Depressie & Angst #149

Zonder overleg met de dokter heb ik een nieuwe baan aangenomen.
Was niet van plan om jarenlang aan de medicatie te gaan, dus baan genomen met minder uren en minder stress (en meer geld )

quote:

Op woensdag 14 februari 2018 21:59 schreef Droopie het volgende:
Zonder overleg met de dokter heb ik een nieuwe baan aangenomen.
Was niet van plan om jarenlang aan de medicatie te gaan, dus baan genomen met minder uren en minder stress (en meer geld )

quote:

Op woensdag 14 februari 2018 21:46 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ja. Ik wil weg om verschillende redenen. Maar voel me ook bang. Ik heb geen idee meer hoe dit moet.

Heb je iemand die je hierbij kan ondersteunen of bij wie je om advies kan vragen?
Gaat 't hier om een lege woning of is de woning al (deels) bekleed/ingericht?
Ik dacht dat er een woon-iets subforum was op fok, maar misschien vergis ik me. Maar als je geen idee hebt hoe en wat, zou ik je adviseren een vertrouweling van je om steun/advies te vragen.
Handig zijn ook iemand met (relatief veel) verhuiservaring (want er komen een miljoen van die kleine dingetjes op je af) en een paar dommekrachten voor het sleepwerk

Maak evt een topic aan in LIF, dat zou ook nog een optie kunnen zijn

Verhuizen kan veel stress opleveren, pak je rustmomenten.

quote:

Op woensdag 14 februari 2018 07:59 schreef Koettie het volgende:
Thanks voor de reactie trouwens. Fijn om ff over te kunnen praten.

Ik heb je posts gelezen, maar heb even niet de concentratie op alles te reageren (ik loop een beetje achter, zoals gewoonlijk lijkt te zijn).
Dat met die hulpverlening zie ik best veel gebeuren. Misschien is teleurstelling binnen de cliëntengroep wel het meest ervaren gevoel.

Zolang de oorzaak niet is aangepakt, heb je kans dat de depressie in de toekomst terug zal gaan blijven komen.

Gebruikt je partner medicatie? (ik denk dan met name aan ritalin)

En is 't misschien een idee dat je vriend hier zelf ook gaat meeposten? Geen idee of ie op fok zit.

quote:

Op donderdag 15 februari 2018 11:16 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik heb je posts gelezen, maar heb even niet de concentratie op alles te reageren (ik loop een beetje achter, zoals gewoonlijk lijkt te zijn).
Dat met die hulpverlening zie ik best veel gebeuren. Misschien is teleurstelling binnen de cliëntengroep wel het meest ervaren gevoel.

Zolang de oorzaak niet is aangepakt, heb je kans dat de depressie in de toekomst terug zal gaan blijven komen.

Gebruikt je partner medicatie? (ik denk dan met name aan ritalin)

En is 't misschien een idee dat je vriend hier zelf ook gaat meeposten? Geen idee of ie op fok zit.

Ja, zonde dat er blijkbaar geen tijd/geld/ruimte is voor een onderzoek naar de aanleiding van die depressie. En nee, geen medicijnen oid. En kan, hij lees wel eens mee volgens mij, geen account voor zocer ik weet.

quote:

Op donderdag 15 februari 2018 11:14 schreef Nijna het volgende:

[..]

Heb je daar ook iets van begeleiding bij?
Spannend en ook niet helemaal raar dat je bang bent, het is natuurlijk een hele stap.
Ik hoop dat er iemand is die je gaat helpen om het stapje voor stapje te gaan doen...

Dank je Nijna en ook Magnetronkoffie. Maar ik heb denk ik vooral angst voor dingen na het verhuizen. Verhuizen op zich is wel een probleem maar ik bedoelde vooral allerlei andere dingen.

quote:

Op donderdag 15 februari 2018 13:01 schreef Koettie het volgende:

[..]

Ja, zonde dat er blijkbaar geen tijd/geld/ruimte is voor een onderzoek naar de aanleiding van die depressie. En nee, geen medicijnen oid. En kan, hij lees wel eens mee volgens mij, geen account voor zocer ik weet.

