Nog even reageren dan:
quote:
Op vrijdag 29 december 2017 23:30 schreef Isabeau het volgende:[..]
Vooral omdat je wat mij betreft heus fouten mag maken in het leven. Ook wat betreft je eerste partner. Mensen veranderen ook, hè. En je hoeft niet ongelukkig te blijven voor de rest van je leven omdat je toch verkeerd hebt gekozen. Heel menselijk juist.
Ongezellig is niet de associatie die ik erbij heb. Maar het klopt dat deze visie natuurlijk een stuk zwaarder/vervelender uitpakt wanneer je een impulsief karakter hebt, gevoelig bent voor sociale druk, of gewoon erge pech hebt. Anderzijds geloof ik ook dat je aan een relatie kunt werken als dingen niet lekker lopen. Maar als dat niet (meer) gaat, is het direct wel veel ingewikkelder dan wanneer je wat meer mag/wilt aankloten.
Wat betreft die sociale druk in religieuze kringen: ik heb die niet zo ervaren. Misschien komt dat omdat ik vanaf mijn 18e onder het toeziend oog van mijn ouders weg was en studeerde in een stad daar ver vandaan. Ik ervoer een grote vrijheid om te doen waar ik zin in had (en heb). In zekere zin was zo jong trouwen zelfs een wat rebelse keus, want de norm is wel om te wachten tot je klaar bent voor een burgerlijk leven - afgestudeerd en werkend e.d.
Dat het ook anders kan wat betreft sociale druk, zag ik laatst in eo documentaire op de website, waarin een jonge vrouw vertelde hoe de eerste jaren van haar huwelijk zwaar waren en ze spijt had dat ze zo jong was getrouwd. Ik kan 'm nu niet terugvinden, maar dat vond ik wel schokkend. Heb ook wel de indruk dat de druk van buitenaf in Evangelische kringen soms groter is als het gaat om de invloed van de kerk. Bij gereformeerden (ook wel weer afhankelijk van het specifieke type) heeft de kerk wel een standpunt, maar bemoeit men zich minder met je leven. Enniewees, ik wilde vooral even een andere kant laten zien dan de 'haha gekke christenen', alhoewel dat ook averechts gewerkt kan hebben
quote:
Op vrijdag 29 december 2017 23:36 schreef minilot het volgende:Ik ben, net als Lot, nog altijd bij mijn eerste serieuze verkering, die ontstond toen ik zeventien was.
Maar dat liep toevallig zo. Als het wordt ingegeven door religieus gemotiveerde sociale regels en als scheiden geen optie is, dan kan het heel veel ellende opleveren. Ik ben blij voor Lot dat het goed zit met haar lief, maar ik zit hier ook tot over mijn oren in de christenen en het jong trouwen kán ook wel degelijk heel verstikkend uitpakken.
Ja, dat vind ik dus opvallend. In theorie begrijp ik dat het voorkomt, en zo'n eo-docu laat het ook zien, maar ik herken dat niet in mijn omgeving. Ik zie bovengemiddeld veel fijne langdurige relaties om me heen. Weinig scheidingen, wat niet direct zegt dat mensen ook gelukkig zijn met elkaar, maar voor zover ik dat kan zien, heb ik de indruk van wel bij de overgrote meerderheid.
En de andere kant (dat net zo min een gegeven is) zie ik soms ook: mensen die tot ver in hun volwassenheid aanrommelen met relaties omdat commitment moeilijk is, en daar niet bepaald gelukkig mee lijken. De vastigheid die ik ervaar, biedt ook een sterk gevoel van veiligheid/vertrouwen met zich mee.