Voetbal Insite #1115 Groningen is OK!

quote:

Op maandag 4 mei 2015 22:26 schreef Oliver23 het volgende:
MP4
http://pg.us.rtl.nl/rtlxl(...)a49-00c120cab2c5.mp4

quote:

Op dinsdag 5 mei 2015 08:24 schreef -J-D- het volgende:
Een show met Kieft is altijd een onvoldoende

quote:

Op dinsdag 5 mei 2015 08:50 schreef Pedroso het volgende:
Halve uitzending zeker weer gegaan over het nieuwe boek en over 'balletje breed' ?

quote:

Op dinsdag 5 mei 2015 17:30 schreef Evertjan het volgende:
Nog maar 9 uitzendingen

quote:

Op dinsdag 5 mei 2015 17:55 schreef satecl het volgende:

[..]

En dan weer lekker de hele zomer klassieke afleveringen terug kijken

Helaas niet meer vinden via RTL XL. Heeft iemand een geweldige MP4 collectie met allemaal top uitzendingen? Wordt denk ik tijd om een archief te gaan opbouwen....

quote:

Op dinsdag 5 mei 2015 18:08 schreef Van_Poppel het volgende:

[..]

Heerlijk die sneeuw- en NECshow kijken

Zou idd mooi zijn als ze ergens zijn te downloaden ja.

quote:

Op dinsdag 5 mei 2015 17:55 schreef satecl het volgende:

[..]

En dan weer lekker de hele zomer klassieke afleveringen terug kijken

Helaas niet meer vinden via RTL XL. Heeft iemand een geweldige MP4 collectie met allemaal top uitzendingen? Wordt denk ik tijd om een archief te gaan opbouwen....

quote:

Op woensdag 6 mei 2015 01:48 schreef Bonobo11 het volgende:
Zat laatst te dromen van een compilatie van Boskamp vs Derksen/Gijp inzake Hazard (gooh da ventje kan ballen, bij Lille)
Derksen en Gijp vonden het niet veel, nu POTY in de premjer Liek.

Kun je wel een aardige discussie van knippen , maar ja heb je wel 3 jaar afleveringen Boskamp voor nodig.

Olivier?

quote:

Geen van de presentatoren van VI is in staat zijn eigen ruzies op te lossen. Meestal wordt alles zo goed en zo kwaad als het gaat vergeven en vergeten. Alleen wanneer de onderlinge wrijving wekenlang voortwoekert, gebeurt er iets. Dan komt Marco Louwerens in actie.
Louwerens is de zenderdirecteur van RTL7. Hij wordt door René van der Gijp constant ‘Marcootje’ genoemd, hoewel hij een reus van meer dan honderdtwintig kilo is. Gelukkig kan hij er zelf om lachen. De zenderdirecteur heeft iets wat je maar zelden aantreft achter de schermen van de commerciële televisie: humor en relativeringsvermogen. Louwerens is een Rotterdammer. Dat merk je aan kleine dingen. Hij is niet snel onder de indruk van mensen, maar hij is gelukkig ook niet zo snel onder de indruk van zichzelf. Behalve toen Willem van Hanegem voor het eerst binnenkwam in de studio. Toen was zelfs Marcootje heel eventjes uit het lood geslagen. Maar dat is niet gek. Dat hebben alle Rotterdammers.
Louwerens heeft achter de schermen van VI-TV de uitdagende taak drie mensen te dirigeren die niet te dirigeren zijn. Gelukkig heeft hij zich daar al snel bij neergelegd. Hij spreekt over het programma op een toon waarop andere mensen over natuurrampen praten. Hij zegt dan dingen als ‘je weet dat er altijd een moment komt dat het misgaat’ en ‘ik geloof niet dat je je kunt voorbereiden op de omgang met dit soort mannen’ en ‘het belangrijkste is eigenlijk het besef dat je weinig te vertellen hebt, dat een beetje bijsturen het enige is dat je kunt doen’.
Het is aan zijn mensenkennis te danken dat hij erkent dat zijn taak er vooral uit bestaat de schade zo beperkt mogelijk te houden. Vaak lukt dat ook, want toen de hoofdrolspelers vertrouwelijke mails over elkaar naar hem begonnen te sturen, wist Marco Louwerens dat hij was geaccepteerd. En dat is tamelijk uniek.
Net als zijn voorganger Peter Lubbers heeft Louwerens een olifantshuid. Hij heeft in al die ­seizoenen maar één keer na afloop van een gesprek met Wilfred Genee van woede zijn mobiele telefoon kapotgegooid. Alleen onder hevige stress springt hij wel eens uit zijn vel. Toen hij op een avond na een lange, energie slurpende vergaderdag met de RTL-top in Luxemburg hevig hijgend op weg was naar de laatste terugvlucht van de dag en hij zijn naam al over de intercom hoorde gaan – Last call for passenger Louwerens, flying to Amsterdam – rinkelde in zijn binnenzak z’n telefoon. Half lopend, half rennend en hevig zwetend keek hij op het scherm.
Genee, Wilfred, stond er.
Hij nam op.
‘Met Marco.’
‘Hé Marco, Wilfred hier.’
‘Hallo Wilfred.’
‘Hé, luister, ik wil vlak voor de uitzending iets eten, maar nu komt die catering wéér met bami. Dat is al de derde keer deze week. Bami. Maar ik lust helemaal geen bami. Dat heb ik ook doorgegeven aan de productie. Twee keer al.’
Toen dacht Marco Louwerens een ogenblik dat hij gek werd.
Maar doorgaans is hij de rust zelve.

