Het verhaal van Sharon..... (door haarzelf geschreven)

Sharon , 14 jaar (Gast) Geplaatst op: 02-06-2005 16:21

- koh phi phi -
Ik was aan het snorkelen op een mooi stukje in zee, simone had mij verteld dat je daar mooie vissen en koraal kon zien en daar had ze inderdaad gelijk in. Iedergeval ik was dus aan het snorkelen ik merkte wel dat het water ondieper werd maar daar zocht ik toch niks achter ik dacht dat het eb en vloed was.

Op een gegeven moment was er gewoon geen water meer. Binnen 2 minuten was het water wel zo’n 200 meter terug getrokken heel veel mensen stonden aan de kust te kijken wat er aan de hand was. Ik maakte me niet zo druk om het water ik was bezig om vissen te redden die hulpeloos op het droge lagen te spartellen. 2 andere mensen waren dat ook aan het doen en ze gaven me een vis die ik heel voorzichtig moest aanpakken en moest neerleggen in de soort kommetjes met nog wat water ik legde hem er voorzichtig in. Toen hoorde ik mijn vader in het engels schreeuwen sharon kom terug!! Ik schreeuwde eerst nog terug "ben vissen aan het reden!" Mijn vader begon nu boos te worden en schreeuwde " komen sharon ren, water !!" Toen hoorde ik een raar en eng geluid ik keek achter me ( ik stond met me rug naar de zee) en ik zag het water terug komen, maar niet geleidelijk zoals het was weggegaan maar sneller en de kleur was niet meer zo mooi helder als het eerst was het was inplaats van dat mooie heldere blauwe water was het pik zwart geworden het leek wel een monster.

Ik begon nu te rennen en toen ik op de kust stond ( waar het water normaal niet kwam) bleef ik staan ik dacht nog steeds dat het eb en vloed was, maar het stopte niet het ging alleen maar sneller toen het me voeten raakte rende ik nog meer naar achter langs de bungalows ( die daar aan het strand stonden waren hotels) ik nam het eerste gang pad naar rechts mijn ouders waren daar namelijk en ik wilde in deze gaos niet in me eentje zijn. Een oudere menneer rende naast mij dezelfde kant op tussen de bungalows (de paden) kwam water wat al tot mijn knieėn reikte. Een grote ijzeren vat knalde met een enorme kracht tegen mijn been op, ik verloor bijna mijn evenwicht maar de man ving me op en zei " kom op meid je kan het " omdat de man zo kalm was dacht ik bij mezelf kom op Sharon je gaat toch niet nu al opgeven en lopen janken? De man trok me mee en ik rende (zover je het rennen noemt) veder daar stonden mijn ouders en mijn broertje achter een boom stronk de man liet me los en zei " take care" en weg was hij. Mijn moeder had de schoenen en tas van Ricardo in haar hand mijn vader schreeuwde " Angela laat dat vallen" eerst luisterde mijn moeder niet maar liet ze uit eindelijk toch maar vallen. Op dat moment raakte een golf ons en ik was mijn moeder toen al snel uit het oog verloren mijn vader had mijn broertje stevig vast en hij liet hem ook niet los. Mijn vader en broertje werden door de stroming dicht langs de berg kant gevoerd, mijn vader commandeerde een Thaise jongen ricardo vast te houden de Thaise jongen greep ricardo bij ze polsen en tilden hem op de bergkant en zij dat hij om hoog moest klimmen. Mijn vader hield een rots vast. Ik dreef nu langs een palm boom die ik vast probeerde te houden maar het water was te sterk. Ik dreef nu naar een bungalowtje toe. Toen ik daar aankwam lag ik op een golfplaatje die schuin tegen het huisje aan stond, in ene schoof het onder het huisje door ik pakte een balk en liet dat niet los. Je hoort mensen toch wel eens zeggen dat als je dood gaat je hele leven voorbij flitst nou bij mij was dat niet zo, ik keek in het zwarte water wat onder het huisje verdween en dacht alleen maar " ik ga nu en hier niet dood " mijn vader stak zijn hand uit maar als ik los zou laten zou ik onder het huisje verdwijnen, en ten 2de ik kon niet bij zijn hand ik had zo’n 30cm te kort. Ik deed mijn ogen dicht ik ruikte en proefde het ranzige water toen deed ik me ogen weer open.

Ik lag tussen de verdronken mensen, palmbomen, kokesnoten, ijkasten, en noem maar op. Nu begon ik te gillen

" Angela, Frank, Ricardo" ik roepte me ouders bij hun voornaam want ik dacht elk kind gilt om hun ouders dan kan je echt niet herkenen als ouder of het jou kind is. Ik kreeg geen antwoord terug, toen zag ik een hele groep Japanners en Chinese mensen op de kant staan ze hadden allemaal een reddingsvest aan en in hun handen.

