Niet meer verliefd? Deel 2

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 07:04 schreef Chai het volgende:

[..]

Jij leest ook gewoon wat je wilt lezen hè. Dat jij warm nu eenmaal als eendimensionaal geil leest betekent niet dat TS dat zo bedoelt.

Verder was voor iedereen wél duidelijk dat aantrekkingskracht en geilheid er an sich nog wel is, maar die spanning van nieuw vleesch niet meer.

Ik heb idd niet de eerste 300 posts gelezen. En in de post die ik quote in dit deel, stelt TS wel degelijk dat ze eigenlijk niet zo héél erg heet meer wordt van haar vriend (en van die ander wèl).

quote:

Op dinsdag 21 augustus 2018 21:07 schreef Pannenkoekenplantje het volgende:
Het is heel normaal, maar het maakt de relatie voor mij minder. Ik vond de seks eerst heel spannend. Nu vind ik het totaal niet meer spannend (vooral nadat we een poos samenwoonden werd het saaier). Ik heb vaker geen zin. Als we seks hebben voel ik mij, grof gezegd, minder opgewonden. Ik word moeilijker opgewonden. Waar ik eerst al opgewonden werd van iets heel kleins of dat ik ernaar verlangde om seks te hebben, heb ik dat nu echt niet meer bij hem. Ik merk dat het andersom bij hem niet zo is. Als we zoenen ofzo raakt hij al snel opgewonden, terwijl ik zoiets heb 'fijn hoor, maar krijg niet meteen zin in actie'. Ik kan knuffelen fijner vinden dan seks. Maar ik vind dat heel erg moeilijk om eerlijk toe te geven naar hem toe.

Misschien vind ik hem minder aantrekkelijk terwijl hij niet is veranderd. Misschien is het allemaal gewoontjes geworden tussen ons. Moeten we meer ons best doen? Hij is knap, er is niks mis met hem. Maar bij mijn oudcollega kan ik al gek worden van alleen zijn blik en z'n ogen. Heb ik bij mijn vriend ook wel als hij soms op een bepaalde manier naar me kijkt, maar bij mijn oud collega is het meteen raak. Het kan zijn dat ik mijn oudcollega gewoonweg veel aantrekkelijker vind. Hij is ook belachelijk knap en dan heb ik ook nog de emotionele klik met hem, waardoor ik eigenlijk alleen maar een verlangen heb naar intimiteit met hem. Als hij een kwal was had ik hem niet gemoeten. Maar naast die enorme aantrekkingskracht is er geestelijk ook een enorme klik.

Het gevoel wat ik voor die ander heb, moet ik zien terug te krijgen voor mijn vriend.

Poeh, heel eerlijk en vervelend om dit zo neer te zetten, maar dit is helaas mijn gevoel.

Ik ben (heel toevallig) dit topic beginnen volgen. En weet enerzijds niet goed wat ik hiervan moet maken. Anderzijds ben ik ergens wat "hooked", zoals je in een goede soap hebt. Wij mensen drijven ergens op verhalen zeker ? "Spanning". Saai trekt ons niet zo... (geen idee)

Zuiver filosofisch bekeken, blijf ik er bij. Dat lust en liefde twee verschillende zaken zijn. Liefde kun je in een saai hokje steken, waar het gelukkig kan zijn. Lust niet. Eros kun je niet bedwingen (rationaliseren, vangen), die gaat zijn eigen weg.

Ik heb onlangs twee boeken van Esther Perel gelezen ("Erotische Intelligentie" en "Liefde in verhouding"). Als je verhalen zoekt over mensen die verdeeld geraakten tussen lust en liefde. Die vreemd zijn gegaan (met alle gevolgen van dien), kun je in dat boek redelijk wat anekdotes vinden. Alsook hier en daar wat verklaringen. Over wat er mogelijks speelde.

Iets dat alvast "typisch" is (een gekend fenomeen), is dat wanneer de relatie verbroken wordt, de man/vrouw (van het koppel) bij zijn minnaar/minnares intrekt, die "nieuwe" relatie veelal geen lang leven beschoren is, of terug in dezelfde valkuil hervalt. De man/vrouw gaat terug vreemd (met een andere minnaar/minnares). Waardoor de persoon die in de oude relatie, de rol van minnaar/minnares bekleedde, nu zelf eens kan voelen, hoe dat voelt om "BEDROGEN" te zijn (waardoor ze mogelijks ook wat meer 'empathie' en voeling voor de ander in die rol krijgt, als je het zelf eens hebt meegemaakt).

Wat ik nog altijd niet goed begrijp, is waarom TS (Pannenkoekenplantje) daar niet heeft bij stil gestaan. Bij het gevoel van de ander. Haar vriend, toen ze seks met die andere man had. Dat is/was niet empathisch van haar. Is eerder egoïstisch (of narcistisch, zo je wilt). Ik kan begrijpen dat zulke mensen ergens in een soort "roes" -willen- verkeren. De lokroep van die roes (kick, adrenaline, passie, etc) is te sterk. Ze kunnen er geen weerstand aan bieden. Maar wat met het "geweten" (gevoel voor de ander), onze empathie ? Vind ik vreemd. Psychologisch boeiend, maar ook vreemd.

