R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik zie het denk ik wel genuanceerder dan het misschien overkomt. Ik weet best dat ik meer ben dan een label en dat een label je niet definieert als persoon. Ik denk dat ik er zo op teruggrijp omdat van kleins af met name het label autisme door mijn strot werd geduwd. Elk klein dingetje werd zo uitvergroot en benadrukt hoe anders ik wel niet ben dan anderen door met name mijn moeder en nog een stel andere kletstantes. In mijn puberteit was ik net zoals de meesten erg op zoek naar mijn identiteit en wilde ik grenzen verkennen. Maar ik had veel problemen met mijn seksualiteit en identiteit. Ik ervaarde mijzelf als compleet blanco. Wilde eigenlijk helemaal niet weten wie ik was; ik was bang dat het allemaal negatief is.quote:Op dinsdag 3 oktober 2017 20:36 schreef Jopie78 het volgende:
[..]
Heb er niet zo'n last van hoor.. (Let maar op...)
Schematherapie is gericht op het doorbreken van vaste patronen, waar een negatief zelfbeeld op gebouwd is. Bij autisme neemt men aan dat de stoornis de oorzaak is en heeft die therapie weinig zin. Neemt niet weg dat je wel kan proberen of je er mee uit de voeten kan.
Je kijkt er nu heel zwart-wit tegenaan, maar dat komt vooral omdat de zorg zo ingericht is. Je bent niet een autist, of een ad(h)d'r en je hoeft jezelf dus ook niet zo voor te stellen (wat je wel vaak doet in je posts.).
Jij bent gewoon jij, met bepaalde knelpunten. Bepaalde clusters van knelpunten horen bij een bepaalde diagnose. Ga jij aan de slag en poets je de knelpunten weg, vallen de diagnoses ook weg. Je behandelaars hebben een code nodig om je behandeling onder te categoriseren, niet meer, niet minder.
Voor iemand die bang is voor de stereotypering van anderen, projecteer je wel een heleboel. Je hebt het maar over typisch gedrag, maar ook over een stigmatiserend imago. Jij bent de interne tegenstelling in dit verhaal. Je wilt speciaal zijn, maar toch ook niet, je wilt aandacht, maar toch ook niet.
Gum alles eens uit wat je weet over jezelf en kleur de boel opnieuw in.. Wat wil je zijn? Creatief, kunstzinnig, geïnteresseerd, ondernemend, nieuwsgierig... Er zijn zoveel dingen om te kiezen, waarom continu blijven hangen op je labeltje, die alleen voor de zorg is bedacht.
En weet je.. Misschien heb je wel helemaal niets, ben je niet beschadigder dan anderen, en is het leven gewoon niet zo groots en meeslepend als je vroeger dacht. Misschien zijn we allemaal wel beschadigde wezens, die in onze eigen huizen zitten te smachten tot iemand ons ziet en erkend.
Laat het verleden je niet definiëren, kies wie je wilt zijn en leef dat leven. Zo simpel is het.
Met mijn verstand was niks aan de hand, met mijn lijf ook niet. Ik vond mezelf wel erg lelijk, maar besefte ook weer dat zo'n zelfbeeld vooral gecreëerd was door mijn onzekerheid.
Als je een wat meer normale ontwikkeling doormaakt wat betreft je identiteit, lijkt het mij makkelijker om je niks van labels aan te trekken. Maar als die ontwikkeling verstoord raakt, heb je echt concrete dingen nodig om ook maar iets van houvast en perspectief te krijgen.
Wat betreft de tegenstelling van speciaal willen zijn en aandacht / erbij willen horen en normaal zijn. Volgens mij heeft iedereen dit. Je puberteit waarin je jezelf spiegelt aan anderen maak je niet voor niks mee. Als mensen zeggen dat ze zich helemaal niks van anderen aantrekken, ben ik het met ze oneens. Ze ervaren het misschien zo, maar als mens zijnde moet je jezelf wel kunnen spiegelen aan anderen. Ik sla er misschien teveel in door.
Ik vind mezelf trouwens ook helemaal niet meer beschadigd of zieliger dan anderen. Ik vind het wel klote dat ik er meer last van heb dan de meeste andere mensen en daardoor beperkt wordt op diverse gebieden.
Voor mij heeft de diagnose ADHD wel geholpen om persoonlijke kenmerken in mezelf te (her)ontdekken en een positiever beeld te vormen van mezelf. Ik vind mezelf daardoor niet specialer of meer waard dan anderen, maar ik voel mij daardoor wel herkend en erkend wat betreft hoe ik dingen ervaar, beleef en wat ik met mijn leven kan doen. Als het mij helpt, ga ik het niet verwerpen omdat anderen vinden dat ik er verkeerd aan doe.
Wel hoop ik alle labels en stigmatisering los te kunnen laten. Het lukt wel, maar met babystapjes. Ik heb wel hulp nodig wat betreft het doorbreken van gedragspatronen en dan ben je helaas aangewezen op PsyQ of andere soortgelijke instellingen. Ze bedoelen het allemaal goed denk ik, maar benaderen alles inderdaad te freudiaans. Ook wat betreft mijn vermeende autisme, schematherapie, etc. Ik heb dat echt vaak genoeg gezegd en kan daarin ook best duidelijk en direct zijn. Maar tegenover psychologen en psychiaters heeft dat geen zin. Zij weten het altijd beter dan de cliënten. Met trucjes die ze leren tijdens hun studie, krijgen ze ook overwicht op hun cliënten. "Goh, dat lijkt me heel vervelend voor je, zeg!" of "Wat voel je erbij?" Ik heb dan allang door dat ze een trucje toepassen en vraag mij af in hoeverre ze oprecht betrokken zijn, maar toch trap ik er weer in. Wat moet ik anders? Zonder hen heb ik niks? En door maar over gevoel te blijven hebben, worden dingen die ik zou kunnen doen niet concreet gemaakt.
Ik denk zelf dat ik niet autistisch ben, maar ik ga akkoord met nieuw onderzoek om hopelijk daarna van het gezeik af te zijn. En wie weet ben ik het wel. Op zich maakt het mij niks uit en de koers die ik nu met mijn leven wil volgen gaat daardoor niet veranderen. Maar het is PsyQ die het er elke keer bijsleept en ook stellige uitspraken doet als "schematherapie werkt niet bij autisme". Ik ben heel bang dat ik met zo'n diagnose op dat gebied bij voorbaat wordt afgeschreven.
Ik heb buiten dat nu gelukkig wel iets van mensen in mijn leven die mij wel oprecht willen helpen en begrijpen. Lang verhaal, maar het geeft mij wel enigszins hoop dat ik er niet alleen voor sta. Het heeft allemaal veel te lang geduurd, maar ik heb nu wel het idee dat er dingen in beweging zijn en ik een nieuwe fase inga met mijn leven
Ga er toch nog even doorheen.. Omdat je er zoveel tijd hebt ingestoken.
Dat is feitelijk wat schematherapie ook gaat doen met je. Je gaat bijhouden welke gedachten je hebt, gaat dan onderzoeken hoe die denkpatronen zich genesteld hebben en probeert ze daarna aan te passen. Je gaat jezelf dus eigenlijk herprogrammeren.
Of je nou wel of niet de diagnose krijgt, je kan zelf ook op internet uitzoeken hoe dit werkt en alvast gaan beginnen. Hou een dagboek bij, maak van jezelf een onderzoek. Welke stemmingen heb je, welke emoties zorgen daarvoor, welke gedachten gaan daar aan vooraf. Jij bepaalt of de therapie voor jou gaat werken, niemand anders. Of je nou wel of geen autisme hebt, er zitten altijd patronen vanuit je opvoeding in je gebeiteld, dus je hebt er altijd iets aan (als je er serieus mee aan de slag gaat).
Jij kiest welke film er speelt in je hoofd. Blijft het trowback thursday, of is het tijd voor iets nieuws.. Je bent wie je bent, en dat is prima. Er hoeft niets gerepareerd te worden, je moet alleen van jezelf gaan houden voor alles wat je bent. Nou ja, alleen.. Duurt wel even.
Dat probeer ik je juist duidelijk te maken, je hebt het niet zwaarder dan anderen. Je kan namelijk niets vergelijken met een ander. Jij weet niet welke gedachten die persoon heeft. Pijn, verdriet en verlies kennen we allemaal, misschien niet vanwege dezelfde reden, maar de emoties kunnen even heftig worden ervaren.
