Stigma ASS

maar het moet toch iets inhouden? Natuurlijk heb je ook vooroordelen maar dan ben ik toch benieuwd naar wat het gemeenschappelijke dan wel is? Overprikkeling en ander soort informatieverwerking vind ik vaag. Wie houdt wel van teveel prikkels? Extraverten misschien, maar "alleen" introversie is ook geen ziekte. En hoe weet je op welke manier jij informatie verwerkt?

quote:

Op maandag 21 mei 2018 13:27 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
maar het moet toch iets inhouden? Natuurlijk heb je ook vooroordelen maar dan ben ik toch benieuwd naar wat het gemeenschappelijke dan wel is? Overprikkeling en ander soort informatieverwerking vind ik vaag. Wie houdt wel van teveel prikkels? Extraverten misschien, maar "alleen" introversie is ook geen ziekte. En hoe weet je op welke manier jij informatie verwerkt?

De theorie is nog niet echt aangetoond, maar autisme houdt in dat de verschillende gebieden in de hersenen minder goed verbinding kunnen maken met elkaar.

Ik denk dat je je het een beetje moet voorstellen als het net van het openbaar vervoer in Nederland. Stel dat er geen intercity's meer zouden rijden, dan kan je nog steeds van Amsterdam naar Groningen komen, maar het duurt wel veel langer. Als er geen intercity's meer rijden, komt het minder voor dat mensen verre reizen willen maken, maar komt het meer voor dat ze uitstappen bij de tussenstations die niet bereikbaar zijn met de intercity.

Het heeft wel alles te maken met een ander soort informatieverwerking.

Mensen met ASS raken sneller overprikkeld, omdat de hersenen meer moeite hebben om van alle prikkels die worden waargenomen een geheel plaatje te maken. Mensen zonder autisme nemen al die prikkels evengoed waar, maar als je bijvoorbeeld in een drukke kroeg zit, bundelen de hersenen al die prikkels samen als "de sfeer/drukte in de kroeg". Bij ASS kost dat wat meer moeite. Hoe dat dan gaat, is wel bij iedereen verschillend. De een is zich vaak erg bewust van alle prikkels en raakt en angstig, moe of opgefokt door, terwijl de ander zich er makkelijk voor kan afsluiten maar daarbij ook contact met de omgeving verliest.

Dit wil uiteraard niet zeggen dat je achterlijk bent en geen normaal leven met vrienden en relaties kan leiden. Je bent verder een normaal mens met normale gevoelens en gedachten.

Als je de diagnose ASS krijgt, kan dat heel moeilijk zijn, omdat er zo'n negatief stigma op rust. Maar als die diagnose daadwerkelijk klopt en je gaat steeds beter begrijpen wat het is, denk ik dat je je er uiteindelijk wel mee kan identificeren.

quote:

Op zondag 20 mei 2018 13:55 schreef Duveldrinker het volgende:

[..]

Wat is jouw functie? En bij wat soort bedrijf?

Een bedrijf waar eigenlijk allemaal mensen werken met een psychische kwetsbaarheid. Dat kan van alles zijn. Er zijn er ook die een burn-out hebben gehad en dit gebruiken als overbrugging naar het normale arbeidsleven.

Heel veel mensen daar hebben ASS. Ze hebben het bijna allemaal ook in lichte mate, dus je merkt het niet meteen bij ze.

quote:

Op maandag 21 mei 2018 13:57 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Een bedrijf waar eigenlijk allemaal mensen werken met een psychische kwetsbaarheid. Dat kan van alles zijn. Er zijn er ook die een burn-out hebben gehad en dit gebruiken als overbrugging naar het normale arbeidsleven.

Heel veel mensen daar hebben ASS. Ze hebben het bijna allemaal ook in lichte mate, dus je merkt het niet meteen bij ze.

Bij mij merk je het ook niet in het dagelijks werk. Ik heb het wel gezegd zodat mocht er eens iets gebeuren dat er dan niet spastisch over wordt gedaan omdat ik in een omgeving werk waar het best heel ASS onvriendelijk kan zijn, lees prikkelrijke omgeving.
Dat sommige mensen misschien vooroordelen hebben over ASS omdat ik het verteld heb dat is dan hun probleem, dat interesseert mij niet.

quote:

Op maandag 21 mei 2018 13:53 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
De theorie is nog niet echt aangetoond, maar autisme houdt in dat de verschillende gebieden in de hersenen minder goed verbinding kunnen maken met elkaar.

Ik denk dat je je het een beetje moet voorstellen als het net van het openbaar vervoer in Nederland. Stel dat er geen intercity's meer zouden rijden, dan kan je nog steeds van Amsterdam naar Groningen komen, maar het duurt wel veel langer. Als er geen intercity's meer rijden, komt het minder voor dat mensen verre reizen willen maken, maar komt het meer voor dat ze uitstappen bij de tussenstations die niet bereikbaar zijn met de intercity.

Het heeft wel alles te maken met een ander soort informatieverwerking.

Mensen met ASS raken sneller overprikkeld, omdat de hersenen meer moeite hebben om van alle prikkels die worden waargenomen een geheel plaatje te maken. Mensen zonder autisme nemen al die prikkels evengoed waar, maar als je bijvoorbeeld in een drukke kroeg zit, bundelen de hersenen al die prikkels samen als "de sfeer/drukte in de kroeg". Bij ASS kost dat wat meer moeite. Hoe dat dan gaat, is wel bij iedereen verschillend. De een is zich vaak erg bewust van alle prikkels en raakt en angstig, moe of opgefokt door, terwijl de ander zich er makkelijk voor kan afsluiten maar daarbij ook contact met de omgeving verliest.

Dit wil uiteraard niet zeggen dat je achterlijk bent en geen normaal leven met vrienden en relaties kan leiden. Je bent verder een normaal mens met normale gevoelens en gedachten.

Als je de diagnose ASS krijgt, kan dat heel moeilijk zijn, omdat er zo'n negatief stigma op rust. Maar als die diagnose daadwerkelijk klopt en je gaat steeds beter begrijpen wat het is, denk ik dat je je er uiteindelijk wel mee kan identificeren.

Als de theorie nog niet aangetoond is, hoe kan het dan dat deze theorie inmiddels wel in de praktijk als waarheid is aangenomen en veelvloedig wordt gebruikt??? Is dit wetenschappelijk??? Ik heb geen idee hoe dat zit met lichamelijke aandoeningen als het chronisch vermoeidheidssyndroom en verzekering maar daar zijn artsen eerlijk over, dat ze de behandeling niet weten en dat ze alleen aan symptoom bestrijding doen.
Je zegt "als de diagnose daadwerkelijk klopt". Maar het kan helemaal niet aangetoond worden of het klopt of niet! Dat betekent voor mij maar 1 ding;
- de artsen die dit aannemen zonder dat het ze uitmaakt of het wel of niet bewezen is zijn niet wetenschappelijk maar spiritueel genezers en worden onterecht als reguliere artsen aangezien, allemaal heel mooi maar dan moeten sjamanistische healings en dolfijnen klankreizen ook worden vergoed door de basisverzekering en dan moeten arbeidsbeperkingen als hoogsensitiviteit, problemen met energievelden of bezetenheid door kwade geesten ook door het uwv als legitieme redenen voor extra begeleiding worden beschouwd anders is het gewoon niet eerlijk
- of wat dit soort mensen ook letterlijk aan mij hebben aangegeven: zij zijn het ermee eens dat meer onderzoek nodig is, geloven niet in hun eigen diagnoses en zijn in feite omgekocht door verzekeringen om te doen alsof hun werk wetenschappelijk verantwoord is

[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 21-05-2018 18:15:50 ]

quote:

Op maandag 21 mei 2018 16:38 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Als de theorie nog niet aangetoond is, hoe kan het dan dat deze theorie inmiddels wel in de praktijk als waarheid is aangenomen en veelvloedig wordt gebruikt??? Is dit wetenschappelijk??? Ik heb geen idee hoe dat zit met lichamelijke aandoeningen als het chronisch vermoeidheidssyndroom en verzekering maar daar zijn artsen eerlijk over, dat ze de behandeling niet weten en dat ze alleen aan symptoom bestrijding doen.
Je zegt "als de diagnose daadwerkelijk klopt". Maar het kan helemaal niet aangetoond worden of het klopt of niet! Dat betekent voor mij maar 1 ding;
- de artsen die dit aannemen zonder dat het ze uitmaakt of het wel of niet bewezen is zijn niet wetenschappelijk maar spiritueel genezers en worden onterecht als reguliere artsen aangezien, allemaal heel mooi maar dan moeten sjamanistische healings en dolfijnen klankreizen ook worden vergoed door de basisverzekering en dan moeten arbeidsbeperkingen als hoogsensitiviteit, problemen met energievelden of bezetenheid door kwade geesten ook door het uwv als legitieme redenen voor extra begeleiding worden beschouwd anders is het gewoon niet eerlijk
- of wat dit soort mensen ook letterlijk aan mij hebben aangegeven: zij zijn het ermee eens dat meer onderzoek nodig is, geloven niet in hun eigen diagnoses en zijn in feite omgekocht door verzekeringen om te doen alsof hun werk wetenschappelijk verantwoord is

ADHD is evenmin wetenschappelijk aangetoond. Je kan (nog) niet bij iemand een hersenscan verrichten en zien of hij de aandoening wel of niet heeft. Dat betekent niet dat het niet bestaat. Er zijn ook veel mensen met de diagnose ASS die blij zijn dat het ontdekt is, want ze voelen zich daarmee erkend en begrepen.

Het probleem is de fabrieksmentaliteit die vaak wordt gehandhaafd binnen de psychische zorg. Volgens mij heb jij dat zelf ervaren, want je mocht toch geen schematherapie doen omdat ze dachten dat je misschien autisme hebt?

Er wordt teveel geredeneerd als: hij vertoont dit en dat gedrag, dus dan heeft hij deze stoornis en dan is deze therapie geschikt.

quote:

Op dinsdag 22 mei 2018 00:15 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

ADHD is evenmin wetenschappelijk aangetoond. Je kan (nog) niet bij iemand een hersenscan verrichten en zien of hij de aandoening wel of niet heeft.

Even off-topic:Ik neem aan dat je bedoelt dat bij het stellen van de diagnose er geen hersenscans worden afgenomen. Het bestaan van ADHD is namelijk veelvuldig aangetoond aan de hand van wetenschappelijk onderzoek, dmv het uitvoeren van 'neuroimaging' en door het uitvoeren van een PET-scan na het injecteren van een radioactieve variant van de neurotransmitter dopamine.

Daarnaast zijn er ook veel onderzoeken gedaan naar verschillen in de werking van de neurotransmitter GABA, welke een onderdrukkend effect heeft op de impulsen die mensen ontvangen en hoe ze hier op reageren. Deze onderzoeken zijn uitegevoerd bij mensen met en zonder ADHD en deze testgroepen zijn ook onderzocht in de situatie dat beiden medicatie gebruiken/hebben gebruikt. Hier zijn grote verschillen waargenomen tussen de testgroep en de groep met een ADHD diagnose.

[ Bericht 4% gewijzigd door CHURCHILLNL op 22-05-2018 01:38:28 ]

quote:

Op zaterdag 19 mei 2018 21:17 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Dat is een vrij rationele stelling.

Er zijn mensen met autisme die misschien wel goed kunnen functioneren, maar wel merken dat ze anders zijn dan anderen en zich daardoor onzeker en alleen voelen.

Stel dat mensen op je werk je elke keer vragen mee te gaan naar de pub in het weekend. Je zou het best leuk vinden om meer sociale contacten te hebben, maar een drukke pub met heel veel prikkels is te vermoeiend of je raakt daardoor agressief en opgefokt.

Of je hebt problemen met aanvoelen wanneer iets een grap is of serieus bedoeld is. Dat kan je heel onzeker maken.

Ik snap best dat je dan juist wel de behoefte hebt om te vertellen dat je autisme hebt. Als je het voor jezelf moet houden, kan dat extra spanning geven en dat maakt de symptomen van autisme juist erger.

Ik heb geen autisme maar hou ook niet van te veel prikkels. Wat is er mis mee om aan te geven dat je in de kroeg hangen niet leuk vind en dat je het leuk zou vinden een keer 'verzin iets leuks' te gaan doen maar dat een kroeg niet jouw ding is.

Mensen die geen autisme hebben vinden dingen ook niet leuk ,stom of te druk. Dan hoef je dat hele autisme toch niet te noemen. (En voor autisme kan je willekeurig welke andere stempel gebruiken)

Ik word gewoon een beetje moe dat alles benoemd moet worden en ik er elke keer als ik iemand leer kennen zo wat een handboek bij moet pakken om te zien wat het zo'n beetje inhoudt.

quote:

Op dinsdag 22 mei 2018 06:10 schreef Nappetje het volgende:

[..]

Ik heb geen autisme maar hou ook niet van te veel prikkels. Wat is er mis mee om aan te geven dat je in de kroeg hangen niet leuk vind en dat je het leuk zou vinden een keer 'verzin iets leuks' te gaan doen maar dat een kroeg niet jouw ding is.

Mensen die geen autisme hebben vinden dingen ook niet leuk ,stom of te druk. Dan hoef je dat hele autisme toch niet te noemen. (En voor autisme kan je willekeurig welke andere stempel gebruiken)

Ik word gewoon een beetje moe dat alles benoemd moet worden en ik er elke keer als ik iemand leer kennen zo wat een handboek bij moet pakken om te zien wat het zo'n beetje inhoudt.

Ik zie de meerwaarde van het noemen ervan ook niet in. Vooral niet bij ass, want dat is heel breed, maar sowieso alle diagnoses uit de DSM zijn "minimaal x van de y kenmerken aanwezig, zelden alle y". M.a.w. iemand met label A kan heel andere kenmerken hebben dan iemand met datzelfde label A. Dat nog los van de mate waarin, hoe het zich uit, en hoe de persoon ermee omgaat.
Je hebt er dus niet veel aan.

Behalve als je in een bedrijf werkt waar ze denken dat werknemers maakbaar zijn. Daar wordt pas geaccepteerd dat je iets niet kan als je een briefje van de dokter hebt.
In die categorie valt ook dyslexie. Dat je moeite hebt met lezen en schrijven wordt niet geaccepteerd tot je een diagnose hebt, maar beter lezen en schrijven ga je niet door de diagnose. Toch worden de fouten dan wel geaccepteerd. Dus waarom accepteren ze die fouten niet zonder diagnose? Het eindeffect is hetzelfde, behalve dat de werkgever zich bemoeit met dingen die hem niet aangaan en de werknemer het risico van stigma loopt.

quote:

Op dinsdag 22 mei 2018 00:15 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
ADHD is evenmin wetenschappelijk aangetoond. Je kan (nog) niet bij iemand een hersenscan verrichten en zien of hij de aandoening wel of niet heeft. Dat betekent niet dat het niet bestaat. Er zijn ook veel mensen met de diagnose ASS die blij zijn dat het ontdekt is, want ze voelen zich daarmee erkend en begrepen.

Het probleem is de fabrieksmentaliteit die vaak wordt gehandhaafd binnen de psychische zorg. Volgens mij heb jij dat zelf ervaren, want je mocht toch geen schematherapie doen omdat ze dachten dat je misschien autisme hebt?

Er wordt teveel geredeneerd als: hij vertoont dit en dat gedrag, dus dan heeft hij deze stoornis en dan is deze therapie geschikt.

Hoe kunnen mensen zich erkend en begrepen voelen als er nooit met 100% zekerheid is aangetoond of ze een aandoening hebben? Of ja het kan wel, maar waarom heeft dat zin?

Idd die fabrieksmentaliteit is slecht maar dat medewerkers niet eens in hun eigen diagnoses geloven is volgens mij deel van het probleem.

Ik mocht inderdaad geen schematherapie doen omdat men dacht dat ik pdd nos had. Waar ze daarna op terug kwamen. Maar toen was mijn persoonlijkheidsstoornis niet erg genoeg, ondanks dat ik volgens hun test meerdere persoonlijkheidsstoornissen had. Oftewel: die test telt niet, is een facade om het wetenschappelijk te doen lijken. Dat laatste zou mooi zijn geweest als ze stoornissen ook daadwerkelijk hadden kunnen aantonen bij mensen.

Maar dat doen ze idd niet. Ze denken dat mensen bepaalde stoornissen hebben en alles draait om vooroordelen. Dat idee maakt me gewoon ziek. Vooroordelen die onder de basisverzekering vallen. Vooroordelen die het uwv sponsort. Vooroordelen die de maatschappij steunt. Alsof er zonder die tot medische diagnoses verheven vooroordelen niet al genoeg van zouden zijn geweest.

quote:

Op dinsdag 22 mei 2018 01:29 schreef CHURCHILLNL het volgende:

Even off-topic:Ik neem aan dat je bedoelt dat bij het stellen van de diagnose er geen hersenscans worden afgenomen. Het bestaan van ADHD is namelijk veelvuldig aangetoond aan de hand van wetenschappelijk onderzoek, dmv het uitvoeren van 'neuroimaging' en door het uitvoeren van een PET-scan na het injecteren van een radioactieve variant van de neurotransmitter dopamine.

