Klopt, iets zegt me dat je mijn uitleg toch niet waardeert.quote:Op zondag 22 juli 2018 01:11 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Nee hoor, maar je zult wel weer niet uitleggen waarom dat zo is.
Lekker makkelijk weer. Ben er klaar mee.quote:Op zondag 22 juli 2018 01:12 schreef Raskolnikow het volgende:
[..]
Klopt, iets zegt me dat je mijn uitleg toch niet waardeert.
quote:Op zondag 22 juli 2018 01:14 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Lekker makkelijk weer. Ben er klaar mee.
Ik zei helemaal niet dat de hele bevolking het zou moeten maken. Zou fijn zijn, maar dat bedoelde ik niet. Jij vroeg wat mijn suggestie zou zijn en toen gaf ik die: de diensten van de psychiatrie op een zo laagdrempelige manier aanbieden, dat alle mensen er in principe gebruik van zouden kunnen maken, ook mensen die niet eerst door de keuring zijn geweest. Mijn insziens hoeft dat op kosten van het in de lucht houden van de site niet veel verlies op te lijden. Die testen zijn al bedacht en gemaakt, er wordt al jaren geld aan verdiend door dezelfde of een geupdate versie ervan alleen maar af te nemen. Want zo lang jij niet onkracht waarom die leek mij dezelfde score liet behalen als een psycholoog ga ik er dus van uit dat wanneer zo'n leek dat voor alle testen zou doen, er dezelfde scpres uit komen als bij de psycholoog. Als die testen niet echt geldig zijn zonder het oordeel van de psycholoog, waarvoor zijn ze dan? Dan begin ik bijna het idee te krijgen dat ze er zijn voor de schijn van objectiviteit die in de werkelijkheid niet bestaat. Een arts die een tumor ziet zegt toch ook niet: ik dacht eigenlijk dat het reuma was, dus laten we het daar maar op houden want die scan is ondergeschikt aan mijn mening? Dat de mening van artsen belangrijk is wil ik niet ontkennen, maar er zijn ook niet voor niets medische hulpmiddelen uitgevonden. Zou je denken...quote:Op zondag 22 juli 2018 01:06 schreef Gary_Oak het volgende:
Ik zag al snel dat je niets begreep van statistiek. Wel nodig als je niet meer zo kort door de bocht wilt praten. Leuk dat algemene beeld, maar als je de nuances niet begrijpt die ik aangaf en waar je niet op ingaat, heeft het weinig zin om verder te praten. Je wilt de hele bevolking een psychiatrisch onderzoek laten doen, zodat jij een beeld van je plaats in de maatschappij hebt. Wie mag dat betalen? Geef eens een reden waarom gezonde mensen zo'n test zouden moeten doen? Hebben ze een depressie zonder dat ze het zelf weten? Zodat geeninspiratie1235 kan weten in hoeverre ze daarvan afwijkt? Wat schiet je daarmee op? Die testen worden al ontwikkeld en afgezet tegen een normgroep die als 'normaal' gedefinieerd wordt. Maar dat had je kunnen weten als je psychometrie of statistiek snapte. Je zei dat de uitslag hetzelfde was, verbaast me niets. Of je nou een rekentoets op school maakt of thuis; je eindcijfer zal ongeveer hetzelfde zijn. Waar je aan moet werken, hoe en waarom je zo slecht scoorde ... Laat dat aan je wiskundedocent over.
Godverdomme, LEES. Ik heb je duidelijk en ook meerdere keren uitgelegd dat je in je eentje niets aan die testen hebt én je vragen ook al meerdere keren beantwoord. Het staat er al allemaal, maar of je bent achterlijk of je bent super achterlijk. Ik blijf niet aan de gang. Ik heb het niet over geldigheid en validiteit, ik heb het over nut en interpretatie. Snap je het niet of wil je het niet snappen?quote:Op zondag 22 juli 2018 09:40 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
[..]
