Het grote "rammelaars"-topic deel 35

Maar met alleen spullen ben je er toch niet, of begrijp ik je lijstje verkeerd? Sure, een wiegje en een kinderwagen kopen, dat is hier ook geen probleem. Maar op de langere termijn zit je misschien met een grotere woning, kinderopvang, minder werken...

Of maak ik er alweer veel te veel van? .

Reken maar op een euro of 700 per maand minder sowieso

Mijn woning is op het moment groot zat. 3 slaapkamers, waarvan 2 kleintjes van 7,5m2 en een grote voor ons. (verhuizen binnekort al, zijn nu aan het opbouwen)
Minder werken hoeft niet, ik werk nu alleen ochtenden (vent werkt wel full-time). Kinderopvang ook niet, schoonmoeder wil heeeeel graag oppassen. (en zodra ze naar school gaan is er helemaal niks aan de hand meer) Dus wat dat aangaat, maak ik me niet zo druk.
Ook hebben we net een nieuwe auto, dus daar maak ik me voorlopig niet zo druk om.
Klinkt allemaal alsof we superrijk zijn, maar dat is niet, we hebben lang al ons geld kunnen sparen. straks is dat niet meer natuurlijk, dus doen we het nu zo goed mogelijk.
Maar dat was dus deel van de tegenvaller. De gordijntjes vielen wat duurder uit dan begroot, maar we hebben voor dat soort dingen netjes een bedrag over gehouden.

Maar wel goed dat je meedenkt hoor, we hadden idd net zo goed in een klein huisje kunnen zitten.

Ja, wij zouden dus wel moeten verhuizen. Soms vraag ik me wel eens af of er het allemaal niet té perfect willen hebben. We verdienen allebei best prima, en nog vraag ik me af of dat genoeg is.

Maar goed, eerst moet mijn vriend ook nog maar willen. .

Als ik nu zwanger zou raken, dan zou het qua ruimte en financiën flink puzzelen worden (om het zacht uit te drukken).

Zodra mn vriend een baan heeft, zou het financiën-gedeelte iig geen probleem meer hoeven zijn. En als we samenwonen de ruimte ook niet.

Risu, klinkt als al een goede basis

Oei, al een tijdje niet gepost, en sinds de vorige keer nog veel meer kriebels. Komt omdat ons verdere leven steeds meer op orde komt met allebei een vrij stabiele baan en binnenkort een groter huis. Verstandelijk wil ik nog wel twee jaar wachten (en dat moet ook wel want mijn vriend is er nog niet zo erg aan toe), maar daar worden die kriebels niet echt minder van :p
Wat ik trouwens niet snap, als je op van die zwangerschapsfora leest zijn er mensen die een datum prikken ergens ver in de toekomst (specifieke maand in 2013 of 2014 ofzo) om met de pil te stoppen. vinden jullie dat logisch? Ik snap wel dat je een beetje weet in welk jaar je er voor wilt gaan, maar is het niet veel natuurlijker om dan op dat moment te bedenken dat je er nú aan toebent, en dan gewoon te stoppen met de pil? Ik ben best plannerig, maar dat mensen dat zo precies in de toekomst doen vind ik knap :p

Dat kan ik me best voorstellen juist. Het lijkt me ook een erg grote stap om zomaar te besluiten dat je 'nu' begint met proberen. Als je een datum prikt, dan kun je je er (vooral geestelijk) nog wat op voorbereiden. Dat maakt het wat minder eng, lijkt me.

En fijn om te horen dat het allemaal lekker gaat nu

Hoi,

Ik kom hier ook eens meerammelen! Ik ben Cwen, 27 en getrouwd, en ik wilde nooit kinderen... Tot ik vorig jaar een spiraaltje liet zetten. Ik kreeg een echofoto van het spiraal mee om te tonen dat hij goed zat en ik besefte me ineens dat daar ook een kindje had kunnen zitten! Was redelijk over mijn toeren, manlief was ook wel geschokt want die had daar nog nooit over nagedacht, maar nu, na 6 maanden, ben ik er wel aan gewend. Ook manlief heeft inmiddels een goed gevoel erbij, maar hij wil wel graag zelf het moment van starten bepalen. ik vind het prima, dus ik wacht nog even tot hij echt het idee heeft dat het een goed moment is.

