W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
08-04-2014
Vier verlamde mannen kunnen hun benen weer bewegen na speciale therapie met stroomschokjes
Vier mannen die jarenlang verlamd waren, zijn na een speciale therapie weer in staat om hun benen te bewegen. Het is een doorbraak die aantoont dat het ruggenmerg zelfs jaren nadat mensen verlamd raakten, in staat is om – met een beetje hulp – te herstellen en weer te gaan functioneren.
Normaal gesproken stuurt het brein een signaal naar het onderste deel van het ruggenmerg om onze heupen, knieën, enkels en tenen in beweging te krijgen. Wanneer de benen van mensen verlamd raken, komen die signalen niet meer door, waardoor ze hun benen niet meer kunnen bewegen. Wetenschappers melden nu dat een speciale therapie ervoor gezorgd heeft dat vier mannen met een verlamd onderlichaam weer in staat zijn om hun benen te bewegen.
Epidurale stimulatie
De doorbraak is het resultaat van ‘epidurale stimulatie’. De onderzoekers plaatsten een apparaatje in het ruggenmerg van de proefpersonen. Dat apparaatje geeft elektrische schokjes met verschillende frequenties en sterktes af. Die schokjes vervangen het signaal dat de hersenen normaliter afgeven om het onderlichaam in beweging te krijgen.
Direct actief
De onderzoekers pasten de behandeling in 2011 voor het eerst toe op één patiënt. Nu hebben ze hun aantal proefpersonen uitgebreid. En wat het onderzoek extra bijzonder maakt, is dat de tweede, derde en vierde proefpersoon direct na de implantatie en activering van het apparaatje in staat waren om hun benen vrijwillig te bewegen. “Dankzij de epidurale stimulatie kunnen ze hun heupen, enkels en tenen nu vrijwillig bewegen,” vertelt onderzoeker Claudia Angeli. “Dat is baanbrekend en laat zien dat het ruggenmerg – zelfs na een ernstige verwonding – de potentie heeft om zich te herstellen.”
Verbazingwekkend
De onderzoekers plaatsten niet alleen het apparaatje. De proefpersonen volgden ook een intensieve therapie. Het resultaat is verbazingwekkend. Want hoe langer de proefpersonen trainden, hoe minder stimulans ze van het apparaatje nodig hadden om hun onderlichaam te bewegen. Het laat zien dat de wervelkolom zenuwfuncties kan leren en verbeteren. “De overtuiging dat er geen herstel mogelijk is en dat een complete verlamming permanent is, wordt hiermee betwist,” stelt onderzoeker Susan Harkema. “Het netwerk in het ruggenmerg is opmerkelijk veerkrachtig,” voegt onderzoeker Reggie Edgerton toe. “Zodra je het netwerk actief maakt, worden veel fysiologische systemen die verband met elkaar houden en eerst sliepen, weer wakker.” In combinatie met intensieve therapie zou het apparaatje ervoor moeten kunnen zorgen dat de proefpersonen steeds meer vooruitgang boeken en uiteindelijk zelfs enkele stappen kunnen zetten.
Het onderzoek toont aan dat de resultaten die in 2011 met één patiënt geboekt werden, geen toeval waren. “We kunnen nu uitzien naar een dag waarop epidurale stimulatie deel uitmaakt van een cocktail van therapieën die gebruikt worden om verlamming te behandelen,” stelt onderzoeker Susan Howley.
(scientias.nl)
Vier verlamde mannen kunnen hun benen weer bewegen na speciale therapie met stroomschokjes
Vier mannen die jarenlang verlamd waren, zijn na een speciale therapie weer in staat om hun benen te bewegen. Het is een doorbraak die aantoont dat het ruggenmerg zelfs jaren nadat mensen verlamd raakten, in staat is om – met een beetje hulp – te herstellen en weer te gaan functioneren.
Normaal gesproken stuurt het brein een signaal naar het onderste deel van het ruggenmerg om onze heupen, knieën, enkels en tenen in beweging te krijgen. Wanneer de benen van mensen verlamd raken, komen die signalen niet meer door, waardoor ze hun benen niet meer kunnen bewegen. Wetenschappers melden nu dat een speciale therapie ervoor gezorgd heeft dat vier mannen met een verlamd onderlichaam weer in staat zijn om hun benen te bewegen.
Epidurale stimulatie
De doorbraak is het resultaat van ‘epidurale stimulatie’. De onderzoekers plaatsten een apparaatje in het ruggenmerg van de proefpersonen. Dat apparaatje geeft elektrische schokjes met verschillende frequenties en sterktes af. Die schokjes vervangen het signaal dat de hersenen normaliter afgeven om het onderlichaam in beweging te krijgen.
Direct actief
De onderzoekers pasten de behandeling in 2011 voor het eerst toe op één patiënt. Nu hebben ze hun aantal proefpersonen uitgebreid. En wat het onderzoek extra bijzonder maakt, is dat de tweede, derde en vierde proefpersoon direct na de implantatie en activering van het apparaatje in staat waren om hun benen vrijwillig te bewegen. “Dankzij de epidurale stimulatie kunnen ze hun heupen, enkels en tenen nu vrijwillig bewegen,” vertelt onderzoeker Claudia Angeli. “Dat is baanbrekend en laat zien dat het ruggenmerg – zelfs na een ernstige verwonding – de potentie heeft om zich te herstellen.”
Verbazingwekkend
De onderzoekers plaatsten niet alleen het apparaatje. De proefpersonen volgden ook een intensieve therapie. Het resultaat is verbazingwekkend. Want hoe langer de proefpersonen trainden, hoe minder stimulans ze van het apparaatje nodig hadden om hun onderlichaam te bewegen. Het laat zien dat de wervelkolom zenuwfuncties kan leren en verbeteren. “De overtuiging dat er geen herstel mogelijk is en dat een complete verlamming permanent is, wordt hiermee betwist,” stelt onderzoeker Susan Harkema. “Het netwerk in het ruggenmerg is opmerkelijk veerkrachtig,” voegt onderzoeker Reggie Edgerton toe. “Zodra je het netwerk actief maakt, worden veel fysiologische systemen die verband met elkaar houden en eerst sliepen, weer wakker.” In combinatie met intensieve therapie zou het apparaatje ervoor moeten kunnen zorgen dat de proefpersonen steeds meer vooruitgang boeken en uiteindelijk zelfs enkele stappen kunnen zetten.
Het onderzoek toont aan dat de resultaten die in 2011 met één patiënt geboekt werden, geen toeval waren. “We kunnen nu uitzien naar een dag waarop epidurale stimulatie deel uitmaakt van een cocktail van therapieën die gebruikt worden om verlamming te behandelen,” stelt onderzoeker Susan Howley.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-04-2014
Sterkere aanwijzingen voor ontstaan leven op oceeanbodem
(NASA/JPL)
Astrobiologen van NASA's Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, Californië, hebben in een uitgebreide metastudie nieuwe ondersteuning gevonden voor de theorie dat het leven op aarde enkele miljarden jaren geleden is ontstaan op de oceaanbodem, in de omgeving van zogenaamde alkaline hydrothermische bronnen. Verschillen in zuurgraad en in elektrische eigenschappen tussen het warme alkaline bronmateriaal en de koude, veel zuurdere oceaan kunnen geleid hebben tot chemische processen die aan de basis van het leven liggen; bovendien kunnen er complexe koolwaterstofverbindingen zijn gevormd. Twee mineralen - ijzerhydroxide ('groene roest') en een molybdeenverbinding - zouden als primitieve 'enzymen' dienst gedaan kunnen hebben, om bepaalde chemische reacties op gang te brengen en te versnellen.
De nieuwe studie is gepubliceerd in het aprilnummer van het tijdschrift Astrobiology. Het idee dat leven in de omgeving van alkaline hydrothermische bronnen is ontstaan is al een kwart eeuw oud, maar nooit eerder zijn zoveel aanwijzingen en ondersteuningen voor de theorie bijeengebracht. In de afgelopen kwart eeuw zijn niet alleen ondergrondse oceanen ontdekt op sommige planeetmanen, maar zijn ook tal van 'waterwerelden' gevonden in banen rond andere sterren. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Sterkere aanwijzingen voor ontstaan leven op oceeanbodem
(NASA/JPL)
Astrobiologen van NASA's Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, Californië, hebben in een uitgebreide metastudie nieuwe ondersteuning gevonden voor de theorie dat het leven op aarde enkele miljarden jaren geleden is ontstaan op de oceaanbodem, in de omgeving van zogenaamde alkaline hydrothermische bronnen. Verschillen in zuurgraad en in elektrische eigenschappen tussen het warme alkaline bronmateriaal en de koude, veel zuurdere oceaan kunnen geleid hebben tot chemische processen die aan de basis van het leven liggen; bovendien kunnen er complexe koolwaterstofverbindingen zijn gevormd. Twee mineralen - ijzerhydroxide ('groene roest') en een molybdeenverbinding - zouden als primitieve 'enzymen' dienst gedaan kunnen hebben, om bepaalde chemische reacties op gang te brengen en te versnellen.
De nieuwe studie is gepubliceerd in het aprilnummer van het tijdschrift Astrobiology. Het idee dat leven in de omgeving van alkaline hydrothermische bronnen is ontstaan is al een kwart eeuw oud, maar nooit eerder zijn zoveel aanwijzingen en ondersteuningen voor de theorie bijeengebracht. In de afgelopen kwart eeuw zijn niet alleen ondergrondse oceanen ontdekt op sommige planeetmanen, maar zijn ook tal van 'waterwerelden' gevonden in banen rond andere sterren. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-04-2014
Mysterie van bevruchting opgelost
Op het oppervlak van eicellen hebben Britse onderzoekers een eiwit ontdekt dat zorgt voor de meest elementaire stap in onze ontwikkeling: de samensmelting van eicel en zaadcel. Ze hebben dit eiwit vernoemd naar de Romeinse godin van de vruchtbaarheid, Juno. Deze ontdekking kan helpen bij de ontwikkeling van nieuwe voorbehoedsmiddelen of verbeterde vruchtbaarheidsbehandelingen.
In 2005 ontdekten Japanse wetenschappers al een corresponderend eiwit op het oppervlak van de zaadcellen, dat ze Izumo noemden, naar een Japanse tempel voor het huwelijk. De tegenhanger van dit eiwit op het ei was tot nu toe onbekend. Een team onder leiding van Enrica Bianchi van de Wellcome Trust Sanger Institute in Hinxton (GB) heeft dat nu gevonden.
Experimenten van dit team toonden aan dat eicellen alleen dan fuseren met een sperma als ze Juno op het oppervlak dragen. Vrouwelijke muizen waarvan de eicellen geen Juno hadden, waren onvruchtbaar. Hetzelfde geldt voor mannelijke muizen waarvan het sperma is geen Izumo draagt. Juno was te vinden in alle zoogdieren waarvan een DNA-profiel bestaat, schrijven de onderzoekers in het tijdschrift Nature.
Met deze ontdekking is een oud mysterie opgelost. Wetenschappers begrepen dat er een stof moest zijn die ei en sperma laat samensmelten, maar wisten nooit welke. Dat komt onder andere omdat Juno snel oplost na de bevruchting. Na 40 minuten was er bijna niets meer aan te treffen op de celwand.
(Faqt.nl)
Mysterie van bevruchting opgelost
Op het oppervlak van eicellen hebben Britse onderzoekers een eiwit ontdekt dat zorgt voor de meest elementaire stap in onze ontwikkeling: de samensmelting van eicel en zaadcel. Ze hebben dit eiwit vernoemd naar de Romeinse godin van de vruchtbaarheid, Juno. Deze ontdekking kan helpen bij de ontwikkeling van nieuwe voorbehoedsmiddelen of verbeterde vruchtbaarheidsbehandelingen.
In 2005 ontdekten Japanse wetenschappers al een corresponderend eiwit op het oppervlak van de zaadcellen, dat ze Izumo noemden, naar een Japanse tempel voor het huwelijk. De tegenhanger van dit eiwit op het ei was tot nu toe onbekend. Een team onder leiding van Enrica Bianchi van de Wellcome Trust Sanger Institute in Hinxton (GB) heeft dat nu gevonden.
Experimenten van dit team toonden aan dat eicellen alleen dan fuseren met een sperma als ze Juno op het oppervlak dragen. Vrouwelijke muizen waarvan de eicellen geen Juno hadden, waren onvruchtbaar. Hetzelfde geldt voor mannelijke muizen waarvan het sperma is geen Izumo draagt. Juno was te vinden in alle zoogdieren waarvan een DNA-profiel bestaat, schrijven de onderzoekers in het tijdschrift Nature.
Met deze ontdekking is een oud mysterie opgelost. Wetenschappers begrepen dat er een stof moest zijn die ei en sperma laat samensmelten, maar wisten nooit welke. Dat komt onder andere omdat Juno snel oplost na de bevruchting. Na 40 minuten was er bijna niets meer aan te treffen op de celwand.