Ik zei helemaal niet dat de hele bevolking het zou moeten maken. Zou fijn zijn, maar dat bedoelde ik niet. Jij vroeg wat mijn suggestie zou zijn en toen gaf ik die: de diensten van de psychiatrie op een zo laagdrempelige manier aanbieden, dat alle mensen er in principe gebruik van zouden kunnen maken, ook mensen die niet eerst door de keuring zijn geweest. Mijn insziens hoeft dat op kosten van het in de lucht houden van de site niet veel verlies op te lijden. Die testen zijn al bedacht en gemaakt, er wordt al jaren geld aan verdiend door dezelfde of een geupdate versie ervan alleen maar af te nemen. Want zo lang jij niet onkracht waarom die leek mij dezelfde score liet behalen als een psycholoog ga ik er dus van uit dat wanneer zo'n leek dat voor alle testen zou doen, er dezelfde scpres uit komen als bij de psycholoog. Als die testen niet echt geldig zijn zonder het oordeel van de psycholoog, waarvoor zijn ze dan? Dan begin ik bijna het idee te krijgen dat ze er zijn voor de schijn van objectiviteit die in de werkelijkheid niet bestaat. Een arts die een tumor ziet zegt toch ook niet: ik dacht eigenlijk dat het reuma was, dus laten we het daar maar op houden want die scan is ondergeschikt aan mijn mening? Dat de mening van artsen belangrijk is wil ik niet ontkennen, maar er zijn ook niet voor niets medische hulpmiddelen uitgevonden. Zou je denken...
Precies dat.quote:Op zaterdag 21 juli 2018 23:30 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Cliënt: "Ik heb nog geen diploma en geen vriendin! Iedereen vindt me stom!"
Therapeut: "Nee, je bent niet stom. Je bent wie je bent en dat is goed!"
Kort door de bocht dat soort prietpraat. In mijn groep werd er ook zo gepraat tegen een jongen zonder zelfvertrouwen.
Nou ja je zegt dat je in je eentje niets hebt aan die tests maar ik lees hierin niet waarom:quote:Op zondag 22 juli 2018 10:11 schreef Gary_Oak het volgende:
Godverdomme, LEES. Ik heb je duidelijk en ook meerdere keren uitgelegd dat je in je eentje niets aan die testen hebt én je vragen ook al meerdere keren beantwoord. Het staat er al allemaal, maar of je bent achterlijk of je bent super achterlijk. Ik blijf niet aan de gang. Ik heb het niet over geldigheid en validiteit, ik heb het over nut en interpretatie. Snap je het niet of wil je het niet snappen?
Leken weten dus niet wat de beperkingen zijn, maar het was desondanks goed genoeg om dezelfde uitslag te krijgen, dus als het resultaat hetzelfde was, wat is dan het bezwaar?quote:Op zaterdag 21 juli 2018 19:54 schreef Gary_Oak het volgende:
Je snapt er werkelijk niets van en het is tenenkrommend. Een dialoog is zo veel verhelderender dan een test. Als je hoofdpijn hebt en gaat googelen op symptomen, kom je na een paar uurtjes uit op hersenkanker. Leken weten niet wat de (statistische) beperkingen van van een test zijn, de theoretische onderbouwing, de normering, tegen welke referentiegroep het is afgezet etc. Je doet alsof wanneer die testen vrij online beschikbaar zijn je zelf doktertje kunt spelen. Maar een hoop leken weten niet wanneer een score als klinisch beschouwd moet worden (een test geeft daar geen oordeel over), dat de test een momentopname is en dat ze onnodig bang worden gemaakt kunnen als er een bepaalde score uitkomt.
Nee, ze zijn niet boven alle kritiek verheven. Maar een anonieme user op een forum heeft wel wat minder geloofwaardigheid, omdat die enkel cliëntervaring heeft en daarom alles maar van één kant kan bekijken.
