw. De één als zondagskind, de ander als zaterdags bijvoegelijk naamwoord, qua krantenkoppen en inkoppertjes in de maandageditie. Waarschijnlijk zou ie bij een andere club niet zo hebben kunnen schitteren. Buiten de atlas zette hij Waalwijk op de kaart. Bij RKC had ie een technische voetbalstrateeg en een taktische techneut en waterdrager achter zich. Die Bosschenaar zou wel de top bereiken. Zoals ie na z'n actieve spelersloopbaan succesvol bleef in het betaalde voetbal. De eerste onderschepte passes, stuurde medespelers, dichtte gaatjes en stond tussen 1991 en 1996 onder contract bij Feijenoord. Werd zelfs landskampioen.
Zijn kompaan op het middenveld was ook creatief en bouwde met zijn inzicht en passing de aanvallen op. Ook hij verdiende een transfer naar Feijenoord. Waar hij vanaf 1988 twee jaar onder contract stond. Tegenwoordig gebruikt Marcel Brands zijn inzicht als succesvol Technisch-Directeur. De bikkelende middenvelder van destijds, Peter Bosz, propageert tegenwoordig als trainer van PSV het aanvallende, technische en mooie voetbal. Zoals Wim Jansen vroeger een gaatjes dichter was als speler van Feijenoord en later een Cruijff adept, is Peter Bosz de gaatjes dichter in de begroting. Jeugd krijgt de kans en de kassa rinkelt. Ad van der Wiel viel later niet in een zwart gat. Die vulde en vult zijn dagen met vissen. Net zoals de clubs vroeger tevergeefs naar hem hengelden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ruud Gullit is waarschijnlijk de laatste speler die Europees voetballer van het jaar werd spelend in een "kleine" competitie. In 1987 werd ie gekozen tot de beste voetballer van Europa als speler van PSV. Zijn transfer naar AC Milan (17 miljoen gulden) als eerste van het trio Gullit, van Basten en Rijkaard verbaasde dan ook niemand. Het grote geld scheelde toen nog 150 miljoen gulden. Een afkoopsom was geen half miljard. Sub-top clubs konden hun status naar de absolute top nog niet kopen met olie-sjeik Dollars.
Nadat Gullit vertrokken was, won PSV het seizoen erna, in 87/88, de Europacup-1. PSV had een goede naam in Europa, echter niet als absolute topclub. Het verschil dat er tegenwoordig is tussen de grote landen en de competities zoals in Nederland was echter niet zo groot.
PSV zag in de Duitser Uwe Rahn, speler van Borussia Mönchengladbach, tevens topscorer van de Bundesliga in 1986/1987, de ideale opvolger van Gullit. Hij werd dat seizoen zelfs gekozen tot Duits voetballer van het jaar. Een vergelijkbare speler als Gullit. Inzetbaar als aanvallende middenvelder en aanvaller.
Rahn echter wilde naar de absolute top. Niet wetende dat ie dat met PSV zou hebben bereikt. Hij wachtte op een aanbieding van Barcelona, Real Madrid of Liverpool. Hij overspeelde zijn hand. Vooral toen ie zelfs een aanbieding van Bayern Múnchen niet accepteerde. Sommigen zeggen achteraf dat het door zijn zaakwaarnemer (Z'n eigen vrouw) kwam. Hij bleef in de Bundesliga en kon nooit meer aanhaken aan het niveau daarvoor. Via o.a. 1 F.C Köln, en Hertha BSC belandde de 14voudige international, met 5 doelpunten in Japan. Zijn interlands speelde hij allemaal voor 1988.
Na zijn carričre werd het mysterie Uwe Rahn steeds groter. Wat gebeurde er met de voetballer die misschien even groot had kunnen worden als zijn illustere naamgenoot Helmut Rahn? Zelfs zijn familie en vrienden wisten niet waar-ie was gebleven. Na een grondig onderzoek van een Duits-TV programma, vonden ze hem in Italië. Hij wilde alleen een telefonisch interview geven. De deur ging niet eens op een kier. Zijn vrouw deed zakelijk het woord.
