R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Borderliners kunnen extreem reageren. Bij iedereen met borderline manifesteert zich dat anders en de één reageert heftiger dan de ander. Maar vergeleken met 'normale' mensen zijn hun reacties 'abnormaal'.
Die extreme reacties worden ook gezien als typerend voor borderline. Verlatingsangst is een symptoom van de stoornis. Of woede-aanvallen. In therapie wordt daar de focus op gelegd en moet de borderline leren minder extreem te reageren.
Ik praat het niet goed. Het is inderdaad zo dat een reactie een reactie uitlokt. Dus als je mensen claimt of met frustraties met woede-aanvallen afreageert op mensen, dan is het niet gek dat je sociale problemen krijgt. Mensen gaan dan niet graag met je om.
Maar ik vraag me af of het altijd terecht dat hierop vaak de focus ligt. En daar bedoel ik het volgende mee:
Verlatingsangst bijvoorbeeld ontstaat niet zomaar. Als je je in de loop der jaren heel vaak verlaten hebt gevoeld, ontwikkel je daar een angst voor. Normaal gesproken zou je helemaal niet flippen als iemand 5 minuten later dan afgesproken komt opdagen. Maar als je vaak hebt meegemaakt dat iemand helemaal niet kwam opdagen, dan is het wel te begrijpen dat je nu zo reageert.
Veel borderliners beseffen wel dat ze niet altijd normaal reageren. Daardoor hebben ze het beeld van zichzelf dat ze gestoord zijn en dat iedereen die geen borderline heeft altijd perfect reageren. En ook dát wordt weer gezien als iets wat typisch borderline is: zwartwit-denken.
Maar in hoeverre is het eigenlijk abnormaal? Zijn het niet gewoon menselijke reacties die optreden als je het gevoel hebt geen grip op jezelf of op je leven te hebben?
Dat er bij het genezingsproces aandacht aan moet worden besteed, daar ben ik het wel mee eens. Maar ik denk dat het idee van "jij hebt borderline, dus dit, dat, zus en zo doe je niet goed en daarom heb je een ernstige stoornis" heel averechts werkt. En met name dat woord 'stoornis' impliceert dat er iets mis is in je hersenen en dat je er voor altijd aan vastzit, no matter wat je probeert en onderneemt.
Die extreme reacties worden ook gezien als typerend voor borderline. Verlatingsangst is een symptoom van de stoornis. Of woede-aanvallen. In therapie wordt daar de focus op gelegd en moet de borderline leren minder extreem te reageren.
Ik praat het niet goed. Het is inderdaad zo dat een reactie een reactie uitlokt. Dus als je mensen claimt of met frustraties met woede-aanvallen afreageert op mensen, dan is het niet gek dat je sociale problemen krijgt. Mensen gaan dan niet graag met je om.
Maar ik vraag me af of het altijd terecht dat hierop vaak de focus ligt. En daar bedoel ik het volgende mee:
Verlatingsangst bijvoorbeeld ontstaat niet zomaar. Als je je in de loop der jaren heel vaak verlaten hebt gevoeld, ontwikkel je daar een angst voor. Normaal gesproken zou je helemaal niet flippen als iemand 5 minuten later dan afgesproken komt opdagen. Maar als je vaak hebt meegemaakt dat iemand helemaal niet kwam opdagen, dan is het wel te begrijpen dat je nu zo reageert.
Veel borderliners beseffen wel dat ze niet altijd normaal reageren. Daardoor hebben ze het beeld van zichzelf dat ze gestoord zijn en dat iedereen die geen borderline heeft altijd perfect reageren. En ook dát wordt weer gezien als iets wat typisch borderline is: zwartwit-denken.
Maar in hoeverre is het eigenlijk abnormaal? Zijn het niet gewoon menselijke reacties die optreden als je het gevoel hebt geen grip op jezelf of op je leven te hebben?
Dat er bij het genezingsproces aandacht aan moet worden besteed, daar ben ik het wel mee eens. Maar ik denk dat het idee van "jij hebt borderline, dus dit, dat, zus en zo doe je niet goed en daarom heb je een ernstige stoornis" heel averechts werkt. En met name dat woord 'stoornis' impliceert dat er iets mis is in je hersenen en dat je er voor altijd aan vastzit, no matter wat je probeert en onderneemt.
-weg-
[ Bericht 98% gewijzigd door Daniel1976 op 09-01-2012 00:12:42 ]
[ Bericht 98% gewijzigd door Daniel1976 op 09-01-2012 00:12:42 ]
De oude oude layout was veel beter!!
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
Ontopic: Borderline word een beetje overrated hoe meer je mensen met borderline als normaal behandeld hoe meer succes is mijn ervaring.
Ik denk niet dat er in therapie op die manier gepraat wordt over borderline. Je hebt een stoornis omdat je persoonlijkheid/gedrag in de weg staat om normaal te kunnen functioneren in relaties/werk/studie/sociale situaties. Je gedrag zorgt dus voor een verstoring van een gelukkig leven.quote:Op maandag 9 januari 2012 00:00 schreef Pulzzar het volgende:
Dat er bij het genezingsproces aandacht aan moet worden besteed, daar ben ik het wel mee eens. Maar ik denk dat het idee van "jij hebt borderline, dus dit, dat, zus en zo doe je niet goed en daarom heb je een ernstige stoornis" heel averechts werkt. En met name dat woord 'stoornis' impliceert dat er iets mis is in je hersenen en dat je er voor altijd aan vastzit, no matter wat je probeert en onderneemt.
Je hoeft er niet voor altijd aan vast te zitten, maar je zult er ook nooit helemaal van vrij komen. Je hebt een bepaalde gevoeligheid en die verander je niet. Hoe je er op reageert en mee omgaat kun je wel veranderen, waardoor de kwaliteit van je leven zeker kan verbeteren.
Heerlijk dat domme volk die gelijk gaat blaten over krassen. Een borderliner hoeft niet te krassen om toch een label borderline te krijgen hoor.
Maar het is zo leuk om er grapjes over te maken hè?
Maar het is zo leuk om er grapjes over te maken hè?
Het is niet dat je niet normaal bent , maar meer dat je leert over een langere periode nadenken, en de gevolgen op lang termijn die je vaak niet ziet vanuit het borderline-denken.
Mijn leven is wel een stuk hanteerbaarder geworden na de therapie, ik heb juist meer na leren denken over de situatie en niet meteen op kort termijn te denken en veel meer stuk te maken dan nodig is.
Ik zie eerder in he nu reageer ik vanuit borderline en wat kan ik doen om juist niet zo te doen op dat moment. Je leert meer het destructief denken aan te pakken
Mijn leven is wel een stuk hanteerbaarder geworden na de therapie, ik heb juist meer na leren denken over de situatie en niet meteen op kort termijn te denken en veel meer stuk te maken dan nodig is.
Ik zie eerder in he nu reageer ik vanuit borderline en wat kan ik doen om juist niet zo te doen op dat moment. Je leert meer het destructief denken aan te pakken
Zo wordt er niet door de therapeuten over gepraat. Dat doet de omgeving al. Maar ik vind therapie teveel gefocust op het gedrag, waarmee wordt geimpliceerd dat je je als borderliner niet normaal gedraagt. Dat is ook wel zo. Maar als je als therapeut je alleen maar daarop richt, komt er weinig verbetering denk ik. Waarom? De borderliner heeft nog steeds een laag gevoel voor eigenwaarde en dat is de basis waarom hij/zij zo extreem kan reageren.quote:Op maandag 9 januari 2012 00:06 schreef Cactus1 het volgende:
[..]
Ik denk niet dat er in therapie op die manier gepraat wordt over borderline. Je hebt een stoornis omdat je persoonlijkheid/gedrag in de weg staat om normaal te kunnen functioneren in relaties/werk/studie/sociale situaties. Je gedrag zorgt dus voor een verstoring van een gelukkig leven.
Je hoeft er niet voor altijd aan vast te zitten, maar je zult er ook nooit helemaal van vrij komen. Je hebt een bepaalde gevoeligheid en die verander je niet. Hoe je er op reageert en mee omgaat kun je wel veranderen, waardoor de kwaliteit van je leven zeker kan verbeteren.
Ik denk niet dat er veel mis is met de emoties van borderliners, maar dat ze in de loop der jaren in de war zijn geraakt wat betreft die emoties.