Jongere therapeuten denken nog teveel volgens de DSM. Zo van "client vertoont dit en dat gedrag, dus heeft deze stoornis en moet deze behandeling krijgen"quote:Op zaterdag 21 juli 2018 23:03 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
De meeste therapeuten zijn dan ook hele erge meegaande vrouwen. Ze kunnen niet echt op hun strepen staan als de cliënt er een potje van maakt. Ze hebben doorgaans ook te maken met kwetsbare groepen, dus zijn ze terughoudend met (opbouwende) kritiek. De wat oudere dames of de mannelijke therapeuten zijn wat dat betreft daar beter in.
Hou dan op met eindeloos erover nadenken en praten. Ga doen! Breng het in de praktijk. En lukt het de eerste keer niet, nog een keer proberen. Of iets anders doen. Totdat het lukt. En geef jezelf klopjes op je schouder voor elke stap die je zet.quote:Op zondag 22 juli 2018 10:45 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
[..]
Precies dat.
Bij mij heb ik altijd het idee dat mensen denken dat ik iemand anders wil worden als ik mijn zelfbeeldproblemen uit.
Ik heb dat nooit gewild. Ik kan mij vrij makkelijk neerleggen bij dingen die écht niet veranderd kunnen worden.
Wat betreft die kwetsbaarheid en bijvoorbeeld het pesten. Zoiets kan wel degelijk veranderen. Onzekerheid en laag gevoel van eigenwaarde kan je overwinnen. Je hoeft niet door het leven als een zielig kwetsbaar persoon als er verder niks mankeert aan je lijf en verstand.
Lees eens dat voorbeeld terug over rekentoets, nota bene gisteravond en je hebt het zelfs eerder gequot. Maar mijn antwoord heb ik gevonden: je wilt het gewoon niet snappen. Succes, stuurvrouw aan wal. Ik ben klaar met jou.quote:Op zondag 22 juli 2018 10:47 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
[..]
Nou ja je zegt dat je in je eentje niets hebt aan die tests maar ik lees hierin niet waarom:
[..]
Leken weten dus niet wat de beperkingen zijn, maar het was desondanks goed genoeg om dezelfde uitslag te krijgen, dus als het resultaat hetzelfde was, wat is dan het bezwaar?
Stel, iemand heeft een angststoornis, blijkt uit de test. Waarom zou die persoon bang worden? Diegene IS al bang, het symptoom is immers de stoornis. En of de psychiater zal dan ook zeggen dat het niet over gaat, dus weinig verschil. Of er valt iets aan te veranderen, en dan weet diegene dat een behandeling misschien nut kan hebben.
Dat een client niet weet of iets wel of niet klinisch mag heten vind ik erg vreemd als er dus geen openbare kennis is wat dan de drempel is waardoor het klinisch mag heten. Alleen psychiaters en psychologen weten het en houden die kennis geheim, waarom? Waarom dient dat het belang van cliënten?
Waarom is het goed dat psychologische onderzoekers door middel van ingewikkelde statistiek achter de rug van cliënten bepalen of zij naar aanleiding van hun symptomen zorg nodig hebben, , dat is meer mijn vraag.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4060802/
https://www.theatlantic.c(...)h-psychiatry/275371/
https://www.newyorker.com(...)he-nature-of-disease
Mooie instelling. Heb je de afgelopen dagen al nagedacht over de toekomst van je therapie?quote:Op zondag 22 juli 2018 10:45 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
[..]
Precies dat.
Bij mij heb ik altijd het idee dat mensen denken dat ik iemand anders wil worden als ik mijn zelfbeeldproblemen uit.
Ik heb dat nooit gewild. Ik kan mij vrij makkelijk neerleggen bij dingen die écht niet veranderd kunnen worden.
Wat betreft die kwetsbaarheid en bijvoorbeeld het pesten. Zoiets kan wel degelijk veranderen. Onzekerheid en laag gevoel van eigenwaarde kan je overwinnen. Je hoeft niet door het leven als een zielig kwetsbaar persoon als er verder niks mankeert aan je lijf en verstand.
