Nou. Dat was een heftige verjaardag. Mensen die in het medische molen topic hebben meegelezen weten vast wel dat ik niet de meest tactische schoonzus heb. Nou, dat bereikte een hoogtepunt gisteren. Zij zijn al flink lang bezig voor een tweede en dat wil niet goed lukken. Nu is ze sinds kort aan de hormonen in de hoop dat het toch nog gaat lukken. Alle respect voor, want als geen ander weten wij hoe zeer zoiets doet als je wens zo groot is.
Mijn man vroeg haar dan ook of ze er moeite mee had als wij af en toe een echo of iets in onze familie-app plaatste. Waarop ze aangaf dat dat confronterend was, en het er moeilijk mee had. Okee, so far so good. Vervolgens werd er van ons uit interesse getoond in hun traject (iets wat voor ons al die tijd ontbrak, op opmerkingen na als "maar ivf is geen garantie dat het lukt he!" en "maar wij hebben voor onze eerste er ook wel 9 maanden over gedaan"), waarnaar ze heel gefrustreerd zei dat het hun vast niet gegund zou zijn en ze ook voor ons niet blij kon zijn. Nadat zij ons altijd doodgooide met alle echo's en verhalen en we verplicht werden hun eerste kindje vast te houden met kraamschudden zonder ook maar ooit enige aandacht voor hoe het voor ons voelde, viel dat al niet erg goed.
De headliner was echter de opmerking die ze maakte tegen mijn man later in de middag. Namelijk. Dat wij er niet echt vijf jaar over gedaan hadden om zwanger te raken, want we hadden immers zelf gekozen voor ons traject. Au. Zij waren wel al vier jaar bezig voor een tweede, dus wij hadden geen recht van spreken. Au.
Ik ben zo klaar met haar en alle keren dat ik opmerkingen die echt veel te ver gingen naast me neer heb gelegd voor de lieve vrede. Mijn man is zo dat kan nog veel kwader, die was in staat om gewoon zijn hele familie de deur te wijzen. Nu rest de vraag, wat ga ik hiermee doen? Moet ik hier iets mee doen? Ik weet het even niet behalve dan dat ik echt kwaad ben intens verdrietig.
Sorry voor de topickaap, maar ik moest het even van me afschrijven.