Roze wolk... Blijde verwachting... Hoera ende gloria.
Helaas niet bij iedereen
Los van de lichamelijke ellende (voor zover dat mogelijk is), heb ik me tijdens mijn zwangerschappen ook geestelijk rot gevoeld.
Depressief, alles donker. Schuldgevoelens omdat ik niet kon "genieten", maar ook woede om zoveel onrecht. Walgen van je eigen zelfmedelijden, maar te beroerd om daar iets aan te kunnen doen.
Blij zijn met elke minuut die verstreken is, weer een minuut dichter bij de finish. Snakkend naar adem, maar tevergeefs. Want hoe kun je ademhalen met die zware verstikkende deken van lood die bovenop op je ligt? die constante onzichtbare handen die zich om je strot klauwen? Adem, lucht, licht! Maandenlang nergens te bekennen. Meerdere malen heb ik gedacht echt gek te zijn geworden. Volkomen doorgedraaid. De dwanggedachten die steeds boven kwamen, de moeilijk weg te duwen angsten dat mijn kind mismaakt zou zijn, vergiftigd door mijn zieke gedachten in combinatie met de medicijnen die ik moest gebruiken, het tekort aan voedingsstoffen en vitaminen die ik binnen kreeg....
Hoe kon ik in vredesnaam een gezond kind krijgen?
De zwangerschap ontkennen en weg proberen te denken.
Herkenbaar.
Stikjaloers zijn op vrolijke bolle babymama's die voor hun ongeboren kinderen aan het winkelen waren, buikfotoshoots, pretecho's, buik beschilderen, dagboeken bijhouden. Keuvelend genieten en bewust met de zwangerschap bezig zijn.
Ik wil ook!!!
Oh darn, maar ik BEN zwanger.
Maar ik was een hoopje ellende, kon me totaal niet identificeren met die blijheid, hoe graag ik ook wilde
Een eindeloze hel vond ik het.
Het goede nieuws....
Na de geboorte van alledrie mijn zoons was het vrijwel meteen klaar. De duistere mist trok weg.
Ik kon weer ademen, denken, liefhebben
En eten
Voel je alsjeblieft niet schuldig. Niet tegenover je vent, je (ongeboren) kind of jezelf. Het is allemaal al moeilijk zat. Hormonen kunnen nou eenmaal evil zijn
Veel sterkte
.... met gevoel voor drama....