Omgaan met het overlijden van een dierbare #4

Blind voor het lijden van anderen.

Laten we het hierbij gewoon houden. Want we zijn beiden iemand kwijt (jij je partner, ik mijn vader). En het begint een beetje out of control te geraken én dat is iets wat jij ook niet wil denk ik.

[ Bericht 15% gewijzigd door makila_avatar op 21-07-2012 23:28:19 ]

quote:

Op vrijdag 20 juli 2012 23:13 schreef Laysa het volgende:

In de loop der jaren heeft dit grote verdriet een plek gekregen. Maar op de meest onverwachte momenten valt het me toch rauw op mijn dak.

Dat heb ik nou ook, op de stomste momenten 'pakt' het me ineens terwijl ik tegenwoordig op d'r verjaardag en sterfdag niet veel emoties meer heb.
Voor mij is het nu ruim 4 jaar geleden dat ze (partner) overleed en het hele rouwen, verwerken en een plek geven lijkt hier eerder op een langzaam slopend virus dat nu pas echt serieuze schade aanbrengt, de hele gebeurtenis, de manier waarop en de leeftijd waarbij het gebeurde was al bizar, het besef was er vrij vlot wel maar ik merk gewoon dat ik sinds dat moment gewoon nooit meer mezelf ben geweest en hooguit een fractie van wat ik ooit was.

In vele opzichten trouwens, emotioneel ben ik enerzijds echt een softie geworden die inmiddels al kan janken bij een verdomde tekenfilm of een kus-scene, anderzijds ben ik echt kil en hard geworden naar de mensen om me heen en stoot ik ze af alsof ze niets betekenen.
Over m'n algehele humeur, vrolijkheid, onbezorgdheid, positiviteit en levenslust maar niet te beginnen, ik heb echt moeite om iets te doen op een dag, om me ergens toe te zetten of echt oprecht te kunnen genieten.

Ik zou graag écht verder gaan en weer genieten, maar het wil gewoon niet.

quote:

Op zondag 22 juli 2012 03:00 schreef Lastpost het volgende:
[..]
Ik zou graag écht verder gaan en weer genieten, maar het wil gewoon niet.

Dat gevoel heb ik nu ook. Of dit blijvende is, is moeilijk te zeggen. Men zegt wel: Ooit zal je er overheen geraken. Maar dat is praat na de zaak. Misschien dat de wonde wél heelt maar het litteken is voor eeuwig en altijd hé?

Als er iemand uit de familie sterft waarmee je een iets mindere band hebt, dan is dat nog steeds erg, maar de basis/kern van je leven is er nog altijd. Maar eens er iemand verdwijnt van je dierbaarsten, zoals een kind, een partner, een moeder of een vader .. dan zal het leven daarna, nooit méér zijn zoals het ervoren was.

Ja je kan opnieuw beginnen, maar toch mis je iets. Misschien dat ik binnen enkele jaren er anders zal over denken, maar als ik jou reply lees, dan vrees ik dus van niet. Ik zeg niet dat je niet meer kan genieten van het leven. Natuurlijk wél! Maar het is nooit meer hetzelfde leven.

[ Bericht 5% gewijzigd door makila_avatar op 22-07-2012 09:36:25 ]

quote:

Op zondag 22 juli 2012 03:00 schreef Lastpost het volgende:

emotioneel ben ik enerzijds echt een softie geworden die inmiddels al kan janken bij een verdomde tekenfilm of een kus-scene,

Voor mij is het verlies nog maar heel kort geleden, maar ik verbaas me erover dat ik ineens zoveel meer hoor en zie dat voorheen aan me voorbij ging als irrelevant. Een songtekst, een liefdesscene, zelfs scenes uit animatiefilms, ineens komen die rechtstreeks binnen en voel ik me aangesproken.