directeurtje in de war
Gedurende het tv-seizoen zijn er altijd onderlinge fricties tussen de enige echte sterren uit de RTL7-stal, kleine irritaties die nooit worden uitgesproken, incidentjes waardoor de bom dreigt te barsten. Dan roept Marco Louwerens iedereen per mail op om na afloop van de eerstvolgende uitzending nog even te blijven in plaats van met raketsnelheid het pand te verlaten, zoals gebruikelijk. In een sessie van gemiddeld een uur wordt dan vervolgens niets uitgesproken. Zoals zoveel bij dit programma gaat het er ook bij deze nachtelijke bijeenkomsten altijd hetzelfde aan toe. Ongeveer als volgt.
Er worden eerst wat grappen gemaakt en roddels uitgewisseld tussen de twee die nog geen ruzie met elkaar hebben, er worden bitterballen gegeten en flesjes frisdrank gedronken. Er wordt gegaapt door Derksen, eindeloos ge-sms’t door Genee en geknipoogd door Van der Gijp, tot Marco Louwerens het woord neemt. Wat dan volgt is een toespraak van een minuut of vijf, meer niet. Meestal is het een oproep om ‘gewoon, normaal tegen elkaar te doen’.
Daarna begint het grote zwijgen.
Soms steekt Derksen zijn vinger op en begint vervolgens grotendeels hetzelfde betoog af te steken als de keren daarvoor. Van der Gijp haalt meestal óf zijn schouders op óf gaat opzichtig zitten geeuwen óf begint aan een langdurig referaat dat niet zelden eindigt met zijn eigen schaterlach. Er worden allerlei bijzaken besproken, nooit de hoofdzaak. Iedereen heeft zijn stokpaardjes. Wilfred Genee oppert altijd dat Gerard Joling moet komen om de stemming erin te brengen en zegt dat hij meer grappige filmpjes van internet wil laten zien, of dat hij de kijker nog meer interactief bij het programma wil betrekken. Van der Gijp zegt altijd dat het programma beter op een andere zender uitgezonden zou kunnen worden, RTL4 bijvoorbeeld, maar dan wel op prime time, en vraagt zich af of er nu echt geen mogelijkheid bestaat om de beeldrechten van de Primera Division en de Premier League te kopen. Dat zijn meestal de momenten waarop Marco Louwerens zich even verslikt. Hij gaat bij RTL7 over het nogal beperkte budget. Het voorstel van Van der Gijp zou miljoenen kosten. Die zijn er niet. Derksen klaagt altijd over alle futiliteiten die worden besproken, over de uitgebreide aandacht die er is voor de voorhoede van Atletico Madrid terwijl de mensen volgens hem het laatste nieuws over NAC willen horen. Daarna begint hij alle gesponsorde items één voor één af te katten. Negen van de tien keer noemt hij het ‘minachting voor de kijker’.
Uitgepraat wordt er niets, laat staan opgelost. Toch werkt het. Of het nu de zalvende toon van Marco Louwerens is of iets anders is niet duidelijk, maar na zo’n nachtelijke sessie gaat het op wonderbaarlijke wijze altijd weer maanden goed, terwijl er eigenlijk niets is gezegd.
En als de directeur van RTL7 dan tóch nog het idee heeft dat een van de sterren van de show extra aandacht behoeft, stapt hij in zijn auto en rijdt hoogstpersoonlijk naar ze toe. Vlak voor het begin van het WK in Brazilië stuurde hij zijn Amerikaanse slee nog naar Dordrecht. Daar kocht hij een pond kibbeling en belde aan bij het huis van René van der Gijp.
Maar die houdt niet zo van bezoek.
Zeker niet als het onaangekondigd is.
En dus verstopte de heer des huizes zich achter de bank terwijl Louwerens met zijn plastic zakje vol gebakken vis stond aan te bellen. Uiteindelijk gaf die het op en hing de walmende kibbeling dan maar als verrassing aan de deurknop.
Het commentaar van Van der Gijp na afloop: ‘Directeurtje is een beetje in de war, hè?’