Hulpverleners zijn (even afgezien van zeg maar de klassieke 'cliënt niet serieus nemen/incapabel zijn/begrijpelijke foutjes') vooral bezig om de vinkjes te kunnen plaatsen die ze van hun salarisbetaler (de zorgverzekeraar) moeten verantwoorden. Daarbij zijn die hokjes belangrijk voor ze en de cliënt proberen ze daar dan een beetje tussen te proppen. Vandaar ook bijvoorbeeld dat bepaalde behandelingen alleen maar met een bepaalde diagnose kunnen, maar dan nog gaat het wel vaak mis.

quote:

Op donderdag 15 februari 2018 13:48 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Hulpverleners zijn (even afgezien van zeg maar de klassieke 'cliënt niet serieus nemen/incapabel zijn/begrijpelijke foutjes') vooral bezig om de vinkjes te kunnen plaatsen die ze van hun salarisbetaler (de zorgverzekeraar) moeten verantwoorden. Daarbij zijn die hokjes belangrijk voor ze en de cliënt proberen ze daar dan een beetje tussen te proppen. Vandaar ook bijvoorbeeld dat bepaalde behandelingen alleen maar met een bepaalde diagnose kunnen, maar dan nog gaat het wel vaak mis.

Sorry dat jij nu de aanleiding bent, en vat wat ik hieronder ook niet persoonlijk op. Ik moet dit even kwijt.

Door het regelmatige algemene gebash op 'de hulpverlening' hier heb ik steeds minder trek om hier nog te komen. Ik heb steeds het gevoel te moeten opkomen voor mijn hulpverlener, en een tegengeluid te moeten laten horen omdat ik het zo onterecht vind.

Ik vind het oprecht rot voor de mensen hier die slechte ervaringen hebben, en wil die ook zeker niet bagatelliseren. Goede hulpverlening bij complexe problemen is belangrijk en het is zuur dat nu juist mensen die dit hard nodig hebben het gebeurt dat die niet adequaat is.

Maar waar ik echt moeite mee heb, zeg maar gerust, waar ik inmiddels van baal is dat er enorm gegeneraliseerd wordt en mensen in een slachtofferrol gaan zitten, wijzend naar de hulpverlening als grote boosdoener.

Dat iemand een rotervaring heeft, betekent simpelweg niet dat alle hulpverlening slecht is en het zou goed zijn als in plaats van steeds generaliseren mensen het bij hun eigen situatie houden.

Soms is het gewoon allemaal kut en heb je die pech de verkeerde te hebben getroffen. Dat is zuur. En dan moet je maar weer de moed vinden om verder te kijken. En dat is klote. Maar kunnen we t dan daarbij houden? Elkaar een knuffel en een aai geven, moed inpraten om vol te houden? In plaats van verder te verzuren en een slachtoffer sfeertje te creëren?

Sorry voor wellicht het gebrek aan nuance. Dit zit me hoog. Dit topic is voor mij belangrijk en ik baal zo dat dit steeds weer gebeurt.

quote:

Op donderdag 15 februari 2018 14:33 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Sorry dat jij nu de aanleiding bent, en vat wat ik hieronder ook niet persoonlijk op. Ik moet dit even kwijt.

Door het regelmatige algemene gebash op 'de hulpverlening' hier heb ik steeds minder trek om hier nog te komen. Ik heb steeds het gevoel te moeten opkomen voor mijn hulpverlener, en een tegengeluid te moeten laten horen omdat ik het zo onterecht vind.

Ik vind het oprecht rot voor de mensen hier die slechte ervaringen hebben, en wil die ook zeker niet bagatelliseren. Goede hulpverlening bij complexe problemen is belangrijk en het is zuur dat nu juist mensen die dit hard nodig hebben het gebeurt dat die niet adequaat is.

Maar waar ik echt moeite mee heb, zeg maar gerust, waar ik inmiddels van baal is dat er enorm gegeneraliseerd wordt en mensen in een slachtofferrol gaan zitten, wijzend naar de hulpverlening als grote boosdoener.

Dat iemand een rotervaring heeft, betekent simpelweg niet dat alle hulpverlening slecht is en het zou goed zijn als in plaats van steeds generaliseren mensen het bij hun eigen situatie houden.

Soms is het gewoon allemaal kut en heb je die pech de verkeerde te hebben getroffen. Dat is zuur. En dan moet je maar weer de moed vinden om verder te kijken. En dat is klote. Maar kunnen we t dan daarbij houden? Elkaar een knuffel en een aai geven, moed inpraten om vol te houden? In plaats van verder te verzuren en een slachtoffer sfeertje te creëren?

Sorry voor wellicht het gebrek aan nuance. Dit zit me hoog. Dit topic is voor mij belangrijk en ik baal zo dat dit steeds weer gebeurt.

+1

Hier prima eerste ervaringen met m'n nieuwe psych. Luistert goed, duidelijk en een prima - maar zwaar - plan.

Imaginaire exposure staat hier op het menu en in vivo. Ook veel werk buiten de therapie om.
Zie wel op tegen het verergeren van de klachten, maar het is blijkbaar noodzakelijk.

quote:

Op donderdag 15 februari 2018 14:33 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Sorry dat jij nu de aanleiding bent, en vat wat ik hieronder ook niet persoonlijk op. Ik moet dit even kwijt.

Door het regelmatige algemene gebash op 'de hulpverlening' hier heb ik steeds minder trek om hier nog te komen. Ik heb steeds het gevoel te moeten opkomen voor mijn hulpverlener, en een tegengeluid te moeten laten horen omdat ik het zo onterecht vind.

Ik vind het oprecht rot voor de mensen hier die slechte ervaringen hebben, en wil die ook zeker niet bagatelliseren. Goede hulpverlening bij complexe problemen is belangrijk en het is zuur dat nu juist mensen die dit hard nodig hebben het gebeurt dat die niet adequaat is.

Maar waar ik echt moeite mee heb, zeg maar gerust, waar ik inmiddels van baal is dat er enorm gegeneraliseerd wordt en mensen in een slachtofferrol gaan zitten, wijzend naar de hulpverlening als grote boosdoener.

Dat iemand een rotervaring heeft, betekent simpelweg niet dat alle hulpverlening slecht is en het zou goed zijn als in plaats van steeds generaliseren mensen het bij hun eigen situatie houden.

Soms is het gewoon allemaal kut en heb je die pech de verkeerde te hebben getroffen. Dat is zuur. En dan moet je maar weer de moed vinden om verder te kijken. En dat is klote. Maar kunnen we t dan daarbij houden? Elkaar een knuffel en een aai geven, moed inpraten om vol te houden? In plaats van verder te verzuren en een slachtoffer sfeertje te creëren?

Sorry voor wellicht het gebrek aan nuance. Dit zit me hoog. Dit topic is voor mij belangrijk en ik baal zo dat dit steeds weer gebeurt.

Helemaal mee eens. Al genoeg posts voorbij zien komen waarbij het probleem helemaal niets te maken heeft met echte onkunde of een slechte behandeling, maar eerder een doodnormale niet aanslaande behandeling. Ze verrichten geen wonderen maar dat snappen mensen blijkbaar niet.

Ik ken er wel eentje die een soort wonder heeft verricht. Die heeft bij mij een knop omgezet waarvan ik niet eens wist dat die er was.
Ben sowieso wel blij waar ik nu zit.

Eens, ik geloof sowieso dat de meeste het echt doen met de beste intenties. Soms past therapie gewoon niet bij iemand, klikt het niet of is er gewoon geen tijd door de bureaucratie. Kan een psycholoog ook niets aan doen.

Helemaal met je eens mevrouw. Ik lees dat veel meer als patienten die een pasklare oplossing verwachten en het beter denken te weten dan de pro. Tuurlijk zitten er rotte appels tussen, maar als je je verbaast over hoge aantal spookrijders dat je tegenkomt moet je misschien eens achter je oren krabben.

Ik vind het blijven hameren er op i dit topic zeer contraproductief en storend.

quote:

Op donderdag 15 februari 2018 14:33 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Sorry dat jij nu de aanleiding bent, en vat wat ik hieronder ook niet persoonlijk op. Ik moet dit even kwijt.

