Sunfield knopt het mooi samen over de CL
http://www.ad.nl/ad/nl/55(...)-grootkapitaal.dhtmlquote:
Ik had er naar uitgekeken. Met angst en beven weliswaar, maar toch. Ergens diep van binnen zat nog iets wat op hoop leek. Een vonkje. Misschien, heel misschien, met veel mazzel, kon Ajax wel een puntje meepikken in Camp Nou.
Zeven minuten duurde het. Toen was het vonkje gedoofd. Een lange tijd geleden, in een melkwegstelsel hier ver vandaan, nog vóór het Bosman-arrest en toen voetbalclubs nog geen speeltjes waren van oliesjeiks en Russische cowboys, wonnen Nederlandse clubs nog wel eens als ze Europa in gingen. Er was zelfs een tijd dat ze Europese bekers wonnen. Finales haalden. Groepsfases overleefden. En dat ze niet al waren uitgeschakeld zodra de loting was verricht.
Ik heb afgelopen dinsdagavond 83 minuten als een zombie naar de tv gekeken. Want sport kijken zonder hoop is als de Stille Oceaan over peddelen met een satéprikker: zinloos.
Het is geen incident. En het ligt niet eens zozeer aan Ajax. Of aan de Nederlandse competitie. Kijk maar eens naar de standen in de verschillende groepen van de Champions League. Er is maar één conclusie mogelijk: de kleintjes doen niet langer mee. Ze krijgen een premie omdat ze komen opdraven en daarna, als het echte geld verdeeld wordt, moeten ze oprotten. En zelfs als ze - bij hoge uitzondering - de poulefase overleven, dan worden ze er in de achtste finales wel uitgeknikkerd.
De eerste fases van de Champions League tonen aan hoe scheef de verhoudingen tussen arm en rijk zijn geworden. Natuurlijk, geld is ook een middel, en geld is nooit gelijk verdeeld, maar in het voetbal is de macht ervan zo groot geworden dat weerstand ertegen nutteloos is. De ploegen staan allemaal met elf man in het veld, maar daar is ook alles mee gezegd.
Het fundament van sport, een gelijkwaardig uitgangspunt, is onder het voetbal vandaan geslagen. In het ene land gaat een club failliet als de elektriciteitsrekening niet kan worden betaald, in het andere land kun je doodleuk een half miljard euro rood staan zonder dat iemand er een probleem van maakt. Investeren noemen ze dat; ik noem het financieel doperen. De UEFA roeptoetert over Financial Fair Play, maar het is too little en too late. Het kwaad is al geschied.
Hoe kun je als club uit Nederland, België, Noorwegen, Zweden, Denemarken, Bulgarije of Schotland ooit nog concurreren met ploegen die al decennialang tien of honderd keer meer geld uitgeven dan jij? Hoe kun je voorkomen dat je steeds verder afglijdt als je beste spelers worden weggekocht? En niet meer op 25-jarige leeftijd, zoals twintig jaar geleden, of op 22-jarige leeftijd, zoals vijf jaar terug, maar op 16- of 17-jarige leeftijd. Sterker nog: in de jeugd van Barcelona voetbalt een Nederlands jochie dat op zijn elfde is weggeplukt bij zijn club. Elf! Dat heeft niets te maken met jeugdopleiding, dat is kinderhandel.
En nee, een keertje van Barcelona of Manchester City winnen zonder dat je door gaat naar de volgende ronde is geen incidenteel succes. Incidenteel succes is meedoen om de prijzen. En de kans dat Ajax, Anderlecht of Celtic de komende jaren de Champions League wint of zelfs maar de halve finale haalt is niet 0,01 procent. Die is 0,00 procent.
Over twee weken speelt Ajax weer tegen Barcelona. Ik ga naar het stadion. Zonder hoop. Maar wel met het plan om negentig minuten lang ongenadig hard op mijn vingers te fluiten. Als protest tegen Barcelona, Real Madrid, Manchester City, Paris Saint-Germain, de UEFA, oliesjeiks, Abramovitsjen en de rest van het grootkapitaal. Ik weet het, het helpt geen zak.