Elke keer dat je jezelf toestaat de zin te denken "waarom heb ik er meer last van dan anderen" weeg je jouw "behind the scenes" af tegen de "grand finale" van anderen. En elke keer is het een bevestiging van hoe zwaar jij het hebt. Voegt echt zo niets toe.
Wat ze willen is dat je je eigen gedachten gaan aanschouwen en gaat inzien hoe deze gedachten je emoties sturen. Jij hebt nu nog het idee dat je gestuurd wordt door je gedachten, dat het leven je overkomt, omdat je hoofd niet juist geconditioneerd is. Wat zij je willen leren is hoe je niet langer slachtoffer bent van die conditionering. Hoe jij de controle over je gedachtes en hiermee je handelen terug krijgt.
Zelfs al zouden anderen je gaan afschrijven, dan is dat pas een probleem op het moment dat het plaatsvindt, EN DUS NIET NU AL! Jij leeft steeds in een angstige toekomst, gebaseerd op een pijnlijk verleden, waarbij je alle ellende concentreert in het nu.
Laat wat achter je ligt achter je, maak je nog niet druk om wat nog niet voor je ligt... en er is ineens zoveel ruimte vandaag om gelukkig te zijn.. Je zou er bijna bang van worden..
Vergeet niet te brengen in die relaties die belangrijk voor je zijn, als je alleen komt halen (en al je zinnen rond de ik-persoon opbouwt) blijf je eenzaam achter. Probeer elke keer als je iemand spreekt je bewust te zijn van hoe de ander zich voelt, welke omstandigheden belangrijk zijn in het leven van de ander, of er veranderingen zijn die het leven van de ander beïnvloeden, of er binnenkort zaken zijn waar je rekening mee kan houden (dingen waar je aandacht aan kan besteden) en of er dingen zijn die jij kan doen die het voor de ander beter maken.
Wat mij hielp is praten in vragen. Stoppen met het woord -ik- te gebruiken in gedachten en teksten.
En geniet. Het leven is zo mooi.. En kort..
Je zegt het genuanceerder te zien, om vervolgens weer een riedeltje op te ratelen hoe het zo gekomen is dat jij "zo" geworden bent. Wat ik je probeer duidelijk te maken is, dat dit alleen waar is, omdat je het jezelf de hele tijd "vertelt als waarheid".quote:Op dinsdag 3 oktober 2017 21:47 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik zie het denk ik wel genuanceerder dan het misschien overkomt. Ik weet best dat ik meer ben dan een label en dat een label je niet definieert als persoon. Ik denk dat ik er zo op teruggrijp omdat van kleins af met name het label autisme door mijn strot werd geduwd. Elk klein dingetje werd zo uitvergroot en benadrukt hoe anders ik wel niet ben dan anderen door met name mijn moeder en nog een stel andere kletstantes. In mijn puberteit was ik net zoals de meesten erg op zoek naar mijn identiteit en wilde ik grenzen verkennen. Maar ik had veel problemen met mijn seksualiteit en identiteit. Ik ervaarde mijzelf als compleet blanco. Wilde eigenlijk helemaal niet weten wie ik was; ik was bang dat het allemaal negatief is.
Met mijn verstand was niks aan de hand, met mijn lijf ook niet. Ik vond mezelf wel erg lelijk, maar besefte ook weer dat zo'n zelfbeeld vooral gecreëerd was door mijn onzekerheid.
Dat is feitelijk wat schematherapie ook gaat doen met je. Je gaat bijhouden welke gedachten je hebt, gaat dan onderzoeken hoe die denkpatronen zich genesteld hebben en probeert ze daarna aan te passen. Je gaat jezelf dus eigenlijk herprogrammeren.
Of je nou wel of niet de diagnose krijgt, je kan zelf ook op internet uitzoeken hoe dit werkt en alvast gaan beginnen. Hou een dagboek bij, maak van jezelf een onderzoek. Welke stemmingen heb je, welke emoties zorgen daarvoor, welke gedachten gaan daar aan vooraf. Jij bepaalt of de therapie voor jou gaat werken, niemand anders. Of je nou wel of geen autisme hebt, er zitten altijd patronen vanuit je opvoeding in je gebeiteld, dus je hebt er altijd iets aan (als je er serieus mee aan de slag gaat).