Daarnaast zijn er ook veel onderzoeken gedaan naar verschillen in de werking van de neurotransmitter GABA, welke een onderdrukkend effect heeft op de impulsen die mensen ontvangen en hoe ze hier op reageren. Deze onderzoeken zijn uitegevoerd bij mensen met en zonder ADHD en deze testgroepen zijn ook onderzocht in de situatie dat beiden medicatie gebruiken/hebben gebruikt. Hier zijn grote verschillen waargenomen tussen de testgroep en de groep met een ADHD diagnose.

Ik bedoelde ook idd op individueel niveau. En dan zeggen ze: hersenscans zijn een momentopname. Nou dan denk ik, als je hersenscans niet goed vind moet je iets anders bedenken. Omdat het tegendeel niet bewezen is, moet het waar zijn. Dat is gewoon niet meer van deze tijd. Maar blijkbaar wel als het om mensen met psychische problemen gaat. Dan laten medisch specialisten zich gewoon omkopen en accepteert de samenleving dat ze vooral administratie doen.

quote:

Op dinsdag 22 mei 2018 07:01 schreef Lunatiek het volgende:

Ik zie de meerwaarde van het noemen ervan ook niet in. Vooral niet bij ass, want dat is heel breed, maar sowieso alle diagnoses uit de DSM zijn "minimaal x van de y kenmerken aanwezig, zelden alle y". M.a.w. iemand met label A kan heel andere kenmerken hebben dan iemand met datzelfde label A. Dat nog los van de mate waarin, hoe het zich uit, en hoe de persoon ermee omgaat.
Je hebt er dus niet veel aan.

Behalve als je in een bedrijf werkt waar ze denken dat werknemers maakbaar zijn. Daar wordt pas geaccepteerd dat je iets niet kan als je een briefje van de dokter hebt.
In die categorie valt ook dyslexie. Dat je moeite hebt met lezen en schrijven wordt niet geaccepteerd tot je een diagnose hebt, maar beter lezen en schrijven ga je niet door de diagnose. Toch worden de fouten dan wel geaccepteerd. Dus waarom accepteren ze die fouten niet zonder diagnose? Het eindeffect is hetzelfde, behalve dat de werkgever zich bemoeit met dingen die hem niet aangaan en de werknemer het risico van stigma loopt.

Volkomen mee eens, het maakbaarheidsdenken vind ik alleen mooi als het realistisch is en dit valt op dit moment in de categorie onrealistisch maakbaarheidsdenken. Erger nog het verhult de verschillen die er tussen mensen zijn voor het oog van de beter gestelden die kunnen zeggen "maar ze krijgen toch hulp" in plaats van dat er daadwerkelijk iets aan wordt gedaan. En dan kan men wel zeggen: dit is psychisch, dit moet iedereen zelf uitzoeken, het is niet medisch. Maar wel lekker mensen doorverwijzen naar psychiaters en psychologen of er stilzwijgend mee instemmen. Waardoor een toch al kennelijk genetisch kwetsbare groep mensen vaak definitief hulpbehoevend wordt vanwege aangeleerde hulpeloosheid.

[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 22-05-2018 09:52:13 ]

quote:

Op dinsdag 22 mei 2018 09:01 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Hoe kunnen mensen zich erkend en begrepen voelen als er nooit met 100% zekerheid is aangetoond of ze een aandoening hebben? Of ja het kan wel, maar waarom heeft dat zin?

Er staan mensen bij de bushalte te wachten. Geen van hen heeft een horloge of een andere manier om te weten hoe laat het is. Iemand loopt weg. Een ander staat te staren naar waar de bus vandaan moet komen. Eentje schopt de halte kapot. Een tikt nerveus met zijn schoen op straat, een ander ergert zich daar steeds meer aan - tekenen van ongeduld. Op een gegeven moment zegt een van de wachtenden "ik heb het idee de bus te laat is."
De anderen beseffen hetzelfde, hoewel ze geen horloge hebben. Ze worden zich bewust van hun ongeduldige gedrag. Een enkeling zal zijn gedrag aanpassen. In elk geval weten ze nu dat ze niet de enige zijn die vermoed dat de bus te laat is, dat schept een band en je kunt erover praten met je lotgenoten: gedeelde smart is halve smart.
Dat gedrag is te observeren en het vervelende gevoel van "sta ik hier voor joker te wachten, komt die bus nog wel?" is ècht. Het kan lichamelijke gevolgen hebben, nagelbijten, neuspeuteren, etc.