Nog niet in zijn houten jas
Discretie bestaat niet op de burelen van VI. Alles wat achter de schermen wordt gezegd, kan voor de schermen worden herhaald. Negen van de tien keer gebeurt dat ook. Het duurt dan ook niet lang voordat het kibbeling-voorval live op nationale televisie wordt besproken. Je zou je kunnen afvragen wat het belang ervan is om deze gebeurtenis met 900.000 mensen te delen, maar zo gaat het nu eenmaal.
Voetbal International spot met wel meer televisiewetten. De eigen zender wordt bijvoorbeeld continu belachelijk gemaakt. Kort samengevat is RTL7 volgens Derksen ‘een achenebbisj-zender’, gemaakt door ‘smakeloze mensen, zonder liefde voor het vak’, gespecialiseerd in ‘weggooi-tv’ die ‘een belediging’ is voor de kijker, kortom een ‘zendertje’ vol ‘kale, ordinaire darters en vrachtwagens die over het ijs rijden’. Regelmatig wendt hij zich vanuit zijn stoel direct tot de zendgemachtigde. ‘Zeg, hoe lang moet ik hier nog zitten? We zijn geloof ik al vier uur bezig. Er is toch nog wel een oude aflevering van The A-Team om uit te zenden? Ik wil naar huis.’
Ook hoogst ongebruikelijk in de wereld van de commerciële televisie is dat de sponsors net zo hard worden beschimpt. Net als de collega’s van andere zenders. Johan Derksen bijvoorbeeld noemt Arno Vermeulen van de NOS constant ‘De Witte Chinees’ vanwege diens vermeende liefde voor de tafeltennissport. Hij laat geen gelegenheid onbenut om hem te pesten. ‘Ik zeg altijd: iedereen mag een mening over voetbal hebben, behalve Arno Vermeulen.’ Ook Joep Schreuder van dezelfde omroep komt regelmatig aan de beurt. Van der Gijp noemt hem ‘Joepie de Poepie’ en zegt dat hij praat als De Vieze Man. Toine van Peperstraten werd zelfs een keer een hele uitzending lang uitgelachen.
Het heeft soms schurende televisie tot gevolg. Op zulke avonden lijkt het of de bordkartonnen gezelligheid van de studio ervoor heeft gezorgd dat de hoofdrolspelers zich écht in een kroeg wanen, in plaats van op nationale televisie.
Jan Boskamp lijkt soms helemaal te vergeten dat er honderdduizenden mensen naar hem kijken. Wanneer Wilfred Genee hem aan het einde van de uitzending vraagt wanneer hij weer langskomt, zegt hij: ‘Weet ik veel? Dat moet je aan Bartje vragen, hè? Die regelt dat toch?’ Bartje is Bart Marinussen, de redacteur die het meeste contact met Boskamp heeft. Ze schelen bijna veertig jaar, maar kunnen goed met elkaar opschieten. ‘Ik ben met Bartje naar Bayern Munchen-Sjelsie geweest,’ kun je Boskamp in de uitzending horen zeggen, ‘een wereldpartij, Winfried.’ Dat niemand in Nederland weet wie Bartje is, en dat Winfried eigenlijk Wilfred heet, daar staat Boskamp verder niet bij stil.
Voetbal International is ook een van de weinige programma’s waarin iedereen die het 06-nummer van de presentator heeft, zich direct in de uitzending kan mengen. Sommigen uit de voetbalwereld nemen dan ook tijdens de uitzending contact op met de redactie. Wanneer Henk Kesler op een avond over Roelof Luinge praat, bijvoorbeeld, wordt de scheidsrechter thuis op de bank zó boos dat hij direct naar Hilversum belt. Hij krijgt de eindredactie aan de lijn.
‘Ja, hallo, Roelof hier. Zeg, die Kesler kletst uit zijn nek, hoor. Dat pik ik niet. Daar wil ik even wat van zeggen.’
Daar hoeft Jan Hillenius niet lang over na te denken: ‘Oké Roelof, daar ga je!’
Een seconde later is de sputterende arbiter live op tv.
Op een dag komt Johan Derksen de redactie op. ‘Ik werd op het parkeerterrein gebeld door iemand die zei dat Anton Geesink is overleden. Ik wist eerst niet zeker wie ik aan de lijn had. Het was een beetje onduidelijk gesprek, de verbinding was slecht. Het bleek zijn zoon te zijn. Tenminste, dat begreep ik.’ Redacteuren beginnen gelijk het internet af te struinen op zoek naar bevestiging. Het wordt nergens gevonden. In de virtuele wereld is de held van Tokio ’64 nog steeds springlevend. Desondanks meldt Derksen een halfuur later het overlijden van een van Nederlands grootste sporters, live op tv, inclusief de onthulling dat hij al drie weken op de intensive care lag. ‘De familie wilde daar kennelijk geen ruchtbaarheid aan geven,’ zegt hij.
Zo gaat het wel vaker. Op de dag dat Harry Muskee sterft, begint Derksen de uitzending direct met te zeggen dat zijn jeugdvriend is overleden. De familie Muskee weet er niets van dat deze mededeling zou worden gedaan. De plannen die klaarlagen voor de bekendmaking van het overlijden kunnen gelijk in de prullenbak. Heel Nederland weet het nu.

