LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Vanmiddag vroeg mijn dochtertje in verband met een sterfgeval hoeveel ooms ze eigenlijk had. Daar kon ik niet 1, 2, 3 antwoord op geven, daar moest ik eerst pen en papier bij pakken.
Na een kwartiertje kon ik haar antwoord geven: ze had nog 34 levende ooms en 37 tantes, van alle kanten van de familie. Dat antwoord stemde haar tevreden.
Vroeger was mijn beeld van familie een uit zijn voegen barstende woonkamer en keuken, vol ooms en tantes, nooit allemaal aanwezig. Mijn vader komt uit een gezin van 9, mijn moeder uit een gezin van 10. Inclusief aanhang waren dat dus 37 ooms en tantes. Op één na waren ze allemaal getrouwd. Als mijn oma een feest gaf dan was het nog veel drukker, want dan kwamen alle neefjes en nichtjes ook nog mee, dan waren we met een man of 50. Dat was mijn beeld van familie.
Soms kwam ik bij iemand op een feestje. Dan stelde hij mij voor aan zijn 'familie', en dat was dan één oom die een glaasje vodka-jus dronk. Dat vond ik altijd bizar, voor mij stond familie gelijk aan een hele grote groep mensen waar altijd tumult was en iets te doen.
Later werd het alleen maar meer. Al die neefjes en nichtjes kregen verkering, trouwden en kregen kinderen. Mijn oma bleef stug doorleven en op haar 94-ste had ze denk ik zo'n 55 kleinkinderen (inclusief aangetrouwd dus) en al zeker zo'n 35 achterkleinkinderen. Ieder jaar gaf ze feest en dan moest iets van de grootte van een Van der Valk hotel worden gehuurd om bijeen te komen. Dan hebben we het dus over meer dan 100 personen. En dat was dus alleen maar van de kant van mijn moeder. Mijn oma kende nog ieder achterkleinkind bij naam en bemoeide zich ook zeer actief met het wel en wee van iedereen.
Vanaf mijn vaders kant, vanaf de kant van de moeder van mijn vriendin en de kant van de vader van mijn vriendin was het min of meer hetzelfde verhaal. Dan hebben we het dus over een mannetje of vierhonderd. In het leger noemen we dat een batallion. Al die nichtjes kregen ook nog eens kinderen in min of meer hetzelfde tijdsvak. Postbodes liepen af en aan met geboortekaartjes, soms hadden we er gewoon 6 per maand.
Ondertussen heeft alles wat wij familie noemen zich niet alleen over Brabant verspreid, in ieder dorp kunnen we terecht, maar ook over de rest van de wereld. Amerika, Canada, Duitsland, België, Oman, Oostenrijk, Nieuw-Zeeland, Australië, Spanje en zelfs in Afrika. Gepensioneerde ooms hebben een dagtaak aan het bijhouden van de burgerlijke staat en verblijfplaats van eenieder in excell. Dat mailen ze dan rond.
Kijk, dat is dus familie. Dat is nog eens andere koek dan een oom die sip in zijn Vodka-Jus zit te staren.
Na een kwartiertje kon ik haar antwoord geven: ze had nog 34 levende ooms en 37 tantes, van alle kanten van de familie. Dat antwoord stemde haar tevreden.
Vroeger was mijn beeld van familie een uit zijn voegen barstende woonkamer en keuken, vol ooms en tantes, nooit allemaal aanwezig. Mijn vader komt uit een gezin van 9, mijn moeder uit een gezin van 10. Inclusief aanhang waren dat dus 37 ooms en tantes. Op één na waren ze allemaal getrouwd. Als mijn oma een feest gaf dan was het nog veel drukker, want dan kwamen alle neefjes en nichtjes ook nog mee, dan waren we met een man of 50. Dat was mijn beeld van familie.
