Het peutertopic (2-4 jaar) deel 215

quote:

Op donderdag 20 juli 2017 20:45 schreef Loj het volgende:

[..]

Vast niet wat je wilt horen, maar ik zit nog iedere avond tussen de 5 min en anderhalf uur bij Js..
Het lukt hem niet alleen en hij heeft onze aanwezigheid gewoon nodig..

Bij m'n oudste was dit hetzelfde en kreeg ik rond z'n derde jaar te horen dat ik weg mocht gaan (dit vraag ik altijd)..

En misschien stom, maar voor mij is het ook een "tot rust kom" momentje en fok ik een beetje (nu dus ) of lees ik een boekje.
Ik heb er alle vertrouwen ik dat Js het ook binnen een paar maanden aangeeft dat ik weg mag (heeft hij al 2x gedaan).

Maar dit kost wel tijd (en oma/tante vinden het belachelijk, want we verwennen teveel )

Oh, maar dit doe ik ook. Lekker een half uurtje bij haar liggen lezen, kletsen en knuffelen. Dan geef ik haar een kusje, zeg ik welterusten en dan begint het gedoe van +/- anderhalf uur dus. Vandaag duurde het uiteindelijk iets meer dan een uurtje.

Wat ze doet klinkt wel een beetje wat jij van I. beschrijft Franny. Misschien toch eens doorpakken, ook al zou baby er wakker van worden..

Bij Melle varieert het nog steeds heel erg.

Erbij blijven heeft geen zin, dan gaat hij keten en niet slapen. We negeren het niet, maar eigenlijk is de boodschap wel altijd eenduidig: het is tijd om te slapen.

Soms is het dorst of honger, hij krijgt max 1 keer water nog, en als hij idd slecht gegeten heeft weleens een cracker.

Maar op zich gaat het gelukkig steeds beter hoor, toen hij net twee was waren we veel langer bezig.

Ik doe trouwens dat voorlezen, kletsen en knuffelen op ons bed (met twee kids tegelijk, dus dat is natuurlijk even anders door het leeftijdsverschil).
Na ons ritueeltje breng ik de oudste naar bed samen met Js, zingen we de slaapliedjes en breng ik Js naar z'n kamer. Daar speel/zing/knuffel ik in principe niet meer, ik kriebel alleen zijn ruggetje en hou z'n handje vast
Dus het is voor hem wel heel duidelijk wat er verwacht wordt (en natuurlijk is het een enorme peuterpuber, dus is het niet altijd zo gemakkelijk als ik nu schets )

Wij blijven ook bij peuter tot hij slaapt. Soms is dat na 5 minuten soms na 2 uur.
We nemen dan nog even de dag door knuffelen nog even en dan 'negeer' ik hem zodat hij in slaap kan vallen.
Ooit komt er een tijd dat hij zelf weer in slaap gaat vallen. En anders gaat hij maar met zijn broertje in 1 bed slapen

Ik zit zelf een beetje met het volgende. I zit de laatste tijd dus weer erg in haar 'drama'. Niet zo gek, met zo'n nieuw broertje in huis. Maar ze is ook ineens weer een stuk angstiger als het om spelen en klimmen in de speeltuin gaat. Dat had ze als dreumes ook, maar we waren juist zo blij dat ze het afgelopen jaar grote vorderingen heeft gemaakt wat dat betreft. Ze durfde ineens wel van hogere glijbanen af alleen, klauterde zelf omhoog op trapjes etc. Maar dat is nu weer voorbij. Zelfs van kleine glijbanen durft ze niet meer alleen af.

Dat is sneu, en ik merk dat ik daar best geïrriteerd van kan raken. Ben je in een speeltuin, moet je je 3,5 jarige nog assisteren om van een klein glijbaantje af te glijden waar kinderen van net 2 jaar lachend vanaf gaan. Het klinkt lullig, maar ik word daar een beetje ongeduldig van, ook omdat ze het tot voor kort gewoon wel deed. Op het kdv gaan ze de laatste tijd ook wat vaker weg met de kinderen (wegens mooi weer en minder kinderen op de opvang) en ook uitjes naar de speeltuin. Het valt de leidsters nu ook op, dus ze heeft het niet alleen in aanwezigheid van mij/ons. Het is wel sneu dat op zo'n moment haar vriendjes allemaal lekker spelen terwijl zij angstig is en bepaalde dingen niet durft. Laatst waren we met buren naar Monkeytown en daar ging het ook zo: de andere kinderen waren onbekommerd aan het spelen en I lag op een gegeven moment ergens huilend op een trap en toen moest ik naar boven klimmen om haar naar beneden te coachen.

Ik heb al dingen opgezocht over hoogtevrees. Maar het ingewikkelde is dat er weinig peil op te trekken is bij I: de ene keer heeft ze het wel, de andere keer niet. Ze durft bijvoorbeeld wel heel hoog/hard op de schommel te gaan. Ik weet dus niet zo goed hoe hier nu mee om te gaan: wel aandacht aan besteden en haar juist wel vaak meenemen naar speeltuinen, of het juist maar even laten en ervan uitgaan dat dit een fase is?

Ik denk dat het zo fase is hoor, mede doordat ze net een broertje heeft dat ze terug valt in haar oude gedrag

V heeft ook wel angstige periodes gehad. Ik zou ook zeggen dat het een fase is.

Verschil is wel dat V helemaal niet durfde, ook niet met onze hulp, dus het was wat makkelijker om dan maar bepaalde dingen helemaal te omzeilen zonder hem daarmee tekort te doen.

Al eens aan peutergym gedacht Franny?
Hier heeft dat F vooral over klunsigheid heen geholpen maar ook veel zelfvertrouwen gegeven in het klimmen en klauteren.
Plus het is een uurtje uitrazen in de week

Ze doet iedere week peutergym op het kdv, Blue. Dat heeft haar eerder goed geholpen en ze vindt het ook leuk.

Ik denk dat ik haar maar vooral positief ga stimuleren in de dingen die ze wel durft en kan. Zo houdt ze erg van dansen en zingen. Want als ik nu in een toch al wiebelige periode voor haar/ons ga benadrukken wat ze niet kan en durft, dan wordt het alleen maar nog lastiger en dramatischer.

OH jee, Nikki dat verhaal over die Engelse aso moeder Ik zou van binnen koken, wat een gek Ik zou ook doodsbang zijn geweest daarna, brr.

Ik merk wel dat het de laatste tijd steeds beter gaat, iets te communiceren met andere kindjes Vaak gaan vreemde kinderen ook ineens met mij communiceren waarop ik zoiets heb van hee? hahaha. Ik ben vaak van het stille terecht wijzen, in direct, zo van: kom R. dat kindje gooit met zand, gaan wij even ergens anders heen.

Franny, zat je toen ook zelf op de wc toen dat gebeurde? Oh help zeg.

Oh ja discussie over dat hij iets vindt, doe ik ook zo min mogelijk. Meeveren en dan maar ongelijk hebben.

Oeh gelukkig zijn wij niet de heel avond bezig met naar bed brengen. Na het tandenpoetsen en schone luier, is het een paar liedjes zingen, na de vaste liedjes, ga ik kusjes geven en weltrusten wensen en blijft man nog een lied zingen en de dag kort doornemen en dan gaat hij daarna eigenlijk meteen slapen. Ik ben daar wel heel gelukkig mee moet ik zeggen.

Niet meer durven van de glijbaan hebben wij ook ineens wat, al zakt dat gelukkig weer wat af. Net als op zo'n airtrampoline springen. Durft hij ook niet, en met 1 jaar wel.

Aansluitend op het glijbaan verhaal: hier ben ik juist bang en kent mijn kind geen angst.

Ze ging net, voor het eerst, met mijn hulp van de enorme glijbaan. Na 5 keer geholpen te zijn ging ze op de onderste tree zitten, moest ik op ooghoogte komen en kreeg ik een preek. "Mamma, luister, mamma zitte, Sisi (zo noemt ze zichzelf) plimmen, heel voorsjitig. Sisi zelf, mamma zitte."

Dus daar zat ik, op het bankje, 3 meter van haar vandaan. En zelf klom ze als een pro de glijbaan op terwijl ik zeven kleuren scheet.

Oh heerlijk, een kind dat zegt dat je mag gaan zitten. Doet I soms ook. Geniet ervan! 😀

Ja Hilmo, toen zat ik dus net op de wc. Het was hilarisch. Achteraf. Ik ging diezelfde dag bij mijn ouders langs en terwijl I aan het spelen was, deed ik onze belevenissen uit de doek, niet op een verwijtende manier maar meer vanwege de hilariteit. Toen kwam I er ineens bij staan en zei ze op zo'n toon alsof ik al een oude opoe ben die voor de 1000 x hetzelfde verhaal vertelt: Jaaaahaaaa mamaaa.

Kris heerlijk die peuters!

Wij hebben er ook zo eentje ja. Ik was net bezig met een muursticker, dus legde uit dat ze wel mocht kijken, maar niet aan de stickers mocht zitten.
Dus toen man wilde komen helpen, kreeg hij dezelfde uitleg:
"Nee papa, even goed juisteren. Mama doet tikkers plakken, mag wel kijken, maar niet aansitten!"
Inclusief handje

-Edit fail-

Wij zijn terug van vakantie en J had er een handje van om in de auto eerst een verhaal aan papa te vertellen en dan nóg eens aan mama . En in de auto kregen we vaak te horen: "twee handen aan het stuur!" of "niet botsen tegen de paaltjes!"
En hij vond het feit dat hij daar mensen niet kon verstaan (en wij wel met ze konden praten en leken te begrijpen) wel heel raar. Zijn oplossing: zelf nepwoorden bedenken. Vroeg je 's ochtends wat hij op zijn brood wilde, was het antwoord "biekie".

Dit was onze eerste echte vakantie met J en ik had me van te voren best druk gemaakt over koemelkvrij eten en slapen, maar het was echt heel fijn

quote:

Op vrijdag 21 juli 2017 13:27 schreef Franny_G het volgende:
Ik zit zelf een beetje met het volgende. I zit de laatste tijd dus weer erg in haar 'drama'. Niet zo gek, met zo'n nieuw broertje in huis. Maar ze is ook ineens weer een stuk angstiger als het om spelen en klimmen in de speeltuin gaat. Dat had ze als dreumes ook, maar we waren juist zo blij dat ze het afgelopen jaar grote vorderingen heeft gemaakt wat dat betreft. Ze durfde ineens wel van hogere glijbanen af alleen, klauterde zelf omhoog op trapjes etc. Maar dat is nu weer voorbij. Zelfs van kleine glijbanen durft ze niet meer alleen af.

Dat is sneu, en ik merk dat ik daar best geïrriteerd van kan raken. Ben je in een speeltuin, moet je je 3,5 jarige nog assisteren om van een klein glijbaantje af te glijden waar kinderen van net 2 jaar lachend vanaf gaan. Het klinkt lullig, maar ik word daar een beetje ongeduldig van, ook omdat ze het tot voor kort gewoon wel deed. Op het kdv gaan ze de laatste tijd ook wat vaker weg met de kinderen (wegens mooi weer en minder kinderen op de opvang) en ook uitjes naar de speeltuin. Het valt de leidsters nu ook op, dus ze heeft het niet alleen in aanwezigheid van mij/ons. Het is wel sneu dat op zo'n moment haar vriendjes allemaal lekker spelen terwijl zij angstig is en bepaalde dingen niet durft. Laatst waren we met buren naar Monkeytown en daar ging het ook zo: de andere kinderen waren onbekommerd aan het spelen en I lag op een gegeven moment ergens huilend op een trap en toen moest ik naar boven klimmen om haar naar beneden te coachen.

Ik heb al dingen opgezocht over hoogtevrees. Maar het ingewikkelde is dat er weinig peil op te trekken is bij I: de ene keer heeft ze het wel, de andere keer niet. Ze durft bijvoorbeeld wel heel hoog/hard op de schommel te gaan. Ik weet dus niet zo goed hoe hier nu mee om te gaan: wel aandacht aan besteden en haar juist wel vaak meenemen naar speeltuinen, of het juist maar even laten en ervan uitgaan dat dit een fase is?

Het klinkt bij mij als een fase inderdaad. Even uit het veld geslagen door alle veranderingen en dan wat meer bevestiging nodig hebben.

Voor de zekerheid even de vraag: zijn haar ogen goed? Dochter van mijn zus durfde ook nooit veel op motorisch gebied. Uiteindelijk bleek ze niet goed te kunnen zien en had dat haar altijd tegengehouden. 9 van de 10 keer is het iets anders, maar het kán een oorzaak zijn van angst voor klimmen e.d.

De ogentest bij het cb ging goed. Bij hoogtevrees wordt ook wel gedacht aan iets met het evenwichtsorgaan. Ik had daar als kind last van, en had bijvoorbeeld ook altijd erge last van wagenziekte. Maar aangezien I het dus niet altijd heeft, denk ik dat het niet iets fysieks is.

Stil hier mensen. Terwijl peuters toch zo ontzettend grappig zijn.

Vandaag ook weer zo'n gesprekje met I.
"Mama, waarom ben ik nog geen vier?"
"Omdat je nog drie bent. Je moet nog een beetje groeien."
"Oh, maar ik wil naar school."
"Het kdv is toch ook leuk?"
"Maar mama, wáárom moet ik altijd spelen, spelen, spelen?" *zucht* .
"Als je geen zin hebt, om te spelen, dan ga je toch lekker op een stoel zitten?"
"Ja maar, dan zegt Rita (kdv-leidster): ga van de stoel en ga maar lekker spelen!"

quote:

Op maandag 24 juli 2017 09:48 schreef Franny_G het volgende:
De ogentest bij het cb ging goed. Bij hoogtevrees wordt ook wel gedacht aan iets met het evenwichtsorgaan. Ik had daar als kind last van, en had bijvoorbeeld ook altijd erge last van wagenziekte. Maar aangezien I het dus niet altijd heeft, denk ik dat het niet iets fysieks is.

Wat grappig, ik heb heel erg hoogtevrees en daar heb ik nooit van gehoord. Maar het klinkt heel logisch.

Ik heb het namelijk ook als ik van beneden naar boven kijk, langs een hoge toren of gewoon in de lucht. Dan word ik duizelig en voelt het naar. Misschien dan toch een evenwichtsdingetje.

Kwak! Dat heb ik ook! Ik dacht altijd dat alleen ik dat had En licht hoogtevrees heb ik ook, helaas.

Jongens O wordt gewoon 3 morgen. Mijn baby'tje! En nu een gitaarspelende, zingende hippiepeuter. Zo groot en toch zo klein.

Schateiland Zeumeren?

En natuurlijk moeten jullie met de stoomtrein, vinden de jongens vast geweldig .

En verder schijnt Malkenschoten heel leuk te zijn. Fijne vakantie alvast!