Wow… en dan knapt er in een keer iets… Vanuit het niets blijven de tranen rollen over mijn wangen. Over 19 dagen zou ik uitgerekend zijn.. In een keer komt er, na een lange tijd, weer harde realiteit boven drijven en passeren alle momenten van begin tot einde de revue... Er achter komen dat ik ongepland zwanger ben, wetende dat ik het grotendeels alleen moest doen, de keuze gemaakt om er 100% voor te gaan, mooie echo’s gehad, eindelijk durven te genieten van wat er staat te gebeuren en het gedeeld hebben met de buitenwereld… En dan na ruim 17 weken toch mijn dochtertje verliezen… Nu was 2014 toch al niet mijn jaar, maar waarom moest dit er dan toch nog bovenop…?
Ik krijg lieve berichtjes overal vandaan, waarschijnlijk daarom ook dat er ‘iets’ geknapt is… En ik weet eigenlijk helemaal niet waar ik heen moet met dit gevoel, met mijn verdriet… ik wil het toelaten maar ik durf ook niet zo goed. Ik durf de doos met spulletjes er niet bij te pakken, hoe graag ik ook even naar de echo’s zou willen kijken of de verhaaltjes wil lezen, of mijn buikfoto’s zou willen zien. Ik wil niet te veel in een ‘zwart gat’ vallen… Maar ik kan mij ook niet onbeperkt groot houden heb ik gemerkt… Het doet pijn, het maakt mij verdrietig. Ik hoop dat dit wat helpt, dan is het toch een soort van uitgesproken. Time will tell…