Geen idee. Heb je al eerder verteld dat mijn labels bijna hetzelfde zijn als die van jou en ben ook nog eens homo, dus mijn pad wijkt niet zoveel af van die van jou. Herken je strijd wel een beetje en weet dus ook dat de rust pas komt bij acceptatie, concrete dingen gaan daar verder niet aan bijdragen. Wat gaat helpen is het loslaten van je boosheid, stoppen met continu de film af te spelen "hoe ben ik zo geworden en wie heeft mij dat aangedaan!?". Zolang jij die sporen actief houdt in je hersenen, is dat je waarheid (en leven).quote:Als je een wat meer normale ontwikkeling doormaakt wat betreft je identiteit, lijkt het mij makkelijker om je niks van labels aan te trekken. Maar als die ontwikkeling verstoord raakt, heb je echt concrete dingen nodig om ook maar iets van houvast en perspectief te krijgen.
Jij kiest welke film er speelt in je hoofd. Blijft het trowback thursday, of is het tijd voor iets nieuws.. Je bent wie je bent, en dat is prima. Er hoeft niets gerepareerd te worden, je moet alleen van jezelf gaan houden voor alles wat je bent. Nou ja, alleen.. Duurt wel even.
Grappig, je geeft steeds verklaringen voor jezelf en als ik iets negatiefs eruit pik, is je terugkomst dat dit heel normaal is voor iedereen.quote:Wat betreft de tegenstelling van speciaal willen zijn en aandacht / erbij willen horen en normaal zijn. Volgens mij heeft iedereen dit. Je puberteit waarin je jezelf spiegelt aan anderen maak je niet voor niks mee. Als mensen zeggen dat ze zich helemaal niks van anderen aantrekken, ben ik het met ze oneens. Ze ervaren het misschien zo, maar als mens zijnde moet je jezelf wel kunnen spiegelen aan anderen. Ik sla er misschien teveel in door.
Ik vind mezelf trouwens ook helemaal niet meer beschadigd of zieliger dan anderen. Ik vind het wel klote dat ik er meer last van heb dan de meeste andere mensen en daardoor beperkt wordt op diverse gebieden.
Dat probeer ik je juist duidelijk te maken, je hebt het niet zwaarder dan anderen. Je kan namelijk niets vergelijken met een ander. Jij weet niet welke gedachten die persoon heeft. Pijn, verdriet en verlies kennen we allemaal, misschien niet vanwege dezelfde reden, maar de emoties kunnen even heftig worden ervaren.
Elke keer dat je jezelf toestaat de zin te denken "waarom heb ik er meer last van dan anderen" weeg je jouw "behind the scenes" af tegen de "grand finale" van anderen. En elke keer is het een bevestiging van hoe zwaar jij het hebt. Voegt echt zo niets toe.
Mooi toch! Misschien kan de diagnose autisme hetzelfde voor je betekenen, als je er voor open staat en niet nu al honderden niet relevante gedachten voedingsbodem geeft.quote:Voor mij heeft de diagnose ADHD wel geholpen om persoonlijke kenmerken in mezelf te (her)ontdekken en een positiever beeld te vormen van mezelf. Ik vind mezelf daardoor niet specialer of meer waard dan anderen, maar ik voel mij daardoor wel herkend en erkend wat betreft hoe ik dingen ervaar, beleef en wat ik met mijn leven kan doen. Als het mij helpt, ga ik het niet verwerpen omdat anderen vinden dat ik er verkeerd aan doe.
