Het innerlijke zelfbeeld

quote:

Op vrijdag 27 juli 2018 19:39 schreef Maharski het volgende:

[..]

Dat is het precies: geprojecteerde angst. En als ik het zo lees ook een negatieve omgeving. Ken dat wel ook uit m'n eigen ouderlijke huis.
Als je daar naar luistert, zul je altijd klein blijven. Durf op je bek te gaan. Daar leer je alleen maar van.

Dank je, dit is zo waar. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar dat is dus het proces waar ik op dit moment mee bezig ben.

quote:

Op vrijdag 27 juli 2018 20:33 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Op welke manier bevestig je anderen dan in hun zelfbeeld?

In de zin dat anderen vanuit hun eigen zelfbeeld, angsten en meningen reageren. Als je meespeelt en niet tegen hen ingaat bijvoorbeeld, of vragen stelt, bevestig je dus eigenlijk hun gelijk, of het gelijk dat ze denken te hebben.

quote:

Op vrijdag 27 juli 2018 23:01 schreef Maharski het volgende:

[..]

Heb respect voor je eigen proces. Maar dat heb je volgens mij ook prima. Klinkt mij heel gezond in oren dit, deze ontwikkeling. Kijk, we zijn allemaal van jongs af aan op een bepaalde manier geconditioneerd. Alleen hebben we strategieën leren ontwikkelen om onze diepste essentie te beschermen. Voor jou is dat wat jij hier beschrijft, voor mij zijn dat ook zo m'n dingen. Allemaal hebben we dat. Bevrijding van dat alles kán..... Maar het is vaak ook een lang en moeizaam proces. Confronterend ook, pijnlijk vaak. Voor mij persoonlijk viel dat mee, al heb ik ook zeer zeker voor dit alles flink geleden in het leven hoor. Niemand zegt dat het makkelijk is. Denk niet dat ik het hier over luchtige shizzle heb... Ja, het kan luchtig en licht wórden. Ergens is het dat al, want zo is de werkelijkheid eigenlijk, maar voor ons mensen, met onze complexe geesten en complexe denken vanuit ons geheugen, valt het vaak niet mee.
Iets kan een illusie zijn, maar dat betekent niet dat die niet heel realistisch kan aandoen en pijn kan doen. Het is wat je zegt, je moet zelf zien wil het z'n zwaarte verliezen.

En het is hartstikke waar: vriendschappen zijn heel vaak gebaseerd op elkaars ego bevestigen: 'als jij mij niet bevestigt, mag ik jou niet!'. Een echte egowet. Niet dat mensen zich daar bewust van zijn, maar daar komt het vaak wel op neer. 'Bevestig mij in mijn idee over mezelf, of ik heb je niet meer nodig en ga wel andere vrienden zoeken die dat wél doen'.

Ik mediteer 2 keer per dag 'formeel' (althans das meestal de bedoeling, vaak ook 1 keer), en door de dag heen probeer ik ook zo veel mogelijk 'wakker te zijn'. Tenminste, dat was de methode de afgelopen jaren. Zo deed ik het.

Nu hou ik dat nog steeds een beetje aan, omdat ik 'in het gewaarzijn vertoeven' gewoon prettig vind en dat het meest als puur contact met m'n essentie voelt. Even gewoon lekker puur Zijn, in je essentie zakken.
Ben niet meer zo op zoek in meditatie. Heb wel gevonden wat er te vinden valt ermee wat dat betreft. Maar vind het heerlijk om daar ook lekker in te vertoeven zonder dat het element van zoeken daar nog in aanwezig is. Dan kan ik helemaal versmelten met alles. Thuiskomen in de Bron..

Naja, m'n proces gaat zoals het gaat. En ja, het is best pijnlijk, want sommige dingen houden op te bestaan, of ik moet er afscheid van nemen omdat het me niks goeds brengt. Dat is best lastig als je het al een groot deel van je leven met je meedraagt. Ik ben ook best wel perfectionistisch op sommige vlakken en vind dan dat ik resultaat moet zien na een bepaalde tijd. Dat probeer ik wel los te laten, want dat helpt niet en bij zoiets als dit is dat ook gewoon niet hoe het werkt. Ik ga in elk geval ermee door en slechter word ik er sowieso niet van.

Fijn dat het voor jou nu zo natuurlijk aanvoelt, lijkt me erg prettig als je je gewoon even kan terugtrekken mentaal en gewoon kunt zijn zonder alle gedachten en emoties. Dus alle meditatie en zelfonderzoek heeft z'n vruchten wel afgeworpen. Ben ook erg benieuwd waar het schip gaat stranden in m'n eigen proces.

quote:

Op zondag 29 juli 2018 16:34 schreef Polenbatser het volgende:

In de zin dat anderen vanuit hun eigen zelfbeeld, angsten en meningen reageren. Als je meespeelt en niet tegen hen ingaat bijvoorbeeld, of vragen stelt, bevestig je dus eigenlijk hun gelijk, of het gelijk dat ze denken te hebben.

Wow, dat is toevallig deze reactie op dit moment. Ter verduidelijking, ik realiseerde me vandaag ineens dat ik eigenlijk altijd gelijk had willen hebben. En dat ik eigenlijk bijna nooit gelijk heb als de definitie van gelijk in onzekere zaken is: wat het meest effectief / goed voelt, waar de meeste mensen het mee eens zijn, mensen met meer kennis. Vroeger kon ik daar boos om worden, nu lijk ik dat stadium eindelijk voorbij te zijn en het voelt als een bevrijding. Mn realisme betracht erbij te zeggen: voor zolang dat duurt, maar mijn bijgestelde verwachtingen op andere gebieden zijn ook wel meer blijvend dan tijdelijk gebleven de laatste tijd. Wat is de reden dat jij andermans gelijk bevestigen erg vind? Het is eigenlijk de enige manier vaak om vriendschappen te behouden merk ik , hoe goede vrienden het ook zijn (gaat ook om familie) en totale afzondering van andere mensen, waar ik vaak door dit gegeven ook zeker toe neig, vind ik dan net wat erger dan bijna nooit gelijk krijgen. Het scheelt voor mijn gevoel soms niet heel veel, maar het is in mijn geval wel genoeg om de keuze helder te hebben. Want aan gelijk krijgen heb je niet echt iets concreets.

