Maar wat als je roeping juist dat is wat je doet, maar dat het niet gezien wordt (maatschappelijk) als een roeping. Wordt het niet een last als je juist probeert je roeping te ontlopen door meer van het leven te verwachten dan het is.quote:Op dinsdag 19 september 2017 03:32 schreef Gary_Oak het volgende:
Een groeiende angst voor falen en dat niet meer kunnen permitteren door het verlies van de kracht van de jeugdigheid en het grotere besef van de sterfelijkheid. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen wel één kort moment heeft gehad dat hij zijn roeping heeft gehoord. Die roeping negeren, is een leven leiden van middelmatigheid, ontevredenheid en spijt, die allemaal gemaskeerd worden door veilig, zeker en burgerlijk leven. Ik 'verkloot' zo veel liever mijn leven dan dat ik 'het' uitgestippelde leven leid van de status quo.
Maar een existentialist moet dit soort vragen niet beantwoorden om half vier 's nachts.
De enige manier om dat te doen, is om (ontzettend cliché) je hart te volgen. Niet settelen voor een stabiele en saaie baan, terwijl je eigenlijk wat anders wil (maar als dat is wat je écht wilt, ga je gang). Anders ben je 50 en kom je in de befaamde midlifecrisis terecht en ga je ineens een sportwagen kopen.quote:Op dinsdag 19 september 2017 03:48 schreef Impressme het volgende:
[..]
Maar wat als je roeping juist dat is wat je doet, maar dat het niet gezien wordt (maatschappelijk) als een roeping. Wordt het niet een last als je juist probeert je roeping te ontlopen door meer van het leven te verwachten dan het is.
Ik weet niet wat ik ben trouwens als dat er iets toe doet, midden in de nacht.
Deels doordat iedereen je wijsmaakt dat je toch nooit astronaut zult worden. Het is soms net een bak vol kreeften, deze samenleving.quote:Op zaterdag 23 september 2017 10:25 schreef Jigzoz het volgende:
Dat gaat gewoon zo. Vroeger wilde je astronaut/ridder/brandweerman worden en uiteindelijk werd je gemeentemedewerker/leraar/commercieel adviseur.
Niets mis met middelmatigheid. Dat begrijp je als je wat ouder en wijzer wordt.quote:Op dinsdag 19 september 2017 03:32 schreef Gary_Oak het volgende:
Een groeiende angst voor falen en dat niet meer kunnen permitteren door het verlies van de kracht van de jeugdigheid en het grotere besef van de sterfelijkheid. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen wel één kort moment heeft gehad dat hij zijn roeping heeft gehoord. Die roeping negeren, is een leven leiden van middelmatigheid, ontevredenheid en spijt, die allemaal gemaskeerd worden door veilig, zeker en burgerlijk leven. Ik 'verkloot' zo veel liever mijn leven dan dat ik 'het' uitgestippelde leven leid van de status quo.
Maar een existentialist moet dit soort vragen niet beantwoorden om half vier 's nachts.
Definieer 'ouder'?quote:Op zondag 24 september 2017 09:06 schreef Elzies het volgende:
[..]
Niets mis met middelmatigheid. Dat begrijp je als je wat ouder en wijzer wordt.
Een combinatie van biologische ouderdom met de verworven ervaringen van het persoonlijke bestaan.quote:
Nou ja, ik doelde meer op een bepaalde leeftijd. Ik ging ervan uit dat jij schijnbaar ook in het leven stond als ik nu. Dan was ik wel benieuwd vanaf welke leeftijd je anders begon te denken. Ik ben zelf midden 20 trouwens.quote:Op dinsdag 26 september 2017 08:51 schreef Elzies het volgende:
[..]
Een combinatie van biologische ouderdom met de verworven ervaringen van het persoonlijke bestaan.
Elk afgesloten decennium laat vaak zo'n persoonlijke en sociale verandering zien.
Naarmate je ouder wordt zal je blikveld van persoonlijke zelfreflectie ruimer worden.
Midden twintig is veel meer het decennium van doelen verwezenlijken. Zoals een opleiding afronden, beginnen aan een carrière of een serieuze relatie. Men nog iets meer in idealen geloofd bij gebrek aan levenservaring. Tegelijkertijd ook het decennium van groepsdruk, prestatiedrang, het eigen ego belangrijk vinden. Als gevolg hiervan ben je op die leeftijd vaker onzekerder dan wanneer je wat ouder wordt.quote:Op dinsdag 26 september 2017 11:32 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Nou ja, ik doelde meer op een bepaalde leeftijd. Ik ging ervan uit dat jij schijnbaar ook in het leven stond als ik nu. Dan was ik wel benieuwd vanaf welke leeftijd je anders begon te denken. Ik ben zelf midden 20 trouwens.
Hmmm, interessant. Ik vraag me oprecht af of ik het ook zo zal gaan meemaken. Ik kan me dat middelmatige nu gewoon nog erg moeilijk voorstellen.quote:Op donderdag 28 september 2017 07:42 schreef Elzies het volgende:
[..]
Midden twintig is veel meer het decennium van doelen verwezenlijken. Zoals een opleiding afronden, beginnen aan een carrière of een serieuze relatie. Men nog iets meer in idealen geloofd bij gebrek aan levenservaring. Tegelijkertijd ook het decennium van groepsdruk, prestatiedrang, het eigen ego belangrijk vinden. Als gevolg hiervan ben je op die leeftijd vaker onzekerder dan wanneer je wat ouder wordt.
Het decennium als dertigjarige is meer de vervulling van de eigen carrière, eigen huis, kinderen. Hierdoor andere prioriteiten stellen dan als een twintigjarige.
Het decennium als veertigjarige luidt meer de zelfreflectie in. Hoe sta ik nu? Wat heb ik wel of niet bereikt? Wat wil ik nog? Etc.
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |