Zwarte gedachten en (irrationele) angsten tijdens de zwangerschap

Ik weet niet of het helpt. Maar je mag me echt altijd bellen. Om te huilen, om te klagen, om te lachen, om je gedachten te verzetten. Wat maar ook.
En ik zal naar je luisteren, en niet met de goedbedoelde 'het komt wel goed' aan komen zetten.

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 11:53 schreef miss_sly het volgende:
Ik trek me even terug uit het topic. Ik merk dat het nog steeds best wel wat met me doet, en dat ik van sommige posts me weer verdrietig en weer onbegrepen voel. Dat ligt helemaal bij mij, hoor, maar het voelt niet fijn.

Het is ook niet niks wat je hebt meegemaakt. Een depressie is enorm aangrijpend en veel mensen zullen nooit kunnen begrijpen welke strijd je hebt moeten leveren. Heb je jouw eigen ervaringen - en waarschijnlijk ook het onbegrip vanuit je omgeving - voldoende verwerkt, denk je? Omdat het je zo duidelijk emotioneel raakt?

Gelukkig zijn er ook veel mensen die het wél herkennen en kunnen helpen, je moet ze alleen wel zien te vinden. Het helpt enorm om open te zijn naar wat mensen, hoe moeilijk dat ook is. En om tijdig hulp te zoeken zodat je niet in een spiraal van eenzaamheid en binnenvetten belandt. Ik denk dat de laagdrempeligheid van zo'n coach een grote pré is. De eerste stap naar hulp is namelijk vaak het moeilijkst. Want is het wel erg genoeg? Ik ben toch niet gek? Ik kijk het nog wel even aan... Mocht zo'n coach niet voldoende helpen dan is de drempel naar een psycholoog of psychiater gemakkelijker gemaakt. _{Hoewel je je kunt afvragen of je daardoor daadwerkelijk beter geholpen wordt dan door een coach. Veel ex-depressieven zullen een boekje kunnen opendoen over de soms aanmatigende hulpverlening waar ze mee te maken hebben gehad...}

En waarschijnlijk is het (vooralsnog) geen depressie he. In de openingspost lees ik vooral angst terug.

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 14:39 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

Dat vind ik heel lief, maar ook die drempel is erg hoog voor me Ik denk dat ik met een professional voor nu misschien beter af ben.
De vk was in elk geval begripvol en gaat me ook contactgegevens sturen van iemand die gespecialiseerd is in dit soort angsten.
Downside is dat ik nu met een puffy tomatohead terug mijn kantoor in moet. So long for secrecy

Das goed meid. LIjkt me voor nu ook wel een goed advies van je vk.
Bellen en ophangen mag ook ;') alleen niet om 3 uur 's nachts.
_{ik had een vriendin die dat ooit deed... was niet grappig. En het was niet eens levensbedreigend}

Ik lees driftig mee en wil toch ook mijn ervaringen op zware/nare gedachtes bijdragen.

Nog niet zo lang geleden heb ik een voor mij heftige ervaring in mijn leven mee gemaakt.
Nav deze ervaring kreeg ik heel veel klachten die leken op een burn-out/depressie.

Maar nee, nee! Ik vond dat dat niet zo voelde en ben naar de huisarts gegaan. Hebben toen direct besloten dat ik mijn hele verhaal bij haar zou doen, na een week nog eens om te kijken of het opluchtte. Ik bleek meer aandacht nodig te hebben en ben naar een psycholoog geweest. Werkelijk na 1 sessie kon zij graven in mijn gedachtes en viste eruit waar de kern/start van mijn klachten lag. Die openbaring gaf mij rust en stof om overna te denken.

Ik wist de kern waar mijn zogenaamde burn-out/depresse vandaan kwam en kon daarmee aan de slag.

Wat ik hiermee wil zeggen is, een kleine stap naar een HA of maar een enkele keer naar een psycholoog/psychiater kan al grote verschillen maken.
Wie weet heb je meer nodig SQ en wie weet is deze eerste stap die je nu gaat maken via je VK genoeg.

Naar mijn mening zit je niet in een depressie maar zijn alle gevoelens zwangerschapsgerelateerd.
Ik heb 6 miskramen gehad en als ik jouw verhaal zo lees is alles heel herkenbaar.
Ik heb heel de zwangerschap door gehad van tsja ik ben nu wel zwanger, ze zeggen dat ik zwanger ben, maar straks ik het zo weer voorbij.
Kon ook niet zorgeloos spulletjes gaan kopen, waarom? straks was het toch weer voor niets.
Gelukkig had ik heel meelevende verloskundigen en mocht ik vanaf week 6 elke week komen voor een echo.
Dat bied natuurlijk geen garantie, maar voor mijzelf was het een houvast.
Achteraf gezien bekijk ik mijn gevoelens als belachelijk maar op dat moment had ik het oh zo nodig. Ik leefde van week tot week.
Raar gezegd maar zo was het wel, elke week even "spieken" of die nog leefde
Na zo'n positieve echo leefde ik een beetje op en ging daarna vaak "shoppen" voor babyspul.
Tot en met week 12 kreeg ik elke week een echo, daarna was die "pret" voorbij en liep ik met de normale controles mee.
Want tot week 12 was een risicovolle tijd, maar de angst ging daarmee niet weg.
Eigenlijk heb ik het tot het einde van de zwangerschap gehad (helaas), dat gevoel van deze keer gaat het ook niet lukken, er gaat vast nog wat fout.

Aan de andere kant had ik gewoon zelf heel goed in de gaten waarom ik mezelf zo voelde en vond dat eigenlijk, ook al had ik graag anders gewild, een normale reactie.
Voor mijn omgeving had ik ook rare commentaren als ik dan kleertjes liet zien die ik gekocht had, zei ik meestal ook bij, ja als die het redt

Pas de laatste 4 weken van de zwangerschap kreeg ik zo'n gevoel over me van hé het gaat deze keer lukken. Toen ik bij de laatste controle kwam bij de gyneacoloog zei deze dat ik weinig vruchtwater had, en dat hij dat in de gaten moest houden.
Toen had ik weer een moment van ja hoorrrr straks gaat het in de laatste week toch nog mis. Met hem gesproken van wat gaat er gebeuren dan als mijn baby probeert adem te halen waar geen vruchtwater zit hem ook gezegd straks gaat hij nog dood in de laatste week
Dat heeft hem toen doen besluiten om de zwangerschap in te leiden om geen enkel risico te lopen.

Afijn ik denk haast met geen enkel plezier terug aan mijn zwangerschap en ook omdat ik een ongelofelijke buiten proportie angst had voor de bevalling.
Gelukkig werd het een keizersnee

Maar nu heb ik een ongelofelijk leuk knulletje en er zijn dagen dat ik mezelf wel eens knijp en zeg ja het is echt waar en hij gaat nooit meer weg

Timejumper, ik vind het heel verdrietig dat je zo'n moeilijke zwangerschap hebt gehad, maar denk je niet dat het wat simpel is om via internet iemand die je niet kent te diagnostiseren?

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 09:59 schreef miss_sly het volgende:
Timejumper, ik vind het heel verdrietig dat je zo'n moeilijke zwangerschap hebt gehad, maar denk je niet dat het wat simpel is om via internet iemand die je niet kent te diagnostiseren?

Oh nee dat is helemaal niet de bedoeling. Dan heb ik het waarschijnlijk verkeerd geformuleerd dat het zo overkomt.
Het is gewoon een mening.
Het topic ging zo langzamerhand steeds over depressie, ik wilde even een andere mening laten horen.

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 10:52 schreef TimeJumper het volgende:

[..]

Oh nee dat is helemaal niet de bedoeling. Dan heb ik het waarschijnlijk verkeerd geformuleerd dat het zo overkomt.
Het is gewoon een mening.
Het topic ging zo langzamerhand steeds over depressie, ik wilde even een andere mening laten horen.

Nou ja, het staat er letterlijk.
En een depressie kan dus ook heel erg zwangerschapsgerelateerd zijn, dan heet het een prenatale depressie en is het juist onder invloed van hormonen.

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 10:57 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Nou ja, het staat er letterlijk.
En een depressie kan dus ook heel erg zwangerschapsgerelateerd zijn, dan heet het een prenatale depressie en is het juist onder invloed van hormonen.

Nou zoals ik zei, verkeerd geformuleerd. Het is gewoon een mening net zoals de mening dat het misschien een prenatale depressie kan zijn.