(Faqt.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
17-04-2014
Ook de witte dwerg geeft Einstein gelijk
Zelfs losse ster vormt zwaartekrachtslens
Dat de enorme massa van een sterrenstelsel licht afbuigt en als een lens kan werken, was al bekend. Nu is het effect zelfs bij een afzonderlijke ster gemeten.
Schema van de dubbelster waar de lenswerking door een rondcirkelende witte dwerg is gedetecteerd.
Einsteins triomf
De eerste waarneming van de afbuiging van licht door de zwaartekracht was een triomf voor Einsteins Algemene Relativiteitstheorie. Dat was al in 1919, toen de astronoom Arthur Eddington tijdens een totale zonsverduistering vaststelde, dat sterren rondom de zon verder van elkaar af leken te staan dan wanneer de zon ergens anders aan de hemel stond. De massa van de zon werkte als een soort lens op het beeld van de achterliggende sterrenhemel.
Later ontdekten telescopen die diep het heelal in keken, dat het beeld van sommige verre sterrenstelsels vervormd is door de enorme massa van een tussenliggende cluster van sterrenstelsels. Het verre sterrenstelsel is door zo'n zwaartekrachtslens meerdere malen te zien, of als een uitgerekte sliert of zelfs een zogeheten Einstein- ring.
Dubbelster
De Amerikaanse Kepler ruimte-telescoop heeft nu voor het eerst waargenomen, dat de ene ster als zwaartekrachtslens werkt op het beeld van een andere ster. Het gaat om de dubbelster KOI-327, waarvan de ene ster sterk lijkt op de zon, terwijl zijn partner een 'witte dwerg' is.
Een witte dwerg is het overblijfsel van een grotere ster die aan het eind van zijn leven een groot deel van zijn buitenlagen afgestoten heet. Wat overblijft, is een zeer heet en zeer compact sterretje dat ongeveer honderd keer zo klein is als de zon.
De partners draaien in 88 dagen om elkaar heen, en toevallig kruist de witte dwerg, vanuit de aarde gezien, voor – en achterlangs de zon-achtige ster. De dubbelster staat zo ver weg, dat de Kepler-telescoop de twee sterren niet afzonderlijk ziet, maar alleen hun gezamenlijke lichtsterkte meet. Als de witte dwerg achterlangs gaat, levert dat een dipje in de lichtsterkte op. Een dergelijk effect is al vaak waargenomen bij andere dubbelsterren, en wordt ook gebruikt om planeten rond andere sterren op te sporen.
Uniek is echter, dat de lichtsterkte een kleine piek vertoont wanneer de witte dwerg voorlangs kruist. De enige verklaring is, dat de witte dwerg door zijn zwaartekracht werkt als een klein lensje dat een deel van de achterliggende ster uitvergroot.
Dit effect was voorspeld, de verwachting was vooraf zelfs dat de Keppler-telescoop er inmiddels al een stuk of tien had moeten vinden. Dankzij het mini-zwaartekrachtslensje is een nauwkeurige bepaling mogelijk van de massa van de witte dwerg, en vervolgens ook van de partner-ster.
KOI-3278: A Self-Lensing Binary Star System, Ethan Kruse en Eric Agol, Science, 18 april 2014.
(wetenschap24.nl)
Ook de witte dwerg geeft Einstein gelijk
Zelfs losse ster vormt zwaartekrachtslens
Dat de enorme massa van een sterrenstelsel licht afbuigt en als een lens kan werken, was al bekend. Nu is het effect zelfs bij een afzonderlijke ster gemeten.
Schema van de dubbelster waar de lenswerking door een rondcirkelende witte dwerg is gedetecteerd.
Einsteins triomf
De eerste waarneming van de afbuiging van licht door de zwaartekracht was een triomf voor Einsteins Algemene Relativiteitstheorie. Dat was al in 1919, toen de astronoom Arthur Eddington tijdens een totale zonsverduistering vaststelde, dat sterren rondom de zon verder van elkaar af leken te staan dan wanneer de zon ergens anders aan de hemel stond. De massa van de zon werkte als een soort lens op het beeld van de achterliggende sterrenhemel.
Later ontdekten telescopen die diep het heelal in keken, dat het beeld van sommige verre sterrenstelsels vervormd is door de enorme massa van een tussenliggende cluster van sterrenstelsels. Het verre sterrenstelsel is door zo'n zwaartekrachtslens meerdere malen te zien, of als een uitgerekte sliert of zelfs een zogeheten Einstein- ring.
Dubbelster
De Amerikaanse Kepler ruimte-telescoop heeft nu voor het eerst waargenomen, dat de ene ster als zwaartekrachtslens werkt op het beeld van een andere ster. Het gaat om de dubbelster KOI-327, waarvan de ene ster sterk lijkt op de zon, terwijl zijn partner een 'witte dwerg' is.
Een witte dwerg is het overblijfsel van een grotere ster die aan het eind van zijn leven een groot deel van zijn buitenlagen afgestoten heet. Wat overblijft, is een zeer heet en zeer compact sterretje dat ongeveer honderd keer zo klein is als de zon.
De partners draaien in 88 dagen om elkaar heen, en toevallig kruist de witte dwerg, vanuit de aarde gezien, voor – en achterlangs de zon-achtige ster. De dubbelster staat zo ver weg, dat de Kepler-telescoop de twee sterren niet afzonderlijk ziet, maar alleen hun gezamenlijke lichtsterkte meet. Als de witte dwerg achterlangs gaat, levert dat een dipje in de lichtsterkte op. Een dergelijk effect is al vaak waargenomen bij andere dubbelsterren, en wordt ook gebruikt om planeten rond andere sterren op te sporen.
Uniek is echter, dat de lichtsterkte een kleine piek vertoont wanneer de witte dwerg voorlangs kruist. De enige verklaring is, dat de witte dwerg door zijn zwaartekracht werkt als een klein lensje dat een deel van de achterliggende ster uitvergroot.
Dit effect was voorspeld, de verwachting was vooraf zelfs dat de Keppler-telescoop er inmiddels al een stuk of tien had moeten vinden. Dankzij het mini-zwaartekrachtslensje is een nauwkeurige bepaling mogelijk van de massa van de witte dwerg, en vervolgens ook van de partner-ster.
KOI-3278: A Self-Lensing Binary Star System, Ethan Kruse en Eric Agol, Science, 18 april 2014.
(wetenschap24.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
17-04-2014
[ Cel krijgt zijn verleden terug ]
Sequencing losse cellen laat verschillen in ontwikkeling zien
Door het messenger-RNA in individuele cellen te sequensen kun je achterhalen hoe ze zich vanuit de embryonale toestand weten te specialiseren. Technisch kán dat inmiddels, melden Stanford-onderzoekers op de website van Nature.
Ze hebben het bewezen door 198 zogeheten alveolaire cellen te isoleren uit muizenembryo’s in verschillende ontwikkelingsstadia. Uit het aanwezige messenger-RNA konden ze afleiden welke genen op dat moment aanstonden, en dus betrokken moesten zijn bij het lopende stadium.
Vervolgens kun je reconstrueren wat er op moleculaire schaal moet zijn gebeurd in de periode tussen de verschillende meetmomenten. De auteurs hebben daar de term ’reverse tissue engineering’ voor bedacht.
Een hoofdrol wordt daarbij gespeeld door een microfluïdische chip die het mogelijk maakt om cellen een voor een te vangen, zodat je het RNA van elke cel afzonderlijk in handen krijgt. Met een PCR-techniek maak je daar vervolgens een groot aantal identieke kopieën van voor de sequencer.
In dit geval leverde het onderzoek onder meer op dat de twee voornaamste alveolaire celtypen, die na het rijpen niet echt meer op elkaar lijken, voortkomen uit hetzelfde type voorlopercel.
Volgens de onderzoekers kun je deze techniek gebruiken voor elk denkbaar celtype. Ze stellen onder meer voor om tumoren af te zoeken naar cellen in verschillende stadia, om zo meer licht te werpen op de manier waarop zo’n tumor zich ontwikkelt.
bron: Stanford University Medical Center
(c2w.nl)
[ Cel krijgt zijn verleden terug ]
Sequencing losse cellen laat verschillen in ontwikkeling zien
Door het messenger-RNA in individuele cellen te sequensen kun je achterhalen hoe ze zich vanuit de embryonale toestand weten te specialiseren. Technisch kán dat inmiddels, melden Stanford-onderzoekers op de website van Nature.
Ze hebben het bewezen door 198 zogeheten alveolaire cellen te isoleren uit muizenembryo’s in verschillende ontwikkelingsstadia. Uit het aanwezige messenger-RNA konden ze afleiden welke genen op dat moment aanstonden, en dus betrokken moesten zijn bij het lopende stadium.
Vervolgens kun je reconstrueren wat er op moleculaire schaal moet zijn gebeurd in de periode tussen de verschillende meetmomenten. De auteurs hebben daar de term ’reverse tissue engineering’ voor bedacht.
Een hoofdrol wordt daarbij gespeeld door een microfluïdische chip die het mogelijk maakt om cellen een voor een te vangen, zodat je het RNA van elke cel afzonderlijk in handen krijgt. Met een PCR-techniek maak je daar vervolgens een groot aantal identieke kopieën van voor de sequencer.
In dit geval leverde het onderzoek onder meer op dat de twee voornaamste alveolaire celtypen, die na het rijpen niet echt meer op elkaar lijken, voortkomen uit hetzelfde type voorlopercel.
Volgens de onderzoekers kun je deze techniek gebruiken voor elk denkbaar celtype. Ze stellen onder meer voor om tumoren af te zoeken naar cellen in verschillende stadia, om zo meer licht te werpen op de manier waarop zo’n tumor zich ontwikkelt.
bron: Stanford University Medical Center
(c2w.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Graphene maken met een kitchenaid, scheut dreft, water en grafiet
Meer over Graphene
http://en.wikipedia.org/wiki/Graphene
http://www.newscientist.c(...)er.html#.U1d_3qLfXpwquote:Make graphene in your kitchen with soap and a blender
First, pour some graphite powder into a blender. Add water and dishwashing liquid, and mix at high speed. Congratulations, you just made the wonder material graphene.
This surprisingly simple recipe is now the easiest way to mass-produce pure graphene – sheets of carbon just one atom thick. The material has been predicted to revolutionise the electronics industry, based on its unusual electrical and thermal properties. But until now, manufacturing high-quality graphene in large quantities has proved difficult – the best lab techniques manage less than half a gram per hour.
"There are companies producing graphene at much higher rates, but the quality is not exceptional," says Jonathan Coleman of Trinity College Dublin in Ireland.
Coleman's team was contracted by Thomas Swan, a chemicals firm based in Consett, UK, to come up with something better. From previous work they knew that it is possible to shear graphene from graphite, the form of carbon found in pencil lead. Graphite is essentially made from sheets of graphene stacked together like a deck of cards, and sliding it in the right way can separate the layers.
Carbon smoothie
The team put graphite powder and a solvent fluid in a laboratory mixer and set it spinning. Analysis with an electron microscope confirmed that they had produced graphene at a rate of about 5 grams per hour. To find out how well the process could scale, they tried out different types of motors and solvents. They discovered that a kitchen blender and Fairy Liquid, a UK brand of dishwashing liquid, would also do the job.
"If you are using a blender, why use a fancy expensive surfactant? Why not use the simplest surfactant there is, and I guess that is Fairy Liquid," says Coleman.
Still, Coleman says you may not want to try this at home. The exact amount of dishwashing liquid required depends on the properties of the graphite powder, such as the size distribution of the grains and whether any materials other than carbon are contaminating the sample. These can only be determined using advanced lab equipment. The method also doesn't convert all the graphite to graphene, so the two materials have to be separated afterwards.
"It is a fun experiment, but it wouldn't get you very far," says Colman. "You could make black liquid full of graphene, but what's the next step?" Instead, the team's calculations suggest the technique is scalable to industrial levels – a 10,000 litre vat with the right motor could produce 100 grams per hour. Thomas Swan has already started work on a pilot system.
Useful defects
Coleman is excited about the scientific potential of cheap, abundant graphene. For example, a previous lab experiment showed that adding a dash of graphene to a type of polyester boosted its strength by 50 per cent, since graphene is one of the strongest known materials. The new production method would yield enough graphene to scale this up for industrial processes, which normally involve kilograms of raw material.
Andrea Ferrari at the University of Cambridge says the ability to produce large quantities of high-quality graphene is useful, but not essential for all applications. Graphene with defects binds more easily to other molecules, making it suitable for developing batteries or composite materials.
Still, the simplicity of the method echoes the original isolation of graphene by Andre Geim and Konstantin Novoselov at the University of Manchester. They used sticky tape and a pencil, a method that won them a Nobel Prize in 2010.
"Our initial plans for scale up were in hindsight terribly complicated, which turned out to be unnecessary," says Coleman. "Perhaps we are bad at realising how simple things can be."
