R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Mijn moeder en zus zijn autistisch en depressief. En dat zijn niet de enige in de familie.quote:Op vrijdag 28 september 2018 21:43 schreef Elpis het volgende:
Ik ben eigenlijk eerder benieuwd naar de redenen van je ouders om haleluja te roepen toen je aangaf geen kinderen te willen. Heb je ze de 1e 7 jaar dan zo'n hel gegeven?
Mijn moeder en zus hebben ook zelfmoordpogingen gedaan.
Mijn moeder is er heilig van overtuigd dat beide aandoeningen erfelijk zijn en zodoende wilde ze absoluut geen kleinkinderen.
Mercedes weet wat mijn beperking is
Groene zeep op je rug, en af laten glijden
Groene zeep op je rug, en af laten glijden
Nee ben ik het niet mee eens, als iemand iets vraagt aan een dokter moet die een weloverwogen beslissing maken in het belang van zijn/haar patient. Ik vind het weigeren van zoiets geen weloverwogen/professionele beslissing van een dokter, helemaal als iemand daar al zeer lange tijd over heeft nagedacht of diegene daardoor uiteindelijk ongewenst toch een kind krijgt.quote:Op vrijdag 28 september 2018 21:14 schreef DancingPhoebe het volgende:
[..]
Je mag met je lichaam doen wat je wil. Punt is dat je een ander vraagt iets met je lichaam te doen. En ik snap best dat veel doktoren zelfbeschikkend besluiten daar niet aan te willen doen. Of omdat ze zelf niet achter zoiets staan, of omdat ze het niet kunnen verenigen met de eed, of omdat ze bang zijn voor claims en het mogelijke gedoe. Ik vind dat een arts daar ook een deel zelfbeschikking in heeft. En daar is nu eenmaal nog geen protocol voor wat wat houvast biedt.
Aha kennelijk kwam die conclusie pas nadat ze zelf kinderen hadden. Anders was je er mogelijk niet geweest.quote:
[..]
Mijn moeder en zus zijn autistisch en depressief. En dat zijn niet de enige in de familie.
Mijn moeder en zus hebben ook zelfmoordpogingen gedaan.
Mijn moeder is er heilig van overtuigd dat beide aandoeningen erfelijk zijn en zodoende wilde ze absoluut geen kleinkinderen.
I 'm not sure about an inner child, but I do have an inner idiot who surfaces every now and then.
Mijn transistie heeft plaatsgevonden op basis van niets anders dan alleen heel graag willen. Maar dat lukte pas nadat de poortwachters die jou gaan vertellen wie je bent écht niets konden vinden om me voor gek te verklaren. Genderidentiteit is niet meetbaar, zoals een gebroken bot of een vitaminegebrek.quote:
[..]
Zo kun je het ook opvatten, maar dan gaan we voorbij aan de nuance dat ze niet meteen willen beweren dat je wilsonbekwaam bent als zij er (nog) niet aan mee willen werken. Wat hun goed recht is op ethisch gebied en niet per se op jou persoonlijk hoeft af te stralen.
Als je wat feitelijk jouw esthetische wensen zijn (wat sterilisatie is indien er geen medische noodzaak is), dan moet je misschien ook naar een car tuner gaan en niet blijven mauwen tegen de gewone garage op de hoek.
[..]
Tuurlijk pech gehad, maar dat zeggen we ook niet tegen transgenders die met zichzelf in de knoop raken. Die helpen we net als anderen met zo een medische noodzaak.
Ik mag toch hopen dat jouw transitie plaats heeft gevonden op basis van iets meer dan het alleen heel graag willen.
En het 'niet snijden in gezond vlees' argument raakt kant noch wal. Artsen snijden dagelijks in gezond vlees. Voor het weghalen van een lelijke vetbult, of wegsnijden van wild vlees op een litteken, correctie van oogleden en het knippen van amandelen.
Genderidentiteit is wellicht niet meetbaar, maar de invloed er van op je gemoed denk ik wel. Het lijkt me dan geen rare gedachtengang dat men eerst uitzoekt of er eventueel andere diagnosticering te doen is voor er tot zoiets groots als een transitie wordt overgegaan.quote:
[..]
Mijn transistie heeft plaatsgevonden op basis van niets anders dan alleen heel graag willen. Maar dat lukte pas nadat de poortwachters die jou gaan vertellen wie je bent écht niets konden vinden om me voor gek te verklaren. Genderidentiteit is niet meetbaar, zoals een gebroken bot of een vitaminegebrek.