[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 29-07-2018 23:08:50 ]

quote:

Op zondag 29 juli 2018 23:38 schreef Maharski het volgende:

Misschien zit er ook iets onder de neiging altijd een diametraal andere mening dan 'de meerderheid' erop na te houden?

Nou, altijd is niet zo. Ik reageer alleen in r&p en hoewel ik op meerdere posts reageer, verkondig ik dezelfde mening over hetzelfde onderwerp. Die is gebaseerd op mijn ervaring waardoor het me boos maakt en als gevolg daarvan die mening is ontstaan, niet omdat ik het fijn vind om een andere mening dan anderen te hebben, gezien wat het mij oplevert als ik mijn mening uit: reacties waarbij mensen hun eigen mening geven vaak zonder die met details te verantwoorden of dat ze zin hebben in een discussie en bij mij daardoor nog meer boosheid en frustratie. Ik had een ander idee bij een forum. Ik dacht forum is discussie en met logische argumenten op andermans mening reageren. Maar het onderwerp r&p leent zich daar niet voor, het wordt niet belangrijk genoeg gevonden om op die manier over na te denken. Of misschien: door gebrek aan eenduidige bewijzen/onderzoeksresultaten heeft het geen enkele zin. Maar dan snap ik niet waarom dit nog onderdeel is van een forum. Alleen in naam . Dat heb ik dan verkeerd begrepen, dit is meer een sociaal babbelhoekje waarin men een gezellige sfeer of juist elkaar afzeiken of over de eigen problemen het hart uitstorten en daarover advies krijgen wil en verder niets.

quote:

Op zondag 29 juli 2018 19:37 schreef Maharski het volgende:

[..]

Je patronen onderzoeken, maakt onderdeel uit van zelfonderzoek. Je patronen helder krijgen, leidt tot zelfkennis. Dingen worden zo als het ware uit het donker bevrijd (dat wat normaal ongezien blijft door onoplettendheid en niet werkelijk kijken en aanraken).

En het beste is als ze dan niet zozeer bekijkt om in te grijpen en/of ze te veranderen. Het (door)zien ervan, zorgt dat het zichzelf bevrijdt.

Zie het als een dier in het wild observeren... je kunt niet z'n natuurlijke gedrag observeren als je ingrijpt en je ermee gaat bemoeien. Als je een vogeltje bestudeert, en je draait je hoofd er naartoe, issie al weggevlogen. Zo is het ook als je vanuit je ik je ik gaat proberen te veranderen. Zo worden patronen niet écht helder.

Maar het is natuurlijk aan jou hè... Als het gaat om met een negatieve omgeving te leren dealen, moet je ook gewoon natuurlijk grenzen leren stellen en leren voor jezelf op te komen. Imo ben je gewoon goed bezig zoals je bezig bent.

Patronen onderzoeken is inderdaad de fase waar ik nu inzit, het begin dus nog. Bepaalde patronen zijn al wel duidelijk, omdat het gewoon erg opvallend is, maar er zullen ook nog allemaal micropatronen, of hoe je het wilt noemen, onder liggen. Je hebt gelijk dat ik eerst moet leren ze te zien en te observeren voordat ik het überhaupt kan loslaten danwel veranderen. Dat zal sowieso wel een tijd duren denk ik. Ik wil ook kijken of ik een retraite of iets dergelijks kan doen. Nooit eerder gedaan, maar ben erg benieuwd of zoiets dingen bovenbrengt en of het me verder helpt. Denk dat het erg behulpzaam kan zijn en zo niet is het in elk geval een nieuwe ervaring geweest.

Wat betreft grenzen stellen is dat wel iets dat ik echt actief wil veranderen en ik moet eerlijk bekennen dat ik in dat geval niet zo goed zie hoe patronen bevrijden door herkenning ervan dat gaat helpen. Grenzen stellen is toch vaak in contact met anderen waar een 'actie - reactiestructuur' geldt. Als ik van mezelf herken dat ik snel ingeef, maar dat dat eigenlijk niet uitmaakt, omdat de mening van de ander er sowieso niet toe zou moeten doen (in de zin van dat het mijn beslissingen niet zou moeten beïnvloeden). Dus of ik nou instem met die ander of niet, het doet er netto niks toe voor mij, dan merk ik dat ik vaak later toch een soort van verantwoording moet afleggen aan de betreffende persoon. Ik pak ook even de reactie van geeninspiratie1235 erbij, want dat overlapt.

quote:

Op zondag 29 juli 2018 22:56 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Wow, dat is toevallig deze reactie op dit moment. Ter verduidelijking, ik realiseerde me vandaag ineens dat ik eigenlijk altijd gelijk had willen hebben. En dat ik eigenlijk bijna nooit gelijk heb als de definitie van gelijk in onzekere zaken is: wat het meest effectief / goed voelt, waar de meeste mensen het mee eens zijn, mensen met meer kennis. Vroeger kon ik daar boos om worden, nu lijk ik dat stadium eindelijk voorbij te zijn en het voelt als een bevrijding. Mn realisme betracht erbij te zeggen: voor zolang dat duurt, maar mijn bijgestelde verwachtingen op andere gebieden zijn ook wel meer blijvend dan tijdelijk gebleven de laatste tijd. Wat is de reden dat jij andermans gelijk bevestigen erg vind? Het is eigenlijk de enige manier vaak om vriendschappen te behouden merk ik , hoe goede vrienden het ook zijn (gaat ook om familie) en totale afzondering van andere mensen, waar ik vaak door dit gegeven ook zeker toe neig, vind ik dan net wat erger dan bijna nooit gelijk krijgen. Het scheelt voor mijn gevoel soms niet heel veel, maar het is in mijn geval wel genoeg om de keuze helder te hebben. Want aan gelijk krijgen heb je niet echt iets concreets.

