Zwanger... en dan gaat het mis #16

Dank jullie wel voor de ontzettend lieve reacties . Ik vond het moeilijk om sommige passages op te schrijven en die zou ik niet snel aan anderen kunnen vertellen. Maar prettig om te lezen dat delen herkenbaar zijn voor de ervaringsdeskundigen.

M'n man had na het lezen van het stuk ook wel het idee dat ik erg gelukkig met 'm was . Ik vond het vooral heel fijn dat hij er nu wel op alle momenten kon zijn. Bij m'n bevalling heb ik me erg alleen en niet gehoord gevoeld in het ziekenhuis (niet zijn schuld trouwens). Het was denk ik juist goed dat we vakantie hadden. We hebben echt twee weken samen gehad en verder niet over gewone dingen na hoeven denken. Anders was ik toch hoofdzakelijk alleen thuis geweest, dochter naar de opvang en man naar werk. Daar ging ik me vorig jaar zeker niet beter van voelen. Alleen de miskraam zelf en het verliezen van het vruchtje had ik wel liever thuis gedaan. Maar de vakantie afzeggen zo op het laatste moment voelde niet goed. We hadden ons er erg op verheugd en vorig jaar hebben we onze geplande vakantie al moeten uitstellen door de mola. Ik vond dat we het ondanks alles wat er gebeurde 'verdiend' hadden.

Dyre, je hoeft je niet schuldig te voelen over het feit dat jouw miskraam 'makkelijker' zou zijn geweest. Het is voor iedereen die het overkomt vervelend/moeilijk/verdrietig/... . Bedankt nog voor de aanvullende info over het 'vochtblaasje', maar ik ben er toch niet zeker van of dat het 'cavum douglasi' bedoeld werd.

Een passende naam zijn we nog mee bezig, moet nog even bezinken, maar al wel een goed gevoel over.

Ik moet volgende week donderdag weer bloed prikken en de dag erop een telefonische afspraak voor de uitslag. Afhankelijk van de waarde wordt eventueel verder beleid verteld. Maar vooralsnog is de verwachting dat hcg dan negatief is, of net niet negatief en dan nog een keer twee weken later prikken.

Vandaag weer voor het eerst op m'n werk geweest, zag er tegenop, maar is wel goed geweest. Met een paar collega's waar ik goed contact mee heb kunnen praten. Was wel prettig, een mooie aanvulling op het van me afschrijven en het heeft me ook weer meer bewust gemaakt van dat het de eerste weken wel goed met me ging. Van m'n leidinggevende nog een heel klein passend beeldje gekregen dat ze van het weekend op een kunstmarkt tegenkwam en waarbij ze direct aan mij moest denken. Zo lief en gelijk huilen natuurlijk. Andere collega's hebben geloof ik niet eens opgemerkt dat ik er weer was/dat ik afwezig was geweest. Beetje rare situatie, maar voor mij niet moeilijk om te bedenken wat ik wel/niet zou vertellen.

Kort door de bocht, opluchting dat de 'luchtbel' doorgeprikt. Daarnaast 'blij' met hoe het nu met me gaat. Bij vlagen verdrietig, maar ik heb nog wel vertrouwen in mezelf dat ik een nieuwe zwangerschap aan kan. Het is ook fijn dat dit 'verhaal' nu ook alweer bijna afgelopen is. Het zal nog zeker geregeld in m'n hoofd langskomen. Pas als m'n gezin echt klaar is kan ik er denk ik op terugkijken in plaats van het af en toe beleven. Zo anders dan de herinneringen aan m'n bevalling, de periode erna of aan de mola met nasleep. Dat blijft zo aan de oppervlakte. (en nu maar hopen dat ik niet te vroeg ben met deze stelling)

Dank nog voor de lieve reacties .

Net uitslag gekregen van hCG...helaas nog niet <1. Volgens arts-assistent was 2,9 ook ok, maar ik heb het na laten vragen bij de gyn. En inderdaad...nog niet goed. Volgende week maar weer langs de prikpoli.

De laatste loodjes duurden vorig jaar ook het langst. Maar ik had wel gedacht dat het nu negatief zou zijn (3,5 week nadat het vruchtje is afgekomen), gebaseerd op de lage waarde twee weken terug. Even een domper wel. Bij anderen zou de waarde van nu geen probleem zijn, maar in verband met molavoorgeschiedenis maar geen risico's nemen. Ik vind het lastig dat die mola nu eigenlijk de overhand heeft in de nasleep van de missed abortion. Bang voor uitgroei mola ben ik nu niet, ik geloof wel dat het netjes negatief gaat worden.

Vertrouwen in het instituut ziekenhuis wordt er niet echt beter op....en ooit 'hoop' ik er toch nog een keer te mogen bevallen. Ontzettend dubbel,

Tja...en dan is m'n hCG-waarde nog steeds niet negatief. Wel gehalveerd ten op zichte van vorige week, maar dat is niet voldoende voor groen licht om verder te gaan. Had ik niet echt rekening mee gehouden omdat ik afgelopen zondag alweer ongesteld ben geworden (netjes 26 dagen na verlies van het vruchtje). Dus volgende week maar weer een prikformuliertje ophalen en niet teveel nadenken over waarom het prikken ook alweer moet.

Soms zou ik willen dat de wens voor een tweede er niet was.

Nu na zes weken eindelijk negatief en weer groen licht om verder te kunnen. Een dubbel gevoel over, want ik heb het gevoel alsof ik blij zou moeten zijn dat het weer goed is en dat we weer verder mogen, maar ik ben juist nog wel verdrietig over dat het mis is gegaan (niet non-stop hoor, hoop dat jullie de strekking begrijpen) en dan voelt blij zo raar. Het is in m'n hoofd geen feest.

En dan maar weer opnieuw beginnen....ook al zo raar.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik heb nog wel (eens in de zoveel weken) telefonisch contact met 'mijn' psycholoog. Ik was al onder behandeling voor de mola, voor iets anders dus, op een gespecialiseerde afdeling. Mola en miskraam en dat ik het moeilijk vind komen wel ter sprake, maar staat voor mijn gevoel los van waar ik in die therapie mee bezig ben geweest. Het voelt dus niet als de goede plaats om daar diep op in te gaan. Maar waar wel? En heb ik dat wel nodig? Gedachten vliegen alle kanten op. Ik krijg het niet onder woorden, ik weet niet goed wat m'n probleem nu is en wat ik wil bereiken met praten. Af en toe toegeven dat het k*t is en dat ik verdrietig mag zijn, maar verder moet ik er toch doorheen.