Ik hoop er natuurlijk altijd op, dat er een hemel is en dat ik mijn vader terug zal zien. Maar als er een hemel bestaat, gaat hij dan wel tijd hebben voor mij? Want zijn ouders zullen dan ook wéér leven en daar wil hij misschien ook zijn tijd in steken. Maar ja, die hun ouders leven dan ook wéér plots.

Uiteindelijk zal iedereen zijn ouders, partners en kinderen willen zien, zodanig dat als puntje bij paaltje komt, er nooit iemand thuis zal zijn. Bovendien ga je misschien mensen zien die je ouders of partner gekend heeft, maar waarmee jij niks mee te maken hebt. Die wil je dan ook zelf liever niet zien. Enzovoorts .. als je die allemaal moet gaan zien, dan wordt de hemel gewoon de hel!

En ik kan nog verder gaan. Wat ivm de 6 katten en 10 honden die je gehad hebt in je leven. Want het zou hypocriet zijn te zeggen dat voor hen géén hemel bestaat. Ga je die dan allemaal opnieuw tegelijkertijd ontmoeten? Gaat nogal druk worden hé? En wat ivm die mier die je met je grote voeten vertrappeld hebt? Die gaat daar dan ook opnieuw zijn en ditmaal krijg je hem niet meer dood?

Heeft iemand hier al over nagedacht hoe de hemel er eventueel zou kunnen uitzien? Mijn gedachtengang is misschien idioot, maar hoe zien jullie dan de hemel? (als jullie hierin geloven)

[ Bericht 7% gewijzigd door makila_avatar op 22-07-2012 20:18:33 ]

Ik weet ni of ik dit nog mag posten hierzo, haal ma weg als het niet mag

Kben een meid van 26 jaar met een fysieke handicap. Ben op mn 18de gestopt met school, sindsdien 7 jaar samen met mn moeder (vader heb ik nimeer) tussen 4 muren gezeten. Familie heb ik niks aan. Nu is mn moeder vorig jaar gestorven aan de gevolgen van een hartstilstand. Sindsdien ben ik noodgedwongen moeten verhuizen naar een tehuis voor fysiek gehandicapten en heb ik alles achtergelaten....mn huis, mn spullen, mn hondje en uiteraard ben ik dus ook mn moeder kwijt. Ben hier best gelukkig. Heb een heel lief vriendje waar ik sinds 2 weken mee samenwoon maar een thuis?.....Nee dat heb ik niet meer. En da knaagt enorm, zeker op een dag als vandaag......kan er goed mee omgaan in het algemeen maar dan heb je weer is een conflict met het personeel hier en dan.......nee thuis zal ik dit nooit kunnen noemen en misschien vind ik die ook nooit meer..... en mn moeder komt ook nooit meer terug.........en ik weet even niet goed hoe daarmee om te gaan..........;(

quote:

Op zondag 22 juli 2012 12:57 schreef Disana het volgende:

[..]

Voor mij is het verlies nog maar heel kort geleden, maar ik verbaas me erover dat ik ineens zoveel meer hoor en zie dat voorheen aan me voorbij ging als irrelevant. Een songtekst, een liefdesscene, zelfs scenes uit animatiefilms, ineens komen die rechtstreeks binnen en voel ik me aangesproken.

Dat ken ik wel ja, het gevoel dat dergelijke emoties in het algemeen veel dichter onder de oppervlakte zijn komen liggen.

quote:

Op woensdag 15 augustus 2012 15:48 schreef spiritoffreedom het volgende:
Ik weet ni of ik dit nog mag posten hierzo, haal ma weg als het niet mag

