Vriend plotseling overleden

Wow, heftig verhaal zeg. Veel sterkte TS!

Mooie reacties en tips gegeven hier.
Neem alle tijd die je nodig hebt, heel belangrijk Ventileer, laat emoties toe en praat erover met een vertrouwingspersoon. Het is jouw proces en jij verwerkt het op jouw manier

[ Bericht 16% gewijzigd door MidnightB00m op 19-03-2017 23:27:05 ]

Je zult voor het leven getekend zijn, maar bedenk wel aan de vele mooie jaren die je met je vriend hebt mogen meemaken. Dát zal je ook altijd met je blijven meedragen. Jullie liefde zal altijd blijven bestaan (ook al kan het zijn dat je over een paar jaar een nieuwe liefde vindt).

Allereerst gecontroleerd en heel erg veel sterkte en kracht toegewenst.

Toen mijn broer, in oktober 2000, overleed stortte mijn wereld in. Een leven zonder hem, mijn grote voorbeeld, mijn steun en toeverlaat? Hoe kon ik doorgaan zonder hem? Zijn overlijden en het verdriet nam mijn hele leven over. Ik mocht van mezelf niet meer gelukkig zijn, want voor mijn gevoel zou ik hem te kort doen als ik gelukkig kon zijn, terwijl hij er niet meer was. 12 jaar lang heeft mijn leven in teken gestaan van zijn dood. In 2012 heb ik mezelf laten opnemen in een afkickkliniek, daar kwam ineens het besef dat mijn geluk voor hem het allerbelangrijkste was en dat hij nooit gewild zou hebben dat ik mijzelf dat zou ontzeggen en al helemaal niet om hem. Ik mis hem nog elke dag, maar als ik nu aan hem denk is dat met een glimlach en dankbaarheid voor de tijd die ik met hem heb gehad en niet meer met tranen en verdriet.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Er is trouwens een topic voor mensen die met het overlijden van een dierbare te maken hebben gehad:
R&P / Omgaan met het overlijden van een dierbare #4

Erg heftig. Sterkte TS. Altijd blijven praten, niet opkroppen; dat werkt voor mij tenminste erg goed.

Ik heb mijn zus en vader verloren. Het verdriet slijt en ooit zie je weer zon door de ramen schijnen. Je moet er alleen even doorheen.

Er zijn mensen van 40 die hun (tweede) ware nog vinden. Het leven is geen sprookje helaas.

quote:

Op zondag 19 maart 2017 20:14 schreef Loveyou_Playah84 het volgende:

[..]

Ja, ik krijg zeker steun van vrienden, familie, maar ook collega's. Dus dat is heel fijn.

Sterkte joh.
Hopelijk vind je ook hier op Fok een beetje aangename afleiding.

Heel veel sterkte TS!!!

Veel sterkte TS!

Enorm veel sterkte! Het komt uiteindelijk allemaal goed!

quote:

Op zondag 19 maart 2017 20:22 schreef hoechst het volgende:
Pfff geef het de tijd om het rustig te verwerken.. Je kan niet verwachten dat je na een maand al weer het licht ziet.

Dit. En onthou dat hoe je er mee omgaat bij je hoort TS. Misschien heb je het idee dat je een specifiek gevoel moet hebben of na zoveel tijd een stap verder te moeten maken oid maar dat gaat niet op. Niet te veel van jezelf eisen.

Veel sterkte in ieder geval

In en in klote voor je ts. 1 van de ergste levenservaringen wat een mens kan overkomen.

Misschien aparte vraag hoor, maar leed je vriend aan de ''Katwijkse ziekte''?

Erg veel sterkte toegewenst!

Sterkte TS!!

Bizar ook dat het zo opeens over kan zijn.

Veel sterkte TS!

Ten eerste heel veel sterkte TS. Het zijn woorden waar je nu misschien niks aan hebt, maar er gaat een moment komen dat je opeens voelt hoe iedereen oprecht met je meegeleefd heeft, wat zeker op een later moment een erg fijn en warm gevoel kan geven.

Ik heb het nog niet zo lang geleden met mijn vader meegemaakt. Uit het niets een hartaanval. Ik was toevallig bij mijn ouders die nacht en mijn moeder werd toevallig wakker. Ik heb hem nog gereanimeerd. Uiteindelijk is het tegen alle verwachtingen goed gekomen, op wat complicaties na (70 jaar en bijna 10 minuten zonder zuurstof). Ik herken het, het idee 'hoe kan ik ooit nog genieten?' Zelfs nu heb ik er nog wel eens moeite mee, door de impact die het op me gehad heeft. Het blijft toch steeds op de achtergrond in mijn hoofd spelen op een of andere manier. Misschien, omdat het ook nog maar zo kort geleden is. 'Wat als.. Wat als..'. Op het moment dat mijn vader in coma lag had ik hier allemaal geen boodschap aan. Ook aan de steun van anderen niet, eerlijk gezegd. Hoe raar dat ook klinkt Dat kwam bij mij pas echt achteraf, om te zien hoeveel mensen wel niet om mij en mijn vader geven (in dit geval jou en je vriend dus). Probeer daar kracht uit te putten. Te zien hoeveel mensen wel niet om hem en jou geven en de moeite willen nemen om jou te steunen . Kijk niet te veel naar het 'waarom nou hij..'. Simpelweg, omdat je er niks aan hebt, hoe moeilijk het ook is. Allemaal teksten die tegen mij ook werden gezegd toentertijd, maar wat ik niet hoefde te horen.

Wat ik in ieder geval heel fijn vind, misschien omdat mijn vader zo'n nuchtere is, maar toch.. Is dat ook hij zei; 'Het hoort uiteindelijk gewoon bij het leven'. En vooral als hij hoort hoe moeilijk wij het er mee hadden, zegt hij alleen maar dat dat nergens voor nodig was en dat we uiteindelijk toch door hadden gemoeten. Je vriend zou dit ongetwijfeld ook willen voor jou, en iedereen die om hem gegeven heeft natuurlijk. Neem de tijd voor je verdriet, maar ga eropuit! Verzet je gedachtes. Ieder mens reageer natuurlijk anders, maar als jij goed naar zijn foto's kan kijken, kijk ernaar. Haal herinneren op. Schrijf het op. Schrijf het van je af. Uiteindelijk ga je het een plekje geven, daar ben ik van overtuigd Maar accepteer dat je verdriet hebt en mag hebben. Maar probeer 1 ding niet te doen, en dat is jezelf gek maken met de 'Wat als..' en 'Waarom..' vragen. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar daar gaat het in ieder geval niet beter van worden.

Nogmaals, heel veel sterkte

Veel sterkte. Ontzettend erg voor je.

Geef jezelf de tijd en ruimte om te rouwen alsjeblieft. Blijf erover praten zo lang en vaak als je zelf wilt, met familie en vrienden en praat het hier ook gerust van je af zo vaak je wilt.
Je gaat heus weer geluk voelen maar het is nu nog zo vers, het verdriet. Kleine stapjes. Niks overhaasten. En geef het aan op je werk of aan vrienden als je het even gewoon niet meer trekt en niet meer weet. Wees lief voor jezelf

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 15:06 schreef LosBuenosMuchachos het volgende:
'Wat als..' en 'Waarom..' vragen. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar daar gaat het in ieder geval niet beter van worden.

Nogmaals, heel veel sterkte

Helemaal gelijk in. Dat soort vragen zorgen er voor dat je in wirwar van gedachten komt terwijl je er werkelijk helemaal niks aan hebt.
De kunst is om zo goed mogelijk te relativeren, maarja, hoe doe je dat?

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 15:27 schreef Greys het volgende:
En geef het aan op je werk als je het even gewoon niet meer trekt en niet meer weet. Wees lief voor jezelf

Ik vind dat TS behoorlijk snel weer aan het werk is gegaan na zo'n heftige impact op haar leven.

quote:

Op woensdag 22 maart 2017 10:07 schreef Krollie het volgende:

[..]

Ik vind dat TS behoorlijk snel weer aan het werk is gegaan na zo'n heftige impact op haar leven.

Er zal toch ergens geld vandaan moeten komen. En alles is beter dan teveel tijd te hebben om na te denken.

quote:

Op zondag 19 maart 2017 20:39 schreef Loveyou_Playah84 het volgende:

[..]

De moeder van mijn vriend is op dezelfde manier overleden toen hij 21 was. Hij had haar toen gevonden. Ik weet dat hij heel veel moeite had met het feit dat ze, net zoals we bij hem, de beademing eraf moesten halen. Ook heeft hij, naast het verdriet en gemis van zijn moeder, een heel groot schuldgevoel eraan overgehouden (wat als...). En dat schuldgevoel heb ik nu, want hij liep al maanden met extreme hoofdpijnen. Ik denk alleen maar 'wat als ik mee was gegaan naar de huisarts' . Maar hij was eigenwijs, bij de huisarts niet aankaarten wat er met zijn moeder was gebeurt, waardoor ze het, na een scan van zijn nek, op spanningshoofdpijnen gooiden. Er vielen mij meer voorbodes op waarvan ik wilde dat hij ze noemde (gezien de voorgeschiedenis met zijn moeder), maar dat had hij niet gedaan. En dat is waarschijnlijk uit angst en ontkenning geweest.

De soort bloeding die mijn vriend had, 66% overlijdt of is blijvend gehandicapt. Als hij hieruit was gekomen, dan was hij een kasplant. Nee, dat had hij zeker niet gewild!

Deels herkenbaar en ook een goede wake up call voor mijzelf. Ook ik heb mijn moeder gevonden toen ze een hersenbloeding had (ik was 19), heb haar voor zover mogelijk gestabiliseerd waardoor ze niet meteen daar al overleed maar uiteindelijk is ze een week na de bloeding (en een dag nadat artsen haar hersendood verklaarden) zelf overleden. Gelukkig hebben wij dus niet de keus om beademing te stoppen moeten nemen zoals jouw vriend en zijn familie waarschijnlijk bij zijn moeder moesten. Maar ook ik voelde me schuldig, vooral omdat we signalen niet serieus namen (ze had al jaren hoofdpijn, maar dat was migraine volgens de arts) en ik het idee had 'wat als Ik eerder daar was geweest' terwijl artsen zeiden dat dat niets uitmaakte. Toch heeft me dat gevoel jaren meegedragen. Verder ook erg herkenbaar in de zin dat ik ook al jaren met hoofdpijn loop maar te eigenwijs ben om echt door te drukken bij de huisarts. Mijn vriendin probeert nu wel dat bij me aan te geven maar ik ben gewoon eigenwijs en denk dat t wel over gaat. Overigens hoef jij je niet schuldig te voelen. Jij hebt waarschijnlijk vaak genoeg gezegd dat hij echt alles moest laten checken (hetzelfde als mijn vriendin) maar het is uiteindelijk aan de persoon zelf. Ik weet dat het nu niet zo voelt, maar echt, geloof het van iemand die net zo'n type als jouw vriend is, je kunt jezelf niets verwijten. Ik hoop dat deze woorden je ook een beetje helpen in de hele verwerking van een heftig iets als dit. Sterkte in ieder geval TS. En mocht je erover willen praten, stuur me gewoon een DM

quote:

Deels herkenbaar en ook een goede wake up call voor mijzelf. Ook ik heb mijn moeder gevonden toen ze een hersenbloeding had (ik was 19), heb haar voor zover mogelijk gestabiliseerd waardoor ze niet meteen daar al overleed maar uiteindelijk is ze een week na de bloeding (en een dag nadat artsen haar hersendood verklaarden) zelf overleden. Gelukkig hebben wij dus niet de keus om beademing te stoppen moeten nemen zoals jouw vriend en zijn familie waarschijnlijk bij zijn moeder moesten. Maar ook ik voelde me schuldig, vooral omdat we signalen niet serieus namen (ze had al jaren hoofdpijn, maar dat was migraine volgens de arts) en ik het idee had 'wat als Ik eerder daar was geweest' terwijl artsen zeiden dat dat niets uitmaakte. Toch heeft me dat gevoel jaren meegedragen. Verder ook erg herkenbaar in de zin dat ik ook al jaren met hoofdpijn loop maar te eigenwijs ben om echt door te drukken bij de huisarts. Mijn vriendin probeert nu wel dat bij me aan te geven maar ik ben gewoon eigenwijs en denk dat t wel over gaat. Overigens hoef jij je niet schuldig te voelen. Jij hebt waarschijnlijk vaak genoeg gezegd dat hij echt alles moest laten checken (hetzelfde als mijn vriendin) maar het is uiteindelijk aan de persoon zelf. Ik weet dat het nu niet zo voelt, maar echt, geloof het van iemand die net zo'n type als jouw vriend is, je kunt jezelf niets verwijten. Ik hoop dat deze woorden je ook een beetje helpen in de hele verwerking van een heftig iets als dit. Sterkte in ieder geval TS. En mocht je erover willen praten, stuur me gewoon een DM

Kerel...
Ga. Naar. De. Dokter! Helemaal als je moeder met precies dezelfde klachten heeft gelopen en het bij haar fout is gegaan.

Ontzettend veel sterkte.