Och Hilz, ik herken het gevoel helemaal
Het blijft ook zo'n ongrijpbaar iets he. Want hoe definieer je bij zoiets nou "goed" of "voldoende"? Ik heb er iig mijn hele vorige zwangerschap last van gehad en moet er nu ook extra waakzaam op zijn dat het geen panische obsessie wordt. Kusje voor jou.
En wat een boel reacties
Tsja weet je. Mijn moeder heeft zeer bewust het risico genomen. En de kaarten vielen helaas ongunstig. Dat gebeurt. Het had ook prima nog 20 jaar goed kunnen gaan maar dat deed het eenvoudigweg niet. Dat soort risico's nemen mensen, alle mensen.
Het feit dat ze zelf snel vrede sloot met haar lot heeft het voor mij ook wel makkelijker gemaakt. Ik heb ook geen hekel aan rokers en ben ook geen antirookgekkie geworden verder. Maar ik maak zelf nu wel heel bewust een andere keuze. Niet alleen wat roken betreft maar ook hoe ik het leven an sich benader. Het is intrigerend hoeveel levenslessen je van zo'n ervaring opsteekt.
En ik wil mijn kleinkinderen wel een beetje zien opgroeien dus ik hou gewoon maar even het voorbeeld van mijn oma aan, die is 88 inmiddels en met tweede achterkleinkind onderweg. Zo kan het ook gaan.
Natuurlijk vind ik het vreselijk jammer dat ze Noud niet kan zien maar er zit ook ergens wel een soort melancholieke schoonheid in het feit dat het leven toch gewoon doorgaat en ook zij een stukje voortleeft in mijn kinderen. Daar put ik best veel kracht uit. Het is vreselijk jammer dat ik het niet met haar kan delen maar ik ben ook zo ontzettend blij dat ze nog wel bewust oma is geweest voor Mauw. Dat we dát stukje nog hebben kunnen delen. Dus overall denk ik dat ik het best een goed plaatsje kan geven.