Meer over Graphene
http://en.wikipedia.org/wiki/Graphene
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
28-04-2014
Wetenschappers maken DNA-vingerafdruk van legendarische Hippocratesboom
Een afbeelding van een oosterse plataan. © Wikimedia Commons/PD-US.
Meer dan 25 eeuwen na Hippocrates hebben wetenschappers in de VS een DNA-barcode gegenereerd van de boom waaronder hij zijn studenten volgens de legende lesgaf. Hiervoor werd genetisch materiaal gebruikt van een boom die volgens de Grieken afstamt van de legendarische oosterse plataan. Dat meldt de BBC.
Hippocrates. © Wikimedia Commons/PD-US.
Hippocrates stelde in de vierde eeuw voor Christus dat mensen met eenzelfde ziekte gelijkaardige symptomen vertonen. Hij is daarmee de grondlegger van de moderne geneeskunde. Zijn boek, 'Prognosis', was het eerste dat cases met elkaar vergeleek en geldt nog steeds als de basis van de moderne medische diagnose.
Volgens een legende gaf Hippocrates zijn studenten les onder een oosterse plataan op het Griekse eiland Kos. De originele boom stierf eeuwen geleden, maar de Grieken geloven dat de boom die nu op dezelfde plaats groeit er een afstammeling van is. Stekken van deze 500 jaar oude boom werden geschonken aan grote medische instellingen in de hele wereld. Eentje daarvan is in 1962 geplant aan de National Library of Medicine, deel van de National Institutes of Health, in Washington. Het is van die boom dat nu een DNA-barcode werd gegenereerd.
Symboliek
DNA-barcodering is nog een jonge discipline die biologische soorten identificeert aan de hand van een stukje DNA. Door het genetische profiel van dieren en planten in een streepjescode te vatten, kan men met een scanapparaatje meteen achterhalen tot welke soort een plant of dier behoort. Dat maakt de ontdekking van nieuwe variëteiten en een betere bescherming van de biodiversiteit mogelijk. In het kader van het project DNA Barcode of Life zijn zo al meer dan 200.000 genetische vingerafdrukken verzameld.
De barcode die gegenereerd werd van de Hippocratesboom aan de National Library of Medicine is de eerste van de familie van oosterse platanen. "Qua symboliek kan dit tellen", zegt Dr David Lipman van de National Library of Medicine. "Ik ben er zeker van dat Hippocrates enthousiast zou zijn over het gebruik van DNA-vergelijking om ziektes beter te begrijpen. De manier waarop DNA werkt, is immers hetzelfde bij planten, kleine organismen, mensen en dieren."
Klonen
Maar het had niet veel gescheeld, of de streepjescode was er niet gekomen. In 1990 merkte een landschapsarchitect op dat de boom ziek was. In 2003 was hij op sterven na dood. Wetenschappers begonnen een wanhopige zoektocht naar manieren om een van de weinige tastbare links naar Hippocrates in de VS te redden.
Kwekerijen in het hele land kregen stekken, maar geen enkele overleefde. Uiteindelijk slaagden experten van het Archangel Ancient Tree Archive in Michigan erin enkele klonen van de boom te produceren. De boom aan de National Library of Medicine stierf vorig jaar af. Vorige week werd een van de klonen op dezelfde plek geplant.
Toch kon het DNA nog uit het hout van de dode boom gehaald worden. "Het is wellicht niet het beste DNA ter wereld, maar het volstond voor ons doel", klinkt het.
Dit nieuws mag dan van grote symbolische waarde zijn, de DNA-barcode beantwoordt niet alle vragen. Of Hippocrates zijn studenten écht lesgaf onder een boom, bijvoorbeeld. En of de Hippocratesboom daar dan effectief een afstammeling van is.
Lees ook
(HLN)
Wetenschappers maken DNA-vingerafdruk van legendarische Hippocratesboom
Een afbeelding van een oosterse plataan. © Wikimedia Commons/PD-US.
Meer dan 25 eeuwen na Hippocrates hebben wetenschappers in de VS een DNA-barcode gegenereerd van de boom waaronder hij zijn studenten volgens de legende lesgaf. Hiervoor werd genetisch materiaal gebruikt van een boom die volgens de Grieken afstamt van de legendarische oosterse plataan. Dat meldt de BBC.
Hippocrates. © Wikimedia Commons/PD-US.
Hippocrates stelde in de vierde eeuw voor Christus dat mensen met eenzelfde ziekte gelijkaardige symptomen vertonen. Hij is daarmee de grondlegger van de moderne geneeskunde. Zijn boek, 'Prognosis', was het eerste dat cases met elkaar vergeleek en geldt nog steeds als de basis van de moderne medische diagnose.
Volgens een legende gaf Hippocrates zijn studenten les onder een oosterse plataan op het Griekse eiland Kos. De originele boom stierf eeuwen geleden, maar de Grieken geloven dat de boom die nu op dezelfde plaats groeit er een afstammeling van is. Stekken van deze 500 jaar oude boom werden geschonken aan grote medische instellingen in de hele wereld. Eentje daarvan is in 1962 geplant aan de National Library of Medicine, deel van de National Institutes of Health, in Washington. Het is van die boom dat nu een DNA-barcode werd gegenereerd.
Symboliek
DNA-barcodering is nog een jonge discipline die biologische soorten identificeert aan de hand van een stukje DNA. Door het genetische profiel van dieren en planten in een streepjescode te vatten, kan men met een scanapparaatje meteen achterhalen tot welke soort een plant of dier behoort. Dat maakt de ontdekking van nieuwe variëteiten en een betere bescherming van de biodiversiteit mogelijk. In het kader van het project DNA Barcode of Life zijn zo al meer dan 200.000 genetische vingerafdrukken verzameld.
De barcode die gegenereerd werd van de Hippocratesboom aan de National Library of Medicine is de eerste van de familie van oosterse platanen. "Qua symboliek kan dit tellen", zegt Dr David Lipman van de National Library of Medicine. "Ik ben er zeker van dat Hippocrates enthousiast zou zijn over het gebruik van DNA-vergelijking om ziektes beter te begrijpen. De manier waarop DNA werkt, is immers hetzelfde bij planten, kleine organismen, mensen en dieren."
Klonen
Maar het had niet veel gescheeld, of de streepjescode was er niet gekomen. In 1990 merkte een landschapsarchitect op dat de boom ziek was. In 2003 was hij op sterven na dood. Wetenschappers begonnen een wanhopige zoektocht naar manieren om een van de weinige tastbare links naar Hippocrates in de VS te redden.
Kwekerijen in het hele land kregen stekken, maar geen enkele overleefde. Uiteindelijk slaagden experten van het Archangel Ancient Tree Archive in Michigan erin enkele klonen van de boom te produceren. De boom aan de National Library of Medicine stierf vorig jaar af. Vorige week werd een van de klonen op dezelfde plek geplant.
Toch kon het DNA nog uit het hout van de dode boom gehaald worden. "Het is wellicht niet het beste DNA ter wereld, maar het volstond voor ons doel", klinkt het.
Dit nieuws mag dan van grote symbolische waarde zijn, de DNA-barcode beantwoordt niet alle vragen. Of Hippocrates zijn studenten écht lesgaf onder een boom, bijvoorbeeld. En of de Hippocratesboom daar dan effectief een afstammeling van is.
Lees ook
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
30-04-2014
Donkere materie bestuderen met explosieven
Met gebruik van explosieven willen natuurkundigen op spectaculaire wijze donkere materie meten. Een nieuw soort detector levert mogelijk knallende resultaten.
Het mysterieuze en onbekende goedje donkere materie kan mogelijk explosies veroorzaken in bepaalde materialen. Die eigenschap kan leiden tot een generatie nieuwe donkere materie-detectoren. Dat stellen Amerikaanse natuurkundigen op de voorpublicatiewebsite Arxiv.
Met gebruik van explosieven willen natuurkundigen donkere materie meten. Bron: Wikimedia Commons
Een van de grootste raadsels in de huidige kosmologie is donkere materie. Daarvan is in het universum waarschijnlijk vijf keer zoveel aanwezig dan ‘gewone’ materie. Maar wat is donkere materie?
Natuurkundigen hopen die vraag te beantwoorden met behulp van een donkere materie-detector. Die detector kan donkere materie meten met het explosief genaamd nanothermiet. Die stof bestaat uit twee delen, een metalen nanodeeltje en een oxide, die zeer dicht tegen elkaar aan zitten zodat ze een reactie met elkaar kunnen aangaan. Wanneer die twee componenten dat doen, ontstaat een explosie.
Donkere materie kan mogelijk de energie leveren om de reactie op gang te brengen. Die energie kan vrijkomen als deeltjes van donkere materie botsen met vaste materie. Die materie remt het donkere deeltje af waardoor bewegingsenergie vrijkomt. De natuurkundigen stellen dat donkere materie zo’n interactie kan aangaan, aangenomen dat donkere materie bestaat uit zogeheten WIMP’s. WIMP’s kunnen een mogelijke verklaring zijn voor donkere materie. Als dat het geval is dan bestaat donkere materie uit deeltjes waardoor ze kunnen botsen met andere deeltjes. WIMP’s zijn namelijk zeer lichte deeltjes met een massa van 1 GeV tot 10 TeV. Ter vergelijking, de massa van één van de grootste deeltjes die we kennen, de top-quark, heeft een massa van 173 GeV.
Donkere materie zou dus te vinden moeten zijn als het een explosie veroorzaakt. Maar er zijn meer dan genoeg andere energiebronnen op aarde die ook leiden tot een explosief resultaat. Ioniserende deeltjes, afkomstig van kosmische straling en radioactieve materialen, bombarderen non-stop het aardoppervlak en veroorzaken dus ook explosies in de detector. De wetenschappers, verbonden aan de universiteit van Michigan, denken die explosies te kunnen onderscheiden van donkere materie-explosies. Donkere deeltjes veroorzaken maar een enkele kleine explosie. Ioniserende deeltjes veroorzaken daarentegen een grote explosie. Dat komt doordat die deeltjes groter zijn dan de donkere deeltjes. Daardoor gaan meer metalen nanodeeltjes een reactie aan met een oxide en ontstaat een grotere explosie. Donkere deeltjes zijn, vanwege hun grootte, slechts in staat om een kleine explosie te genereren.
Donkere materie-detector
De wetenschappers willen nu eerst een prototype detector bouwen. De detector bestaat uit compartimenten die gevuld zijn een oxide-gel met daarin metalen nanodeeltjes. Dat zijn de twee componenten die samen een reactie kunnen aangaan en op die manier een explosie veroorzaken. Een detector van een kilo zal maar liefst 10^14 van die metaaloxide-compartimenten moeten bevatten om de zeer kleine explosies nauwkeurig te kunnen meten. Dat zijn net zoveel compartimenten als cellen in een menselijk lichaam. Er zijn zoveel compartimenten nodig omdat relatief weinig donkere deeltjes aanwezig zijn om een explosie te veroorzaken.
De MINOS detector in Soudan is ondergronds om achtergrondstraling te vermijden. Bron: Wikimedia Commons
Het bouwen van zo’n detector lijkt een moeilijke klus door alle achtergrondstraling. Boven de grond zal de detector namelijk meteen ‘afgaan’ door de achtergrondstraling. Een mogelijke oplossing zou zijn om de detectoren onder het aardoppervlak te plaatsen, minstens 2000 meter diep, waar minder achtergrondstraling is. Natuurkundigen zullen daar de detector moeten bouwen en de metingen uitvoeren. Of op die diepte ook nog donkere materie kan worden gemeten, is niet bekend.
(newscientist)
Donkere materie bestuderen met explosieven
Met gebruik van explosieven willen natuurkundigen op spectaculaire wijze donkere materie meten. Een nieuw soort detector levert mogelijk knallende resultaten.
Het mysterieuze en onbekende goedje donkere materie kan mogelijk explosies veroorzaken in bepaalde materialen. Die eigenschap kan leiden tot een generatie nieuwe donkere materie-detectoren. Dat stellen Amerikaanse natuurkundigen op de voorpublicatiewebsite Arxiv.
Met gebruik van explosieven willen natuurkundigen donkere materie meten. Bron: Wikimedia Commons
Een van de grootste raadsels in de huidige kosmologie is donkere materie. Daarvan is in het universum waarschijnlijk vijf keer zoveel aanwezig dan ‘gewone’ materie. Maar wat is donkere materie?
Natuurkundigen hopen die vraag te beantwoorden met behulp van een donkere materie-detector. Die detector kan donkere materie meten met het explosief genaamd nanothermiet. Die stof bestaat uit twee delen, een metalen nanodeeltje en een oxide, die zeer dicht tegen elkaar aan zitten zodat ze een reactie met elkaar kunnen aangaan. Wanneer die twee componenten dat doen, ontstaat een explosie.
Donkere materie kan mogelijk de energie leveren om de reactie op gang te brengen. Die energie kan vrijkomen als deeltjes van donkere materie botsen met vaste materie. Die materie remt het donkere deeltje af waardoor bewegingsenergie vrijkomt. De natuurkundigen stellen dat donkere materie zo’n interactie kan aangaan, aangenomen dat donkere materie bestaat uit zogeheten WIMP’s. WIMP’s kunnen een mogelijke verklaring zijn voor donkere materie. Als dat het geval is dan bestaat donkere materie uit deeltjes waardoor ze kunnen botsen met andere deeltjes. WIMP’s zijn namelijk zeer lichte deeltjes met een massa van 1 GeV tot 10 TeV. Ter vergelijking, de massa van één van de grootste deeltjes die we kennen, de top-quark, heeft een massa van 173 GeV.
Donkere materie zou dus te vinden moeten zijn als het een explosie veroorzaakt. Maar er zijn meer dan genoeg andere energiebronnen op aarde die ook leiden tot een explosief resultaat. Ioniserende deeltjes, afkomstig van kosmische straling en radioactieve materialen, bombarderen non-stop het aardoppervlak en veroorzaken dus ook explosies in de detector. De wetenschappers, verbonden aan de universiteit van Michigan, denken die explosies te kunnen onderscheiden van donkere materie-explosies. Donkere deeltjes veroorzaken maar een enkele kleine explosie. Ioniserende deeltjes veroorzaken daarentegen een grote explosie. Dat komt doordat die deeltjes groter zijn dan de donkere deeltjes. Daardoor gaan meer metalen nanodeeltjes een reactie aan met een oxide en ontstaat een grotere explosie. Donkere deeltjes zijn, vanwege hun grootte, slechts in staat om een kleine explosie te genereren.
Donkere materie-detector
De wetenschappers willen nu eerst een prototype detector bouwen. De detector bestaat uit compartimenten die gevuld zijn een oxide-gel met daarin metalen nanodeeltjes. Dat zijn de twee componenten die samen een reactie kunnen aangaan en op die manier een explosie veroorzaken. Een detector van een kilo zal maar liefst 10^14 van die metaaloxide-compartimenten moeten bevatten om de zeer kleine explosies nauwkeurig te kunnen meten. Dat zijn net zoveel compartimenten als cellen in een menselijk lichaam. Er zijn zoveel compartimenten nodig omdat relatief weinig donkere deeltjes aanwezig zijn om een explosie te veroorzaken.
De MINOS detector in Soudan is ondergronds om achtergrondstraling te vermijden. Bron: Wikimedia Commons
Het bouwen van zo’n detector lijkt een moeilijke klus door alle achtergrondstraling. Boven de grond zal de detector namelijk meteen ‘afgaan’ door de achtergrondstraling. Een mogelijke oplossing zou zijn om de detectoren onder het aardoppervlak te plaatsen, minstens 2000 meter diep, waar minder achtergrondstraling is. Natuurkundigen zullen daar de detector moeten bouwen en de metingen uitvoeren. Of op die diepte ook nog donkere materie kan worden gemeten, is niet bekend.
(newscientist)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-05-2014
Waar leefde uw voorouder duizend jaar geleden?
Dankzij een revolutionaire techniek van een groep internationale wetenschappers is het mogelijk om te achterhalen waar uw voorouder duizend jaar geleden leefde. De nieuwe techniek kan met 98% zekerheid vaststellen in welk dorp of op welk eiland uw DNA duizend jaar geleden is gevormd.
Dit is een doorbraak. Tot nu toe was het slechts mogelijk om de oorsprong van het DNA van een mens te herleiden naar een gebied ter grootte van 700 kilometer. Maar dit zegt eigenlijk niet zoveel, want binnen zo’n gebied kunnen meerdere landen vallen.
Een demo van deze biogeografische tool is online te vinden. In deze tool wordt gewerkt met tien populaties, maar in de daadwerkelijke test zijn veel meer populaties opgenomen.
“Overal ter wereld leven verschillende groepen mensen”, vertelt Dr. Eran Elhaik van de universiteit van Sheffield. “Als we onze wereld voorstellen als verschillende kleuren soep, dan is het makkelijker om genetische vermenging te visualiseren. Stel, de populatie van de blauwe soep mixt met een populatie uit de rode soep, dan behoren hun nakomelingen tot de paarse soep.”
De soep van de huidige wereld is veelkleurig. Des te verder we terugkijken, des te kleurrijker de soep wordt. Toch slagen de wetenschappers er met hun nieuwe Geographic Population Structure-tool in om de exacte locatie van herkomst te achterhalen. Beter dan traditionele tools, zoals Spatial Ancestry Analysis.
ZELF TESTEN?
Zelf deze test afleggen? Dat kan via deze website.
Om dit te bewijzen analyseerden Dr Elhaik en zijn collega’s gegevens van tien dorpen in Sardinië en meer dan 20 eilanden in Oceanië. Uit het onderzoek, dat vandaag in het blad Nature Communications is verschenen, blijkt dat de voorouders van een kwart van de inwoners van Sardinië duizend jaar geleden in exact hetzelfde dorp leefde. De meeste andere voorouders komen uit dorpen binnen een straal van 50 kilometer om het dorp heen. Daarnaast slaagden de onderzoekers erin om 90% van eilandbewoners in Oceanië te herleiden naar hun oorspronkelijke woonplaats.
Meer mogelijkheden
De nieuwe GPS-tool kan breder gebruikt worden, bijvoorbeeld om de oorsprong van ivoor te vinden om zo stroperij te voorkomen en illegale handel terug te dringen. Ook kan de tool ingezet worden door archeologen om de verspreiding van oude beschavingen in kaart te brengen. Ook kan de GPS-tool evolutionaire biologen inzicht geven in soortvorming.
(scientias.nl)
Waar leefde uw voorouder duizend jaar geleden?
Dankzij een revolutionaire techniek van een groep internationale wetenschappers is het mogelijk om te achterhalen waar uw voorouder duizend jaar geleden leefde. De nieuwe techniek kan met 98% zekerheid vaststellen in welk dorp of op welk eiland uw DNA duizend jaar geleden is gevormd.
Dit is een doorbraak. Tot nu toe was het slechts mogelijk om de oorsprong van het DNA van een mens te herleiden naar een gebied ter grootte van 700 kilometer. Maar dit zegt eigenlijk niet zoveel, want binnen zo’n gebied kunnen meerdere landen vallen.
Een demo van deze biogeografische tool is online te vinden. In deze tool wordt gewerkt met tien populaties, maar in de daadwerkelijke test zijn veel meer populaties opgenomen.
“Overal ter wereld leven verschillende groepen mensen”, vertelt Dr. Eran Elhaik van de universiteit van Sheffield. “Als we onze wereld voorstellen als verschillende kleuren soep, dan is het makkelijker om genetische vermenging te visualiseren. Stel, de populatie van de blauwe soep mixt met een populatie uit de rode soep, dan behoren hun nakomelingen tot de paarse soep.”
De soep van de huidige wereld is veelkleurig. Des te verder we terugkijken, des te kleurrijker de soep wordt. Toch slagen de wetenschappers er met hun nieuwe Geographic Population Structure-tool in om de exacte locatie van herkomst te achterhalen. Beter dan traditionele tools, zoals Spatial Ancestry Analysis.
ZELF TESTEN?
Zelf deze test afleggen? Dat kan via deze website.
Om dit te bewijzen analyseerden Dr Elhaik en zijn collega’s gegevens van tien dorpen in Sardinië en meer dan 20 eilanden in Oceanië. Uit het onderzoek, dat vandaag in het blad Nature Communications is verschenen, blijkt dat de voorouders van een kwart van de inwoners van Sardinië duizend jaar geleden in exact hetzelfde dorp leefde. De meeste andere voorouders komen uit dorpen binnen een straal van 50 kilometer om het dorp heen. Daarnaast slaagden de onderzoekers erin om 90% van eilandbewoners in Oceanië te herleiden naar hun oorspronkelijke woonplaats.
Meer mogelijkheden
De nieuwe GPS-tool kan breder gebruikt worden, bijvoorbeeld om de oorsprong van ivoor te vinden om zo stroperij te voorkomen en illegale handel terug te dringen. Ook kan de tool ingezet worden door archeologen om de verspreiding van oude beschavingen in kaart te brengen. Ook kan de GPS-tool evolutionaire biologen inzicht geven in soortvorming.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-05-2014
Laat je hond klonen voor 70.000 euro
'Mini Winnie' © YouTube.
Lijd je onder een knagende leegte na de dood van je hond? Een Koreaans bedrijf heeft daarvoor een oplossing gevonden. Voor ruim 70.000 euro klonen ze je overleden huisdier.
De Britse Rebecca Smith won enkele maanden geleden een kloon van haar 12 jaar oude hondje Winnie.'Mini Winnie' werd vorige maand geboren en heeft -weinig verrassend- exact hetzelfde uiterlijk als de originele Winnie. Critici stellen zich echter de vraag of Mini Winnie ook hetzelfde karakter heeft als Winnie en of het beestje wel gezond is.
Dolly, het werelberoemde gekloonde schaap, stierf al na zes jaar na een ernstige longaandoening. Ook toen vroegen sceptici zich af of de vroegtijdige dood van het dier het gevolg was van het klonen ervan.
Dolly, het gekloonde schaap © photo news.
(HLN)
Laat je hond klonen voor 70.000 euro
'Mini Winnie' © YouTube.
Lijd je onder een knagende leegte na de dood van je hond? Een Koreaans bedrijf heeft daarvoor een oplossing gevonden. Voor ruim 70.000 euro klonen ze je overleden huisdier.
De Britse Rebecca Smith won enkele maanden geleden een kloon van haar 12 jaar oude hondje Winnie.'Mini Winnie' werd vorige maand geboren en heeft -weinig verrassend- exact hetzelfde uiterlijk als de originele Winnie. Critici stellen zich echter de vraag of Mini Winnie ook hetzelfde karakter heeft als Winnie en of het beestje wel gezond is.
Dolly, het werelberoemde gekloonde schaap, stierf al na zes jaar na een ernstige longaandoening. Ook toen vroegen sceptici zich af of de vroegtijdige dood van het dier het gevolg was van het klonen ervan.
Dolly, het gekloonde schaap © photo news.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-05-2014
Stephen Hawking: "Artificiële intelligentie zal de mensheid kapotmaken"
Stephen Hawking. © ap.
"Artificiële intelligentie zal wellicht de grootste doorbraak zijn in de menselijke geschiedenis. Helaas kan het ook de laatste zijn." In een artikel in The Independent maakt natuurkundige Stephen Hawking zich zorgen om het potentieel van kwaadaardige machines die zich zullen wreken op de mensheid.
Hoewel we niet kunnen voorspellen of we nu afstevenen op het beste of het slechtste dat de mensheid kan overkomen, wordt er weinig serieus onderzoek aan gewijd
Stephen Hawking
De huidige artificiële intelligentie is nog niet van die aard dat sciencefictionachtige doemscenario's zich opdringen. "Maar het zou fout zijn om het idee af te doen als pure sciencefiction. Misschien wel de grootste fout in de geschiedenis", schrijft Hawking in The Independent.
"Het onderzoek naar AI gaat met rasse schreden vooruit", redeneert hij. "Recente hoogtepunten als zelfrijdende auto's en de digitale persoonlijke assistent Siri zijn slechts symptomen van een IT-wapenwedloop, die voortbouwt op een steeds grotere theoretische kennis en waarmee ongekende investeringen gemoeid zijn. Maar zulke verwezenlijkingen zullen wellicht verbleken bij wat we de komende tientallen jaren mogen verwachten."
Oorlog
Er zijn gigantische voordelen, aldus Hawking. "Stel je voor wat we kunnen bereiken wanneer we onze menselijke intelligentie kunnen uitbreiden met allerhande tools", zegt hij. "De uitroeiing van oorlogen, ziektes en armoede zouden hoog op ieders lijst staan."
Toch is er ook reden om ons zorgen te maken, volgens Hawking, want er zijn geen grenzen aan de mogelijkheden: er is geen natuurkundige wet die deeltjes ervan weerhoudt zich zodanig te organiseren dat ze meer geavanceerde berekeningen kunnen uitvoeren dan het menselijke brein. "Men kan zich voorstellen hoe zulke technologie wetenschappers, leiders en financiële markten te slim af zal zijn, en wapens kan ontwikkelen die wij niet eens kunnen begrijpen. Terwijl de impact op korte termijn afhankelijk is van wie de technologie controleert, hangt de impact op lange termijn af van de vraag of ze al dan niet gecontroleerd kán worden."
Onderzoek
Hawking vindt daarom dat er snel meer onderzoek gevoerd moet worden naar het thema. "Hoewel we niet kunnen voorspellen of we nu afstevenen op het beste of het slechtste dat de mensheid kan overkomen, wordt er weinig serieus onderzoek aan gewijd. Terwijl we ons nu moeten buigen over de vraag wat we kunnen doen om van de voordelen te kunnen genieten en tegelijk de risico's te beperken."
(HLN)
Stephen Hawking: "Artificiële intelligentie zal de mensheid kapotmaken"
Stephen Hawking. © ap.