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 11:12 schreef Stormqueen het volgende:
Ik laat een eventuele diagnose sowieso door een expert doen

Dat is de enige die het zou kunnen. Het is al moeilijk genoeg, denk ik, met al die rondvliegende hormonen tijdens een zwangerschap

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 11:12 schreef Stormqueen het volgende:
Ik laat een eventuele diagnose sowieso door een expert doen

Zo is dat
Ik was in ieder geval helemaal niet van plan om dat te doen hoor

Ik zit hier te huilen van alle verhalen. Het is intens verdrietig dat sommige niet van hun zwangerschap kunnen genieten. Natuurlijk ben je blij met het wezentje in je buik dat groeit en dat is van jullie gemaakt uit liefde en zo welkom. Maar waarom dan toch die zwarte gedachten?

Lieve sq ik kan ze niet voor je wegnemen ik kan niks typen om je beter te kunnen voelen. Sta je er voor open om er met iemand over te praten? wellicht kan je dat wat licht in je hoofd geven?

Ik heb enkel de 1 blz gelezen dus weet niet of je dit al gevraagd is.

_{en nu klik ik gauw weg nog steeds geen halleluja gevoel hier.}

Ik weet niet waar je woont, maar dit is misschien een handig overzicht: http://www.lkpz.nl/behandelcentra.php

Sterkte SQ!

Ik durf eigenlijk niet goed te posten hier, vooral niet na het lezen van alle verhalen van moedige dames die dit allemaal moeten doormaken... Maar er is toch iets waarvan ik hoop dat iemand mij een klein beetje kan geruststellen.
Ik heb zelf een aanleg voor depressiviteit, het zit ook bij mij in de familie (zowel moeders als vaders kant helaas) en hierdoor zijn er bij mij eigenlijk twee gigantische angsten ontstaan. Namelijk 1) ik wil niet dat mijn kind die eventuele aanleg ooit erft 2) ik ben doodsbenauwd om opnieuw depressief te raken als ik zwanger word. Met name omdat het om zo'n gigantische wervelwind van hormonen gaat in je lichaam. Dit beangstigt mij dusdanig, dat ik echt al meerdere malen met m'n vriend er over gesproken heb om liever een kindje te adopteren. Ik vind het echt hartverscheurend, want ik wil echt wel graag mama worden, maar ik ben gewoon té bang? Iemand die dit herkent?

Verder wens ik je veel sterkte SQ, echt moedig van je dat je er nu zo actief aan werkt!

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 11:12 schreef Stormqueen het volgende:
Ik laat een eventuele diagnose sowieso door een expert doen

Goed zo, praat er ook met een prof over, of laat je posts lezen. Dat kan makkelijker zijn, dan hoef je niks te zeggen.

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 17:32 schreef Chocovloek het volgende:
Ik vind het echt hartverscheurend, want ik wil echt wel graag mama worden, maar ik ben gewoon té bang? Iemand die dit herkent?

Verder wens ik je veel sterkte SQ, echt moedig van je dat je er nu zo actief aan werkt!

Voor mij was mijn ppd dé reden om geen tweede te willen. Maar toen had ik al een dochter en de kans op herhaling (of eigenlijk doorgaande depressie als je niet genezen bent tussendoor) was gigantisch groot. Toch zou ik het weer doen, als ik vooraf wist wat er zou gebeuren. Zeker als je voorbereid bent, dat het kán gebeuren, kun je een hoop voor zijn. Alleen al de erkenning en voor jezelf weten dat het iets medisch is. Daarnaast was voor mij de reden geen tweede te willen dat mijn dochter daar onder zou lijden, daar heb jij geen last van als het je eerste is. Via pm wil ik evt. wat uitgebreider toelichting geven.
Natuurlijk zeg ik niet wat je moet doen, maar zeker als jij niet doorlopend zwaar depressief bent, (of manisch depressief en geen goed ziektebesef hebt), zou het niet doorslaggevend hoeven zijn. Maar dat zeg ik op basis van mijn ervaringen.

Goed topic, SQ. Ik vind het belangrijk dat er openheid is over minstens zo realistische tegenhanger van roze wolken.

De gedachten in mijn hoofd zijn verbazingwekkend rustig. Bij voorbaat had ik gedacht dat ik zeker 10 jaar over zwanger worden zou doen, en als ik dan al zwanger was eerst 6 miskramen zou krijgen, voor ik een dood kindje baarde. Maar na het overlijden van veel naasten in hele korte tijd, was ik er echt van overtuigd dat ik een soort wandelende Murphey's Law was. Als het mis gaat, gaat het goed mis. En waarom zou het goed gaan bij mij? Alles gaat toch mis? Toen het een jaar duurde voor ik zwanger was, voelde ik dit uiteraard als bevestiging.
Maar toen werd alles anders. Vanaf dag 1 na de test heb ik vertrouwen. Heel raar, en ik ben nog elke dag verbaasd dat ik zoveel vertrouwen heb in die mini en mezelf.

