R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Het zal wel heel lastig zijn maar je moet haar nu loslaten... Elk contact wat je nu met haar legt zal voor jou verspilde energie zijn!quote:Op vrijdag 13 mei 2016 17:46 schreef duracellkonijntje het volgende:
[..]
Zij zou een jaar naar het buitenland gaan voor haar studie vanaf juli. Ik wilde weten of ze daarom ook serieuzer in de relatie wilde worden en er voor wil gaan. Zij wil echter ook veel reizen, veel daarnaast doen, dingen ondernemen, en een relatie met mij voelde daarin te beknellend en werd haar te veel. Ze bleef me aanhalen en afstoten door de relatie heen, en dat kon ik niet meer.
Zoals ze zelf zei, ze vindt mensen eng en te gecompliceerd, bij activiteiten komt meer controle. Ondanks alles wat ze voor me voelde dus niet genoeg. Ik heb het te accepteren.
Ze heeft duidelijk voor zichzelf gekozen en dat kan best hoor, maar dan moet je er geen energie meer insteken.
Sterkte man!
Bedankt man, dat doe ik ook. Er zit op die eenzame momenten nog wel echt zo'n knagend stemmetje in me dat schreeuwt om haar te appen, vragen hoe ze me in hemelsnaam kan dumpen voor een paar activiteiten, maar die negeer ik.quote:
[..]
Het zal wel heel lastig zijn maar je moet haar nu loslaten... Elk contact wat je nu met haar legt zal voor jou verspilde energie zijn!
Ze heeft duidelijk voor zichzelf gekozen en dat kan best hoor, maar dan moet je er geen energie meer insteken.
Sterkte man!
Die eer wil ik ook aan mezelf houden. Ze zal me nooit zien smeken of iets dergelijks. Ik ga gewoon voor mijn eigen ding en hoe vreselijk de gedachte nu ook is dat ze dingen met andere mannen gaat doen, ik laat haar los en met de tijd zal het wel beter gaan.
Ignorance is bliss
Hoe is het hier? Ik ben enorm aan het falen. Na een half jaar nog steeds aantrekken/afstoten tussen "ex" (nooit echt serieus geworden) en mij. Al met al zijn we al bijna een jaar bezig. Eigenlijk te bizar voor woorden. Ik heb van alles al geprobeerd. Loslaten, voor mijzelf opkomen, er anders mee om gaan... Er anders naar te kijken. Net als ik er een beetje uit ben, komt hij weer aankakken.
Ik kan het niet over mijn hart krijgen hem te blokkeren, omdat hij het mij eerder verweet (wel op FB gedaan). Hij stelde nog iets van FWB voor, maar afgewezen omdat ik nog teveel gevoelens heb (altijd open over geweest) en dat was juist het issue: serieus daten. We blijven maar cickels draaien. Voor hem is het nog niet af... Wat dat ook moge betekenen.
Ik weet het niet meer, ben nu echt aan het einde van mijn Latijn...
[ Bericht 5% gewijzigd door MidnightB00m op 19-05-2016 16:54:52 ]
Ik kan het niet over mijn hart krijgen hem te blokkeren, omdat hij het mij eerder verweet (wel op FB gedaan). Hij stelde nog iets van FWB voor, maar afgewezen omdat ik nog teveel gevoelens heb (altijd open over geweest) en dat was juist het issue: serieus daten. We blijven maar cickels draaien. Voor hem is het nog niet af... Wat dat ook moge betekenen.
Ik weet het niet meer, ben nu echt aan het einde van mijn Latijn...
[ Bericht 5% gewijzigd door MidnightB00m op 19-05-2016 16:54:52 ]
Het is stom om weer alleen seks te hebben, doe ik alleen mijzelf pijn mee. Het is een complexe situatie met bindingsangst (heb ik gehoord van bekenden van hem) en vermoedde ik al. Dat vond ik niet erg, omdat ik veel om hem geef. Maar daarnaast spelen er ook nog toekomstplannen en dromen aan beide kanten. Plus tijdgebrek van zijn kant. Eigenlijk was ik binnen twee maanden gedoemd. En toch kunnen we het niet loslaten. Maar iemand moet er gewoon echt een punt achter zetten en is mij nog niet gelukt...quote:Op donderdag 19 mei 2016 17:04 schreef mitchelll0181 het volgende:
Kan het wat worden ? Vol er voor gaan
Kan het niks worden ? Contact verbreken
Is het misschien een idee om dit met een psycholoog te bespreken? Je komt er zelf zo niet uit.quote:
[..]
Het is stom om weer alleen seks te hebben, doe ik alleen mijzelf pijn mee. Het is een complexe situatie met bindingsangst (heb ik gehoord van bekenden van hem) en vermoedde ik al. Dat vond ik niet erg, omdat ik veel om hem geef. Maar daarnaast spelen er ook nog toekomstplannen en dromen aan beide kanten. Plus tijdgebrek van zijn kant. Eigenlijk was ik binnen twee maanden gedoemd. En toch kunnen we het niet loslaten. Maar iemand moet er gewoon echt een punt achter zetten en is mij nog niet gelukt...
Je moet het beeindigen. Of hij kan jou geven wat je wil, of je blijft jezelf pijnigen met kleine beetjes van een droom die nooit realiteit zal worden. Er liggen andere mannen in de toekomst, mannen die jou enorm gelukkig kunnen en zullen maken! Zo lang je deze dysfunctionele relatie niet laat gaan, ontzeg je jezelf de mogelijkheid tot dat geluk!
Ik weet dat het definitief opgeven van hoop moeilijker is dan stiekem toch blijven hopen dat een slechte relatie ooit gaat werken, maar dat is niet zo. Als hij ECHT voor je wil gaan, dan maakt hij de tijd en energie voor je vrij. Kan hij het niet, dan ben je alleen maar gedoemd om permanent ongelukkig met hem te zijn.
Ignorance is bliss
Ik heb mezelf voorgehouden niet op de Facebook van mijn ex te kijken de eerste maanden, maar soms faal ik wel. Ik wil geen contact, en gezien hoe veel beter ik me voel is dat een goede keuze. Ergens denk ik gewoon dat zij alweer dikke lol heeft en er overheen is, ondanks dat ik ook wel beter weet, aangezien ze tijdens de breuk nog aangaf enorm veel van me te houden en vlinders in haar buik kreeg van me.
Ik voel me bij tijd en wijlen zo afgewezen. Ik weet dat ik niet elke vrouw gelukkig kan maken, en afwijzing hoort bij het leven, maar wat kan het soms zwaar zijn. Ik ga in ieder geval door met mijn leven, op zoek naar een andere vrouw die ik heel gelukkig kan maken met al het moois wat ik te bieden heb.
Wat betreft mezelf 'blootstellen' aan haar activiteiten online, ik ga hier gewoon minimaal een maand, liever 2 maanden mee wachten. Ik heb gewoon het idee dat als ik dit nu al mondjesmaat ga doen, het veel harder aankomt dan wanneer ik dit na een paar maanden verwerking en acceptatie doe.
Wat denken jullie hiervan?
Ik voel me bij tijd en wijlen zo afgewezen. Ik weet dat ik niet elke vrouw gelukkig kan maken, en afwijzing hoort bij het leven, maar wat kan het soms zwaar zijn. Ik ga in ieder geval door met mijn leven, op zoek naar een andere vrouw die ik heel gelukkig kan maken met al het moois wat ik te bieden heb.
Wat betreft mezelf 'blootstellen' aan haar activiteiten online, ik ga hier gewoon minimaal een maand, liever 2 maanden mee wachten. Ik heb gewoon het idee dat als ik dit nu al mondjesmaat ga doen, het veel harder aankomt dan wanneer ik dit na een paar maanden verwerking en acceptatie doe.
Wat denken jullie hiervan?
Ignorance is bliss
In de praktijk (zie mij ook als voorbeeld), werkt het gewoon het beste om elkaar van social media te verwijderen én te blokkeren. Anders krijg je getouwtrek en de verleiding via internet is zeer groot om toch even te gaan kijken, een bericht te sturen etc. Vaak weer terug bij af.quote:
Ik heb mezelf voorgehouden niet op de Facebook van mijn ex te kijken de eerste maanden, maar soms faal ik wel. Ik wil geen contact, en gezien hoe veel beter ik me voel is dat een goede keuze. Ergens denk ik gewoon dat zij alweer dikke lol heeft en er overheen is, ondanks dat ik ook wel beter weet, aangezien ze tijdens de breuk nog aangaf enorm veel van me te houden en vlinders in haar buik kreeg van me.
Ik voel me bij tijd en wijlen zo afgewezen. Ik weet dat ik niet elke vrouw gelukkig kan maken, en afwijzing hoort bij het leven, maar wat kan het soms zwaar zijn. Ik ga in ieder geval door met mijn leven, op zoek naar een andere vrouw die ik heel gelukkig kan maken met al het moois wat ik te bieden heb.
Wat betreft mezelf 'blootstellen' aan haar activiteiten online, ik ga hier gewoon minimaal een maand, liever 2 maanden mee wachten. Ik heb gewoon het idee dat als ik dit nu al mondjesmaat ga doen, het veel harder aankomt dan wanneer ik dit na een paar maanden verwerking en acceptatie doe.
Wat denken jullie hiervan?
Ik geloofde hier nooit zo in, maar het is tegenwoordig echt beter zo en makkelijker voor het proces. Kan je eventueel later altijd weer eens contact opnemen als je daar nog behoefte aan hebt en als je daar klaar voor bent. Cold turkey is echt het beste (zie OP).
Heb je haar na de breuk dan weer getroffen?
Ik heb haar gelukkig niet getroffen, wil ik graag ook zo houden. Verder heb je gelijk man. Het is m'n ex, waarom zou ik nog contact willen. Het hoofdstuk is gesloten, op naar een nieuw meisje.quote:
[..]
In de praktijk (zie mij ook als voorbeeld), werkt het gewoon het beste om elkaar van social media te verwijderen én te blokkeren. Anders krijg je getouwtrek en de verleiding via internet is zeer groot om toch even te gaan kijken, een bericht te sturen etc. Vaak weer terug bij af.
Ik geloofde hier nooit zo in, maar het is tegenwoordig echt beter zo en makkelijker voor het proces. Kan je eventueel later altijd weer eens contact opnemen als je daar nog behoefte aan hebt en als je daar klaar voor bent. Cold turkey is echt het beste (zie OP).
Heb je haar na de breuk dan weer getroffen?
Ignorance is bliss
Ik ben na een relatie van twee jaar sinds twee weken weer vrijgezel. Hij heeft het met mij uitgemaakt, heel mijn lijf doet nog steeds pijn en ik heb nog steeds geen idee hoe ik hiermee moet omgaan. Ik mis wie hij was, en wat we hadden. Ik mis het dat ik in het begin van onze relatie vroeg in de avond bij hem terechtkon, hij voor me kookte en we de volgende ochtend/middag urenlang in bed bleven liggen om te knuffelen en elkaar te vertellen hoeveel we van elkaar hielden. Ik mis het dat hij me in het begin meenam naar musea, naar concerten en de duinen in – bijna ieder weekend samen iets leuks, en zonder dat hij daarvoor terugverwachtte dat ik dan op diezelfde plek vervolgens seks met hem of mezelf had.
Ik probeer maar zo veel mogelijk mijn verstand te gebruiken. Ik wil hem terug, zoals hij was, maar die man bestond al lang niet meer. De man die hij de laatste tijd was geworden, mis ik niet. Ik mis het niet om ieder weekend in m'n eentje thuis door te brengen, omdat de weekenden voor zijn vrienden waren gereserveerd. Ik mis het niet dat hij bijna alleen doordeweeks en dan meestal pas om 22.00 uur tijd voor me had, dat we midden in de nacht pas gingen slapen en dat ik dan om 06.00 met een hoofd vol slaaprimpels weer moest opstaan voor mijn werk. Ik mis het niet dat hij wekenlang met zijn vrienden op vakantie ging naar verre oorden en hij zichzelf als de mannelijke variant van Moeder Theresa zag omdat hij mij 1 keer in onze relatie een weekendje meenam naar België - wat ik vervolgens zelf voor twee personen mocht betalen. Nee, deze egoïst mis ik niet.
[verwijderd wegens herkenbaarheid]
....en toch blijf ik met mijn gevoel hopen dat hij straks weer voor mijn deur staat om me terug te nemen. Maar mijn verstand hoopt dat hij een heel eind uit mijn buurt blijft, omdat ik weet dat ik uiteindelijk beter af ben zonder hem. Shit… Ik wou dat ik de hoeveelheid die ik nog steeds van hem hou kon omzetten in eigenwaarde.
[ Bericht 17% gewijzigd door Schone_Lei op 22-05-2016 15:59:58 ]
Ik probeer maar zo veel mogelijk mijn verstand te gebruiken. Ik wil hem terug, zoals hij was, maar die man bestond al lang niet meer. De man die hij de laatste tijd was geworden, mis ik niet. Ik mis het niet om ieder weekend in m'n eentje thuis door te brengen, omdat de weekenden voor zijn vrienden waren gereserveerd. Ik mis het niet dat hij bijna alleen doordeweeks en dan meestal pas om 22.00 uur tijd voor me had, dat we midden in de nacht pas gingen slapen en dat ik dan om 06.00 met een hoofd vol slaaprimpels weer moest opstaan voor mijn werk. Ik mis het niet dat hij wekenlang met zijn vrienden op vakantie ging naar verre oorden en hij zichzelf als de mannelijke variant van Moeder Theresa zag omdat hij mij 1 keer in onze relatie een weekendje meenam naar België - wat ik vervolgens zelf voor twee personen mocht betalen. Nee, deze egoïst mis ik niet.
[verwijderd wegens herkenbaarheid]
....en toch blijf ik met mijn gevoel hopen dat hij straks weer voor mijn deur staat om me terug te nemen. Maar mijn verstand hoopt dat hij een heel eind uit mijn buurt blijft, omdat ik weet dat ik uiteindelijk beter af ben zonder hem. Shit… Ik wou dat ik de hoeveelheid die ik nog steeds van hem hou kon omzetten in eigenwaarde.
[ Bericht 17% gewijzigd door Schone_Lei op 22-05-2016 15:59:58 ]
"If you don't eat yer meat, you can't have any pudding! How can you have any pudding if you don't eat yer meat?"
Knap van je! Hoe is het nu met je en met de rest?quote:
[..]
Ik heb haar gelukkig niet getroffen, wil ik graag ook zo houden. Verder heb je gelijk man. Het is m'n ex, waarom zou ik nog contact willen. Het hoofdstuk is gesloten, op naar een nieuw meisje.
Ik heb contact nu ook verbroken via social media. Komen we allebei niet meer in de verleiding. Bedankt voor je bericht, had ik echt even nodig!
Sterkte Schone Lij, klinkt niet als een leuke relatie. Probeer inderdaad dan aan je eigenwaarde te werken.
Vandaag een voor mij historische stap gezeg, ik heb haar geblokkeerd op Facebook.
Telefonisch niet meer gesproken sinds.. januari of zo, we bleven ondanks alles toch een soort van vrienden met geregeld een pauze ertussen, maar nu wel een beetje klaar mee en ik moest het gewoon doen.. eindelijk!
Als echte SUPERverliefde stalker
heb ik haar nooit helemaal los kunnen laten, al 12+ jaar verliefd gebleven ondanks dat ze in de tussenliggende jaren getrouwd is, gescheiden, relaties met anderen en nu weer opnieuw verloofd sinds een paar dagen.
Altijd maar gezellig praten en doen, met de onbeantwoorde gevoelend van mijn kant, en soms een sporadisch hintje of blik of aanraking van haar kant waar mijn hart zich dan wanhopig aan vastgreep. Laaaaaaange tijd
8 jaar geleden zag ik op haar facebook dat ze ging trouwen, toen moest ik echt snel naar het toilet om een potje FLINk te gaan janken, hope crushed again! Niet normaal hoe m'n gevoel toen ingestort was, en zeker niet gezond hoeveel invloed at op m'n psyche had.
2 dagen geleden zag ik dat ze opnieuw verloofd was, en m'n gedachte was eigenlijk 'oh' en 'meh' zonder verdere emotie voor langer dan 2 minuten.
Oh mijn god.. het moment was er blijkbaar..
Dit was eindelijk het punt dat ik het besluit heb genomen, en mezelf niet meer voorlieg wanneer ik zeg dat ik er overeen ben na al die jaren.
Ik voel me vrij
Telefonisch niet meer gesproken sinds.. januari of zo, we bleven ondanks alles toch een soort van vrienden met geregeld een pauze ertussen, maar nu wel een beetje klaar mee en ik moest het gewoon doen.. eindelijk!
Als echte SUPERverliefde stalker
heb ik haar nooit helemaal los kunnen laten, al 12+ jaar verliefd gebleven ondanks dat ze in de tussenliggende jaren getrouwd is, gescheiden, relaties met anderen en nu weer opnieuw verloofd sinds een paar dagen.Altijd maar gezellig praten en doen, met de onbeantwoorde gevoelend van mijn kant, en soms een sporadisch hintje of blik of aanraking van haar kant waar mijn hart zich dan wanhopig aan vastgreep. Laaaaaaange tijd
8 jaar geleden zag ik op haar facebook dat ze ging trouwen, toen moest ik echt snel naar het toilet om een potje FLINk te gaan janken, hope crushed again! Niet normaal hoe m'n gevoel toen ingestort was, en zeker niet gezond hoeveel invloed at op m'n psyche had.
2 dagen geleden zag ik dat ze opnieuw verloofd was, en m'n gedachte was eigenlijk 'oh' en 'meh' zonder verdere emotie voor langer dan 2 minuten.
Oh mijn god.. het moment was er blijkbaar..
Dit was eindelijk het punt dat ik het besluit heb genomen, en mezelf niet meer voorlieg wanneer ik zeg dat ik er overeen ben na al die jaren.
Ik voel me vrij
It is possible to commit no mistakes and still lose. That is not a weakness, that is life.
Heel goed! Het zal misschien nog een tijd blijven steken, maar het is echt een kwestie van gewend raken aan geen contact meer met hem hebben, hij verdwijnt dan vanzelf uit je dagelijkse gedachten. En nu 0% contact he! Eerst het pijnlijkst, later het best. Pas als je hem helemaal uit je systeem hebt kun je weer normaal over hem denken.quote:
[..]
Knap van je! Hoe is het nu met je en met de rest?
Ik heb contact nu ook verbroken via social media. Komen we allebei niet meer in de verleiding. Bedankt voor je bericht, had ik echt even nodig!
Sterkte Schone Lij, klinkt niet als een leuke relatie. Probeer inderdaad dan aan je eigenwaarde te werken.
Met mij gaat het vrij goed. Soms is het moeilijk, en ik voel me soms wel alleen, boos, onzeker. Het gaat echter sneller beter dan gedacht, haar gewoon helemaal uit mijn leven snijden werkt tot nu toe, alleen geblokt op Facebook heb ik nog niet.
De hele situatie dwingt me ook mijn onzekerheden te lijf te gaan, ik vecht, maar constructief. Wellicht door mijn kindertijd ben ik zo geprogrammeerd dat ik mezelf minderwaardig vind en iedereen als veel beter zie, daar vecht ik nu tegen en begin ik andere perspectiven te zien, wel heel fijn.
Ignorance is bliss
Goed om te lezen dat je vecht. Ongeacht wat voor kindertijd je gehad heb, het enige wat je kan doen is aan jezelf werken en dat doe je! Je hoeft haar niet te 'blokkeren'. Je kan haar ook onzichtbaar maken, weet niet precies hoe je uit elkaar gegaan ben met haar? Uiteraard is blokkeren wel een stuk beter imo, gezien je dan ook niks meer kan zien van haar als je een terugval heb en besluit op haar FB te kijken.quote:
[..]
Heel goed! Het zal misschien nog een tijd blijven steken, maar het is echt een kwestie van gewend raken aan geen contact meer met hem hebben, hij verdwijnt dan vanzelf uit je dagelijkse gedachten. En nu 0% contact he! Eerst het pijnlijkst, later het best. Pas als je hem helemaal uit je systeem hebt kun je weer normaal over hem denken.
Met mij gaat het vrij goed. Soms is het moeilijk, en ik voel me soms wel alleen, boos, onzeker. Het gaat echter sneller beter dan gedacht, haar gewoon helemaal uit mijn leven snijden werkt tot nu toe, alleen geblokt op Facebook heb ik nog niet.
De hele situatie dwingt me ook mijn onzekerheden te lijf te gaan, ik vecht, maar constructief. Wellicht door mijn kindertijd ben ik zo geprogrammeerd dat ik mezelf minderwaardig vind en iedereen als veel beter zie, daar vecht ik nu tegen en begin ik andere perspectiven te zien, wel heel fijn.
Tadumtiedum.
Precies dit. Als ik eraan denk dat 'mijn' meisje met een andere kerel zou kunnen rotzooien nu dan breekt het zweet me uit, terwijl ik daar totaal geen invloed, inspraak of wat dan meer over mag hebben. Het idee gewoon. Ik denk stiekem eigenlijk; 'iedereen moet met z'n poten van d'r afblijven'. Maar dat is veel te fucking egoistisch ook weer...quote:
[..]
Bedankt man, dat doe ik ook. Er zit op die eenzame momenten nog wel echt zo'n knagend stemmetje in me dat schreeuwt om haar te appen, vragen hoe ze me in hemelsnaam kan dumpen voor een paar activiteiten, maar die negeer ik.
Die eer wil ik ook aan mezelf houden. Ze zal me nooit zien smeken of iets dergelijks. Ik ga gewoon voor mijn eigen ding en hoe vreselijk de gedachte nu ook is dat ze dingen met andere mannen gaat doen, ik laat haar los en met de tijd zal het wel beter gaan.
Gloeiende, gloeiende, gloeiende!
Zijn wel goed uit elkaar gegaan, maar ik heb haar daarom juist ontvolgd, haar beste vriendinnen ook, uit snapchat gemieterd. Juist omdat ik nog dingen voor haar voelde wil ik geen contact of iets van haar zien.quote:
[..]
Goed om te lezen dat je vecht. Ongeacht wat voor kindertijd je gehad heb, het enige wat je kan doen is aan jezelf werken en dat doe je! Je hoeft haar niet te 'blokkeren'. Je kan haar ook onzichtbaar maken, weet niet precies hoe je uit elkaar gegaan ben met haar? Uiteraard is blokkeren wel een stuk beter imo, gezien je dan ook niks meer kan zien van haar als je een terugval heb en besluit op haar FB te kijken.
Ignorance is bliss
Langzaamaan accepteer ik het meer. Houd ook in gedachten dat jij ook dingen met andere chicks gaat doen, vindt zij ook niet fijn. Zo gaat het gewoon. Doe gewoon je eigen ding, en vind altijd dat elke chick blij met jou zou moeten zijn!quote:
[..]
Precies dit. Als ik eraan denk dat 'mijn' meisje met een andere kerel zou kunnen rotzooien nu dan breekt het zweet me uit, terwijl ik daar totaal geen invloed, inspraak of wat dan meer over mag hebben. Het idee gewoon. Ik denk stiekem eigenlijk; 'iedereen moet met z'n poten van d'r afblijven'. Maar dat is veel te fucking egoistisch ook weer...
Ignorance is bliss
De laatste dagen gaat het iets moeilijker. Ik zag haar een paar dagen geleden en sindsdien ben ik een beetje van m'n apropo. Ik droom nog vaak over haar en het lege gevoel bekruipt me nog vaak. Vooral, nogsteeds, de gedachte dat ze ooit iets met een andere man gaat doen, mijn meisje, getver.
Ik heb wel minder stress sinds het uit is en ik weet dat het de goede beslissing is. Over het algemeen gaat het me nogsteeds makkelijker en beter af dan ik dacht, dus daar ben ik blij mee. Het is nu gewoon een kwestie van de neus in de goede richting. Ik probeer niet terug te vallen in zelfschuld, want ik weet gewoon dat ik alles gegeven heb, iedereen om me heen bevestigt dit ook. Alleen het denken en feit dat ik wat angstklachten heb maakt het soms wel moeilijk, ik ben vrij uitgeblust van al het nadenken momenteel.
Ik weet echter dat ik het goed doe en ga gewoon zo door.
Hoe is het met jullie?
Ik heb wel minder stress sinds het uit is en ik weet dat het de goede beslissing is. Over het algemeen gaat het me nogsteeds makkelijker en beter af dan ik dacht, dus daar ben ik blij mee. Het is nu gewoon een kwestie van de neus in de goede richting. Ik probeer niet terug te vallen in zelfschuld, want ik weet gewoon dat ik alles gegeven heb, iedereen om me heen bevestigt dit ook. Alleen het denken en feit dat ik wat angstklachten heb maakt het soms wel moeilijk, ik ben vrij uitgeblust van al het nadenken momenteel.
Ik weet echter dat ik het goed doe en ga gewoon zo door.
Hoe is het met jullie?
Ignorance is bliss
Weer even een update van deze kant, heeft hier ook wel redelijk betrekking op. Heb haar dit weekend weer gesproken; d'r buurvrouw is helaas overleden en daar was ze vrij close mee, dus heb haar gecondoleerd en even gevraagd hoe het was. We bleven even door appen daarna, waarin wat grapjes gemaakt werden, waarbij ze twee keer iets liet ontvallen in de trant van 'nou, dan moet je maar hier komen'. Ik heb haar toen gezegd dat ze op moest passen wat ze zei, want ik zou het zo doen. Het bleef allemaal vrij luchtig, maar het sloeg om toen we het over d'r 'technische problemen' had; kuren met haar laptop en telefoon. Ze grapte dat ze vanaf nu alleen nog op technische mannen zou tinderen (we hebben elkaar ook gevonden op tinder). Ze vertelde dat een vriendin van haar mij erop was tegengekomen, en dat ze zelf ook al veel mensen was tegengekomen die met mij bevriend zijn. Hierop zei ik dat ik dat allemaal niet hoefde te weten, dat ze dat weer deed en dergelijke. Toen zei ze; 'wees maar niet bang, niemand is zo leuk als jou'. Het was een whatsapp-gesprek, dus geen willekeurige flap-uit. Ik heb hierop gezegd 'waarom zeg je dat nou?'quote:
[..]
Langzaamaan accepteer ik het meer. Houd ook in gedachten dat jij ook dingen met andere chicks gaat doen, vindt zij ook niet fijn. Zo gaat het gewoon. Doe gewoon je eigen ding, en vind altijd dat elke chick blij met jou zou moeten zijn!
Ze verontschuldigde zich daarvoor en zei dat ze moe was, niet meer zo helder nadacht en het heel fijn was om met me te praten, en me daardoor nóg meer mist. Ik heb haar gezegd dat ze het zichzelf niet kwalijk moest nemen, maar eigenlijk weet ik niet echt wat ik ermee moet. Dit is niet de eerste keer geweest dat ze dingen zegt zoals dat ze mij heel erg mist en dergelijke. Het is echt facking dom eigenlijk dat ik steeds weer meegesleurd wordt in die dingen omdat ik dan teruggeslagen word. Ik krijg er weer valse (?) hoop van. Ik wil d'r eigenlijk in d'r ogen kunnen aankijken dan vragen wat ze er nu allemaal mee wil bereiken steeds, maar dat zou betekenen dat ik weer met d'r moet afspreken. Ik heb er nu nog niet zoveel mee gedaan, omdat ik haar de ruimte wil geven om het verlies van haar buurvrouw te verwerken. Maar ik zit wel in dubio; moet ik hier weer om duidelijkheid gaan vragen of moet ik het maar weer laten gaan en blijven zitten met de vraag; 'hoe zeker is ze nog van haar zaak?'
Erg frustrerend allemaal...
Gloeiende, gloeiende, gloeiende!
Ik ga weer schrijven, zal wel weer een hele lap tekst worden maarja.. 't kan me momenteel niet zoveel schelen 't moet gewoon weg.
Er is sinds ik dat mailtje heb gestuurd heel veel gebeurd. In principe eigenlijk niets negatiefs met m'n ex, maar wel met mij en dingen die met met m'n ex te maken hadden, en hoe ik me daarbij voel versterkt dat alleen maar. Ten eerste te maken gehad met bedrog, flink diepe snee in m'n vertrouwen, kan eigenlijk nog steeds niet geloven dat dat kutwijf (zogenaamde vriendin) daadwerkelijk heeft toegegeven dat ze mij opzettelijk heeft genaaid toen. Ten tweede het vriendje die zich leuk komt bemoeien door een paar doodsbedreigingen naar m'n hoofd te gooien. Ten derde het vriendje en de maatjes van het vriendje die mijn familie hierin betrekken en via haar veel over m'n thuissituatie te weten zijn gekomen en hier ook leuk op hebben ingespeeld. Soort van uit de kast jagen, nou dat is ze goed gelukt.
Ook leuk allemaal tijdens m'n examens, alsof ik nog niet genoeg shit aan m'n hoofd had. Mede door dat hele concentratie kwijt, dus het is maar afwachten of ik wel ga slagen. Vanaf toen is het eigenlijk alleen maar minder gegaan, tot op het moment dat ik weer liep te dwalen s' nachts om rust in m'n hoofd te krijgen. Ook veel slapeloze nachten, zelfs in de examenperiode, goed slapen lukte niet meer en had (heb) veel last van nachtmerries en slechte dromen.
Ik las m'n oude topic nog een keer, met deze post:
Ik ben soms onzeker, weet niet wat ik moet zeggen en ben van verlegen naar koudhartig gegaan, althans bij de meeste die interesse tonen. M'n oude gevoel is een beetje ondergesneeuwd, ik hou me er mee bezig maar tegelijkertijd wil ik er niets van weten.
Wat ben ik voor meerwaarde? Ja als ik goed in m'n vel zit zou 't geweldig zijn, kan ik je altijd laten lachen en verdien je alles in de wereld en ben ik ook niet bang om dat te laten zien, en blijkbaar straal ik dat dan ook uit. Echter als ik me shit voel door een thuissituatie, zal ik misschien niet meer zo opgefokt zijn, maar dan heb ik dat niet. Tenminste, dat denk ik.
Ik besloot een random nacht weer oude filmpjes en foto's te gaan kijken van m'n ex en ik. En het gaf me een raar gevoel om haar lachend met mij op een foto te zien, net alsof 't onmogelijk was. Nog raarder dat ik precies kon zien op welke foto ze echt blij was en op welke foto ze "lachte voor de camera", zie 't in dr ogen als ze echt blij is. Dat maakte mezelf ook vrolijk, die lach, 't straalde geluk uit. Net zoals al die spraakmemo's, hoe raar het ook is om haar zo te horen praten tegen mij, maar iedereen zou gewoon vrolijk worden als je hoort hoe blij ze wel niet was soms. En de oude klassenfoto van 2 jaar terug waar ik naast d'r zat, same story, alle spullen (cadeautjes) die ik nog van d'r heb hetzelfde verhaal.
Ik voelde me daarna ziek, en weer volop herinneringen aan vroeger. Langs de sloot gelopen waar ik bijna verzopen ben, langs het spoor gezeten waar een oude vrouw me wegtrok omdat ze dacht dat 't niet zo goed met me ging, langs de rotonde gelopen waar ik een tijdje terug bijna ben aangereden, en ik vroeg me af wat er in godsnaam nou mis was. Waarom voelde ik me zo ellendig, waarom kon ik niet gewoon blij zijn zoals de rest van al m'n leeftijdsgenoten. Ik kreeg weer negatieve gevoelens die ik vroeger heb gehad. Angst, was ik wel goed genoeg? Waren mensen wel dankbaar voor m'n hulp? Twijfels en maar blijven twijfelen, ik herkende het en besloot weer m'n gedachtes te uiten bij m'n psych.
Ze herkende me in hoe ik me voelde, zei dat het haar herinnerde aan hoe ik me opstelde toen ik net bij haar kwam voor hulp. Ze vroeg wat er mis was en het eerste wat ik zei is dat ik m'n ex mis en constant aan alle negatieve dingen herinnerd wordt door de negatieve shit die naast me gebeurt. Ik vroeg me af of ik nou echt zo'n slecht hart had, en ze herinnerde mij aan alles waar we doorheen zijn gekomen, en hoe goed het ging op het laatst en dat ik zo trots was op mezelf. Ze zei dat het goedkwam, dat ik negatieve gedachtes moest loslaten omdat ik niet meer ben wie ik toen was, en dat als ik mezelf ervan zou blijven beschuldigen dat ik er nooit bovenop zou komen, en daar zat wel wat in vond ik.
Ik heb haar de mail laten lezen die m'n ex stuurde, en heb haar verteld dat het nu gewoon rustig is en dat we gewoon normaal tegen elkaar doen. Was nog gewoon mogelijk om een normaal gesprek na 't examen te hebben. Ik had haar nog netflix gestuurd, had dat liever irl willen doen al een tijdje, maar vond het nu nog niet goed om dat te doen, dus maar via de mail gedaan. Heb m'n psych toen verteld over wat er is gebeurd voor ik de mail stuurde, en ze heeft toen gezegd dat ik het niet als een "vijandige actie" moest zien, maar dat het gewoon meer rust schept en dat ze er waarschijnlijk nog gewoon voor me zou zijn in nood.
Ze begon er toen ook over dat ik m'n initiatief had getoond om haar succes te wensen, en daar was ze trots op omdat het bleek van respect, en dat was dus ook wederzijds.
Ze herinnerde me ook aan het verjaardagskaartje die ik vorig jaar voor haar had gemaakt, en ze zei dat m'n ex waarschijnlijk ook nog wel een verjaardagskaartje zou sturen als ik jarig ben, alleen dat ik daar dan ook gewoon normaal op moet reageren en het zien als een goed gebaar. Ik word 19 btw, voel me al oud
16 juni krijgen wij de uitslag, en ze raadde het me af om weer te mailen hoe 't verliep gezien ik al had gezegd dat ik d'r op de uitreiking zou feliciteren. Als ze interesse had in m'n cijfers zou ze daar zelf wel over mailen... En toen kwam het praatje over dat ik na de uitreiking beter ff totale rust zoek, een weg moet vinden in een nieuw soort leven en dat het beter is om dan een tijd geen contact op te nemen, tot er wat tijd verstreken is, zodat we dan ook niet meer van die kinderachtige ruzies hebben en het contact wat begripvoller zou zijn. En dat lijkt me zelf heel erg slim, contact kan altijd nog, ze is niet zomaar overleden o.i.d. Zolang er begrip is van 2 kanten is er eigenlijk niets aan de hand, en als ik m'n eigen draai vind en me daarin comfortabel voel kan ik er ook een stuk beter mee omgaan, en dan bel ik d'r wel een keertje op.
En dan ff iets compleet anders.
Ik ging ook laatst wat met een goede vriendin afspreken, had al 't vermoeden dat ze mij niet als "normale vriend" zag. Nu werd dat vermoeden al gedeeltelijk bevestigd omdat ze het had uitgemaakt met haar vriend. Naja goed ik denk we kunnen 't toch gewoon gezellig maken. Toen we terugkwamen van het feest deed ze heel aanhankelijk, op m'n schouders leunen, hele tijd zeggen hoe moe ze wel niet was. Op een gegeven moment "kon" ze niet meer, dus heb haar t laatste stukje naar huis gedragen, ze had ook iets teveel op.
Eenmaal bij haar thuis haar eerst op de bank gelegd, toen alle troep van vanmiddag nog opgeruimd en toen vroeg ze of ik nog ff serie wilde kijken. Tijdens het serie kijken legde ze haar hoofd op m'n schouder, ik kriebelde een beetje haar rug en na een paar minuten viel ze weg. Op dat moment dacht ik aan m'n ex, hoe ik altijd door d'r haar streelde tijdens serie kijken en ik kreeg een heel ellendig gevoel naast haar. Ik werd een beetje verdrietig en stopte met d'r rug te kriebelen. Ze werd wakker en vroeg waarom ik stopte, heb toen gezegd dat m'n arm moe werd maar toen vroeg ze of ik nog heel even door wou gaan. Toen draaide ze d'r hoofd naar me toe, zei ze dat ik lief was en probeerde me een kus op m'n mond te geven. Ik draaide uit paniek m'n hoofd weg en op dat moment ging 't ff helemaal fout in m'n hoofd en begon spontaan te janken. Ze maakte me rustig, deed heel begripvol en vroeg wat er aan de hand was.
Zij wist het verhaal niet helemaal m.b.t wat er allemaal gebeurd is tijdens de relatie met m'n ex en de tijd met de psycholoog daarna, ze wist maar een klein gedeelte omdat het gewoon geen leuke gespreksstof is. Ik heb haar gezegd dat ik het niet kon, ik zag haar als vriend en wilde dat niet verpesten. Ze toonde veel begrip, gaf me een knuffel en liet me op m'n gemak voelen. Ze werd zelf ook emotioneel van wat ik vertelde, en ze gaf toe me leuk te vinden maar ook geen vriendschap te willen verpesten na dit.
En dat is precies weer 't oude patroon. Gevoel blokkeert vertrouwen.
Nu probeer ik me bezig te houden, taal leren, theorie alvast voor rijles, sporten, afpsreken met vrienden etc. en dat helpt wel een beetje
En verdomme zeg, ik voel me echt opgelucht nu ik dit kwijt ben, holy shit alsof je een rugzak van 30KG na een vierdaagse lopen af mag doen.
Sorry dat 't zo lang is, ik uit gewoon m'n gevoel.
[ Bericht 0% gewijzigd door BredeBroeder op 31-05-2016 03:02:47 ]
Er is sinds ik dat mailtje heb gestuurd heel veel gebeurd. In principe eigenlijk niets negatiefs met m'n ex, maar wel met mij en dingen die met met m'n ex te maken hadden, en hoe ik me daarbij voel versterkt dat alleen maar. Ten eerste te maken gehad met bedrog, flink diepe snee in m'n vertrouwen, kan eigenlijk nog steeds niet geloven dat dat kutwijf (zogenaamde vriendin) daadwerkelijk heeft toegegeven dat ze mij opzettelijk heeft genaaid toen. Ten tweede het vriendje die zich leuk komt bemoeien door een paar doodsbedreigingen naar m'n hoofd te gooien. Ten derde het vriendje en de maatjes van het vriendje die mijn familie hierin betrekken en via haar veel over m'n thuissituatie te weten zijn gekomen en hier ook leuk op hebben ingespeeld. Soort van uit de kast jagen, nou dat is ze goed gelukt.
Ook leuk allemaal tijdens m'n examens, alsof ik nog niet genoeg shit aan m'n hoofd had. Mede door dat hele concentratie kwijt, dus het is maar afwachten of ik wel ga slagen. Vanaf toen is het eigenlijk alleen maar minder gegaan, tot op het moment dat ik weer liep te dwalen s' nachts om rust in m'n hoofd te krijgen. Ook veel slapeloze nachten, zelfs in de examenperiode, goed slapen lukte niet meer en had (heb) veel last van nachtmerries en slechte dromen.
Ik las m'n oude topic nog een keer, met deze post:
En toen ik dat stukje las na eerst de rest te hebben gelezen, herinnerde het me aan hoe blij ik toen was toen ik dat schreef. Het leek heel even alsof ik 't opnieuw meemaakte. Een moment van blij zijn, waarna ik brak. Begon mezelf af te vragen wat er nou zo leuk aan mij was. Waarom ze verliefd op me is geworden of waarom meisjes mij uberhaupt leuk vinden. Ik was zogenaamd een held omdat ik een meisje uit een depressie probeerde te trekken, maar blijkbaar was ik tegelijkertijd te zwak om dat meisje 100% los te laten.quote:
Nouja gister avond dus met dr gedate weer, we hadden geen plannen ofzo als een filmpje kijken ofzo dus in t begin maar broodjes gebakken en later naar dr kamer gegaan. Om een lang verhaal kort te maken, we lagen allebei in bed, en toen heb ik dr naar me toe getrokken voor een knuffel, dit ging een beetje stuntelig allemaal dus toen hebben we eerst ff gekeken hoe we zo close mogelijk konden knuffelen
Naja zij dus met 2 armen om me heen en een been over me heen op me, ik een beetje dr rug strelen, eerst over dr bovenbeen en later beetje over dr kont aaien, dit vond ze allemaal wel fijn. Nouu toen waren we zo een half uurtje intiem aan t knuffelen, beetje lieve woordjes tegen elkaar zeggen en toen had ik op t laatst gezegd dat ik van dr hield en heb ik dr een kusje gegegevn op dr mond, toen nog iets van 20 kusjes erna in de loop van tijd. Toen op een gegeven moment pakte ze ook mn hand vast en kwamen de kusjes weer, toen keken we elkaar een paar seconden aan en hebben we denk wel een goede 15 minuten lang gezoend
Ik ben soms onzeker, weet niet wat ik moet zeggen en ben van verlegen naar koudhartig gegaan, althans bij de meeste die interesse tonen. M'n oude gevoel is een beetje ondergesneeuwd, ik hou me er mee bezig maar tegelijkertijd wil ik er niets van weten. Wat ben ik voor meerwaarde? Ja als ik goed in m'n vel zit zou 't geweldig zijn, kan ik je altijd laten lachen en verdien je alles in de wereld en ben ik ook niet bang om dat te laten zien, en blijkbaar straal ik dat dan ook uit. Echter als ik me shit voel door een thuissituatie, zal ik misschien niet meer zo opgefokt zijn, maar dan heb ik dat niet. Tenminste, dat denk ik.
Ik besloot een random nacht weer oude filmpjes en foto's te gaan kijken van m'n ex en ik. En het gaf me een raar gevoel om haar lachend met mij op een foto te zien, net alsof 't onmogelijk was. Nog raarder dat ik precies kon zien op welke foto ze echt blij was en op welke foto ze "lachte voor de camera", zie 't in dr ogen als ze echt blij is. Dat maakte mezelf ook vrolijk, die lach, 't straalde geluk uit. Net zoals al die spraakmemo's, hoe raar het ook is om haar zo te horen praten tegen mij, maar iedereen zou gewoon vrolijk worden als je hoort hoe blij ze wel niet was soms. En de oude klassenfoto van 2 jaar terug waar ik naast d'r zat, same story, alle spullen (cadeautjes) die ik nog van d'r heb hetzelfde verhaal.
Ik voelde me daarna ziek, en weer volop herinneringen aan vroeger. Langs de sloot gelopen waar ik bijna verzopen ben, langs het spoor gezeten waar een oude vrouw me wegtrok omdat ze dacht dat 't niet zo goed met me ging, langs de rotonde gelopen waar ik een tijdje terug bijna ben aangereden, en ik vroeg me af wat er in godsnaam nou mis was. Waarom voelde ik me zo ellendig, waarom kon ik niet gewoon blij zijn zoals de rest van al m'n leeftijdsgenoten. Ik kreeg weer negatieve gevoelens die ik vroeger heb gehad. Angst, was ik wel goed genoeg? Waren mensen wel dankbaar voor m'n hulp? Twijfels en maar blijven twijfelen, ik herkende het en besloot weer m'n gedachtes te uiten bij m'n psych.
Ze herkende me in hoe ik me voelde, zei dat het haar herinnerde aan hoe ik me opstelde toen ik net bij haar kwam voor hulp. Ze vroeg wat er mis was en het eerste wat ik zei is dat ik m'n ex mis en constant aan alle negatieve dingen herinnerd wordt door de negatieve shit die naast me gebeurt. Ik vroeg me af of ik nou echt zo'n slecht hart had, en ze herinnerde mij aan alles waar we doorheen zijn gekomen, en hoe goed het ging op het laatst en dat ik zo trots was op mezelf. Ze zei dat het goedkwam, dat ik negatieve gedachtes moest loslaten omdat ik niet meer ben wie ik toen was, en dat als ik mezelf ervan zou blijven beschuldigen dat ik er nooit bovenop zou komen, en daar zat wel wat in vond ik.
Ik heb haar de mail laten lezen die m'n ex stuurde, en heb haar verteld dat het nu gewoon rustig is en dat we gewoon normaal tegen elkaar doen. Was nog gewoon mogelijk om een normaal gesprek na 't examen te hebben. Ik had haar nog netflix gestuurd, had dat liever irl willen doen al een tijdje, maar vond het nu nog niet goed om dat te doen, dus maar via de mail gedaan. Heb m'n psych toen verteld over wat er is gebeurd voor ik de mail stuurde, en ze heeft toen gezegd dat ik het niet als een "vijandige actie" moest zien, maar dat het gewoon meer rust schept en dat ze er waarschijnlijk nog gewoon voor me zou zijn in nood.
Ze begon er toen ook over dat ik m'n initiatief had getoond om haar succes te wensen, en daar was ze trots op omdat het bleek van respect, en dat was dus ook wederzijds.
Ze herinnerde me ook aan het verjaardagskaartje die ik vorig jaar voor haar had gemaakt, en ze zei dat m'n ex waarschijnlijk ook nog wel een verjaardagskaartje zou sturen als ik jarig ben, alleen dat ik daar dan ook gewoon normaal op moet reageren en het zien als een goed gebaar. Ik word 19 btw, voel me al oud
16 juni krijgen wij de uitslag, en ze raadde het me af om weer te mailen hoe 't verliep gezien ik al had gezegd dat ik d'r op de uitreiking zou feliciteren. Als ze interesse had in m'n cijfers zou ze daar zelf wel over mailen... En toen kwam het praatje over dat ik na de uitreiking beter ff totale rust zoek, een weg moet vinden in een nieuw soort leven en dat het beter is om dan een tijd geen contact op te nemen, tot er wat tijd verstreken is, zodat we dan ook niet meer van die kinderachtige ruzies hebben en het contact wat begripvoller zou zijn. En dat lijkt me zelf heel erg slim, contact kan altijd nog, ze is niet zomaar overleden o.i.d. Zolang er begrip is van 2 kanten is er eigenlijk niets aan de hand, en als ik m'n eigen draai vind en me daarin comfortabel voel kan ik er ook een stuk beter mee omgaan, en dan bel ik d'r wel een keertje op.
En dan ff iets compleet anders.
Ik ging ook laatst wat met een goede vriendin afspreken, had al 't vermoeden dat ze mij niet als "normale vriend" zag. Nu werd dat vermoeden al gedeeltelijk bevestigd omdat ze het had uitgemaakt met haar vriend. Naja goed ik denk we kunnen 't toch gewoon gezellig maken. Toen we terugkwamen van het feest deed ze heel aanhankelijk, op m'n schouders leunen, hele tijd zeggen hoe moe ze wel niet was. Op een gegeven moment "kon" ze niet meer, dus heb haar t laatste stukje naar huis gedragen, ze had ook iets teveel op.
Eenmaal bij haar thuis haar eerst op de bank gelegd, toen alle troep van vanmiddag nog opgeruimd en toen vroeg ze of ik nog ff serie wilde kijken. Tijdens het serie kijken legde ze haar hoofd op m'n schouder, ik kriebelde een beetje haar rug en na een paar minuten viel ze weg. Op dat moment dacht ik aan m'n ex, hoe ik altijd door d'r haar streelde tijdens serie kijken en ik kreeg een heel ellendig gevoel naast haar. Ik werd een beetje verdrietig en stopte met d'r rug te kriebelen. Ze werd wakker en vroeg waarom ik stopte, heb toen gezegd dat m'n arm moe werd maar toen vroeg ze of ik nog heel even door wou gaan. Toen draaide ze d'r hoofd naar me toe, zei ze dat ik lief was en probeerde me een kus op m'n mond te geven. Ik draaide uit paniek m'n hoofd weg en op dat moment ging 't ff helemaal fout in m'n hoofd en begon spontaan te janken. Ze maakte me rustig, deed heel begripvol en vroeg wat er aan de hand was.
Zij wist het verhaal niet helemaal m.b.t wat er allemaal gebeurd is tijdens de relatie met m'n ex en de tijd met de psycholoog daarna, ze wist maar een klein gedeelte omdat het gewoon geen leuke gespreksstof is. Ik heb haar gezegd dat ik het niet kon, ik zag haar als vriend en wilde dat niet verpesten. Ze toonde veel begrip, gaf me een knuffel en liet me op m'n gemak voelen. Ze werd zelf ook emotioneel van wat ik vertelde, en ze gaf toe me leuk te vinden maar ook geen vriendschap te willen verpesten na dit.
En dat is precies weer 't oude patroon. Gevoel blokkeert vertrouwen.
Nu probeer ik me bezig te houden, taal leren, theorie alvast voor rijles, sporten, afpsreken met vrienden etc. en dat helpt wel een beetje
En verdomme zeg, ik voel me echt opgelucht nu ik dit kwijt ben, holy shit alsof je een rugzak van 30KG na een vierdaagse lopen af mag doen.
Sorry dat 't zo lang is, ik uit gewoon m'n gevoel.
[ Bericht 0% gewijzigd door BredeBroeder op 31-05-2016 03:02:47 ]
Niet doen man, het gevaarlijkste waar je nu in kan vallen is het niet compleet loslaten. Je blijft die oude wond maar openkrabben, dat gaat je opbreken. Jij hebt je keuze gemaakt, en zij moet niet dit soort spelletjes gaan spelen om je valse hoop te geven!quote:
[..]
Weer even een update van deze kant, heeft hier ook wel redelijk betrekking op. Heb haar dit weekend weer gesproken; d'r buurvrouw is helaas overleden en daar was ze vrij close mee, dus heb haar gecondoleerd en even gevraagd hoe het was. We bleven even door appen daarna, waarin wat grapjes gemaakt werden, waarbij ze twee keer iets liet ontvallen in de trant van 'nou, dan moet je maar hier komen'. Ik heb haar toen gezegd dat ze op moest passen wat ze zei, want ik zou het zo doen. Het bleef allemaal vrij luchtig, maar het sloeg om toen we het over d'r 'technische problemen' had; kuren met haar laptop en telefoon. Ze grapte dat ze vanaf nu alleen nog op technische mannen zou tinderen (we hebben elkaar ook gevonden op tinder). Ze vertelde dat een vriendin van haar mij erop was tegengekomen, en dat ze zelf ook al veel mensen was tegengekomen die met mij bevriend zijn. Hierop zei ik dat ik dat allemaal niet hoefde te weten, dat ze dat weer deed en dergelijke. Toen zei ze; 'wees maar niet bang, niemand is zo leuk als jou'. Het was een whatsapp-gesprek, dus geen willekeurige flap-uit. Ik heb hierop gezegd 'waarom zeg je dat nou?'
Ze verontschuldigde zich daarvoor en zei dat ze moe was, niet meer zo helder nadacht en het heel fijn was om met me te praten, en me daardoor nóg meer mist. Ik heb haar gezegd dat ze het zichzelf niet kwalijk moest nemen, maar eigenlijk weet ik niet echt wat ik ermee moet. Dit is niet de eerste keer geweest dat ze dingen zegt zoals dat ze mij heel erg mist en dergelijke. Het is echt facking dom eigenlijk dat ik steeds weer meegesleurd wordt in die dingen omdat ik dan teruggeslagen word. Ik krijg er weer valse (?) hoop van. Ik wil d'r eigenlijk in d'r ogen kunnen aankijken dan vragen wat ze er nu allemaal mee wil bereiken steeds, maar dat zou betekenen dat ik weer met d'r moet afspreken. Ik heb er nu nog niet zoveel mee gedaan, omdat ik haar de ruimte wil geven om het verlies van haar buurvrouw te verwerken. Maar ik zit wel in dubio; moet ik hier weer om duidelijkheid gaan vragen of moet ik het maar weer laten gaan en blijven zitten met de vraag; 'hoe zeker is ze nog van haar zaak?'
Erg frustrerend allemaal...
Ignorance is bliss
Goed dat je alles uit en bespreekt met je psycholoog. Angstklachten maken dit soort situaties nooit makkelijker. Laat je op dit soort momenten gewoon begeleiden en ga door op de weg die je hebt ingezet.quote:Op dinsdag 31 mei 2016 02:48 schreef BredeBroeder het volgende:
Ik ga weer schrijven, zal wel weer een hele lap tekst worden maarja.. 't kan me momenteel niet zoveel schelen 't moet gewoon weg.
Er is sinds ik dat mailtje heb gestuurd heel veel gebeurd. In principe eigenlijk niets negatiefs met m'n ex, maar wel met mij en dingen die met met m'n ex te maken hadden, en hoe ik me daarbij voel versterkt dat alleen maar. Ten eerste te maken gehad met bedrog, flink diepe snee in m'n vertrouwen, kan eigenlijk nog steeds niet geloven dat dat kutwijf (zogenaamde vriendin) daadwerkelijk heeft toegegeven dat ze mij opzettelijk heeft genaaid toen. Ten tweede het vriendje die zich leuk komt bemoeien door een paar doodsbedreigingen naar m'n hoofd te gooien. Ten derde het vriendje en de maatjes van het vriendje die mijn familie hierin betrekken en via haar veel over m'n thuissituatie te weten zijn gekomen en hier ook leuk op hebben ingespeeld. Soort van uit de kast jagen, nou dat is ze goed gelukt.
Ook leuk allemaal tijdens m'n examens, alsof ik nog niet genoeg shit aan m'n hoofd had. Mede door dat hele concentratie kwijt, dus het is maar afwachten of ik wel ga slagen. Vanaf toen is het eigenlijk alleen maar minder gegaan, tot op het moment dat ik weer liep te dwalen s' nachts om rust in m'n hoofd te krijgen. Ook veel slapeloze nachten, zelfs in de examenperiode, goed slapen lukte niet meer en had (heb) veel last van nachtmerries en slechte dromen.
Ik las m'n oude topic nog een keer, met deze post:
[..]
En toen ik dat stukje las na eerst de rest te hebben gelezen, herinnerde het me aan hoe blij ik toen was toen ik dat schreef. Het leek heel even alsof ik 't opnieuw meemaakte. Een moment van blij zijn, waarna ik brak. Begon mezelf af te vragen wat er nou zo leuk aan mij was. Waarom ze verliefd op me is geworden of waarom meisjes mij uberhaupt leuk vinden. Ik was zogenaamd een held omdat ik een meisje uit een depressie probeerde te trekken, maar blijkbaar was ik tegelijkertijd te zwak om dat meisje 100% los te laten.
Wat ben ik voor meerwaarde? Ja als ik goed in m'n vel zit zou 't geweldig zijn, kan ik je altijd laten lachen en verdien je alles in de wereld en ben ik ook niet bang om dat te laten zien, en blijkbaar straal ik dat dan ook uit. Echter als ik me shit voel door een thuissituatie, zal ik misschien niet meer zo opgefokt zijn, maar dan heb ik dat niet. Tenminste, dat denk ik.
Ik besloot een random nacht weer oude filmpjes en foto's te gaan kijken van m'n ex en ik. En het gaf me een raar gevoel om haar lachend met mij op een foto te zien, net alsof 't onmogelijk was. Nog raarder dat ik precies kon zien op welke foto ze echt blij was en op welke foto ze "lachte voor de camera", zie 't in dr ogen als ze echt blij is. Dat maakte mezelf ook vrolijk, die lach, 't straalde geluk uit. Net zoals al die spraakmemo's, hoe raar het ook is om haar zo te horen praten tegen mij, maar iedereen zou gewoon vrolijk worden als je hoort hoe blij ze wel niet was soms. En de oude klassenfoto van 2 jaar terug waar ik naast d'r zat, same story, alle spullen (cadeautjes) die ik nog van d'r heb hetzelfde verhaal.
Ik voelde me daarna ziek, en weer volop herinneringen aan vroeger. Langs de sloot gelopen waar ik bijna verzopen ben, langs het spoor gezeten waar een oude vrouw me wegtrok omdat ze dacht dat 't niet zo goed met me ging, langs de rotonde gelopen waar ik een tijdje terug bijna ben aangereden, en ik vroeg me af wat er in godsnaam nou mis was. Waarom voelde ik me zo ellendig, waarom kon ik niet gewoon blij zijn zoals de rest van al m'n leeftijdsgenoten. Ik kreeg weer negatieve gevoelens die ik vroeger heb gehad. Angst, was ik wel goed genoeg? Waren mensen wel dankbaar voor m'n hulp? Twijfels en maar blijven twijfelen, ik herkende het en besloot weer m'n gedachtes te uiten bij m'n psych.
Ze herkende me in hoe ik me voelde, zei dat het haar herinnerde aan hoe ik me opstelde toen ik net bij haar kwam voor hulp. Ze vroeg wat er mis was en het eerste wat ik zei is dat ik m'n ex mis en constant aan alle negatieve dingen herinnerd wordt door de negatieve shit die naast me gebeurt. Ik vroeg me af of ik nou echt zo'n slecht hart had, en ze herinnerde mij aan alles waar we doorheen zijn gekomen, en hoe goed het ging op het laatst en dat ik zo trots was op mezelf. Ze zei dat het goedkwam, dat ik negatieve gedachtes moest loslaten omdat ik niet meer ben wie ik toen was, en dat als ik mezelf ervan zou blijven beschuldigen dat ik er nooit bovenop zou komen, en daar zat wel wat in vond ik.
Ik heb haar de mail laten lezen die m'n ex stuurde, en heb haar verteld dat het nu gewoon rustig is en dat we gewoon normaal tegen elkaar doen. Was nog gewoon mogelijk om een normaal gesprek na 't examen te hebben. Ik had haar nog netflix gestuurd, had dat liever irl willen doen al een tijdje, maar vond het nu nog niet goed om dat te doen, dus maar via de mail gedaan. Heb m'n psych toen verteld over wat er is gebeurd voor ik de mail stuurde, en ze heeft toen gezegd dat ik het niet als een "vijandige actie" moest zien, maar dat het gewoon meer rust schept en dat ze er waarschijnlijk nog gewoon voor me zou zijn in nood.
Ze begon er toen ook over dat ik m'n initiatief had getoond om haar succes te wensen, en daar was ze trots op omdat het bleek van respect, en dat was dus ook wederzijds.
Ze herinnerde me ook aan het verjaardagskaartje die ik vorig jaar voor haar had gemaakt, en ze zei dat m'n ex waarschijnlijk ook nog wel een verjaardagskaartje zou sturen als ik jarig ben, alleen dat ik daar dan ook gewoon normaal op moet reageren en het zien als een goed gebaar. Ik word 19 btw, voel me al oud
16 juni krijgen wij de uitslag, en ze raadde het me af om weer te mailen hoe 't verliep gezien ik al had gezegd dat ik d'r op de uitreiking zou feliciteren. Als ze interesse had in m'n cijfers zou ze daar zelf wel over mailen... En toen kwam het praatje over dat ik na de uitreiking beter ff totale rust zoek, een weg moet vinden in een nieuw soort leven en dat het beter is om dan een tijd geen contact op te nemen, tot er wat tijd verstreken is, zodat we dan ook niet meer van die kinderachtige ruzies hebben en het contact wat begripvoller zou zijn. En dat lijkt me zelf heel erg slim, contact kan altijd nog, ze is niet zomaar overleden o.i.d. Zolang er begrip is van 2 kanten is er eigenlijk niets aan de hand, en als ik m'n eigen draai vind en me daarin comfortabel voel kan ik er ook een stuk beter mee omgaan, en dan bel ik d'r wel een keertje op.
En dan ff iets compleet anders.
Ik ging ook laatst wat met een goede vriendin afspreken, had al 't vermoeden dat ze mij niet als "normale vriend" zag. Nu werd dat vermoeden al gedeeltelijk bevestigd omdat ze het had uitgemaakt met haar vriend. Naja goed ik denk we kunnen 't toch gewoon gezellig maken. Toen we terugkwamen van het feest deed ze heel aanhankelijk, op m'n schouders leunen, hele tijd zeggen hoe moe ze wel niet was. Op een gegeven moment "kon" ze niet meer, dus heb haar t laatste stukje naar huis gedragen, ze had ook iets teveel op.
Eenmaal bij haar thuis haar eerst op de bank gelegd, toen alle troep van vanmiddag nog opgeruimd en toen vroeg ze of ik nog ff serie wilde kijken. Tijdens het serie kijken legde ze haar hoofd op m'n schouder, ik kriebelde een beetje haar rug en na een paar minuten viel ze weg. Op dat moment dacht ik aan m'n ex, hoe ik altijd door d'r haar streelde tijdens serie kijken en ik kreeg een heel ellendig gevoel naast haar. Ik werd een beetje verdrietig en stopte met d'r rug te kriebelen. Ze werd wakker en vroeg waarom ik stopte, heb toen gezegd dat m'n arm moe werd maar toen vroeg ze of ik nog heel even door wou gaan. Toen draaide ze d'r hoofd naar me toe, zei ze dat ik lief was en probeerde me een kus op m'n mond te geven. Ik draaide uit paniek m'n hoofd weg en op dat moment ging 't ff helemaal fout in m'n hoofd en begon spontaan te janken. Ze maakte me rustig, deed heel begripvol en vroeg wat er aan de hand was.
Zij wist het verhaal niet helemaal m.b.t wat er allemaal gebeurd is tijdens de relatie met m'n ex en de tijd met de psycholoog daarna, ze wist maar een klein gedeelte omdat het gewoon geen leuke gespreksstof is. Ik heb haar gezegd dat ik het niet kon, ik zag haar als vriend en wilde dat niet verpesten. Ze toonde veel begrip, gaf me een knuffel en liet me op m'n gemak voelen. Ze werd zelf ook emotioneel van wat ik vertelde, en ze gaf toe me leuk te vinden maar ook geen vriendschap te willen verpesten na dit.
En dat is precies weer 't oude patroon. Gevoel blokkeert vertrouwen.
Nu probeer ik me bezig te houden, taal leren, theorie alvast voor rijles, sporten, afpsreken met vrienden etc. en dat helpt wel een beetje
En verdomme zeg, ik voel me echt opgelucht nu ik dit kwijt ben, holy shit alsof je een rugzak van 30KG na een vierdaagse lopen af mag doen.
Sorry dat 't zo lang is, ik uit gewoon m'n gevoel.
Trots dat je het bespreekt en niet in je houdt, geeft veel meer overzicht!
Ignorance is bliss
Jezus, vannacht bijna geen oog dicht gedaan. Ik weet niet wat het precies is, maar dit weekend had ik het al erg druk en misschien in combinatie met m'n angstklachten versterkt dat alles, maar het lijkt erop of mijn minderwaardigheidscomplex weer de kop opsteekt door de hele situatie.
Ik heb zo m'n issues en dat heeft gevolgen voor me psychisch en fysiek. Ik heb altijd gedacht dat niemand met mij kon zijn omdat ik alleen een bak met issues was en geen vrouw dit kon accepteren. Gek genoeg heeft mijn ex vriendin het tegenovergestelde bewezen en altijd laten zien dat ze gek op me was, en m'n minpunten, hoe erg soms ook kon accepteren. Tot op het laatste moment hield ze van me.
Nu het echter uit is, nu ineens na een paar weken, valt het me allemaal erg zwaar. De gedachte dat ze nieuwe jongens gaat ontmoeten en daar intiem mee wordt, ik kan het om een of andere reden echt niet verdragen. Zo sterk had ik dit na mijn eerste relatiebreuk totaal niet. De gedachte aan dat die jongens 'normaal' zijn en zij niet met hun shit hoeft te dealen, en hoe veel gelukkiger, ondanks dat ze altijd heeft gezegd een enorm leuke tijd met me gehad te hebben, en haar relatie met mij bij uitstek haar beste was, ik kan het gewoon allemaal moeilijk verkroppen momenteel.
Er is een enorme interne strijd gaande in me tussen enerzijds het feit dat ik best weet dat ik een toffe kerel ben, op alle vlakken en ik een vrouw heel gelukkig kan maken, dit heeft ze gewoon bewezen en daar ben ik haar dankbaar voor. Aan de andere kant is daar echter het feit dat ik me zo minderwaardig voel vanwege het feit dat ik m'n bagage heb en daardoor nooit die energie en oppervlakkigheid kan hebben die anderen wel hebben. Ook is m'n libido nooit heel hoog en ik heb altijd het idee dat ze dit kut vond. Alleen al de gedachte dat ze seksueel meer aan d'r trekken kan komen bij een ander nu, ik word gek.
Ik weet gewoon niet hoe ik positief moet kijken naar mijn negatieve kanten momenteel, wanneer ik al die vrolijke types om me heen zie zonder zorgen, loop ik daarnaast met mijn issues. Ik weet gewoon niet hoe ik me als hun gelijke moet voelen. Ik heb dit in tijden niet zo sterk gehad.
Eerst maar 4,5 uur werken vanmiddag, gelukkig niet lang. Daarna ff de hele dag ontspannen. Misschien helpt dit. Ik heb gewoon zo'n spanning in m'n hele lijf waardoor ik niet ik kan slapen. Zo kut. Soms word ik echt gek van mezelf.
Ik heb zo m'n issues en dat heeft gevolgen voor me psychisch en fysiek. Ik heb altijd gedacht dat niemand met mij kon zijn omdat ik alleen een bak met issues was en geen vrouw dit kon accepteren. Gek genoeg heeft mijn ex vriendin het tegenovergestelde bewezen en altijd laten zien dat ze gek op me was, en m'n minpunten, hoe erg soms ook kon accepteren. Tot op het laatste moment hield ze van me.
Nu het echter uit is, nu ineens na een paar weken, valt het me allemaal erg zwaar. De gedachte dat ze nieuwe jongens gaat ontmoeten en daar intiem mee wordt, ik kan het om een of andere reden echt niet verdragen. Zo sterk had ik dit na mijn eerste relatiebreuk totaal niet. De gedachte aan dat die jongens 'normaal' zijn en zij niet met hun shit hoeft te dealen, en hoe veel gelukkiger, ondanks dat ze altijd heeft gezegd een enorm leuke tijd met me gehad te hebben, en haar relatie met mij bij uitstek haar beste was, ik kan het gewoon allemaal moeilijk verkroppen momenteel.
Er is een enorme interne strijd gaande in me tussen enerzijds het feit dat ik best weet dat ik een toffe kerel ben, op alle vlakken en ik een vrouw heel gelukkig kan maken, dit heeft ze gewoon bewezen en daar ben ik haar dankbaar voor. Aan de andere kant is daar echter het feit dat ik me zo minderwaardig voel vanwege het feit dat ik m'n bagage heb en daardoor nooit die energie en oppervlakkigheid kan hebben die anderen wel hebben. Ook is m'n libido nooit heel hoog en ik heb altijd het idee dat ze dit kut vond. Alleen al de gedachte dat ze seksueel meer aan d'r trekken kan komen bij een ander nu, ik word gek.
Ik weet gewoon niet hoe ik positief moet kijken naar mijn negatieve kanten momenteel, wanneer ik al die vrolijke types om me heen zie zonder zorgen, loop ik daarnaast met mijn issues. Ik weet gewoon niet hoe ik me als hun gelijke moet voelen. Ik heb dit in tijden niet zo sterk gehad.
Eerst maar 4,5 uur werken vanmiddag, gelukkig niet lang. Daarna ff de hele dag ontspannen. Misschien helpt dit. Ik heb gewoon zo'n spanning in m'n hele lijf waardoor ik niet ik kan slapen. Zo kut. Soms word ik echt gek van mezelf.
Ignorance is bliss
Heb jullie verhalen gelezen. Het is logisch dat er na een breuk met iemand waar je veel om geeft en/of mee hebt gedeeld, emoties loskomen. Pijn, verdriet, angst... Misschien wel schaamte. Maar dit is menselijk en geef jezelf de tijd en accepteer dat dit een fase (verwerk in je eigen tempo) is en deze emoties er ook mogen zijn.
Als je hier middenin zit en contact blijft houden met je ex, wordt je compleet heen en weer geslingerd tussen uitersten. Pas goed op jezelf en helaas is het gewoon zo dat - zeker in tijdperk van sociale media- ontvolgen, nummer verwijderen of blokkeren de beste oplossing is.
Werk aan je zelfvertouwen, want je mag er zijn zoals je bent. En de één heeft gewoon meer meegemaakt dan de ander. Dat betekent niet dat je een minder persoon bent of het onmogelijk is dat iemand van je houdt of leuk vindt!
Iedereen heeft wel eens periodes in zijn/haar leven dat dingen niet zo gaan zoals je zou willen of je je absoluut niet voelt zoals je zou willen. Probeer te genieten van de kleine dingen en het hier en nu! Even wandelen om je gedachten leeg te maken en op te laden is ook fijn (ook al klinkt dat wat suf).
Ik maak goede stappen, wil meer sporten en fysiek weer fit worden. Soms kan ik het nog steeds niet geloven dat het zo tussen ons is gelopen. Ben nog nooit zo verliefd geweest
Dacht dat het mijn droomman was... Maar goed, dan wordt je niet zo behandeld and it takes two to tango.
Heb de aankomende tijd ook absoluut geen behoefte aan om te daten. Inclusief deze ervaring en mijn vorige relatie (emotionele/verbale mishandeling en bedrogen), heb ik toch wel een klap gekregen. Weet echt dat niet alle mannen zo zijn, maar vertrouwen in mannen is nu even weg. Dus ga lekker aan mijzelf en eigen toekomst werken!
Als je hier middenin zit en contact blijft houden met je ex, wordt je compleet heen en weer geslingerd tussen uitersten. Pas goed op jezelf en helaas is het gewoon zo dat - zeker in tijdperk van sociale media- ontvolgen, nummer verwijderen of blokkeren de beste oplossing is.
Werk aan je zelfvertouwen, want je mag er zijn zoals je bent. En de één heeft gewoon meer meegemaakt dan de ander. Dat betekent niet dat je een minder persoon bent of het onmogelijk is dat iemand van je houdt of leuk vindt!
Iedereen heeft wel eens periodes in zijn/haar leven dat dingen niet zo gaan zoals je zou willen of je je absoluut niet voelt zoals je zou willen. Probeer te genieten van de kleine dingen en het hier en nu! Even wandelen om je gedachten leeg te maken en op te laden is ook fijn (ook al klinkt dat wat suf).
Ik maak goede stappen, wil meer sporten en fysiek weer fit worden. Soms kan ik het nog steeds niet geloven dat het zo tussen ons is gelopen. Ben nog nooit zo verliefd geweest
Dacht dat het mijn droomman was... Maar goed, dan wordt je niet zo behandeld and it takes two to tango. Heb de aankomende tijd ook absoluut geen behoefte aan om te daten. Inclusief deze ervaring en mijn vorige relatie (emotionele/verbale mishandeling en bedrogen), heb ik toch wel een klap gekregen. Weet echt dat niet alle mannen zo zijn, maar vertrouwen in mannen is nu even weg. Dus ga lekker aan mijzelf en eigen toekomst werken!