In de boeken van Esther Perel stond ook te lezen dat mannen/vrouwen die vreemdgingen en dit gedrag herhaalden, soms tot het inzicht kwamen wat er "precies" in hen speelde. Maar daarvoor is een soort van psycho-analyse of andere "bewustzijns" therapie voor nodig. Dat je meer tot inzicht komt in jezelf. Wat kom je tekort ? Aandacht ? Liep er iets fout in je jeugd ? Wat mis je precies ? Waarom zoek je dit via die seks (passie) op ? Wat hoop je daarin te vinden ? Bij die ander ? Etc...

Ook stond in die boeken te lezen, dat het vreemdgaan juist extra spannend is, omdat het 'fout' is. Omdat men dan eventjes een andere "rol" kan bekleden, die men in het echte leven verloren is (door de routine bv). Feit is ook dat het moeilijker is nog heel hevig seksueel opgewonden te worden bij iemand, waar er ondertussen een enorme liefdesband (intimiteit) is gegroeid. Veel heter is het om stiekem ergens seks te hebben (op allemaal "verborgen" en "spannende" plaatsjes). Dat draagt bij aan de kick. Seks met een "vreemde". Het gebruiken staat dan meer centraal, het persoonlijke op de achtergrond (je kent elkaar niet en wilt elkaar ook niet echt "beter" = volledig, leren kennen, enkel de leuke en spannende dingen). Terwijl bij liefde dat persoonlijke juist wel centraal staat. Liefde is TOTAAL (kan ook het tekort omarmen). Lust is meer object (ego - orgastisch) gericht en FRAGMENTARISCH. Bij lust (eros) staat het gebruiken centraal. Ik herinner me nog (op een andere website waar ik eventjes vertoefde) dat er een dame was, die ervan genoot om gangbangs te hebben met heel veel mannen. Hoe heviger, onpersoonlijker zijn hun zaad in haar mond spoten (bv bij het pijpen) hoe intenser ze daarvan genoot. Zij wou echt zeer 'dierlijk' (onpersoonlijk) gebruikt worden, zich een slet ("slut") voelen. Dat was haar grote kick (roes). Enige vorm van affectiviteit (persoonlijkheid, empathie) maakte die kick bij haar stuk. Eros -passie- is gewoon ergens een beest (Duivel). Je kan dat rationeel niet echt plaatsen. Iedere persoon heeft daarin zijn eigen kicks en fetishes. Eros (die dierlijke, wilde passie) is een beest dat je liefdevol niet bij één persoon kan houden. Dat vlakt zowiezo af.

Esther Perel geeft in haar boeken tips, hoe je het seksleven in je relatie terug spannend kan maken. Door hier samen met je partner over te praten, na te denken. Over seks moet ook gesproken worden (niet enkel zomaar 'blind' gedaan). Zo kun je de seks bv eens op andere plaats te doen, of iets stiekem, of met attributen, etc. Alsook jezelf (je rol van man/vrouw/moeder/vader) eventjes opzij kunnen en durven zetten, zodat het vuur van Eros terug gaat stromen. Probeer die slet eens te spelen. Of die verleider. Vergeet dat je op dat moment je partner (of de man/vrouw van je kinderen voor je hebt). Laat dat idee terug los. Dat is goed voor het vuur in de slaapkamer (of elders). Trek eens een pakje aan, doe eens zot (speels). Zodat dat speelse kind terug in je wakker wordt. Dat kan voor Eros enorm helpen.

Al denk ik (zuiver filosofisch gezien) dat voor veel mensen dit nooit voldoende zal zijn. Ze kunnen van die "verboden" snoepjes toch maar niet afblijven. Sommige mensen zullen altijd ergens "vreemdgaan". Van de ene kortstondige relatie/affaire naar de andere duiken. Omdat ze die passie teveel nodig hebben. Dit 'blinde' verlangen drijft hen. Ook al maakt het tegelijk veel kapot. Eros heeft naast een heel passionele (vervullende) kant ook een heel verwoestende kant Iemand de Film Damage met Jeremy Irons ooit gezien ? Dan weet je waarover ik spreek. Schitterende film. Vreselijke tragedie. De tragedie van Eros (passie, lust).

Andere mensen (zeker mensen die meer naar het aseksuele spectrum neigen) hebben daar allemaal zo geen behoefte aan, om aan die wensen van Eros te voldoen. Zij vinden rust in de liefde (in de relatie, een baken, ANKER punt) en ervaren spanning in andere activiteiten. Hoeven al dat seks (onze losgeslagen hormonen ) zo niet. Dit is gewoon voor iedereen anders. Ieder mens vertelt daarin zijn verhaal. En dat vind ik zelf heel boeiend. Ik hoor graag verhalen. Schrijf ze zelf ook graag. Veel te wollig, dat weet ik. Maar ieder zijn stijl

Esther Perel heeft in haar boeken geprobeerd om zo "neutraal" mogelijk te blijven. En dat vond ik heel mooi (een "correct" uitgangspunt). Zowel de persoon die "vreemd" gaat, als de persoon die "bedrogen" is, heeft recht op zijn gevoel, zijn verhaal, zijn waarheid. Het is ergens de kunst daar in het midden te proberen staan. Zoals men ook in de gestalttherapie beoogt. Dat "nul" (referentie) punt te vinden. Iets wat je ook bij Osho (die Goeroe, en ja, ik blijf fan, sorry ) terugvindt.

