Machtsmisbruik binnen zorginstellingen GGZ

Ik heb een halfjaar in de psychiatrie gewerkt en ben er gillend weggelopen.

Later, helaas, door scheidingsperikelen ook met HERA en de RvdK te maken gehad.

Ik kan de TS alleen maar gelijk geven. Ik ben enorm geschrokken van het machtsmisbruik dat in de zorg voor mensen in kwetsbare situaties plaatsvindt. In veel gevallen denk ik inderdaad dat men er zieker van wordt dan beter. Ik zeg bewust niet "er zieker uitkomt" want mijn ervaring is dat mensen die eenmaal echt in zo'n instelling terecht komen er doorgaans ook niet echt meer uitkomen.

Dat komt vooral doordat hulpverleners problemen zoeken die er niet zijn. Een probleem is tenslotte pas een probleem wanneer het de patiënt belemmert in het functioneren.

quote:

Op vrijdag 17 november 2017 10:09 schreef Ouder1 het volgende:
Ik heb een halfjaar in de psychiatrie gewerkt en ben er gillend weggelopen.

Later, helaas, door scheidingsperikelen ook met HERA en de RvdK te maken gehad.

Ik kan de TS alleen maar gelijk geven. Ik ben enorm geschrokken van het machtsmisbruik dat in de zorg voor mensen in kwetsbare situaties plaatsvindt. In veel gevallen denk ik inderdaad dat men er zieker van wordt dan beter. Ik zeg bewust niet "er zieker uitkomt" want mijn ervaring is dat mensen die eenmaal echt in zo'n instelling terecht komen er doorgaans ook niet echt meer uitkomen.

Dat komt vooral doordat hulpverleners problemen zoeken die er niet zijn. Een probleem is tenslotte pas een probleem wanneer het de patiënt belemmert in het functioneren.

In het stukje met de RvdK herken ik mij wel, daar heb ik zelf ook mee t maken gehad, gelukkig ben ik daar sterker uitgekomen,maar ik heb vanaf dat moment wel geleerd niet meer zo open te zijn.

Eigenlijk komt hetzelfde gedrag overal in elke setting terug. Wie zwak is, wordt buitengesloten.

Er zijn genoeg mensen die personen met psychische problemen willen helpen. Echter helpen wordt al gauw betuttelen. Er is iets in de mensheid waardoor slachtoffers slachtoffers moeten blijven. Ik denk niet dat de meeste mensen er zich bewust van zijn, maar degenen die andere mensen helpen, doen het vaak stiekem meer om zichzelf er beter door te voelen dan door daadwerkelijk de ander sterker te willen maken. Ik beweer niet dat hulpverleners geen oprechte betrokkenheid tonen. Ik beweer wel dat er een stukje zelfbaat bij zit. Op zich helemaal niet erg. Echter bekeken op de mensheid als geheel heeft dit denk ik evolutionair als functie om de zwakkeren uit te schakelen. Want zou je de zwakkeren allemaal helpen en opnemen, dan komen er zwakke genen in de mensheid.

Gelukkig sta je er met psychische problemen niet alleen voor, want het is óók menselijk dat mensen verbinding, herkenning, erkenning zoeken. En anderen oprecht willen helpen en betrokken zijn met anderen is ook menselijk. Maar uiteindelijk moet je jezelf sterker maken en jezelf centraal zetten in je leven. Je kan niet volledig op anderen leunen. Neem de hulp van anderen wel serieus, maar beslis zelf wat je met die info doet.

Er wordt niet gekeken naar wat de client wil, diagnoses en behandeling gaat achter de rug om.
Dat helpt alleen als er verbetering komt, dat is het probleem. Vaak blijft de verbetering uit.
Bijna niemand wordt blij van zorg, dat is alleen voor als genezen niet lukt.
Een gesprek in de maand is al geen zorg, cliënten die verkommeren in een kamertje terwijl zusters Farmville spelen ook niet.
Dus dit gaat niet meer over de GGZ maar over echte zorg dan.

quote:

Op vrijdag 17 november 2017 22:01 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Eigenlijk komt hetzelfde gedrag overal in elke setting terug. Wie zwak is, wordt buitengesloten.