Zodra iets een psychische aandoening wordt die duidelijk buiten bepaalde grenzen gaat, is het niet meer 'normaal'...quote:
Maar in hoeverre is het eigenlijk abnormaal? Zijn het niet gewoon menselijke reacties die optreden als je het gevoel hebt geen grip op jezelf of op je leven te hebben?
absoluut iedere, zelfs zware psychische aandoeningen zijn vaak gebaseerd op natuurlijke menselijke reacties op bepaalde stressvolle, traumatiserende ervaringen of omstandigheden...
kenmerkend eraan is echter dat een normale 'grens' die iedere persoon meestal heeft om bepaalde gedachtes, emoties te 'controleren' verloren gegaan is en deze emoties, gedachtes een bijna onbeperkt eigen leven kunnen gaan leiden en deze persoon in zijn dagelijks functioneren enorm hinderen.
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
dat doen ze dan ook niet (alleen zich richten op het gedrag)quote:
[..]
Zo wordt er niet door de therapeuten over gepraat. Dat doet de omgeving al. Maar ik vind therapie teveel gefocust op het gedrag, waarmee wordt geimpliceerd dat je je als borderliner niet normaal gedraagt. Dat is ook wel zo. Maar als je als therapeut je alleen maar daarop richt, komt er weinig verbetering denk ik. Waarom? De borderliner heeft nog steeds een laag gevoel voor eigenwaarde en dat is de basis waarom hij/zij zo extreem kan reageren.
Ik denk niet dat er veel mis is met de emoties van borderliners, maar dat ze in de loop der jaren in de war zijn geraakt wat betreft die emoties.
ze richten zich op een totaal plaatje: dus op het veranderen van gedrag, waar komt het gedrag vandaan, zelfvertrouwen, sociale vaardigheden, trauma's uit het verleden, noem maar op
ik denk dat er wel iets 'mis' is met de emoties van borderliners en daarmee bedoel ik dat ze het veel sterker voelen/ervaren
laten we zeggen er is een schaal van 0 tot 10 en na een bepaalde gebeurtenis voelt een normaal mens een emotie van 7 zeg maar en een bps-er dan een van 9
is dat meteen 'mis'? dat weet ik niet maar handig is anders omdat die 9 wel invloed heeft op je gedrag en we in een maatschappij leven en deel nemen waar andere die 9 niet snappen omdat zij een 7 voelen
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
Blijkbaar gedraag je je ook niet normaal, anders zou de omgeving niet zo op je reageren of je steeds verlaten worden. Waar vind jij dat de therapie zich op zou moeten richten dan? Je stimuleren om vooral zo te blijven reageren en maar genoegen nemen met wat voor een invloed dat heeft op de omgeving?quote:
Zo wordt er niet door de therapeuten over gepraat. Dat doet de omgeving al. Maar ik vind therapie teveel gefocust op het gedrag, waarmee wordt geimpliceerd dat je je als borderliner niet normaal gedraagt. Dat is ook wel zo. Maar als je als therapeut je alleen maar daarop richt, komt er weinig verbetering denk ik. Waarom? De borderliner heeft nog steeds een laag gevoel voor eigenwaarde en dat is de basis waarom hij/zij zo extreem kan reageren.
Ik denk niet dat er veel mis is met de emoties van borderliners, maar dat ze in de loop der jaren in de war zijn geraakt wat betreft die emoties.
Vaak zijn de emoties van borderliners niet in realiteit met de situatie. Ze zijn veel te heftig, gevoed vanuit irrationele angst.
Het is een soort hyperreactie op normale impulsen
(paar reacties zijn foetsie dus)
(paar reacties zijn foetsie dus)
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Hoi Re, beste wensen nogquote:(paar reacties zijn foetsie dus)
De oude oude layout was veel beter!!
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
Ik weet weinig van borderline af, maar volgens mij maak je wel een goed punt door aan te geven dat werken aan je zelfbeeld in de therapie ook belangrijk is.quote:
[..]
Zo wordt er niet door de therapeuten over gepraat. Dat doet de omgeving al. Maar ik vind therapie teveel gefocust op het gedrag, waarmee wordt geimpliceerd dat je je als borderliner niet normaal gedraagt. Dat is ook wel zo. Maar als je als therapeut je alleen maar daarop richt, komt er weinig verbetering denk ik. Waarom? De borderliner heeft nog steeds een laag gevoel voor eigenwaarde en dat is de basis waarom hij/zij zo extreem kan reageren.
Ik denk niet dat er veel mis is met de emoties van borderliners, maar dat ze in de loop der jaren in de war zijn geraakt wat betreft die emoties.
