Bewust/gewenst kindvrij #9: kindvrije mensen verzameltopic.

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 17:14 schreef Forbry het volgende:

[..]

Ja, dat snap ik en zou ik ook wel hebben als ik een kind zou hebben. Niemand ontkent ook dat de impact van een kind (veel) groter is en dan zie je ook terug bij verlies. Maar als jij het echt twee totaal verschillende dingen vind, betwijfel ik toch of jouw liefde voor jouw huisdier(en) zo ver gaat als het voor anderen soms wel gaat. Ik snap gewoon echt niet dat jij je niet kunt voorstellen dat een huisdier toch echt wel in zekere mate iets kan zijn waar je je moeder- en/of vadergevoelens bij kwijt kunt...

Nou ja, ik vind het twee verschillende zaken. Dat je voor beiden moet zorgen in een feit. Maar ik ervaar het dus anders.

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 17:34 schreef Allures het volgende:

[..]

Waarom is gevoel niet te veranderen?

Haar gevoel in dezen is in ieder geval niet te veranderen. Ze zit er zelf ook wel mee, met name omdat ze heel graag een goede moeder wil zijn en ze vindt dat ze dat totaal niet is (dat ligt natuurlijk wat genuanceerder).

Met dieren heb ik precies hetzelfde als met kinderen: ik vind ze hartstikke leuk, maar niet met 24/7 verantwoordelijkheid eraan vast. Dus ga ik een aantal keer per week met de honden van mijn broer wandelen en lever ze na een uurtje weer bij zijn huis af.

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 17:35 schreef Allures het volgende:

[..]

Ik wel. Een baby krijgt mijn eierstokken niet aan het rammelen
Een pup/babykonijn/kitten maakt echt wel rare shit in mij los

Ja, dat noem ik dierenliefde.

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 17:09 schreef Allures het volgende:
Waar ik overigens moeite mee heb is het idee dat een kinderwens perse vervuld moet worden. Nee ik heb er geen, nee ik weet niet hoe het voelt
Maar ik weet wel hoe het is om kind te zijn van iemand die er misschien geen had moeten nemen.

Ik ken echt mensen die geen kinderen hadden moeten nemen, en de bijvoorbeeld hun ouders er mee belasten, en iedereen gaat 'tja als je die wens hebt...'
Ja deal with it, ga desnoods in therapie. Een wens betekend niet dat iets een goed idee is

Yep, daar heb ik zelf geloof ik nog de gróótste moeite mee. En dat is ook vanwege mijn eigen situatie. Want ondanks dat ik mij altijd wel heel erg gewenst en geliefd heb gevoeld, schreef ik al dat mijn moeder vindt dat ze geen goede moeder is geweest en hoe sneu ook, dat is niet geheel ongegrond. Mijn moeder had/heeft veels te veel problemen om echt een (goede) moeder te (kunnen) zijn en dat heeft zeker zo zijn sporen bij mij achtergelaten (onder andere nu dus mijn grote vrees om zelf moeder te worden en dat ik nu dus niet voor kinderen kies ondanks dat ik van jongs af aan altijd wel een kinderwens heb gehad; dit alles ondanks dat ik heel goed besef dat ik in erg veel opzichten echt een volkomen ander type dan mijn moeder ben). Mijn moeder is eigenlijk altijd meer het kind in onze relatie geweest en ik juist de moeder... Ik heb dan nog het geluk gehad dat met mijn vader, die overigens ook wel zo zijn eigen, best grote, problemen had/heeft, eea wel altijd heel anders is geweest en dat hij het 'gebrek' aan een 'echte' moeder wel zo veel mogelijk probeerde op te vangen/te compenseren en daar ook wel vrij goed in slaagde. In het geval van Mr. Forbry waren beide ouders een 'ramp' en dat speelt ook voor Mr. Forbry wel heel erg mee in het geen vader 'willen' worden...

Sorry voor mijn ongepaste opmerking eerder. Ik had beter moeten weten . Hopelijk is het wel duidelijk dat het niet serieus was.

Wat betreft huisdieren. Ik vind het een 'ok' gevoel dat hun leven kort is. Ik had nooit een huisdier genomen als ik er zo lang iets voor moest opgeven. Nu haal ik er veel voldoening uit maar niet een te grote opoffering ofzo. Ik hoop dat dit niet verkeerd wordt opgevat.

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 17:53 schreef Tegan het volgende:
Wat betreft huisdieren. Ik vind het een 'ok' gevoel dat hun leven kort is. Ik had nooit een huisdier genomen als ik er zo lang iets voor moest opgeven. Nu haal ik er veel voldoening uit maar niet een te grote opoffering ofzo. Ik hoop dat dit niet verkeerd wordt opgevat.

Snap t helemaal. Heb zelf 2 katten en vind t erg fijn dat ze er zijn.
Maar als ze weglopen ofzo is t jammer, maar niet super erg (het blijven katten) Vind ik toch erg fijn dat ze zelfstandig zijn en een x tijd alleen kunnen zijn.
Een hond en alle verantwoordelijkheden daar omheen zou ik dan ook niet trekken. Laat staan die van een kind

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 17:53 schreef Tegan het volgende:
Wat betreft huisdieren. Ik vind het een 'ok' gevoel dat hun leven kort is. Ik had nooit een huisdier genomen als ik er zo lang iets voor moest opgeven. Nu haal ik er veel voldoening uit maar niet een te grote opoffering ofzo. Ik hoop dat dit niet verkeerd wordt opgevat.

Nee hoor, ik begrijp het wel . En ik ben echt dol op dieren; zou het liefst een boerderijtje vol hebben. En ik rammel ook de tent uit bij jonge dieren, of mijn konijn die weer eens zijn oortjes wast of tegen zijn vriendin aanploft...
We hebben nu twee konijnen en een hamster - ik vind het echt heel fijn om ze om me heen te zien rondhuppen - maar ben ook wel ergens blij dat ze geen 20 jaar oud worden. Simpelweg omdat ik mijn toekomst niet per se in Nederland wil slijten, en tja, konijnen meenemen in het vliegtuig of een lange autorit; het kan, maar het geeft enorm veel stress en of ze daar nu echt gelukkiger van worden..... ik denk zeker dat mijn ene konijn er amper bovenop komt (heeft af en toe al medicatie nodig ten gevolge van stress/angst...)

Dat gezegd hebbende; ik heb mijn vriend wel verteld dat we pas gaan emigreren en een ecohuis bouwen en/of ons huidige huis verkopen en met SeaShepherd meegaan als de konijntjes overleden zijn. Ik ga geen konijnen terugbrengen naar de opvang om ergens anders ter wereld andere dieren te helpen.....

Maar dat geldt denk ik voor kinderen net zo; ik denk dat mijn ouders ook echt wel blij zijn dat zus en ik nu uit huis zijn. (Nouja, mijn zus logeert af en toe nog wel eens thuis, maar zit de rest van het jaar veel in het buitenland.) En als ik naar mijn vriend zijn ouders kijk, is het ook alleen maar goed dat hij en zijn zus ook lekker uitgevlogen zijn. Natuurlijk blijf je vaak wel langer 'ouders van' dan in het geval van een huisdier, dus wat verantwoordelijkheden hou je wel ergens, maar het wordt wel minder.

Dit weekend weggeweest met neefje en schoonzus + zwager, en het was echt supergezellig en neefje was echt alleen maar heel lief en leuk, maar ik wil toch (nog?) geen kinderen hoor. Je bent wel heel erg gebonden. Dit laatste zegt schoonzus zelf ook wel, die is er heel nuchter in.

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 17:40 schreef Copycat het volgende:
Met dieren heb ik precies hetzelfde als met kinderen: ik vind ze hartstikke leuk, maar niet met 24/7 verantwoordelijkheid eraan vast. Dus ga ik een aantal keer per week met de honden van mijn broer wandelen en lever ze na een uurtje weer bij zijn huis af.

Dit heb ik ook ja. Als ik bij anderen ben die een hond hebben, ben ik daar meestal als eerste vriendjes mee en ik vind het hartstikke leuk dat de kat van de buren dagelijks even langs komt, maar ik zou er zelf geen willen.

Ik heb dat bij kinderen dan weer niet, die vind ik gewoon altijd strontirritant. Net zoals ik baby's gewoon altijd lelijk vind en kittens of puppy's vind ik dan wel heel erg leuk.


Ik vind overigens mensen die hun huisdier "vermenselijken" net zo irritant als mensen die alleen maar over hun kinderen kunnen praten. "Oh, kijk, hij geeft kusjes", nee muts, die hond likt gewoon door je gezicht... Een huisdier moet je wel echt beest laten en ook zo behandelen, dan houd je ze ook nog onder controle.

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 18:20 schreef Metalfreak het volgende:

Dit heb ik ook ja. Als ik bij anderen ben die een hond hebben, ben ik daar meestal als eerste vriendjes mee en ik vind het hartstikke leuk dat de kat van de buren dagelijks even langs komt, maar ik zou er zelf geen willen.

Ik heb dat bij kinderen dan weer niet, die vind ik gewoon altijd strontirritant. Net zoals ik baby's gewoon altijd lelijk vind en kittens of puppy's vind ik dan wel heel erg leuk.

Baby's vind ik ook weinig aan. Mensen worden voor mij leuk vanaf hun vierde, zo'n beetje. Als je een beetje oké met ze kan praten, zeg maar.

Mijn achterneefje (mijn broer is inmiddels ook opa) is nu acht maanden en ik heb 'm drie keer gezien: vlak na de geboorte, met kerst en vorige week.
Daar zit nog helemaal niks boeiends aan. Vorige week vond ik het wel leuk om hem op zijn speelkleed te laten zitten tot-ie dat doorhad en omviel. Maar daar is na vijf minuten ook de lol van af .

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 17:26 schreef Lienekien het volgende:
Ik noem het bij mijn katten geen moedergevoelens. Wel heb ik er plezier in om voor mijn kat te zorgen.

Nou ja, ik schreef: "iets KAN zijn waar je je moeder- en/of vadergevoelens bij kwijt kunt". Ik zeg niet dat dat altijd zo is of zo moet zijn.

Mijn vriend ziet het ook niet als vadergevoelens, ondanks dat hij stapelgek op dat beest is en zich misschien nog wel verantwoordelijker voor haar voelt dan ik. Hij ziet het meer als het hebben van een maatje. Ik vind het ook niet zozeer hetzelfde als het hébben van moedergevoelens, maar wel als iets waar ik, zij het slechts voor een klein gedeelte, mijn moedergevoelens/kinderwens (die ik wel ervaar) toch wel een beetje in kwijt kan en ik denk dat ik daar gewoon ook niet de enige in ben (en dat wil niet zeggen dat je dat dier ook als een mensenkind behandelt).

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 17:09 schreef Allures het volgende:


Ik ken echt mensen die geen kinderen hadden moeten nemen, en de bijvoorbeeld hun ouders er mee belasten, en iedereen gaat 'tja als je die wens hebt...'
Ja deal with it, ga desnoods in therapie. Een wens betekend niet dat iets een goed idee is

Klopt, het is ook schokkend om te zien hoe de omgeving daar in mee gaat.

Ik ben zo ongeveer de minst geschikte persoon om een kind te krijgen. Wajong-klantje, psychiatrische aandoening, hele rits aan onafgemaakte studies.

Mijn familie weet dat. Maar als ik twijfels laat blijken omtrent het ouderschap, dan blijven ze benadrukken dat ik heus een goede moeder zou zijn.

Ikke, het potentiele covermodel van de DSM-IV! Wat mankeert die mensen in vredesnaam? En nee, het zijn echt niet een stel hersenloze Tokkies of zo..

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 17:27 schreef sigme het volgende:
Wie denk dat z'n hond of kat even veel waard is als een kind, laat staan een *eigen* kind, mankeert wat.

Natuurlijk is een hond of kat zeer dierbaar. Ik hou echt enorm van de mijne. Als er een dood gaat huil ik een week.

Toen mijn schoonmoeder overleed was ik een maand van de regel. Als je eigen kind overlijdt is dat een van de allerzwaarste trauma's die een mens kent. En dat is de dood van een dier niet. Goddank.

Los van dat soort grote dingen, natuurlijk heeft het opvoeden van een beest overeenkomsten met het opvoeden van een mens. Maar een mens is wel echt heel veel complexer dan een beest. Bovendien leren de meeste mensen op een stuk hoger niveau communiceren met hun opvoeder dan een dier.

Ik vind dat eigenlijk geen goed argument voor het punt wat je maakt. Dus omdat een mens complexer is en met je communiceert op hoger niveau, is het raar als je op dezelfde manier van je dier zou houden?

Dat het verdriet om een kind groter is snap ik wel, daar niet van. Dat heeft ook te maken met het principe dat je je eigen kinderen niet hoort te overleven. Dat is niet de natuurlijke staat van dingen. Wanneer een dier overlijdt, is het vaak toch wanneer het heel erg oud is geworden. Dan kun je er ook meer vrede mee hebben. Ik zou het ook niet op dat niveau willen vergelijken met kinderen.

Maar als het gaat om liefde die je voelt zou ik liefde voor dieren niet onderschatten. Jij huilt misschien een week om een verloren dier, maar ik huil soms nog steeds als ik denk aan mijn overleden hond, terwijl dat ruim acht jaar geleden is. Ik ben grootgebracht met die hond, ze was er altijd. Ik heb er ook nooit naar gekeken als een soort kind, omdat ik toen zelf nog kind was. Het was eerder een vriendin.

quote:

Op woensdag 22 maart 2017 08:57 schreef Fera het volgende:

[..]

Ik vind dat eigenlijk geen goed argument voor het punt wat je maakt. Dus omdat een mens complexer is en met je communiceert op hoger niveau, is het raar als je op dezelfde manier van je dier zou houden?

Dat het verdriet om een kind groter is snap ik wel, daar niet van. Dat heeft ook te maken met het principe dat je je eigen kinderen niet hoort te overleven. Dat is niet de natuurlijke staat van dingen. Wanneer een dier overlijdt, is het vaak toch wanneer het heel erg oud is geworden. Dan kun je er ook meer vrede mee hebben. Ik zou het ook niet op dat niveau willen vergelijken met kinderen.

Maar als het gaat om liefde die je voelt zou ik liefde voor dieren niet onderschatten. Jij huilt misschien een week om een verloren dier, maar ik huil soms nog steeds als ik denk aan mijn overleden hond, terwijl dat ruim acht jaar geleden is. Ik ben grootgebracht met die hond, ze was er altijd. Ik heb er ook nooit naar gekeken als een soort kind, omdat ik toen zelf nog kind was. Het was eerder een vriendin.

Liefde kent geen maat. Natuurlijk kan je heel veel houden van een hond.
Maar wie meer houdt van z'n hond dan van z'n kind, deugt psychologisch niet.
Wie meer waarde hecht aan honden dan aan mensen ook niet.
Er zijn een hoop mensen met steekjes los, dat wel.

quote:

Op woensdag 22 maart 2017 08:57 schreef Fera het volgende:

[..]

Ik vind dat eigenlijk geen goed argument voor het punt wat je maakt. Dus omdat een mens complexer is en met je communiceert op hoger niveau, is het raar als je op dezelfde manier van je dier zou houden?

Dat het verdriet om een kind groter is snap ik wel, daar niet van. Dat heeft ook te maken met het principe dat je je eigen kinderen niet hoort te overleven. Dat is niet de natuurlijke staat van dingen. Wanneer een dier overlijdt, is het vaak toch wanneer het heel erg oud is geworden. Dan kun je er ook meer vrede mee hebben. Ik zou het ook niet op dat niveau willen vergelijken met kinderen.

Maar als het gaat om liefde die je voelt zou ik liefde voor dieren niet onderschatten. Jij huilt misschien een week om een verloren dier, maar ik huil soms nog steeds als ik denk aan mijn overleden hond, terwijl dat ruim acht jaar geleden is. Ik ben grootgebracht met die hond, ze was er altijd. Ik heb er ook nooit naar gekeken als een soort kind, omdat ik toen zelf nog kind was. Het was eerder een vriendin.

Ik heb mijn hond acht jaar geleden laten inslapen, ze was bijna 18. Ik ben opgegroeid met die hond, en hoewel ze de laatste drie jaar zo dement als een deur was en bij iedereen het bloed onder de nagels vandaan haalde en we het uitlaten ook absoluut niet misten, ben ik echt een hele tijd van het padje geweest. Dit jaar was het eerste jaar dat ik er niet bij stilstond op de dag dat we haar lieten inslapen. Wat heb ik toen gejankt zeg. Mijn moeder en ik zorgden het meest voor haar, het was echt een gat en soms denk ik haar nagels nog steeds over de drempel te horen (in een ander huis )
Maar het kan ook aan mij liggen, want vorig jaar is m'n lievelingscavia overleden, dat was net een kat, ik was vergroeid met dat beestje, en daar moet ik nog steeds heel vaak aan denken Terwijl er drie weken geleden ook eentje is doodgegaan en ik daar toch minder moeite mee had.

Volwassen vrouw

Er zijn wel honden waar ik meer waarde aan hecht dan bepaalde mensen, hoor .

Ik denk dat het voor mensen met kinderen lastig voor te stellen is hoeveel een dier kan betekenen voor een persoon . Juist omdat zij het in hun ogen grootste goed al hebben.

quote:

Op woensdag 22 maart 2017 09:03 schreef sigme het volgende:

[..]

Liefde kent geen maat. Natuurlijk kan je heel veel houden van een hond.
Maar wie meer houdt van z'n hond dan van z'n kind, deugt psychologisch niet.
Wie meer waarde hecht aan honden dan aan mensen ook niet.
Er zijn een hoop mensen met steekjes los, dat wel.

Ik denk dat als je geen kinderen hebt, je niet kunt weten hoeveel je van een kind kunt houden. Maar ik geloof wel dat een huisdier het bij kinderlozen tot op zekere hoogte kan vervangen. Natuurlijk kun je rationeel denken dat een hond niet zo oud wordt, dat hoort zo, maar door te zeggen dat je niet spoort als je meer waarde aan honden hecht dan aan mensen, vind ik een stap te ver. Ik ben ook iemand die liever kroelt met honden (zelfs met katten!) dan dat ik speel met kinderen, dus pak die dwangbuis maar.

quote:

Op woensdag 22 maart 2017 09:34 schreef motorbloempje het volgende:
sigme heeft geen kinderen, iig

dolk in de rug

quote:

Op woensdag 22 maart 2017 09:03 schreef sigme het volgende:

[..]

Liefde kent geen maat. Natuurlijk kan je heel veel houden van een hond.
Maar wie meer houdt van z'n hond dan van z'n kind, deugt psychologisch niet.
Wie meer waarde hecht aan honden dan aan mensen ook niet.
Er zijn een hoop mensen met steekjes los, dat wel.

Mijn hond is mij dierbaarder dan mensen die ik niet of nauwelijks ken. Overigens snap ik dat het niet gezond zou zijn om meer van je hond dan van je eigen kind te houden. Maar ja, als je bijvoorbeeld nooit kinderen wilde kan ik me dat ergens toch wel voorstellen.

Wat ik zei was dat de liefde niet vergelijkbaar is. Het gaat niet om meer of minder. Het is appels met peren vergelijken, maar ik vind dat je liefde voor dieren niet moet onderschatten alleen omdat je het zelf niet zo ervaart. Ik onderschat liefde van ouders voor hun kinderen ook niet, ondanks gebrek aan ervaring. Ik wist ook wel dat dit een gevoelige snaar zou raken.

Goed. Ik ga nu vegen. Dit topic gaat helemaal nergens meer over. Klachten kunnen in FB of bij de admins. Het is afgelopen nu.

Ik kan mij wel voorstellen dat sommige mensen geen kinderen willen, heb er 1 en gelukkig begint ze nu wat gemakkelijker te worden, maar moet er absoluut niet aan denken om nog eentje te krijgen