Depressie & Angst #22

Ik ben ongeveer een maand niet aan het werk en het frustreert heel erg dat je niet zomaar over je angsten kan komen. Het duurt voor mijn gevoel te lang en blijf teveel hangen nu. Ik heb erg last van paniekaanvallen e.d. Is het echt zo dat je geduld moet hebben en alles stap voor stap moet doen?

quote:

Op dinsdag 23 oktober 2012 07:35 schreef cafpow het volgende:
@sinterklaaskapoentje,

Tja, ik kan hier niks over zeggen gebruik zelf geen medicatie en ben er eigenlijk tegen. Maar als je het echt nodig hebt, moet je het maar verhogen denk ik.

Hier merk ik dat nu echt angst heb, als ik alleen thuis ben en het is donker is het op zijn ergst. Terwijl als ik overdag alleen thuis ben valt de angst nog te controleren, maar als het donker is voel ik mijn hart gewoon kloppen..
En deels is het wel normaal en verklaarbaar, maar tegelijkertijd is het zo eng, en irritant.

Er zijn heel veel mensen tegen medicatie, maar op het gegeven moment moet je toch wel een stap zetten als het echt niet gaat. Er zijn ook veel mensen tegen omdat het pas en te onpas wordt uitgegeven. Dat kan ook wel kloppen, ik zie om me heen ook mensen waar ADHD of ADD wordt gediagnostiseerd en die al direct ritalin krijgen voorgeschreven (hoewel je altijd nee kan zeggen, het is niet zo dat je gedwongen wordt).
Maar veel mensen die tegen zijn weten niet eens wat het doet. Die roepen alleen dat het chemisch dus slecht is. Als het gewoon echt niet gaat, kan je die stap best nemen in overleg met een psychiater. Mijn psych is ook tegen het verhogen als het niet nodig is, maar als je zo veel last van je angsten ondervind kan het dus wel. Ik heb ook meerdere keren moeten aankloppen voordat hij het ook noodzakelijk achtte. Dus nu 4 weken met een dubbele dosis proberen vanaf vanochtend.

quote:

Op dinsdag 23 oktober 2012 11:18 schreef Danielle83 het volgende:
Ik ben ongeveer een maand niet aan het werk en het frustreert heel erg dat je niet zomaar over je angsten kan komen. Het duurt voor mijn gevoel te lang en blijf teveel hangen nu. Ik heb erg last van paniekaanvallen e.d. Is het echt zo dat je geduld moet hebben en alles stap voor stap moet doen?

Enig geduld en goede aanpak is wel belangrijk, zie je een psycholoog hiervoor? Het duurt voor het gevoel altijd te lang, als je heimelijk gaat hopen naar betere tijden en daar heel erg naar verlangt maakt het er zeker niet makkelijker op. Hetzelfde geld voor het heel erg willen 'overkomen' van je angst, als je je angst wil verslaan komt er alleen meer angst bij kijken als dat keer op keer niet lukt.

quote:

Op dinsdag 23 oktober 2012 11:18 schreef Danielle83 het volgende:
Ik ben ongeveer een maand niet aan het werk en het frustreert heel erg dat je niet zomaar over je angsten kan komen. Het duurt voor mijn gevoel te lang en blijf teveel hangen nu. Ik heb erg last van paniekaanvallen e.d. Is het echt zo dat je geduld moet hebben en alles stap voor stap moet doen?

Ik heb even wat posts van je teruggelezen.
Daarin gaf je ook aan "net" met medicatie begonnen te zijn.

Om terug te komen op je post: Naar mijn ervaring is het beter om dingen stap voor stap te doen, zeker als je ergens al jaren last van hebt. Je zou het natuurlijk ook sneller 'kunnen' proberen, maar succes is dan niet gegarandeerd, om het maar zo te zeggen.