Je schreef: "Ik vind dat heel erg moeilijk om eerlijk toe te geven naar hem toe.". Je wilt je vriend niet kwetsen door dit niet te zeggen. Echter kwets je hem toch (ook door het niet te zeggen) en zelfs veel meer (denk ik). Waarom dit liefdevol voor hem verzwijgen ? Dat je niet meer zo opgewonden van de seks met hem wordt. Dat heeft niet zozeer iets met "hem" te maken (al kan hij wel daarin een klein beetje manoeuvreren, zoals ieder). Maar meer met "jou". Jouw psychologie (van het verlangen, zie ook Lacan). Want jij bent het die die kick niet meer zo sterk voelt nu. En daardoor met jezelf in de knoop bent geraakt...

Ik weet niet, zou het geen idee voor jullie als koppel (en dus zeker voor jou !) zijn om eens SAMEN naar een parenclub te gaan ? Zodat je seks (passie, lust) met andere mensen kan ervaren ? Ik zag onlangs een reportage op de Belgische tv, van Luk Alloo, die met dergelijk koppel een gesprek over liefde en lust had. Zij kozen ervoor om te SWINGEN. En dat hielp hen. De vrouw moest er eerst niet zo van weten, echter uit liefde voor haar man, is ze erin meegegaan. En nu geniet ze hier ook enorm van. Is ze helemaal enthousiast. Misschien is dat een optie voor je ?

De beste groeten,
JTL

[ Bericht 1% gewijzigd door JustTalkLove op 22-08-2018 10:37:13 ]

Het kan ook zijn dat TS ergens verslaafd is aan een soort "selectieve vorm" van aandacht. Begrijpelijk. Maar ook dat is ergens wat 'narcistisch' (vanuit ons ego). En niet echt empathisch.

Ik weet het allemaal niet goed. Sommige mensen proberen haar hier te helpen, andere beschimpen haar. Dat is allemaal aandacht (positief of negatief). En seks (de blik van de ander) is ook ergens een vorm van aandacht. Misschien is het een aandachtsstoornis die hier speelt (geen idee). Ik ben geen psycholoog van opleiding. Al lees ik er wel veel over.

Het is me toch allemaal wat

quote:

Op dinsdag 21 augustus 2018 20:31 schreef Pannenkoekenplantje het volgende:

[..]

Dit hoef je niet meer te vragen, want je weet best dat ik het hem niet ga vertellen op dit moment.

Ik vind het wel prettig om mensen te lezen die hetzelfde hebben meegemaakt en hoe dat is verlopen.

Bah bah.....en maar je vriend voorliegen en beledigen.....lekkere catch ben jij.
Ik hoop echt dat je vriend je betrapt en hij je keihard de deur wijst!

quote:

Op dinsdag 21 augustus 2018 14:40 schreef Pannenkoekenplantje het volgende:

[..]

Hoe hebben jullie eraan gewerkt? Hoe reageerde je ex en waarom werkte het uiteindelijk toch niet?

We zijn direct nadat ze erachter kwam een paar dagen weg gegaan - vrij genomen, auto gepakt en even naar een andere omgeving. Daar veel gepraat en gepraat.

Uiteindelijk gewoon proberen de draad weer op te pakken. Hier natuurlijk veel respect voor mijn (ex) vriendin dat ze daar de moeite en tijd voor nam. Gewoon leuke dingen plannen en doen. En ik heb geprobeerd het vertrouwen terug te winnen door ook meer tijd te steken in haar.

Nu is het weliswaar om andere redenen uit gegaan (meer vriendschap dan liefde). Dus nu kunnen we gewoon goed met elkaar om gaan, maar dus niet als "vriendje + vriendinnetje". Ze zegt wel dat het er diep van binnen mogelijk wel mee te maken heeft, dat ze er een punt achter heeft gezet. Kan ik ook wel begrijpen, want als je zeg maar nu al (dus na 7 jaar) vreemd gaat, hoe moet dat dan over 10, 20, 30 jaar?

quote:

Op dinsdag 21 augustus 2018 20:31 schreef Pannenkoekenplantje het volgende:

[..]

Dit hoef je niet meer te vragen, want je weet best dat ik het hem niet ga vertellen op dit moment.

Ik vind het wel prettig om mensen te lezen die hetzelfde hebben meegemaakt en hoe dat is verlopen.

Vooruit, dan heb ik hier nog een mooi verhaaltje voor je.

Ik heb twaalf jaar een relatie gehad met wat achteraf de grootste fout van mijn leven is geweest. Negen jaar zijn we getrouwd geweest en hebben we drie kinderen gekregen. De laatste 4,5 jaar is ze vreemd gegaan. Ik kwam erachter toen het 2,5 jaar aan de gang was en heb haar geconfronteerd. Met mijn stomme kop geloofde ik haar nog toen ze zei dat er nooit echt seks had plaatsgevonden en dat ze er echt echt mee zou stoppen. Nooit heeft ze ook maar de minste excuses aangeboden voor haar gedrag.