Het doet er niet toe of er een wetenschappelijke oorzaak is, als er iemand komt met een horloge die wèl kan aantonen dat de bus te laat is, of niet, doet niet af aan de gevoelens en het gedrag, en ook niet aan de verbondenheid met lotgenoten.
Daarom is het wetenschappelijk niet nodig een horloge te hebben om dat ongeduldige gedrag te observeren of te begrijpen en eventueel te corrigeren.
Wat telt is dat mensen door perceptie bepaald gedrag hebben en dat je daar iets mee kunt, ongeacht of er wetenschappelijke bewijs (horloge, test, hersenscan) is voor de aanleiding van de perceptie. Misschien was de bus te laat, misschien de bushalte opgeheven, misschien waren alle wachtenden veel te vroeg bij de halte - het is niet relevant voor hun emoties en gedrag.

quote:

Op dinsdag 22 mei 2018 09:51 schreef Lunatiek het volgende:

Er staan mensen bij de bushalte te wachten. Geen van hen heeft een horloge of een andere manier om te weten hoe laat het is. Iemand loopt weg. Een ander staat te staren naar waar de bus vandaan moet komen. Eentje schopt de halte kapot. Een tikt nerveus met zijn schoen op straat, een ander ergert zich daar steeds meer aan - tekenen van ongeduld. Op een gegeven moment zegt een van de wachtenden "ik heb het idee de bus te laat is."
De anderen beseffen hetzelfde, hoewel ze geen horloge hebben. Ze worden zich bewust van hun ongeduldige gedrag. Een enkeling zal zijn gedrag aanpassen. In elk geval weten ze nu dat ze niet de enige zijn die vermoed dat de bus te laat is, dat schept een band en je kunt erover praten met je lotgenoten: gedeelde smart is halve smart.
Dat gedrag is te observeren en het vervelende gevoel van "sta ik hier voor joker te wachten, komt die bus nog wel?" is ècht. Het kan lichamelijke gevolgen hebben, nagelbijten, neuspeuteren, etc.

Het doet er niet toe of er een wetenschappelijke oorzaak is, als er iemand komt met een horloge die wèl kan aantonen dat de bus te laat is, of niet, doet niet af aan de gevoelens en het gedrag, en ook niet aan de verbondenheid met lotgenoten.
Daarom is het wetenschappelijk niet nodig een horloge te hebben om dat ongeduldige gedrag te observeren of te begrijpen en eventueel te corrigeren.
Wat telt is dat mensen door perceptie bepaald gedrag hebben en dat je daar iets mee kunt, ongeacht of er wetenschappelijke bewijs (horloge, test, hersenscan) is voor de aanleiding van de perceptie. Misschien was de bus te laat, misschien de bushalte opgeheven, misschien waren alle wachtenden veel te vroeg bij de halte - het is niet relevant voor hun emoties en gedrag.

Maar deze vergeljking vind ik niet compleet. Er is niemand die aan komt rennen en zegt "geef me geld, dan zeg ik hoe laat het is" en die dan zonder horloge antwoord "het is 59 min over twaalf". En dan betreft het nog een gemeenschappelijk probleem. Niet van iedereen individueel. Daarom schept het ook geen band want mensen met psychische ziekten kennen elkaar alleen in dat verband wanneer ze bijeen worden gebracht. Zie hier de lucratieve groepstherapie.

[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 22-05-2018 10:00:45 ]

quote:

Op dinsdag 22 mei 2018 09:01 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Volkomen mee eens, het maakbaarheidsdenken vind ik alleen mooi als het realistisch is en dit valt op dit moment in de categorie onrealistisch maakbaarheidsdenken. Erger nog het verhult de verschillen die er tussen mensen zijn voor het oog van de beter gestelden die kunnen zeggen "maar ze krijgen toch hulp" in plaats van dat er daadwerkelijk iets aan wordt gedaan. En dan kan men wel zeggen: dit is psychisch, dit moet iedereen zelf uitzoeken, het is niet medisch. Maar wel lekker mensen doorverwijzen naar psychiaters en psychologen of er stilzwijgend mee instemmen. Waardoor een toch al kennelijk genetisch kwetsbare groep mensen vaak definitief hulpbehoevend wordt vanwege aangeleerde hulpeloosheid.

Ik denk niet dat je het eens bent. Ik weet alleen niet goed wat je bedoelt met "men" en "ze".
Ik schreef nergens dat het diagnosticeren niet zinnig is. Een diagnose laten stellen is belangrijk om te kijken wat de oorzaak is van bepaalde klachten, zodat je de klachten kunt oplossen of verlichten.