Hopelijk werkt je medicatie voor je

Tevens ben ik het eens met wat Kapoentje heeft gezegd
Je wilt natuurlijk vooruit, maar uiteraard vooruit op de lange (liefst permanente) termijn. Je moet zelf aanvoelen wat het beste voor je werkt en als je pech hebt, kan je nog wel een jaartje of wat bewust bezig zijn met die angsten. Kan langer duren, maar wellicht (omdat jij vrij intensieve behandeling hebt (therapie als ik 't goed heb)) duurt het voor jou niet zo lang.

quote:

Op dinsdag 23 oktober 2012 12:31 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Er zijn heel veel mensen tegen medicatie, maar op het gegeven moment moet je toch wel een stap zetten als het echt niet gaat. Er zijn ook veel mensen tegen omdat het pas en te onpas wordt uitgegeven. Dat kan ook wel kloppen, ik zie om me heen ook mensen waar ADHD of ADD wordt gediagnostiseerd en die al direct ritalin krijgen voorgeschreven (hoewel je altijd nee kan zeggen, het is niet zo dat je gedwongen wordt).
Maar veel mensen die tegen zijn weten niet eens wat het doet. Die roepen alleen dat het chemisch dus slecht is. Als het gewoon echt niet gaat, kan je die stap best nemen in overleg met een psychiater. Mijn psych is ook tegen het verhogen als het niet nodig is, maar als je zo veel last van je angsten ondervind kan het dus wel. Ik heb ook meerdere keren moeten aankloppen voordat hij het ook noodzakelijk achtte. Dus nu 4 weken met een dubbele dosis proberen vanaf vanochtend.

Zelf was ik ook falicant tegen medicatie, maar vind het achteraf wel jammer dat ik er niet eerder aan begonnen ben.

Het klopt idd dat ik sinds kort aan medicatie begonnen ben. Heel herkenbaar ik wilde het niet, maar mijn klachten bestaan al een aantal jaar en werden de laatste tijd steeds erger. Het beinvloed alles je werk, je sociale leven, leuke dingen doen.. Daarom hoop ik dat de medicijnen gaan aanslaan. Zit nu op 4 weken en merk er nog weinig van. Bijwerkingen waren echt heftig. Thanks voor de reacties iig. Het heeft ook tijd nodig. De vechtlust is er alleen hoe en wat je dingen kan aanpakken, is lastig. Heeft het voor jullie ook zo'n invloed op jullie leven en hoe reageren mensen er in je omgeving op? Weinig mensen begrijpen het voor mn gevoel en met een het komt wel goed heb je zo weinig aan..

quote:

Op dinsdag 23 oktober 2012 13:49 schreef Danielle83 het volgende:
Het klopt idd dat ik sinds kort aan medicatie begonnen ben. Heel herkenbaar ik wilde het niet, maar mijn klachten bestaan al een aantal jaar en werden de laatste tijd steeds erger. Het beinvloed alles je werk, je sociale leven, leuke dingen doen.. Daarom hoop ik dat de medicijnen gaan aanslaan. Zit nu op 4 weken en merk er nog weinig van. Bijwerkingen waren echt heftig. Thanks voor de reacties iig. Het heeft ook tijd nodig. De vechtlust is er alleen hoe en wat je dingen kan aanpakken, is lastig. Heeft het voor jullie ook zo'n invloed op jullie leven en hoe reageren mensen er in je omgeving op? Weinig mensen begrijpen het voor mn gevoel en met een het komt wel goed heb je zo weinig aan..

Wat die vechtlust betreft, onthoudt dat het vaak een kwestie van de lange adem is. Het is vrij normaal dat die vechtlust een keer (of meerdere keren zelfs) weg is omdat je geen vooruitgang lijkt te boeken.
Je wilt graag met een sprintje je problemen oplossen, maar soms lijkt het meer een marathon.

Mijn omgeving wist niet dat ik depressief en angstig was (ik liet ook nooit wat blijken), ze dachten vaak dat het onwil en luiheid was.
Nu weten ze het wel, maar nog niet zo lang. Ik laat het als het ware langzaam binnendruppelen ipv ze in 1 keer alles "op te biechten".