Gullit werd een wereldster die zelf zijn mondje kan roeren. Zelfs in het Italiaans. Nederland vertegenwoordigend, als grootste klein voetballand.
tong80
Nadat Gullit vertrokken was, won PSV het seizoen erna, in 87/88, de Europacup-1. PSV had een goede naam in Europa, echter niet als absolute topclub. Het verschil dat er tegenwoordig is tussen de grote landen en de competities zoals in Nederland was echter niet zo groot.
PSV zag in de Duitser Uwe Rahn, speler van Borussia Mönchengladbach, tevens topscorer van de Bundesliga in 1986/1987, de ideale opvolger van Gullit. Hij werd dat seizoen zelfs gekozen tot Duits voetballer van het jaar. Een vergelijkbare speler als Gullit. Inzetbaar als aanvallende middenvelder en aanvaller.
Rahn echter wilde naar de absolute top. Niet wetende dat ie dat met PSV zou hebben bereikt. Hij wachtte op een aanbieding van Barcelona, Real Madrid of Liverpool. Hij overspeelde zijn hand. Vooral toen ie zelfs een aanbieding van Bayern Múnchen niet accepteerde. Sommigen zeggen achteraf dat het door zijn zaakwaarnemer (Z'n eigen vrouw) kwam. Hij bleef in de Bundesliga en kon nooit meer aanhaken aan het niveau daarvoor. Via o.a. 1 F.C Köln, en Hertha BSC belandde de 14voudige international, met 5 doelpunten in Japan. Zijn interlands speelde hij allemaal voor 1988.
Na zijn carričre werd het mysterie Uwe Rahn steeds groter. Wat gebeurde er met de voetballer die misschien even groot had kunnen worden als zijn illustere naamgenoot Helmut Rahn? Zelfs zijn familie en vrienden wisten niet waar-ie was gebleven. Na een grondig onderzoek van een Duits-TV programma, vonden ze hem in Italië. Hij wilde alleen een telefonisch interview geven. De deur ging niet eens op een kier. Zijn vrouw deed zakelijk het woord.
Gullit werd een wereldster die zelf zijn mondje kan roeren. Zelfs in het Italiaans. Nederland vertegenwoordigend, als grootste klein voetballand.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Sommige voetballers hebben het aan zichzelf te danken dat ze geen grote naam of speler zijn geworden. Bij andere grote talenten lag het niet in eigen hand. Het verspillen van talent zichzelf aangedaan. Op het EK-88 speelden Gerald Vanenburg en Arnold Mühren, op links en rechts als aanvallende middenvelders. Oranje zonder gevleugelde aanvallers op de flanken.
Oranje speelde voorheen altijd met drie voorhoedespelers. Met dribbelaars als Piet Keizer, Coen Moulijn, Simon Tahamata of Tsjeu la Ling als passerende passanten. Soms lantefanterend, nooit meeverdedigend. Het was bijna heiligschennis van coach Michels om er vanaf te stappen. Met twee wereldaanvallers, Marco van Basten en Ruud Gullit, was de keus snel gemaakt.
Als het leven, en vooral voetballeven rechtvaardig zou zijn, waren op het EK-88 de vleugels wel degelijk bezet geweest door raspaardjes. Eén er van was René van der Gijp. Eén van de grootste talenten van zijn generatie. Een geweldige voetballer, die het echter belangrijker vond de komiek uit te hangen en te lui was om zijn eigen veters te strikken. Natuurlijk haalde ie de Nederlandse top bij PSV. Dat bleef bij twee seizoenen. Lokeren, Xamax Neuchatel, Arau en Sparta waren zijn andere stations. Tegenwoordig raaskalt-ie hinnikend, met een dildo op z'n hoofd, op een Tokkie-station. Wilfred en Johan als aangevers aan de zijkant.
De linksbuiten die had moeten schitteren, had gouden vleugels. De kleurrijke schoonheid van een vlinder gecombineerd met het charisma van een aanstaande wereldster. Het noodlot sloeg echter toe. Robbie de Wit werd, als speler van Ajax, getroffen door een hersenbloeding. De begaafde linksbuiten had aan twee jaar FC Utrecht genoeg om Ajax van zijn kwaliteiten te overtuigen. Werd nog in zijn eerste jaar bij Ajax, als 21-jarige international. Ondanks zijn achternaam, een kleurrijke toekomst in het verschiet.
Al snel publiekslieveling van Ajax, mocht echter maar 8 interlands spelen. Op vakantie in 1986 werd ie als 22jarige profvoetballer getroffen door een hersenbloeding. Het leek allemaal mee te vallen. Zijn medespelers stuurden nog een kaartje: 'We wisten niet dat je hersens had.' Het lachen verging ze al snel, de snelle technische linksbuiten, bleek zijn laatste wedstrijd te hebben gespeeld.
Een speler, bestemd voor de wereldtop, speelde maar 4 seizoenen betaald voetbal. In 8 interlands maakte hij 3 doelpunten. Waarvan er twee legendarisch zijn. Tegen België en Hongarije waren de goals gestreeld met een fluwelen voet, van een Hollandse meester.
Robbie de Wit kreeg in 1993 en 2005 nogmaals een hersenbloeding. Een hattrick nooit gewenst. Marco van Basten heeft aan de wereld kunnen laten zien wat schoonheid uit de Hollandsche school is. Moest ook te vroeg stoppen. Robbie de Wit heeft zelfs die kans nooit echt gehad. San Marco zei later dat-ie Robbie beter vond dan zichzelf. Twee Utrechtse grootheden. Overvleugeld door de pijnlijke realiteit.
tong80
Oranje speelde voorheen altijd met drie voorhoedespelers. Met dribbelaars als Piet Keizer, Coen Moulijn, Simon Tahamata of Tsjeu la Ling als passerende passanten. Soms lantefanterend, nooit meeverdedigend. Het was bijna heiligschennis van coach Michels om er vanaf te stappen. Met twee wereldaanvallers, Marco van Basten en Ruud Gullit, was de keus snel gemaakt.
Als het leven, en vooral voetballeven rechtvaardig zou zijn, waren op het EK-88 de vleugels wel degelijk bezet geweest door raspaardjes. Eén er van was René van der Gijp. Eén van de grootste talenten van zijn generatie. Een geweldige voetballer, die het echter belangrijker vond de komiek uit te hangen en te lui was om zijn eigen veters te strikken. Natuurlijk haalde ie de Nederlandse top bij PSV. Dat bleef bij twee seizoenen. Lokeren, Xamax Neuchatel, Arau en Sparta waren zijn andere stations. Tegenwoordig raaskalt-ie hinnikend, met een dildo op z'n hoofd, op een Tokkie-station. Wilfred en Johan als aangevers aan de zijkant.
De linksbuiten die had moeten schitteren, had gouden vleugels. De kleurrijke schoonheid van een vlinder gecombineerd met het charisma van een aanstaande wereldster. Het noodlot sloeg echter toe. Robbie de Wit werd, als speler van Ajax, getroffen door een hersenbloeding. De begaafde linksbuiten had aan twee jaar FC Utrecht genoeg om Ajax van zijn kwaliteiten te overtuigen. Werd nog in zijn eerste jaar bij Ajax, als 21-jarige international. Ondanks zijn achternaam, een kleurrijke toekomst in het verschiet.
Al snel publiekslieveling van Ajax, mocht echter maar 8 interlands spelen. Op vakantie in 1986 werd ie als 22jarige profvoetballer getroffen door een hersenbloeding. Het leek allemaal mee te vallen. Zijn medespelers stuurden nog een kaartje: 'We wisten niet dat je hersens had.' Het lachen verging ze al snel, de snelle technische linksbuiten, bleek zijn laatste wedstrijd te hebben gespeeld.
Een speler, bestemd voor de wereldtop, speelde maar 4 seizoenen betaald voetbal. In 8 interlands maakte hij 3 doelpunten. Waarvan er twee legendarisch zijn. Tegen België en Hongarije waren de goals gestreeld met een fluwelen voet, van een Hollandse meester.
Robbie de Wit kreeg in 1993 en 2005 nogmaals een hersenbloeding. Een hattrick nooit gewenst. Marco van Basten heeft aan de wereld kunnen laten zien wat schoonheid uit de Hollandsche school is. Moest ook te vroeg stoppen. Robbie de Wit heeft zelfs die kans nooit echt gehad. San Marco zei later dat-ie Robbie beter vond dan zichzelf. Twee Utrechtse grootheden. Overvleugeld door de pijnlijke realiteit.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Van Dennis Bergkamp wordt gezegd dat ie alleen maar mooie doelpunten heeft gemaakt. Dennis, the Non Flying Dutchman, maakte inderdaad schitterende doelpunten. De keuze welke de mooiste was is geen moeilijke. Dat was het wonderdoelpunt tegen Argentinië op het WK-98.
Er is een andere Nederlander die wél vloog. Op een WK zelfs. Scoorde niet met fluwelen voet of met een lobje. Met zijn kopbal in de finale van het WK-78, ook tegen Argentinië, brak de hemel open voor Oranje in het blauwe bastion. Dick Nanninga maakte als invaller de gelijkmaker. De 1-1 betekende verlengingen. De spits, met bakkebaarden tot op zijn kin, van Roda J.C werd pas in 1978 international. Waar Cruijffie het af liet weten nam de eveneens ketting rokende Groninger de honneurs waar op het WK in Argentinië. Op een vraag van een journalist wat ie van het dictatoriale regime van Videla vond, antwoordde hij dat ie de kogels gewoon terug zou koppen. De finale ging na zijn doelpunt alsnog met 3-1 verloren.
Dick Nanninga blijft echter de enige Nederlandse voetballer die een velddoelpunt heeft gemaakt in drie WK-finale's. Rensenbrink schoot vlak voor tijd op de paal, waar Arjen Robben in een andere finale, de hak van de doelman van Spanje raakte. De lange, keiharde spits moest het niet van hakballetjes hebben. Hij maakte wel gehakt van de verdedigers. De doelmannen bleven liever op de lijn staan. Een duel met Nanninga was bij voorbaat een verloren strijd. Een strijd die hij buiten het voetbal toch nog zou gaan verliezen. Dick Nanninga was een unieke speler. Werd pas op zijn 24ste prof. Cor van der Gijp, de all time topscorer van Feijenoord, en oom van René haalde hem naar Veendam. Samen met Ruud Geels is Nanninga de beste kopper die in Oranje heeft gespeeld. Hij speelde 15 interlands waarin ie zes keer scoorde. 15 interlands lijkt niet veel. Voor een spits die bij Veendam begon op 24jarige leeftijd en diep in het zuiden bij Roda JC eindigde als semi-prof en bloemist, een respectabel aantal.
De bourgondische Groninger en levensgenieter trof het daarna minder. Hij kreeg suikerziekte. Dat krijgen wel meer mensen. Bij Nanninga kwamen er echter complicaties. Zijn linker onderbeen moest worden geamputeerd. Door een infectie kwam ie vier maanden in coma te liggen. Ook zijn rechter onderbeen moest daarna worden afgezet. Een reus was alsnog geveld. Door hoge koorts overleed de held van het WK-78 op 66jarige leeftijd in het ziekenhuis van Maaseik in België. Een boom van een vent, zijn wortels in Groningen, zijn takken uitgeslagen in Limburg, alsnog neergehaald. Wat blijft is de herinnering aan een historisch doelpunt. Dick Nanninga, had zijn laatste luchtduel verloren. Het was een ongelijke strijd, zonder verlenging.
tong80
Er is een andere Nederlander die wél vloog. Op een WK zelfs. Scoorde niet met fluwelen voet of met een lobje. Met zijn kopbal in de finale van het WK-78, ook tegen Argentinië, brak de hemel open voor Oranje in het blauwe bastion. Dick Nanninga maakte als invaller de gelijkmaker. De 1-1 betekende verlengingen. De spits, met bakkebaarden tot op zijn kin, van Roda J.C werd pas in 1978 international. Waar Cruijffie het af liet weten nam de eveneens ketting rokende Groninger de honneurs waar op het WK in Argentinië. Op een vraag van een journalist wat ie van het dictatoriale regime van Videla vond, antwoordde hij dat ie de kogels gewoon terug zou koppen. De finale ging na zijn doelpunt alsnog met 3-1 verloren.
Dick Nanninga blijft echter de enige Nederlandse voetballer die een velddoelpunt heeft gemaakt in drie WK-finale's. Rensenbrink schoot vlak voor tijd op de paal, waar Arjen Robben in een andere finale, de hak van de doelman van Spanje raakte. De lange, keiharde spits moest het niet van hakballetjes hebben. Hij maakte wel gehakt van de verdedigers. De doelmannen bleven liever op de lijn staan. Een duel met Nanninga was bij voorbaat een verloren strijd. Een strijd die hij buiten het voetbal toch nog zou gaan verliezen. Dick Nanninga was een unieke speler. Werd pas op zijn 24ste prof. Cor van der Gijp, de all time topscorer van Feijenoord, en oom van René haalde hem naar Veendam. Samen met Ruud Geels is Nanninga de beste kopper die in Oranje heeft gespeeld. Hij speelde 15 interlands waarin ie zes keer scoorde. 15 interlands lijkt niet veel. Voor een spits die bij Veendam begon op 24jarige leeftijd en diep in het zuiden bij Roda JC eindigde als semi-prof en bloemist, een respectabel aantal.
De bourgondische Groninger en levensgenieter trof het daarna minder. Hij kreeg suikerziekte. Dat krijgen wel meer mensen. Bij Nanninga kwamen er echter complicaties. Zijn linker onderbeen moest worden geamputeerd. Door een infectie kwam ie vier maanden in coma te liggen. Ook zijn rechter onderbeen moest daarna worden afgezet. Een reus was alsnog geveld. Door hoge koorts overleed de held van het WK-78 op 66jarige leeftijd in het ziekenhuis van Maaseik in België. Een boom van een vent, zijn wortels in Groningen, zijn takken uitgeslagen in Limburg, alsnog neergehaald. Wat blijft is de herinnering aan een historisch doelpunt. Dick Nanninga, had zijn laatste luchtduel verloren. Het was een ongelijke strijd, zonder verlenging.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Als Cruijff je de beste speler van de wereld vindt, ga je niet twijfelen. Dan moet er wel een kern van waarheid in zitten. Ginola kreeg die eer van de maestro toen Ginola in Engeland de show stal bij Tottenham Hutspor. Als Dutch Gunner, kon ik niet anders dan het met Cruijffie eens zijn. Ginola had op alle fronten de gunfactor.
Van 1997 tot en met 2000 stal-ie de harten van de The Spurs fans. Tevens van het Engelse publiek op de neutrale staantribunes. De Engelse vrouwen, waaronder presentatrice Sue Barker, vielen zelfs in katzwijm. Gewend als ze in Engeland waren aan hardwerkende, mee verdedigende aanvallers, of aanvallende middenvelders met een verwoestende tackle.
In de laatste kwalificatie-wedstrijd voor het WK-94 in Amerika tegen Bulgarije verspeelde hij, geniaal solerend, de bal in de 93ste minuut. Zelden vertoond en ongeëvenaard. De voetbalgeschiedenisboeken herschrijvend.