"Artificiële intelligentie zal wellicht de grootste doorbraak zijn in de menselijke geschiedenis. Helaas kan het ook de laatste zijn." In een artikel in The Independent maakt natuurkundige Stephen Hawking zich zorgen om het potentieel van kwaadaardige machines die zich zullen wreken op de mensheid.
Hoewel we niet kunnen voorspellen of we nu afstevenen op het beste of het slechtste dat de mensheid kan overkomen, wordt er weinig serieus onderzoek aan gewijd
Stephen Hawking
De huidige artificiële intelligentie is nog niet van die aard dat sciencefictionachtige doemscenario's zich opdringen. "Maar het zou fout zijn om het idee af te doen als pure sciencefiction. Misschien wel de grootste fout in de geschiedenis", schrijft Hawking in The Independent.
"Het onderzoek naar AI gaat met rasse schreden vooruit", redeneert hij. "Recente hoogtepunten als zelfrijdende auto's en de digitale persoonlijke assistent Siri zijn slechts symptomen van een IT-wapenwedloop, die voortbouwt op een steeds grotere theoretische kennis en waarmee ongekende investeringen gemoeid zijn. Maar zulke verwezenlijkingen zullen wellicht verbleken bij wat we de komende tientallen jaren mogen verwachten."
Oorlog
Er zijn gigantische voordelen, aldus Hawking. "Stel je voor wat we kunnen bereiken wanneer we onze menselijke intelligentie kunnen uitbreiden met allerhande tools", zegt hij. "De uitroeiing van oorlogen, ziektes en armoede zouden hoog op ieders lijst staan."
Toch is er ook reden om ons zorgen te maken, volgens Hawking, want er zijn geen grenzen aan de mogelijkheden: er is geen natuurkundige wet die deeltjes ervan weerhoudt zich zodanig te organiseren dat ze meer geavanceerde berekeningen kunnen uitvoeren dan het menselijke brein. "Men kan zich voorstellen hoe zulke technologie wetenschappers, leiders en financiële markten te slim af zal zijn, en wapens kan ontwikkelen die wij niet eens kunnen begrijpen. Terwijl de impact op korte termijn afhankelijk is van wie de technologie controleert, hangt de impact op lange termijn af van de vraag of ze al dan niet gecontroleerd kán worden."
Onderzoek
Hawking vindt daarom dat er snel meer onderzoek gevoerd moet worden naar het thema. "Hoewel we niet kunnen voorspellen of we nu afstevenen op het beste of het slechtste dat de mensheid kan overkomen, wordt er weinig serieus onderzoek aan gewijd. Terwijl we ons nu moeten buigen over de vraag wat we kunnen doen om van de voordelen te kunnen genieten en tegelijk de risico's te beperken."
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-05-2014
Tabel van Mendeljev is een element rijker: 117
Binnenkort prijkt Element 117 in jouw periodiek systeem. © photo news.
Chemiestudenten opgelet, de zo gevreesde tabel van Mendeljev is opnieuw een element rijker geworden. Aan het periodiek systeem wordt naar alle waarschijnlijkheid Element 117 toegevoegd.
Het zijn Duitse onderzoekers die de opzienbarende ontdekking onafhankelijk van elkaar hebben gemaakt. Eerder heeft een Russisch-Amerikaans team het deeltje ook waargenomen, maar nu is er dus sluitend wetenschappelijk bewijs.
Element 117 heeft haar naam te danken aan de 117 protonen - de belangrijkste bouwstenen van een deeltje - die haar atoomkern uitmaken. Daarmee behoort Ununseptium tot de groep van de transuranen. Dat is een superzware soort en hoogst onstabiel, waardoor ze na enkele milliseconden weer uit elkaar valt en dus in de natuur praktisch niet waar te nemen valt.
Ununseptium gedoopt
Een officiële plaats in het periodiek systeem heeft Element 117 nog niet bemachtigd - daarvoor moet de Internationale Unie van Zuivere en Toegepaste Chemie immers haar fiat geven. Maar dat wordt wellicht een formaliteit.
Een klinkende naam voor het element is er nog niet, maar stemmen gaan op om het Ununseptium te dopen. Element 117 zal in de tabel van Mendeljev net onder astaat komen te staan (nummer 85).
(HLN)
Tabel van Mendeljev is een element rijker: 117
Binnenkort prijkt Element 117 in jouw periodiek systeem. © photo news.
Chemiestudenten opgelet, de zo gevreesde tabel van Mendeljev is opnieuw een element rijker geworden. Aan het periodiek systeem wordt naar alle waarschijnlijkheid Element 117 toegevoegd.
Het zijn Duitse onderzoekers die de opzienbarende ontdekking onafhankelijk van elkaar hebben gemaakt. Eerder heeft een Russisch-Amerikaans team het deeltje ook waargenomen, maar nu is er dus sluitend wetenschappelijk bewijs.
Element 117 heeft haar naam te danken aan de 117 protonen - de belangrijkste bouwstenen van een deeltje - die haar atoomkern uitmaken. Daarmee behoort Ununseptium tot de groep van de transuranen. Dat is een superzware soort en hoogst onstabiel, waardoor ze na enkele milliseconden weer uit elkaar valt en dus in de natuur praktisch niet waar te nemen valt.
Ununseptium gedoopt
Een officiële plaats in het periodiek systeem heeft Element 117 nog niet bemachtigd - daarvoor moet de Internationale Unie van Zuivere en Toegepaste Chemie immers haar fiat geven. Maar dat wordt wellicht een formaliteit.
Een klinkende naam voor het element is er nog niet, maar stemmen gaan op om het Ununseptium te dopen. Element 117 zal in de tabel van Mendeljev net onder astaat komen te staan (nummer 85).
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-05-2014
Slimme supercomputer Watson kan vanaf nu ook debatteren
Supercomputer Watson bewees in 2011 dat hij prima in staat is om menselijke tegenstanders te verslaan in een kennisquiz. Nu presenteren onderzoekers van IBM een nieuwe functie. Watson kan vanaf vandaag ook debatteren.
Debatteren is het zo overtuigend mogelijk verdedigen of aanvallen van een stelling. Tijdens wedstrijddebatteren bepaalt een jury na afloop welke team gewonnen heeft. Debatteren vormt een onderdeel van opleidingen, bijvoorbeeld de opleiding journalistiek. Om een debat te winnen moet een deelnemer immers met uitstekende argumenten komen om de stelling te verdedigen of aan te vallen, en dat vergt onderzoek.
Het Nederlandse televisieprogramma ‘Het Lagerhuis’ was een populaire vorm van debat. Dit programma werd tot 2005 uitgezonden.
Een groot voordeel van Watson is dat hij een flinke database heeft en razendsnel informatie kan screenen. Dit maakt dat hij dus prima in staat is om te debatteren.
De beproeving
John Kelly III, president van IBM Research, noemt in de video onderaan dit artikel een willekeurige stelling: “De verkoop van gewelddadige videospellen aan minderjarigen moet verboden worden.” Vervolgens antwoordt Watson: “Na het scannen van vier miljoen Wikipedia-artikelen heb ik tien relevante artikelen gevonden. Ik heb alle 3.000 zinnen van deze tien artikelen gescand en heb voor- en tegenargumenten gevonden. Ik ben er klaar voor om deze argumenten te noemen.” Vervolgens noemt Watson inderdaad drie argumenten om de verkoop te verbieden, maar ook drie goede argumenten om de verkoop niet te verbieden.
Toekomst
De grote vraag is: waar gaat dit nu allemaal naar toe? Wellicht dat Watson de objectieve wetenschapper van de toekomst is. Watson kan onafhankelijk de gegevens van verschillende onderzoeken vergelijken of analyseren en vervolgens met een conclusie komen. En dat is positief, want zo krijgen frauderende wetenschappers minder kans om uitkomsten te manipuleren om hun eigen hypothese te onderbouwen. Denk bijvoorbeeld aan de fraudezaak met wetenschapper Diederik Stapel.
Skip naar 45 minuten om te zien hoe Watson gaat debatteren.
(scientias.nl)
Slimme supercomputer Watson kan vanaf nu ook debatteren
Supercomputer Watson bewees in 2011 dat hij prima in staat is om menselijke tegenstanders te verslaan in een kennisquiz. Nu presenteren onderzoekers van IBM een nieuwe functie. Watson kan vanaf vandaag ook debatteren.
Debatteren is het zo overtuigend mogelijk verdedigen of aanvallen van een stelling. Tijdens wedstrijddebatteren bepaalt een jury na afloop welke team gewonnen heeft. Debatteren vormt een onderdeel van opleidingen, bijvoorbeeld de opleiding journalistiek. Om een debat te winnen moet een deelnemer immers met uitstekende argumenten komen om de stelling te verdedigen of aan te vallen, en dat vergt onderzoek.
Het Nederlandse televisieprogramma ‘Het Lagerhuis’ was een populaire vorm van debat. Dit programma werd tot 2005 uitgezonden.
Een groot voordeel van Watson is dat hij een flinke database heeft en razendsnel informatie kan screenen. Dit maakt dat hij dus prima in staat is om te debatteren.
De beproeving
John Kelly III, president van IBM Research, noemt in de video onderaan dit artikel een willekeurige stelling: “De verkoop van gewelddadige videospellen aan minderjarigen moet verboden worden.” Vervolgens antwoordt Watson: “Na het scannen van vier miljoen Wikipedia-artikelen heb ik tien relevante artikelen gevonden. Ik heb alle 3.000 zinnen van deze tien artikelen gescand en heb voor- en tegenargumenten gevonden. Ik ben er klaar voor om deze argumenten te noemen.” Vervolgens noemt Watson inderdaad drie argumenten om de verkoop te verbieden, maar ook drie goede argumenten om de verkoop niet te verbieden.
Toekomst
De grote vraag is: waar gaat dit nu allemaal naar toe? Wellicht dat Watson de objectieve wetenschapper van de toekomst is. Watson kan onafhankelijk de gegevens van verschillende onderzoeken vergelijken of analyseren en vervolgens met een conclusie komen. En dat is positief, want zo krijgen frauderende wetenschappers minder kans om uitkomsten te manipuleren om hun eigen hypothese te onderbouwen. Denk bijvoorbeeld aan de fraudezaak met wetenschapper Diederik Stapel.
Skip naar 45 minuten om te zien hoe Watson gaat debatteren.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Interessant, maar het artikel is wel slecht geschreven. Debatteren is wel even wat meer dan een paar argumenten opnoemen natuurlijk.
Ook het stukje over 'objectieve wetenschapper' bevat nogal een misvatting over wat wetenschap is, hoe het bedreven wordt en hoe statistiek werkt. Met alleen datasets kom je niet zo ver. Je moet in staat zijn om de kwaliteit van data, exclusiecriteria, enzovoort te beoordelen.
Ook het stukje over 'objectieve wetenschapper' bevat nogal een misvatting over wat wetenschap is, hoe het bedreven wordt en hoe statistiek werkt. Met alleen datasets kom je niet zo ver. Je moet in staat zijn om de kwaliteit van data, exclusiecriteria, enzovoort te beoordelen.
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
truequote:Op dinsdag 6 mei 2014 19:49 schreef Monolith het volgende:
Interessant, maar het artikel is wel slecht geschreven. Debatteren is wel even wat meer dan een paar argumenten opnoemen natuurlijk.
Ook het stukje over 'objectieve wetenschapper' bevat nogal een misvatting over wat wetenschap is, hoe het bedreven wordt en hoe statistiek werkt. Met alleen datasets kom je niet zo ver. Je moet in staat zijn om de kwaliteit van data, exclusiecriteria, enzovoort te beoordelen.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-05-2014
Tekenen in de lucht: met 3D-pen niet langer sciencefiction
© getty.
So you think you can draw? De 'Lix' 3D-pen belooft je creativiteit naar een hoger plan te tillen. Met deze pen teken je immers niet langer op papier, maar in de lucht. De crowdfunding op Kickstarter is alvast een schot in de roos.
Stel je eens voor: een pen die je in staat stelt om driedimensionale draadsculpturen te creëren door de pen met een constante snelheid in de lucht te bewegen. Binnenkort ook in jouw huiskamer als we fabrikant Lix mogen geloven.
De technologie spreekt tot de verbeelding: de punt van de pen smelt de plastic vulling die verandert in een stijve draad zodra deze uit de pen komt en afkoelt. De temperatuur wordt bereikt doordat de pen wordt verwarmd via stroom uit de USB 3.0 poort.
Goedkoper dan 3D-printer
Het project, met de naam Lix, heeft via Kickstarter in een dag 500.000 dollar opgehaald. Daarmee heeft 's werelds kleinste 3D-pen zijn gestelde doel ruimschoots gehaald.
In tegenstelling tot de 3D-printer is de Lix-pen relatief goedkoop: 135 dollar, exclusief verzendkosten. Wel moet je, in tegenstelling tot 3D-printers, je ontwerpen zelf creëren en niet zomaar kopiëren via het internet.