Ik gilde " help me please help me " ze keken me geen eens aan ze draaide me zo de rug toe en klommen met ze alle omhoog. Ik was woedend hoe konden ze dat nou doen, ik ga verdomme nog vissen redden en zij hoeven alleen even hun hand uit te steken en ze konden me er uit redden. Ik was zo boos dat ik begon te schelden.

" oké fuck you i hate you " schold ik, ze liepen nog steeds door.

Toen merkte ik dar het water anders ging stromen het water ging in plaats van naar voren met de zelfde vaart naar achtere toe de golf platen raasde langs me, ik had geen eens in de gaten dat ik er allemaal schaafwonden van opliep. Ik dacht alleen maar aan het boven water blijven en naar de kant komen.

Ik sprak mezelf moed toe " oké sharon je kan zwemmen je hebt die mensen helemaal niet nodig kop op zwemmen met die hap" gelukkig luisterde ik naar mezelf en ik begon te zwemmen ik heb nog nooit zo hard gezwommen ik kon me aan een paar rotsen en struiken vast grijpen. Ik trok mezelf op en terwijl ik dat deed zakte het water in een ongeloofelijk tempo net zo snel als het was op gekomen was het ook weer weg

Ik realiseerde me nu pas dat ik ongeveer 4 meter boven de grond bungelde moet je na gaan hoe hoog het water was gekomen. Ik klom ongeveer 20 meter omhoog. Toen ik daar zat keek ik naar alle schade die het water had aangebracht. Het was te erg voor woorden alles was kapot er stonden nog 2 huisjes de rest was gewoon weg gevaagd overal lag er wel iets, waren het geen verdronken mensen dan waren het wel kleding stukken.

Ik hoorde iemand gillen, het kwam van 1 van de ingestorte huisjes vandaan. Ik stond op en ik klom een stukje voor stukje naar beneden, een man die beneden stond, zei me weer naar boven te gaan en zo hoog mogelijk te klimmen. Ik luisterde en klom weer omhoog, een paar andere dappere mannen waren beneden bezig een vrouw uit het ingestorte huisje te redden. Weer andere waren bezig een overleden man te bedekken met doeken.

Ik klom zoals de man me had gezegd om hoog, ik dacht nog bij me zelf " wat kan ik in ene makkelijk om hoog klimmen, maar natuurlijk dat is gewoon adrenaline" ik zou die steile berg in me bikini zonder beveiliging nooit kunnen beklimming maar na dit alles wilde me lijf wel klimmen hoor neem dat maar van mij aan.

Ik zat daar ik weet niet hoe hoog even bij te komen van de schrik. In ene hoorde ik iemand mijn naam gillen.

" Sharon!!!! Sharon??? " ik gilde terug " hier ik ben hier !!!" het was mijn moeder die me vertelde dat mijn broertje en mijn vader veilig op de berg zaten. Ik zei ze ook dat ik veilig op de berg zat. Mijn moeder vertelde me om nog hoger te klimmen dat deed ik, nu was ik op gelijke hoogte als hun maar hun zaten veel meer naar links dus ging ik maar opzij op een gegeven moment kon ik niet verder door een grote uitstekende rots, daar kon ik niet langs ik ging zitten en zat daar eigenlijk een beetje bij te puffen van de klim. In ene komt er een Thaise jongen naast me zitten hij heeft een heel vat met schoon drinkwater ongeveer 60 meter omhoog gesleurd. " You want something" ik knikte hij goot de dop vol en hield dat voor mijn mond ik dronk het gretig op en knikte " thanks, you are the best" de jongen glimlachte en gaf me nog een dop vol die ik weer op dronk. Toen schreeuwde hij iets in het thais hij kreeg meteen antwoord terug en nog geen 3 seconden later kwam er een andere Thaise jongen naar beneden " come " zei hij ik volgde de 2 jongens de ene jongen sprong zo een rots op die nog groter was dan ik zelf hij pakte me hand en sleurde me zo de rots op hij bevol me te gaan zitten wat ik maar braaf deed.

Mijn ouders zaten iets onder mij maar ik kon ze wel zien. Me vader vertelde me dat hij dacht dat ik dood was hij zei ook dat ik mezelf los had gelaten en dat ik onder het huisje was verdwenen die vervolgens in was gestort.

Ik herinner me tot op de dag van vandaag niets van. De man die naast me zat had een aardige snee aan zijn kleinen teen het zag er pijnlijk uit. Ik vroeg of hij oké was hij knikte en vroeg hetzelfde aan mij. We raakte aan de praat zijn naam was colin en hij en zijn vrouw jen waren hier op vakantie ze bezochten alle eilandjes en ze zouden eigenlijk de dag erop naar de Filippijnen gaan. We zaten op te berg een beetje verslagen van alles wat er was gebeurd we wisten niet goed wat we moesten doen of zeggen. Een vrouw uit Noorwegen zat zachtjes te huilen ze was haar 2 dochters kwijt. Een man uit Denemarken zat stil voor zich uit te kijken hij was zijn vrouw kwijt. Ik zag zoveel pijn en verdriet en zelfs dood om me heen maar ik praten mezelf moed in dat alles wel oké zou worden en dit gewoon een nachtmerrie was ofzo. Maar dat was het niet ik werd niet wakker het moest dus wel echt zijn. De Deense man had nog een mobieltje die het deed me moeder had snel mijn oma gebeld dat alles oké was en ze zich niet druk hoefde te maken. De felle zon scheen recht op mij ik voelde dat mijn benen en armen al flink verbrand waren maar ik zei niks. In ene kwam er nog een Thaise jongen om hoog hij had een grote plastic tas in zijn handen waar lakens in zaten hij zei wel dat ze een klein beetje nat waren omdat hij lekkage had. De sfeer werd meteen een stuk aangenamer mensen lachte een beetje maar nog niet iedereen. In zijn andere hand had hij een soort boodschappen tas vol met sprite, cola, ice tea, en noem maar op hij deelde het uit en mensen deelden alles eerlijk met elkaar, aan de andere kant van mij zat een oude Thaise man die mij beschermde tegen de felle zon hij had zelf maar een klein stukje van het laken ik wilde hem oom iets geven maar hij schudde nee en bedekte mij weer. de Thaise jongen zei " how wants to get dronk?" Mensen keken hem raar aan " party " zei hij daarna hij graaide even in de tas en haalde een fles whisky er uit mensen schoten in de lach, joelde en klapte spontaan. In ene kwam vanuit het niets een Thaise vrouw omgeklommen ze had een mobieltje in haar handen. In gebrekkig engels zei ze dat we hoger moesten klimmen omdat er nog een golf zou kommen die nog hoger was dan de eerste en als we bleven zitten zouden we niet zeker weten of wel veilig zaten op het schuine stuk. We wisten namelijk niet zeker of het pure rots was waar we op zaten, want als het ook aarde was zou het stuk kunnen gaan schuiven en afbrokkelen en dan lag je als nog in het kolkende water. We besloten met ze alle om toch maar omhoog te klimmen, je weet namelijk maar nooit. De voorste mensen pakten de lakens en gebruikte die om een pad door de jungle om hoog te maken, de klim was echt zwaar en erg pijnlijk toen we over een hoge rots waren geklommen ging het nog steiler om hoog. We wilde op een soort plateau komen waar we uitzicht hadden op de zee. We hoopten dat we dan opgepikt konden worden door de helikopters die er rond vlogen.

Na denk ik 2 klimmen waren we moe. En zaten we met ze alle een beetje uit te puffen. Daar zaten we nu denk al een half uur zonder een woord tegen elkaar gezegd te hebben. Mijn broertje en mijn moeder zaten boven mij op een schuin deel tussen andere mensen. Ik zat heel ongemakkelijk op een puntige rots, en voor de andere helft op een boom die schuin uit de grond was gegroeid, onder mij zaten de Deen die trouwens pierre heet en colin. Mijn vader zat als laatste van de groep schuin onder mij het zat het comfortabelst met ze handdoekje onder zijn kont.

Pierre had een rugzak met daar in zijn mobieltje die wonder boven wonder nog steeds werkte elk kwartier denk ik kreeg hij een telefoontje van een vriend die ergens anders in Thailand aan de buis gekluisterd zat. Hij vertelde ons zo hoog mogelijk te blijven waar we de zee konden zien. Er waren namelijk marine boten onderweg om ons op te halen. We mochten alleen niet naar benenden gaan omdat er een 2de golf aan zou komen. Hij had wel 3 telefoontjes allemaal met hetzelfde gesprek. Ineens kwamen er 2 Thaise jongens met een rugzak op en een grote plastic tas met allemaal lakens en dekens erin. De Thaise jongen met de rugzak op haalde er een fles whisky van de locaals uit en zei in gebrekig engels maar wel te verstaan " follow me " eigenlijk zonder te zeggen waarheen? liepen we als brave lammetjes achter hen aan. We moesten over een rots die denk wel 2 meter was maar gewoon wel recht omhoog, ik heb geen hoogte vrees hč maar we waren wel erg hoog. De Thaise jongen met de rugzak op hielp me vriendelijk de berg op dat deed hij trouwens bij iedereen. Toen haalde hij een kaart uit zijn broek zak hij liet mijn vader zien waar hij ons heen wilde hebben. De jongen voorop bleef door lopen dus zonder iets te zeggen liepen we mee. De weg was hier al wat vlakker niet meer dat je over de rand kon glijden. Het was meer als de bossen hier in Nederland lopen. Toen bleef ik haken met mijn voet zo’n doorn het zich pijnlijk om mijn kleine teentje gewikkeld en als ik me beweegde trok ik het er nog verder in dus ik buk er haal het er voor- zichtig uit. Op dat moment halen de drie Duitsers me in. De man zegt in het duits: wat is er? Waarop ik in het engels antwoord doorns. Zonder me een handje te helpen of iets loopt hij met zijn vrouw en zijn zoontje van denk ik 6 jaar verder. Eindelijk had ik mezelf los dus liep ik weer verder. Bham dat jochie gaat plat op z’n bek hij zag de boomstronk niet liggen. De twee ouders meteen Aa kom maar en weet ik veel wat allemaal. Ik kon moeilijk me lach in houden want hij ging zo mooi hč. Dan man keek me woedend aan " tja shit happens" zeg ik met een enorme grijns op me smoel en ik loop ook door.

Ineens ging de Thaise jongen voor op iets naar beneden meteen die Duitsers hysterisch waar gaan we heen? We gaan toch iet naar beneden hč? De Thai zei niks hij liep gewoon verder. En toen zag ik een vlak gebied waar we n aar zochten er zat denk ik wel zo’n 500 man ook zag ik mijn grote vrienden de Japanners en de Chinezen gezellig dacht ik. Maar verder was ik maar wat blij dat ik daar zat. Er was van alles, Noorwegen, Denemarken, Zweden, eigenlijk teveel om op te noemen ik plofte naast mijn moeder, broertje en jen neer die al op twee kleine handdoekjes zaten die waarschijnlijk de Thaise mensen om hoog hadden gesjouwd en neer hadden gelegd.

De sfeer was eigenlijk wel gezellig en voor het eerst sinds die ochtend voelde ik me veilig. Niet bang dat de tsunami nog een keer zou toe slaan want als dat wel gebeurde hadden wij er toch niks van gemerkt. Met al die verschillende mensen om me heen realiseerde ik me dat het niet alleen ik was die getroffen was door de golf en dat ik van geluk mocht spreken dat mijn familie veilig was en niet erg gewond. Alleen mijn broertje had een diepe wond in zijn zij, waarschijnlijk een tak of een ijzeren pijp iedergeval iets scherps. We zaten net ik voelde me alleen een beetje ongemakkelijk omdat ik nog steeds in me bikini zat, en verder niks. Mijn vader kwam met een kop met water en zei dat wij die even moesten delen. Om de beurt namen we een slok. Meer Thaise mensen kwamen de berg op met dekens, drinken, messen, vers fruit, vers drinkwater, kussens eigenlijk alles wat nog bruikbaar was en wat ze de berg op konden dragen. Ik vond het ongelofelijk dat die mensen die daar gewoon alles kwijt waren alles aan ons weg gaven. Al hun laatste bezittingen gaven ze weg, daar kreeg ik wel een brok van in me keel ik bedoel ik ben geen jankert en zeker niet snel onder de indruk, maar dat vond ik echt wel lief en ontroerend. Binnen twee seconden hadden de Thaise mensen een stuk of 5 vuurtjes aangestoken. Mijn vader werd helemaal gek, hij vroeg ze gestresst van wat doen jullie straks vliegt de boel in de fik heb ik die golf overleefd vliegt hier de jungle in de fik. Een oud Thaise vrouwtje zei kalm in het engels het is voor de muggen.

Daarna relaxte me vader weer een beetje. We hadden een groot laken kunnen krijgen die we op de grond legden. We gingen er ongeveer met een stuk of 14 man op zitten. De andere lakens hingen we op omdat het nog nat was. Voor mij zaten, jen en colin, links van mij zaten 3 (aardige Duitsers) viktor, melanie en hun moeder. Rechts van mij zaten mijn moeder, broertje, voor hen zaten mijn vader en daar naast het breedst uit de 3 niet aardige Duitsers waarvan hun namen hoefde ik niet zo nodig te weten, daar naast zaten nog 2 mensen uit Boston.

Ik vond het niet erg om daar te zitten dat klinkt raar maar zo voelde ik dat.