Door het regelmatige algemene gebash op 'de hulpverlening' hier heb ik steeds minder trek om hier nog te komen. Ik heb steeds het gevoel te moeten opkomen voor mijn hulpverlener, en een tegengeluid te moeten laten horen omdat ik het zo onterecht vind.

Ik vind het oprecht rot voor de mensen hier die slechte ervaringen hebben, en wil die ook zeker niet bagatelliseren. Goede hulpverlening bij complexe problemen is belangrijk en het is zuur dat nu juist mensen die dit hard nodig hebben het gebeurt dat die niet adequaat is.

Maar waar ik echt moeite mee heb, zeg maar gerust, waar ik inmiddels van baal is dat er enorm gegeneraliseerd wordt en mensen in een slachtofferrol gaan zitten, wijzend naar de hulpverlening als grote boosdoener.

Dat iemand een rotervaring heeft, betekent simpelweg niet dat alle hulpverlening slecht is en het zou goed zijn als in plaats van steeds generaliseren mensen het bij hun eigen situatie houden.

Soms is het gewoon allemaal kut en heb je die pech de verkeerde te hebben getroffen. Dat is zuur. En dan moet je maar weer de moed vinden om verder te kijken. En dat is klote. Maar kunnen we t dan daarbij houden? Elkaar een knuffel en een aai geven, moed inpraten om vol te houden? In plaats van verder te verzuren en een slachtoffer sfeertje te creëren?

Sorry voor wellicht het gebrek aan nuance. Dit zit me hoog. Dit topic is voor mij belangrijk en ik baal zo dat dit steeds weer gebeurt.

Het is op zich natuurlijk niet zo heel vreemd dat in dit topic relatief veel negatieve geluiden over hulpverleners te horen zijn. Mensen met wie het beter gaat, gaan in de regel uit dit topic weg en hun ervaringen hoor je dan niet meer.

Ik heb op fok best vaak het begrip "slachtofferrol" gehoord, in wat voor context dan ook. Ik heb geprobeerd de betekenis daarvan op te zoeken maar dit bleek best lastig. Het is blijkbaar niet echt een officieel woord? Dus ik moet kiezen tussen allerlei verschillende betekenissen en uitleggen.

1 daarvan is deze:

quote:

Met 'slachtoffer' bedoel ik een iemand die een traumatische ervaring heeft opgedaan, meegemaakt, getuige is geweest van iets ergs, van een niet alledaagse schokkende gebeurtenis, waarbij men met machteloosheid en angst op reageert. Bijvoorbeeld een ongeluk, diefstal, brand, overval, inbraak, enz. iets traumatisch zonder dat hij of zij hier schuld aan heeft maar op dat moment ter plekke was.

Doordat men dit heeft meegemaakt en hiervan getuige is geweest zal dit impact op ons hebben omdat het traumatisch was. Traumatisch: door letsel ontstaan, schade die wij hebben opgelopen zowel mentaal, psychisch als fysiek, lichamelijk, wij zijn ontregeld door de schokkende gebeurtenis. Men is slachtoffer geworden van iets ergs waardoor men ontregeld is en men last heeft van het trauma en waarbij men hulp nodig zal hebben en of zoeken om het trauma te verwerken.

quote:

Met 'slachtofferrol' bedoel ik een iemand, die zichzelf slachtoffer voelt en vindt geworden, en zich een rol en gedrag heeft aangemeten, aangenomen, maar, die niet is veroorzaakt door een “niet alledaagse schokkende gebeurtenis” die men heeft meegemaakt of waarvan men getuige van is geweest, en waarbij geen traumatische ervaring is opgedaan. Bijvoorbeeld een woordenwisseling, ruzie, onenigheid, enz.