In principe is er niks ergs aan anderen gelijk geven, want zoals je zegt, in bepaalde zaken is er geen gelijk of ongelijk. Iemand kan iets heel anders ervaren dan een ander en dus hebben beiden gelijk voor zichzelf. Het probleem wat ik ervaar is dat als ik een ander gelijk geef over iets dat primair mezelf aangaat (en ik deed dat vaak, want ik was bang om tegenspraak te geven), dat ik dan in een latere fase dat terugkrijg en verantwoording moet afleggen en dat het eigenlijk een groter probleem is op dat moment dan als ik meteen had gezegd het niet eens te zijn. Misschien makkelijker uit te leggen aan de hand van een voorbeeldje:

Met X een gesprek over studiekeuzes, X kiest voor dezelfde studie als zijn/haar vader of moeder, want die hebben een eigen bedrijf en X kent dat beroep dus van dichtbij en kan later het bedrijf overnemen. Prima keuze als dat is wat je echt wilt, maar sommige mensen maken de keuze vanuit een gevoel van veiligheid (baangarantie, zelf geen risico hoeven nemen met het opstarten van een bedrijf e.d.), of druk van de ouders. Stel ik zeg tegen X, ik wil studie Y gaan doen en Y is iets dat buiten ons normale veld ligt, geen ouders of vrienden die iets soortgelijks doen, of Y heeft misschien geen baangarantie, dan kan dat voor X heel beangstigend zijn, want ja hetzelfde doen als je ouders was eigenlijk de beste keuze? Toch? Vanuit die situatie kunnen mensen dus heel negatief reageren, omdat ze zelf gerustgesteld willen worden dat ze de juiste keuze maken of hebben gemaakt. Als X dan zegt, 'goh dat is toch niks voor jou' en ik durf er niet tegenin te gaan en zeg, 'ach ja, misschien heb je gelijk', maar ondertussen weet ik dat ik het toch ga doen dan krijg je dus later een moment waarop X zegt van 'ga je nu toch Y studeren? Ik dacht dat je had ingezien dat dat niks voor je was' of iets in die trant. In elk geval strookt je gedrag dan niet met wat je tegen hen zei (het gelijk geven) en dan moet je dus uitleg geven (verantwoording afleggen) over waarom je nu iets anders doet dan dat je zei.

Dus mijn probleem is dat meegaan die mensen bevestigt in hun gelijk en vervolgens komt het weer bij mij terug. Als het iets kleins is maakt het niet uit en als het iets is dat primair henzelf aangaat dan heb ik er ook weinig problemen mee, maar als anderen vanuit hun zelfbeeld mij iets op proberen te leggen heb ik er wel moeite mee. Of nou ja, ik geef dus wel gelijk, maar vervolgens krijg ik dat probleem van verantwoordelijkheid afleggen. Dat doe ik zelf, maar dat is dus iets waar ik nu vanaf wil.Het is iets wat ik van huis uit heb meegekregen, anderen (ouders) bepaalden eigenlijk alles en ik heb dus nooit geleerd grenzen te stellen, of om te ontdekken wat ik nou zelf eigenlijk wil in het leven, wat vind ik leuk om te doen? En al met al levert het me heel veel stress op, de interactie met anderen, want ik cijfer mezelf veel te veel weg. Sja, ik zit nu waarschijnlijk in de fase waarin ik aan het overcompenseren ben wat betreft mijn mening geven en het ergens niet mee eens zijn, maar dat is ook hoe je leert toch?

Maar goed, is niet makkelijk en ik herken zeker wat je zegt dat het vaak makkelijker is om mensen gelijk te geven. Jezelf afzonderen hoeft ook niet, maar er is natuurlijk ook een middenweg, je kunt best een dag minder bereikbaar zijn als je daar behoefte aan hebt. Je hoeft niet meteen een hutje op de hei te kopen natuurlijk. Alhoewel dat best fijn klinkt moet ik bekennen.

Dit is nu een heel verhaal en merk dat ik het vandaag niet zo duidelijk op papier krijg. Hoop dat ik jullie in elk geval goed heb begrepen.

quote:

Op maandag 30 juli 2018 14:18 schreef Polenbatser het volgende:

In principe is er niks ergs aan anderen gelijk geven, want zoals je zegt, in bepaalde zaken is er geen gelijk of ongelijk. Iemand kan iets heel anders ervaren dan een ander en dus hebben beiden gelijk voor zichzelf. Het probleem wat ik ervaar is dat als ik een ander gelijk geef over iets dat primair mezelf aangaat (en ik deed dat vaak, want ik was bang om tegenspraak te geven), dat ik dan in een latere fase dat terugkrijg en verantwoording moet afleggen en dat het eigenlijk een groter probleem is op dat moment dan als ik meteen had gezegd het niet eens te zijn. Misschien makkelijker uit te leggen aan de hand van een voorbeeldje:

Met X een gesprek over studiekeuzes, X kiest voor dezelfde studie als zijn/haar vader of moeder, want die hebben een eigen bedrijf en X kent dat beroep dus van dichtbij en kan later het bedrijf overnemen. Prima keuze als dat is wat je echt wilt, maar sommige mensen maken de keuze vanuit een gevoel van veiligheid (baangarantie, zelf geen risico hoeven nemen met het opstarten van een bedrijf e.d.), of druk van de ouders. Stel ik zeg tegen X, ik wil studie Y gaan doen en Y is iets dat buiten ons normale veld ligt, geen ouders of vrienden die iets soortgelijks doen, of Y heeft misschien geen baangarantie, dan kan dat voor X heel beangstigend zijn, want ja hetzelfde doen als je ouders was eigenlijk de beste keuze? Toch? Vanuit die situatie kunnen mensen dus heel negatief reageren, omdat ze zelf gerustgesteld willen worden dat ze de juiste keuze maken of hebben gemaakt. Als X dan zegt, 'goh dat is toch niks voor jou' en ik durf er niet tegenin te gaan en zeg, 'ach ja, misschien heb je gelijk', maar ondertussen weet ik dat ik het toch ga doen dan krijg je dus later een moment waarop X zegt van 'ga je nu toch Y studeren? Ik dacht dat je had ingezien dat dat niks voor je was' of iets in die trant. In elk geval strookt je gedrag dan niet met wat je tegen hen zei (het gelijk geven) en dan moet je dus uitleg geven (verantwoording afleggen) over waarom je nu iets anders doet dan dat je zei.