Waar ik heen wil is dat ik het niet raar vind dat je na twee traumatische gebeurtenissen (want ik vind dat een miskraam een traumatische gebeurtenis kan zijn) minder vertrouwen hebt in de toekomst. Zelfbescherming misschien, ik weet het niet. Maar feit is dat je er op een of andere manier mee van doen hebt.
Zelf heb ik het nooit uitgesproken, en altijd gedaan alsof het er niet was - erg streng zijn voor mezelf. Maar jezelf voorliegen is niet handig. Het maakt je eenzaam, nog banger, en ik duwde er mensen mee weg.

Dus heel dapper dat je een topic hebt geopend. Hulp zoeken wil ik ook aanraden. Al is het maar een laagdrempelige instantie/persoon die je helpt de boel onder woorden te brengen. Jullie zijn het waard!

Ik wil alleen iedereen even een geven die het nodig heeft. De angst is heel herkenbaar, ook zonder miskramen en misschien niet in deze mate. En het ongeloof ook als je lichaam het toch kan, dat er echt een kindje uit je buik is gekomen. Ik heb een dochtertje, ik was bij de bevalling, maar geloven doe ik het soms nog niet

Oh en bij mij werd de angst minder toen ik haar ging voelen!

Oh2, zou het helpen om je positieve gevoelens op te schrijven? Negatief mag natuurlijk ook, maar achteraf gezien gaat een zwangerschap zo snel voorbij en je vergeet er zoveel van. Op die manier kun je later misschien toch nog wat positieve herinneringen terughalen

Wat rot SQ. Ik hoop voor je dat het wat lichter gaat worden. Dat gun ik je. Ik hoop dat je gauw hulp krijgt waar je je goed bij voelt.
Ik moet zeggen dat ik ook nooit roze wolk gevoelens had. Ik heb het altijd geweten aan mijn opleiding (verpleegkunde met obstetrie als laatste stage)en daardoor wat teveel kennis over wat er mis kan gaan. Maar ja, er zijn hier ook dames die verloskundige zijn en er geen last van (lijken te) hebben. Dus misschien ben ik gewoon meer een glas halfleeg type.
Nu achteraf denk ik ook wel dat mijn controlfreak issues er aan bij hebben gedragen. Zwangerschap is toch wel iets wat je moet laten gebeuren. Je hebt er geen vat op, je kunt gewoon niks, buiten afwachten. Not my cup of tea.
En dan nog hormonen. Pfoe. Dat is sterk spul.
En ik wil echt op geen enkele manier dat wat ik had vergelijken met hoe jij het ervaart. Maar wellicht heb je er wel iets aan. Dat je maar een goeie klik mag hebben met een pro en zo wat dingen op een rijtje kunt zetten.

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 17:32 schreef Chocovloek het volgende:
Ik durf eigenlijk niet goed te posten hier, vooral niet na het lezen van alle verhalen van moedige dames die dit allemaal moeten doormaken... Maar er is toch iets waarvan ik hoop dat iemand mij een klein beetje kan geruststellen.
Ik heb zelf een aanleg voor depressiviteit, het zit ook bij mij in de familie (zowel moeders als vaders kant helaas) en hierdoor zijn er bij mij eigenlijk twee gigantische angsten ontstaan. Namelijk 1) ik wil niet dat mijn kind die eventuele aanleg ooit erft 2) ik ben doodsbenauwd om opnieuw depressief te raken als ik zwanger word. Met name omdat het om zo'n gigantische wervelwind van hormonen gaat in je lichaam. Dit beangstigt mij dusdanig, dat ik echt al meerdere malen met m'n vriend er over gesproken heb om liever een kindje te adopteren. Ik vind het echt hartverscheurend, want ik wil echt wel graag mama worden, maar ik ben gewoon té bang? Iemand die dit herkent?

Verder wens ik je veel sterkte SQ, echt moedig van je dat je er nu zo actief aan werkt!