Eigenlijk wist ik daardoor dat ze het weer zou doen. Eenmaal een vreemdganger, altijd een vreemdganger. En ruim een jaar geleden was het weer precies hetzelfde liedje. Nog steeds met dezelfde gast. Ik kwam een dag eerder met de kinderen terug van vakantie ('s nachts gereden), dook het bed in en rook gelijk dat er een ander gelegen had. Toen was de maat wel vol.

Jij beseft niet wat je aanricht bij je partner. Geloof me, de kans is behoorlijk dat hij er toch een keer achter komt. Goede kans dat je medevreemdganger nu jij hem bruusk blokkeert een anoniem berichtje richting je vriend gaat sturen. Dan wordt het echt nog een stuk lastiger uit te leggen.

Men zal wel over me heen gaan vallen, maar het valt me toch op hoe vaak vreemdgaande vrouwen zo empathieloos/gewetenloos kunnen spreken over die daad. Ze lijken het vaak te zien als iets dat ze niet kunnen tegenhouden en dat je dat dan ook niet hoeft tegen te houden. Ik ben in mijn huwelijk heel veel onwijs knappe en intelligente vrouwen tegengekomen via mijn werk (universiteit), maar heb nooit de onbedwingbare behoefte gehad dat contact een bepaalde richting op te sturen. Wat ik wel deed, was open zijn richting mijn vrouw als er weer veel werd samengewerkt met een leuk collegaatje. Als je dat doet, is de spanning al voor een groot deel weg en haal je het ook niet snel meer in je hoofd om verder te gaan.

Er lijkt ook wel een vreemdgaancultuur zich te ontwikkelen door alle social media. Het is zoveel makkelijker geworden om met anderen in contact te komen en om zaken geheim te houden...
De hele situatie heeft mij echt flink beschadigd. Dacht ik eerst dat ik het nog redelijk snel kon verwerken, nu ben ik gewoon ronduit depressief. Zij gaat verder met haar leventje van rondneuken, heeft de kinderen, heeft de helft van mijn pensioen, heeft alimentatie en feitelijk heb ik niks, behalve een leeg huis en een kutgevoel dat ik zelf moet oplossen. DAT is wat jij ook aanricht. Ik hoop echt dat je wat zelfreflectie ontwikkelt, want nu ben je gewoon een van die vele egocentrische vreemdgangers, die het niks boeit wat het voor je echte partner betekent.

Edit: Ohja, waarschijnlijk is mijn jongste niet eens van mij....

Gisteren stond er een aardige column in (volgens mij) de metro:


_{Sorry voor het beetje warrige verhaal; ik typ telkens een stukje tussen mijn werkzaamheden door.}

[ Bericht 1% gewijzigd door Hi_flyer op 22-08-2018 11:31:10 ]

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 11:23 schreef Hi_flyer het volgende:

[..]

Vooruit, dan heb ik hier nog een mooi verhaaltje voor je.

Ik heb twaalf jaar een relatie gehad met wat achteraf de grootste fout van mijn leven is geweest. Negen jaar zijn we getrouwd geweest en hebben we drie kinderen gekregen. De laatste 4,5 jaar is ze vreemd gegaan. Ik kwam erachter toen het 2,5 jaar aan de gang was en heb haar geconfronteerd. Met mijn stomme kop geloofde ik haar nog toen ze zei dat er nooit echt seks had plaatsgevonden en dat ze er echt echt mee zou stoppen. Nooit heeft ze ook maar de minste excuses aangeboden voor haar gedrag.

Eigenlijk wist ik daardoor dat ze het weer zou doen. Eenmaal een vreemdganger, altijd een vreemdganger. En ruim een jaar geleden was het weer precies hetzelfde liedje. Nog steeds met dezelfde gast. Ik kwam een dag eerder met de kinderen terug van vakantie ('s nachts gereden), dook het bed in en rook gelijk dat er een ander gelegen had. Toen was de maat wel vol.

Jij beseft niet wat je aanricht bij je partner. Geloof me, de kans is behoorlijk dat hij er toch een keer achter komt. Goede kans dat je medevreemdganger nu jij hem bruusk blokkeert een anoniem berichtje richting je vriend gaat sturen. Dan wordt het echt nog een stuk lastiger uit te leggen.

Men zal wel over me heen gaan vallen, maar het valt me toch op hoe vaak vreemdgaande vrouwen zo empathieloos/gewetenloos kunnen spreken over die daad. Ze lijken het vaak te zien als iets dat ze niet kunnen tegenhouden en dat je dat dan ook niet hoeft tegen te houden. Ik ben in mijn huwelijk heel veel onwijs knappe en intelligente vrouwen tegengekomen via mijn werk (universiteit), maar heb nooit de onbedwingbare behoefte gehad dat contact een bepaalde richting op te sturen. Wat ik wel deed, was open zijn richting mijn vrouw als er weer veel werd samengewerkt met een leuk collegaatje. Als je dat doet, is de spanning al voor een groot deel weg en haal je het ook niet snel meer in je hoofd om verder te gaan.

