quote:
Op maandag 2 juli 2018 13:53 schreef Kim-Holland het volgende:Ik ben een emotioneel wrak. Ben op, moe, kapot van verdriet.
Al jaren.
Mijn broer drinkt zich dood en ik ben bang dat ik zeer binnenkort iemand aan de deur krijg met het definitieve woord....
Mijn moeder en ik kunnen niks doen en staan machteloos. Jaar in, jaar uit..
Kutsituaties zijn dit ja. Helaas kun je niet iedereen redden, zeker niet als de persoon in kwestie dat ook niet wil. Megafrustrerend en machteloos gevoel ja, maar dat voelt je broer hoogstwaarschijnlijk ook. Daarom kun je, makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, je eigen handelen beter proberen te beoordelen op wat je allemaal wel geprobeerd hebt, dan op de mate van succes cq redding.
Natuurlijk wil je iemand het allerliefste gelukkig en gezond zien, maar bot gezegd kan het ook erg opluchtend zijn als het moment daar is. Omdat het gevecht dan (hier, op aarde[/zweefteef]) hier klaar is..
quote:
Zelf kamp ik met zware depressies op de tijd en met de ziekte van mijn broer erbij zal dat er niet beter op worden. Maar gelukkig ben ik sterk, althans..normaal gesproken wel. Maar nu even niet meer..
Life sucks!
Life sucks zeker ja. En dat je daar ook gewoon eens eerlijk over mag zijn, zelfs moet zijn, is geen teken van zwakte. Soms moet je dingen er even uit gooien om weer door te kunnen gaan. Opkroppen maakt ziek imo.
Als je bezig bent met de ander, kun je de zorg voor jezelf uit het oog verliezen. Maar dat heb je wel nodig om er voor anderen te kunnen zijn en om niet in een vergelijkbare kuil te vallen. Ergens zul je een grens moeten trekken, tot waar je voldoende gedaan en eraan gedacht hebt, omdat je er niet simpelweg 24 uur per dag mee bezig kan blijven. Jezelf ook de kans gunnen om even te ontspannen en ergens anders op te focussen.
quote:
Op maandag 2 juli 2018 14:16 schreef Kim-Holland het volgende:Het leuke is, ik woon zowat aan een GGZ dorp. Ik hoef de straat maar uit te lopen. Het eerste wat ik tegenkom is de Korsakov-afdeling..
Ik weet ook niet of GGZ iets voor mij kan betekenen. In het verleden heb ik er iig niet veel aan gehad.
Het zou fijn als er meer familieleden op de hoogte zullen zijn, maar op de een of andere manier houden we alles voor onszelf. Alsof het een taboe is.
Dat doe ik ook voor mijn moeder, want ik zou het liefst alles op tafel gooien.
Heb je wel iets van een signaleringsplan opgesteld oid? Misschien kun je met de huisarts kijken naar mogelijkheden voor een vrijgevestigde psych?
Is het een taboe om toe te geven dat het kut gaat? Of voelt het meer als niet openlijk willen falen? Of hoor je elkaar niet zulke heftige shizzle te belasten? Ofzo?
Voelt het als moeten verbergen, afstand creëren of mis je extra ondersteuning?
quote:
Op maandag 2 juli 2018 14:21 schreef Kim-Holland het volgende:[..]
FOK! is mijn therapie.
Zo ook met liedjes dumpen, dan heb ik zelf een borreltje op om eens te ontspannen. Daar kan ik oprecht van genieten.
Er speelt zoveel meer maar de ziekte van mijn broer is nu even hoofdzaak.
FOK! kan een mooie afleiding en uitlaatklep zijn, maar laat het je irl niet teveel ontregelen cq verdringen. Zorg in ieder geval voor een filter op je apparatuur, zodat het licht je biologische klok niet nog meer verstoord. En probeer toch een zekere regelmaat en slaaphygiène er op na te houden, want dat zijn toch wel belangrijke dingen qua functioneren.
Probeer ook iedere dag zonlicht en frisse lucht mee te pakken. Als het te confronterend is om Korsakovlui tegen te komen, kijk dan naar andere plekken.
Hoe zit het met andere uitlaatkleppen?
Dagboek bijhouden, zodat je het wel ergens kwijt kan? Kan eventueel ook hier misschien (ff met mods overleggen misschien), zodat het wat opener voelt. Doe je aan sport? Creatieve dingetjes? Even uit je hoofd proberen te geraken enzo. Creatieve therapie klinkt misschien suf, maar het kan wel meer zijn dan uit je verdriet een asbak kleien zeg maar. Muziektherapie bestaat ook. Pubquiz als je onder de mensen wil zijn misschien? Etc..
Sterkte in ieder geval