Het is een walgelijk stuk. De tenenkrommende, hemeltergende intellectuele leegheid, de vuige verkrachtingsapologetica, het beeld van een natie in verval terwijl het in de geschiedenis met de mens nog nooit beter is gegaan als hier, nu, in Nederland, alleen maar vanuit de wens de mannelijke vergane glorie in originele staat te herstellen; Ik krijg de behoefte om, uit pure frustratie, mijn eigen rechterarm af te knagen.
Mannen zoals de auteur zijn zwakke schepsels. Zwak en niet in staat om in te zien dat de veranderingen die zich in de afgelopen eeuw in onze samenleving hebben afgespeeld ons alleen maar sterker hebben gemaakt. Niet alleen in economisch opzicht (vrouwen die werken brengen geld in het laatje, waarom zou je helft van je beroepsbevolking veroordelen tot huishoudelijk werk), maar ook in moreel opzicht. Diversiteit is kracht. Daarbij gaat verder op dat waar vrouwen worden betrokken bij besluitvorming, betere beslissingen worden genomen.
Het gevaar ligt bij de mannen die niet kunnen verkroppen dat ze hun bevoorrechte positie zijn kwijtgeraakt en zich in allerlei, semi-intellectuele, bochten wringen om de situatie van honderd jaar geleden te rechtvaardigen. En dan smerige stukjes schrijven in de hoop met hun triestige mannelijke kompanen een vuist te kunnen vormen. Daar liggen de echte bedreigingen voor onze samenleving. Als wij als Nederland al ten onder gaan, zal het liggen aan dat soort mannen, die verongelijkt datgene kapotmaken, wat ons zo ver heeft gebracht. Uit pure frustratie. Wat zielig. Wat erg.
Ik denk dat ik mijn tanden maar eens uit mijn schouder haal, voordat het verkeerd afloopt.
Op het scherp van de snede.