Ik vermoed dat dat moment december wordt - ik ben net van baan gewisseld, man heeft al een vast contract, en ik krijg februari te horen wat het wordt. Al dat wachten...

Het lastige aan onze situatie is dat ik een (zeer) milde vorm van Asperger heb en waarschijnlijk hoogbegaafd ben, waardoor ik dingen nogal anders opvat dan anderen. Ik ben dus behoorlijk benieuwd hoe ik de spanning van het wachten en hopelijk uiteindelijk een zwangerschap ga beleven... Zijn er hier toevallig meer mensen die moeders/mensen kennen met Asperger of ASS?

Mijn zusje heeft PDD-NOS, dat is er wel een beetje aan gerelateerd. Ze heeft net haar eerste vriendje, superblij. Zwangerschap zit er bij haar hoop ik nog even niet in. Ze is 24, en woont nog thuis. Maar hoop wel dat het er voor haar ook gewoon inzit uiteindelijk. Ik wil ook wel een neefje of nichtje (ok heb nog een broertje ook maar goed.)

Zelf ben ik ook aan het rammelen, wie weet niet lang meer. Nog 2 volle en 1 net aangebroken strip afmaken en dan mag ik ontpillen. (74 dagen)

Mijn vriend is er overigens ook steeds meer mee bezig. Zo zei ik gisteren dat ik vond dat ik dik werd en dat ik maar even wat minder chips moest gaan eten (nog geen overgewicht, maar er mag wel 8 kilo af) en toen zei hij: 'welnee, je hebt gewoon stiekem een baby in die buik.' Aan de ene kant zou dat leuk zijn, aan de andere kant wacht ik liever die 74 daagjes nog even. (voornamelijk omdat ik net een zware antibioticakuur achter de rug heb)

Dat je ook precies weet dat het nog 74 dagen zijn. . Dat is nog maar heel eventjes!

Ik heb ook PDD-NOS met 50 % kans dat ik dat ook door ga geven aan mijn kind(eren), ben ook best wel bang voor de toekomst wat ik een post terug al zei van kan ik dat straks allemaal wel en wat nou als hij/zij het ook heeft en ik wil ze het eigenlijk niet aandoen. Ik heb het zelf behoorlijk moeilijk gehad en heb het eindelijk na jaren vechten sinds een halfjaar alles op de rit, ik heb werk nu ga mischien nog weer een opleiding doen. Dingen gaan bij mij niet vanzelfsprekend en dat is lastig. We zullen zien de tijd zal het leren.

quote:

Op donderdag 5 juli 2012 22:53 schreef StampertjeX het volgende:
Ik heb ook PDD-NOS met 50 % kans dat ik dat ook door ga geven aan mijn kind(eren), ben ook best wel bang voor de toekomst wat ik een post terug al zei van kan ik dat straks allemaal wel en wat nou als hij/zij het ook heeft en ik wil ze het eigenlijk niet aandoen. Ik heb het zelf behoorlijk moeilijk gehad en heb het eindelijk na jaren vechten sinds een halfjaar alles op de rit, ik heb werk nu ga mischien nog weer een opleiding doen. Dingen gaan bij mij niet vanzelfsprekend en dat is lastig. We zullen zien de tijd zal het leren.

Dat is (nog) niet bewezen trouwens, dat autisme genetisch is maar de kans is idd wel aanwezig..
Maar het lijkt me heel erg lastig, omdat je weet waar je kind eventueel tegenaan zou kunnen lopen (onbegrip, vooroordelen?). Maar als je kind ook een vorm van autisme heeft, dan kun je hem/haar daar misschien wel goed mee helpen

Lastige keuze lijkt me dat idd, wanneer er een kans bestaat dat je iets doorgeeft aan je kind wat je niet wil! Hierdoor heb ik aan een kant vd familie geen neefjes/nichtjes. (maar 1 oom en tante die het risico niet wilde nemen dat evt. Kinderen dezelfde ziekte zouden krijgen als zijn vader.
Tegenwoordig bestaan er wel technieken, waarbij embryo's met en zonder de ziekte geselecteerd kunnen worden. Dat geldt natuurlijk niet voor alle ziektes en lijkt me een heftig traject. Zal ook van de zwaarte vd mogelijke ziekte afhangen of je erin stapt.

Zijn jullie inmiddels al verhuisd risu? Lijkt me heerlijk, ik moet nog even geduld hebben!

We kunnen er nog niet slapen. De vloer wordt morgen afgemaakt (tegels) en dan volgende week maandag (de 16e ofzo) pas boven de vloer. kon niet eerder. Dan de dag erna de meubels in de slaapkamer en de dagen erna de rest. Maar dus de 17e al erin vind ik. Kan ik ook meteen beginnen met inruimen als ik opsta :p

Ik denk trouwens wel dat ik alleen maar harder ga rammelen als we daar eenmaal zitten. Die kamertjes liggen er dan zo leeg bij weet je wel. Daar moet dan even iets in. :p

Of autisme genetisch is of niet, geen idee, maar feit blijft dat mijn zusje het niet van een vreemde heeft, gezien mijn vader (en wat mindere mate mijn oma).

@Risu: gelukkig schiet het al op, jullie nieuwe huis klinkt mooi!

@Stampertje: ik kan me voorstellen dat je ook twijfelt... Dit is ook niet iets dat ik zou willen doorgeven. Tegelijkertijd is het 100% zeker en kan ik goed functioneren, ik heb een goede baan, een opleiding, vrienden... Ik heb het 'onder controle', zeg maar. Toch blijf ik onzeker en zijn mijn fieps een belasting voor al wat ik net noemde, helaas. Maar ik geloof dat ik een kindje zou kunnen begrijpen en dat mijn hem/haar kan leren wat ik niet kan.

Toch blijft het lastig... Er zijn al zoveel kinderen met problemen!

Ik funtioneer ook goed verder hoor, ik werk bij de thuiszorg als huishoudelijk medewerker heb een relatie goede sociale contacten. Ik wil mischien in de toekomst verzorgende gaan doen en dan richting de kraam.

Meld

StampertjeX, dat is fijn het scheelt al veel hoe je omgeving eruit ziet, en jij je niet laat beperken door een diagnose

Hai Kursor

Ik droomde dat vrienden een kindje zouden krijgen, jaloers dat ik was! vooral omdat zij ongeveer in dezelfde situatie zitten als wij (behalve dat hij wel een fatsoenlijke baan heeft en mn vriend niet )

Ik vond gisteren een foto van mijn lief die z'n babynichtje een flesje geeft.
Dat. Helpt. Niet.

Zullen we..

Ik; Nee sorry, ik ben aan de pil

Rammel...

quote:

Op maandag 9 juli 2012 12:02 schreef PureEvil het volgende:
Zullen we..

Ik; Nee sorry, ik ben aan de pil

Rammel...

Wat is dat met die mannen? Hier hetzelfde! "Wanneer jij wilt schat."

Zit er iets in het weer?

@Kursor: welkom en je mag hier gefrustreerd zijn hoor .

Ik had gisteren een baby van een paar uur oud in mijn armen! Volgens mij heeft heel zuid holland mij gehoord

Doe mij zo'n kerel! De mijne kwam er laatst mee dat 'ie eigenlijk wel eerst wil trouwen nog.

Kom maar door met dat aanzoek, dan.

quote:

Op dinsdag 10 juli 2012 12:43 schreef DevilsAndDust het volgende:
Doe mij zo'n kerel! De mijne kwam er laatst mee dat 'ie eigenlijk wel eerst wil trouwen nog.

Kom maar door met dat aanzoek, dan.

Je mag m wel ff lenen
Hij maakt wel prachtige kinders

Gaan we aan de partnerruil ja? De mijne wil ook heel graag, maar de situatie is er voor ons niet naar.. dus, wie wil?