R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik wil geen kinderen. Kan amper voor mezelf zorgen, laat staan een kind. Wel hoop ik voor mijn ouders dat mijn broertje en zusje wel kinderen krijgen.
Een hond en een kind is in de verste verte niet vergelijkbaar vind ik. Zowel niet als het gaat om de impact als om het vervullen van een kinderwens. Gewoon twee totaal verschillende zaken.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 11:09 schreef djkoelkast het volgende:
Je kunt met je oermoedergevoel ook heel goed een hond opvoeden, is op een hoop vlakken erg vergelijkbaar met een kind opvoeden, alleen het gaat allemaal veel sneller.
Je kan ook helemaal niet inschatten of het 'echt geen pretje' is. Per persoon verschillend.quote:
[..]
Mijn moeder heeft wel eens gezegd 'ik weet niet of ik nog wel kinderen zou krijgen', ik was ergens in de puberteit. Het was een beetje in de context van 'in deze wereld, met alle ellende' (eind jaren 80) maar het is me altijd bij gebleven. En in alle eerlijkheid, soms denk ik zelf wel eens hetzelfde. Ik vind het zo 100 miljoen keer zwaarder dan ik ooit voor mogelijk had gehouden en dat terwijl ik echt niets liever wilde. En ik heb geen spijt, dat niet, maar als ik toen wist wat ik nu weet... Maar als iemand me in duidelijke bewoordingen had verteld hoe heftig en zwaar het kan zijn, dan nog denk ik dat ik toen in mijn zucht naar die roze wolk gedacht zou hebben dat het allemaal wel mee zou vallen.
Maar inderdaad, wat jij zegt (in de quote), ik zie mezelf later ook nog niet echt spijkerhard tegen ze zeggen 'Denk heeeeeeel goed na hoor, want het is echt geen pretje.' Daarmee zeg je bijna zo veel als 'ik vond jullie echt vreselijk', dat kan je, voor mijn gevoel dan, echt niet maken.
Het is af en toe zwaar. Maar iemand die het mij vraagt krijgt een heel positief verhaal. Vraag het mijn vrouw en je krijgt een verhaal op basis waarvan je als je al zwanger bent breinaalden gaat overwegen...
Je kan het de dus het beste houden op dat het een enorme impact heeft op je planning, dat zeker de eerste maanden slaap in de nacht niet vanzelfsprekend is (van de andere kant, je hebt ze erbij die na een paar dagen al de hele nachten blijven ronken) en dat het fuckin veel geld kost. En heel objectief bezien krijg je daar niets positiefs voor terug (er is immers 0 garantie).
Honden.quote:
Je kunt met je oermoedergevoel ook heel goed een hond opvoeden, is op een hoop vlakken erg vergelijkbaar met een kind opvoeden, alleen het gaat allemaal veel sneller.
Ja, daar heb ik absoluut geen spijt van. Soms vervloek ik wel de spontane duik in een vieze sloot en de haren (zoveel haren 
), maar uiteindelijk is dat het me wel waard. Dat beest maakt me enorm blij, ik voel me daardoor nooit echt alleen en ik durf zelfs te zeggen dat hij me door een depressie gesleept heeft. De hond is weliswaar geen kind voor me, maar wel mijn beste vriend en huisgenoot. Ook al ben je eigenlijk niet gelijkwaardig, want je bent nog steeds de 'baas'.
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Is dat niet vooral geschreven vanuit iemand die weinig/minder met dieren heeft? Tuurlijk, een hond is een hond, een kind is een kind. Wij hebben een poes en die trek ik ook echt geen kleertjes aan of iets degelijks (iets waartoe ik ook totaal geen behoefte voelquote:Op dinsdag 21 maart 2017 15:05 schreef VEM2012 het volgende:
[..]
Een hond en een kind is in de verste verte niet vergelijkbaar vind ik. Zowel niet als het gaat om de impact als om het vervullen van een kinderwens. Gewoon twee totaal verschillende zaken.
), maar ik heb absoluut wel het idee dat ik door het hebben van een huisdier wat van mijn moedergevoelens kwijt kan. Onze poes voelt voor mij echt wel als een soort van kindje, waar ik echt heel veel liefde voor voel en waar ik mij ook heel erg verantwoordelijk voor voel. Vind het ook heel fijn om op die manier toch voor iets te kunnen zorgen en zal er echt enorm kapot van zijn als haar iets overkomt. Met een hond (als je die graag hebt) heb je eea zelfs nog wel meer denk ik... Tuurlijk, een kind heeft veel meer impact (en juist daarom voelt het hebben van een poes/huisdier voor mij alsnog intens, maar wel veel veiliger/makkelijker), maar twee totaal verschillende zaken? Nee, vind ik niet. En nou ben ik ook geen moeder (want dan krijgen we dat als argument), maar ik ben er vrij zeker van dat ik dat (voor mijzelf!) toch wel aardig weet in te schatten... Een dier staat voor mij sowieso op vrij gelijke hoogte met een mens (=ook gewoon een dier), wat eea -t.o.v. iemand die daar anders tegenaan kijkt en dat zijn veel mensen- nog flink versterkt...
Tails tell tales
Wie heeft het over kinderwens? Lees wat ik zeg: met je oermoedergevoel kun je heel goed een hond opvoeden. Oermoedergevoel is in mijn ogen meer het gevoel van "voor iets of iemand willen zorgen" en dat kan ook met een hond. Dus juist ideaal voor mensen zonder kinderwens.quote:
[..]
Een hond en een kind is in de verste verte niet vergelijkbaar vind ik. Zowel niet als het gaat om de impact als om het vervullen van een kinderwens. Gewoon twee totaal verschillende zaken.
Er zijn uitzonderingen, maar bij toch aardig wat van de mensen die ik ken, met of zonder kinderen (!), gaat de liefde en verantwoordelijkheid die ze voor hun huisdier(en) voelen best wel ver. En zeker bij een hond komt er ook een heel (en echt niet onbelangrijk) stuk opvoeding bij kijken...
Tails tell tales
Een hond geeft je heel veel rust en voelt je aan. Een hond aaien vermindert stress. Dat zijn echt bewezen dingen.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 15:20 schreef Fera het volgende:
[..]
Honden.
De hond is weliswaar geen kind voor me, maar wel mijn beste vriend en huisgenoot. Ook al ben je eigenlijk niet gelijkwaardig, want je bent nog steeds de 'baas'.
Wat ik leuk vind is dat (vooral als je een hond vanaf pup opvoedt) je hond echt op je gaat lijken en je vaak ook echt lijkt te begrijpen. Bijvoorbeeld het aanvoelt als jij je niet lekker voelt. Natuurlijk komt dit omdat jij non-verbaal signalen geeft en honden lezen dit enorm goed.
Een hond is geen kind en gaat het nooit worden, maar bepaalde aspecten komen dicht in de buurt van het opvoeden.
Het huilen 's nachts (bij een hond hooguit de eerste 2 nachten), het op je vloer piesen (als het goed is ook maar een paar 'ongelukjes') en het aanleren van dingen.
Turbo-opvoeden zeg maar
Ik vind trouwens dat jij vrij laconiek over de houding van jouw vrouw praat (gebaseerd op meerdere posts die ik van je heb gelezen, niet alleen op deze)... ik zou dat zelf als een heel erg groot probleem zien, maar jij lijkt het wel o.k. te vinden allemaal?quote:
[..]
Je kan ook helemaal niet inschatten of het 'echt geen pretje' is. Per persoon verschillend.
Het is af en toe zwaar. Maar iemand die het mij vraagt krijgt een heel positief verhaal. Vraag het mijn vrouw en je krijgt een verhaal op basis waarvan je als je al zwanger bent breinaalden gaat overwegen...
Je kan het de dus het beste houden op dat het een enorme impact heeft op je planning, dat zeker de eerste maanden slaap in de nacht niet vanzelfsprekend is (van de andere kant, je hebt ze erbij die na een paar dagen al de hele nachten blijven ronken) en dat het fuckin veel geld kost. En heel objectief bezien krijg je daar niets positiefs voor terug (er is immers 0 garantie).
Tails tell tales
Een niet goed opgevoede hond kan soms erg vervelend zijn. Het opvoeden van een hond zodat het ook echt je beste maatje wordt en ook echt naar je luistert is wel iets waar je erg veel voldoening uit kunt halen. En het verliezen van zo'n maatje is echt hartverscheurend, vooral als dat veel te snel is.quote:
Er zijn uitzonderingen, maar bij toch aardig wat van de mensen die ik ken, met of zonder kinderen (!), gaat de liefde en verantwoordelijkheid die ze voor hun huisdier(en) voelen best wel ver. En zeker bij een hond komt er ook een heel (en echt niet onbelangrijk) stuk opvoeding bij kijken...
Klopt inderdaad.quote:
[..]
Een hond geeft je heel veel rust en voelt je aan. Een hond aaien vermindert stress. Dat zijn echt bewezen dingen.
Wat ik leuk vind is dat (vooral als je een hond vanaf pup opvoedt) je hond echt op je gaat lijken en je vaak ook echt lijkt te begrijpen. Bijvoorbeeld het aanvoelt als jij je niet lekker voelt. Natuurlijk komt dit omdat jij non-verbaal signalen geeft en honden lezen dit enorm goed.
Een hond is geen kind en gaat het nooit worden, maar bepaalde aspecten komen dicht in de buurt van het opvoeden.
Het huilen 's nachts (bij een hond hooguit de eerste 2 nachten), het op je vloer piesen (als het goed is ook maar een paar 'ongelukjes') en het aanleren van dingen.
Turbo-opvoeden zeg maar
Het aspect van opvoeden zit er zeker in. Ook dat je een hond eigenlijk soms moet beschermen voor dingen van buitenaf, omdat ze niet weten dat het gevaarlijk is. Bepaalde dingen mogen ze niet eten omdat het giftig is bijvoorbeeld. Dus je bent wel verantwoordelijk voor een leven. Maar wat ik aan honden fijn vindt is dat hun leven tamelijk simpel is. Ze willen eten, drinken, lekker wandelen, spelen en slapen. Bij kinderen begint het ook zo, maar wordt het door de jaren heen zo gecompliceerd. Ze moeten volwaardig kunnen functioneren in de maatschappij en volledig zelfstandig worden in principe. Die verantwoordelijkheid zou ik waarschijnlijk niet aan kunnen. En ook al zou het me wel lukken, de vraag is of ik continue in angst of stress zou willen leven dat mijn kind iets overkomt.
Misschien red ik het allemaal net, maar doe ik het dan ook goed? En wat zal het mij doen? Ik heb al moeite om soms voor mezelf te zorgen.
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Yep. Hier dan een poes, maar daar sloeg het "wel veel veiliger/makkelijker" ook op. Ik houd op zich ook wel van honden, maar het hebben van een hond (waar imo toch nog wel iets meer bij komt kijken dan bij een poes) vind ik ergens al een te grote verantwoordelijkheid geloof ikquote:
[..]
Klopt inderdaad.
Maar wat ik aan honden fijn vindt is dat hun leven tamelijk simpel is. Ze willen eten, drinken, lekker wandelen, spelen en slapen. Bij kinderen begint het ook zo, maar wordt het door de jaren heen zo gecompliceerd] Ze moeten volwaardig kunnen functioneren in de maatschappij en volledig zelfstandig worden in principe. Die verantwoordelijkheid zou ik waarschijnlijk niet aan kunnen. En ook al zou het me wel lukken, de vraag is of ik continue in angst of stress zou willen leven dat mijn kind iets overkomt.
Tails tell tales
Idem. Ik zou ergens graag een hond willen als we straks wat ruimer en landelijker wonen, maar het is wel echt een ontzettende commitment. Ik moet er nog even over nadenken
Ja doei.
Wij hebben een kat gehad, maar ben achteraf blij dat het al een oudje was. Katten kijken op je neer, jij houdt geen katten, katten houden jou. Je moet daar wel tegen kunnen. Ook zijn ze minder geneigd dingen van je aan te nemen.quote:
[..]
Yep. Hier dan een poes, maar daar sloeg het "wel veel veiliger/makkelijker" ook op. Ik houd op zich ook wel van honden, maar het hebben van een hond (waar imo toch nog wel iets meer bij komt kijken dan bij een poes) vind ik ergens al een te grote verantwoordelijkheid geloof ik
Ik heb juist erg veel met dieren. Maar ik ben erg blij als een huisdier overlijdt, dat dat dan minder impact heeft dan wanneer een van mijn dochters zal overlijden. Want dat laatste hoef ik hoop ik niet mee te maken, het eerste hoop ik wel mee te maken (we hebben een 17 jaar oude poes, die is in blessuretijd en ik hoop haar echt wel te overleven).quote:
[..]
Is dat niet vooral geschreven vanuit iemand die weinig/minder met dieren heeft? Tuurlijk, een hond is een hond, een kind is een kind. Wij hebben een poes en die trek ik ook echt geen kleertjes aan of iets degelijks (iets waartoe ik ook totaal geen behoefte voel
Mijn moeder is een moeder (duh) maar ook gek op honden. Toen mijn ouders uit elkaar gingen nam ze een pup. Die hond heeft haar er echt door heen gesleept
Natuurlijk zal ze harder huilen als ik dood ga, maar de liefde die ze had voor die hond was ook echt echt sterk hoor. Het was echt zus en ik op de eerste plaats maar die hond een dikke 2e
En nee ze deed hem geen kleertjes aan of zo maar er hangt wel een schilderij van die hond in haar huis (nu ie dood is)
Mijn mama snapt internet niet helemaal, laat staan een forum maar ik weet zeker dat ze er op zou springen als ze dit gesprek over dieren/kinderen zou lezen
Natuurlijk zal ze harder huilen als ik dood ga, maar de liefde die ze had voor die hond was ook echt echt sterk hoor. Het was echt zus en ik op de eerste plaats maar die hond een dikke 2e
En nee ze deed hem geen kleertjes aan of zo maar er hangt wel een schilderij van die hond in haar huis (nu ie dood is)
Mijn mama snapt internet niet helemaal, laat staan een forum maar ik weet zeker dat ze er op zou springen als ze dit gesprek over dieren/kinderen zou lezen
Ik weet dat "ze" dat wel eens zeggen ("een kat heeft personeel"), maar ik heb meerdere katten gehad (als je de tijd dat ik nog bij mijn ouders woonde meerekent dan) en het verschilt wel een beetje per kat, maar "overall" komt dat niet overeen met mijn eigen indruk/gevoel. Het klopt dat je ze minder kunt leren, dat ze minder naar je kunnen en/of willen luisteren, maar ik heb ook helemaal geen behoefte om de baas te zijn. Ik vind het juist heel prettig van een kat dat die min of meer gewoon zijn/haar eigen gang gaat (wat dat aangaat ligt een hond, ook los van de verantwoordelijkheid, mij hoogstwaarschijnlijk ook gewoon wel minder) en desondanks zie ik zelf zeker wel veel liefde en vreugde van de meeste katten naar "hun" mensen toe en helemaal niet dat zij op 'hun' mensen neerkijken...quote:
[..]
Wij hebben een kat gehad, maar ben achteraf blij dat het al een oudje was. Katten kijken op je neer, jij houdt geen katten, katten houden jou. Je moet daar wel tegen kunnen. Ook zijn ze minder geneigd dingen van je aan te nemen.
Tails tell tales
Waar ik overigens moeite mee heb is het idee dat een kinderwens perse vervuld moet worden. Nee ik heb er geen, nee ik weet niet hoe het voelt
Maar ik weet wel hoe het is om kind te zijn van iemand die er misschien geen had moeten nemen.
Ik ken echt mensen die geen kinderen hadden moeten nemen, en de bijvoorbeeld hun ouders er mee belasten, en iedereen gaat 'tja als je die wens hebt...'
Ja deal with it, ga desnoods in therapie. Een wens betekend niet dat iets een goed idee is
Maar ik weet wel hoe het is om kind te zijn van iemand die er misschien geen had moeten nemen.
Ik ken echt mensen die geen kinderen hadden moeten nemen, en de bijvoorbeeld hun ouders er mee belasten, en iedereen gaat 'tja als je die wens hebt...'
Ja deal with it, ga desnoods in therapie. Een wens betekend niet dat iets een goed idee is
Ja, dat snap ik en zou ik ook wel hebben als ik een kind zou hebben. Niemand ontkent ook dat de impact van een kind (veel) groter is en dat zie je ook terug bij verlies. Maar als jij het echt twee totaal verschillende dingen vindt, betwijfel ik toch of jouw liefde voor jouw huisdier(en) zo ver gaat als het voor anderen soms wel gaat. Ik snap gewoon echt niet dat jij je niet kunt voorstellen dat een huisdier toch echt wel in zekere mate iets kan zijn waar je je moeder- en/of vadergevoelens bij kwijt kunt...quote:
[..]
Ik heb juist erg veel met dieren. Maar ik ben erg blij als een huisdier overlijdt, dat dat dan minder impact heeft dan wanneer een van mijn dochters zal overlijden. Want dat laatste hoef ik hoop ik niet mee te maken, het eerste hoop ik wel mee te maken (we hebben een 17 jaar oude poes, die is in blessuretijd en ik hoop haar echt wel te overleven).
[ Bericht 0% gewijzigd door Forbry op 21-03-2017 20:02:01 ]
Tails tell tales
Ik noem het bij mijn katten geen moedergevoelens. Wel heb ik er plezier in om voor mijn kat te zorgen.
The love you take is equal to the love you make.
Wie denk dat z'n hond of kat even veel waard is als een kind, laat staan een *eigen* kind, mankeert wat.
Natuurlijk is een hond of kat zeer dierbaar. Ik hou echt enorm van de mijne. Als er een dood gaat huil ik een week.
Toen mijn schoonmoeder overleed was ik een maand van de regel. Als je eigen kind overlijdt is dat een van de allerzwaarste trauma's die een mens kent. En dat is de dood van een dier niet. Goddank.
Los van dat soort grote dingen, natuurlijk heeft het opvoeden van een beest overeenkomsten met het opvoeden van een mens. Maar een mens is wel echt heel veel complexer dan een beest. Bovendien leren de meeste mensen op een stuk hoger niveau communiceren met hun opvoeder dan een dier.
Natuurlijk is een hond of kat zeer dierbaar. Ik hou echt enorm van de mijne. Als er een dood gaat huil ik een week.
Toen mijn schoonmoeder overleed was ik een maand van de regel. Als je eigen kind overlijdt is dat een van de allerzwaarste trauma's die een mens kent. En dat is de dood van een dier niet. Goddank.
Los van dat soort grote dingen, natuurlijk heeft het opvoeden van een beest overeenkomsten met het opvoeden van een mens. Maar een mens is wel echt heel veel complexer dan een beest. Bovendien leren de meeste mensen op een stuk hoger niveau communiceren met hun opvoeder dan een dier.
ik moet verrassend weinig
Es ist heute schlecht und wird nun täglich schlechter werden, – bis das Schlimmste kommt
Es ist heute schlecht und wird nun täglich schlechter werden, – bis das Schlimmste kommt
Ik ben niet in gevecht met de werkelijkheid.quote:
[..]
Ik vind trouwens dat jij vrij laconiek over de houding van jouw vrouw praat (gebaseerd op meerdere posts die ik van je heb gelezen, niet alleen op deze)... ik zou dat zelf als een heel erg groot probleem zien, maar jij lijkt het wel o.k. te vinden allemaal?
Natuurlijk is het bepaald niet ideaal, maar het is wat het is. Mijn vrouw kan haar gevoel niet veranderen. En het kan natuurlijk best zo zijn dat ze als ze wat ouder zijn er anders in staat.
En waar mijn vrouw dan wellicht niet voldoet aan het ideaalplaatje, daar ben ik dan weer in staat om het op te vangen.
Waarom is gevoel niet te veranderen?quote:
[..]
Ik ben niet in gevecht met de werkelijkheid.
Natuurlijk is het bepaald niet ideaal, maar het is wat het is. Mijn vrouw kan haar gevoel niet veranderen. En het kan natuurlijk best zo zijn dat ze als ze wat ouder zijn er anders in staat.
En waar mijn vrouw dan wellicht niet voldoet aan het ideaalplaatje, daar ben ik dan weer in staat om het op te vangen.
Ik wel. Een baby krijgt mijn eierstokken niet aan het rammelenquote:Op dinsdag 21 maart 2017 17:26 schreef Lienekien het volgende:
Ik noem het bij mijn katten geen moedergevoelens. Wel heb ik er plezier in om voor mijn kat te zorgen.
Een pup/babykonijn/kitten maakt echt wel rare shit in mij los