Het vervelende met medicatie is dat je niet echt van tevoren weet of het gaat werken of niet, hopelijk werkt het voor jou wel

Voor mijn angstklachten gebruik ik Xanax Retard. Dat is een kalmeringsmiddel (vrij lichte dosis, maar kan er ook 2 innemen) dat 24 uur werkt. Ik gebruik het nauwelijks nog, maar vind het HEEL prettig dat ik daarop terug kan vallen, mocht het nodig zijn

quote:

[quote] Op dinsdag 23 oktober 2012 13:35 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Op dinsdag 23 oktober 2012 13:49 schreef Danielle83 het volgende:
Het klopt idd dat ik sinds kort aan medicatie begonnen ben. Heel herkenbaar ik wilde het niet, maar mijn klachten bestaan al een aantal jaar en werden de laatste tijd steeds erger. Het beinvloed alles je werk, je sociale leven, leuke dingen doen.. Daarom hoop ik dat de medicijnen gaan aanslaan. Zit nu op 4 weken en merk er nog weinig van. Bijwerkingen waren echt heftig. Thanks voor de reacties iig. Het heeft ook tijd nodig. De vechtlust is er alleen hoe en wat je dingen kan aanpakken, is lastig. Heeft het voor jullie ook zo'n invloed op jullie leven en hoe reageren mensen er in je omgeving op? Weinig mensen begrijpen het voor mn gevoel en met een het komt wel goed heb je zo weinig aan..

quote:

Tevens ben ik het eens met wat Kapoentje heeft gezegd
Je wilt natuurlijk vooruit, maar uiteraard vooruit op de lange (liefst permanente) termijn. Je moet zelf aanvoelen wat het beste voor je werkt en als je pech hebt, kan je nog wel een jaartje of wat bewust bezig zijn met die angsten. Kan langer duren, maar wellicht (omdat jij vrij intensieve behandeling hebt (therapie als ik 't goed heb)) duurt het voor jou niet zo lang.

[..]

Zelf was ik ook falicant tegen medicatie, maar vind het achteraf wel jammer dat ik er niet eerder aan begonnen ben.

[/quote]
Het niet kunnen accepteren van het feit dat je 'iets hebt' is voor mij de grootste blokkade. Als het een tijdje goed gaat en ik heb geen angsten vergeet ik het feit dat die er wel vaak zijn. Als het dan terugkomt kan ik balen als een stekker en geef ik mezelf de schuld. Het haten van je 'aandoening' werkt sowieso averechts naar mijn ervaring, en het accepteren daarvan heeft ook tijd nodig (bij mij dan). Ik probeer het steeds meer te accepteren.

Mensen in mijn omgeving reageren wisselend. Het vervelendste is dat de meeste mensen niet weten hoe het is, en daardoor niet snappen hoe het is. Dat kun je mensen natuurlijk niet kwalijk nemen, ik zou ook niet weten hoe het is voor een vrouw om onzeker te zijn over hun lichaam terwijl ik als man het lichaam wel mooi vind. Dan zeg ik ook 'stel je niet zo aan'.

Met mijn ex-vriendin (4 jaar relatie) was het wel lastig. Zij werd het op het gegeven moment ook zat als ik weer eens in de put zat en het feit dat zij zich niet kon inleven in hoe ik me soms voelde (nogmaals ik neem dit haar niet kwalijk) maakte het ook moeilijk. Ik kon het wel uitleggen maar het kwam niet aan.

Mijn ouders reageren supergoed, het is namelijk een erfelijke aandoening, mijn vader heeft ook jaren last gehad van angsten en depressie totdat hij de juiste medicatie kreeg. Mijn opa is ook veel depressief geweest en ik zie het bij meer mensen in de famillie. Mijn ouders reageren altijd vanuit eindeloos geduld en ik kan er werkelijk altijd terecht. Dit heeft ook wel een nadeel, ze zijn namelijk nooit streng en roepen nooit van, 'hup, rug recht en gaan met die banaan'. Ze laten me eerder thuis zitten en willen zonodig zelfs hun vakantie opzeggen om er voor mij te zijn als het nodig mag zijn (is nooit gebeurt verder, ik zou nooit zo ver gaan).

Vrienden weten dit al jaren van me en ik ben er gewoon open over. Ik probeer ze niet te veel 'lastig' te vallen en ga me niet lopen aanstellen als het niet nodig is. Als ik met een goede vriend zit laat ik gewoon bij aanvang weten hoe ik me voel en of hij/zij er evt. rekening mee kan houden, en evt. praten we er even over. Daarna wil ik gewoon weer iets leuks doen, afleiding werkt het best.
Over het algemeen merken zij er niet heel veel van, vaak hoor ik ook dat ze niet doorhebben dat het soms zo slecht gaat, omdat ik toch extravert overkom (dat weet magnetronkoffie ook ).
Bij mijn ex-vriendin was het wel anders want die zag ik veel vaker, en dan kom je achter veel meer.

Jullie verhalen komen mij wel bekend voor. Ik ben sowieso iemand die anderen niet lastig wilt vallen met mijn shit en vaak doe alsof alles goed gaat. Dit breekt je op een gegeven moment op en dan moet je wel uitleggen wat er aan de hand is. Het niet accepteren dat ik dit nu heb, is ook een groot ding nu. Ik ben boos en gefrustreerd dat het nu niet gaat zoals ik het wil. Ook zou ik graag weer aan het werk willen, maar ik heb al moeite om dingen te doen dat ik daar eigenlijk niet aan kan denken. Het erfelijke is bij mij ook van toepassing. Mijn mama heeft rond haar dertigste ook angsten gehad en durfde niks meer te doen.

Ik hoop echt dat de medicatie straks zn werk gaat doen. Het is ook naief om te denken dat het een wondermiddel gaat zijn, want je zal zelf ook nog moeten vechten ertegen en dingen gaan doen. Dat het invloed heeft op contacten met anderen, vind ik ook moeilijk. De enige waar ik echt goed mee kan praten, is mijn mama omdat zij ongeveer hetzelfde heeft meegemaakt en een vriendin die ook goed in de shit heeft gezeten. Verder is het gewoon moeilijk om uit te leggen wat je angsten precies zijn en wat paniekaanvallen met je doen.

Het is iig fijn om zo je verhaal te doen. Ben ook bezig met dingen opschrijven en dat helpt even om niet heel de dag ermee bezig te zijn.

quote:

Op dinsdag 23 oktober 2012 15:39 schreef Danielle83 het volgende:
Jullie verhalen komen mij wel bekend voor. Ik ben sowieso iemand die anderen niet lastig wilt vallen met mijn shit en vaak doe alsof alles goed gaat. Dit breekt je op een gegeven moment op en dan moet je wel uitleggen wat er aan de hand is. Het niet accepteren dat ik dit nu heb, is ook een groot ding nu. Ik ben boos en gefrustreerd dat het nu niet gaat zoals ik het wil. Ook zou ik graag weer aan het werk willen, maar ik heb al moeite om dingen te doen dat ik daar eigenlijk niet aan kan denken. Het erfelijke is bij mij ook van toepassing. Mijn mama heeft rond haar dertigste ook angsten gehad en durfde niks meer te doen.

Ik hoop echt dat de medicatie straks zn werk gaat doen. Het is ook naief om te denken dat het een wondermiddel gaat zijn, want je zal zelf ook nog moeten vechten ertegen en dingen gaan doen. Dat het invloed heeft op contacten met anderen, vind ik ook moeilijk. De enige waar ik echt goed mee kan praten, is mijn mama omdat zij ongeveer hetzelfde heeft meegemaakt en een vriendin die ook goed in de shit heeft gezeten. Verder is het gewoon moeilijk om uit te leggen wat je angsten precies zijn en wat paniekaanvallen met je doen.

Het is iig fijn om zo je verhaal te doen. Ben ook bezig met dingen opschrijven en dat helpt even om niet heel de dag ermee bezig te zijn.

Schrijven werkt voor mij niet geweldig, wel geprobeert. Maar het resulteert meestal in extra denken en bedenken van oorzaken . Af en toe je (ramp)gedachten opschrijven kan soms wel helpen, als je er daarna objectief naar kijkt hoe reëel ze zijn.

Welke medicatie heb je en hoe lang heb je het al? Bij SSRI's is het vaak zo dat de eerste paar weken de klachten kunnen verergeren voordat je lichaam er aan gewend is geraakt.

Bij je vrienden zou ik het gewoon uitleggen op een manier dat het voor hun begrijpelijk is, kan heel lastig zijn, maar dat is beter dan het voor je te houden. In mijn klas vertel het niet iedereen, alleen mijn mentor direct en een iemand waar ik beter contact mee heb.

Wat ik zelf heel irritant vind is dat het onbegrjipelijk kan zijn voor mensen die er geen ervaring mee hebben. Als je erg ziek bent, bijvoorbeeld pfeiffer (ik noem maar wat) dan kan je zeggen dat je daardoor veel moe bent, dan snappen mensen het direct. Bij angsten hebben veel mensen de neiging om gewoon te zeggen 'niet zoveel nadenken', gewoon chillen etc. Het is voor hun dan lastig in te zien dat dit niet zo makkelijk gaat.

Ik zou het echt niet aan iedereen vertellen, maar wel aan de mensen die dicht bij je staan. Ik heb zelf veel dingen moeten laten vallen, ik ging eerst nog wel eens uit in andere steden en haalde door tot de ochtend, dit kan nu echt niet meer omdat ik dit gewoon niet volhoud. Net als festivals, ik ben op lowlands geweest en werd knettergek van alle impulsen en drukte, er is geen plek om je terug te trekken en dan is het wel even flink balen als je leuke foto's ziet van mensen die wel op een festival zijn of een nacht doorhalen en er weinig last van hebben.
Het is telkens afwegen of je ergens wel of niet heen kan gaan omdat ik niet weet hoe ik me ga voelen, of ik het vol ga houden, wanneer de laatste treinen rijden etc. Daar kan ik soms wel dagen van te voren vrij obsessief mee bezig zijn.

quote:

Op dinsdag 23 oktober 2012 16:10 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Schrijven werkt voor mij niet geweldig, wel geprobeert. Maar het resulteert meestal in extra denken en bedenken van oorzaken . Af en toe je (ramp)gedachten opschrijven kan soms wel helpen, als je er daarna objectief naar kijkt hoe reëel ze zijn.

Welke medicatie heb je en hoe lang heb je het al? Bij SSRI's is het vaak zo dat de eerste paar weken de klachten kunnen verergeren voordat je lichaam er aan gewend is geraakt.

Bij je vrienden zou ik het gewoon uitleggen op een manier dat het voor hun begrijpelijk is, kan heel lastig zijn, maar dat is beter dan het voor je te houden. In mijn klas vertel het niet iedereen, alleen mijn mentor direct en een iemand waar ik beter contact mee heb.

Wat ik zelf heel irritant vind is dat het onbegrjipelijk kan zijn voor mensen die er geen ervaring mee hebben. Als je erg ziek bent, bijvoorbeeld pfeiffer (ik noem maar wat) dan kan je zeggen dat je daardoor veel moe bent, dan snappen mensen het direct. Bij angsten hebben veel mensen de neiging om gewoon te zeggen 'niet zoveel nadenken', gewoon chillen etc. Het is voor hun dan lastig in te zien dat dit niet zo makkelijk gaat.

Ik zou het echt niet aan iedereen vertellen, maar wel aan de mensen die dicht bij je staan. Ik heb zelf veel dingen moeten laten vallen, ik ging eerst nog wel eens uit in andere steden en haalde door tot de ochtend, dit kan nu echt niet meer omdat ik dit gewoon niet volhoud. Net als festivals, ik ben op lowlands geweest en werd knettergek van alle impulsen en drukte, er is geen plek om je terug te trekken en dan is het wel even flink balen als je leuke foto's ziet van mensen die wel op een festival zijn of een nacht doorhalen en er weinig last van hebben.
Het is telkens afwegen of je ergens wel of niet heen kan gaan omdat ik niet weet hoe ik me ga voelen, of ik het vol ga houden, wanneer de laatste treinen rijden etc. Daar kan ik soms wel dagen van te voren vrij obsessief mee bezig zijn.

Ik snap wel wat je bedoeld dat schrijven nog meer zorgt om over dingen na te denken. Maar vooral met het rampdenken helpt het wel een beetje om een soort schema te maken en dan de voor en tegens op te schrijven. Ik merk aan mezelf dat ik niet teveel wil nadenken en me in dingen ga verstoppen. Dat kunnen hele kleine dingen zijn zoals films, series, online kleding shoppen. Echt heel erg, maar ik wil niet heel de dag met dat klote gevoel bezig zijn.

Ik gebruik Sertraline sinds 4 weken. De klachten waren in het begin idd vrij heftig. Veel meer paniekaanvallen als normaal en daardoor werden de angsten alleen maar erger. Deze week naar de huisarts om dingen te bespreken. Heeft medicatie voor jou geholpen?

Dat vind ik ook het lastigste. Mensen kunnen van buiten niet zien hoe jij je van binnen voelt zeg maar. Ik zie er gewoon normaal uit en ik kan ook heel goed doen alsof er niks aan de hand is. Sommige mensen trappen er dan niet in

Op dit moment vermijd ik gewoon heel veel dingen dat is gewoon onwijs kut. Ik ben echt van het uiteten, feestjes en leuke dingen doen. Ik ben er van tevoren ook heel erg mee bezig en ga er dan teveel negatief over nadenken. Het is echt te herkenbaar. Krijgen jullie er nog hulp voor? Ik heb een maand mijn psych een beetje ontlopen, omdat ik last had van de bijwerkingen van mijn medicatie. Maar ik ga weer sessies volgen. Het is een jonge relaxte gast dus dat is wel fijn

Weer veel herkenbaars in deze post hierboven.

Ook ik probeer me groot te houden. Ik ben vorige week aan een nieuwe job begonnen zwaar onder mijn niveau. Ik vertelde wel dat ik hiervoor 4 maanden had thuis gezeten maar niet dat ik aan de anti deprisiva zit.

Sommige collega's prikken er zo doorheen en hen vertel ik dan dat ik niet zo lekker in m'n vel zit.

Donderdag werd ik gevraagd om alle bedrijsauto's voor de deur te zetten. Hoewel ik al 4 jaar m'n rijbewijs heb durf ik al jaren niet te rijden, dit leidde tot een soort conflict met m'n chef en een 'jammer' bij haar.

Zulke dingen zijn voor anderen onbegrijpelijk. Anyway goed naar m'n zijn op m'n werk en ik merk direct dat structuur direct invloed heeft op m'n humeur en manier van wakker worden etc. zelfs op zaterdag 'automatisch' vroeg uit de veren terwijl ik er vannacht om 2 uur in kroop

Heeft één van jullie ook angst om bijv. telefoon op te nemen, mails te openen of reacties op fora als deze te lezen? Zo ja, hoe train / verbeter je dat?

[ Bericht 9% gewijzigd door tammepiet op 27-10-2012 07:46:02 ]

Ik hoor het wel van de huisarts.

[ Bericht 46% gewijzigd door LangeJan op 27-10-2012 17:59:25 ]

quote:

Op dinsdag 23 oktober 2012 16:10 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Ik zou het echt niet aan iedereen vertellen, maar wel aan de mensen die dicht bij je staan. Ik heb zelf veel dingen moeten laten vallen, ik ging eerst nog wel eens uit in andere steden en haalde door tot de ochtend, dit kan nu echt niet meer omdat ik dit gewoon niet volhoud. Net als festivals, ik ben op lowlands geweest en werd knettergek van alle impulsen en drukte, er is geen plek om je terug te trekken en dan is het wel even flink balen als je leuke foto's ziet van mensen die wel op een festival zijn of een nacht doorhalen en er weinig last van hebben.
Het is telkens afwegen of je ergens wel of niet heen kan gaan omdat ik niet weet hoe ik me ga voelen, of ik het vol ga houden, wanneer de laatste treinen rijden etc. Daar kan ik soms wel dagen van te voren vrij obsessief mee bezig zijn.

Ik had dus precies hetzelfde toen ik op Lowlands was! Damn, ik werd echt gek daar, al die mensen en dan ook nog de hitte er bovenop. Het was ook eigenlijk de eerste Lowlands dat ik er veel last van had, voelde me echt een soort van gehandicapt. Heb toen een avond superveel gedronken om het te verdringen, maar toen kreeg ik het de dag daarna natuurlijk dubbel zo hard terug.

Ik merk dat ik er meer last van heb als een dagelijkse 'structuur' doorbroken wordt. Even een paar dagen naar het ouderlijk huis is meestal al genoeg om angsten en een onwerkelijk gevoel te triggeren.

Jullie zullen wel denken: "daar heb je die hoos weer", maar ik zal het blijven herhalen: probeer alsjeblieft om een paar maanden dagelijks te gaan mediteren en houd dat gewoon vol om te kijken of het helpt. Ik weet zeker dat velen van jullie er baat bij zouden hebben. Als je niet weet hoe, doe een Mindfulness cursus of lees er over.

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2012 21:01 schreef hoos het volgende:
Jullie zullen wel denken: "daar heb je die hoos weer", maar ik zal het blijven herhalen: probeer alsjeblieft om een paar maanden dagelijks te gaan mediteren en houd dat gewoon vol om te kijken of het helpt. Ik weet zeker dat velen van jullie er baat bij zouden hebben. Als je niet weet hoe, doe een Mindfulness cursus of lees er over.

Wat ik momenteel denk is dat jij nog steeds een schattige UI hebt.

quote:

Op zaterdag 27 oktober 2012 07:34 schreef tammepiet het volgende:
Heeft één van jullie ook angst om bijv. telefoon op te nemen, mails te openen of reacties op fora als deze te lezen? Zo ja, hoe train / verbeter je dat?

Ik heb er geen moeite mee, maar het heeft denk ik te maken met uitstelgedrag en dat ken ik wel. Wat wel kan helpen is met jezelf af te spreken om maar 2/3 keer uit te stellen voor je het gaat doen. Ik heb zelf dat ik telkens weer fok of facebook open als direct gedrag om iets te ontlopen wat ik moet doen. Het heeft wel een tijdje geholpen om het max 2 keer uit te stellen en dat toe te laten. Maar dit heeft wel wat zelfbeheersing en discipline nodig.

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2012 09:11 schreef Tywin het volgende:
Het was ook eigenlijk de eerste Lowlands dat ik er veel last van had, voelde me echt een soort van gehandicapt. Heb toen een avond superveel gedronken om het te verdringen, maar toen kreeg ik het de dag daarna natuurlijk dubbel zo hard terug.

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2012 09:11 schreef Tywin het volgende:

[..]

Heb toen een avond superveel gedronken om het te verdringen, maar toen kreeg ik het de dag daarna natuurlijk dubbel zo hard terug.

Ik merk dat ik er meer last van heb als een dagelijkse 'structuur' doorbroken wordt. Even een paar dagen naar het ouderlijk huis is meestal al genoeg om angsten en een onwerkelijk gevoel te triggeren.

Drank is een duivel, het is voor mij soms wel zo dat als ik niet lekker in mijn vel zit veel ga drinken (ik drink nooit alleen, maar bij feestjes of vrienden). Dan heb ik relatief vroeg op de avond em al zitten en als gevolg ga ik nog meer drinken en krijg ik dus een kater + spijt. Als ik in die val ben gelopen doe ik het een tijdje niet maar dan loop ik weer eens tegen de lamp. Is zeker een aandachtspuntje waard...

Structuur is voor mij essentieel. Ik ben dan ook superblij dat mijn vakantie, een week in Praag met vrienden goed is verlopen. Ik had bij het begin wel een soort angstaanval, maar door stug door te gaan en niet te veel te drinken is het goed gekomen. Ik zou ook graag ooit eens een europatrip maken. Ik heb in het hostel veel mensen gezien die alle grote steden langsreisden. Ik krijg dan kriebels maar ook angst, hoe zou ik dat volhouden? Waar moet ik allemaal wel rekening mee houden? Etc.

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2012 21:01 schreef hoos het volgende:
Jullie zullen wel denken: "daar heb je die hoos weer", maar ik zal het blijven herhalen: probeer alsjeblieft om een paar maanden dagelijks te gaan mediteren en houd dat gewoon vol om te kijken of het helpt. Ik weet zeker dat velen van jullie er baat bij zouden hebben. Als je niet weet hoe, doe een Mindfulness cursus of lees er over.

Ik mediteer regelmatig. Ik weet niet of dagelijks nodig is, het gaat er om dat je het juiste inzicht hebt.

Ik mag morgen ook weer terug naar de psych, Afbouwen medicatie, gaan niet zo als ik zou willen, Weer volop paniekaanvallen en afwezig, niet helemaal lekker dus

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2012 22:01 schreef cafpow het volgende:

[..]

Ik heb net een beetje bijgelezen, en bovenstaande is heel herkenbaar. Vooral het drinken, nu controleer ik me altijd als ik op stap ben met anderen omdat ik me dan veiliger voel dan als ik teveel drink. Maar ik heb de neiging om als ik overstuur of angstig of whatever ben juist als ik alleen ben meer te drinken omdat ik dan als het ware alleen ben met mijn eigen "spoken"..en ik zeg ok, ik drink er 1, die word 2 enz.
Nu heb ik het al een hele tijd onder controle..maar nu slaat het over richting voedsel.


Hier ga ik morgen waarschijnlijk de psych bellen, ondanks dat ik vrijdag nog ben geweest, maar de angst die ik heb krijg ik niet weg of geminderd. En het loopt nu dusdanig hoog op dat ik overstuur en geirriteerd en in rare buien terecht kom, omdat ik met de angst rondloop en heel veel niet durf. En iedereen zegt tegen mij dat ik gewoon de tijd moet nemen en het vrij normaal is omdat ik me echt confronteer met mijn angsten, maar ik heb het idee dat het niet echt lekker loopt

Vervelend en herkenbaar! Heb je ook lichamelijke klachten bij je angsten?

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2012 22:30 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Ik mag morgen ook weer terug naar de psych, Afbouwen medicatie, gaan niet zo als ik zou willen, Weer volop paniekaanvallen en afwezig, niet helemaal lekker dus

Ik had dat ook toen ik afbouwde met citalopram toentertijd. Weer terug naar oude dosis en misschien in kleinere stappen afbouwen?

Herkenbare verhalen hier. Ik sta ook al jaren stil. Door een te hoge werkdruk ging ik na mijn afstuderen met een burn-out mijn vakantie in. Een maat van me overleed plotseling wat een grote impact op me had.

Ik kreeg voor het eerst te maken met depersonalisatie (3 keer gehad) en later heel veel derealisatie. Ik durfde geen supermarkten meer in en sloot me steeds meer op. In 2009 ben ik bijna de deur niet uitgegaan en sindsdien werk ik hard aan herstel. In 2010 heb ik een overval meegemaakt en ben ik blijven werken. Ik voelde dat ik het niet meer aan kon, maar wilde niet opgeven.
Door mijn baas ben ik naar huis gestuurd en sinds half februari dit jaar zit ik thuis.

Ik heb periodes dat het goed gaat met me. Dat ik mijn angsten aan kan. Maar zoals deze week, een week waarin het me echt niet lukt. Waar in ik ook teleurgesteld in mezelf ben.

De vervelendste momenten ervaar ik bij de confrontatie "stil staan". Wanneer je vrienden en bekenden ziet groeien. Relaties ingaan, gaan samenwonen, trouwen, kinderen krijgen, de carriére ladder beklimmen, een huis kopen, lekker van het leven genieten en ik al blij ben als ik voor de week weer boodschappen heb gehaald (dat is voor mij altijd een hele uitdaging). Ik voel me dan een aansteller en vraag me vaak af of ik er ooit nog wel helemaal van af kom. Het is berg op en berg af. Niet vaak makkelijk.

Ik ben gisteren gebeld door m'n psycholoog dat ik nu een jaar onder behandeling sta bij hem.

Hij vertelde me dat ik nu een eigen risico van 250 euro moet gaan betalen? Hij stelde voor om de behandeling af te sluiten. Ik heb alsnog een nieuwe sessie gepland welke ik nog af kan bellen.

Ik zit nu erg in twijfel want ik heb sowieso het idee dat zijn behandeling niet aanslaat. Ook al meerdere malen aangegeven bij de huisarts welke ik over 2 weken weer zie.

Wat zouden jullie doen?