Soms kwam ik bij iemand op een feestje. Dan stelde hij mij voor aan zijn 'familie', en dat was dan één oom die een glaasje vodka-jus dronk. Dat vond ik altijd bizar, voor mij stond familie gelijk aan een hele grote groep mensen waar altijd tumult was en iets te doen.
Later werd het alleen maar meer. Al die neefjes en nichtjes kregen verkering, trouwden en kregen kinderen. Mijn oma bleef stug doorleven en op haar 94-ste had ze denk ik zo'n 55 kleinkinderen (inclusief aangetrouwd dus) en al zeker zo'n 35 achterkleinkinderen. Ieder jaar gaf ze feest en dan moest iets van de grootte van een Van der Valk hotel worden gehuurd om bijeen te komen. Dan hebben we het dus over meer dan 100 personen. En dat was dus alleen maar van de kant van mijn moeder. Mijn oma kende nog ieder achterkleinkind bij naam en bemoeide zich ook zeer actief met het wel en wee van iedereen.
Vanaf mijn vaders kant, vanaf de kant van de moeder van mijn vriendin en de kant van de vader van mijn vriendin was het min of meer hetzelfde verhaal. Dan hebben we het dus over een mannetje of vierhonderd. In het leger noemen we dat een batallion. Al die nichtjes kregen ook nog eens kinderen in min of meer hetzelfde tijdsvak. Postbodes liepen af en aan met geboortekaartjes, soms hadden we er gewoon 6 per maand.
Ondertussen heeft alles wat wij familie noemen zich niet alleen over Brabant verspreid, in ieder dorp kunnen we terecht, maar ook over de rest van de wereld. Amerika, Canada, Duitsland, België, Oman, Oostenrijk, Nieuw-Zeeland, Australië, Spanje en zelfs in Afrika. Gepensioneerde ooms hebben een dagtaak aan het bijhouden van de burgerlijke staat en verblijfplaats van eenieder in excell. Dat mailen ze dan rond.
Kijk, dat is dus familie. Dat is nog eens andere koek dan een oom die sip in zijn Vodka-Jus zit te staren.
Op maandag 15 mei 2023 18:39
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Zoals altijd houdt Frollo (FFffffffffrrrrRrrRrOOllooLLoolloooOOooOooo... in gayman's terms) de sleutel tot dit geheim.
Dat programma met die vakjes. Wel een goeie trouwens!quote:
Op maandag 15 mei 2023 18:39
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Overigens benijd ik je wel een beetje met zo'n omvangrijke familie. Ik ben van bescheiden bloedbanden waar magere hein bovendien flink doorheen is geweest. Overzichtelijk, maar ook wat dunnetjes en ongezellig.
Nu er veel van die ooms en tantes boven de 70 komen laat Magere Hein zich ook steeds vaker zien. Dat zijn vaak boerenmensen die tot op hele hoge leeftijd nog oersterk zijn en nog in bomen klimmen en met hooibalen gooien. En dan worden ze opeens ziek en binnen 4 maanden zijn ze dood.quote:Op maandag 4 februari 2013 20:27 schreef Gellius het volgende:
Overigens benijd ik je wel een beetje met zo'n omvangrijke familie. Ik ben van bescheiden bloedbanden waar magere hein bovendien flink doorheen is geweest. Overzichtelijk, maar ook wat dunnetjes en ongezellig.
Omdat er zoveel familie is zullen we het nog wel druk krijgen met begraven de komende jaren. Vind ik niet erg trouwens, ik kom daar graag.
Op maandag 15 mei 2023 18:39
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
DO2 is gay?quote:Op maandag 4 februari 2013 20:21 schreef Gellius het volgende:
Zoals altijd houdt Frollo (FFffffffffrrrrRrrRrOOllooLLoolloooOOooOooo... in gayman's terms) de sleutel tot dit geheim.
Zeg L., die 37 ooms en tantes, dat zijn dan toch jouw ooms en tantes? Niet de ooms en tantes van je dochter. Althans, volgens mij zijn ooms en tantes de broers en zussen van je ouders, niet van je grootouders.
Klopt. Het zijn eigenlijk oudooms. Maar wij noemen die Oom Piet (1x), Oom Jan (3x) et cetera. Dus voor de kinderen zijn het ook ooms en tantes. Er zitten ook gewone ooms en tantes bij natuurlijk.quote:Op maandag 4 februari 2013 20:55 schreef k_man het volgende:
Zeg L., die 37 ooms en tantes, dat zijn dan toch jouw ooms en tantes? Niet de ooms en tantes van je dochter. Althans, volgens mij zijn ooms en tantes de broers en zussen van je ouders, niet van je grootouders.
En het zijn geen 37 ooms en tantes, maar 71. Levenden dan.
Op maandag 15 mei 2023 18:39
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Op
Nu ja, hij zegt daar geloof ik dat ik homotermen gebruik, en niet direct dat ik er eentje ben, k_man.
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
Daar herken ik mij maar wonderwel in, Louis. Zo ook jongeheer A. kan zich slechts op een enkele oom beroepen. Die gooit tenminste godzijdank geen jus in zijn vodka,- sip kijkt hij er echter zeker in.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Heb net twee boeken van Henry Miller besteld.
Tropic of Cancer
In dit autobiografisch geschrift uit de jaren dertig waarin de Amerikaanse auteur zijn ervaringen in Parijs weergeeft, bezint hij zich op een leven dat slechts driftmatig ondergaan kan worden wil het de mens werkelijk uit zijn eenzaamheid bevrijden. (Dat betekent dat er geneukt gaat worden)
Quiet Days in Clichy
Quiet Days in Clichy is an autobiographical novella written by Henry Miller. It is based on some of his loony Parisian adventures in the early 1930s, when he and Alfred Perlès, both struggling writers, shared a small apartment in suburban Clichy (at 4 Avenue Anatole-France).The rambling plot follows the expatriate, perpetually broke and hungry Miller in and around the Place Clichy. The book is split into two parts. In the first, Miller and his equally destitute roommate Carl (Perlès) search for food and navigate relationships with various women. Chiefly, Miller with Nys, a prostitute he meets at the Café Wepler near Montmartre, and Carl with Colette, a fifteen year-old runaway who moves in with them before eventually being retrieved by her parents.
Beide boeken tweedehands, want hoewel huismoeders die op Groenlinks stemmen een prominente mening hebben over bibliotheken en boekhandels, zijn dit soort boeken nergens meer te koop. Flikker dan maar op met je grootletterboeken, streekromans en dvd's, kutbibliotheek. Nee, dan waardeer ik de sigarettenwand van de AKO des te meer.
Afijn, om op een tweede punt te komen: het eerstgenoemde boek kon ik gelukkig in het Nederlands krijgen, het tweede niet, daar baal ik dus ontzettend van. Nu zal de geveinsd intellectuele aansteller meteen opwerpen dat je een boek in zijn originele taal moet lezen omdat anders blablabla. TEN EERSTE zijn dit altijd de mensen die zelf de meest belachelijke boeken lezen, ten tweede kunnen ze niet zelf nadenken hebben ze deze overtuiging in alle gevallen overgenomen van iemand anders wat het HOOGST discutabel maakt (net als dat je niet zou moeten roken in bed, bemoei je met je eigen za), ten derde hoor je deze mensen ook niet over De gebroeders Karamazov in het Russisch lezen. Op dit moment treedt de doorgewinterde betweter in! Hij zal zeggen dat het lezen van The catcher in the rye in het engels voor iedereen het beste is. JA, beste man, maar The catcher in rye is geschreven in de taal van een vijftienjarige puber waarin niet meer dan 2000 verschillende woorden worden gebruikt, dat snap je toch wel hoop ik. Maar de spreektaalboeken van Céline lezen in het nederlands vindt hij prima, want Frans is moeilijk en dan is het opeens niet erg meer. Zoals ik altijd tegen mijn moeder zeg: regarde-moi encore une fois, et je vais vous couper la gorge
Tropic of Cancer
In dit autobiografisch geschrift uit de jaren dertig waarin de Amerikaanse auteur zijn ervaringen in Parijs weergeeft, bezint hij zich op een leven dat slechts driftmatig ondergaan kan worden wil het de mens werkelijk uit zijn eenzaamheid bevrijden. (Dat betekent dat er geneukt gaat worden)
Quiet Days in Clichy
Quiet Days in Clichy is an autobiographical novella written by Henry Miller. It is based on some of his loony Parisian adventures in the early 1930s, when he and Alfred Perlès, both struggling writers, shared a small apartment in suburban Clichy (at 4 Avenue Anatole-France).The rambling plot follows the expatriate, perpetually broke and hungry Miller in and around the Place Clichy. The book is split into two parts. In the first, Miller and his equally destitute roommate Carl (Perlès) search for food and navigate relationships with various women. Chiefly, Miller with Nys, a prostitute he meets at the Café Wepler near Montmartre, and Carl with Colette, a fifteen year-old runaway who moves in with them before eventually being retrieved by her parents.
Beide boeken tweedehands, want hoewel huismoeders die op Groenlinks stemmen een prominente mening hebben over bibliotheken en boekhandels, zijn dit soort boeken nergens meer te koop. Flikker dan maar op met je grootletterboeken, streekromans en dvd's, kutbibliotheek. Nee, dan waardeer ik de sigarettenwand van de AKO des te meer.
Afijn, om op een tweede punt te komen: het eerstgenoemde boek kon ik gelukkig in het Nederlands krijgen, het tweede niet, daar baal ik dus ontzettend van. Nu zal de geveinsd intellectuele aansteller meteen opwerpen dat je een boek in zijn originele taal moet lezen omdat anders blablabla. TEN EERSTE zijn dit altijd de mensen die zelf de meest belachelijke boeken lezen, ten tweede kunnen ze niet zelf nadenken hebben ze deze overtuiging in alle gevallen overgenomen van iemand anders wat het HOOGST discutabel maakt (net als dat je niet zou moeten roken in bed, bemoei je met je eigen za), ten derde hoor je deze mensen ook niet over De gebroeders Karamazov in het Russisch lezen. Op dit moment treedt de doorgewinterde betweter in! Hij zal zeggen dat het lezen van The catcher in the rye in het engels voor iedereen het beste is. JA, beste man, maar The catcher in rye is geschreven in de taal van een vijftienjarige puber waarin niet meer dan 2000 verschillende woorden worden gebruikt, dat snap je toch wel hoop ik. Maar de spreektaalboeken van Céline lezen in het nederlands vindt hij prima, want Frans is moeilijk en dan is het opeens niet erg meer. Zoals ik altijd tegen mijn moeder zeg: regarde-moi encore une fois, et je vais vous couper la gorge
Meridiaan bedoel je.quote:Op dinsdag 5 februari 2013 09:15 schreef I.R.Baboon het volgende:
Wat is jullie top 5 keerkringen en medianen?
Aldus.
Nu kan ik een heel bijdehand antwoord geven of zeggen 'z, je hebt gelijk'. Ik kies maar voor het laatste.
Het gaat slecht, verder gaat het goed.
quote:
Wat is jullie top 5 keerkringen en medianen?
quote:Op dinsdag 5 februari 2013 09:33 schreef Z het volgende:
1. Evenaar
2. Nulmeridiaan
3. Poolcirkels
4. 90° zuid.
5. Steenbokskeerkring
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
Ik vind dat trouwens niks voor jou DO, de memeplaatjes. Je bent toch zoń creatiefje? En dan ga je voorgekookte plaatjes gebruiken om je uit te drukken? Ik begrijp dat werkelijk niet.
Wanneer je nooit en te nimmer wat voorgekookte memeplaatjes kan of mag gebruiken om je uit te drukken, beperk je juist jezelf, 'ius. De vrijheid staat altijd voorop.
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