Er lijkt ook wel een vreemdgaancultuur zich te ontwikkelen door alle social media. Het is zoveel makkelijker geworden om met anderen in contact te komen en om zaken geheim te houden...
De hele situatie heeft mij echt flink beschadigd. Dacht ik eerst dat ik het nog redelijk snel kon verwerken, nu ben ik gewoon ronduit depressief. Zij gaat verder met haar leventje van rondneuken, heeft de kinderen, heeft de helft van mijn pensioen, heeft alimentatie en feitelijk heb ik niks, behalve een leeg huis en een kutgevoel dat ik zelf moet oplossen. DAT is wat jij ook aanricht. Ik hoop echt dat je wat zelfreflectie ontwikkelt, want nu ben je gewoon een van die vele egocentrische vreemdgangers, die het niks boeit wat het voor je echte partner betekent.

Edit: Ohja, waarschijnlijk is mijn jongste niet eens van mij....

Gisteren stond er een aardige column in (volgens mij) de metro:
[ afbeelding ]

_{Sorry voor het beetje warrige verhaal; ik typ telkens een stukje tussen mijn werkzaamheden door.}

Dude, je jongste is waarschijnlijk niet van jou? Dat is echt fucked up.

Niet alle reacties gelezen, maar het gras is altijd groener aan de andere kant TS. In bijna elke relatie wordt dat intense verliefdheidsgevoel wel minder na verloop van tijd. Je zoekt gewoon een excuus om maar vreemd te kunnen gaan. Als je echt bij je partner weg zou gaan dan zou dat verliefde gevoel ook in die relatie na verloop van tijd afnemen. Je houdt nog van je partner (zeg je tenminste, ik geloof er geen reet van, anders doe je zoiets niet, maar dat terzijde) en houden van is veel belangrijker op de lange termijn dan de intense spanning dat je vaak ervaart aan het begin van een relatie.

Verder helemaal eens met de post van Hi_Flyer boven me. Je hebt geen idee wat je aanricht, je probeert het goed te praten en ik zie totaal geen spijt voor je daden. Als je echt spijt had gehad dan zou je het hem ondertussen verteld hebben. Je had wel de ballen om hem te bedriegen, maar hem in vertrouwen nemen durf je vervolgens niet. Als je echt van je partner zou houden dan zou het niet eens in je opkomen om vreemd te gaan (al helemaal niet zo lang!) en dan zou het niet eens in je opkomen om er zo lang over te liegen.

Ik hoop echt dat je partner wordt ingelicht door iemand. Damn.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 11:23 schreef Hi_flyer het volgende:
Vooruit, dan heb ik hier nog een mooi verhaaltje voor je...

Knap verwoord. En goed dit hier eens te plaatsen. Het perspectief van de ander (de persoon die bedrogen is).

Ik vraag mezelf psychologisch soms af, hoe het komt dat de ene persoon wel een "geweten" heeft. Dit geweten (het gevoel voor de ander) kan blijven behouden. Daar rekening mee houden. Zichzelf tekort doen, etc. Waar andere personen dit niet kunnen.

Dergelijk verlies van bewustzijn (voor het gevoel van de ander, het denken aan de ander), kan mogelijks door alcohol, onze hormonen, en wat nog allemaal "getriggerd" geraken. Ik weet niet of neuro-psychologen daar al eens onderzoek naar hebben gedaan (zou hen die vraag graag eens stellen). Maar naar mijn gevoel kan "lust" (met een stijging van dopamine in de hersenen) ervoor zorgen, dat de werking van het geweten afzwakt Waardoor je minder "mens" wordt. Meer dier.

Je merkt dit genoeg wanneer mensen bv teveel gedronken hebben, de PFC (prefrontale cortex) die ervoor zorgt dat we onze meer dierlijke instincten onderdrukken (ons fatsoenlijk gedragen, geen kwetsende dingen zeggen, etc) wordt door die drank wat lam gelegd. Dan krijg je pas echt een 'lamzak' (een woord dat hier in deel 1 viel).

Een ander iets, is dat zoveel mensen tegenwoordig leven vanuit een soort "egoïsme". Men wilt liefde, passie, een dikke bankrekening en wat nog allemaal hebben/voelen. Velen leven soms zo sterk vanuit zichzelf. Zo narcistisch. Ik begrijp dat niet goed...

Alsof "liefde" een koopwaar geworden is.
Als gevolg van ons neo-liberaal marktdenken ?

Geen idee.

Waar ik persoonlijk niet goed tegen kan, is al die "pijn" die wordt aangebracht. Zoals in jouw verhaal. Sommige mensen zijn daar echt ongevoelig voor. Voor de ander zijn pijn, verdriet. Ze denken in hoofdzaak aan zichzelf (hun eigen geluk, gevoel). Tja...

Worden we ergens allemaal niet wat te narcistisch ?
Is er niet meer nood aan empathie ?
Aan jezelf "tekort" kunnen doen.
Dit tekort (wat ook liefde is) te omarmen.

Geen idee.

Velen liegen, bedriegen en leven er ergens maar op los. In een soort van blind hedonisme.
Het leven als een pretpark. Tot de show over is.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 11:23 schreef Hi_flyer het volgende:

[..]

Vooruit, dan heb ik hier nog een mooi verhaaltje voor je.