Bron beide quotes: http://www.mauveclouds.nl/page/slachtofferrol

Ik denk dat dit weer een stukje niet-autisme is, daar ik gewoon zeg wat ik heb meegemaakt, zonder er specifiek een bepaalde emotionele lading aan te bevestigen in de zin die je hier bedoelt. Ik ben blij dat je aangeeft dat dit slechts een trigger was (en dat ik dus slechts de boodschapper ben), maar (en nu is 't mijn beurt om niet iemand persoonlijk aan te spreken, maar even iets van mijn hart te flikkeren) op mij komt dit soort gedrag over als aanstelleritis...van zowel de dramaqueen-partij als de van-slachtofferrol-beschuldigende partij. Het is alsof ik opeens in een ruzie zit tussen Ajax-supporters en Feyenoord-supporters en ik door deze supporters wordt gezien als iemand die absoluut fan van 1 van deze clubs -moet- zijn. Ze snappen gewoon niet dat ik niks met voetbal heb..net zo min als dat mensen maar niet snappen dat het hele concept "slachtofferrol" iets is wat simpelweg niet in mijn blauwdruk voorkomt. Het is a-typisch gedrag voor mij en als ik het lees, herken ik me er totaal niet in.
Ik herken het trouwens ook niet bij anderen, omdat ik dit gedrag sowieso niet begrijp. Wel ken ik mensen die hier wat van weghebben, maar ik kan niet echt aanvoelen waarom ze dat doen behalve dat ik wel kan aanvoelen dat het een vorm van aandachttrekken is (die in deze vorm van aandachttrekken op mij dus als aanstellerig en drammerig overkomt).

Bedankt dat je dit naar voren hebt gebracht

Wat het generaliseren betreft, daar geef ik je wel een beetje gelijk. Ik heb zelf het liefst wanneer iemand me verbetert of mij wijst op onnuances die van mij afkomstig zijn. Soms tik ik iets ook weer te gehaast en soms heb ik even niet goed opgelet (ik probeer wel te corrigeren, daar waar mogelijk/redelijk).

Dan is er nog 't stukje dat alle hulpverleners zo zouden zijn. Dat is natuurlijk dikke onzin, ik weet zelf wel beter. Ik heb zoiets dan ook nooit gezegd, dat kan ik wel bijna garanderen (of ik moet een keer echt fakkin dronken zijn geweest ofzo ). Door dat soort uitspraken voel ik me sowieso nooit persoonlijk aangesproken.

Maar aan de andere kant kan ik je wel vertellen dat deze miskleunen binnen de hulpverlening allerminst 'dikke pech' zijn, er is een structureel probleem binnen de hulpverlening. Ik weet dit niet alleen vanwege mijn uitgebreide ervaring als cliënt, maar ook omdat ik nog steeds bezig ben om zelf richting hulpverlener te gaan. Ik spreek geregeld hulpverleners buiten m'n eigen hulpverlening om en ben mezelf ook (in laag tempo, maar gestaag) aan 't opleiden als ervaringsdeskundige.

Verder kunnen mensen die wel de dupe zijn geworden van falende hulpverlening, vaak op weinig plekken terecht. Klachten indienen werkt vooral op papier, maar voor mij heeft het in meerdere pogingen eigenlijk nooit tot ook maar iets redelijk bevredigends geleid.

Er is verder vast nog iets, maar kan er even niet opkomen nu.

quote:

Op donderdag 15 februari 2018 13:05 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Dank je Nijna en ook Magnetronkoffie. Maar ik heb denk ik vooral angst voor dingen na het verhuizen. Verhuizen op zich is wel een probleem maar ik bedoelde vooral allerlei andere dingen.

Zoals wat voor dingen precies? Ik denk dat ik je niet helemaal begrijp, maar kan zijn dat ik iets over 't hoofd heb gezien. Tis alweer een tijdje geleden dat ik voor 't laatst ben verhuisd enzo

quote:

Op donderdag 15 februari 2018 13:01 schreef Koettie het volgende:

[..]

Ja, zonde dat er blijkbaar geen tijd/geld/ruimte is voor een onderzoek naar de aanleiding van die depressie. En nee, geen medicijnen oid. En kan, hij lees wel eens mee volgens mij, geen account voor zocer ik weet.

Oké, dan kan hij jou eventueel als boodschapper gebruiken
Hebben jullie ook wat inzicht in de oorzaak van deze problemen?

quote:

Op donderdag 15 februari 2018 18:07 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Oké, dan kan hij jou eventueel als boodschapper gebruiken
Hebben jullie ook wat inzicht in de oorzaak van deze problemen?

