Een lange post waarin ik een beetje door-ratel over mijn problemen en hoe ik alles zie, waarin ik mezelf een vraag stel. Gewoon gepost omdat misschien iemand hier wel interesse heeft en er wat op kan aanmerken. Niet verplicht te lezen het is een lang stuk maar mocht je interesse hebben in een bepaalde soort denkwijze van iemand die door zijn stoornis weinig tot heel weinig heeft lees het gerust door.
Beste mensen, ik ga maar eens wat van mijn gedachten delen gezien dit de enige plek is waar dit kan.
De laatste tijd denk ik steeds meer na, en hoe meer ik nadenk hoe duister het wordt. Men zegt dat denken verlichting is, maar er is geen licht te vinden, het is meer alsof je een wenteltrap afgaat en steeds dieper in de duisternis komt.
Het leven is nogal een cirkel, en ik besef me dat ik rondjes loop. Maar ik merk dat ik naar de pijpen dans van iets of iemand, misschien dat mijn schizoïde stoornis mij een derde oog heeft gegeven, oftewel ik prik door mensen en relaties door, doordat ik er niets om geef. Als de man met heel veel geld die gewoon kan blijven gokken zonder bang zijn te verliezen want wat hij verliest is niets waard voor hem. Op die manier sta ik los van de maatschappij. Wat mij wel uitmaakt zijn mijn eigen belangen.
En ik weet dat ik vroeger het kasten systeem in India maar belachelijk vond. Ik veroordeelde het als iets slechts, en vele waren het daar mee eens. Als ik echter met een kritische blik naar deze maatschappij kijk is er zeer zeker ook een kaste-systeem. De meeste mensen krijgen wel de kans op opleiding, maar er zijn ook dingen zoals capaciteiten, de een is goed in dit de ander in dat. Toch stel ik ben een hele goeie bouwvakker zit ik in een lagere kaste dan bijvoorbeeld een consultant. Terecht? Onterecht? Geen idee, dat is niet aan mij om over te oordelen. Ik voel alleen dat de wereld een soort balkon is met een marmeren gevel maar over die gevel ruikt men de stank van verval.
Als ik dan ook eens mijn mond opentrek snappen mensen niet wat ik bedoelde of waarom ik het gezegd heb. Maar ik besef me heel goed dat dit niet de toekomst is die ik gekozen heb. Niet zo zeer zijn mijn eigen toekomst, of dat ik een stoornis heb etc, maar de wereld in zijn geheel. De meeste lui zeggen dan ook, dat ik daar niet over in moet zetten want ik kan er niets aan doen, maar deze hele gedachtegang is een grote paradox. Ja ik in mijn eentje kan niets doen, maar stel dat de hele wereldbevolking een revolutie start, dan is het zo voorbij. Dat heeft de Franse revolutie dan wel bewezen, maar waar gaat het beginnen?
De laatste revolutie van kracht de oktoberrevolutie die het zelfs naar Duitsland haalde was een grote flop. Maar zelfs in Duitsland gingen de arbeiders de straten op ze hadden niet genoeg geld om te eten, ze waren te veel aan het werken. Altijd aan het werk er was geen tijd om te denken omdat ze altijd te moe waren van het werken. Hun ledematen waren moe, hun toekomst was grim, en waar moesten ze heen waar moesten ze klagen? Ik heb vele boeken gelezen van schrijvers uit deze tijd en als ik een ding begrepen heb dan was het dat de gewone man gebroken was. Kapot gemaakt.
Mensen vandaag zien het niet meer ze zeggen dat we het geluk in onze hand hebben. Ze zeggen dat het leven een geschenk is, een vrucht die je moet plukken iets dat je zelf maakt. Hou je aan de regels en we worden allemaal astronaut, dokter of zelfs president. Zo werkt het niet, mensen als mij liggen voor ze het weten in een geperste kersenhouten kist, zonder dat iemand nog weet wie ik was of wat ik precies deed in mijn leven. Dat komt omdat ik schizoïde ben niet veel contacten zal hebben en de contacten die ik heb of eerder dan mij gaan of misschien dat iemand op de begrafenis komt. Niemand zal hem regelen in ieder geval, in het nieuws lees je vaak dat ze iemand dood vinden het begint te stinken etc. Zo zal het mij ook verlopen, niet dat ik dat erg ga vinden of dat ik daar nu over nadenk en erover huil. Het zal zo zijn en ik heb daar vrede mee.
Waar het mij om gaat is dit, en dit alleen. Ik zie mensen hier hard proberen beter erop vooruit te gaan, beter in de maatschappij te passen, ik respecteer dat. Alleen als ik naar mezelf kijk, zie ik dat ik niet vooruit wil gaan.
Geld is een wapen geworden dat je in je zak steekt, maar ik hoef enkel genoeg om te overleven, ik hoef geen medelijden, geen compassie, geen mensen om mij heen. Alles wat ik nodig heb is een zak met geld genoeg om te overleven. De wereld heeft het me echter onmogelijk gemaakt, van een uitkering kun je niet leven en ik zou ook niet perse willen teren op het geld dat andere mensen verdienen. Maar zelf ik zelf zou ook niets willen verdienen. Op dat punt moet je noodgedwongen een zwerver worden, en ik heb daar over nagedacht met niets over de straten dwalen. Het zal niet prettig worden met mijn ziekte, geweld van jongere die het leuk vinden een zwerver neer te stampen al die onzin.
Ik vraag me serieus af wat er te behalen valt in het leven, als het relatie aspect weg valt, als je als mens jezelf hoog kunt houden zonder contacten zonder mensen zonder dat alles. Aristoteles zei:
Man is by nature a social animal; an individual who is unsocial naturally and not accidentally is either beneath our notice or more than human. Society is something that precedes the individual. Anyone who either cannot lead the common life or is so self-sufficient as not to need to, and therefore does not partake of society, is either a beast or a god. ”
Een God ben ik zeker niet, dus de tweede optie rest. Ben ik dan een beest, die leeft in deze maatschappij van mensen? Is het leven voor mij dan een kooi waarin ik niet gelukkig kan worden? Zou ik liever met andere soortgenoten ergens in een wei rondlopen, bessen plukken en verzamelen een speer maken of vallen zetten om eens een konijn of zwijn te doden, zodat ik dat kan opeten samen met mijn kameraden?
Tja wat zal het zijn?
Het leven is een vijand die je niet met een uppercut kan slaan.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.