Kben een meid van 26 jaar met een fysieke handicap. Ben op mn 18de gestopt met school, sindsdien 7 jaar samen met mn moeder (vader heb ik nimeer) tussen 4 muren gezeten. Familie heb ik niks aan. Nu is mn moeder vorig jaar gestorven aan de gevolgen van een hartstilstand. Sindsdien ben ik noodgedwongen moeten verhuizen naar een tehuis voor fysiek gehandicapten en heb ik alles achtergelaten....mn huis, mn spullen, mn hondje en uiteraard ben ik dus ook mn moeder kwijt. Ben hier best gelukkig. Heb een heel lief vriendje waar ik sinds 2 weken mee samenwoon maar een thuis?.....Nee dat heb ik niet meer. En da knaagt enorm, zeker op een dag als vandaag......kan er goed mee omgaan in het algemeen maar dan heb je weer is een conflict met het personeel hier en dan.......nee thuis zal ik dit nooit kunnen noemen en misschien vind ik die ook nooit meer..... en mn moeder komt ook nooit meer terug.........en ik weet even niet goed hoe daarmee om te gaan..........;(

Het lijkt er op dat jij "thuis" koppelt aan je moeder, heel bot wat ik nu ga zeggen... Maar je moeder is er niet meer en komt ook niet meer terug. Een "thuis" moet je nu dus zelf gaan creeren.

Je moeder terug halen kan je niet, je zelf een "thuis" geven en creeren kan je wel zelf. Je moet alleen uitzoeken op welke manier je dat moet doen.

Dingen die je niet kan verranderen moet je een plekje gaan geven, dingen die je wel kunt verranderen moet je actie op ondernemen

Heel veel succes en sterkte!

quote:

Op woensdag 15 augustus 2012 15:53 schreef Weltschmerz het volgende:

[..]

Dat ken ik wel ja, het gevoel dat dergelijke emoties in het algemeen veel dichter onder de oppervlakte zijn komen liggen.

ik ook

quote:

Op woensdag 15 augustus 2012 16:01 schreef ook_gek het volgende:

[..]

Het lijkt er op dat jij "thuis" koppelt aan je moeder, heel bot wat ik nu ga zeggen... Maar je moeder is er niet meer en komt ook niet meer terug. Een "thuis" moet je nu dus zelf gaan creeren.

Je moeder terug halen kan je niet, je zelf een "thuis" geven en creeren kan je wel zelf. Je moet alleen uitzoeken op welke manier je dat moet doen.

Dingen die je niet kan verranderen moet je een plekje gaan geven, dingen die je wel kunt verranderen moet je actie op ondernemen

Heel veel succes en sterkte!

Zegt iedereen mij. ik weet alleen niet hoe.

quote:

Op woensdag 15 augustus 2012 16:06 schreef spiritoffreedom het volgende:

[..]

Zegt iedereen mij. ik weet alleen niet hoe.

Tja jij bent de enige die weet hoe je dat kan doen

Heb je een eigen huisje of heb je een kamer? En weet niet precies wat je handicap is?

Maar wat moet een huis / kamer hebben waar bij jij ke thuis voelt? Probeer het zo in te richten dat jij je er fijn voelt. En hang een mooie foto van je moeder op? Bv?

ben ik mee bezig, maar spullen maken geen thuis

quote:

Op woensdag 15 augustus 2012 16:12 schreef spiritoffreedom het volgende:
ben ik mee bezig, maar spullen maken geen thuis

Wat dan wel? Daar moet je naar zoeken.

quote:

Op woensdag 15 augustus 2012 15:53 schreef Weltschmerz het volgende:

Dat ken ik wel ja, het gevoel dat dergelijke emoties in het algemeen veel dichter onder de oppervlakte zijn komen liggen.

Ik zap of schakel geregeld snel weg, omdat ik niet door externe triggers geëmotioneerd wil worden. Maar regelmatig gaat het anders. Soms wil ik iets zien of horen omdat ik het mooi denk te gaan vinden; zoals de opening van de Olympische Spelen. Dan grijp ik in een leegte, omdat ik de emoties erover wil delen - maar de ander is er niet meer om ze mee te delen. Herken jij dat ook?

