R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Voor de autisten hier op Fok. Ervaren jullie in het dagelijks leven beperkingen, of een stigma als je voor je ASS-status uitkomt?
Ik merk dat mensen me anders gaan behandelen als ik zeg dat ik ASS heb. Eerder een soort van mijden. Herkennen jullie dit?
Ik merk dat mensen me anders gaan behandelen als ik zeg dat ik ASS heb. Eerder een soort van mijden. Herkennen jullie dit?
Ik herken het bij psychosegevoelig/bipolair/schizofrenie. Zal bij autisme ook zo zijn.quote:Op donderdag 17 mei 2018 23:12 schreef Tomodachi het volgende:
Voor de autisten hier op Fok. Ervaren jullie in het dagelijks leven beperkingen, of een stigma als je voor je ASS-status uitkomt?
Ik merk dat mensen me anders gaan behandelen als ik zeg dat ik ASS heb. Eerder een soort van mijden. Herkennen jullie dit?
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Niet direct, want ik loop er niet mee te koop.
Het zijn eerder gedragskenmerken die een gevolg zijn ván die ervoor zorgen dat mensen anders naar me kijken of minder graag met me om willen gaan.
Waarschijnlijk krijgen ze dan zelf al een vermoeden wat er speelt.
Het zijn eerder gedragskenmerken die een gevolg zijn ván die ervoor zorgen dat mensen anders naar me kijken of minder graag met me om willen gaan.
Waarschijnlijk krijgen ze dan zelf al een vermoeden wat er speelt.
Mensen hebben een bepaald beeld bij ASS en denken vaak dat ze je beter kunnen vermijden want dat is makkelijk...
Eigenlijk nooit last van, ik vertel het vaak ook alleen als mensen mij al een poosje kennen.
De eerste reactie is vaak, HUH jij!?
Nooit iets van gemerkt!!
En vaak komt er daarna via humor in bepaalde situaties wel naar voren van “owja jij bent een autist he?!” Of ik maak er grapjes over als ik ergens tegen aan loop of iets niet vat.
De eerste reactie is vaak, HUH jij!?
Nooit iets van gemerkt!!
En vaak komt er daarna via humor in bepaalde situaties wel naar voren van “owja jij bent een autist he?!” Of ik maak er grapjes over als ik ergens tegen aan loop of iets niet vat.
Lol. Dit bevestigd juist het stigma.quote:Op vrijdag 18 mei 2018 13:05 schreef Logician2.0 het volgende:
De eerste reactie is vaak, HUH jij!?
Nooit iets van gemerkt!!
Op de arbeidsmarkt is er iig weinig begrip als je één van deze aandoeningen onder de leden hebt. Om één of andere reden gaan mensen anders tegen je aan kijken.quote:
[..]
Ik herken het bij psychosegevoelig/bipolair/schizofrenie. Zal bij autisme ook zo zijn.
Ik zie daarin een gat in het markt.quote:
[..]
Op de arbeidsmarkt is er iig weinig begrip als je één van deze aandoeningen onder de leden hebt. Om één of andere reden gaan mensen anders tegen je aan kijken.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Heb jij (vast) werk/inkomen?quote:
[..]
Ik zie daarin een gat in het markt.
Verkeerd onderwerp 
[ Bericht 45% gewijzigd door Juup© op 18-05-2018 18:49:29 (Niet zo boeiend eigenlijk) ]
[ Bericht 45% gewijzigd door Juup© op 18-05-2018 18:49:29 (Niet zo boeiend eigenlijk) ]
Ik ben bezig een bedrijf opzetten op dit gebied. Detacheringsbureau.quote:
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Als je onder een wajong ergens gaat werken ben je voor het desbetreffende bedrijf wel goedkoop. Maar je bent wel derderangs werknemer en je krijgt minder dan minimumloon aan salaris.
Gewoon discriminatie. En omwettelijk.quote:
Als je onder een wajong ergens gaat werken ben je voor het desbetreffende bedrijf wel goedkoop. Maar je bent wel derderangs werknemer en je krijgt minder dan minimumloon aan salaris.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Waarom heb jij geen Wajong?quote:
[..]
Gewoon discriminatie. En omwettelijk.
"Oh, maar iedereen heeft toch wel een beetje autisme?!"
"Autisme-light dan zeker"
Dat je het aan de buitenkant niet ziet, betekent niet dat het er niet is...
"Autisme-light dan zeker"
Dat je het aan de buitenkant niet ziet, betekent niet dat het er niet is...
Mama van 2 lieve meiden :)
Ik heb wajong. Maar ingekort omdat er is bepaald dat ik arbeidsvermogen heb.quote:
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Dat is wel klote inderdaad. Feitelijk zit je dan net op bijstandsniveau, sociaal minimum. Kun je geen herkeuring krijgen?quote:
[..]
Ik heb wajong. Maar ingekort omdat er is bepaald dat ik arbeidsvermogen heb.
Volgens mij ben je echt niet dom en heb je wel de capaciteit en talent om te werken. Het zijn de werkgevers die alleen maar übermenschen willen.
Het is mijn ambitie om een revolutie te starten voor mensen met kwetsbaarheden zoals wij.quote:
[..]
Dat is wel klote inderdaad. Feitelijk zit je dan net op bijstandsniveau, sociaal minimum. Kun je geen herkeuring krijgen?
Volgens mij ben je echt niet dom en heb je wel de capaciteit en talent om te werken. Het zijn de werkgevers die alleen maar übermenschen willen.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Ik heb geen wajong maar een wia, en ik werk zelfstandig als zzper.
Het idee erachter is dat als ik tijdelijk zou uitvallen door bijv te veel overprikkeling dat ik dan een vangnet heb.
Het idee erachter is dat als ik tijdelijk zou uitvallen door bijv te veel overprikkeling dat ik dan een vangnet heb.
Ik wil trouwens ook werken en doe van alle soorten werkzaamheden. Ambitieus ben ik zeker en wajong heb ik als vangnet.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Pfff moeilijk zeg!
Ik denk dat je het in principe niet moet vertellen aan mensen. Als er bij het zoeken naar werk dingen zijn waar rekening moe moet worden gehouden, kan je beter die dingen op zich benoemen dan zeggen dat je ASS hebt en daarom dat soort beperkingen hebt. Als er dan bij je werkgever een lampje gaat branden en hij vraagt "heb je soms autisme?", dan kan je daar wel eerlijk op antwoorden. Het feit dat hij er zelf over begint, geeft al aan dat hij een heel klein beetje een idee heeft wat het inhoudt en je waarschijnlijk daarin tegemoet wilt komen. Of misschien niet, maar dat zal ook snel duidelijk worden omdat hij je dan niet geschikt vindt voor de baan. Is wel heel pijnlijk, maar het is wel duidelijk en het bespaart je nare verrassingen in de toekomst.
Maar soms kan het ook helpen. Op mijn werk had ik in het begin moeite met een collega van mij. Ik vond haar bazig, lomp en respectloos naar anderen. Ik had er vooral moeite mee, omdat ik haar eerder kende van de sportschool en daar leek ze mij juist zo aardig. Toen ik hoorde dat ze autisme heeft, kon ik het gedrag meteen plaatsen: "Oooh, daarom reageert ze dus zo!" Toen snapte ik dus dat het niet te maken heeft met arrogantie.
En ik kon haar er ook mee helpen. Het gebeurde bijvoorbeeld een keer dat ze schoenen had gekocht waar ze heel blij mee was, maar die bleken toch niet lekker te lopen. Ik dacht daarbij "dat komt wel goed. Ze heeft er alleen binnen mee gelopen, dus de winkel neemt ze wel terug". Maar zij kon dat niet loslaten, had het alleen maar over die schoenen en maakte zich heel erg zorgen. Bij een ander had ik me waarschijnlijk licht geïrriteerd, maar ik kon me bij haar voorstellen dat zij dit niet expres doet. Dan vind ik het vooral rot voor haar, want als je piekert, dan pieker je.
Een stigma is er zeker. Jammer dat dat er ook is binnen de hulpverlening. Als je ASS hebt, wordt er automatisch geconcludeerd: dan is die therapie niet geschikt voor je. Zo zwart-wit is het natuurlijk niet. Je bent veel meer dan alleen maar dat. Ook je persoonlijkheid, je intelligentie, je levenservaring, je motivatie ... het heeft allemaal invloed op wie je bent, wat je kan en wat je wilt bereiken.
Je bent uniek, net als iedereen op de wereld. Dus je hoeft je niet gek of een outcast te voelen.
En koester de dingen die je wel goed kan. Mensen met autisme zijn vaak erg loyaal en trouw naar anderen; dat wordt bij vriendschappen erg gewaardeerd!
Ik denk dat je het in principe niet moet vertellen aan mensen. Als er bij het zoeken naar werk dingen zijn waar rekening moe moet worden gehouden, kan je beter die dingen op zich benoemen dan zeggen dat je ASS hebt en daarom dat soort beperkingen hebt. Als er dan bij je werkgever een lampje gaat branden en hij vraagt "heb je soms autisme?", dan kan je daar wel eerlijk op antwoorden. Het feit dat hij er zelf over begint, geeft al aan dat hij een heel klein beetje een idee heeft wat het inhoudt en je waarschijnlijk daarin tegemoet wilt komen. Of misschien niet, maar dat zal ook snel duidelijk worden omdat hij je dan niet geschikt vindt voor de baan. Is wel heel pijnlijk, maar het is wel duidelijk en het bespaart je nare verrassingen in de toekomst.
Maar soms kan het ook helpen. Op mijn werk had ik in het begin moeite met een collega van mij. Ik vond haar bazig, lomp en respectloos naar anderen. Ik had er vooral moeite mee, omdat ik haar eerder kende van de sportschool en daar leek ze mij juist zo aardig. Toen ik hoorde dat ze autisme heeft, kon ik het gedrag meteen plaatsen: "Oooh, daarom reageert ze dus zo!" Toen snapte ik dus dat het niet te maken heeft met arrogantie.
En ik kon haar er ook mee helpen. Het gebeurde bijvoorbeeld een keer dat ze schoenen had gekocht waar ze heel blij mee was, maar die bleken toch niet lekker te lopen. Ik dacht daarbij "dat komt wel goed. Ze heeft er alleen binnen mee gelopen, dus de winkel neemt ze wel terug". Maar zij kon dat niet loslaten, had het alleen maar over die schoenen en maakte zich heel erg zorgen. Bij een ander had ik me waarschijnlijk licht geïrriteerd, maar ik kon me bij haar voorstellen dat zij dit niet expres doet. Dan vind ik het vooral rot voor haar, want als je piekert, dan pieker je.
Een stigma is er zeker. Jammer dat dat er ook is binnen de hulpverlening. Als je ASS hebt, wordt er automatisch geconcludeerd: dan is die therapie niet geschikt voor je. Zo zwart-wit is het natuurlijk niet. Je bent veel meer dan alleen maar dat. Ook je persoonlijkheid, je intelligentie, je levenservaring, je motivatie ... het heeft allemaal invloed op wie je bent, wat je kan en wat je wilt bereiken.
Je bent uniek, net als iedereen op de wereld. Dus je hoeft je niet gek of een outcast te voelen.
En koester de dingen die je wel goed kan. Mensen met autisme zijn vaak erg loyaal en trouw naar anderen; dat wordt bij vriendschappen erg gewaardeerd!
Goede post!quote:
Pfff moeilijk zeg!
Ik denk dat je het in principe niet moet vertellen aan mensen. Als er bij het zoeken naar werk dingen zijn waar rekening moe moet worden gehouden, kan je beter die dingen op zich benoemen dan zeggen dat je ASS hebt en daarom dat soort beperkingen hebt. Als er dan bij je werkgever een lampje gaat branden en hij vraagt "heb je soms autisme?", dan kan je daar wel eerlijk op antwoorden. Het feit dat hij er zelf over begint, geeft al aan dat hij een heel klein beetje een idee heeft wat het inhoudt en je waarschijnlijk daarin tegemoet wilt komen. Of misschien niet, maar dat zal ook snel duidelijk worden omdat hij je dan niet geschikt vindt voor de baan. Is wel heel pijnlijk, maar het is wel duidelijk en het bespaart je nare verrassingen in de toekomst.
Maar soms kan het ook helpen. Op mijn werk had ik in het begin moeite met een collega van mij. Ik vond haar bazig, lomp en respectloos naar anderen. Ik had er vooral moeite mee, omdat ik haar eerder kende van de sportschool en daar leek ze mij juist zo aardig. Toen ik hoorde dat ze autisme heeft, kon ik het gedrag meteen plaatsen: "Oooh, daarom reageert ze dus zo!" Toen snapte ik dus dat het niet te maken heeft met arrogantie.
En ik kon haar er ook mee helpen. Het gebeurde bijvoorbeeld een keer dat ze schoenen had gekocht waar ze heel blij mee was, maar die bleken toch niet lekker te lopen. Ik dacht daarbij "dat komt wel goed. Ze heeft er alleen binnen mee gelopen, dus de winkel neemt ze wel terug". Maar zij kon dat niet loslaten, had het alleen maar over die schoenen en maakte zich heel erg zorgen. Bij een ander had ik me waarschijnlijk licht geïrriteerd, maar ik kon me bij haar voorstellen dat zij dit niet expres doet. Dan vind ik het vooral rot voor haar, want als je piekert, dan pieker je.
Een stigma is er zeker. Jammer dat dat er ook is binnen de hulpverlening. Als je ASS hebt, wordt er automatisch geconcludeerd: dan is die therapie niet geschikt voor je. Zo zwart-wit is het natuurlijk niet. Je bent veel meer dan alleen maar dat. Ook je persoonlijkheid, je intelligentie, je levenservaring, je motivatie ... het heeft allemaal invloed op wie je bent, wat je kan en wat je wilt bereiken.
Je bent uniek, net als iedereen op de wereld. Dus je hoeft je niet gek of een outcast te voelen.
En koester de dingen die je wel goed kan. Mensen met autisme zijn vaak erg loyaal en trouw naar anderen; dat wordt bij vriendschappen erg gewaardeerd!
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Als je een goed functionerende autist bent snap ik niet dat je het tegen anderen mensen verteld.. wat hebben ze aan die info. Als je een slecht functionerende autist bent snap ik dat mensen mijden. In je vrije tijd nog een soort hulpverlener moeten zijn is dodelijk vermoeiend.
Achterlijk manier van denken op beide stelling.quote:
Als je een goed functionerende autist bent snap ik niet dat je het tegen anderen mensen verteld.. wat hebben ze aan die info. Als je een slecht functionerende autist bent snap ik dat mensen mijden. In je vrije tijd nog een soort hulpverlener moeten zijn is dodelijk vermoeiend.
Sowieso mensen mijden vanwege een beperking is iets voor domme empathieloze mensen.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Ik heb er geen last van. Soms zie ik mijn autisme zelfs als een voordeel bij het werk.
Ik heb wel last met vrije tijd besteden en invullen.
Ik heb wel last met vrije tijd besteden en invullen.
Dat is een vrij rationele stelling.quote:
Als je een goed functionerende autist bent snap ik niet dat je het tegen anderen mensen verteld.. wat hebben ze aan die info. Als je een slecht functionerende autist bent snap ik dat mensen mijden. In je vrije tijd nog een soort hulpverlener moeten zijn is dodelijk vermoeiend.
Er zijn mensen met autisme die misschien wel goed kunnen functioneren, maar wel merken dat ze anders zijn dan anderen en zich daardoor onzeker en alleen voelen.
Stel dat mensen op je werk je elke keer vragen mee te gaan naar de pub in het weekend. Je zou het best leuk vinden om meer sociale contacten te hebben, maar een drukke pub met heel veel prikkels is te vermoeiend of je raakt daardoor agressief en opgefokt.
Of je hebt problemen met aanvoelen wanneer iets een grap is of serieus bedoeld is. Dat kan je heel onzeker maken.
Ik snap best dat je dan juist wel de behoefte hebt om te vertellen dat je autisme hebt. Als je het voor jezelf moet houden, kan dat extra spanning geven en dat maakt de symptomen van autisme juist erger.
Helemaal mee eens.quote:
[..]
Dat is een vrij rationele stelling.
Er zijn mensen met autisme die misschien wel goed kunnen functioneren, maar wel merken dat ze anders zijn dan anderen en zich daardoor onzeker en alleen voelen.
Stel dat mensen op je werk je elke keer vragen mee te gaan naar de pub in het weekend. Je zou het best leuk vinden om meer sociale contacten te hebben, maar een drukke pub met heel veel prikkels is te vermoeiend of je raakt daardoor agressief en opgefokt.
Of je hebt problemen met aanvoelen wanneer iets een grap is of serieus bedoeld is. Dat kan je heel onzeker maken.
Ik snap best dat je dan juist wel de behoefte hebt om te vertellen dat je autisme hebt. Als je het voor jezelf moet houden, kan dat extra spanning geven en dat maakt de symptomen van autisme juist erger.
Jij moet ambassadeur worden.quote:
[..]
Dat is een vrij rationele stelling.
Er zijn mensen met autisme die misschien wel goed kunnen functioneren, maar wel merken dat ze anders zijn dan anderen en zich daardoor onzeker en alleen voelen.
Stel dat mensen op je werk je elke keer vragen mee te gaan naar de pub in het weekend. Je zou het best leuk vinden om meer sociale contacten te hebben, maar een drukke pub met heel veel prikkels is te vermoeiend of je raakt daardoor agressief en opgefokt.
Of je hebt problemen met aanvoelen wanneer iets een grap is of serieus bedoeld is. Dat kan je heel onzeker maken.
Ik snap best dat je dan juist wel de behoefte hebt om te vertellen dat je autisme hebt. Als je het voor jezelf moet houden, kan dat extra spanning geven en dat maakt de symptomen van autisme juist erger.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
quote:Op zondag 20 mei 2018 00:19 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
[..]
En ik heb zelf niet eens autisme
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Ik merk dat sommige collega's/leidinggevenden "wangedrag" accepteren als degene die zich misdraagt zegt autist te zijn (dan wel een andere aandoening). Alsof dat je vrijstelt van een normale, zakelijke omgang met collega's.
Dat is juist goed toch? Als iemand een beperking heeft, mag daar rekening mee gehouden worden als het kan.quote:
Ik merk dat sommige collega's/leidinggevenden "wangedrag" accepteren als degene die zich misdraagt zegt autist te zijn (dan wel een andere aandoening). Alsof dat je vrijstelt van een normale, zakelijke omgang met collega's.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Ligt eraan wat je verstaat onder "wangedrag".quote:
Ik merk dat sommige collega's/leidinggevenden "wangedrag" accepteren als degene die zich misdraagt zegt autist te zijn (dan wel een andere aandoening). Alsof dat je vrijstelt van een normale, zakelijke omgang met collega's.
Mama van 2 lieve meiden :)
Niet als dat gedrag niet met de beperking heeft te maken, maar de beperking slechts als excuus wordt gebruikt voor privileges.quote:
[..]
Dat is juist goed toch? Als iemand een beperking heeft, mag daar rekening mee gehouden worden als het kan.
En andersom geldt dat wie een beperking heeft (autisme is geen beperking btw) maar dat niet aan collega's en leidinggevende vertelt op dergelijk gedrag wordt aangesproken en afgerekend omdat het kennelijk ongewenst is.
Soms is er sprake van wangedrag vanwege indirecte sociale conflict.quote:
[..]
Niet als dat gedrag niet met de beperking heeft te maken, maar de beperking slechts als excuus wordt gebruikt voor privileges.
En andersom geldt dat wie een beperking heeft (autisme is geen beperking btw) maar dat niet aan collega's en leidinggevende vertelt op dergelijk gedrag wordt aangesproken en afgerekend omdat het kennelijk ongewenst is.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Bijvoorbeeld als helpdeskmedewerker weigeren de telefoon op te nemen omdat telefoon te onrustig is en weigeren om met twee, drie collega's in een rustig kamer te gaaan zitten omdat het te onrustig is, niet reageren op email van collega's, want onrustig, een eigen kamer krijgen "want add", en daar vooral privé telefoneren, internetten, radio luisteren en lekker je eigen gang gaan in plaats van je aan voorschriften te houden voor wat betreft hoe het werk gedaan moet worden. Maar ja, add dus zielig. En alles wat fout loopt: "door add".quote:
[..]
Ligt eraan wat je verstaat onder "wangedrag".
Terwijl er dus collega's zijn die die privileges ook willen, maar niet uit de kast willen komen of geen diagnose hebben, maar wel gebaat zouden zijn met dergelijke privileges, beetje relaxter werken. Plus dat die direct last hebben van het ongestructureerde, de fouten (gemaakt door samenwerken te weigeren en instructies te negeren) en de verminderde productiviteit.
Er is bij leidinggevende te weinig kennis over dergelijke "beperkingen" en je kunt ze vrijwel alles wijs maken. Als je zielig genoeg doet en de leidinggevende gaat daarin mee, zal die er niets van durven zeggen.
Zoals ook wekenlang rouwverlof/ziekteverlof omdat de vriendin van een goede vriend is overleden. Want add, dat trekken ze niet.
Ik begrijp niet wat je bedoelt.quote:
[..]
Soms is er sprake van wangedrag vanwege indirecte sociale conflict.
Het ging bij het voorbeeld dat ik zojuist beschreef om een leidinggevende en een werknemer uit dezelfde sociale kring (zelfde cultuur, zelfde economische achtergrond). De rest van het team heeft grofweg dezelfde achtergrond.
Het frappante is dat voordat de diagnose werd gesteld er al meer dan 10 jaar werd samengewerkt en al die privileges nooit nodig waren en er wel normaal gewerkt kon worden.
De persoon met de nieuwe diagnose heeft moeite met het omgaan en accepteren van nieuwe diagnose. Hij zit te malen over hoe vaak hij (in zijn ogen misschien) onheus is bejegend door anderen en heeft veel opgekropte woede. Dit uit zich soms in ongepaste gedrag en misbruik maken van de omstandigheden.quote:
[..]
Ik begrijp niet wat je bedoelt.
Het ging bij het voorbeeld dat ik zojuist beschreef om een leidinggevende en een werknemer uit dezelfde sociale kring (zelfde cultuur, zelfde economische achtergrond). De rest van het team heeft grofweg dezelfde achtergrond.
Het frappante is dat voordat de diagnose werd gesteld er al meer dan 10 jaar werd samengewerkt en al die privileges nooit nodig waren en er wel normaal gewerkt kon worden.
[ Bericht 0% gewijzigd door Keep_Walking op 20-05-2018 12:32:45 ]
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Dat is idd vies. Misschien zijn er andere ernstige diagnoses die een rol spelen? Depressie, angst, ptss, psychose? Misschien voelt ze zich gewoon niet veilig?quote:
[..]
Bijvoorbeeld als helpdeskmedewerker weigeren de telefoon op te nemen omdat telefoon te onrustig is en weigeren om met twee, drie collega's in een rustig kamer te gaaan zitten omdat het te onrustig is, niet reageren op email van collega's, want onrustig, een eigen kamer krijgen "want add", en daar vooral privé telefoneren, internetten, radio luisteren en lekker je eigen gang gaan in plaats van je aan voorschriften te houden voor wat betreft hoe het werk gedaan moet worden. Maar ja, add dus zielig. En alles wat fout loopt: "door add".
Terwijl er dus collega's zijn die die privileges ook willen, maar niet uit de kast willen komen of geen diagnose hebben, maar wel gebaat zouden zijn met dergelijke privileges, beetje relaxter werken. Plus dat die direct last hebben van het ongestructureerde, de fouten (gemaakt door samenwerken te weigeren en instructies te negeren) en de verminderde productiviteit.
Er is bij leidinggevende te weinig kennis over dergelijke "beperkingen" en je kunt ze vrijwel alles wijs maken. Als je zielig genoeg doet en de leidinggevende gaat daarin mee, zal die er niets van durven zeggen.
Zoals ook wekenlang rouwverlof/ziekteverlof omdat de vriendin van een goede vriend is overleden. Want add, dat trekken ze niet.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Klopt of het is een aansteller. Niet iedere autist is hetzelfde. ADD vind ik ook een beetje iets vaags.quote:
[..]
Dat is idd vies. Misschien zijn er andere ernstige diagnoses die een rol spelen? Depressie, angst, ptss, psychose? Misschien voelt ze zich gewoon niet veilig?
De autisten waar ik persoonlijk nee omga zijn juist keiharde werkers en kroppen alles op, ik ben zo een persoon.
Het enige waar ik een hekel aan heb zijn bedrijfsuitjes.
Ik vind van niet. Ik vind dat ook respectloos toe naar degene die ASS heeft, want daarmee behandel ik hem/haar anders dan anderen.quote:
[..]
Dat is juist goed toch? Als iemand een beperking heeft, mag daar rekening mee gehouden worden als het kan.
Wat ik wel kan doen, is meer geduld opbrengen en uitleggen waarom ik het gedrag niet accepteer.
Het is weleens bij mijn collega gebeurd. Ze had iets gezegd waardoor iemand overstuur was geraakt. Ik kon begrijpen dat zij daar geen kwade intenties mee had, maar het punt is dat ze wel iets deed waardoor ze iemand anders kwetste.
Ik heb haar (trouwens in overleg met de leidinggevende, want die wilde graag dat ik actie ondernam omdat ik erbij was) dat rustig uitgelegd. Ik werd niet boos, maar zei wel dat ze voortaan op haar gedrag moet letten, want het is niet de bedoeling dat anderen zich door haar gekwetst voelen. Ze snapte het niet en raakte zelf overstuur. Kan ik wel begrijpen, want het is niet leuk om op het matje geroepen te worden voor iets waarvan je niet snapt wat je fout hebt gedaan.
Vervolgens wilde ze mij niet zien. Ik heb dat maar zo gelaten en de dag erop deed ze weer normaal tegen me. Ik denk dat ze de tijd nodig had om het allemaal rustig te laten bezinken.
Wat is jouw functie? En bij wat soort bedrijf?quote:
[..]
Ik vind van niet. Ik vind dat ook respectloos toe naar degene die ASS heeft, want daarmee behandel ik hem/haar anders dan anderen.
Wat ik wel kan doen, is meer geduld opbrengen en uitleggen waarom ik het gedrag niet accepteer.
Het is weleens bij mijn collega gebeurd. Ze had iets gezegd waardoor iemand overstuur was geraakt. Ik kon begrijpen dat zij daar geen kwade intenties mee had, maar het punt is dat ze wel iets deed waardoor ze iemand anders kwetste.
Ik heb haar (trouwens in overleg met de leidinggevende, want die wilde graag dat ik actie ondernam omdat ik erbij was) dat rustig uitgelegd. Ik werd niet boos, maar zei wel dat ze voortaan op haar gedrag moet letten, want het is niet de bedoeling dat anderen zich door haar gekwetst voelen. Ze snapte het niet en raakte zelf overstuur. Kan ik wel begrijpen, want het is niet leuk om op het matje geroepen te worden voor iets waarvan je niet snapt wat je fout hebt gedaan.
Vervolgens wilde ze mij niet zien. Ik heb dat maar zo gelaten en de dag erop deed ze weer normaal tegen me. Ik denk dat ze de tijd nodig had om het allemaal rustig te laten bezinken.
Hm interessante voorbeeld. Ik weet het zelf niet. Ik heb zelf een vriend, eigenlijk mijn allerbeste vriend, die weleens vreemd gedrag vertoont. Geen officiele diagnose autisme, maar in mijn optiek lijkt het wel daarop. Soms moet je gewoon accepteren dat sommige mensen een bepaalde sociale inzicht niet hebben.quote:
[..]
Ik vind van niet. Ik vind dat ook respectloos toe naar degene die ASS heeft, want daarmee behandel ik hem/haar anders dan anderen.
Wat ik wel kan doen, is meer geduld opbrengen en uitleggen waarom ik het gedrag niet accepteer.
Het is weleens bij mijn collega gebeurd. Ze had iets gezegd waardoor iemand overstuur was geraakt. Ik kon begrijpen dat zij daar geen kwade intenties mee had, maar het punt is dat ze wel iets deed waardoor ze iemand anders kwetste.
Ik heb haar (trouwens in overleg met de leidinggevende, want die wilde graag dat ik actie ondernam omdat ik erbij was) dat rustig uitgelegd. Ik werd niet boos, maar zei wel dat ze voortaan op haar gedrag moet letten, want het is niet de bedoeling dat anderen zich door haar gekwetst voelen. Ze snapte het niet en raakte zelf overstuur. Kan ik wel begrijpen, want het is niet leuk om op het matje geroepen te worden voor iets waarvan je niet snapt wat je fout hebt gedaan.
Vervolgens wilde ze mij niet zien. Ik heb dat maar zo gelaten en de dag erop deed ze weer normaal tegen me. Ik denk dat ze de tijd nodig had om het allemaal rustig te laten bezinken.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Dat kan natuurlijk, maar dat speelde hier niet.quote:
[..]
De persoon met de nieuwe diagnose heeft moeite met het omgaan en accepteren van nieuwe diagnose. Hij zit te malen over hoe vaak hij (in zijn ogen misschien) onheus is bejegend door anderen en heeft veel opgekropte woede. Dit uit zich soms in ongepaste gedrag en misbruik maken van de omstandigheden.
Gewoon een eikel, kan ook.quote:
[..]
Dat kan natuurlijk, maar dat speelde hier niet.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Nee hoor, gewoon iemand die zich te goed voelt om met het gepeupel om te gaan (dat was al zo voordat die diagnose kwam en uit zich ook los van dat "maar add!").quote:
[..]
Dat is idd vies. Misschien zijn er andere ernstige diagnoses die een rol spelen? Depressie, angst, ptss, psychose? Misschien voelt ze zich gewoon niet veilig?
Maar goed, het is dus maar net hoe je er mee omgaat en hoe anderen het oppikken. Ik hou zelf meer van de aanpak dat je kijkt naar specifieke dingen, de een heeft moeite met dit, de ander met dat en het maakt niet uit of er een diagnose is, want dat verandert de concrete situatie niet. Waarom zou je wensen dat iemand die last heeft van een radio zich eerst laat testen om te kijken of het om genetisch bepaalde overprikkeling gaat voordat je vraagt of de radio uit kan? Waarom zou iemand zonder diagnose add/ass/whatever geen last mogen hebben?
Ik denk dat het wel oké is om iemand anders te behandelen als die er zelf om vraagt. Bijvoorbeeld niet meewillen met het bedrijfsuitje.quote:
[..]
Ik vind van niet. Ik vind dat ook respectloos toe naar degene die ASS heeft, want daarmee behandel ik hem/haar anders dan anderen.
Het kwalijke met het stigma ass (en andere diagnoses) is dat mensen zelf gaan invullen wat de ander wel of niet kan, op basis van wat ze ooit eens hebben gehoord erover.
Dat je dus een rekenwonder bent als je een ass diagnose hebt, want Rainman. Of dat je niet kunt presenteren met ass. Of dat ze grapjes gaan uitleggen omdat je die niet snapt (want je lachte niet om die flauwe mop) en ass houdt toch in dat...
ik ben het daar helemaal mee eens.quote:
[..]
Nee hoor, gewoon iemand die zich te goed voelt om met het gepeupel om te gaan (dat was al zo voordat die diagnose kwam en uit zich ook los van dat "maar add!").
Maar goed, het is dus maar net hoe je er mee omgaat en hoe anderen het oppikken. Ik hou zelf meer van de aanpak dat je kijkt naar specifieke dingen, de een heeft moeite met dit, de ander met dat en het maakt niet uit of er een diagnose is, want dat verandert de concrete situatie niet. Waarom zou je wensen dat iemand die last heeft van een radio zich eerst laat testen om te kijken of het om genetisch bepaalde overprikkeling gaat voordat je vraagt of de radio uit kan? Waarom zou iemand zonder diagnose add/ass/whatever geen last mogen hebben?
Het creëert een scheidingslijn tussen mensen met en zonder diagnose. TJa, en dat houdt niet alleen maar voordelen inhouden voor de groep die als anders is beoordeeld, dat is oneerlijk. Vooral als überhaupt schimmig is waar de diagnose op gebaseerd is aangezien het toch alleen maar om ondervragen over symptomen en observatie gaat. Natuurlijk is de diagnose compensatie van de moeilijkheden waar mensen tegenaan lopen. Maar dan is het net alsof mensen zonder diagnose deze problemen niet kennen. Ik heb ook last van harde geluiden bijv en ik "heb" officieel geen autistische stoornis. Waar ligt de grens? Op wikipedia staat zelf dat ook mensen zonder autistische stoornis baat erbij hebben als hun werkomgeving op autisten wordt ingericht. Dat zegt toch al genoeg?
Ja maar sterker nog, er is überhaupt in de psychiatrie te weinig kennis over dergelijke "beperkingen" aangezien ik ook een keer antwoorden wilde wat mensen met ASS nou werkelijk anders maakt dan andere mensen, afgezien van de symptomen die zij beschrijven, en dat kon ook niet uitgelegd worden. De wetenschap is immers nog niet zover dat dit lichamelijk aangetoond kan worden en dus moet je altijd alles van mensen aannemen, mensen met vooroordelen, mensen die aan hun eigen voordeel denken, mensen die zich moeten verantwoorden tegenover de verzekering enz.quote:
Er is bij leidinggevende te weinig kennis over dergelijke "beperkingen" en je kunt ze vrijwel alles wijs maken. Als je zielig genoeg doet en de leidinggevende gaat daarin mee, zal die er niets van durven zeggen.
Zoals ook wekenlang rouwverlof/ziekteverlof omdat de vriendin van een goede vriend is overleden. Want add, dat trekken ze niet.
[ Bericht 13% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 20-05-2018 22:33:36 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Nu snap ik wat je bedoelt met "wangedrag".quote:
[..]
Bijvoorbeeld als helpdeskmedewerker weigeren de telefoon op te nemen omdat telefoon te onrustig is en weigeren om met twee, drie collega's in een rustig kamer te gaaan zitten omdat het te onrustig is, niet reageren op email van collega's, want onrustig, een eigen kamer krijgen "want add", en daar vooral privé telefoneren, internetten, radio luisteren en lekker je eigen gang gaan in plaats van je aan voorschriften te houden voor wat betreft hoe het werk gedaan moet worden. Maar ja, add dus zielig. En alles wat fout loopt: "door add".
Terwijl er dus collega's zijn die die privileges ook willen, maar niet uit de kast willen komen of geen diagnose hebben, maar wel gebaat zouden zijn met dergelijke privileges, beetje relaxter werken. Plus dat die direct last hebben van het ongestructureerde, de fouten (gemaakt door samenwerken te weigeren en instructies te negeren) en de verminderde productiviteit.
Er is bij leidinggevende te weinig kennis over dergelijke "beperkingen" en je kunt ze vrijwel alles wijs maken. Als je zielig genoeg doet en de leidinggevende gaat daarin mee, zal die er niets van durven zeggen.
Zoals ook wekenlang rouwverlof/ziekteverlof omdat de vriendin van een goede vriend is overleden. Want add, dat trekken ze niet.
Op een helpdesk werken en geen telefoon op "kunnen" nemen is niet handig.
Dat je niet met 2 a 3 collegas's in een kamer kan zitten, daar kan ik me nog wel iets bij voorstellen, maar niet als je vervolgens je eigen kamer gaat gebruiken om van alles te doen, behalve werken.
Ik denk dat voor mensen met ass (maar iedereen met ass is anders, dus er zullen vast uitzonderingen zijn), van die "kantoortuinen" niet ideaal zijn. En ik denk dat je daar als werkgever best rekening mee zou kunnen houden.
Maar kijk vooral naar de persoon en niet naar het label, want niet iedereen heeft behoefte aan hetzelfde.
Er bestaan nog altijd veel misverstanden over ass. En dat is ook het lastige denk ik aan een "spectrumstoornis" want het is zo breed.
En waar de een geen behoefte heeft aan bijvoorbeeld sociale contacten of een tot op de minuut voorspelbare dagplanning, zo zal een ander daar juist wel behoefte aan hebben.
Dus kijk naar de persoon zou ik zeggen en naar de individuele behoeften. En datzelfde geldt voor iemands kwaliteiten natuurlijk!
Mama van 2 lieve meiden :)
Dat.quote:
[..]
Ik denk dat het wel oké is om iemand anders te behandelen als die er zelf om vraagt. Bijvoorbeeld niet meewillen met het bedrijfsuitje.
Het kwalijke met het stigma ass (en andere diagnoses) is dat mensen zelf gaan invullen wat de ander wel of niet kan, op basis van wat ze ooit eens hebben gehoord erover.
Dat je dus een rekenwonder bent als je een ass diagnose hebt, want Rainman. Of dat je niet kunt presenteren met ass. Of dat ze grapjes gaan uitleggen omdat je die niet snapt (want je lachte niet om die flauwe mop) en ass houdt toch in dat...
Maakt dropkrullen mogelijk.
maar het moet toch iets inhouden? Natuurlijk heb je ook vooroordelen maar dan ben ik toch benieuwd naar wat het gemeenschappelijke dan wel is? Overprikkeling en ander soort informatieverwerking vind ik vaag. Wie houdt wel van teveel prikkels? Extraverten misschien, maar "alleen" introversie is ook geen ziekte. En hoe weet je op welke manier jij informatie verwerkt?
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
De theorie is nog niet echt aangetoond, maar autisme houdt in dat de verschillende gebieden in de hersenen minder goed verbinding kunnen maken met elkaar.quote:
maar het moet toch iets inhouden? Natuurlijk heb je ook vooroordelen maar dan ben ik toch benieuwd naar wat het gemeenschappelijke dan wel is? Overprikkeling en ander soort informatieverwerking vind ik vaag. Wie houdt wel van teveel prikkels? Extraverten misschien, maar "alleen" introversie is ook geen ziekte. En hoe weet je op welke manier jij informatie verwerkt?
Ik denk dat je je het een beetje moet voorstellen als het net van het openbaar vervoer in Nederland. Stel dat er geen intercity's meer zouden rijden, dan kan je nog steeds van Amsterdam naar Groningen komen, maar het duurt wel veel langer. Als er geen intercity's meer rijden, komt het minder voor dat mensen verre reizen willen maken, maar komt het meer voor dat ze uitstappen bij de tussenstations die niet bereikbaar zijn met de intercity.
Het heeft wel alles te maken met een ander soort informatieverwerking.
Mensen met ASS raken sneller overprikkeld, omdat de hersenen meer moeite hebben om van alle prikkels die worden waargenomen een geheel plaatje te maken. Mensen zonder autisme nemen al die prikkels evengoed waar, maar als je bijvoorbeeld in een drukke kroeg zit, bundelen de hersenen al die prikkels samen als "de sfeer/drukte in de kroeg". Bij ASS kost dat wat meer moeite. Hoe dat dan gaat, is wel bij iedereen verschillend. De een is zich vaak erg bewust van alle prikkels en raakt en angstig, moe of opgefokt door, terwijl de ander zich er makkelijk voor kan afsluiten maar daarbij ook contact met de omgeving verliest.
Dit wil uiteraard niet zeggen dat je achterlijk bent en geen normaal leven met vrienden en relaties kan leiden. Je bent verder een normaal mens met normale gevoelens en gedachten.
Als je de diagnose ASS krijgt, kan dat heel moeilijk zijn, omdat er zo'n negatief stigma op rust. Maar als die diagnose daadwerkelijk klopt en je gaat steeds beter begrijpen wat het is, denk ik dat je je er uiteindelijk wel mee kan identificeren.
Een bedrijf waar eigenlijk allemaal mensen werken met een psychische kwetsbaarheid. Dat kan van alles zijn. Er zijn er ook die een burn-out hebben gehad en dit gebruiken als overbrugging naar het normale arbeidsleven.quote:
[..]
Wat is jouw functie? En bij wat soort bedrijf?
Heel veel mensen daar hebben ASS. Ze hebben het bijna allemaal ook in lichte mate, dus je merkt het niet meteen bij ze.
Bij mij merk je het ook niet in het dagelijks werk. Ik heb het wel gezegd zodat mocht er eens iets gebeuren dat er dan niet spastisch over wordt gedaan omdat ik in een omgeving werk waar het best heel ASS onvriendelijk kan zijn, lees prikkelrijke omgeving.quote:
[..]
Een bedrijf waar eigenlijk allemaal mensen werken met een psychische kwetsbaarheid. Dat kan van alles zijn. Er zijn er ook die een burn-out hebben gehad en dit gebruiken als overbrugging naar het normale arbeidsleven.
Heel veel mensen daar hebben ASS. Ze hebben het bijna allemaal ook in lichte mate, dus je merkt het niet meteen bij ze.
Dat sommige mensen misschien vooroordelen hebben over ASS omdat ik het verteld heb dat is dan hun probleem, dat interesseert mij niet.
Als de theorie nog niet aangetoond is, hoe kan het dan dat deze theorie inmiddels wel in de praktijk als waarheid is aangenomen en veelvloedig wordt gebruikt??? Is dit wetenschappelijk??? Ik heb geen idee hoe dat zit met lichamelijke aandoeningen als het chronisch vermoeidheidssyndroom en verzekering maar daar zijn artsen eerlijk over, dat ze de behandeling niet weten en dat ze alleen aan symptoom bestrijding doen.quote:
De theorie is nog niet echt aangetoond, maar autisme houdt in dat de verschillende gebieden in de hersenen minder goed verbinding kunnen maken met elkaar.
Ik denk dat je je het een beetje moet voorstellen als het net van het openbaar vervoer in Nederland. Stel dat er geen intercity's meer zouden rijden, dan kan je nog steeds van Amsterdam naar Groningen komen, maar het duurt wel veel langer. Als er geen intercity's meer rijden, komt het minder voor dat mensen verre reizen willen maken, maar komt het meer voor dat ze uitstappen bij de tussenstations die niet bereikbaar zijn met de intercity.
Het heeft wel alles te maken met een ander soort informatieverwerking.
Mensen met ASS raken sneller overprikkeld, omdat de hersenen meer moeite hebben om van alle prikkels die worden waargenomen een geheel plaatje te maken. Mensen zonder autisme nemen al die prikkels evengoed waar, maar als je bijvoorbeeld in een drukke kroeg zit, bundelen de hersenen al die prikkels samen als "de sfeer/drukte in de kroeg". Bij ASS kost dat wat meer moeite. Hoe dat dan gaat, is wel bij iedereen verschillend. De een is zich vaak erg bewust van alle prikkels en raakt en angstig, moe of opgefokt door, terwijl de ander zich er makkelijk voor kan afsluiten maar daarbij ook contact met de omgeving verliest.
Dit wil uiteraard niet zeggen dat je achterlijk bent en geen normaal leven met vrienden en relaties kan leiden. Je bent verder een normaal mens met normale gevoelens en gedachten.
Als je de diagnose ASS krijgt, kan dat heel moeilijk zijn, omdat er zo'n negatief stigma op rust. Maar als die diagnose daadwerkelijk klopt en je gaat steeds beter begrijpen wat het is, denk ik dat je je er uiteindelijk wel mee kan identificeren.
Je zegt "als de diagnose daadwerkelijk klopt". Maar het kan helemaal niet aangetoond worden of het klopt of niet! Dat betekent voor mij maar 1 ding;
- de artsen die dit aannemen zonder dat het ze uitmaakt of het wel of niet bewezen is zijn niet wetenschappelijk maar spiritueel genezers en worden onterecht als reguliere artsen aangezien, allemaal heel mooi maar dan moeten sjamanistische healings en dolfijnen klankreizen ook worden vergoed door de basisverzekering en dan moeten arbeidsbeperkingen als hoogsensitiviteit, problemen met energievelden of bezetenheid door kwade geesten ook door het uwv als legitieme redenen voor extra begeleiding worden beschouwd anders is het gewoon niet eerlijk
- of wat dit soort mensen ook letterlijk aan mij hebben aangegeven: zij zijn het ermee eens dat meer onderzoek nodig is, geloven niet in hun eigen diagnoses en zijn in feite omgekocht door verzekeringen om te doen alsof hun werk wetenschappelijk verantwoord is
[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 21-05-2018 18:15:50 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
ADHD is evenmin wetenschappelijk aangetoond. Je kan (nog) niet bij iemand een hersenscan verrichten en zien of hij de aandoening wel of niet heeft. Dat betekent niet dat het niet bestaat. Er zijn ook veel mensen met de diagnose ASS die blij zijn dat het ontdekt is, want ze voelen zich daarmee erkend en begrepen.quote:
[..]
