quote:
Vooruit, je hebt een punt.
Imja Tse, Nepal.
Ik was er toch en werd door een Brits koppel gevraagd of ik geen zin had mee naar boven te gaan. Scheelde nogal in de kosten blijkbaar. Na even getwijfeld te hebben dacht ik in goed Nederlands 'fuck it', en besloot het maar te doen. Kostte wat extra dagen acclimatiseren, in die tijd konden we mooi een gids, vergunning en spulletjes regelen.
Het grootste deel van de klim hebben we in het donker afgelegd. Om 03:00 opstaan, een lading warme havermoutpap naar binnen duwen (ik heb er een gezonde afkeer van het spul aan overgehouden) en gaan. Bij zonsopgang moet je namelijk een heel eind richting de top zijn. Dan bind je de stijgijzers onder en steek je een gletsjer over. Als je later bent is het grote smelten begonnen en is het ijs instabiel.
Echt klimmen was het niet, vooral heel veel omhoog lopen. Wel moet je een meter of 30 rechtstreeks omhoog. Dat doe je door in te klikken in een zogenaamd 'fixed rope'. Met je stijgijzers sla je jezelf vast in het ijs en vervolgens hijs je jezelf beetje bij beetje omhoog.
Door de inspanning in combinatie met de extreem ijle lucht ziet het zwart voor je ogen. Na het klimwerk hoef je nog maar een goeie honderd meter over een smalle richel naar de top te lopen, maar die inspanning duurt voor je gevoel eindeloos.
Op de top aangekomen kijk je recht tegen de steile flanken van Lhotse, 8516 meter, aan (met heel kort daarachter Everest, aan het zicht onttrokken), en de andere kant kijk je uit over een enorme gletsjer, de Himalaya-keten met heel prominent Ama Dablam.
(niet mijn foto)
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 07-01-2017 23:53:06 ]