Dus mijn probleem is dat meegaan die mensen bevestigt in hun gelijk en vervolgens komt het weer bij mij terug. Als het iets kleins is maakt het niet uit en als het iets is dat primair henzelf aangaat dan heb ik er ook weinig problemen mee, maar als anderen vanuit hun zelfbeeld mij iets op proberen te leggen heb ik er wel moeite mee. Of nou ja, ik geef dus wel gelijk, maar vervolgens krijg ik dat probleem van verantwoordelijkheid afleggen. Dat doe ik zelf, maar dat is dus iets waar ik nu vanaf wil.Het is iets wat ik van huis uit heb meegekregen, anderen (ouders) bepaalden eigenlijk alles en ik heb dus nooit geleerd grenzen te stellen, of om te ontdekken wat ik nou zelf eigenlijk wil in het leven, wat vind ik leuk om te doen? En al met al levert het me heel veel stress op, de interactie met anderen, want ik cijfer mezelf veel te veel weg. Sja, ik zit nu waarschijnlijk in de fase waarin ik aan het overcompenseren ben wat betreft mijn mening geven en het ergens niet mee eens zijn, maar dat is ook hoe je leert toch?

Maar goed, is niet makkelijk en ik herken zeker wat je zegt dat het vaak makkelijker is om mensen gelijk te geven. Jezelf afzonderen hoeft ook niet, maar er is natuurlijk ook een middenweg, je kunt best een dag minder bereikbaar zijn als je daar behoefte aan hebt. Je hoeft niet meteen een hutje op de hei te kopen natuurlijk. Alhoewel dat best fijn klinkt moet ik bekennen.

Dit is nu een heel verhaal en merk dat ik het vandaag niet zo duidelijk op papier krijg. Hoop dat ik jullie in elk geval goed heb begrepen.

Ik betwijfel of het feit dat je verantwoording af moet leggen ligt aan je gebrek aan consequentheid.
Volgens mij had je net zo goed verantwoording moeten afleggen of ruzie gekregen als je er gelijk al tegenin was gegaan, of was dat in dit geval niet zo?
Bij jou is het anders dan bij mij. Tenzij het een extreme situatie is, geef ik anderen niet alleen gelijk door het te zeggen, maar doe ik ook wat ze willen en geef ik ze in gedachten gelijk.
Ben je er al eens gelijk tegenin gegaan als mensen iets zeiden waarvan je dacht: ik ga het toch niet doen en wat was dan de reactie?
En wat zou volgens jou dan het compromis zijn tussen altijd iedereen gelijk geven en afzondering?

quote:

Op dinsdag 31 juli 2018 01:27 schreef Maharski het volgende:
Pleasen.... en dan vervolgens inderdaad de boel moeten uitleggen 'want je zei toch eerst...'. Dat is meteen de keerzijde van pleasen, want zo leren mensen je dus niet werkelijk kennen.
Onder de neiging te pleasen, zitten altijd ideeën over je zelf waardoor je dat doet. Ik zit zelf ook in de fase dat ik dergelijke neigingen meer aan het onderzoeken ben. Je kunt zo heel wat onbewuste aannames tegenkomen over wat je gelooft over je zelf. Het 'kleine - valse - zelf' is een bouwwerk vol (belemmerende) aannames en overtuigingen die je voortdrijven in het dagelijks leven.

Dergelijke overtuigingen en aannames kun je bijvoorbeeld met de 4 vragen van Byron Katy onderzoeken.

Je moet alleen dingen uitleggen als je het 1 zegt en het ander doet.
Ik heb zelf geleerd dat je nu eenmaal moet kiezen; goede sociale contacten en ook echt doen wat anderen willen, of je eigen ding doen en altijd ruzie hebben.
Ruzie gaat over, maar fijn is het niet.
Dat is niet iets wat je moet onderzoeken met onbewuste aannames of wat dan ook, ten minste voor welke concrete oplossing zorgt dat dan?, daarin maakt ieder persoon gewoon automatisch een afweging waar diegene het beste tegen kan.

quote:

Op dinsdag 31 juli 2018 15:10 schreef Maharski het volgende:

Onder gedragingen/automatische neigingen, zitten altijd conditioneringen. Dat wil zeggen: aangeleerde ideeën. Bijvoorbeeld van je ouders, je vrienden, school, je kindertijd, die je bent gaan geloven. Je hebt ze je eigen gemaakt. Meestal weet je dat niet eens. Maar wat je (onbewust) gelooft heeft enorm veel kracht! Niet voor niets dat zoiets als religie ook een onwijs bepalend effect heeft op mensen. De kracht van geloof is een niet te onderschatten iets.

Voor welke concrete oplossing zorgt dat? Als zoiets komt bloot te liggen, dan kun je het tegen het licht houden, er naar kijken: maar klopt dit eigenlijk wel? Hoe kan er zeker van zijn dat dit wel waar is? In hoeverre beïnvloed dit mij? Stukken worden zo als het ware bevrijd uit de duisternis van het onderbewuste. En met dezelfde kracht als dat overtuigingen een sturende werking op je hebben, raak je ervan bevrijdt als ze worden doorzien als iets waar je niet langer in gelooft.

Waarom zou ik dat willen? Ik lees immers nog steeds geen concrete oplossing hierin voor het feit dat andere mensen boos worden.

quote:

Op maandag 30 juli 2018 16:58 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ik betwijfel of het feit dat je verantwoording af moet leggen ligt aan je gebrek aan consequentheid.
Volgens mij had je net zo goed verantwoording moeten afleggen of ruzie gekregen als je er gelijk al tegenin was gegaan, of was dat in dit geval niet zo?
Bij jou is het anders dan bij mij. Tenzij het een extreme situatie is, geef ik anderen niet alleen gelijk door het te zeggen, maar doe ik ook wat ze willen en geef ik ze in gedachten gelijk.
Ben je er al eens gelijk tegenin gegaan als mensen iets zeiden waarvan je dacht: ik ga het toch niet doen en wat was dan de reactie?
En wat zou volgens jou dan het compromis zijn tussen altijd iedereen gelijk geven en afzondering?

Klopt, als ik er eerder tegenin was gegaan zou er ook discussie of ruzie geweest zijn, maar alleen omdat ik vanaf het begin nooit heb gedurfd om dat te doen. Mensen zijn het dus niet gewend en schieten dan in de verdediging, omdat het wellicht als 'aanval' voelt. In elk geval is het een andere reactie dan ze gewend zijn en knibbelt het misschien ook aan hun positie en zelfbeeld en dat is natuurlijk eng en moet afgeslagen worden.

Mijn voorbeeld was ook een vrij extreme situatie, maar in m'n hoofd geef ik mensen meestal geen gelijk, terwijl ik dan qua gedrag wel laat zien dat ze gelijk hebben. Conflictontwijking e.d. En ik durf niet voor mezelf op te komen, als een vriend(in) bijvoorbeeld om een gunst vraagt die mij eigenlijk helemaal niet uitkomt geef ik vaak gewoon in. Dingen als samen willen rijden naar iets bijvoorbeeld, maar dan ook vragen of ik hem/haar kom ophalen (en wat dan betekent dat ik een half uur eerder weg moet, of om moet rijden). Dat is prima als het in evenwicht is, maar als het altijd dezelfde vriend is die dat vraagt en die zelf geen auto heeft dan durf ik niet te zeggen dat het me niet uitkomt, of dat het zo wel erg eenzijdig wordt. Andersom merk ik vaak dat er wel duidelijk een grens aan wordt gegeven. Nu ben ik hier wel beter in geworden en ik zeg gewoon, prima als je mee wilt rijden, maar ik rijd om 17 uur weg bij huis, dus als je mee wilt moet je er voor die tijd zijn. Dan is er ook weinig ruimte voor discussie.

Maar ja, er tegenin gaan levert soms ook gewoon een discussie op waar ik geen zin in heb, dus eigenlijk merk ik dat ik gewoon weinig zin meer heb in contact met die mensen. Het is niet dat ik me dus bewust wil afzonderen, maar meer een gevolg van. Ik weet niet echt of ik een compromis wil sluiten wat dit betreft, want de oplossing is dat de dynamiek in de vriendschap moet veranderen. Dat is iets wat besproken zal moeten worden, maar dat wil ik niet doen voordat mijn patronen en onderliggende systemen duidelijk zijn voor mezelf. Sowieso zal het ook inspanning van de ander vragen en als dat iets is dat teveel is dan is het ben ik bang einde vriendschap. Nu moet ik er wel bij zeggen dat het allemaal vrij negatief klinkt nu, maar ik krijg weldegelijk veel terug en het is natuurlijk niet alleen gebaseerd op pleasen van mijn kant. Het is niet alsof er totaal misbruik van me gemaakt wordt. In elk geval beschouw ik het als waardevolle vriendschappen, maar er zal wat moeten veranderen. Tegelijkertijd wil ik nieuwe vrienden maken en dan dus niet in de valkuil trappen van me gedienstig opstellen.

Dat alles gaat trouwens gepaard met heel veel gedachten, imaginaire gesprekken (ik bereid me altijd voor in m'n hoofd hoe dingen te vertellen en heb dan hele gesprekken met mensen in m'n hoofd die in het echt nooit zo gaan) en emoties. Vaak voel ik me angstig en krijg ik hartkloppingen en een knoop in m'n maag. Niet gezond dus en toen ik voor het eerst ging mediteren merkte ik dat ik soms een momentje had waarop de gedachten even stil waren. Heel even maar, want dat vergt ook oefening, maar dat was voor mij wel een rare gewaarwording. Toen ben ik op aanraden van een vriendin yoga gaan doen en dat pastte ook goed. Nog steeds word ik geregeerd door gedachten en emoties e.d, maar ik wil dus kijken of daar meer rust in kan komen en dat ik dingen kan loslaten. Dat ik straks gewoon meteen m'n mening durf te geven en niet eerst allerlei gedachten krijg over hoe het te brengen en of ik anderen dan niet kwets en of ik niet te bot ben. Hoe anderen het opvatten ligt buiten mijn bereik, ik moet ophouden alles voor iedereen goed te willen maken. Als mensen zich door mij benadeeld voelen kan daar dan over gepraat worden, zonder dat ik daardoor in de stress schiet. Dat is wat ik wil en ik hoop dus beter te worden in die gedachten te stoppen, want het helpt me niks.

quote:

Op dinsdag 31 juli 2018 01:27 schreef Maharski het volgende:
Pleasen.... en dan vervolgens inderdaad de boel moeten uitleggen 'want je zei toch eerst...'. Dat is meteen de keerzijde van pleasen, want zo leren mensen je dus niet werkelijk kennen.
Onder de neiging te pleasen, zitten altijd ideeën over je zelf waardoor je dat doet. Ik zit zelf ook in de fase dat ik dergelijke neigingen meer aan het onderzoeken ben. Je kunt zo heel wat onbewuste aannames tegenkomen over wat je gelooft over je zelf. Het 'kleine - valse - zelf' is een bouwwerk vol (belemmerende) aannames en overtuigingen die je voortdrijven in het dagelijks leven.

Dergelijke overtuigingen en aannames kun je bijvoorbeeld met de 4 vragen van Byron Katy onderzoeken.

Klopt, maar ik moet bekennen dat ik dus zelf mezelf eigenlijk niet eens ken, want dit was hoe ik was tot nu toe. Maar het werkt niet langer (heeft het natuurlijk nooit echt gedaan) en ik ben al wel tot de realisatie gekomen dat ik echt niet minder ben dan een ander en dat pleasen uit ondergeschikte of gedienstige rol dus niet hoeft. Maar goed, realiseren en implementeren zijn ander dingen. Ik hoop door de rust op te zoeken, de natuur in, gewoon te observeren hoe de bloemen nu echt zijn (die heb ik dan al 1000 keer gezien, maar nooit echt bekeken) e.d. in elk geval de gedachten te doorbreken en dan zullen we zien wat dat brengt? Forceren kan toch niet, dan doe je hetzelfde als waar je vanaf wilt. Slechter zal ik er niet van worden, hopelijk kan ik over een tijd ook zeggen dat het me geholpen heeft.

Ik hoop trouwens dat er nog wat meer mensen komen in dit topic, want ik kan zelf dus (nog) weinig toevoegen over het proces e.d. Maar in elk geval heb ik door dit topic wel wat literatuur/videos gevonden waar ik me eens in ga verdiepen.

quote:

Op dinsdag 31 juli 2018 15:15 schreef Maharski het volgende:

Je moet voor die aanpak wel geestelijk voldoende volwassen zijn om de oorzaak van je problemen niet bij anderen neer te leggen.

Ik doe altijd alles wat anderen mij adviseren en nu geef ik ze ook in gedachten gelijk. Maar alsnog accepteer jij mijn huidige strategie niet en moet ik dit van jou onderzoeken. Ik doe alleen dingen als ze concreet ergens goed voor zijn. Als iets geen probleem oplost en dus geen concreet voordeel oplevert, dan is er naar mijn mening ook geen reden om het te doen. Daarom vroeg ik of jouw werkwijze het probleem oplost dat mensen boos worden. Vervolgens kom jij hiermee. Terwijl ik het probleem dat mensen boos worden als ik niet doe wat ze zeggen al zelf had opgelost door wel te doen wat ze zeggen.

quote:

Op dinsdag 31 juli 2018 15:51 schreef Polenbatser het volgende:

[..]

Klopt, als ik er eerder tegenin was gegaan zou er ook discussie of ruzie geweest zijn, maar alleen omdat ik vanaf het begin nooit heb gedurfd om dat te doen. Mensen zijn het dus niet gewend en schieten dan in de verdediging, omdat het wellicht als 'aanval' voelt. In elk geval is het een andere reactie dan ze gewend zijn en knibbelt het misschien ook aan hun positie en zelfbeeld en dat is natuurlijk eng en moet afgeslagen worden.

Mijn voorbeeld was ook een vrij extreme situatie, maar in m'n hoofd geef ik mensen meestal geen gelijk, terwijl ik dan qua gedrag wel laat zien dat ze gelijk hebben. Conflictontwijking e.d. En ik durf niet voor mezelf op te komen, als een vriend(in) bijvoorbeeld om een gunst vraagt die mij eigenlijk helemaal niet uitkomt geef ik vaak gewoon in. Dingen als samen willen rijden naar iets bijvoorbeeld, maar dan ook vragen of ik hem/haar kom ophalen (en wat dan betekent dat ik een half uur eerder weg moet, of om moet rijden). Dat is prima als het in evenwicht is, maar als het altijd dezelfde vriend is die dat vraagt en die zelf geen auto heeft dan durf ik niet te zeggen dat het me niet uitkomt, of dat het zo wel erg eenzijdig wordt. Andersom merk ik vaak dat er wel duidelijk een grens aan wordt gegeven. Nu ben ik hier wel beter in geworden en ik zeg gewoon, prima als je mee wilt rijden, maar ik rijd om 17 uur weg bij huis, dus als je mee wilt moet je er voor die tijd zijn. Dan is er ook weinig ruimte voor discussie.

Maar ja, er tegenin gaan levert soms ook gewoon een discussie op waar ik geen zin in heb, dus eigenlijk merk ik dat ik gewoon weinig zin meer heb in contact met die mensen. Het is niet dat ik me dus bewust wil afzonderen, maar meer een gevolg van. Ik weet niet echt of ik een compromis wil sluiten wat dit betreft, want de oplossing is dat de dynamiek in de vriendschap moet veranderen. Dat is iets wat besproken zal moeten worden, maar dat wil ik niet doen voordat mijn patronen en onderliggende systemen duidelijk zijn voor mezelf. Sowieso zal het ook inspanning van de ander vragen en als dat iets is dat teveel is dan is het ben ik bang einde vriendschap. Nu moet ik er wel bij zeggen dat het allemaal vrij negatief klinkt nu, maar ik krijg weldegelijk veel terug en het is natuurlijk niet alleen gebaseerd op pleasen van mijn kant. Het is niet alsof er totaal misbruik van me gemaakt wordt. In elk geval beschouw ik het als waardevolle vriendschappen, maar er zal wat moeten veranderen. Tegelijkertijd wil ik nieuwe vrienden maken en dan dus niet in de valkuil trappen van me gedienstig opstellen.

Dat alles gaat trouwens gepaard met heel veel gedachten, imaginaire gesprekken (ik bereid me altijd voor in m'n hoofd hoe dingen te vertellen en heb dan hele gesprekken met mensen in m'n hoofd die in het echt nooit zo gaan) en emoties. Vaak voel ik me angstig en krijg ik hartkloppingen en een knoop in m'n maag. Niet gezond dus en toen ik voor het eerst ging mediteren merkte ik dat ik soms een momentje had waarop de gedachten even stil waren. Heel even maar, want dat vergt ook oefening, maar dat was voor mij wel een rare gewaarwording. Toen ben ik op aanraden van een vriendin yoga gaan doen en dat pastte ook goed. Nog steeds word ik geregeerd door gedachten en emoties e.d, maar ik wil dus kijken of daar meer rust in kan komen en dat ik dingen kan loslaten. Dat ik straks gewoon meteen m'n mening durf te geven en niet eerst allerlei gedachten krijg over hoe het te brengen en of ik anderen dan niet kwets en of ik niet te bot ben. Hoe anderen het opvatten ligt buiten mijn bereik, ik moet ophouden alles voor iedereen goed te willen maken. Als mensen zich door mij benadeeld voelen kan daar dan over gepraat worden, zonder dat ik daardoor in de stress schiet. Dat is wat ik wil en ik hoop dus beter te worden in die gedachten te stoppen, want het helpt me niks.

Oh oke. Dat is wel een goed voornemen. Ik hoop voor je dat meditatie je ervan af zal helpen.

[ Bericht 33% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 31-07-2018 20:03:23 ]

quote:

Op dinsdag 31 juli 2018 19:14 schreef Maharski het volgende:


Je moet helemaal niks. Maar dit topic gaat wel over het zelfbeeld en de illusie ervan. Inzien daarvan, werkelijk doorzien, leidt tot een vorm verlichting en dat is bepaald geen kattenpis. Het slaat de droom aan gort waarin je leeft. Daar moet je ook aan toe zijn. Als daar de tijd niet rijp voor is, zal er geen vruchtbare aarde voor aanwezig zijn. En dat is verder oké. Maar ik zeg het wel even door de duidelijkheid om dat iig helder te krijgen.

Tja dan is dat nu duidelijk te hoog gegrepen voor mij om het directe nut van in te zien sorry

Is er ook een korte samenvatting van dit topic? Blijft wazig

Ow wacht weet het alweer. Als je weet dat je niks te verliezen hebt, dood gaat, dan kan je alles doen en ben je echt vrij. Of iets in die strekking. Ook al op gereageerd herinner ik me. Ja leuk idee

quote:

Op dinsdag 31 juli 2018 23:15 schreef momentius het volgende:
Is er ook een korte samenvatting van dit topic? Blijft wazig

Alles is wazig
Voor wie dat wil
En voor wie nog durft te dromen
Over wonderlijke forumleden
Die niet goed kunnen egotrippen
En hun geheimen lang bewaren
En alles is ook managementtaal
Voor wie stilletjes verlangt

Alles is vaagheid
Alles is vaagheid
Voor iemand zoals jij
Voor hem, voor haar, voor mij

Alles is algemeen
Voor wie het kan
En voor wie echt durft te kijken
Voor wie iets durft te zoeken
Zelfs voor wie alleen nog maar,
het allerkleinste beetje durft te hopen

En weet je,
Alles is ook niet gedefinieerd
Voor wie stilletjes verlangt
Naar dat ene cadeau,
dat niemand nog verwachtte
En waarvan niemand had gedacht
het ooit te zullen geven

Alles is vaagheid
Alles is vaagheid
Voor iemand zoals jij
Voor hem, voor haar, voor mij
Alles is vaagheid
Alles is vaagheid
Voor wie denkt dat het te laat is,
Ergens om de hoek wacht soms geluk

Valt het tegen dat het wachten soms zo lang duurt?
Valt het tegen nu het lijkt of niemand kijkt?
En voor wie denkt dat het te laat is,
Ergens om de hoek wacht soms geluk

Alles is vaagheid
Alles is vaagheid
Voor iemand zoals jij
Voor hem, voor haar, voor mij
Alles is alles
Alles is alles
Alles is alles

Disclaimer: In deze songtekst heb ik wel vijf minuten intensief werk zitten valt niet mee om nog origineel te zijn tegenwoordig

[ Bericht 2% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 01-08-2018 01:57:37 ]

quote:

Op woensdag 1 augustus 2018 03:11 schreef Maharski het volgende:
Ja, ik denk dat ik een fout heb gemaakt met dit topic door te onderschatten wat voor een voorbereiding hier meestal aan voorafgaat, en door te vergeten dat het hier toch om een complete paradigmashift gaat, die eigenlijk nogal tegen het gewone, conventionele ingaat. Waar ik op doel is eigenlijk iets waar meestal mensen met een hele zoektocht pas op uitkomen. Niets iets voor een algemeen forum denk ik. Dat blijkt toch ook wel. Wilde graag wijzen op een mogelijkheid, maar eens te meer besef ik mij dat je in de meeste gevallen toch ook een zekere leeftijd moet hebben e.d.
Dus misschien maar beter het topic te laten voor wat het is.

Mensen die menen iets te hebben ontdekt terwijl het niks is krijgen ook dat soort reacties en die mensen zouden ook aan het einde een reactie zoals die van jou kunnen plaatsen en oprecht geloven dat ze op de rest vooruit liggen nu, de rest het niet begrijpt, ze iets hebben ontdekt wat jantje kloot nog niet ontdekt heeft ook al liggen ze juist hun hele leven achter etc. Ik geef het maar even als iets om over na te denken (zeg niet dat het voor jou geldt) maar het is wel typerend hoevaak de minder slimme mensen voor hun gevoel de meest geniale ingevingen hebben

quote:

Op woensdag 1 augustus 2018 03:11 schreef Maharski het volgende:
Ja, ik denk dat ik een fout heb gemaakt met dit topic door te onderschatten wat voor een voorbereiding hier meestal aan voorafgaat, en door te vergeten dat het hier toch om een complete paradigmashift gaat, die eigenlijk nogal tegen het gewone, conventionele ingaat. Waar ik op doel is eigenlijk iets waar meestal mensen met een hele zoektocht pas op uitkomen. Niets iets voor een algemeen forum denk ik. Dat blijkt toch ook wel. Wilde graag wijzen op een mogelijkheid, maar eens te meer besef ik mij dat je in de meeste gevallen toch ook een zekere leeftijd moet hebben e.d.
Dus misschien maar beter het topic te laten voor wat het is.

Jammer, vind het een interessant onderwerp, maar er zijn inderdaad niet veel mensen die hier posten. Naja, nu lijkt het getrol binnen te komen en dat hoeft van mij ook niet zo. In elk geval heeft het topic mij wel wat meer inzicht en inspiratie gebracht. Dank je!

quote:

Op dinsdag 31 juli 2018 15:10 schreef Maharski het volgende:

[..]

Onder gedragingen/automatische neigingen, zitten altijd conditioneringen. Dat wil zeggen: aangeleerde ideeën. Bijvoorbeeld van je ouders, je vrienden, school, je kindertijd, die je bent gaan geloven. Je hebt ze je eigen gemaakt. Meestal weet je dat niet eens. Maar wat je (onbewust) gelooft heeft enorm veel kracht! Niet voor niets dat zoiets als religie ook een onwijs bepalend effect heeft op mensen. De kracht van geloof is een niet te onderschatten iets.

Voor welke concrete oplossing zorgt dat? Als zoiets komt bloot te liggen, dan kun je het tegen het licht houden, er naar kijken: maar klopt dit eigenlijk wel? Hoe kan er zeker van zijn dat dit wel waar is? In hoeverre beïnvloed dit mij? Stukken worden zo als het ware bevrijd uit de duisternis van het onderbewuste. En met dezelfde kracht als dat overtuigingen een sturende werking op je hebben, raak je ervan bevrijdt als ze worden doorzien als iets waar je niet langer in gelooft.

Conditionering is niet alleen een mentaal gegeven, maar een fysisch eigenschap van het lichaam en de neuronen die er doorheen knallen. Je kunt niet afleren door alleen zelfobservatie. Je moet in de praktijk oefenen met ander gedrag, handelingen en gedachten, vaak en consequent. Zelfobservatie biedt vrijwel alleen inzicht in 'wat en hoe' je kunt veranderen, maar biedt niet de praktisch verandering zelf tot stand. De conditionering van gedrag, gedachten en handelen zit in het lichaam zoals sporttechnieken en -bewegingen in de 'muscle memory' zitten opgeslagen. Als een reflex handelt deze 'memory'. Zelfbewust zijn van gedrag en gedachten en vervolgens aanpassen is de manier om het af te leren.

[ Bericht 0% gewijzigd door Cockwhale op 01-08-2018 21:06:09 ]

jezus

quote:

Op woensdag 1 augustus 2018 03:11 schreef Maharski het volgende:
Ja, ik denk dat ik een fout heb gemaakt met dit topic door te onderschatten wat voor een voorbereiding hier meestal aan voorafgaat, en door te vergeten dat het hier toch om een complete paradigmashift gaat, die eigenlijk nogal tegen het gewone, conventionele ingaat. Waar ik op doel is eigenlijk iets waar meestal mensen met een hele zoektocht pas op uitkomen. Niets iets voor een algemeen forum denk ik. Dat blijkt toch ook wel. Wilde graag wijzen op een mogelijkheid, maar eens te meer besef ik mij dat je in de meeste gevallen toch ook een zekere leeftijd moet hebben e.d.
Dus misschien maar beter het topic te laten voor wat het is.

Klopt, de meeste mensen doen je af als gestoord of denken "daar heb je weer zo'n religieuze" oid... Maar ik waardeer je topic, het heeft veel raakvlakken met boeddhisme.

Mensen overtuigen is ook niet van belang, dat is waarom je boeddhisten nooit aan de deur ziet, je bent welkom als je wilt leren hoe het werkt, en als je het niet wilt, maakt het hen niet uit, zij leven al in hun utopie waar ze ontdaan zijn van de identificatie met het ego terwijl de rest van de wereld elke dag struggled om de dag door te komen met moeizame shit en problemen, wat er allemaal niet fout gaat en alles.

Tja, laat ze lekker lachen om je, ik waardeer je posts enorm, omdat ik precies weet waar je over praat.

"Als je mij ziet, zie je de leer, als je de leer ziet, zie je mij." ~Boeddha.

quote:

Op dinsdag 31 juli 2018 20:04 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Tja dan is dat nu duidelijk te hoog gegrepen voor mij om het directe nut van in te zien sorry

Er is geen nut, dat is het hele issue waar mensen mee worstelen. Let go of desire.

quote:

Op donderdag 2 augustus 2018 16:29 schreef Maharski het volgende:

[..]

Klopt. Ik hou me dan ook veel bezig met dzogchen-boeddhisme en advaita. Dat heeft me tot het inzien ervan gebracht.

Thnx verder.

Ik ook.

quote:

Op donderdag 2 augustus 2018 16:30 schreef Maharski het volgende:
Religies zijn in strijd met elkaar. De boodschap van verlichting is echter overal hetzelfde.

Klopt, maar de leer is nergens meer hetzelfde, alleen in het boeddhisme en enigsinds in het hinduisme.

Jezus bedoelde exact dit, alleen hij probeerde het uit te leggen op een symbolische wijze. Dus in feite had jezus gelijk, alleen legt hij het uit op een manier waardoor het een eigen leven ging leiden, en al zéker in de tijd waarin hij het vertelde aan mensen.... daar komen bijbelverhalen vandaan.

Islam, geloof ik ook dat zij die staat bedoelen, alleen vrijwel niemand snapt de leer op de juiste manier. Want als dat zo was, was er ook geen oorlog en haat jegens anderen, dat bestaat niet als je de leer begrijpt die boeddha uit probeert te leggen.

Alles is één, en als jij oorlog voert met anderen, voer je in feite oorlog tegen jezelf, het collectieve bewustzijn.

quote:

Op donderdag 2 augustus 2018 16:30 schreef Maharski het volgende:
Religies zijn in strijd met elkaar. De boodschap van verlichting is echter overal hetzelfde.

Mwah. Dit vertoont er wel wat gelijkenissen mee. Als je de vermeende verlichting vervangt door 'bekering' ben je er al.

quote:

Op donderdag 2 augustus 2018 17:21 schreef Maharski het volgende:

[..]

Kleine toelichting?

1) Er zitten wel degelijk tegenstrijdigheden in. Je hebt het bijvoorbeeld over 'het ego doorzien', maar wie doet dat dan? Toch ook 'het ego'? Dus het ego doorziet het ego?

2) Dat zogenaamd ongrijpbare of datgene wat we niet kunnen verwoorden zie je ook als het om protestanten gaat. "Het bestaat maar je moet het zien".

2) Er hangt wel een zekere cultus om heen. Meerdere auteurs beschrijven het als een soort lijdensweg omdat je jezelf ontdoet van bepaalde lagen of 'het doorziet'. Daarna zou er een 'verlichting' of opluchting voor in de plaats komen. Ook dat is wel vergelijkbaar met de bekering onder protestanten.

quote:

Op dinsdag 7 augustus 2018 12:10 schreef Maharski het volgende:

Sam Harris: The Self is an Illusion

Ik zou liever willen zeggen dat beleving subjectief is. En dat je om die reden weleens feedback van anderen zou kunnen aannemen.

Maar door echt te benadrukken dat het een illusie is ... volgens mij ga je je dan knettergek en depressief voelen. Hetzelfde gevoel als de hoofdrolspeler van de film 1408.

Dan kies ik er liever voor om in mijn illusie te blijven dat het echt is.