Er zijn genoeg mensen die personen met psychische problemen willen helpen. Echter helpen wordt al gauw betuttelen. Er is iets in de mensheid waardoor slachtoffers slachtoffers moeten blijven. Ik denk niet dat de meeste mensen er zich bewust van zijn, maar degenen die andere mensen helpen, doen het vaak stiekem meer om zichzelf er beter door te voelen dan door daadwerkelijk de ander sterker te willen maken. Ik beweer niet dat hulpverleners geen oprechte betrokkenheid tonen. Ik beweer wel dat er een stukje zelfbaat bij zit. Op zich helemaal niet erg. Echter bekeken op de mensheid als geheel heeft dit denk ik evolutionair als functie om de zwakkeren uit te schakelen. Want zou je de zwakkeren allemaal helpen en opnemen, dan komen er zwakke genen in de mensheid.

Gelukkig sta je er met psychische problemen niet alleen voor, want het is óók menselijk dat mensen verbinding, herkenning, erkenning zoeken. En anderen oprecht willen helpen en betrokken zijn met anderen is ook menselijk. Maar uiteindelijk moet je jezelf sterker maken en jezelf centraal zetten in je leven. Je kan niet volledig op anderen leunen. Neem de hulp van anderen wel serieus, maar beslis zelf wat je met die info doet.

Ik heb mij in moeilijke tijden heel erg heen en weer geslingerd gevoeld tussen "ik moet sterk zijn en zelf een manier vinden om ermee om te gaan en eruit te komen" en "ik moet hier zelf niet alleen mee blijven rondlopen en hulp zoeken".

Dat eerste is iets zoals ik het graag zou willen. Ik wil gewoon de kracht krijgen om mijn leven te kunnen leiden zoals ik het wil. Ik weet dat dat niet makkelijk is, maar ik kan er juist daarom ook iets van een uitdaging in vinden.

Maar ik loop dan tegen een hoop gevoelens van onmacht en eenzaamheid aan. Ik wil er niet alleen voor staan en ik wil die pijn niet meer dragen.

Heel veel mensen geven anderen het advies om bij dit soort problemen naar psycholoog te gaan of om erover te praten met anderen. Sterker nog, als je dat niet doet, krijg je van anderen verwijten dat je fout bezig bent. Door mijn gevoelens van onmacht ging ik dus wel praten en hulp zoeken. Maar in plaats van dat ik ermee geholpen werd, werd het een patroon van afhankelijkheid. Ik voelde mij daar zelf niet goed bij en degenen tege wie ik mijn sores probeerde uit te leggen begrepen het niet, hoe goed ik het ook probeerde uit te leggen. Ik kreeg wel vaak complimentjes over dat ik het zo goed kon verwoorden, maar ik had liever gehad dat ze zich meer in mij hadden verplaatst en zodoende mij konden helpen eruit te komen.

-----

Ik denk dat min of meer de meesten dit wel zullen herkennen. Als je problemen hebt no matter what, kom je vaak een hoop onbegrip en goedbedoelde doch averechtse goede raad tegen.

Erg kut. Maar ja .... je moet ermee leren omgaan. En als je geen suicide pleegt of iets doet waardoor de situatie erger gaat worden, kan je er op den duur wel mee omgaan.

quote:

Op zaterdag 18 november 2017 17:27 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb mij in moeilijke tijden heel erg heen en weer geslingerd gevoeld tussen "ik moet sterk zijn en zelf een manier vinden om ermee om te gaan en eruit te komen" en "ik moet hier zelf niet alleen mee blijven rondlopen en hulp zoeken".

Dat eerste is iets zoals ik het graag zou willen. Ik wil gewoon de kracht krijgen om mijn leven te kunnen leiden zoals ik het wil. Ik weet dat dat niet makkelijk is, maar ik kan er juist daarom ook iets van een uitdaging in vinden.

Maar ik loop dan tegen een hoop gevoelens van onmacht en eenzaamheid aan. Ik wil er niet alleen voor staan en ik wil die pijn niet meer dragen.