Op een andere avond meldt Derksen met een beteuterd gezicht dat Fritz Korbach ernstig ziek is. Nog tijdens de uitzending gaat achter de schermen de telefoon.
‘Ja, met Fritz hier. Wat zegt die gekke poppensnor nou? Dat ik ongeneeslijk ziek ben? Godverredomme, hoe is het mogelijk? Hoe weet hij dat? Het is nog waar ook. Ik heb het net te horen gekregen. Vanmiddag. Maar vijf mensen wisten ervan. De dokter, ik en nog drie anderen. En die gekke snor nu dus ook. Hoe is het mogelijk? Nou ja, doe hem de groeten. En die andere kwibus ook, die Gijp. En zeg er maar bij dat Fritz voorlopig nog niet in zijn houten jas ligt.’

‘Willem belt maar lekker zelf’
Veel etiquette is er niet in de studio van Voetbal International. Wanneer de computer van Wilfred Genee weer eens hapert, kruipt er buiten beeld een technicus onder tafel om de boel ongezien te repareren. Tenminste, zo gaat het bij normale programma’s. Maar hier is alles anders.
‘Hé, er zit opeens een man onder onze tafel,’ zegt Genee dan.
‘Misschien is het Driesje Mertens wel,’ zegt Van der Gijp.
Net als Advocaat is Dries Mertens vanwege zijn bescheiden lengte een favoriet slachtoffer. Als de PSV’er in de bekerfinale van 2012 twee tanden verliest, zegt Van der Gijp:
‘Geeft niet, het waren nog zijn melktandjes.’
Johan Derksen kan ook zelden de verleiding weerstaan mee te doen. Hij heeft al eens vastgesteld dat Mertens een multifunctionele speler is, want als hij in de voorhoede mislukt, kun je hem altijd nog met een puntmuts op zijn hoofd en een werphengel in zijn hand in de tuin zetten. Het is een van de schaarse keren dat Derksen spijt krijgt van zijn woorden en ook de enige keer dat hij excuses maakt, zowel in het openbaar als aan Mertens zelf.
Sommige mensen die door Derksen worden aangepakt in een column of op televisie kijken hem een tijdje niet meer aan. Hij lijkt er niet onder te lijden. Liever maakt hij er grapjes over. ‘Het wordt elk jaar stiller op mijn verjaardag,’ zegt hij dan. Toch valt het in werkelijkheid wel mee. De enige die voet bij stuk houdt, is Louis van Gaal. Die wil niets meer met Derksen te maken hebben.
Sommigen vinden het op een vreemde manier stiekem ook wel een eer door hem te worden aangepakt, zoals politici vroeger op oudejaarsavond ook liever wél dan niet belachelijk werden gemaakt door Wim Kan. Anderen zijn eerst kwaad, maar zoeken na een tijdje toch weer toenadering. De meeste conflicten worden vervolgens in een oogwenk weer opgelost. De Nederlandse voetbalwereld is te klein om lang boos op elkaar te blijven. Dat is onhandig voor iedereen.