Ik was niet bang, want ik heb geen voorgeschiedenis van depressies. Integendeel, ik ben van mezelf een heel optimistisch en blij mens. Het viel me dus echt heel erg hard om ermee te dealen. Voor mij was het wel een reden, naast mijn leeftijd, om niet voor een tweede te gaan. Echter, ik denk als ik 10 jaar jonger was geweest, dat ik het uiteindelijk wel weer aangedurfd zou hebben. Ik zou echter wel eerst al beginnen met een gesprek met de huisarts, verloskundige, gynaecoloog, om te bespreken hoe het geweest is en wat we kunnen doen om het beter te begeleiden als het weer zo gebeuren.

Dus ik snap je angst, maar bespreek het! Met huisarts, verloskundige (er zijn veel praktijken die informatieve gesprekken voeren met mensen die misschien zwanger willen worden), je begeleider nu.

Chocovloek, ben je bekend met de pop-poli's? Daar kan je ook met dit soort zorgen terecht als je overweegt zwanger te worden. Ik ben daar zelf voor advies geweest toen ik zwanger wilde worden en ik vond dat echt heel prettig en zinvol.

En inmiddels heb ik een enorm levenslustige, vrolijke peuter rondlopen, verwacht ik binnen nu en twee weken onze tweede zoon en gaat het met mij ook gewoon goed (psychisch dan ). Je hebt met een flinke erfelijke belasting veel meer risico's, maar het kan ook gewoon goed gaan

Chocovloek, ik was wel bekend met depressies en ik heb een angststoornis en dat heeft mij ook veel doen twijfelen om voor een baby te gaan. Uiteindelijk zijn we in een stabiele periode voor kinderen gegaan maar door mijn 2 miskramen kreeg ik gedurende de derde zwangerschap steeds meer klachten. Hier heb ik begeleiding bij gezocht en toen ik al vrij snel na mijn bevalling merkte dat het echt steeds slechter met me ging hoefde ik maar te mailen en dezelfde dag mocht ik komen en heb ik zwaarde medicatie gekregen. En daarbij heb ik heel erg veel gepraat met mijn psycholoog. Dit was minder dan een week na mijn bevalling. Doordat er voor de tijd al rekening mee gehouden werd dat dit kon gebeuren is alles heel erg snel opgepakt en is er heel erg snel ingegrepen uit angst dat het een postnatale depressie zou worden. Ik denk mede hierdoor dat het uiteindelijk snel redelijk onder controle was, maar ik heb wel een hele zware en nare periode gehad na mijn bevalling waarin ik dacht dat ik nooit van mijn kind zou gaan houden.
Ondertussen is het gelukkig allemaal weer wat stabieler maar ik ben er nog lang niet. En of ik het ooit aandurf voor een tweede kind te gaan..

Goed, al met al denk ik dat als je zorgt dat er snel hulp aanwezig is en je accepteert en weet dat de kans er is, dat je al heel ver kan komen. Maar het is een hele lastige beslissing. Heel veel succes

Ik wil voor de eventuele zwangerschap van een tweede ook langs bij de pop-polie. Ik blijk al zo'n vijftien jaar op en af depressief te zijn. Hoewel ik nooit zo zo herkende (ik dacht dat depressieve mensen hele dagen op bed liggen en vond mezelf gewoon van binnen en zwartgallige, luie chagrijn die een flinke schop onder dr kont verdiende), besef ik me nu ik antidepressiva slik pas hoe goed je je 'hoort' te voelen. Én hoe ellendig de afgelopen jaren eigenlijk waren. Daar wil ik nóóit meer terug naartoe.

Ik ben dan ook totaal niet voornemens om met de AD te stoppen (zelfs al zou ik er twintig jaar korter door leven, serieus). Maar ik zou wel erg graag een tweede kindje willen. De AD die ik slik kunnen geslikt worden tijdens een zwangerschap (er zijn er hier meerderen die dat hebben gedaan) en geen aangeboren afwijkingen te veroorzaken, maar toch wil ik me eerst heel goed laten informeren. Je kindje moet de eerste 24 gemonitoord worden in het ziekenhuis om te kijken of het geen ontwenningsverschijnselen heeft. Da's voor zover ik weet dan ook het enige, en de kans is klein dat dat ook daadwerkelijk het geval is, maar ik vind het toch wel een erg rotidee.

[ Bericht 0% gewijzigd door -Spring op 18-03-2014 12:25:32 ]