Het zijn mensen die bepaalde stappen volgen. Dat jij dit ziet als trucjes, die je denkt te moeten kunnen doorzien, maakt juist dat je therapie niet werkt. Ze willen geen overwicht, dat bedenk je er allemaal bij. Het zijn mensen die gewoon hun werk proberen te doen, op een voor hun beproefde manier. Jij doet de therapie, zij begeleiden jou erin.quote:Wel hoop ik alle labels en stigmatisering los te kunnen laten. Het lukt wel, maar met babystapjes. Ik heb wel hulp nodig wat betreft het doorbreken van gedragspatronen en dan ben je helaas aangewezen op PsyQ of andere soortgelijke instellingen. Ze bedoelen het allemaal goed denk ik, maar benaderen alles inderdaad te freudiaans. Ook wat betreft mijn vermeende autisme, schematherapie, etc. Ik heb dat echt vaak genoeg gezegd en kan daarin ook best duidelijk en direct zijn. Maar tegenover psychologen en psychiaters heeft dat geen zin. Zij weten het altijd beter dan de cliënten. Met trucjes die ze leren tijdens hun studie, krijgen ze ook overwicht op hun cliënten. "Goh, dat lijkt me heel vervelend voor je, zeg!" of "Wat voel je erbij?" Ik heb dan allang door dat ze een trucje toepassen en vraag mij af in hoeverre ze oprecht betrokken zijn, maar toch trap ik er weer in. Wat moet ik anders? Zonder hen heb ik niks? En door maar over gevoel te blijven hebben, worden dingen die ik zou kunnen doen niet concreet gemaakt.
Wat ze willen is dat je je eigen gedachten gaan aanschouwen en gaat inzien hoe deze gedachten je emoties sturen. Jij hebt nu nog het idee dat je gestuurd wordt door je gedachten, dat het leven je overkomt, omdat je hoofd niet juist geconditioneerd is. Wat zij je willen leren is hoe je niet langer slachtoffer bent van die conditionering. Hoe jij de controle over je gedachtes en hiermee je handelen terug krijgt.
Zolang jij daar blijft komen met een hulpvraag, zullen zij etiketten gaan zoeken om de hulp op te kunnen declareren. De enige die jou afschrijft, ben jezelf. Wanneer ga jij inzien dat je gewoon gezond bent en alle mogelijkheden hebt om gelukkig te worden?quote:Ik denk zelf dat ik niet autistisch ben, maar ik ga akkoord met nieuw onderzoek om hopelijk daarna van het gezeik af te zijn. En wie weet ben ik het wel. Op zich maakt het mij niks uit en de koers die ik nu met mijn leven wil volgen gaat daardoor niet veranderen. Maar het is PsyQ die het er elke keer bijsleept en ook stellige uitspraken doet als "schematherapie werkt niet bij autisme". Ik ben heel bang dat ik met zo'n diagnose op dat gebied bij voorbaat wordt afgeschreven.
Zelfs al zouden anderen je gaan afschrijven, dan is dat pas een probleem op het moment dat het plaatsvindt, EN DUS NIET NU AL! Jij leeft steeds in een angstige toekomst, gebaseerd op een pijnlijk verleden, waarbij je alle ellende concentreert in het nu.
Laat wat achter je ligt achter je, maak je nog niet druk om wat nog niet voor je ligt... en er is ineens zoveel ruimte vandaag om gelukkig te zijn.. Je zou er bijna bang van worden..
De beste manier om een vriend te hebben, is door er een te zijn.quote:Ik heb buiten dat nu gelukkig wel iets van mensen in mijn leven die mij wel oprecht willen helpen en begrijpen. Lang verhaal, maar het geeft mij wel enigszins hoop dat ik er niet alleen voor sta. Het heeft allemaal veel te lang geduurd, maar ik heb nu wel het idee dat er dingen in beweging zijn en ik een nieuwe fase inga met mijn leven
Vergeet niet te brengen in die relaties die belangrijk voor je zijn, als je alleen komt halen (en al je zinnen rond de ik-persoon opbouwt) blijf je eenzaam achter. Probeer elke keer als je iemand spreekt je bewust te zijn van hoe de ander zich voelt, welke omstandigheden belangrijk zijn in het leven van de ander, of er veranderingen zijn die het leven van de ander beïnvloeden, of er binnenkort zaken zijn waar je rekening mee kan houden (dingen waar je aandacht aan kan besteden) en of er dingen zijn die jij kan doen die het voor de ander beter maken.
Wat mij hielp is praten in vragen. Stoppen met het woord -ik- te gebruiken in gedachten en teksten.
En geniet. Het leven is zo mooi.. En kort..
|
|
