Westerling Mijn Heldquote:Op zaterdag 13 augustus 2011 19:23 schreef Clan het volgende:
Artikel wat vandaag in het blad Elsevier stond.
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
Ik vraag me af hoe hij binnen het KCT wordt gezien?quote:
http://gdb.bloggertje.nl/(...)ng-van-generaal.htmlquote:
Dit staat op wikipedia, voor wat het waard is:quote:Op maandag 15 augustus 2011 09:38 schreef Pumatje het volgende:
Betreft generaal Spoor.. hij zou tijdens het nuttigen van een lunch/maaltijd onwel zijn geworden. Er zouden onderzoeken zijn geweest en de conclusie was dat hij niet zou zijn vergiftigd. ik geloof dit niet. namelijk om het feit dat de internationale druk die werd uitgeoefend op nederland van zodanige zware aard was dat het precies in het plaatje past een charasmatisch persoon als spoor uit de weg te moeten ruimen. australische havens weigerde zelfs nederlandse vliegtuigen en schepen te bevoorraden en accepteren in hun havens.. schande. spoor was een drijvende jrachr. enorm charisma en succesvol. Deze man mag nooit worden vergeten.
quote:De meest aannemelijke doodsoorzaak van Spoor is zijn enorme werkdruk. Spoor had in zijn laatste jaren regelmatig klachten gehad, waaronder een mentale ineenstorting of burn-out in 1943 in Australië, en had regelmatig melding gedaan van zware hoofdpijnen. Ook leed hij aan een structurele overbelasting van zijn functie die zich verhevigde na zijn terugkomst op Java. Na de grote inspanningen gedurende de tweede wereldoorlog had Spoor geen mogelijkheid gehad met verlof te gaan, mede door zijn benoeming tot opperbevelhebber, die zijn werkdruk alleen maar deed toenemen. Ten tijde van het overlijden van Spoor tekende zich reeds een spoedig einde van de Nederlandse aanwezigheid in Indonesië af.
goed.. dit kan en mag je denken. uitmoorden..daar ben ik het niet mee eens. Bepaalde elementen uit de weg ruimen in de situatie destijds heeft veel doden tot gevolg gehad.. maar gebeurde in het oog van door regering uitgevaardigd bevel. Er word ook veek verdraaid.. er is geen actie geweest van dorp na dorp op.de brandstapel incluis vrouwen, kinderen en bejaarden.. terwijl het zo.wel.is neergezet.quote:Op maandag 15 augustus 2011 09:00 schreef jpjedi het volgende:
In mijn ogen is Westerling toch echt een oorlogs misdadiger. Dat hij niet berecht is of dat de tegenstander dezelfde methoden gebruikt doet niets af aan zijn eigen daden. Hij is bijvoo8rbeeld verantwoordelijk voor het uitmoorden van een dorp. (officieel NL cijfer 4000 burger slachtoffers). Ik snap dan ook niet hoe je die man een held kan vinden met dit in het achterhoofd. Dat er een parlementaire enquête over is geweest zegt genoeg lijkt me. Fasseur gaf zelf later toe dat een nieuw onderzoek op waarschijnlijk nog veel meer slachtoffers zou uitkomen.
Was Westerling overigens geen Turk?
En nee ik ben geen indo, en ja ik heb nog levende familie uit de KNIL. (dienstplichtig DIV II Java)
Dat is waar, wij hebben het verhaal uit derde hand en dat vertroebelt veel. "de verhalen" hebben mij geïnteresseerd gemaakt en het beeld heb ik zelf gevormd uiteindelijk. Vooral de verhalen over het "op gevoel aanwijzen en standrechtelijk executeren" van zogeheten revolutionairen doen mij toch al snel een parallel trekken met de beruchte methoden van de Gestapo, koud een paar jaar ervoor in Nederland.quote:Op maandag 15 augustus 2011 10:11 schreef Pumatje het volgende:
[..]
goed.. dit kan en mag je denken. uitmoorden..daar ben ik het niet mee eens. Bepaalde elementen uit de weg ruimen in de situatie destijds heeft veel doden tot gevolg gehad.. maar gebeurde in het oog van door regering uitgevaardigd bevel. Er word ook veek verdraaid.. er is geen actie geweest van dorp na dorp op.de brandstapel incluis vrouwen, kinderen en bejaarden.. terwijl het zo.wel.is neergezet.
Wij hebben daarnaast ook wel.erg makkelijk praten vanuit onze luie stoel. Jij en ik hebben nu niet te maken met een door oorlog geharde generatie, een
naive onwetendequote:
Veel foto's kwamen niet door de legercensuur, het had vooral propagandadoeleinden. Dit zijn overigens geen soldaten maar mariniers, dat kun je zien aan de camo op de helm en die beenkappen.quote:Op dinsdag 16 augustus 2011 00:04 schreef Pumatje het volgende:
Prachtige foto's. Echt uniek. Het schetst een perfect beeld van de situatie destijds! En het geeft het een apart tintje, door de 3 eenheid en gebruikte voertuigen gekocht van de Amerikanen. Het lijken daardoor hele andere foto's en ik creeër daardoor een heel ander imago bij de Nederlandse soldaar in de jaren 40.
In plaats van het knullige tenue van de NL militair in Nederland 1940 krijgen we nu G.I joe achtige sferen van Nederlanders vol aan de bak in een oorlog.
Mooi dit, keep it coming.
http://www.visum-indonesi(...)page.asp?pageid=1751quote:Met deze werkzaamheden was een aantal van ons bezig, toen op 9 augustus 1945 om 11.02 uur boven Nagasaki de atoombom ontplofte.
Wij waren reeds een paar dagen bezig met het graven van twee tunnels in de heuvels. Het lag in de bedoeling om de twee einden van de tunnels in een bocht naar elkaar toe te graven.
We waren ongeveer tien meter gevorderd op die bewuste dag. Ik herinner mij nog dat op die dag de zon boven Nagasaki doorbrak en het warm begon te worden. Er was even luchtalarm geweest, maar even later werd het sein ‘veilig’ gegeven. Volgens de bewaker was er slechts één vliegtuig gesignaleerd. Even voor elf uur ben ik gestopt met graven en de tunnel uitgelopen om mijn bovenkleding en etensblikje aan een paal niet ver van de tunnelingang op te hangen. Toen ik terugliep naar de tunnelingang, hoorde ik een vliegtuig in een duikvlucht aankomen. Instinctief deed ik een paar stappen terug in de ingang en ik hoorde toen iemand van de groep die buiten stond, roepen: “een parachute”!! Onmiddellijk daarop een helgeel licht en een oorverdovende knal. Of het door de luchtdruk kwam, of dat ik zelf de tunnel ben ingesprongen weet ik niet meer. Ik lag in ieder geval achter in de tunnel.
De grond schudde en de wanden van de tunnel gingen heen en weer, net als bij een aardbeving, die ik wel eens in mijn leven had meegemaakt. Ik was bang dat de hele zaak zou instorten. Daarna werd het aardedonker en je kon letterlijk geen hand voor ogen meer zien. Ik dacht dat er wat met mijn ogen gebeurd was.
Het was akelig stil geworden en het eerste wat ik hoorde was de stem van Henk Everling, die riep: “mijn gezicht, mijn gezicht”, waarschijnlijk had hij hevige pijn. Toen het wat lichter werd en ik weer iets kon waarnemen, keek ik naar zijn gezicht, maar ik kon niets ontdekken. In eerste instantie dacht ik dat hij een shock had, daar hij op 1 augustus tijdens het bombardement op ons kamp, had klemgezeten in de schuilkelder. Later zag ik pas dat er grote blaren op zijn gezicht zaten, waaruit vocht kwam.
Daarna ben ik naar buiten gegaan om mijn kleren en etensblik op te halen, maar ik zag zelfs geen paaltje meer staan. Ik dacht eerst dat er een bom voor de ingang was gevallen maar toen ik verderop keek, zag ik dat de gasfabriek, die niet ver van ons vandaan stond, geheel tegen de grond was platgedrukt. Overal waar je keek was de stad verwoest en er hing een grote stofwolk. Het was een spookachtig gezicht en ik was elk gevoel voor richting kwijt.
Mijn vrienden die buiten stonden, hadden merendeels brandwonden. Enkelen waren er erg aan toe. Het ergste vond ik dat je ze niet kon helpen, er waren geen medicijnen.
Toen er overal vlammen oplaaiden, ben ik de heuvels ingevlucht. We waren allemaal de kluts kwijt. Later toen ik enigszins over de schrik heen was, realiseerde ik mij dat er in ons kamp nog mensen waren die hulp nodig hadden. Ik ben toen de heuvels afgedaald. De eerste die ik op de grond zag liggen was een Japanse soldaat. Hij klaagde over pijn in de buik en hij kon niet meer op zijn benen staan. Ik heb hem een eind de heuvel opgedragen en hem bij een paar Japanse burgers achter gelaten.
Overal stond de stad in brand, het was een angstaanjagend gezicht. Er stond een stevige wind, waardoor de brand steeds meer aanwakkerde. Nadat ik weer beneden was, zag ik vele gewonden die vreselijke brandwonden hadden aan armen en benen. Bij sommigen hingen grote stukken huid aan hun lichaam of zij hadden gebroken ledematen. Het viel me op dat ze niet kreunden of schreeuwden van de pijn, maar alles gelaten over zich heen lieten komen.
De ontreddering was overal groot. Voor het eerst voelde ik geen vijandschap meer.
Daar ik zelf niets mankeerde, ben ik met een groep anderen de stad in gegaan, met de bedoeling om naar het kamp te gaan. Wij kwamen op de heenweg heel wat vluchtende mensen tegen, waaronder ook onze eigen mensen, die in de nabijheid van het kamp hadden gewerkt. Van hen hoorden wij dat een gedeelte van het kamp naar de andere kant van de stad was gevlucht, en daar in de heuvels verbleef.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |