Depressie & Angst #10

quote:

Op zaterdag 10 september 2011 22:18 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Met als laatste post!

Ik snap werkelijk niet hoe jullie zo iets groots alleen kunnen dragen, Op een bizarre manier heb ik daar ook respect voor, Het lijkt mij loodzwaar, en vind het ook niet verwonderlijk dat jullie er nu nog mee kampen! Ik vraag me af of jullie ouders zulke onmensen zijn dat je het niet kunt vertellen no offence btw Mijn ouders begrepen het misschien niet altijd maar ze waren er wel voor mij!


oh en hoe krijg ik deel 9 in de op? *noob*

Hm, eerst het simpelste om deel 9 in de op te krijgen moet je ff de link kopieeren ervan, en die gooi je dan in de op op de juiste plek, en dan met dat icoontje van een soort van ketting maak je er tekst van.
Hoop dat je er wat van snapt.

Hier voel ik me nu ietsjes beter, de migraine is afgezakt, heb alleen nog lichte oor/kaakpijn en heel zware en geirriteerde ogen (door het huilen) over. Dus ik ga vandaag lekker vroeg slapen.

Maar mijn ouder is echt geen onmens of slechte ouder. In tegendeel zij neemt het altijd voor me op(iets te vaak of te snel soms), en echt staat bij alles voor me klaar.
Alleen zij heeft heel veel moeite om mij te snappen, en dat leid soms tot grote problemen. Vooral omdat we echt mega veel verschillen.
Net zoals vandaag ik zat er gigantisch doorheen en zei op bepaald moment zoiets als ik ben de situatie zat, altijd jij en ik, ik en jij en niks anders..en ik kan daar niet meer tegen. En haar beredenering was toen "dan ben ik het probleem", terwijl dat voor haar een vraag was.

Wij hebben eigenlijk heel veel moeite met communicatie en over bepaalde onderwerpen verschillen wij zo gigantisch, dat we er niet over kunnen praten, zonder ruzie.

Maar ondanks alles doet ze echt alles voor me, soms iets teveel zelfs.

quote:

Op zaterdag 10 september 2011 20:26 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
ayumy Sterkte! Ik denk te begrijpen dat we het hier over zelfmoord hebben, en dat is voor de nabestaanden heel hard en heftig, Helaas ervaring!

We spreken dan over zelfmoord, een jaar en 9 dagen terug heeft een vriend van mij zelfmoord gepleegd en de jongen waar ik nu over spreek heeft dus 9 dagen terug de hand aan zichzelf geslagen dit houd in dat 3 mensen die ik goed gekend heb in precies een jaar tijd zelfmoord hebben gepleegd.

quote:

Ik snap werkelijk niet hoe jullie zo iets groots alleen kunnen dragen, Op een bizarre manier heb ik daar ook respect voor, Het lijkt mij loodzwaar, en vind het ook niet verwonderlijk dat jullie er nu nog mee kampen! Ik vraag me af of jullie ouders zulke onmensen zijn dat je het niet kunt vertellen no offence btw Mijn ouders begrepen het misschien niet altijd maar ze waren er wel

Misschien omdat ik het zelf nooit echt zag als gepest worden. Ik werd niet opgewacht na school of m'n tas verstoppen of wat dan ook. Ik hoorde alleen af en toe hoe lelijk mensen mij vonden. Maar niet iets stelselmatigs, maar een heleboel speldenprikjes. Daarnaast was er thuis voor mij sowieso niet veel te vinden en vrienden had ik wel, maar vrij oppervlakkig. Of waren alleen met jongens bezig, maar aangezien ik er inmiddels van overtuigd was dat ik lelijk was, was ik daar niet mee bezig.

Omdat ik thuis ook nooit echte aandacht kreeg, koppelde ik alles aan elkaar: ik zal het wel niet verdienen omdat ik niet mooi en leuk genoeg ben. En tja, dat vertel je dan ook niet aan je ouders dus. Ik weet dat ik me jaren vreselijk alleen voelde en dat moet ook van me afgestraald zijn. Maar nooit het hier met m'n ouders over gehad. Zolang ik goede cijfers haalde, was het goed.

Loodzwaar inderdaad. Pas jaren later toen ik voor het eerst in therapie ging toen ik op kamers woonde, ontdekte ik dat wat ik dacht en hoe het vroeger ging misschien toch niet zo 'normaal' was. En dat het direct en indirect lelijk genoemd worden toch ook een vorm van pesten was.

Wist ik veel....

quote:

Op zondag 11 september 2011 08:52 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
ik ben mijn hele leven een stevig kind geweest mede door medicatie en dan ben je al snel de lul ik was dik, een varken, ik moest naar de slacht enz! 2 jaar lang 5 dagen in de week! dus ik snap wel wat je bedoelt en ik weet ook dat therapie het eerst allemaal erger maakt!

Sjezus, ik ben altijd verbaasd hoe gemeen kinderen toch tegen elkaar kunnen zijn Begrijp ik het goed dat je er inmiddels dmv therapie wel overheen bent?

Even een (domme?) vraag: is het medicatietopic inmiddels opgeheven en is deze ervoor in de plaats gekomen?

[ Bericht 0% gewijzigd door Murmeli op 11-09-2011 11:19:33 ]

quote:

Op zondag 11 september 2011 08:52 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
ik ben mijn hele leven een stevig kind geweest mede door medicatie en dan ben je al snel de lul ik was dik, een varken, ik moest naar de slacht enz! 2 jaar lang 5 dagen in de week! dus ik snap wel wat je bedoelt en ik weet ook dat therapie het eerst allemaal erger maakt!

Ik ben ook niet de dunste geweest...na mijn 8e begon ik wat voller te worden, en ik moet zeggen dat het pesten er bij mega inhakte, want het ging over mijn postuur en kleedstijl(ik kleed me volgen velen beetje te mannelijk), maar inmiddels ben ik er echt wel overheen.
Tuurlijk soms heeft het nog wat invloed maar dat is zo weinig dat het niks uitmaakt.

quote:

Op zondag 11 september 2011 11:12 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Sjezus, ik ben altijd verbaasd hoe gemeen kinderen toch tegen elkaar kunnen zijn Begrijp ik het goed dat je er inmiddels dmv therapie wel overheen bent?

Even een (domme?) vraag: is het medicatietopic inmiddels opgeheven en is deze ervoor in de plaats gekomen?

Voor zover ik weet bestaat het medicatie-topic gewoon nog...

Hier ben ik verder bijna compleet hersteld van de migraine, alleen nog een lichte zeurende pijn naast mijn oog, maar doe vandaag lekker rustig. Straks even de stad in, maar ga niet teveel inspanning van mezelf eisen.
Maar ik heb wel bijna 13 uurtjes geslapen, van half 11 tot 11 's ochtends, dus ik ben wel behoorlijk uitgerust..alleen nog een beetje slapjes!

@ cafpow: gefeliciteerd met je verjaardag!

Ik reageer straks weer, moet nu huiswerk maken

quote:

Op zondag 11 september 2011 11:28 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

ik heb nu nog therapie en hoewel ik dacht het goed verwerkt te hebben merk ik dat ik het de laatste tijd veel aan het herbeleven ben en dan vooral de angst die ik toen voelde, maar dat schijnt normaal te zijn en krijg daar waarschijnlijk ook nog emdr therapie voor, mijn zelfvertrouwen bouwt zich nu weer op nadat het jaren plat heeft gelegen dus ik denk dat het wel goed komt

medicatie topic weet ik niet of dat er nog is

Das wel klote dat t ineens weer terugkomt

quote:

Op zondag 11 september 2011 11:28 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

ik heb nu nog therapie en hoewel ik dacht het goed verwerkt te hebben merk ik dat ik het de laatste tijd veel aan het herbeleven ben en dan vooral de angst die ik toen voelde, maar dat schijnt normaal te zijn en krijg daar waarschijnlijk ook nog emdr therapie voor, mijn zelfvertrouwen bouwt zich nu weer op nadat het jaren plat heeft gelegen dus ik denk dat het wel goed komt

medicatie topic weet ik niet of dat er nog is

Herkenbaar.. Wanneer ga je starten met EMDR? Ik heb het zelf ook gehad en het is behoorlijk vermoeiend. En niet om je te ontmoedigen, maar ik hoop dat jij er wel iets aan hebt (en er is geen reden om aan te nemen dat dat ook niet zal zijn, want bij veel mensen werkt het goed!)

hier zit ik er weer even doorheen. Ben blij dat deze dag eindelijk voorbij is, en ik voel me eigenlijk mega-somber.
Ik had het liefst de hele dag op bed gelegen, en ben maar dolblij dat ik morgen geen school heb, en dat ik aankomende week weer naar de psych kan, want het gaat echt helemaal fout en de verkeerde kant op.
En ik ben die hyper stemmingen en dan de depri stemming zo zat, ik ben er moe van. En ik ben moe om toch elke dag met mezelf te vechten..om toch door te gaan, ook al zie ik het nut er vaak genoeg niet meer van in.
maar goed, nu gaat mijn pc maar uit. Morgen de hele bende opnieuw installeren en proberen gewoon mezelf af te leiden.

quote:

Op maandag 12 september 2011 00:08 schreef cafpow het volgende:
hier zit ik er weer even doorheen. Ben blij dat deze dag eindelijk voorbij is, en ik voel me eigenlijk mega-somber.
Ik had het liefst de hele dag op bed gelegen, en ben maar dolblij dat ik morgen geen school heb, en dat ik aankomende week weer naar de psych kan, want het gaat echt helemaal fout en de verkeerde kant op.
En ik ben die hyper stemmingen en dan de depri stemming zo zat, ik ben er moe van. En ik ben moe om toch elke dag met mezelf te vechten..om toch door te gaan, ook al zie ik het nut er vaak genoeg niet meer van in.
maar goed, nu gaat mijn pc maar uit. Morgen de hele bende opnieuw installeren en proberen gewoon mezelf af te leiden.

Dat is inderdaad slopend, steeds wisselende stemmingen. Heb er ook last van. Beste is voor mij om in ieder geval elke dag 1 nuttig ding te doen (of n paar kleine) en liefst ook nog 1 leuk ding. Dat houdt mij in ieder geval tegen om echt depressief te worden (althans, op dit moment). Ik zou het alleen fijn vinden als ik de rest (adhd en slaapproblemen, en eigenlijk ook problemen met werk) ook n beetje onder controle kon houden, maar helaas

Mogguh.

De psychiater hier heeft net gebeld, dat hij me dinsdag wilt zien. Jeej... Later op die dag moet ik ook al naar de psychiologe met mijn moeder.
Wel irritant dat mijn moeder bij dat gesprek erbij moet zijn bij de psychiater. Wilt ze zelf, ander vind ze zichzelf niet "moeder" genoeg. Pffff.

Ik voel me echt klote. Ik zit nu op station zonder jas en heb het zo fucking warm. Wel grappig. Zie een heleboel mensen al met winterjas aan. Pff. En ik zit hier met een t-shirt aan.
Vannacht werd ik wakker na 2 uur geslapen te hebben met de plotselinge vraag of mijn keel nu weer eens zo dik was of dat ik moest kotsen. Kon het verschil niet voelen, ben de hele nacht wakker gebleven met koppijn en misselijkheid en de hele nacht warm/koud hebben.

Nu heb ik nog enorme keelpijn, ben ik enorm verkouden en ben ik misselijk en heb het tyfus warm steeds.

Maar ik mag niet thuisblijven. Dan zou ik mijn ouders teleurstellen. School gaat voor gezondheid toch? En het zou zwak zijn om thuis te blijven.