Heel veel mensen geven anderen het advies om bij dit soort problemen naar psycholoog te gaan of om erover te praten met anderen. Sterker nog, als je dat niet doet, krijg je van anderen verwijten dat je fout bezig bent. Door mijn gevoelens van onmacht ging ik dus wel praten en hulp zoeken. Maar in plaats van dat ik ermee geholpen werd, werd het een patroon van afhankelijkheid. Ik voelde mij daar zelf niet goed bij en degenen tege wie ik mijn sores probeerde uit te leggen begrepen het niet, hoe goed ik het ook probeerde uit te leggen. Ik kreeg wel vaak complimentjes over dat ik het zo goed kon verwoorden, maar ik had liever gehad dat ze zich meer in mij hadden verplaatst en zodoende mij konden helpen eruit te komen.

-----

Ik denk dat min of meer de meesten dit wel zullen herkennen. Als je problemen hebt no matter what, kom je vaak een hoop onbegrip en goedbedoelde doch averechtse goede raad tegen.

Erg kut. Maar ja .... je moet ermee leren omgaan. En als je geen suicide pleegt of iets doet waardoor de situatie erger gaat worden, kan je er op den duur wel mee omgaan.

Eigenlijk is leven met ernstige psychische klachten geen leven. Liever dood.

quote:

Op zaterdag 18 november 2017 18:09 schreef Keep_Walking het volgende:

[..]

Eigenlijk is leven met ernstige psychische klachten geen leven. Liever dood.

Vind jij dat?

quote:

Op zaterdag 18 november 2017 18:56 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Vind jij dat?

Ja. Vroeger was ik gezond met veel potentie. Nu weet ik niet eens of ik kan werken. Laat staan familie en kinderen.

quote:

Op zaterdag 18 november 2017 19:03 schreef Keep_Walking het volgende:

[..]

Ja. Vroeger was ik gezond met veel potentie. Nu weet ik niet eens of ik kan werken. Laat staan familie en kinderen.

Maar is dat een reden om dood te willen?

quote:

Op zaterdag 18 november 2017 19:10 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Maar is dat een reden om dood te willen?

Ik moet ermee leren leven. Maar wat anders is er voor te leven?

quote:

Op zaterdag 18 november 2017 17:27 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb mij in moeilijke tijden heel erg heen en weer geslingerd gevoeld tussen "ik moet sterk zijn en zelf een manier vinden om ermee om te gaan en eruit te komen" en "ik moet hier zelf niet alleen mee blijven rondlopen en hulp zoeken".

Dat eerste is iets zoals ik het graag zou willen. Ik wil gewoon de kracht krijgen om mijn leven te kunnen leiden zoals ik het wil. Ik weet dat dat niet makkelijk is, maar ik kan er juist daarom ook iets van een uitdaging in vinden.

Maar ik loop dan tegen een hoop gevoelens van onmacht en eenzaamheid aan. Ik wil er niet alleen voor staan en ik wil die pijn niet meer dragen.

Heel veel mensen geven anderen het advies om bij dit soort problemen naar psycholoog te gaan of om erover te praten met anderen. Sterker nog, als je dat niet doet, krijg je van anderen verwijten dat je fout bezig bent. Door mijn gevoelens van onmacht ging ik dus wel praten en hulp zoeken. Maar in plaats van dat ik ermee geholpen werd, werd het een patroon van afhankelijkheid. Ik voelde mij daar zelf niet goed bij en degenen tege wie ik mijn sores probeerde uit te leggen begrepen het niet, hoe goed ik het ook probeerde uit te leggen. Ik kreeg wel vaak complimentjes over dat ik het zo goed kon verwoorden, maar ik had liever gehad dat ze zich meer in mij hadden verplaatst en zodoende mij konden helpen eruit te komen.

-----

Ik denk dat min of meer de meesten dit wel zullen herkennen. Als je problemen hebt no matter what, kom je vaak een hoop onbegrip en goedbedoelde doch averechtse goede raad tegen.

Erg kut. Maar ja .... je moet ermee leren omgaan. En als je geen suicide pleegt of iets doet waardoor de situatie erger gaat worden, kan je er op den duur wel mee omgaan.

Herkenbaar idd.
Ik ben gestopt met de hulpverlening, maar ook met de vaak ongevraagde 'goede raad' van mijn mijn omgeving. niet omdat ik het nu zelf allemaal wel kan,want dat kan ik niet,maar op dit moment( nu al een jaar) ben ik ff helemaal klaar met de reguliere hulpverlening. Tot nu toe gaat het goed,ik hoop dat dat ook zo blijft.

quote:

Op zaterdag 18 november 2017 20:14 schreef Keep_Walking het volgende:

[..]

Ik moet ermee leren leven. Maar wat anders is er voor te leven?

Waarom zou jij nooit een baan, vrouw en kinderen kunnen krijgen?

Ik snap dat het allemaal erg frustrerend is, maar je bij je vermeende lot neerleggen is het slechtste wat je kan doen. Je moet nooit opgeven.

quote:

Op zaterdag 18 november 2017 21:44 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Waarom zou jij nooit een baan, vrouw en kinderen kunnen krijgen?

Ik snap dat het allemaal erg frustrerend is, maar je bij je vermeende lot neerleggen is het slechtste wat je kan doen. Je moet nooit opgeven.

Je hebt gelijk. Ik geef het ook niet op. Ik maak me alleen veel zorgen.

quote:

Op zaterdag 18 november 2017 17:27 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb mij in moeilijke tijden heel erg heen en weer geslingerd gevoeld tussen "ik moet sterk zijn en zelf een manier vinden om ermee om te gaan en eruit te komen" en "ik moet hier zelf niet alleen mee blijven rondlopen en hulp zoeken".

Dat eerste is iets zoals ik het graag zou willen. Ik wil gewoon de kracht krijgen om mijn leven te kunnen leiden zoals ik het wil. Ik weet dat dat niet makkelijk is, maar ik kan er juist daarom ook iets van een uitdaging in vinden.

Maar ik loop dan tegen een hoop gevoelens van onmacht en eenzaamheid aan. Ik wil er niet alleen voor staan en ik wil die pijn niet meer dragen.

Heel veel mensen geven anderen het advies om bij dit soort problemen naar psycholoog te gaan of om erover te praten met anderen. Sterker nog, als je dat niet doet, krijg je van anderen verwijten dat je fout bezig bent. Door mijn gevoelens van onmacht ging ik dus wel praten en hulp zoeken. Maar in plaats van dat ik ermee geholpen werd, werd het een patroon van afhankelijkheid. Ik voelde mij daar zelf niet goed bij en degenen tege wie ik mijn sores probeerde uit te leggen begrepen het niet, hoe goed ik het ook probeerde uit te leggen. Ik kreeg wel vaak complimentjes over dat ik het zo goed kon verwoorden, maar ik had liever gehad dat ze zich meer in mij hadden verplaatst en zodoende mij konden helpen eruit te komen.

-----

Ik denk dat min of meer de meesten dit wel zullen herkennen. Als je problemen hebt no matter what, kom je vaak een hoop onbegrip en goedbedoelde doch averechtse goede raad tegen.

Erg kut. Maar ja .... je moet ermee leren omgaan. En als je geen suicide pleegt of iets doet waardoor de situatie erger gaat worden, kan je er op den duur wel mee omgaan.

Dit is voor mij ook herkenbaar inderdaad. Ik ga nu nog een poging wagen in de hulpverlening, na er een aantal jaar bewust mee gestopt te zijn. Maar mocht ik merken dat het me geen goed doet, hoop ik dat het me lukt er meteen weer mee te stoppen ongeacht de mening van de hulpverlener zelf.
Eerder lukte me dit niet goed door die afhankelijkheid, waar ik juist zwakker van werd i.p.v. sterker.

Ik heb de ervaring dat bij veel hulpinstanties cliënten als een soort kleuters worden behandeld, die niet weten wat goed voor ze is. Zich echt inleven in de cliënt is er dan inderdaad niet bij.
Dit verschilt wel erg per therapeut, er zitten ook absoluut goede bij, maar ze lijken schaars te zijn.

Dit geldt wat mij betreft niet alleen voor zorginstellingen maar ook voor vrijgevestigde psychologen.

quote:

Op zondag 19 november 2017 11:06 schreef Crystal86 het volgende:

[..]