Het is alleen zinloos om de diagnose mede te delen aan leken zoals werkgevers, die er de ballen verstand van hebben en er toch niets mee kunnen.

Bij mensen die er wel verstand van hebben van hebben, is de diagnose een kader. Ze weten dan niet alleen dat er klachten zijn waar ze rekening mee kunnen houden, maar ook in welke richting te kunnen doorvragen. Bij het uwv: u hebt ass, hoe beïnvloed dat uw arbeidspotentie? Bent u in staat 40 uur per week te werken (veel mensen met ass kunnen dat niet aan, dus een terechte vraag). Of: heeft u hulp nodig om uw weg te vinden binnen de vele mogelijkheden van vacaturebanken? (veel mensen met ass krijgen een blokkade omdat ze door de bomen het bos niet meer zien).
Ja, die vragen kun je óók stellen aan iemand zonder ass, maar kennelijk heeft die onvoldoende last van de problemen binnen het kader om een diagnose te krijgen.
Het zijn géén vooroordelen als je het gewoon vraagt. Net zoals je iemand zonder rijbewijs vraagt hoe hij denkt op het werk te komen. Of aan een lichamelijk gehandicapte vragen welke hulpmiddelen nodig zijn om optimaal te kunnen functioneren. Dat je een kenmerk van iemand niet kunt zien wil niet zeggen dat je geen hulpmiddelen mag aanbieden.

quote:

Op dinsdag 22 mei 2018 09:54 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Maar deze vergeljking vind ik niet compleet. Er is niemand die aan komt rennen en zegt "geef me geld, dan zeg ik hoe laat het is" en die dan zonder horloge antwoord "het is 59 min over twaalf". En dan betreft het nog een gemeenschappelijk probleem. Niet van iedereen individueel. Daarom schept het ook geen band want mensen met psychische ziekten kennen elkaar alleen in dat verband wanneer ze bijeen worden gebracht. Zie hier de lucratieve groepstherapie.

Er is misschien wel iemand die roept "waarom verniel je dat bushokje?"

Ook in de psychiatrie is er niemand die roept "geef me geld dan laat ik met een hersenscan aantonen dat je ass hebt".
De werkwijze is dat de persoon zelf aangeeft problemen te hebben (dat gevoel dat de bus te laat is), of dat de omgeving er last van heeft (door het gedrag van het in elkaar trappen van het bushokje). Dan word je ondervraagd en het kader vastgesteld (gevoel dat de bus te laat is). Om praktische redenen kom je in een traject met mensen die hetzelfde gevoel hebben, met begeleiding van iemand die daarin is gespecialiseerd.

Jij bent echter iemand die zegt dat de behandeling van "het gevoel dat de bus te laat is" nooit kan plaatsvinden als er niemand is die een horloge heeft. Dat dat gevoel, het gedrag daardoor en de problemen die het veroorzaakt (afgekloven nagels, vernield bushokje) niet waar kunnen zijn als je niet zeker weet dat de bus te laat is en je een dure, geijkte chronometer moet hebben om vast te stellen of dat gevoel er is.
Maar het doet er voor dat gevoel helemaal niet toe hoe laat het is.

Verder is het gebruikelijk dat mensen voor hun werk betaald worden. Ook als er fouten worden gemaakt, die maakt iedereen weleens. Dat geldt ook voor de hulpverlening.
De kans op fouten bij psychische hulpverlening is groot omdat de patiënt feiten achter kan houden (omdat hij denkt dat het niet relevant is), niet goed kan verwoorden wat hij denkt (een groot onderzocht en bewezen probleem in o.a. de oncologie om maar eens een zijweg te noemen), of botweg liegt (bijvoorbeeld over drugsconsumptie).

quote:

Op dinsdag 22 mei 2018 10:10 schreef Lunatiek het volgende:

Ik denk niet dat je het eens bent. Ik weet alleen niet goed wat je bedoelt met "men" en "ze".
Ik schreef nergens dat het diagnosticeren niet zinnig is. Een diagnose laten stellen is belangrijk om te kijken wat de oorzaak is van bepaalde klachten, zodat je de klachten kunt oplossen of verlichten.

Het is alleen zinloos om de diagnose mede te delen aan leken zoals werkgevers, die er de ballen verstand van hebben en er toch niets mee kunnen.