niks te vertellen thuis
Een conflict lijkt Derksen niet erg te beïnvloeden. Er zijn maar een paar mensen met wie hij het moeilijk vindt langdurig ruzie te hebben. Op Willem van Hanegem bijvoorbeeld kan hij onmogelijk lang boos blijven. Hij is een van zijn twee grote jeugdidolen. De ander is natuurlijk Johan Cruijff. Die staat al jaren op eenzame hoogte, zo ongeveer sinds de tijd dat de jonge verslaggever Derksen regelmatig rond etenstijd bij Johan en Danny Cruijff thuis kwam. Derksen maakte de romantische jaren van de sportjournalistiek mee, toen de gesprekken tussen pers en voetballers nog niet plaatsvonden achter dranghekken in kille prefab-ruimtes van kille prefab-stadions, maar gewoon in de warme huiskamer. Hij at graag een balletje gehakt mee met zijn naamgenoot. ‘Johan is een heel gewone, aardige jongen. Hij is in wezen altijd de zoon van een groenteboer gebleven,’ zegt hij altijd over Cruijff. En over de invloed van Danny: ‘Ik ben niet de enige Johan die thuis niks te vertellen heeft.’
Cruijff kan niets verkeerd doen bij Derksen en Van Hanegem eigenlijk ook niet, al kun je na de ene botsing wel standaard wachten op de volgende. Maar het wordt ook altijd weer goedgemaakt, wat soms hilarische situaties tot gevolg heeft.
De laatste keer was nadat Derksen op tv aanmerkingen had gemaakt op het vertrek van Van Hanegem als trainer van FC Utrecht. Volgens hem was hij door een gat in het hek weggevlucht en dat paste niet. ‘Een Van Hanegem vertrekt door de voordeur,’ had hij gezegd. Dat schoot om de een of andere reden in het verkeerde keelgat bij Van Hanegem. Het had een verwijdering van maanden tot gevolg.
Maar na een tijdje krijgt Derksen via collega Matty Verkamman te horen dat De Kromme hem graag wil spreken. Of hij ’m eens wil bellen. ‘Ik hem bellen? Zeg maar tegen Willem dat hij de kolere kan krijgen. Als hij mij wil spreken, belt-ie maar lekker zelf. Hij heeft m’n nummer.’
Dat telefoontje komt nooit.
Wel volgt even later via Verkamman een tweede indirecte uitnodiging. Nu om een avond te komen eten. En het is en blijft zijn jeugdidool, dus stuurt Derksen op een doordeweekse avond zijn auto alsnog richting Overveen. Daar laat Marianne hem binnen. Ze is opgetogen, nerveus bijna. In het midden van de schemerige huiskamer staat een kromme gestalte.
‘Willem,’ zegt Derksen.
‘Johan,’ zegt Van Hanegem.
Zijn rechterhand verdwijnt in de behaarde ­kolenschop van De Kromme. Het is het traditionele begin van de zoveelste Wiedergutmachung. Er wordt een paar minuten wat gemompeld en gebromd, de eerste grapjes komen en dan zijn ze al snel weer de beste vrienden. Het zorgt voor opluchting in huis. Vooral bij Marianne. Als eerste wordt de oudste zoon ge-sms’t. Hij is dj en onderweg naar een optreden in Rusland, maar dit heuglijke nieuws mag hij niet missen. De andere zoon is boven.
‘Kom maar naar beneden, hoor,’ roept Marianne in het trapgat. ‘Het is weer goed!’
Even later dirigeert ze Van Hanegem en Derksen de tuin in. Daar moeten ze samen poseren voor een foto. Ze staan er nogal stijfjes bij, een beetje alsof ze zich op het gazon van Camp David bevinden in plaats van in de bescheiden achtertuin van de Van Hanegempjes.
Maar het gaat om de symboliek.
Als er is afgedrukt, wordt er gedronken, gepraat, gegeten, geroddeld, gefilosofeerd en vooral veel gelachen. Alles is weer zoals vroeger. Alleen weet niemand voor hoe lang.

‘Ik lust hem rauw’
De ene ruzie heeft meer tijd nodig om te slijten dan de andere. Op een donderdagavond, midden in een uitzending rond de Europa League, wordt het Johan Derksen opeens allemaal te veel. Dan begint hij zich dusdanig te ergeren aan het gedram van Genee dat hij er onregelmatig van gaat ademen, zijn brillenkoker pakt, helemaal zat. ‘Zoek het lekker uit met je hele handel,’ zegt hij tegen Genee. Tot verbazing van televisiekijkend Nederland loopt hij daarna mopperend het beeld uit.
De aanleiding van de ruzie is een meningsverschil over het aanstaande vertrek van Robert Veenstra als directeur bij SC Heerenveen, maar dat interesseert een dag later allang niemand meer. De vraag op radio en tv is daarna: komt Derksen weer opdagen voor de komende uitzending van VI, of niet? Is dit het toepasselijk einde van de meest explosieve talkshow van Nederland? Of is het niet meer dan een slimme pr-truc om weer eens wat extra kijkers te trekken? Het zijn de standaardvragen bij elke VI-rel.
Uiteraard komt Derksen opdagen. Hij doet zelfs alsof er niets aan de hand is, alsof dit een avond is als alle andere. Maar wanneer hij het studioterrein op loopt, hoort hij geklik vanuit het donker. Een persfotograaf. Elke stap die Derksen hier zet, is opeens nieuws.
Vanachter de donkere bosjes aan de rand van het Mediapark schiet de fotograaf even later een karakteristiek plaatje. Derksen, Genee en eindredacteur Jan Hillenius in druk overleg voorafgaande aan de uitzending. De onderlinge afstand spat van het beeld, zowel letterlijk als figuurlijk.
Genee zit helemaal links, op een stoel achter een pc. Derksen leunt tegen de deurpost. Hillenius staat in het midden. Ze voeren een ongemakkelijk gesprek, een minuut of dertig voordat ze live op televisie moeten.
Genee, met de blik strak op zijn pc: ‘Nou, hoe pakken we dit aan?’
Derksen zwijgt.
‘Gewoon benoemen en concluderen dat we er niet uitkomen,’ zegt Jan Hillenius. ‘Kort. Zakelijk bijna. En dan over tot de orde van de dag. Gewoon zo snel mogelijk door met het programma, zoals altijd.’
Genee: ‘Ja, dat vind ik ook.’
‘Jawel,’ zegt Derksen, die onhandig in de deuropening blijft staan, ‘maar ik vind het niet zo relevant wat jullie allemaal vinden. Ik zeg straks gewoon wat ik wil. Dat doe ik al heel lang en dat bevalt me prima. Ik laat me niet de wet voorschrijven. Kom op, zeg. Genee weet helemaal nergens van. Hij roept maar wat.’
Dat laatste schiet de presentator in het verkeerde keelgat.
‘Doe eens normaal, joh,’ snauwt hij richting de deuropening.
‘Doe eens normaal? Doe zelf normaal, Wil­fred.’
Lange tijd zijn dit de laatste zinnen die ze buiten de uitzending met elkaar wisselen. Drie maanden lang praten ze niet met elkaar. Zelfs een ‘goedenavond’ of ‘hallo’ kan er niet af. ­Zakelijke besprekingen worden afgezegd of ­ultrakort gehouden, waarbij elke zin via een tussenpersoon wordt overgebracht. Het heeft lachwekkende situaties tot gevolg.
‘Ik heb wat nieuws over Veenstra, dat ga ik straks wel even behandelen,’ zegt Genee op een maandagavond tegen Jan Hillenius. Die knikt en loopt een deur verder, naar de kleedkamer waar Derksen zit.
‘Wilfred zegt dat hij nieuws heeft over Veenstra. Hij wil daar vanavond over beginnen.’
‘O ja?’ zegt Derksen, die net zijn das aan het strikken is. ‘Nou, hij doet zijn best maar. Het interesseert me geen zak.’
Hij trekt de strop aan en kijkt in de spiegel.
‘Ik lust hem rauw. Zeg dát maar tegen hem.’
‘Oké, prima,’ zegt Hillenius en hij sloft terug naar de redactie.
‘Johan zegt dat hij je rauw lust.’
Dit houden ze met z’n drieën zo’n drie maanden vol.
Daarna is alles weer goed. Voor zo lang het duurt natuurlijk.

quote:

Op woensdag 6 mei 2015 23:36 schreef Downwards het volgende:
Die interne meels lijken mij wel kicken.

quote:

Op woensdag 6 mei 2015 23:44 schreef Arn0 het volgende:

[..]

Ja, ben er ook wel benieuwd naar. Dit begint al goed:
"Kort samengevat is RTL7 volgens Derksen ‘een achenebbisj-zender’, gemaakt door ‘smakeloze mensen, zonder liefde voor het vak’, gespecialiseerd in ‘weggooi-tv’ die ‘een belediging’ is voor de kijker, kortom een ‘zendertje’ vol ‘kale, ordinaire darters en vrachtwagens die over het ijs rijden’."