R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
phoee niet een doorsnee familie zie ik :$quote:Op zondag 20 augustus 2017 14:48 schreef ChildoftheStars het volgende:
[..]
I know, mijn oom en moeder zijn beiden autistisch en vinden dit al heel wat
Nee, we vullen met z'n allen wel de complete DSM in.quote:
[..]
phoee niet een doorsnee familie zie ik :$
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
ik moest even googelen en er komt een heleboel naar voren maar volgens mij weet ik al welke ik moet hebben.quote:
[..]
Nee, we vullen met z'n allen wel de complete DSM in.
15 jaar geleden afscheid genomen van de hele shitload, beste keus ooit.
Je hoort bij de betere, maar nog lang niet bij de beste
Dat kan ik me voorstellen! Moeilijke, maar goede keus dusquote:
15 jaar geleden afscheid genomen van de hele shitload, beste keus ooit.
Met mijn broer ben ik blij er vanaf te zijn. Alleen van mijn moeder houd ik erg veel
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Klopt dat doe je niet in een maandje, daar zijn 30 jaar ergenissen overheen gegaan.quote:
[..]
Dat kan ik me voorstellen! Moeilijke, maar goede keus dus
Met mijn broer ben ik blij er vanaf te zijn. Alleen van mijn moeder houd ik erg veel
Je hoort bij de betere, maar nog lang niet bij de beste
Tjonge, je hebt een hoop op je bordje liggen. Gelukkig trek je wel de juiste conclusies op basis van je eigen inzichten en de dingen die mensen hier zeggen. En echt: jij bent niet verantwoordelijk voor het bij elkaar houden van je familie!
Dat je houdt van je moeder en je best doet om haar te steunen is fantastisch en dat moet je vooral doen voor zover dat niet ten koste van jezelf gaat. Het is een beetje zoals ze in het vliegtuig vertellen tijdens de veiligheidsinstructies: help eerst jezelf, zodat je daarna anderen kunt helpen. Jij hebt er niks aan als je bezwijkt onder de druk en je moeder uiteindelijk ook niet.
Een studie is leuk, maar kan ook heel zwaar zijn. Ik hoop dat je de rust vindt en krijgt om je daar volledig op te richten! Zet 'm op!
Dat je houdt van je moeder en je best doet om haar te steunen is fantastisch en dat moet je vooral doen voor zover dat niet ten koste van jezelf gaat. Het is een beetje zoals ze in het vliegtuig vertellen tijdens de veiligheidsinstructies: help eerst jezelf, zodat je daarna anderen kunt helpen. Jij hebt er niks aan als je bezwijkt onder de druk en je moeder uiteindelijk ook niet.
Een studie is leuk, maar kan ook heel zwaar zijn. Ik hoop dat je de rust vindt en krijgt om je daar volledig op te richten! Zet 'm op!
Is het een mogelijkheid dat je, met ondersteuning van je therapeut, laat weten waarom je met je broer hebt gebroken (aan je familie)?
Wat je ook besluit. Hou wel voet bij stuk, het is heel goed dat je met hem gebroken hebt! Wat de gevolgen daarvan ook zijn.
Wat je ook besluit. Hou wel voet bij stuk, het is heel goed dat je met hem gebroken hebt! Wat de gevolgen daarvan ook zijn.
Jij hebt niks gedaan en/of veroorzaakt.
Er zijn jouw dingen aangedaan (óók door je moeder...) waar je van moet probereb te genezen. Dat je voor jouw genezing keuzes moet maken die jouw verwonders benadelen, kunnen ze enkel zichzelf aanrekenen.
Er zijn jouw dingen aangedaan (óók door je moeder...) waar je van moet probereb te genezen. Dat je voor jouw genezing keuzes moet maken die jouw verwonders benadelen, kunnen ze enkel zichzelf aanrekenen.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
En dit. Wat er oom gebeurt, het is niet jouw schuld. Je hebt alle reden om met hen te breken.quote:Op zondag 20 augustus 2017 16:18 schreef DancingPhoebe het volgende:
Jij hebt niks gedaan en/of veroorzaakt.
Er zijn jouw dingen aangedaan (óók door je moeder...) waar je van moet probereb te genezen. Dat je voor jouw genezing keuzes moet maken die jouw verwonders benadelen, kunnen ze enkel zichzelf aanrekenen.
Oh, ze wil wel degelijk hulp. Van jou. Terwijl jij zelf ernstig in de overlevingsmodus staat.quote:
[..]
Mijn moeder wil geen hulp. Af en toe huilt ze bij mij uit of uit ze haar boosheid/frustratie/onmacht, maar dat is het
Je kunt haar wel steunen Child, maar niet stutten. Ga je er aan onttrekken, daar zijn anderen voor.