The love you take is equal to the love you make.
Op 
Ach, hou op zeg...
Vroeger (hoort allen, Opa vertelt) had niemand borderline, autisme, ADHD, maar was je gewoon een lastig kutjong.
Er zijn genoeg mensen die ooit eens het plakkertje van de één of andere vage "ziekte" hebben opgeplakt gekregen, maar die zich volkomen normaal gedragen. Eens in de zoveel tijd komen ze dan met: "Ja, maar ik heb [insert vage ziekte] dus je moet rekening met mij(n gevoelens) houden."
Noem het dan gewoon Aanstelleritis, dan weet iedereen dat je gewoon een aandachtshoer bent.
Vroeger (hoort allen, Opa vertelt) had niemand borderline, autisme, ADHD, maar was je gewoon een lastig kutjong.
Er zijn genoeg mensen die ooit eens het plakkertje van de één of andere vage "ziekte" hebben opgeplakt gekregen, maar die zich volkomen normaal gedragen. Eens in de zoveel tijd komen ze dan met: "Ja, maar ik heb [insert vage ziekte] dus je moet rekening met mij(n gevoelens) houden."
Noem het dan gewoon Aanstelleritis, dan weet iedereen dat je gewoon een aandachtshoer bent.
Haha, U schakelt nog. Test een DAF !
Je was me voor.quote:
Het is niet dat je niet normaal bent , maar meer dat je leert over een langere periode nadenken, en de gevolgen op lang termijn die je vaak niet ziet vanuit het borderline-denken.
Mijn leven is wel een stuk hanteerbaarder geworden na de therapie, ik heb juist meer na leren denken over de situatie en niet meteen op kort termijn te denken en veel meer stuk te maken dan nodig is.
Ik zie eerder in he nu reageer ik vanuit borderline en wat kan ik doen om juist niet zo te doen op dat moment. Je leert meer het destructief denken aan te pakken
En wat je beschrijft, is bij mij ook zo. Ik weet vaak niet wat een normale reactie is en wat niet.
Om je een voorbeeld te geven. Ik volgde een paar jaar geleden een intensieve dagbehandeling en omdat het ver van huis was, huurde ik daar in de buurt een kamer. Ik kwam bij een hospita die eerst heel aardig deed, maar daarna was het een eikel. Hij klaagde over vanalles en in zijn ogen deed ik vanalles fout. Ik had het daarover tijdens de therapie en van de therapeuten kreeg ik het gevoel dat ze dachten dat de schuld bij mij lag en dat ik die reacties vast wel bij die hospita uitlokte.
Na een maand huurde nog iemand een kamer. En hij had precies dezelfde ervaringen. En daardoor hij het met mij eens was, dacht ik bij mezelf dat mijn emoties helemaal niet zo vreemd waren. Ik kreeg meer zelfvertrouwen en zodoende kon ik veel beter met de situatie omgaan.
Dat klopt wel . Ik heb voor mezelf zogezegd een boel emoties die een boel mensen niet snappen, maar ik heb er ook mee om leren gaan.quote:
[..]
dat doen ze dan ook niet (alleen zich richten op het gedrag)
ze richten zich op een totaal plaatje: dus op het veranderen van gedrag, waar komt het gedrag vandaan, zelfvertrouwen, sociale vaardigheden, trauma's uit het verleden, noem maar op
ik denk dat er wel iets 'mis' is met de emoties van borderliners en daarmee bedoel ik dat ze het veel sterker voelen/ervaren
laten we zeggen er is een schaal van 0 tot 10 en na een bepaalde gebeurtenis voelt een normaal mens een emotie van 7 zeg maar en een bps-er dan een van 9
is dat meteen 'mis'? dat weet ik niet maar handig is anders omdat die 9 wel invloed heeft op je gedrag en we in een maatschappij leven en deel nemen waar andere die 9 niet snappen omdat zij een 7 voelen
Het scherpe randje door de therapie is eraf maar het donkere kantje ( zoals toch hele diepe dalen maar niet meer zo erg als eerst ) is er wel nog steeds en maakt het soms moeilijk omdat je toch tussen soms 2 werelden zit die niet iedereen begrijpt.
Het is wel een bewuste keuze die je maakt om juist een boel dingen dus ook juist te corrigeren en heel eerlijk vind ik dat de therapie voor mij wel goede handvaten heeft gegeven om mee verder te gaan. Ik denk meer lang termijn dan eerst .