Zijn dat allemaal puur cosmetische handelingen dan die de dokters meteen op aanvraag doen dan? Ook hier geldt dat je niet zomaar even binnen kan lopen van yo, make it go (away).quote:En het 'niet snijden in gezond vlees' argument raakt kant noch wal. Artsen snijden dagelijks in gezond vlees. Voor het weghalen van een lelijke vetbult, of wegsnijden van wild vlees op een litteken, correctie van oogleden en het knippen van amandelen.
Er spelen bij dit soort dingen ook wel meer mee. Preventieve verwijdering voor er serieuzere klachten gaan ontstaan bijvoorbeeld. Zo is er volgens mij een verhoogd risico als men later ingrijpt als de keelamandelen ontstoken zijn. Dit kan de ingreep ingrijpender maken met een langer herstel, grotere zichtbare littekens en andere complicaties.
Voor de ooglidcorrectie zijn dacht ik ook bepaalde criteria die men eerst moet halen, alvorens er ingegrepen kan worden. Tenminste, als je binnen het reguliere circuit geholpen wil worden. De hoogtij vierende plastische chirurgie is particulier en meer in de categorie u vraagt, wij snijden. Al heb je daar godzijdank ook niet een totaal vrije hand.
Mijn ma valt het ook wel zwaar dat er geen kleinkinderen komen (en dat mijn zusje en ik keuzes maken die ze niet begrijpt, maar dat is niet ontopic) maar helaas: ze moet het er maar mee doen.quote:
Hai, nieuw hier in dit topic
Ik ben dus Micky en heb een relatie, wat wil, ik ben getrouwd.
Ik heb de super harde wens om geen bio kinderen te krijgen. Die wens heb ik al vanaf mijn zevende of zo. Ik heb daar meerdere redenen voor, die redenen die kan ik best vertellen als iemand dat graag wil weten.
Maar wat mij dus opvalt om mij heen is dat kersverse mamas tegen mij komen oreren dat het zo erg is dat ik nooit zal voelen wat het is om je eigen kind vast te houden. Die onvoorwaardelijke liefde blahblah.
Ja sorry, maar ik wil dan dus zeggen "Volgens mij heb je nog last van je zwangerschapshormonen. De aankomende zeven jaar worden de meest ongelukkige van je leven, Wat erg dat ik dat nooit zal voelen". Maar ik doe het niet,
En nee ik ben geen negatief ingesteld persoon, en nee ik heb geen hekel aan kinderen. Heb jarenlang in de kinderopvang en buitenschoolse opvang gewerkt en sta nu alweer een jaar of 8 voor de klas met allemaal leuke pubers die mij het leven zuur proberen te maken, maar iedere keer weer doorkrijgen dat ik hen het leven zuur maak met mijn huiswerk en toetsen.
Mijn ouders kennen mijn keuze en waren daar ooit heel blij mee, mijn vader was vervolgens heel blij dat hij een stiefkleinzoon kreeg, mijn man heeft een zoon die overigens nu het huis uit is, maar het helemaal prima vind dat hij alleen ROPA zal zijn (reserve opa).
Mijn moeder die ooit halleluja in de gloria riep omdat ik geen kinderen wil kwam een paar jaar geleden ineens verbouwereerd naar me toe.. Om te vermelden dat haar reden dat ze geen oma wilde worden misschien toch niet helemaal op feiten berust was en dat het wat haar betreft dus wel gewoon kon,
UHHMM lolwhut.. Net of ik om JOUW WENS om geen oma te worden geen kinderen wil...
Maar goed, als iemand dus wil weten wat mijn redenen zijn wil ik dat best vertellen, maar dit is dus even mijn klaagzang.
Mijn moeder vindt het ook heel jammer dat ze geen oma zal worden. Ze is gek op kinderen.
Tap tap tap
Volgens mij maakt het mijn ouders niet zo uit.
Helaas voor de Bergman kliniek ook een doorverwijzing nodig
.
Helaas voor de Bergman kliniek ook een doorverwijzing nodig
.
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
Kinderen vind ik zelf ook best tof. Dat stuk snap ik ook wel van m'n ma: lekker druk enzo. Scheelt dat ze genoeg lui met jonge koters over de vloer krijgen, is wel gezellig voor ze.quote:
Mijn moeder vindt het ook heel jammer dat ze geen oma zal worden. Ze is gek op kinderen.
Helemaal mee eens. Daarnaast vind ik het verwijt aan de arts als je toch zwanger raakt niet echt terecht: seks hebben zonder zwanger te raken is geen recht dat bij artsen afgedwongen kan worden, het is een tegemoetkoming als ze jou daar met hun door hen opgedane kennis mee helpen, als je 100% garantie wilt om niet zwanger te worden moet je geen seks hebben. Het is natuurlijk wel zo dat artsen veel macht hebben waar ze soms op bevooroordeelde manier mee omgaan, daarom hoop ik dat mensen in de toekomst door verbeterde technologie meer macht krijgen om hun eigen medische situatie te beinvloedenquote:
[..]
Eens ja, maar een abortus heeft zeker in deze moderne tijden niet eenzelfde fysieke impact als steriliseren. Net zoals de pil.
Als de pil vervelende bijwerkingen heeft voor je, net zoals andere anticonceptiemiddelen, dan zou dat juist als een argument kunnen werken. Dat creëert al meer een medische noodzaak zeg maar.
[..]
Dit kan je niet 1 op 1 vergelijken natuurlijk. Klinkt een beetje raar misschien, maar zie het als verwijtbaar extra leed. Als men zwanger wil worden, dan neem je dat soort risico's makkelijker voor lief als er zo een beloning tegenover staat. Daarnaast kun je cru gezegd het kind ook altijd nog afstaan.
De natuur op z'n beloop laten of beïnvloeden met een niet-invasieve tactiek zoals de pil is wat anders dan een wel invasieve ingreep. Als je dusdanige klachten van je pil ondervindt, dan kun je daarmee stoppen. Als je klachten door de anticonceptie dusdanig vergergeren, dan heb je toch meer een discussie die gaat over een medische noodzaak.
Steriliseren is doorgaans nogal definitief en slecht omkeerbaar. Daar kun je niet zo maar even vanaf stappen, wat je met de pil wel kan. En dan is er genoeg documentatie beschikbaar over vrouwen bij wie die kinderwens alsnog opkomt en wat voor impact dat heeft. Die complicaties heb je dan eerder wel voor gekozen, maar daar kun je dan enorme spijt van hebben. Dat is je eigen probleem, tot het ernstige vormen aanneemt en daar lijkt het bij ongewenste kinderloosheid toch te vaak op denk ik.
Waar je met psychische klachten alsnog blij kan zijn met je kinderen en daar motivatie in kan vinden, heb je dat als ongewenst kinderloze dus niet. Dan kun je alsnog blij (proberen te) zijn met je furbabies, maar dat is voor dat oergevoel bij hen vaak niet echt hetzelfde. Het kan tevens een blijvende confrontatie met je spijtige keuze op blijven rakelen als je relatie erop stuk loopt en je opnieuw de datingmarkt op moet. Als je je aangetast voelt in je vrouwelijkheid, heb je sowieso geen lekker uitgangspunt daarvoor en dat kun je dan alleen aan jezelf verwijten.
[..]
Herkenbaar, maar nu ik wat ouder ben snap ik de overwegingen des te beter. Niet eerlijk voor individuele gevallen, maar overall denk ik wel een aardig functionele richtlijn.
Zou er trouwens niet online ook ergens een netwerk zijn waarin een aantal mensen wel weet heeft van artsen die er wel wat meer voor openstaan?
Eigenlijk moet er dan inderdaad een wettelijke bedenktijd komen, anders is het oneerlijk dat die er wettelijk niet is maar in de praktijk door tegenwerking wel, waardoor mensen valse hoop krijgen. Daarnaast is het nog heel normaal dat artsen en psychologen een opvoedende rol hebben tegenover de mensen die dit beroep niet uitvoeren. Je mag tegenover dat soort mensen geen eigen menkng hebben. Dat is logisch als er bepaalde feiten zijn en de arts/psycholoog de patient hierin duidelijk tegenspreekt, maar over gevoelens van een patient kunnen artsen en psychologen niet met feiten komen en geen discussie aangaan. Dus is het voor iedereen makkelijker om het dan maar te houden op de persoon met medische opleiding altijd gelijk heeft, ook in situaties waarin dat helemaal niet gecontroleerd kan worden.quote:
Een kind nemen/maken heeft zeer ernstige gevolgen: zowel voor je leven, als voor je gezondheid als voor dat kind zelf. Daar is geen 'wettelijke bedenktijd' voor vastgesteld. Daarvoor hoef je niet eerst door een psycholoog die bepaalt of jij wel mag voelen wat je voelt.
Mensen moeten goed worden geïnformeerd over de gevolgen van hun daden zodat ze daar een weloverwogen keuze in maken. Maar ik vind het volstrekt onzin dat je zo vreselijk betutteld wordt als je geen kinderwens hebt en dat even in een behandeling tot uiting wil laten komen.
[ Bericht 20% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 29-09-2018 10:35:02 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Ofwel de huisarts is poortwachter en bepaald wat jij wel en niet met je lichaam mag laten doen.quote:
Volgens mij maakt het mijn ouders niet zo uit.
Helaas voor de Bergman kliniek ook een doorverwijzing nodig
Ik kan me best voorstellen dat als je als twintigjarige bij de huisarts vraagt om een doorverwijzing voor een sterilisatie deze je niet gelijk koppelt aan een uroloog of gynaecoloog. Maar je nog eens laat nadenken en vraagt later terug te komen. Maar uiteindelijk moet zo'n beslissing waar je alleen jezelf mee hebt ook gewoon bij jouzelf liggen.
Het is ook niet zo dat artsen prinicipieel en moreel tegen sterilisatie zijn. Als je wat ouder bent, of al kinderen hebt (ofwel: aan je broedplicht voldaan) dan zijn ze al gelijk een stuk meegaander.
En er zijn inderdaad zat manieren om niet zwanger te worden, na geen seks is sterilisatie een van de meest zekere manieren daarvoor. En net zo valide als de pil, condoom of andere voorbehoedmiddelen.
Het mag weer ontopic. Posts verwijderd. Dank u.
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
Stel je voor dat je je game room ineens op moet geven..quote:
Heb geen geld voor kinderen en ik deel niet graag mijn speelgoed.
Althans, die komt eindelijk in ons nieuwe huis, en dat wordt toch echt wel 'n paleisje, hoop ik
Ja doei.
Van MSN geplukt:
Bron: https://www.msn.com/nl-nl(...)U8x&ocid=mailsignoutquote:© Grazia
De oppositie: 'Moeder zijn is voor mij een last'
Natuurlijk houdt Lianne (34) van haar zoontje. Maar als ze heel eerlijk is, had ze hem liever niet gekregen.
Avondritueel
"Elke avond ga ik even bij Tycho kijken als hij slaapt. Dan aai ik hem over zijn wang, druk ik een kus op zijn warrige krullen en fluister ik dat ik van hem hou. Een avondritueel dat waarschijnlijk miljoenen ouders over de hele wereld met hun slapende kinderen hebben. Soms denk ik aan die ouders en dan vraag ik me af: ben ik de enige die zich zo voelt? Ben ik werkelijk de enige moeder die, als ze naar haar kind kijkt, ook een steek van spijt in haar hart voelt? Ik kan het me haast niet voorstellen. Sterker nog, ik weet inmiddels wel zeker dat ik niet de enige ouder ben die soms denkt dat ze beter geen kind had kunnen krijgen. Maar er openlijk voor uitkomen is nog steeds een groot taboe."
Een ongelukje
"Een kinderwens heb ik nooit gehad. En toch hield ik zes jaar geleden die positieve zwangerschapstest in mijn hand. Vol ongeloof staarde ik naar de twee streepjes. Ik was gewoon aan de pil en toch was het nu raak. Een ongelukje. Ik ben nooit een type geweest dat kirrend in elke kinderwagen keek. Nooit keek ik met jaloezie naar dikke buiken, nooit gluurde ik in de winkel vertederd naar kleine kleertjes. Het verlangen om zo’n minimensje op de wereld te zetten? Ik ken het gewoon niet. Mijn vriend daarentegen was wel blij met het nieuws. Ik had verwacht dat Thijs ook in de stress zou schieten. Maar nee, hij reageerde verrassend kalm. We hadden het nooit concreet over kinderen gehad, en ook hij had het niet echt in de planning liggen. Maar waarom niet, vroeg hij zich lachend af. We waren bijna twee jaar bij elkaar – niet superlang, maar ook niet verontrustend kort. We hadden beiden een goede baan en woonden in een leuk huis. Kortom, alle ingrediënten waren aanwezig om dit kindje een fijn thuis te kunnen bieden. En daar had hij natuurlijk gelijk in. Bovendien, wat was het alternatief? Een abortus zag ik niet zitten. Dat zou Thijs mij nooit hebben vergeven, en zelf vond ik dat ook wel ver gaan, een leven vernietigen omdat ik wat twijfels had. Ik suste mezelf met het idee dat elke aanstaande moeder weleens bang is en denkt: waar begin ik aan? Dus gaf ik Thijs een dikke kus, en vertelden we een paar weken later het grote nieuws aan de familie. Mijn zwangerschap verliep prima. Geen maagzuur, geen bekkeninstabiliteit, geen bandenpijnen. Ook mijn bevalling verliep volgens het boekje. Toen hij op mijn borst werd gelegd keek ik verwonderd naar zijn mooie mondje, zijn trappelende beentjes en piepkleine handjes met nóg kleinere nageltjes. Die avond in het ziekenhuis, toen Thijs en mijn ouders al naar huis waren, hield ik Tycho in mijn armen en beloofde ik altijd voor hem te zorgen. Een belofte die nog steeds veel voor mij betekent."