Dit is voor mij ook herkenbaar inderdaad. Ik ga nu nog een poging wagen in de hulpverlening, na er een aantal jaar bewust mee gestopt te zijn. Maar mocht ik merken dat het me geen goed doet, hoop ik dat het me lukt er meteen weer mee te stoppen ongeacht de mening van de hulpverlener zelf.
Eerder lukte me dit niet goed door die afhankelijkheid, waar ik juist zwakker van werd i.p.v. sterker.

Ik heb de ervaring dat bij veel hulpinstanties cliënten als een soort kleuters worden behandeld, die niet weten wat goed voor ze is. Zich echt inleven in de cliënt is er dan inderdaad niet bij.
Dit verschilt wel erg per therapeut, er zitten ook absoluut goede bij, maar ze lijken schaars te zijn.

Dit geldt wat mij betreft niet alleen voor zorginstellingen maar ook voor vrijgevestigde psychologen.

Heb je wel diepe kennis ontvangen over je situatie?

Dat wil zeggen ongesuikerde kennis waar je mee uit de voeten kunt, als uiteraard eerst gekeken is of je deze informatie aankunt. Wat erg van belang kan zijn in sommige situaties.

quote:

Op zondag 19 november 2017 11:16 schreef Adept het volgende:

[..]

Heb je wel diepe kennis ontvangen over je situatie?

Dat wil zeggen ongesuikerde kennis waar je mee uit de voeten kunt, als uiteraard eerst gekeken is of je deze informatie aankunt. Wat erg van belang kan zijn in sommige situaties.

Naar mijn mening niet voldoende, zeker geen diepgaande kennis. De afgelopen jaren heb ik me zelf verdiept in mijn 'problematiek' en ik moet zeggen dat ik nu veel betere informatie heb dan ik van therapeuten heb gekregen.
Maar het is ook een kwestie van zoeken naar iets wat goed bij jezelf aansluit.
Dus wat dat betreft is het echt maatwerk wat door alle protocollen in de hulpverlening toch minder wordt. Al pretenderen ze vaak anders.

quote:

Op zondag 19 november 2017 11:42 schreef Crystal86 het volgende:

[..]

Naar mijn mening niet voldoende, zeker geen diepgaande kennis. De afgelopen jaren heb ik me zelf verdiept in mijn 'problematiek' en ik moet zeggen dat ik nu veel betere informatie heb dan ik van therapeuten heb gekregen.
Maar het is ook een kwestie van zoeken naar iets wat goed bij jezelf aansluit.
Dus wat dat betreft is het echt maatwerk wat door alle protocollen in de hulpverlening toch minder wordt. Al pretenderen ze vaak anders.

Ik heb hetzelfde meegemaakt.. Vandaar mijn toevoeging

Maar zo ontneem je in wezen de kans op herstel en genezing, indien nog mogelijk dan. En dat is een zeer kwalijke zaak als je het mij vraagt.

Mijn stellige overtuiging is dat onze psychologische instellingen er niet op ingericht zijn om mensen te genezen maar om mensen in een constante staat van dis-ease te houden, zowel op persoonlijk als op cultureel vlak. Dus Maatschappelijk wenselijke psychologie, in andere woorden moraal psychologie.

quote:

Op zondag 19 november 2017 14:43 schreef kzomba het volgende:
http://www.regelgekte.nl/(...)oB&utm_campaign=mrmz

Ze geven zelf in ieder geval toe dat de kwaliteit van zorg te kort schiet door de bureaucratie.
Dat is al een hele kleine stap in de goede richting, verdere evolutie zal echter van onderaf moeten komen.

Een hele kleine stap, omdat de hele methodiek ook waardeloos is, en die moet juist op de schop.

quote:

Op zondag 19 november 2017 15:10 schreef kzomba het volgende:

[..]

Dat bedoel ik

quote:

Op zondag 19 november 2017 14:43 schreef kzomba het volgende:
http://www.regelgekte.nl/(...)oB&utm_campaign=mrmz

Ze geven zelf in ieder geval toe dat de kwaliteit van zorg te kort schiet door de bureaucratie.
Dat is al een hele kleine stap in de goede richting, verdere evolutie zal echter van onderaf moeten komen.