^quote:
[..]
Oh, ze wil wel degelijk hulp. Van jou. Terwijl jij zelf ernstig in de overlevingsmodus staat.
Je kunt haar wel steunen Child, maar niet stutten. Ga je er aan onttrekken, daar zijn anderen voor.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Heel erg bedankt voor alle lieve en steunende reacties Ik weet nu welke richting ik op wil en moet nog besluiten hoe, wat moeilijk is, maar ik moet me niet "laten gebruiken". Ik ben immers geen hulpverlener
Studie is heel erg leuk! Ik ga voor 50 uur in de week stage lopen (en daarnaast nog verslagen maken) dus dat gaat pittig worden. Ik hoop dat ik het aan kan. Al ga ik alles op alles zetten.
Dit wilde ik nog met mijn therapeut bespreken, alleen het gebeurde spontaan
en nu is ze op vakantie. Er is een boel te bespreken wanneer ze terug is iig
Het uit de overlevingsmodus onttrekken gaat steeds beter. Ik leef meer dan ik overleef en dat is een heel goed iets. Alleen het mag wel een beetje meer idd.
Ik weet nu welke richting ik op wil en moet nog besluiten hoe, wat moeilijk is, maar ik moet me niet "laten gebruiken". Ik ben immers geen hulpverlenerDat is ook een behoorlijke tijd idd... Good for you dus dat je het gestopt hebt!quote:
[..]
Klopt dat doe je niet in een maandje, daar zijn 30 jaar ergenissen overheen gegaan.
Het gaat nu inderdaad nogal ten koste van mezelf. Soms lijkt het meer een soort mantelzorg ipv moeder/dochterband. Eerst mijn eigen leven goed krijgen idd... want daar is nog genoeg werk in het verschietquote:
Tjonge, je hebt een hoop op je bordje liggen. Gelukkig trek je wel de juiste conclusies op basis van je eigen inzichten en de dingen die mensen hier zeggen. En echt: jij bent niet verantwoordelijk voor het bij elkaar houden van je familie!
Dat je houdt van je moeder en je best doet om haar te steunen is fantastisch en dat moet je vooral doen voor zover dat niet ten koste van jezelf gaat. Het is een beetje zoals ze in het vliegtuig vertellen tijdens de veiligheidsinstructies: help eerst jezelf, zodat je daarna anderen kunt helpen. Jij hebt er niks aan als je bezwijkt onder de druk en je moeder uiteindelijk ook niet.
Een studie is leuk, maar kan ook heel zwaar zijn. Ik hoop dat je de rust vindt en krijgt om je daar volledig op te richten! Zet 'm op!
Studie is heel erg leuk! Ik ga voor 50 uur in de week stage lopen (en daarnaast nog verslagen maken) dus dat gaat pittig worden. Ik hoop dat ik het aan kan. Al ga ik alles op alles zetten.
Mijn broer heb ik heel duidelijk gemaakt waarom en daar durfde hij niet goed tegenin te gaan, maar hij laat me nu wel ongeveer met rust. Alleen ik weet dat hij me appt zodra mijn moeder hem los laat. Dan maak ik hem ook direct duidelijk dat het over is.quote:
Is het een mogelijkheid dat je, met ondersteuning van je therapeut, laat weten waarom je met je broer hebt gebroken (aan je familie)?
Wat je ook besluit. Hou wel voet bij stuk, het is heel goed dat je met hem gebroken hebt! Wat de gevolgen daarvan ook zijn.
Dit wilde ik nog met mijn therapeut bespreken, alleen het gebeurde spontaan
en nu is ze op vakantie. Er is een boel te bespreken wanneer ze terug is iigDaar heb je gelijk in en ik kan enkel mijn eigen keuzes aanrekenen. Hiermee doorgaan is slecht voor me, dus ik moet ermee stoppen. Ik wil genezen van mijn diagnoses (of ze zo leefbaar mogelijk maken), dus dan moet ik hard voor hen zijn (duidelijk verwijzen naar de hulpverlening voor mijn moeder en straal negeren van mijn broer).quote:
Jij hebt niks gedaan en/of veroorzaakt.
Er zijn jouw dingen aangedaan (óók door je moeder...) waar je van moet probereb te genezen. Dat je voor jouw genezing keuzes moet maken die jouw verwonders benadelen, kunnen ze enkel zichzelf aanrekenen.
Die mening lucht op... het voelt ergens onacceptabel (maatschappelijk gezien) om je familie zo hard te laten vallen. Alleen ik sta nu voor mijn gevoel met de rug tegen de muur. Als ik gelukkig wil blijven en zijn, moet ik dit doen. Anders blijf ik hierop hangen, de rest van mijn leven.quote:
[..]
En dit. Wat er oom gebeurt, het is niet jouw schuld. Je hebt alle reden om met hen te breken.
Je hebt gelijk... Ik ben veilig om hulp aan te vragen (dat doet ze niet alleen op psychisch gebied, maar ook op mijn vakgebied. Al geef ik bij dat laatste aan dat ik haar best wil helpen zoeken naar een goede professional, maar dat ik dat niet doe. Die lijn moet ik voor emotionele problemen doortrekken).quote:
[..]
Oh, ze wil wel degelijk hulp. Van jou. Terwijl jij zelf ernstig in de overlevingsmodus staat.
Je kunt haar wel steunen Child, maar niet stutten. Ga je er aan onttrekken, daar zijn anderen voor.
Het uit de overlevingsmodus onttrekken gaat steeds beter. Ik leef meer dan ik overleef en dat is een heel goed iets. Alleen het mag wel een beetje meer idd.
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Dat is heel pittig! Maar als je je studie leuk vindt, lukt het je. Het is misschien wel goed om voor die tijd een gesprekje te hebben met je moeder. Misschien moet je aangeven dat je al je energie nodig zal hebben voor jezelf in die periode?quote:
Heel erg bedankt voor alle lieve en steunende reacties
Het gaat nu inderdaad nogal ten koste van mezelf. Soms lijkt het meer een soort mantelzorg ipv moeder/dochterband. Eerst mijn eigen leven goed krijgen idd... want daar is nog genoeg werk in het verschiet
Studie is heel erg leuk! Ik ga voor 50 uur in de week stage lopen (en daarnaast nog verslagen maken) dus dat gaat pittig worden. Ik hoop dat ik het aan kan. Al ga ik alles op alles zetten.
Je hebt heel wat voor je kiezen gehad maar je staat overeind en maakt wat van je leven. Je mag echt trots zijn op jezelf!
Vreselijk off-topic: maar ik snap echt niet waarom je 50 uur per week gaat stagelopen en daarnaast nog verslagen maken. Dat is voor een "gezond" persoon al te veel om het vak fatsoenlijk te leren. Je hoofd heeft "verwerkingstijd" nodig om het geleerde vast te zetten. En daar is nu geen ruimte voor.
En dan hebben we hey nog niet eens over je psychische belastbaarheid. Ik vind het serieus uiterst onverstandig van je (understatement).
En dan hebben we hey nog niet eens over je psychische belastbaarheid. Ik vind het serieus uiterst onverstandig van je (understatement).
Geen zorgen voor de dag van morgen.
Mijn moeder weet dit en vindt mijn studie altijd voorgaan. Dus daar verwacht ik geen problemen mee. Zodra ik weer met school begin, wordt er enkel door mij naar haar gebeld, zodat het zeker is dat het goed uitkomt.quote:
[..]
Dat is heel pittig! Maar als je je studie leuk vindt, lukt het je. Het is misschien wel goed om voor die tijd een gesprekje te hebben met je moeder. Misschien moet je aangeven dat je al je energie nodig zal hebben voor jezelf in die periode?
Je hebt heel wat voor je kiezen gehad maar je staat overeind en maakt wat van je leven. Je mag echt trots zijn op jezelf!
Ik ga mijn best doen. Dank je wel voor je vertrouwen
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Omdat ik al een jaar verloren heb doordat ik opgenomen zat en toen niks aan mijn studie mocht doen (ik zat gedwongen gesloten en gesepareerd). Het gaat heel zwaar worden. Dit jaar heb ik enkel scriptie geschreven en dat was (iets te) pittig, ondanks dat ik mijn eigen tijden bepaalde, dus dit is een gok. Proberen een jaar in te halen. Mocht het te zwaar worden, wat ik elke week netjes reflecteer in therapie (dat blijft gewoon voor twee uur in de week), ga ik minder uren werken. Alleen ik moet eigenlijk komende zomer mijn diploma gehaald hebben, zodat ik mijn master kan lopen.quote:
Vreselijk off-topic: maar ik snap echt niet waarom je 50 uur per week gaat stagelopen en daarnaast nog verslagen maken. Dat is voor een "gezond" persoon al te veel om het vak fatsoenlijk te leren. Je hoofd heeft "verwerkingstijd" nodig om het geleerde vast te zetten. En daar is nu geen ruimte voor.
En dan hebben we hey nog niet eens over je psychische belastbaarheid. Ik vind het serieus uiterst onverstandig van je (understatement).