Kort lontje
"Inmiddels is Tycho een vrolijke kleuter. Natuurlijk hou ik van hem, ik ben geen onmens. Ik geniet van Tycho’s slaperige koppie als hij ’s morgens bij ons in het grote bed kruipt, of als hij keihard lacht om zijn eigen kindergrapjes. Maar de initiële twijfels die ik over het moederschap had, zijn nooit verdwenen. Nog steeds denk ik dat ik beter geen moeder had kunnen worden. Het komt erop neer dat ik me gevangen voel in het moederschap. Mijn vrijheid om te gaan en te staan waar ik wil, is altijd erg belangrijk voor mij geweest, en die ben ik nu voor een groot deel kwijt. Ik ben een introvert type en graag op mezelf. Een beetje lezen, mijmeren, schrijven. Die ruimte heb ik echt nodig, maar Tycho eist mijn aandacht op. Er is een beker omgevallen, hij heeft een knikker in z’n neus geduwd of hij is boos omdat hij geen ijsje krijgt. En is het niet Tycho zelf die iets van mij wil, dan word ik wel in beslag genomen door iets wat hij met zich meebrengt: ik moet formulieren invullen voor school, een traktatie regelen of de buurjongens komen met hem spelen. Allemaal heel logische dingen, maar ik krijg er een kort lontje van als ik te weinig aan mezelf toekom. En dat reageer ik af op Tycho. Dan snauw ik dat ik niet met hem wil spelen. Op zulke momenten denk ik vooral: laat me met rust. En: ik wíl dit helemaal niet. Ik mis het moeder-gen, vermoed ik. Die verzorgende taken, ik vind er gewoon geen bal aan."
Lotgenoten
"Soms denk ik dat Tycho een betere moeder verdient. Iemand die geduldiger is, het niet erg vindt om de honderdste snotneus af te vegen en daadwerkelijk met plezier cakejes versiert. Iemand die meer lol en voldoening uit het moederschap haalt, in plaats van het vaak als last te zien. Met Thijs heb ik het nooit over mijn gevoel gehad. Hooguit toen Tycho net geboren was en ik liet vallen dat ik toch wel erg moest wennen aan het moeder zijn. ‘Ach joh, dat heeft iedere kersverse moeder’, riep hij laconiek. Ik durfde hem niet te zeggen dat dit gevoel bij mij veel dieper zat. Dat ik er toen al van overtuigd was dat ik niet voor het moederen in de wieg ben gelegd. Ook met vriendinnen die moeder zijn heb ik het hier niet over. Ze zouden het niet begrijpen. Tuurlijk vinden zij de gebroken nachten en de continue zorg zwaar, maar ze lijken er op een natuurlijke manier mee te kunnen omgaan. Er eerlijk voor uitkomen dat je eigenlijk geen kinderen had moeten krijgen, dat doe je niet zomaar. De schaamte is groot. Ik durf het al amper te denken, laat staan het hardop te zeggen. Maar een paar maanden geleden heb ik online in een besloten groep een paar ‘lotgenoten’ ontmoet. Vrouwen die ook worstelen met hun rol als moeder. Dat ik dus niet de enige moeder ben die dit heel moeilijk vindt, doet me enorm goed. Sinds ik er met anderen over kan praten, voel ik me lichter. Meer begrepen, minder een ‘freak’. Andere moeders verzuchten vaak met weemoed dat het ‘allemaal zo snel gaat’. Ik ben daar juist dankbaar voor. Want ik hoop dat ik lekkerder in mijn vel kom te zitten naarmate Tycho ouder wordt. Dat hij steeds zelfstandiger wordt en ik hem op een meer gelijkwaardige manier kan steunen en stimuleren. Ik hoop dat het dan leuk is om samen naar de film te gaan ofzo, een goed gesprek met hem te voeren of samen de stad in te lopen. Ik hoop het. Tot die tijd doe ik mijn best om zo goed mogelijk voor hem te zorgen, zoals ik hem na zijn geboorte beloofde."
Tekst: Anne Broekman Beeld: iStock
Tails tell tales
Klopt helemaal.quote:
[..]
Aha kennelijk kwam die conclusie pas nadat ze zelf kinderen hadden. Anders was je er mogelijk niet geweest.
Ik was zes toen mijn zus gediagnosticeerd werd.
Mercedes weet wat mijn beperking is
Groene zeep op je rug, en af laten glijden
Groene zeep op je rug, en af laten glijden
Wooooow jullie gaan fast and furious! Of ik fok te weinig, dat kan ook natuurlijk.
Ik heb geen relatie en ben niet aan het daten maar het valt mij tegen hoeveel mannen er al een kind hebben of (zsm) een willen. Dacht dat het voor mannen nooit zo'n ding was, flink in vergist.
In mijn omgeving hoor ik dat mensen het vreemd vinden dat ik ook geen partner zou willen die al een kind(eren) heeft. Dat vindt men "te kieskeurig en ik ontkom er toch niet aan als ik niet mijn leven lang alleen willen blijven"
Snap dat echt niet. Sowieso, waarom concessies doen, maar ook denken dat ik mijn leven lang alleen blijf/ dat dat worst scenario zou zijn.
Ik heb geen relatie en ben niet aan het daten maar het valt mij tegen hoeveel mannen er al een kind hebben of (zsm) een willen. Dacht dat het voor mannen nooit zo'n ding was, flink in vergist.
In mijn omgeving hoor ik dat mensen het vreemd vinden dat ik ook geen partner zou willen die al een kind(eren) heeft. Dat vindt men "te kieskeurig en ik ontkom er toch niet aan als ik niet mijn leven lang alleen willen blijven"
Snap dat echt niet. Sowieso, waarom concessies doen, maar ook denken dat ik mijn leven lang alleen blijf/ dat dat worst scenario zou zijn.
Concessies doen, daar ontkom je waarschijnlijk niet aan. Maar geen concessies doen op dit punt, terwijl jij echt geen kinderen wilt, ja, dat snap ik.
The love you take is equal to the love you make.
De kans dat ze kinderen hebben wordt naar mate je ouder wordt wel steeds hoger natuurlijk, alleen lijkt het mij dat er genoeg overblijven die dat niet hebben. Om volgens de logica van anderen voor zoiets je eigen principes aan de kant te zetten vind ik nogal apart.quote:Op donderdag 4 oktober 2018 14:30 schreef Rozekwarts het volgende:
Wooooow jullie gaan fast and furious! Of ik fok te weinig, dat kan ook natuurlijk.
Ik heb geen relatie en ben niet aan het daten maar het valt mij tegen hoeveel mannen er al een kind hebben of (zsm) een willen. Dacht dat het voor mannen nooit zo'n ding was, flink in vergist.
In mijn omgeving hoor ik dat mensen het vreemd vinden dat ik ook geen partner zou willen die al een kind(eren) heeft. Dat vindt men "te kieskeurig en ik ontkom er toch niet aan als ik niet mijn leven lang alleen willen blijven"
De logica van het alleen blijven ontgaat mij een beetje, lijken mij meer woorden van mensen die niet alleen kunnen zijn.
Met stijgende verbazing lees ik hier dat huisartsen/artsen 'lastig' doen over sterilisatie van kinderlozen.
Mijn huisarts heeft totaal niet moeilijk gedaan. Ik was toen 30 jaar. Wel een gesprek gehad, met goede fragen van zijn kant, maar echt geen urendurende sessie ofzo. Gewoon binnen de tijd van een reguliere afspraak.
Hups doorverwijzing naar gynaecoloog, zelfde soort gesprekje, onderzoekje, uitleg over de opties, voor- en nadelen. Keuze gemaakt, volgende gesprekje was met andere gynaecoloog omdat hij die specifieke ingreep deed, datum geprikt, uitleg. En daarna dus de ingreep.
Ik snap niet zo goed waarom men dit weigert.
Ik had tot een jaar voor m'n sterilisatie altijd tot volle tevredenheid de pil gebruikt en zou dat gewoon doorgezet hebben ware het niet dat ik trombose kreeg.
Waarschijnlijk niet direct van de pil want die slikte ik al meer dan 10 jaar. Maar ik wilde daardoor wel van de hormonen af. Medisch gezien mocht ik gewoon de pil blijven slikken, maar ik wil het gewoon niet opzoeken zeg maar.
Info over spiraaltjes gehad, maar toen dacht ik, ja getver om de zoveel jaar moet dat vervangen worden, ook spiraaltjes hebben hormonen. Behalve koper maar daar zijn de ervaringen niet zo fantastisch mee. En condooms in een lange vaste relatie..... nee vind ik ook niet fijn. En toen bedacht ik me, waarom zou ik mezelf pesten? Ik weet al jaren dat ik geen kinderen wil, dus hups get it over with, zijn we er meteen vanaf.
Mijn huisarts vroeg me wel of ik dit had overlegd met m'n man en of het wellicht geen optie is dat mijn man zich zou laten steriliseren.
Mijn man had het voor mij zeker gedaan, maar mijn overweging, als zoveel overwegingen die ik maak, is dat ik ZELF bepaald over mijn leven. Ik wil niet afhankelijk zijn van anderen.
Daarnaast, stel ik kom morgen onder een bus, dan hoop ik toch dat m'n man weer een nieuwe relatie krijgt en wellicht horen er dan wel kinderen bij...
Ik heb wel erg moeten wennen aan m'n eigen cyclus weer. Het is wat zwaarder en ik kon het eerst nooit inschatten wanneer ik ongesteld werd. Nu gebruik ik al lange tijd een app waarin ik begin en einde aangeef. Ironisch genoeg is het een app om je eisprong te bepalen zodat je gerichter bezig kunt zijn met kinderen proberen te krijgen. Ik gebruik het vooral om te kijken wanneer ik ongesteld wordt. Sinds ik van de pil af ben voel ik meestal ook m'n eisprong. Maar goed ik weet wat het is en wanneer dus paracetamolletje erin en prima.
Mijn huisarts heeft totaal niet moeilijk gedaan. Ik was toen 30 jaar. Wel een gesprek gehad, met goede fragen van zijn kant, maar echt geen urendurende sessie ofzo. Gewoon binnen de tijd van een reguliere afspraak.
Hups doorverwijzing naar gynaecoloog, zelfde soort gesprekje, onderzoekje, uitleg over de opties, voor- en nadelen. Keuze gemaakt, volgende gesprekje was met andere gynaecoloog omdat hij die specifieke ingreep deed, datum geprikt, uitleg. En daarna dus de ingreep.
Ik snap niet zo goed waarom men dit weigert.
Ik had tot een jaar voor m'n sterilisatie altijd tot volle tevredenheid de pil gebruikt en zou dat gewoon doorgezet hebben ware het niet dat ik trombose kreeg.
Waarschijnlijk niet direct van de pil want die slikte ik al meer dan 10 jaar. Maar ik wilde daardoor wel van de hormonen af. Medisch gezien mocht ik gewoon de pil blijven slikken, maar ik wil het gewoon niet opzoeken zeg maar.
Info over spiraaltjes gehad, maar toen dacht ik, ja getver om de zoveel jaar moet dat vervangen worden, ook spiraaltjes hebben hormonen. Behalve koper maar daar zijn de ervaringen niet zo fantastisch mee. En condooms in een lange vaste relatie..... nee vind ik ook niet fijn. En toen bedacht ik me, waarom zou ik mezelf pesten? Ik weet al jaren dat ik geen kinderen wil, dus hups get it over with, zijn we er meteen vanaf.
Mijn huisarts vroeg me wel of ik dit had overlegd met m'n man en of het wellicht geen optie is dat mijn man zich zou laten steriliseren.
Mijn man had het voor mij zeker gedaan, maar mijn overweging, als zoveel overwegingen die ik maak, is dat ik ZELF bepaald over mijn leven. Ik wil niet afhankelijk zijn van anderen.
Daarnaast, stel ik kom morgen onder een bus, dan hoop ik toch dat m'n man weer een nieuwe relatie krijgt en wellicht horen er dan wel kinderen bij...
Ik heb wel erg moeten wennen aan m'n eigen cyclus weer. Het is wat zwaarder en ik kon het eerst nooit inschatten wanneer ik ongesteld werd. Nu gebruik ik al lange tijd een app waarin ik begin en einde aangeef. Ironisch genoeg is het een app om je eisprong te bepalen zodat je gerichter bezig kunt zijn met kinderen proberen te krijgen. Ik gebruik het vooral om te kijken wanneer ik ongesteld wordt. Sinds ik van de pil af ben voel ik meestal ook m'n eisprong. Maar goed ik weet wat het is en wanneer dus paracetamolletje erin en prima.
klerkje
Ik heb mij toen ik 25 jaar was me laten steriliseren, ik had toen paar een relatie met mijn toekomstige vrouw. We hebben eerst dit goed besproken met mijn ouders en mijn schoonouders. Omdat wij beide autistisch zijn (ik minder dan mijn vrouw), leek dit ons de beste optie. Ik heb zelf weinig met kinderen, heb beter contact met mijn collega's/vrienden dan met mijn neefjes en nichtjes. En vrijen met condoom vond ik maar niks en had veel stress als mijn vriendin ongesteld moest worden.