De hele nacht hadden de Thaise mensen de vuurtjes aangehouden. Echt super vind ik dat.

Toen het om een half 6 licht werd volgende we de Thaise mensen naar beneden. De reden dat ze zo vroeg al gingen was werk. Dat vind ik onverstelbaar de meeste werkplaatsen waren weg maar hun gingen er toch heen.

Maar niet alleen voor het werk maar ook voor overlevende of vermiste familie leden, kennissen.

Wij volgde ze ik vond de weg naar beneden veel en veel makkelijker dan hoe wij hadden geklommen.

Wij hadden wel 4 uur geklommen voor een stuk dat als je het via deze weg zal doen het je een half uur zou kosten. Toen we beneden aan kwamen lag er al meteen een overleden man onder lakens. (Ik wist dat het een man was want toen ik in me eentje op de berg zat zag ik de Thaise mensen hem bedekken.) het was niet normaal zoveel kapot, zoveel dood, zoveel verdriet op wat ooit een paradijs op aarde was. De zee was nu weer kalm en was weer vredig maar het heeft veel verdriet en gebroken harten bezorgt.

Ons hotel stond er nog maar veel van onze spullen was er niet meer. Toeristen en een Thaise bende die op het eiland leefden had onze en die van mijn ouders leeg geplunderd gelukkig niet de kluis met de paspoorten en creditcards. We gingen naar de pier waar een boot klaar lag om ons naar Phuket te brengen. Het was overvol op de pier je voelde hem bewegen, we schreeuwden dat de mensen inline moesten om zo te voorkomen dat er een nog grotere chaos ontstond. Het lukte ons om als laatste aan boord te mogen. We werden we met een boot naar phuket gebracht. Daar werden we hartverwarmend onthaald door de locale Thaise mensen, ze hadden eten, drinken, kleding en taxi’s voor ons klaar staan. We werden onthaald als helden de mensen applaudisseerde voor ons. Ik kreeg er zelfs een brok van in mijn keel.

Toen we bij het regerings gebouw aan kwamen had ik diep in mijn hart een klein beetje hoop om ook een tentje van Nederland te zien. Maar zoals ik al dacht had mijn gevoel gelijk, Nederland was nergens te bekennen. En dat deed me eigenlijk wel een beetje pijn. Nederland is toch zo goed voor zijn mensen? Nou mijn geloof heeft het geschade, en ik ben pas 14 dus als ik oud genoeg ben ga ik niet ( even grof gezegd) niet in dit pokken landje blijven.

Ook de Nederlandse ambassade was nergens te bekennen. Nou dat kon er ook wel bij.

Uit eindelijk bleek er 1 (eerder meisje) Nederlandse vrouw van de ambassade te zijn. Ze deed eigenlijk niks voor ons ze vroeg alleen hoeveel Nederlanders er volgens ons op het eiland zaten. Voor zover ik dat weet waren dat er een stuk of 30. Voor de rest heeft ze niks voor ons gedaan ze had geen eens haar stempel bij zich (die moest ze zetten op de spullen waar wij aangifte voor hadden gedaan)

Die zelfde dag nog zijn we naar Singapore gevlogen voor medische zorg voor mijn broertje de dag er op hebben we kleding gekocht want we hadden niks meer om aan te trekken. Die avond zijn we naar huis gevlogen.

Tot mijn grote verdriet was de boeing 747 bijna leeg bijna iedereen had 3 stoelen voor zich zelf.

Toen we thuis kwamen zijn we overspoeld door bezorgde mensen. Het voelde goed om te horen dat mensen aan je hadden gedacht en dat ze met je mee leefde. Ik kan nu op de dag van vandaag nog steeds niet goed slapen ik kan de beelden niet van me af zetten. Het zal ook wel een tijdje duren voordat dat beeld een beetje vervaagt.

Ik voel me zelf, ook al weet ik dat ik dat niet moet doen, schuldig aan het feit dat ik geen mensen heb kunnen helpen. Ik hoop dat de locale mensen mijn spullen hebben gepakt omdat ze niks meer hebben van hun zelf. Als dat niet zo is mag die gene daar lekker in stikken. Ik ga ook zeker nog terug naar dat eiland, om dit alles voor mezelf af te sluiten.

Sharon Hooijkaas.

(14 jaar 11-09-1990)

het blijft voor altijd in mijn gedachten, de pijn zal misschien uiteindelijk verzachten maar de beelden blijven spellen in mijn hoofd mijn hart, de gedachten zullen vervagen maar de mensen die zijn overleden , mensen hebben gered en de mensen die het überhaupt hebben overleefd zijn voor mij de absolute nummer 1’s