Lix is verkrijgbaar vanaf september 2014.
(HLN)
Tekenen in de lucht: met 3D-pen niet langer sciencefiction
© getty.
So you think you can draw? De 'Lix' 3D-pen belooft je creativiteit naar een hoger plan te tillen. Met deze pen teken je immers niet langer op papier, maar in de lucht. De crowdfunding op Kickstarter is alvast een schot in de roos.
Stel je eens voor: een pen die je in staat stelt om driedimensionale draadsculpturen te creëren door de pen met een constante snelheid in de lucht te bewegen. Binnenkort ook in jouw huiskamer als we fabrikant Lix mogen geloven.
De technologie spreekt tot de verbeelding: de punt van de pen smelt de plastic vulling die verandert in een stijve draad zodra deze uit de pen komt en afkoelt. De temperatuur wordt bereikt doordat de pen wordt verwarmd via stroom uit de USB 3.0 poort.
Goedkoper dan 3D-printer
Het project, met de naam Lix, heeft via Kickstarter in een dag 500.000 dollar opgehaald. Daarmee heeft 's werelds kleinste 3D-pen zijn gestelde doel ruimschoots gehaald.
In tegenstelling tot de 3D-printer is de Lix-pen relatief goedkoop: 135 dollar, exclusief verzendkosten. Wel moet je, in tegenstelling tot 3D-printers, je ontwerpen zelf creëren en niet zomaar kopiëren via het internet.
Lix is verkrijgbaar vanaf september 2014.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-05-2014
Het leger van de toekomst werkt met computerbril, slimme stenen en kameleoncamouflage
Lopen Amerikaanse soldaten binnenkort rond in een 'Iron Man'-uniform? © Youtube.
Zullen soldaten zich weldra op het oorlogsterrein begeven in een 'Iron Man'-achtig uniform, met een computerbril op de neus en met slimme stenen in de aanslag? Het klinkt als een scenario dat zo uit een sciencefictionfilm geplukt werd, maar gebaseerd op de vele onderzoeken die in the States lopen, zou het Amerikaanse leger inderdaad wel eens futuristische trekjes kunnen krijgen. Het jongste wapenfeit is een techniek die mogelijk de grondslag zou kunnen zijn voor kameleoncamouflage.
Onderzoekers aan de universiteit van Michigan hebben een techniek bedacht die een gigantisch potentieel biedt voor de camouflagetechnologie. Het proces is gebaseerd op een kristalstructuur. De ruimte tussen de verschillende deeltjes bepaalt welk licht de kristallen absorberen en reflecteren, wat zich manifesteert in kleur. De wetenschappers ontdekten dat ze die ruimte kunnen manipuleren met ultraviolet licht. Als de ruimte tussen de deeltjes vergroot of verkleind wordt, kunnen ze de kleur van de kristallen controleren.
De studie werd gepubliceerd in Nature Communications. Indien deze techniek kan toegepast worden in de camouflagetechnologie, zou dat wel eens kunnen betekenen dat soldaten zich voortaan in kameleonstijl over het oorlogsterrein kunnen verplaatsen.
In onderstaand filmpje ziet u hoe de onderzoekers het effect van de techniek aantonen door het logo 'M' van de universtiteit te vormen met de deeltjes.
Maar daar blijft het niet bij. Wetenschappers begaven zich al eerder op het domein van camouflage en voeren zelfs onderzoek naar onzichtbaarheidsmantels. De dag dat soldaten zich als een volleerde Harry Potter van punt A naar punt B kunnen begeven zonder opgemerkt te kunnen worden door de vijand, lijkt nog niet meteen in zicht. Toch ontwikkelden wetenschappers al meer dan tien verhullingsapparaten en bracht het jongste model hen een stap dichter naar dat doel. Dit model, van de universiteit van Texas, is dunner dan alle vorige en is onzichtbaar in bepaalde lichttypes.
© BAE Systems.
Q-Warrior
Eerder werd al bekend dat het Amerikaanse leger de mogelijkheid onderzoekt om zijn soldaten uit te rusten met een Q-Warrior. Dat is een Google Glass-achtige hoofdset die afstanden meet, 3D-plattegronden van gebouwen toont en videobeelden van een drone projecteert, allemaal op een glazen scherm voor de ogen van de soldaat. het Britse BAE Systems is nog bezig met het overwinnen van de laatste hindernissen alvorens het Amerikaanse leger ermee aan de slag gaat.
Slimme stenen
Daarnaast is er een reële kans dat het leger ook stenen zal opnemen in zijn arsenaal. Geen simpele exemplaren om mee naar de vijand te gooien, maar een slimme variant. Lockheed Martin stelde de spitsvondige technologie voor tijdens de jaarlijkse AUSA-bijeenkomst in Washington. De stenen bevatten minuscule sensoren op zonne-energie, die een camera of drone aansturen om een gebied te bewaken.
'Iron Man'
Tot slot werkt het leger aan een technologisch hoogstandje om zijn soldaten in te hullen. Het idee voor het 'Iron Man'-achtige uniform kwam er nadat een groep soldaten gedood werd door de Taliban. Het uniform bestaat uit meerdere lagen, waartussen zich sensoren en een vloeistof bevinden. Als die vloeibare laag op basis van nanotechnologie geraakt wordt, bijvoorbeeld door een kogel, herorganiseren de deeltjes zichzelf tot een harder schild. De sensoren meten intussen de lichaamstemperatuur, de hartslag en het hydratatieniveau van de soldaat.
Het opvallendste element is een aanhechtbaar exoskelet, vergelijkbaar met het externe uniform dat Sigourney Weaver draagt in 'Alien'. Het Amerikaanse leger belooft dan ook bovenmenselijke krachten aan de drager van het uniform. Zo bevat het exoskelet hydraulische armen en benen, die de bewegingen versoepelen waardoor hij sneller en beweeglijker is. Ook worden de visuele capaciteiten van de soldaat spectaculair versterkt, waardoor hij een beeld heeft van het hele slagveld. De onderzoekers hopen over drie jaar een prototype klaar te hebben.
(HLN)
Het leger van de toekomst werkt met computerbril, slimme stenen en kameleoncamouflage
Lopen Amerikaanse soldaten binnenkort rond in een 'Iron Man'-uniform? © Youtube.
Zullen soldaten zich weldra op het oorlogsterrein begeven in een 'Iron Man'-achtig uniform, met een computerbril op de neus en met slimme stenen in de aanslag? Het klinkt als een scenario dat zo uit een sciencefictionfilm geplukt werd, maar gebaseerd op de vele onderzoeken die in the States lopen, zou het Amerikaanse leger inderdaad wel eens futuristische trekjes kunnen krijgen. Het jongste wapenfeit is een techniek die mogelijk de grondslag zou kunnen zijn voor kameleoncamouflage.
Onderzoekers aan de universiteit van Michigan hebben een techniek bedacht die een gigantisch potentieel biedt voor de camouflagetechnologie. Het proces is gebaseerd op een kristalstructuur. De ruimte tussen de verschillende deeltjes bepaalt welk licht de kristallen absorberen en reflecteren, wat zich manifesteert in kleur. De wetenschappers ontdekten dat ze die ruimte kunnen manipuleren met ultraviolet licht. Als de ruimte tussen de deeltjes vergroot of verkleind wordt, kunnen ze de kleur van de kristallen controleren.
De studie werd gepubliceerd in Nature Communications. Indien deze techniek kan toegepast worden in de camouflagetechnologie, zou dat wel eens kunnen betekenen dat soldaten zich voortaan in kameleonstijl over het oorlogsterrein kunnen verplaatsen.
In onderstaand filmpje ziet u hoe de onderzoekers het effect van de techniek aantonen door het logo 'M' van de universtiteit te vormen met de deeltjes.
Maar daar blijft het niet bij. Wetenschappers begaven zich al eerder op het domein van camouflage en voeren zelfs onderzoek naar onzichtbaarheidsmantels. De dag dat soldaten zich als een volleerde Harry Potter van punt A naar punt B kunnen begeven zonder opgemerkt te kunnen worden door de vijand, lijkt nog niet meteen in zicht. Toch ontwikkelden wetenschappers al meer dan tien verhullingsapparaten en bracht het jongste model hen een stap dichter naar dat doel. Dit model, van de universiteit van Texas, is dunner dan alle vorige en is onzichtbaar in bepaalde lichttypes.
© BAE Systems.
Q-Warrior
Eerder werd al bekend dat het Amerikaanse leger de mogelijkheid onderzoekt om zijn soldaten uit te rusten met een Q-Warrior. Dat is een Google Glass-achtige hoofdset die afstanden meet, 3D-plattegronden van gebouwen toont en videobeelden van een drone projecteert, allemaal op een glazen scherm voor de ogen van de soldaat. het Britse BAE Systems is nog bezig met het overwinnen van de laatste hindernissen alvorens het Amerikaanse leger ermee aan de slag gaat.
Slimme stenen
Daarnaast is er een reële kans dat het leger ook stenen zal opnemen in zijn arsenaal. Geen simpele exemplaren om mee naar de vijand te gooien, maar een slimme variant. Lockheed Martin stelde de spitsvondige technologie voor tijdens de jaarlijkse AUSA-bijeenkomst in Washington. De stenen bevatten minuscule sensoren op zonne-energie, die een camera of drone aansturen om een gebied te bewaken.
'Iron Man'
Tot slot werkt het leger aan een technologisch hoogstandje om zijn soldaten in te hullen. Het idee voor het 'Iron Man'-achtige uniform kwam er nadat een groep soldaten gedood werd door de Taliban. Het uniform bestaat uit meerdere lagen, waartussen zich sensoren en een vloeistof bevinden. Als die vloeibare laag op basis van nanotechnologie geraakt wordt, bijvoorbeeld door een kogel, herorganiseren de deeltjes zichzelf tot een harder schild. De sensoren meten intussen de lichaamstemperatuur, de hartslag en het hydratatieniveau van de soldaat.
Het opvallendste element is een aanhechtbaar exoskelet, vergelijkbaar met het externe uniform dat Sigourney Weaver draagt in 'Alien'. Het Amerikaanse leger belooft dan ook bovenmenselijke krachten aan de drager van het uniform. Zo bevat het exoskelet hydraulische armen en benen, die de bewegingen versoepelen waardoor hij sneller en beweeglijker is. Ook worden de visuele capaciteiten van de soldaat spectaculair versterkt, waardoor hij een beeld heeft van het hele slagveld. De onderzoekers hopen over drie jaar een prototype klaar te hebben.
![US Army RDECOM - Tactical Assault Light Operator Suit (TALOS) Combat Simulation [720p]](http://i.ytimg.com/vi/bPjatYDHJKo/default.jpg)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-05-2014
Doorbraak in kankeronderzoek? Tumor bestreden met eigen immuunsysteem
Een 3D-animatie van een kankercel. © thinkstock.
Amerikaanse artsen hebben een belangrijke stap gezet in de strijd tegen kanker. Ze zijn erin geslaagd tumoren aan te vallen met cellen uit het eigen immuunsysteem van een patiënt. Dat schrijft The New York Times.
Een tumor wordt aangevallen door afweercellen. © Wikimedia Commons/National Cancer Institute.
Voorlopig gaat het over de behandeling van slechts één patiënt. Maar de techniek is veelbelovend voor de toekomst, zegt Dr. Steven Rosenberg, hoofd chirurgie aan het National Cancer Institute.
Eerder werden vergelijkbare technieken al met succes toegepast bij patiënten met leukemie en huidkanker, maar het is voor het eerst dat onderzoekers een manier gevonden hebben om cellen te gebruiken tegen de zogenaamde 'vaste tumoren', zoals maag-, darm-, pancreas-, long- en borstkanker.
Uitzaaiingen
Het nieuws verscheen gisteren in het vakblad Science. De 43-jarige vrouw leed aan een vergevorderde en dodelijke vorm van kanker, die ondanks chemotherapie verspreid was van de galweg naar de lever en longen. In april 2012, toen de patiënt de eerste immuunbehandeling kreeg, was haar levensverwachting hooguit een paar maanden.
Onderzoekers analyseerden het genoom van haar kanker en konden cellen in haar immuunsysteem identificeren die een specifieke mutatie in de tumor aanvielen. Die specifieke cellen werden nadien gekweekt in het laboratorium en met miljarden in haar lichaam ingebracht. Na verloop van tijd bleek dat de tumoren begonnen te krimpen. Wat haar vooruitzichten op lange termijn zijn, is nog koffiedik kijken. De tumoren zijn wel gekrompen, maar niet verdwenen.
Intussen identificeerde het team ook unieke mutaties en cellen die ze kunnen aanvallen bij twee van drie andere patiënten. Die worden binnenkort behandeld. Volgens Dr. Rosenberg werkt zijn team de klok rond om het proces te vereenvoudigen. "Dan heeft deze methode mogelijk potentieel voor algemeen gebruik."
(HLN)
Doorbraak in kankeronderzoek? Tumor bestreden met eigen immuunsysteem
Een 3D-animatie van een kankercel. © thinkstock.
Amerikaanse artsen hebben een belangrijke stap gezet in de strijd tegen kanker. Ze zijn erin geslaagd tumoren aan te vallen met cellen uit het eigen immuunsysteem van een patiënt. Dat schrijft The New York Times.
Een tumor wordt aangevallen door afweercellen. © Wikimedia Commons/National Cancer Institute.
Voorlopig gaat het over de behandeling van slechts één patiënt. Maar de techniek is veelbelovend voor de toekomst, zegt Dr. Steven Rosenberg, hoofd chirurgie aan het National Cancer Institute.
Eerder werden vergelijkbare technieken al met succes toegepast bij patiënten met leukemie en huidkanker, maar het is voor het eerst dat onderzoekers een manier gevonden hebben om cellen te gebruiken tegen de zogenaamde 'vaste tumoren', zoals maag-, darm-, pancreas-, long- en borstkanker.
Uitzaaiingen
Het nieuws verscheen gisteren in het vakblad Science. De 43-jarige vrouw leed aan een vergevorderde en dodelijke vorm van kanker, die ondanks chemotherapie verspreid was van de galweg naar de lever en longen. In april 2012, toen de patiënt de eerste immuunbehandeling kreeg, was haar levensverwachting hooguit een paar maanden.
Onderzoekers analyseerden het genoom van haar kanker en konden cellen in haar immuunsysteem identificeren die een specifieke mutatie in de tumor aanvielen. Die specifieke cellen werden nadien gekweekt in het laboratorium en met miljarden in haar lichaam ingebracht. Na verloop van tijd bleek dat de tumoren begonnen te krimpen. Wat haar vooruitzichten op lange termijn zijn, is nog koffiedik kijken. De tumoren zijn wel gekrompen, maar niet verdwenen.
Intussen identificeerde het team ook unieke mutaties en cellen die ze kunnen aanvallen bij twee van drie andere patiënten. Die worden binnenkort behandeld. Volgens Dr. Rosenberg werkt zijn team de klok rond om het proces te vereenvoudigen. "Dan heeft deze methode mogelijk potentieel voor algemeen gebruik."
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
08-05-2014
Het abc van de biologie herbekeken: nu cellen met zes DNA-letters
HeLa-cellen © ap.
Biologen zijn erin geslaagd om cellen te creëren met zes DNA-letters, in plaats van de gebruikelijke vier. Een uitgebreider alfabet leidt tot een veel groter scala aan gekende eiwitten. Dat meldt het gezaghebbende Nature vandaag.
Eén van de eerste dingen die je in de biologieles te horen krijgt, is dat de genetische code uit vier letters bestaat: A, T, C en G. Elk weerspiegelt een chemische bouwsteen van ons DNA, de molecule die de informatie codeert die nodig is om leven op te bouwen. Maar wat als we geen genoegen moeten nemen met 'slechts' vier letters? Wetenschappers zijn erin geslaagd om iets te creëren waarvan men lange tijd heeft gedacht dat het onmogelijk was: ze hebben cellen geschapen met een uitgebreider genetisch alfabet, zijnde zes.
"We hebben nu een cel die leeft met meer informatie in haar genoom én weldegelijk weet te overleven", zegt Floyd Romesberg, de synthetisch bioloog aan het Scripps Research Institute in Californië, die het onderzoek heeft geleid.
Rist nieuwe molecules
Meer letters opent potentieel deuren voor een ontelbare rist aan nieuwe molecules. Met verdere verfijningen kunnen onderzoekers in de toekomst misschien synthetische cellen ontwerpen die dan wel niet in de natuur voorkomen, maar wel nuttig kunnen zijn voor het diagnosticeren van ziektes of het creëren van nieuwe therapieën om bestaande ziektes beter te behandelen.
Romesberg heeft naar eigen zeggen meer dan vijftien jaar in zijn labo gespendeerd om DNA met twee extra letters te ontwikkelen. In chemische termen spreken academici niet over letters, maar zogenaamde 'nucleotiden', de DNA-componenten wiens sequenties instructies bevatten om het lichaam eiwitten te laten aanmaken.
(HLN)
Het abc van de biologie herbekeken: nu cellen met zes DNA-letters
HeLa-cellen © ap.
Biologen zijn erin geslaagd om cellen te creëren met zes DNA-letters, in plaats van de gebruikelijke vier. Een uitgebreider alfabet leidt tot een veel groter scala aan gekende eiwitten. Dat meldt het gezaghebbende Nature vandaag.
Eén van de eerste dingen die je in de biologieles te horen krijgt, is dat de genetische code uit vier letters bestaat: A, T, C en G. Elk weerspiegelt een chemische bouwsteen van ons DNA, de molecule die de informatie codeert die nodig is om leven op te bouwen. Maar wat als we geen genoegen moeten nemen met 'slechts' vier letters? Wetenschappers zijn erin geslaagd om iets te creëren waarvan men lange tijd heeft gedacht dat het onmogelijk was: ze hebben cellen geschapen met een uitgebreider genetisch alfabet, zijnde zes.
"We hebben nu een cel die leeft met meer informatie in haar genoom én weldegelijk weet te overleven", zegt Floyd Romesberg, de synthetisch bioloog aan het Scripps Research Institute in Californië, die het onderzoek heeft geleid.
Rist nieuwe molecules
Meer letters opent potentieel deuren voor een ontelbare rist aan nieuwe molecules. Met verdere verfijningen kunnen onderzoekers in de toekomst misschien synthetische cellen ontwerpen die dan wel niet in de natuur voorkomen, maar wel nuttig kunnen zijn voor het diagnosticeren van ziektes of het creëren van nieuwe therapieën om bestaande ziektes beter te behandelen.
Romesberg heeft naar eigen zeggen meer dan vijftien jaar in zijn labo gespendeerd om DNA met twee extra letters te ontwikkelen. In chemische termen spreken academici niet over letters, maar zogenaamde 'nucleotiden', de DNA-componenten wiens sequenties instructies bevatten om het lichaam eiwitten te laten aanmaken.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-05-2014
Dit plastic repareert zelfs de grootste gaten helemaal zelf
Een botsing gehad en een heel groot gat in uw plastic bumper? In de toekomst is dat geen probleem: de bumper repareert gewoon zichzelf. Amerikaanse onderzoekers hebben namelijk een techniek ontwikkeld die dat mogelijk maakt.
Materiaal dat zichzelf repareert, is niet nieuw. Maar vaak kan dat materiaal enkel (microscopisch) kleine scheurtjes en gaatjes repareren. Onderzoekers van de universiteit van Illinois gaan nu een stap verder. Ze hebben een manier bedacht waarop het voor plastics mogelijk is om ook hele grote gaten helemaal zelfstandig te repareren. Het plastic repareert grote gaten en scheuren door ze dicht te laten ‘groeien’: het plastic regenereert daarvoor nieuw materiaal. “We demonstreren de reparatie van niet-levende, synthetische materialen op een manier die doet denken aan reparatie door hergroeiing die we soms in levende systemen zien,” vertelt onderzoeker Jeffry Moore.
Aders
De onderzoekers ontwikkelden een materiaal dat – net als bijvoorbeeld het menselijk lichaam – een netwerk van ‘aderen’ heeft. Stel dat er een groot gat in het materiaal ontstaat, dan moet het nieuw materiaal genereren om dat gat te dichten. Het materiaal doet dat met behulp van twee ‘aderen’ die naast elkaar lopen en elk een chemische stof bevatten. Wanneer die chemische stoffen vrijkomen, mixen ze zich en vormen een gel die het gat dicht. Die gel wordt hard en het gat is gedicht. “De vloeistoffen die we gebruiken, vormen vrij snel een gel, zodat het zodra de stoffen vrijkomen, begint te harden,” vertelt onderzoeker Scott White. “Als dat niet het geval zou zijn, zouden de vloeistoffen uit het beschadigde gebied blijven stromen en bloedt het materiaal als het ware leeg. Omdat het een gel vormt, ondersteunt en behoudt het de vloeistoffen. Maar aangezien het nog geen hard materiaal is, kunnen we het proces van groei blijven voortzetten door meer vloeistof in het gat te pompen.”
Plastic
De onderzoekers demonstreren dat ze er op deze manier voor kunnen zorgen dat twee plastics die het vaakst voor commerciële doeleinden worden gebruikt, zichzelf repareren. Het gaat dan om thermoplasten en thermoharders. Ook tonen ze aan dat ze de snelheid van de chemische reactie die leidt tot het ontstaan van een gel, kunnen regelen. Dat is handig, aangezien verschillende soorten beschadigingen elk een andere aanpak vereisen. Zo kan de gel snel hard worden in een groot gat. Maar moet de gel niet direct hard worden als het gat omringd wordt door kleine scheurtjes (de gel moet dan eerst de tijd krijgen om in die scheuren te lopen).
“Voor het eerst hebben we aangetoond dat je materiaal dat in constructiepolymeer verloren gaat, kunt regenereren,” vertelt White. “Voorafgaand aan dit onderzoek was het zo dat wanneer je een stuk materiaal afsneed, het definitief weg was. Nu tonen we aan dat het materiaal weer aan kan groeien.”
(scientias.nl)
Dit plastic repareert zelfs de grootste gaten helemaal zelf
Een botsing gehad en een heel groot gat in uw plastic bumper? In de toekomst is dat geen probleem: de bumper repareert gewoon zichzelf. Amerikaanse onderzoekers hebben namelijk een techniek ontwikkeld die dat mogelijk maakt.
Materiaal dat zichzelf repareert, is niet nieuw. Maar vaak kan dat materiaal enkel (microscopisch) kleine scheurtjes en gaatjes repareren. Onderzoekers van de universiteit van Illinois gaan nu een stap verder. Ze hebben een manier bedacht waarop het voor plastics mogelijk is om ook hele grote gaten helemaal zelfstandig te repareren. Het plastic repareert grote gaten en scheuren door ze dicht te laten ‘groeien’: het plastic regenereert daarvoor nieuw materiaal. “We demonstreren de reparatie van niet-levende, synthetische materialen op een manier die doet denken aan reparatie door hergroeiing die we soms in levende systemen zien,” vertelt onderzoeker Jeffry Moore.
Aders
De onderzoekers ontwikkelden een materiaal dat – net als bijvoorbeeld het menselijk lichaam – een netwerk van ‘aderen’ heeft. Stel dat er een groot gat in het materiaal ontstaat, dan moet het nieuw materiaal genereren om dat gat te dichten. Het materiaal doet dat met behulp van twee ‘aderen’ die naast elkaar lopen en elk een chemische stof bevatten. Wanneer die chemische stoffen vrijkomen, mixen ze zich en vormen een gel die het gat dicht. Die gel wordt hard en het gat is gedicht. “De vloeistoffen die we gebruiken, vormen vrij snel een gel, zodat het zodra de stoffen vrijkomen, begint te harden,” vertelt onderzoeker Scott White. “Als dat niet het geval zou zijn, zouden de vloeistoffen uit het beschadigde gebied blijven stromen en bloedt het materiaal als het ware leeg. Omdat het een gel vormt, ondersteunt en behoudt het de vloeistoffen. Maar aangezien het nog geen hard materiaal is, kunnen we het proces van groei blijven voortzetten door meer vloeistof in het gat te pompen.”
Plastic
De onderzoekers demonstreren dat ze er op deze manier voor kunnen zorgen dat twee plastics die het vaakst voor commerciële doeleinden worden gebruikt, zichzelf repareren. Het gaat dan om thermoplasten en thermoharders. Ook tonen ze aan dat ze de snelheid van de chemische reactie die leidt tot het ontstaan van een gel, kunnen regelen. Dat is handig, aangezien verschillende soorten beschadigingen elk een andere aanpak vereisen. Zo kan de gel snel hard worden in een groot gat. Maar moet de gel niet direct hard worden als het gat omringd wordt door kleine scheurtjes (de gel moet dan eerst de tijd krijgen om in die scheuren te lopen).
“Voor het eerst hebben we aangetoond dat je materiaal dat in constructiepolymeer verloren gaat, kunt regenereren,” vertelt White. “Voorafgaand aan dit onderzoek was het zo dat wanneer je een stuk materiaal afsneed, het definitief weg was. Nu tonen we aan dat het materiaal weer aan kan groeien.”
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
In dat kader was dit stuk over Go wel interessant:quote:
http://www.wired.com/2014(...)r-go/?mbid=social_fb
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
"Schip Columbus gevonden"
Amerikaanse duikers zijn ervan overtuigd dat ze het vlaggenschip van Columbus hebben ontdekt voor de kust van Haïti. Concreet bewijs ontbreekt nog, maar de locatie van het wrak komt overeen met wat er bekend is over het lot van de Santa Maria.
De Santa Maria verging op 25 december 1492, nadat het anker was losgeslagen en het schip op een rif dreef. Columbus wist zijn bemanning in veiligheid te krijgen op een nabijgelegen eiland. Hij richtte er een fort op, waar een groot gedeelte van zijn bemanning achterbleef toen hij met zijn twee andere schepen terugvoer naar Spanje om verslag uit te brengen.