Toen heb ik laten doen, eerst gesprek gehad met mijn huisarts en later op zoek naar een ziekenhuis. Het ene ziekenhuis wilde het niet doen omdat ik te jong was...
Toen maar naar een ander gegaan en dat ging prima.
Nu 10 jaar later ben ik nog steeds blij dat ik het laten doen, mijn vrouw had in het begin wel een beetje moeite mee maar die ziet het nu ook wel in dat het zo het beste is. Het bespaard ons ook veel tijd en geld, nu hebben we eigen huis en ik een men cave
Toen heb ik laten doen, eerst gesprek gehad met mijn huisarts en later op zoek naar een ziekenhuis. Het ene ziekenhuis wilde het niet doen omdat ik te jong was...
Toen maar naar een ander gegaan en dat ging prima.
Nu 10 jaar later ben ik nog steeds blij dat ik het laten doen, mijn vrouw had in het begin wel een beetje moeite mee maar die ziet het nu ook wel in dat het zo het beste is. Het bespaard ons ook veel tijd en geld, nu hebben we eigen huis en ik een men cave
Ik ben geweest. De huisarts wist waarvoor ik de afspraak had gemaakt en vroeg of ik al wat informatie opgezocht had. Hij liep met me langs informatie over steriliseren op een website en zei dat hij me door kon verwijzen als ik dat wilde.quote:
Ik weet al mijn hele vruchtbare leven dat ik geen kinderen wil, ben 34, wil ik nog iets aan de ingreep hebben mag die nu wel.
Halverwege oktober heb ik een oriënterend gesprek gepland met mijn huisarts.
Ben benieuwd naar zijn standpunten hierin, als ik die horrorverhalen hier soms hoor....
De praktijk heeft een mannelijke huisarts en een vrouwelijke. Eerst dacht ik 'dit is een vrouwending, ik ga bij de vrouw' maar ik bedacht me dat mannen zich in het algemeen beter in kunnen leven in de 'geen kinderwens' dus ga ik toch naar de man. Uiteindelijk zou het niets uit moeten maken.
Ik heb aangegeven dat ik wat meer vragen had verwacht omdat je soms verhalen hoort dat het zo moeilijk zou zijn. Hij haalde toen wel aan dat de thuissituatie mee kan spelen, maar dat uiteindelijk alleen de vrouw in kwestie weet of ze het wil. Hij vroeg kort naar mijn gezinssituatie. Ik heb aangegeven dat mijn vriend geen kinderwens heeft, maar ook niet perse tegen is. Dat was geen reden om zijn oordeel in te trekken ofzo.
Als ik tegen dingen aan liep, of ik had geen vertrouwen in het ziekenhuis, moest ik maar contact opnemen en dan zou hij me opnieuw doorverwijzen.
And the druids turn to stone...
jeeej!! Fijn als je serieus genomen wordt in je wens.quote:
[..]
Ik ben geweest. De huisarts wist waarvoor ik de afspraak had gemaakt en vroeg of ik al wat informatie opgezocht had. Hij liep met me langs informatie over steriliseren op een website en zei dat hij me door kon verwijzen als ik dat wilde.
Ik heb aangegeven dat ik wat meer vragen had verwacht omdat je soms verhalen hoort dat het zo moeilijk zou zijn. Hij haalde toen wel aan dat de thuissituatie mee kan spelen, maar dat uiteindelijk alleen de vrouw in kwestie weet of ze het wil. Hij vroeg kort naar mijn gezinssituatie. Ik heb aangegeven dat mijn vriend geen kinderwens heeft, maar ook niet perse tegen is. Dat was geen reden om zijn oordeel in te trekken ofzo.
Als ik tegen dingen aan liep, of ik had geen vertrouwen in het ziekenhuis, moest ik maar contact opnemen en dan zou hij me opnieuw doorverwijzen.
Mercedes weet wat mijn beperking is
Groene zeep op je rug, en af laten glijden
Groene zeep op je rug, en af laten glijden
