Hier weer verder na Zwanger... en dan gaat het mis #20...
JM, lijkt me heel bizar zo..Burdie, goed te lezen dat je cyclus weer op gang is. Kan me indenken dat dat een hele opluchting is na je ervaring de vorige keer.
Hier met kerst ook weer meer teruggedacht aan mijn miskramen. Bij m'n derde zwangerschap was ik (voorlopig) uitgerekend op tweede kerstdag/man z'n verjaardag. Het blijft aanwezig, maar het gevoel verandert.
Ja dit klopt inderdaadquote:Op zondag 27 december 2015 10:31 schreef Kursor het volgende:
Het blijft aanwezig, maar het gevoel verandert.
.Ik denk ook nog wel eens terug aan mijn eerste mk, en zeker zo met kerst. Maar feit is wel dat als dat niet was gebeurd, we nu niet kuiken hadden. Dus het is goed zo
.Tmi in spoiler:
SPOILERVanmorgen verloor ik nog een stuk weefsel ter grootte van mijn duim
. En daarna weer een lading bruin bloed, geen rood meer
. Ik heb iig wel het idee/gevoel dat het weer goed is zo qua cyclus.
Hoop dat het nu klaar is Gaat goed nu, we zijn opgelucht dat het zo gegaan is. Lichamelijk komt alles weer tot rust, dat is ook fijn. Vk ook nog gesproken, die sprak haar bewondering uit voor hoe we het gedaan hebben; geduldig en met vertrouwen en samen.
JM, wat klinkt het goed zoals jullie het samen doen. Het is fijn dat het natuurlijk is gegaan voor jullie.
Burdie, ik hoop dat het nu echt voorbij is! Wel rot dat het allemaal toch best een tijd duurde..
Je klinkt er heel rustig en berustend over, klopt dat?quote:
Burdie, dat is nog ff lekker idd
Gaat goed nu, we zijn opgelucht dat het zo gegaan is. Lichamelijk komt alles weer tot rust, dat is ook fijn. Vk ook nog gesproken, die sprak haar bewondering uit voor hoe we het gedaan hebben; geduldig en met vertrouwen en samen.
En volgens mij hebben jullie veel aan elkaar, mooi om te lezen
.Dit is zo herkenbaar. Een kerst zonder kind of zwangere buik gevierd en de onzekerheid van of dat ooit nog wel gaat komen, vind ik echt verschrikkelijkquote:
Herkenbaar Kursor, ik denk ook soms nog terug aan (vooral de eerste) miskraam. Af en toe lees ik het topic hier terug en dan kan ik me nog goed terughalen hoe het ook alweer voelde.. Maar het voelt heel anders inderdaad, ik vond toen de onzekerheid OF er ooit nog een gezond kindje komt zo naar, voor mijn gevoel faalde ik in vrouw zijn en nu heb ik Eva, het scherpe daarvan is weg.
Mensen roepen snel dat het wel goed komt en dat is super lief bedoeld, maar helemaal niemand kan mij dat garanderen. Het zou echt mijn ergste nachtmerrie zijn als wij geen kindje mogen krijgen. JufMariska
Je "klinkt" inderdaad erg rustig. Fijn dat het nu achter de rug is en je lichaam rustiger wordt.Burdie, tmi onder de spoiler
SPOILERDat heb ik ook gehad. Was het stolsel grijs? Ik ben dat toen zo'n 3/4 weken erna verloren. Ik voelde het op m'n werk zo in m'n onderbroek landen. Gelukkig had ik een maandverbandje in
quote:Op maandag 28 december 2015 00:08 schreef Fuchsia_roze het volgende:
[..]
Dit is zo herkenbaar. Een kerst zonder kind of zwangere buik gevierd en de onzekerheid van of dat ooit nog wel gaat komen, vind ik echt verschrikkelijk
Dat is ook waardeloos. Ik weet dat je er niks aan hebt nog maar na twee miskramen was ik zo bang dat het ons niet zou lukken. Ik heb een dochter die in mei alweer drie wordt gekregen daarna.
En ik hoop dat jij, en alle anderen, over een tijdje hetzelfde succesverhaal aan de volgende kan vertellen en dat de lijst succesverhalen oneindig lang wordt
Burdie fijn dat het nu echt klaar lijkt te zijn
Heel veel sterkte allemaal
Ja, dat klopt welquote:
[..]
Je klinkt er heel rustig en berustend over, klopt dat?
En volgens mij hebben jullie veel aan elkaar, mooi om te lezen
Natuurlijk zijn we ook verdrietig over dit kindje dat zo welkom was, maar de rust is heel duidelijk aanwezig. Ik ben heel blij dat we het geduld hebben gehad en kunnen hebben (niet gehinderd door werk of andere omstandigheden) om het natuurlijk op gang te laten komen, en ook dat het zo rustig is gegaan. En wederom intens gelukkig met mijn lief, met wie ik ook dit samen heb gedaan Edit: boh, naweeën
[ Bericht 4% gewijzigd door JufMariska op 28-12-2015 22:14:30 ]
SPOILEREind van de middag een paar gróte stolsels verloren en sindsdien veel bloedverlieszó bang dat er iets niet goed is en ik alsnog naar het zkh moet
Kan dat betekenen dat er iets achter is gebleven?Op zich hebben we kunnen zien dat de mk compleet was, maar wellicht een (te) heftige reactie op (achterblijvende?) stolsels oid, ik weet het ook niet precies. Ik ben in het algemeen vreselijk panisch over medische dingen, dus dat helpt nietquote:
Oh JM
Snap ikquote:
[..]
Op zich hebben we kunnen zien dat de mk compleet was, maar wellicht een (te) heftige reactie op (achterblijvende?) stolsels oid, ik weet het ook niet precies. Ik ben in het algemeen vreselijk panisch over medische dingen, dus dat helpt niet
Is je lief thuis, voor kalmte ende troost?Yup, gelukkig wel. En uk ligt net in bed.quote:
[..]
Snap ik
En daarnaast hoop ik echt dat het bloeden snel stopt. Het is emotioneel allemaal al beladen genoeg.
SQ, dankjewelSPOILERniet met gillende sirenes naar het zkh dus, waar ik zo bang voor wasMaar man o man, wat een stolsels
Hoop dat het minderworden je wat rustiger maakt.
Dikke
voor jou en J.Fijn dat jullie samen zijn, dikke
. .. Tis niet niks meid JM! Het is veel beter nu, in de loop van de nacht steeds rustiger en vanmorgen bijna geen bloed meer. Nog wel rustig aan vandaag, J regelt dat hij vanavond vrij is zodat ik dan niet alleen de avondspits met Luc hoef te doen
En niet alleen vandaag rustig aan schat. Maak daar maar een paar dagen van. Je lichaam is met iets groots bezig, geef het daar de tijd en de rust voor! Dus geen kasten in elkaar zetten he
Benen omhoog, thee en chocolade en je laten knuffelen Vanavond gasten, dus de hele dag een blij gezicht trekken. Zo moeilijk, ik wil het liefst de hele dag in bed liggen
ik snap heel goed dat je onder de wol wil kruipen maar waarschijnlijk is afleiding juist goed en wordt het een leuke avond. Kun je er met het bezoek over praten? Sterkte en ik hoop dat 2016 een beter jaar wordt Verdomme! Wat kut zeg! Kan je niet overdag even lekker niks doen, zodat je vanavond misschien klaar bent voor bezoek?quote:
Ben ik weer ...vannacht begon het bloeden. Had er al een slecht gevoel over. Mijn streepjes waren zo licht. Voel me vooral zo onzeker, wat is er steeds mis? En hoe weet ik dit keer of alles goed gaat, of alles eruit is, etc.
Vanavond gasten, dus de hele dag een blij gezicht trekken. Zo moeilijk, ik wil het liefst de hele dag in bed liggen
Hier had ik overigens een tijd na m'n 9-weken miskraam hetzelfde, een duidelijke maar lichte positieve teststreep, die maar niet donkerder werd. Dat ging toen mis met precies 5 weken. Ik heb toen wel gedacht dat ik misschien er nog fysiek nog niet klaar voor was, dat het nog niet kon oid. Maar bij jou zit er natuurlijk iets meer tijd tussen. Voor mij was het na die heel vroege miskraam een ronde later écht raak. Ik hoop het zo voor je!
En in bed liggen de hele dag-ik zou zeggen waarom niet? Volgend jaar is het weer nieuwjaar! Dan hopelijk met piepklein babytje in je armen
Sterkte!
En kun je die gasten niet afzeggen? Ze zouden het best begrijpen denk ik.
dat scenario ga ik ook volgen, oke?quote:
[..]
Verdomme! Wat kut zeg! Kan je niet overdag even lekker niks doen, zodat je vanavond misschien klaar bent voor bezoek?
Hier had ik overigens een tijd na m'n 9-weken miskraam hetzelfde, een duidelijke maar lichte positieve teststreep, die maar niet donkerder werd. Dat ging toen mis met precies 5 weken. Ik heb toen wel gedacht dat ik misschien er nog fysiek nog niet klaar voor was, dat het nog niet kon oid. Maar bij jou zit er natuurlijk iets meer tijd tussen. Voor mij was het na die heel vroege miskraam een ronde later écht raak. Ik hoop het zo voor je!
Gaat al weer een beetje. Waarschijnlijk kan mijn lichaam het zelf opruimen nu. En ja ik bekijk het ook positief: twee keer zwanger in een half jaar - op mijn leeftijd. Dat is niet ongunstig. Het moet dan toch een keer goed gaan? Waarbij ik me ook realiseer dat op mijn leeftijd miskramen ook vaker voorkomen. Dus dan 'hoort' het er ook wel bij.
We gaan bezoek niet afbellen. De afleiding is toch wel fijn. Ik ga lekker voor ze koken. En ik ga lekker een borrel nemen op het nieuwe jaar! Nieuwe kansen. Dankjullie, jullie zijn lief
Sterkte!
.Visite kan idd wel een fijne afleiding zijn, kan/ga/wil je het met ze delen?
.Ik weet niet hoe oud je bent maar ik heb op 36/37 jarige leeftijd 3 miskramen gehad. De laatste ook op 31 december.
Gelukkig was ik begin april dat jaar daarop weer zwanger en bleef die wel zitten.
Je "klinkt" in je 2e post al rustiger en positiever. Knap hoor, want het is gewoon even flink kut. Ik gun het je zo!
Ik hoop dat de visite vandaag inderdaad fijne afleiding brengt! Dikke
Gelukkig lukte het later toch, Lily.
Ik weet nog niet of ik het deel met het bezoek. Het zit denk ik niet echt in hin brlevingswereld als bewust kindervrij koppel.
Hopelijk brengt 2016 jullie nog een zwangerschap met mooie afloop na 9 maanden.
Ik hoop dat je ondanks dit verdriet vanavond nog een beetje een fijne avond kunt hebben met wat afleiding.
En voor iedereen natuurlijk een prachtig 2016 waarin liefde, geluk en gezondheid centraal zal staan!
sterkte!Ik klikte dit topic per ongeluk open.quote:
Ben 37 ...
Gelukkig lukte het later toch, Lily.
Ik weet nog niet of ik het deel met het bezoek. Het zit denk ik niet echt in hin brlevingswereld als bewust kindervrij koppel.
Hier een bewust kindvrij persoon. Maar vrienden met verdriet zijn vrienden met verdriet. Ongeacht de oorzaak is daar altijd ruimte voor. Heb ik helaas ook van dichtbij mee moeten maken.
Sterkte
Heb het uiteindelijk niet verteld, maar dat is oke. Was toch wel leuk gister: beter dan balend op de bank zitten. Lichamelijk voel ik me of ik ongesteld ben. Ik vraag me eigenlijk af wat ik nog kan verwachten. Verlies wel bloed, maandverbandjes vol, maar geen doorlekhoeveelheden en geen stolsels. Wat zou je moeten zien bij 4w5d? Het lijkt zelfs al te minderen. En moet ik dit met de huisarts bespreken of niet? Ik was niet van plan om zorg in te schakelen verder, maar ik weet niet wat hier normaal in is. Volgens mij is dit in feite een late menstruatie en niet veel spannender dan dat. Lichamelijk dan ...Bij mij op die termijn was het een stevige menstruatie, zeker meer dan normaal, maar niet bizar ofzo. Vond het vooral jammer dat tampons niet mochten haha. Was ook na een dag of 6 over. Als je je goed voelt, hoef je niemand in te schakelen. Wel bij een volgende zwangerschap nog even bij VK deze vroege miskraam ook nog even noemen.quote:
Dankjullie
Had zo gehoopt op een mooie plakker voor jullie.
Ik weet niet precies hoe ver ik in augustus was maar een week na de positieve test begon bij mij het bloeden. Ik verloor wel stolsels en erg veel bloed. Maar ik denken ook dat ieder lichaam weer anders is.
Bij mij was het net als bij svane na een dag of 6 over.
Fijn om te lezen dat je toch nog een leuke avond heb gehad. Leuke afleiding is altijd fijn
en hopelijk een mooie zwangerschap voor jou in 2016!Zometeen een strandwandeling maken met 6 vrienden + man en zoontje, lekker lunchen ...het leven is óok echt goed
Ik wens jou een heel gelukkig en vruchtbaar jaar toe
Voor jou ook Linguequote:
En voor iedereen natuurlijk een prachtig 2016 waarin liefde, geluk en gezondheid centraal zal staan!
en voor alle anderen natuurlijk ook! Heb het zelf onlangs 2x (vroege MK) meegemaakt, ben nu 39 en snap je gevoel wat betreft je leeftijd.
Toen ik eind 36 was had ik een miskraam rond 7/8 weken en meteen erna was ik zwanger.
Het kan dus wel... maar dat zijn lege woorden weet ik.
Hou je haaks
en pm staat voor je open mocht je er behoefte aan hebben.Dat wist ik helemaal niet! Wat onwijs balen! Vooral 2x, dat is echt akelig.quote:
Aventura
Heb het zelf onlangs 2x (vroege MK) meegemaakt, ben nu 39 en snap je gevoel wat betreft je leeftijd.
Toen ik eind 36 was had ik een miskraam rond 7/8 weken en meteen erna was ik zwanger.
Het kan dus wel... maar dat zijn lege woorden weet ik.
Hou je haaks
Hopelijk snel een 3x is scheepsrechtje!
(En jaaaaaa ik zag de pm met je zoon met het koffertje, wat onwijs leuk! En hij is zo knap!)
En Aventura
.Och Blue, jij ook al
2x... Pfff.. Het gaat wel goed, ik voel me nu wel ergens een soort van leeg ofzo? Niet zo zeer in mijn buik maar in mijn hoofd, heel gek iig.
En met jou nu JM?
Klap, lijkt me niet heel gek hoor, best logisch toch?
Dacht ik dat het (geestelijk) beter met mij ging. kreeg ik vandaag weer een klap omdat iemand je verteld dat ze zwanger is (en uitgerekend is op jouw datum!). Ik kan dat nog niet helemaal hebben, merk ik. Herkennen jullie dat?
Sterkte voor de anderen waarbij het mis ging!
+ voor alle dames hier
Heel herkenbaar hoor Fleurr. Eigenlijk alle zwangeren zijn even een pijnlijk momentje. Als ik even tijd heb om er aan te wennen, dan is het wel weer okay. Zulke jaloerse gevoelens heb ik echt nog nooit in mijn leven gehad en ik vind het verschrikkelijk
Bij ons begint het idee te wennen dat in juli er geen kindje komt.
Dat is eigenlijk het enige dat lastig is. Je plannen gaan niet door. Het was zo'n mooi plaatje
Maar goed, beetje flauw om achteraf te zeggen, maar ik had stevige twijfels sinds een week of 2. Wellicht omdat ik ook zo nu en dan krampen heb, die ik toch niet helemaal kon verklaren met darmkrampen.
Hopen dat mijn lijf het snel oppakt. Hoe lang gebben jullie afgewacht?
voor iedereen die het nodig heeftGek he, plannen weer aanpassen...
Logisch hoor, ik herken het. Ik had de SEO van Koen op de uitgerekende datum van mijn miskraam/missed abortion en dat voelde mooi en raar tegelijkertijd.quote:
Heel herkenbaar Fleurr.. Zelfs hier op het forum
Thee, jou had ik hier ook niet willen zien
.Ik heb twee weken gewacht, maar het was ws al rond 5 weken mis gegaan, dus er gebeurde al twee weken niks toen we er achter kwamen.
maar kan er weinig aan veranderen. Waarschijnlijk is het bij mij 1,5 week geleden misgegaan. Geen idee hoe lang ik wil afwachten, maar kan me voorstellen dat je na 2 weken wel vooruitgang wilt zien.Bedoel, je kan niet verder en mede hierdoor weet ik wel dat een derde zeer gewenst is.
Iedereen is wel lief. Verloskundige belde gisteren nog hoe het ging. Goed met een vriendin kunnen praten.
SPOILEREen collega van mij is al een hele week ziek en ik weet nu waarom:
Vorig jaar was zij 20 weken in verwachting toen ze een hele slechte SEO kreeg. Na een hele verdrietige periode is er met 22 weken besloten om het kindje geboren te laten worden. (en dus heel snel daarna overleden) Dit is allemaal rond de kerstperiode gebeurt.
Nu hoorde ik dat zij opnieuw in verwachting was en na een goede eerste echo bleek bij de termijnecho dat het hartje niet meer klopte. Weer rond kerst...
Ik vind het zó rot voor haar en wil haar graag een kaartje/berichtje sturen, maar iets houdt me een beetje tegen: ze is op dit moment niet alleen ziek gemeld omdat het lichamelijk nog niet gaat, maar ook omdat ze liever nog niet met andere mensen geconfronteerd wil worden. Alle vragen en opmerkingen erover (hoe goedbedoeld ook) zijn gewoon nog even teveel.
Heel begrijpelijk natuurlijk.
Ik heb haar met kerst een berichtje gestuurd, toen ik nog niets wist van de miskraam. (Om te laten weten dat er aan haar en haar engeltje werd gedacht)
Maar ik wil haar er nu niet onnodig mee confronteren, zeker omdat ik nu zelf wel in verwachting ben en met mijn blije zwangere hoofd misschien meer kwaad dan goed doe
Beter eventjes afwachten tot ze het zelf aangeeft? Eerst even met eigen gezin en familie laten berusten? Of gewoon toch iets laten weten, dat er in ieder geval aan haar gedacht wordt? Ik wil ook niet overkomen alsof het me niet interesseert.
bruiloften, deze is in Alkmaar enneh... I kinda need the money Dyre
SPOILERIk zou wel een kaartje sturen. Ook de momenten waarop het teveel is dragen bij aan de verwerking, en ik denk dat je steun wel gewaardeerd wordt. /my2cents
SPOILERAbsoluut iets laten horen. Ik heb zelf meegemaakt dat sommige mensen dat niet deden, soms met de beste bedoelingen, maar het maakt zo verdrietig als mensen iets doodzwijgen. Hou het vrijblijvend, bied je steun aan, en verwacht niets terug.
Stilzwijgen wil ik het absoluut niet, en ook niet voor haar beslissen wat ze wel of niet op prijs stelt.
Maar ik wil haar ook niet kwetsen door haar er (onnodig) mee te confronteren. Maarja, ze wordt er natuurlijk dag in dag uit zelf al mee geconfronteerd...
Dus ik ga een mooie kaart voor haar kopen en laten weten dat er aan haar gedacht wordt.
(en dan nog bedenken wat je in hemelsnaam kan schrijven)
.Sterkte voor iedereen. Het blijft verdrietig om het topic steeds weer boven te zien komen. Maar tegelijkertijd ook fijn dat er een plek is waar mensen elkaar begrijpen en steun aan elkaar hebben.
Een lieve collega van mij heeft drie miskramen gehad tijdens mijn zwangerschap. Ik heb steeds een kaartje of berichtje gestuurd dat ik het heel erg verdrietig vond, en aan haar dacht. Dat viel wel goed, terwijl ze er verder toen nog weinig over praatte (inmiddels wel meer).quote:
Lieve meiden, even een vraagje waar jullie waarschijnlijk beter antwoord op kunnen geven dan in de andere topics:SPOILEREen collega van mij is al een hele week ziek en ik weet nu waarom:
Vorig jaar was zij 20 weken in verwachting toen ze een hele slechte SEO kreeg. Na een hele verdrietige periode is er met 22 weken besloten om het kindje geboren te laten worden. (en dus heel snel daarna overleden) Dit is allemaal rond de kerstperiode gebeurt.
Nu hoorde ik dat zij opnieuw in verwachting was en na een goede eerste echo bleek bij de termijnecho dat het hartje niet meer klopte. Weer rond kerst...
Ik vind het zó rot voor haar en wil haar graag een kaartje/berichtje sturen, maar iets houdt me een beetje tegen: ze is op dit moment niet alleen ziek gemeld omdat het lichamelijk nog niet gaat, maar ook omdat ze liever nog niet met andere mensen geconfronteerd wil worden. Alle vragen en opmerkingen erover (hoe goedbedoeld ook) zijn gewoon nog even teveel.
Heel begrijpelijk natuurlijk.
Ik heb haar met kerst een berichtje gestuurd, toen ik nog niets wist van de miskraam. (Om te laten weten dat er aan haar en haar engeltje werd gedacht)
Maar ik wil haar er nu niet onnodig mee confronteren, zeker omdat ik nu zelf wel in verwachting ben en met mijn blije zwangere hoofd misschien meer kwaad dan goed doe
Beter eventjes afwachten tot ze het zelf aangeeft? Eerst even met eigen gezin en familie laten berusten? Of gewoon toch iets laten weten, dat er in ieder geval aan haar gedacht wordt? Ik wil ook niet overkomen alsof het me niet interesseert.
Ik zou gewoon een kaartje sturen
Precies. Het zal niet zo zijn dat ze door jouw kaartje of appje in een gat valt omdat ze het even was 'vergeten'. Zo werkt een rouwproces nu eenmaal niet (en een miskraam zie ik wel als een rouwproces). En mocht je haar wel zien en je afvragen of je er over moet beginnen of niet.. de open vraag 'Hoe gaat het met je?' is een goed beginquote:
Bedankt voor de reacties, daar heb ik wat aan
Stilzwijgen wil ik het absoluut niet, en ook niet voor haar beslissen wat ze wel of niet op prijs stelt.
Maar ik wil haar ook niet kwetsen door haar er (onnodig) mee te confronteren. Maarja, ze wordt er natuurlijk dag in dag uit zelf al mee geconfronteerd...
Dus ik ga een mooie kaart voor haar kopen en laten weten dat er aan haar gedacht wordt.
(en dan nog bedenken wat je in hemelsnaam kan schrijven)
Er heerst naar mijn idee/ervaring nog steeds een enorm taboe op. Behalve bij de mensen die er zelf helaas ook mee te maken hebben (gehad). Met die mensen geeft het dan wel weer meer "binding".quote:
... maar ze vraagt niet hoe het met me gaat. Of ja, dat vraagt ze wel maar ze begint niet over de miskramen. Eigenlijk begint geen mijn vrienden of familie erover. Het lijkt wel een no go area. Dat doet me pijn. Misschien zijn ze bang voor mijn verdriet.
Mijn vrouw gaat volgende week met zwangerschapsverlof. Het is nog steeds heel erg spannend, hoewel we er minder mee "bezig" zijn dan in de vorige zwangerschap. Het helpt enorm voor onze gemoedsrust dat er een klein mannetje rondkruipt en dat we nu weten dat het ook goed kan gaan.
Heel herkenbaar. Van de mensen die op de hoogte zijn vraagt niemand er naar buiten die ene keer dat mijn schoonmoeder er naar vroeg op een bomvolle kinderverjaardag met allemaal onbekende visitequote:
Eigenlijk begint geen mijn vrienden of familie erover. Het lijkt wel een no go area. Dat doet me pijn. Misschien zijn ze bang voor mijn verdriet. Ik ga heus niet in huilen uitbarsten, maar dat weten zij niet
.Ik denk echt dat mensen niet durven. Ik vind het ook wel pijnlijk, vooral van mijn moeder eigenlijk.
Soms lijkt het alsof mensen vergeten zijn dat het gebeurd is.
Theeleuter, je klinkt heel nuchter. Ik heb 10 dagen op mijn miskraam gewacht en was er toen ook echt wel klaar mee. Ik voelde mij onwijs aan huis gebonden.
Sterkte
Dit vind ik wel zo herkenbaar... En kwetsend tegelijk. Alsof mijn dochter er nooit is geweest... Maar niemand begint er ooit over.quote:
Interesse tonen is altíjd beter dan niks. Een vriendin moet volgende week bevallen, we werden nagenoeg gelijk zwanger geraakt maar ik sta na 2 miskramen met lege handen. We hebben elkaar een paar keer gezien maar ze vraagt niet hoe het met me gaat. Of ja, dat vraagt ze wel maar ze begint niet over de miskramen. Eigenlijk begint geen mijn vrienden of familie erover. Het lijkt wel een no go area. Dat doet me pijn. Misschien zijn ze bang voor mijn verdriet. Ik ga heus niet in huilen uitbarsten, maar dat weten zij niet
En steeds weer zelf erover beginnen dat doe ik niet meer.
Ik snap best dat het moeilijk Is om het aan te breken. Maar gewoon eens een knuffel of kus kan toch geen kwaad...
Gewoon het gevoel krijgen dat je niet alleen bent, dat anderen aan je denken.
Ik kom dan altijd weer uit bij een gedichtje dat ik thuis heb hangen :
Het leven gaat verder
Niemand die het ziet
Het huilen zonder tranen
Het stil intens verdriet
En zo voelt het elke dag opnieuw. Elke dag anders maar wel elke dag verdriet.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lingue op 07-01-2016 20:00:36 ]
Dat mag je die mensen echt terug geven hoor. Ik snap je pijn (ik deel 'm..), maar als het echt dierbaren zijn kun je dit op tafel leggen. Grote kans dat de meerderheid zegt: 'sorry joh, we dachten dat jij er niet over wilde praten' oid.quote:
Interesse tonen is altíjd beter dan niks. Een vriendin moet volgende week bevallen, we werden nagenoeg gelijk zwanger geraakt maar ik sta na 2 miskramen met lege handen. We hebben elkaar een paar keer gezien maar ze vraagt niet hoe het met me gaat. Of ja, dat vraagt ze wel maar ze begint niet over de miskramen. Eigenlijk begint geen mijn vrienden of familie erover. Het lijkt wel een no go area. Dat doet me pijn. Misschien zijn ze bang voor mijn verdriet. Ik ga heus niet in huilen uitbarsten, maar dat weten zij niet
Lingue
For what it's worth: ik denk nog dagelijks aan je dochter.Lingue, dikke
voor jou! L-E, ik weet dat je gelijk hebt, maar durf dan zelf ook weer niet zo goed
Het moment moet er dan ook wel weer naar zijn, zeg maar.Lief! Dat doe ik ook aan Elva. Zoveel verdriet en wetende dat anderen dan ook hebben...quote:
[..]
Dat mag je die mensen echt terug geven hoor. Ik snap je pijn (ik deel 'm..), maar als het echt dierbaren zijn kun je dit op tafel leggen. Grote kans dat de meerderheid zegt: 'sorry joh, we dachten dat jij er niet over wilde praten' oid.
Lingue
Ik kreeg gisteren de vraag op kantoor of ik iets moest opbiechten, want er stonden beschuit met muisjes in de kantine. En ik snap het grapje en zou het vroeger ook gemaakt hebben. Maar tegenwoordig Is die opmerking best pijnlijk. Want de wens voor kinderen groeit steeds meer.
Lingue allereerst vind ik het voor jou en andere mensen in dit topic verschrikkelijk dat zij het verliezen van een kindje mee hebben moeten maken.quote:
[..]
Dit vind ik wel zo herkenbaar... En kwetsend tegelijk. Alsof mijn dochter er nooit is geweest... Maar niemand begint er ooit over.
In mijn familie zit een stel wat tegelijkertijd met mij zwanger was, toen ik van Boaz zwanger was. En ik ging verder .. Bij hun overleed het kindje rond de 18 weken in de buik. Ik kan zo even niet de ziekte benoemen waaraan het kindje leed. Maar ik weet wel, dat als het überhaupt geboren zou worden, het waarschijnlijk niet levensvatbaar was en zwaar gehandicapt zou zijn. Erg confronterend voor hen maar ook voor mij.
Ik durfde en kon het in het begin niet om bij hun in de buurt te komen. Voelde me zo lullig en schuldig dat ik wel een gezond kindje had, en zij met lege handen stonden.
Afgelopen weekend sprak ik ze weer ergens. Hij vertelde dat zij momenteel even wat minder werkte. En, n.a.v. jullie gevoelens hier .. besloot ik gewoon om het gesprek aan te gaan en maar te zien of ze het op prijs stelden of niet. Dus ik vroeg hem of dat kwam door wat er allemaal gebeurd was met het kindje. Dat was inderdaad zo. Daarnaast bleek dat ze onlangs weer een miskraam hadden gehad met 10 weken. We hebben er samen heel fijn over gepraat en ik heb ook gewoon eerlijk gezegd dat ik mij ontzettend lullig voelde, zoals hierboven al beschreven.
Maar het is echt, echt heel moeilijk (vind ik) om in te schatten of iemand erover wil praten. En als dat niet zo is, dan wil je diegene ook niet voor zijn neus stoten door er zelf maar over te beginnen. Dus daarom doe je dat dan maar niet (denk ik). Maar dat wil niet zeggen dat jullie kindjes vergeten zijn.
Wat ik wil zeggen met deze post weet ik eigenlijk niet zo goed. Ik weet wel voor mijzelf, en dat heb ik ook tegen het stel in kwestie gezegd, dat zij regelmatig in mijn gedachten zijn. En dat ik ze heel veel (gezonde) kindjes gun. Net als bij jullie. En dat ik hoop dat dat moment ooit een keer aan mag breken.
Afgelopen kerst was mijn zwager de enige die er even over begon, en hoewel ik het daarop volgende gesprek best een beetje ongemakkelijk vond, vond ik het heel fijn dat hij er aan dacht en over durfde te beginnen. Het voelde, eh... ik kan niet echt op een passend woord komen, maar 'erkend' lijkt een beetje op wat ik bedoel.
Knuffels voor iedereen hier
.Ik denk dat er over beginnen (te praten) beter is dan helemaal niets zeggen. Dat laatste doet vrijwel iedereen al, en dat geeft zo'n vergeten gevoel.quote:
Maar het is echt, echt heel moeilijk (vind ik) om in te schatten of iemand erover wil praten. En als dat niet zo is, dan wil je diegene ook niet voor zijn neus stoten door er zelf maar over te beginnen. Dus daarom doe je dat dan maar niet (denk ik). Maar dat wil nie
SPOILERIk zou ook kaartje/iets anders doen met niet teveel tekst, iets met ik denk aan je ofzo.
'Fijn' dat mijn gevoel herkenbaar is bij de anderen. Ik heb ook liever dat mensen vragen aan mij hoe het gaat, in plaats van niets zeggen. Als ik even niets wil zeggen, dan zeg ik dat gewoon.
Gelukkig krijg ik voor mijn gevoel professionele hulp, zodat ik uit dat gat kan krabbelen. Maar ik weet niet of ik ga redden om nu al een baby'tje te gaan bekijken. Ik denk dat ik dat mezelf even niet ga aandoen en dat de anderen uit de groep maar gewoon moeten gaan.
Gisteren heb ik nog foto's van mijn operatie gezien. Toch wel even geschrokken van de grootte van het stolsel in mijn buik (een grote appel)
. Geen wonder dat ik gelijk geopereerd moest worden...Knuffels voor iedereen hier
Dank je. Ik ben ook een nuchter persoon. Betekent niet dat het geen verdriet doet, maar ik zie ook wat ik wel heb. Dat maakt het minder verdrietig.quote:
Theeleuter, je klinkt heel nuchter. Ik heb 10 dagen op mijn miskraam gewacht en was er toen ook echt wel klaar mee. Ik voelde mij onwijs aan huis gebonden.
Sterkte
Ik denk trouwens dat velen wel geinteresseerd zijn in hoe het met jullie gaat, maar dat men ook bang is onnodig verdriet op te rakelen. Dat is in ieder geval mijn drempel. Hoe gaat het, vind ik een goede vraag. Laat open aan diegene wat die op dat moment kwijt wil.
Dat besef ik mij gelukkig ook wel goed dat het geen makkelijk onderwerp is om aan te snijden, maar tegelijk doet het ook wel pijn.quote:
[..]
Lingue allereerst vind ik het voor jou en andere mensen in dit topic verschrikkelijk dat zij het verliezen van een kindje mee hebben moeten maken.
In mijn familie zit een stel wat tegelijkertijd met mij zwanger was, toen ik van Boaz zwanger was. En ik ging verder .. Bij hun overleed het kindje rond de 18 weken in de buik. Ik kan zo even niet de ziekte benoemen waaraan het kindje leed. Maar ik weet wel, dat als het überhaupt geboren zou worden, het waarschijnlijk niet levensvatbaar was en zwaar gehandicapt zou zijn. Erg confronterend voor hen maar ook voor mij.
Ik durfde en kon het in het begin niet om bij hun in de buurt te komen. Voelde me zo lullig en schuldig dat ik wel een gezond kindje had, en zij met lege handen stonden.
Afgelopen weekend sprak ik ze weer ergens. Hij vertelde dat zij momenteel even wat minder werkte. En, n.a.v. jullie gevoelens hier .. besloot ik gewoon om het gesprek aan te gaan en maar te zien of ze het op prijs stelden of niet. Dus ik vroeg hem of dat kwam door wat er allemaal gebeurd was met het kindje. Dat was inderdaad zo. Daarnaast bleek dat ze onlangs weer een miskraam hadden gehad met 10 weken. We hebben er samen heel fijn over gepraat en ik heb ook gewoon eerlijk gezegd dat ik mij ontzettend lullig voelde, zoals hierboven al beschreven.
Maar het is echt, echt heel moeilijk (vind ik) om in te schatten of iemand erover wil praten. En als dat niet zo is, dan wil je diegene ook niet voor zijn neus stoten door er zelf maar over te beginnen. Dus daarom doe je dat dan maar niet (denk ik). Maar dat wil niet zeggen dat jullie kindjes vergeten zijn.
Wat ik wil zeggen met deze post weet ik eigenlijk niet zo goed. Ik weet wel voor mijzelf, en dat heb ik ook tegen het stel in kwestie gezegd, dat zij regelmatig in mijn gedachten zijn. En dat ik ze heel veel (gezonde) kindjes gun. Net als bij jullie. En dat ik hoop dat dat moment ooit een keer aan mag breken.
En ik denk als ik niet zou weten hoe het voelt ik ook echt lood in mijn schoenen zou hebben. Ook omdat je gewoon echt niet weet hoe het voelt.
Maar daarentegen zijn kaartjes met een 'ik denk aan je' een klein gebaar maar met veel betekenis en kun je eigenlijk nooit kwaad mee doen.
Ik merk dat ik het soms wel gewoon benoem in gesprekken. Zowel bij bekende als minder bekende mensen. Dan kunnen ze ook dingen in perspectief plaatsen.
Nou ja, Lang verhaal, en maar deels relevant hier, maar wat ik wil zeggen: een kaartje, een knuffel of een kort praatje, hoe moeilijk misschien ook, kan echt veel betekenen voor een ander.SPOILERHeel ander verhaal, maar tegelijk ook weer een met veel raakvlakken, maar toen mijn ouders overleden, kort na elkaar, werd er door weinig mensen over gesproken. Haast niemand sneed het onderwerp zelf aan, en in de supermarkt werd ik ontweken. Dat waren echt vreselijke tijden. maar gelukkig stroomden de kaartjes binnen. En al wist ik van veel mensen niet eens wie nou de afzender was, het deed me goed. Misschien juist wel het feit dat zelfs voor mij onbekenden de moeite deden om een kaartje te sturen. deed mij goed. Maar na de kaartjesstorm werd het stil. Erg stil en niemand sprak ergens over, en ik begon zelf ook het verdriet weg te drukken. Er was immers geen plaats voor. Soms begon ik er zelf over, om de elephant in de room maar weg te krijgen. Dat hielp wel iets.
En nu, na zoveel jaar, merk ik dat ik nog steeds heel veel weggestopt verdriet heb. Er zijn slechts twee mensen die na O's geboorte hebben gezegd: wat zouden je ouders trots zijn geweest. Terwijl ik weet dat er veel mensen zijn die nog aan ze denken.
En voor wat het waard is, ik denk veel aan jullie kinderen. Want ze zijn er geweest, en zullen er altijd zijn.
.SPOILERDames die hulp hebben gezocht, waar hebben jullie aan de bel getrokken?
Ik zou best eens met iemand willen praten over wat er allemaal gebeurd is; met twee mk'en, traumatische bevalling, nog wat andere dingen en een winterdip die continu op de loer ligt, lijkt me dat eigenlijk wel prettig. Maar het hoeft geen zwaar traject te worden wmb, dat heb ik al eens achter de rug. Gewoon maar via google of zo een vrijgevestigd psycholoog zoeken?
Burdiequote:
RoomSPOILERDames die hulp hebben gezocht, waar hebben jullie aan de bel getrokken?
Ik zou best eens met iemand willen praten over wat er allemaal gebeurd is; met twee mk'en, traumatische bevalling, nog wat andere dingen en een winterdip die continu op de loer ligt, lijkt me dat eigenlijk wel prettig. Maar het hoeft geen zwaar traject te worden wmb, dat heb ik al eens achter de rug. Gewoon maar via google of zo een vrijgevestigd psycholoog zoeken?
SPOILERBijna elke huisarts heeft tegenwoordig iemand in dienst die dit soort dingen op kan pakken. Dus ik zou beginnen om de vraag daar neer te leggen.
[ Bericht 5% gewijzigd door Puala op 12-01-2016 10:19:35 ]
Ik zat toen al in een traject met psych en een coach. Daarin kon ik mijn zwangerschap en vroeggeboorte gelukkig direct meenemen en op een juiste manier mee aan de slag gaan ipv zelf te worstelen.quote:
RoomSPOILERDames die hulp hebben gezocht, waar hebben jullie aan de bel getrokken?
Ik zou best eens met iemand willen praten over wat er allemaal gebeurd is; met twee mk'en, traumatische bevalling, nog wat andere dingen en een winterdip die continu op de loer ligt, lijkt me dat eigenlijk wel prettig. Maar het hoeft geen zwaar traject te worden wmb, dat heb ik al eens achter de rug. Gewoon maar via google of zo een vrijgevestigd psycholoog zoeken?
Ik zou het via de huisarts kijken wat er mogelijk Is. Uiteindelijk heb je zelf in de hand hoe zwaar je het traject wil maken. Alleen een klankbord of toch ook weer wat handvatten om verder te kunnen...
Succes!
SPOILER+1 op starten bij de ha
[ Bericht 41% gewijzigd door JufMariska op 08-01-2016 22:43:33 ]
SPOILERZe zet het niet voor niks in spoiler maar nu is er alsnog te lezen waar het ongeveer over gaat. Weet niet of dat de bedoeling is?
SPOILERGa naar je huisarts. Die weet je wel door te verwijzen. Als je bij een huisartsenpraktijk zit, hebben ze daar vaak ook een GGZ ondersteuner. Daar kan je ook mee praten.
bloed SPOILERBlijft apart hoe je eerst blij bent het niet te zien en nu blij omdat je het wel ziet
Haha ja he! Hopelijk valt 't meequote:SPOILERBlijft apart hoe je eerst blij bent het niet te zien en nu blij omdat je het wel ziet
.SPOILER: nog even over mezelfBedankt voor alle tips dames. Het gaat een heel stuk beter intussen, ik kijk het nog even aan
En thee, goed dat het vanzelf op gang komt. Je klinkt nog steeds positief, dat is fijn
Ik weet nog hoe menstruaties pre-pil waren (soms niet op benen kunnen blijven staan). Ik weet hoe bevallen is...kan alleen maar meevallen, toch? *klopt af*
SQ, ik ben een nuchter persoon, dus relativeer veel. Tuurlijk deed het verdriet, maar ik had al een week voor de echo flinke twijfels. Dus heb het wat dat betreft vrij vlot een plek weten te geven. Daarbij ben ik blij dat mijn lijf het nu zelf probeert op te lossen.SPOILERFijn dat het beter gaat.
BurdieSPOILERja bizar hoe blij je kan zijn he daarmee. Ik was ook erg opgelucht en blij toen ik een maand erna ein-de-lijk een negatieve zwangerschapstest had. Ook zoiets waarvan je nooit denkt er blij mee te zijn
SPOILERfijn dat je je wat beter voelt!
Iemand ervaring met curretage en herstel ervan?
Zelf geen curretage gehad, alleen tabletjes en heb daar wel goede ervaring mee. Voor mij persoonlijk is een curretage een last resort, omdat het toch een heftige ingreep is en het herstel er van vaak wat pittiger is. Maar jij kan alleen die beslissing nemen. Je zal hier voorstanders van beide methodes vinden namelijk. Succes met het maken van je keuze
Hier inmiddels (al)weer ongesteld, pfff
Fijn dat mijn lijf het weer oppakt, maar het brengt weer veel herinneringen terug merk ik.Ik heb ervaring met tabletjes en vervolgens een curettage. De curettage en het herstel ervan viel mij mee. Het was twee dagen wat pijnlijk geloof ik en daarna was het weer goed. Twaalf dagen later zat ik in de auto naar Spanje om te trouwen en toen was ik helemaal vrij van klachten.quote:
En helaas, echo gehad vandaag, maar het zit er nog. Door naar het ziekenhuis dus. Ik heb zelf sterke twijfels of mijn lijf dit met tabletten wel kan.
Iemand ervaring met curretage en herstel ervan?
Maar wel fijn dat je lijf het weer oppakt.Maandag afspraak in ziekenhuis, ben benieuwd ook wat de gyneacoloog er over te zeggen heeft.SPOILERBij bevallingen komt bij mij de placenta nooit mee en hoor steeds de opmerking, goh wat een grote vruchtzak. Nu met deze weer. Vandaar mijn twijfel of mijn lijf dit wel zelf kan opruimen. Is dus nog nooit gelukt.....
Bedankt voor de ervaringen dames. Ik kan me goed voorstellen dat curretage iets is dat je als laatste middel wilt inzetten. Zo zou ik ook zijn, maar goed. Zoals ik al zei, ik denk niet dat mijn lijf dit zelf kan.
Hier ervaring met tabletten, die gaven veel kramp en bloed maar helaas kwam er verder niks af. Na 2,5 week trok ik het niet meer en heb ik een curettage gehad. Ingreep viel me mee, ik had gekozen voor narcose dus niks meegekregen. Helaas wel veel bloed verloren (ruim 1 liter tov 400 ml bij mijn keizersnede) en daardoor mijn HB onderuit.
5 weken na de curettage werd ik weer ongesteld.
Ik heb een enorm vertrouwen in mijn lichaam, maar de nasleep die ik heb gehad van mijn miskraam wil ik niet nog een keer meemaken.
Als jij dat zo voelt Theeleuter dan zou ik dat heel duidelijk aangeven in het ziekenhuis.
voor jullie! Hopelijk is het snel weg theeleuter!
He wat naar zegquote:
En helaas, echo gehad vandaag, maar het zit er nog. Door naar het ziekenhuis dus. Ik heb zelf sterke twijfels of mijn lijf dit met tabletten wel kan.
Iemand ervaring met curretage en herstel ervan?
. Ik heb zelf twee keer een curettage gehad en twee keer een redelijk vergelijkbare ervaring gehad qua ingreep; snel achter de rug en weinig pijn. Na de eerste keer heeft het heel lang geduurd voor ik weer ongesteld werd, na de tweede keer pakte mijn lichaam het weer snel zelf op.Bij mijn eerste mk heb ik eerst die pillen geprobeerd, maar dat hielp niets. Ik heb ook het idee dat mijn lichaam dat soort dingen niet gemakkelijk los laat (ben bij mijn zoon met 42 weken dmv een inleiding bevallen en had toen ook nog een manuele placenta verwijdering nodig), daarom koos ik de tweede keer meteen voor curettage.
Er zitten wel nadelen aan, maar laat je vooral goed voorlichten. En vragen kan je ook hier altijd stellen.
. bij mij hielpen de tabletten wel, zat al een paar weken met dat overleden vruchtje in mijn buik, lukte echt niet natuurlijk. 's avonds tabletten ingebracht, volgende dag voor curretage naar het ziekenhuis maar moest daar niesen terwijl ik zat te wachten tot ik aan de beurt was, toen kwam het vruchtje compleet met vruchtzak en gevuld met vruchtwater eruit. Geen curretage meer nodig gehad dus.Ik heb wel verschrikkelijke krampen (weeën) en behoorlijk bloedverlies gehad.
Fijn dat je mocht kiezenquote:
Ik mocht gewoon kiezen, volgens hem was beide een goede optie. Puur wat ik zelf wilde. Dus ik mag vrijdag terug voor curretage. Vind het wel spannend. Nog nooit een ingreep gehad.
. Zie je er tegenop?Hier gaat het heel wisselend. Vorige week zou mijn UD zijn en een dag ervoor werd ik ook nog, totaal niet gewenst, ongesteld. Dat zorgde voor een totaal labiele dag. Ik had gewoon al een baby kunnen hebben en in plaats daarvan sta ik met lege handen
Na een prima weekend werd ik vanmorgen in de auto weer ineens overvallen door verdriet. Alle liefdesliedjes kan ik ook betrekken op mijn verdriet. Alle series die ik kijk, lijken iets rond zwangerschappen/baby's er in te hebben en op werk/privé gaat het mij ook iets te vaak over het onderwerp. Ik word er zo verdrietig van en zo moe van mijzelf /eindedagboekpost
Wat ontzettend naar en verdrietig. Kan je er met iemand over praten? Misschien dat dat helpt?knuffel (voor iedereen)quote:
Spannend Theeleuter! Ik wens je alvast heel veel sterkte voor vrijdag!
Hier gaat het heel wisselend. Vorige week zou mijn UD zijn en een dag ervoor werd ik ook nog, totaal niet gewenst, ongesteld. Dat zorgde voor een totaal labiele dag. Ik had gewoon al een baby kunnen hebben en in plaats daarvan sta ik met lege handen
/eindedagboekpost
Sterkte, wat een moeilijke tijd
knuffels! voor jullie, jullie zijn lief. Aventura, dat is ook al bijna, knuf voor jou
Ik praat er misschien te weinig over. Met mijn vriend wel steeds meer, maar met anderen eigenlijk nauwelijks. En als ik er dan over praat, wordt er al snel gezegd "komt wel goed". Ik snap de reactie, maar niemand kan mij dat beloven. Was het maar zo...
De angst dat het niet gaat lukken en ik nooit echt mama zal worden, wordt groter met de dag.
Dat is zo confronterend, verdrietig en maakt mij in mijn hoofd compleet obsessief met het onderwerp, terwijl ik het juist een beetje wil loslaten. Daarbij ga ik steeds meer geloven dat het door mijn eigen zieke lichaam komt dat ons boontje niet mocht leven en het nu niet opnieuw lukt, wat het allemaal nog veel complexer maakt.
. Herkenbaar wel, je hoopt toch na een MK dat je in elk geval op je UD wel weer zwanger bent. Ik vond het ook erg confronterend toen ik op mijn UD met lege handen (en lege buik) stond. Overigens werd ik de maand na mijn UD weer zwanger, ik hoop dat voor jou hetzelfde geldt .Helaas koop je daar helemaal niets voor en is het kut dat je ondertussen met lege handen staat. De rest van de wereld gaat vrolijk door, terwijl dat ene aspect in je leven stilstaat.
Ik prijs me ook zeer gelukkig dat ik al 2 kinderen heb en weet dat ik het kan. De leegte die je zal voelen kan ik me dan ook eigenlijk niet voorstellen. Kortom, dikke knuffel en ik hoop dat het snel beter met je gaat!
Ik ga tot nu toe in tegen het advies van mijn dokter om te gaan behandelen, want dat houdt een lange pauze in van minimaal een jaar en mogelijke onvruchtbaarheid. In mijn hoofd zijn dit op dit moment geen opties.
Ik voel mij gelukkig niet altijd zo, maar soms word ik totaal overvallen door het gevoel en vind het dan moeilijk om iemand daarin toe te laten. De zwarte en jaloerse gedachtes in mijn hoofd zijn ook zoiets. Ik had nooit gedacht dat een miskraam zulke diepe sporen na zou laten. Het is zoals Burdie zegt, ik had op zijn minst gehoopt nu weer zwanger te zijn. Doodeng, maar dat had de pijn wel wat verzacht, denk ik.
[ Bericht 13% gewijzigd door Fuchsia_roze op 02-02-2016 16:33:20 ]
Ah nee jij gekkiequote:
Hier al een keer zwanger geweest tussen miskraam en UD; weer een mk. Ik heb dan wel weer geen aandoening, behalve dat ik aan de verkeerde kant van de 30 ben. Ook heel dwingend en nerveusmakend. Fuchsia, ik zei net tegen je dat onze tijd nog wel komt. Maar natuurlijk weet ik dat helemaal niet. Sorry als ik je daarmee nog verdrietiger heb gemaakt. Er is gewoon niet zoveel te bedenken dat echt geruststelt op dit moment. Kan alleen maar zeggen dat ik met je meeleef
Ik kan de positiviteit ook wel weer waarderen. Meestal probeer ik ook zo te denken, dat het echt wel goed komt. Ik zit vol met tegenstellingen Ik word dit jaar 32 en wilde eigenlijk ook wel meer als 1 kind dus die stomme biologische klok tikt hier ook behoorlijk door
Het blijft een wonder he, als het lukt en goed gaat...
Je eigen medische achtergrond lijkt me ook wel extra moeilijk in dit verhaal. Toch was je twee keer relatief snel zwanger (als in, binnen een paar maanden), ik hoop dat het nu niet lang meer duurt. Als je maar gewoon een garantie kan krijgen he, dat het iig ooit helemaal goed komt, dat zou zo schelen.
Maar miskramen zijn echt gewoon belachelijk stom!
Het is ook een echt wonder ja, om een gezond kind te mogen krijgen
En toch lijken zo veel mensen het zo maar even te doen, inclusief tieners en ongewenste zwangerschappen. Svane
Ik was in 3 en daarna 5 maanden zwanger, dat is vrij snel ja. Nu duurt het "al" 6 maanden. Dat is niet zo extreem lang natuurlijk, maar wel als je bedenkt dat we in september 2014 begonnen zijn. Die garantie zou ik trouwens zo voor tekenen. De onzekerheid is echt zo vervelend.
En miskramen
[ Bericht 0% gewijzigd door Fuchsia_roze op 02-02-2016 22:44:16 ]
En nu al weten dat de volgende (hopelijk) zwangerschap superspannend zal zijn: ook +1.
Supertof, maar ook vreselijk confronterend: aanvraag van oud-bruidspaar voor geboortefotografie
4 weken na mijn 'ud' uitgerekend, pfff.Even ter geruststelling: je bent echt nog hartstikke jongquote:
[..]
Ah nee jij gekkie
Ik word dit jaar 32 en wilde eigenlijk ook wel meer als 1 kind dus die stomme biologische klok tikt hier ook behoorlijk door
ik word dit jaar 34 en voel ook de tijdsdruk maar volgens het ziekenhuis zijn wij gewoon nog een jong stel. Dit gaf mij wel wat rust.Ik vind op mijn 40e iedereen onder de 37 jong.
. Maar ik heb zelf nooit zo'n soort beeld gehad, van een bepaalde leeftijd waarop ik kinderen zou krijgen.De pret was voor ons van korte duur. Gisteren witte test, vandaag krampen en bloed. Ik had al een paar dagen het idee dat het niet helemaal snor zat, en dat bleek juist, tegen alle hoop in.
Zo'n vroege miskraam, 3 dagen na de nod, is het dan handig om een huisarts te raadplegen? Of kan ik dit gewoon als menstruatie beschouwen? Ik ga wel een huisarts bellen hoor, maar dat kan morgen pas weer
Balen!quote:
Hai!
De pret was voor ons van korte duur. Gisteren witte test, vandaag krampen en bloed. Ik had al een paar dagen het idee dat het niet helemaal snor zat, en dat bleek juist, tegen alle hoop in.
Zo'n vroege miskraam, 3 dagen na de nod, is het dan handig om een huisarts te raadplegen? Of kan ik dit gewoon als menstruatie beschouwen? Ik ga wel een huisarts bellen hoor, maar dat kan morgen pas weer
Ik had ooit met 4+6 een vroege miskraam, dat was een 'hevige menstruatie' zeg maar. Ik had toen VK gebeld omdat ik al een afspraak had gemaakt, vooral om die af te zeggen dus. Verder was m'n cyclus toen gewoon normaal (en vier weken later weer een positieve test
)Dat ben ik met je eensquote:Op woensdag 3 februari 2016 11:29 schreef Franny_G het volgende:
Wat jong en oud is, is een beetje relatief en hangt ook af van je referentiekader. Ik begrijp dat ze dat in het ziekenhuis zeggen omdat ze daar denk ik vooral stellen zien die ouder zijn. Maar dan nog kan het voor jezelf oud voelen, op je 32ste. Als je bijvoorbeeld altijd het idee had dat je rond die tijd al wel een gezin zou hebben.
Ik vind op mijn 40e iedereen onder de 37 jong.
Maar ik wilde het even in perspectief plaatsen dat we vanuit het ziekenhuis nog als jong worden gezien. Mij hielp dat wel
En het is ook geen 'snel' proces; je moet elke ronde weer een maand wachten.
Ik heb zelf een miskraam met zes weken gehad en alleen de verloskundige even verwittigd, dan zetten ze het ook in je dossier. Verder verliep dat als een normale menstruatie eigenlijk. Ook geen controle / nacontrole gehad. Zolang jij je geen zorgen maakt zou ik geen arts raadplegen. Sterktequote:
Hai!
De pret was voor ons van korte duur. Gisteren witte test, vandaag krampen en bloed. Ik had al een paar dagen het idee dat het niet helemaal snor zat, en dat bleek juist, tegen alle hoop in.
Zo'n vroege miskraam, 3 dagen na de nod, is het dan handig om een huisarts te raadplegen? Of kan ik dit gewoon als menstruatie beschouwen? Ik ga wel een huisarts bellen hoor, maar dat kan morgen pas weer
Oh en dan te bedenken dat er vrouwen zijn die dit zo vaak meemaken, en na veel langere zwangerschappen. Vreselijk.
. Sterkte.Lees weleens dat vrouwen na 2 miskramen op consult gaan, maar ik vind dat eigenlijk niet nodig. Ik denk dat het leeftijdgebonden is. Als het iets anders zou zijn was de eerste er ook niet geweest.
Bedankt!
Mijn vroege miskramen waren hetzelfde als mijn menstruaties alleen iets langer en meer bloed.
+1quote:
Verdorie room.
Mijn vroege miskramen waren hetzelfde als mijn menstruaties alleen iets langer en meer bloed.
"Fijn" dat je er positief in kan staan Roomsnoes. Hoe dan ook, het is gewoon vervelend
Vanuit het ziekenhuis kunnen ze dat inderdaad zo zeggen, maar ik zit dan te rekenen in mijn hoofd en dan komt het toch niet zo uit. Als ik nu zwanger zou worden, word ik moeder op mijn 32e, het volgende kindje dan zo'n 3 jaar later, dan ben ik 35. Mocht het dan weer 1,5 jaar of langer duren, dan ga ik al richting de 37 jaar. En dat is dan allemaal nog onder voorbehoud van of het nu gaat lukken en mijn lichaam het dan nog trekt.quote:
[..]
Dat ben ik met je eens
Maar ik wilde het even in perspectief plaatsen dat we vanuit het ziekenhuis nog als jong worden gezien. Mij hielp dat wel
Plus wat Franny zegt, ik had altijd in mijn hoofd om op mijn 30e moeder te worden. Dus voor mijn gevoel ben ik nu sowieso oud (ook in zijn algemeenheid, ik kan maar niet wennen aan die 30+
) . Sterkte ermee!Heel herkenbaarquote:
Vanuit het ziekenhuis kunnen ze dat inderdaad zo zeggen, maar ik zit dan te rekenen in mijn hoofd en dan komt het toch niet zo uit. Als ik nu zwanger zou worden, word ik moeder op mijn 32e, het volgende kindje dan zo'n 3 jaar later, dan ben ik 35. Mocht het dan weer 1,5 jaar of langer duren, dan ga ik al richting de 37 jaar. En dat is dan allemaal nog onder voorbehoud van of het nu gaat lukken en mijn lichaam het dan nog trekt.
Plus wat Franny zegt, ik had altijd in mijn hoofd om op mijn 30e moeder te worden. Dus voor mijn gevoel ben ik nu sowieso oud (ook in zijn algemeenheid, ik kan maar niet wennen aan die 30+ )
(de gedachten dan, gelukkig zonder mk)(hier kwam het allemaal goed, hopelijk bij jullie ook
)En Room, wat kut
Ik ben sinds de bbz in mei niet meer zwanger geworden, aan de ene kant wel fijn want dat betekent dat ik al 8! maanden geen miskraam meer heb gehad maar we staan ook wel een beetje stil voor mijn gevoel. Mensen met wie ik in het streepjestopic en in z&g heb gepost zijn nu toe aan hun tweede kindje, of al zwanger zelfs. Ik gun het iedereen echt heel erg hoor, begrijp het me niet verkeerd maar ik wil zelf ook zo zo zo graag óók een gezond kindje. Maar dat voelt zo verschrikkelijk onmogelijk, als iets wat helemaal niet kán. Zo erg dat ik mezelf maar wijs ga maken dat dat misschien maar goed is ook, dat ik toch geen goede moeder zou zijn en dat soort dingen.
SPOILERLaatst ging ik met schoonmoeder naar het afzwemmen van t nichtje van man. Zwembad vol jonge gezinnen, dikke buiken en baby'tjes vond ik al best confronterend maar ik vind dan dat ik daar niet over moest zeuren dus ik hield me groot. Tot mijn schoonmoeder me op de zwangere badjuf wees. 'Kijk die badjuf, die met die dikke buik dat is een vriendin van W (mn man) van vroeger, ze is zwanger van haar derde. Leuk he?'. Ik denk echt dat ze het niet zo bedoelde en ik het veel te zwaar opneem maar die opmerking deed wel zeer. Alsof ik mijn man zijn kans op vaderschap ontneem.
SPOILERSorry voor de zeurpost en topickaap, trouwens maar ik zit een beetje in niemandsland hier in OUD voor mijn gevoel.
Natuurlijk ben jij wel een goede moeder! Je moet er helaas nog even op wachten. En ik snap zo goed dat het confronterend is. Het is gewoon kut, Want natuurlijk gun je het anderen. Maar jezelf ook. En zo hoort het ook!
(en niets geen topickaap zeg, jij hoort er ook gewoon bij.)
Bedankt voor jullie medeleven, het doet me goed. Ik heb volgens mij wel een kilo chocolade op en barst om niets in janken uit. Maar ik geef er maar gewoon aan toe. Op naar de volgende ronde.
Ik kan mij heel goed voorstellen dat je je in geen 1 topic echt thuis voelt met jullie unieke, moeilijke situatie. Ik zie jou altijd in allerlei topic meejubelen bij streepjes/goed nieuws en meeleven bij slecht nieuws. Daarmee kan ik mij alleen maar voorstellen hoe ontzettend lieve, empatische moeder jij zal worden.
Het is een stukje zelfbescherming, dat snap ik heel goed. En ook al heb je dan technisch gezien nog zat tijd, er zit ook een grens aan wat je mentaal/lichamelijk aan kan.
En natuurlijk gun je het iedereen, maar jezelf ook heel hard (en ik denk dat heel veel mensen in OUD het jou heel hard gunnen. Ik in ieder geval wel)
Hier zorgt elke zwangerschapsaankondiging privé voor een tranendal. Op fok kan ik mij daar nog iets voor distantieren gelukkig (anders zou ik bezig blijven
)Soms zijn mensen gewoon niet zo tactisch en hebben niet door hoe pijnlijk dat soort opmerkingen kunnen zijn. Je komt er niet onderuit komen om er mee geconfronteerd te worden
SPOILERmijn leidinggevende zat pas te blaten dat ze zo moe werd van al die zwangeren (ivm niet lang door kunnen werken, vervanging e.d.). Ik zit er dan bij en zeg even niks, maar van binnen
En mijn eigen vriend nota bene, vertelde mij doodleuk een week na het nieuws van het vruchtje wat niet meer leefde, dag een een vage kennis na 4 maanden verkering nu onverwachts 3 maanden zwanger was en enkele dagen voor mij uitgerekend zou zijn. Nou mijn klomp brak. WTF, waarom vertel me mij dit?!
[ Bericht 9% gewijzigd door Fuchsia_roze op 03-02-2016 21:33:58 ]
SPOILERZo heb ik heel lang geworsteld met de vraag of ik wel een kind wilde en ook of ik het wel zou kunnen etc. En dat terwijl de biologische klok echt hard begon te tikken. Ik ging me ook helemaal instellen op een leven zonder kind, zonder de ervaring van het moederschap. Maar toen zat ik een keer bij een voorstelrondje van een of andere werkreis, en alle vrouwen die daar zaten, stelde zichzelf voor als zijnde 'moeder' (en van hoeveel kinderen dan en blablabla), met als gevolg allemaal verhalen over kinderen en de combinatie moeder zijn & werk.. Het voelde zo duidelijk dat dat heel bepalend is voor je identiteit en dat het voor die vrouwen volkomen vanzelfsprekend was (of zo leek het voor mij). En toen was ik aan de beurt en ik zei allemaal maar: mijn naam is die en die. En toen had ik geen zin meer om ook maar iets te zeggen, iedereen keek me een beetje vreemd aan. Het was voor hen allemaal onschuldig en gezellig, maar ik voelde me eenzaam en soort van buitengesloten, alsof zij in een andere dimensie zaten en ik daar buiten. Bah. Het kan echt heel moeilijk zijn.
je gevoel mag er zijn en ik vind het heel fijn dat je dat hier post!Ik weet niet goed wat te zeggen maar dikke knuffels en en en liefde!
voor jullie! En inderdaad, franny het is zo'n deel van je identiteit. Als het bij mn schoonfamilie over mn schoonzus gaat, wordt er altijd gesproken over naamschoonzusendekinderen.
Mensen zijn er ook helemaal niet mee bezig, ze vragen ernaar maar ze willen eigenlijk het niet écht weten. Het onderwerp is te heftig, te moeilijk. Heel vreemd als je dan op een verjaardag zit en mensen proberen je te vermijden. Want stél dat het over dát gaat. Dus dan doe je maar alsof het goed gaat en thuis is het dan janken.
Pas was ik jarig, de dag ervoor al een groot feest, niet zo goed gepland. En daarna mijn eigen verjaardag, weer een verjaardag zonder kindje. Precies een jaar na miskraam 3 en precies 2 jaar na miskraam 1. En dan de leuke tante zijn voor onze nichtjes. Ik kon het gewoon niet meer opbrengen, heb me een beetje teruggetrokken in mezelf.
Het is soms ook wel bizar hoor, tussen mijn man en mij: 'sinds wanneer hebben we die eettafel nou?' 'Even denken, dat was rond miskraam 1, dus januari 2014?'.
Cygne, ik kan niet anders zeggen, dan dat ik het je gun! Dat ik zou willen dat je je niet zo hoef te voelen. Lastig hoor!
Het is en blijft een lastig onderwerp voor buitenstaanders. Zeker als je het niet zelf hebt meegemaakt, kun je je er geen voorstelling van maken en zelfs dan verschilt het per persoon.
Ik zat bij de verloskundigen tussen wachtenden met zwangere buik, voor de echo om te kijken of alles weg was. Ze vroeg wel of ik dat vervelend vond. Ik kan me nu voorstellen dat dat confronterend is. Vorige 2 zwangerschappen geen moment bij stil gestaan dat die ook bij je in de wachtkamer kunnen zitten.
Kortom, knuffels all around!
ik vind het helemaal geen topickaap, jij hoort hier (helaas) ook, al kan ik me goed voorstellen dat je je een beetje verloren voelt in alle topics die eigenlijk geen van allen echt aansluiten.Ik hoop en gun jullie nog steeds dat gewenste kindje in ieder geval! Net als iedereen hier denk ik.
Over refereren aan de miskramen qua tijd herken ik trouwens wel, wij hadden net een nieuw bed toen ik dat ding onder gebloed heb bij miskraam 1, als we ons dan afvragen wanneer we dat bed gekocht hebben denk ik aan die situatie en was het dus rond februari/ maart 2012. Stom he?
Wat shit dat jij je hier ook moet melden roomsnoes
Dikke knuffel voor iedereen!
voor Roomsoes. En Cygne: ik denk dat ik begrijp waar je gevoelens vandaan komt, maar ik heb je verhaal deels gevolgd en ik durf met zekerheid te zeggen dat je het topic écht niet kaapt (en al die andere gedachten, daar kan ik me ook niet in vinden Ik durf te wedden dat, wanneer het je gegund is, je een fantastische moeder zult zijn)! Voor wie mijn verhaal niet kent:
Ik heb ook meteen een vraag: nadat ik het vruchtje verloor, nam de kramp en bloed snel af (tot eigenlijk alleen heel oud bloed bij afvegen), maar vandaag heb ik opeens weer veel kramp en verlies ik meer (rood) bloed. Is dit herkenbaar, of zou dit een teken kunnen zijn dat het toch nog niet helemaal schoon is? Ik krijg nog wel een echo om alles te controleren, maar ben te onzeker nu...SPOILERIn juli 2014 gestopt met de pil. In april 2015 naar de huisarts en gynaecoloog ivm zeer wisselende cycli. Daar meteen verder onderzoek en ik kreeg de diagnose PCOS en man 'verminderd vruchtbaar'. Er volgden meer onderzoeken en in november kregen we goedkeuring om te starten met ICSI. Eind november dan ook meteen begonnen en - tot onze enorme verbazing - op 30 december een (oke, 3
Met 7+1 een eerste echo gehad en daarop een kloppend hartje gezien. Met 8+4 een afsluitend gesprek met de gyn voor de ICSI (standaard procedure), die ook 'even wilde kijken'. Toen bleek dat we in verwachting waren van een tweeling, maar dat beide hartjes niet meer klopten. Daarna nog een echo met een ander apparaat en daaruit bleek dat ze nog goed op schema lagen qua groei, dus waarschijnlijk was het pas een paar dagen daarvoor fout gegaan.
Ik kreeg de keuze tussen afwachten, opwekken met tabletten en een curettage. Uiteindelijk zondag de tabletten ingebracht en 's avonds grote hoeveelheden bloed en (denk ik) het vruchtzakje verloren.
EnSPOILERIk ben op zaterdag-zondag na kerst het kindje verloren, en dinsdagavond daarop nog enórm bloedverlies gehad. Dat was volgens mijn vk helemaal normaal, als het daarna maar gauw weer afneemt en rustig wordt
Ach lieve stroop wat een ontzettende domper.
Knuffel voor jou. Dat je nu weer bloedverlies hebt, is niet raar. Ik vind het wel herkenbaar iig.
wat ontzettend jammer, dikke knuffelCygne
sluit me aan bij de rest, jij mag er zijn in alles wat je bent. Blijf asjeblieft je gevoel neerzetten Stroop ik las het al een dag of wat geleden, hoe verdrietig ook voor jullie. Hoop dat het bloeden en krampen gauw afneemt en als je het niet vertrouwd even overleggen met gyn. Sterkte
Ik voel zelf wel dat er voor sommige situaties niet echt een plek is hier op fok, en de eenzaamheid is killing. Als je ooit wil sparren over groot onrecht en hoe oneerlijk dingen worden verdeeld in de wereld, ik doe graag mee, je weet me te vinden En even een
voor de rest.quote:
Och Cygne
En even een
Hier ook herkenbaar dat je weer ineens meer gaat vloeien. Als je het niet vertrouwd inderdaad even met de gyn bellen. Wanneer stond de echo ter controle gepland?
[ Bericht 91% gewijzigd door JufMariska op 06-02-2016 08:16:03 ]
Nu ligt het zwaartepunt op het topic de laatste jaren vooral op het 'worden', maar ik wilde het toch even mee geven. Uiteraard mag je posten waar je wil en ik heb er in het zwart al helemaal niks over te zeggen maar toch, ik snap dat zo'n niemandsland lastig is, vandaar. In dat topic zul je in ieder geval meer users tegen komen die worstelen met de vraag of het uberhaupt ooit wel weggelegd gaat zijn voor ze.
in ieder geval, het lijkt me zo verschrikkelijk, die onzekerheid.Hier alles goed. Viel me reuze mee. Geen pijn of iets. Voel me nog wel wat wazig in mijn hoofd van de narcose. Maar blij om weer thuis te zijn
Gisteren een goed gesprek met mijn baas gehad, heel veel gewerkt de afgelopen tijd, eigenlijk teveel. Dus ik mag wat taken overdragen en krijg wat extra ondersteuning van een collega. 'Je moet goed voor jezelf zorgen, zodat er straks een gezond kindje kan groeien.', zei hij. Geeft wel wat rust in mn hoofd.
Wat shit! Jullie zo gewenste kindje Veel sterkte meid
Ovulatietest ook meteen maar gedaan, met een licht streepje. Goed bezig lijf!
Hie is het met de rest hier?
Hier ben ik emotioneel gezien weer wat tot rust gekomen, dus dat is fijn.
Fijn!quote:
Wat fijn Theeleuter dat je lichaam het zo snel weer oppakt en je verder kunt!
Hier ben ik emotioneel gezien weer wat tot rust gekomen, dus dat is fijn.
Och L-E toch!quote:
Ik heb details expres niet gedeeld hier, maar nu dan toch omdat ik een vraag heb.. afgelopen maandag curettage gehad, eerste dagen weinig bloedverlies. Gisteren brak een soort van hel los, met stolsels waar ik van schrok. Echt enorm veel en groot. Nu weer rustig. Kan ik er vanuit gaan dat het nu oke is, of is hetgeen vannacht gebeurde reden een arts te bellen? Ik heb geen koorts of extreme pijn.
Ik heb geen ervaring maar herinner me dat JufM iets soortgelijks had zonder curretage? Maar na een ingreep kan even bellen denk ik geen kwaad.
L-E. Een hele dikke knuffel. Mij is destijds verteld dat heel veel bloedverlies een reden is om aan de bel te trekken. Als het nu weer rustig zou ik even bellen om het te melden, mocht het dan nog een keer gebeuren weten ze in ieder geval wat er aan de hand is.
. Ik verloor na een curretage stolsels ter grootte van flinke sinaasappels. Dat was niet zorgelijk. Maar als jij het niet vertrouwt: bellen!
Bellen houdt in mijn geval in dat er weer een heel circus zal plaatsvinden, gezien mijn niet milde geschiedenis, ben ik bang. Misschien is die angst onterecht. Voor nu ben ik wel even gerust gesteld, dit gebeurt bij anderen dus ook
L-Equote:
Ik heb details expres niet gedeeld hier, maar nu dan toch omdat ik een vraag heb.. afgelopen maandag curettage gehad, eerste dagen weinig bloedverlies. Gisteren brak een soort van hel los, met stolsels waar ik van schrok. Echt enorm veel en groot. Nu weer rustig. Kan ik er vanuit gaan dat het nu oke is, of is hetgeen vannacht gebeurde reden een arts te bellen? Ik heb geen koorts of extreme pijn.
Ik heb dit ook gehad na mijn curettage. Eerste dagen weinig tot niks, na een paar dagen veel met stolsels en daarna weer niks en 1.5 week daarna weer heel veel.
Klinkt op zich niet abnormaal maar een belletje naar de afdeling is zo gedaan, al is het maar voor je eigen gemoedsrust. Gaf mij toen in elk geval wat rust.
Edit: maar ik snap dat je niet zoveel trek hebt in dat hele circus.
:* Ik verloor 2 dagen na mijn natuurlijke mk ook ineens erg veel bloed en enorme stolsels, wel overleg gehad met mijn vk maar omdat het na een uur of 3 vanzelf weer rustig werd geen reden tot zorg. Als je meer vragen hebt even fb-en, daar krijg ik melding van
*knuffel* L-E L-E Dikke knuffel. Hopelijk blijft het nu rustig.. Wat ontzettend verdrietig! Het klinkt niet als heel abnormaal. Mijn natuurlijke miskraam ging buiten het bloed en stolsel gepaard met veel kramp. Ik lees dat je geen pijn en koorts hebt, dus dat is goed. Ik heb geen ervaring met een curretage. Bloedverlies kan wel heel wisselend zijn en nog even aanhouden. Bij extreem veel bloedverlies kreeg ik wel het advies om de VK te bellen. Heel veel sterkte
L-E. Veel sterkte! Ik moest afgelopen week aan je denken. Weet niet waarom, maar misschien hierom.
Ik herken het zelf niet van mijn curretages maar idd als het nu minder wordt en geen koorts/ pijn lijkt mij alles in orde.
Sterkte L-E hoe ver was je? Wat is het leven soms toch oneerlijk -edit: weg-
[ Bericht 84% gewijzigd door L-E op 14-02-2016 19:02:09 ]
SPOILERJeeeeetje lieve LE, wat heftig en naar en groot en verdrietig en onbegrijpelijk oneerlijk
Dikke knuffel nog 's
[ Bericht 21% gewijzigd door JufMariska op 14-02-2016 17:32:45 ]
SPOILERL-E, dikke vette virtuele knuffel. Wat een kutbeslissing om te moeten nemen terwijl je zooo graag anders zou willen en wat een oneerlijkheid weer.
SPOILERHoly shit LE, wat een bizarre en heftige gebeurtenis voor jullie! Ik weet niets te zeggen, behalve jullie veel sterkte toe te wensen.
SPOILERjeetje, wat zwaar en oneerlijk
Je verhaal klinkt niet ongeloofwaardig, hoewel je bijna hoopt dat het niet waar kan zijn. Zoveel ellende. Maar de pijn klinkt door via je 'pen'.En meer dan sterkte kan ik niet bedenken te zeggen
Ik weet eigenlijk niet eens wat ik zeggen moet, het klinkt toch loos.. Maar ik denk aan jullie allemaal.. Een hele dikke knuffel
Wat is het oneerlijk en wat zullen jullie je gebroken voelen. Heel veel sterkte en een welgemeende virtuele knuffel . .Heel veel sterkte!
!Wat een kut zooi
SPOILEREn je komt niet ongeloofwaardig over, maar het is zo ontzettend oneerlijk dat jullie dit allemaal op je bord krijgen in zo'n korte tijd. Verdorie..
SPOILERGodver.
Onvoorstelbaar gewoon wat je allemaal op je bord krijgt. Heel veel sterkte gewenst ook nu weer. . .Gewoon
en heel veel sterkte*knuffel*
Ik typte van alles maar haalde het weer weg, ik kan hier zo de juiste woorden niet voor vinden. Dikke knuffel voor jullie!
Veel sterkte bij het verwerken van weer een verlies
dat het toch maar snel ook eens mee mag zitten in jullie turbulente leven, het is jullie zo gegund Een heel dikke knuffel voor jou
Er wordt aan jullie gedacht.
Heel veel sterkte
Heel veel sterkte. Wreedheid kent soms geen grenzen. Wat intens verdrietig dat dit jullie overkomt. Ik heb er geen woorden voor . Heel veel sterkte .heel veel sterkte lieve LE
Alles in je schreeuwt anders Lichamelijk heeft alles zichzelf opgelost en is het nu rustig. Mentaal gezien staan wij voor de volle 1000% achter ons besluit. Natuurlijk hadden we het graag anders gezien, maar gegeven de omstandigheden hebben we gekozen voor hetgeen waar onze jongetjes niet onder lijden. En zorgen voor wat er is, voelt op geen enkele manier verkeerd. Nu het eerste verdriet achter de rug is, is er vooral veel berusting. Het is goed zo
Hulde, echtquote:
En zorgen voor wat er is, voelt op geen enkele manier verkeerd.
Wat een rijkdom als je de dingen zo kunt benaderen. Zal vast niet elke dag gemakkelijk of vanzelfsprekend zijn, maar het is prachtig
Hopelijk stopt het nu echt want jullie krijgen echt way too much op jullie dak
L-E. Heb het verhaal gemist, maar klinkt weer heftig. Fijn en knap dat er berusting is! Heel veel sterkte voor jullie Heel veel sterkte L-E
wat een vreselijk moeilijke beslissing maar wat ben je sterk voor jou, en je mooie gezin.Maar door alle reacties wil ik jullie toch heel erg veel sterkte wensen
want het klinkt heel heftig & verdrietig"Gelukkig" heb je nu wel rust gevonden door de keuzes die jullie genomen hebben. Dat is fijn om te lezen. Sterkte vrouw ben je!
Gevoelsmatig vind ik het ook niet kloppen dat Jamie na 40 weken wel in mijn buik heeft geleefd, nergens geregistreerd staat. Ik ben voor de buitenwereld moeder van 2 terwijl ik 3 kinderen heb gekregen.
(weet niet of dit het juiste topic is om dit te delen?)
Of een apart topic? Er loopt ook een topic over in NWS, ik zou adviseren die niet te lezen
.Goed dat er aandacht voor is
.Ik heb gelukkig (opnieuw) goed nieuws: ons 3 weken oude dochtertje ligt nu op mijn borst (ingerold in mijn vest) te slapen. We hebben altijd gezegd dat we 2 kinderen wille. Sinds het verlies van ons eerste dochtertje zeggen we dat we 2 gezonde levenden kinderen willen, en die hebben we nu. Voor de buitenwereld hebben we er 2, voor ons hebben we er 3 maar missen we er 1.
Hier nu (hopelijk!) geen zwangerschappen meer, het risico is te groot en we moeten er niet aan denken dat het opnieuw mis gaat.
Al met al is het na de eerste zwangerschap twee keer goed gegaan, met de nodige angstige momenten en complicaties, maar het resultaat is er. Mijn vrouw is de laatste 3 jaar elk jaar zwanger geweest.
Ik zal hier nog wel af en toe meelezen, en hoewel het een cliche is, wens ik jullie het allerbeste.
Oh ja! Dat topic, ik kwam er maar niet op. Tx.quote:
Past denk ik hier, of misschien meer in het topic OUD / Ouders van Prachtige Engeltjes (24)
Of een apart topic? Er loopt ook een topic over in NWS, ik zou adviseren die niet te lezen
Goed dat er aandacht voor is
Ooit zelf ook nog in gepost uiteraard.
NWS lees ik hier nooit (of POL of zo
).. zit alleen maar gewoon in CULsc en af en toe elders.Ik begrijp het, daar kan ik ook wel inkomen ja.quote:
@Bluezz: ik had er enorm tegenop gezien als ik aangifte had moeten gaan doen van geboorte en overlijden. Bij de aangifte van onze andere 2 kinderen had ik het daar nog moeilijk mee. Ik kan me voorstellen dat sommige mensen het wel zouden willen, maar voor ons is het meer bureaucratische rompslomp wat niets toevoegt. Dit was net onder de 24 weken grens.
Heb daar ook over na lopen denken gisteren toen ik het las...
En heb toch het topic in NWS ff door zitten scrollen.. wat een eikels. Maar dat wisten we al
Even een andere vraag. Ik ben ongesteld
maar het is echt een bloedbad. Meer die dat herkennen na een currettage? Wat een .... BAH! Wat dragen jullie toch veel mee op de schouders en in het hart
Ja, had ik ook!quote:
Ik meen me te herinneren dat aangifte doen van geboorte en overlijden goed geregeld is. Of het nu in het ziekenhuis kon, of apart zonder in de rij te staan is me ontschoten. Maar ik denk dat het hoe dan ook een lastig moment moet zijn geweest voor mijn broer.
Even een andere vraag. Ik ben ongesteld
Ik was de eerste keer normaal ongesteld maar de tweede keer was ook behoorlijk fanatiek. Zeg maar 'ik durf niet met mn verse tampon naar de brievenbus aan het eind van de straat te lopen zonder doorlekgevaar' Daarna weer back to normal.quote:
Even een andere vraag. Ik ben ongesteld
Vanmorgen weer een echo gehad. Nu al zo'n beetje 4 weken zonder bloedverlies, maar er zit nog wel een restant. Bij de vorige echo dacht de arts-assistent dat het bloed was dat prima met een menstruatie zou komen, maar de gynaecoloog denkt toch dat er nog restweefsel zit. Dinsdag moet ik voor een hysteroscopie (?). Merk wel dat ik er nu een beetje klaar mee ben.. Van mij mag het lichamelijke deel nu wel klaar zijn!