Waar moet je terecht als je er moeite mee hebt? Mijn moeder is 4 jaar geleden, toen ik 15 was, overleden. Heb het er nog moeilijk mee, wil graag er over praten o.i.d.

quote:

Op woensdag 15 augustus 2012 16:12 schreef spiritoffreedom het volgende:
ben ik mee bezig, maar spullen maken geen thuis

Iemand zei tegen mij, nog voordat mijn man stierf: je kunt hem niet meer zien en spreken, maar je kunt nog wel van hem houden. Misschien maken spullen geen thuis, maar het besef dat je moeder nog in je gevoelens zit en het beste had gewenst, kan dat mogelijk wel.

quote:

Op woensdag 15 augustus 2012 17:14 schreef emmyemmy het volgende:
Waar moet je terecht als je er moeite mee hebt? Mijn moeder is 4 jaar geleden, toen ik 15 was, overleden. Heb het er nog moeilijk mee, wil graag er over praten o.i.d.

Je kunt eens bij het LSR kijken: http://www.landelijksteunpuntrouw.nl/rouwgroepen.html

quote:

Op woensdag 15 augustus 2012 17:14 schreef emmyemmy het volgende:
Waar moet je terecht als je er moeite mee hebt? Mijn moeder is 4 jaar geleden, toen ik 15 was, overleden. Heb het er nog moeilijk mee, wil graag er over praten o.i.d.

Vrienden? Famillie, of hier lekker anoniem?

Okee, bedankt. En nee, echt iets van hulp ofzo, vrienden en familie werkt blijkbaar niet echt.

quote:

Op woensdag 15 augustus 2012 17:22 schreef emmyemmy het volgende:
Okee, bedankt. En nee, echt iets van hulp ofzo, vrienden en familie werkt blijkbaar niet echt.

Op welke manier beinvloed het je leven dan als ik mag vragen?

Blijvend schuldgevoel, spijt, dat soort dingen.

quote:

Op woensdag 15 augustus 2012 17:29 schreef emmyemmy het volgende:
Blijvend schuldgevoel, spijt, dat soort dingen.

Heftige relatie gehad met je moeder schat ik in?

Enige wat ik kan zeggen dat je nu er niks meer aan kan verranderen, er is vast een reden waarom je spijt hebt.

Enige wat je nu kan doen ik zorgen dat je eventuele fouten van vroeger in de toekomst niet meer moet maken.

Maar goed, erg lastig om wat te zeggen met deze weinige informatie.

Een goed begin kan denk ik je huisarts zijn. Vraag hem om advies, die kan je hier vast mee helpen

quote:

Op woensdag 15 augustus 2012 17:12 schreef Disana het volgende:

[..]

Ik zap of schakel geregeld snel weg, omdat ik niet door externe triggers geëmotioneerd wil worden. Maar regelmatig gaat het anders. Soms wil ik iets zien of horen omdat ik het mooi denk te gaan vinden; zoals de opening van de Olympische Spelen. Dan grijp ik in een leegte, omdat ik de emoties erover wil delen - maar de ander is er niet meer om ze mee te delen. Herken jij dat ook?

Nee, maar ik heb dan ook geen vriendin of vrouw verloren. Dus dat delen van bepaalde dingen is dan veel minder en specifieker.

Het is vooral de algeheel veel kortere afstand tot emoties, dat die veel sneller en makkelijker komen, ook in het algemeen. Dat je ineens een brok in je keel krijgt van een film of zo, terwijl dat daarvoor eigenlijk niet voorkwam. De een is nou eenmaal wat emotioneler dan de ander en ik behoorde echt wel tot de nuchteren en misschien nog steeds wel, maar ik sindsdien wel echt een flink eind opgeschoven.

quote:

Op woensdag 15 augustus 2012 17:15 schreef Disana het volgende:

[..]

Iemand zei tegen mij, nog voordat mijn man stierf: je kunt hem niet meer zien en spreken, maar je kunt nog wel van hem houden. Misschien maken spullen geen thuis, maar het besef dat je moeder nog in je gevoelens zit en het beste had gewenst, kan dat mogelijk wel.

Dank voor het delen van deze mooie woorden Disana