Het grootste succes heb je als je niet met ze omgaat, is mijn ervaring.quote:
Ontopic: Borderline word een beetje overrated hoe meer je mensen met borderline als normaal behandeld hoe meer succes is mijn ervaring.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Daarom ook wat ik eerst zei wat Re verwijderd heeft. Dat zou voor iedereen het best zijnquote:
[..]
Het grootste succes heb je als je niet met ze omgaat, is mijn ervaring.
De oude oude layout was veel beter!!
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
Zie jij Re? Ik zie die andere mod staanquote:
[..]
Daarom ook wat ik eerst zei wat Re verwijderd heeft. Dat zou voor iedereen het best zijn
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Nou ja, Ik kan goed met ze omgaan. Ze hebben iets alleen word het flink opgeblazen rond om ze heen terwijl als je gewoon met ze omgaat hun gedrag toch relatief in de hand valt te houden en soms moet je het ook negeren want als je toegeeft is het einde snel zoek.quote:
[..]
Het grootste succes heb je als je niet met ze omgaat, is mijn ervaring.
Je therapeuten hebben dat nooit gezegd begrijp ik? want je schrijft ik kreeg dat gevoelquote:
[..]
Je was me voor.
En wat je beschrijft, is bij mij ook zo. Ik weet vaak niet wat een normale reactie is en wat niet.
Om je een voorbeeld te geven. Ik volgde een paar jaar geleden een intensieve dagbehandeling en omdat het ver van huis was, huurde ik daar in de buurt een kamer. Ik kwam bij een hospita die eerst heel aardig deed, maar daarna was het een eikel. Hij klaagde over vanalles en in zijn ogen deed ik vanalles fout. Ik had het daarover tijdens de therapie en van de therapeuten kreeg ik het gevoel dat ze dachten dat de schuld bij mij lag en dat ik die reacties vast wel bij die hospita uitlokte.
Na een maand huurde nog iemand een kamer. En hij had precies dezelfde ervaringen. En daardoor hij het met mij eens was, dacht ik bij mezelf dat mijn emoties helemaal niet zo vreemd waren. Ik kreeg meer zelfvertrouwen en zodoende kon ik veel beter met de situatie omgaan.
waarschijnlijk een irrationeel gevoel dus
als je van jezelf leert herkennen wanneer gevoelens eventueel irrationeel zijn dan kun je daar wat mee en dat is wat ze je proberen te leren in de therapie (naar mijn weten)
met alleen zelfvertrouwen ben je er natuurlijk nog niet want dan hou je alsnog irrationele gedachten over (anders had je wel een andere diagnose gekregen als het alleen een gebrek aan zelfvertrouwen was)
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
Ja. Ik wenste hem net gelukkig nieuwjaar en hij mij ookquote:
[..]
Zie jij Re? Ik zie die andere mod staan
De oude oude layout was veel beter!!
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
op zich maakt het niet uit hoe het gedrag ontstaat: als je nu volgens de criteria heftiger reageert dan 'normaal' heb je borderline.
maar je vraag of het van belang is hoe het is ontstaan geldt voor meer stoornissen, vooral persoonlijkheidsstoornissen.
punt waar het uiteindelijk allemaal om draait: vooruit kijken!
uitgaande van de huidige situatie: hoe leer je ermee omgaan opdat je een makkelijker/beter/mooier leven hebt.
je andere punt: op het moment dat je de diagnose krijgt, ga je je er dan ook naar gedragen?
meestal wel, maar meestal is dat ook tijdelijk en hoort het (in positieve zin) bij het normale verloop.
en ook dit geldt tevens voor veel andere stoornissen.
maar je vraag of het van belang is hoe het is ontstaan geldt voor meer stoornissen, vooral persoonlijkheidsstoornissen.
punt waar het uiteindelijk allemaal om draait: vooruit kijken!
uitgaande van de huidige situatie: hoe leer je ermee omgaan opdat je een makkelijker/beter/mooier leven hebt.
je andere punt: op het moment dat je de diagnose krijgt, ga je je er dan ook naar gedragen?
meestal wel, maar meestal is dat ook tijdelijk en hoort het (in positieve zin) bij het normale verloop.
en ook dit geldt tevens voor veel andere stoornissen.