Jep. Precies dat verschil meegemaakt met een therapeute van mijn leeftijd die er pas werkte en enkel een stage had als werkervaring. Aardige meid hoor, maar had meer aan mijn hoofdbehandelaar die twee keer zo oud was.quote:Op zondag 22 juli 2018 10:51 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
[..]
Jongere therapeuten denken nog teveel volgens de DSM. Zo van "client vertoont dit en dat gedrag, dus heeft deze stoornis en moet deze behandeling krijgen"
Oudere therapeuten kunnen beter de persoon achter de stoornis zien en flexibeler denken waarbij hij/zij is gebaat.
Jaquote:Op zondag 22 juli 2018 11:29 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Mooie instelling. Heb je de afgelopen dagen al nagedacht over de toekomst van je therapie?
Mooi, je doelstelling is duidelijk. Zorg er wel voor dat je een deadline hebt. Je moet niet een jaar lang dit willen, want dan krijg je die afhankelijkheid waar ik het over had.quote:Op zondag 22 juli 2018 12:35 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
[..]
Ja
De bedoeling is dat ik schematherapie ga volgen. Ik wil heel helder krijgen van haar waarom dit goed is voor mij. Redenen als "bij jou soort problemen kan dit helpen" vind ik te vaag.
Ik wil mijn gevoelens van mislukking nog goed beschrijven en vragen "als ik dit weer voel, hoe zorg ik ervoor dat ik mij niet compleet ga terugtrekken? Hoe kan ik dit verdragen? Zijn die gevoelens reëel? En zo ja, kan ik ervan afkomen en anders hoe leer ik hiermee leven?"
Het is heel moeilijk om dit uit mijn strot te krijgen, laat staan duidelijk te verwoorden. Ik ga mijn uiterste best doen om dit zo begrijpelijk mogelijk uit te leggen.
Maar ik moet ook op mijn strepen staan en zonodig heel stellig zijn dat ze luistert en erover nadenkt waarom ik dit heb en waarom ik het zo ervaar. Misschien is het onterecht dat ik denk dat niemand dit wilt begrijpen, maar zo ervaar ik het wel. Als ik het verkeerd interpreteer, wil ik dat de ander mij uitlegt hoe ik het dan wel moet interpreteren. Ik ben misschien erg koppig en moeilijk, maar ik ben niet onredelijk. Ik ben immers ook maar een mens met zijn eigen subjectieve beleving, dus ik kan aannemen dat eigen overtuigingen soms niet kloppen. Maar ik ben niet achterlijk, dus ik laat mij ook niet meer zo behandelen.
Ergens weet ik dat ik mij wat mezelf betreft geen zorgen hoef te maken en dat mijn angsten irreëel zijn. Maar ik voel het niet.
Ik kan niet verlangen dat ik nooit angsten zal hebben die mij tegenhouden. Maar ik wil dat het mij niet meer stil zet.
En jij denkt dat ik dit niet tegen mezelf zeg? Het doen is juist hetgene wat mij niet lukt. Misschien is het allemaal te wijten dat ik een slappe zak ben ofzo of niet streng genoeg ben voor mezelf. Maar so far komt het niet van de grond.quote:Op zondag 22 juli 2018 10:58 schreef Lienekien het volgende:
[..]
Hou dan op met eindeloos erover nadenken en praten. Ga doen! Breng het in de praktijk. En lukt het de eerste keer niet, nog een keer proberen. Of iets anders doen. Totdat het lukt. En geef jezelf klopjes op je schouder voor elke stap die je zet.
Weer een heleboel tekst, weer allemaal gepraat.quote:Op zondag 22 juli 2018 15:34 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
[..]
En jij denkt dat ik dit niet tegen mezelf zeg? Het doen is juist hetgene wat mij niet lukt. Misschien is het allemaal te wijten dat ik een slappe zak ben ofzo of niet streng genoeg ben voor mezelf. Maar so far komt het niet van de grond.
Ik weet zelf hoe paradoxaal ik in elkaar zit en dat ik een meester ben in makkelijke dingen zo moeilijk mogelijk te maken. De adviezen om niet zo groot te denken etc en het in kleine stapjes te doen, hoor ik echt wel aan en ik probeer het ook. Maar voor mij werkt dat niet.
Wat mij de laatste tijd geholpen heeft, is dat andere mensen met ADHD hier op hun eigen manier vaak ook last van hebben. Ik voelde mij ook ten opzichte van hen een loser, want zij hebben bijvoorbeeld een studie gedaan en/of een succesvolle baan. Maar ik begreep later dat dat ook niet bepaald zonder slag of stoot gegaan is. En die studie hadden ze nooit kunnen redden zonder de steun van vrienden en ouders.
Laat ik de pech hebben dat ik zulke ouders niet heb. Mijn moeder is wel heel behulpzaam, maar heeft met haar PDD-NOS zelf ook zorg nodig.
Voorbeeld: ze is vandaag naar een verjaardag en bedacht zelf dat ze nieuwe kleding daarvoor nodig had. In zekere zin vindt zij het belangrijk dat ze er verzorgd uitziet. Maar tegelijkertijd wil ze de confrontatie met haar uiterlijk vermijden. Ze loopt er daarom heel smoezelig bij. Mensen praten daar vaak over en zeggen tegen mij: "Goh, wat ziet je moeder er slecht uit. Is ze depressief ofzo dat ze zichzelf niet verzorgt?"
Daar op een normale manier met haar over kunnen praten, werkt niet. Ze trekt meteen een muur om zich heen en doet alsof het er niet is. Elke normale poging om het met haar erover te hebben, wordt ruzie. De beste manier om dat te voorkomen, is mee te gaan met haar beleving, namelijk net doen alsof het er niet is.
Enerzijds heb ik helemaal genoeg van haar. Anderzijds wil ik dat ze gelukkiger is, want ze heeft het moeilijk gehad in haar leven. Ik respecteer dat ze haar eigen interesses heeft en eigen visie op dingen. Maar ik ken haar goed genoeg om aan te voelen dat zij ook sociale contacten nodig heeft en zich door anderen gesteund wilt voelen. Behalve PDD-NOS mankeert er niks aan haar, dus ik wil ook niet dat mensen over haar praten alsof ze begint te dementeren, want dat is totaal niet het geval.
Ook bij deze situatie weer hetzelfde als bij mezelf. Mensen merken aan mij dat ik problemen met mezelf heb en weten dat ik tig behandelingen heb gehad. Mijn moeder heeft dat niet, want ze vermijdt heel stellig te aanvaarden dat ze hulp nodig heeft. Voor haar is dat idee gewoon heel eng. En andere mensen hebben meteen het oordeel dat ze er zelf voor kiest om in haar misere te blijven hangen.
Dat ze PDD-NOS heeft, willen ze niet aannemen. In hun ogen is iemand met PDD-NOS of ASS iemand die in zichzelf gekeerd is, geen oogcontact maakt, alleen interesse heeft voor treintjes of whatever en houterige gekke bewegingen maakt. Dat ze niet snappen wat ASS inhoudt, neem ik hen niet kwalijk. Maar in plaats van meteen aan te nemen dat ik het wel weer verkeerd en overtrokken zie, kunnen ze zich ook wat meer verdiepen in wat ASS is en nagaan of ze daarin verbanden zien wat betreft de problemen van mijn moeder. Maar in het beste geval wordt de discussie: "We hebben allemaal wel een beetje autisme. Ik ook, want ik wil altijd mijn spulletjes op dezelfde manier uitstallen"
Morgen overigens een gesprek samen met haar en een soort van maatschappelijk werker. Met veel moeite heeft ze dit kunnen accepteren, maar ze legt de bal wel zo dat ze het alleen maar doet voor mij maar dat zij helemaal geen problemen heeft.
Ik geef het nog maar een kans. Anders zit er niks anders op dan te accepteren dat dit zo is. En dan moet ik besluiten of ik dit aankan om allemaal te ondergaan of dat ik ook van haar afstand moet gaan doen. Maar dat laatste kan ze zelf niet aan.
Maar zo te merken lees jij die tekst niet, of je denkt er niet over na.quote:Op zondag 22 juli 2018 15:42 schreef Lienekien het volgende:
[..]
Weer een heleboel tekst, weer allemaal gepraat.
Doen!
Ik wil sowieso afstand nemen van haar. Ondanks dat ik het goed voor heb met haar en zij met mij, werken we heel erg averechts op elkaar in. Omdat we behoeftes hebben die totaal verschillend zijn en totaal anders naar de wereld kijken.quote:Op zondag 22 juli 2018 23:26 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Kun je niet afstand nemen van je moeder in de zin van, haar een beetje met rust te laten wat betreft haar pdd nos? Misschien is ze wel gewoon gelukkig zonder behandeling, ook al komt het op de buitenwereld niet zo over?
Wauwquote:Op maandag 16 juli 2018 01:44 schreef Stray_cat het volgende:
Stap uit dat hele zorgverleners-circus en ga eens nadenken over wat jij wil. Al dat geprop in hokjes maakt je alleen maar machteloos.
Het is jouw leven.
En inderdaad, zelf ben je je beste kompas.quote:Op zondag 29 juli 2018 17:02 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb eigenlijk altijd al geweten dat er maar één persoon is die weet wat goed voor je is en dat ben je zelf. Maar als ik gewend ben dat ik in werkelijk alles faal terwijl een andere boerenlul het allemaal wel kan, voel ik mij machteloos en doe ik maar weer beroep op de zoveelste hulpverlener in de hoop dat die het allemaal wel begrijpt en mij echt kan coachen en het vertrouwen kan geven eruit te komen.
Je moet eens kappen met die hulpverlening, gewoon gaan met die banaan, enjoy your life, het leven is te kort om te piekeren!quote:Op zondag 29 juli 2018 17:02 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
A.s donderdag heb ik een afspraak met mijn psych die terug is van vakantie.
Ik heb eigenlijk altijd al geweten dat er maar één persoon is die weet wat goed voor je is en dat ben je zelf. Maar als ik gewend ben dat ik in werkelijk alles faal terwijl een andere boerenlul het allemaal wel kan, voel ik mij machteloos en doe ik maar weer beroep op de zoveelste hulpverlener in de hoop dat die het allemaal wel begrijpt en mij echt kan coachen en het vertrouwen kan geven eruit te komen.
Ik denk dat als je door wat dan ook net als ik in een situatie terechtkomt als ik dat je je zwak en kwetsbaar voelt, wel heel graag sterker en onafhankelijker wilt worden en ook zo in het leven wilt staan, maar je niet kan voorstellen hoe je moet afrekenen met je innerlijke blokkades... dan ben je volgens mij een beetje de lul. Ondanks alle goede bedoelingen duwen mensen je toch elke keer terug in die afhankelijke positie, omdat ze gewoon niet snappen hoe dit is. Bij de meeste mensen gaat de ontwikkeling van autonomie vanzelfsprekend, dus ze weten niet hoe het is als je geestelijk allemaal wel weet wat je kan doen, maar dat je je emotioneel zo hulpeloos en afhankelijk voelt en snakt naar hulp, maar tegelijkertijd een enorme weerstand voelt om iemand in vertrouwen te nemen.
De geest van de maatschappij helpt de laatste jaren ook niet mee, vind ik. Het lijkt wel te worden aangemoedigd om je in de slachtofferrol te plaatsen. Als je dat probeert te compenseren door jezelf streng toe te spreken, krijg je daar een hoop kritiek op dat je al streng genoeg voor jezelf zou zijn.
Ik vind het vrij logisch dat je in een positie zoals die van mij niet bepaald een hoge dunk hebt van jezelf en jezelf schaamt. Het is een klotegevoel, echter het maakt je wel bewust dat je op deze manier niet wilt leven. Als je daarom aan jezelf wilt werken en je gedrag en mindset wilt veranderen, vind ik dat alleen maar goed.
Maar het is hard werken en het is zwaar. Het is niet anders. Net zoals bij bodybuilding bijvoorbeeld: het is mogelijk om gespierd te worden, maar je moet er hard voor trainen wat op sommige dagen behoorlijk afzien is. Je moet door blijven zetten en de routine erin houden. En je moet ook op de juiste manier trainen, want anders bereik je geen resultaat.
Wat helpt is gelijkgestemden op te zoeken die weten tegen welke struikelblokken je kan aanlopen. Die kunnen je helpen motiveren.
Wat niet helpt, is wanneer mensen die er helemaal niks mee hebben zich ermee gaan bemoeien. Die roepen bijvoorbeeld "Joh, je ziet er al goed uit! Ik heb ook een paar pondjes teveel, maar ik ben gelukkig want ik ben tevreden met mijn innerlijk en dat moet jij ook doen."
De meeste jongens die aan bodybuilding doen, doen het niet zozeer vanwege het gespierde lichaam zelf, maar vanwege het feit dat ze het zelf hebben bereikt met training. De meesten voelen zich niet beter dan mensen die niet aan bodybuilding doen. Maar ze voelen zich er goed bij, omdat ze op hun eigen manier aan hun eigenwaarde werken.
Heeft je moeder ondertussen officieel de diagnose PDD-NOS?quote:Op zondag 22 juli 2018 15:34 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
[..]
En jij denkt dat ik dit niet tegen mezelf zeg? Het doen is juist hetgene wat mij niet lukt. Misschien is het allemaal te wijten dat ik een slappe zak ben ofzo of niet streng genoeg ben voor mezelf. Maar so far komt het niet van de grond.
Ik weet zelf hoe paradoxaal ik in elkaar zit en dat ik een meester ben in makkelijke dingen zo moeilijk mogelijk te maken. De adviezen om niet zo groot te denken etc en het in kleine stapjes te doen, hoor ik echt wel aan en ik probeer het ook. Maar voor mij werkt dat niet.
Wat mij de laatste tijd geholpen heeft, is dat andere mensen met ADHD hier op hun eigen manier vaak ook last van hebben. Ik voelde mij ook ten opzichte van hen een loser, want zij hebben bijvoorbeeld een studie gedaan en/of een succesvolle baan. Maar ik begreep later dat dat ook niet bepaald zonder slag of stoot gegaan is. En die studie hadden ze nooit kunnen redden zonder de steun van vrienden en ouders.
Laat ik de pech hebben dat ik zulke ouders niet heb. Mijn moeder is wel heel behulpzaam, maar heeft met haar PDD-NOS zelf ook zorg nodig.
Voorbeeld: ze is vandaag naar een verjaardag en bedacht zelf dat ze nieuwe kleding daarvoor nodig had. In zekere zin vindt zij het belangrijk dat ze er verzorgd uitziet. Maar tegelijkertijd wil ze de confrontatie met haar uiterlijk vermijden. Ze loopt er daarom heel smoezelig bij. Mensen praten daar vaak over en zeggen tegen mij: "Goh, wat ziet je moeder er slecht uit. Is ze depressief ofzo dat ze zichzelf niet verzorgt?"
Daar op een normale manier met haar over kunnen praten, werkt niet. Ze trekt meteen een muur om zich heen en doet alsof het er niet is. Elke normale poging om het met haar erover te hebben, wordt ruzie. De beste manier om dat te voorkomen, is mee te gaan met haar beleving, namelijk net doen alsof het er niet is.
Enerzijds heb ik helemaal genoeg van haar. Anderzijds wil ik dat ze gelukkiger is, want ze heeft het moeilijk gehad in haar leven. Ik respecteer dat ze haar eigen interesses heeft en eigen visie op dingen. Maar ik ken haar goed genoeg om aan te voelen dat zij ook sociale contacten nodig heeft en zich door anderen gesteund wilt voelen. Behalve PDD-NOS mankeert er niks aan haar, dus ik wil ook niet dat mensen over haar praten alsof ze begint te dementeren, want dat is totaal niet het geval.