Een belangrijke aanwijzing in de zoektocht naar de Santa Maria kwam in 2003, toen archeologen de mogelijke locatie van het fort terugvonden. Onderzoeker Barry Clifford realiseerde zich daardoor dat een wrak waarnaar hij eerder had gedoken mogelijk Columbus' schip was.
Geplunderd
"Alles klopt: het geografische bewijs, de topografie en de archeologische aanwijzingen. Het lijkt er sterk op dat dit Columbus' beroemde vlaggenschip is", zegt Clifford tegen The Independent.
Zo bleek uit foto's van het wrak dat het ongeveer even groot was als de Santa Maria. Ook was er een kanon te zien dat waarschijnlijk uit dezelfde periode komt. Toen Clifford echter terugging om dat te bergen, bleek dat het door plunderaars was meegenomen.
Clifford wil opnieuw duiken naar het wrak om definitief bewijs te krijgen dat het om de Santa Maria gaat. Daarna wil hij kijken of het mogelijk is delen ervan boven water brengen, zodat ze op Haïti tentoongesteld kunnen worden.
Bron: NOS
Amerikaanse duikers zijn ervan overtuigd dat ze het vlaggenschip van Columbus hebben ontdekt voor de kust van Haïti. Concreet bewijs ontbreekt nog, maar de locatie van het wrak komt overeen met wat er bekend is over het lot van de Santa Maria.
De Santa Maria verging op 25 december 1492, nadat het anker was losgeslagen en het schip op een rif dreef. Columbus wist zijn bemanning in veiligheid te krijgen op een nabijgelegen eiland. Hij richtte er een fort op, waar een groot gedeelte van zijn bemanning achterbleef toen hij met zijn twee andere schepen terugvoer naar Spanje om verslag uit te brengen.
Een belangrijke aanwijzing in de zoektocht naar de Santa Maria kwam in 2003, toen archeologen de mogelijke locatie van het fort terugvonden. Onderzoeker Barry Clifford realiseerde zich daardoor dat een wrak waarnaar hij eerder had gedoken mogelijk Columbus' schip was.
Geplunderd
"Alles klopt: het geografische bewijs, de topografie en de archeologische aanwijzingen. Het lijkt er sterk op dat dit Columbus' beroemde vlaggenschip is", zegt Clifford tegen The Independent.
Zo bleek uit foto's van het wrak dat het ongeveer even groot was als de Santa Maria. Ook was er een kanon te zien dat waarschijnlijk uit dezelfde periode komt. Toen Clifford echter terugging om dat te bergen, bleek dat het door plunderaars was meegenomen.
Clifford wil opnieuw duiken naar het wrak om definitief bewijs te krijgen dat het om de Santa Maria gaat. Daarna wil hij kijken of het mogelijk is delen ervan boven water brengen, zodat ze op Haïti tentoongesteld kunnen worden.
Bron: NOS
Niet meer aanwezig in dit forum.
C&H / Cultuur & Historie in het Nieuws #9quote:
"Schip Columbus gevonden"
[ afbeelding ]
Amerikaanse duikers zijn ervan overtuigd dat ze het vlaggenschip van Columbus hebben ontdekt voor de kust van Haïti. Concreet bewijs ontbreekt nog, maar de locatie van het wrak komt overeen met wat er bekend is over het lot van de Santa Maria.
De Santa Maria verging op 25 december 1492, nadat het anker was losgeslagen en het schip op een rif dreef. Columbus wist zijn bemanning in veiligheid te krijgen op een nabijgelegen eiland. Hij richtte er een fort op, waar een groot gedeelte van zijn bemanning achterbleef toen hij met zijn twee andere schepen terugvoer naar Spanje om verslag uit te brengen.
Een belangrijke aanwijzing in de zoektocht naar de Santa Maria kwam in 2003, toen archeologen de mogelijke locatie van het fort terugvonden. Onderzoeker Barry Clifford realiseerde zich daardoor dat een wrak waarnaar hij eerder had gedoken mogelijk Columbus' schip was.
Geplunderd
"Alles klopt: het geografische bewijs, de topografie en de archeologische aanwijzingen. Het lijkt er sterk op dat dit Columbus' beroemde vlaggenschip is", zegt Clifford tegen The Independent.
Zo bleek uit foto's van het wrak dat het ongeveer even groot was als de Santa Maria. Ook was er een kanon te zien dat waarschijnlijk uit dezelfde periode komt. Toen Clifford echter terugging om dat te bergen, bleek dat het door plunderaars was meegenomen.
Clifford wil opnieuw duiken naar het wrak om definitief bewijs te krijgen dat het om de Santa Maria gaat. Daarna wil hij kijken of het mogelijk is delen ervan boven water brengen, zodat ze op Haïti tentoongesteld kunnen worden.
Bron: NOS
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-05-2014
Doorbraak stamcelonderzoek: wetenschappers maken bot uit huidcellen aap
Huidcellen van makaken werden eerst omgevormd tot stamcellen en later tot huidcellen. © Wikimedia Commons/Geoff Gallice.
Onderzoekers in de Verenigde Staten zijn erin geslaagd nieuw bot te laten groeien uit huidcellen van apen. Volgens de Amerikaanse omroep ABC is deze doorbraak een belangrijke stap in de ontwikkeling van stamceltherapieën voor menselijke ziekten.
Voor de studie, die vandaag verscheen in het wetenschappelijke vakblad Cell Reports, werden zogenaamde pluripotente stamcellen uit de huid van makaken gebruikt. Dat zijn cellen die geherprogrammeerd kunnen worden om te functioneren als een ander soort cel, waardoor ze potentieel hebben om ingezet te worden bij de behandeling van ziektes. In dit geval werden van de huidcellen eerst stamcellen gevormd, om die daarna om te zetten tot beenvormende cellen.
Die cellen werden nadien geïmplanteerd in de apen. Na acht, twaalf en zestien weken werden de implantaten weer verwijderd. Al na acht weken was botvorming merkbaar.
Kleine kans op afstoting
Verder onderzoek moet nog uitwijzen of deze methode breuken kan genezen of herstellen. Als dat het geval is, biedt de techniek grote voordelen. Omdat de manier om stamcellen te produceren kan worden afgestemd op elke individuele patiënt, is de kans op afstoting van het implantaat beperkt.
Al is het nog niet helemaal zeker dat dit soort therapieën veilig is, toch noemt onderzoeksleider Martin Pera deze studie "bemoedigend" op dat vlak. In tegenstelling tot bij eerder, gelijkaardig onderzoek op muizen hield het implanteren van de cellen in apen weinig risico in voor het ontwikkelen van tumoren. Enkel na injectie van een zeer grote dosis vormden zich tumoren, en zelfs dan groeiden die erg traag.
Het gaat voorlopig echter om een enkel type cel. Het team werkt nu aan stamcelmodellen voor de behandeling van ziektes aan lever, hart en beenmerg.
(HLN)
Doorbraak stamcelonderzoek: wetenschappers maken bot uit huidcellen aap
Huidcellen van makaken werden eerst omgevormd tot stamcellen en later tot huidcellen. © Wikimedia Commons/Geoff Gallice.
Onderzoekers in de Verenigde Staten zijn erin geslaagd nieuw bot te laten groeien uit huidcellen van apen. Volgens de Amerikaanse omroep ABC is deze doorbraak een belangrijke stap in de ontwikkeling van stamceltherapieën voor menselijke ziekten.
Voor de studie, die vandaag verscheen in het wetenschappelijke vakblad Cell Reports, werden zogenaamde pluripotente stamcellen uit de huid van makaken gebruikt. Dat zijn cellen die geherprogrammeerd kunnen worden om te functioneren als een ander soort cel, waardoor ze potentieel hebben om ingezet te worden bij de behandeling van ziektes. In dit geval werden van de huidcellen eerst stamcellen gevormd, om die daarna om te zetten tot beenvormende cellen.
Die cellen werden nadien geïmplanteerd in de apen. Na acht, twaalf en zestien weken werden de implantaten weer verwijderd. Al na acht weken was botvorming merkbaar.
Kleine kans op afstoting
Verder onderzoek moet nog uitwijzen of deze methode breuken kan genezen of herstellen. Als dat het geval is, biedt de techniek grote voordelen. Omdat de manier om stamcellen te produceren kan worden afgestemd op elke individuele patiënt, is de kans op afstoting van het implantaat beperkt.
Al is het nog niet helemaal zeker dat dit soort therapieën veilig is, toch noemt onderzoeksleider Martin Pera deze studie "bemoedigend" op dat vlak. In tegenstelling tot bij eerder, gelijkaardig onderzoek op muizen hield het implanteren van de cellen in apen weinig risico in voor het ontwikkelen van tumoren. Enkel na injectie van een zeer grote dosis vormden zich tumoren, en zelfs dan groeiden die erg traag.
Het gaat voorlopig echter om een enkel type cel. Het team werkt nu aan stamcelmodellen voor de behandeling van ziektes aan lever, hart en beenmerg.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-05-2014
Het onderbewustzijn gemeten
(foto: digitalbob8)
Het is dé vraag voor iedereen die producten of media ontwikkelt: ‘Hoe ervaart de gebruiker dit?’. Leonid Ivonin (TU Eindhoven) ontdekte hoe bepaalde fysiologische waarden gekoppeld zijn aan bepaalde emoties. Hij legt een basis voor het grip krijgen op het onderbewustzijn.
Ivonin die deze week cum laude promoveerde op zijn proefschrift 'Digitizing Archetypal Human Experience Through Physiological Signals’ bij de vakgroep Designed Intelligence van de faculteit Industrial Design van de TUe deed onderzoek naar een manier om iets te zeggen over de onbewuste ervaringen en percepties van personen. Hij baseerde zich daarbij op het werk van de Zwitserse psycholoog Carl Gustav Jung die een onderscheid maakt tussen een persoonlijk en een collectief onderbewustzijn.
Het persoonlijke onderbewustzijn omvat de gevoelens, herinneringen, kennis en gedachten die iemand niet bewust ervaart. Het collectieve onderbewustzijn is een verzameling aangeboren denkpatronen. Men spreekt van zogeheten archetypen: universele ervaringen of gedragingen die leiden tot herkenbaar gedrag.
Grip op onderbewustzijn
Ivonin legde zijn proefpersonen afbeeldingen, geluiden en video’s voor die aan bepaalde emoties of archetypen zijn toe te schrijven. Ondertussen verzamelde hij fysiologische data van de proefpersonen, zoals hartritme, ademhaling of huidtemperatuur.
De promovendus ontdekte hierin een relatie tussen bepaalde fysiologische waarden en het beleven van een bewuste of onbewuste (aan archetypen gekoppelde) ervaring. Hij legde dit vast in een voor toekomstig onderzoek zeer bruikbare tool, waarmee hij een stevige basis legde voor het grip krijgen op het onderbewustzijn aan de hand van meetbare data.
(scienceguide.nl)
Het onderbewustzijn gemeten
(foto: digitalbob8)
Het is dé vraag voor iedereen die producten of media ontwikkelt: ‘Hoe ervaart de gebruiker dit?’. Leonid Ivonin (TU Eindhoven) ontdekte hoe bepaalde fysiologische waarden gekoppeld zijn aan bepaalde emoties. Hij legt een basis voor het grip krijgen op het onderbewustzijn.
Ivonin die deze week cum laude promoveerde op zijn proefschrift 'Digitizing Archetypal Human Experience Through Physiological Signals’ bij de vakgroep Designed Intelligence van de faculteit Industrial Design van de TUe deed onderzoek naar een manier om iets te zeggen over de onbewuste ervaringen en percepties van personen. Hij baseerde zich daarbij op het werk van de Zwitserse psycholoog Carl Gustav Jung die een onderscheid maakt tussen een persoonlijk en een collectief onderbewustzijn.
Het persoonlijke onderbewustzijn omvat de gevoelens, herinneringen, kennis en gedachten die iemand niet bewust ervaart. Het collectieve onderbewustzijn is een verzameling aangeboren denkpatronen. Men spreekt van zogeheten archetypen: universele ervaringen of gedragingen die leiden tot herkenbaar gedrag.
Grip op onderbewustzijn
Ivonin legde zijn proefpersonen afbeeldingen, geluiden en video’s voor die aan bepaalde emoties of archetypen zijn toe te schrijven. Ondertussen verzamelde hij fysiologische data van de proefpersonen, zoals hartritme, ademhaling of huidtemperatuur.
De promovendus ontdekte hierin een relatie tussen bepaalde fysiologische waarden en het beleven van een bewuste of onbewuste (aan archetypen gekoppelde) ervaring. Hij legde dit vast in een voor toekomstig onderzoek zeer bruikbare tool, waarmee hij een stevige basis legde voor het grip krijgen op het onderbewustzijn aan de hand van meetbare data.
(scienceguide.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