Het is zeer zeker niet de meest verstandige keus (waarschijnlijk een domme zelfs), alleen er zit (heel erg te)veel druk op, ik heb geen keuze. Vanuit de familie-eer, financieel, gevoel van maatschappelijk succes... het gaat niet geaccepteerd worden wanneer ik het niet haal. Ik zou ook niet weten wat ik met mijn leven zou moeten als ik het niet haal. Mijn stemming, geluk, hoop, alles hangt hieraan. Ik heb anders niks om voor te leven. Als ik een keuze had, deed ik het rustiger aan, maar ik zou niet weten hoe...
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
gezondquote:
[..]
Ik zou ook niet weten wat ik met mijn leven zou moeten als ik het niet haal. Mijn stemming, geluk, hoop, alles hangt hieraan. Ik heb anders niks om voor te leven. Als ik een keuze had, deed ik het rustiger aan, maar ik zou niet weten hoe...
Haalbaar ook
Familie-eer? Echt?!quote:
[..]
Omdat ik al een jaar verloren heb doordat ik opgenomen zat en toen niks aan mijn studie mocht doen (ik zat gedwongen gesloten en gesepareerd). Het gaat heel zwaar worden. Dit jaar heb ik enkel scriptie geschreven en dat was (iets te) pittig, ondanks dat ik mijn eigen tijden bepaalde, dus dit is een gok. Proberen een jaar in te halen. Mocht het te zwaar worden, wat ik elke week netjes reflecteer in therapie (dat blijft gewoon voor twee uur in de week), ga ik minder uren werken. Alleen ik moet eigenlijk komende zomer mijn diploma gehaald hebben, zodat ik mijn master kan lopen.
Het is zeer zeker niet de meest verstandige keus (waarschijnlijk een domme zelfs), alleen er zit (heel erg te)veel druk op, ik heb geen keuze. Vanuit de familie-eer, financieel, gevoel van maatschappelijk succes... het gaat niet geaccepteerd worden wanneer ik het niet haal. Ik zou ook niet weten wat ik met mijn leven zou moeten als ik het niet haal. Mijn stemming, geluk, hoop, alles hangt hieraan. Ik heb anders niks om voor te leven. Als ik een keuze had, deed ik het rustiger aan, maar ik zou niet weten hoe...
Jij meet jezelf langs maatstaven van je familie?!
The love you take is equal to the love you make.
Eerlijk: het enige echte probleem zijn eventueel je financiën. Maar de kans dat je het haalt zijn zo minimaal (sorry), en de kans dat je jezelf kapot werkt zo groot (nogmaals sorry), dat ik serieus zou nadenken over een lening. Of op zoek gaat naar een andere oplossing. De kans is echt heel groot dat je straks helemaal niets hebt.
Geen zorgen voor de dag van morgen.
Jawel, je hebt wel andere dingen om voor te leven. Het leven is geen ladder waar je steeds een treetje hoger op moet klimmen. Dat mag wel als dat je eigen ambitie is, als je dat leuk vindt, als het goed voelt. Maar je moet jezelf nooit laten aanpraten dat het een plicht is. De hele maatschappij is erop ingericht om je dat te laten geloven, maar het is echt nergens voor nodig. Wat bedoel je met familie-eer?quote:
[..]
Omdat ik al een jaar verloren heb doordat ik opgenomen zat en toen niks aan mijn studie mocht doen (ik zat gedwongen gesloten en gesepareerd). Het gaat heel zwaar worden. Dit jaar heb ik enkel scriptie geschreven en dat was (iets te) pittig, ondanks dat ik mijn eigen tijden bepaalde, dus dit is een gok. Proberen een jaar in te halen. Mocht het te zwaar worden, wat ik elke week netjes reflecteer in therapie (dat blijft gewoon voor twee uur in de week), ga ik minder uren werken. Alleen ik moet eigenlijk komende zomer mijn diploma gehaald hebben, zodat ik mijn master kan lopen.
Het is zeer zeker niet de meest verstandige keus (waarschijnlijk een domme zelfs), alleen er zit (heel erg te)veel druk op, ik heb geen keuze. Vanuit de familie-eer, financieel, gevoel van maatschappelijk succes... het gaat niet geaccepteerd worden wanneer ik het niet haal. Ik zou ook niet weten wat ik met mijn leven zou moeten als ik het niet haal. Mijn stemming, geluk, hoop, alles hangt hieraan. Ik heb anders niks om voor te leven. Als ik een keuze had, deed ik het rustiger aan, maar ik zou niet weten hoe...
Die andere dingen die je hebt om voor te leven zijn eerst en vooral je eigen geluk. En dat geluk haal je uit je eigen gezondheid, je eigen welbevinden, uit dingen doen je leuk vindt, uit de relatie met je vriend en alle andere dingen die ook belangrijk voor je zijn.
Mag ik trouwens even een beetje offtopic vragen wat je studeert? Want daar ben ik nu wel heel nieuwsgierig naar.
Uhm... ik neig om nee te zeggen en dat ik me juist wil distantiëren van hen (wat ik echt wil). Alleen ik vrees dat ik net het tegenovergestelde heb gezegdquote:
[..]
Familie-eer? Echt?!
Jij meet jezelf langs maatstaven van je familie?!
Daar was ik me niet zo bewust van...
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
De sorry's zijn echt niet nodig. Ik vind het juist heel lief dat je de moeite neemt om mee te denken.quote:
Eerlijk: het enige echte probleem zijn eventueel je financiën. Maar de kans dat je het haalt zijn zo minimaal (sorry), en de kans dat je jezelf kapot werkt zo groot (nogmaals sorry), dat ik serieus zou nadenken over een lening. Of op zoek gaat naar een andere oplossing. De kans is echt heel groot dat je straks helemaal niets hebt.
Het probleem is een beetje mijn leeftijd (ik word in januari dertig). Volgend schooljaar wil ik zo goedkoop mogelijk gaan leven, zodat ik via mijn stufi kan sparen voor mijn master (want daar kan ik geen lening meer voor krijgen). Daarnaast zit ik klem omdat ik voor een groot deel financieel word bijgestaan door mijn moeder. Toen het vorig jaar erop leek dat ik niet zou kunnen afstuderen, had ze prompt het contact met me verbroken en een woedende brief erachter aan. Wanneer dat weer gebeurt, sta ik dus helemaal alleen en daar ben ik heel erg bang voor. Ik weet dat je gelijk hebt, alleen ik moet nog een manier verzinnen om het aan te passen. Ik weet echt niet hoe wat en waar. Die master is nog niet eens het belangrijkste, als ik maar mijn diploma haal...
Ik ben verschrikkelijk ambitieus, maar vooral uit onzekerheid. Ik ben die laatbloeier met duizend en één labeltjes die maar niet kan functioneren in de maatschappij. Het gaat elke keer weer mis, terwijl ik per se de beste moet zijn om wat om mezelf te kunnen geven.quote:
[..]
Jawel, je hebt wel andere dingen om voor te leven. Het leven is geen ladder waar je steeds een treetje hoger op moet klimmen. Dat mag wel als dat je eigen ambitie is, als je dat leuk vindt, als het goed voelt. Maar je moet jezelf nooit laten aanpraten dat het een plicht is. De hele maatschappij is erop ingericht om je dat te laten geloven, maar het is echt nergens voor nodig. Wat bedoel je met familie-eer?
Die andere dingen die je hebt om voor te leven zijn eerst en vooral je eigen geluk. En dat geluk haal je uit je eigen gezondheid, je eigen welbevinden, uit dingen doen je leuk vindt, uit de relatie met je vriend en alle andere dingen die ook belangrijk voor je zijn.
Mag ik trouwens even een beetje offtopic vragen wat je studeert? Want daar ben ik nu wel heel nieuwsgierig naar.
Het leven zie ik idd als een ladder en zo ben ik opgevoed. Alleen ik moet daar inderdaad anders over gaan denken, anders werk ik me eerder vroeger dan later kapot (het ging deze lente al bijna mis). Blijkbaar moet ik leren mijn "trots" (wat een narcistisch woord) te halen uit andere zaken en mijn geluk ook. Een interessante om te bespreken met mijn therapeut. Want wauw, mijn hoofd maakt overuren en ik kan het gewoon niet uit leggen. Ik zit gewoon te trillen achter mijn PC
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Gewoon bespreken met je begeleider en je stage bedrijf. Als ik het me hoed herinner hebben zij ook hun twijfels. En dan studeer je een jaartje later af... maakt echt geen verschil. Geloof me maar.
Geen zorgen voor de dag van morgen.
Ik denk dat je het zó gewend bent om (te) veel op je bord te hebben dat je misschien niet eens weet hoe het anders moet...quote:
[..]
Vanuit de familie-eer, financieel, gevoel van maatschappelijk succes... het gaat niet geaccepteerd worden wanneer ik het niet haal. Ik zou ook niet weten wat ik met mijn leven zou moeten als ik het niet haal. Mijn stemming, geluk, hoop, alles hangt hieraan. Ik heb anders niks om voor te leven. Als ik een keuze had, deed ik het rustiger aan, maar ik zou niet weten hoe...
|
|