Bulgarije counterde en scoorde de winnende treffer. Ginola werd sindsdien persona non grata in Frankrijk. Terwijl hij de wereld Penev, Kostantinov, Balakov en Stoichkov schonk. George Best schonk ook. Maar gooide gelijk z'n eigen glazen in.
In The Premier league bij The Spurs, na een mislukt seizoen bij Newcastle United, met de gruwelijk overgewaardeerde Paul Gascoigne, werd ie de onderschatte wereldtopper. Net zoals de sierlijke ex-Spurs ster Glenn Hoddle. In Engeland even zo ondergewaardeerd als Ginola in Frankrijk. Hard werken doen ze nog steeds in Engeland. Rooney, de houw degende aanvaller, een blok graniet zonder finesse is daar het voorbeeld voor de jeugd. Ene Kane, wegens gebrek in de 20e eeuw, de citizen zonder welles nietus.
Het oog van Cruijffie viel echter op de efficiënte schoonheid van de gracieuze balkunstenaar. Net zoals de echte kenners hem in 1999 kozen tot voetballer van het jaar in Engeland. Een eer die een technicus uit Nederland in 1981 ten deel viel. Frans Thijssen, speler van Ipswich Town. Ook een sieraad voor de elegantie, dribbelkunst en bewondering. Cantona en Ginola, strijders om des keizers baard. Papin, de één-benige paturain, oneerlijk, met de eer strijkend. In Frankrijk hebben ze er nog steeds geen kaas van gegeten. De kaas-en strijkplank inmiddels uit handen genomen van de corrupte Platini. In veilige handen van landen met een theedoek op hun hoofd. De plank mis slaan blijft universeel.
tong80
Van 1997 tot en met 2000 stal-ie de harten van de The Spurs fans. Tevens van het Engelse publiek op de neutrale staantribunes. De Engelse vrouwen, waaronder presentatrice Sue Barker, vielen zelfs in katzwijm. Gewend als ze in Engeland waren aan hardwerkende, mee verdedigende aanvallers, of aanvallende middenvelders met een verwoestende tackle.
In de laatste kwalificatie-wedstrijd voor het WK-94 in Amerika tegen Bulgarije verspeelde hij, geniaal solerend, de bal in de 93ste minuut. Zelden vertoond en ongeëvenaard. De voetbalgeschiedenisboeken herschrijvend.
Bulgarije counterde en scoorde de winnende treffer. Ginola werd sindsdien persona non grata in Frankrijk. Terwijl hij de wereld Penev, Kostantinov, Balakov en Stoichkov schonk. George Best schonk ook. Maar gooide gelijk z'n eigen glazen in.
In The Premier league bij The Spurs, na een mislukt seizoen bij Newcastle United, met de gruwelijk overgewaardeerde Paul Gascoigne, werd ie de onderschatte wereldtopper. Net zoals de sierlijke ex-Spurs ster Glenn Hoddle. In Engeland even zo ondergewaardeerd als Ginola in Frankrijk. Hard werken doen ze nog steeds in Engeland. Rooney, de houw degende aanvaller, een blok graniet zonder finesse is daar het voorbeeld voor de jeugd. Ene Kane, wegens gebrek in de 20e eeuw, de citizen zonder welles nietus.
Het oog van Cruijffie viel echter op de efficiënte schoonheid van de gracieuze balkunstenaar. Net zoals de echte kenners hem in 1999 kozen tot voetballer van het jaar in Engeland. Een eer die een technicus uit Nederland in 1981 ten deel viel. Frans Thijssen, speler van Ipswich Town. Ook een sieraad voor de elegantie, dribbelkunst en bewondering. Cantona en Ginola, strijders om des keizers baard. Papin, de één-benige paturain, oneerlijk, met de eer strijkend. In Frankrijk hebben ze er nog steeds geen kaas van gegeten. De kaas-en strijkplank inmiddels uit handen genomen van de corrupte Platini. In veilige handen van landen met een theedoek op hun hoofd. De plank mis slaan blijft universeel.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
|
|