Ik heb twaalf jaar een relatie gehad met wat achteraf de grootste fout van mijn leven is geweest. Negen jaar zijn we getrouwd geweest en hebben we drie kinderen gekregen. De laatste 4,5 jaar is ze vreemd gegaan. Ik kwam erachter toen het 2,5 jaar aan de gang was en heb haar geconfronteerd. Met mijn stomme kop geloofde ik haar nog toen ze zei dat er nooit echt seks had plaatsgevonden en dat ze er echt echt mee zou stoppen. Nooit heeft ze ook maar de minste excuses aangeboden voor haar gedrag.

Eigenlijk wist ik daardoor dat ze het weer zou doen. Eenmaal een vreemdganger, altijd een vreemdganger. En ruim een jaar geleden was het weer precies hetzelfde liedje. Nog steeds met dezelfde gast. Ik kwam een dag eerder met de kinderen terug van vakantie ('s nachts gereden), dook het bed in en rook gelijk dat er een ander gelegen had. Toen was de maat wel vol.

Jij beseft niet wat je aanricht bij je partner. Geloof me, de kans is behoorlijk dat hij er toch een keer achter komt. Goede kans dat je medevreemdganger nu jij hem bruusk blokkeert een anoniem berichtje richting je vriend gaat sturen. Dan wordt het echt nog een stuk lastiger uit te leggen.

Men zal wel over me heen gaan vallen, maar het valt me toch op hoe vaak vreemdgaande vrouwen zo empathieloos/gewetenloos kunnen spreken over die daad. Ze lijken het vaak te zien als iets dat ze niet kunnen tegenhouden en dat je dat dan ook niet hoeft tegen te houden. Ik ben in mijn huwelijk heel veel onwijs knappe en intelligente vrouwen tegengekomen via mijn werk (universiteit), maar heb nooit de onbedwingbare behoefte gehad dat contact een bepaalde richting op te sturen. Wat ik wel deed, was open zijn richting mijn vrouw als er weer veel werd samengewerkt met een leuk collegaatje. Als je dat doet, is de spanning al voor een groot deel weg en haal je het ook niet snel meer in je hoofd om verder te gaan.

Er lijkt ook wel een vreemdgaancultuur zich te ontwikkelen door alle social media. Het is zoveel makkelijker geworden om met anderen in contact te komen en om zaken geheim te houden...
De hele situatie heeft mij echt flink beschadigd. Dacht ik eerst dat ik het nog redelijk snel kon verwerken, nu ben ik gewoon ronduit depressief. Zij gaat verder met haar leventje van rondneuken, heeft de kinderen, heeft de helft van mijn pensioen, heeft alimentatie en feitelijk heb ik niks, behalve een leeg huis en een kutgevoel dat ik zelf moet oplossen. DAT is wat jij ook aanricht. Ik hoop echt dat je wat zelfreflectie ontwikkelt, want nu ben je gewoon een van die vele egocentrische vreemdgangers, die het niks boeit wat het voor je echte partner betekent.

Edit: Ohja, waarschijnlijk is mijn jongste niet eens van mij....

Gisteren stond er een aardige column in (volgens mij) de metro:
[ afbeelding ]

_{Sorry voor het beetje warrige verhaal; ik typ telkens een stukje tussen mijn werkzaamheden door.}

Damn man respect dat je dat hier post. Ik geloof alleen niet dat TS hier ook maar iets van aan gaat trekken gezien haar narcistische persoonlijkheid.


Misschien offtopic maar ga jij nog wat doen met dna gezien je opmerking over je jongste?

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 11:36 schreef AlwaysHappy het volgende:
Verder helemaal eens met de post van Hi_Flyer boven me. Je hebt geen idee wat je aanricht, je probeert het goed te praten en ik zie totaal geen spijt voor je daden. Als je echt spijt had gehad dan zou je het hem ondertussen verteld hebben. Je had wel de ballen om hem te bedriegen, maar hem in vertrouwen nemen durf je vervolgens niet. Als je echt van je partner zou houden dan zou het niet eens in je opkomen om vreemd te gaan (al helemaal niet zo lang!) en dan zou het niet eens in je opkomen om er zo lang over te liegen.

Sluit ik me bij aan. Het is LIEFDELOOS wat ze doet. Ze zoekt manieren om haar "gedrag" ergens terug te rijmen (en lijmen) in haar zelf. Maar de schade (de "damage", zoals in die film) is reeds aangebracht.

Gezien ze zo sterk naar die passie (aandacht) verlangt, heb ik zelf geen goed gevoel hierbij. Ik zie dit niet goed komen. Ik mis ook het inzicht. Het "bewust" zijn dat terugkomt voor de ander. Die empathie. Ik voel vooral iemand die ergens blind wat aan het 'shoppen' is, in zijn/haar leven. Zijn of haar goed recht. Jammer beseffen zulke mensen niet, welke schade ze daarmee in hun omgeving (bij anderen) aanrichten. Ik heb het zelf ook meegemaakt vorig jaar (met mijn schoonfamilie). Heb ik zelf nog altijd niet goed verwerkt. Waarom zijn sommige mensen ergens zo dom ? Is het vanuit domheid ? Ik weet het niet. Het is alvast een gebrek aan "empathie". Zoveel is duidelijk. Anders doe je dergelijke dingen niet.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 11:44 schreef 2NutZ het volgende:

[..]