Ik ben trouwens blij om te lezen dat ik niet de enige ben die gepest is en daar gevolgen van heeft gehad. Voelt af en toe wel zo.

quote:

Op zondag 11 september 2011 11:12 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Sjezus, ik ben altijd verbaasd hoe gemeen kinderen toch tegen elkaar kunnen zijn Begrijp ik het goed dat je er inmiddels dmv therapie wel overheen bent?

Even een (domme?) vraag: is het medicatietopic inmiddels opgeheven en is deze ervoor in de plaats gekomen?

Ik heb zelf ook vaak kinderen gepest op de basis en middelbare school (helaas). Als kind heb je niet door/denk je er niet aan dat zoiets later mogelijk erge consequenties met zich meebrengt.

Ik zag laatst 'n meisje die ik had gepest op de middelbare (ong drie jaar geleden), toen ze mij zag ging ze zich verstoppen achter een collega van haar (bij de mac donalds). Ik schrok zelf van haar reactie aangezien ik niet doorhad dat het blijkbaar zo erg voor haar voelde toen en ze dus nog steeds bang voor mij is. Heb ik spijt van, maar dat is achteraf. Ik ga mijn excuses nog wel aan haar aanbieden.

Ik begreep vroeger altijd maar al te goed waarom ik gepest werd. Ze noemde mij sloompie, lelijkerd, dom, dik, een dik kutkind, walgelijk, sukkel, ik werd jarenlang op de basisschool genegeerd, er werden briefjes gevonden bij kinderpartijtjes waar ik nooit voor uitgenodigd werd waarop stond dat ik kanker moest krijgen en dood moest gaan.

Ik weet nog, ik werd gemiddeld 1x in de 2 jaar uitgenodigd voor een kinderfeestje. Als ik geluk had. Dan stond die kaart rechtop op mijn tafel en werd ik uitgelachen omdat ik zo trots was dat ik een uitnodiging had.
Hoorde ik op dat feestje van een meisje die medelijden met me had dat een heleboel kinderen had gezegt dat ze het jammer vonden dat ik er was en dat door mij het hele feest veknalt was.

Of op kamp, waarbij ik altijd in mijn eentje was en mensen medelijde hadden met het meisje dat naast mij moest slapen.

En natuurlijk op de middelbare school ging het door, en werd ik zelf naar huis gevolgd en bekogeld met elastiekjes en blikjes cola (leeg)

Leraren vonden mij een aansteller aangezien ik geen bewijs had.

Nu nog ben ik bang om die pesters tegen te komen. Ik vermijd sommige plekken.

En het was mijn schuld, ik had socialer moeten zijn. Het is niet dat ik ze uitschold ofzo maar ik zei nooit wat. Uit angst.
En dus was ik een makkelijk slachtoffer.

Zo naar m'n psych voor allerlei testen. Toch wel eng ofzo. Heel slecht geslapen, mede door te veel drankjes op een feestje gisteren...
Lag op een gegeven moment alleen maar na te denken hoe ik in hemelsnaam in deze grote shit ben beland. En dan ben je 30, al vaker aan jezelf gewerkt en op de een of andere manier blijf je je aan de verkeerde dingen vasthouden en krijg je opeens niets meer uit handen. Waarom doe ik dat toch? En dan ook nog fucking asociaal ontslagen worden en de ziektewet als vooruitzicht. Ik ben er echt zo klaar mee allemaal.

En dan begin ik weer te denken dat ik me niet moet aanstellen, er ergere dingen zijn, je verantwoordelijk bent voor je eigen geluk en je terugkrijgt wat je geeft.

It's a mess.

Klopt summerbird, mensen die gepest worden/werden zijn vaak mensen die niet voor zichzelf opkomen/onzeker zijn en daarom een makkelijk slachtoffer zijn, maar de schuld ligt verder niet bij jezelf. Maar je bent slim genoeg om dat te bedenken, neem ik aan.

Summerbird, het is NIET jouw schuld voor wat gebeurt is,
ook ik ben gepest op de basisschool en de middelbare school, maar kinderen en vooral meisjes zijn gewoon erg. Het is pesten of gepest worden vaak (pesters zijn vaak ook zwaar onzeker!) en ja dan nemen ze het makkelijkste slachtoffer. Bij mij was het omdat ik gewoon het rustigst was, niet meer niet minder en ik trok het me aan, dat lokte natuurlijk alleen maar meer uit.
Ook jij hebt alle recht op een gelukkig leven en je ouders zouden (of ze het nu wel of niet snappen) dat op de eerste plek moeten zetten. Het mag in hun ogen dan niet erg zijn, maar zodra het erg is voor jou dan zou het voor hun ook erg moeten zijn. Een goede ouder ziet zijn kind graag gelukkig en gaat niet lopen roepen dat het je eigen schuld is!

Hier is het ff chaos, lief heeft t erg zwaar met stage en werk en ik krijg alles over me heen daarvan. Het is soms zo lastig, ik weet niet wat ik nog kan doen om te helpen. Behalve dat moet ik door alles weer opnieuw een ritme krijgen en dat levert ook nog soms problemen op. *zucht* en het jaar is net begonnen...

quote:

Wel irritant dat mijn moeder bij dat gesprek erbij moet zijn bij de psychiater. Wilt ze zelf, ander vind ze zichzelf niet "moeder" genoeg. Pffff.

Als jij tegen je psych zegt dat je haar er liever niet bij hebt, komt ze er (als het goed is) niet in. Sowieso, is bemoedering contraproductief.

quote:

Op maandag 12 september 2011 10:19 schreef Lumberbob het volgende:

[..]

Als jij tegen je psych zegt dat je haar er liever niet bij hebt, komt ze er (als het goed is) niet in. Sowieso, is bemoedering contraproductief.

het hangt ook een beetje van de leeftijd en doel van het gesprek af...want bij mij wilde ik liever mijn ma er niet bij, maar het moest wel om wat achtergrond info mbt. mijn ontwikkeling van baby te verzamelen Dus het hangt een beetje af van de insteek van het gesprek.

Hier voel ik me vandaag iets beter dan gisteren en eergisteren, maar moet toch maar even voorzichtig aan doen, want ik voel me beetje raar alsof alles een trigger kan zijn om weer van stemming te wisselen. Dus nu ben ik even in mijn kamer aan het opruimen en ruimte aan het maken op mijn bureau vor oa. mijn boeken.
En straks ga ik mischien even richting centrum wat bankzaakjes regelen en een boek terugbrengen naar de bieb.
Maar ik zie wel hoever ik kom!

quote:

Op maandag 12 september 2011 08:26 schreef Nyota het volgende:
Zo naar m'n psych voor allerlei testen. Toch wel eng ofzo. Heel slecht geslapen, mede door te veel drankjes op een feestje gisteren...
Lag op een gegeven moment alleen maar na te denken hoe ik in hemelsnaam in deze grote shit ben beland. En dan ben je 30, al vaker aan jezelf gewerkt en op de een of andere manier blijf je je aan de verkeerde dingen vasthouden en krijg je opeens niets meer uit handen. Waarom doe ik dat toch? En dan ook nog fucking asociaal ontslagen worden en de ziektewet als vooruitzicht. Ik ben er echt zo klaar mee allemaal.

En dan begin ik weer te denken dat ik me niet moet aanstellen, er ergere dingen zijn, je verantwoordelijk bent voor je eigen geluk en je terugkrijgt wat je geeft.

It's a mess.

Van jezelf vinden dat je je aanstelt werkt niet. Probeer dat gevoel opzij te zetten en probeer te kijken wat je wel goed doet en wat je zelf kunt verbeteren, zonder afhankelijk te zijn van wat een ander doet.

Ik ben trouwens 36 en heb net zo'n puinhoop afentoe. Alleen het lullig ontslagen zijn is al 8 jaar geleden.

Sterkte bij de psych. En lief zijn voor jezelf