Als de theorie nog niet aangetoond is, hoe kan het dan dat deze theorie inmiddels wel in de praktijk als waarheid is aangenomen en veelvloedig wordt gebruikt??? Is dit wetenschappelijk??? Ik heb geen idee hoe dat zit met lichamelijke aandoeningen als het chronisch vermoeidheidssyndroom en verzekering maar daar zijn artsen eerlijk over, dat ze de behandeling niet weten en dat ze alleen aan symptoom bestrijding doen.
Je zegt "als de diagnose daadwerkelijk klopt". Maar het kan helemaal niet aangetoond worden of het klopt of niet! Dat betekent voor mij maar 1 ding;
- de artsen die dit aannemen zonder dat het ze uitmaakt of het wel of niet bewezen is zijn niet wetenschappelijk maar spiritueel genezers en worden onterecht als reguliere artsen aangezien, allemaal heel mooi maar dan moeten sjamanistische healings en dolfijnen klankreizen ook worden vergoed door de basisverzekering en dan moeten arbeidsbeperkingen als hoogsensitiviteit, problemen met energievelden of bezetenheid door kwade geesten ook door het uwv als legitieme redenen voor extra begeleiding worden beschouwd anders is het gewoon niet eerlijk
- of wat dit soort mensen ook letterlijk aan mij hebben aangegeven: zij zijn het ermee eens dat meer onderzoek nodig is, geloven niet in hun eigen diagnoses en zijn in feite omgekocht door verzekeringen om te doen alsof hun werk wetenschappelijk verantwoord is
Het probleem is de fabrieksmentaliteit die vaak wordt gehandhaafd binnen de psychische zorg. Volgens mij heb jij dat zelf ervaren, want je mocht toch geen schematherapie doen omdat ze dachten dat je misschien autisme hebt?
Er wordt teveel geredeneerd als: hij vertoont dit en dat gedrag, dus dan heeft hij deze stoornis en dan is deze therapie geschikt.
Even off-topic:Ik neem aan dat je bedoelt dat bij het stellen van de diagnose er geen hersenscans worden afgenomen. Het bestaan van ADHD is namelijk veelvuldig aangetoond aan de hand van wetenschappelijk onderzoek, dmv het uitvoeren van 'neuroimaging' en door het uitvoeren van een PET-scan na het injecteren van een radioactieve variant van de neurotransmitter dopamine.quote:
[..]
ADHD is evenmin wetenschappelijk aangetoond. Je kan (nog) niet bij iemand een hersenscan verrichten en zien of hij de aandoening wel of niet heeft.
Daarnaast zijn er ook veel onderzoeken gedaan naar verschillen in de werking van de neurotransmitter GABA, welke een onderdrukkend effect heeft op de impulsen die mensen ontvangen en hoe ze hier op reageren. Deze onderzoeken zijn uitegevoerd bij mensen met en zonder ADHD en deze testgroepen zijn ook onderzocht in de situatie dat beiden medicatie gebruiken/hebben gebruikt. Hier zijn grote verschillen waargenomen tussen de testgroep en de groep met een ADHD diagnose.
[ Bericht 4% gewijzigd door CHURCHILLNL op 22-05-2018 01:38:28 ]
Ik heb geen autisme maar hou ook niet van te veel prikkels. Wat is er mis mee om aan te geven dat je in de kroeg hangen niet leuk vind en dat je het leuk zou vinden een keer 'verzin iets leuks' te gaan doen maar dat een kroeg niet jouw ding is.quote:
[..]
Dat is een vrij rationele stelling.
Er zijn mensen met autisme die misschien wel goed kunnen functioneren, maar wel merken dat ze anders zijn dan anderen en zich daardoor onzeker en alleen voelen.
Stel dat mensen op je werk je elke keer vragen mee te gaan naar de pub in het weekend. Je zou het best leuk vinden om meer sociale contacten te hebben, maar een drukke pub met heel veel prikkels is te vermoeiend of je raakt daardoor agressief en opgefokt.
Of je hebt problemen met aanvoelen wanneer iets een grap is of serieus bedoeld is. Dat kan je heel onzeker maken.
Ik snap best dat je dan juist wel de behoefte hebt om te vertellen dat je autisme hebt. Als je het voor jezelf moet houden, kan dat extra spanning geven en dat maakt de symptomen van autisme juist erger.
Mensen die geen autisme hebben vinden dingen ook niet leuk ,stom of te druk. Dan hoef je dat hele autisme toch niet te noemen. (En voor autisme kan je willekeurig welke andere stempel gebruiken)
Ik word gewoon een beetje moe dat alles benoemd moet worden en ik er elke keer als ik iemand leer kennen zo wat een handboek bij moet pakken om te zien wat het zo'n beetje inhoudt.
Ik zie de meerwaarde van het noemen ervan ook niet in. Vooral niet bij ass, want dat is heel breed, maar sowieso alle diagnoses uit de DSM zijn "minimaal x van de y kenmerken aanwezig, zelden alle y". M.a.w. iemand met label A kan heel andere kenmerken hebben dan iemand met datzelfde label A. Dat nog los van de mate waarin, hoe het zich uit, en hoe de persoon ermee omgaat.quote:
[..]
Ik heb geen autisme maar hou ook niet van te veel prikkels. Wat is er mis mee om aan te geven dat je in de kroeg hangen niet leuk vind en dat je het leuk zou vinden een keer 'verzin iets leuks' te gaan doen maar dat een kroeg niet jouw ding is.
Mensen die geen autisme hebben vinden dingen ook niet leuk ,stom of te druk. Dan hoef je dat hele autisme toch niet te noemen. (En voor autisme kan je willekeurig welke andere stempel gebruiken)
Ik word gewoon een beetje moe dat alles benoemd moet worden en ik er elke keer als ik iemand leer kennen zo wat een handboek bij moet pakken om te zien wat het zo'n beetje inhoudt.
Je hebt er dus niet veel aan.
Behalve als je in een bedrijf werkt waar ze denken dat werknemers maakbaar zijn. Daar wordt pas geaccepteerd dat je iets niet kan als je een briefje van de dokter hebt.
In die categorie valt ook dyslexie. Dat je moeite hebt met lezen en schrijven wordt niet geaccepteerd tot je een diagnose hebt, maar beter lezen en schrijven ga je niet door de diagnose. Toch worden de fouten dan wel geaccepteerd. Dus waarom accepteren ze die fouten niet zonder diagnose? Het eindeffect is hetzelfde, behalve dat de werkgever zich bemoeit met dingen die hem niet aangaan en de werknemer het risico van stigma loopt.
Hoe kunnen mensen zich erkend en begrepen voelen als er nooit met 100% zekerheid is aangetoond of ze een aandoening hebben? Of ja het kan wel, maar waarom heeft dat zin?quote:
ADHD is evenmin wetenschappelijk aangetoond. Je kan (nog) niet bij iemand een hersenscan verrichten en zien of hij de aandoening wel of niet heeft. Dat betekent niet dat het niet bestaat. Er zijn ook veel mensen met de diagnose ASS die blij zijn dat het ontdekt is, want ze voelen zich daarmee erkend en begrepen.
Het probleem is de fabrieksmentaliteit die vaak wordt gehandhaafd binnen de psychische zorg. Volgens mij heb jij dat zelf ervaren, want je mocht toch geen schematherapie doen omdat ze dachten dat je misschien autisme hebt?
Er wordt teveel geredeneerd als: hij vertoont dit en dat gedrag, dus dan heeft hij deze stoornis en dan is deze therapie geschikt.
Idd die fabrieksmentaliteit is slecht maar dat medewerkers niet eens in hun eigen diagnoses geloven is volgens mij deel van het probleem.
Ik mocht inderdaad geen schematherapie doen omdat men dacht dat ik pdd nos had. Waar ze daarna op terug kwamen. Maar toen was mijn persoonlijkheidsstoornis niet erg genoeg, ondanks dat ik volgens hun test meerdere persoonlijkheidsstoornissen had. Oftewel: die test telt niet, is een facade om het wetenschappelijk te doen lijken. Dat laatste zou mooi zijn geweest als ze stoornissen ook daadwerkelijk hadden kunnen aantonen bij mensen.
