[OUD SC] Met spoken uit het verleden

BE, wat supergaaf Veel succes alvast bij je solliciatie! Ik vind het echt een prachtig vak. Heb zelf een tijdje getwijfeld over de opleiding overledenenverzorging, maar a la, het liep allemaal anders en nu heb ik een winkel, maar ik vind de dood nog steeds iets heel bijzonders en boeiends.

Roomsnoes Je snapt wel dat ze zich geen houding weten te geven en daarom gewoon standaard plechtig gaan staan, maar ik zou er denk ik ook bloednerveus van worden.

Franny, wat gaaf zeg

quote:

Op dinsdag 13 maart 2018 11:03 schreef Franny_G het volgende:
Mooi, BE, ik hoop met je mee dat het gaat lukken.

Ik heb een mooi 'succesverhaal' hierover: mijn vader is zijn leven lang een tuinder geweest. Maar dit paste helemaal niet bij hem. Toen hij begin 60 was, moest hij het bedrijf verkopen omdat het niet meer liep. Het was een familiebedrijf dus je zou zeggen dat dit heel moeilijk zou moeten zijn. Maar voor hem was het eigenlijk vooral een opluchting. Vervolgens is hij bij een uitvaartonderneming gaan werken. Eerst alleen als drager, maar omdat hij zich overal tegenaan ging bemoeien en dat heel goed deed, lieten ze hem steeds meer andere dingen doen. Hij bloeide gewoon helemaal op. Dit was echt het werk dat bij hem paste. Inderdaad: het praten met de families over hun wensen, dat zo goed mogelijk organiseren, een uitvaart begeleiden. Het was echt prachtig om te zien dat mijn vader rond zijn pensioengerechtigde leeftijd een tweede carrière kreeg waar hij eindelijk echt in kon floreren. Hij is bij dat bedrijf pas twee jaar geleden 'afgezwaaid', op z'n 81ste (en heeft daar nog de plaatselijke krant mee gehaald).

Kortom, ik wens jou hetzelfde. . .

Wauw, wat gaaf zeg!

quote:

Op dinsdag 13 maart 2018 11:04 schreef droomvrouwtje het volgende:
Oh BE wat tof! Ik ga voor je duimen, zeker omdat zo lang ik op fok rond hang ik weet dat dit is waar je hart ligt.

Als verzorgende in de verpleeghuis zorg, kom ik regelmatig in aanraking met familie en de dood. En het is telkens anders. Bij de een moet je heel statig zijn, aanwezig maar toch ook weer niet. En de ander pakt je vast, daar lach je mee over dingen die je met de cliënt hebt mee gemaakt en huil je samen. Zo uiteenlopend.
Als ik straks klaar ben met mijn opleiding zou ik wel de palliatieve zorg willen gaan doen. Totaal anders dan nu (zorg voor dementerende)

Oh, dat lijkt me inderdaad ook heel mooi werk!

Franny Mooi verhaal van je vader. Tof dat hij dan op die leeftijd zijn roeping vond

@BE mij ook, op het laatst doen wij ook wel de palliatieve zorg, maar is toch anders. In een palliatief zorghuis komen ze echt voor dat laatste stukje, lijkt mij ontzettend mooi en bijzonder.
Ik ga binnenkort met een vriendin een keer meelopen, die doet dit maar dan via de thuiszorg

Whoep!! Succes BE!! Duim voor je.

Prachtig beroep, BE! Succes!

Mooi verhaal ook van je vader, franny!

quote:

Op dinsdag 13 maart 2018 10:57 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Vreemd is dat he. Mijn stagebegeleidster vertelde gisteren ook dat ze daar ook eens een gesprek over had met een verpleegkundige, die aangaf doden altijd wat vies te vinden. Waarop zei zij, dus als jij nu overlijdt ben je straks ook vies. 'Eh nee, ik natuurlijk niet'.
Het is wel wat gek gek, het ene moment verpleeg je iemand, het volgende is het een dode, wat is daar dan het verschil aan. Iemand koelt hooguit wat af in een uur, meer verschil is er dan niet. Maar toch snap ik het ook wel.

Wat mij gisteren trouwens opviel, en dat gaat ook mijn 'wat viel je op' in mijn stageverslag worden, ik vond het bij het verzorgen juist ongemakkelijker om te voelen dat (sommige delen van) de overleden nog warm aanvoelde dan degenen die helemaal al koud waren. Dat vond ik echt heel vreemd, daar had ik niet bij stil gestaan.

Ik vind het wel degelijk anders. De kleur van de huid wordt anders, de nagels, de overledene laat ontlasting lopen... Als ze al helemaal koud zijn, voelt de huid ook veel harder. Dat vond ik heel naar aanvoelen.