Ja, dat gelukkig wel. Nu nog een passende therapie!

quote:

Op donderdag 15 februari 2018 18:12 schreef Koettie het volgende:

[..]

Ja, dat gelukkig wel. Nu nog een passende therapie!

Ik vind 't trouwens heel knap van je dat je vol weet te houden. Niet alleen is het voor niet-psychiatrisch patiënten lastig je voor te stellen hoe 't is om zelf psychiatrisch patiënt te zijn, er wordt ook geregeld vergeten hoe zwaar 't voor de direct betrokkenen kan zijn (wat vervolgens de psychiatrisch patiënt extra schuldgevoel kan geven). Ik heb 't van beide kanten meegemaakt, it sucks either way

Voor de rest kan ik even niks bedenken, tis alsof ik partieel blanco ben of zo.

quote:

Op donderdag 15 februari 2018 18:03 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Zoals wat voor dingen precies? Ik denk dat ik je niet helemaal begrijp, maar kan zijn dat ik iets over 't hoofd heb gezien. Tis alweer een tijdje geleden dat ik voor 't laatst ben verhuisd enzo

Nee. Klopt. Ik heb angst voor dingen daarna.
- Dat ik niet meer weet hoe ik in een huis moet wonen
- Dat andere mensen vinden dat ik niet in een huis hoor te wonen (want die zijn er nu ook al)
- Dat ik oneindig in de problemen kom en het niemand durf te zeggen
- Dat ik weer overspoeld raak door alles en dat ik het niet merk
- Dat iets in mij straks zegt nu is het allemaal opgelost, nu hoef je niet meer te leven...
- Dat ik geen weerstand kan bieden aan alles van mezelf waar ik nu tegen word beschermd of bang voor ben of anderen
- Dat ik faal
- Nog 473378 andere dingen
- En verhuizen ja

quote:

Op donderdag 15 februari 2018 20:43 schreef Nijna het volgende:
Luchtbel, verhuizen is sowieso wel een grote gebeurtenis, ik vind de dingen die je noemt niet heel onlogisch. Ik denk dat het angsten zijn die ook wel passen bij je situatie. Niet dat het daar makkelijker van wordt natuurlijk...
Krijg je begeleiding hierbij?

Ik heb het er wel over gehad dat wel. Maar het zit zo in mijn hoofd nu dat het dan vaak niet goed lukt ofzo hoe erg het voelt.

quote:

Op donderdag 15 februari 2018 18:57 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik vind 't trouwens heel knap van je dat je vol weet te houden. Niet alleen is het voor niet-psychiatrisch patiënten lastig je voor te stellen hoe 't is om zelf psychiatrisch patiënt te zijn, er wordt ook geregeld vergeten hoe zwaar 't voor de direct betrokkenen kan zijn (wat vervolgens de psychiatrisch patiënt extra schuldgevoel kan geven). Ik heb 't van beide kanten meegemaakt, it sucks either way

Voor de rest kan ik even niks bedenken, tis alsof ik partieel blanco ben of zo.

Thanks. Het is soms ook wel moeilijk, hoewel het vorige keer best goed ging, blijf z'n vriendin, niet z'n psycholoog en deed ook m'n eigen dingen. Merk nu alleen dat ik door vorige keer wat bang ben. Want hij is echt heeel diep gegaan voor het beter ging. Er zijn nachten geweest dat ik hem met een paniekaanval midden in de nacht onder de douche heb gezet en erbij gesprongen ben in mn pyjama zodat hij rustig werd. Vorige keer ging ik er blanco in, nu dus minder. Weet ook beter wat er speelt, dat is dan wel positief. Nouja, we gaan zien hoe het loopt. Hij is nu iig aan het praten, das fijn

quote:

Op donderdag 15 februari 2018 22:21 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ik heb het er wel over gehad dat wel. Maar het zit zo in mijn hoofd nu dat het dan vaak niet goed lukt ofzo hoe erg het voelt.

Verhuizen is ook spannend, vooral als het zo'n lading voor je heeft. Helpt het om het uit te schrijven? Iets laten lezen of voorlezen kan makkelijker zijn dan 'gewoon' zeggen.