Wat moet ik met mezelf aan?

quote:

Op zondag 10 december 2017 23:38 schreef Anthonie1 het volgende:
Flikker hier maar een slotje op. Alles is wel gezegd.

Geloof het nog niet.

Niemand gaat in op jouw "Het leven is zinloos want je gaat toch een keer dood!".

Tsja, is dat nu zo? Oppervlakkig gezien wel, er zijn babies die bij de geboorte al dood gaan. Nog niet kunnen studeren later, op schoot kunnen kruipen, niets. Of in het eerste jaar, wiegedood. Toch is het bestaan van die wiegedood babies al niet geheel nutteloos geweest. Hun korte bestaan heeft hun ouders verrijkt. Ook verdriet bij het verlies maar ze zullen door hen altijd herinnerd worden.

Er zijn inderdaad miljarden mensen op Aarde. Eigenlijk wel debiel, veelsteveel op deze planeet, biologisch gezien. Er zit vanalles tussen, heel veel babies in Afrika en India. In het Westen vooral veel 60+ers.

Een deel zit net als jou in de put. Van het leven een puinhoop gemaakt of gewoon zich niet uniek voelend. Net als jij. Duizenden stappen ook werkelijk uit het leven. Van het gebouw af, strijkijzer in bad, ophangen etc. Dagelijks wel over de hele wereld.

Dus waarom zou je dan leven?

Is je bestaan ook zinloos? Ja als je niets doet wel, als je op je kamer alleen beetje zit te janken. Niemand die op je let.

Maar degenen die zich doelen stellen doen wel degelijk wat zinvols ook al gaan ze weer dood. Een bakker die brood bakt, voorziet de medemens van brood. Nu zal niemand dagelijks de bakker omhelzen voor dit feit en je moet er nog geld neertellen voor ook! Toch zullen mensen zijn/haar bestaan waarderen. "Ja maar als hij niet brood bakt doet iemand anders het wel" hoor ik je roepen. Zou kunnen maar zo simpel ligt het niet, zie ook berichten van sectoren waar van bepaald personeel een dringend tekort aan is.

Maar dit is een simpel voorbeeld maar kortom, veel mensen maken zich indirect nuttig voor de maatschappij/medemens. En je boft nog als je uit die bezigheid plezier haalt.
Daarnaast zijn mensen waardevol voor hun vrienden en partner. Jij hebt ook een vriendin, ze zal vast iets leuks aan je vinden en graag bij je zijn. Zelfs als je dood gaat zal ze nog aan je blijven denken, ook als ze een nieuwe relatie later krijgt. Denk maar niet dat jouw dood dat ze daar zo even over heen stapt.

Goed, je wil perfectie en iets groots doen. Ja die mensen zijn er ook. Een Romeinse koopman van honderden jaren terug wordt niet meer herinnerd maar Julius Caesar wel. Maar niet iedereen is hier voor weg gelegd. Daarbij zijn de mensen die dit doen vaak ook niet mee bezig dat ze iets groots aan het doen zijn. Caesar zelf voldeed alleen maar aan zijn machtshonger. Eerst als generaal gevechten winnen en dan op naar het hoogste ambt. Vervolgens half Britannië veroveren maar niet met het idee: "Dit is groots en meeslepend!". Nee, hij deed dat omdat hij nog meer macht wilde en ten tweede omdat hij van aanvallen van de lastige Britten af wilde.

Je zei zelf dat je vele malen bent gediagnosticeerd bent met narcisme. Dan zal je je wel gekrenkt voelen dat niemand oog heeft voor jouw geniale plannen. Maar zo werkt de wereld niet, niemand gaat zomaar mee helpen met jouw plannen. Je moet er wat voor doen en mensen overtuigen. Julius Caesar moest dat ook, hij kon niet zomaar even naar Rome gaan en zeggen:"Ik ben jullie nieuwe keizer, zet de huidige leider maar af dan gaan we beginnen."


Kortom, we gaan dus ooit dood maar leven voort in de herinneringen van anderen. Aan het eind van je leven kan je dan terug kijken op wat je voor je medemens hebt betekent en misschien wel iets essentieels hebt bijgedragen aan hun voortbestaan.

Of dit nu is door auto's te repareren, een uitvinding te doen, Minister-President te zijn of de vuilnis op te halen doet er niet toe.