5 sterren van de Volkskrant:
http://www.volkskrant.nl/(...)r-dan-ooit~a4027789/quote:
Cave zingt op zijn 57ste beter dan ooit
Na een half uurtje kon Nick Cave het blijkbaar niet langer aanzien. Hij heeft er weliswaar zelf voor gekozen zijn huidige tournee langs zalen met stoelen te voeren, maar hij laat zich nu eenmaal ook graag aanraken.
Door: Gijsbert Kamer 17 mei 2015, 14:23 90
Dus trok hij tijdens Higgs Boson Blues met zijn microfoon de zaal in, trok al zingend her en der wat dames uit hun stoelen en gaf zo het sein aan het publiek naar voren te komen.
Zo, de zaal was overwonnen, het publiek was waar hij het hebben wilde, op aanrakingsafstand en Cave ging door waar hij mee begonnen was: met een weergaloos mooi concert. Het eerste van twee optredens in wat vroeger het Haagse Congresgebouw heette.
Hoewel aangekondigd als concerten zonder zijn begeleidingsband The Bad Seeds, zaten vier van hen gewoon om Cave heen en was er alleen tijdens een paar liedjes sprake van een solo-performance.
Maar liedjes als The Weeping Song en The Ship Song klonken, alleen begeleid door piano, mooier dan ooit, terwijl het opzwepende The Mercy Seat zonder begeleiding intenser klonk dan de laatste jaren het geval was. Het was behalve de repertoirekeuze, die knap door zo'n dertig jaar Cave-songs heen liep, vooral de nieuwe dynamiek in de uitvoering die het onderscheid maakte.
Die donderende stem
Soms ijzingwekkend hard zoals in From Her To Eternity, met violist/gitarist Warren Ellis in grootse vorm als ontregelaar. Dan weer heel klein en ontroerend, zoals in het weinig vertolkte Brompton Oratary (van The Boatman's Call, 1997).
En dan was er natuurlijk die donderende stem van Cave. Op zijn 57ste zingt hij beter en krachtiger dan ooit en vervalt hij steeds minder in geschreeuw. Maar wat een macht ging ervan uit in het aloude Tupelo (1985), en welk een zindering maakte zich van de zaal meester tijdens Jubilee Street, een liedje van zijn laatste album Push The Sky Away (2013), dat live veel intenser en dreigender klonk dan op de plaat.
En dat heeft Cave gemeen met andere grote live-performers als Leonard Cohen en Bruce Springsteen: live maken ze de laatste jaren nog meer indruk dan op de plaat. Cave heeft ook zichtbaar meer lol in het optreden gekregen. Regelmatig toog hij naar de flanken van het podium om handen te schudden met zijn fans. Dansend in zijn pak over het podium: hij is steeds meer een elegant heertje geworden, en steeds minder de woeste brombeer van weleer.
Na een krachtmeting van tweeënhalf uur gaat hij nog een keer de zaal in, torent zich op een stoel boven het publiek voor zijn zevende toegift: Push The Sky Away. Gretige dameshanden strelen zijn broekspijpen, terwijl hij zingt: 'And some say it's just rock 'n roll. But it gets right down to your soul.' En zo was het.
Nick Cave, World Forum Theater Den Haag, 16 mei