Bij mensen die er wel verstand van hebben van hebben, is de diagnose een kader. Ze weten dan niet alleen dat er klachten zijn waar ze rekening mee kunnen houden, maar ook in welke richting te kunnen doorvragen. Bij het uwv: u hebt ass, hoe beïnvloed dat uw arbeidspotentie? Bent u in staat 40 uur per week te werken (veel mensen met ass kunnen dat niet aan, dus een terechte vraag). Of: heeft u hulp nodig om uw weg te vinden binnen de vele mogelijkheden van vacaturebanken? (veel mensen met ass krijgen een blokkade omdat ze door de bomen het bos niet meer zien).
Ja, die vragen kun je óók stellen aan iemand zonder ass, maar kennelijk heeft die onvoldoende last van de problemen binnen het kader om een diagnose te krijgen.
Het zijn géén vooroordelen als je het gewoon vraagt. Net zoals je iemand zonder rijbewijs vraagt hoe hij denkt op het werk te komen. Of aan een lichamelijk gehandicapte vragen welke hulpmiddelen nodig zijn om optimaal te kunnen functioneren. Dat je een kenmerk van iemand niet kunt zien wil niet zeggen dat je geen hulpmiddelen mag aanbieden.

Denk je niet dat mensen dingen vaak in hun eigen voordeel inschatten, vooral als ze geen statistieken hebben van hoe andere mensen zich in hun situatie voelen? Dat zeg je notabene zelf verderop. Als het werkelijk zou gaan om de antwoorden die mensen zelf geven, waarom zijn er dan testen en het oordeel van een psycholoog of psychiater nodig om hen de psychische hulp te geven die zij nodig hebben?

quote:

Op dinsdag 22 mei 2018 10:28 schreef Lunatiek het volgende:

Er is misschien wel iemand die roept "waarom verniel je dat bushokje?"

Ook in de psychiatrie is er niemand die roept "geef me geld dan laat ik met een hersenscan aantonen dat je ass hebt".
De werkwijze is dat de persoon zelf aangeeft problemen te hebben (dat gevoel dat de bus te laat is), of dat de omgeving er last van heeft (door het gedrag van het in elkaar trappen van het bushokje). Dan word je ondervraagd en het kader vastgesteld (gevoel dat de bus te laat is). Om praktische redenen kom je in een traject met mensen die hetzelfde gevoel hebben, met begeleiding van iemand die daarin is gespecialiseerd.

Jij bent echter iemand die zegt dat de behandeling van "het gevoel dat de bus te laat is" nooit kan plaatsvinden als er niemand is die een horloge heeft. Dat dat gevoel, het gedrag daardoor en de problemen die het veroorzaakt (afgekloven nagels, vernield bushokje) niet waar kunnen zijn als je niet zeker weet dat de bus te laat is en je een dure, geijkte chronometer moet hebben om vast te stellen of dat gevoel er is.
Maar het doet er voor dat gevoel helemaal niet toe hoe laat het is.

Verder is het gebruikelijk dat mensen voor hun werk betaald worden. Ook als er fouten worden gemaakt, die maakt iedereen weleens. Dat geldt ook voor de hulpverlening.
De kans op fouten bij psychische hulpverlening is groot omdat de patiënt feiten achter kan houden (omdat hij denkt dat het niet relevant is), niet goed kan verwoorden wat hij denkt (een groot onderzocht en bewezen probleem in o.a. de oncologie om maar eens een zijweg te noemen), of botweg liegt (bijvoorbeeld over drugsconsumptie).

Nee inderdaad is er niemand die roept geef me gekd en dan zal ik door een hersenscan ass aantonen, helaas. Dan zou het er al een stuk objectiever aan toe gaan.
Jij draait het om. Je zegt dat ik zeg er geen behandeling plaats kan vinden als men niet met chronometer heeft aangetoond dat mensen een psychische ziekte heeft. Dat is wel al hoe het nu gebeurd. Alleen doet men (samenleving en mensen werkzaam binnen psychiatrie) alsof de mening van psychiaters en psychologen deze chronometer is. Want zonder hun beoordeling krijgen mensen ook geen gespecialiseerde hulp, of wel soms?
Als de kans op fouten groot is in de psychische hulpverlening omdat de client feiten achter kan houden, vind ik het bizar dat dit gegeven in de psychiatrie dan blijkbaar leidt tot het schuldig maken van de persoon met hulpvraag ipv naar de zoektocht naar meer objectievere onderzoeksmethoden.