Damn man respect dat je dat hier post. Ik geloof alleen niet dat TS hier ook maar iets van aan gaat trekken gezien haar narcistische persoonlijkheid.

Misschien offtopic maar ga jij nog wat doen met dna gezien je opmerking over je jongste?

Ik twijfel over wat ik ermee moet doen. Mijn moeder is heel resoluut en is er 95% van overtuigd dat hij niet van mij is. Combineer dat met dat ik nogal verrast was door de zwangerschap en mijn alarmbellen rinkelen....

De vraag is wat de consequenties zijn als hij niet van mij is. Het is een SCHAT van een driejarig jochie en ik wil hem zeker niet kwijt. Ik blijf recht op omgang houden; hoe het met alimentatie zit weet ik niet, maar van mij mag ze dan aankloppen bij de biologische vader. Die heeft ze natuurlijk al snel uit haar leventje verbannen en as we speak wordt ze uit elkaar getrokken op een Spaans strand, terwijl ik de kinderen heb...

Ik zou het echt afschuwelijk vinden als hij niet van mij is en dat is wellicht ook de reden dat ik het niet echt durf om het te laten testen.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 11:23 schreef Hi_flyer het volgende:
De hele situatie heeft mij echt flink beschadigd. Dacht ik eerst dat ik het nog redelijk snel kon verwerken, nu ben ik gewoon ronduit depressief. Zij gaat verder met haar leventje van rondneuken, heeft de kinderen, heeft de helft van mijn pensioen, heeft alimentatie en feitelijk heb ik niks, behalve een leeg huis en een kutgevoel dat ik zelf moet oplossen. DAT is wat jij ook aanricht.

Als jij verlaten was voor die kerel had je je ook zo kut kunnen voelen. Sowieso was zij dan ook verder gegaan, had ze ook de kinderen gehad, de helft van jouw pensioen, alimentatie en jij een leeg huis.

Ik snap dat als vreemdgaan uitkomt het voor de bedrogene enorm kut kan zijn. Maar er is nu eenmaal geen goede manier om een relatie te beëindigen. Er zal altijd pijn bij komen.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 11:52 schreef Hi_flyer het volgende:

[..]

Ik twijfel over wat ik ermee moet doen. Mijn moeder is heel resoluut en is er 95% van overtuigd dat hij niet van mij is. Combineer dat met dat ik nogal verrast was door de zwangerschap en mijn alarmbellen rinkelen....

De vraag is wat de consequenties zijn als hij niet van mij is. Het is een SCHAT van een driejarig jochie en ik wil hem zeker niet kwijt. Ik blijf recht op omgang houden; hoe het met alimentatie zit weet ik niet, maar van mij mag ze dan aankloppen bij de biologische vader. Die heeft ze natuurlijk al snel uit haar leventje verbannen en as we speak wordt ze uit elkaar getrokken op een Spaans strand, terwijl ik de kinderen heb...

Ik zou het echt afschuwelijk vinden als hij niet van mij is en dat is wellicht ook de reden dat ik het niet echt durf om het te laten testen.

Is dat kind geboren binnen jullie huwelijk?

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 11:54 schreef T-D het volgende:

[..]

Is dat kind geboren binnen jullie huwelijk?

Ja, en binnen die 4,5 jaar vreemdgaan.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 11:55 schreef Hi_flyer het volgende:

[..]

Ja, en binnen die 4,5 jaar vreemdgaan.

Dan kom je waarschijnlijk niet onder die alimentatie uit.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 11:52 schreef Hi_flyer het volgende:

Ik twijfel over wat ik ermee moet doen. Mijn moeder is heel resoluut en is er 95% van overtuigd dat hij niet van mij is. Combineer dat met dat ik nogal verrast was door de zwangerschap en mijn alarmbellen rinkelen....

De vraag is wat de consequenties zijn als hij niet van mij is. Het is een SCHAT van een driejarig jochie en ik wil hem zeker niet kwijt. Ik blijf recht op omgang houden; hoe het met alimentatie zit weet ik niet, maar van mij mag ze dan aankloppen bij de biologische vader. Die heeft ze natuurlijk al snel uit haar leventje verbannen en as we speak wordt ze uit elkaar getrokken op een Spaans strand, terwijl ik de kinderen heb...

Ik zou het echt afschuwelijk vinden als hij niet van mij is en dat is wellicht ook de reden dat ik het niet echt durf om het te laten testen.

Vaderschap is 99% wat je opbouwt met een kind en 1% de donatie.

Alimentatie blijft volgens mij zoals het is. Het blijft juridisch volgens mij jouw kind. En de donateur hoeft volgens mij niet mee te betalen. Maar mijn tip: maak er geen geldkwestie van.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 11:52 schreef Hi_flyer het volgende:

[..]

Ik twijfel over wat ik ermee moet doen. Mijn moeder is heel resoluut en is er 95% van overtuigd dat hij niet van mij is. Combineer dat met dat ik nogal verrast was door de zwangerschap en mijn alarmbellen rinkelen....

De vraag is wat de consequenties zijn als hij niet van mij is. Het is een SCHAT van een driejarig jochie en ik wil hem zeker niet kwijt. Ik blijf recht op omgang houden; hoe het met alimentatie zit weet ik niet, maar van mij mag ze dan aankloppen bij de biologische vader. Die heeft ze natuurlijk al snel uit haar leventje verbannen en as we speak wordt ze uit elkaar getrokken op een Spaans strand, terwijl ik de kinderen heb...

Ik zou het echt afschuwelijk vinden als hij niet van mij is en dat is wellicht ook de reden dat ik het niet echt durf om het te laten testen.

Ongelooflijk om te lezen man, lijkt me echt heel erg.
Ik zou het ook niet weten inderdaad. Voor jou is het wel gewoon je kind.

Ik wil je in elk geval heel veel sterkte wensen. Dit verdient echt niemand.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 11:52 schreef Hi_flyer het volgende:
Ik zou het echt afschuwelijk vinden als hij niet van mij is en dat is wellicht ook de reden dat ik het niet echt durf om het te laten testen.

Je mag dan misschien wel niet de biologische vader zijn (wat kan). Veel belangrijker (en van veel meer betekenis) is dat je een goede psychologische vader probeert te zijn. Door van het kind te houden, ervoor te zorgen, het lief te hebben, etc.

Bij vrienden van ons, was de man onvruchtbaar, hij is ook niet de biologische papa van zijn kind (zijn vrouw is bevrucht met zaad van een donor). Echter is hij psychologisch wel een super papa, vind ik. En voor een kind is dat laatste het belangrijkste. Geloof me vrij.

En die biologische papa (moest jij het niet zijn) zoeken ze later misschien wel eens op. Gewoon om dat stukje in zichzelf te sluiten (inzake hun identiteit). Maar veel betekenis heeft dat niet. Betekenis groeit. In het zorgen voor elkaar. Het voelen voor elkaar.

Dus kop op man. Laat je niet kisten!
Ok ?

Try to shine again.
You can do it.

Yes, we can

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 11:58 schreef JustTalkLove het volgende:

[..]

Je mag dan misschien wel niet de biologische vader zijn (wat kan). Veel belangrijker (en van veel meer betekenis) is dat je een goede psychologische vader probeert te zijn. Door van het kind te houden, ervoor te zorgen, het lief te hebben, etc.

Bij vrienden van ons, was de man onvruchtbaar, hij is ook niet de biologische papa van zijn kind (zijn vrouw is bevrucht met zaad van een donor). Echter is hij psychologisch wel een super papa, vind ik. En voor een kind is dat laatste het belangrijkste. Geloof me vrij.

En die biologische papa (moest jij het niet zijn) zoeken ze later misschien wel eens op. Gewoon om dat stukje in zichzelf te sluiten (inzake hun identiteit). Maar veel betekenis heeft dat niet. Betekenis groeit. In het zorgen voor elkaar. Het voelen voor elkaar.

Dus kop op man. Laat je niet kisten!
Ok ?

Try to shine again.
You can do it.

Yes, we can

Jij blaat een hoop over een situatie waarvan je geen flauw idee hebt hoe je zou reageren als je er zelf in zat. Serieus, waar haal je het vandaan?

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 12:02 schreef loveli het volgende:
Jij blaat een hoop over een situatie waarvan je geen flauw idee hebt hoe je zou reageren als je er zelf in zat. Serieus, waar haal je het vandaan?

Beste kun je de betreffende persoon hierop laten antwoorden a.u.b. Jouw geblaat is hiervoor ook niet nodig. Waar haal jij dat vandaan ? (retorische vraag)

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 12:05 schreef Chai het volgende:
Ik vind vooral dat TS heel weinig heeft nagedacht in die twee jaar. En wat ze nu wil doen weet ze nog steeds niet, dat hoopt ze helder te krijgen met behulp van een psycholoog. Haar gevoelens staan nog altijd centraal, de gevoelens van haar vriend lijken nog steeds geen enkele rol te spelen in haar afwegingen.

Ja, dat mis ik ook (in dit verhaal). Hij ziet haar graag. Ook de seksuele aantrekkingskracht is er voor hem nog. Maar ja, is dat voldoende voor haar ? De liefde is daarin soms een moeilijk vraagstuk. Hoe minder mensen van die liefde verwachten, hoe beter eigenlijk (vind ik). Maar ja, dat verkoop je niet zo gemakkelijk. In onze shopcultuur

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 12:05 schreef Chai het volgende:

[..]

Ik vind vooral dat TS heel weinig heeft nagedacht in die twee jaar. En wat ze nu wil doen weet ze nog steeds niet, dat hoopt ze helder te krijgen met behulp van een psycholoog. Haar gevoelens staan nog altijd centraal, de gevoelens van haar vriend lijken nog steeds geen enkele rol te spelen in haar afwegingen.

Haar vraag is 'wat moet ik doen'. Daarvoor zijn de gevoelens van haar vriend natuurlijk alleen relevant als die de relatie wil beëindigen, omdat je nu eenmaal niet alleen door kan gaan met een relatie.

Ik snap het allemaal, vreemdgaan is net fraai en je kan er iemand ongelofelijk veel pijn mee doen. Maar voor haar vraag is het niet zo heel belangrijk wat de fokgemeente er allemaal van vindt. Dat is al lang en breed bekend: vreemdgaan wordt hier al snel gezien op het niveau moord en doodslag. Ik chargeer nu een klein beetje, maar ach, waarom ook niet.