Ik vind het heel knap als je met zoveel passie dit werkt kunt doen. Je kan zoveel voor een familie betekenen, heel mooi! Ik duim mee!

BE wat gaaf!! Ik hoop dat je gesprek goed gaat!

BE, wat tof zeg! Heel veel succes met de sollicitatie! Fijn als je je passie gevonden hebt en er ook wat mee kunt

quote:

Op dinsdag 13 maart 2018 13:07 schreef Phaidra het volgende:

[..]

Ik vind het wel degelijk anders. De kleur van de huid wordt anders, de nagels, de overledene laat ontlasting lopen... Als ze al helemaal koud zijn, voelt de huid ook veel harder. Dat vond ik heel naar aanvoelen.

Ik vind het heel knap als je met zoveel passie dit werkt kunt doen. Je kan zoveel voor een familie betekenen, heel mooi! Ik duim mee!

Tuurlijk, dat van die kleur en temperatuur is zeker zo. Maar dat van die ontlasting is vaak niet eens zo. Ik heb bijvoorbeeld gisteren vier overledenen verzorgd en bij geen ervan heb ik ontlasting of urine gezien. Alleen bij eentje nog het kleine beetje urine wat er uit kwam bij het verwijderen van een katheter. Als de sluitspieren dicht zijn bij het overlijden, en het is een normaal en rustig overlijden, dan is er geen enkele reden voor die sluitspieren om weer open te gaan staan.
Dat is waarom ik dit verzorgen zelf een prettiger idee vindt dan bijvoorbeeld een levende zieke, omdat je daar veel vaker geconfronteerd wordt met uitwerpselen etc. Daar zou ik persoonlijk weer veel meer moeite mee hebben en daar heb ik dan weer enorm veel bewondering voor.

Tx trws allen!

_{En ik probeer niet al te evangelisch te zijn, maar ik merk dat er nog zo veel misverstanden bestaan omtrent overlijden en dode mensen. Niet gek ook, zo heel vaak heeft een mens er niet mee te maken in zijn directe omgeving, maar het is zo zonde. Het zou een heel minder eng en vreemd kunnen zijn voor veel mensen. Wat dan weer bij draagt aan een start van een goede rouwverwerking.}

Mijn moeder heeft destijds geholpen met aankleden van mijn oma.
Ik heb mijn oma heel vaak aangeraakt. Op een gegeven moment voelden we alleen nog botten bij haar bekken. Haar buik was weg.

Mijn schoonmoeder en schoonvader heb ik niet meer gezien na hun overlijden.

Topictitel doet wel een beetje vreemd aan inmiddels

quote:

Op dinsdag 13 maart 2018 13:44 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Tuurlijk, dat van die kleur en temperatuur is zeker zo. Maar dat van die ontlasting is vaak niet eens zo. Ik heb bijvoorbeeld gisteren vier overledenen verzorgd en bij geen ervan heb ik ontlasting of urine gezien. Alleen bij eentje nog het kleine beetje urine wat er uit kwam bij het verwijderen van een katheter. Als de sluitspieren dicht zijn bij het overlijden, en het is een normaal en rustig overlijden, dan is er geen enkele reden voor die sluitspieren om weer open te gaan staan.
Dat is waarom ik dit verzorgen zelf een prettiger idee vindt dan bijvoorbeeld een levende zieke, omdat je daar veel vaker geconfronteerd wordt met uitwerpselen etc. Daar zou ik persoonlijk weer veel meer moeite mee hebben en daar heb ik dan weer enorm veel bewondering voor.

Ik spreek dan ook alleen uit eigen ervaring. Misschien net pech gehad dan .

Zelf vind ik overledenen niet per se eng of vies, maar ik vond degenen die ik heb gezien wel echt veranderd ten opzichte van levend. Maar bij onbekenden heb je die vergelijking natuurlijk ook niet, dat is alweer heel anders.

BE Whoop whoop zolang ik al hier rondhang en dat is langggg inmiddels heb je het hier al over en ik wens je alle succes toe donderdag en het klinkt echt als iets moois en bijpassends voor je.

quote:

Op dinsdag 13 maart 2018 14:32 schreef Lemijn het volgende:
Topictitel doet wel een beetje vreemd aan inmiddels

.

Ik vind het knap hoor, als je dat kan, zo met doden omgaan. Ik vind de dood echt heel fascinerend, maar ben er ook heel erg bang van en vind dode mensen eng. Mocht ik ooit wakker worden naast mijn overleden partner, weet ik ook niet hoe ik zou reageren.

Voor de mensen hier die er (regelmatig) beroepsmatig mee te maken krijgen, kijk je daardoor zelf ook anders aan tegen de dood? Als in, je eigen dood?

Er is trouwens één moment geweest dat ik niet bang was voor de dood, en dat was na mijn eerste bevalling. Helaas was dat niet blijvend . Herkenbaar voor anderen hier?

BE ik ga voor je duimen!

quote:

Op dinsdag 13 maart 2018 14:32 schreef Lemijn het volgende:
Topictitel doet wel een beetje vreemd aan inmiddels

Hah ik kwam hier wegens de topic titel.

Ik was na mijn bevalling juist banger voor de dood. Voor mijn eigen dood omdat ik dan mijn baby zou moeten achterlaten. Of voor zijn dood, omdat logische reden.

Ik denk dat ik door mijn beroep wel de variatie ken van ziekte en dood en hoe verschillend mensen daarmee omgaan. Dus ik zal dat beter kunnen begrijpen bij mezelf of mijn naasten. En het plastische van een dood lichaam ken ik. Maar nee hoor, mijn eigen dood vind ik nog steeds een heel onaantrekkelijk idee.

Over wakker worden naast je overleden partner: ik hoor nooit terug dat iemand dat eng vond. Zeker niet als je ouder bent. Dan leeft je denk ik bewuster met de gedachte dat je allebei dood kan gaan, en heb je ook al vaak gedacht dat dat een mooie manier zou zijn. Ik zie meestal dat mensen hun partner heel makkelijk blijven aanraken en bijvoorbeeld nog eens lekker een dekentje recht trekken of zo.

Oh het is ook niet zo dat ik dood wilde (of wil), verre van, maar ik voelde me ineens heel erg onderdeel van "de gang der natuur" en aangezien dood ook gewoon iets is wat daar in past, kon ik het ineens plaatsen/begrijpen en hoefde ik er niet meer bang voor te zijn. Ben er intussen wel weer bang voor overigens, het was dus niks blijvends.

Ik denk dat ik ook knap in paniek zou zijn als ik wakker zou worden naast mijn overleden man. Maar puur omdat ik dat nooit zou verwachten en de gedachte ‘hoe nu verder’, maar niet vanwege zijn dode lichaam an sich.

Mijn eigen dood... daar ben ik op zich nooit bang voor geweest, ik geloof namelijk dat op dat moment alles gewoon op houdt, dus niks om bang voor te zijn of naar uit te kijken, gewoon klaar.
Ik heb wel heel goed nagedacht inmiddels over wat ik bijvoorbeeld bij mijn uitvaart zou willen. Maar ik hoop ook echt dat dat nog heel lang gaat duren.

Toch is het ook niet zo dat ik persé een superbijzondere uitvaart zou willen trouwens, ondanks dat ik nu veel opties heb gehoord etc.

Nah, maar als je allebei 70+ bent dan weet je dat het kan gebeuren toch?

Ik ben niet bang voor de dood, nooit geweest volgens mij. Opgroeidende met een zieke vader was praten over de dood heel realistisch ofzo, het hoort er bij. Eerste aanraking met een dood persoon was op mijn 4e toen mijn overgroot oma stierf, ze lag er bij alsof ze sliep. Ik mocht haar ook aanraken en zo.
Toen mijn schoonmoeder stierf heb ik haar samen met mijn schoonzus verzorgd, dat was het mooiste, intenste maar ook heel grappig geweest. Het laatste wat ik voor haar kon doen. Ze lag er ook mooi bij, ook alsof ze sliep.

Zo hebben mijn man en ik ook al vaak besproken wat we zouden willen als een van ons zou sterven. Kist, bloemen, muziek, vooral geen crematie maar begraven worden, dat soort dingen. Zeker naar het overlijden van mijn schoonmoeder (die plotseling stierf) besefte we ons dat het leven ineens onverwachts voorbij kan zijn. Ik denk wel dat naarmate je ouder word je ook steeds meer beseft dat het eindig is het leven.

Waar ik wel soms moeite mee heb als kinderen of mensen die nog midden in het leven staan sterven, dan kijk ik op mijn werk waar sommige cliënten echt hun tijd uitzitten tot dat het leven ophoud. Dan vind ik het leven uitermate oneerlijk, zeker overlijden net in bekende kring heeft plaats gevonden

Ik ben er erg bang voor. Maar meer bang voor ziekte, ongelukken en vliegrampen enzo.

Na het overlijden van mn ouders heb ik een soort ramp-angst ontwikkeld. Vliegangst bv en voor kanker. Zo erg dat ik bij bv opgezette klieren met verkoudheid gelijk rampscenarios voor me zie. Heel naar. Maargoed. Ook niet heel vreemd.

BE, heel veel succes met solliciteren, ik ga voor je duimen!

Wat leuk BE, succes!