Maar dat doen ze idd niet. Ze denken dat mensen bepaalde stoornissen hebben en alles draait om vooroordelen. Dat idee maakt me gewoon ziek. Vooroordelen die onder de basisverzekering vallen. Vooroordelen die het uwv sponsort. Vooroordelen die de maatschappij steunt. Alsof er zonder die tot medische diagnoses verheven vooroordelen niet al genoeg van zouden zijn geweest.
Ik bedoelde ook idd op individueel niveau. En dan zeggen ze: hersenscans zijn een momentopname. Nou dan denk ik, als je hersenscans niet goed vind moet je iets anders bedenken. Omdat het tegendeel niet bewezen is, moet het waar zijn. Dat is gewoon niet meer van deze tijd. Maar blijkbaar wel als het om mensen met psychische problemen gaat. Dan laten medisch specialisten zich gewoon omkopen en accepteert de samenleving dat ze vooral administratie doen.quote:
Even off-topic:Ik neem aan dat je bedoelt dat bij het stellen van de diagnose er geen hersenscans worden afgenomen. Het bestaan van ADHD is namelijk veelvuldig aangetoond aan de hand van wetenschappelijk onderzoek, dmv het uitvoeren van 'neuroimaging' en door het uitvoeren van een PET-scan na het injecteren van een radioactieve variant van de neurotransmitter dopamine.
Daarnaast zijn er ook veel onderzoeken gedaan naar verschillen in de werking van de neurotransmitter GABA, welke een onderdrukkend effect heeft op de impulsen die mensen ontvangen en hoe ze hier op reageren. Deze onderzoeken zijn uitegevoerd bij mensen met en zonder ADHD en deze testgroepen zijn ook onderzocht in de situatie dat beiden medicatie gebruiken/hebben gebruikt. Hier zijn grote verschillen waargenomen tussen de testgroep en de groep met een ADHD diagnose.
Volkomen mee eens, het maakbaarheidsdenken vind ik alleen mooi als het realistisch is en dit valt op dit moment in de categorie onrealistisch maakbaarheidsdenken. Erger nog het verhult de verschillen die er tussen mensen zijn voor het oog van de beter gestelden die kunnen zeggen "maar ze krijgen toch hulp" in plaats van dat er daadwerkelijk iets aan wordt gedaan. En dan kan men wel zeggen: dit is psychisch, dit moet iedereen zelf uitzoeken, het is niet medisch. Maar wel lekker mensen doorverwijzen naar psychiaters en psychologen of er stilzwijgend mee instemmen. Waardoor een toch al kennelijk genetisch kwetsbare groep mensen vaak definitief hulpbehoevend wordt vanwege aangeleerde hulpeloosheid.quote:
Ik zie de meerwaarde van het noemen ervan ook niet in. Vooral niet bij ass, want dat is heel breed, maar sowieso alle diagnoses uit de DSM zijn "minimaal x van de y kenmerken aanwezig, zelden alle y". M.a.w. iemand met label A kan heel andere kenmerken hebben dan iemand met datzelfde label A. Dat nog los van de mate waarin, hoe het zich uit, en hoe de persoon ermee omgaat.
Je hebt er dus niet veel aan.
Behalve als je in een bedrijf werkt waar ze denken dat werknemers maakbaar zijn. Daar wordt pas geaccepteerd dat je iets niet kan als je een briefje van de dokter hebt.
In die categorie valt ook dyslexie. Dat je moeite hebt met lezen en schrijven wordt niet geaccepteerd tot je een diagnose hebt, maar beter lezen en schrijven ga je niet door de diagnose. Toch worden de fouten dan wel geaccepteerd. Dus waarom accepteren ze die fouten niet zonder diagnose? Het eindeffect is hetzelfde, behalve dat de werkgever zich bemoeit met dingen die hem niet aangaan en de werknemer het risico van stigma loopt.
[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 22-05-2018 09:52:13 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Er staan mensen bij de bushalte te wachten. Geen van hen heeft een horloge of een andere manier om te weten hoe laat het is. Iemand loopt weg. Een ander staat te staren naar waar de bus vandaan moet komen. Eentje schopt de halte kapot. Een tikt nerveus met zijn schoen op straat, een ander ergert zich daar steeds meer aan - tekenen van ongeduld. Op een gegeven moment zegt een van de wachtenden "ik heb het idee de bus te laat is."quote:
[..]
Hoe kunnen mensen zich erkend en begrepen voelen als er nooit met 100% zekerheid is aangetoond of ze een aandoening hebben? Of ja het kan wel, maar waarom heeft dat zin?
De anderen beseffen hetzelfde, hoewel ze geen horloge hebben. Ze worden zich bewust van hun ongeduldige gedrag. Een enkeling zal zijn gedrag aanpassen. In elk geval weten ze nu dat ze niet de enige zijn die vermoed dat de bus te laat is, dat schept een band en je kunt erover praten met je lotgenoten: gedeelde smart is halve smart.
Dat gedrag is te observeren en het vervelende gevoel van "sta ik hier voor joker te wachten, komt die bus nog wel?" is ècht. Het kan lichamelijke gevolgen hebben, nagelbijten, neuspeuteren, etc.
Het doet er niet toe of er een wetenschappelijke oorzaak is, als er iemand komt met een horloge die wèl kan aantonen dat de bus te laat is, of niet, doet niet af aan de gevoelens en het gedrag, en ook niet aan de verbondenheid met lotgenoten.
Daarom is het wetenschappelijk niet nodig een horloge te hebben om dat ongeduldige gedrag te observeren of te begrijpen en eventueel te corrigeren.
Wat telt is dat mensen door perceptie bepaald gedrag hebben en dat je daar iets mee kunt, ongeacht of er wetenschappelijke bewijs (horloge, test, hersenscan) is voor de aanleiding van de perceptie. Misschien was de bus te laat, misschien de bushalte opgeheven, misschien waren alle wachtenden veel te vroeg bij de halte - het is niet relevant voor hun emoties en gedrag.
Maar deze vergeljking vind ik niet compleet. Er is niemand die aan komt rennen en zegt "geef me geld, dan zeg ik hoe laat het is" en die dan zonder horloge antwoord "het is 59 min over twaalf". En dan betreft het nog een gemeenschappelijk probleem. Niet van iedereen individueel. Daarom schept het ook geen band want mensen met psychische ziekten kennen elkaar alleen in dat verband wanneer ze bijeen worden gebracht. Zie hier de lucratieve groepstherapie.quote:
Er staan mensen bij de bushalte te wachten. Geen van hen heeft een horloge of een andere manier om te weten hoe laat het is. Iemand loopt weg. Een ander staat te staren naar waar de bus vandaan moet komen. Eentje schopt de halte kapot. Een tikt nerveus met zijn schoen op straat, een ander ergert zich daar steeds meer aan - tekenen van ongeduld. Op een gegeven moment zegt een van de wachtenden "ik heb het idee de bus te laat is."
De anderen beseffen hetzelfde, hoewel ze geen horloge hebben. Ze worden zich bewust van hun ongeduldige gedrag. Een enkeling zal zijn gedrag aanpassen. In elk geval weten ze nu dat ze niet de enige zijn die vermoed dat de bus te laat is, dat schept een band en je kunt erover praten met je lotgenoten: gedeelde smart is halve smart.
Dat gedrag is te observeren en het vervelende gevoel van "sta ik hier voor joker te wachten, komt die bus nog wel?" is ècht. Het kan lichamelijke gevolgen hebben, nagelbijten, neuspeuteren, etc.
Het doet er niet toe of er een wetenschappelijke oorzaak is, als er iemand komt met een horloge die wèl kan aantonen dat de bus te laat is, of niet, doet niet af aan de gevoelens en het gedrag, en ook niet aan de verbondenheid met lotgenoten.
Daarom is het wetenschappelijk niet nodig een horloge te hebben om dat ongeduldige gedrag te observeren of te begrijpen en eventueel te corrigeren.
Wat telt is dat mensen door perceptie bepaald gedrag hebben en dat je daar iets mee kunt, ongeacht of er wetenschappelijke bewijs (horloge, test, hersenscan) is voor de aanleiding van de perceptie. Misschien was de bus te laat, misschien de bushalte opgeheven, misschien waren alle wachtenden veel te vroeg bij de halte - het is niet relevant voor hun emoties en gedrag.
[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 22-05-2018 10:00:45 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Ik denk niet dat je het eens bent. Ik weet alleen niet goed wat je bedoelt met "men" en "ze".quote:
Volkomen mee eens, het maakbaarheidsdenken vind ik alleen mooi als het realistisch is en dit valt op dit moment in de categorie onrealistisch maakbaarheidsdenken. Erger nog het verhult de verschillen die er tussen mensen zijn voor het oog van de beter gestelden die kunnen zeggen "maar ze krijgen toch hulp" in plaats van dat er daadwerkelijk iets aan wordt gedaan. En dan kan men wel zeggen: dit is psychisch, dit moet iedereen zelf uitzoeken, het is niet medisch. Maar wel lekker mensen doorverwijzen naar psychiaters en psychologen of er stilzwijgend mee instemmen. Waardoor een toch al kennelijk genetisch kwetsbare groep mensen vaak definitief hulpbehoevend wordt vanwege aangeleerde hulpeloosheid.
Ik schreef nergens dat het diagnosticeren niet zinnig is. Een diagnose laten stellen is belangrijk om te kijken wat de oorzaak is van bepaalde klachten, zodat je de klachten kunt oplossen of verlichten.
Het is alleen zinloos om de diagnose mede te delen aan leken zoals werkgevers, die er de ballen verstand van hebben en er toch niets mee kunnen.
Bij mensen die er wel verstand van hebben van hebben, is de diagnose een kader. Ze weten dan niet alleen dat er klachten zijn waar ze rekening mee kunnen houden, maar ook in welke richting te kunnen doorvragen. Bij het uwv: u hebt ass, hoe beïnvloed dat uw arbeidspotentie? Bent u in staat 40 uur per week te werken (veel mensen met ass kunnen dat niet aan, dus een terechte vraag). Of: heeft u hulp nodig om uw weg te vinden binnen de vele mogelijkheden van vacaturebanken? (veel mensen met ass krijgen een blokkade omdat ze door de bomen het bos niet meer zien).
Ja, die vragen kun je óók stellen aan iemand zonder ass, maar kennelijk heeft die onvoldoende last van de problemen binnen het kader om een diagnose te krijgen.
Het zijn géén vooroordelen als je het gewoon vraagt. Net zoals je iemand zonder rijbewijs vraagt hoe hij denkt op het werk te komen. Of aan een lichamelijk gehandicapte vragen welke hulpmiddelen nodig zijn om optimaal te kunnen functioneren. Dat je een kenmerk van iemand niet kunt zien wil niet zeggen dat je geen hulpmiddelen mag aanbieden.
Er is misschien wel iemand die roept "waarom verniel je dat bushokje?"quote:
[..]
Maar deze vergeljking vind ik niet compleet. Er is niemand die aan komt rennen en zegt "geef me geld, dan zeg ik hoe laat het is" en die dan zonder horloge antwoord "het is 59 min over twaalf". En dan betreft het nog een gemeenschappelijk probleem. Niet van iedereen individueel. Daarom schept het ook geen band want mensen met psychische ziekten kennen elkaar alleen in dat verband wanneer ze bijeen worden gebracht. Zie hier de lucratieve groepstherapie.
Ook in de psychiatrie is er niemand die roept "geef me geld dan laat ik met een hersenscan aantonen dat je ass hebt".
De werkwijze is dat de persoon zelf aangeeft problemen te hebben (dat gevoel dat de bus te laat is), of dat de omgeving er last van heeft (door het gedrag van het in elkaar trappen van het bushokje). Dan word je ondervraagd en het kader vastgesteld (gevoel dat de bus te laat is). Om praktische redenen kom je in een traject met mensen die hetzelfde gevoel hebben, met begeleiding van iemand die daarin is gespecialiseerd.
Jij bent echter iemand die zegt dat de behandeling van "het gevoel dat de bus te laat is" nooit kan plaatsvinden als er niemand is die een horloge heeft. Dat dat gevoel, het gedrag daardoor en de problemen die het veroorzaakt (afgekloven nagels, vernield bushokje) niet waar kunnen zijn als je niet zeker weet dat de bus te laat is en je een dure, geijkte chronometer moet hebben om vast te stellen of dat gevoel er is.
Maar het doet er voor dat gevoel helemaal niet toe hoe laat het is.
Verder is het gebruikelijk dat mensen voor hun werk betaald worden. Ook als er fouten worden gemaakt, die maakt iedereen weleens. Dat geldt ook voor de hulpverlening.
De kans op fouten bij psychische hulpverlening is groot omdat de patiënt feiten achter kan houden (omdat hij denkt dat het niet relevant is), niet goed kan verwoorden wat hij denkt (een groot onderzocht en bewezen probleem in o.a. de oncologie om maar eens een zijweg te noemen), of botweg liegt (bijvoorbeeld over drugsconsumptie).
Denk je niet dat mensen dingen vaak in hun eigen voordeel inschatten, vooral als ze geen statistieken hebben van hoe andere mensen zich in hun situatie voelen? Dat zeg je notabene zelf verderop. Als het werkelijk zou gaan om de antwoorden die mensen zelf geven, waarom zijn er dan testen en het oordeel van een psycholoog of psychiater nodig om hen de psychische hulp te geven die zij nodig hebben?quote:
Ik denk niet dat je het eens bent. Ik weet alleen niet goed wat je bedoelt met "men" en "ze".
Ik schreef nergens dat het diagnosticeren niet zinnig is. Een diagnose laten stellen is belangrijk om te kijken wat de oorzaak is van bepaalde klachten, zodat je de klachten kunt oplossen of verlichten.
Het is alleen zinloos om de diagnose mede te delen aan leken zoals werkgevers, die er de ballen verstand van hebben en er toch niets mee kunnen.
Bij mensen die er wel verstand van hebben van hebben, is de diagnose een kader. Ze weten dan niet alleen dat er klachten zijn waar ze rekening mee kunnen houden, maar ook in welke richting te kunnen doorvragen. Bij het uwv: u hebt ass, hoe beïnvloed dat uw arbeidspotentie? Bent u in staat 40 uur per week te werken (veel mensen met ass kunnen dat niet aan, dus een terechte vraag). Of: heeft u hulp nodig om uw weg te vinden binnen de vele mogelijkheden van vacaturebanken? (veel mensen met ass krijgen een blokkade omdat ze door de bomen het bos niet meer zien).
Ja, die vragen kun je óók stellen aan iemand zonder ass, maar kennelijk heeft die onvoldoende last van de problemen binnen het kader om een diagnose te krijgen.
Het zijn géén vooroordelen als je het gewoon vraagt. Net zoals je iemand zonder rijbewijs vraagt hoe hij denkt op het werk te komen. Of aan een lichamelijk gehandicapte vragen welke hulpmiddelen nodig zijn om optimaal te kunnen functioneren. Dat je een kenmerk van iemand niet kunt zien wil niet zeggen dat je geen hulpmiddelen mag aanbieden.
Nee inderdaad is er niemand die roept geef me gekd en dan zal ik door een hersenscan ass aantonen, helaas. Dan zou het er al een stuk objectiever aan toe gaan.quote:
Er is misschien wel iemand die roept "waarom verniel je dat bushokje?"
Ook in de psychiatrie is er niemand die roept "geef me geld dan laat ik met een hersenscan aantonen dat je ass hebt".
De werkwijze is dat de persoon zelf aangeeft problemen te hebben (dat gevoel dat de bus te laat is), of dat de omgeving er last van heeft (door het gedrag van het in elkaar trappen van het bushokje). Dan word je ondervraagd en het kader vastgesteld (gevoel dat de bus te laat is). Om praktische redenen kom je in een traject met mensen die hetzelfde gevoel hebben, met begeleiding van iemand die daarin is gespecialiseerd.
Jij bent echter iemand die zegt dat de behandeling van "het gevoel dat de bus te laat is" nooit kan plaatsvinden als er niemand is die een horloge heeft. Dat dat gevoel, het gedrag daardoor en de problemen die het veroorzaakt (afgekloven nagels, vernield bushokje) niet waar kunnen zijn als je niet zeker weet dat de bus te laat is en je een dure, geijkte chronometer moet hebben om vast te stellen of dat gevoel er is.
Maar het doet er voor dat gevoel helemaal niet toe hoe laat het is.
Verder is het gebruikelijk dat mensen voor hun werk betaald worden. Ook als er fouten worden gemaakt, die maakt iedereen weleens. Dat geldt ook voor de hulpverlening.
De kans op fouten bij psychische hulpverlening is groot omdat de patiënt feiten achter kan houden (omdat hij denkt dat het niet relevant is), niet goed kan verwoorden wat hij denkt (een groot onderzocht en bewezen probleem in o.a. de oncologie om maar eens een zijweg te noemen), of botweg liegt (bijvoorbeeld over drugsconsumptie).
Jij draait het om. Je zegt dat ik zeg er geen behandeling plaats kan vinden als men niet met chronometer heeft aangetoond dat mensen een psychische ziekte heeft. Dat is wel al hoe het nu gebeurd. Alleen doet men (samenleving en mensen werkzaam binnen psychiatrie) alsof de mening van psychiaters en psychologen deze chronometer is. Want zonder hun beoordeling krijgen mensen ook geen gespecialiseerde hulp, of wel soms?
Als de kans op fouten groot is in de psychische hulpverlening omdat de client feiten achter kan houden, vind ik het bizar dat dit gegeven in de psychiatrie dan blijkbaar leidt tot het schuldig maken van de persoon met hulpvraag ipv naar de zoektocht naar meer objectievere onderzoeksmethoden.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
|
|