Ook bij deze situatie weer hetzelfde als bij mezelf. Mensen merken aan mij dat ik problemen met mezelf heb en weten dat ik tig behandelingen heb gehad. Mijn moeder heeft dat niet, want ze vermijdt heel stellig te aanvaarden dat ze hulp nodig heeft. Voor haar is dat idee gewoon heel eng. En andere mensen hebben meteen het oordeel dat ze er zelf voor kiest om in haar misere te blijven hangen.
Dat ze PDD-NOS heeft, willen ze niet aannemen. In hun ogen is iemand met PDD-NOS of ASS iemand die in zichzelf gekeerd is, geen oogcontact maakt, alleen interesse heeft voor treintjes of whatever en houterige gekke bewegingen maakt. Dat ze niet snappen wat ASS inhoudt, neem ik hen niet kwalijk. Maar in plaats van meteen aan te nemen dat ik het wel weer verkeerd en overtrokken zie, kunnen ze zich ook wat meer verdiepen in wat ASS is en nagaan of ze daarin verbanden zien wat betreft de problemen van mijn moeder. Maar in het beste geval wordt de discussie: "We hebben allemaal wel een beetje autisme. Ik ook, want ik wil altijd mijn spulletjes op dezelfde manier uitstallen"
Morgen overigens een gesprek samen met haar en een soort van maatschappelijk werker. Met veel moeite heeft ze dit kunnen accepteren, maar ze legt de bal wel zo dat ze het alleen maar doet voor mij maar dat zij helemaal geen problemen heeft.
Ik geef het nog maar een kans. Anders zit er niks anders op dan te accepteren dat dit zo is. En dan moet ik besluiten of ik dit aankan om allemaal te ondergaan of dat ik ook van haar afstand moet gaan doen. Maar dat laatste kan ze zelf niet aan.
Ik ben niet gek, ik ben een vliegtuig Sorry dat was flauw.quote:Op zondag 29 juli 2018 23:19 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
[..]
Je moet eens kappen met die hulpverlening, gewoon gaan met die banaan, enjoy your life, het leven is te kort om te piekeren!
Je doet te weinig, logisch dat je faalt! Geef jezelf gewoon een schop onder je hol
Goed dat je professionele hulp zoekt, je hebt het onmiddellijk nodig , dat blijkt wel uit je posts. En dan wel het advies van die psycholoog precies opvolgen he. Anders is het jouw schuld dat je de therapie tegenwerkt.je hebt duidelijk autisme en adhd dat verklaart al je problemen maar je psycholoog kan het niet oplossen dat moet je zelf doen.
Schandalig dat eerdere psychologen je problemen niet hebben opgelost! Je had duidelijk de verkeerde. Zoek een goede en vergeet die vorige beunhazen.
Waarom zoek je op deze manier bevestiging? Hokjes zijn onzin.
Wees lief voor jezelf en accepteer jezelf zoals je bent, dan komt alles goed!
Logisch dat je faalde, je doet te weinig aan meditatie en je moet eerst je verstoorde chakra's nog op orde brengen doe gewoon een helende klankreis met bergkristallen en dan een spirituele wereldreis
Ik was nog niet klaar, je quotte me te vroeg, dus ter aanvulling op bovenstaande: Alle ADHD-middelen zijn psychofarmaca. Deze beïnvloeden de werking van neurotransmitters, met name van dopamine en noradrenaline. De exacte wijze waarop de ADHD-symptomen worden verminderd is niet bekend. Het meest voorgeschreven worden stimulantia zoals methylfenidaat en noradrenalineheropnameremmers als atomoxetine en in bepaalde gevallen ook wel 'tricyclische antidepressiva' als imipramine of nortriptyline.quote:Op zondag 29 juli 2018 23:43 schreef madam-april het volgende:
Ik ben niet gek, ik ben een vliegtuig Sorry dat was flauw.
Nu even serieus. Je hebt uiteindelijk alleen jezelf met die slachtofferrol.
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |