De kunst van het loslaten van je ex #240 Don't get even, get better!

Het is zo'n ruim 2.5 jaar geleden dat ik mij hier voor het laatst meldde, vermoed ik. And oh, how funny this world works, ik ben weer terug. Dit keer met een veel grotere klap. De meid die ik na mijn vorige relatie ontmoette was in alle opzichten een 'upgrade'; knapper, opener, socialer, intelligenter. Wife-material man. Maar helaas heeft dat niet zo mogen zijn.
We zijn ruim anderhalf jaar (1 jaar en 8 maanden) samen geweest, waarvan zij 5 maanden aan het studeren in het buitenland was. Overigens nog wel opgezocht in die 5 maanden.

Het is nu anderhalve week over, het is niet geëindigd in ruzie of wat dan ook, maar op een volwassen manier. Zij initieerde het, en zij was ook degene die het uitmaakte, al kon ze het niet over d'r lippen verkrijgen en moest ik uiteindelijk die woorden voor haar uitspreken. Ze had/heeft het er ook moeilijk mee, het was niet zo dat de liefde er niet meer was. Het is, zoals zij mij vertelde, dat wanneer we samen zijn, we elkaar niet omhoog stuwen, maar omlaag drukken. Ze had zich afgevraagd of we onszelf wel gelukkig maken samen en was tot de conclusie gekomen dat dit niet (meer) het geval was. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik me in een aantal dingen die ze vertelde wel kon vinden. Maar voor mij was, en is het nog steeds, een niet onoverkomelijk probleem.

Helaas heeft zij voor haarzelf al besloten dat het wél een onoverkomelijk probleem is, en dat dit de enige oplossing is. Dit heb ik te accepteren, dit is haar volledig recht en ik zal het haar nooit kwalijk nemen of verwijten. Ik geloof er wel echter heilig in dat we eruit hadden kunnen komen. Dat had van mijn kant wat werk nodig gehad. Ik besef ook dat ik het gewoon had kunnen voorkomen. Ik had het in eigen hand, kom ik nu achter. Met wat meer toewijding had ik haar nu nog gehad. Gek is het, dat je daar achterkomt wanneer het te laat is. Als ik opener was geweest, meer mijn eigen trots aan de kant had geschoven, was het goed gekomen. Iets waarvan ik niet zeker weet of ik mezelf kan vergeven.

De feiten liggen in ieder geval duidelijk zichtbaar op tafel; het is over en het is definitief. Dat zegt ze tegen me. We praten nog wel, via whatsapp uiteraard, ik kan eerlijk zeggen wat ik voel, zij ook en dat gaat op een volwassen manier, dat is in ieder geval iets. Er is een plan om nog eens af te spreken om nog eens goed te praten (want de avond dat ze het uitmaakte was ik daar even niet toe in staat) en het echt af te sluiten. Ik weet echter niet of ik dit wel moet doen. Ik ben er van overtuigd dat het te lijmen is en door zo'n afspraak ben ik bang om valse hoop te krijgen, en dat moet ik mezelf niet aandoen. Aan de andere kant, misschien krijg ik antwoorden op vragen zodat het beter te verwerken is.

De gedachte die me blijft achtervolgen is slechts een korte; you fucked up man, you really fucked it up. Pijnlijk.

quote:

Op donderdag 17 maart 2016 16:42 schreef Buffell het volgende:
Het is zo'n ruim 2.5 jaar geleden dat ik mij hier voor het laatst meldde, vermoed ik. And oh, how funny this world works, ik ben weer terug. Dit keer met een veel grotere klap. De meid die ik na mijn vorige relatie ontmoette was in alle opzichten een 'upgrade'; knapper, opener, socialer, intelligenter. Wife-material man. Maar helaas heeft dat niet zo mogen zijn.
We zijn ruim anderhalf jaar (1 jaar en 8 maanden) samen geweest, waarvan zij 5 maanden aan het studeren in het buitenland was. Overigens nog wel opgezocht in die 5 maanden.

Het is nu anderhalve week over, het is niet geëindigd in ruzie of wat dan ook, maar op een volwassen manier. Zij initieerde het, en zij was ook degene die het uitmaakte, al kon ze het niet over d'r lippen verkrijgen en moest ik uiteindelijk die woorden voor haar uitspreken. Ze had/heeft het er ook moeilijk mee, het was niet zo dat de liefde er niet meer was. Het is, zoals zij mij vertelde, dat wanneer we samen zijn, we elkaar niet omhoog stuwen, maar omlaag drukken. Ze had zich afgevraagd of we onszelf wel gelukkig maken samen en was tot de conclusie gekomen dat dit niet (meer) het geval was. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik me in een aantal dingen die ze vertelde wel kon vinden. Maar voor mij was, en is het nog steeds, een niet onoverkomelijk probleem.

Helaas heeft zij voor haarzelf al besloten dat het wél een onoverkomelijk probleem is, en dat dit de enige oplossing is. Dit heb ik te accepteren, dit is haar volledig recht en ik zal het haar nooit kwalijk nemen of verwijten. Ik geloof er wel echter heilig in dat we eruit hadden kunnen komen. Dat had van mijn kant wat werk nodig gehad. Ik besef ook dat ik het gewoon had kunnen voorkomen. Ik had het in eigen hand, kom ik nu achter. Met wat meer toewijding had ik haar nu nog gehad. Gek is het, dat je daar achterkomt wanneer het te laat is. Als ik opener was geweest, meer mijn eigen trots aan de kant had geschoven, was het goed gekomen. Iets waarvan ik niet zeker weet of ik mezelf kan vergeven.

De feiten liggen in ieder geval duidelijk zichtbaar op tafel; het is over en het is definitief. Dat zegt ze tegen me. We praten nog wel, via whatsapp uiteraard, ik kan eerlijk zeggen wat ik voel, zij ook en dat gaat op een volwassen manier, dat is in ieder geval iets. Er is een plan om nog eens af te spreken om nog eens goed te praten (want de avond dat ze het uitmaakte was ik daar even niet toe in staat) en het echt af te sluiten. Ik weet echter niet of ik dit wel moet doen. Ik ben er van overtuigd dat het te lijmen is en door zo'n afspraak ben ik bang om valse hoop te krijgen, en dat moet ik mezelf niet aandoen. Aan de andere kant, misschien krijg ik antwoorden op vragen zodat het beter te verwerken is.

De gedachte die me blijft achtervolgen is slechts een korte; you fucked up man, you really fucked it up. Pijnlijk.

Tuurlijk, je had het beter kunnen doen, dingen konden anders gaan, maar zo is het niet gelopen en de enige manier om te kunnen leren is door fouten te maken. Laat je niet meevoeren in haar besluit, ga je eigen kant op, hoe lastig dat ook is, als zij toch nog zou willen zal zij daarzelf achter moeten komen, en daar kan je geen invloed op uitoefenen. (meestal werkt dat zelfs omgekeerd).

Wat je zegt over hoe ze 't uitmaakte, best herkenbaar, mijn ex durfde 't ook niet zelf te zeggen toen 't moment daar was, in jouw geval waarschijnlijk omdat ze nog wel van je houd, maar ze ziet jullie gewoon niet samen over 10 jaar. Dat hoeft trouwens niet te zeggen dat ze iets tegen je heeft maar dat zij gewoon niet gelukkig is (op relatiegebied).

Over die afspraak, ik zou er toch naartoe gaan, het is beter om dingen uit te praten en te zorgen dat het duidelijk is dan dat je voor altijd met vragen blijft zitten. Luister naar elkaar en stel je vragen als je 't niet begrijpt. Alvast sterkte met 't verwerken.

En probeer niet jezelf de schuld te geven, een relatie is een wisselwerking. of het werkt, of het werkt niet.

quote:

Op donderdag 17 maart 2016 22:17 schreef BredeBroeder het volgende:

[..]

Tuurlijk, je had het beter kunnen doen, dingen konden anders gaan, maar zo is het niet gelopen en de enige manier om te kunnen leren is door fouten te maken. Laat je niet meevoeren in haar besluit, ga je eigen kant op, hoe lastig dat ook is, als zij toch nog zou willen zal zij daarzelf achter moeten komen, en daar kan je geen invloed op uitoefenen. (meestal werkt dat zelfs omgekeerd).

Wat je zegt over hoe ze 't uitmaakte, best herkenbaar, mijn ex durfde 't ook niet zelf te zeggen toen 't moment daar was, in jouw geval waarschijnlijk omdat ze nog wel van je houd, maar ze ziet jullie gewoon niet samen over 10 jaar. Dat hoeft trouwens niet te zeggen dat ze iets tegen je heeft maar dat zij gewoon niet gelukkig is (op relatiegebied).

Over die afspraak, ik zou er toch naartoe gaan, het is beter om dingen uit te praten en te zorgen dat het duidelijk is dan dat je voor altijd met vragen blijft zitten. Luister naar elkaar en stel je vragen als je 't niet begrijpt. Alvast sterkte met 't verwerken.

En probeer niet jezelf de schuld te geven, een relatie is een wisselwerking. of het werkt, of het werkt niet.

Vandaag is ook weer echt een klote dag. Echt een klote dag. Het besef komt weer hard binnen, het besef dat ik haar niet meer kan vastpakken. Ze is weg. En ze gaat straks door met haar leven. En ik blijf achter, mezelf pijnigen voor fouten die ik niet meer kan terugdraaien. Zo werkt mijn hoofd nu. Lange termijn bestaat even niet. Ik leef nu van dag tot dag, uur tot uur haast. En elk uur duurt langer dan de vorige. Als je je zo kut voelt gaat de tijd zo traag.
Er komen hele boekwerken vol met gedachten die ik haar wil vertellen, maar ik heb het Whatsapp-gesprek van zojuist zelf beëindigd voordat ik rare en/of domme dingen tegen d'r ging zeggen. Ik kon even niet meer goed nadenken, het werd me even te veel en dat heb ik ook gezegd. Waarom doen we onszelf dit aan?

Wat als je zelf totaal niet meer met je ex bezig bent, maar zij nog wel met jou, zelfs een jaar na dato en de enige reden om nog contact te hebben een kind is dat je samen hebt.

Ik zou tekenen voor een ex zoals Andro. Negeer mij alsjeblieft helemaal dood, ik ben tenslotte met jou ook niet bezig.

quote:

Op vrijdag 18 maart 2016 13:17 schreef Buffell het volgende:

[..]

Vandaag is ook weer echt een klote dag. Echt een klote dag. Het besef komt weer hard binnen, het besef dat ik haar niet meer kan vastpakken. Ze is weg. En ze gaat straks door met haar leven. En ik blijf achter, mezelf pijnigen voor fouten die ik niet meer kan terugdraaien. Zo werkt mijn hoofd nu. Lange termijn bestaat even niet. Ik leef nu van dag tot dag, uur tot uur haast. En elk uur duurt langer dan de vorige. Als je je zo kut voelt gaat de tijd zo traag.
Er komen hele boekwerken vol met gedachten die ik haar wil vertellen, maar ik heb het Whatsapp-gesprek van zojuist zelf beëindigd voordat ik rare en/of domme dingen tegen d'r ging zeggen. Ik kon even niet meer goed nadenken, het werd me even te veel en dat heb ik ook gezegd. Waarom doen we onszelf dit aan?

Lastig idd, maar wat me opvalt is dat je op het moment een fixed mindset heb. 'Het is vandaag een klotedag. Echt een klote dag' aldus jezelf. Hoe moeilijk het ook is, maar met zo'n instelling is het morgen weer een klote dag, en geloof me, overmorgen ook. Ik wil je niets verwijten, absoluut niet, maar als je dat enigzins weet te veranderen maak je het jezelf een stuk makkelijker. Hoe lastig ook, probeer de juist toffe dingen op het moment even te accentueren.

Het feit dat ze weg is is daar inderdaad, maar probeer het zo goed als mogelijk te vormen en het een plek te geven. Dat het over is, komt niet door jou, maar door jullie samen. Geven en nemen..

Wat betreft je boekwerken, schrijf ze voor jezelf uit op de pc, of in je notities telefoon. Hoe onbewust ook, het brengt dingen op een rijtje, en als het eenmaal zwart op wit sta, zul je hier ook in het onbewuste wat minder over nadenken.

Het welbekende cliche, er moet tijd overheen man, tijd..

Sterkte

Praat over je ex met vrienden.

quote:

Op maandag 4 april 2016 11:10 schreef Vlaggenroof het volgende:

[..]

Soms als ik met dates over verleden praat komt mn ex voorbij, dit was dus bij het laatste ook het geval.

Maar hoe gaat zo'n gesprek dan?

Gezellig

quote:

Op maandag 28 maart 2016 11:39 schreef Djurres het volgende:

[..]

Lastig idd, maar wat me opvalt is dat je op het moment een fixed mindset heb. 'Het is vandaag een klotedag. Echt een klote dag' aldus jezelf. Hoe moeilijk het ook is, maar met zo'n instelling is het morgen weer een klote dag, en geloof me, overmorgen ook. Ik wil je niets verwijten, absoluut niet, maar als je dat enigzins weet te veranderen maak je het jezelf een stuk makkelijker. Hoe lastig ook, probeer de juist toffe dingen op het moment even te accentueren.

Het feit dat ze weg is is daar inderdaad, maar probeer het zo goed als mogelijk te vormen en het een plek te geven. Dat het over is, komt niet door jou, maar door jullie samen. Geven en nemen..

Wat betreft je boekwerken, schrijf ze voor jezelf uit op de pc, of in je notities telefoon. Hoe onbewust ook, het brengt dingen op een rijtje, en als het eenmaal zwart op wit sta, zul je hier ook in het onbewuste wat minder over nadenken.

Het welbekende cliche, er moet tijd overheen man, tijd..

Sterkte

Inmiddels zijn we een aantal weken verder (ruim 2). En veel vrije tijd heeft ervoor gezorgd dat ik veel kon nadenken en dat heeft me goed gedaan. Er kwam meer begrip voor de beslissing die ze gemaakt heeft en gisteravond hadden we afgesproken om nog eens rustig te praten. Dat was de eerste keer dat ik haar weer zag. Dat was natuurlijk wel een tricky-moment; de reactie als ze de deur open zou doen. Gelukkig viel het mee, was het even surrealistisch maar goed te behappen.
We hebben uiteindelijk ook een erg constructief gesprek gehad, dat niet met de insteek was om eruit te komen, maar om het af te sluiten. We hebben allebei ons zegje gedaan, hoe we er tegenaan keken en ze heeft me rustig verteld hoe zij tot haar beslissing is gekomen, en daar kon ik alleen maar begrip voor opbrengen en het respecteren. En ergens, in een aantal dingen die ze noemde kon ik het er zelfs wel mee eens zijn. Was het toen niet misgegaan, was het een aantal weken later wel gebeurd.
Ik mis haar natuurlijk nog wel, zij mij ook. Toen ik weer wegging gisteravond knuffelden we nog even en ze drukte me bijna plat en zei uiteindelijk; nu moet je echt gaan, anders laat ik je niet meer los.
Het doet haar ook nog veel, dat het niet geworden is zoals we het een half jaar of een jaar geleden voor ogen hadden. Maar het heeft veel inzichten gegeven waarom het niks geworden is, en daarmee kan ik verder. Er zijn nog wel een aantal dingen die je in een kutbui schoppen (Ik ben groot fan van Springsteen en had haar 'geïnfecteerd' tot op het punt dat zij ook een aantal favoriete nummers had), dus als ik nu één van die nummers hoor dan heb ik zin om de radio in een bak met accuzuur te dompelen, maar dat hoort er nu eenmaal mij helaas.

quote:

Op dinsdag 5 april 2016 16:04 schreef Buffell het volgende:

[..]

Inmiddels zijn we een aantal weken verder (ruim 2). En veel vrije tijd heeft ervoor gezorgd dat ik veel kon nadenken en dat heeft me goed gedaan. Er kwam meer begrip voor de beslissing die ze gemaakt heeft en gisteravond hadden we afgesproken om nog eens rustig te praten. Dat was de eerste keer dat ik haar weer zag. Dat was natuurlijk wel een tricky-moment; de reactie als ze de deur open zou doen. Gelukkig viel het mee, was het even surrealistisch maar goed te behappen.
We hebben uiteindelijk ook een erg constructief gesprek gehad, dat niet met de insteek was om eruit te komen, maar om het af te sluiten. We hebben allebei ons zegje gedaan, hoe we er tegenaan keken en ze heeft me rustig verteld hoe zij tot haar beslissing is gekomen, en daar kon ik alleen maar begrip voor opbrengen en het respecteren. En ergens, in een aantal dingen die ze noemde kon ik het er zelfs wel mee eens zijn. Was het toen niet misgegaan, was het een aantal weken later wel gebeurd.
Ik mis haar natuurlijk nog wel, zij mij ook. Toen ik weer wegging gisteravond knuffelden we nog even en ze drukte me bijna plat en zei uiteindelijk; nu moet je echt gaan, anders laat ik je niet meer los.
Het doet haar ook nog veel, dat het niet geworden is zoals we het een half jaar of een jaar geleden voor ogen hadden. Maar het heeft veel inzichten gegeven waarom het niks geworden is, en daarmee kan ik verder. Er zijn nog wel een aantal dingen die je in een kutbui schoppen (Ik ben groot fan van Springsteen en had haar 'geïnfecteerd' tot op het punt dat zij ook een aantal favoriete nummers had), dus als ik nu één van die nummers hoor dan heb ik zin om de radio in een bak met accuzuur te dompelen, maar dat hoort er nu eenmaal mij helaas.

Mooi om te horen man. Muziek is soms kut ja qua wat 't omhoog kan brengen, m'n ex en ik hadden ook een bepaald nummer en dat wordt nog wel 's op de radio gedraaid of zelfs tijdens m'n werk, dan denk ik ook van pff moet dit nou..

quote:

Op dinsdag 5 april 2016 16:04 schreef Buffell het volgende:

[..]

Inmiddels zijn we een aantal weken verder (ruim 2). En veel vrije tijd heeft ervoor gezorgd dat ik veel kon nadenken en dat heeft me goed gedaan. Er kwam meer begrip voor de beslissing die ze gemaakt heeft en gisteravond hadden we afgesproken om nog eens rustig te praten. Dat was de eerste keer dat ik haar weer zag. Dat was natuurlijk wel een tricky-moment; de reactie als ze de deur open zou doen. Gelukkig viel het mee, was het even surrealistisch maar goed te behappen.
We hebben uiteindelijk ook een erg constructief gesprek gehad, dat niet met de insteek was om eruit te komen, maar om het af te sluiten. We hebben allebei ons zegje gedaan, hoe we er tegenaan keken en ze heeft me rustig verteld hoe zij tot haar beslissing is gekomen, en daar kon ik alleen maar begrip voor opbrengen en het respecteren. En ergens, in een aantal dingen die ze noemde kon ik het er zelfs wel mee eens zijn. Was het toen niet misgegaan, was het een aantal weken later wel gebeurd.
Ik mis haar natuurlijk nog wel, zij mij ook. Toen ik weer wegging gisteravond knuffelden we nog even en ze drukte me bijna plat en zei uiteindelijk; nu moet je echt gaan, anders laat ik je niet meer los.
Het doet haar ook nog veel, dat het niet geworden is zoals we het een half jaar of een jaar geleden voor ogen hadden. Maar het heeft veel inzichten gegeven waarom het niks geworden is, en daarmee kan ik verder. Er zijn nog wel een aantal dingen die je in een kutbui schoppen (Ik ben groot fan van Springsteen en had haar 'geïnfecteerd' tot op het punt dat zij ook een aantal favoriete nummers had), dus als ik nu één van die nummers hoor dan heb ik zin om de radio in een bak met accuzuur te dompelen, maar dat hoort er nu eenmaal mij helaas.

Goed van je dat je je wel begint te realiseren dat het nu eenmaal zo is, knap dat je dat nu al kan, vind ik.

Er zijn idd nog dingen waarbij je momenten heb dat je terugdenkt, heb ik na 11 maanden nogsteeds hoor!

Kwestie van tijd, tijd, en nog eens tijd. Je hebt er van geleerd, voor de volle 100%. Als ik mijn 2 echte relaties terugkijk, dan heb ik persoonlijk goede stappen gemaakt in het hebben van een relatie. Waar ik in de eerste dingen behoorlijk heb laten liggen heb ik dat geprobeerd te veranderen in nummero 2. If it doesn't kill you, it makes you stronger!

Nu gewoon lekker de draad weer oppakken, en er komt vanzelf weer wat in je leven

Ik lees Buffel zijn verhaal en de tranen rollen over m'n wangen. Het is voor mij ook even geleden dat ik hier was en ik hoopte dat het dit keer niet nodig zou hoeven zijn maar ik heb zojuist mijn persoonlijke breaking point bereikt.

2,5 jaar geleden ontmoette ik haar. Het was in eerste instantie niets, gewoon leuk en af en toe contact via stage. Het werd meer doordat we elkaar continu appte en uiteindelijk zijn we samen gekomen. Vanuit één van mijn vorige relaties heb ik mega trust issues overgehouden en daar hadden we dan ook zeker last van. Ik vooral omdat het vanuit mijn kant werk nodig had. Het is lang goed gegaan tot ongeveer afgelopen oud & nieuw. Relatie liep voor geen meter maar we hebben toen samen afgesproken ervoor te gaan. Ik deed mijn best, ook al heb ik nu het gevoel dat ik meer had kunnen doen. Via haar huidige stage leerde ze nieuwe mensen kennen en ging daarmee uit. Ontzettend moeilijk voor mij maar ik vertrouwde haar en wilde haar die kans geven, want tja, mag niet wat iemand anders mij heeft aangedaan tussen ons in laten staan.

De afgelopen twee maanden merkte ik dat er iets speelde. Een gevoel van binnen die schreeuwt: "dude, something's wrong. Be on guard." .. In het verleden heeft dat gevoel zich meerdere malen bewezen. Ex die vreemd was gegaan. Even was het gevoel weg omdat het weer wat beter ging maar al snel veranderde dat. Ze deed raar met haar telefoon, alsof ze iets te verbergen had. Ik heb haar meerdere keren gevraagd of er iets was maar telkens zei ze nee, en dat ik haar moest vertrouwen.. Ik geloofde haar niet meer en mijn gevoel dat er iets was werd alleen maar groter en groter. Tot ik het op een gegeven moment niet meer hield. We sliepen samen en ik werd midden in de nacht wakker zonder reden.. Haar telefoon lag aan de lader en nieuwsgierige ik, ging erin kijken. Wat ik daar vond laat mijn huid nu nog steeds branden, m'n hart harder kloppen en zorgt voor de behoefte om iemand flink toe te takelen. Yep, ze ging vreemd met iemand van haar nieuwe "vrienden".

Ja, het ging niet zo goed tussen ons. Ja, we hadden het waarschijnlijk anders moeten aanpakken maar dit, nee dit niet. Ik ben nu kapot van binnen en functioneer amper. Ik haat haar maar ik mis haar. Moest het even van me af schrijven. Sorry voor het lange verhaal.

Na een afwezigheid van een kleine 4 jaar meld ik mij ook weer eens . Nu z'n kleine 4 weken uitelkaar gok ik zo.

Echt hoe een internship van 9 maanden in het buitenland je relatie van 3 jaar kan slopen.. Denk dat ik hier wel weer eens mijn frustraties eruit kom gooien.

quote:

Op zondag 10 april 2016 10:28 schreef Mc.Chicken het volgende:
Ik lees Buffel zijn verhaal en de tranen rollen over m'n wangen. Het is voor mij ook even geleden dat ik hier was en ik hoopte dat het dit keer niet nodig zou hoeven zijn maar ik heb zojuist mijn persoonlijke breaking point bereikt.

2,5 jaar geleden ontmoette ik haar. Het was in eerste instantie niets, gewoon leuk en af en toe contact via stage. Het werd meer doordat we elkaar continu appte en uiteindelijk zijn we samen gekomen. Vanuit één van mijn vorige relaties heb ik mega trust issues overgehouden en daar hadden we dan ook zeker last van. Ik vooral omdat het vanuit mijn kant werk nodig had. Het is lang goed gegaan tot ongeveer afgelopen oud & nieuw. Relatie liep voor geen meter maar we hebben toen samen afgesproken ervoor te gaan. Ik deed mijn best, ook al heb ik nu het gevoel dat ik meer had kunnen doen. Via haar huidige stage leerde ze nieuwe mensen kennen en ging daarmee uit. Ontzettend moeilijk voor mij maar ik vertrouwde haar en wilde haar die kans geven, want tja, mag niet wat iemand anders mij heeft aangedaan tussen ons in laten staan.

De afgelopen twee maanden merkte ik dat er iets speelde. Een gevoel van binnen die schreeuwt: "dude, something's wrong. Be on guard." .. In het verleden heeft dat gevoel zich meerdere malen bewezen. Ex die vreemd was gegaan. Even was het gevoel weg omdat het weer wat beter ging maar al snel veranderde dat. Ze deed raar met haar telefoon, alsof ze iets te verbergen had. Ik heb haar meerdere keren gevraagd of er iets was maar telkens zei ze nee, en dat ik haar moest vertrouwen.. Ik geloofde haar niet meer en mijn gevoel dat er iets was werd alleen maar groter en groter. Tot ik het op een gegeven moment niet meer hield. We sliepen samen en ik werd midden in de nacht wakker zonder reden.. Haar telefoon lag aan de lader en nieuwsgierige ik, ging erin kijken. Wat ik daar vond laat mijn huid nu nog steeds branden, m'n hart harder kloppen en zorgt voor de behoefte om iemand flink toe te takelen. Yep, ze ging vreemd met iemand van haar nieuwe "vrienden".

Ja, het ging niet zo goed tussen ons. Ja, we hadden het waarschijnlijk anders moeten aanpakken maar dit, nee dit niet. Ik ben nu kapot van binnen en functioneer amper. Ik haat haar maar ik mis haar. Moest het even van me af schrijven. Sorry voor het lange verhaal.

That sucks man, dat gun je niemand. Vreemdgaan vind ik echt fucking laag om te doen. Iedereen met common sense zal eerlijk opbiechten dat ze iemand ontmoet hebben en daar gevoelens voor dreigen te krijgen. Dat is kut om te doen maar wel de eerlijkste manier.

Besef je in ieder geval dat je zelf niets hebt fout gedaan en ga jezelf dus ook niets verwijten. Ga er ook niks op uit doen als je het gevoel krijgt om haar terug te krijgen, want daar heb je niks aan, je verdient beter dan dat man. Ik kan me gelukkig prijzen dat ik nog nooit in de positie ben geweest waarin jij nu zit, maar ik kan me goed voorstellen hoe je je voelt. Dat is kut, daar kan niemand nu even wat aan veranderen, daar moet je doorheen. Als je dus maar in je achterhoofd houdt dat je te goed bent voor haar en er dus niets meer op uit moet doen. Hoe kut dat ook is.

quote:

Op zondag 10 april 2016 10:28 schreef Mc.Chicken het volgende:
Ik lees Buffel zijn verhaal en de tranen rollen over m'n wangen. Het is voor mij ook even geleden dat ik hier was en ik hoopte dat het dit keer niet nodig zou hoeven zijn maar ik heb zojuist mijn persoonlijke breaking point bereikt.

2,5 jaar geleden ontmoette ik haar. Het was in eerste instantie niets, gewoon leuk en af en toe contact via stage. Het werd meer doordat we elkaar continu appte en uiteindelijk zijn we samen gekomen. Vanuit één van mijn vorige relaties heb ik mega trust issues overgehouden en daar hadden we dan ook zeker last van. Ik vooral omdat het vanuit mijn kant werk nodig had. Het is lang goed gegaan tot ongeveer afgelopen oud & nieuw. Relatie liep voor geen meter maar we hebben toen samen afgesproken ervoor te gaan. Ik deed mijn best, ook al heb ik nu het gevoel dat ik meer had kunnen doen. Via haar huidige stage leerde ze nieuwe mensen kennen en ging daarmee uit. Ontzettend moeilijk voor mij maar ik vertrouwde haar en wilde haar die kans geven, want tja, mag niet wat iemand anders mij heeft aangedaan tussen ons in laten staan.

De afgelopen twee maanden merkte ik dat er iets speelde. Een gevoel van binnen die schreeuwt: "dude, something's wrong. Be on guard." .. In het verleden heeft dat gevoel zich meerdere malen bewezen. Ex die vreemd was gegaan. Even was het gevoel weg omdat het weer wat beter ging maar al snel veranderde dat. Ze deed raar met haar telefoon, alsof ze iets te verbergen had. Ik heb haar meerdere keren gevraagd of er iets was maar telkens zei ze nee, en dat ik haar moest vertrouwen.. Ik geloofde haar niet meer en mijn gevoel dat er iets was werd alleen maar groter en groter. Tot ik het op een gegeven moment niet meer hield. We sliepen samen en ik werd midden in de nacht wakker zonder reden.. Haar telefoon lag aan de lader en nieuwsgierige ik, ging erin kijken. Wat ik daar vond laat mijn huid nu nog steeds branden, m'n hart harder kloppen en zorgt voor de behoefte om iemand flink toe te takelen. Yep, ze ging vreemd met iemand van haar nieuwe "vrienden".

Ja, het ging niet zo goed tussen ons. Ja, we hadden het waarschijnlijk anders moeten aanpakken maar dit, nee dit niet. Ik ben nu kapot van binnen en functioneer amper. Ik haat haar maar ik mis haar. Moest het even van me af schrijven. Sorry voor het lange verhaal.

Gast, je doet er verschrikkelijk goed aan het even van je af te schrijven. Schroom je ook niet om ellenlange verhalen te droppen, als je schrijft ben je onbewust ook dingen aan het relativeren en op een rijtje aan het zetten, wat weer helpt bij het afsluiten van een hoofdstuk in je leven.

Ik snap precies hoe je je voelt, maar weet dat, hoe dan ook, jij het persoon ben geweest die loyaal en trouw is geweest naar je ex. Jij ben het persoon die aan je zelf hebt gewerkt en jij hebt alles op alles gezet om er daadwerkelijk voor te gaan.

Ondanks dat het slecht gaat in een relatie, geeft dat nog geen rede om vreemd te gaan. Argumenten waar ze mee komt moet je volledig langs je heen laten gaan. Trek je er niets van aan, want ze is het niet waard. Gewoon, niet.

Het kost tijd, veel tijd. Geeft niets, maar moet slijten. Bij de ene gaat dit sneller dan de andere, weet niet wanneer je de relatie opgebroken heb?

Nog een tip die ik je mee wil geven, verbreek op wat voor manier dan ook contact. Ik moet mn vreemdgaande ex nog 3x in de week zien, omdat ik in het zelfde team korfbal met haar. Confronterend en nog steeds lastig.

I don't regret the things I did wrong, I regret the good things I did for the wrong people.

Ik ben er ook weer, hoe verassend In januari is het uitgegaan tussen mij en mn ex, we hadden 3,5 jaar met een tussenpose van 0,5 jaar. Ze wilde niet meer. Elke dag heb ik het er nog moeilijk mee, en nu vooral. Ik lreeg via via te horen dat ze een nieuwe vriend heeft. En dát doet onwijs veel pijn...

Awh wat vreselijk iedereen! Dikke knuffel and the only way to heal a wound is to stop touching it. Hebben jullie allemaal contact verbroken inmiddels?

Ik kom dus niet verder sinds oktober. Geprobeerd contact te verbreken op allerlei manieren, maar hij komt toch weer terug en vervolgens is het weer aantrekken en afstoten. Geen maand voorbij geweest zonder contact of dat bij mij de gevoelens weer terugkomen. Ontzettend zwaar. Als het goed is, heb ik nu het patroon doorbroken.

Tips van Flip:

1. Stop met schrijven wat zij doet, begin met vertellen wat jij doet.

2. Als je aan helende wonden begint te pulken hou je littekens voor het leven. Afblijven dus en vooruitkijken.

3. Gun jezelf de tijd om erover heen te komen. Een relatie wordt gedurende een tijd opgebouwd, reken ong de helft aan verwerkingstijd.

4. Tel alle tijd op die je samen spendeerde, en maak een plan (op de korte/middellange termijn) hoe jij die tijd nu gaat invullen (los van hem/haar).

5. Ook hij of zij denkt af en toe nog aan jou, ongeacht of zij in een nieuwe relatie zitten ja of nee. Zo werkt het brein nou eenmaal.

6. Ga niet opzoek naar antwoorden. De gedachte: "dan kan ik het afronden" is een illusie. Elk antwoord wat je krijgt van je ex zal nieuwe vragen oproepen (ALS ze al antwoord geven en ALS dat al een eerlijk antwoord is)

7. Achter je ex aanzitten is macht uit handen geven. Jij bent baas over jouw eigen leven, blijf dat dan ook!

8. Mis je de sex? Verlang je naar diegene en kan je jij jezelf maar moeilijk bedwingen om geen contact op te nemen? Zoek het meest ranzige pornofilmpje wat je kan vinden en waar je ex nooit voor in was en begin te fappen (als een ware zolderautist).

9. Loop niet weg maar verwerk. Gevoelens zijn als een waterballon. Des te harder jij die ballon onder water drukt, des te harder knalt hij op den duur omhoog.

10. Lees het volgende: http://www.aan-de-basis.n(...)weermechanismen.html

Succes!

quote:

Op dinsdag 12 april 2016 15:15 schreef MidnightB00m het volgende:
Awh wat vreselijk iedereen! Dikke knuffel and the only way to heal a wound is to stop touching it. Hebben jullie allemaal contact verbroken inmiddels?

Ik kom dus niet verder sinds oktober. Geprobeerd contact te verbreken op allerlei manieren, maar hij komt toch weer terug en vervolgens is het weer aantrekken en afstoten. Geen maand voorbij geweest zonder contact of dat bij mij de gevoelens weer terugkomen. Ontzettend zwaar. Als het goed is, heb ik nu het patroon doorbroken.

Wat is de rede waardoor je keer op keer in contact kom? Tis lastig om idd geen contact meer te hebben met hem, maar zorg dat je je erzelf op wijs als je jezelf toch betrap. Disipline is moeilijk, maar toch, het helpt je het best!

quote:

Op maandag 11 april 2016 14:23 schreef Buffell het volgende:

[..]

That sucks man, dat gun je niemand. Vreemdgaan vind ik echt fucking laag om te doen. Iedereen met common sense zal eerlijk opbiechten dat ze iemand ontmoet hebben en daar gevoelens voor dreigen te krijgen. Dat is kut om te doen maar wel de eerlijkste manier.

Besef je in ieder geval dat je zelf niets hebt fout gedaan en ga jezelf dus ook niets verwijten. Ga er ook niks op uit doen als je het gevoel krijgt om haar terug te krijgen, want daar heb je niks aan, je verdient beter dan dat man. Ik kan me gelukkig prijzen dat ik nog nooit in de positie ben geweest waarin jij nu zit, maar ik kan me goed voorstellen hoe je je voelt. Dat is kut, daar kan niemand nu even wat aan veranderen, daar moet je doorheen. Als je dus maar in je achterhoofd houdt dat je te goed bent voor haar en er dus niets meer op uit moet doen. Hoe kut dat ook is.

Ja het is echt even flink klote. Ik had niet verwacht dat iemand waar je zo'n sterke band mee hebt opgebouwd je zoiets aandoet. De ene dag gaat makkelijker dan de ander maar dat hoort er allemaal bij. Het moet even slijten en dan gaat het vanzelf beter. Geen contact vind ik wel heel erg moeilijk maar daar moet maar even doorheen. Vandaag m'n laatste spullen opgehaald. Was binnen 2 minuten weer weg. Daarna kwamen de berichtjes.. maar goed. Elke dag een beetje beter..

Hoe is het met Buffel?

quote:

Op maandag 11 april 2016 19:09 schreef Djurres het volgende:

[..]

Gast, je doet er verschrikkelijk goed aan het even van je af te schrijven. Schroom je ook niet om ellenlange verhalen te droppen, als je schrijft ben je onbewust ook dingen aan het relativeren en op een rijtje aan het zetten, wat weer helpt bij het afsluiten van een hoofdstuk in je leven.

Ik snap precies hoe je je voelt, maar weet dat, hoe dan ook, jij het persoon ben geweest die loyaal en trouw is geweest naar je ex. Jij ben het persoon die aan je zelf hebt gewerkt en jij hebt alles op alles gezet om er daadwerkelijk voor te gaan.

Ondanks dat het slecht gaat in een relatie, geeft dat nog geen rede om vreemd te gaan. Argumenten waar ze mee komt moet je volledig langs je heen laten gaan. Trek je er niets van aan, want ze is het niet waard. Gewoon, niet.

Het kost tijd, veel tijd. Geeft niets, maar moet slijten. Bij de ene gaat dit sneller dan de andere, weet niet wanneer je de relatie opgebroken heb?

Nog een tip die ik je mee wil geven, verbreek op wat voor manier dan ook contact. Ik moet mn vreemdgaande ex nog 3x in de week zien, omdat ik in het zelfde team korfbal met haar. Confronterend en nog steeds lastig.

I don't regret the things I did wrong, I regret the good things I did for the wrong people.

I know. Hoe slecht het ook gaat, zoiets doe je niet. Dat is ook precies wat ik tegen haar heb gezegd. Het is gewoon heel triest dat ze het zo heeft laten gebeuren en dat ze zo motherfucking olie dom is. Maar goed, zij is mijn zorg nu niet meer, ook al moet ik daar nog even flink aan wennen.

Bedankt voor de input. Ik heb er zeker weten wat aan!

Ga hier toch nog ff reageren over m'n eigen ding, zit een beetje met een dilemma, naja ga gewoon zeggen wat er in me opkomt en ik zie wel wat voor tekst 't wordt.

Met relatief veel ruzie uit elkaar gegaan, naja, het is eigenlijk steeds ietsje erger geworden sinds het uit was en soms tijden dat wij goed met elkaar op kunnen schieten en dan weer een hele tijd niet.

Weet in ieder geval 1 ding heel zeker en dat is dat in realiteit wij niet bij elkaar passen, dat is eigenlijk al iets wat ik riep toen wij nog een relatie hadden maar ik wist nooit precies waarom, het was een gevoel en misschien was het ook wel beter geweest als ik het wel eerder had uitgemaakt, dat zou een hoop gezeik van nu gescheeld hebben ondanks de leuke tijden die we de laatste maanden nog hebben gehad. Ik dacht toen dat het aan het verschil lag in hoe wij naar bepaalde dingen keken maar dat is het niet. Aangezien ze veel goede eigenschappen had en een leuk karakter dacht ik dat het wel op te lossen viel, maar irritaties bleven doorgaan en dat is eigenlijk nooit over gegaan. Ik vind het raar want zij is de enige bij wie ik dat heb. Ik ben naar een psycholoog geweest en het e.e.a. geleerd, maar de irritatie bij sommige dingen is nooit weggegaan.

Op de een of andere manier zegt iets dat ik haar niet moet vertrouwen, ookal weet ik dat ik haar bijna altijd kan vertrouwen. Wellicht komt het door de vele ruzies nadat het uitging, waarin ook zij zich als een bitch opstelde naar mij en het allemaal erger werd. Ik geef om haar en dat zal ik ook altijd blijven doen, ik vind het rot voor d'r als ze zich minder voelt, ik vind het kut als ze een keer slecht scoort op een tentamen. Anders gezegd ik leef met haar mee, maar alleen in m'n hoofd. Op het moment dat zij daadwerkelijk tegen mij verteld dat ze zich kut voelt o.i.d. probeer ik sympathie te tonen maar blijf ik koelbloedig en alsof het me niks doet, soort van misgunnen dus maar ik snap niet waarom, want voor en na het gesprek vond ik het wel kut. Maar tijdens is het altijd zo van naja okay ik kan er verder ook niks aan doen. Weet ook dat dat deels komt doordat het via whatsapp is altijd, ik zie haar emotie niet en dan is 't sowieso voor mij lastiger om er een beeld bij te schetsen, maarja irl gaat ze dat natuurlijk niet zeggen. Iets blokkeert emotie in mij als ik praat.

Het is een soort haat-liefde verhouding. Tegelijkertijd doet het me wat en aan de andere kant doet het me niks, en nogmaals zij is de enige bij wie ik dit heb. Ze verteld ook altijd enthousiast over wat er allemaal op d'r werk is gebeurd maar dat interesseert me gewoon niks. Ten eerste omdat het altijd wel over d'r werk gaat, ten tweede door het puntje wat ik hierboven beschreef, terwijl toen zij begon met werken daar voor het eerst, vond ik het juist leuk wat ze vertelde en interesseerde me het ook. Ik ben hier over na gaan denken en dat is denk ik de conclusie waarom zij iig niet bij mij past, omdat ik me altijd wel aan iets loop te irriteren, ookal snap ik niet waarom, maar zo is het nou eenmaal.

Wellicht komt het ook doordat ik anders naar haar kijk dan eerst. Ze was altijd een heel verlegen meisje, durfde niet veel en dat is 1 van de dingen die ik leuk aan haar vond, ze was misschien wel verlegen maar had wel een goed karakter. Nu lijkt het meer op een wat arrogantere houding, koelbloedig en kan compleet flippen als je ook maar 1 klein ding fout zegt. En dan natuurlijk ook haar nog steeds sympathieke kant, maar het idee dat je weet dat zij ook een andere kant heeft (waarvan ik zelf altijd beschuldigd werd dat dat zo fout was) zorgt er wellicht voor dat ik zelf ook voorzichtiger ben en haar minder te vertrouwen vind. Zeker omdat ik niet open ben naar mensen waar ik net nog ruzie mee heb gehad. Soms is ze nog wel open, dan voelt het voor mij ook vertrouwelijker maar die momenten zijn zeldzaam. Zij vraagt bijvoorbeeld nooit een keer op een normale manier hoe het gaat, het is altijd een half onserieuze houding van eyy hoe ist, ja lekker blabla. En dan nog maar te spreken erover of zij uberhaupt een keer een gesprek begint op die manier.

Ik merk ook aan mezelf dat het me over het algemeen minder doet wat andere mensen meemaken. Vroeger was ik altijd heel meelevend, had ik in principe veel voor iemand over die ik eigenlijk nog niet zo goed kende, en nu is het eerst maar eens kijken of diegene ook echt is wat hij/zij zegt dat ie is. Als ik erachterkom dat diegene ook echt eerlijk is richting mij en meent wat ie zegt dan respecteer ik dat, maar die stap er naartoe is veeeel groter geworden dan dat het eerst was.

En ja ik mis haar nog soms, maar dan heb ik het over de 'haar' van meer dan een jaar terug. aangezien ik me toen nog niet irriteerde en ik koester de herinneringen die ik daarbij heb. Ik weet alles nog, vanaf het eerste echte gesprek in Duitsland waar ik eindelijk de moed bij elkaar had geraapt om op dr af te stappen. Het meisje waar ik me ontzettend zorgen over maakte toen ze ziek op de bank zat en ik haar geen knuffel durfde te geven, maar dat meisje is allang weg. Ik had ook nooit verwacht dat ik ooit met dat meisje ruzie zou hebben, of dat wij elkaar zouden uitschelden. Zonde eigenlijk, maar niet alles kan nou eenmaal eindigen met een happy ending en daar heb ik me bij neergelegd. En tuurlijk sommige momenten raken me nog wel, bijvoorbeeld afgelopen Pasen, toen ik dacht aan de reactie van haar en haar ma die moest huilen omdat d'r dochter zo gelukkig was bij 't paasontbijt toen alles nog wel goed liep, maar daar blijft het dan ook bij. Het zijn de dingen die toen veel betekende voor me.

Ik heb ook een hele tijd gedacht dat ik gevoelloos was geworden voor alles dat met liefde/relaties te maken had, het gevoel van iemand leuk vinden zonder allemaal shit daarbij te bedenken kende ik niet meer. Het gevoel zoals 't hoort te zijn. Ik heb meerdere dates gehad met meiden die opzich wel knap waren, leuk karakter maar ik voelde er gewoon niks bij. Dat was vroeger wel anders, hoewel ik ook nooit had verwacht dat ik ooit met m'n ex zou gaan toen wij begonnen met praten. Bij die dates durfde ik ook gewoon meer, maar eigenlijk had ik in m'n achterhoofd het gevoel dat ik eigenlijk helemaal niet met hun wilde daten, want het voelde toch niet goed.

Ik hoop echter dat zij een jongen vind die echt van haar houd om hoe ze is, en niet een of andere fuckboy die z'n gevoelens voor haar faked om alleen 't bed te delen. Iemand die ik in eerste instantie de eerste maanden voor haar was zonder al die irritaties en wantrouwen erbij, en zich wellicht beter aan kan passen aan een andere omgeving. Dat is wat ik haar gun, want ik weet hoe blij zij kon zijn op de momenten dat het goed liep, maarja wellicht komt ze ook een klootzak tegen, dan is dat voor haar ook een les geweest en naja, zo is 't leven nou eenmaal. Zal haar dit waarschijnlijk nooit vertellen, aangezien naja, niet alles hoeft gezegd te worden en ze zal er vanzelf wel achterkomen dat ik het meen.

Dan nog het laatste waar ik het meeste mee zit. Er is aan mijn kant wat gebeurd, en zij is de enige die ik daarover heb verteld. Toen voelde het vertrouwd aan en kon ik dit bij haar kwijt, nu echter (nu ik meer weet van wat er is gebeurd, en dat is nogal negatief), wil ik het haar niet vertellen. De eerste reden is dat het niet goed voelt, laatste tijd weer gezeik om niks en dan ga ik niet leuk zoiets vertellen. Ten tweede weet ik dat het een negatief effect op haar heeft, ookal zegt ze van niet, ik weet uit eerdere gesprekken hoe ze reageerde soms. Het zal iig voor haar niet goed aankomen, weet alleen niet of ik het moet vertellen..

Dit is het eigenlijk, voelt toch wel goed om dit ff geschreven te hebben.

[ Bericht 0% gewijzigd door BredeBroeder op 13-04-2016 11:24:24 ]